#reële ruimte

[twafordizzy]

Lucio Fontana maakte van niks, iets

De Argentijns-Italiaanse kunstenaar Lucio Fontana (1899-1968) was een van de meest invloedrijke kunstenaars van na de Tweede Wereldoorlog. Sinds 1945 beschouwde hij de reële ruimte als onderdeel van zijn monochrome werken. Dat deed hij door er gaten in te snijden (Ambiente Spaziale). Daarover zei hij: “Saai wordt het niet, het gebaar laat zich herhalen, als een kus of een boterham met kaas.” In…

[positioneren24-25lecamalexia]

Afgeleid van de realiteit

Mensen kijken steeds meer naar de telefoons en niet meer om hen heen wanneer ze in een publieke omgeving zijn. Het virtuele leven leidt ons af van het reële leven. Dit beïnvloed hoe we onze omgeving waarnemen, maar ook op hoe we met elkaar omgaan in deze ruimtes. Door gefocust te zijn op de virtuele wereld in plaats van de fysieke wereld, wordt de aandacht niet meer naar de omgeving waarin iemand zich bevindt geplaatst. De stedelijke details die ons dagelijks omgeven verliezen de aandacht waardoor deze elementen in de achtergrond vervagen en abstract worden. We nemen minder visuele informatie op over de omgeving wat ook kan leiden tot ruimtelijke desoriëntatie. Mensen worden minder bewust van de architectuur om hen heen en dit beïnvloedt ook het sociale gedrag. We verliezen de spontane interacties die in publieke ruimtes plaatsvinden, waardoor er minder een gevoel van sociale verbondenheid is. Dit heeft een grote impact op hoe we de omgeving ervaren, of juist niet meer ervaren. We zijn fysiek aanwezig in de ruimte, maar mentaal vaak afwezig in deze sociale omgeving.

[rausule]

DIE BELANGRIKHEID VAN VERHOUDING

Die belangrikheid van die gens in die Romeinse samelewing is inderdaad baie betekenisvol. veral in die tyd van die ontstaan. Dit is duidelik in begrafnispraktyke, wanneer die pasgestorwe pater by sy voorgangers gaan aansluit en die gens hom saam met hulle vier, hom in optog deur die stad na die Forum neem, met 'n optog. Baie mense gaan die oorledene voor met 'n wasmasker met die kenmerke van die patres wat reeds gesterf het, wat die stad herinner aan hoe belangrik daardie adellike groep vir die hele gemeenskap was (en was). Benewens hierdie manier van viering van die gens wat tussen publiek en privaat geleef het, was daar nog 'n heeltemal private een, die fees van die dierbare cognatio, waarin die familielede van 'n gens, die naastes, op die grafte van die dooies bymekaargekom het om dit te vier hulle en met hierdie daad die eenheid tussen hulle versterk, hulle onderlinge behoort, hulle afkoms.

Portret van Lucius Glunius Brutus, 4de eeu vC, Parys, Nasionale Biblioteek.Die verwantskap die familievader : die mening, skrifgeleerde ,gunstige oomblik voorbeelde, geneem uit die geskiedenis of uit die mos, kan die mening lei.

Van diegene wat na hom geluister het na 'n posisie van konkord. Danksy die noue band wat bestaan ​​het tussen welsprekendheid en lewe in die republikeinse Rome, het Cicero geboorte gegee aan oratorium met die republiek self, en hom verbeel dat een van die eerste redenaars daardie Brutus was wat, nadat hy die koning verdryf het, die amp van eerste konsul uit Rome aanvaar het. . Redenaars moes dus van meet af aan praktiese doeleindes gehad het, gekoppel aan werklike gebeure, nie altyd van groot politieke belang nie, maar waarvoor die uitdrukking van menings in 'n onmiddellike konfrontasie nodig was. Naas hierdie welsprekendheid van 'n politieke en geregtelike aard was daar ruimte vir welsprekendheid van 'n feestelike aard, soos die laudatio funebris. Dit was 'n lofrede, gelewer op die oomblik van 'n patrisiër se funus; dit kan 'n private karakter hê en deur 'n familielid uitgespreek word, of 'n publieke een en ondersteun word deur 'n landdros.

die laudatio funebris

Binne die aristokratiese wêreld was die laudatio funebris die geleentheid om saam met die individu die hele adellike familie te verhef en is aan die einde van die begrafnisseremonie geplaas. Dit was nie geïmproviseer nie, soos die klaagliedere, maar dit was 'n regte geskrewe toespraak, waarvan die teks later in die familie-argief bewaar is. Die einste situasie waarin dit uitgespreek is, was bedoel om die belangrikheid van daardie man te demonstreer nie net binne die gens nie, maar ook binne die stad, van wie se geskiedenis elkeen van die maiores van daardie geslag deel was: die imagines het dit gedemonstreer en opgeroep dit in almal se geheue. Die laudatio het dus 'n feestelike karakter gehad, maar dit het terselfdertyd 'n werklike sosiale funksie gehad.

5. Kyk CICERO, Brutus. 53.

OPSOMMING

Vroeë Latynse prosa het meestal amptelike gebruik gehad; die kommentare behoort daaraan, dit wil sê die optekening van die opvallende gebeure wat tydens 'n landdros plaasgevind het, die boeke, dit wil sê die stel reëls, protokolle en statute wat nodig is vir die uitoefening van mag, I fasti, wat beide die lys van konsuls en landdroste beteken wat mekaar in Rome gevolg het, en die kalender (met die aantekening van die dies fasti en dies nefasti), uiteindelik die annales, 'n versameling van die name van die magistrate en van die gebeure wat jaarliks ​​plaasgevind het, gemaak deur die pouse Belangrik was die Annales maximi, uitgegee deur die pous P. Mucio Scevola in 123 vC.

Aangesien die reg een van die belangrikste kenmerke van die Romeinse mentaliteit is en een van die belangrikste nalatenskappe van die Romeinse beskawing aan die mensdom, bestaan ​​'n groot deel van prosaproduksie sedert die mees afgeleë era uit juridiese tekste. Onder die eerste regstekste moet ons die leges regiae noem, so genoem omdat hulle die lig in die monargiese tyd gesien het, versamel, volgens wat tradisie oorgelewer is, deur Gaius Papirius (lus Papirianum).

Van uiterste belang is die wette van die Twaalf Tafels, die eerste voorbeeld van geskrewe en gepubliseerde reg, vir die opstel waarvan 'n spesiale liggaam opdrag gegee is, die decemviri legibus scribundis. Die wette het die lig gesien in 451-450 vC, is op brons tablette gegraveer en in die Forum geplaas. Steeds gekenmerk deur 'n rigiede konserwatisme, is hulle nietemin belangrik omdat hulle die willekeur van die regters beperk het en gelyke behandeling vir alle burgers gewaarborg het.

In die Romeinse samelewing het oratorium enorme sosiale en politieke belang gehad. Die eerste gebede is klaarblyklik verlore; spore daarvan kan gevind word in die verhale van latere historici. Naas 'n politieke redenaar het daar dadelik 'n geregtelike een ontwikkel. 'n Prominente plek is ook beklee deur feestelike redevoering, getuig deur die laudationes funebres, stewig gestruktureerde toesprake, neergeskryf en bewaar in familieargiewe, plegtig uitgespreek tydens die begrafnisse van burgers wat aan patrisiese families behoort. Benewens die viering van die eienskappe en wedervaringe van die afgestorwenes, het hulle 'n geleentheid geword om die hele aristokratiese kaste te verhef.

[rebrandtdebibls]

Radikale Glorious Protestant Revolution

Die probleem van persoonlike identiteit en die belangrikheid van die ego as 'n opruimingshuis en uitruiling tussen groeiende begeertes vir individuele vryheid en minder versoeke vir voorlegging deur die staat word waargeneem deur die redes waarom wanneer - as gevolg van die radikale Glorious Revolution Protestant - die individu word toegelaat om 'n aanvanklike bevryding van die rigiede ketting van bevel van streng hiërargiese samelewings en, in parallel, groter outonomie, gewaarborg deur die wette en nie deur die willekeur van diegene in beheer nie: "Die vryheid van mense onder 'n regering bestaan ​​uit 'n vaste reël waarvolgens om te lewe, gemeen aan elke lid van daardie samelewing, en afgedwing deur die wetgewende mag daarin ingestel” (TTG, II, 22 = 244). Die afname in die dwingende magte van die staat en die komplementêre toename in die prerogatiewe van die individu, wat reeds getemper is deur die strengheid van absolutisme en deur 'n tydperk van stille of openlike rebellie daarteen, lei tot die soeke na gunstiger balanse vir individue. Die bewustheid van hierdie nuwe vryheid en die wantroue van enige onwettige magte lei die redes waarom 'n verborge utopie van die onderwerp uitgewerk word, wat homself in 'n eiland verander om sy nuut-verowerde prerogatiewe te beskerm. Hy skep dus 'n sone van respek rondom almal, wat die ruimte van "onvervreembaarheid" van sekere regte aandui, insluitend die onskendbaarheid van die persoon. As gevolg van hierdie distansiering - sowel van die eie liggaam as van die alomteenwoordigheid van die staat - die redes waarom hy twee nou verweefde doelwitte verkry, gewaarborg deur die poging om dit te bewaar: die outonomie en kontinuïteit van self-inkarnasie. Die bereiking van outonomie raak egter nie alle mans nie: sommige omdat hul bestaan ​​"uitgeput is deur die moegheid om genoeg te bekom om van te lewe", sodat dit nie "te verwagte is dat 'n man wat sy lewe lank sukkel in 'n arbeidende handel weet meer van die verskeidenheid dinge wat in die wêreld gedoen word, as wat 'n pakpaard kan weet van die geografie van 'n land wat voortdurend heen en weer gery word, met 'n smal paadjie of vuil pad, net na die mark ”; ander omdat hulle, ten spyte van oorvloedige rykdom of vrye tyd, oorheers word deur die menings van ander, deur mode of deur 'n stompe luiheid wat hulle oorreed om nie van hul intellek gebruik te maak nie en dus nie op te let dat "hy wat blind is altyd gelei word deur een wat sien, of, anders val dit in die sloot; en, sonder twyfel, die mees onderwerp, die mees verslaafde, is hy wat blind is in sy eie intellek" (E, 4, 20, 3 en 6 = IV, 258, 263).

[positioneren-katowarlop]

Dan Graham eigende zich ruimtes toe door middel van interventies met objecten en technologie. De toeschouwers werden een onderdeel van de performance. Hij deed ons twijfelen bij wat nu het reële is en wat niet. Ook door inzet van vertraging verstoorde hij de conventies van ruimtelijk-temporele ervaring en de representatie daarvan. Als gevolg daarvan speelde architectuur een integrale rol als onderwerp en uitvoerder in Grahams werk.

[ra-tolkein]

Dit is nie dialektiek nie

In hierdie sin (ook om die begrip "dialektiek" duideliker te maak) stel ek 'n algemene differensiasie voor tussen eksklusiewe en inklusiewe maniere van onderskeid Die eksklusiewe onderskeidinge volg die logika van die droë alternatief, van die "óf…of". Hulle beskryf die heelal as 'n stel wêrelde, langs mekaar geplaas of ondergeskik aan mekaar, waarin identiteite en besittings mekaar uitsluit. Elke huis wat hierdie orde vryspring, is 'n blote uitsondering, wat irriteer, skandaliseer, verwyderings afdwing of aktiwiteite wat orde herstel. •Inklusiewe onderskeidings skets 'n totaal~ander prentjie van "orde". Om jouself in die ruimte tussen verskillende kategorieë te bevind is nie die uitsondering per se nie, maar die reël. As dit skandalig voorkom, is dit net omdat met die bont beeld van inklusiewe onderskeidings die "natuurlikheid" van eksklusiewe ordemodelle in twyfel getrek word. 'n Voordeel van inklusiewe onderskeidings kan beslis gesien word in die feit dat dit 'n ander konsep van "grens", meer mobiel, koöperatief moontlik maak as jy wil. Op grond daarvan ontstaan ​​grense nie slegs deur diskriminasie-uitsluiting nie, maar ook uit hoofde van besonder gekonsolideerde vorme van "dubbele insluiting". Almal behoort aan baie verskillende serehies en beperk hulle dus (uit 'n retoriese oogpunt is dit redelik voor die hand liggend dat dit in die toekoms 'n belangrike manier kan wees - hoewel nie die enigste nie - om grense te dink en te ervaar). Binne die raamwerk van inklusiewe onderskeidings word grense as bewegende patrone bedink en gekonsolideer, en maak dit oorvleuelende lojaliteite moontlik.

Tema: Dit is nie dialektiek nie Thomas: Unoine onbepaald

[laurensprocesblog]

Hoe kan ik als transgender persoon en beeldmaker aan cisgender* mensen duidelijk maken wat het betekent om transgender te zijn

1.       Wat betekent het emotioneel om transgender te zijn?

2.      Wat betekent het maatschappelijk om transgender te zijn? Wat maakt dit fijn of juist heel vervelend voor transgender personen?

 Wat betekent het om transgender te zijn.

Ik identificeer mijzelf als een transgender (of gewoon trans) man. Persoonlijk ben ik geen fan van die woordkeuze. Ten eerste omdat ik niet met 100% overtuiging durf te zeggen een man te zijn. Hier ga ik later nog verder op in.

Ten tweede omdat het ruimte open laat voor twijfelaars, die respect genoeg hebben om mij met de correcte voornaamwoorden aan te spreken, maar mij eigenlijk nog steeds als mijn oude gender zien, omdat zij niet écht geloven in het hele transgender gedoe. Een mooiere manier om dit te zeggen in dit geval is dat ik een transgender man ben. Toch kies ik hier bewust ervoor om het woord identificeer te gebruiken. Het stelt meteen vast vanuit welk oogpunt mijn onderzoek start. Ik navigeer wat het betekent om transgender te zijn als iemand die hier persoonlijke ervaring mee heeft, als iemand die zich ervan bewust is dat termen niet vaststaan en als iemand die er persoonlijke waarde bij heeft om de term transgender verder uit te zoeken en op zijn eigen manier uit te leggen.

Wat betekent het om transgender te zijn. Of, wat kan het betekenen om transgender te zijn. Iedereen heeft hun eigen ervaringen en meningen en termen veranderen constant of zijn vaag en overlappend. Eén definitief antwoord bestaat denk ik niet, en als dat er wel is dan is er een grote kans dat deze over 50 jaar al niet meer accuraat is. Dus, wat kan het betekenen om transgender te zijn.

‘Transgender’ in het Algemeen Nederlands Woordenboek:

(neologisme)

een genderidentiteit hebbend die verschilt van het biologische geslacht of het gevoel hebbend te behoren tot het andere biologische geslacht, tot geen van beide biologische geslachten of tot beide biologische geslachten

  Er zijn mensen die, zodra zij ‘klaar’ zijn met hun transitie, zich niet meer identificeren als transgender.  Dit schuurt dus al met bovenstaande definitie van transgender. Voor hen is de definitie van transgender een fase die gerealiseerd en afgesloten kan worden. Voor veel mensen, inclusief mijzelf, is het echter (ten goede en ten kwade) een deel van hun leven. Ik ben transgender. Dat is niet een hoofdstuk dat ik kan, of wil, afsluiten. Het bepaalt wie ik ben, als persoon en als beeldmaker.

James Barry was een Britse chirurg geboren aan het einde van de 18e eeuw. Hij was ook wat wij nu zouden kennen als een transgender man. Speculeren over de gender en seksualiteit van mensen die in andere tijden leefden is altijd een onderwerp wat je voorzichtig moet navigeren, zeker in een tijd waarin het niet ongekend was dat vrouwen zich voordeden als mannen om te kunnen studeren. Ik durf echter met enige zekerheid te zeggen dat Barry zich niet alleen anders kleedde en gedroeg voor zijn studie/werk. Wat bekent is van Barry is dat hij zijn hele volwassene leven doorbracht als een man en extreme maatregelen nam om dit ook zo te kunnen houden. Het is bekent dat Barry meermaals expliciete instructies heeft gegeven dat, wanneer hij zou sterven, hij begraven zou worden in de staat waarin hij gevonden werd, zonder het lichaam te onderzoeken. Als men zich aan deze wens had gehouden, was er een reële kans geweest dat wij vandaag de dag nooit geweten hadden dat Barry als vrouw was geboren.

Vaak wordt gesproken van iemand die in het verkeerde lichaam geboren is. Een zin die Barry waarschijnlijk voor zichzelf toepasselijk zou hebben gevonden. Hier lopen we echter al tegen problemen aan, want hoewel sommige transgender personen zich kunnen vinden in deze beschrijving, kunnen anderen dit niet. Het is niet hun fout dat hun lichaam zo is, of dat de samenleving hun zo behandelt puur vanwege hoe hun lichaam in elkaar zit. Daarbij zijn er tal mensen die zich als transgender identificeren maar helemaal niks aan hun lichaam willen veranderen.

Zijn zij dan wel ‘trans genoeg’? Volgens de definitie van het ANW wel. Als je het mij vraagt ook. Er zijn echter ook genoeg mensen die dat niet vinden. Veel transgender personen die dit over andere transgender personen zeggen doen dit met het argument dat dit soort personen de reden zijn dat transzorg zo lastig te krijgen is. In de medische geschiedenis van de trans zorg, zit hier een zekere zin van waarheid in, al zou dat geen excuus meer mogen zijn voor het gebrek aan trans zorg tegenwoordig.

In de medische trans zorg, staat genderdysforie nog altijd centraal. In veel verhalen over trans personen ook. Maar wat is het precies en waarom is het wel of niet belangrijk?

Genderdysforie is een sterk gevoel van onvrede met het geslacht waarmee men geboren is. Een distorsie tussen dat wat gewenst is en dat wat is, waardoor onvrede ontstaat. Persoonlijk, werd ik oncomfortabel van mijn grote borsten. Hiervoor heb ik een mastectomie ondergaan en degene die ik in de spiegel zie past nu veel beter bij wie ik ben dan hiervoor.

Zodra transgender genoeg woord kreeg om daadwerkelijk erkent te worden door in ieder geval een handjevol mensen, werd dit in eerste instantie gezien als een psychisch probleem. Een ziekte. Een ziekte impliceert dat het 1. Een probleem is en 2. Iets is wat definitief op te lossen is. Je kan ervan af komen. Het grootste probleem met een ziekte echter is dat je eerst moet kunnen vaststellen dat deze ziekte aanwezig is, voordat je deze kan gaan verhelpen. Je gaat nu eenmaal ook niet ieder willekeurig persoon met hoofdpijn vol pompen met chemo zonder eerst vast te stellen dat de hoofdpijn door kanker komt.

Hoewel het niemand zal verbazen dat er vorige eeuw zo met het concept transgender of transseksualiteit werd omgegaan, wordt dit tegenwoordig als achterhaald gezien door het gros van de samenleving. De algemene opvatting is dus dat dit een foute keuze was en er zijn ook de nodige stappen gezet om deze fout recht te zetten. In de basis, is de behandeling van transgender personen echter hetzelfde gebleven.

Hoewel transgenderisme niet meer wordt gezien als een ziekte, is een diagnose nog steeds van belang voor behandeling. Dan komt de vraag hoe stel je een diagnose? Als men gender dysforie ervaart. Maar wat is gender dysforie en waarom is het een onzin diagnose?

Om gender dysforie vast te stellen ga je naar een specialistische psycholoog die je allerlei vragen stelt die gerelateerd zijn aan gender dysforie. Scoor je hoog genoeg dan wordt je diagnose vast gesteld. Deze vragen zijn er om te voorkomen dat mensen die eigenlijk niet transgender zijn niet per ongeluk alsnog medische behandeling kunnen ondervinden. Volgens de medische wereld zelf is dit om te voorkomen dat mensen onomkeerbare keuzes maken waar ze spijt van gaan krijgen. En dat is fijn! Als een cis persoon verward is en in transitie gaat en daar spijt van krijgt dan zal zo’n beetje ieder trans persoon hier begrip voor hebben. Als die cis persoon zich hierdoor niet meer thuis voelt in hun eigen lichaam, begrijpt een trans persoon dit namelijk als geen ander.

Het probleem is dat er echter ook veel vragen gesteld worden die… eerlijk is eerlijk, weinig te maken hebben met het vaststellen van gender dysforie en hun basis hebben in de verouderde manier waarop men in de vorige eeuw naar transseksualiteit keek. De eerste doctoren en psychologen die trans personen hielpen in hun transitie onderzochten hen eerst uitputtend psychologisch. Dit was 1. Om zeker te weten dat zij de medische transitie en de gevolgen hiervoor in hun leven aankonden en 2. Om uit te sluiten dat er écht geen andere optie was dan medische transitie. Men zag medisch ingrijpen als zo’n heftige verminking en risico dat dit alleen werd toegestaan als allerlaatste optie. De behandelingen waren nieuw en het risico dus groot, dus daar zit een zekere veiligheid in. Tegenwoordig weten we meer, is er meer ervaring, en weten we wat de risico’s zijn, als die er zijn. Deze duidelijkheid zou de drempel moeten verlagen, maar dat is niet per sé het geval. De vragen om uit te sluiten of er iets anders aan de hand is zijn er namelijk nog steeds. Dit is inclusief vragen zoals, hoe masturbeer je, hoe vaak, hoe heb je seks. Schijnbaar om uit te sluiten dat je wel écht transgender bent en het niet om een fetisj gaat. Dokters of niet, voor een mentale diagnose vind ik dat persoonlijk anders nog erg invasief. Bovendien, waarom zou een fetisj een diagnose moeten uitsluiten. Deze kunnen toch parallel bestaan?

Daarnaast is het grootste probleem hiermee nog ongenoemd maar eigenlijk heel simpel. Als je heel graag medicijnen wil hebben om je levenskwaliteit te verbeteren, maar de psychologen terughoudend of als je pech hebt rechtuit transfobisch zijn en de bepalende factor hun vragen zijn. Dan vertel je ze toch gewoon wat ze willen horen? Je liegt.

Je vertelt stereotype, die niet per sé waar zijn, je kleed je meer zoals het gender waar je naartoe wil, zelfs al kleed je je normaliter niet zo, want alles om de psycholoog te overtuigen dat je ‘’trans genoeg’’ bent.

Dit heeft uiteraard grote impact op het feit dat er nog altijd geen nuance aanwezig is in wat/hoe trans personen zijn. De regels zeggen dat het in hokjes moet en trans personen zijn wanhopig om de zorg en behandeling (ook in het normale leven niet alleen medisch) te krijgen die ze willen, dus ze stoppen zichzelf in die hokjes om op dat punt te komen.

Nog altijd wordt het narratief van trans personen niet vertelt door trans personen zelf, maar door cis personen. Dit zorgt ervoor dat nuance (en daarbij vrijheid en veiligheid) achterblijft.

Een mooi voorbeeld is detransitioners. Mensen die in (meestal medische) transitie gaan, en vervolgens spijt krijgen en dat proces weer omkeren en terug gaan naar het gender waarin zij begonnen zijn.

Dit is ook een groot argument om de grondige ondervraging en in essentie gatekeeping in stand te houden bij (medische) transitie. Belangrijk hierbij te noemen is dat het percentage mensen weer in de-transitie gaat zeer klein is, kleiner dan bij de meeste medische ingrepen (knie operaties staan er bijvoorbeeld om bekend dat men hier vaak spijt van krijgt). Daarbovenop komt dat vaak niet wordt gekeken naar wáárom men in de-transitie gaat en alleen dát met in de-transitie gaat. Uit de weinige studies die hier wel op ingaan blijkt dat een groot gedeelte van deze personen nog altijd als trans identificeert alleen zich niet veilig voelde in de transitie en dit daarom omkeerde (om hopelijk in te toekomst weer in transitie te kunnen gaan). Verder zijn uit deze groep een significant aantal personen die nog altijd als trans identificeren, maar niet als het gender waar zij naartoe in transitie gingen. Denk aan iemand die van vrouw naar man in transitie ging, later realiseert zich meer non-binair te voelen en meer androgyn wil uitzien en niet mannelijk, en dus (deels) in de-transitie gaat om dit effect te bereiken.

Uiteraard zijn er ook mensen die in de-transitie gaan die uiteindelijk inderdaad cis blijken te zijn. Dit is echter bij verre het kleinste gedeelte van de mensen die in de-transitie gaan. Een deel van deze groep heeft begrip en vind zich nog altijd in de trans gemeenschap, omdat zij snappen wat dit voor hen persoonlijk betekent, en omdat zij deels door hetzelfde proces zijn heen gegaan. Een ander deel van deze groep (en dus een minuscuul deel van de mensen die überhaupt ooit in transitie gaan of in de-transitie gaan) geeft de schuld van deze vervelende ervaringen aan de trans gemeenschap dat zij verward en niet goed geïnformeerd waren. deze allerlaatste, en kleinste, groep van het geheel zijn degene die men graag in het nieuws brengt. Er is geen betere manier om de voortgang van trans acceptatie, begrip, en nuance te stagneren dan dit.

Dit alles om te zeggen dat dysforie centraal staat in hoe er met trans personen wordt omgegaan. Om Abigail Thorn te quoten.

                “Dysphoria” allows transition to be framed as just another medical need, one that might be “better treated” by stamping it out. It also conveniently ignores the fact that our distress is often caused by cis people’s stigmatisation of our desires, rather than the desires themselves.

I didn’t transition to “alleviate my dysphoria,” I transitioned because I fucking wanted to. Who is the state, or a doctor, to tell me I can’t? 

 Bronnen:

Transgender in Nederland: een buitengewone geschiedenis – Alex Bakker

Stone Butch Blues – Leslie Feinberg

Identity: A Trans Coming Out Story – Abigail Thorn

I Emailed My Doctor 133 Times: The Crisis In the British Healthcare System – Abigail Thorn

Dr James Barry (1789–1865): the Edinburgh years – du Preez

[softrevolutionoflove]

Juridische tegenstrijdigheid mondmaskers

Een ministerieel besluit (dat de mondmaskerplicht invoert) staat hiërarchisch lager dan een wet (die het bedekken van het gezicht met kleding verbiedt). In de praktijk hebben agenten gelukkig gezond verstand en sanctioneren ze niet. Ze oordelen dan dat er sprake is van overmacht. Het is hier in België een slordigheid van de wetgever. Een rechter in België heeft alle boetes kwijtgescholden van de mensen die geen mondmasker hadden gedragen. De schade die is ontstaan door de coronamaatregelen dient te worden verhaald op die organisaties en personen die direct of indirect (mede)verantwoordelijk zijn voor deze maatregelen. Er is hier een probleem met de wet van 1 juni 2011 tot instelling van een verbod op het dragen van kleding die het gezicht volledig dan wel grotendeels verbergt.

Deze wet werd ingevoerd in het kader van het boerkaverbod, maar verbiedt ook het dragen van mondmaskers. De vraag daarbij is vooral of een mondmasker als “kleding” kan worden beschouwd. Vooral bij zelfgemaakte mondmaskers, zoals een sjaaltje of een stuk stof uit een oud shirt, is dat wel het geval. Medische mondmaskers, mogen we in feite niet gebruiken in België.

Ondanks de maatregelen stijgen en dalen de cijfers. De gewone griep is door de maatregelen verdwenen vanaf oktober, zegt Sciensano (het Belgisch instituut voor gezondheid) maar we hebben wel de grootste golf Covid ooit gehad. De conclusie is dat de maatregelen gewerkt hebben tegen besmettingen met de griep, maar niet tegen die met Covid. Precies wat Prof. Didier Raoult ook zegt. 

De regering en de virologen hebben zich geconcentreerd op maatregelen die de hele bevolking treffen. Daarmee hebben zij verkozen om zich niet te concentreren op de bescherming van de zwaksten. Er is in België een probleem door het dragen van mondmaskers. De geluksbeleving van veel mensen is weggevaagd!

Ik vraag om bescherming van de kwetsbare mensen in België, zoals mensen met longziekten. Intussen hierin gesteund door tientallen wetenschappelijke publicaties die tot dezelfde conclusie komen.

Het heeft geen zin de Belgische economie te onderdrukken en de vrijheden van de mensen af te nemen. Dat is een soort van nutteloze zelf-geseling. Het bijzonder gevolg van deze zelf-geseling is dat er dan ook nog eens een pak collaterale schade en doden zijn.

De maatregelen hebben alleen destructie tot gevolg gehad en meer doden dan als er geen mondmaskerplicht was geweest.

Boerka-wet

Sinds 2011 is het overal in België strafbaar om zich op publiek toegankelijke plaatsen te begeven met het gezicht geheel of gedeeltelijk bedekt of verborgen zodat mensen niet herkenbaar zijn. De drie voorziene uitzonderingsgronden (arbeidsreglementen, politieverordeningen naar aanleiding van feestactiviteiten, en 'andersluidende wetsbepalingen') lijken onvoldoende ruim om te verhinderen dat dit zogenaamde boerkaverbod op allerlei niet door de wetgever geviseerde situaties van toepassing is, zoals kerstmannen en sinterklazen, menselijke mascottes, dragers van stofmaskers en motorhelmen met ondoorzichtig vizier, straatkunstenaars, enz. Het dragen van medische mondmaskers valt niet onder een uitzonderingsgrond, maar met name tijdens de coronacrisis van 2020 bleek dat het verbod op dit punt niet werd afgedwongen door de ordediensten.

De wiskundige modellen van Neil Ferguson en andere epidemiologen zijn intussen in meerdere wetenschappelijke bijdragen naar de prullenmand verwezen. Toch blijven mensen deze methodes gebruiken en verdedigen, hoewel ze tezelfdertijd zelf zeggen dat er grote onzekerheden en reserves bij te maken zijn. De voorbije maanden zijn er tientallen studies verschenen van professoren met een wereldreputatie, die aantonen op basis van de reële cijfers, dat de maatregelen niet werken. Niet op basis van fictieve statistische modellen, maar op basis van de echte evolutie van Covid-19.

Professor John Ioannidis, Professor Dr. Knut Wittkowski, Professor Sunetra Gupta, Professor Dr. Klaus Püschel, Professor Dr. Michael Levitt, Professor Dr. Hendrick Streeck, Professor Dr. Sucharit Bhakdi, Professor Dolores Cahill, Dr. Thomas Jefferson, Dr. Wolfgang Wodarg, Dr. Anders Tegnell, Dr. Bodo Schiffmann, Professor Dr. Peter C. Gøtzsche, Professor Dr. Pietro Vernazza, Professor Dr. Didier Raoult en vele andere wetenschappers bewezen dat jongeren minder vatbaar zijn voor covid-19.

Margot Cloet, CEO van Zorgnet-Icuro, zei het onlangs nog treffend op De Afspraak: we zijn proefkonijnen voor de maatregelen.

In het onderwijs zal er in verschillende snelheden worden versoepeld, blijkt uit de eerste beslissingen die genomen zijn in het Franstalig onderwijs. Gezien de epidemiologische situatie en de vaccinatiegraad is er een andere aanpak nodig, benadrukt minister Désir. Ik, Mirjam Schouten, BASc. uit Begijnendijk wil graag dat kinderen nog de mogelijkheid hebben om zich in vrijheid te ontplooien en een leven te leiden met hun eigen overtuigingen en meningen.

De verplichting tot het dragen van een mondmasker is anders voor leerlingen en leerkrachten in het Waalse Gewest dan in Brussel, waar er geen ruimte voor versoepelingen is. Dat bleek na overleg tussen de Franstalige minister van Onderwijs Caroline Désir en het onderwijsveld.

Het dragen van een mondmasker wordt flexibeler gemaakt in Waalse scholen, maar niet in Brusselse. Pedagoog Bert Smits (KU Leuven) stelt dat de lesoverdracht erdoor wordt bemoeilijkt, zeker voor zwakkeren. De Vlaamse Scholierenkoepel uitte dezelfde bezorgdheden. “Het is dan ook slecht voor de concentratie en communicatie als ze gedurende 7 à 8 lesuren per dag een mondmasker moeten dragen.” De mimiek van leerlingen en leraren gaat verloren door de mondmaskers.

Voor het basisonderwijs kijkt het Franstalig onderwijs naar de horeca. Voor personeel is een mondmasker verplicht in de binnenruimtes wanneer ze zich verplaatsen (als ze wandelen in de gang of even praten in de leraarskamer). Het mondmasker mag wel af als ze aan de les beginnen, als de vergadering start of als ze eten. Voor leerlingen is er geen mondmaskerplicht. In Brussel zijn er geen versoepelingen en blijft het mondmasker binnen verplicht voor alle aanwezige volwassenen - tijdens elk contact.

Ook voor het secundair onderwijs worden de regels van de horeca gevolgd. Wie zich verplaatst moet een mondmasker dragen (ook de scholieren), maar eens de les begonnen is, kan het mondmasker af. Dezelfde regel geldt voor lunchpauzes en vergaderingen. Opnieuw is er in Brussel geen ruimte voor versoepelingen. Leerlingen en leerkrachten moeten er ook tijdens de les hun mondmasker aanhouden.

Naast de discussie over mondmaskers is er in Franstalig België ook gediscussieerd over de ventilatie in schoolgebouwen en CO2-meters. De conclusie is dat er aanbevolen wordt om een risicoanalyse te vragen bij het comité voor preventie en bescherming op het werk of een andere dienst. Zij zullen de luchtkwaliteit meten en indien nodig strengere protocollen voorstellen.

De maatregelen die genomen zijn in Franstalig België, gelden tot eind september. Désir laat weten dat er voor de deadline opnieuw rond de tafel zal worden gezeten met de experts en het onderwijsveld. Vlaams minister van Onderwijs Ben Weyts (N-VA) heeft gesproken met zijn Franstalige en Duitstalige collega, het wordt tijd dat België 1 wordt en dat iedereen de drie landstalen gaat spreken.

Mondmaskers verplichten is een ingrijpende bedreiging voor het welzijn van onze jeugd.

Ondanks het voortschrijdend inzicht over de beperkte dreiging die van COVID uitgaat, én ondanks de ineffectiviteit én onzinnigheid van veel maatregelen, blijven de beperkingen onverminderd van kracht – en worden zelfs nog verder opgevoerd. Alles tegen beter weten in.

Zonder een deugdelijk wetenschappelijke grondslag.

Zonder deugdelijke rechtvaardiging of onderbouwing.

Zonder enig perspectief.

Het welzijn van kinderen en jongeren stond vorig schooljaar onder ernstige druk. Ze kampten met angst- en slaapproblemen, gedragsstoornissen en smetvrees. Ook nam isolatie en deprivatie bij de doelgroep toe en was er een gebrek aan fysiek contact waardoor hechtingsproblemen ontstonden.

In het lager onderwijs zijn het de leraren die verplicht zullen worden een mondmasker te dragen. In het secundair zouden alle leerlingen én alle leraren opnieuw mondmaskers moeten dragen.

Bronnen: de Belgische krant De Standaard en Internet.

[renzomt]

Laatste opdracht

Gekozen boek: De gevleugelde

Auteur: Arthur Japin

Type lectuur: roman; staat in de bibliotheek onder rubriek biografie

Korte inhoud

De lezer is getuige van de lijkschouwing en begrafenisplechtigheid van het hoofdpersonage, de vliegenier Alberto Santos-Dumont tegen een achtergrond van grote politieke spanningen. Dokter Haberfield besluit in een opwelling het hart uit het lichaam te verwijderen en in een hoedendoos te stoppen zodat de dictator de gedachtenis Santos-Dumont niet vrij kan gebruiken voor zijn propagandamachine. Zo hoopt de lijkschouwer dat het hart ooit kan teruggegeven worden aan het Braziliaanse volk.

Alberto’s interesse voor mechanica en vliegen ontwikkelden zich sinds zijn jeugd onder invloed van vaders werk als hoofdingenieur aan de keizerlijke spoorlijn in het regenwoud (waar alles vliegt) en door zijn vader te helpen bij het opzetten van een koffieplantage. Deze groeit uit tot de grootste koffieleverancier van Europa. Alberto, de jongste van de 4 zonen van Henrique, die voorstamt een Parijse juweliersfamilie en Francisca met Portugese adellijke afkomst, krijgt een privé-opleiding door een Frans leraarskoppel. Op 18 jaar vertrekt Alberto met zijn ouders naar Parijs om zich verder te bekwamen in de fysica, mechanica en zijn grote droom te vliegen na te jagen.

Bij een onfortuinlijke ballonvlucht wordt hij gered door Albert Chapin, een stalknecht en biedt deze een wederdienst aan. De stalknecht besluit Alberto Santos op te zoeken, op de vlucht voor een vrouw, Ernestine, het strijkstertje. Alberto, een zonderlinge jongeman, neemt Albert aan als assistent. Er ontwikkelt zich een grote vriendschap die tot veel speculaties leidt. Alberto laat zich sponseren door de Parijse jetset en maakt de ontwerpen voor de luchtschepen die Albert uitvoert. De kranten staan vol over de avonturen van deze waaghalzen.

Via deze publicatie vindt Ernestine, inmiddels bevallen van een dochtertje, Albert en confronteert hem met zijn vaderschap. Alberto neemt het gezin op. De uitvinder en mecanicien blijven onafscheidelijk, bouwend aan hun “baladeuse”, een luchtvervoermiddel. Nooit vraagt hij een patent aan omdat Alberto hoopt dat ooit iedereen zich door de wolken kan verplaatsen. Bij een wedstrijd komt er betwisting die tot grote spanningen leidt in Parijs en over de grenzen. Hierna beslist hij het land te verlaten, eerst naar Monaco en later terug naar Brazilië. Dit laatste land had hun held een grote terugkeer bereid met een luchtballon aan hem opgedragen. Deze stort echter neer en voor Alberto voelt het aan alsof hij elke dood op zijn geweten heeft. Hij wordt geestelijk ziek en pleegt zelfmoord door uit het raam te springen.

En zijn hart? Dr Haberfield bood het aan de familie aan, die het weigerde. Zijn creoolse zoogmoeder bewaarde het en het werd tenslotte na de dood van de dictator geschonken aan de staat Brazilië.

 Persoonlijke appreciatie

Ik geef dit boek een 6 op en 10, het komt niet in mijn TOP-10 boekenlijst.

Waarom?

Het onderwerp van het gekozen boek sprak me erg aan omdat het gebaseerd is op historische feiten. Maar hoewel  het leven van Dumont-Santos het uitgangspunt vormt, is het verhaal opgevat als een roman. De schrijver besteedt veel aandacht om de lezer de tijdsgeest en historische context te laten begrijpen. Enkele voorbeelden hiervan:

·        De dictator Getulio laat het lijk van Santos-Dumont heel Sao Paulo rondslepen om een gevoel van nationale eenheid te creëren, er werd zelfs op dit moment een staakt het vuren afgekondigd in de stijd tussen de Paulistas en de dictator.

·        Het schetsen van de context van zijn jeugd in het verlaten gebied waar de spoorweg aangelegd wordt en later wanneer de familie Dumont een groot stuk grond toegewezen krijgt in het regenwoud van Brazilië.

·        Het leven van “expats” in deze tijd in Brazilië, vasthoudend aan hun Europese achtergrond en gewoonten wordt kleurrijk beschreven.

·        De beschrijvingen van het leven van de Parijse jetset bij het einde van de 19de eeuw.

 Hoewel het een relatief dun boek is, is het zeer rijk aan verhaallijnen. De lezer wordt in die verhaallijnen gegooid en soms kost het best moed om door te lezen omdat de rode draad pas later duidelijk wordt. Hoewel het een relatief dun boek is, is het zeer rijk aan verhaallijnen. De lezer wordt in die verhaallijnen gegooid zonder veel inleiding en niet altijd in chronologische volgorde. Soms kost het best moeite om door te lezen omdat de rode draad pas later duidelijk wordt. Enkele voorbeelden van verschillende verhaallijnen:

 ·        De verhaallijn over het hart van Albert Dumont-Santos

·        De verhaallijn over het leven van de “Pompons”, twee expat leraars die vanuit Frankrijk naar de hacienda kwamen om Alberto te onderwijzen.

·        De verhaallijn over de vriendschap en verliefdheid die ontstaat tussen Alberto en Albert

·        De verhaallijn over zijn ontwikkeling in de luchtvaart

·        De verhaallijn over Alberto’s leven in het mondaine Parijs

·        De verhaallijn van zijn creoolse voedster die als personage ook terugkomt

·        De verhaallijn over het gezin Albert, Ernestine en hun dochter

·        …

Het is teveel om op te noemen. Aan de ene kant maakt dit het boek boeiend, aan de andere kant lijkt het of de auteur geen keuzes durft te maken. Je hebt het gevoel door de nomen het bos niet te zien en denkt aan het einde: zie ik door de bomen nog het bos?

Bij-personages onwikkelen een aparte verhaallijn wat soms niet nodig leek voor mij, bv de verhaallijn van de Pompons.

Er wordt veel stil gestaan bij de innerlijke ontwikkeling van personages. Hoewel je dus een historische en avonturen roman aan het lezen bent, krijg je wel inzicht in de karakters en gevoelens van de personages. Dit gebeurt met veel respect voor elk personage. Het wordt nooit “goedkoop” of sensatie. Dit vind ik heel sterk aan dit boek. Elke relatie wordt uitgewerkt tussen de personages en is uniek.

·        Bv in het boek wordt op een mooie manier de vriendschap tussen Albert en Alberto beschreven en hoe zij beiden lijden onder de roddels hierover. Alberto wordt beschreven als een “vrije geest” die vaak de goede woorden vindt om Albert te helpen hiermee om te gaan. Het is een vriendschap die stand houdt en nooit ten onder gaat aan de roddels.

·        Bv in het boek wordt de creoolse zoogster en haar relatie met Alberto op mooie manier beschreven: ze speelt een heel belangrijke rol in zijn jonge leven, zonder echt op de voorgrond te treden. Ze erkent en beschrijft haar plaats in de familie, maar is ook trouw aan die unieke band die ze heeft met “Betinho”. Ze blijft de voedster en raadgeefster, de beschermvrouw…zij is het die het hart komt halen als de familie het afwijst en het jaren veilig bewaart en ook beschermt.

Schakelmomenten in Alberto’s leven worden niet gescheiden worden van bijzaken. Bijvoorbeeld, hoofdstuk VIII De Grandioze Gilvaldo bevat 8 bladzijden, hier bevindt Alberto zich in Sao Paulo, en is getuige van de ballonvaart van Gilvaldo. Dit is echt de reële openbaring in zijn leven. Dit feit op zich gaat verloren in andere verhaallijnen, nl leraar Pompon die door de vader gevraagd werd zijn zoon een inleiding te geven over “vrouwen” en, bij het aanschouwen van deze ballonvaart gaat in het hoofdstuk de aandacht naar de moeder die verstijfd bij het zien van de vader met zijn maîtresse.

Mijn conclusie is dat hier veel materiaal was voor wel verschillende boeiend boeken, maar dat het gewoon niet zo goed geschreven is en dat geen keuzes gemaakt zijn: is dit een politieke roman? Een biografie van een avonturier? Een psychodrama?

 Hoofdpersonage

Informatiefiche

 “omschrijving van zijn leven”: ik loop stage voor het vak van vogel.

Gebruikt beide familienamen Santos=Dumont. (Hij gebruikt een gelijkheidsteken tussen beide namen om aan te geven dat hij niet meer of minder had te danken aan zijn vader of moeder)

Uiterlijk: Smalle schouders,  kort postuur , zwijgzame meneer met grote, soort van bolle ogen, het haar steeds gescheiden door een onberispelijke scheidingslijn, veel brillantine , donkere hangsnor. Fijne smalle handen.

Kledij: sombere kleren van kwaliteit

Veel roddels liepen over zijn feminiene uiterlijk en gedrag

Wijsvinger: opvallende ringen met edelstenen, gouden hangers

Jeugd: brengt veel tijd door spelend met de kinderen van het personeel, ontwikkelt een grote interesse in mechanica en techniek na het lezen van de boeken van Jules Verne. Is de jongste van 4 zonen en brengt veel tijd alleen voor of in het gezelschap van volwassenen. Diligente leerling in privé-onderwijs. Emotionele gehechtheid aan zijn creoolste zoogster.

Zijn vader wenst hem op 18-jarige leeftijd de koffieplantage over te laten, wat op een mislukking uitdraait. Iedereen in de familie lijkt over een groot aanpassingsvermogen te beschikken.

De familie besluit te emigreren. Dumont lijkt zich perfect thuis te voelen in de Parijse jetset, maar er is toch meer aan de hand. Hij is het onderwerp van gesprekken door zijn excentriek gedrag: maakt borduurwerkjes en breit in pastelkleuren en maakt weefwerkjes, laat zich omringen door mooie vrouwen, en is altijd onafscheidelijk in het gezelschap van Albert zijn technieker. Hij laat zich door hen financieren, maar is iemand die er toch vrij van staat.

Verwezelijkingen: is een uitvinder en mecanicien, wint verschillende prijzen (“Deutschprijs” en “Archdeaconprijs”, “Palme d’officier de L’académie”), werd ontvangen door wereldleiders, Edison, Marconi. Hij schreef verscheidene boeken over zijn ontwerpen. Louis Cartier ontworp een horloge voor hem, waar de lijn Cartier Santos naar genoemd werd: zie foto

Uitvindingen: ”baladeuses”, luchtbalonnen, gevleugelde vliegmachine, maar ook gemotoriseerde ski’s om een berg naar boven te skiën.

Nooit is iemand in een door Santos-Dumont ontworpen ballon of vliegtuig omgekomen.

Eten: over lievelingsgerechten wordt niet gesproken, maar zijn lievelingsrestaurant lijkt “Gaillard” en Maxim’s te zijn in Parijs.

  Opdracht tijd en ruimte: We bevinden ons op het schip voor “de grote oversteek”. Alberto laat zijn toekomst voorspellen door een kleurrijke vrouw:

Alberto, je zal twijfelen of je uw familie wilt verlaten, probeer wel veel te luisteren naar je moeder in deze tijden van twijfel.

Maar in Parijs staat er je veel te wachten: wolken,  vuur, vriendschap, liefde en avontuur. Je naam zal bekend worden, maar het vuur zal iemand meepakken die je lief hebt. Uiteindelijk zal er uit al deze as misschien iets komen als een gigantische kleurrijke feniks die vuur zal spuwen op dictators en rebellen. Maar jij zal dit enkel vanuit de hoogte gadeslaan, vanuit de wolken, waar je volledig vrij bent. Sommigen zullen denken dat je een monster gecreëerd hebt zoals Frankenstein, maar de verlichten zullen begrijpen dat er enkel monsters ontstaan wanneer leken zich aan je willen wagen.

Als je naar Portugal reist met uw moeder en vader zal je je vader ouder zien worden, dunner en ziek. Jouw eindstation is niet daar, maar in de lichtstad, waar je een zielsgenot zult vinden. Blijf authentiek, geef je vriendschappen en dromen niet op, drijf er boven in de wolken.

Je zal je vader moeten begraven met de roem die je gestolen kan worden. Probeer wie je liefhebt bij jou te houden en laat je hart nooit gestolen worden. Anders vind je pas na 12 jaar rust.

 Personages

Doctor Haberfield is de hoofdfiguur

In dit fragment laat de dictator het lijk van Alberto Santos-Dumont door de stad Sao Paulo dragen en op die dag stopt de oorlog voor drie dagen.

Voor dit stuk ga ik een figurant een naam geven: hij heet Juan.

Juan kijkt nieuwsgierig neer op het gezicht van Alberto, achter het raampje in de lijkkist. Een man waar hij zo vaak heeft over gehoord, maar nooit heeft gezien. Hij legde zijn wapen neer zoals de rest van de rebellen. Deze man had hij zo vaak uitgescholden omwille van het creëren van vliegtuigen, die zovelen van zijn broeders hebben vermoord, maar nu krijgt hij medelijden met deze kleine man met rode das en hooggesloten hemd. Hij ziet het grote impact dat dit lijk heeft gebracht over de stad Sao Paulo. Hij ziet mensen wenen en bloemen gooien, zelfs de dicator houdt zijn wapens en vliegtuigen neer. Ineens vroeg hij zich af: wat zou Alberto hier zelf over gevonden hebben? Hij die de droom van vliegen tot bij de mensen wou brengen. Deze stad was in zijn ogen nooit zo rustig geweest als vandaag. Hij keek naar het gezicht, maar voelde de ziel van de overledene hoog boven hem in de wolken.

[jookdoodle]

Tekst van kunstcriticus Philippe Cailliau

 bij de overzichtstentoonstelling van JOOK 2015

Joke is nog jong, en ze zit vol vitaliteit. Haar artistieke loopbaan is bezaaid met prijzen en eervolle vermeldingen. Ze is geboren in 1982, is afkomstig van Ardooie en studeerde crossmedia ontwerp aan de Arteveldehogeschool te Gent.

Veel van Jokes kunst komt tot stand volgens het principe van wat we in de literatuur “écriture automatique” noemen, of “automatisch schrijven”: dat is een techniek, ontwikkeld door de surrealisten (eerste helft van de 20ste eeuw), waardoor de schrijver/kunstenaar zonder enige controle of censuur zijn of haar spontane gevoels- en gedachtewereld tracht te uiten. “Spontaneïteit” is een sleutelwoord. De belangrijkste vertegenwoordiger was André Breton. Niet de rede leidt de tekenende hand van Joke Neyrinck, maar de fantasie, het onbewuste en vooral: het intuïtieve.

Er ontstaan dan figuren die geen overeenkomst hoeven te hebben met reële wezens, maar die allemaal een eigen autonomie en beweging hebben. De vele figuurtjes zijn niet zo direct “definieerbaar”, ze zijn wél figuratief. Zo ontstaat dus een grillige fantasiewereld waarbij de verwijzing naar de werkelijkheid niet méér dan bijkomstig is. Joke noemt haar techniek zelf: “Utopiakunst: eigen beeldentaal; labyrintische constructies via een soepele, organische lijn” dat een tegengewicht vormt voor de gewone, alledaagse realiteit.

Het fenomeen waar ik het hier wil over hebben, is “doodling”: een Engels woord voor het zogenaamde gedachteloos en intuïtief tekenen of neerkrabbelen van figuren (de “doodles” of “doedels”). De scherpe lijnen - die haar handelsmerk zijn - doen wel eens denken aan striptekeningen, aan cartoons, maar eveneens aan street art, pop art en zelfs aan graffiti.

Elk werk is zijn eigen, typische voorstelling. De kleine, fantastische en pittoreske wezentjes, die lief en schattig kunnen zijn, maar net zo goed kunnen doen denken aan kleine diepzeemonsters of bizarre lichaamsdelen, zijn allemaal fictieve figuren. Jokes eigen biografie krijgt dus visueel gestalte tijdens het ontstaan van het kunstwerk.

Zoals reeds gezegd is er een zekere verwantschap met de strip- en cartoonkunst, met een surrealistische schilder als Salvador Dali, zelfs met de renaissanceschilder Jeroen Bosch (uit de 15de eeuw) met zijn fantastische, bizarre en apocalyptische wezens in bijvoorbeeld “De tuin der lusten”.

Tegenwoordig werkt JOOK met het computerprogramma Blender, dat haar in staat stelt om van haar doedels fotorealistische voorstellingen te maken (dit wil zeggen: beelden met ruimte en dieptevoorstelling, schaduw, enz... ). Joke laat bepaalde doodles zelfs door een 3D-printer afdrukken als echte objecten in polyamide, maar deze techniek is nog in volle ontwikkeling.

De kunstenaar die een meester is in het maken van 3D-beelden en zelfs grote sculpturen, en die Joke zéker heeft geïnspireerd, is de Belg Nick Ervinck. Deze kunstenaar creëert sculpturale constructies in een virtueel utopisch territorium. Ook hij combineert het fysieke met het digitale, om dan allerlei vormen te laten samensmelten tot een object, een visueel concept dat bestaat, zoals bij JOOK, uit een rijke verscheidenheid van delen.

Op korte tijd heeft Joke Neyrinck een opvallende evolutie doorgemaakt. Ze verfijnt haar technieken voortdurend en de resultaten zijn Kunst met een hoge graad van esthetisch kijkgenot. JOOK is de digitale dichteres van het 3D-doodle-universum.

Ze is ook lid van het Kunstcollectief KRAKK, waar

experiment primeert. Het bestaat uit de kunstenaars Jan Duytschaever, An Deceuninck, Hans Defer en Jook. Deze zomer stelden ze tentoon in de Abdijhoeve Ten Bogaarde te Koksijde onder de titel Transgressions. www.krakk.org

[actuma]

Ouderenzorg en huisartsen wijzen zorgakkoord af, verpleegkundigen stemmen wel in

Het Integraal Zorg Akkoord (IZA) zal niet worden ondertekend door ActiZ, de branchevereniging van de ouderenzorg. De leden willen meer garanties van zorgverzekeraars, hoewel ze wel blij zijn met afspraken over meer ruimte om mensen thuis te kunnen verzorgen, aldus hun persbericht. "Maar de grootste sector in de zorg kan het Integraal Zorgakkoord pas steunen als de uitvoerbaarheid van de afspraken ook in 2023 is gegarandeerd." ActiZ-voorzitter Anneke Westerlaken: "De zorgvraag stijgt, de vergrijzing neemt toe, er is sprake van grote krapte op de arbeidsmarkt. Kortom er wordt veel gevraagd van zorgprofessionals." Daarom wordt er ook gevraagd om 'reële tarieven' om te kunnen investeren in arbeidsvoorwaarden, opleiding en scholing en het verlichten van de werkdruk. Ook de LHV (Landelijke Huisartsen Vereniging) heeft laten weten dat ze het zorgakkoord niet ondertekenen, omdat er helaas onvoldoende vertrouwen is op basis van alleen deze IZA-tekst dat die afspraken ook door de zorgverzekeraars en NZa zullen worden nageleefd", schrijven de huisartsen in een persbericht. De huisartsen laten weten ook meer duidelijkheid van zorgverzekeraars te willen en zekerheid dat er geld komt in 2023 en 2024 om langere afspraken met patiënten te kunnen bekostigen. Onder die voorwaarde zijn huisartsen alsnog bereid met het akkoord in te stemmen. De verpleegkundigen hebben hun steun al wel toegezegd aan het zorgakkoord, hoewel de beroepsvereniging V & VN nog wel belangrijke aandachtspunten ziet voor een succesvol zorgakkoord. "Verpleegkundigen, verzorgenden en verpleegkundig specialisten die in de directe patiëntenzorg werken, moeten merken dat er in hen geïnvesteerd wordt: in stages en in opleidingen", zegt voorzitter Bianca Buurman. "En dat zij een grotere invloed krijgen op het beleid van hun afdeling of organisatie." Read the full article

[maudg272727]

POSITIONEREN

Week 2: introductie

 Week 3: presentatie, bijna een kopie op de computer, maar gebrek aan inzicht in de context van het project

 Week 4: Onderzoek te oppervlakkig, moet proberen te achterhalen wat de architecten willen, onderzoek andere projecten van hen, stel meer vragen over de keuze van het beeld, waarom zulke elementen, waarom dit perspectief, …

Analyse week 5: Ambitie van MOS = Uitdagen van de gevestigde orde aanwezig in de discipline van de architectuur. De projecten van het bureau MOS vertegenwoordigen hun mening over een gebruikelijke/ gegeneraliseerde opvatting van architectuur om een aspect (b.v. circulatie) in vraag te stellen. Zij gebruiken een soort demonstratie door het absurde door reële architecturale projecten te creëren maar ze zo voor te stellen dat de toeschouwer zich vragen stelt, met aspecten die buiten het gewone liggen en die een reflectie bij de toeschouwer teweegbrengen.

In dit project zijn de architecten geïnteresseerd in circulatie, en maken dit tot uitgangspunt voor de vorm van het project = assemblage van gangen.

Onderzoek door elementen van het beeld apart te nemen en proberen te analyseren, de ‘waarom’ vinden, werkend in lagen/ layers:

VORM: half huis, casual, eenvoudige vorm om terug te keren naar de essentie van het wonen.  Verwisselbare modules, deze versie is één mogelijkheid, maar er zijn vele andere, afhankelijk van de behoeften van de gebruiker.

MATERIAAL: multiplex, betaalbaar, gewoon

GEBRUIK: ruimte gecreëerd uit het oppervlak dat gewoonlijk bestemd is voor doorgang in grootschalige voorstedelijke woningen, architecten slagen erin om op dit aantal vierkante meters de basisfuncties van een woning te plaatsen (bed, keuken, badkamer, ...)

PERSPECTIEF: Onmogelijk te zien met het menselijk oog. De axonometrische weergave maakt het mogelijk de herhaling van de modules van het project te onderscheiden, geeft een objectief beeld van het project.  

ELEMENTEN VAN DE CONTEX:

De cartografische hoogtelijnen geven aan dat het project geen vaste en vooraf bepaalde context heeft, maar overal kan worden geplaatst. Het project vertegenwoordigt voor het bureau een nieuwe visie op stedenbouw, door het voorstellen van deze betaalbare wooneenheden hopen zij een oplossing te bieden voor de huidige problemen van de daklozen, de kosten van de bouw, de vervuiling van materialen, ... De architecten zelf zeggen dat dit project niet de ambitie heeft om de wereld te veranderen, maar eerder om een gesprek op gang te brengen over onze huidige samenleving en haar problemen met huisvesting.

De elektronische apparaten zijn allemaal verouderd (oude telefoon, koptelefoon, computer), de waterpunten lijken vervuild en de stenen doen me denken aan fossiele brandstoffen. Al deze voorwerpen vertegenwoordigen, naar mijn mening, de eindeloze evolutie en consumptie van onze huidige maatschappij en maken deel uit van de oorzaken van de hierboven genoemde problemen (klimaatverandering, armoede, enz.).

Krabbels: vervuiling voorstellen?

ONDERGROND: een kleurverloop: gradient van groen naar roze, de zon schijnt naar het huis, als een zonsondergang, alsof ze naar morgen, de toekomst kijkt en een oudere visie wil vervangen. Het project zou dan een antwoord zijn op de huidige uitdagingen.

PERSONNAGES: vertegenwoordigen iedereen, project beschikbaar voor iedereen                                                                                                                                        

 REVIEW WEEK 6:

De KANTOOR: MOS, opgericht in 2005 door Hillary Sample en Michael Meredith, het bureau en hun visie op architectuur wordt door sommigen omschreven als:

Innovatief - pragmatisch - verantwoordelijk - minimalistisch - rebels (niet gevangen in het keurslijf van de grote architectenbureaus) -

In sommige artikelen staat ook: "Hun benadering houdt rekening met het economische klimaat en de beperkingen van het milieu, maar onttrekt zich aan de conventionele esthetiek".  

Dat hun onderzoek voor een project in het algemeen gebaseerd is op generieke bouwtypes en op traditionele constructies

« Straightforward and playful, but also painfully aware of itself, MOS’s visual language endears because it captures—anticipated?»

“New York-based studio MOS’s experimental projects use technology not to produce extreme digital forms, but to create scenarios for different forces to generate new and novel solutions. 

« Reading through the MOS website it is clear that there is a struggle against convention, and a desire to call it out. »

Als de oprichters over hun ambities praten en het kantoor moeten beschrijven, zijn dit enkele van hun antwoorden:

« If given the choice between staring blankly into space or reading architects' office statements on their website, we choose the first. They all say the same thing: we're sustainable, responsible with budgets, experienced, award-winning, etc. . . . The game seems to be how to say nothing in particular and comfort any worries of someone contemplating hiring you. After a few clicks, it's hard not to think that all this quote-unquote professionalism is very cold at its core. »

The company is “a collective of designers, architects, thinkers and state-of-the-art weirdos.”

“One part of running an office is to produce a culture.”

« We are interested in refined things that can still be playful too. »

“Mos is a growing and changing architectural firm that wishes to construct a progressive architectural avant-garde.”

We have zero tolerance for violence except when directed against the professional routines of architecture itself”

You (employee, the firm) should aim to produce architecture which functions like a form of music that sounds right to some and like noise to others. The office should be thought of as an experimental popband. “

 Het PROJECT zelf

MOS, 2015, overweegt en is geïnteresseerd in grootschalige suburbane ontwikkeling door middel van kleine woonmodules, met als uitgangspunt de volgende vraag:

Wat zijn de vierkante meters die gewoonlijk aan de circulatie worden toegewezen en hoe kunnen deze worden heroverwogen?  Is het mogelijk een huis te bouwen op basis van gangen en deuren alleen (in een tijd waarin steeds meer bouwers deze overslaan)?

Het project werd gepresenteerd op de Biënnale van Chicago (the state of the art of architecture), samen met twee andere projecten die betrekking hebben op betaalbaarheid. De architecten leggen uit dat hun project er meer op gericht is de mogelijkheden te suggereren van alledaagse materialen en ruimten die mensen tegenkomen maar vaak over het hoofd zien.

Het resultaat is een geprefabriceerd huis met woonunits dat de grootte heeft van een gang, maar waarin een bed, een kleine keuken of een badkamer kan worden ondergebracht. De structuur is ontworpen om zonder bouten in elkaar te worden gezet. De modules meten 1,5 bij 3 meter en komen overeen met het standaardformaat van multiplexpanelen. De organisatie van de modules kan worden gewijzigd naar gelang van de context en de behoeften van de bewoners, het project is slechts één van de vele mogelijkheden. De vorm is eenvoudig en gebaseerd op het archetypische model van het huis in de voorsteden. De structuur maximaliseert het gevoel van open ruimte in een relatief kleine plattegrond, en omvat ruimten voor potentiële mechanische systemen of passieve koeling.

Het project is niet bedoeld om de wereld te veranderen, maar om een gesprek op gang te brengen. Het is een oplossing, een structurele en economische uitdaging. De manier waarop het project is opgezet en georganiseerd, is bedoeld om te worden herhaald en om deel uit te maken van een geheel, misschien wel een gemeenschap.

 In mijn eerste onderzoek was ik op zoek naar uitleg over het project zelf en uitleg over elk element van de afbeelding, maar ik ontdekte dat de tekenstijl van MOS voor veel van hun projecten gelijk was en dat ik meer algemene uitleg kon vinden die mijn vragen beter zou beantwoorden.

Na lezing van deze documenten (zie bronnen), concludeer ik dat:

De manier waarop MOS hun projecten presenteren lijkt even belangrijk of belangrijker te zijn dan het project zelf en dient om hun visie op architectuur te weerspiegelen en te ondersteunen. Net als John McMorrough ben ik er niet zeker van dat ik alle beweegredenen achter het werk van MOS begrijp, maar dankzij deze documenten lijken verschillende aspecten nu duidelijker.

De wijze waarop Mos besluit projecten weer te geven (hun communicatiemiddelen) gebeurt via verschillende processen (o.a. axonometrie, de screenshot, personages/ scalies, gradient, eenvoudige geometrie). Maar deze processen zijn niet toevallig, zij staan in dienst van een ambitie om een nieuwe opvatting van architectuur voor te stellen en ons te verzetten tegen alle praktijken die wij niet meer in vraag stellen omdat wij eraan gewend zijn geraakt .We mogen niet op onze lauweren rusten en vooruitgaan zonder na te denken (The problems of architecture are no longer the larger urban collective or the city; today we focus on “domains,” small groups or individuals. (…)  Previous problems of the construction of a shared infrastructure, language, common experience, etc., have shifted toward the problems of constructing identity.  Architecture is in service of the construction of multiple identities and new forms of collectivity)

MOS wil een discussie op gang brengen en onze zekerheden in vraag stellen (bijvoorbeeld door de personages uit de architectuurtekeningen te isoleren, om aan te tonen dat het niet louter details zijn die aan het toeval worden overgelaten en om de mensen te doen begrijpen dat het een deel van de voorstelling is dat reflectie vereist, omdat het tekenen van gebouwen ook het tekenen van mensen betekent, de ontvangers van de projecten)

Om de tijd te nemen de ins en outs van de huidige architectuur te herdefiniëren, maakt MOS gebruik van tekeningen/projecten die voortdurend in ontwikkeling zijn, bijna levend in een virtuele ruimte (en niet in een bedrijf-klant relatie) die zijn inspiratie (bijvoorbeeld videospelletjes) haalt uit een onontkoombaar element van onze huidige maatschappij: technologie.

[rausule]

revolusionêre

Regte teater, soos kultuur, is nog nooit geskryf nie.

Teater is 'n kuns van ruimte en dit is deur op die vier punte van ruimte te weeg dat dit die lewe kan raak. Dit is in die ruimte wat deur die teater bewoon word dat dinge hul figure vind en onder die figure die geraas van die lewe. Daar is vandag 'n beweging om die teater te skei van alles wat nie ruimte is nie, en om die uit te stel

taal van die teks binne die boeke, waaruit dit nie moes gekom het nie. En hierdie taal van ruimte werk op sy beurt die senuweesensitiwiteit in, dit maak die landskap uitgesprei bo hom volwasse.

Ek hoef nie hierdie teorie van die teater in die ruimte, en saamspeel deur gebare, beweging en geraas, oor te doen nie.

Deur ruimte te beset, bekruip dit die lewe en dwing dit uit sy skuilplekke. Dit is soos die sesarmige kruis wat 'n okkultiese geometrie op die mure van sommige tempels in Mexiko versprei.

Die Mexikaanse kruis is altyd omsirkel, dit is in die middel van 'n muur, dit kom van 'n magiese idee.

Om die kruis te maak, plaas die antieke Mexikaan homself in die middel van 'n soort leemte, en die kruis spruit om

hy.

Hierdie kruis dien nie om ruimte te enkripteer nie, soos vandag se geleerdes dink, dit is 'n kruis wat dien om te openbaar hoe lewe die ruimte binnegaan, en hoe dit, van buite die ruimte, die bodem van die lewe kan herontdek. Altyd die leemte, altyd die punt waarom materie versamel.

Die kruis van Mexiko dui op die wedergeboorte van lewe. Ek het lank na die gode van Mexiko in die kodes gekyk, en dit het vir my gelyk of hierdie gode bo alle gode in die ruimte was, en dat die mitologie van die kodes 'n wetenskap van ruimte versteek het, met sy gode as gate van skaduwee. en sy skaduwees waarin die lewe donder”.

Dit wil sê, sonder om literatuur te maak, dat hierdie Gode nie toevallig gebore is nie, maar in die lewe is soos binne

'n teater, en hulle beslaan die vier hoeke van die mens se gewete waar klank, gebare, die

woord en die asem wat die lewe uitspoeg.

Wat nog daaraan dink om die gode te hoor en die plek van die gode te soek. Om hul plek te soek beteken om hul krag te soek en jouself die krag van 'n God te gee.Die Wit wêreld noem hierdie Gode afgode, maar die Indiese gees weet hoe om die krag van die Gode te laat vibreer en hul musiek van krag te plaas; en die teater roep deur 'n musikale verspreiding van kragte die krag van die gode op. Elkeen op sy plek in die lewendige ruimte van beelde. Die gode kom na ons toe deur 'n kreet of 'n gesig, en die kleur van die gesig het sy kreet; en die kreet is sy gewig werd van beelde in die Ruimte waar Lewe volwasse word.

Vir my gee hierdie gode wat roteer, en wat met lyne, lyne verstrengel is om die ruimte te ondersoek, asof hulle bang is om die ruimte nie goed genoeg te voel nie, vir ons 'n konkrete manier om die vorming van lewe te verstaan. Hierdie vrees vir leë ruimte wat Mexikaanse kunstenaars beset het, en hulle reël op reël laat gooi, is nie net 'n uitvinding van lyne, van vorms wat die oog vlei nie, dit dui op 'n behoefte om die leemte volwasse te maak. Om die spasie te vul om die leemte te bedek, is om die pad van die leemte te vind. Dit beteken

begin van 'n blomlyn om dan vertiginous in die leemte te val. En die gode van Mexiko, wat om die leemte wentel, gee 'n soort syfer om die kragte van 'n leemte te herontdek waarsonder daar geen werklikheid is nie.

En ek dink, ten slotte, dat die gode van Mexiko die gode van die lewe is in die gedrang van 'n verlies aan krag, 'n vertigo van denke; en dat die lyne wat bo hul koppe uitstyg 'n melodieuse en ritmiese manier gee om gedagtes op gedagtes te verhoog.

Hulle nooi die gees om nie op homself te versteen nie, maar inteendeel, om so te sê, om te loop. <Ek bevorder hom na die oorlog», blyk die God te sê wie 'n oorlogswapen in sy hand hou, en wat hy voor hom dra; “En bo hierdie voorskot, dink ek,” sê ’n soort flitsende streep wat bo sy kop sigsag. - En hierdie lyn, iewers in die ruimte, vermenigvuldig weer. "En as ek dink, voel ek my krag," sê die lyn agter hom. Ek roep die mag waaruit ek uitgekom het."

revolusionêre Protestante

Dit is hoe hierdie gode, wat nie tevrede is met hul blote statuur van mense nie, in hul onmenslike gedaante wys hoe die mens uit homself kon kom. - Want ek dink bowendien dat daar 'n harmonie in hierdie lyne is, 'n soort noodsaaklike meetkunde wat ooreenstem met die beeld van 'n geraas. Vir die teater is 'n lyn 'n geraas, 'n beweging is musiek, en die gebaar wat uit 'n geraas na vore kom

as 'n duidelike woord binne 'n sin.

Die gode van Mexiko het oop lyne, hulle dui alles aan wat uitgekom het, maar gee terselfdertyd die middele om iets weer in te voer.

Die Mitologie van Mexiko is 'n oop mitologie. En Mexiko, gister en vandag s'n, het ook oop magte. Jy hoef nie baie ver in 'n landskap van Mexiko in te gaan om alles te voel wat uit hom kom nie. Dit is die enigste plek op aarde wat ons 'n okkultiese lewe bied, en dit bied dit op die oppervlak van lewe.

[letsonlineoffline]

WEEK 5

De beschreven ruimte tekenen aan de hand van meldingen Geschetste ruimte vs Reële ruimte

[jurjenkvanderhoek]

POËTISCHE KLANKEN UIT DE RUIMTE

i hierdie boek / wordt 'ne beeld gegeven / von radiostraling, / gekoppeld a quarantaine / ó life i space

Hoe communiceren aliens met elkaar. Ruimtevarend dwars door het landschap buiten ons universum zullen ze toch met elkaar of de thuisbasis redetwisten. Maar hoe dan en in welke taal. We weten het niet. Schrijver en dichter Peter Knipmeijer zocht dit echter voor ons uit. In de intelligente lockdown had hij tijd teveel om zich te verdiepen in dit onwerkelijke gegeven met een obsessie voor astronomie en sciencefiction. Want een mogelijk ruimtelichaam is best wel een abstract figuur. Diverse schijnbaar onverklaarbare zaken kwamen bij hem binnen. Sowieso is het heelal vanaf de aarde nauwelijks te verklaren. We nemen het voor waar aan, maar kunnen de afmetingen ervan maar nauwelijks bevatten.

De bundel lijkt een practical joke of een parodie op de dichtkunst, maar is werkelijk serieus doorspekt met een grote dosis reële humor. De reden waarom het nummer Giant Steps van John Coltrane lastig spelen en beluisteren is ligt ten dele ten grondslag aan dit dichtwerk. Het is als drie vreemde talen door elkaar te mengen om toch een min of meer leesbaar geheel te laten ontstaan. Dat is wat de dichter zo'n beetje heeft gedaan. Het leest eerst lastig, is het schrift glad ijs voor de ogen. Maar naarmate ik al turend in de bundel gevorderd ben weet ik meer en meer waar het over gaat. Het is een vreemde taal, bovenaards lijkt het. En dat is denkelijk de bedoeling van de schrijver. Zo mis ik weleens de poëtische klank. Maar het verhaal is te volgen.

Met een vooruitziende blik en profetische gaven tikte Knipmeijer op een smartphone de bij hem binnen komende geluidsgolven uit. In een schrift dat omschreven is als toekomsttaal. Een verhaal uit de toekomst. De dichter is hierin zijn tijd ver vooruit. Hij beschrijft het ruimtewezen, ma1/4ox, dat op missie gaat en ook onze aarde meer dan schampt. Hij dan wel zij beschrijft wat hij dan wel zij ziet en waar hij dan wel zij zich over verbaasd. Het mooie van onze aarde, de natuur. Maar ook het minder prettige, de betonsteden. Het is meer een verhaal dan een episch gedicht. Een verhaal van verwondering. Een lofzang op een planeet die aarde heet en van ons is. Eenmaal gewend aan het eigenaardige taaltje, waar ik overigens veel aardse zegswijzen in herken, leest de ode gemakkelijk weg. Kijk ik met de buitenaardse blik naar die eigenaardige blauwwitte bol, ronddraaiend om die ene felle ster. De coördinaten toets ik te haastig en met een harde klap raak ik de korst. Dan begint mijn avontuur waarvan ik rapport uitbreng aan de thuisbasis. Die geluidsgolven ving Knipmeijer op en stelde er een boekje van samen.

There never can be a man as lost as one who is lost in the vast and intricate corridors of his own lonely mind, where none may reach and none may save, lees ik in het laatste bericht van de hoofdrolspeler, want na zwervingen, onverklaarde voorvallen, verklaarde inzichten, opmerkelijke standpunten en een knallende crash vergaat het ma1/4ox al net als Major Tom: and I'm sitting in a tin can, far above the world, planet earth is blue and there's nothing I can do.............

ma1/4ox, 'ne ruimtezang - toekomstpoëzie van Peter Knipmeijer. Uitgeverij crU, 2020.

[Tondo Mondo en Earth and Moon © Olphaert den Otter, 2020]

[ondersofen]

Ook de afbreker bouwt op

“Ik wens het huidige bestuur wijsheid en daadkracht. Wijsheid: om eigen plannetjes gewoon eens even terug te houden en zorg te dragen voor een klimaat waarin leden de ruimte gaan ervaren om zich actief voor de antroposofie in te zetten. Daadkracht: om wat er onder de leden leeft te stimuleren en tot bloei te laten komen. En eerlijk gezegd: ik ben vol goede verwachting. Van dit bestuur heb ik nog geen mooie praatjes vernomen en dat stemt hoopvol.”

Dat schreef ik (16 juli 2019, onder het kopje ‘Gezellig’) met betrekking tot het vernieuwde bestuur van de AViN dat vorig jaar aantrad. Van meerdere kanten werd ik aangesproken op de allerlaatste alinea: dat ik hoopvol gestemd was, werd mij feitelijk kwalijk genomen. Maar nu, ruim een half jaar verder, is voor mij de vraag: - ben ik op mijn scholingsweg zó ver gevorderd dat ik wist wat de toekomst brengen zou? - of zat ik gewoon voor de vuist weg te filosoferen (uit de nek dus) en is het een toevalstreffer dat, in mijn ogen, er nog steeds reden is om hoopvol te zijn? Maar, beste lezer, laat u deze vraag maar aan mij - het is geen wezenlijke vraag.

Belangrijker is: dit bestuur lijkt bezig de steven te wenden. Decennialang ging er weinig tot niets van de AViN uit; liep de Vereniging geleidelijk leeg; waren vele onderwerpen en vraagstukken taboe omdat ze niet strookten met het in kleine kring geboren beleid dat zich steeds verder van de werkelijkheid - waarin wij leven :>) - verwijderde’; ontbrak een open gespreksklimaat; kwamen er uit bestuurskring vooral nobele voornemens en mooie maar loze woorden; deed het bestuur steeds een hol beroep op autoriteit en vertrouwen - en lieten leden dit alles braaf passeren. Sofen onder elkaar…

Inmiddels deed het nieuwe bestuur enkele stappen: de kostbare (want veel centjes kostende) en illusoire organisatie en exploitatie van het Elisabeth Vreedehuis werd tot meer reële proporties teruggebracht; het bestuur is “voornemens om toe te werken naar beëindiging van het uitgeven van AM (Antroposofie Magazine) in de huidige vorm” (zo viel in Motief nr.238 te lezen). Die stappen komen overigens neer op het opruimen van de rommel die het voorgaande bestuur maakte, maar, Louis Paul Boon zei het al: “ook de afbreker bouwt op”.

Het zal regelmatige lezers van deze blog niet verwonderen dat ik deze stappen verwelkom. In meerdere blogs schreef ik over zowel AM als over de gang van zaken in en met betrekking tot het Elisabeth Vreedehuis - gewoon een beetje voor de vuist weg…

In het laatste nummer van Motief (nr. 239) schreef Pim Blomaard een ‘Bericht van het bestuur’. Wie hoopvol wil zijn, vindt er van alles naar zijn gading. Maar laten we het wegen van woorden nog even achterwege houden. Woorden zijn belangrijk, belangrijker dan men vaak beseft. Om woorden te kunnen wegen moet men echter ook weten wie ze spreekt. Daarover onderwijzen de daden ons. Ik verblijf, ­­met positieve verwachting.