#prinsenhof

[haarlemupdates]

De majestueuze treurbeuk die al 140 jaar op het Prinsenhof staat, is de startlocatie van de dansvoorstelling Ibu door Dansgroep Haarlem. Ibu gaat over moeders en de boom dient als inspiratiebron voor de choreograaf en de dansers. De productie is te zien op 18 juni, begint bij de boom en eindigt in de Schuur. Kaarten zijn te koop via de site van de Schuur. Choreograaf Haya Maëla, die haar roots heeft liggen in Indonesië, laat zich samen met de dansers van Dansgroep Haarlem voor deze productie inspireren door het archetypische beeld van Moeder Aarde. Het universele gegeven dat iedereen een moeder heeft, leidt tot een beeldrijke en herkenbare voorstelling die uitnodigt tot meebeleven en overdenken. Persoonlijke verhalen over moeder Haya Maëla vertelt: “Ibu betekent ‘moeder’ in het Indonesisch. Met deze choreografie verbeelden we de scheppende en vernietigende kracht van Moeder Aarde in een eeuwigdurende cyclus. De dansvoorstelling volgt dan ook de metamorfose van de boom. Alle dansers vertellen persoonlijke verhalen. Moeders kennen vele gedaanten; liefhebbende en verstikkende moeders, biologische en pleegmoeders, dwaze en wijze moeders.” Ibu is de tegenhanger van Ayah (vader), een dansvoorstelling die Dansgroep Haarlem eerder in 2017 danste. Onderscheidende producties Dansgroep Haarlem staat bekend om haar onderscheidende dansproducties over persoonlijke of geschiedkundige verhalen en gebeurtenissen. Maëla: “Zo dansten wij tijdens Theater na de Dam Dagboek 44-45 over een oorlogsverhaal, Melilla over de wereldwijde vluchtelingenstroom, De Herberg over gastvrijheid en nu dan een serie choreografieën over vaders en moeders. Bij al deze voorstellingen proberen we contact met het publiek te maken door ze erbij te betrekken.” Dit alles op de meest uiteenlopende muziekstukken, met veel zorg bijeengezocht. Naast de ervaren dansers van Dansgroep Haarlem zijn er ook rollen weggelegd voor dansers van de hoogste klas van de vooropleiding van Danshuis Haarlem in een gastchoreografie van Lotte Dekkers en Kiki Boot. Een winterse versie van tweeluik Ibu begon in 2022 en sluit af in de zomer op 18 juni bij de treurbeuk op het Prinsenhof. Halverwege de dans wordt het publiek meegenomen voor een korte wandeling naar de Schuur, waar het slot plaatsvindt. De dansvoorstelling is ook te zien zonder voorkennis van de wintereditie. Ibu door Dansgroep Haarlem is een project van Danskunst Haarlem en komt tot stand in samen-wer¬king met de Schuur, met steun van Gemeente Haarlem. Ibu speelt op zondag 18 juni 2023. Aanvang: 15.00 en 20.30 uur. Kaartverkoop https://www.schuur.nl of via https://www.dansgroephaarlem.nl.            

[jacqwess]

De Vermeer à Voorlinden

Right now, the Netherlands are an art paradise. There's not only Vermeer, and he's not only at the Rijksmuseum. Need I say more?

[itsleander]

The Prinsenhof in the city of Delft in the Netherlands is an urban palace built in the Middle Ages as a monastery. Later it served as a residence for William the Orange. #delft #netherlands #prinsenhof #museum (at Museum Prinsenhof Delft) https://www.instagram.com/p/CmHVj7Htl-q/?igshid=NGJjMDIxMWI=

[toosvanholstein]

Hebben Vermeer en mijn Holsteinse stamvader elkaar misschien ooit ontmoet?

Een intrigerende gedachte: zou het pad van de stamhouder van de Van Holstein's, een verver, ooit dat van Vermeer in Delft hebben gekruist? Dat kwam in me op bij 'Het Delft van Vermeer' in Museum Prinsenhof in Delft. Hoe dat zit? Zie en lees mijn TOOS&ART.

links een deel van Museum Prinsenhof en erachter de Oude Kerk van Delft Heb je het over Vermeer, dan heb je ’t over Delft.  Maar de Van Holstein’en verbinden met Delft? Dat ligt niet echt voor de hand. Toch bleek wat jaartjes geleden onze stamvader daar vandaan te komen. Een complete verrassing! En persoonlijk heb ik met hem zelfs nog een extra klik. Verf! Dus toen ik dit tapijt bewonderde op…

[spacesofdisplayjort]

Visiting other exhibitions

15/09/2024 & 16/09/2024

I visited a couple exhibitions for inspiration. I went to the Stedelijk Museum in Amsterdam, to the Prinsenhof in Delft and the exhibition Lalibela in the Architecture Faculty. All of which are displaying quite different art and/or objects.

[rakthi]

In a stately mansion on the street, visual artist Sofie Muller (°1974) found her studio years ago. If you look up, you will suddenly see a little black boy in a blue suit and shoes that are much too big hanging from the peeling white facade wall. His collar seems to be hanging from a hook. “Jonas”; that is the name of the artwork from 2011. Muller often works with children in her sculptures, but her works often cause a feeling of unease. That is certainly the case with this little boy in the Prinsenhof. Fortunately, an oasis of peace that was renamed “Children's Rights Square” a few years ago is just around the corner. Here, under the willow trees, even adults can still play the child undisturbed.

[chrisje15]

Jan Hendriksen, ' One Cent', Museum Prinsenhof in Delft, yesterday.

[wimjee]

20240508 Prinsenhof Delft by Wim Jacobs Via Flickr: Meivakantie: Slot Loevestein, Delft, Dordrecht. Museum Prinsenhoft, Delft.

[researchbuzz]

Museum Prinsenhof Delft, Kentucky Mental Health Services, Indian Community in Oman, More: Monday Afternoon ResearchBuzz, May 28, 2024

NEW RESOURCES CODART: Museum Prinsenhof Delft launches online collection database and website. “Last week, Museum Prinsenhof Delft presented its brand-new website, which provides online access to its entire collection for the first time. A long-cherished wish has finally come true…. The new database makes this varied collection of Dutch and Flemish painting and a variety of decorative arts from…

[rotterdamvanalles]

Gezicht in de Prinsenstraat, met de huisnummers 1-3-5, op de hoek van de Lange Baanstraat, 1928.

De Prinsenstraat is vernoemd naar Prins Willem van Oranje (1533-1584). In 1575 werd een gedeelte van het Grauwe of Sint Agnietenconvent aan de Botersloot, dat omstreeks 1408 was gesticht, ingericht tot woning voor de Prins van Oranje. Dit in geval van een eventueel bezoek van de prins aan de stad. Sindsdien was het gebouw Prinsenhof of Prinsenlogement genaamd. Ook hield de Admiraliteit op de Maze hier haar zittingen en had zij op dit terrein een artilleriehuis en gevangenis. Deze toestand duurde tot 1645, toen de Oude Beurs aan het Haringvliet als Admiraliteitshof, daarna ook bekend als Prinsenhof, werd ingericht.

Een ander gedeelte van het Sint Agnietenklooster werd gebruikt als woning van de stadspensionaris. Van 1576 tot 1618 woonden hier achtereenvolgens de pensionarissen Johan en Elias van Oldenbarnevelt en Hugo de Groot. Het resterende gedeelte van het gebouw bleef bewoond door de overgebleven kloosterzusters. De vroedschap besloot in 1593 laatstgenoemden onder te brengen in het Gasthuis aan de Hoogstraat. De poort, die toegang gaf tot het terrein van het klooster, werd afgebroken. Er werd daar een straat aangelegd die de naam Prinsenstraat ontving. De straat was bestemd voor een Nieuwe Beestenmarkt.

Aan het Prinsenhof herinnerde ook nog de oude kapel van het Sint Agnietenconvent. Deze kapel werd na de Reformatie veranderd en vergroot. Als Prinsenkerk is ze van 1608 tot 1909 in gebruik geweest bij de Nederlandse Hervormde Gemeente. In 1912 werd ze afgebroken. Op de daardoor vrijgekomen grond werd de Gemeentebibliotheek gebouwd, die 10 november 1923 is geopend. Het plein dat bij bovengenoemd besluit de naam Prinsenhof ontving omvat onder meer het westelijke gedeelte van de vooroorlogse Prinsenstraat.

De foto komt uit de fotocollectie van het Stadsarchief Rotterdam. De informatie komt eveneens uit het Stadsarchief Rotterdam.

[joostjongepier]

Wat?   Gezicht op Delft ((1660-1661) - detail, Het melkmeisje (1660), De liefdesbrief (1667-1670) en Schrijvende vrouw met dienstbode (1670-16710) door Johannes Vermeer

Waar?   Tentoonstelling Vermeer in het Rijksmuseum, Amsterdam

Wanneer?   10 februari 2023

Het was voor de welgestelde burgerij in de zeventiende eeuw gewoon om over één of meer dienstbodes te beschikken. Op Vermeers schilderijen komen deze ‘meiden’ dan ook regelmatig voor. Al gelijk in de eerste zaal komen we de eerste twee tegen. Links vooraan op Gezicht op Delft staan twee dienstmeiden met elkaar te praten. De linkse draagt kleding die veel weg heeft van de dracht van het melkmeisje op het gelijknamige schilderij. Dit is ongetwijfeld Vermeers meest beroemde dienstbode. Hoewel ik het werk al vele keren eerder heb gezien, is elk weerzien een feest. De meid is waarschijnlijk bezig broodpudding te maken. Naast melk werd het brood soms ook aangelengd met bier. Mogelijk zit dat in de blauwe kan die op tafel staat. Voor het perspectief met één vluchtpunt liet Vermeer zich inspireren door zijn drie jaar oudere plaatsgenoot Pieter De Hooch, aan wie het Prinsenhof in Delft in 2019-2020 een overzichtstentoonstelling wijdde. Op het vluchtpunt (net boven de rechterarm) is nog altijd het gaatje van een speldenprik aanwezig. Aan de speld bevond zich een krijtsnoertje dat Vermeer op het gegrondeerde doek liet kletsen om zo hulplijntjes te krijgen voor de constructie van het perspectief. Onderzoek heeft uitgewezen dat Vermeer een aantal zaken heeft overgeschilderd. Zo bevond zich bij het hoofd van het meisje aanvankelijk een pannenrek. Door dit te overschilderen ontstond een witte muur waartegen de dienstbode monumentaal afsteekt.

De liefdesbrief toont een doorkijkje à la Pieter de Hooch, compleet met zwart-witte tegelvloer. De dienstbode heeft zojuist een brief afgeleverd bij haar werkgeefster. Het tafereeltje oogt intiem. De vrouw heeft haar spel op de cister (een kleine luit) onderbroken en kijkt vragend naar de meid. Informeert ze wie de brief heeft afgegeven? De meid maakt een ontspannen indruk. Het zeegezicht aan de wand doet vermoeden dat het hier om een liefdesbrief gaat. Liefde werd wel vergeleken met de zee en een minnaar met een schip: onstuimig of kalm, bedreigd of veilig.

Een om meerdere reden enigmatisch schilderij is Schrijvende vrouw met dienstbode. Een vrouw zit aan tafel en schrijft een brief. Haar dienstbode staat blijkbaar te wachten tot ze klaar is. Wellicht moet die de brief dan bezorgen. De houding van de meid is tegengesteld aan die in De liefdesbrief. Daar lijkt sprake van een intieme relatie tussen dame en meid, hier kijkt de dienstbode uit het raam, haar armen over elkaar geslagen. Het lijkt of ze zich distantieert van wat er aan de hand is. Maar wat is er aan de hand? Op de grond liggen een aantal voorwerpen: een verfrommelde brief (een mislukte eerdere poging door de vrouw of een brief waar zij nu het antwoord op schrijft?), een lakzegel (wat suggereert dat de verkreukelde brief is ontvangen) en een lakstaaf (wat eerder steun geeft aan het idee van een eerdere mislukte versie van de te versturen brief). Ook mysterieus is het schilderij dat zeer nadrukkelijk op de achtergrond aanwezig is. Ik kon niet onmiddellijk thuisbrengen wat de scène voorstelde, maar enige studie thuis leerde me dat het gaat om De vinding van Mozes. Veel duidelijk maakt dit echter ook niet. Een Cupido aan de wand wijst duidelijk op een liefdesbrief, maar wat is de betekenis van dit bijbelse tafereel?

[tookingdomgardener]

Mijn dagontbijt voor bewezen diensten. Oesh. (bij Ontmoetingscentrum Prinsenhof) https://www.instagram.com/p/CmbFevTseN7oqwKSOov2_J59mUuXR0k5lM7RTc0/?igshid=NGJjMDIxMWI=

[mids-2022]

Een stadswandeling met een Playlist :-)

Rozane - Wim De Craene (prinsenhof)

De Besten - Karel Waeri, Walter De Buck (bij st jacobs) Koevoet es beter dan boelie - Walter De Buck

Cueur Langoreulx - Josquin Desprez, Graindelavoix (st baafsplein) Klokke Roeland

Kulderkes en Kiosk (korenmarkt)

Hänsel & Gretel - hoornmuziek (zijkant postgebouw)

Nocturne - Vina Bovy, Luis Mariano (opera) Duo - Vina Bovy, Raoul Jobin

De fanfare van honger en dorst - Jan De Wilde (kiosk kouter) De fanfare van honger en dorst - Lieven Tavernier

[patriciaidsinga]

Kelder

Noordhollands Dagblad 22 oktober 2022

Herfstvakantie, en dus trekt het gezin er een dagje op uit. 

Delft is het doel dit keer, en meer specifiek de geschiedenis van Delft, en nog specifieker die van Willem van Oranje. 

Onze dochter B. had het thema “Nederland” op school, en dus gaat het thuis al weken over windmolens, tulpen, kaas, Aletta Jacobs en de grote rivieren.

 Ikzelf heb het liever over onze vochtige kelder, aangezien mijn hal en trappenhuis sinds de herfst is ingetreden muf en nat ruiken. Ventilatie is de oplossing, maar met dit rotweer blijven de ramen en deuren gesloten. Mijn eega doet er nog even niets aan. Die is helemaal terug in zijn rol als historicus en spendeert al zijn tijd aan het enthousiast vertellen over de Nederlandse geschiedenis aan zijn geïnteresseerde kind. Willem van Oranje dus. 

Tijdens de eindpresentatie op school werd de moord op de vaderlandse held nog prachtig nagespeeld door twee kinderen, met gevouwen papieren kragen. Nu staan we voor het grafmonument in de Delftse Nieuwe Kerk, en het is werkelijk imposant. Zelfs Willems hond is in marmer gebeiteld. Het schijnt dat hij van verdriet overleed, vlak na de dood van zijn baasje. Ook de enorme steen die de grafkelder van de Oranjes afsluit, spreekt tot mijn verbeelding. 

Ik lees voor dat de steen 1000 kilo weegt en met een hijskraan verwijderd dient te worden, maar dat maakt geen enkele indruk op de rest. 

De film die afgespeeld wordt naast de ingang van de kelder laat zien hoe de koninklijke familie waardig van de trappen afdaalt tijdens het afscheid van prins Claus. 

“Dus al die mensen liggen hieronder?” vraagt B. 

 “Ja” zeg ik, en ineens vraag ik mij af of de Oranjes ook last hebben van een vochtprobleem. Snel check ik de plattegrond van het massagraf op raampjes die open kunnen of een afzuigsysteem, maar die lijken niet aanwezig. Qua kelderventilatie hebben de Oranjes en wij veel gemeen, vermoed ik, want er kan in de crypte niet even een raampje open om Juliana of Bernard te luchten. 

Vreemd, want in dit soort grafkelders kan het behoorlijk stinken. 

 Terwijl ik het pleisterwerk van de Nieuwe Kerk controleer op vochtplekken, smeken de kinderen om de crime-scene van Willem van Oranje. Op naar het Prinsenhof dus, waar de moord uit 1584 een paar keer levensecht nagespeeld wordt door broer en zus. Ze genieten volop. Ik niet, ik heb een vochtprobleem dat het gezin maar niet wil bespreken. 

Als we weer in Alkmaar zijn, beslis ik, dalen we gezamenlijk af in de kruipruimte, net zo waardig als de koninklijke familie. Met een grote zucht trekt onze historicus thuis zijn werkbroek aan. Ik hou de klep open en mijn neus dicht. Met in de hand een zaklamp daalt hij langzaam naar beneden. “Gefeliciteerd hoor hoogheid,” roept hij van beneden. Hij schijnt met zijn lamp op de grond die bezaaid is met Oranje schimmel. “We hebben onze eigen koninklijke kelder!”

[jacqwess]

Des apôtres miniatures, ou comment la foi mène à l'art abstrait

Des apôtres miniatures, ou comment la foi mène à l’art abstrait

Je ne sais pas si le nom de Jan Schoonhoven vous dit quelque chose. Non? Je m’en doutais. Cet artiste est connu, et même très recherché, dans les milieux des connaisseurs et collectionneurs d’art (moderne). C’est un des représentants du courant d’art appelé « Zéro ». Zéro??? Nous y reviendrons. Je suis sûre que cela finira par vous évoquer quelque chose. Mais d’abord, prenons les choses par…

[dartharaiz]