#onda da aynısıdır

[otuzsekizinciparalel]

beni görünce içinin kaynadığını söylemiş ahhahaha BENİM DE KURBAN OLDUĞUM BENİM DE gahahha

[belkidebirharfimben]

Kur'an Mustafa Öztürk'ü neden Allah'tan uzaklaştırıyor?

Hiç dürbününüz oldu mu bilmiyorum. Benim olmadı. Ama emmoğlumun dandik bir tane vardı. Oyuncak kabilinden. Onda dahi farkettiğimiz şu olmuştu: Kullanıcının tavrına göre dürbün hem 'yakınlaştırıcı' hem de 'uzaklaştırıcı' olabilir. Yani hem gösterebilir hem de körleştirebilir. Evet. Eğer göze gelmesi gereken yeri öteki tarafa düşürürseniz, yani ki dürbünü ters çevirirseniz, manzarayı yakınlaştırmak için yapılmış bu araç uzaklaştırıcılık da yapabilir. Bu nedenle Mustafa Öztürkgillerin Kur'an okuyarak vardıkları tuhaflıklara şaşırmıyorum. Damağımı hayretle şaklatmıyorum. Çünkü Furkan'ın bizzat beyanıyla sabit olan şu hususiyetini biliyorum: Vahiy, imana temayül gösterenlerin imanını, dalalete temayül gösterenlerin de dalaletini arttırır. Buna işaret eden birçok ayet vardır. Bir tanesi İsra sûresinin 82. ayetidir. Kısa bir meali şöyledir: "Kur'an'dan indirdiğimiz şeyler, mü'minler için şifadır, rahmettir. Zalimlerin ise yalnızca hüsranını arttırır." İmtihanın sırrı budur. Varlık nefsü'l-emirde göreceli olmamakla birlikte insanda yansırken göreceli bir hal alabilir. Çünkü insandaki yansımasının teşekkülünde beşerî beklentilerin de payı vardır. Bir âşığın gözünde sevgilisinin her tavrı kendisine işarettir. Fakat başkasını sevdiğini öğrendiğinde okumalarının şekli değişir. Renkler solar. Belki zıttına inkılap eder. "Kedi uzanamadığı ciğere murdar der!" kabilinden muhabbet sebepleri husumet nedenlerine dönüşür. Birazda bu hikmetle mürşidim Mesnevî-i Nuriye'sinde der ki: "Kur'an'ın cemalini müşahede etmek kalbin sıhhat ve selametine tâbidir. Kalbi hasta olan kimse ise ancak hastalığının karıştırdığı şeyi görecektir. Zira Kur'an'ın üslûbu ile kalp birer aynadır. Herbirinde diğeri görünür." Şunu da hatırlayalım arkadaşım: Haricisinden şiisine, mürciesinden müşebbihesine, mutezilesinden bâtınîsine, hatta FETÖ'süne kadar, İslam tarihi boyunca varolmuş ne kadar bid'a fırka varsa hepsi kendilerine Kur'an'dan dayanaklar bulmuşlardır. Ama bir dikkat isterim: "Kendilerince bulmuşlardır." Çünkü Kur'an-ı Hakîmimiz tam da böyle bir kitaptır. Yani Furkan'dır. Doğruyla yanlışı ayırıcıdır. Onun karşısında herkesin asl-ı sîreti ortaya dökülür. Foyası meydana çıkar. Kim kalbinde neyle gelmişse onda bulur. Mustafa Öztürk de, Ebubekir Sifil Hoca'nın (Allah ondan razı olsun) bir Riyazü's-Salihîn dersinde bildirmesiyle vakıf olduğumuz, şunları buluyor: "İnsan, takat sınırları son derece kısıtlı olmasına rağmen, 'Deme şu lafı!' derler. Tanrı, merhametin katsayısı belli değil, engin merhamet ve şefkat sahibi, dilinden lanet eksik olmuyor. Şimdi üstadım ben bunu tanrıya nasıl yakıştırayım? Tanrı niçin bu kadar hiddetli? Gazabı olsun. Kendisini övmesi/övünmesi olsun. Laneti olsun. Ve sairesi olsun. Acaba Resulullah bir tür Hermes gibi, hani Hermes'i biliyorsunuz, mitolojide tanrının mesajının insanın idraki tarafından kuşatılamayacağı için, o mesajın insan diline çevirisini/aktarımını Hermes üstlenir. Bir tür elçilik yapar. Peygamber de Allah'ın soyut mesajlarını muhatap olduğu insan kitlesine kendi zihin süzgecinden geçirerek aktarıyor olabilir mi? Tanrıyla ontolojik bir yakınlığı olmadığı için, tanrı gibi düşünemeyeceği-davranamayacağı için, insanca davranacaktır ve ister istemez hem dilinin kısıtlılıkları hem de insan olma özellikleri itibariyle tanrıyı da kendi idrak sınırları içinde tanımlayacaktır." Devamını merak edenleri linkine havale (https://youtu.be/qTZ7JzvH51U) edeceğim bu derste Ebubekir Sifil Hoca durumun tesbitini şöyle yapıyor: "Mesele, dedim ya az önce, idrak. 'Zira bu terazi bu sikleti çekmez!' diyor ya. İdrakine sığdıramayınca kendi seviyesine düşürmeye başlıyor. Aleyhissalatuvesselam Efendimiz Cenab-ı Hakkı bize anlatacak ama, işte, çok da bizi tatmin edecek bir şekilde anlatmayı da becerememiş sanki. Böyle bir tuhaf birşey. Bir müslümanın dilinden böyle birşey nasıl sâdır olur?" Aslında bu mevzuya şahit olunca insanın aklına Bediüzzaman'ın İblis'le yaptığı münazara geliyor. Hani orada geçiyor: "Şeytan yine döndü. Dedi ki: Kur'ân'ın mesâili gibi çok zatlar o çeşit mesâili din namına söylüyorlar. Onun için bir beşer din namına böyle birşey yapmak mümkün değil mi?" Bakınız, hayret edersiniz, Mustafa Öztürk'ün 'taraf tutarak' dillendirdiği iddianın aynısıdır Bediüzzaman'ın naklettiği. O vakit cevabından bir parçayı da buraya koyalım ki tam olsun: "Dindar bir adam, din muhabbeti için, 'Hak böyledir, hakikat budur, Allah'ın emri böyledir!' der. Yoksa Allah'ı kendi keyfine konuşturmaz. Hadsiz derece haddinden tecavüz edip, Allah'ın taklidini yapıp, Onun yerinde konuşmaz." Öyle ya, eğer bu mübarek Kur'an'ımız, Mustafa Öztürk'ün savunduğu gibi, 'zihin süzgecinden geçirilerek' aktarılıyorsa, kelam illa ki beşerîleşiyor demektir. Yani kendisinin vahiy olduğunu dilegetiren bu muazzez Kitap, aslında vahiy değil de, insan sözü demektir. O zaman Öztürk'ün kafasındaki peygamber de, büyük bir yalancı, yani kendi düşünüşlerini "Bunlar birebir Allah'tan geliyor!" diye aktarabilen birisidir. Hâşâ! Yüzbin kere hâşâ! O temiz eteğe bu çamuru değdirene yüzbin lanet olsun! "Kur'ân'ı kelâm-ı beşer farz etmek, lâzım gelir ki, âlem-i İslâmın semâsında bilmüşahede pek parlak ve daima envâr-ı hakaiki neşreden bir yıldız-ı hakikat, belki bir şems-i kemâlât telâkki edilen Kitab-ı Mübînin mahiyeti—hâşâ sümme hâşâ—bir yıldız böceği hükmünde tasannucu bir beşerin hurafatlı bir düzmesi olsun. Ve en yakınında olanlar ve dikkatle ona bakanlar farkında bulunmasın. Ve onu daima âli ve menba-ı hakaik bir yıldız bilsin. Bu ise yüz derece muhal olmakla beraber, sen ey Şeytan, yüz derece şeytanetinde ileri gitsen, buna imkân verdiremezsin, bozulmamış hiçbir aklı kandıramazsın. Yalnız, mânen pek uzaktan baktırmakla aldatıyorsun; yıldızı, yıldız böceği gibi küçük gösteriyorsun." Yine 'uzaktan baktırma' meselesine geri döndük. Yani dürbünün tersini elimize aldık. Tam da bu eşikte Bediüzzaman'ın 'Mustafa Öztürkgiller'den bahsettiği bir metne daha uzanmak kaçınılmaz oldu. Son cümlesinde 'mirsad' yani 'dürbün' kelimesinin de geçtiği bu metin bence birebir 'tersten tutulanın ne olduğunu' göstermektedir. Alıntılayalım: "Arkadaş! Bütün zamanlarda, bütün insanların maddî ve mânevî ihtiyaçlarını temin için nâzil olan Kur'ân'ın hârikulâde hâiz olduğu câmiiyet ve vüs'atle beraber, tabakat-ı beşerin hissiyatına yaptığı mürâat ve okşamalar, bilhassa en büyük tabakayı teşkil eden avâm-ı nâsın fehmini okşayarak, tevcih-i hitap esnasında yaptığı tenezzülât, Kur'ân'ın kemâl-i belâgatine delil ve bâhir bir burhan olduğu halde, hasta olan nefislerin dalâletine sebep olmuştur. Çünkü zamanların ihtiyaçları mütehaliftir. İnsanlar fikirce, hisçe, zekâca, gabâvetçe bir değildir. Kur'ân mürşiddir. İrşad umumî oluyor. Bunun için, Kur'ân'ın ifadeleri zamanların ihtiyaçlarına, makamların iktizasına, muhatapların vaziyetlerine göre ayrı ayrı olmuştur. Hakikat-i hal bu merkezde iken, en yüksek, en güzel ifade çeşitlerini Kur'ân'ın herbir ifâdesinde aramak hatâ olduğu gibi, muhatabın hissine, fehmine uygun olan bir üslûbun mizan ve mirsadıyla mütekellime bakan, elbette dalâlete düşer." İşte Öztürkgillerin tersten tuttuğu dürbün budur. Onlar 'tenezzülat-ı ilahîye' olarak tarif ettiğimiz, yani 'Cenab-ı Hakkın kullarının fehmine göre konuşması' hakikatini, kullara bakmak için değil, Allah'ı (hâşâ) tartmak için kullanmaktadırlar. Nasıl? Misal? Misalini de İşaratü'l-İ'caz'da buluyoruz. (Burada enteresan olan bir nokta da, Bediüzzaman'ın misalde kullandığı ayetin, Öztürk'ün mezkûr videoda itirazına masadak kıldığıyla aynı olmasıdır. Videonun tamamını izleyenler bu tevafuka da şaşıracaklardır.) Devam edelim: "Meselâ, Cenâb-ı Hakkın kâinatta olan tasarrufunun keyfiyeti, ancak bir sultanın taht-ı saltanatında yaptığı tasarrufla tasvir edilebilir. Buna binaendir ki 'er-Rahmanu âla'l-ârşi's-teva!' (Kısa bir meali: Rahman arşı istiva etti) âyetinde kinaye tarîki ihtiyar edilmiştir. Hissiyatı bu merkezde olan avâm-ı nâsa yapılan irşadlarda, belâgat ve irşadın iktizasınca, avâmın fehimlerine müraat, hissiyatına ihtiram, fikirlerine ve akıllarına göre yürümek lâzımdır. Nasıl ki bir çocukla konuşan, kendisini çocuklaştırır ve çocuklar gibi çat-pat ederek konuşur ki, çocuk anlayabilsin. Avâm-ı nâsın fehimlerine göre ifade edilen Kur'ân-ı Kerim'in ince hakikatleri 'et-Tenezzülatü'l-ilahiyyetü îla ukûli'l-beşer!' ile anılmaktadır. Yani, insanların fehimlerine göre Cenâb-ı Hakkın hitâbâtında yaptığı bu tenezzülât-ı İlâhiye, insanların zihinlerini hakaikten tenfir edip kaçırtmamak için İlâhî bir okşamadır. Bunun için, müteşabihat denilen Kur'ân-ı Kerimin üslûpları, hakikatlere geçmek için ve en derin incelikleri görmek için, avâm-ı nâsın gözüne bir dürbün veya numaralı birer gözlüktür. Bu sırra binaendir ki, büleğa, büyük bir ölçüde ince hakikatleri tasavvur ve dağınık mânâları tasvir ve ifade için istiare ve teşbihlere müracaat ediyorlar." Bakınız, bu metinde de döndük dolaştık, 'dürbün' kelimesine geldik. Evet, öyledir, ben henüz altı aylık olan yeğenimle türlü sesler çıkararak konuşurum, ki onunla anlaşabileyim. Anlaşırım da. Ancak o seslerle yalnız bana bakarak tartarsanız 'zihinsel özürlü' olduğuma dahi hükmedebilirsiniz. Fakat o sözleri, sırf bana değil, muhatabıma da bakmak için kullanırsanız bu defa bir amca olarak 'şefkatime' veya 'empatime' veya 'iletişim yeteneğime' ulaşırsınız. Kelimeler aynı kelimelerdir. İfadeler aynı ifadelerdir. Ancak dürbünün duruşu farklıdır. Aslımı görme niyetiyle gelen onlarda neler görür de körleşme niyetiyle gelen aksine perdelenir. İşte aynen bunun gibi de, Kur'an-ı Hakîm'deki bu tarz ifadeleri, Âlemler Rabbinin kullarına 'anlayacakları bir dille hitabı' diye okumazsanız, yani ki dürbünü ters çevirirseniz, bu defa Cenab-ı Hakkı o ifadelerle tartmaya başlarsınız. Tıpkı Öztürk örneğinde olduğu gibi "Bu nasıl Allah ki canım öyle?" diye itiraza cür'et edersiniz. Kendi kasır fehminizce yakıştıramadığınızdan bu defa Allah'ın kelamını beşerîleştirmeyi seçersiniz. Kaçarsınız. Uzaklaşırsınız. Ya Hermes'e satarsınız yahut da kermese. Çünkü dürbün ters dönmüştür bir kere. Allah'ı anlamak için bir mirsad-ı tefekkür, bir minik pencere, bir azıcık ölçücük, bir küçük başlangıç, bir şefkatli kolaylık olması gereken şey, temsil, ifade; artık (hâşâ) Kadîr-i Külli Şey'in çerçevesi olarak sanrılanmıştır. Muhatap unutulmuş yalnız hatip nazara alınmıştır. Bu yanlış kalıba doğru sığmayınca da gözden düşmeye başlamıştır. Halbuki azıcık feraseti olan bilir: Belagat 'mukteza-i hale' ve 'muhataba' uygun söz söylemektir. Kim söylemiş, kime söylemiş, ne makamda söylemiş ve ne söylemiş ile kelamın kıymeti belirlenir. İlkokulda yüksek fizik anlatan öğretmenin kemaline hükmedilmez. "Ne süper âlim!" denilmez. Hem aynı okulda yerçekimi kanununu Newton'un başına düşen elmayla anlatan muallimin fehmi de manavlığa indirgenmez. Akıl akıl ise bu iş böyle olmaz. Olmazsa olur. Vesselam. Cenab-ı Hak cümlemizin aklını sevdiği akıllardan eylesin. İrşadına çıkmaya basamak kılsın. Yolu menzilin yerine geçirtmesin. Âmin. Âmin. Âmin. Vesselam.

[ersyhsn-blog]

Tevhid Veya İslam Akidesinin Özellikleri Şehid imamımız Ebu Hanife Numan b. Sabit (rh.a), "El-Âlim ve'1-Müteallim" adlı eserinde şöyle diyor: "Bilmiyor musun ki, Allah'ın Rasulleri (Allah, hepsi­ne salat ve selâm eylesin) muhtelif dinlere mensub değillerdir. Hiçbiri, kendi kavmine, kendisinden önce gelmiş olan Rasulün dinini terk etmeyi emretmemiştir. Çünkü Peygamberlerin dini birdir. Buna mukabil her Rasul kendi şeriatına davet ediyor, kendinden önceki Rasulün şeriatına uymaktan nehyediyordu. Zira Rasullerin şeriatı çok ve muhteliftir. Bundan dolayı Allah, Kur'ân-ı Kerim'de: "Sizden her biriniz için bir şeriat ve bir yol - yöntem (minhac) kıldık. Eğer Allah dileseydi, sizi bir tek ümmet kılardı.[1] buyurmuştur. Allah, bütün Peygamberlere, Tevhid demek olan Di­nin ikamesini, dinlerini tek bir din kıldığı için de ayrılmamalarını emretmiştir. "O: 'Dini dosdoğru ayakta tutun ve onda ayrılığa düşmeyin' diye; dinden, Nuh'a vasiyet ettiğini ve sana vahyettiğimizi, İbrahim'e, Musa'ya ve İsa'ya vasiyet etti­ğimizi sizin için de teşri' etti (bir şeriat kıldı).[2] "Senden Önce hiçbir elçi göndermedik ki, ona şunu vahyetmiş olmayalım: 'Benden başka ilâh yoktur, öyleyse bana itaat edin. [3] "Allah'ın yaratışı için hiçbir değiştirme yoktur. İşte dimdik ayakta duran din (budur). [4] Yani, Allah'ın dini değiştirilemez. Nitekim din, teb­dil, tahvil ve tağ'yir edilmemiştir. Şeriatlerse, tebdil ve tağyir edilmiştir. [5] Şehid İmam Ebu Hanife (rh.a)'in beyan ettiği gibi, bütün Nebilerin ve Rasullerin beyan buyurdukları din, ya­ni Tevhid birdir... Hepsi, Rabbimiz Allah'ın buyurduğu bir tek akideyi beyan etmişlerdir... İnanılması gerekli olan il­keler, her Nebî ve Rasulün mesajında aynıdır... Akîdede hiçbir değişme olmamıştır... Âdem (a.s.)'dan Rasulullah (s.a.s.)'e kadar bütün Nebiler, Rasullerin vefatından sonra ümmetlerinin sapıtıp akidelerini de değiştirmiş oldukları malumdur... Bu, akidenin değişebilirliği değil, onların da­lâlet ehli olmalarından sonra, kendi açılandan akidelerini değiştirmesidir... Yoksa Rasul ve Nebilerin tebliğ ettiği akîde değişmemiştir... Şehid İmam Ebu Hanife (rh.a)'in de delil olarak zik­retmiş olduğu ayetleri ele alıp tefsirlerine müracaat ettiğimizde konu daha net bir şekilde anlaşılır... Ve görülecektir ki, yegâne Rabbimiz Allah, Rasulleri vasıtasıyla insan kullann gönderdiği Tevhid akidesi birdir, tektir, değişmemiş­tir ve değişmeyecektir de!.. Şöyle buyuruyor Rabbimiz Allah: "O (Allah), 'Dini dosdoğru tutun, onda ayrılığa düşme­yin' diye dinden Nuh'a tavsiye ettiğini, sana vahyettiğimiz, İbrahim, Musa ve İsa'ya tavsiye ettiğimizi sizin için de teşri' etti (bir şeriat kıldı). Senin, kendilerini çağırmakta olduğun şey, müşrikler üzerine ağır geldi. Allah, dilediğini buna seçer ve içten kendisine yöneleni hidayete eriştirir.[6] Mücahid b. Cebr (rh.a): "Dinden Nuh'a tavsiye ettiğini, sizin için de teşri' etti (bir şeriat kıldı).[7]ayetini: Ey Muhammedi Sana da, Nuh'a da bir tek din tav­siye ettik, demektir diye tefsir etti. [8] İmam Taberî (rh.a) tefsirinde şöyle der: "Ayet-i kerimede bu Peygamberlere şeriat olarak gönderilen dinin emelinin bir olduğu beyan edilmektedir ki; o da, sadece Allah'a kulluk etmektir. Yani Tevhid inancıdır. Allah Teâljl, bütün Peygamberlerine bu hak dini ayakta tutmayı ve onda aynlığa düşmemeyi emretmiştir. Hak dini ayakta tutmak, onun hükümleriyle amel et­mek suretiyle gerçekleşir. Onda ihtilaf etmek ise, hükümleri arasında ayrılık gözetmemekle tahakkuk eder. Alİah Teâlâ, ayet-i kerimede, kullan, sadece kendisi­ne kulluk etmeye davet eden Tevhid inancının müşriklere ağır geldiğini, bu itibarla Hz. Muhammed (s.a.s.)'i dinle­mediklerini beyan etmektedir. Buradan anlaşılmaktadır ki; müşriklerin iman etmemeleri, Rasulullah'ın kusurundan dolayı değildir. Zira Allah Teâlâ, dilediği kulunu sevgisine ve dostluğuna seçer, onu, peygamber yahud veli kılar ve kendisine yönelenlere hak yolunu gösterir, Peygamberleri­ne uymaya muvaffak kılar.[9] İmam Fahruddin er-Râzî (rh.a) ise, şunları söyler: "Binâenaleyh bu ayetten, şeriatların farklılığı ile de­ğişmeyen, bazı şeylerin kasdedilmiş olması gerekir ki, bunlar da, Allah'a, meleklerine, kitablarına, ahirete yönel­meyi (inanmayı), güzel ahlâk için gayret göstermeyi ve kötü ahlâktan sakınmayı gerektirir. Buna göre, Hak Teâlâ'nın, "Onda (o dinde) ayrılığa düşmeyin." emri ile "Çok ilâhlar edinerek ayrılığa düşmeyin." mânâsı kasdedilmiş olabilir. Nitekim Hz.Yusuf (a.s.): "Birbirinden ayn (bir sürü) rabbler mi daha hayırlı­dır, yoksa Kahhar (kahredici) olan bir tek Allah mı?[10] demiştir. [11] Görüldüğü gibi, bütün Nebilerin ve Rasullerin kay­nakları bir olduğu, aynı "Nur" dan nuriandıklan için getirdikleri ilâhî mesajın temel ilkeleri, yani Tevhid akidesi birbirinin tıpkısının aynısıdır... Bu akîde ayniliğini önderi­miz Rasulullah (s.a.s.) de beyan buyurmuşlardır... Ebu Hureyre (r.a.)'ın rivayetiyle şöyle buyurur Rasu­lullah (s.a.s.): "Ben, Meryem oğlu İsa'ya dünya ve ahirette insanla­rın en yakınıyım." Esasen peygamberler, babaları bir kardeştirler, anne­leri ayrı ayrıdır, dinleri birdir.[12] Bu hadis-i şerifin şerhinde şunlar denilmiştir: "Cumhur-u Ulemâya göre, hadisten murad: Bütün Peygamberlerin iman esasları bir, şeriatları muhteliftir. Bir Allah'a inanmakta hepsi müttefikler. Yalnız şeriatlarının füruunda ihtilaf vaki olmuştur." Peygamber (s.a.s.)'in: "Dinleri birdir..." sözünden murad da, budur. Yani bütün Peygamberlerin getirdiklerin dinlerin aslı birdir. O da, Tevhid'dir, demektir. [13] Rasullerin beyan ettiği Tevhid akidesinin bir olduğu­nu beyan buyuran Rabbimiz Allah, şu ayet-i kerimede ay­nı hakikati açıklar: "Sana da (ey Muhammed) önündeki kitab(lan) doğ­rulayıcı ve ona bir şahid-gözetleyici (müheymin) olarak Kitab'ı (Kur'ân'ı) indirdik. Öyleyse, aralarında Allah'ın indirdiğiyle hükmet ve sana gelen haktan sapıp onların heva (istek ve tutkularına uyma! Sizden herbiriniz için bir şeriat ve bir yol-yöntem (minhac) kıldık. Eğer Allah dileseydi, sizi bir tek ümmet kılardı. Ancak (bu), size verdik-leriyle sizi denemesi içindir. Artık hayırlarda yarışınız. Tümünüzün dönüşü Allah'adır. Hakkında anlaşmazlığa düştüğünüz şeyleri size haber verecektir.[14] Yegâne önderimiz Rasulullah (s.a.s.)'e indirilen Ki-tab, yani Kur'ân-ı Kerim, kendisinden önceki, kendisi gibi Allah'dan vahy ile indirilen Tevrat, Zebur, İncil ve yüz sa-hifeyi tasdik edip onların hak ve doğru olduğuna şahidlik etmektedir... Kur'ân-ı Kerim, hak bir ilâhî kitabtır ve hak olan ilâhî kitabları tasdik eden, Rabbimiz Allah'ın yeryü­zündeki insan kullarına en son mesajıdır... Kur'ân, kendin­den önce indirilmiş olan hak kitablann emini, şahidi ve ha­kimidir... Rabbimiz Allah, insan kullarının hayat nizamı olan İslâm'ın hayat düsturu olsun diye indirdiği en son ki­tabı olan Kur'ân-ı Kerim, bütün insanları muhatab edinen, onların cümlesini kapsayan en yüce ve en muhkemdir... Kendisinden önceki hak kitablann bütün iyilikleri onda derlenmiş ve diğerlerinde olmayan mükemmellikler onda bir araya gelmiştir... Bundan dolayı Rabbimiz Allah onu, kendinden önceki hak kitablann emini, şahidi ve hakimi kılmış, insanların onu bozmasına asla izin vermemiş, onun korunmasını üzerine almıştır. "Hiç şübhesiz, zikri (Kur'ân'ı) Biz indirdik Biz. Onun koruyucuları da gerçekten Biziz. [15] Rabbimiz Allah tarafından, önderimiz Rasulullah (s.a.s.)'e indirilmiş, yegâne hayat düsturu olan Kur'ân içinde hiçbir şübhe, çelişki ve noksanlık bulunm mükemmel ilâhî bir kitabdır... Ve bu ilâhî kitab muvahhid mü'minlerin hayat ve hidayet rehberidir.[16] Yegâne Rabbimiz Alİah, başta Rasulullah (s.a.s) ol­mak üzere, Peygamberlerin varisleri olan yetki sahibi mu­vahhid mü'minlere şu emri veriyor: "Öyleyse aralarında Allah'ın indirdiğiyle hükmet!" Yegâne hayat düsturu Kur'ân-ı Kerim, insanlar ara­sındaki meseleleri, Rabbleri Allah'ın hükümleri gereği çözmek ve sonuca bağlamak üzere indirilen "Hükmul-lah"dır... İnsanlar arasında hükmoluncaksa, yalnızca Al­lah'ın indirdiği hükümlerle hükmolunmahdır... Eğer Al­lah'ın hükümleri bir yana bırakılıp, Allah'ın hükmüne rağ­men, insanların nevalarından kaynaklanan hükümlerle hükmolunacak olunursa, bu hareket, Allah'dan indirilmiş olan haktan bir sapmadan başka bir şey değildir... Rabbi­miz Allah, muvahhid mü'min kullarını uyarmış ve böyle bir duruma düşmemeleri için kendilerine emri vermiştir... "Sana gelen haktan sapıp onların heva (istek ve tutku)lannauyma!" Bu emirden sonra kâmil iman sahibi olan muvahhid mü'minlerden hangisi, insanların arasında hükmederken, "Allah'ın indirdiği hükümleri" bir yana koyarak haktan sa­pıp, Allah'ın hükümlerini yürürlükten kaldırıp nevaların­dan kaynaklanan hükümleri yürürlüğe koyanların hüküm­leriyle hükmeder ki?!.. Rabbimiz şöyle buyurur: "Sizden her biriniz için bir şeriat ve bir yol-yöntem (minhac) kıldık." Abdullah İbn Abbas (r.a.): "Sizden her biriniz için bir şeriat ve bir yol - yöntem (minhac) kıldık.[17] ayetindeki şir'a ve min-hac'ı, geniş yol ve sünnet diye tefsir etti. [18] "Katade ve Hz. Ali'den rivayet edilen bir görüşe göre buradaki "herbiriniz" ifadesinden maksad, çeşitli dinlerde olan ümmetlerdir. Yani Allah, her dinde olan bir ümmet için belli bir şeriat ve belli bir yol kılmıştır. Tevrat'ın şeri­atı başka, İncil'in şeriatı başka, Kur'ân'ın şeriatı daha baş­kadır. Allah Teâlâ, bu şeriatların bazılarında helâl kıldığı­nı, diğerlerinde haram kılmış olabilir. Aksini de yapabilir. Tâ ki, itaat edenleri, itaat etmeyenlerden ayırdetsin ve ta­nıtsın. Ancak Tevhid inancı, Allah Teâlâ ve Peygamber­lerle ilgili olan hükümler tektir. Şeirattan şeriata değiş­mez. [19] İmam Taberî (rh.a) böyle derken, İmam Kurtubî (rh.a) şöyle der: "Ayet-i kerimenin anlamına gelince: O, Tevrat'ı Tevrat sahibleri, İncil'i İncil sahihleri, Kur'an'da Kur'ân sahibleri için bir şeriat ve bir yol tayin etmiştir. Bunlar ise, şeriat ve ibadetlerde böyledir. Aslı teşkil eden Tevhid'de ise, hiçbir ayrılık söz konusu değil­dir. [20] İmam İbn Kesir (rh.a)'in, şu cümlesini burada anmak yerinde olur: "Bu ayette Allah Teâlâ, muhtelif dinlere mensub, olan milletlere, şeiatlar taşıyan elçiler göndermiş olması hasebiyle hükümlerde farklı, Tevhid'de müttefik oldukları bildirilmektedir.[21] Rabbimiz Allah, dilemiş olsaydı bütün insan kullarım bir tek ümmet kılardı... Ancak insan kullarına vermiş olduğu nimetlerle onları imtihan etmek için böyle olmuştur... Allah'ın verdiği nimetlerin başında insanlığa rehber ve hi­dayet olan İlâhî kitab gelir... İlâhî hak kitablarm sonuncu­su olan hayat düsturu Kur'ân-ı Kerim, insanlara hayn, iyi­liği ve güzelliği açıklayıp onları hayırda yarışmaya teşvik etmiştir... Onlara kötülükleri de anlatmış ve onları kötü­lüklerden sakmdırmıştır... "Artık hayırlarda yansınız!" Şu ayet-i kerimede İsa (a.s.), Tevhid'in ayniliğini ve şeriatın ayrılığını beyan etmektedir: "(Ben), benden önceki Tevrat'ı doğrulamak ve size haram kılınan bazı şeyleri helâl kılmak üzere size Rabbinizden bir ayetle geldim. Artık Allah'dan korkup sakının ve bana itaat edin. Gerçekten Allah, benim de Rabbim, sizin de Rabbi-nizdir. Öyleyse O'na ibadet edin. Dosdoğru olan yol, işte budur. [22] Âdem (a.s.)'dan Rasulullah (s.a.s.)'e kadar bütün Ne-bîlerin ve Rasullerin beyan ettiği aynı din, aynı akîde ve aynı Tevhid'dir... Yegâne önderimiz Rasulullah (s.a.s.)'in hadislerinde bu olay, misallerle beyan edilmiştir... Ebu Hureyre (r.a.)'m rivayetiyle şöyle buyurur Rasu­lullah (s.a.s.): "Şübhesiz, benim meselimle, benden önceki peygam­berler zümresinin meseli, şu kimsenin meseli gibidir ki; o kimse, bir ev yaptırmış ve onu süsleyip güzelleştirmiş, yal­nız bir köşede bir kerpiç yeri boş bırakmış. Akabinde in­sanlar evi dolaşmaya, evi takdirle beğenmeye ve: Keşke şu tek kerpiç de yerine konulsaydı!, demeye başlarlar." Rasulullah: "İşte ben, o (yeri boş bırakılan) kerpicim. Ben, Hate-mu'n-Nebiyyin'im (Peygamberlerin sonuncu suyum)." buyurdu. [23] Bu apaçık hakikatin beyanından sonra Tevhid ve İs­lâm akidesinin özelliklerini şöyle sıralayabiliriz: 1) Tevhid akîdesi, apaçık, delillere dayalı ve sadedir. Tevhid akîdesi, inanılması gerekli olan şeylerden ya­na her şeyi izah edilmiş, delillendirilmiş ve karmaşası ol­mayan bir sadeliktedir... Gerek naklî, gerekse aklî deliller­le iman ilkelerinin apaçık beyanı yapılmış, insanın rahatça anlayacağı bir şekilde sunulmuştur... İman eden muvahhid mü'min, kendisine yapılan bu açıklamalardan, bu apaçık belgelerden dolayı kalbi ve beyni tatmin olmuştur... îmandan yana herhangi bir şübhesi kalmamış, verilen deliller­den dolayı kalbi meseleye yatmış, iyice idrak ederek sin­dirmiştir... İman, onun kalbini ihata ettiği gibi, kanma, hücrelerine karışmıştır... Rabbimiz Allah'ın vasıfları beyan edilirken, O'nun göklerdeki ve yerdeki egemenliği anlatılırken, O'nun bü­tün varlıkların yaratıcısı, Rabbi, İlâhı ve Meliki olduğu izah edilirken, her akıl sahibinin kolayca kavrayacağı bir üslûb kullanılmıştır... Şöyle buyurur Rabbimiz Allah: "Doğu da Allah'ındır, batı da. Her nereye dönerseniz Allah'ın yüzü (kıblesi) orasıdır. Şübhe yok Allah, kuşatan­dır, bilendir. Dediler ki: 'Allah, oğul edindi.' O, (bu yakıştırma­dan, bu iftiradan) yücedir. Hayır, göklerde ve yerde her ne varsa O'nundur. Tümü O'na gönülden boyun eğmişlerdir. Gökleri ve yeri (bir örnek edinmeksizin) yaratandır. O, bir işin olmasına karar verirse, ona yalnızca "ol" der, o da oluverir.[24] Allah'ın verdiği akıl nimetini kullanabilen her insan, bu ayetler üzerinde ciddî bir şekilde düşünecek olursa, Rabbimiz Allah'ın varlığını ve birliğini idrak eder... Her varlık, Allah tarafından yaratılmış olduğunu, yerin ve gök­lerin yegâne Rabbi olduğunu, her şeyin sahibi ve ortaksız egemeni bulunduğunu bilir, Allah'a inanır... Gökler ve yer ile onlarda her ne var ise, isteyerek Allah'a itaat etmekte­dir... İnsan, böyle eşsiz ve ortaksız bir ve tek olan yegâne yegâne Rabbin farkına varır, bundan dolayı tatmin olunmuş bir kalb ile iman eder... Alİah'dan başka rabbinin olmadığını vasıflarıyla öğrenip inancı sağlamlaşır... "De ki: 'O Allah'dır, birdir. Allah, Samed'dir (her şey O'na muhtacdır, daimdir, hiçbir şeye ihtiyacı olmayandır). O, doğurmamıştır ve doğurulmamıştır. Ve hiç bir şey O'nun eşi ve dengi değildir.[25] 2) Tevhid akidesi, insanın yaratılışına ve yaratılış ga­yesine uygun, onun tabiatıyla uyumlu, yani fıtrî bîr akîdedir. Çünkü insanı yaratan yegâne Rabb Allah tarafından v az'edilmiştir... İnsanı yaratan Allah, ona en uygun akîde-yi de var etmiştir... İnsan, yaratılışına, yani fıtratına uygun akideye sahib olup onu korudukça mutlu ve huzurlu olur... Bu akideye uyumlu yaratılan insan, Tevhid akidesinin aleyhine başka inançlara, tağutî ideolojilere inanırsa, kanı­na uymayan bir başka kanın vücuduna girip onu ölümcül bir şekilde rahatsız ettiği gibi rahatsız olur... Hayatı, sıkın­tılarla, huzursuzluklarla dolar ve fıtratında bozulmalar baş­lar... Tevhid akidesi, insanın üzerinde dünyaya geldiği fıt­rat akîdesidir... Bu akidenin hayata uygulanışı olan yegâne hayat nizamı İslâm da, insan fıtratının biricik nizamıdır... Çünkü İslâm, fıtrat ile uyumludur... İnsan, fıtrat nizamı olan İslâm nizamından sapar, herhangi bir tağutî düzen ile hayatını düzenlemeye çalışırsa, o hayatını perişan etmiş olur... Çağdaş dünya insanlığının savaşı, kavgası, kargaşa­sı, huzursuzluğu ve bitkinliği hep fıtratına tam uygun olan fıtrat dini İslâm'dan uzak kalması ve fıtratına uymayan ta­ğutî ideolojilerin gereği ile hayatı düzenlemeye çalışmasından kaynaklanmaktadır... Yegâne yaratan ve yegâne Rabb Allah, insanı fıtrat üzere yaratmış ve fıtratı İslâm'a, İslâm'ı da fıtrata uygun kılmıştır... Ebu Hureyre (r.a.)'ın rivayetiyle Rasulullah (s.a.s.) şöyle buyurur: "Her çocuk, ancak fıtrat üzere dünyaya getirilir. Bun­dan sonra annesi - babası (Yahudi ise) onu Yahudî yapar­lar. (Nasranî / Hıristiyan ise) onu, Nasranî yaparlar. (Mecusî ise) onu, Mecusî yaparlar. Nitekim kusursuz doğan bir hayvan yavrusu içinde sîz; kulağı, dudağı, burnu ve ayağı kesik olanını hiç görü­yor musunuz?" Bundan sonra Ebu Hureyre (r.a.) şu ayeti söyledi: "Öyleyse sen yüzünü, Allah'ı birleyen (bir hanif) ola­rak dine, Allah'ın o fıtratına çevir ki, insanları bunun üze­rine yaratmıştır. Allah'ın yaratışı için hiçbir değişme yok­tur. İşte dimdik ayakta duran din (budur). Ancak insanların çoğu bilmezler.[26] 3) Tevhid akidesi, temelleri sağlam, binası muhkem, zamanın geçmesiyle eskimeyen ve hiçbir değişme kabul etmeyen sabit bir akidedir. İlk insan, ilk Peygamber ve ilk medeniyet kurucusu Âdem (a.s.)'dan Kıyamet'e kadar bütün mü'min müslü-manların değişmez, sarsılmaz, eskimez ve hiç kimsenin değşitirmeye gücü yetmez olan Tevhid akidesi, Allah'ın koruduğu Kur'ân-ı Kerim'den kaynaklanmaktadır... Te­melini Kur'ân ve Sünnet'in oluşturduğu Tevhid akidesini, hiçbir devlet gücü, hiç bir dinî konsey ve hiçbir ilmî heyet değiştiremez... O akide, zamana uydurulamaz, ancak za­man ona uydurulur, insan hayatı ona göre düzenlenir... İs­lâm dışı olan beşerî inançlar, ideolojik düzenler, zamanla bozuluyor veya bozuyorlar... Bundan dolayı sürekli değişi­me uğramaktadır... Onların temel ilkeleri, insanın heva ve heveslerinden kaynaklandığı için tâ baştan değişken oldu­ğu bellidir... Çünkü insan, zaman, mekân ve imkân ile sı­nırlıdırlar... O, herhangi bir mekânda, herhangi bir zaman diliminde ve eldeki imkânlarla ancak belli şeylere inanır ve hayatını ona göre düzenler... Zaman, mekân ve imkân­lar değişince yeni yeni şeyler düşünüp üretir ve yeni im­kânlarla hayatı düzenlemeye gayret eder... Hatta bazen yüzseksen derecelik dönüşler gündeme gelir, inançlar ta­mamen değişir, hayata bakış açısı ve hayatın tanzimi ta­mamen başkalaşır... Bu değişkenlikler, insanın değişkenli­ğinden ileri gelir... Kaynak sabit olmaz ise, fikir, inanç ve nizam sabit olamaz... Hangi beşerî ve tağutî ideoloji ve dü­zen olursa olsun değişmeye mahkumdur... Ya kendisim ilk ortaya atan tarafından, ya da zaman içinde taraftarları tara­fından yeni imkânlar, yeni ihtiyaçlar karşısında değiştiri­lir... Yegâne Rabbimiz Allah, değişmez, sarsılmaz ve es­kimez Tevhid akidesini beyan buyurmuştur... Çünkü ezelî ilmiyle bütün zamanı ve mekânı kuşatmıştır... İlk insandan son insana insanların, her ne ihtiyaçları olduğunu bilen Rabbimiz Allah, bütün insan kullarına yeterli, onların ihti­yaçlarını karşılayıcı yegâne hayat nizamım vaz'etmiş ve değişmez, değişmeye ihtiyacı olmayan kapsayıcı ilkeleri beyan buyurmuştur... Bu hakikate rağmen iman etmeyi reddeden ve Al­lah'ın zatına, ya da sıfatlarına şirk koşanlar, temelsiz ve delilsiz, hevadan kaynaklanan fikirler, görüşler, ideolojiler ve de düzenler ortaya koymuşlardır... Onların, hakkı redderek, Hakk Nizamının karşısına dikilip onun yerine geçirdikleri batıl ideoloji ve düzenleri, insanlık âlemine felaketler getirmiştir... Rabbimiz Alİah, onların bu nankör hareketleri için şöyle buyurur: "Yoksa onların bir takım ortakları mı var ki; Allah'ın izin vermediği şeyleri, dinde kendilerine teşri' ettiler (bir şeriat kıldılar)? Eğer o fasıl kelimesi olmasaydı, elbette aralarında hüküm (karar) verilirdi. Gerçekten zalimler için acıklı bir azab vardır.[27] Kâinatı, zerresinden kürresine yaratan Rabbimiz Al­lah, nasıl ki; değişmez ve sarsılmaz kanunlar koymuş, emirler vermiş ve bütün gezegenler O'nun emrine itaat ederek belli bir düzen içinde hareket ediyorlarsa, insanlar için de değişmez ve sarsılmaz hükümler konulmuştur.. Bu hükümleri koyan Rabbimiz Allah, gerek insanların kendi arasında, gerekse insan ile insanın dışındaki varlıklar ara­sındaki dengeyi en mükemmel şekliyle yaratmış, bu denge için temel ilkeler koymuştur... Bu ilkelere itaat edildikçe, hayat dengeli ve huzurlu devam eder... Bu ilâhî ilkeler çiğ­nenir, beğenilmez, yetersiz bulunup, onların yerine insanın istek ve tutkularından ileri gelen ilkeler konulursa, hem in­sanın, hem toplumun, hem ailenin, hem çevrenin ve hem de dünya gezegeninin dengesi bozulur... Rabbimiz Allah, insan kullarının ferdî, ailevî ve top­lumsal hayat dengesi için sıhhatli, saadetli, huzurlu ve mutlu hayat programı olan İslâm nizamını beyan buyur­muş, onu seçmiş ve ondan razı olmuştur. "Bugün küfre sapanlar, sizin dininizden (dininizi yık­maktan) umut kesmişlerdir. Artık onlardan korkmayın, benden korkun. Bugün, size dininizi kemâle erdirdim, üze­rinizdeki nimetimi tamamladım ve size din olarak İslâm'ı seçip beğendim.[28] Allah'ın» muvahhid mü'min kullarına bahşettiği ilâhî nimet olan İslâm tamamlanmış ve kemâle ermiştir... O'nun yeni bir şeye ihtiyaç duyması olmadığı gibi, kendinden herhangi bir eksiltme de yapılamaz... O, olduğu gibidir... Tamdır, kâmildir... Ne fazlalaştırıhr, ne noksanlaştırılır... Ona yapılacak herhangi bir fazlalık veya noksanlık, ona yapılan korkunç ihanettir... Bu ihanet, asla hoş görülmez, kabul edilmez ve muvahhid mü'minler taramdan reddedil­miştir... Ümmü'l - Mü'minin Aişe (r.a.)'nın rivayetiyle şöyle buyurur Rasulullah (s.a.s.): "Her kim, bizim şu din işimizin içinde ondan olma­yan bir bid'at icad ederse, o, reddedilmiştir, batıldır.[29]Yine Ümmü'l - Mü'minin Aişe (r.a.)'dan: Rasulullah (s.a.s.) şöyle buyurur: "Her kim bizim dinimizde olmayan bir amel işlerse o, merduddur. [30] İrbad b. Sariye (r.a.)'dan; Rasulullah (s.a.v.) şöyle buyurdu: "İhdas edilen (dinde dayanağı olmadan dine sokul­mak istenen) şeylerden sakının. Çünkü her bid'at dalâlet­tir. [31] Din, bid'at ve hurafelerden korunmuştur... Her ne ka­dar işgal edilmiş İslâm topraklarında egemen zalim tağutlar tarafından cahil bıraktırılmış olan halklar arasında, din-denmiş gibi kabul edilen bir çok bid'at ve hurafeler varsa bu, o insanları ilgilendiren bir yanlışlıktır... Dinin aslın­da böyle şeyler olmadığı gibi, bu batıl inançlar, Tevhid akidesine bulaşmamıştır... Bulaştırılmak işlenmişse de, Peygamberlerin varisleri olan muvahhid ve muttaki İslâm ulemâsı tarafından engellenmiştir... Az da olsa Tevhid aki­desine karıştırılmak işlenmişse de, yine muvahhid ve mut­taki âlimler tarafından ayıklanmış ve akîde bütün berraklı­ğıyla koruma altına alınmıştır... Kitab ve Sünnet'te, yani Kur'ân-ı Kerim ve Rasulul-lah (s.a.s.)'in Sünneti'nde olan bir şey asla terkedilmez, yeri değiştirilemez ve bu konuda muvahhid mü'minin key­fî bir uygulaması, nefsanî bir isteği gündeme gelemez... Muvahhid mü'minlerin baş vazifesi, Allah ve Rasulü (s.a.s.)'in emirlerini, emrolundukları gibi yerine getirmek için, itirazsız, kayıtsız ve şartsız itaat etmektir... "Allah ve Rasulü, bir işe hükmettiği zaman, mü'min olan bir erkek ve mü'min olan bir kadın için o işte kendi isteklerine göre seçme hakkı yoktur. Kim Allah'a ve Rasu-lü'ne isyan ederse, artık gerçekten o, apaçık bir sapıklıkla sapılmıştır." [32] Yahudi ve Hıristiyanlar, Allah ve Rasulü'ne bu kesin itaati gerçekleştirmeyince, dinlerini kendi istek ve tutkula­rına göre değiştirdiler... Kendi elleriyle zevklerine göre ki-tabîarını değiştirdiler... Allah'ın helâl ve haram sınırlarını çiğneyen, kendi nevalarına göre haram - helâl sınırlan çi­zen din adamlarına, bilginlerine tabi olduklarından dolayı dalâlete düşmüş ve gazaba uğramışlardır... Bunun için ge­rek akîdevî, gerekse amelî anlayışları değişmiş, isteyen ve fikrini kabul ettirebilen için değişecek bir din anlayışı ortaya çıkmıştır... Rabbimiz Allah şöyle buyurur: "Onlar (Yahudî ve Hıristiyanlar), Allah'ı bırakıp bil­ginlerini ve rahiblerini rabler (ilâhlar) edindiler ve Mer­yem oğlu Mesih'i de. Oysa onlar, tek olan bir ilâha ibadet etmekten başkasıyla emrolunmadılar. O'ndan başka ilâh yoktur. O, bunların şirk koşmakta oldukları şeylerden yü­cedir.[33] Adiyy b. Hatim (r.a.) anlatıyor: Boynumda altından bir haç olduğu hâlde Rasulullah (s.a.s.)'e geldim. Rasulullah (s.a.s.): "Ya Adiyy" bu putu üstünden at!" buyurdu. Kendisinin Beraat (Tevbe) Sûresi'nden: "Onlar, Allah'ı bırakıp bilginlerini ve rahiblerini rab­ler (ilâhlar) edindiler.[34] ayetini okuduğunu işittim. Buyurdu ki: "Gerçi onlar, bunlara ibadet etmiyorlardı. Fakat bun­lar, herhangi bir şeyi onlara helâl kıldıkları vakit onu, helâl kabul ediyorlar ve herhangi bir şeyi de onlara haram kıl­dıkları vakit onu, haram kabul ediyorlardı!" [35] 4) Tevhid akidesi, kesin delillere dayanır. Tevhid akidesi, naklî ve aklî delillerle isbat edilmiş bir akidedir... Duygulara hitab ettiği gibi, akla hitab eder ve her isbat et­tiğini ilmî olarak delillerle isbat eder... İslâm'ın naklî olarak beyan ettiği hiçbir hakikat, dumura uğratılmamış akıl tarafından reddolunmaz... Akidenin, akledebilen her insa­nın rahatça kavrayabileceği sadelikte inanç konulan ve il­keleri beyan olunur... Beyan olunan her konu ve o konu­nun ilkeleri, naklî ve aklî delillerle ortaya konulur, sıradan bir insanın anlayacağı şeklide izah edilir... Tevhid akide­sinde delilsiz herhangi bir ilke sözkonusu değildir... Tev­hid akîdesi, delilsiz ve kör taklid ile inanmayı reddeder... Ataların izinde ve delilsiz gitmeyi kınar... Hak yolu göste­rir, nedenini ve niçinini apaçık bir şekilde anlatır.. Herhan­gi bir iddiayı ortaya atandan ikna edici, kesin ilmî delil is­ter... Rabbimiz, şöyle buyurur: "Dediler ki: 'Yahudi ve Hıristiyan olmadıkça, kimse kesin olarak cennete giremez!' Bu, onlann kendi kuruntu­larıdır. De ki: 'Eğer doğru sözlüler iseniz kesin kanıt (delil / burhan)mızı getirin. Hayır, kim iyilik yapıcı olarak yüzünü (kendini) Al­lah'a teslim ederse, artık onun Rabbi katında ecri vardır. Onlar için korku yoktur ve onlar mahzun da olmayacaklar­dır.[36] İmam Taberî (rh.a), bu ayetlerin tefsirinde şunlan be­yan eder: "Allah Teâlâ burada, peygamberi Hz. Muhammed (s.a.s.)'e; Yahudî, Hıristiyan ve Müslümanları hepsi için adaletli olan bir hükme çağırmayı emretmektedir. O da, her bir fırkanın iddiasının doğru olduğuna dair kesin bir delil getirmesidir. Her ne kadar ayetin zahiri, "Cennete ancak Yahudiler girecektir." diyen Yahudilere ve "Cennete ancak Hıristiyanlar girecektir." diyen Hristiyanlara iddi­alarının doğruluğunu isbatlayacak deliller getirmelerini emrediyorsa da aslında ayet, onlann bu tür iddialannı ya­lanlamaktadır. Zira onlann, bu iddialarını isbatlayacak bir delil getiremeyecekleri muhakkaktır. Kim, Allah'ın emirlerine teslim olur ve bütün varlığı e Rabbine itaat için boyun eğerse, cennete girecektir. İşte kimse mü'mindir. İşlerinde ve dininde en güzeli seçmiş­tir. Rabbine itaat edip boyun eğmesinin mükafat ve sevabı, ahirette Allah kalındadır. Onlara, Rabblerinin cezası olan cehennem azabından dolayı korku yoktur. Onlar, geride bıraktıkları dünya hayatı için bir üzüntü duymayacaklar­dır. O hâlde, Yahudilerin iddiaları batıldır. Cennete Ya­hudiler değil, Allah'ın emirlerine teslim olan ve bütün varlıklarıyla Rabblerinin emrilerine boyun eğenler girecekler­dir.[37] 5) Tevhid akîdesi, ifrat ve tefritten uzak hiçbir aşırılı­ğı olmayan tam kıvamında bir akidedir. a) Âlemlerin Rabbi Allah'ın zatı konusunda: Haktan sapan, böylece insanlıktan da uzaklaşıp kendi şahsiyetlerini unutanlarca; âlemin bir yaratıcı ilâhı yok­tur... Kâinatta herhangi bir yaratıcı ilâh kabul etmeyen "ateisler" Allah'ın varlığını yok kabul ediyorlar... Bu sapıkların aksine başka sapıklar ise, kâinatta birden fazla ilâh kabul ederler... Onlar da, birçok ilâha inanırlar... Her tabiat olayını bir ilâha bağladıkları gibi, toplumda öne çık­mış yöneticileri, filozofları, edibleri, güçlü savaşçıları yarı ilâh kabul etmek gibi bir sapık inançları vardır... Gözle gö­rünmeyen bir çok ilâhlar ve gözle görüneni ya insanlardan ya hayvanlardan ya da altın, gümüş, demir, bronz, bakır, taş ve mermerden yapılmış put - heykellerden bir çok ilâh­lara tapınışlardır... Tevhid akidesi, bu her iki sapık inancı reddetmiş, Al­lah Teâlâ'nm eşsiz - benzersiz, tek ve bir olup bütün âlemlerin yegâne yaratıcı İlâhı ve Rabbi olduğunu delilleriyle beyan etmiştir... Gerek naklî, gerekse aklî delillerle ilmî bir şekilde âlemlerin Rabbi Allah Teâlâ'nın varlığını, birli­ğini, göklerde de ilâh, yerde de ilâh olduğunu, O'ndan baş­ka bir ilâhın, bir rabbin ve bir melikin olmayışını isbat et­miştir... Şöyle buyurur Rabbimiz Allah: "De ki: 'Eğer biliyorsanız (söyleyin): Yeryüzü ve onun içinde olanlar kimindir? Allah'ındır' diyecekler. Deki: 'Yine de öğüt alıp dü­şünmeyecek misiniz?' De ki: 'Yedi göğün Rabbi ve büyük Arş'ın sahibi kimdir?' Allah'ındır' diyecekler. De ki: 'Yine de korkup - sa­kınmayacak mısınız? De ki: 'Eğer biliyorsanız (söyleyin): Her şeyin mele-kutu (mülk ve yönetimi) kimin elindedir? Ki O, koruyup kolluyorken kendisi korunmuyor.' Allah'ındır' diyecekler De ki: 'Öyleyse nasıl oluyor da siz böyle büyükleniyorsunuz?' Hayır, Biz, onlara hakkı getirdik, ancak onlar, ger­çekten yalancıdırlar.[38] İbn Abbas (r.a.)'nm rivayetiyle Rasulullah (s.a.s.) şöyle buyurur: "Allah'ın yarattıkları hakkıda düşününüz. Fakat Al­lah'ın zatı hakkında düşünmeyiniz. Gerçekten siz, buna hiç güç yetiremezsiniz! [39] b) Alemlerin Rabbi Allah'ın sıfatları konusunda: Şirk ve küfür cephesinde değişmez karakterleriyle yer alan haktan ve tevhidden sapanlar, Allah'ın, kâinatı yarattıktan sonra bir daha dönüp bakmamış, varlık âlemi çok değersiz olduğu için ondan el çekerek, kendi köşesine çekilmiş olarak değerlerdirmişlerdir... Bazıları da Allah'ı, insana benzetmiş, O'na insan sıfatlarını yakıştırmış - Hâşâ - hanımının, oğullarının ve kızlarının olduğunu, iş yapar­ken yorulduğunu, dinlenmeye çekildiğini, uyuduğunu id­dia etmişlerdir... Tevhid akîdesi, bu sapık saçmaların tümünü reddede­rek, Allah Teâlâ'nın zatını tanıttığı gibi, sıfatlarını beyan buyurmuştur... Allah'ın yegâne yaratıcı ve emredici oldu­ğunu, doğurmamış ve başkası tarafından doğuruîmamış, oğullan ve kızlarının olmadığı delilleriyle anlatmıştır... "O (Allah), göklerin ve yerin yaratıcısıdır. Size kendi nefislerinizden eşler, davarlardan da çiftler varetti. Sizleribu tarda türetip yayıyor. O'nun benzeri gibi olan hiçbir şey yoktur. O, işitendir, görendir. Göklerin ve yerin anahtarları O'nundur. O, dilediğine rızkı genişletip yayar ve kısar da. Çünkü O, herşeyi bilendir.[40] "Allah ki, O'ndan başka ilâh yoktur. Diridir, kaimdir. O'nu uyuklama ve uyku tutmaz. Göklerde de, yerde de ne varsa hepsi O'nundur. İzni olmaksızın O'nun katında şefa­atte bulunacak kimdir? O, önlerindekini ve arkalarındakini bilir. Dilediği kadarının dışında, O'nun ilminden hiçbir şe­yi kavrayıp kuşatamazlar. O'nun kürsüsü, bütün gökleri ve yeri kavrayıp kuşatmıştır. Onların korunması, O'na güç gelmez. O, pek yücedir, pek büyüktür. [41] "Allah, hiçbir çocuk edinmemiştir ve O'nunla birlik­te hiçbir ilâh yoktur. Eğer olsaydı, her bir ilâh elbette ken­di yarattığım götürüverirdi ve (ilâhların) bir kısmına karşı üstünlük sağlardı. Allah, onların nitelendiregeldiklerinden yücedir. [42] "Doğrusu, Rabbinin zorlu yakalayışı şiddetlidir. Çünkü O, ilkin vareden, (sonra dirilterek) döndüre­cek olandır. O, çok bağışlayandır, çok sevendir. Arş'in sahibidir, mecid (pek yüce)dir. Her dilediğini yapıp gerçekleştirendir. [43] Böyle buyurur yegâne Rabbimiz Allah ve sıfatlarını böyle beyan eder... c) Tevhid akidesi, hiçbir delil sormadan körükörüne tam teslimiyetçi bir anlayış ile üzerine vazife olmayan şeyleri de araştırmaya kalkışan, versveseci bir anlayış arasın­da yer alan i'tidal üzere olan bir akidedir. Haktan sapmış olan şirk ve küfür cephesinin taraftar­ları, bir yanda kör bir taklidin içine düşmüş, nedenini ve niçinini sormadan atalarını izlemeye devam etmiş, diğer yanda her şeyin mahiyetini öğrenmeye kalkışmış, eli ile tutmak, gözü ile görmek hatta laboratuvarda incelemek is­temiştir... Gözüyle görmediği ve eliyle dokunamadığı gay-bî olan hiçbir şeye inanmamıştır... Tabiî ki, bu arada âlem­lerin Rabbi Allah'a da inanmamış ve O'nun varlığını inkâr etmiştir.... Tevhid akidesi, delilsiz kör ve yoz bir taklidin yan­lış olduğunu beyan ederken, gözle görülmedikçe ve el ile dokunmadıkça inanmamanın da yanlış olduğunu ortaya koymuş, gaybî olan varlıkların varlığını izah etmiştir... Şöyle buyurur Rabbimiz Allah: "İşte böyle, senden önce de (herhangi) bir memlekete bir peygamber göndermiş olmayalım, mutlaka onun refah içinde şımarıp azan önde gelenleri (şöyle) demişlerdir: 'Gerçek şu ki biz, atalarımızı bir ümmet (din) üzerinde bulduk ve doğrusu biz, onların izlerine (eserlerine) uymuş­larız/ (O peygamberlerden her biri de şöyle) demişlerdi: size, atalarınızı üstünde bulduğunuz şeyden daha doğru olanı getirmiş olsamda mı?" Onlar da demişlerdi ki: 'Doğrusu biz, kendisiyle gönderildiğiniz şeye (karşı) kâfir olanlarız.' Böylece biz de, onlardan intikam aldık. Öyleyse sen, bir bakıver, yalan sayanların sonu nasıl oldu?" [44] "Onlar, göklerin ve yerin bağımlı olduğu egemenliğe ve sünnete (melekut), Allah'ın yarattığı şeylere ve ihtimal (verip) ecellerin pek yaklaştığına bakmıyorlar mı? Bundan sonra onlar, artık bangi söze inanacaklar? [45] "Kesin bir bilgiyle inanacak olanlar için yeryüzünde ayetler vardır. Ve kendi nefislerinde de. Yine de görmüyor musu��nuz? [46] "De ki: 'Göklerde ve yerde ne var? Bir bakıverin!' İman etmeyen bir topluluğa apaçık ayetler ve uyarıp korkutmalar, bir şey sağlamaz! [47] "Kendi nefisleri konusunda düşünmüyorlar mı? Al­lah, gökleri, yeri ve bu ikisi arasında olanları ancak hak ile ve belirlenmiş bir süre (ecel) olarak yaratmıştır. Gerçek­ten, insanlardan çoğu Rabblerine kavuşmayı inkâr etmektedirler. [48] d) Tevhid akidesi, Peygamberleri ilâhlaştıran ile on­ları sıradan bir insan gören aşırı ve yanlış düşüncelerin ortasında yer alan bir akidedir. Nebîler ve Rasuller (Allah'ın salat ve selâmı üzerleri­ne olsun), Allah'ın, insan kullarının arasında seçtiği, ken­dilerine vahyettiği, eğitip öğrettiği vazifeli kullardır... On­lar, ne birilerinin iftira ederek ilâhlaştırdıkları şahsiyetler­dir, ne de yine birilerinin cahilce nitelendirdikleri sıradan insanlardır. Onlar, toplum içinde öne çıkmış filozof veya ahlâkın düzelmesine uğraşan bir fikir adamları değildir­ler... Peygamberlik, çalışıp çabalayarak elde edilecek bir makam değildir... O, Allah vergisi olan bir makamdır... Peygamberlik, kesbî değil, vehbîdir... Rabbimiz Allah, di­lediği kulunu Peygamber yaratır ve ona bu vazifeyi verir... Şöyle buyurur Rabbimiz Allah Teâlâ: "Allah, peygamberliği nereye vereceğini daha iyi bi­lir.[49] "Bu (peygamberlik), Allah'ın dilediğine verdiği fazl (lütuf ve ihsan)ıdır. Allah, büyük fazl sahibidir. [50] "De ki: 'Şübhesiz ben, ancak sizin benzeriniz ola bir beşerim. Yalnızca bana sizin ilâhınızın tek bir ilâh olduğu vahyolunuyor. Kim Rabbine kavuşmayı umuyorsa, artık salih bir amelde bulunsun ve Rabbine ibadette hiç kimseyi ortak tutmasın. [51] "Senden önce gönderdiklerimizden, gerçekten yemek yiyen ve pazarlarda gezen (peygamberler)lerden başkasını göndermiş değiliz. [52] "Andolsun, senden önce de biz, peygamberler göndedik, onlara eşler ve çocuklar verdik. Allah'ın izni olmaksı­zın (hiç) bir peygambere herhangi bir ayet (mucizeyi) ge­tirmek olacak iş değil. [53] e) Tevhid akidesi, diğer inanç sistemlerine karşı da i'tidal üzere olan bir akidedir... Gayr-ı İslâmî inançlar bes­leyen kişi ve toplumlara karşı yumuşak davranıp onlara İs­lâm'ı tebliğ ederek, kendilerini İslâm'a davet etmek, her muvahhid mü'minin vazifesidir... Gerek fikirleri, sözleri ve tebliğiyle, gerekse en ideal iyi hâl ve hareketleriyle insanla­ra örnek olup onların hidayet bulmasına vesile olmak, mü'min Müslümanların ertelenmez vazifelerinden biridir... Muvahhid mü'minler, katıksız imanlarını, imansız ve dinsiz ideolojilerin saldırılarından korumaya çalışırken, onları iman potasına sokup eritmeye gayret etmelidir... Onları, naklî ve aklî dellilerle ikna etmeye çalışmalı ve ba­tıl yoldan hak yola gelmelerim sağlamalıdır... Onlara karşı tavizsiz davranırken, hâlim - selim olmayı da ihmal etme­melidir... Allah Teâlâ'ya dayanıp güvenirken, O'na itaat ve ibadete devam ederken, yalnız O'ndan yardım bekle­meli, zaferi O'ndan bilmelidir... İslâm'ı tebliğ edeken ve İslâm'a çağırırken, bir yanda hidayet bulup geleni bağrına basarken, diğer yanda küfründe ve şirkinde inad edip ayak diretenlere, harbî olma­dıkça onlara karşı yumuşak tavrını devam ettirmelidir... Rabbimiz Allah şöyle buyurur: "Sen, artık Allah'a tevekkül et, çünkü sen, apaçık olan hak üzeresin. [54] "Şu hâlde sen, sana vahydilene sımsıkı tutun! Çünkü sen, dosdoğru olan bir yol üzerindesin. [55] "Şu hâlde sen, bundan dolayı davet et ve emrolundu-ğun gibi dosdoğru bir istikamet tuttur. Onların heva (istek ve tutkularına uyma! Ve de ki: 'Allah'ın indirdiği her ki­taba inandım. Aranızda adalet yapmakla emrolundum. Al­lah, bizim de Rabbimiz, sizin de Rabbinizdir. Bizim amel­lerimiz bizim, sizin amelleriniz sizindir. Bizimle sizin ara­nızda (karşılıklı delillere dayalı: Hüccet) bir tartışma ko­nusu yoktur. Allah, bizi bir arada birleştirip toplayacak ve dönüş O'nadır. [56] "Eğer seni yalanlarlarsa, onlara de ki: 'Benim yaptık­larım benim, sizin de yaptıklarınız sizindir. Siz, benim yaptıklarımdan uzaksınız ve ben de sizin yaptıklarınızdan uzağım. Onlardan seni dinleyecekler vardır. Amma hiç duy­mayan sağırlara -üstelik hiç akıllan ermiyorsa sen mi duyuracaksın?                 Ve onlardan sana bakacak olanlar vardır. Amma kör olanları -üstelik basiretleri de yoksa- sen mi doğru yola ulaştıracaksın? [57] "Sizin dininiz size, benim de dinim bana. [58]Böyle bir barışık ortam oluşturulacak bir zamanda, muvahhid mü'minler, diğer ideoloji yanlılarına hakikatla doğrulan, iyilik ve güzellikleri rahatça anlatabilirler... Onlann tağutî ideolojilerinin fıtrî olmadığını, insanlığa bir fayda getiremeyeceğini delilleriyle onlara anlatırken, in­sanlığa faydalı ola fıtrî hayat nizamı İslâm'ı da tüm yapı­sıyla izah etmelidirler... Rabbimiz Allah, böyle davranan muvahhid mü'min kullarını takdirle övmektedir: "Allah'a çağıran, salih amelde bulunan ve: 'Gerçek­ten ben müslümanlardamm' diyenden daha güzel sözlü kimdir?" [59] Katıksız iman sahibi muttaki mü'min müslümanlar, gerek akîde konusunda, gerekse salih amel konusunda şu­urlu olmalıdırlar... İnandıklarına bilerek, idrak ederek inanmalı, yaptıklarını bilerek, ilkini ve sonunu görerek yapmalıdırlar. Şuurlu iman, şuurlu amel ve şuurlu bir ha­yat sahibi olmalıdır muvahhid mü'minler... ------------------------------------- [1] Maide, 5/48. [2] Şura, 42/13. [3] Enbiya, 21/25. [4] Rum, 30/30. [5] îmam-ı Azam'ın Beş Eseri, çev. Mustafa Öz, İst. 1981, sh.15. [6] Şura, 42/13. [7] Şura, 42/13 [8] Sahih-i Buhârî, Kitabu'l - İman, B.l, (Bab başlığında). [9] Et - Taberî, A.g.e. c.7, sh.286. [10] Yu­suf, 12/39 [11] Fahruddin er-Râzî, A.g.e. c.19, sh.435. [12] Sahih-i Buhârî, Kitabu'l - Enbiya, B.50, Hds.113. Sahih-i Müslim, Kitabu'l - Fedail, B.40, Hds.143 -145. Sünen-i Ebu Davud, Kitabu's - Sünnet, B. 14, Hds.4675. [13] Ahmed Davudoğlu, A.g.e. c.10, sh.162. [14] Mâide, 5/48. [15] Hicr, 15/9. [16] Bkz. Bakara, 2/2. [17] Maide, 5/48 [18] Sahih-i Buhârî, KitabuM - İman, B.l, (Bab başlığında). [19] Et - Taberî, A.g.e. c.3, sh.319. [20] İmam Kurtubî, A.g.e. c.6, sh.274. [21] İbn Kesir, A.g.e. c.5, sh.2361. [22] ÂH İmrân, 3/50-51. [23] Sahih-i Buhârî, Kitabu'l - Menakıb, B.18, Hds.42. Sahih-i Müslim, Kitabu'l - Fedail, B.7, Hds,20 - 23. Sünen-i Tirmizî, Kitabu'l - Menakıb, B.3, Hds.3854. Kitabu'l - Misal, B.2, Hds. 3021. [24] Bakara, 2/115 - 117. [25] İhlas, 112/1-4. [26] Sahih-i Buhârî, Kitabu'l - Cenaiz, B.79, Hds.l 13. Kitabu't - Tefsir, B.236, Hds.295. Kitabu'l- Kader,B.2, Hds.6. .   Sahih-i Müslim, Kitabu'l - Kader, B.6, Hds.22 - 25. Not: Hds. 25'de şu ziyade vardır: Eğer annesi - babası müslüman iseler, çocuk da müslüman olur." Sünen-i Tirmizî, Kitabu'l - Kader, B.5, Hds.2223 - 2224. Sünen-i Ebu Davud, Kitabu's - Sünnet, B.17, Hds. 4714. İmam Malik, Muvatta', Kitabu'l - Cenaiz, Hds. 52: [27] Şura, 42/21. [28] Mâide, 5/3. [29] Sahih-i Buhârî, Kitabu's - Sulh, B.5, Hds.7 Sahih-i Müslim, Kitabu'l - Akdiye, B.8, Hds.17. Sünen-i İbn Mace, Mukaddime, B.2, Hds.14. Sünen-i Ebu Davud, Kitabu's - Sünnet, B.6, Hds.4606 Not: Muhammed b. İsa, rivayetinde şöyle der: Rasulullah (s.a.s.) şöyle buyurdu: "Kim bizim sünnetimizin aksine bir şey yaparsa, o, reddo-Iunmuştur." [30] Sahih-i Müslim, Kitabu'l - Akdiye, B.8, Hds.18. [31] Sünen-i İbn Mace, Mukaddime, B.6, Hds.42 -43. Sünen-i Ebu Davud, Kitabu's - Sünnet, B.6, Hds.4607. Sünen-i Tirmizî, Kitabu'l - ilm, B.16, Hds.2815. Sünen-i Dârimî, Mukaddime, B.16, Hds.96. [32] Ahzab, 33/36. [33] Tevbe, 9/31. [34] Tevbe, 9/31 [35] Sünen-i Tirimizî, Kitabu Tefsiru'l - Kur'ân, B.10,3292. İbn Kesir, A.g.e. c.7, sh.3456. İmam Ahmed b. Han-bel'den. [36] Bakara, 2/111- 112. [37] Et - Taberî, A.g.e. el, sh.309 - 310. [38] Mü'minun, 23/84 - 90. [39] Aclunî, Keşfu'l - Hafa, c.l, Sh.311, Hds. 1005, Ebu Nu-aym, Hilye'de ve Beyhakî'den. İmam Suyutî, A.g.e. c.2, sh.229, Hds.1796 - 1797 (3345 -3346). [40] Şura, 42/11-12. [41] Bakara, 2/255. [42] Mü'minun, 23/91. Ayrıca bkz. Nisa, 4/171. Kehf, 18/4 - 5. İsra, 17/111. [43] Büruc, 85/12-16. [44] Zuhruf, 43/23-25. [45] A'raf, 7/185. [46] Zariyat, 51/20 -21. [47] Yunus, 10/101. [48] Rum, 30/8. [49] En'am, 6/124. [50] Cuma, 62/4. [51] Kehf, 18/110. [52] Furkan, 25/20. [53] Ra'd, 13/38. [54] Nemi, 27/79. [55] Zuhruf, 43/43. [56] Şura, 42/15. [57] Yunus, 10/41-43. [58] Kâfirun, 109/6. [59] Fussület, 41/33.