#plooien

[dutchjan]

April 29, 2024

[fictionalred]

Geen GRATIS condooms en menstruatieproducten! Jammer :/ Ging ik zelf als tiener veel gebruik van kunnen gemaakt hebben. Hoopjes WC papier in de onderbroek is toch niet aangenaam ze

[vallenmetogendicht]

Een strijd die je alleen aan gaat, geen eenzame strijd, maar wel een die gevoerd wordt in de plooien van de nacht, een die diep van binnen gevoeld en beleeft wordt en nauwelijks aan het oppervlak van het gezicht verschijnt. Een strijd die gaat over leven, over liefde over licht en over overgave.

[roscrosa]

In een dansvoorstelling

ik houd van je huid

als je daar opgekruld in

het haardvuur ligt

je was blij

en wikkelde haar om je pols

tot het ging onsteken

de lucht werd oranje

en op tafel lagen de dennentakken

hoewel we daar niet van eten konden

is het toch maar mooi

als ik dat vinden mag

in de plooien van je blouse

in de geverfde avond

en wat je verspilde met een handgebaar

het doet me zoveel

dat je hier hoort te zijn

zodat ik met mijn handen

je hoofd kan vasthouden

om je te zeggen

dat je echt bent

[budgethome]

© Foto van @thuisbijdegoederee ♡ Rijke stoffen geven je interieur een warme en luxe uitstraling. Een velvet kussenhoes is daarom een goede keuze als je je inrichting eenvoudig een glamoureus tintje willen geven. Het sierkussen op deze foto bewijst dat dat ook budgetproof kan, want dit velvet kussen met plooien (30 x 50 cm) is voor €5,79 te koop bij Action. Verkrijgbaar in het blauw, grijs, zwart en deze gouden kleur. https://www.instagram.com/p/Cl5o59uoSAj/?igshid=NGJjMDIxMWI=

[inhetoogvandestorm]

litanie - maart 2024

Elke ochtend de fucking bomen elke ochtend wakker worden

& zin hebben in zaagsel

vandaag een tapijtje kopen vandaag vandaag ben ik ziek

& heb ik er genoeg van

op mijn sokken te lopen ik wil met schuurpapier over mijn oren

fucking vogels

fucking signaleringen

fucking adamsappels fuck adam en fuck appels

het allerblauwste blauw is bloed

van de degenkrab. Al het andere blauw is vals.

ik wil het hek ommaaien & op mijn knieën van de wereld grazen ik wil paardje hop ik wil

alle adamsappels uit alle kelen halen nee laat het

fuck dit & alles wat ik ooit gezegd heb

ik ben boos

& ik wil iemand bijten boos boos boos boos boosboosbosbosbosboosbosbosbsbsbsbsbssssss sssshh

heel heel heel heel heel heel stil zijn & bomen & de kleur roze

roze is de stilste kleur die er is

elke ochtend stil op sokken lopen tapijten oprollen de deur het hof maken heel stil

je liefde aan de kamer verklaren

& je oren met schuurpapier tot je denkt ik ben een vogel?

schrikken niet horen

dat de bomen stil zijn dat de bomen ondertussen origami

zijn geworden

het is alsof er al dagen niks gebeurd is

nog nooit zelfs

en dat groeien niks met de grond te maken heeft

&ook van je handen maak je zaagsel &ook van je ogen&ook je vingerkootjes&je longen&je denkt

ik ben ziek

sssssh

slaapkoppen denken in stilte maar niet te stil

je hoort je moeders stem ben je ziek

of heb je nood aan verandering?

Heel stil & wakker worden heeft niet veel meer met opstaan te maken &

al het eenvoudige kraken

fuck

je ziet in alle scharnieren muizenvallen in je botten een bos vol hooligans

kruisen in druipende verf waar er niks te redden valt

overal de veren van je bed alsof er ‘s nachts een slachting plaatsvond

je was nog liever een hond

zo draai je al dagen cirkels rond je hoofd tot

de ketting geen rammelruimte meer geeft & je hoort niets behalve ingebeelde

instructies

& zo stil dat je vergeet waarop je wacht of wat je dan beloofd was

zo stil dat zelfs je doodsangst het niet langer meer volhoud & zich overgeeft

&toch &toch vannacht een droom

dromen dat je wakker word

op een eiland waar alle dingen opgerold of onder de arm kunnen genomen of desnoods

zoals een potlood achter een oor gestoken

van je handen & je ellebogen &je kinnebakkes oliekrijtjes maken

dat zou je willen doen

je zou willen leren niet meer bij de knieën te plooien maar naar buiten te vouwen

als een boomgaard

mama ben jij dat ben ik zwak wat zeg je moet ik citrus eten?

mama ben je aangespoeld of is dat mijn kindertijd oh hoi

hoi kindertijd ik ben flink bezig kijk je was ooit

een meisje maar je was ook een vlot

zeg me dat het goed komt dat het goed zo dat ik nog steeds om

het klokkenhuis heen eet omdat ik bang ben voor de pitjes fuck

ik wil geen boom in mij

ik wil niet dat er dingen bij mij binnenkomen ik wil niet dat er word aangeklopt ik wil

geen houtworm

in mijn buik

ik moet het nog over de schapen hebben het scheren & het buigen om te springen daar

waar het herhalen kale plekken vormt ik wil dat jij

nu ook wakker word

want het is ochtend & ik zal in je oor fluisteren

ra ra ra wat is er rood en zit in een hoekje een kind

met een dunschiller

& ik zal beginnen neuriën tot je ontploft zoals een hoofd

dat onder water word gehouden

& je vraagt je af wie de oever heeft vergeten tekenen & je kotst splinters

die zich als walvissen in je binnenste hebben verzameld

& je zult de medicijnen nemen je beloofd het ik meen het dit keer

ga je naar de dokter &

laat hem hamertje tik op je gewrichten spelen als je bibbert ben je verloren sssh kan je horen? alles is in orde je bent gezond

slaapdronken denken er is vanalles wat niet klopt maar mijn reflexen werken nog

je zegt luidop tussen mij & de wereld

zit alleen een wollen sok &

dat je daar bang van word

over je geschuurde schouder kijk je naar de wachtkamer om jezelf daar te zien zitten

waarom ben je hier nog?

een plank is toch geen boom een lat geen bedframe om je onder te verstoppen

een jongen toch geen meisje een kind geen moeder & een dokter weet soms

ook niet waar te drukken tot je A zegt

maar je hebt last van cement betonmolens en hechtingen er scheelt niks

met de liefde dat is niet waarvoor je komt het zit hem in de grond slag de uitslag waar je fucking boos van word het kan niet helpen dat de winter komt

dus je hebt een extra tapijt gekocht & de dieren dichtgetimmerd mama hoe komt het

dat ik hier woon

dat ik mezelf in een mandje stop ben ik dat gewend leerde jij mij dat zo?

& tralietjes tegen het ontsnappen het weglopen het mezelf tussen benen steken

en onder stoelen rillen tot

het mijn beurt is

& het slikken moeilijk word het slikken uit je tenen komt je was ooit

een mens en nu

ben je een stronk.

concreter kan je het niet maken, toch? De kleur roze bestaat niet. Je haalt diep adem

en vraagt de huisarts of hij langskomt je hebt iets je hebt iets je bent ziek je weet niet

wat het is. Hij schud de hand van je moeder en je moeder zegt ik denk dat het door eetpatronen komt

en de dokter zegt: weet je waar dat voor mij op trekt? Het is alsof

ik binnenkom en mijn kamer ligt overhoop, alles ligt op de grond – kijk naar de natuur

stormen orkanen wervelwinden weet ik veel

het lijkt allemaal een rommeltje voor ons, maar daar zit eigenlijk een zekere orde in, daar zit een zekere orde in en in die orde daar zit een zekere orde in en die zit ook in ons.

Daar lijkt het op. Dat het in jouw bovenkamer een beetje een warboel is geworden maar geen zorgen daar zijn pillen voor.

Misschien vertel ik het verkeerd.

Als je inzoomt op het lichtspectrum en je gaat het rijtje af rood oranje geel groen paars

dan

zit

roze

daar

niet

tussen.

Volgens een andere schrijver is een gedicht overbodig

als daarin een hond een hond is & een boom

een boom wist je dat die het licht

reflecteren dat ze niet consumeren

ik wil geaaid worden

ik wil geloofd worden

ik wil dat jij mij bladgroenkorrel noemt.

Zullen we een kinderliedje zingen? Ik leer het je: tikkie tikkie draai draai

kop er af & bye bye

tikkie

tikkie

draai draai kop eraf & bye

bye.

Draaideur daar loop ik door doorgedraaid ooit vergat ik uit te stappen

ziekenhuizen hebben zulke deuren hotels ook

& ondertussen

bel ik naar een meisje

wat is er

hallo

sorry dat ik stoor

sorry

sorry

ze zegt dat ze een beetje van me houd.

ik zie voor mij een doorzichte bokaal.

misschien is het tijd om mijn moeder te vergeven.

Wat is dat ook al weer? Dat niet blaft omdat het bijt?

bitch ik ben zo fucking moe

is dat concreet genoeg?

Bloemen doen alsof ze blauw zijn zodat er een beestje op ze land

Mijn meisje is mijn meisje niet

zacht

om me te troosten maakt ze een flauwe grap: het onweert hier

ben jij dat?

[jansiemons]

Scribomanie de obsessieve drang om te schrijven

Als ik nu eens de plooien van mijn brein gladstrijk en met een dramatische zwaai mijn pen oppak – excuseer, mijn toetsenbord aansla – dan voelt het alsof de wereld plots in focus komt. Dat is het moment waarop ik gelukkig ben. Ja, gelukkig, zoals een kind dat de koektrommel ongestoord heeft geplunderd of zoals een kat die zich op de zonnigste plek van het huis heeft geïnstalleerd. Ik ben gelukkig als ik schrijf. Niet een beetje gelukkig, maar zo’n geluk dat je voelt tot in je kleine teen, als een tinteling die je herinnert aan het feit dat je leeft. Dat ik scribomanie heb, zegt u? Oh, zonder twijfel! Ik heb het woord zelfs niet nodig in de Dikke Van Dale op te zoeken, zo diep zit het in mijn systeem. Scribomanie: de obsessieve drang om te schrijven, als een verslaving waarvoor geen ontwenningskliniek bestaat – godzijdank.

Het gemeente waar ik woon – een microkosmos van alledaagsheid, een plaats waar de tijd zich lijkt te hebben teruggetrokken op de veranda met een kopje koffie – inspireert mij meer dan men zou denken. Mijn gemeente is zo klein dat als iemand niest, de hele bevolking weet wie het was en wat ze eerder die dag hadden gegeten. Toch vind ik in die eindeloze herhaling van alledaagse gebeurtenissen een bepaalde vorm van schoonheid. De mensen zijn er zoals ze altijd zijn geweest: een beetje eigenaardig, maar vol warmte. Ik geloof in de goedheid van mensen. Misschien ben ik naïef, maar ik denk dat, onder al dat gesputter en geknor, ieder van ons een zachte kern heeft. Als het even kon, zou ik iedereen in het dorp een knuffel geven.

Wat me gelukkig maakt? Teksten, uiteraard. Mijn schrijfsel, mijn geschreven persoonlijke meningen zijn mijn levensadem. Als ik me niet kan uiten, voelt het alsof ik langzaam uitdroog, als een kamerplant die te dicht bij de verwarming staat. Mijn emoties, mijn dromen, alles vloeit in die woorden. Wat ik voel, wat ik meemaak, alles komt terecht in een wirwar van letters, alsof ik mijn ziel alfabetiseer. Soms zijn die teksten scherp, bijtend als de wind op een gure herfstdag; andere keren zijn ze zacht, als een warme deken op een winteravond. Maar altijd zijn ze míjn teksten, mijn verlengde ik. En ja, ik moet toegeven, soms droom ik dat ik die teksten aan de wereld toon en iedereen zegt: “Wat een genie! Hoe heeft hij dit bedacht? Hij moet een prijs winnen voor literatuur, of op z’n minst een patisseriebewijs van de dorpsbakker.”

Wat ik voel, is een voortdurende spanning tussen het grootse en het alledaagse. Ik leef voor die momenten van puur geluk. Het soort geluk dat je ervaart als je een hond ziet kwispelen, of wanneer een oude vriend met zijn wandelstok je glimlachend de weg vraagt – ondanks het feit dat hij er als een postzegelverzamelaar uitziet die al decennia dezelfde straat bewoont. Mensen én dieren, ze geven mij die glimp van iets hogers, iets mooiers. En dat is waar ik voor leef. Dieren begrijpen mij soms beter dan mensen. Ze oordelen niet, ze spreken geen woorden – en dat is maar goed ook, want die zouden alleen maar in de weg staan.

Mijn dromen? Ach, die zijn er in overvloed. Ik droom van werelden waarin iedereen zichzelf kan uiten zoals ik dat doe. Waar niemand bang is om te falen, want falen is een essentieel onderdeel van het leven. Falen is als een kom soep die te zout is – het verpest de maaltijd, maar leert je voor de volgende keer.

Soms stel ik me voor dat mijn opiniestukken in een stoffige bibliotheek terechtkomen, ergens in een achterafkamertje waar enkel de meest nieuwsgierige lezers durven te komen. Ze bladeren door mijn werken, schudden soms hun hoofd, en lachen dan weer hardop om een of andere woordspeling die ik erin heb gesmokkeld. Want ja, woorden zijn mijn speeltuin, en ik speel graag. Als ik schrijf, voel ik me alsof ik een orkest dirigeer. Elk woord een noot, elke zin een melodie. Soms is het een beetje vals – dat geef ik toe – maar het is altijd eerlijk, altijd oprecht en écht.

Dus als u me vraagt waarom ik schrijf, waarom ik mijn gedachten en gevoelens in woorden giet alsof mijn leven ervan afhangt – wel, dát is precies de reden. Omdat het moet. Omdat het mag. Omdat het de enige manier is waarop ik mezelf volledig kan zijn, zonder maskers of franjes. En als dat betekent dat men denkt dat ik scribomanie heb, dan zij het zo!

[grafischontwerpgent]

KN2W UNKN2W

Mensen ontwerpen de meest diverse dingen: van lettertypen en logo's tot kledij, meubilair en gebruiksvoorwerpen, al dan niet geüpgraded tot heuse designobjecten. Ontwerpen is een complexe mix van onderzoeken en analyseren tot een concept en vorm op punt staat. De naam van de ontwerper is weliswaar niet altijd gekend. Voor de tentoonstelling KN2WN UNKN2WN vroegen Jan en Randoald aan de eerste bachelorstudenten om twee voorwerpen mee te brengen: één gemaakt door een ontwerper wiens naam in de (recente) geschiedenis alle credits kreeg en één waarvan de ontwerper in de plooien van de anonimiteit is verdwenen, of althans in de ogen van de student. Er zijn alvast geen foute antwoorden. Vragen zijn er des te meer: of en zo ja, hoe kan je auteurschap beschermen of overbrengen? Hoe gaat de nieuwe lichting grafisch ontwerpers hiermee om?

[rotterdamvanalles]

Het ventilatiegebouw van de Maastunnel aan het Charloisse Hoofd, 1976-1978. 🆕️

Van de website amsterdamse-school.nl:

De verantwoordelijk architect voor de ventilatiegebouwen is Ad van der Steur, in de dertiger jaren gemeentearchitect van Rotterdam. Van der Steur maakte zich veel ontwerpstijlen eigen. Hij was als het ware de schakel tussen modernisme en traditionalisme. Invloeden van Frank Lloyd Wright en art deco zijn duidelijk terug te vinden in zijn werken.

Elke opdracht maakte hij zeer persoonlijk door een passende variant te kiezen. Neem de beide ventilatiegebouwen. Karakteristiek is het verweerde koper van het hoog opgaande koepelvormige dak met daaronder de roosters van de luchtinlaten. Hier zijn subtiele versieringen te zien, zoals de plooien op de grens van de roosters naar de koepel die bij langs vallend licht een geschubd patroon geven.

Onder het deel met de luchtin- en uitlaten de witte gevel van de technische ruimtes. Deze herbergt de luchtpers- en zuiginstallaties, en is herkenbaar aan de vele ramen voor voldoende daglicht. De voorkant heeft een groot rond raam in een gevel welke naar de randen elegant geplooide hoeken heeft. De zijgevels zijn ook niet geheel vlak, ze golven concaaf en hebben veel smalle, hoge ramen. Hierdoor krijgt de dakrand van de deze technische ruimtes van onderaf gezien een golvend patroon met expressief karakter; kenmerkend voor de Amsterdamse School.

Deze grestegelbekleding vinden we ook terug bij de naastgelegen toegangssgebouwtjes voor fietsers en voetgangers. Bijzonder in deze gebouwtjes is het plafondmozaïek boven de roltrappen van de bekende Amsterdamse School kunstenaar – en tevens Rotterdammer - Jaap Gidding. Dit mozaïek karakteriseert op een speelse wijze de functie van de tunnel, beneden het onderaardse met veelsoortige verkeer en daar boven het bovenaardse met zeemeerminnen, vissen, schepen en vogels.

De foto is gemaakt door de Fototechnische Dienst Rotterdam en komt uit het Stadsarchief Rotterdam. De informatie komt van https://items.amsterdamse-school.nl/details/objects/1045.

[keynewssuriname]

Jaarrekeningen EBS 2019 en 2020 goedgekeurd; directie werkt achterstand weg

In de Algemene Vergadering van Aandeelhouders (AVA) van de NV Energie Bedrijven Suriname (EBS) zijn de jaarrekeningen van 2019 en 2020 behandeld en goedgekeurd. De directie en Raad van Commissarissen (RvC), hebben met de vertegenwoordiger van aandeelhouder president Chandrikapersad Santokhi afgesproken om de opgebouwde achterstand voor eind 2025 in te lopen. De AVA werd gehouden op dinsdag 25 juni 2024. In de vergadering die door de president geleid werd, is er overleg geweest met de accountants over de vastgestelde tijdlijn. Zij gaven een overzicht van de goedgekeurde jaarrekeningen en de uitdagingen die er zijn geconstateerd. Er is ook gekeken naar de oorzaken van de opgelopen achterstand. Afgesproken is dat partijen alles in het werk zullen stellen om tijdig de verslagen van de jaarrekeningen op te sturen. De accountant zal per verslag ongeveer drie maanden de tijd zal nemen om uiteindelijk de achterstand van 2021 tot en met 2024 in te halen. Er is verder van gedachten gewisseld over lopende zaken en de overeenkomst met de Chief Technical Officer (CTO), Marcel Eindhoven, is bekrachtigd. Deze overeenkomst was al goedgekeurd in de Raad van Ministers. Eindhoven blijft nog enkele maanden aan als Technisch Directeur van de EBS, maar er is besloten dat er alvast een functionaris met hem meeloopt, zodat de opvolging vlekkeloos kan plaatsvinden. Tot slot zijn de pijnpunten tussen de directie en de Raad van Commissarissen besproken. De plooien die er waren zijn in aanwezigheid van de president als vertegenwoordiger van de aandeelhouder gladgestreken. Ook heeft de directie van de EBS het boekwerk ‘Corporate Strategy 2022-2030’, aangeboden aan de aandeelhouder. In het boek worden de strategische plannen van het bedrijf tot 2030 uiteen gezet. De aandeelhouder verwacht goede tijden bij de EBS. Read the full article

[jurjenkvanderhoek]

SERPENTINE: HET VROUWFIGUUR ALS SLANGENMENS

Met een enkele lijn gezet is de tekening al gemaakt. Die lijn verdeelt het papier in vlakken, twee. Horizontaal een landschap, verticaal kijkend om een hoekje. Interessant wanneer de lijn gaat bewegen. Het zich roert als een slang, kronkelt over het papier. Deze dynamische lijn inspireert Marlies Appel tot het maken van haar tekeningen. De schoonheid van een dergelijke serpentine line is in 1753 beschreven door William Hogarth. Deze lijn bestaat uit hollingen en bollingen, in eenvoud een S-vorm. In de uitgave “Serpentine”, een map tekeningen van Marlies Appel, noemt Anneke Oele in de inleiding de schone lijn de rode draad in haar werk. Dit krullende snoer zwiert en sliert door Appels oeuvre. Niet altijd even goed zichtbaar en merkbaar, maar het is het koord waarmee ze zich vastsnoert. Het is de kabel om zich aan vast te houden.

Marlies Appel wil zich wanneer ze tekent bewust in een én/én-gebied bevinden. Niet boven en niet beneden, maar er net tussenin. Vanuit dat standpunt ontstaan de meest mooie dingen is haar ervaring. Ze beweegt zich dan op de loodlijn van de kronkelende lijn, de S. Op het punt waar de holling in een bolling overgaat. Op die plek kan ze beide zijden beschouwen, de inspiratie van twee kanten bekijken en tot composities komen die op twee of meerdere manieren beoordeelt kunnen worden. Of er de meest mooie dingen zijn ontstaan mag de kijker naar haar werk ervaren. Ik sla de map open en beleef.

Geïnspireerd door de vouwen en plooien in gewaden op klassieke schilderijen van Jan van Eyck, zet Marlies Appel tekeningen op in een mathematische weergave van de werkelijkheid. Bij een bezoek aan de Zwitserse Alpen, met name de bergketen Jungfrau, valt het Appel op dat de welvingen van het bergmassief overeenkomen met die kledingplooien. De wisselende lichtinvallen en de steeds dominantere contrasten door schaduwen in de kloven overweldigen haar. De drive van het kunstenaarszijn zet haar vervolgens aan met dat gegeven iets te doen. Maar hoe krijg je een immense bergwand in een tekening op formaat A4? De grootheid maakt Appel handzaam door deze te verkleinen op een raster. Zo zoals een landschap hanteerbaar is op een landkaart, schaal 1:1.000.000. Op die manier worden welvingen plooien, is de wand een gewaad dat de berg kleedt. Appel noemt dit het opvouwen van de berg. Want niet het massief obsedeert maar de figurerende schaduw die de berg tekent. Zo als de plooien en niet het gewaad op zichzelf.

Die schaduwen ontdek ik als punten en vlakken in de tekeningen. De berg als rotsformatie vind ik er niet terug. De berg heeft het imposante karakter verloren en is broos en fragiel in potloodlijnen op transparant papier gezet. Het is de bewuste aanleiding die intuïtief tot een abstracte vormgeving is verwerkt. In de bergwand ontdekt Appel overeenkomst met de kronkelende lijn, de S-vorm die te vinden is in plooirokken, golven in het wateroppervlak, wind tekenend in zand: het gebied waar de ene kant bijna gelijk wordt aan de andere zijde. Het intrigeert, hypnotiseert welhaast deze natuurlijke uitingsvorm. Voordat echter de Jungfrau zich geportretteerd weet neemt afwisselend de architectuur en de vrouwfiguur bezit van de ingevingen en uitdrukkingen van Appel. De bouwwerken die uit haar gedachten op papier komen kunnen daarop slechts bestaan. In werkelijkheid van de derde dimensie zal de architectuur tegen muren lopen, maar als kunstwerk is het een ingenieuze vormgeving.

De vrouwfiguren baseren hun zijn op alledaagse bewegingen die in spreektaal kunnen worden omschreven met bijvoorbeeld zitten, vallen, hangen, liggen, strekken en wenden. De figuraties zijn in balans, hoewel deze zich krampachtig dynamisch in evenwicht proberen te houden. De houding is niet voortdurend even houdbaar, maar de figuur komt toch telkens weer op haar pootjes terecht. De actie op papier heeft wel de elegante dynamiek van een danseres op toneel. In de glooiende lijnen die het lichaam als gewaad omspannen is met verbeeldingskracht de slangenlijn terug te vinden. De vrouwen bewegen soepel en elastisch. Het zijn geen personen maar figuren, een onpersoonlijke figuratie daar het gelaat of niet zichtbaar is dan wel niet is uitgewerkt. Het betreft niet de herkenbaarheid, maar de typische houding en beweging.

“Al haar werk komt voort uit de zoektocht naar een evenwicht”, laat Anneke Oele in de uitgave afdrukken, “een evenwicht dat uiteindelijk rust en schoonheid voortbrengt.” Inga Kondeyne benoemt de lichte slingerbewegingen in het werk van Marlies Appel. Vanwege een steeds andere benadering van het Jungfrau-massief ontstaat er volgens Kondeyne een complexe inkijk van de door Appel getransformeerde natuurprocessen. “Voor het oog veranderde de contour van het bergmassief voortdurend door de voorbijtrekkende wind die de wolken op allerlei manieren voor zich uit joeg; de wisseling van het licht liet kleurnuancen zien, waarvan de kunstenares nu vrijelijk en kleurrijk gebruik kon maken.” Zo beschreven gaan de werken van Appel voor mij leven. Zie ik de wind door de getekende lijnen bruisen, openbaren zich de schakeringen van tinten. Aan de contouren is nog een berg te herkennen, althans een landschap dat zich in de ruimte opwaarts verheft boven het vlakke land. Appel zet steeds minder in op de zichtbaarheid en reduceert de inspiratie tot abstracte anti-vormen. Want het zijn gaandeweg geen afgietsels meer van de berg als massief, maar constructies die het karakter hebben van pieken en dalen, ruggen en passen.

Langs een raster van elkaar kruisende lijnen plaatst Marlies Appel de weerslag van het geziene beeld. Het is daarna niet meer de representatie van de werkelijkheid, maar de afdruk in een diagram van de emotie bij het indrukwekkende gegeven. Als de weerslag op een polygraaf, waarbij de hersenactiviteit in frequenties langs een rechte lijn worden geschreven. Diepe gevoelens krijgen heftige uitslagen, een ritme van pieken en dalen. Maar ook hebben de tekeningen overeenkomst met de muziekvellen van een draaiorgel. Of lijkt het landschap uitgezet op een kaart met coördinaten, horizontale en verticale lijnen in een raster. De tekeningen lijken tevens in gevallen wel op behandelstaten aan een ziekenhuisbed. Een raster waarop stippen en lijnen aangeven hoe het met de patiënt is. De tekeningen van Appel kun je zien als de staat van de berg.

De uitgave “Serpentine” is een bijzonder boek en in beperkte oplage gedrukt. Een object voor de liefhebber, de verzamelaar. De tekeningen zijn er welhaast op ware grootte over een in de lengte uitklapbare pagina in opgenomen, 40 reproducties in totaal. “Elke tekening is een micro-universum van duizenden potloodlijntjes en -stipjes.” Zo kan het boek bekeken worden als is het welhaast een expositie. Met twee stukken tekst van voornoemde schrijvers, en een aantal karakteriserende quotes door de kunstenaar zelf bijeen gebracht. De uitgave is drietalig, dat betekent naast het Nederlands vertalingen in Engels en Duits. Een internationaal bereik dus waarin Marlies Appel zich met haar werk op een representatieve manier presenteert. “Mits je er gevoelig voor bent, raak je betoverd en gaat er een wereld voor je open.”

Serpentine. Marlies Appel. Tekeningen. Teksten Anneke Oele, Inga Kondeyne, Marlies Appel. Vormgeving Mart Warmerdam. Uitgave 99 Uitgevers/Publishers, 2024.

[sammyraeymaekers]

We don't make choices

Duizend indrukken knisperen

onder een vertraagde stap, onze tenen rollen

een-twee-vijf piano

op hun kussens. Middernachtsblauw ontwaakt,

slaat me nachtblind.

Je duwt jouw nagel diep in het hemeldoek

tot het maanwit bloedt.

We schrapen over de zinnen die ons bedekken

– ik scheur je haast –

tot we opnieuw kunnen worden beschreven.

Meer is niet nodig:

een goedkope detector. De woorden die we zoeken

schuilen in het ondiepe, tussen twee plooien zand

beschermd tegen afkoeling.

Deze nacht kraait De Haan geen driemaal.

Wij worden niet gevonden.

Ons geheim zit besloten in een klankkast

achter tralies van trillende snaren en vlammen

die liefdesklinkers gensteren.

Ik ben niet vuurvast, zweer ik je,

zowaar de gamba’s lekker waren.

[jetjesdag]

[zapcultuur]

Als het internet plooien had, dan zou ik me ertussen willen verschuilen. Geen darkwebshit of criminele activiteit, maar elegant en discreet.

Als een toeschouwer die verhuld wordt door het duister van de theaterzaal, vervuld van het grootste respect voor wie in de schijnwerpers durft te treden.

Misschien wel wachtend op een eigen moment.

[thebittertasteofalmost]

Spinnetjes.

laat ook jij de spinnetjes in de hoek van de kamer rustig zitten? laat ook jij een stilletjes verloren haar nog even liggen? nog een poosje langer eventjes maar kan geen kwaad, zeg ik tegen mezelf en ja ik weet ook best dat een vergeten web niets meer verbindt en wat ik eerder op jouw lichaam beminde hier nu de weg kwijt is zodat ook ik gevangen blijf in de plooien en hoeken van jouw dromen

[joostjongepier]

Wat?   Tronie van een jonge man van Afrikaanse afkomst in oosterse dracht (1640-1643) en Tronie van een jonge man van Afrikaanse afkomst met een gele gevederde baret (1640-1643) door Jan Adriaensz. van Staveren, Studie voor koning Balthasar (1608) door Peter Paul Rubens, Twee hoofdstudies van een Afrikaanse man (na 1620) door Jacob Jordaens en Buste van een zwarte man (1658-1677) door Wallerant Vaillant

Waar?   Tentoonstelling Krasse Koppen in het Koninklijk Museum van Schone Kunsten Antwerpen, Antwerpen

Wanneer?   8 januari 2024

Op de tentoonstelling hangen een aantal hoofden van zwarte mensen. Later in de zeventiende eeuw kwam de slavenhandel op gang. Vanaf toen werden zwarte mensen gewoonlijk afgebeeld in een dienende rol of met stereotype karikaturale trekken. In Rembrandts tijd was daarvan echter nog geen sprake. In 2020 wijdde het Rembrandthuis in Amsterdam een interessante tentoonstelling aan dit onderwerp (HIER. Zwart in Rembrandts tijd). Toen Rembrandt in Amsterdam woonde was er in die stad een gemeenschap van vrije zwarte mensen. Rembrandt zelf schilderde verschillende van hen. Ook de twee zwarte mannen door Jan Adriaensz. van Staveren zijn nog niet afgebeeld in de later gebruikelijke dienende rol. Of het portretten zijn van bestaande mensen of compilaties is niet bekend. De kleding die ze dragen was in ieder geval niet wat men in de zeventiende eeuw aan had, maar wat men zich toen voorstelde als oosterse dracht.

Een interessante studie van een zwarte man (als Koning Balthasar) is die van Rubens, niet in de laatste plaats omdat het hoofd is geschilderd op boekhoudpapier. De geschreven regels zijn nog duidelijk zichtbaar. Rubens werkte waarschijnlijk naar een levend model want de plooien van de hoofddoek die de man draagt zijn zeer nauwkeurig weergegeven. De manier waarop de hoofddoek is geknoopt komt overeen met een vouwtechniek die echt heeft bestaan.

Ook van Jacob Jordaens hangt er een hoofdstudie van een zwarte man. Deze is twee keer afgebeeld met verschillende gezichtsuitdrukkingen.

Het juist weergeven van zwarte huid was een uitdaging voor Europese kunstenaars. De Nederlandse graveur Wallerant Vaillant gebruikte er een speciaal proces voor, namelijk de mezzoprint of halftint gravure. De drukplaat werd bewerkt met speciaal gereedschap, waardoor een patroon van onregelmatige puntjes ontstond. Daardoor konden veel nuances tussen licht en donker worden weergegeven.