#paxaro

[turonio]

O Picafollas común que quería ser colibrí

[yukalipaginaliteraria]

A MULLER PAXARO, Autora: Yolanda López

A MULLER PAXARO Quixen que me levarades lonxe do pozo que un día asfaltei na sombra ocular do miradoiro cego, porque non podo ser allea ao que me impuxeron no inverno rudo que padezo á intemperie. Espíronme no areal da morte sedenta idolatrando o mandato das súas voces, bramando inxurias que enxordeceron a miña fala, amordazando a gorxa das miñas mans, o meu puño no anceio de rachar o…

[manoelt-finisterrae]

[Xa fun, antes, un neno e unha nena, un mato, un paxaro e un peixe habitante do mar.]

Empédocles

@hellodailycuriosity: [Pois impossível é que algo nasça do que não existe] Empédocles

© Manoel T, 2024

[carloskaplan]

Tippi Hedren en Os paxaros  (Alfred Hitchcock, 1963)

[las-microfisuras]

Wing Chun, del amor como arte marcial

y todo aquello que crece tan rápido como la hierba sobre la tumba                 de un pájaro

(Celan)

los gramos de luz que impactan la tierra por segundo

(Wright)

dos personas mirándose desde lados opuestos de la claridad

(Carson)

hablar de eso, de lo que nos permitimos el lujo de no entender literalmente.

si la luz puede impulsar una nave espacial ¿todavía te preguntas quién saldrá ganando?

*

dos amigas conversan en la mesa de un bar a primera hora. una de ellas repasa la línea de las pestañas con la yema del dedo índice,                 parece realmente afectada

(sus palabras conforman una mastaba en la mente de la otra un recinto dorado —con razón mastaba proviene del árabe “tertulia”, que atesora a                 su vez restos del griego antiguo stibás, “lecho de hierba”— dábale leche de yegua y curábale las llagas con polvo de violetas, piensa la que escucha, como sucede en las leyendas andinas como si la efectividad de los remedios se midiese por la extrañeza                 que provocan)

*

escondida en un bosque mientras medita, Ng Mui observa a una                 serpiente pelear con una grulla, direccionalidad frente al                 equilibrio, un esplendor de órbitas y esbeltezas, dos                 versos de metro desigual cabalgando en la boca de quien                 recita. Ng Mui observa y memoriza los movimientos, el arte.

*

no hay orden que valga en el mundo

si consideramos su relato, la amiga que habla también persevera en el                 contacto. hace suya la técnica del oponente, simultánea defensa al ataque, no arremete contra puntos vitales, pero sí contra aquellos que                 desarman el movimiento por venir

detrás de las palabras, músculos incandescencia

wing chun, “eterno canto de primavera”

*

la que escucha no sabe si la amiga aprendió más de la grulla o de la                 serpiente. la que escucha se pregunta qué amuleto egipcio vendría al caso (si los peces de cerámica turquesa protegían a la portadora de                 morir ahogada en el 1335 a. C., ¿qué serviría aquí?)

de forma subcutánea, la mañana avanza como el veneno expulsado gracias al cierre de las                 mandíbulas un mordisco de serpiente

poco importa: permanecen, sin tocarse, unidas en su asombro                               como las marcas paralelas de los colmillos en la carne de la víctima.  

- Atlas, Alba Cid. Versiones del gallego al español por Diego Gómez Pickering

  Wing Chun, do amor como arte marcial

e todo aquilo que medra tan rápido coma a herba sobre a tumba                 dun paxaro

(Celan)

os gramos de luz que impactan a terra por segundo

(Wright)

dúas persoas a mirarse desde beiras opostas da claridade

(Carson)

falar diso, do que nos permitimos o luxo de non entender literalmente.

se a luz pode empurrar unha nave espacial aínda te preguntas quen sairá gañando?

*

dúas amigas conversan na mesa dun bar a primeira hora. unha delas repasa a liña das pestanas coa xema do dedo índice,                 parece realmente afectada

(as súas palabras conforman unha mastaba na mente da outra un recinto dourado —con razón mastaba provén do árabe “faladoiro”, que atesoura á                 súa vez restos do grego antigo stibás, “leito de herba”— dáballe leite de egua e curáballe as chagas con po de violetas, pensa a que escoita, como acontece nas lendas andinas coma se a efectividade dos remedios se medise pola estrañeza                 que provocan)

*

agochada nun bosque mentres medita, Ng Mui espreita unha                 serpe pelexar cun grou, direccionalidade fronte a                 equilibrio, un esplendor de órbitas e esbeltezas, dous                 versos de metro desigual encabalgando na boca de quen                 recita. Ng Mui observa e memoriza os movementos, a arte.

*

non hai ordenación que valla no mundo

se atendemos ao seu relato, a amiga que fala tamén persevera no                 contacto. fai súa a técnica do oponente, simultanea defensa a ataque, non arremete contra puntos vitais, pero si contra aqueles que                 desarman o movemento por vir

detrás das palabras, músculos incandescencia

wing chun, “eterno canto de primavera”

*

a que escoita non sabe se a amiga aprendeu máis do grou ou da                 serpe. a que escoita pregúntase que amuleto exipcio viría ao caso (se os peixes de cerámica turquesa protexían a portadora de                 morrer afogada no 1335 a. C., que serviría aquí?)

de xeito subcutáneo, a mañá avanza coma o veleno expulsado grazas ao peche das                 mandíbulas unha trabada de serpe

pouco importa: permanecen, sen tocarse, unidas no asombro                        coma as marcas paralelas dos cabeiros na carne da vítima.    

1Ley por la cual un animal o fuerza maléfica no atacará a quien lleve sobre sí una parte de dicho animal o fuerza.

2Lei pola cal un animal ou forza maléfica non atacará a quen leve sobre si unha parte dese animal ou forza.

[queersrus]

Bird theme

general bird theme

tagging: @bpdxhoardic, @s-hinobun

owl, parrot

(Nick)Names:

bird, birdi/birdie/birdy, birdette, birdley, beak, blue, bill, byrd, byrdi/byrdie/byrdy, berd, berdi/berdie/berdy, birdo, budgy/budgie, birdine/byrdine/berdine, bittern wing, wren feather, feasant, falcon, fiacre, fugl, fugel, fagel song owl, oiseau, ocell, ocellu ave, ava, avi, avia, aviar, aviary, arden, alouette, avis, aviana, avion, arno, adler, arvid, audette, amsel, avem, aderyn, allen, avocet crow, chick, callum, circe, chirp, corbin, colm, colombe, columbia, canary, caique, chickadee dove, duck, dipper hen, hawk, hoot, hooty, hum/humm, hummer, humming, hunter sparrow, stork, swan, shiri pheasant, pelican, prey, phoenix, paloma, peregrine, peregrina, paxaro, pouli, poulaki, ptashka, ptitsa, pasare, ptica, ptashynyy, ptakh, parrot, parakee, parakeet, pidgy, pidgin/pidgen/pigeon, pidove, pidge, plovar, plover, perch, percher raven, robin eagle, ezio, eun, ean, egg, eggbirt/egbirt/eggbert/egbert kite, kestrel/kestral quail, quill jay, jonah, jonas gavin, game, gannet, geese, goose mavis, merle, merula, merel, madar vulture, vogel, vorona, vtak, vtaci lark, lonan, lind, lintu, loon talon, teal, teyr, tweet, tweety/tweeti/tweetie ucello nest, nester

1stp prns: i/me/my/mine/myself

bi/bii/bir/birdine/birdself wi/win/wing/wingine/wingself fi/fea/feath/feathine/featherself bi/bea/beak/beakine/beakself ei/egg/eggs/eggine/eggself ti/tal/talon/taline/talonself ni/ne/nes/nestine/nestself twi/twee/tweet/tweetine/tweetself pi/pe/per/perchine/perchself bi/bii/bill/billine/billself chi/chii/chir/chirpine/chirpself

2ndp prns: you/your/yours/yourself

bo/bir/birds/birdself wo/wingr/wingrs/wingrself fo/feather/feathers/featherself bo/beakr/beakrs/beakrself eo/eggr/eggrs/eggrself to/talonr/talonr/talonrself no/nester/nesters/nesterself two/tweeter/tweeters/tweeterself po/percher/perchers/percherself bo/billr/billrs/billrself cho/chir/chirpers/chirpself

3rdp prns: they/them/theirs/themself

bi/bird/birds/birdslef bi/ird, bird/birds wi/wing/wings/wingself wi/ing, wing/wings bea/beak/beaks/beakself e/egg/eggs/eggself eg/egg, egg/eggs tal/talon/talons/talonself tal/on, talon/talons nes/nest/nests/nestself ne/est, nest/nests, nest/nester nest/nesting twe/tweet/tweets/tweetself twee/tweet, twe/eet, tweet/tweets tweet/tweeting song/bird water/bird per/perch/perches/perchself per/ch, per/erch, perch/perches perch/perching bi/bill/bills/billself bi/ill, bill/bills phea/pheasant/pheasants/pheasantself phea/sant, pheasant/pheasants chi/chirp/chirps/chirpself chi/irp, chirp/chirps

Titles

the bird, the bird of prey, the small bird, the waterbird, the songbird, the flightless bird, the migrator, the migrating bird, the one who migrates, the one who tweets, the one who chirps, the nest, the nest of eggs, the egg, the wing, the falling feather, the winged one, the nester, the nesting bird, the caretaker of birds, the bird trainer, the bird owner, the birds nest, the feathered one, the one with talons, the one with feathers, the pretty bird

(prn) who chirps, (prn) who tweets, (prn) who nests, (prn) who flies, (prn) who cannot fly, (prn) who dives for prey, (prn) who lays eggs, (prn) who cares for bird, (prn) who trains birds, (prn) who is bird-like, (prn) who is winged, (prn) who takes flight, (prn) who cannot take flight, (prn) who has feathers, (prn) who is feathered

this bird, this bird of prey, this songbird, this waterbird, this bird trainer, this nest, this birds nest, this wing, this feather, this winged hunter, this small bird, this pretty bird

[valencarddozo]

paxaro | 2024

[notasdecidade]

Desexar o lixeiro

Se consideramos dabondo o xa edificado, só fallaría a súa mellora, o seu proxecto continuo de reforma. Construír o novo sobre o existente como soporte, xuntando estes dous materiais, ten que facerse con coidado. Unha fórmula universalmente aceptada a calquera escala é que o engadido ha de ser lixeiro. Como definir o lixeiro? 

“Ser lixeiro como o paxaro e non como a pluma��. Dende esta perspectiva, o lixeiro é sobre todo unha actitude, un efecto onde o peso xoga un rol máis. A levidade desexable é a oposta á fraxilidade pois é tan sólida como calquera terminal ou boa tecnoloxía. É ademais, unha levidade duradeira que non aspira á eternidade anacrónica do pesado. Alixeirar supón tamén quitar/nos importancia. Toda abstracción axuda. Canto pesa, e non só fisicamente, o casco de Compostela? Canto máis podemos engadirlle? Como facelo livián?

O gótico persegueu a lixeireza con grandes masas disimuladas, a técnica actual permite construír lixeiro optimizando o espesor dos materiais. A astucia das mellores obras modernas consiste en reducir ao mínimo esforzos, tempos e materiais. O lixeiro nelas, está radicalmente asociado “á precisión e á determinación”. Lixeiro significa unificar, facer coincidir forzas, forma e función. E isto vale desde a gran infraestrutura ata o mellor mobiliario nómade. Pensemos en todo o aprendido no Ikea.

Lixeiras e porosas son tamén as mellores plantas baixas, lugar urbano esencial, cos seus reflexos e transparencias. E é que o peso estrutural desprazouse hai anos dos muros ao centro dos edificios, deixando sen compromisos as fachadas para así poder introducir a maior cantidade de cidade. 

Por outra banda, como se apoiarán os edificios futuros sobre o chan? Reservarase todo o subsolo ao infraestrutural? É que ninguén atopa un disparate estar obrigados polo plan a escavar prazas de garaxe cando o paso definitivo para eliminar o coche da cidade é evitar o seu aparcamento? Poderán as técnicas de apoio superficial e superposición, de menor pegada, substituír ás pantallas e cimentacións profundas? A ocupación lixeira e reversible que se fai sobre os recheos portuarios pode ser un novo camiño para a nova cidade. Desexando que ata o equivocarse sexa lixeiro.

Na pel da arquitectura da cidade, os elementos máis atractivos e por tanto urbanos son lixeiros. O dentro-fóra de galerías, terrazas ou balcóns en plantas altas e de soportais, beirados, toldos ou parasoles sobre a rúa. Lixeiros son tamén elementos festivos como os escenarios, os pavillóns, o mellor mobiliario ou a comida ambulante. Todo o vexetal xa sexan plantacións ou hortos son ultralixeiros. As ocupacións, as invasións de solares ou os cámping (a forma máis democrática de ocupación extensiva do chan) son sempre lixeiras. Nun mundo onde non existise a propiedade co seu habitar cazurro, todo sería máis lixeiro e libre. 

Se a cidade é cambiante e viva, a súa arquitectura será mellor cando máis o sexa. E estará formada por “tenues envolturas dunha substancia común”, a propia cidade. Porque amar a cidade actual implica renunciar á forza.

Imaxe // fonte:

1. Fito do 1965: cancha deportiva cuberta con luz e fíos // Fundación Sota

2. Fito do 2011: terminal vaporosa pousada sobre mikado // L.A.

3. Fito do 1932: mercado baixo lámina curva de formigón // F. Blanco

46 Sermos, nº 573, páx. 27 (30/09/2023)

[carneirodemercurio]

After 3 years being housebound due to the pandemic's effects on my OCD, finally being able to get out for some short walks into fields filled with Silvanus' presence, surrounded by the sounds of crickets and birds, beneath Jupiter's blue skies, is lovely beyond words. Despois de 3 anos pechado na casa polos efectos da pandemia no meu TOC, finalmente poder saír e dar uns pequenos paseiños polo campo cheo da presenza de Silvano e rodeado dos sons dos grilos e paxaros, baixo o ceo azul de Iovis, é unha marabilla!

[ansiedadesocial]

Difusa

Sinto que non son boa blogueira por ser tan difusa.

Sei o que teño que facer, pero miña mente divaga ideas que procrastinan ata límites insospeitados.

A pereza domíname e socializar tras o traballo semella algo moito máis real que contar experiencias nun blog. Pero as veces é moito máis necesario contalas por aquí -a modo podcast- que facer un monólogo entre a xente.

[Saber quen escoita e quen non de verdade]

Unha persoa que coñecín fai pouco animábame a facer disto un formato e lle respondín "Xusto comecei a facer 'tanxible' esa mesma idea". E sentinme unida de forma onírica a esa alma-idea.

A perspectiva da vida fainos irreais por momentos. Queremos espremer cada sensación emotiva ata o final. Moitas veces ata que nos fai dano e é entón cando queremos expresar as cousas. E iso provoca que os demais disfruten do teu drama (coma porcos no esterco) e que un mesmo viva dende a perspectiva dos outros coma se foras un negativo. Un fotograma illado.

[todo de cara ao exterior/ pensamentos intrusivos]

Meu interior é ese paxaro inocente que confía na vontade das persoas. Que quere contar historias e vivilas en primeira persoa e, iso amigues, é o que me fai ser difusa e inconstante á hora de escribir neste blog.

As ideas que eclipsan a miña mente loitan por ver cal é a prioritaria. Pero o cansancio de vivir para traballar rematan por adormecer as gañas.

Ao final, o monstro creativo ataca cando semella estar todo tranquilo e aí é cando aparecen estas verbas para perdoarme a min por non ser constante coas idas que hai en min. Perdoarme por ser como son: difusa, imprevista e emotiva.

[manoelt-finisterrae]

de dous

foron alzando un visillo branco sen paxaros nin flores martirios delirios de amor trono inmenso do seu corpo sen Venus murmurio da caricia

© Manoel T, 2023

[carloskaplan]

Ohara Shōson (Kōson): Paxaro e hortensia

[zsofiarosebud]

Aquí vai un masterpost de poesía galega para apuntármonos ao desafío Dostoevski canda @queixumes e mais eu (porque si, veña, vai, apúntome!)

Usarei o formato dos 12 meses - 12 poemas, aportando alternativas, pero só son suxerencias, non unha lista vinculante nin nada así. Adaptade a lista ao voso gusto :)

Preme para continuar!

XANEIRO - ROSALÍA DE CASTRO

Se falamos de poesía canónica galega, o obrigatorio é coñecer á nosa "santa laica", dona Rosalía de Castro. Por evidente (e para ligar no Avante) podemos poñer un dos máis coñecidos.

A xustiza pola man

Aqués que ten fama de honrados na vila roubáronme tanta brancura que eu tiña, botáronme estrume nas galas dun día, a roupa decote puñéronma en tiras.

Nin pedra deixaron, en donde eu vivira; sin lar, sin abrigo, morei nas curtiñas, ó raso cas lebres dormín nas campías; meus fillos… ¡meus anxos!… que tanto eu quería, ¡morreron, morreron, ca fame que tiñan! Quedei deshonrada, murcháronme a vida, fixéronme un leito de toxos e silvas; i en tanto, os raposos de sangue maldita, tranquilos nun leito de rosas dormían.

-Salvádeme, ¡ouh, xueces!, berrei… ¡Tolería! De min se mofaron, vendeume a xusticia. -Bon Dios, axudaime, berrei, berrei inda… Tan alto que estaba, bon Dios non me oíra.

Entonces cal loba doente ou ferida, dun salto con rabia pillei a fouciña, rondei paseniño… ¡Ne-as herbas sentían! I a lúa escondíase, i a fera dormía cos seus compañeiros en cama mullida.

Mireinos con calma, i as mans estendidas, dun golpe, ¡dun soio!, deixeinos sen vida. I ó lado, contenta, senteime das vítimas, tranquila, esperando pola alba do día.

I estonces… estonces, cumpreuse a xusticia: eu, neles; i as leises, na man que os ferira.

—De Follas Novas

Outra opción dentro do canon, un pouco máis curto para facilitar a aprendizaxe, tamén de Rosalía.

¡Pra a Habana! - V

Este vaise i aquel vaise,

e todos, todos se van.

Galicia, sin homes quedas

que te poidan traballar.

Tés, en cambio, orfos e orfas

e campos de soledad,

e nais que non teñen fillos

e fillos que non ten pais.

E tés corazóns que sufren

longas ausencias mortás,

viudas de vivos e mortos

que ninguén consolará.

—De Follas Novas

FEBREIRO - MANUEL ANTONIO - DE CATRO A CATRO

En febreiro, embarcamos canda Manuel Antonio cun poemario pioneiro, vangardista, escrito por un Dandi e figura dos anos 20 galegos. A min encántame.

Sós

Fomos ficando sós o Mar o barco e mais nós

  Roubaron-nos os Sol   O paquebote esmaltado que cosía con liñas de fume áxiles cadros sin marco

  Roubaron-nos o vento   Aquel veleiro que se evadeu pol-a corda floxa d'o horizonte

  Este oucéano desatracou d'as costas   e os ventos d'a Roseta ourentaron-se ao esquenzo   As nosas soedades veñen de tan lonxe como as horas d'o reloxe   Pero tamén sabemos a maniobra d'os navíos que fondean a sotavento d'unha singladura

  N-o cuadrante estantío d'as estrelas ficou parada esta hora:   O cadavre d'o Mar fixo d'o barco un cadaleito

  Fume de pipa Saudade   Noite Silenzo Frío   E ficamos nós sós   sin o Mar e sin o barco   nós.

Unha alternativa máis curta, do mesmo poemario:

Descoberta

Quen fechou esta noite a fenestra azul d'o Mar?   Este Mar fuxitivo de todal-as riveiras   Náufrago d'o neboeiro que desviou o rumbo d'os puntos cardinaes

  Ficaron as gavotas tres singladuras a sotavento   Desourentaron-se os arroaces   intrusos e impunes

  Hoxe ninguén dá c'a relinga pra aferrar os panos d'o horizonte   E este serán tampouco engayolaremol-o Sol

  O Sol era un paxaro triste que se pousaba n-o penol.

MARZO - XOHANA TORRES

Unha descuberta persoal de hai pouco. Girlpower galician edition.

Penélope

DECLARA o oráculo:

“QUE á banda do solpor é mar de mortos, incerta, última luz, non terás medo.

QUE ramos de loureiro erguen rapazas. QUE cor malva se decide o acio.

QUE acades disas patrias a vindima. QUE amaine o vento, beberás o viño.

QUE sereas sen voz a vela embaten. QUE un sumario de xerfa polos cons.”

Así falou Penélope:

“Existe a maxia e pode ser de todos. ¿A que tanto novelo e tanta historia?

EU TAMÉN NAVEGAR.”

ABRIL - LOIS PEREIRO

O noso poeta máis punk. Tería triunfado en tumblr.

Penetration Prayer

Celebra e recebe na lingua da rabia nos límites da euforia na túa boca este ouro branco e lóxico veleno co teu sangue entraberto a un mundo incerto en doses fragmentadas da ruína

pois a demolición é o ferro que nos arma

celebra a nostalxia e na ausencia do vicio conserva o teu odio condénate amén.

Alternativamente, este outro pequeno poema ben cheo de vida.

Poderíano escoller como epitafio

Cuspídeme enriba cando pasedes por diante do lugar no que eu repouse enviándome unha húmida mensaxe de vida e de furia necesaria.

MAIO - CURROS ENRÍQUEZ

O encadralo neste mes é unha chiscadela. Imos cunha das poesías centrais e fundacionais da literatura galega. A versión musicada é *bico de chef*

CÁNTIGA

   N'o xardin unha noite sentada Ó refrexo d'o branco luar, Unha nena choraba sin trégolas Os desdés d'un ingrato galan. Y-a coitada entre queixas decia: «Xa n' o mundo non teño ninguén, Vou morrer e non ven os meus ollos Os olliños d'o meu doce ben.»

   Os seus ecos de malenconía Camiñaban n'as alas d'o vento,                Y-o lamento                Repetía: «Vou morrer e non vén o meu ben!»

   Lonxe d'éla de pé sobr 'a popa D'un aleve negreiro vapor,

Emigrado, camiño d' América Vay o probe, infelís amador.

   Y-o mirar as xentís anduriñas Car' á terra que deixa cruzar: «¡Quén pudera dar volta, pensaba, Quén pudera con vosco voar!...»

   Mais as aves y-o buque fuxían Sin ouir seus amargos lamentos;                Sólo os ventos                Repetían: «¡Quén pudera con vosco voar!»

   Noites craras, d'aromas e lua, Desde enton ¡qué tristeza en vos hay Pr'os que viron chorar unha nena, Pr'os que viron un barco marchar!...

   D'un amor celestial, verdadeiro, Quedóu sólo, de bágoas á proba,                Unha coba                N'un outeiro Y-on cadavre n'o fondo d'o mar.

Unha alternativa máis curtiña:

SÓLA

   Sóla!... tan sôla cando todos antes Tras d' ela viñan con lascivo ollar D'os seus beizos purísimos y-amantes A virxinal surrisa por buscar.

   Tan sóla... cando todo parecía Un concerto inmortal d'éla arredor, Unha celest' e branda sinfunía De garruleiros páxaros d' amor!

   Morrer n'o fogo d'a ilusión primeira, Nesa mañan azul d'a mocedá!... Ver nacer unha fror n'a primaveira E vela morta poI-o outono xa!...

   Ay! Será a morte nada máis q' un sono? Tras d'o outono d'a vida qué hay pra nos? Colombo topa un mundo n'un outono... ¡Quén tan dichoso que topase á Dios!

Continuará!

MUTUALS GALEGOS!!!

quero aprenderme un poema de memoria cada mes suxerídeme algún!!!! vai un montón q non leo poesía en galego :(

[cantoghalpon]

A pescar a Cangas

[asolovio]

"These were the traditional wintering places, remembered and revisited by dynasties of peregrines, deserted now because there are no descendants, because the ancient eyries are dying, their lineage gone." The Peregrine by J.A. Baker

[ciscandocinza]

Bird. Foz do Douro. Porto.

Páxaro. Foz do Douro. Porto.