#opni

[bagdyernoke]

Telex: Hiányszakma a pszichiáteré, miközben a mentális betegek megfelelő ellátása mindenki érdeke lenne

A bezárás után rengeteg beteg ült még hetekig a lelakatolt Lipót előtt, mert képtelenek voltak elfogadni, hogy vége.

„Lipóton az erdőben kóvályogtak, én ott találkoztam betegeimmel” – tette hozzá Nagy László, aki szerint informálisan értesültek arról, hogy a betegeik között és országosan is jelentősen megnövekedett az öngyilkosságok száma. Az OPNI volt vezetője szerint úgy kellett kuncsorogni a fővárosi kórházaknál, hogy átvegyék a betegeket, ami több-kevesebb sikerrel megtörtént ugyan, de jelentős terheket rótt a befogadó intézményekre.

Azóta eltelt 16 év, az OPNI pedig üresen áll, és napról napra egyre rosszabb állapotba kerül. Ahogy az már tavaly kiderült, a Közép-európai Oktatási Alapítvány kapta meg a lipótmezei terület egy részét, hogy ott közpénzből finanszírozott tandíjas középiskolát indítson – az eredeti tervek szerint – 2023-ban.

Ez most tényleg Gyurcsány, miatta került @szupertibi is az utcára :)

[fillmycupwithangeltears]

[paxcallow]

opnimari

[ichijokaoru]

ohh my sweetness, ty as always ;-; 💕💖

happy 25th birthday to my favourite show ever (ft. the anniversary of my otp meeting) and of course, to my darling gf (@ichijokaoru)!! ❤ 👍

(bonus below)

[konyvekkozt]

ez egy nagyon izgalmas felvetéssel induló könyv

a szerző, Szilágyi Gyula, aki hajléktalan nőkkel foglalkozik szociális munkásként, úgy döntött, belülről nézi meg az addiktológiát-pszichiátriát. mégpedig úgy, hogy kölcsönveszi egy hajléktalan ember életútját és alkoholproblémáit. persze ügyel a megjelenésre is, hogy hiteles legyen

izgalmas felvetés így megnézni a rendszert. távolról tekinthető résztvevő megfigyelésnek, egyfajta kutatásnak. a szerző pedig kutatási kérdést is megfogalmaz: miért jönnek ki ugyanolyan/rosszabb állapotban az ügyfelek a pszichiátriáról/addiktológiáról, mint ahogy bementek. mondhatnánk, hogy alkérdés, hogy az egészségügyi ellátás hiányosságai okozzák vagy a hajléktalan élethelyzet sajátja

valahogy mégsem ez történik. persze, vannak ütős történetek, de talán az a baj, hogy nekem ezek nem újak, ezer ilyet ismerek és naponta hallgatok az ügyfeleimtől részleteket nehéz, igazságtalan, bántalmazó, szerhasználó és egyéb elemeket tartalmazó történeteket. nem mondom, hogy érzéketlenné váltam, inkább megkeményedtem, mert ha mindbe belehalnék, már rég kiégtem volna

szóval vannak saját tapasztalatok a szerzőtől, történetek a pszichiátriáról és interjúrészletek szakemberektől. de nekem nem áll össze egésszé, arányossá. tanulmánynak túl szabad, regénynek túl szakirodalmi

a legnehezebben az utolsó fejezetet olvastam. egy konkrét esetet ismertet és annak a megalapozatlan kényszergyógykezelési elrendelését. lehet, hogy ez csak az én olvasatom, de nekem ezzel agyonvágta az előző részeket, mert nem tudtam máshogy olvasni, mint egy kiáltványt a pszichiátriai erőszak ellen. és bőven elhiszem, hogy nem így szánta, nem erről van szó, csak engem bökött rossz helyen ez a fejezet

ami pedig nagyon hiányzott, az valami summázat, valami következtetés, esetleg valami tanács, hogy lehetne ezt jobban csinálni. akár pszichiáterként, akár szociális munkásként hogy lehetne növelni a hajléktalan emberek terápiaképességét, addiktológiai felépülését

közben meg persze, ezekre nincs/alig van kapacitás. mert a könyv írásakor legalább még volt OPNI. most meg máshogy leterheltek a szakemberek - de akkor sem voltak kevésbé azok, mikor a szerző megtette ezt a sajátos kalandját

sok gondolatot, kérdést elindított bennem a könyv, akkor is, ha sokszor nem értettem egyet vagy nem ezek lennének a válaszaim, a példáim

és még egy fontos dolog: függőségről leállni, főleg felépülni őrült nehéz, iszonyat munka az embernek önmagán. de ismerek olyan hajléktalan ügyfeleket, akik a hajléktalanságuk minden nehézsége ellenére őrzik absztinenciájukat

[unikor]

I lauv Hman fluttrshyy and opny fluttershy

[helsinkiaznyugate]

Bezárták az OPNI-t,

S ránk szabadították Trombit!

[vaehbae]

Ship Wars isn’t Star Wars. You all need to calm down.

Here is a tiktok with a few questions and concerns I have about this community. Honestly I wouldn’t care if you guys didn’t start going after my art and work.

I hope everyone watches the Video and things about a few things fr.

[sacrifical-lamb-core]

Riding unicorns around campus, practicing spells in the dorms, drinking coffee in the cafe near the school, braiding ribbons into each others hair, practicing for Opni games, studying in the library for majic theory tests, vibing in my world that I've created in my head

[gimmenctar]

https://x.com/zchkiss/status/1852813928499483110?t=t4W6U-qsZIdnJidWryjRag&s=1

livie opnie sobre....

cara, eu vi esse tweet! kkkkkkk com certeza é!

[positioneren24-25mortelmanselia]

Tijdens het maken van ons jury beeld, dacht ik om misschien ons oude beeld als fundering te gebruiken. Op deze manier dacht ik dingen beter te accentueren, dacht dat het wat meer diepte, dynamischer beeld zou creëren.

Het concept in mijn hoofd was hoe dominanter de kleuren, dus hoe groter de lijn stroken hoe meer ruimte er is, maar minder diversiteit => landelijk, ( zijkant van het doek tegenover de lijnen die allemaal door elkaar lopen in het centrum, rond het centrum, die eigelijk een diversiteit aan stromingen aanduid binnen compactere ruimtes.

Nu mijn oordeel blijft dat de mens ruimte nodig heeft om zijn werkelijke kleur te vinden -> zoals de stroken die ik weergeef. Maar in wereld van vandaag is dat onmogelijk.

Toch leef ik vol enthousiasme voort dat ik hopelijk later een tuintje heb waar ik mijn kleur kan ontdekken

Extra ( dit beeld was ergens ook een backup voor als we het jury beeld dat we in gedachten hadden niet goed uitliep. Nu zijn we eigenlijk heel trots op ons beeld dat we in elkaar hebben kunne steken voor de jury dus heb ik het beeld aan basil mee naar huis gegeven want hij vind het fantastisch). Ons stad punt van ons ander beeld is duidelijker bondiger, leesbaarder, in onze opnie een pak beter.

Hopelijk denkt de jury hetzelfde.

[iamonlywoman]

Ja sam ona koja ti nesvesno otima ćebe po celu noć, ona koju budiš mazeći je po obrazima prvo nežno, a onda malo jače, da ne bih pomislila da mi bubica šeta,

ona koja plače zbog sitnica i uplakana te čeka da te pita da li je voliš(time te izazivajući da je, tako uplakanu, zavoliš još malo više).

Ja sam ona koja ti pravi romantične poklone iako nisu u tvom ‘fazonu’, ona koja grli prejako a voli najtiše,

ona koja nosi tvoju majicu iako joj je tri broja veća,

ona koja čuva tvoj glas u bubnoj opni za trenutke kad neće moći da ga čuje uživo.

Ja sam ona koja ti ljubi svaki milimetar lica u želji da ti prenese svoja osećanja,

ona koja mrzi kišu i svađa se s maglom, ona koja previše priča.

Ja sam ona koja te ubeđuje da počneš da slušaš Balaševića i čitaš neke dobre knjige,

ona koja će pokušati da te pobedi u komplikovanoj kompjuterskoj igrici-bezuspešno,

ona koja svako veče očekuje tvoj mini-roman za laku noć u kom po petstoti put objašnjavaš zašto(i koliko) me voliš, jer samo tako lakše zaspim.

Ja sam ona koja se na ulici okrene za svakim ko miriše na Bvlgari, nadajući se da si možda došao da me iznenadiš i da je čekanju kraj,

ona koju trpiš, tešiš i ubeđuješ da može da pokori svet,

ona koja je neobična, naporna, uporna a povodljiva, tvrdoglava i da sam ikakva drukčija, znaš da me ne bi ovoliko voleo.

[krzysztof-pisarz]

Nie Narodzona

Prolog

1

- Nie możemy tego zrobić - powiedziałam do Daniela.

- To... Wszystko. Nie mogę pozwolić, abyś cierpiała.

- Wszystko będzie dobrze.

- A jeśli nie? Wiesz, co robią. Nie chcą pozwolić nam na życie w szczęściu.

- Nie martw się. Jesteśmy razem i tylko to się liczy. Nigdy Ciebie nie opuszczę. - Oznajmiłam wprost i przytulam się do Daniela.

- wiem... Jednak te sytuacje...

- Musisz najpierw załatwić kilka spraw. Bez finansów nie przeżyjemy.

- Finanse to mój najmniejszy problem. Bardziej martwię się o ciebie kochanie.

Daniel pocałował mnie namiętnie w usta.

Nie byłam na niego zła. Nie wiem, co bym bez niego zrobiła.

Siedzieliśmy na murku obok klubu. Cały czas byłam myślami w naszej sytuacji. Starałam się tego nie pokazywać. Nie było to jednak proste.

- Oni pragną dla nas jak najlepiej. - Powiedziałam po chwili.

- To nie zmienia faktu, że dalej jestem zaniepokojony. Wiesz, że jestem i będę przy tobie. Na zawsze.

- Wiem.

- Boję się o naszą przyszłość. Nie chcę się ograniczać tylko do widzeń, które zakazane są przez osoby z personelu.

- Ja też.

W duchu modliłam się, aby wszystko zakończyło się szybko i pozytywnie. Jednak wciąż pragnęłam, aby Daniel nie martwił się o mnie.

Niekiedy przesadzał z tym, co doprowadzało mnie do niepokoju. Nie wiedziałam, co dokładnie chodzi mu po głowie. Bałam się go o to zapytać.

Z biegiem czasu jednak zaczęłam go lepiej rozumieć. Co prawda miał tendencje do przesadzania z niektórymi sprawami, lecz dalej był słodki i kochany.

Brakowało nam czasu za dnia. 3 godziny dziennie i rzadko kiedy godzinę w weekend.

Nasze spotkania zazwyczaj toczyły się ku miłości i próbowania przekonania mnie do podjęcia decyzji i ruszenia z nim w celu szukania lepszej przyszłości.

Ja nie dawałam rady...

Nie chciałam pokazywać, że pragnienie miłości i ucieczki od problemów jest tylko kwestią czasu.

W każdym momencie mogłam powiedzieć, że się zgadzam. Jednakże nie miałam planu.

Kiedyś uciekałam i miałam potem problemy. Nie chciałam, żeby to się znowu powtórzyło.

Daniel nie widział innej opcji. Widziałam, że będąc poszukiwani możemy nie dotrzeć w bezpieczne miejsce.

Opiekunka raptem osiem miesięcy temu powiedziała, że złoży dokumenty, lecz wciąż tego nie zrobiła.

Czekałam w nadziei, że to w końcu zrobi.

Ponadto Daniel miał mieć rozprawę w sądzie i najważniejsze było dla mnie, aby lekarze sporządzili opinię.

Bałam się o niego i martwiłam o naszą przyszłość.

Z upływem czasu jednak przestałam zwracać uwagę na opnie innych.

Liczyło się dla mnie tylko nasze uczucie.

Miłość.

Wstałam z murku i przytuliłam się do Daniela. Kocham go i nie planuję go zostawić.

Wrócił do mnie po trzech miesiącach separacji, która była obowiązkowa, gdyż w styczniu wyszedł na wolność.

Moje życie zmieniło się na lepsze, chociaż kiedy wracam na oddział czuję, że brakuje mi Daniela, a życie traci barwy.

2

Nie Mówi mi nic. Jego Hobby stało się czymś, czego już nie rozumiem.

Zatracony w swoich historiach i świecie fantazji...

Daniel przestał zwracać uwagę na wszystko, co go otacza.

Wrócił na oddział, zaręczył się i zakupił dużo zeszytów, wraz z długopisami.

Pisze codziennie. Następnie przepisuje swoje opowieści. Nie poznaję go. Wiecznie próbuje zamknąć swoją przeszłość w sobie. Nie rozmawia.

Podobnie jak kiedyś. Lecz teraz wydaje mi się zmieniony i inny. Tak jakby nie był dawnym sobą.

Trafił do szpitala na badania psychiatryczne. Obawiam się, że znowu będzie internowany. Chociaż wcześniej uświadomił mi, że nasze życie jest w naszych rękach, a serca powinny pozostać czyste, bo tylko wtedy dusza będzie spokojna.

3

Cały czas myślę o Ariel. Noe mogę Patrzyć na jej cierpienie.

Próbuję namówić ją na ważną decyzję, lecz wydaje mi się, że szybko to nie nadjedzie.

Sam nie wiem, co się dzieje dookoła nas. Wiem tylko, że jeśli nie zadziałamy szybko, to może zostać po nas tylko nagrobek.

A widziałem nie jeden sen, w którym znajdujemy się na cmentarzu, jako zwłoki pochowane bezwładnie w trumnie pod nieznanym nagrobkiem.

Nie chcę tego.

Silniejsze ode mnie jest uczucie i moja obietnica dana samemu sobie...

Nie jest dla mnie ważna od Grudnia zeszłego roku.

Nie wiem dokładnie, co nas czeka. Mam nadzieję, że wkrótce mogę liczyć na więcej zaufania od strony Ariel.

Wbrew temu, co mówią lekarze. F-20 to dla mnie dar, którego nie mogę utracić.

A to, co próbuję zrobić...

Ma większe znaczenie niż rady i opinie innych.

Będąc w ciągłym zamknięciu powoli zaczynam rozumieć, że lepiej będzie za granicami kraju.

Lecz jednocześnie Pragnę, aby nie mogli nas poszukiwać.

Złapać...

Rozdzielić...

Dzieli nas przeszłość, chociaż łączy więcej niż miłość.

Ariel jest dla mnie ideałem. Pokochałem ją odkąd się znamy.

Nie chcę, aby nasza historia zakończyła się zbyt szybko.

Jednakże wiem, że nie możemy dłużej zwlekać z kolejnymi decyzjami.