#pietre utopia 2013

[everyonesonthespectrum]

Today’s Autistic character of the day is:

Pietre "Arby" from Utopia (2013 series)

[dandelionrot]

a little scuffed but it's alright

[vamprawr]

sometimes babygirl isnt even a girl its pietre from utopia (2013)

[mulhollanddrive2020]

Where is Jessica Hyde?

Με αφορμή την σημερινή πρεμιέρα, μέσω του Amazon Prime Video, της αμερικανικής εκδοχής της θρυλικής βρετανικής τηλεοπτικής σειράς, επιχειρούμε μία αναδρομή στην μυθολογία της - τηλεοπτικής - Ουτοπίας.

Mike Bartlett, Όροι Συμβολαίου. Dennis Kelly, Κουρέλι, Ορφανά. Έργα σύγχρονα, επείγοντα, άμεσα, με τα οποία οι βρετανοί θεατρικοί συγγραφείς συστήθηκαν στο ελληνικό θεατρόφιλο κοινό. Διόλου τυχαίο πως και οι δύο, την επόμενη δεκαετία (2010), βρήκαν στην βρετανική κρατική τηλεόραση το ιδανικότερο περιβάλλον να αναπτύξουν τα επόμενα δημιουργικά τους projects. Και αν, ο μεν Mike Bartlett με την εξαιρετική Doctor Foster του (η Suranne Jones στον ομώνυμο ρόλο) συνέχισε να εξερευνά τα δραματουργικά όρια της Μήδειας του Ευριπίδη (έργο το οποίο έχει διασκευάσει και για το θέατρο), ο Dennis Kelly, με την Ουτοπία του (Utopia, 2013), μετέφερε στην μικρή οθόνη μία πληθωρική extravaganza, φωτισμένη με την πλέον comics-άδικη τεχνοτροπία, η οποία διερευνά τα εξωτερικά όρια της συνομωσίας, της συνομωσιολογίας, του παγκόσμιου κινδύνου και της εσωτερικής απειλής, εξ ίσου με τα εσωτερικά όρια της αφοσίωσης, της αδελφικής αγάπης και εν τέλει της ανθρώπινης ψυχής.

Η εκκίνηση του μύθου, δίνεται από την αταβιστικά επαναλαμβανόμενη ερώτηση - προάγγελο θανάτου - του Arby, ή Pietre[1]: Where is Jessica Hyde? Το περιβάλλον; Μία ζοφερή “The End is Nigh”[2] Βρετανία. Η φύση του επαπειλούμενου κινδύνου; Η επισιτιστική κρίση, η αυξανόμενη φτώχεια, η διαρκής απειλή αναβίωσης της ναζιστικής ιδεολογίας, η άγρια φύση των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής˙ τα πάντα. Μα, πιο πολύ, ο φόβος αυτός καθ’ εαυτός. Αυτό το ανεξέλεγκτο συναίσθημα που ασφαλίζει την ανθρώπινη ιδεολογία και καταργεί πλήρως τα όρια της ηθικής κρίσης.

Μία φρενίτιδα αποκαλύψεων, διαρκούς κυνηγητού, διαψεύσεων, ανάγκης συμφιλίωσης ή έστω επανένωσης αποπροσωποποιημένων υποκειμένων, συναισθηματικά ακρωτηριασμένων, με φόντο μία ιστορία πολιτικής, εξουσίας, βιο-απειλής, ανθρώπινων συναισθημάτων, τόσο γκροτέσκα και υπερβολική που μοιάζει ανησυχητικά με την πραγματικότητα.

Αναμένοντας να δούμε την αμερικανική εκδοχή, αναπολούμε τις μέρες που από την μικρή οθόνη ξεπηδούσε αυτό το ατίθασο, ανεξέλεγκτα συγκρουσιακό καλλιτεχνικό προϊόν. Άλλωστε, όλοι μας πια δεν νιώθουμε μία αίσθηση απειλής όταν δούμε ένα κουτάλι;

  [1] Ο εξαιρετικός Neil Maskell του Kill List (Ben Wheatly, 2011)

[2] Το σύνθημα της πικέτας, την οποία περιέφερε στους δρόμους της Νέας Υόρκης ο Walter Joseph Kovacs, ή Rorschach (Watchmen, Alan Moore, Dave Gibbons, 1986)

Σωτήρης Κ.