#paisaxes

[carloskaplan]

Ruínas da Frouxeira (Foz. Galiza)

[castrexo33]

💙𝑴á𝒊𝒔 𝒂𝒍ó 𝒅𝒐 𝒉𝒐𝒓𝒊𝒛𝒐𝒏𝒕𝒆.💚

[onosolar]

Ás veces aínda teño añoranzas da 📷 #paisaxes https://www.instagram.com/p/Cn9p2jLNnDD/?igshid=NGJjMDIxMWI=

[malofor]

Parte del cartel anunciador de mi exposición de acuarelas en A Coruña, Galicia. La sala de exposiciones está en un edificio de galerías , al cual se accede por Riego de agua. Podéis visitarla durante el mes de marzo , por las mañanas de lunes a sábado (12-14) y por las tardes de lunes a viernes (17-20) #acuarelaart #acuarelaabstracta #watercolor #artgallery #watercolor_gallery #artegalega #artistsoninstagram #landscapeart #paisaxe #arteabstracta #artecontemporanea https://www.instagram.com/p/CpGHV9ps5zO/?igshid=NGJjMDIxMWI=

[manoelt-finisterrae]

encontros e desencontros na paisaxe I

Colaxe

© Manoel T, 2024

[rubenrial]

A ilustración que presentei para a expo "Toriyama en Galicia", organizada por @vinetasdesdeoatlantico en homenaxe ao autor e que estivo exposta na sala Salvador de Madariaga da Coruña.

A idea era representar ás creacións de Toriyama vivindo nas paisaxes galegas. A min tocoume o Obotchaman, de Arale, que sendo honesto non tiña nin idea de que existía xD. Sei moi pouco de anime, pero espero terlle feito xusticia!

Se tendes curiosidade por ver o resto de obras, creo que na web do Viñetas pódese baixar un pdf da revista que sacaron este ano e alí están todas (wapísimas).

[eopederson3]

Paisaje rural en otoño, cerca de Triacastela, Lugo - Paisaxe rural en outono, preto de Triacastela, Lugo, 2001.

[shizotaku]

Paisaxe. Landscape

[eopederson]

Paisaje gallego cerca de O Cebreiro, Lugo - Paisaxe galega preto do Cebreiro, Lugo, Galicia, 2011.

[pirulesenvinagre]

Creo que los asturianos deberíamos publicitar más el conceptu de farturruta: echar una mañana de finde diendo per unes foces a disfrutar del paisaxe y el ruíu l'agua ente les peñes y l'aire ente les fayes; o xubir un picu y tar arriba un ratín dandote el aire y mientres tas tovía col high de facer cumbre intentar ver que cimes conoces y xubiste ya, o si aquel barcu que se ve a lo lloñe na mar dirá p'Avilés o pal Musel.

Y depués baxar sabiendo que a les tres ta reservao en Casa Angel en Espineo pa dir a metese una caldereta xabaril con sus pimientinos y sus patates, una tablina quesu pa dir abriendo boca, unos frixuelos rellenos d'arroz con lleche de postre y pa rematar un cafetín de pota y un vasín d'oruxo yerbes d'arrancadera, con una sobremesa que dura tres hores por mor de la imposibilidá física de movese depués d' engullir el triple de caloríes que pudieren quemase faciendo la ruta. Too esto mientres se fala de lo buenes que faen les fabes en Pedroveya, el pote castañes en Bárzana o la chopa a la espalda en Quintes y buscando pa facer otra ruta en función de los chigres cercanos.

Y echar un cantaríu, joder, que eso si que ye una tradición que nun se pue perder.

@txigreman, apóyame con esto.

when i say i like hiking, i don’t mean “eight mile backpacking trip with special gear and an emergency beacon” sort of hiking, i mean a three mile loop to go look at pretty things and then a huge brunch after.

[meldomuro]

(En Gallego).

Os Chaos, é atravesado por o camiño que desde a zona dos muiños de Armariz sube hacia o Outeiro da Brea. É un camiño en tramos fondo, é en outras case que a nivel de portelo. Nil estan marcadas profusamente as rodeiras de carro, que a través dos anos foron roendo a dureza das suas lanxas.

Sube escoltado por vellas paredes, cubertas por grosas postas de musgo é de pequenas fentas que medran entre as ranuras das suas pedras.

Estas, en ocasions, son grandes lanxas é perpiaños postos de pe, os cais parecen mudos é tesos centinelas que vixian cuidadosamente cada tramo do seu recorrido.

O que antes tuberon que ser boas e fértiles terras é praderías, son ahora nistre intre un inmenso bosque donde medran é habitan vellos castiñeiros os cales pouco a poco van sendo oufegados polo cada ve maior numero de grandes pinos é carballos: nunha feroz loita pola supervivencia..

O día está nublado é gris, é conta ca clásica tristeza é melancolia desta época na que nos atopamos. Non se move unha folla. E unha paisaxe sen brisa, queta é fermosa a cal pouco a pouco se vai vistindo cos amarelos é ocres cores do Outono. Fai un crecente friaxe que lle da unha atmosfera descangalada o entorno, no cal resoan alegres os ladradelos dos cas, detras dalgunha corza ou duhn fedello raposo, que os envolve é xoga cuhn ilhes cunha burla manifesta.

(Extracto de: O monte do Santo Cristo).

Mel Domuro

© Declaro baixo xuramento formal, que todoo que subo a iste blogs e da miña autoría e que son dono de todolos dereitos, excepto os que manifesto que son de outro autor…

[carloskaplan]

Encoro de Sau, na provincia de Barcelona (novembro de 2022)

[castrexo33]

[notasdecidade]

Cidade de condutores

«Te gusta conducir?». Sen querelo, un sí interior agromaba ante esa pregunta ao final dun coñecido anuncio onde un tipo aleteaba co brazo ao vento sobre diversas paisaxes alá polo ano 2000. Pero algo está a cambiar e cada vez máis persoas desprezan o «Freude am Fahren» («o pracer de conducir») e non só non lles gusta pilotar, se non que lles aburre e prefiren ser levados para gozar da viaxe, como por outra banda, acontece en calquera transporte colectivo. 

Os sociólogos alemáns están a investigar como reenganchar ás novas xeracións que xa pensan que ter coche é unha carga. Pensemos ademais, que a suposta liberdade gañada non a da realmente o carro se non a gasolina, a falta da alternativa eléctrica -se o chegase a ser-. É dicir, o coche fainos reféns do petróleo.

Ter coche é fácil, o difícil é acadar non precisalo. A distancia ao traballo, as necesidades familiares ou poder gozar do tempo libre son os tres argumentos máis empregados. Achegar a vivenda ao lugar de traballo ou viceversa a poucos lles parece unha grande idea, compartir coche é un mellora racional e teletraballar, a lo menos, reduce as frecuencias. Sobre o asunto familiar, hai países onde os colexios por lei non poden estar a máis de vinte minutos a pé da casa e de non ser así no noso país, as bicicletas, por exemplo, poden equiparse para levar as crianzas, máxime cando a media actual é dun fillo por muller. E en canto ao lecer, unha rede de proximidade ampla podería resolvelo mais obrigados polos seus percorridos como temos aumido destinos impensables grazas aos avións «low cost». Baixo custo menos para o planeta. 

Ao contrario, miles de campañas publicitarias privadas e ata estatais -plans Renove- están dirixidas a avivar o desexo del vehículo propio. E son constantes as carreiras do motor nas pantallas como fondo da comida da fin de semana ou a sobremesa con cinema estadounidense co carrazos como protagonistas. E a cousa deriva ata que contemplamos con horror certos agasallos infantís motorizados das marcas. 

Como resistir a tentación do carro con prezos asequibles de segunda man e nun mundo pensado para e polos condutores? Calquera escusa xustifica o noso novo aparello. Pero, é posible imaxinar hoxe unha vida sen estar acosados por los coches?

Ninguén nega que o coche é un invento incrible, un artefacto desenvolvido tecnoloxicamente ao máximo que nos permite circular calefactados e insonorizados a toda velocidade polo centro das rúas das nosas cidades. Un tremendo espectáculo a un prezo ridículo no persoal, se obviamos, como facemos, outros efectos. Pero ninguén pode discutir, por evidente, que o espazo que lle temos deixado ocupar ao vehículo privado, incluíndo o seu aparcamento, é un burrada, máis de dúas terceiras partes do total do espazo público. 

En poucos anos os condutores que aspiramos a deixar de selo lembraremos arrepentidos, por exemplo: a cantidade de tempo e espazo ocupado polo noso vehículo circulando, buscando aparcamento, paseando de forma ociosa, cando non dando bucinazos a calquer peón ou ciclista pacífico. Respondendo este noso pesar finalmente ao autor do “libro das preguntas” cando inquería: quen oe os remorsos do automóbil criminal? 

Imaxe // fonte:

1. Catro carrís asfaltados no centro dunha rúa céntrica // Google Maps

2. Fotograma do anuncio televisivo do "¿te gusta conducir?"   // BMW

3. Cartel publicitario vendendo liberdade nos anos oitenta  // domestika.co

58 Sermos, nº 626, páx. 27 (05/10/2024)

[frohsinnfaust]

ܛ

9/7/24:

Ese paisaxe nevado, con rekonphortantes iglúes montados aquende my ubikaziôn y en my pensamiento se viene una caterva de ideas abstrusas.

[manoelt-finisterrae]

quédaste reloxo e fío té da metáfora hipo desolación a morte ten o non anxo de onda mentres continúa

encontros e desencontros na paisaxe II

Colaxe

© Manoel T, 2024