Çarpayımın altındakı o qorxulu, bilinməz varlıqdan qorxmamışam heç zaman, beynimin içində olan "canavar" daha dəhşətli gəlib mənə. Özümdən çəkinib qorxmuşam, çünki içimdəki canavarı bəsləyən də məhz özüm olmuşam. Və fərqinə varıram ki, mən böyüdükcə içimdəki canavar da mənimlə birlikdə böyüyür. Onu mən böyüdürmüşəm. Bəs ondan qorxuram? Həm də necə. Ən çox da qaçıb uzaqlaşmağa çalışdığım canavara çevrilməkdən qorxuram. Bəlkə də, artıq həmin qorxduğum "canavar"a çevrilmişəm. Gerçək özüm'ün hansı olması haqqında heç bir fikrim yoxdur. Özümdən uzaqlaşıram, yoxsa özümə dönürəm? Sualımın cavabı birincidirsə, bu qorxuncdur. İkincidirsə, bu daha da qorxuncdur. Çünki illərdir özümü tapmaq yolundakı ümidli addımlarımın nəticəsi olaraq mən adını belə qoya bilmədiyim xarakterdə birinə çevrilmişəm; soyuq, ümidsiz, səbrsiz, cəsarətsiz, nə istədiyini bilməyən və daha bir çox adını qoya bilmədiyim mənfi xüsusiyyətləri görürəm özümdə. Sən demə özümü tapmaq üçün qaçıb uzaqlaşdığım yeganə insan elə özüm imişəm. Ən dəhşətlisi də budur, deyəsən.
"Lap uşaqlıqdan mən həyatın əzab və məşəqqətləri içində daha canlı, daha ləyaqətli görünən qəhrəmanları sevərdim. Mən istəyərdim oxuduğum əsərin qəhrəmanı sehirkar bir cazibədarlıqla məni çəkib ardınca aparsın. Qorxulu uçurumlardan, alovlardan keçirsin. Mənə yalnız gül ləçəklərinin naxışlarındakı heyrətli ahəngi deyil, eyni zamanda, həyatın boz üzünü də göstərsin, amansız sitəmlərini hiss etdirsin.Mən yalqızlığı sevmirəm. Mən həyatda da bütün düymələri öz yerində olan, plakat kimi cansıxıcı adamlara nifrət edirəm."
Sevgi münasibətlərində ayrılıqdan da qorxulu bir son var...
Bəzən təcrübəsizlikdən və ya mənasızca qürurumuzdan zamanında bunun fərqinə varmırıq.Bir sevgidə ən qorxulu son birinin israrla danışmaq istəməsinə rəğmən bir digərinin israrla susmasıdır.Əgər sevirsinizsə,sevmişəm onu sevirəm deyirsinizsə,sevdiyiniz birinin ömürlük susmaq istəyəcək qədər qəlbini qırmayın!
Çünki əgər bir insan sizi susaraq cəzalandırırsa iki dünya bir araya gəlsə siz əsla birlikdə ola bilməyəcəksiz!
Hisslərinizdən bəhs etməyi bacarmır, güvənmək sizə qorxulu gəlirsə, addım atmağa cəsarətiniz yoxdursa, heç bir sevgi sizin qəlbinizdə yaşaya bilməz. Günün birində bunları bacarsanız, “əsl sevgi” ilə tanış olsanız, addım atmağa çalışın. Zamanı dəyərləndirin.
"Əslində biz bir-birimizi sevmirdik. Ən acınacaqlısı da odur ki, bu əvvəlcə belə deyildi. Əvvəlcə biz sevirdik amma vaxt ötəndən sonra heç bir səbəb olmadan sevgi öldü. Və biz ayrıldıq. Mən çox pis olmuşdum. Ayrılmağımız yox, sevginin səbəbsiz yaranıb səbəbsiz yox ola bilmə xüsusiyyəti məni yaman qorxutmuşdu. Deməli mən yenidən kiməsə vurula bilərdim və yenidən sevgimiz ölə bilərdi. Deməli kimsə məni sevə bilər və mənim heç bir günahım olmadan sevgisi sadəcə bitə bilər. Bu qorxulu idi. Bu həqiqət idi. Bilirəm, çox adamın həyatında belə şeylər olur. Amma heç kəs düşünmür bu haqda. Hər dəfə kimisə sevir və elə bilirlər ki, bu elə onların əsl sevgisidir. Və bir neçə vaxtdan sonra eyni hadisələr təkrarlanır. Sən unutmağa başlayırsan. Sən öyrəşirsən. Qızıl gülü yeddi dəfə tam dərindən iyləyəndən sonra səkkizinci dəfə qoxulasan heç bir iy gəlməyəcək. Yox, gülün iyi bitmir, sadəcə sinirlərimiz ona öyrəşir və beyinə impuls göndərmir. Sevgi də eləcə. Az bir vaxtda sehrli bildiyin hisslər adi bir şeyə çevrilir..."
İntihara cəhd etmiş bəzi adamları xatırlasaq, aydın olar ki, bu çox qorxulu olur Bəzisi gicgahına bir güllə vurub özünü öldürmək istəyir, ancaq ölmür, görmə sinirlərini zədələyib kor olur. Başqa birisi yuxu dərmanı ilə özünü zəhərləmək fikrinə düşür. Lakin dərmanı lazımi qədər atmadığından ölmür. Üç gündən sonra yaddaşını itirmiş, beyni korlanmış, əzaları iflic vəziyyətdə ayılır. İntihar incəsənətin elə bir növüdür ki, xırdaçılığı və şıltaqlığı sevmir, həm də onun elə bir xüsusiyyəti var ki, insana bu sahədə təcrübə qazanmağa imkan vermir.
Geri dönmək qorxulu idi .. qırılan qəlblər, göz yaşları, ən pisi isə ölü ümidləri görmək olacaqdı. Yaşamaq və ya getmək arasında “gələcək” kimi bir seçim də var idi.. gizlənmişdi.. deyəsən onu seçdi
"Təkliyin bircə müsbət keyfiyyəti var: tək adamı heç kəs tərk etmir. Amma arada ki gecələr təklik hücum çəkib adamın üstünə şığıyır, bax onda həyat hıçqırtı dolu melodiya kimi adamı bezdirir, tənhalıq vəhşicəsinə adamı əzir, bütün ümidlər və arzular adamı tərk edir. Belə anlarda adam özünün son qüvvəsini toplayıb hara gəldi getmək və onun arxasınca gələn təklikdən uzaqlaşmaq istəyir. Necə də axmaq bir istəkdir ətrafdakılardan iynə ucu boyda bir doğmalıq arzulamaq. Bunun özündə bir özünüaldatma yoxdurmu? Bu dünyada təklikdən də qorxulu başqa bir hiss varmı?"