#paula dehmel | Explore Tumblr posts and blogs

thesaetzeundschaetzeuniverse · 7 years ago

Text

Die Bilder zeigen Details vom Jüdischen Friedhof in Hürben. Bilder: Birgit Böllinger

Spaziergang

Die Sonne steht schon tief. Wir scheiden bald. Leis sprüht der Regen. Horch! Die Meise klagt. Wie dunkel und verschwiegen ist der Wald! Du hast das tiefste Wort mir nicht gesagt. –

Zwei helle Birken an der Waldeswand. Ein Spinngewebe zwischen beiden, sieh! Wie ist es zart von Stamm zu Stamm gespannt! Was uns zu tiefst bewegt, wir sagen’s nie. –

Fühlst du den Hauch? Ein Zittern auf dem Grund Des Sees. Die glatte Oberfläche bebt. Wie Schatten weht es auch um unsern Mund – Wir haben wahrhaft nur im Traum gelebt. –

Hedwig Lachmann (1865-1918)

Prägen Landschaften die Menschen, die in ihnen leben? Ich meine: In gewisser Weise schon. Das Bild wurde in jener Gegend aufgenommen, in der die jüdische Dichterin Hedwig Lachmann aufwuchs und nach einem wechselvollen Leben auch starb. Das Kleinräumige, das nach Weite schreit, das herbstlich Karge, das sich im Sommer fast schon wieder in das Kitschig-Liebliche wandeln kann, das Bodenständige, das Zurückgenommene – all das ist in dieser Landschaft. Und es ist in den Gedichten Lachmanns zu spüren, die immer wieder in diese schwäbische Gegend zurückkehrte: Hier war ihre Familie, hier ihre Heimat.

Ebenso sind in den Gedichten auch Sehnsucht nach einem stillen Ort, nach menschlicher Wärme und eine leise Herzensklugheit zu spüren, die jene in den Blick nimmt, die keinen Ort mehr haben:

Winterbild

In meinem Zimmer ein paar frische Blumen, Die allen Wintermissmut mir vertreiben. Ein Vöglein pickt vor meinem Fenster Krumen Und guckt dabei zutraulich durch die Scheiben.

In Stroh und Bast die Bäume eingeschlagen, Damit der strenge Frost sie nicht berühre, Die Beete wohl verwahrt vor kalten Tagen – Und, blossen Haupts, ein Bettler vor der Türe.

Diese Mischung aus leiser Melancholie und Mitgefühl ist ein Kennzeichen dieser Dichterin, die dem Vergessen zum Opfer fiel. Wer nur diese Seite ihrer Lyrik kennenlernt, erhält jedoch ein falsches, einseitiges Bild: Hedwig Lachmann war ebenso eine engagiert politisch denkende Frau, eine, die ihren Weg wählte und ging, jedoch ohne viel Aufhebens darum zu machen. Mir scheint, sie war eine stille Unangepasste – eine, die früh selbständig war, die zum selbständig Denken erzogen worden war und durchaus auch deshalb nicht den einfachsten ihr dargebotenen Weg einschlug.

Hedwig Lachmann kam im August 1865 in Pommern zur Welt. Sie war die Älteste der sechs Kinder des Kantors Isaac Lachmann und dessen Frau Wilhelmine. Die Familie zieht 1873 nach Hürben bei Krumbach um. In diesem schwäbisch-bayerischen Ort existierte von 1675 bis 1942 eine meist sehr große jüdische Gemeinde, allein um 1840 gehörten zu ihr 652 Mitglieder. Bereits um 1900 war die Gemeinde jedoch auf 123 Personen gesunken. 40 Jahre später überleben nur wenige Hürbener Juden, die rechtzeitig auswandern konnten, den Nationalsozialismus.

Als Hedwig Lachmann nach Hürben kommt, ist die jüdische Gemeinde bereits sehr klein, aber noch intakt. Ihr Vater ist dort ebenfalls als Kantor und Lehrer tätig. Sie selbst besucht die Mädchenschule in Krumbach und legt dank ihrer Sprachbegabung bereits mit 15 Jahren ein Lehrerinnen-Examen in Augsburg ab. 1882 – also gerade erst 17 Jahre alt – übernimmt sie ihre erste Stellung als Gouvernante in England, dann folgen Aufenthalte in Dresden, ab 1887 in Budapest, ab 1889 schließlich lebt sie in Berlin.

Schon zu dieser Zeit schrieb Lachmann eigene Gedichte und arbeitete ab und an journalistisch. Ihre ersten Veröffentlichungen umfassen jedoch vor allem noch Nachdichtungen und Übersetzungen, unter anderem “Ungarische Gedichte” von Alexander Petöfi sowie Nachdichtungen der Lyrik Edgar Allan Poes. Gefördert wurde ihr Talent vor allem von Richard Dehmel, mit dem sie ab 1892 einen intensiven Briefwechsel führt. Mit dem Lyriker verbindet sie eine komplizierte Beziehung – er, damals noch verheiratet mit der Märchendichterin Paula Oppenheimer, sehnt sich nach einer Ménage à trois, will die Lachmann nicht nur platonisch lieben. Sie schreckt davor zurück – und entzieht sich der Situation durch ihren Umzug nach Budapest. Die Freundschaft zu Dehmel zerbricht endgültig 1914, als dieser sich, wie so viele andere Intellektuelle, vom Taumel der Kriegsbegeisterung mitreißen ließ. Er ließ sich, so schreibt sie an einen Freund, “von der Sturzwelle der nationalen Leidenschaft fortreißen”, er habe “seinen Beruf verkannt.”

Auch wenn Hedwig Lachmann sich selbst nicht als Anarchistin bezeichnete, politisch Stellung nahm sie gleichwohl. Vor allem für einen unbedingten Pazifismus. Ihr Antikriegsgedicht ist auch als entschiedene Reaktion auf den blinden Nationalismus der Vorkriegsjahre zu verstehen:

Mit den Besiegten

Preist Ihr den Heldenlauf der Sieger, schmückt Sie mit dem Ruhmeskranz, Euch dran zu weiden – Ich will indessen, in den Staub gebückt, Erniedrigung mit den Besiegten leiden.

Geringstes Volk! verpönt, geschmäht, verheert Und bis zur Knechtschaft in die Knie gezwungen – Du bist vor jedem stolzeren mir wert, Als wär’ mit dir ich einem Stamm entsprungen!

Heiß brennt mich Scham, wenn das Triumphgebraus Dem Feinde Fall und Untergang verkündet, Wenn über der Zerstörung tost Applaus Und wilder noch die Machtgier sich entzündet.

Weit lieber doch besiegt sein, als verführt Von eitlem Glanz – und wenn auch am Verschmachten, Und ob man gleich den Fuß im Nacken spürt – Den Sieger und das Siegesglück verachten.

Bei Richard Dehmel lernt Hedwig Lachmann jedoch bereits 1899 Gustav Landauer kennen – es muss, so kitschig das klingt, Liebe auf den ersten Blick gewesen sein. Denn das Paar entscheidet sich unmittelbar nach dem ersten Zusammentreffen für einen gemeinsamen Aufenthalt in England, obwohl Landauer noch verheiratet ist. 1902 kehren sie mit ihrer in England geborenen ersten Tochter nach Berlin zurück, der gemeinsame Freund Erich Mühsam besorgt ihnen dort eine Wohnung. Erst 1903 kann sich Gustav Landauer scheiden lassen und Hedwig Lachmann heiraten, 1906 wird die zweite Tochter Brigitte geboren. Die beiden geben sich zunächst großen Halt, auch wenn sich Landauer in der Zeit ihrer Ehe auch in andere Frauen verliebt.

Aus deiner Liebe …

Aus deiner Liebe kommt mir solch ein Segen, Sie macht mein Herz so sorglos und so fest, Ich kann so ruhig mich drin niederlegen, Wie sich ein Kind dem Schlafe überlässt.

Ich geh dahin von Zuversicht getragen, Seit neben deiner meine Seele schweift; So, wie man wohl an schönen Sommertagen Durch reife Ährenfelder sinnend streift.

Da gleiten sanft die Finger über Blüten Und Halme hin, wie eine Mutter pflegt, Und alles Leben möchte man behüten, Das seine heil’ge Saat zum Lichte trägt.

1902 veröffentlicht Hedwig Lachmann wieder eigene Gedichte – zuvor war sie vor der Außenwelt vor allem durch ihre Übersetzungen von Poe, Oscar Wilde und Balzac hervorgetreten. Einige dieser Übertragungen sind durchaus noch in Gebrauch: So Balzacs „Frau von 30 Jahren“, erschienen als Fischer Klassik Taschenbuch. 1905 folgt eine Oscar-Wilde-Monographie aus ihrer Feder

1917 ziehen die Landauers wegen der schlechten Ernährungslage zurück nach Bayern – Hedwig kehrt an den Ort ihrer Kindheit zurück. Am 21. Februar 1918 stirbt sie in Krumbach an einer Lungenentzündung. Sie ist dort auf dem jüdischen Friedhof im Orsteil Hürben begragen. Der tieferschütterte Landauer gibt im Jahr nach ihrem Tod ihre “Gesammelten Gedichte” bei Kiepenheuer heraus. Landauer selbst wird 1919, nach dem Scheitern der Münchner Räterepublik, von Soldaten ermordet.

Hedwig Lachmann hat viele wunderbare Gedichte hinterlassen, die es wieder zu entdecken gilt. Und sie gab ihr Talent trotz des viel zu kurzen Lebens weiter: Ihr Enkel ist Mike Nichols, geboren 1931 in Berlin als Michael Igor Peschkowsky, der als Regisseur unter anderem mit “Die Reifeprüfung”, “Catch 22″ und “Silkwood” für gutes Kino sorgte.

Hedwig Lachmann – Lyrik voller Herzensklugheit Spaziergang Die Sonne steht schon tief. Wir scheiden bald. Leis sprüht der Regen. Horch! Die Meise klagt.

#1. Weltkrieg #Anarchie #Bayern #Edgar Allan Poe #Erich Mühsam #Gedichte #Gustav Landauer #Hedwig Lachmann #Lyrik #Mike Nichols #Oscar Wilde #Pazifismus #Richard Dehmel

2 notes · View notes

sonyclasica · 5 years ago

Text

PHILHARMONISCHER KINDERCHOR DRESDEN

ABENDLIEDER

El Coro Infantil de la Filarmónica de Dresde, uno de los mejores de Alemania, presenta ahora su disco Abendlieder, en el que presentan canciones de cuna de su país e internacionales junto a otras composiciones poco habituales que merece la pena descubrir. A la venta el viernes 18 de octubre.

Después de su exitoso primer álbum de villancicos, el Coro de Dresde interpreta en su nuevo disco piezas como “Guten Abend, gut Nacht” de Johannes Brahms, la canción popular francesa “Au clair de la lune”, “Mein Stern” de Bedrich Smetana y “Cantique” de Jean Racine por Gabriel Fauré. La famosa “Gymnopédie No. 1” de Satie y el “Clair de lune” de Debussy se incluyen en versión instrumental con

arreglos para cuarteto de cuerda.

En Abendlieder, el Coro cuenta historias sobre la luna, habla sobre el anhelo de la infancia pasada y la alegría de un nuevo mañana. La grabación se realizó en la nueva sala de conciertos del Kulturpalast Dresden.

El Coro de Niños de la Filarmónica de Dresde debe su creación en 1967 a una iniciativa lanzada por Kurt Masur, que era el director de la Filarmónica en ese momento. Hoy es uno de los coros infantiles más conocidos y exitosos de Alemania. Desde 2012 el profesor Gunter Berger ha dirigido el coro en el que actualmente cantan unos 140 niños.

El espectro musical abarca desde obras del Renacimiento hasta piezas del siglo XXI. El trabajo profesional continuo con los niños se apoya en una estrecha cooperación y conciertos celebrados conjuntamente con la Filarmónica de Dresde. El Coro ha obtenido los primeros premios en muchas competiciones nacionales e internacionales y a ofrecido conciertos y talleres en Europa, China, Japón, Estados Unidos, Canadá, Australia y los Emiratos Árabes Unidos. Las producciones de radio, cine y televisión, así como numerosas grabaciones documentan la amplia gama de actividades del coro.

Gunter Berger se dedicó desde 1990 a trabajar con coros, tanto con niños como con adultos. Como director del coro de niños MDR (1990- 2011) lanzó el conjunto a la reputación europea. Desde 2012 dirige el Coro Infantil de Dresde y durante este período ha ampliado considerablemente las oportunidades de capacitación y el repertorio del mismo.

CONTENIDO

1. Guten Abend, gut Nacht

Johannes Brahms (1833-1897)

T: Des Knaben Wunderhorn, 1808

children’s choir a-cappella

2. Abend wird es wieder

folk song *

M: Christian Heinrich Rinck (1770-1846)

T: Hoffmann von Fallersleben (1798-1874)

children’s choir, wind quintet, piano

3. Wer hat die schönsten Schäfchen *

lullaby

M: Johann Friedrich Reichardt (1752-1814) T: Hoffmann von Fallersleben (1798-1874)

children’s choir, wind quintet, harpsichord

solo: Antonia Pätzold

4. Au clair de la lune

French folk song

S: Rainer Lischka (*1742)

children’s choir a-cappella

5. Clair de lune

Claude Debussy (1862-1918)

Arrangement: Martin Hoffmann

strings quartet

6. Kein schöner Land

M&T: Wilhelm von Zuccalmaglio (1803-1869)

S: Magdalene Kemlein (*1930)

children’s choir a-cappella

7. Leise, Peterle, leise *

M: Reinhold Zimmermann

T: Paula Dehmel (1862-1918)

wind quintet, piano

8. Schlafe, holder, süßer, Knabe

M: Franz Schubert (1797-1828)

children’s choir, piano

9. Weißt Du wie viel Sternlein stehen *

folk song since 1809

T: Wilhelm Hey (1789-1854)

children’s choir, wind quintet, piano, celesta

10. Adagio for Strings op. 11

Samuel Barber (1910-1981)

strings quartet

11. Gebet „Gott, Deine Güte“ 35 Nr. 3

M: Moritz Hauptmann (1792-1868)

T: Christian Fürchtegott Gellert (1715-1769)

children’s choir a-cappella

12. Esti dal

Zoltan Kodaly (1882-1967)

children’s choir a-cappella

13. Cantique de Jean Racine

Gabriel Fauré (1845-1924)

Arrangement: Jean Ashworth Bartle (*1947)

children’s choir, strings quartet

14. Mein Stern

Bedrich Smetana (1824-1884)

children’s choir a-cappella

15. Tundra

M: Ola Gjeilo (*1978)

T: Charles A. Silvestri (*1965)

children’s choir, piano, strings quartet

soli: Kira Benkert, Julia Lenk

16. Blessing *

Irish Poem

S: Katie Morgan Bart (*1980)

children’s choir, wind quintet

17. Gymnopédie No. 1

Erik Satie (1866-1925)

strings quartet

18. Im schönsten Wiesengrunde

folk song

T: Wilhelm Ganzhorn (1818-1880)

S: Fritz Höft (1925-1995)

children’s choir a-cappella

19. Der Mond ist aufgegangen

M: Johann Abraham Peter Schulz (1747-1800)

strings quartet

20. Es ist so still geworden (a.c.) *

folk song

children’s choir a-cappella

21. Abends will ich schlafen geh'n *

Engelbert Humperdinck (1854-1921)

T: Adelheid Wette (1858-1916)

children’s choir, strings quartet

M: melody

T: text

S: setting

* Arrangement: Gunter Berger

PHILHARMONISCHER KINDERCHOR DRESDEN

Página web

Facebook

#PHILHARMONISCHER KINDERCHOR DRESDEN

1 note · View note

osobypostacieludzie · 7 years ago

Photo

Paul von Hindenburg ( Paul Ludwig Hans Anton von Beneckendorff und von Hindenburg ) - niemiecki dowódca, feldmarszałek i polityk, w latach 1925-1934 prezydent Republiki Weimarskiej i III Rzeszy. Paul Ludwig Hans Anton urodził się 2 października 1847 roku w Poznaniu. W 1855 roku ojciec Paula został przydzielony do regimentu stacjonującego w Głogowie, w którym rodzina Hindenburgów zamieszkała przy Kirchstraße 70. Początkowo uczęszczał do miejskiej szkoły ewangelickiej. W 1863 roku ojciec Paula został awansowany do stopnia majora. Prawdopodobnie w kwietniu tego roku został przeniesiony do jednostki stacjonującej przy Friedrichstraße w Berlinie. Paul von Hindenburg wstąpił do Korpusu Kadetów, następnie rozpoczął służbę w siłach zbrojnych Prus. W 1865 roku został podoficerem. Brał udział w wojnie prusko-austriackiej oraz prusko-francuskiej. Po powrocie z wojny, w latach 1878-1884, ukończył Akademię Wojskową. W 1885 trafił do Sztabu Generalnego, już jako kapitan. Następnie przybył do Szczecina, jako drugi oficer sztabowy i generalny komendant II Korpusu armijnego. Tam służył pod rozkazami generała Hanna von Weiherna. W Szczecinie poznał Gertrudę Wilhelminę von Sperling, z którą zawarł związek małżeński 24 września 1879 roku. Ich pierwsza córka, Irmgard, urodziła się w Szczecinie 14 listopada 1880, następnie syn Oskar w 1883 roku w Königsbergu (Królewcu). W kwietniu 1884 Hindenburg został przeniesiony do Poznania i objął jako szef kompanii dowództwo nad batalionem 58. Regimentu piechoty. Sztab tego regimentu stacjonował w Głogowie. W roku 1889 został szefem oddziału piechoty w pruskim Ministerstwie Wojny, zaś w 1893 roku komendantem 91. Regimentu piechoty. 29 listopada 1891 roku w Berlinie przyszła na świat kolejna córka – Anna Maria. W 1896 roku Hindenburg został mianowany szefem sztabu VIII Korpusu stacjonującego w Koblencji, zaś w następnym roku otrzymał szlify generalskie. W roku 1900 został komendantem 28. Dywizji piechoty, stacjonującej w Karlsruhe. W latach 1903-1911 pracował w Ministerstwie Wojny. Kolejna wojna przyniosła Hindenburgowi Krzyż Żelazny. W 1911 roku Hindenburg przeszedł w stan spoczynku. Na początku I wojny światowej został powołany do czynnej służby jako dowódca 8. Armii (od 22 sierpnia 1914 roku). 30 sierpnia 1914 roku jako dowódca 8. Armii odniósł zwycięstwo nad wojskiem rosyjskim pod Tannenbergiem w Prusach Wschodnich oraz nad Jeziorami Mazurskimi. 17 września na czele nowo utworzonej 9. Armii z Górnego Śląska Hindenburg wyruszył przez południową Polskę na Iwangorod i Warszawę. 26 sierpnia Ludendorff, wraz z Hindenburgiem wydali 8. Armii rozkazy, które przewidywały zaatakowanie rosyjskiej armii „Narew” dowodzonej przez Samsonowa, stacjonującej na południu Prus Wschodnich. Atak rozpoczęto na całym odcinku od Lautenburga do „północnego” Bischofsburga. 1 listopada 1914 Hindenburg objął naczelne dowództwo frontu wschodniego i otrzymał stopień feldmarszałka. W dniach od 16 listopada do 15 grudnia 1914 roku rozegrała się jedna z ważniejszych bitew I wojny światowej pod Łodzią, gdy tymczasem Korpus Armijny Hindenburga przygotowywał się do zimowej bitwy, która miała miejsce w dniach od 4 do 22 lutego. O zwycięstwach Hindenburga pisał niemiecki pisarz Richard Dehmel, który był „wolnym uczestnikiem” wojny, przebywającym na froncie zachodnim. W jego notatkach z 10 grudnia 1914 roku w dzienniku można zauważyć uwagę, że wojska pod dowództwem Hindenburga wzięły do niewoli 150 tys. żołnierzy rosyjskich (w tym także 400 Japończyków) i 500 dział. Od 1915 roku jego oddziały były sukcesywnie wypierane z zachodnich terenów Rosji i Galicji. Do kwietnia walki trwały na terenie Karpat. 29 sierpnia 1916 roku zastąpił generała von Falkenhayna na stanowisku szefa Sztabu Generalnego. W 1917 roku wraz z Ludendorffem zmusił do ustąpienia ze stanowiska kanclerza Bethmanna-Hollwega. Kosztowna ofensywa na Zachodzie zarządzona przez Hindenburga (marzec-lipiec 1918 roku) sprowokowała kontrnatarcie aliantów, którzy z pomocą wypoczętych wojsk amerykańskich pokonali i zmusili do kapitulacji armie niemieckie. I wojna światowa przyniosła Hindenburgowi Krzyż Rycerski. W 1918 roku Hindenburg po raz pierwszy spotkał kaprala Adolfa Hitlera. Po 1918 roku tłumił wystąpienia rewolucyjne w Niemczech, został autorem powiedzenia o „nożu wbitym w plecy” niemieckiej armii podczas I wojny światowej (Dolchstosslegende). Po zakończeniu wojny otrzymał gwiazdę do Krzyża Wielkiego Krzyża Żelaznego, która była nazywana Hindenburgstern. To samo odznaczenie otrzymał też feldmarszałek Blücher i nosiło ono nazwę Blücherstern. W 1925 i 1932, pomimo przekonań monarchistycznych i niechęci do republiki, zgodził się kandydować i został wybrany prezydentem Republiki Weimarskiej. W walce o pierwszą kadencję został poparty przez siły konserwatywne i nacjonalistyczne. Natomiast w 1932 roku rekomendowały go partie centrolewicowe (pokonał Adolfa Hitlera i Ernsta Thälmanna). Podczas sprawowania funkcji zaskarbił sobie sympatię większości Niemców, także tych o poglądach lewicowych, oraz zdobył ogromny autorytet pośród rodaków. Wówczas wykształcił się swego rodzaju kult jego osoby (w 1915 roku wieś Zabrze na Górnym Śląsku przemianowano na Hindenburg). Po śmierci pochowano go na terenie Tannenberg Denkmal, pomnika na cześć zwycięskiej bitwy pod Tannenbergiem w 1914 roku (dzisiejszy Stębark), zwanego od tego czasu Mauzoleum Hindenburga, znajdującego się w miejscowości Sudwa pod Olsztynkiem. 30 stycznia 1933 jako prezydent powołał Adolfa Hitlera na stanowiska kanclerza Rzeszy. Wicekanclerzem Rzeszy i komisarzem Rządu Rzeszy w Prusach został Franz von Papen, do którego Hindenburg miał pełne zaufanie. Jednocześnie z powołaniem rządu Hitlera prezydent Rzeszy rozpisał wybory do Reichstagu (trzecie w ciągu roku – lipiec 1932, listopad 1932), wyznaczając je na marzec 1933. Po pożarze budynku Reichstagu (w przeddzień wyborów parlamentarnych) Hindenburg kontrasygnował w nocy 28 lutego 1933 dekret rządu Rzeszy „O ochronie narodu i państwa” (niem. Zum Schutz von Volk und Staat) – faktyczne zawieszenie praw obywatelskich (prawo do aresztowań bez kontroli sądu, cenzury prasy i korespondencji, podsłuchów telefonicznych, zakaz zgromadzeń itd). Konsekwencją były masowe aresztowania przeciwników politycznych NSDAP, osadzanie ich w obozach koncentracyjnych w trybie administracyjnym i wszechobecny terror bojówek SA, które stały się częścią pruskiej policji, podporządkowanej Hermannowi Goeringowi jako ministrowi spraw wewnętrznych Prus (jako tzw. policja pomocnicza). Reichstag nowej kadencji uchwalił Ermächtigungsgesetz („ustawa o nadzwyczajnych pełnomocnictwach”), zawieszającą konstytucję Republiki Weimarskiej, przekazując rządowi Rzeszy „czasowo” uprawnienia ustawodawcze parlamentu. Ustawa, przedłużana dwukrotnie, obowiązywała do 1945 i była jedyną prawną podstawą totalitarnej władzy NSDAP i Adolfa Hitlera. Drugiej kadencji Hindenburg nie ukończył. Ostatnie miesiące życia spędził w swym majątku rodowym w Neudeck, z dala od polityki. Czując zbliżającą się śmierć, 11 maja 1934 roku spisał testament polityczny, w którym wyraził opinię, że narodowy socjalizm w Niemczech jest przejściowy. Dzień przed śmiercią Hindenburga Hitler, w drodze rozporządzenia rządu Rzeszy, połączył stanowiska prezydenta i kanclerza Rzeszy w funkcję „Führer i Kanclerz Rzeszy”, przejmując oficjalne zwierzchnictwo nad siłami zbrojnymi Niemiec. Było to formalne ustanowienie dyktatury narodowo-socjalistycznej w Niemczech. Hindenburg zmarł 2 sierpnia 1934 roku o godzinie 9.00 rano w Neudeck. Na wieść o jego śmierci zarządzono w całych Niemczech żałobę narodową. Na terenie dawnych Prus Wschodnich, w pobliżu wsi Sudwa (na przedmieściach Olsztynka), znajdują się pozostałości fundamentów po mauzoleum marszałka Paula von Hindenburga. Pomnik-mauzoleum zbudowano dla uczczenia zwycięstwa Niemców nad armią rosyjską w sierpniu 1914 roku. W dniu 7 sierpnia 1934 uroczyście pochowano tam zmarłego Hindenburga, co jednak nie było zgodne z ostatnią wolą marszałka. W pogrzebie brał udział Adolf Hitler. 2 października 1935 roku trumnę ze zwłokami Hindenburga przeniesiono do specjalnie przygotowanego Honorowego Podwórca (Ehrenhof). W styczniu 1945 roku Niemcy w ostatniej chwili zdążyli wywieźć w głąb Niemiec trumnę z jego zwłokami. Kilka dni później pomnik został wysadzony w powietrze przez wycofujące się wojska niemieckie. Obecnie szczątki feldmarszałka spoczywają w kościele św. Elżbiety w Marburgu nad rzeką Lahn w Hesji. W pełnym brzmieniu nazwiska marszałka – von Beneckendorff und von Hindenburg dostrzega się dwie części składowe, będące nazwami rodów. Zostały one oficjalnie połączone w roku 1789. Każdy ród z osobna posiada wielowiekową historię. Początki rodu Hindenburgów sięgają 1000 roku. Z tego okresu jednak nie zachowały się żadne źródła pisane. Natomiast pierwsze wzmianki o Beneckendorffach pojawiają się w kronikach miejskich z 1280 roku. Jest w nich mowa o kędzierzawym zakonniku, noszącym imię Johannes de Benkendorpe, który zawarł umowę kupna soli z franciszkańskim mnichem Wernerem von Schulenburgem. Nazwiska przodków marszałka pisane były dawniej w różny sposób: -dorp, -dorff, -dorf. Jeszcze w 1915 roku w jednym z meklemburskich muzeów w Schwerinie znajdowały się liczne pamiątki z wojny trzydziestoletniej po oddziałach von Beneckendorffa. Przodek marszałka przywędrował z Rosji, gdzie otrzymał tytuł hrabiego oraz herb: Trzy róże. Przodkowie marszałka osiedli w Nowej Marchii już w 1300] roku. W 1757 rodzina Beneckendorff wzięła udział w bitwie pod Kolinem. Młodszy brat Ludwika – Konrad służył w stopniu porucznika (leutnanta) w Gardeschützenbataillon, a w późniejszych czasach został mianowany komendantem najprawdopodobniej tej jednostki. Umarł w randze generała-majora (Generalmajor). „Hinden” jest starym wyrazem, pochodzącym od hindin, lub hirschkuh, które z kolei mogły mieć związek ze słowem Hund lub Hundschaft. Część rodziny o tym nazwisku przebywała na terenie Prus. 10 stycznia 1722 zmarł bezdzietnie pułkownik Otto Fredrich von Hindenburg. Był on właścicielem majątków ziemskich Neudeck (Ogrodzieniec) oraz Limbsee (Limża) nadanych przez króla Prus Fryderyka Wielkiego za zasługi położone w wojnach śląskich przeciwko Austrii. Dobra owe odziedziczyły następnie siostry Ottona Friedricha – Zofia i Barbara. Później dobra odziedziczył Otto Gottfried von Beckenendorf, wnuk Barbary i pradziadek Paula, nastąpiło to po śmierci Zofii i Barbary w latach odpowiednio 1774 i 1778. Jednak przejęcie przez Ottona Gotfrieda własności obwarowano pewnym warunkiem: wolą Otto Friedricha von Hindenburg było, aby kolejny dziedzic Neudeck i Limbsee przejął wraz z nimi nazwisko Hindenburg i herb tego rodu. Oficjalne połączenie nazwisk potwierdził swym dekretem król Prus Fryderyk Wilhelm II dnia 2 stycznia 1789. Od tego czasu kolejni dziedzice nosili nazwisko von Beneckendorf und von Hindenburg i pieczętowali się herbem będącym połączeniem motywów wziętych z obu herbów rodowych.W 1801 roku Hindenburgowie osiedlili się w Neudeck. Urodził się tam starszy syn, który w późniejszych latach był radcą krajowym w Prowincji Poznańskiej. Zaś młodszy syn – Jan Henryk, nie mając dalej ochoty służyć pod rozkazami Napoleona w 1806 roku odszedł z wojska i zmarł w Limży 6 maja 1827 roku. Rodzice babki marszałka ostatni rok przeżyli w Neudeck pozostając pod opieką swojego jedynego syna, Otto Ludwik zmarł 18 lipca 1855.Ojciec marszałka – Robert urodził się w Neudeck 21 maja 1816 roku terenie prowincji pruskiej był on krajowym dyrektorem ziemskim, dzięki czemu w czasach napoleońskich pomagał swojej starszej rodzinie. W 1832 roku ojciec Paula jako piętnastolatek służył w 18 Regimencie Piechoty, który stacjonował w Poznaniu. Rodzice Paula zawarli związek małżeński w kościele garnizonowym w Poznaniu 17 października 1845 roku. Zamieszkali przy Bergstraße 7, a w październiku 1849 roku przenieśli się na Wilhelmstraße 15.

0 notes

itsfreeaudiobook · 5 years ago

Link

Lieder, Gedichte, Märchen und Geschichten, welche sich Singine für sich ausgedacht hat. Alles spielt in ihrer direkten Umgebung und so kommen viele Personen immer wieder vor wodurch man immer vertrauter mit Singine und ihrer Umgebung wird. Da sie keine Geschwister hat, liest sie alles dem Jagdhund Dorkas vor. Ihr Onkel rät ihr alles aufzuschreiben, was sie dann auch tut. - Summary by lorda via Libricox

#IFTTT #Libricox

0 notes

berufedieserwelt · 6 years ago

Text

Als Puppendoktor wird jemand bezeichnet, der sich beruflich oder aus Passion mit der Reparatur oder Restauration von Puppen und Plüschtieren beschäftigt. Hauptsächlich werden Puppen aus Celluloid , Porzellan, Wachs, Holz und Stoff repariert.

Der Berufszweig entstand Mitte des 19. Jahrhunderts, als Puppen mit empfindlichen Wachs- oder Porzellanköpfen starke Verbreitung fanden. In Österreich und Deutschland waren es bis ins 20. Jahrhundert häufig auch Friseure oder Perückenmacher, die sich der Reparaturen von Puppen annahmen. Dieses lag vor allen Dingen daran, dass Puppen früher oftmals Perücken aus Echthaar besaßen.

Berufsbezeichnungen

Puppendoktor, Puppenrestaurator

Bulgarisch: кукла на сервиз, pеставратор на кукли Englisch: doll doctor, doll’s repairer, doll’s restorer Französisch: réparateur de poupées, restaurateur des poupées Italienisch: riparatore della bambola, restauratore di bambole Niederländisch: poppendokter Polnisch: lekarz lalek, osoba naprawiająca lalki Portugiesisch: reparador de boneca, restaurador das bonecas Russisch: брач кукол, ремонтник куклы Schwedisch: dockadoktor, dockaläkare Slowenisch: zdravnik lutka, restavrator za punčke Spanisch: reparador de la muñeca, restaurador de muñecos

verwandte Berufe: Puppenmacher

um 1880 [Franz v. Defregger]

(adsbygoogle = window.adsbygoogle || []).push({});

Puppen-Reparaturwerkstätten in Deutschland

Puppen- und Teddykliniken

. Ob Kuscheltier, Spielzeug oder Sammlerobjekt: Teddybären und Puppen können nicht nur Kindern ans Herz wachsen. Und wenn das gute Stück einen Schaden erleidet, wenn ein Bein bricht oder ein Glasauge fehlt, ist es praktisch, eine Teddy- oder Puppenklinik in der Nähe zu haben. Rund 150 solcher Werkstätten haben wir ausfindig gemacht – Puppen- und Teddydoktoren ist kein staatlich anerkannter Beruf. Auffällig oft sind die Werkstätten im Süden ansässig, dort, wo die Spielzeugproduktion Tradition hat: in Baden-Württemberg, Franken, Thüringen und im Erzgebirge. Auch in Nordrhein-Westfalen sind sie verbreitet. Es werden übrigens nicht nur kostbare Porzellanpuppen oder Steiff-Bären zum Doktor getragen, manchmal braucht auch ein gewöhnlicher Teddy Hilfe – weil ein Kind so an ihm hängt, dass er unmöglich in einer Kiste verschwinden kann. Einen pädagogischen Effekt hat der Gang zum Doktor, der Puppe oder Teddy praktisch immer retten kann, wohl auch: Er nimmt Kindern die Angst vor dem echten Arzt.

[Friederike Milbradt – ZEITmagazin, 40/2016]

Puppenklinik Nürnberg – ‘Rose Weihreters Sorgenkinder’

Dies & das

Ersatzteile

Reklamemarke – um 1920

[handmade by unknown]

Früh übt sich …

um 1920, Frankreich

1939, Frankreich

um 1955

Puppendoktor Pillermann [Paula Dehmel]

um 1920, England

Ach lieber Doktor Pillermann, sieh dir mal bloß mein Püppchen an, drei Tage hat es nichts gegessen, hat immer so stumm dagesessen, die Arme hängen ihr wie tot, sie will nicht einmal Zuckerbrot! Ach, lieber Doktor, sag mir ehrlich, ist diese Krankheit sehr gefährlich? . Madame, sie ängst’gen sich noch krank! Der Puls geht ruhig, Gott sei Dank; doch darf sie nicht im Zimmer sitzen, sie muß zu Bett, muß tüchtig schwitzen; drei Kibitzeier gebt ihr ein, dann wird es morgen besser sein.

um 1965, DDR

Mein Bruder hatte mal Fieber und ich hörte den Arzt raten zum Schwamm mit kaltem Wasser, dann würde das Fieber vergeh’n.

Meine Puppe bekam Fieber, ihre Wangen waren schrecklich rot, da nutzte auch ich den Schwamm, genau wie der Arzt es gesagt.

»Hast Du Kummer oder Sorgen, komm gleich morgen zu Frau Puppendoktor Pille mit der großen klugen Brille.«

Der Puppendoktor Als Puppendoktor wird jemand bezeichnet, der sich beruflich oder aus Passion mit der Reparatur oder Restauration von Puppen und Plüschtieren beschäftigt.

#Puppendoktor #Puppenklinik #Puppenreparaturwerkstatt #Puppenrestaurator

0 notes