#pulchri studio

[toosvanholstein]

"Maar ik troost er mij mee, dat 't beter is om te worden bestreden dan … genegeerd"

Soms doe je een ontdekking en heb je er plots een vrouwelijke schildersheld bij. Dat overkwam me onlangs in Panorama Mesdag. Want die Suze Robertson (1855-1922) was een dijk van een kunstwijf. Lees en kijk maar in TOOS&ART. #kunst #art #expositie

De wonderbare kronkelwegen der kunstgeschiedenis. Die kwamen hier vorige week al ter sprake vanwege ‘Vermeer’ in het Rijksmuseum. En nu spelen ze opnieuw een rol. Suze Robertson in haar atelier Begin deze eeuw kwam ik haar naam + kunstplaatje voor ‘t eerst ergens tegen. Maar vraag me niet meer hoe of wat, geen idee. Drie jaar geleden zag ik voor het eerst in werkelijkheid één schilderij van…

[paulcorvers]

Mijn bijdrage aan de Najaarssalon bij @pulchristudio

#pulchristudio #thehague #denhaag #artcommunity #artgallery #contemporaryart #fineart #groupexhibition #fallshow #artexhibition #artistssociety #artlovers #awardseason #vanommerendevoogt #artcompetition #buyart #collectart #artpatrons #supportartists #openingceremony #thehagueartists #paulcorvers #monoha

View this post on Instagram

A post shared by Paul Corvers (@paulcorvers)

[jurjenkvanderhoek]

KUNSTENAAR DIE HET MOMENT IN BEWEGING ZET

Feitelijk is schilderen, dan wel tekenen of beeldhouwen, het stil zetten van de tijd. Een enkel moment wordt verbeeld. De sfeer kan dan wel van meerdere ogenblikken zijn. Dat er toch een idee, een inspiratie in beeld staat die een voortgang suggereert. Het is weinige kunstenaars gegeven om de tijd te laten doorgaan, de klok te laten tikken, in een enkel statisch beeld. Marcel Duchamp is daarvan een mooi voorbeeld, met zijn ‘Nu descendant l'escalier’ - een van de trap afdalend naakt. De dadaïstische schilder was een futurist. Hij wist de snelheid van het omlaaggaan in het platte vlak te pakken. Je ziet de dame werkelijk van de trap komen, van boven naar beneden. Ze poseert niet op een enkele trede, stil, maar ze daalt daadwerkelijk af, gaat. Umberto Boccioni zet ook de beweging vast, dan in de derde dimensie. In zijn unieke vormen van continuïteit in de ruimte. Echter zijn beeldhouwwerk is wel een bevroren voortgang, waar Duchamp toch de verplaatsing van het lichaam in de lijnen en vlakken vastlegt. Waarbij het woord vastlegt in deze een contradictie lijkt, paradoxaal.

Het futurisme is een van oorsprong Italiaanse kunststroming, ontstaan uit het kubisme. De aanhangers wilden de dynamische sensatie of de opeenvolgende fasen van een beweging of van het gevoelsleven uitdrukken. Waar het kubisme de verschillende kanten van een object verbeeldt, gaat het futurisme een stap verder door in de afbeelding verschillende fasen van een beweging te vatten. Daniel Schinasi evolueert vervolgens het futurisme door tot wat hij noemt het neofuturisme. De Egyptische kunstenaar is de oprichter van de neofuturistische beweging. Beweging in de betekenis van groepering. Hij heeft vooral op groot formaat in grootse muurschilderingen laten zien waar de grenzen liggen van het dynamisch schilderen. Onlangs is zijn werk op twee plekken in Nederland gepresenteerd, namelijk in Den Haag en Amsterdam. De catalogus van de dubbele retrospectieve tentoonstelling “Neofuturism, a message in motion” ligt aan mij voor en bespreek ik zonder de Pulchri Studio en het Italiaans Cultureel Instituut te hebben bezocht. Hoewel de in 2021 overleden Daniel Schinasi een internationaal bekende kunstenaar op zijn gebied was, is zijn werk voor mij een eyeopener. Ik kende hem en het niet.

In het boek wordt Schinasi aan mij voorgesteld door een aantal liefhebbers van zijn werk, kunstcritici en -historici. Het is een internationale uitgave met een Engelse tekst vertaalt in het Italiaans. Van Spijk Art Books is de uitgever en dochter Sarah Schinasi de gepassioneerde curator van de tentoonstelling. Het boek biedt en de tentoonstelling bood de mogelijkheid om Schinasi’s artistieke universum te ondergaan en om zijn invloed op de hedendaagse kunst te ontdekken. In zijn composities legde de kunstenaar de nadruk op beweging, muziek, sport, het licht van de stad Nice waar de hij lange tijd heeft gewoond, zijn joodse wortels, het leven op het platteland en experimentele schilderkunst. Thema's die hem dierbaar zijn: sporters, componisten, de natuur, het werk van de mens. De werken weerspiegelen een gedetailleerde oriëntatie op beweging en dynamiek, virtuoos vertaald door middel van kleur en vorm. Een project gewijd aan de componist Giuseppe Verdi bewijst Schinasi’s vermogen om de essentie, de energie en schoonheid van muziek vast te leggen door middel van zijn penseel.

Daniel Schinasi werd geboren in 1933 in Alexandrië, Egypte, in een Sefardische familie met wortels in Spanje en Livorno. Zijn kunstcarrière werd gekenmerkt door een groot aantal tentoonstellingen en ontmoetingen met beroemdheden uit de Italiaanse en Franse kunstwereld. Zijn toewijding aan de kunst leverde hem prijzen en tentoonstellingen over de hele wereld op, waarbij hij een unieke stijl ontwikkelde die futuristische elementen combineert met diepe menselijkheid. Het Neofuturisme, hoewel gebaseerd op geometrische elementen en levendige kleuren, onderscheidt zich van het Italiaanse futurisme door zijn nadruk op humanistische waarden in plaats van technologie. Zijn werken portretteren het dagelijks leven, danseressen, muzikanten en atleten, met de mens als zowel een fysieke als spirituele entiteit. In tegenstelling tot de futuristen haalt Schinasi inspiratie uit het humanisme en de renaissancekunst, met speciale aandacht voor compositorisch evenwicht en het individu.

De thema’s die van nature of automatisch beweging in zich hebben, waarbij de dynamiek op een presenteerblaadje wordt aangereikt, is het een kunststuk deze verplaatsingen van materie te verbeelden zonder het aan kracht te laten inboeten. Door geometrische vormen te resoneren en in geval van atleten de nadruk te leggen op spiermassa’s weet Schinasi de snelheid te suggereren. Natuurlijk is het nog voortdurend een stilstaand beeld, een moment uit de tijd, maar door meesterlijk gebruik te maken van kleur en lijn, vorm en compositie zie ik de ruiter met paard over de hindernis springen en snellen de wielrenners aan mij voorbij. Twee vechtende mannen zijn door kleurstelling en vlakbeheersing een klomp trillend vlees. Gracieus is het kleurenspel, zijn de lijnen en vormen die elkaar beurtelings versterken en afzwakken in de geslaagde poging de pose in beweging te zetten, van vooral het ballet. Ook de muzikanten laten hun spel klinken vanaf het canvas, waarbij de componist Verdi bijzondere aandacht krijgt.

Maar ook weet Daniel Schinasi aan een min of meer statisch beeld als van ‘La joie de Vivre’, zon aanbiddende lichamen op een strand, een dynamische draai te geven. Door de sfeer beeld te geven, meeuwen dansen langs bollende zeilen. De vreugde straalt van het doek. De werken krijgen ook wel een kubistisch karakter. Een logische inbreng daar het futurisme daaruit is ontstaan en het neofuturisme daarop een antwoord is. De voorgaande stijlen en technieken kunnen alleen maar een meerwaarde zijn, echter worden deze verder ontwikkelt in nieuwe kunstvormen. Schinasi geeft daar een eigen persoonlijke draai aan.

Niet alleen staat de sport en de muziek bol van drukte en leven, ook de werkende mens is in beweging. Of flaneert nerveus op het perron van het metrostation of langs de oplichtende etalages van de metropool. Schinasi weet dat licht in het donker goed te gebruiken om het ogenblik te laten duren. Een speciale plaats in zijn oeuvre nemen zijn Joodse wortels in. Hierin straalt nog meer de emotie om niet te vergeten, de herinnering aan martelaren en gele sterren. Is de mechanisatie en zijn de allegorieën in de muurschilderingen onpersoonlijke uitdrukkingen door het grote formaat en de enorme drukte van samenklonterende lijven, op handzame grootte zijn de portretten en is de mens in de natuur een individuele verbeelding.

In de uitgave bij de tentoonstelling is een groot aantal werken opgenomen. Opgedeeld in genoemde thema’s geeft het een compleet beeld van het kunnen en de kunst van Daniel Schinasi. Het boek is volledig gemaakt met een uitgebreide biografie van de kunstenaar. Op divers fotografisch materiaal ziet de lezer de man aan het werk in het atelier en op plekken waar een muurschildering werd voltooid. Een bijzondere kunstenaar met een opmerkelijk oeuvre heeft een markante plaats binnen de kunst ingenomen. Waarbij simpele vormen stilistisch evolueren in een meervoud aan uitdrukking. Waarmee een experimentele schildering aan de basis staat van een gecompliceerde compositie. Vooral bij zijn muurschilderingen laat hij de kijker verbijsterd achter. Er is zoveel te zien, dat je welhaast aan de noodrem zou willen trekken. Niet alleen brengt Schinasi de beweging in de schildering, maar laat ook de blik – het kijken naar – in beweging komen.

Daniel Schinasi. Neofuturism. A message in motion. Uitgave Van Spijk Art Books in samenwerking met Studio Pulchri en Istituto Italiano di Cultura, 2023.

[jossarisfoto]

Den Haag | Kunst, Cultuur en Geschiedenis

Dinsdag, 17 oktober 2023 | Ons bezoek aan Den Haag begint in stijl, vanuit Scheveningen rijden we met de tram namen richting het hart van de stad. Onze eerste stop is de idyllische Hofvijver, waar we genieten van het prachtige weer en het uitzicht op de historische gebouwen die weerspiegelen in het kalme water. Vanaf daar maken we een wandeling rond de Hofvijver, met als hoogtepunt het…

[dinnickhowellslikes]

[arte-e-homoerotismo]

Pol Dom (1885-1978) - Autorretrato no Pulchri Studio

Pol Dom nasceu em 4 de junho de 1885 em Antuérpia. Ele se formou na Academia de Belas Artes de sua cidade natal. Como o clima artístico na Holanda era mais aberto e progressista do que na Bélgica, ele viveu entre 1908 e 1910 na vila dos artistas de Laren, na Holanda do Norte. Lá ele conhece a artista Betsy van Gelder, que procura uma professora de pintura e desenho. Após o casamento, estabeleceram-se em Bruxelas em 1910, onde nasceu a sua filha Elise três anos depois. No mesmo ano eles retornaram para a Holanda. Depois de viver em Bussum, Laren e Rijswijk, a família mudou-se para Scheveningen em 1927. Em 1936, Pol Dom recebeu a cidadania holandesa. Naquele ano, sua esposa morreu repentinamente. Após a guerra, ele se casou com Flora van Dam. Dom participou ativamente da vida do artista em Haia. Foi membro do Haagse Pulchri Studio e do Haagse Kunstkring e seu trabalho foi exibido lá. Foi também membro da associação de artistas Sint Lucas em Amsterdã, onde seu trabalho foi incluído em uma exposição de 1932 no Museu Stedelijk. Em 1939, participou da Feira Mundial de Nova York. Pol Dom morreu em Haia em 21 de fevereiro de 1978.

[victorysp]

“On the International Day against Homophobia and Transphobia, people worldwide take to the streets to draw attention to being who you are. It is a day of unity in diversity.” Queen Máxima spoke at IDAHOT+. May 15, 2024.

Her Majesty Queen Máxima attended the IDAHOT+ Forum in Pulchri Studio in The Hague on Wednesday afternoon, May 15. This year, the Netherlands, in collaboration with the Council of Europe, is the host country of the IDAHOT+ Forum. The conference is about international developments in the field of LGBTQ+ emancipation and policy and it is one of the activities surrounding IDAHOT, the International Day against Homophobia and Transphobia.

📷 Royal House of the Netherlands

[mybeingthere]

Hermanus Berserik (1921 – 2002) was a Dutch painter and print maker. He was a member of the Pulchri Studio in The Hague. He studied art at that city's Royal Academy of Art, where his teachers included Willem Schrofer, Willem Jacob Rozendaal, and Rein Draijer.

https://en.wikipedia.org/wiki/Hermanus_Berserik

[naran-blr]

Suze Robertson o Susanne Bisschop-Robertson (1855-1922) pintora neerlandesa.

Perteneció al grupo de artistas conocidos como los Amsterdamse Joffers.

Nació en La Haya. Hija de John Robertson, comerciante de madera, más tarde empleado de la oficina del secretario municipal, y de Maria Cornelia van der Vliet.

Su madre falleció cuando ella tenía dos años y fue criada por unos tíos suyos.

Mostró un temprano talento para dibujar y empezó sus estudios en 1874 en la Real Academia de Arte de La Haya, donde fue alumna de Jan Philip Koelman.

En la academia consiguió ganar una medalla de bronce y dos de plata. En 1876 siguió recibiendo lecciones en la Universidad Técnica de Delft.

De 1877 hasta 1882, enseñó a dibujar a niñas en Róterdam. En sus horas libres, asistió a la Academia de Artes Visuales y Ciencias Técnicas de Rotterdam, lo que provocó otro pequeño escándalo, ya que insistió -como primera mujer- en ser admitida también en la "clase de desnudos".

Trabajó los domingos en el estudio del pintor de Petrus van der Velden en La Haya, y después de un tiempo se decidió por dedicarse por completo a la pintura, fue una de las primeras mujeres artistas profesionales de los Países Bajos.

En 1883, Robertson participó por primera vez en una exposición: presentó un bodegón a la "Exposition universelle" de Ámsterdam.

En otoño de 1884, se trasladó a La Haya, fue miembro del Pulchri Studio y del Arti et Amicitiae.

Contrajo matrimonio con el pintor Richard Bisschop en 1892. Durante los primeros años de su matrimonio, y especialmente tras el nacimiento de su hija Sara en 1894 -tenía entonces 39 años-, apenas se dedicó a pintar.

En 1898, volvió a trabajar. Sus obras se expusieron en la "Exposición Nacional del Trabajo Femenino" (1898).

En 1900, participó en varias grandes exposiciones internacionales en Düsseldorf, París y Londres. En estas dos últimas exposiciones, sus trabajos fueron premiados con medallas de bronce y oro respectivamente.

Estos éxitos la animaron a continuar el camino que había emprendido. En 1903, colocó a su hija Sara en una casa de acogida y se dedicó a pintar. En el año 1907 su trabajo fue expuesto en la apertura de la nueva sala del Larensche Kunsthandel en Ámsterdam donde vendió obras por un total de 10.000 florines, que en aquel tiempo representaba una buena cantidad.

Sus trabajos de personas sencillas en interiores de granja y escenas de vida la vida agrícola son reminiscencias de la obra Los comedores de patatas de Vincent van Gogh, se dice que ambos artistas se admiraban mutuamente.

Murió a los 66 años en La Haya.

Le ponemos cara con su Autorretrato.

[lamolinastreetart]

Art by Dutch Jille van der Veen in The Hague, Netherlands (2022) #jillevanderveen #streetart #lamolinastreetart | photo via Pulchri Studio mysl.nl/NjqnQ

[rotterdamvanalles]

De Weissenbruchlaan in Hillegersberg met o.a. de schoenenzaak van J. van Straten, 1977

Hendrik Johannes (Jan Hendrik) Weissenbruch (Den Haag, 30 november 1824 – aldaar, 14 maart 1903) was een Nederlandse kunstschilder. Hij wordt algemeen beschouwd als een van de belangrijkste schilders uit de Haagse School.

Het tekenen werd Weissenbruch tussen 1840 en 1843 bijgebracht door J.J. Löw. Van 1843 tot 1850 liep hij op de Haagsche academie waar Bart van Hove zijn leraar was. Onterecht wordt vaak gedacht dat Jan Hendrik Weissenbruch ook een leerling was van Schelfhout. Op aanraden van zijn vriend en schilder Johannes Bosboom is hij niet in de leer gegaan bij Schelfhout. Bosboom vond dat J.H. Weissenbruch 'uit zijn eigen lens moest zien', bovendien vond Schelfhout dat er verf werd gemorst met schilderen naar de natuur.[1] Nog voordat Weissenbruch zijn academische opleiding afrondde was hij samen met zijn neef Jan Weissenbruch en Willem Roelofs in 1847 al betrokken bij de oprichting van het artistieke genootschap Pulchri Studio. Van 1857 tot 1861 was hij er zelfs Commissaris van de tekenzaal.

De familie Weissenbruch woonde in de Kazernestraat achter het Lange Voorhout. Kort na zijn overlijden werd het huis afgebroken, maar hij liet een aantal aan het huis en de omgeving herinnerende stemmingstaferelen na: de keuken met het Vermeer-doorkijkje, het kleine bleekveld achter het huis met de achtergevels van het Voorhout, de zolder als atelier voor zijn zoon Willem. (Zijn zoon Willem Johannes Weissenbruch leerde van hem het schildersvak.)

Hoewel er vaak opmerkelijke gelijkenissen zijn met het werk van Andreas Schelfhout zoekt Weissenbruch opvallend het licht op in panoramisch-weidse landschappen, waarbij grijs-zware wolkenluchten meermaals bij uiterst lage horizonten driekwart van zijn doeken vullen.

De fotograaf is Ary Groeneveld en de foto komt uit het Stadsarchief Rotterdam. De informatie komt van Wikipedia.

[paulcorvers]

View this post on Instagram

A post shared by Pulchri Studio | Contemporary Art Gallery | The Hague (@pulchristudio)

[theorchidandthewasp]

Isa Roelink, The epic story of statistical improbabilities, 2024.

Roelink blends dreams and science, myth and reality, history and current events, ancient tales and modern pop culture. She pulls her own world and the fictional one together. Retelling ancient stories through modern devices. Showcasing that their relevance is undying and an endless source of inspiration.

[lydiafoxviscom]

Studio Dumbar

Dutch design agency, founded over 4 decades ago, withstands flat visuals and tacky brand identities that we so often see. Similar to Droga5. One example, I took liking to, is their design for Pulchri Studio (a society of artists in The Netherlands), as its simplistic and effective, a quality rare in today's cluttered marketing industry. This design was visual brand identity, in formats of motion visuals, and for print. I think I need to apply this quality to my moving poster and utilise aspects I already have in my A3 poster. I still like the flat colour blocking, so maybe merging my three flavours colours, with a complimentary background similar to this design would be most successful. At this point, I feel my initial storyboard is too complex for my skillset and time restraints.

[collectionnaturesmortes]

Herman Berserik (1921-2002)  

Nature morte à la machine à coudre, 1976

Collection privée

Que voit-on ? Une "machine à coudre mécanique" à manivelle avec sa bobine de fil,  du modèle (début du XXe siècle) de celles qui furent longtemps les compagnes de nombreuses femmes au foyer.  Souvent ces machines disposaient d'un pédalier pour démultiplier l'action de l'aiguille. Au moment où Berserick peint cette machine est déjà un objet qui appartient au passé puisque les machines à coudre mécaniques avaient  disparu dans les années 1960, avec l'avènement de la machine à coudre domestique électrique.

Plus de natures mortes...