#patalim

[hughungrybear]

In my home country, there's the phrase 'kapit sa patalim' (lit. English translation: hugging the knife's blade). It means being so desperate that you will do literally anything to survive - even if it means condemning yourself to hell.

With the unpaid bills piling up, it is almost understandable why Tin's and Tul's mum resorted to prostitution. Could she have found a job that does not entail selling her body? Maybe. Again, we don't know her education and qualifications to assume that she can get a decent high-paying job to survive.

I think her only fault is bringing her customers back home, giving her children the chance to unintentionally see what she's up to and leaving her kids alone to fend for themselves while she work her job.

Regardless, I still don't understand why Tin did not channel all his resentment towards their father - the real reason why their mum turned to prostitution in the first place.

[thebaronmunchausen]

Chin Chin Guitierrez was too good for the role of Maria Clara

She conveys strength, shrewdness, reliability, a bit of ruthlessness.

(Ugh she's so pretty)

Ironically, those virtues in a female character usually make her a kontrabida in our narratives (Chin Chin's best role, the intimidating mother-in-law Corazon Berenguer from 'Maging Sino Ka Man,' exemplifies it). Yung tipong sasabunutan ka when she's had too much of you

(Ugh yes please Chin Chin)

That we villlainize strong women really says a lot about Filipino values, no?

In contrast, Rizal's Maria Clara - the ideal Filipina woman - is a weak and stupid woman rendered powerless by her own virtue.

She was blackmailed by her stalker Padre Salvi with Padre Damaso's letters revealing that she was the elder priest's illegitimate child.

She could have told the stalker 'go to town boi, my mom was raped, she was a victim! And let's see what Damaso will do to you if he learns you trash talked him!' But instead Inday Mari gave Salvi Ibarra's letters, letters Salvi subsequently used to get Ibarra arrested, making Maria Clara complicit to Ibarra's arrest

(Ugh sorry kaganda talaga ni Chin Chin)

Tapos ayun, when Maria Clara decided she wanted to be a nun, sa dinamidami ng order, she chooses to be a Poor Clare e alam naman ng gaga na sa Sta Clara nag-chaplain yung nagblackmail sa kanya

So ginawa siyang comfort woman ni Salvi - she had more than enough chances to stab the fucker in the neck with those sewing needles while the priest was on top of her, pero wala, isinadiyos lang lahat ng tonta, e God is on the side of the winners

Chin Chin looks like if she met Maria Clara, binatukan na niya

Is Maria Clara really the ideal Filipina? Boba, Hindi marunong lumaban, pavictim lang?

Or is this part of the conditioning of the Filipino people to glorify their misery and console their own enslavement with delusions of being on the moral high ground, believing in dei ex machinis that would somehow bring about poetic justice, all the while keeping them from doing anything, making them unwittingly complicit to the perpetuation of their own victimhood?

Ang totoong kalaban ay ang sariling kahinaan. Marahil nga't sa buhay ay hindi maiiwasan ang masugat sa patalim, ngunit hindi naman kailangang ilapag ang leeg sa sangkalan.

(Ugh Chin Chin is so pretty, siya ang ideal woman)

—Karlo Antonio Galay David, fb post, July 29 2024

[ilaw-at-panitik]

Araw-araw sinusubok naming mag-asawa ang talim ng aming balaraw Halimbawa Kung umiiyak ang bunsong anak at hindi kumikilos ang sintang mahal sasaksakin ko siya sa likod at patawang pagmamasdan habang duguang pasususuhin nya ang bunso Kung pundi ang bumbilya sa aming kusina at ako'y abala sa paglikha ng tula hindi niya ako titigilan ng saksak sa batok hangga't ang ilaw ay di napapalitan Patas lang ang aming labanan Lagot kung lagot walang dayaan Kaya't sa katapusan ng araw magbibilang kami ng sugat at tila mga gulanit na kaluluwa ay magtatawanan magsusuntukan pa Ganito kaming lagi sapagkat labis ang pag-ibig namin sa isa't isa

Cirilo F. Bautista, mula sa "Patalim" sa Tinik sa Dila (University of the Philippines Press, 2003)

[tokwattoge]

Madami akong natutunan sa experience na to. AS IN.

1. Don’t judge.

-hindi natin alam kung bakit naging ganon ang desisyon nung tao kaya lumobo ang loans (UNLESS SUGAL EKIS YAN SAKEN)

In my case, natakot ako sa overdue, sa bad record. Mas gusto ko pa magbayad ng malaking interes kesa magkaroon ako ng late record. BIGGEST MISTAKE EVER. Top katangahan pala yan. At the end of the day, mas nakakatakot pala if lahat ng pwedeng utangan inutangan mo tapos sabay sabay nag overdue SAKET BHIE :’(

2. It was a very bad cycle of: ayaw ko magkalate record, bayad na lang interes, hindi ako hihiram sa friends ko, pag may extra ako reward ko sarili ko. HAY. So hindi ako nakaahon sa loan dahil kada sahod reward, tapos ANG LAKI PA NUNG INTERES SHUTA. So ayun, lumobo ng lumobo. Umabot sa point na sobrang nakakadepress, ang ginawa kong strategy para di ako mamotivate nakafocus lang ako sa dues ko sa susunod na buwan ganon lang. Hindi ko tinitignan yung total, grabe ang laki na pala. Naawa ako sa sarili ko sa part na yan. Sino may kasalanan? Ako. Sino ang nagsuffer? Ako.

3. STOP THE BLEEDING. Pag narealize mo na na nababaon ka na, wag na pumikit! Wag matakot sa bad record, lalong wag matatakot sa mga nagtetext.

In my experience, Tala and BillEase ang very very fair. Cashalo okay but makulit, Shopee and Laz magmiss payment ka lang ban na agad sayang naman. Yung iba? Illegal na yon. Mga digido, juanhand etc, PAPATAYIN KA SA INTERES. I guess ito yung loan shark na tinatawag. Sobrang unfair talaga nila at wag mo na asahan na magiging fair sila dahil hindi sila regulated. Pag nandun ka sa point na walang wala ka na, wala na makain (been there) kakapit ka talaga sa patalim. Kung ganito rin lang? Mas okay pa mangutang sa tindahan. Nakakahiya man pero at least di ka madedepress sa interes at penalties nila sayo.

4. Forgive yourself. Pag nagising ka na, pagnilayan mo kung san ka nagkamali, bakit naging ganito yung mga desisyon mo, ano sana yung inayos mo. Forgive. Forgive. Forgive. Do better next time. Since tapos na phase na tinanggap natin ang pagkakamali, next part is solve the problem and STAY CONSISTENT. Mahaba itong part na to pero kumapit ka. Matatapos din to.

5. Unahin yung mga illegal hahaha nakakatawa pero oo unahin yun kasi malaki interes nila eh, also unreasonable sila. Makipag coordinate sa iba like tala and billease, if may loan sa bank or cc makipagcoordinate din. Kasi madalas nagooffer sila ng option. Wag sa collecting agencies, sa bank mismo. If possible na magrefinance, go. Make sure na pag nagrefinance sa mababang interes ha.

6. Pray. If di naniniwala sa ganyan, okay sige mag journal. Mahirap magshare ng ganito sa friend. Basta ilabas mo yan, pag hindi, high chance na madepress at mademotivate. Stay positive. Mind over matter. Tandaan na walang nakukulong sa utang. Bad record yes sure yan pero naaayos yan. Ang nakukulong lang sa estafa yung nagpapanggap na may business at naglikom ng pera from investors tsaka yung mga tumatalbok na cheke.

Kaya mo yan!!! 💪🏼💪🏼💪🏼

[akosishane]

Ang sining ng kalayaan

-ElshannE

Maraming beses idineklara

Na ang bayan ay malaya na

Naganap ang maraming digmaan

Para makamit ang kalayaan.

Simulan natin sa umpisa.

Ang kuwento ng dayuhan at ng ating bansa.

Noong una’y naging maayos ang usapan

Ang mga dayuhan ay nag-alok ng kasaganaan sa bayan.

Pero hindi nagtagal.

Ang bayan at ang dayuhan ay nagkadigmaan

Mga dugong bughaw ay naging pagal

Ang Espanya na siyang tayo ay pinamahalaan.

Maraming taon tayong naghirap.

mga bayaning nagsumikap

Sa kalayaang matagal nilang kahilingan.

Dugo ang inialay maging ang kamatayan.

Kinalaban ang sinuman.

Hawak patalim at nagdigmaan.

May gumamit ng dahas sa pakikipaglaban

Para maiahon ang magandang kinabukasan.

Marami man ang naganap

Ang mahalaga ay naabot ang pangarap

Ang kalayaan na pinapanalangin

Ang siyang ngayon ay nasa atin.

Ang sining ng kalayaan.

[liecahangalayamoy]

JOSE F LACABA

Jose F. Lacaba is a poet, essayist, journal-ist and scriptwriter. Through his writings, he rebelled against the injustices of the Marcos administration, and in his films echoed the sentiments of the Filipino working class. His screenplays include some of the most impor-tant films in local cinema: Jaguar, Sister Stella L., Bayan Ko, Kapit sa Patalim, and Oraprono-bis, which he represented at the 1989 Cannes Film Festival with its director Lino Brocka.

INFORMATION: Esquire Philippines(google)

PHOTOcredit: https://www.google.com/imgres?imgurl=https

#PERIODOFACTIVISIM

[dopeanchorcherryblossom]

PERIOD OF THE THIRD REPUBLIC

Jose F. Lacaba

Jose F. Lacaba is a poet, essayist, journal-ist and scriptwriter. Through his writings, he rebelled against the injustices of the Marcos administration, and in his films echoed the sentiments of the Filipino working class. His screenplays include some of the most impor-tant films in local cinema: Jaguar, Sister Stella L., Bayan Ko, Kapit sa Patalim, and Oraprono-bis, which he represented at the 1989 Cannes Film Festival with its director Lino Brocka.

Reference: Esquire Philippines

https://www.esquiremag.ph › author

Jose F. Lacaba

[rainierpalacio]

Taguan ng patalim Di kita, O, kay lalim Budhing labis ang itim Na Ang buhay mo'y kit'lin

[mhadzunspokenthoughts]

Mahirap makalimot sa sakit ng nakaraan hindi mahanap ang salitang paalam, paalam sa mga ala-alang patuloy na nasa isipan. Sadyang ang masasayang ala-ala ay nagiging patalim, patalim na tumutusok sa puso ko't isipan....masakit at tila ba walang katapusan.

[purezastreet]

kasabay ng pagsabi mo na mahal mo ako ang pagdikit ng patalim sa gilid ng leeg ko.

the love that i carry in my heart has bestowed you the power to destroy me, and i know i will let you.

alas tres y media, sa pureza.

[ilovemydogsposts]

Pagsusuri sa Akda

Bilang pagganap sa aking Pagsusulit sa Filipino nais kong ibahagi sa inyo ang pagsusuri na aking ginawa sa Nobelang “Canal de la Reina” ay isa sa kilalang nobelang Filipino na isinulat ni Liwayway Arceo. Nailathala noong taong 1985.Ang may-akda na si Liwayway Arceo Bautista ay itinuturing na isa sa mga pinakamahusay na kuwentistang babae. Palagiang manunulat siya sa magasing Tagalog na Liwayway. Maybahay siya ni Manuel Prinsipe Bautista, isa ring manunulat at makata sa wikang Tagalog. Noong 1962 ay nanalo siya ng Palanca Award sa kanyang kuwentong Banyaga

Ang kahulugan ng pamagat na Ang Canal de la Reina ay isang ilog na dating malinis na naging isang estero dahil sa dami ng burak, water lily at squatters na nakapaligid . Ito rin ang nagsilbing palikuran ng mga tauhan sa nobela . Sa ilog na ito umiikot ang storya dahil ang tahanan ng pangunahing Saksi ang ilog na ito sa lahat kaganapan ng pamayanan.

Makikitang rin ang antas ng pamumuhay ng mga karakter sa storya kagaya ng marangyang buhay ni Nyora Tentay. Habang ang iba naman ay ang patuloy na nagtratrabaho upang makaraos sa hirap ng buhay. Si Nyora Tentay, Misis Gracia at Caridad ay masasabing mga may-kaya sa buhay.

Sinalamin din dio ang kulturang Pilipino na makikita sa panahong tumaas ang baha sa estero. Ang mga pamilya ay lumikas at nag sisilong sa bahay ni Nyora Tentay ng walang pahintulot, dahil nais nilang isalba ang buhay ng kanilang pamilya Ipinipapakita rito kung gaano magpahalaga ang pamilyang Pilipino, Makikita rin sa nobela ang lamayan sa mga burol, sugalan at kapehan, bingo, domino at baraha. Bagamat mayroon din sincere nakikiramay sa katauhan ni Misis Gracia na nag-alok pa ng tulong kay Dado

Ang nobela ay maituturing kong halimbawa ng teoryang realismo dahil sumasalamin ito sa tunay na kalagayan ng mga tao at ang kanilang mga emosyon.

Isa sa mga ugaling pinakita dito ay ang pagkapit sa patalim dahil sa kahirapan ng buhay kanilang gagawin ang lahat mabuhay lamang. Nilarawan din ang kalunos-lunos na kalagayan ng buhay na makaantig ng damdamin

Ang aral na iniwan sa akin ng Nobelang ito ay ang kahalagahan ng mabuting pagtrato sa kapwa tao. Laging tatandaan na tayo ay may pananagutan sa ating kapwa.

[ilaw-at-panitik]

Dito mo ako unang nakilala. Hindi pa ako ni hininga noon ng anumang bulaklak, o ng anumang bumubukad. Ni hindi pa dumarating sa aking hingap ang mga talulot, o ang mga tinik, bagaman makailang beses nang dumugo ang dila ko sa pagtunghay lamang sa mga bagay na nakasusugat: Iluluhog ng isang paslit sa harap mo ang kanyang kamay, at agad mong ilalayo ang iyo. Tingnan mo ako—hindi ikaw kundi ang iyong tingin ang hinahabol ng pulubi. Ang patalim na nakatutok kapalit ng kung ano; ang parating nauunang bumaong takot. Ang kamay na sasaklot sa iyong suso; ang hindi mo paghalinghing sa kabila nito. Dito, walang dahilan ang mga kalsada, kanto, eskinita. Dito, walang dahilan liban sa pag-iral.

Louise O. Lopez, mula sa "Lungsod-Lungsuran" (Inilathala ng LIRA, 2020)

[ysaganii]

Vince, April 8, Monday

1. rain

it's a rainy monday afternoon. i'm slumped in bed, stomach churning from the thought of not seeing you today. for a moment—dramatic as it may sound—i felt like a glass slammed mercilessly on the floor when you told me you wouldn't be able to make it. i'm sorry... i may have grown too attached in a span of two weeks time.

i'm afraid that my issues are beginning to stir awake, so i think of doing some little distractions. but unfortunately, the creamy coffee doesn't help the bitter taste of my tongue and the book i'm holding is not enough entertainment to get my mind off you. my thoughts slip off from the words parading in front of my eyes to conclusions formed in my head. in my head, you're a specimen under my watchful scope. i dissect your actions apart, reaching down to their depths even when they don't have any just because i want to know you—how you do things, why you do things, whether you do things for me or because of me.

my palms itch to get a hold of your body and consciousness. it's raining and i wish i'm sharing your warmth inside this lonely sheet. my pillows don't hold the contour of your flesh, my blanket doesn't utter my name like you do, and my room is cramped but remains empty.

i want you here with me.

2. visit

i have never been this surprised, not in such a way. for the entirety of my life, i have watched how romance sprouts in soil i'm not planted in. for the entirety of my life knowing romance, i have never expected to be a subject of it. all this time, all i've known is hope and pray it comes to me just like how it arrives on everyone else's door except mine.

i don't consider myself as a girl fitting for anything romantic. i'm unwise, unruly, and have a bleak perspective of things. if you're looking for purity, not in a corner of my blemished skin can you find it. i curse and i bite. and lastly, i'm not a girl some pretty boy will battle through this shitty weather for because i don't suit that type of company.

but here you are, in the same street as my house, leaving me puzzled and pleased. your clothes are damped from the rain's assault. but not this weather and not all of these dark clouds looming over you can take away the lightness of your tone, the radiance of your smile, and the lenience of your touch.

right now, you hold the steering wheel of my mood, turning me into a child clapping in glee from your presence alone. i'll let you hold it for a while longer, let you lead me somewhere foreign; someplace that i never thought i'd be able to land. i'll let you make me feel loved. i'll let you in my house, in my bed. i'll let you see me—see if you stick around.

3. guhit

madalas akong magtago at tumakas kapag ramdam kong nasa ilalim ako ng mga matang tinatansya ang bawat kulot ng ekspresyon ko. pakiramdam ko masyado 'yong bukas, masyado akong nakikita. 'yon bang pakiramdam na hubad ka sa gitna ng malamig na ihip ng hangin at may hawak na patalim ang taong nakamasid sa 'yo habang wala kang ni katiting na tela para proteksyunan ang sarili mo.

madalas na magkulong ang responde ko sa t'wing may nagtatangkang magbukas ng pinto, pero noong ginuguhit mo na ang kurba ng mga mata ko habang pabaling-baling ang tingin mo sa akin at sa kwaderno, wala akong nakita kundi ikaw. walang tumunog na alerta at walang hudyat na tumakbo. ang hawak mo lang ay lapis at mga malumanay na tingin kahit na ang nasa harapan mo ay ang anyo kong deteryorado.

pinagmasdan ko ang bawat kumpas ng kamay mo, ang kunot ng noo, at ang yugyog ng balikat t'wing tumatawa. ikaw na siguro ang paborito ko—paboritong pakinggan, panoorin, at samahan. at dahil nalilibang ako sa kung pa'no gumagaan at tumatamis ang hangin t'wing nakangiti ang mga labi mo, hihilain pa kita palapit hanggang sa magtama ang buto at matunaw ka sa 'kin.

[euthyrias]

Chapter 3: Of Half Bloods

KASDEYA ARGYROS' Point of View

I choke on air as if I'm being strangled.

Lumakas ang tibok ng puso ko. Wala akong narinig. Wala akong napansin. The next thing I know, there is a dull, metallic sound swishing from behind me and passing my right ear. Napalunok ako. Hindi ko na kailangang tumingin sa gilid para malamang may espada na nakadiin sa leeg ko.

Dahan-dahan kong sinilip ang taong nasa likuran ko pero mas lalo lang dumiin ang pagkakalapat ng patalim sa aking balat. I can feel my skin breaking. One forceful swing, and I'll be beheaded.

"I said, don't move."

Mariin akong pumikit. I don't have to follow him. Kailangan kong mag-isip ng paraan para makatakas. Hindi ako papayag na mahuli muli. I ran for a whole year, I won't let my efforts go to waste.

Hindi ko namalayan ang panunuyo ng lalamunan ko kung hindi lang ako napalunok ng laway. I open my trembling lips, toughening my voice to seem fearless. "Why should I listen to you?"

He withraws his sword in a flash. Nagawa kong makahinga nang mawala ang mariing patalim sa leeg ko. I swiftly turn to look at him. I expect another one of those demigods in uniform, but I'm left in stunned silence.

Nakasuot siya ng isang kulay itim na cloak na may gintong clasp. My eyes drift to his covered body and I can say with certainty that he's not wearing the uniform. His eyes are hidden, but I can see tips of his white hair sticking out of the hood.

Sa likod niya, tila lumiwanag ang buwan na sinisikatan ang kaniyang ituktok. It's hard to ignore it now, especially when it screams. Parang sinasabihan ako nito na kahit anong gawin ko, hindi ako makakatakas.

I know it's an illusion, but it's still terrifying. Parang gusto ko nalang mahimatay dahil sa bigat ng nararamdaman ko.

The faint wisps of moonlight piercing through the forest leaves fall in a halo around the lean and tall build of the cloaked person in front of me.

"Sino ka?"

Mukhang hindi niya kasama ang mga humahabol sa akin. Other than the different outfit, this guy seems too detach from everything around him. But it doesn't make sense. Parang wala siyang paki, pero nararamdaman ko ang pagkailap niya sa paligid.

Binitiwan na niya ako. I can run away from here, but something's telling me not to. What if he doesn't need to pay attention to stop me?

I hear a small exhale come out from him as if he's trying not to sneer. Kuminang sa dilim ang ginintuan niyang espada bago ito maglaho sa hangin. I stifle a gasp.

"I should be asking you that question." Even weaponless, he seems more... threatening.

His voice, as sharp as uncut gemstones and as deep as the echoes of darkness, causes the fight or flight instinct to drive my motors again. Nawala ang kutsilyo ko nang sinaksak ko ang dalawang demigod kanina. Kung hindi ako magmamadali, siguradong mahuhuli nila ako.

Sinamaan ko ng tingin ang lalaki. "Wala akong oras para sa mga katulad mo."

Tumalikod ako para tumakbo paalis pero hindi pa man ako nakakahakbang ay nasa harapan ko ulit siya. I stumble back, and he uses that opportunity to step forward.

Anong nangyari? Who on Earth is this guy?

Bahagya siyang nagtaas ng ulo. Walang lumabas sa bibig ko pero napaawang ito. He glares at me under the hood, one grey eye glowing menacingly amidst the fabric as if it's a wolf's eye. Soft locks of white hair poke his eyelids, and a golden spark appears in his left ear.

Hindi ko pa rin makita ng mabuti ang mukha niya, ngunit sapat na iyon para matumba ako sa lupa. I flinch when my legs tangle with each other like a pair of unruly shoelaces.

The man towers over me like how a god would stand in front of a mortal. Napalunok ulit ako.

"Answer my question or I'll let them find you here lifeless." He threatens.

Kahit ayaw gumalaw ng katawan ko, nginisihan ko siya. "You didn't ask anything."

Bigla siyang lumuhod sa gilid ko. One knee settles on the ground as he brings his head down, the hood obstructing his face even more.

"Who are you and why are they following you?"

Alam kong kulang na ako sa oras. Ilang segundo nalang ay mahahanap na ako nung demigods at ng mga kasama nila. I don't want to get eaten by stymphalian birds, nor do I want to die in the hands of my own kind.

But most of all, for some reason, I don't want to stay here with this stranger.

Kaya sumagot ako kahit labag sa loob ko. "I'm nothing but an orphan. Basta basta nalang nila akong hinabol at sinaktan nila ang kaibigan ko. I had to run away so they won't catch me, so please..."

Huminga ako ng malalim. I try to search beneath his cloak. Kahit na alam kong hindi ko makikita ang mukha niya, kailangan kong magmukhang kaawa-awa.

"Let me go. I don't want to get caught," And as if they are trigger words, memories flash at the back of my mind. Events from what happened from a year ago, those days that I've been trying to forget.

The scars are gone, but I can still feel them throbbing against my skin. "I don't want to go back there... Ayokong nang balikan ang mga nangyari dati."

Naging tahimik ang lalaki sa harapan ko. Though, he seems so silent even before. Bumaba ang tingin ko sa marumi at luma kong mga damit. If he's not going to let me run, I already plan to distract him long enough to get out of here.

And then he stands up. Sumunod ang tingin ko sakaniya bago ito bumagsak sa kamay niyang nakalahad para sa akin.

"Get up." It takes me several seconds to hide my surprise. Huminga ako ng malalim bago ito kunin. When our hands touch, he quickly pulls me up from the ground.

I can feel the roughness of his palm, even the residues from healed wounds. Nang magawa ko nang makatayo mula sa lupa, rinig ko ang bulong niya. "Your hands are rough."

Bumitaw siya, leaving my hand cold and empty. "I can say the same thing to you."

Hindi na siya sumagot at tinalikuran na ako.

"If you want to escape your pursuers, then get out of the forest now. They have every place surrounded which means you have to sneak your way out of their forces." Sabi niya sa akin habang naglalakad palayo.

Akala ko yun ang huli niyang sasabihin ngunit tumigil siya at lumingon sa akin. I see the smirk in his face, but it's astute and mocking. "But you can handle yourself, can't you? You managed to wound Acropolis' best soldiers."

"You know them?"

He turns away from me again, not bothering to answer me. "If you get caught, don't expect me to come and help you. Pray to whichever god you want that this is the last time we meet each other."

Kumurap ako, at sa pagdilat muli ng aking mga mata, nawala na ang lalaki sa harapan ko.

I clench the palm he held to pull me. The texture of his hand suddenly feels like rigid templates on my skin.

Mariin ako kumurap bago huminga ng malalim. A fire was lit inside my system, and I douse it with whatever calming breeze is left in me.

"I don't need your help or the mercy of any god."

Tumalikod na ako sa direksyong tinahak niya bago tumakbo paalis sa gubat.

Kung totoo ang sinabi ng lalaki kanina, ibig sabihin ay napapaligiran ang buong gubat. I don't know if my pursuers are only two demigods and a battalion of Ancient Greek creatures, but whatever the answer is, it's generally bad.

Nagawa kong sugatan ang dalawa kanina pero aaminin ko na sinwerte lang ako. I perfected the act to seem like a harmless and clueless girl to surprise my enemies. Unfortunately, I can only use that trick once.

If I accidentally run into them again, there won't be a way out.

But if it's just creatures we're dealing with, I can handle them perfectly. The problem is, is luck on my side? Or have I ran out of it?

Sinikap kong magtago sa mga anino ng puno habang gumagalaw sa loob ng gubat. I close my eyes momentarily at intervals, seeing if I can sense the creatures following me. Nakakarinig ako ng mahinang yapak mula sa malayo.

The sounds are pounding and harsh, like the gallops of hooves.

I reach for a low branch to pull myself up. Tumalon-talon ako sa mga malalapad na sanga para mas lalong maitago ang katawan ko. Sumulyap ako sa langit pero wala akong makita dahil sa mga dahon.

Napatigil ako sa isang malaking puno nang makita ko ang boundary ng gubat. Like what the cloaked man said to me, there is a camp of creatures guarding the border. Napasinghal ako.

Huminga ako ng malalim bago tumalon ng ilang punong malapit sakanila. Not beside them, but close enough to hear what they're saying.

"Naitanim niyo na ba?" Rinig kong tanong ng isang lalaking naka-shades at black suit sa kasamahan niya. I look down and notice cloven hooves sticking out of their long slacks. Satyrs-��half-man, half-goat creatures.

I squint my eyes. I knew it. There's more than a hundred of them trying to catch me.

Tumango ang kaniyang kausap. "We're relaying the message to Mr. Canver. Marami tayo, kaya siguradong sakop ang buong gubat."

"It shouldn't have come to this. Bakit hindi napigilan ng iba si Ms. Argyros?"

Napangiwi ako nang banggitin nila ako.

"The other satyrs were way behind the two Hellenes. At mukhang marunong gumamit ng sandata si Ms. Argyros."

"What? How did a former prisoner know how to fight?"

Kumapit ako sa sanga bago tingnan ang punong nasa itaas ng camp nila. If I can make that jump, I can get away.

Umabante ako ng bahagya bago sinubukang tumalon. Ngunit sakto ng aking paglipad sa ere ay ang isang malakas na tunog.

"Hello? One, two, three." A voice booms. "If you can here me, Ms. Argyros, then stop moving."

Nanlaki ang aking mga mata nang bigla akong bumagsak sa harap ng mga satyrs. No, hindi ako na-distract sa boses. Hindi ko nagalaw ang katawan ko.

Nagulat ang mga satyrs, pero agad rin silang lumapit sa akin. Before I can move away from them, the voice speaks again. Wala sa paligid, pero rinig na rinig. It's like someone's talking from a loud speaker.

Naalala ko bigla ang sinabi ng satyr kanina. "Naitanim niyo na ba?"

Damn it... Don't tell me they planted speakers all over the forest just to make me come out?

"Don't move unless I say so."

And as if my body's under Medusa's curse, I freeze like a statue. "We found her!" Sigaw ng isang satyr kanina. "Tawagan sina Mr. Canver! We've captured Ms. Argyros."

Nawala ang malakas na boses. Inakay ako ng mga satyrs at sinandal sa isang sasakyan. Pinaligiran nila ako kaya hindi sila nakatakas sa masama kong tingin.

"Sino ba kayo? What do you even want from me? Wala akong mabibigay sainyong mahalaga."

A satyr stands in front of me. "I'm sorry, Ms. Argyros, pero kailangan ka muna naming dalhin sa Acropolis bago magpaliwanag sa'yo. We don't want to hurt you, so please cooperate with us."

"Don't want to hurt me?" I hiss. "You shot my friend with an arrow!"

"Relax, Madame, we already had our men bring the pretty boy to the hospital." Napalingon kaming lahat sa bagong boses. The red-head and the short-haired girl strut towards me. May mga gauze sila sa mga parteng sinaksak ko.

Tinaasan ako ng kilay ng babae. "You stole this, right?" Angat niya sa plastic bag na laman ang kutsilyong naiwanan ko. "This isn't even yours pero ginamit mo pa parang manaksak ng tao."

Binigyan ko siya ng isang nakakaasar na ngisi. "It's not my fault you're bad at dodging."

She mirrors my smirk. "You're right, she is feisty." Sabi niya sa kasama.

"Ngayon mo lang napansin? Sinaksak na nga tayo eh."

"Whatever." Pumalakpak ang babae na nakakuha ng atensyon ng mga satyrs. "Let's go and bring her to the Acropolis."

The guy nods. "Kanina pa ako nangangati sa mga damo. So kadiri and madumi."

I gasp when two satyrs come and hold my arms before leading me inside a car.

Sinubukan kong kalasin ang hawak nila pero humihigpit lang ito. When I catch glimpse of the small wooden pipes tied to their waists, I realize they are showing me mercy.

Kumuyom ang kamao ko. I want to run away from them so much, but I know I can't do anything. I'm not strong enough and I have no advantages to turn the favors on my side.

I don't have other choices, I'm out of luck. I can't run away anymore.

The moment they make me sit down on the backseat like some kind of criminal, everything comes crashing down at me with abstract impact.

The desperate clawing of the word normalcy to be written on my skin is so close, but it becomes even further than before.

Napakagat ako ng labi. Hindi ko na alam kung anong mangyayari sa'kin ngayong nakuha nila ako. Sinubukan kong ipakita na hindi ako naapektuhan, pero sobrang bigat ng dibdib ko.

I fought for my life for a whole year. But all my efforts and dreams to hide are crumbling right in front of me. That's when I decided to give up.

Napuno ako ng kaba sa paggalaw ng sasakyan. I don't know what to expect. All of it is so sudden, akala ko ay magiging normal na araw ito pero sa isang gilap ay may kasama na akong satyrs at dadalhin nila ako sa isang lugar na hindi ko alam.

I look outside the window and watch the trees blur pass me. Wala akong mahawakan ng mabuti kundi ang shorts ko. The only thing with me is Ryo's gift and the box from Ms. Amanda.

Nothing for me to use as a means of escape.

Gods, I feel so defeated.

Hours pass. We go deeper into the forest until I see the car climb up a mountain.

Pumikit ako nang maalala ang mga nangyari kanina. Yung kalabog sa attic, the failed surprise party, pati ang bulong kanina at ang pagtakas namin ni Ryo. All of it already feels so distant.

Alam kong simula ngayon, magbabago nanaman ang buhay ko.

I clench my fist to calm myself. Ilang oras na kaming bumabyahe at kung ano ano na ang pumapasok sa isip ko. I can't even sleep.

The skies slowly shifts from the canvas of the moon and stars to the curtains of morning light. I can see the sun peeking slowly from the corner when the moon finally disappears from sight.

I couldn't help but bitterly smile, the boulders of defeat balancing on my slumped shoulders.

When something bad happens, the full moon is always there to witness.

The entire trip is silent and dreadful, pero hindi ko pa rin mapikit ang mga mata ko sa takot na may gawin silang masama sa akin.

Napatingin ako sa harapan namin nang maramdaman ko ang pagbagal ng kotse. Umawang ang labi ko sa nakita.

In front of us is a stone gate made of Ionic columns. It's massive in size, at least thirty-nine meters tall. A tall wall surrounds it and beside the gate are statues of two gods I barely look at. Parang isang malaking templo ang papasukin namin.

We stop in between the stone statues. Hindi pa kami pumapasok, but I can see the tops of the castle-like buildings inside and the iridescent light bouncing off the roofs.

The satyrs next to me hop off the car, opening the door for me. Nag-alanganan pa ako bago lumabas. Yumuko ako ng bahagya hanggang sa makahakbang ako sa lupa.

Nilibot ko ang tingin sa labas. There are people- years younger and older than me- walking around the entrance and through it. Binabantayan ng satyrs ang gate, at may mga nymphs na nakatambay at naglalaro malapit sa mga estatwang sa harapan.

Naputol ang iniisip ko sa pagbanggit ng isang pangalang sobrang pamilyar sa akin, pero hindi ko na naririnig ng ilang taon.

"You are Zyiam Argyros' daughter, correct?"

Napatingin ako sa harapan ng gate. The moment I turn, I see a man in his mid-thirties wearing a formal suit walking towards me. His blond hair is slick and combed back, giving him a prim yet approachable look.

Nanuyo ang lalamunan ko nang makita ang kulay ng kaniyang mata. It's muted purple, a color that doesn't pass as normal. He's a demigod just like me.

"How do you know my father's name?"

Isang ngiti ang binigay niya sa akin.

"My name is Adonis Castello, I'm the Deputy Commander and one of the Higher Ups of the Acropolis of Half Bloods. Welcome, Kasdeya Argyros."

. . .

*The Acropolis of Half Bloods is a fictional Acropolis created to serve the purpose as the main location in the series. It is inspired by the Acropolis of Athens. A map will be included on the next chapter.

[enriquezglenvie]

ESSAY ANALYSIS OUTLINE

1) Minsan may Isang Puta ,, written by. Ms. Mike Portes

2) Dove Files and MINSAN MAY ISANG PUTA

3) a. Meaning According The Plot.

1) Symbolic- Nirerepresenta nya ang Pilipinas

b.

1) Main Character- Mother

2) Center of Attention- Nag paka Puta siya tapos nag karoon siya ng mga anak kung kani kaninong lalaki ,, tapos ang trato ng mga anak niya sa kaniya ay kinakahiya siya at mga sakim.

3) The Environtment- Matutong makuntento sa isa at pangaraln ng maayos ang magiging anak o mga anakna

4) Plot: Babaeng iniwan na walang gunawa kundi mag hanap ng trabaho kahit ito ay kapit patalim

5) Action

a.Maximum o Minimum

Nanatiling mabuting ina kahit ang iba ay naging sakim.

b.External o Internal

Maganda ang kaniyang pagkatao ngunit sinamantala ang kaniyang panlabas dahil sa hirap ng buhay.

6) Confilct

a. What problems does the short story present

Napilitan siyang kumapit sa patalim dahil sa hirap ng buhay.

b. Who has problems and what are they?

Ang ina ang may malaking problema dahil mas pinili nitong kumapit sa patalim ,, kesa maghanap ng magandang trabaho para sa magandang kinabukasan.

At ngayon ay sobrang nag hirap siya at ang mga anak nya ay naging mga sakim.

c. What are the conflict in the story.

Tunggalin ng babae at lalaki dahil sa hirap ng buhay.

Man vs Man - Tatlong Amerikano

Man vs Society - Isang Amerikano at Isang babaeng pilipina na ang tawag nila ay PUTA

Man vs System - Nagawa ng lalaking turukan ang kaniyang kaibigan ng sabay

7) Atmosphere

Actual- Maraming mga babaeng naging bayaran dahil sa hirap ng buhay

9)

b- What does the Author want to tell us?

oo naging isang bayarang babae siya dahil sa kaniyang naging buhay ,, pero hindi ibig sabihin non ay puta na siya kung tutuusin hindi nya ginusto ang mga ng yari sa kanya kumapit sya sa patalim kaya ang tingin ng iba sa kaniya ay puta nung siya ay mag karoon ng mga anak ng buong akala nya sila na ang mga tatawid sa maganda nyang kinabukasan ngunit eto’y mga naging sakin.

WRITTEN ESSAY

At first I thought there was only a typical woman in the story, a woman who was left behind and had nothing to do but look for a job even though she was holding a knife but surprisingly it turned out to be the Philippines, it is true what was revealed here that we were conquered by foreigners, they used us and in the end when we were abandoned we also asked for help. It's silly if you think about it but there is nothing we can do because we are in debt, the children (both Filipinos) who went to other countries became rich but there are some left in the Philippines who continue to suffer. I want to convey in this story text that I hope to help the oppressed and I hope to love the country they were born in. and I hope we don't forget that we are Filipinos

[ampersiah]

At dito ako ay pumapayag na magkaroon ng tuldok ang pilit na dinaragdagang pangungusap—pakiusap, huwag nang bigyan pa ng daan ang lumalagablab na pag-asa na muling pagtagpuin ang nararapat na mayroong agwat sa tinatayuang puwesto ng bawat isa. Hindi na kailangang magtiis, sa labis na hinagpis ng pinsala ng pagsinta bagkus nagsimula pa ang bagong kabanata; para sa pagtuklas ng tamang harana, para sa susunod ay hindi na maging parirala ang pagbigkas ng mga katagang madalas nag-iiwan ng bakas sa aking mga tainga, na mararamdaman patungo sa pusong minsan nang tinibok ang ngalan ng isang taong sumubok sa sugal na umpisa pa lamang ay mayroon nang dehado.

Kung tutuusin ay hindi na dapat pa ang pagtakhan na sa huli ay umabot ang mga pangyayaring nagbunga mula sa mga tanim na ang natatanging dilig ay ang dilim—parehas ba na ang mga kamay nati’y kumapit sa patalim na bawat sugat ay pinagtagpi-tagpi ng mga patawad at pasensiyang humigit-kumulang…nga ba sa sinseridad/katapatan/taos-pusong pagsusumamo?

Hindi na bale. Hindi na marapat intindihin. Hindi na kailangan bigyan pang pansin.

Wala nang dapat pang pilasin na mga papel mula sa libro na umikot sa kuwento ng araw at buwan; ng dalawang linyang magkahilera na pinilit magkasalikop subalit nauwi lamang sa wakas/dulo/huli—at ng dalawang liyab na kapag nagsasanib ay naaapula ang silab.

Ito na ang pormal na pamamaraan ko nang pamamaalam, sa naging; at sa mga maibabaon pang pinlano nating maging.

Salamat, at maaaring wala nang hanggang sa muli.

&.