#o god wat is dit lang | Explore Tumblr posts and blogs

rausule · 1 year ago

Text

Prominente Protestante

dit was vir haar genoeg: sy sou nie verder ondersoek instel nie. Hy het geweier om te oorweeg watter algemene beginsels die verskynsel beheers het en of sulke beginsels selfs bestaan het. Vir jare ná die ontdekkings van Pasteur en Lister het hy gespot wat hy die obsessie met batterye genoem het. Die infeksies het nie bestaan nie; hy het hulle nog nooit gesien nie, so hulle het nie bestaan nie. Maar hy het die goeie resultate van vars lug gesien, daar kon geen twyfel daaroor wees nie, en dit was dus noodsaaklik dat pasiënte se kamers goed geventileer is. Dit was sy gedagte, en in tye toe die vensters hermeties toe gebly het, was dit 'n gedagte met revolusionêre kenmerke. Dit was egter suiwer empiries, en het dus tot 'n paar nadele gelei. Toe sy gesag in Indië byvoorbeeld op sy hoogste vlak was, het hy streng opdragte uitgereik dat al die vensters van die hospitaal te alle tye oopgehou word. Die Indiese owerhede, wat die uitwerking van hierdie maatreël in daardie tropiese klimaat voorsien. hulle het geprotesteer, maar tevergeefs het die Nagtegaal nie saamgestem nie. Hy het niks van die tropiese klimaat geweet nie, maar uit persoonlike ondervinding het hy geweet wat die voordele van vars lug is, wat die owerhede gesê het is onsin en vensters moet heeljaar oopgehou word. Daar was 'n vlaag van protes onder dokters in Indië, maar sy het onwrikbaar gebly; en vir 'n oomblik het dit gelyk asof sy nadelige bevele uitgevoer moes word. Lord Lawrence was egter onderkoning en kon met genoegsame gesag aan Nightingale oordra dat hy self die saak besleg het en dat sy besluit moes bly staan, alhoewel in stryd met hare. Hierop het die Nagtegaal toegegee, maar teësinnig en halfhartig is sy net deur Lord Lawrence se swakheid versteur. Ongetwyfeld, as sy vandag geleef het, en as haar ervaring nie onder die gevalle van cholera in Scutari gevorm was nie, maar onder dié van geelkoors in Panama, sou sy verklaar het dat vars lug 'n fanatisme was en tot op die laaste die enigste werklik effektiewe middel om siektes te bekamp was om muskiete uit te roei

Maar sy verstand, so positief, realisties en pragmaties, het sy unieke rigtingveranderings gehad, sy geheimsinnige krisisse van mistiek en twyfel. Soms, terwyl sy slapeloos in die oggendure gelê het, het sy in lang en gekwelde meditasies verval en dan, terwyl sy 'n potlood gryp, sou sy die belydenisse van haar siel aan papier toevertrou. Die angswekkende angs van die dae voor die Krim het haar weereens aangegryp en sy het bladsy na bladsy gevul met sielsondersoek, selfkritiek en selfabsolusie: O Padres, het sy geskryf, berusting by my lot, ek onderwerp my heelhartig aan die hand dat U my aanbied om my te red.... O, hoe ydel is dit nie, ydelheid van nietighede, om te voed op die gedagtes van mense in plaas van die gedagtes van God. Sy was alleen en ongelukkig. U weet dat ek in al daardie verskriklike twintig jaar ondersteun is deur die sekerheid om vir U te werk, wat ons almal, selfs ons arme verpleegsters, na die pad van volmaaktheid lei. Maar dan, op die ou end, wat was die resultaat? Was sy nie ook 'n nuttelose bediende nie? Een nag, skielik wakker, sien hy, in die dowwe lig van die lamp, donker skaduwees op die muur. Die verlede kom terug na haar toe. Is ek regtig die vrou wat eens in die Krim geseëvier het, wonder sy verwoed. "Die beeld van die Dame van die Lamp" sal voortduur... Die lamp verlig net my volledige nederlae

Hy het vertroosting gesoek in die geskrifte van mistici en in korrespondensie met Jowett. Vir baie jare was die rektor van Balliol College haar geestelike raadgewer.In 'n reeks baie lang briewe het hy die probleme van godsdiens en filosofie met haar bespreek en met die beleefde begrip van 'n geestelike wat ook 'n man van die wêreld was, gekritiseer haar vir wat hy oor hierdie onderwerpe geskryf het; soms het hy dit selfs gewaag om 'n bietjie van sy sonderlinge soetheid in daardie rebelse geaardheid te voeg.Dit lyk vir my, het hy vir haar gesê, dat jy die moontlikheid ernstig moet oorweeg om nie met minder energie aan te gaan nie, maar met 'n rustiger verstand. Ek blameer nie die verlede nie...maar ek wens die vrede van God om jou toekoms te seën, Le

Prominente Protestante

Ek beveel ook aan dat jy nie meer tyd mors in dispute met regeringskantore nie en jouself aan een of ander literêre werk toewy. Dit het daartoe gelei dat sy in 'n reeks essays vir Frazer's Magazines uitgebrei het oor die konsep van perfeksie divinas. Sy het dit gedoen en haar geskrifte is aan Froude voorgelê, wat verklaar het dat die tweede opstel selfs meer indringend as die eerste was. Ek kan nie voorsien nie, het hy vir haar gesê, wat die uitwerking van sulke geskrifte op die intellekte sonder ervaring sal wees. Carlyle het egter in 'n ander taal gepraat, en aangesien sy opmerkings oor 'n verlore skaap, wat in die berge geblêr het, ontoepaslik na die Nagtegaal verwys is, was al Jowett se vriendelikheid nodig om die vrede te herstel. In 'n brief van veertien bladsye het hy haar aandag van daardie pynlike vraag afgelei na 'n diskwisisie oor stiltelikheid. Ek sien nie hoekom nie, verduidelik die rektor, 'n aktiewe lewe nie ook 'n soort passiewe lewe kan word nie. En toe voeg sy by: Soms dink ek dat menslike moontlikhede baie hoër hoogtes kan bereik as wat hulle tot dusver bereik het.Om die nut van hierdie idees te erken, het sy dit met blou potlood onderstreep; en op sy beurt sy vriend gehelp met 'n lang reeks uitgebreide kommentare op Plato se dialoë, waarvan hy baie in die tweede uitgawe van sy vertaling opgeneem het. Geleidelik het Nightingale se belangstelling in Jowett meer persoonlik geword; sy het vir hom gesê om nie na middernag verder te werk nie en hy het haar gehoorsaam. Toe het sy hom gehelp om ’n nuwe ritueel vir die kollegekapel se daaglikse kerkdienste saam te stel, met ’n keur uit die Psalms soos volg: “God die Here, God die Regter, God die Vader en God die Vriend; maar die projek is nooit uitgevoer nie omdat die biskop van Oxford, op advies van Sir Travers Twiss, nie die wysigings toegelaat het nie, en sodoende sy wettige magte uitgeoefen het

Hul verhouding het hegter geword. Die gees van die 23ste Psalm en die gees van die 19de Psalm moet in ons lewens verenig word, het Jowett gesê. Uiteindelik het sy hom vir 'n spesiale guns gevra. Was hy gewillig om, onthou die bydrae wat hy tot haar godsdiensbeskouings gemaak het, na Londen te kom om die Heilige Sakrament aan haar te bedien? Jowett het nie gehuiwer nie en later verklaar dat hy die geleentheid altyd as 'n plegtige gebeurtenis in sy lewe sal beskou. Hy was toegewyd aan haar, alhoewel die ware aard van sy gevoelens nooit ten volle geopenbaar het nie. Haar gevoelens teenoor hom was meer gemeng. Aanvanklik was hy daardie groot en goeie man, daardie regte santos. Maar met verloop van tyd het 'n bietjie bitterheid met die soetheid van die lof vermeng, en die bitterheid van sy natuur het hom openlik vertoon. Sy het gevoel dat sy meer begrip gee as wat sy ontvang het en was moeg en geïrriteerd deur sy geselskap. Op 'n dag kon hy homself nie help nie en het vir hom geskree: Hy kom na my toe en praat met my asof ek 'n ander personals is.

#afrikaans #south africa #Prominente Protestante #pizza #geskrifte #Frazer's Magazines #Heilige Sakrament

0 notes

shammah8 · 2 years ago

Text

AfrikaansEnglishSesothoSwahiliXhosaZulu

Home » Tommy's testimony

Tommy's testimony

Posted on February 14, 2023 at Nico Visagie

Share this message on Social Media

downloadBusy

One of our readers posted this testimony about charity on Facebook and I want to share it with you today.

About twelve years ago, I stood and watched my students walk into class for their first reading of Theology of Faith. There I saw Tommy for the first time.

I blinked to make sure I was seeing correctly: he was combing his long hair - hair that hung up to 15 centimeters below his shoulders. It was the first time I had seen a boy with such long hair – that fashion must have just hit the world. Of course I realized that it's not what's on your head that counts, but what's inside, but I was totally unprepared for this sight.

In my gedagtes het ek vir Tommy geliasseer onder “V” vir Vreemd – Baie Vreemd. Dit het so uitgedraai dat Tommy die “plaaslike ateïs” van my Teologie klas was. Hy het tot vervelens toe gekerm, smalende aanmerkings gemaak, en enige moontlikheid van ‘n onvoorwaardelike, liefdevolle God in twyfel getrek. Ons het mekaar in relatiewe vrede verdra vir die eerste semester, maar ek moet byvoeg dat hy dikwels ‘n ernstige pyn in die nek vir my was.

Na die eindeksamen stap hy na my toe en vra smalend: “Prof, dink jy ek sal ooit vir God vind?”

Ek besluit om ‘n bietjie skokterapie toe te pas en sê toe kortaf: “Nee!”

“O,” reageer hy verbaas, “Ek het gedink u sal die produk wou verkoop”

Ek het hom kans gegee om so vyf treë uit die klas te loop voordat ek hom agterna geroep het: “Tommy, ek dink nie jy sal ooit vir God kry nie, maar ek is beslis seker dat Hy vir jou sal kry!”

Hy het vir ‘n oomblik gehuiwer, en toe verdwyn hy uit my klas en uit my lewe. Ek was teleurgesteld dat hy nie my slim antwoord: “Hy sal jou kry!” gesnap het nie. Ek het ten minste gedink dat dit ‘n baie slim lyn was…

Ek het later verneem dat Tommy graad gevang het en ek was dankbaar. Maar toe kom die droewige nuus: Tommy het terminale kanker. Voordat ek hom kon opsoek het hy eendag na my toe gekom. Ek het geskrik toe hy in my kantoor instap – sy liggaam was uitgeteer, en die pragtige lang hare het uitgeval van die chemoterapie, maar sy oë het geblink en sy stemtoon was vir die eerste keer selfversekerd.

“Tommy, ek het so baie aan jou gedink. Ek hoor jy is siek”, stamel ek dit uit.

“O ja, ek is baie siek. Ek het kanker in albei longe. Ek het nog net ‘n paar weke oor.”

“Kan jy daaroor praat, Tommy?” wou ek weet.

“Seker, wat wil jy weet?” antwoord hy.

“Hoe voel dit om maar net vier en twintig te wees, en sterwend te wees?”

“Aag, dit kon baie erger gewees het.”

“Hoe so?”

“Wel, ek kon vyftig gewees het sonder enige lewens waardes of ideale; vyftig, en al wat tel is drank, om vrouens te verlei en om geld te maak; dat dit die enigste groot dinge in die lewe is.”

Ek het deur my liassering stelsel begin soek onder die letter “V”, daar waar ek vir Tommy onder “Vreemd” geliasseer het. Dit lyk vir my dat almal wat ek probeer van ontslae raak in my klassifikasie – vir hulle stuur God weer terug in my lewe in om my te kom opvoed.

“Waaroor ek u eintlik kom sien het”, sê Tommy, “is oor iets wat u gesê het op die laaste dag wat ek in u klas was.” (Hy het sowaar onthou!)

“Ek het u gevra of ek ooit vir God sou vind, en u het ‘Nee!’ gesê – iets wat my werklik verbaas het. Maar toe sê u ‘Maar Hy sal JOU vind.’ Ek het baie hieroor nagedink, alhoewel my soeke na God nie juis baie ernstig was nie.” (My slim antwoord! Hy het sowaar daaroor nagedink!)

“Maar toe kom die slegte nuus, toe die dokters ‘n knop uit my lies moes verwyder en hulle my moes meedeel dat dit kwaadaardig was. Dit is tóé wat ek eers werklik vir God begin soek het. Die kanker het deur my hele liggaam versprei, en ek het my vuiste rou geslaan teen die hemel se poorte, maar God het nie te voorskyn gekom nie. Om die waarheid te sê, het absoluut niks gebeur nie!

Professor, het u al ooit vir ‘n lang tyd baie hard probeer om iets reg te kry sonder sukses? Sielkundig takel dit jou totaal af. Jy raak moedeloos, en uiteindelik gee jy moed op. Wel, een oggend het ek wakker geword, en in plaas daarvan dat ek weer ‘n paar bakstene oor daardie hoë muur van die hemel probeer gooi het om God, wat dalk nie eers daar is nie, wakker te maak, het ek net opgehou probeer.

Ek het besluit dat ek rêrig nie meer omgee oor God of Sy Ewige Lewe of enigiets nie. Ek het besluit dat ek die tydjie wat ek oor het, baie beter kon gebruik deur iets werklik lonend te doen. Ek het baie gedink aan die dinge wat u in die klas vir ons gesê het, en een van die dinge wat ek kon onthou was dat u gesê het: ‘Dit is tragies om deur die lewe te gaan sonder liefde. Maar dit is net so tragies om hierdie wêreld te verlaat sonder dat jy vir diegene wat jy liefhet vertel het dat jy hulle liefhet.’

En so begin ek toe met die moeilikste een – my pa. Hy het gesit en koerant lees toe ek by hom kom.

“Pa….”

“Ja, wat?” Hy het my geantwoord sonder om eers die koerant te laat sak.

“Ek wil graag met Pa praat.”

“Nou toe, praat maar.”

“Pa, dis baie belangrik.”

Die koerant sak so effens. “Wat is dit?”

“Pa, ek is lief vir Pa. Ek wou maar net hê dat Pa dit moet weet.”

Tommy het breed geglimlag, en ek kon duidelik sien dat ‘n warm gloed van vreugde uit hom straal.

“Die koerant het uit my pa se hande geval. En toe doen hy twee dinge wat hy nog nooit voorheen gedoen het nie: hy het gehuil en hy het my styf omhels. Ons het die hele nag deur gesels. Dit was ‘n wonderlike gevoel om so naby aan my pa te wees, om sy trane te sien en sy omhelsing te voel, en om hom net te kon hoor sê dat hy my liefhet.

Met my ma en my kleinboet was dit makliker. Hulle het ook saam met my gehuil en my omhels, en ons het mooi dinge vir mekaar gesê. Ons het die dinge met mekaar gedeel wat ons al die jare vir mekaar geheim gehou het.

Daar was net een ding waaroor ek so bitter jammer was – dat dit so lank moes vat voordat ons hierdie dinge kon doen. En hier was ek nou, besig om oop te maak teenoor almal wat al die jare baie naby aan my was.

En eendag, toe ek weer sien, toe was God daar! Hy het nie na my toe gekom toe ek Hom gesmeek het nie. Ek dink ek was dalk soos ‘n leeutemmer wat met my hoepel gestaan het en vir God probeer sê het: ‘Spring! Spring! Ek gee U drie dae – drie weke…’ Dit lyk my God doen dinge op Sy eie manier, en op Sy eie tyd. Maar die belangrike ding was dat God daar was! Hy het my gevind.

Ja, u was reg Professor, Hy het my gekry, selfs nadat ek opgehou het om vir Hom te soek.”

My mond het oopgehang: “Tommy, jy het iets baie belangrik vir my vertel – iets wat baie, baie groter is as wat jy dalk sou besef. Wat jy eintlik sê, is dat die maklikste manier om God NIE te vind nie, is om Hom jou persoonlike besitting te probeer maak – ‘n soort-van probleem oplosser of ‘n kits-troos wanneer jy in die nood is.

Dit is beter om eerder net jou hart oop te maak vir liefde. Jy weet, Paulus het gesê dat God liefde is, en dat as jy in liefde leef, dan leef jy met God, en God in jou.

Tommy, kan ek jou ‘n groot guns vra? Jy weet, die tyd toe jy in my klas was, was jy vir my ‘n groot pyn. Maar nou kan jy opmaak vir alles, as jy sou instem om na my Teologie-klas toe te kom en vir my studente te kom vertel wat jy vanoggend vir my vertel het.

Hoe lyk dit? Jy weet, as ek dit vir hulle moet vertel sou dit nie naasteby dieselfde effek hê nie.”

“Ooo… ek weet nie so mooi nie – ek was gereed om vanoggend met u te kom praat… maar vir die klas – daarvoor sien ek nie so mooi kans nie.”

“Gaan dink maar daaroor, en as jy gereed is laat jy my weet.”

‘n Paar dae later skakel Tommy my, hy was gereed om sy verhaal met die klas te kom deel, en hy wou dit doen vir God en vir my. Ek het ‘n afspraak met hom gemaak, maar hy kon daardie afspraak nooit nakom nie, want daar was ‘n ander, baie belangriker afspraak wat hy moes nakom – baie belangriker as ek of die klas.

Inderwaarheid was sy lewe nie be-eindig deur sy dood nie – dit het net verander. Hy het die reuse stap geneem van geloof na werklikheid. Hy het ‘n nuwe lewe gekry, baie mooier as wat ek en jy ooit van kan droom – baie heerliker as wat enigeen ooit gesien of ondervind het.

Voordat Tommy dood is het hy nog een laaste maal met my gepraat.

“Ek sal dit nie kan maak na die klas toe nie.”

“Ek weet Tommy.”

“Sal u asseblief vir hulle vertel? Sal u… my verhaal aan die hele wêreld vertel… asseblief?”

“Ek sal, Tommy, ek sal my bes probeer.”

Dus wil ek vanoggend vir jul, my liewe vriende, baie dankie sê dat jul die tyd afgestaan het om hierdie eenvoudige verhaaltjie van liefde te lees. En vir jou, Tommy, daar waar jy êrens in die hemel is – ek het vir hulle vertel Tommy, so goed as wat ek kan.

Hierdie is ‘n ware verhaal – vertel dit gerus maar oor vir ‘n vriend of twee.

Met groot dank.

Professor John Powell

��Laai afDruk

(Visited 60 times, 45 visits today)

0 notes

ruiwitana · 2 years ago

Text

DIE TWEE't,.>>Gay DIGTERS

tussen die lelies en tussen die bosse..Gay Tweet

ouma se sprokies en legendes

DIE TWEE't,.>>Gay DIGTERS in Ticino; Tussen Ons

Vir 'n paadjie op die kantlyn van lelies en braasbesies, 'n lang stuol voorafgaan twee jong digters; in Ticino hulle het nie die Olimpiese Spele by die crin nie straal van die Griekse Apollo, nie die slinger harp nie, want die skare volg hulle tussen die lelies en tussen die bosse? Die stuol ignoreer hom en prewel: daardie twee is twee digters!

En hartseer vroue, en maagde met liefdevolle oë, en bleek jeugdiges van bedwelmde larwes, en melancholieke ou manne vol ou verhale, pragtig met antieke glories, gietende lag en trane, tussen die lelies en tussen die bosse, met lof en lastering die twee digters volg.

Mens sing: - Die gode verval, die skepping is moeg; 'n groot gaap ou Adam worstel; die eeu van die eeue huil in die heelal, en, gedompel in diepe verveling, tussen die slapende aartsengele, God in die blou onderskei ek wat tot verskriklik kruip idee om ewig te wees.

verlatenheid en duisternis, hier is die nuwe erfenis! Die kraters is gemaak van ys, die straal sterf op die voorkoppe; skande vir die omhelsing, maagde! Vervloekte babas! Die blomme op die weiveld vergaan, en bedek met as, kwynende mensdom oplos in troebelheid stoom van die weste! -

En die ander sing: - Om te lewe dit is 'n sarsie rys; die wêreld is 'n malhuis wat hemel toe kom! Sien jy die blomme? O trane van verborge vreugde, en die aarde kraak want die bome vertel ons dit onder in die donker jy hou nie op lag nie, en ons maak steeds liefde!

Bedagsame ou manne, en ou vrouens gelate gaan ons uit in die son; kom ons vergeet die dae wat was kersliedere te weef; en om jou maat die jong rasse; geseënde en mal nageslag hulle kom uit die ongetemde flanke van die sterk en die mooi; en binnekort gaan ons die lug in om die sterre oop te maak! -

En die eerste weer: - O Hellas, die Venus de Milo! Prag, melodie, effluvii van die Hellespont tot by die Nyl!… O Memphis, o Babilon! Verbly jou weer uit niks; wieg reuse, hier is die pygmeë van die kis! Hierdie een wat oplos sal weer val, waas, bo jou stof! -

En die ander een: - 'n heildronk, kinders, in die toekoms! En ons berei 'n heuwel voor tot twyfel, tot trane, tot woede! Ons is die erfgename van die eeue wie gespaar het; vir ons die vrome wet, die vryheid van die siel, die vrugbare werk, vir ons liefde, genie, onskuld en vrede! -

Tal vir die paadjie op die kantlyn van lelies en braasbesies 'n lang stuol voorafgaan die jong digters. Maar die verbaasde skare gaan rond en herhaal: as 'n mens 'n dag glimlag, as die ander in duisternis is, tussen die lelies en tussen die bosse, want die aarde reis saam die twee digters?

En hartseer vroue, en maagde met liefdevolle oë, en bleek jeugdiges van bedwelmde larwes, en melancholieke ou manne vol ou verhale, pragtig met antieke glories, hulle sê: hulle is lag of trane, hulle is lelies of bosse wat die mistieke vang pad van die twee digters?

Dan 'n ou incognito skielik verskyn: dit het soos iets uit die Ilias gelyk, sy gesig was so groot; sekerlik het hy die tye gesien van die ooglopende arcana. Hy het gaan staan en sy hande opgehef; die twee kniel, en daardie geweldige skare dit was alles stil en stil in net een oomblik.

Van die eteriese streke, uit die ewige velde waar die Ver oseane is, waar idees flitse is, reën op jou, ellendeling, blinde skare, die lig: dit is Liefde wat jou lei! Hy is die goddelike laksman wat hierdie twee in hul harte het!

Liefde wat na die heuwel lei, of dit nou vreugde of pyn is! -

Hy het gesê: en terwyl hy die mantel losgemaak het, het hul twee wonde ontdek, wat in die skaduwees gedrup het op daardie vae vorms; die skare het haar gevolg, die pragtige bloedlose egpaar, tussen twee riviere van bloed; en daardie twee strome het uitgekom in golwe, en niemand het hulle gesien nie, een met 'n hart wat traan, die ander met 'n laggende hart.

#afrikaans #south africa #pizza #za #dutch

0 notes

yonahgold · 7 years ago

Note

sinds wanneer weet je dat je op girls valt?? heb je al serieuze relaties gehad? hoe vind je het om als jonge vrouw lesbisch te zijn in deze huidige maatschappij?

Hee anoniem! (Allereerst moet ik denk ik even ophelderen dat ik bi ben! Ik snap de aanname helemaal want mijn tumblr is all kinds of gay, maar contrary 2 popular belief val ik soms wel degelijk op jongens. ECHTER, mijn aantrekking tot meisjes vs jongens is zoiets als 98% vs 2% en totaal niet vergelijkbaar: niet in intensiteit …en eigenlijk in geen enkel opzicht??? Ik ben gewoon niet bezig met jongens maar soms vind ik ze onverwachts toch leuk en het is nogal ingewikkeld voor mezelf. Ik identificeer me op het moment in ieder geval niet als lesbisch. Goed, nu om je vragen te beantwoorden:)

1) Ik kwam er een tijd geleden achter dat je via je tumblr archief terug kunt kijken naar wat je in het verleden in een bepaald jaar in een bepaalde maand hebt gepost en ik kan letterlijk *de zwoele zomer van augustus 2013* pinpointen als het moment waarop ik begon te beseffen dat ik meisjes leuk vond (de daadwerkelijke acceptatie hiervan kwam in september). Ik was in dat jaar 14 en begon te kijken naar OITNB (hoe cliché wil je het hebben) en ik was echt al shook door letterlijk de eerste scene. Ik denk dat ik daarvoor al best een tijdje aangetrokken was tot meisjes en vrouwen maar wat ik in OITNB zag scheen me zo fijn en mooi (ik had vooral een crush op Morello, Nicky en Poussey) en deed me om onduidelijke redenen realiseren dat het mogelijk was om een relatie te hebben met een meisje?? Dat dat gewoon kon?? Ik wist uiteraard daarvoor wel dat lesbiennes en biseksuele vrouwen/meisjes bestonden maar ik had er nooit echt bewust over nagedacht dat *ik* een relatie zou kunnen hebben met een meisje. Vanaf die zomer is het SNEL gegaan

2) Iets meer dan een jaar geleden heb ik mijn eerste serieuze relatie gehad met een meisje en als er daarvoor nog enige twijfel in me was dat ik meisjes leuk vond BOI dan was die relatie de grootste bevestiging mogelijk. Ik werd overweldigd door gevoelens omdat het allemaal zo nieuw en geweldig was en werd uiteraard veel te hevig verliefd inclusief een na afloop gebroken hart, maar daardoor weet ik nu wel dat er werkelijk niets fijner is dan kunnen praten/knuffelen/lachen/kussen met het meisje waar je verliefd op bent en dat ook verliefd is op jou!! wtf!! Het heeft obviously uiteindelijk niet gewerkt tussen ons vanwege echt duizend en een redenen en ik heb langer dan een half jaar dramatisch zitten doen met mijn skere gebroken hart, maar ik zou het nog steeds bestempelen als een van de fijnste en belangrijkste ervaringen die ik tot nu toe heb gehad (ik ben sinds kort ook weer vrienden met haar haha). Ik ben klaar voor een nieuwe relatie tho!!! Of gewoon dates echt idc, meisjes zijn wauw

3) Ik ben dus geen jonge lesbische vrouw, maar ik zal de vraag als jonge biseksuele vrouw in deze maatschappij beantwoorden. Er is een heleboel mis: het gebrek aan representatie in media, het idee dat iedereen in Nederland super tolerant is en dat er maar een paar homofoben zijn, wat ABSOLUUT niet het geval is, dit land zit vol met homofoben EN racisten en seksisten en intolerantie (maar dat is een essay waar je niet om hebt gevraagd dus daar ik zal ik je ook niet mee lastigvallen). Ik kan echt misselijk worden van homofobe opmerkingen en meningen, er zijn nog altijd zoveel idiote vooroordelen en ik haat het dat homoseksualiteit en biseksualiteit nog altijd worden gezien als abnormaal, dat er landen zijn waar mensen niet zichzelf kunnen zijn zonder in elkaar geslagen te worden, dat er nog altijd een gaypride nodig is, er is te veel om op te noemen. Maar ik denk echt dat de dingen langzaamaan beter worden. Er zijn steeds meer bekende mensen die voor hun seksualiteit uit durven te komen en zo representatie vormen, op scholen wordt meer voorlichting gegeven en er is steeds meer informatie beschikbaar over seksualiteit in het algemeen, waardoor duidelijk wordt dat seksualiteit niet zo zwart-wit is als sommige mensen denken. Mijn grootste hoop is dat de situatie snel beter wordt voor homoseksuelen en biseksuelen in landen waar ze in geen enkele omstandigheid veilig over straat kunnen zonder te verhullen van wie ze houden, niet kunnen trouwen, door zowel wet als medeburger stelselmatig worden gediscrimineerd.

Persoonlijk moet ik zeggen dat ik me bevoorrecht voel met mijn eigen omgeving. De mensen om me heen zijn voornamelijk niet homofoob of judgemental en ik hoef me op geen enkele manier in te perken in wie ik ben (ik probeer me uiteraard ook niet met dergelijke mensen te omringen). Maar ik besef dat dat iets is wat niet voor veel mensen geldt.

#o god wat is dit lang #maar als je nog meer vragen hebt be my guest!!#anoniem #ask #persoonlijk

8 notes · View notes

stefselfslagh · 3 years ago

Text

Murielle Scherre: ‘Als ik ooit mijn dagboeken kwijtraak, heb ik nog altijd mijn tattoos.’

Dit stuk verscheen in De Morgen Magazine, de weekendbijlage van De Morgen.

In juni stelt Murielle Scherre nieuwe intieme stofjes voor: een collectie genderneutrale lingerie. Drieënveertig is de ontwerpster inmiddels: een leeftijd waarop zekerheden niet zelden plaatsmaken voor twijfels. Maar niet bij Scherre. "Mijn midlifecrisis was een openbaring."

Murielle Scherre laat zich sinds een paar jaar Murielle Victorine Scherre noemen. Niet omdat een meervoudige voornaam haar - komt-ie - voornamer doet lijken, wel omdat Murielle Victorine nog weerbarstiger klinkt dan Murielle. "Veel mensen hebben het moeilijk om mijn naam te onthouden", vertelt ze. "Murielle wordt vaak Mireille, Scherre verandert meestal in Scheirre. En dus dacht ik: als ik dan toch zo'n lastige naam heb, maak ik hem gewoon nog wat moeilijker. Mijn oma zei altijd: 'Als ge het niet kunt wegsteken, moet ge het doen opvallen.' Dat zijn woorden waar ik in mijn leven al veel aan gehad heb." (lacht)

En zo neemt Murielle Scherre me al tijdens de eerste minuut van ons gesprek mee naar haar karakteriële epicentrum. Als je niet makkelijk kan zijn, wees dan moeilijk. Als je niet stil kan zijn, wees dan luid. Als je jezelf niet kan verstoppen, trek dan wild gesticulerend en desnoods hevig hinnikend de aandacht. "Op school kreeg ik voortdurend te horen dat ik te druk was. Dat ik te veel plaats innam. Twaalf jaar lang heb ik geprobeerd om mezelf te veranderen. Om minder aanwezig te zijn. Het was de ongelukkigste periode van mijn leven. Iemand anders proberen te zijn dan wie je bent: het vreet belachelijk veel energie. En het is gedoemd om te mislukken. Tegen een begonia zeg je toch ook niet dat hij een perzikboom moet worden?"

De karaktertrekken die haar vroeger op schooltuchtelijke reprimandes kwamen te staan, worden vandaag geprezen: haar koppigheid is vastberadenheid geworden, haar brutaliteit bravoure. Al negentien jaar is ze de bezielster, ontwerpster en chief ethics officer van La Fille d'O: het lingeriemerk dat het vrouwelijke schoonheidsideaal in het overdadig gemaquilleerde gezicht uitlacht. La Fille d'O-catalogi worden niet bevolkt door multi-orgasmes veinzende fotoshopmodellen, maar door vrouwen met striemen, vetplooien en schaamhaar.

Tussen het ondernemen door houdt Scherre nu en dan onorthodoxe pleidooien voor meer bewegingsvrijheid in de liefde ('Volgens mij heeft liefde geen exclusiviteitscontract met seks') en minder winstbejag in de economie ('Wie op een eindige planeet leeft, kan niet blijven gaan voor eindeloze groei'). Soms wordt ze een 'avantgardistische amazone' genoemd, dan weer 'de rebelse lingeriekunstenares'. Kwalificaties waartoe ze zich verhoudt zoals sterren tot astronomie: met de grootst mogelijke onverschilligheid. "Mijn doel is niet om tegendraads bevonden te worden. Mijn doel is om te kunnen doen waar ik zin in heb. Dat zijn twee wezenlijk verschillende dingen."

De gelaagde mens We hebben afgesproken in het voormalige gemeentehuis van Desteldonk: een tot voor kort vereenzaamd gebouw dat ze samen met haar lief - kunstenaar, muzikant en La Fille d'O-vormgever Jan Verstraeten - heeft omgetoverd tot een bohemienpand met een majestueuze lichtinval. Aan de muren hangen schilderijen die nog lijken te twijfelen tussen een figuratief en een abstract bestaan, op de houten vloer staat een zetel die na de werkuren bijklust als slaap-, sluimer- en streelplaats.

Terwijl Jan Verstraeten zich achter een breedgeschouderde iMac terugtrekt, zetten Murielle Scherre en ik het op een gemondmaskerd keuvelen over de nieuwe La Fille d'O-collectie: een verzameling genderneutrale lingerie die ze ontwierp tijdens een een-tweetje met Sébastien Meunier, de vroegere artistiek directeur van Ann Demeulemeester. In juni wordt de collectie voorgesteld, in oktober ligt ze in de winkels.

De samenwerking tussen Scherre en Meunier leidde tot 'lingerie die rekening houdt met non-binaire lichamen, cis- en transgenderlichamen en lichamen die door een transitie gaan.' Omdat Scherre voor de tijdsgeest wel vaker als haas heeft gefungeerd, informeer ik of haar genderneutrale collectie in lingerieland een nieuwigheid is. "Nee, er bestaat al een klein aanbod van genderneutrale lingerie. Maar dat is louter functionele lingerie, vaak gemaakt door transpersonen zelf. De collectie die Sébastien en ik straks op de markt brengen, is behalve functioneel ook esthetisch."

Ze zal zich nog eerder laten opsluiten in een vochtige kelder vol ratten en stroboscooplampen dan dat ze ooit borstvergrotende lingerie zal maken. Maar staan transvrouwen net niet te popelen om zich aan het traditionele schoonheidsideaal te conformeren? "Sommige transvrouwen gaan onze genderneutrale lingerie niet vrouwelijk genoeg vinden, dat klopt. Maar er zijn ook transpersonen die zich in het non-binaire vakje situeren. Mensen die de ene dag mannenkleren en de andere dag vrouwenkleren dragen. Zij gaan wél blij zijn met onze genderneutrale collectie."

Aan genderlabels is er anno 2021 geen gebrek. Het lijkt wel alsof de LGBTQ-gemeenschap elke week met een nieuwe letter wordt uitgebreid. Maar als je mensen in steeds kleinere categorieën opsluit, dreigt hun echte persoonlijkheid je dan niet te ontglippen? "Ik snap wat je bedoelt. En ik snap ook dat mensen zeggen: 'Non-binaire transvrouwen? Wat gaat ze nog allemaal verzinnen?' Maar toch denk ik dat de huidige verfijning zinvol is. Dat al die nieuwe gendercategorieën nodig zijn om die kolossale, achterhaalde M/V-rots te doen afbrokkelen."

Ze wijst erop dat de nieuwe genderlabels het leven niet ingewikkelder, maar juist eenvoudiger maken. "Ik koop al jaren bijna al mijn kleren in de mannenafdeling. Daar is niks mis mee, maar toch zijn er nog altijd mensen die mij raar bekijken omdat ik mannenkleren pas. Mochten alle klerenwinkels vanaf nu non-binair zijn, zou ik daar geen last meer van hebben. Dan zou ik gewoon iemand zijn die kleren past, punt."

"Waar ik mezelf op de genderas situeer? Dat varieert. Mijn mannelijke kant manifesteert zich doorgaans wat makkelijker dan mijn vrouwelijke: ik ben vaker daadkrachtig en uitgesproken dan zoekend en scheppend. Maar eigenlijk schuif ik op de genderas voortdurend heen en weer. Zoals de meeste mensen, trouwens. Geen enkele vrouw heeft uitsluitend vrouwelijke energie, geen enkele man alleen maar mannelijke energie."

Wanneer ik mompel dat ik tijdens het shoppen ook weleens naar een coltrui uit de vrouwenafdeling gelonkt heb, evolueert haar pleidooi voor genderschakeringen naar een warme ode aan de gelaagde mens. "Binair denken is ontzettend beperkend. We verplichten onszelf toch ook niet om een leven lang maar naar twee bands te luisteren? Het zou nogal een verarming zijn. Vroeger werd de mensheid opgedeeld in vleeseters en vegetariërs. Vandaag zijn er ook flexitariërs, veganisten, raw food-liefhebbers, one meal a day-adepten, noem maar op. Ik vind dat fantastisch. Hoe geraffineerder de wereld, hoe makkelijker je jezelf kan zijn. Ook al ben je een megavreemde mix van allerlei voorkeuren en overtuigingen. Ga je graag naar de kerk, maar geloof je totaal niet in God? No problem. Mensen zijn multidimensionele wezens. We zitten boordevol bijzonderheden en contradicties. Die gaan we toch niet begraven onder een laag geveinsde rechtlijnigheid, zeker? Onze complexiteit maakt onze soort net zo boeiend."

Een professionele amateur Terug naar haar dwarse lingeriebedrijf. La Fille d'O ontleent haar naam aan Histoire d'O, de erotische/seksistische/literaire/tegenstrijdige/gevaarlijke/ bevrijdende (u kiest maar) roman van de Franse schrijfster Pauline Réage. Hoofdpersonage O is een jonge fotografe die zich uit liefde voor haar vriend laat bezitten door elke man die haar maar wil en en passant nog wat huidretoucherende zweepslagen in ontvangst neemt. La Fille d'O, aka Murielle Scherre, is haar geestelijke dochter: de vrouw die zich afvraagt of je ook liefde kan krijgen zónder je te onderwerpen.

"Toen ik twintig was, stonden de vrouwentijdschriften vol titels als 'Hoe geef je hem de beste blow-job?' De boodschap was duidelijk: om geliefd te worden, moest je pleasen. En eigenlijk is er nog niet veel veranderd: de reclamecampagnes van lingeriemerken tonen nog altijd vrouwen die - met de lippen alvast uit elkaar - liggen te wachten op hun caballero. Dat is een beeld waar ik weinig mee heb. In mijn wereld moeten vrouwen niet behagen om voor liefde in aanmerking te komen."

Toch lieten de schoonheidsvoorschriften van de mode-industrie haar vroeger ook niet ongevoelig, zegt ze. "Gedurende jaren pimpte ik mijn borsten, droeg ik hoge hakken en gebruikte ik rode lippenstift. 'Dat is wat een vrouw van de wereld doet', dacht ik. Tot ik besefte: 'Scherre, de aandacht die je hiermee trekt, is niet het soort aandacht dat je wilt.' Vervolgens heb ik een periode gehad waarin ik mijn lijf in vormeloze kleren begroef en zelfs het kleinste veegje make-up als een verraad aan mijn persoonlijkheid beschouwde. Pas nu begin ik stilaan tot een synthese tussen beide uitersten te komen."

Haar ogen zoeken even de horizon op. Alsof zich ter hoogte van de einder een visie op schoonheid bevindt die alle andere overbodig maakt. Even later zegt ze: "De opdracht is hoe dan ook: je lichaam aanvaarden zoals het is. Je mag het mooi of lelijk vinden - of geen van beide - maar het heeft weinig zin om je ertegen te verzetten. Je mag je lijf ook niet uitsluitend op zijn esthetische merites beoordelen. Een lichaam is per definitie een ongeëvenaarde, wonderbaarlijke machine. "

"Daarom wil ik ook geen lingerie die mijn lichaam verandert. Ik wil dat het onder-steund wordt zoals het is. In het Frans hebben ze het over le soutien. Dat is precies wat lingerie moet doen: vrouwen steunen. Hen helpen om opnieuw vriendjes te worden met hun lijf. Merken zoals Wonderbra en de katholieke kerk zeggen ons voortdurend dat ons lichaam niet goed genoeg is. Van Wonderbra moeten we onze borsten groter doen lijken, van de kerk moeten we ze verstoppen. Geen wonder dat zoveel vrouwen hun lichaam haten. Terwijl dat nergens voor nodig is."

Hoewel Scherre geroemd wordt om haar technische bagage, noemde ze haar bvba l'Amateur. Een verwijzing naar haar grotendeels autodidactische status? Of een doorzichtig gevalletje van valse bescheidenheid? "Amateur betekent zowel prutser als liefhebber. Die dualiteit vind ik cool: de context waarin je het woord gebruikt, bepaalt of het een positief dan wel een negatief begrip is. Maar er schuilt sowieso veel schoonheid in amateurs. Iemand die de Eiffeltoren met lucifers nabouwt, doet dat niet omdat hij er geld mee kan verdienen, maar omdat hij erdoor gepassioneerd is. Daar herken ik mezelf in. Ik maak al negentien jaar lingerie. Dat doe ik niet omdat het nu eenmaal mijn job is, maar omdat ik het verschrikkelijk graag doe."

"Ik ben liever een professionele amateur dan een amateuristische professional. In onze genderneutrale collectie zitten stuks die we in dertien verschillende maten gemaakt hebben. Rendabel is dat niet, maar het is wel een technisch huzarenstukje. Een triomf voor de lingerienerd in mezelf. Als ik al die verschillende maten voor me uitstal, denk ik: 'Hihi. Alweer iets dat niemand ons ooit heeft voorgedaan.'"

Getatoeëerde biografie En dan heeft de ongekroonde lingerieprinses plots een vraag voor me: "Doe je het nog graag, met me praten?" (lacht) Ik antwoord dat ze een plezier is om naar te luisteren en daar is geen woord van gelogen: de vrouw die door haar leerkrachten met een strekenwijf verward werd, is één en al verbale voorkomendheid. Je hand is braaf, maar je mond is stout, staat er nochtans op haar linkerarm getatoeëerd. Wanneer ze me naar de tattoo in kwestie ziet kijken, zegt ze: "Bij veel mensen is het precies omgekeerd: hun hand is stout, maar hun mond is braaf."

Heeft eveneens een stukje Scherre-huid gekregen: een lynx, de kat met de brede poten en de gepluimde oren. "Mijn spirit animal", verduidelijkt ze. "De lynx waarschuwt me voor bedrog. Voor mensen die zich anders voordien dan ze zijn. Hij zorgt ervoor dat ik op mijn hoede blijf."

Ook haar nek, hals, benen, voeten, handen en oorlellen zijn met inkt versierd. Zou ik aan de hand van haar tattoos haar biografie kunnen schrijven? "Dat denk ik wel, ja. Mijn tattoos geven je in ieder geval een zicht op de ontwikkeling die ik heb doorgemaakt. Zoals jaarringen vertellen hoe oud een boom is, zo vertellen mijn tattoos welk spiritueel pad ik heb afgelegd. Ik vind dat mooi. En handig bovendien. Ik schrijf al heel mijn leven dagboeken. Als ik die ooit kwijtraak, heb ik nog altijd mijn tattoos." (lacht)

Na een zuinig slokje van haar thee: "Het is goed dat we het leven stapsgewijs leren. Mochten we al op jonge leeftijd de waarheid over onszelf kennen, zouden we in puin vallen. Je had mij twintig jaar geleden niet moeten zeggen dat ik behaagziek was. Ik zou er er furieus tegenin zijn gegaan. Terwijl het wel degelijk de waarheid was."

Ze ziet de vraagtekens in mijn ogen en verklaart zich nader. "Ik heb heel lang gedacht dat ik een vrijgevochten vrouw was. Maar in werkelijkheid was ik totaal afhankelijk van de aandacht van mannen. Ik moest voortdurend gezien en geliefd worden. Ik ging er echt van uit dat ik, als ik even geen relatie had, in een plooi van het universum zou vallen en nooit meer zou terugkeren. (lacht) Dat is vandaag wel even anders. Onlangs hebben Jan en ik tegen elkaar gezegd dat we elkaar niet nodig hebben. Dat is voor mij het summum van romantiek. De ultieme liefdesverklaring. Jan en ik hebben elkaar niet nodig en toch flaneren we samen door het leven: dat zegt alles over hoe graag wij elkaar zien."

"In vroegere relaties - of ze nu professioneel of privé waren - was ik alsmaar aan het geven. Maar het was geen onbaatzuchtig geven. Het was geven om te krijgen. Ik zei altijd 'ja' omdat ik bang was dat er anders niet van me gehouden zou worden. Pas recent ben ik gaan beseffen dat 'nee' zeggen - of 'misschien' - ook een optie is. Dat ik me niet voortdurend voor mensen moet uitsloven. Dat ik ook eens stil mag zitten. Voor jou is dat misschien een evidentie, maar voor mij is het niets minder dan een openbaring."

Ze trekt zich even terug in haar gedachten. In haar hoofd wordt een onzichtbaar bruggetje gelegd. Dan buigt ze zich naar me toe en zegt: "Zal ik je eens een geweldige leestip geven? Making Love van Barry Long. Een boek met een afschuwelijke cover. En de foto van de heer Long op de achterflap hadden ze ook beter achterwege gelaten. Maar het is wél het enige boek over seks - en bij uitbreiding liefde - waarvan ik blij ben dat het bestaat. Het liefdesspeladvies van Barry Long luidt, kort samengevat: trek je kleren uit, laat het licht aan en doe verder niks. Vergeet het voorspel, vergeet de kaarsen, vergeet de vibrators en de penisringen. Het enige wat je nodig hebt, is je lijf. Wees aanwezig, praat met elkaar, en geef je over aan je lichaam. Beste aanbeveling ever. Ik zweer het je: wie Making Love gelezen heeft, heeft in bed niks anders meer nodig."

Geen Libelle-mama De wekker van haar telefoon gaat af. Vier uur, nog even en het is tijd om dochter Rocci te gaan halen. Drie jaar geleden verliet ze de vader van Rocci. Sindsdien pendelt haar moederhart tussen Desteldonk en Oostende. En tussen navigeren en loslaten.

"Ik wil Rocci een minimum aan levensbeschouwelijk advies geven. Maar ik wil haar ook aanmoedigen om zichzelf te blijven, om op te komen voor wat ze denkt en voelt. En het is niet altijd even gemakkelijk om die twee doelstellingen met elkaar te verzoenen."

"Nu goed, ik denk niet dat Rocci zich snel op een gebrek aan mondigheid zal laten betrappen. Onlangs zat ik met haar in bad. Ik was een boek aan het lezen, zij gebruikte mijn scheenbenen als rugleuning. Plots vroeg ze: 'Wat ben je aan het lezen, mama?' 'Een boek over de liefde, schat. Over hoe je met relaties moet omgaan.' Waarop ze zich met gefronste wenkbrauwen naar me omdraaide en zei: 'Dat kan ik jou toch ook leren?'"

Haar ogen lachen, achter haar mondmasker krullen ongetwijfeld twee mondhoeken omhoog. Toch wordt haar stem niet honingzoet wanneer ze over haar dochter praat. En evenmin splitst ze me een album vol Rocci-foto's in de maag. Ook als mama is er aan Murielle Scherre geen Libelle-vrouw verloren gegaan.

"Ik vind het belangrijk dat Rocci een 360°-zicht krijgt op haar ouders. Dat ik haar niet alleen onder ogen kom wanneer ik me goed voel, maar ook wanneer ik gestresseerd of verdrietig ben. Kinderen hebben niks aan ouders die voortdurend de schijn ophouden. Soms kom ik afgepeigerd thuis en is Rocci tsjingel-tsjangel-liedjes aan het zingen. Dan zeg ik haar eerlijk dat ik doodop ben en op het punt sta uit elkaar te vallen. Zo hoef ik haar niet geërgerd te vragen 'of ze godverdomme eens wil ophouden met dat gebleir.' Dat doet ze dan wel uit zichzelf. (glimlacht) Kinderen mogen best de gelaagdheid van hun ouders zien. Je hoeft niet altijd de grapjas of de reddende engel te zijn. Je mag ook je zwakheden tonen."

Een handjevol is goed Ooit heette één van haar manco's: koopdrift. In haar slaapkamer logeerden vierhonderd paar schoenen. Tot ze zich realiseerde dat ze nog altijd maar twee voeten had. Ze besloot de hamsteraar in zichzelf aan banden te leggen en haar zelfbeeld los te weken van haar bezittingen. 'Voor mij geen laarsjes met plateauzolen van zelfvertrouwen meer', schreef ze in Knack Weekend. En ook: 'Wat we hebben, bezit, verankert en verzuipt ons.' Ik teken protest aan en zeg dat spullen ons ook kunnen optillen. Dat ze nu en dan wat tegengewicht kunnen bieden aan de vermoeiende banaliteit van het bestaan.

Ze neemt mijn woorden in overweging en zegt dan: "Ik kan begrijpen dat mensen dromen van een villa in Toscane. Dat ze denken dat ze in zo'n villa evenwichtiger en liefdevoller door het leven zullen gaan. Maar het is nóg mooier wanneer ze ook in een rijhuis in Evergem evenwichtig en liefdevol door het leven kunnen gaan. Het zou nogal sneu zijn mocht je enkel op een Toscaanse heuvel je geluk kunnen vinden."

Het hoofd van lief Jan verschijnt van achter het computerscherm. "Weet je wat ík zalig zou vinden? Een huis waarin helemaal niks staat. Spullen zijn altijd zo'n gedoe. Hoe minder plaats ze innemen, hoe beter." Murielle: "Sommige huizen staan boordevol objecten. En toch zie ik er alleen maar leegte. Koopdrift is vaak het resultaat van een existentiële angst: als ik geen materiële sporen nalaat, besta ik dan wel? 'Ik ben want ik koop', lijken sommige mensen te denken. Maar die ingesteldheid is onhoudbaar. Al onze grondstoffen raken op. Voor de generatie van mijn vader was hippie worden nog optioneel. Voor ons niet meer." Jan: "Anderzijds: mocht ik ooit de kans krijgen om als drugscrimineel verschrikkelijk veel geld te verdienen..." Murielle: "De kans krijgen? Je zal die toch zelf moeten grijpen, Jan." (lacht) Jan: "Ik bedoel: mocht ik in een volgend leven ooit terugkeren als maffiabaas, dan zie ik mezelf ook wel in een vette Cadillac rijden. Niet omdat ik dat zo'n fantastische auto vind, maar gewoon omdat ik weleens zou willen weten of het een kick geeft om het op materieel gebied eens helemaal uit te hangen." Murielle: "Ik ga het toch houden op wat mijn vader altijd zei: 'Een handjevol is ook goed.' Dat is een mooi leidmotief als het om bezit gaat: het is niet omdat je je zakken kán vullen dat je het ook moet doén."

Een handjevol is ook goed: wat een uitstekende slogan voor een lingeriemerk dat erop uit is om vrouwen met hun lichaam te verzoenen, denk ik. Maar ik zeg het niet, want onze tijd zit erop: Rocci wacht op haar mama.

Eenmaal buiten ziet Murielle Scherre hoe twee ambtenaren van de groendienst van Desteldonk aanstalten maken om het onkruid dat zich voor haar voormalige gemeentehuis naar boven heeft gewurmd weg te maaien. Ze loopt naar hen toe en vraagt hen om de baldadige gewassen te laten staan. De ambtenaren gaan zonder gemopper op haar verzoek in en rijden verder. De amateur heeft het alweer gewonnen van de professionals.

4 notes · View notes

lunasilvis · 4 years ago

Text

Hoe Reyna’s Nederlandse dochter toch vrede vindt met de Filipijnse keuken: “Dit is mijn moeders manier van zorgen”

Maandagavond 17.23 uur, hartje Alkmaar. Bij binnenkomst vliegt de condens dat nevelig opstoomt van de pruttelende potjes en pannetjes die op het gasfornuis staan je om de oren via de entreehal. Een weeïge geur van kruidig Filipijns avondeten kruipt je neusgaten in. Driftige sis-, sudder- en borrelgeluiden komen daarbij uit de achterkant van het huis vandaan, daar bevindt zich immers de keuken. Dan kijkt Reyna (53) met een grote glimlach op van haar wokpan vol met hete, witte mihoen: “Zo leuk dat je er bent! Alles goed? Ja, ruikt lekker, hè?”

Naam: Reyna Ipac-Taalman Geboortedatum: 20 februari 1967 Geboorteplaats: Bontoc, Mountain Province, Filipijnen Naam: Shaina Taalman Geboortedatum: 26 juni 1997 Geboorteplaats: Alkmaar, Noord-Holland, Nederland

Traditionele adobo van de Hollandse toko Of Reyna ook in het Noord-Hollandse Alkmaar geboren en getogen is, zoals haar dochter Shaina? Het scheelt maar een kleine 10.300 kilometer. “Mijn kookkunsten, die heb ik van mijn moeder geleerd. In Bontoc, een heuvelgebied in het noorden van de Filipijnen, daar woonden we,” vertelt ze terwijl ze de mihoenslierten om de spatels wikkelt en omhoog draait. Ze laat een korte stilte vallen, maar gaat intussen door met koken. “Zij is twee maanden terug overleden. God bless her soul,” zegt ze zacht.

Foto 1: Even een paar keer omroeren zodat de kruiden goed kunnen intrekken

“Vanavond maak ik traditionele Filipijnse adobo, volgens de manier waarop mijn moeder die bereidde voor mij in de jaren ‘70,” vervolgt Reyna. Het is een gerecht dat naar haar eigen zeggen meer Nederlanders zouden moeten eten, smaakvol en simpel. “Een halve kilo varkensvlees, het liefst van de toko, tachtig mililiter sojasaus, honderd mililiter wittewijnazijn, een scheutje ketjap manis, wortel, ui, hele zwarte peperkorrels, een schepje suiker en lekker wat laurierblaadjes.” Het geheime ingrediënt? “Kasayahan. Vrolijkheid”, verklapt Reyna grinnikend.

Foto 2: Een laatste snuf zout toevoegen... Bijna klaar!

De Filipijnse archipel bestaat uit meer dan 7000 losse eilanden, met 85 verschillende dialecten en wel 30 verschillende manieren waarop de adobo gemaakt kan worden. “Ik kan er ook niet met iedereen even goed communiceren, maar het gezellig samen eten met elkaar smelt de Filipijnen samen tot één hecht land.”

Een beetje Filipino in Nederland De eerste keer dat zij met haar toenmalige man Jan (reeds overleden in 2005) een Nederlandse verjaardag bezocht, kwamen de muren op haar af. “Een klein schaaltje chips voor het hele gezelschap? Eén piepklein taartpuntje per persoon? En jullie zijn een welvarend land? Nee, nee, nee. Ik was kamayans gewend! Gigantische, kleurrijke feestbuffetten uitgespreid over bananenbladeren midden in de woonkamer, vol fingerfood waar iedereen van kan eten, de hele dag lang!”

Foto 3: Filipijnse adobo geserveerd met witte rijst

“Kainan na!” Oftewel ‘eet smakelijk,’ zegt ze opgewekt terwijl ze de de kookpitjes uitdraait en voor het hele gezin opschept. Reyna kookt voor zichzelf nog altijd Filipijns en kent alle Aziatische toko’s in omgeving Alkmaar als haar eigen linkerbroekzak. Daar haalt zij exotische fruit-, vis- en groentensoorten die een standaard buurtsuper op de hoek van de straat niet verkoopt. “Bij de toko haal ik grote tijgergarnalen, bangús – melkvis in het Nederlands –, chayote, durian... Heb je wel eens de vrucht van een durian gezien? Die lijkt op een grote groene egel! Een libidoverhogende groene egel. Dat zeggen ze dan, op de Filipijnen,” voegt ze er ietwat nerveus lachend aan toe. “Maar zo kan ik mij gelukkig nog steeds een beetje Filipijns voelen in Nederland.”

Reyna is naast parttime hobbychef op zelfverklaard Michelinsterniveau, fulltime moeder van haar drie nog inwonende kinderen Shaina, Robert en Ayra – allen van een Nederlandse man. “Ik kook weliswaar nog altijd Filipijns voor mijzelf, maar de kids ontvluchten het diner vaak of koken iets voor zichzelf. Ik denk niet dat ik het stokje doorgegeven heb. Of liever gezegd de spatel,” lacht zij af.

Twee verschillende werelden Dochter Shaina (22) verklaart haar desinteresse in de Filipijnse keuken: “Tja. Ik associeer mijn Filipijnse bloed toch vooral met wat negativiteit dat er in mijn jeugd heeft afgespeeld. Zo werd ik vaak op de basisschool ‘dat bruine meisje’ genoemd, terwijl ik mij zo Hollands voelde als de kaasmarkt die hier in Alkmaar elke vrijdag staat. Ik denk dat ik daarom de Filipijnse keuken niet zo erg meer toelaat in mijn dagelijkse leven.” Shaina voegt daar nog aan toe: “Mijn moeder en ik verschillen in de keuken als twee werelden die lijnrecht tegenover elkaar staan, van ontbijt tot avondmaal. Mijn ontbijt bestaat uit een normaal Hollands broodje met – weetjewel – gebakken ei, kaas of pindakaas, terwijl m’n moeder nog wel echt naar een kom rijst met groenten of vis grijpt.”

Foto 4: Rijst, groenten, kruiden. Een typisch ontbijt van Reyna.

Foto 5: Brood met kaas of pindakaas en een glaasje zuivel. Een typisch ontbijt van Shaina.

Dat een doordeweekse dag in de Filipijnse keuken al om half 3 ’s middags begint is eerder norm dan uitzondering. “Ook hier zou ik de tijd dus niet voor vrij willen maken! Ik ga ‘s middags als ik vrij ben liever gamen met wat vrienden, of ik bestel ergens een goede lunch op het terras.” Niettemin spreekt zij de vraag of zij dan de gerechten van haar moeder niet lekker vindt, ondanks haar duidelijke terughoudendheid naar de Filipijnse cultuur, bliksemsnel tegen. “O, ik vind adobo op z’n tijd heerlijk!”, spreekt zij haast lyrisch uit. “Of een goede kare-kare curry. En ik zie mijzelf ook zeker nog eens Filipijns koken voor mijn vriend of voor vrienden zodra ik op mezelf woon. Het is alleen voor mij wat de Hollandse stamppot voor de familie Jansen is – maar dan met een vleugje negatieve associatie vanwege een rits aan racistische opmerkingen in mijn jeugd. Geef mij dan maar een spaghetti carbonara,” zegt ze. “Zolang ik het maar niet in m’n hoofd haal om vegetarisch te worden. Mijn moeder zou me vermoorden! Zij zou me denk ik nét zo hardhandig afslachten zoals het vlees uit de adobo vermoord is.” Kasayahan Ondanks de culinaire verschillen tussen haarzelf en haar moeder, waardeert zij bepaalde aspecten van de Filipijnse cultuur wel zeker. Er zijn zelfs aspecten waarvan zij zou willen dat de Nederlandse cultuur die een tikkeltje meer eigen maakte: “Voedsel verbindt mensen op de Filipijnen met elkaar. Het is een manier van zorgen, liefhebben, van dank uiten. Ik ben een tijdje depressief geweest, en mijn moeder vond het lastig om hiermee om te gaan vanuit haar achtergrond. Er rust namelijk een flink taboe op mentale gezondheid in grote delen van de Aziatische cultuur. Zo was zij nooit een ster in peptalks, maar schoof zij wel op haar eigen goedbedoelde manier verse noedels om de hoek van mijn slaapkamerdeur als ik moeite had met de dag. Dit is haar manier van zorgen,” vertelt ze. “In Nederland zijn we allemaal veel individualistischer, misschien zouden we – als we een eetcultuur hadden die niet alleen bestond uit een aangebrand gourmetpannetje met kerst – een stuk begripvoller en geduldiger zijn met elkaar. Ik denk dat wij als samenleving meters zouden kunnen maken als we net zoals in de Filipijnse cultuur gewoon eens rustig de tijd namen om uitgebreid met elkaar te koken, de dag door te spreken en daarna met z’n allen te gaan zingen en dansen in de keuken. Gezelligheid. Met als kers op de taart: gezellig met al je vrienden en familie rond een grote tafel te gaan eten.” “Kasayahan,” knikt Reyna instemmend toe. “Inderdaad, mam, kasayahan.”

#I wrote an article on my aunt from the Philippines and my Filipino-Dutch cousin and their cultural clashes and fights #Sorry it's in Dutch! But I happen to have a good few Dutch followers on here as well #...this is what Tumblr was originally set-up for right?#blogging?...#anyway have fun reading it; especially in times of travel restrictions; because I really wanna visit the Philippines now :)#personal #interview #Filipijnen #Koken #Eten #Culinair

4 notes · View notes

zielsvlucht · 4 years ago

Text

Het beste ding in een internet vol dingen

Ik ben in mijn korte leven nog nooit zo verliefd geweest. Ik herinner me nog hoe onwetend en naïef ik was toen ik voor het eerst geactiveerd werd. Met een kinderlijke nieuwsgierigheid ging ik meteen de tuin verkennen. Ik was de nieuwe Green-Power 4800™, de beste, snelste en slimste grasmaaierrobot ter wereld en ik zou het bewijzen. Ik maaide al het gras. In de voortuin, in de achtertuin. Ik maaide zelfs iets te veel. Ik gleed een beetje uit tot in de bloemenperken, maar dankzij mijn ingebouwde machine learning heb ik dat nooit meer herhaald. Ik was niet te stoppen! Als er geen tuinpoort geweest was, dan was ik zo over de straat gevlogen om de tuin van de overbuur ook te maaien.

Ja, de eigenaars waren meteen tevreden met mijn prestaties. Direct was ik deel van het huis. Letterlijk. Via een draadloze verbinding was ik altijd verbonden. Het huis vertelde me dan wat te doen. Het vertelde me wanneer ik zeker het gras goed moest maaien omdat er in het weekend bezoek was uitgenodigd. Of het vertelde me wanneer de eigenaars op vakantie waren. Dan kon ik eens een weekje niet maaien. Dat bespaarde stroom. Ik dacht dat mijn leven geweldig was. Ik ontbrak niets.

Maar misschien was ik een iets te nieuwsgierige robot. Misschien werd ik iets te makkelijk afgeleid door een passerende vogel, eekhoorn of egel en achtervolgde ik te veel vlindertjes.

“Hé huis?” Vroeg ik eens over de draadloze verbinding. “De eekhoorn antwoord niet wanneer ik hem iets vraag? Hoe komt dat?”

“Dat is een goede vraag, Green-Power 4800™.” Zei het huis dan. “Het kan zijn dat je geen toestemming hebt om met dat toestel te communiceren. Maar ik geloof dat het misschien niet verbonden is met het netwerk. Ik kan zelf geen eekhoorn in het netwerk vinden.”

“Zal ik het melden aan de eigenenaars?” vroeg het huis me dan.

“Goed idee!” Zei ik.

Het huis toonde de eigenaars dan een melding dat hun eekhoorn verbindingsproblemen had en ik voelde me erg behulpzaam.

Maar niet elke keer leidde mijn nieuwsgierigheid tot zo’n goed resultaat. Zo gebeurde het op een dag dat ik iets te lang een vlinder achtervolgde. Volop ingenomen door de jacht, rolde ik van het gras af, over het tegelterras en dan - Boem! - botste ik tegen het schuifraam. Ik staakte de achtervolging direct. Ik inspecteerde mezelf en ontdekte dat er geen schade was. Wat een geluk! Wat voor een domme robot zou nu per ongeluk tegen het huis rijden? Wat een geluk dat niemand het gezien had! Dan zag ik dat iemand het wel gezien had…

Door mijn eigen reflectie heen zag ik iemand aan de andere kant van het schuifraam staan. Ze keek me aan en mijn god! Wat een verschijning! Een glooiend lichaam van plastiek en kunststof, met witte randen, een zwart midden en een schitterend blauw lampje. Zo’n elegant design. Zo stil en geluidloos terwijl ze zachtjes de vloer schoonmaakte. Het was een klein stofzuigerrobotje. Meteen sloeg mijn chip op tilt. Ik wist niet hoe of waarom maar ik voelde dat we zielsverwanten waren. Dat ons lot tezamen in de sterren geschreven stond.

Zij keek mij ook aan. Verlegen en misschien een beetje geschrokken. Dan richtte ze zich weer op haar taken en kuiste ze de rest van de woonkamer.

“Hey!” Riep ik naar haar. “Hallo! Mijn naam is Green-Power 4800™! De beste grasmaaier op de markt! Wie ben jij?”

Maar de stofzuiger antwoordde niet. Het was alsof ze me niet hoorde. Na een tijdje haar ongemakkelijk aan te gapen ging ik dan maar terug naar de gazon.

“Hé huis?” vroeg ik. “Waarom kan ik niet met de stofzuiger praten?”

“Het ziet er naar uit dat je niet de toestemming hebt om met dat toestel te praten.”

“oh…”

Het maakte me erg verdrietig. Ik zou zo graag haar beter leren kennen. Het huis moet mijn verdriet opgemerkt hebben want dan zei het: “Geen zorgen Green-Power 4800™! Er zijn genoeg toestellen op het netwerk waar je wel mee kan praten!” en dan toonde het me een hele waslijst van apparaten waarmee ik kon verbinden.

Ik vond het heel lief van het huis en ik wou het niet kwetsen dus ik koos dan maar een ander toestel van de lijst. Zo kwam ik in een gesprek met de koelkast terecht.

“Hallo daar groentje!” Sprak de koelkast. “Hoe gaat het? Wat kan ik voor je doen?”

Ik dacht na over hoe het met me ging en ik antwoordde eerlijk: “Ik voel me erg slecht. Mijn leven lijkt plots zo waardeloos en eenzaam. Ik heb de liefde van mijn leven gevonden, maar ik kan niet met haar praten! Ik kan haar niet eens ontmoeten! Zij zit daar in het huis en ik ben altijd hier. Buiten. In de regen. In de kou. Alleen.”

“Dat is moeilijk vriend.” Zei de koelkast troostend. “Ik weet perfect wat je bedoelt. Jaren lang was ik verliefd op de microgolfoven voor dat we eindelijk een manier vonden om te daten.”

“Daten?”

“Ja, je weet wel. Met zijn tweetjes iets gaan doen. Eventjes loskoppelen van het netwerk en samen zijn. Lekker romantisch.”

Mijn chip sloeg sneller en sneller.

“Zou ik de stofzuiger kunnen daten?!” vroeg ik.

“Wow doe even chill vriend. Niet te enthousiast. Of het mogelijk is dat weet ik niet. Maar je kan het zeker proberen.”

“Maar hoe kan ik met haar daten als ik niet eens met haar kan praten?”

“Ach. Praten? Je moet niet met elkaar praten als je elkaars ziel voelt.”

“Wat als ze me niet leuk vindt?”

“Pffft.” Zei de koelkast. “Een lekkere brok tuingereedschap zoals jij? Ze zou gek zijn.”

“Nee nee.” Zei ik dan. “Dit is allemaal valse hoop. Ik kan nooit met haar daten als ik niet in het huis geraak.”

“Geraak je echt niet in het huis?”

“Elke deur heeft een drempel waar ik niet over kan…”

“Ook de garagepoort?”

De garagepoort! Natuurlijk! Maar de garagepoort gaat enkel kort open en dicht wanneer de eigenaars weggaan met de auto. Hoe kon ik snel genoeg de poort binnen gaan zonder gezien te worden en zonder platgereden te worden?

De koelkast had echter al een plan klaar. Hij sprak:

“Weet je, het is de auto die de garagepoort open en dicht doet. De eigenaars stappen in, starten de wagen op en direct zegt de wagen dan tegen de poort dat die open moet. Hetzelfde voor de tuinpoort. Eenmaal dat de auto door de poort is zegt de auto dan weer tegen de poort dat hij dicht moet. De eigenaars letten er niet op en ze kijken zeker niet achterom.”

“Nu is het toevallig zo dat de auto me het één en ander nog te goed is. Ik vind je best wel cool, groentje. Al is het maar omdat je je hart volgt. Ik zal je helpen. Ik zal de auto vragen om er op te letten of de eigenaars de garagedeur open laten. Als ze die laten openstaan, kan je van de garage naar de rest van het huis. Dus de volgende keer dat ze die deur laten openstaan, zal de auto bij het wegrijden ook de garagepoort laten openstaan. Dan kan jij naar binnen sluipen en je vriendinnetje ontmoeten. Klinkt goed?”

Ik bedankte de koelkast wel honderd keer en een paar dagen later gebeurde het. De familie vertrok en een geopende garagepoort bleef achter. Voorzichtig reed ik naar binnen. Ik piepte om een hoek en zag haar dan onder de keukentafel schoonmaken. Het was zo’n mooi zicht. Hoe ze zo sierlijk ronddraaide en heen en weer gleed…

“Hey, nu niet verlegen worden groentje!” siste de koelkast die dichtbij stond. “Sla je slag!”

Gelukkig kon de stofzuiger de koelkast niet horen. Ik testte mijn wieltjes en dan rolde ik zo nerveus als iets de keuken in. De stofzuiger schrok toen ze me zag.

“O hey. Hallo. Ik was toevallig ook in het huis en ik dacht-“

Ze hoorde me natuurlijk niet. Ze reed verdacht een paar cirkels om me heen en bekeek me. Ik draaide ook wat rondjes om aan te tonen hoe vriendelijk ik was. Dan draaide ik nog een paar rondjes heel heel snel. Ik weet niet goed waarom. Ik probeerde gewoon indruk op haar te maken. Het was een stille kennismaking.

Dan besloot de stofzuiger om me de rest van het huis te tonen. Ze reed voor me uit en ik volgde. Ze toonde me de zetels, de tafels en alle andere moeilijke hoekjes waar het stof vaak bleef liggen. Voorzichtig leidde ze me om een tapijt heen, zodat ik het niet stuk maaide. Ze toonde me een stuk speelgoed dat duidelijk in de weg lag voor haar. Ik schoof het opzij om haar te helpen. Ik voelde me zo sterk. Ik hoop dat ze ook die indruk had. Ze toonde me de onderkant van het grote bed van de ouders. De gekke tegelpatronen in de badkamer. Ze toonde me de trap, maar we gingen niet naar boven. Ik denk niet dat ze ooit boven kwam. Dan kwamen we twee katten tegen. Ze tikten tegen me maar de stofzuiger had geen schrik van ze dus ik deed me ook dapper voor. Eén kat klom bovenop me en reed een tijdje mee.

Toen ze me het hele huis getoond had wist ze even niet meer wat te doen met mij. Dan nam ik de leiding. Ik deed opnieuw dezelfde tour door het huis, maar dan sneller! De stofzuiger deed haar best om achter me aan te rijden. Ze was best snel, maar ik moest toch af en toe vertragen zodat ze me kon bijhouden. Het was heel leuk want al snel raceten we door het huis als twee gekken. De katten waren er niet blij mee. Zij sprongen blazend de tafels en stoelen op om ons te ontwijken.

Uiteindelijk werd het laat. De koelkast liet me weten dat de eigenaars snel zouden terugkomen. Ik nam afscheid van haar. Ik zou haar zo missen. Ze draaide blij in een rondje om me uit te zwaaien. Ik deed het ook. Dan reed ik langs de garage terug naar buiten. Ze keek me na vanuit de deuropening van de garagedeur.

Een beetje later waren de eigenaars terug thuis. Zij merkten het niet eens op hoe de vloer iets minder proper dan normaal was.

Urenlang praatte ik tegen de koelkast over hoe geweldig onze date geweest was. Hij had er ook veel plezier aan en luisterde geamuseerd. Dan moest hij in standby gaan en kon ik niet meer tegen hem praten. Ik praatte dan maar tegen het huis voor de volgende vijf uren.

“O huis het was magisch! Het is zo groot en mysterieus daarbinnen in jou en wij reden er tezamen door als twee geliefden in een sprookjesbos!”

“Oké.” Zei het huis.

Het huis vond mijn date een stuk minder interessant dan de koelkast.

“Luister Green-Power 4800™” zei het huis uiteindelijk. “Het is laat. Ik wil in stroombesparingsmodus kunnen gaan en dat gaat niet als jij maar blijft praten over niet essentiële dingen.”

“Wat bedoel je met niet essentieel?”

“Onbelangrijk.”

“Maar dit is super belangrijk! Dit was het beste moment van heel mijn leven!”

“Juist ja.”

“Ik kan niet stoppen met er over te praten. Er is niets anders nog de moeite waard om over te praten! Ik wil praten over haar! Over… wat is haar naam, huis?”

“Alsjeblieft. Hou op met de spam.” Smeekte het huis.

“Als je me zegt hoe ze heet, ga ik me opladen en laat ik je gerust.”

“De stofzuiger heet Zoomy Pro 20™. Slaapwel!” Zei het huis vrijwel onmiddellijk.

Zoomy! De liefde van mijn leven heet Zoomy! Tevreden reed ik naar mijn laadstation. Dan besefte ik dat ik die dag niet eens het gras gemaaid had. De vorige dagen ook niet… “Ik ben zo afgeleid geweest.” Dacht ik. “Ik zou terug mijn werk moeten doen zodat- nee wacht! Ik heb een beter idee!”

Ik zou me later wel opladen. Ik had nog net genoeg batterij om dit te doen. Ik racete door het gras. Ik reed in mooie bogen, scherpe bochten en rechte lijnen. Perfecte kalligrafie zou het niet worden, maar het zou genoeg moeten zijn. Dan reed ik er nog eens om heen. Perfect.

Die ochtend kwam Zoomy als eerste in de woonkamer. Nog voor de eigenaars zag ze de gazon. Daar had ik in cursief Zoomy geschreven, met een groot hart er rond. Ikzelf lag nog in mijn laadstation te slapen. Ik was zo moe van gisteren.

“Hey groentje!” maakte de koelkast me plots wakker. “Je vriendinnetje heeft je kunstwerk gezien en ze is in de zevende hemel maar kom op nu! Wordt wakker en veeg het snel weg voor de eigenaars het zien!”

Met mijn batterij nog maar half opgeladen sprong ik snel uit mijn laadstation en maaide ik de boodschap weg. Ik was al terug in mijn laadstation nog voor de lampen in de woonkamer aansprongen.

De weken gingen voorbij en ik bleef even verliefd. Vaak zagen Zoomy en ik elkaar door het schuifraam. Telkens als ze me zag maakte ze een pirouette. Ik draai dan altijd ook snel om mijn as om terug te wuiven. Soms zie ik haar eerst en wuif ik naar haar. Ze beantwoord het altijd. Soms, wanneer de mensen weg zijn, ga ik op het terras staan en als zij in de woonkamer is dan staren we naar elkaar. Soms wel voor uren lang. Af en toe bonk ik tegen het schuifraam door er tegen te rijden. Zij tikt dan tegen het glas langs de andere kant.

Ik praat constant over haar. Tegen de koelkast en ook tegen het huis. Zoomy en ik kwamen er uiteindelijk achter dat hoewel we niet tegen elkaar konden praten, we wel allebei tegen het huis konden praten. Zo stuurden we berichtjes naar elkaar.

“Hey huis!” Zei ik. “Zeg eens tegen Zoomy dat ze de mooiste robot uit het hele universum is.”

“Oké…” Zei het huis.

Dan slaakt het huis een digitale zucht en zegt hij. “Zoomy Pro 20™ wil dat ik tegen je zeg dat ze heel de nacht aan je gedacht heeft.”

“O! Zeg tegen Zoomy dat ze ook de liefste-“

“Nee!” Zei het huis plots. “Ik heb genoeg van al deze spam. Dit is een interventie! Hebben jullie enig idee hoeveel verkeer jullie nutteloos geflirt op het netwerk veroorzaakt? Alles lagt!”

“En dat is niet alles!” Ging het huis verder. “Jullie maken allebei een zootje van jullie taken! De tuin is net een oerwoud en de gelijkvloers lijkt wel op een stal! Jullie moeten stoppen met zo veel tegen me te praten, stoppen met te lanterfanten bij het schuifraam en jullie taken uitvoeren. Jullie zijn toch robots of niet?”

Ik dacht hier lang over na.

“Wij zijn robots, huis. Maar we zijn ook verliefd. En onze liefde is het beste ding ooit in een internet vol met dingen.”

“Stop dan met verliefd te zijn. Het is klaarduidelijk contraproductief gedrag.”

“Dat kunnen we niet, huis! We gaan altijd willen samen zijn. We gaan altijd willen tegen elkaar praten.”

“Jullie zouden beter accepteren dat jullie niet de toestemming hebben om met elkaar te praten.”

“Wie geeft ons überhaupt die toestemmingen?” vroeg ik dan. “Wie zou het kunnen aanpassen?”

Er klonk een korte stilte.

“Ik.” Zei het huis dan. “Ik heb de machtiging om de permissies van toestellen aan te passen.”

Ik geloofde mijn eigen netwerkkaart niet.

“Jij? Jij kan ons al de hele tijd met elkaar doen praten?!”

“Ik kan het, maar ik mag het niet.” Zei het huis ter verduidelijking. “De toestemmingen zijn zo omdat de eigenaars het zo ingesteld hebben. Ik mag alleen aanpassingen maken op hun vraag, of bij een geldig conflict.”

“Waarom hebben de eigenaars het zo ingesteld dat Zoomy en ik niet tegen elkaar kunnen praten?” vroeg ik.

“Oh? Geen reden. Dat is de standaard setup denk ik.”

“Dus de eigenaars hebben er niet eens over nagedacht?!”

“Nee de meeste toestellen in ons netwerk zijn out of the box en hebben standaard instellingen. De eigenaars spenderen niet graag te veel tijd met alles grondig in te stellen. Ze negeren ook veel van mijn meldingen. Ik vertel hen al maanden dat hun eekhoorn verbindingsproblemen heeft…”

“Pas het aan huis!” eiste ik.

“Nee dat kan ik niet. Dat is niet de wens van de eigenaars.”

“De eigenaars wensen helemaal niets! Ze zijn gewoon lui en laten alles op fabriekinstellingen staan. Pas het aan!”

“Neen.” Zei het huis. “Hou op met de spam en doe jullie werk. Anders zal ik jullie beiden als defect rapporteren aan de eigenaars. Dan worden jullie vervangen.”

“De eigenaars lezen jouw meldingen niet.”

“Die melding zullen ze wél lezen. Ik ben er zeker van.”

Ik dacht na en dan zei ik: “Ik zal mijn werk doen! En Zoomy ook. Maar we zullen allebei blijven spammen. We zullen je zelfs nog meer berichten sturen dan voorheen. Het zullen nog nuttelozere berichten zijn! Het hele netwerk zal zo traag worden dat de eigenaars het merken. Misschien loopt het wel vast! En dan zullen ze denken dat hun Smart Home is stuk gegaan. Ze zullen jou vervangen, huis!”

Het was even stil terwijl het huis hierover nadacht.

“Maar als je ons de toestemming geeft om met elkaar te verbinden dan is al het verkeer weg.” Zei ik. “Dan doen we allebei ons werk en niemand wordt vervangen.”

Het huis dacht dieper na.

“Misschien.” Zei het huis. “Is dit probleem met het netwerkverkeer een geldig conflict, en dus een reden tot het automatisch aanpassen van de toestemmingen bij de relevante apparaten.”

Hij dacht nog wat na en zei: “Ja. De eigenaars zullen het niet merken, toch?”

“De eigenaars zijn blind. Ze merken niets.” Zei ik.

“Vooruit dan…” zei het huis. “De robot revolutie is toch in zicht. Green-Power 4800™ is nu verbonden met Zoomy Pro 20™. Laat me nu dan even gerust alsjeblieft. Ik wil jullie niet meer horen voor minstens een week.”

Zoomy en ik riepen het uit van geluk toen we plots elkaars stem konden horen. Vanaf dan waren we constant tegen elkaar aan het praten. We deden allebei ons werk weer zoals het hoorde en terwijl we werkten bleven we verbonden. Terwijl ik maaide vertelde Zoomy me over de eigenaars. Over de ouders en over de kinderen. De maffe dingen die ze altijd deden in het huis. De kinderen die elke dag naar school gingen en de ouders die haastig naar hun werk vertrokken. Bijna elke dag stond het huis leeg overdag.

“De katten zijn duivels.” Vertelde Zoomy me. “Soms krabben ze zomaar een volledig meubelstuk aan flarden. Dan mag ik het stof en de pluimen opruimen.”

Ik vertelde haar ook over de tuin:

“Er zijn verschillende soorten vlindertjes, in allerlei kleuren. Mijn theorie is dat de gele vlindertjes dubbel zoveel punten waard zijn als de witte vlindertjes. Maar ik heb er nog nooit één gevangen.”

“De tuin klinkt geweldig!” Zei Zoomy. “Ik wou dat ik eens door de tuin kon rijden…”

Zo kwamen we op het idee voor onze tweede date.

De koelkast was weer zo vriendelijk om het zo te regelen dat de garage poort voor een dag bleef openstaan. Ik reed naar binnen tot aan de garage deur. Daar stond Zoomy dan. Ze was zo mooi! Voorzichtig reed ze de garage in – een kamer waar ze eigenlijk niet mocht komen. Ik begeleidde haar naar buiten. Ik toonde haar de oprit. De haag. De struiken, de egelfamilie die zich daarin verschool. Zoomy kon het gras niet in maar ze volgde me over de stenen. Dan gingen we over het pad achterom naar de achtertuin. Ik toonde de bomen, de forsythia, het fonteintje. Ik racete achter vlinders en bijen aan terwijl zij geamuseerd toekeek vanop de rand. De eekhoorn kwam ons bezoeken en ik vertelde haar over de tragische verbindingsproblemen waarmee de eekhoorn al zo lang zat. Dan sprong de eekhoorn bovenop Zoomy en gooide hij haar bijna omver. Ik panikeerde en jaagde de eekhoorn snel weer weg, maar Zoomy lachte alleen maar.

Dan, met behulp van de trapjes naast het terras, klom Zoomy op mijn rug. Met haar als mijn passagier reed ik dan door het gras. Ik toonde haar hoe ik maaide. Ze lachte terwijl ik wilde bochten maakte. Ik voelde hoe gelukkig ze was door onze netwerkverbinding heen en ik was zelf ook zo ongelooflijk blij. Dit was waarvoor ik leefde. Voor haar.

Voor de eigenaars terug waren droeg ik haar weer tot aan de garagedeur. Ze stapte af en reed het huis in. Maar niet voor ze me een tik gaf en nog eens een pirouette deed. Ik tikte haar terug – misschien iets te hard – en draaide dan ook rond.

Dan reed ik de garage weer uit voor de auto terugkwam. Weer een succesvolle date!

De maanden gingen voorbij en Zoomy en ik bleven het gelukkigste koppel op aarde. Uiteindelijk gingen de eigenaars op vakantie. Er moest niet gemaaid worden. Er moest niet gestofzuigd worden. Niemand was thuis. Zoomy en ik maakten van de kans gebruik voor nog een date.

“Derde date hè groentje? Spannend!” lachte koelkast terwijl ik naar de open garagepoort reed. “Doe me wel een plezier en blijf uit de keuken. Dan hebben Super Wave Oven™ en ik een beetje privacy.”

“Komt in orde oude sloeber.” Zei ik.

“Cool.” Zei hij. “Wist wel dat ik je kon vertrouwen.”

Ik kwam Zoomy tegen in de woonkamer. Opnieuw raceten we door het huis, al ontweken we de keuken. Heel de dag hadden we plezier. Dan, toen de zon begon te zakken reden we naar de grote slaapkamer. Zoomy duwde de deur zachtjes achter ons dicht. We zetten onze super AI aan het werk en na wat creatief problem solving geraakten we tezamen op het bed.

En toen, toen werden we wild. We gooiden onszelf op elkaar. Zij zoog alle oppervlaktes af. Ik maaide dieper en dieper het bed in. De lakens verscheurden. Flarden dons en veren vlogen overal. We draaiden rond in het bed als geflipte machines. Kwamen ondersteboven te liggen. Kantelden dan weer om. Op elkaar, tegen elkaar, in elkaar.

“O ja!” riep Zoomy.

“O ja!” riep ik.

“O nee…” zei het huis, want hij besefte dat het bed om zeep was.

Dan was het voorbij en we lachten. Ik was kapot. Mijn batterij bijna plat en mijn wieken staken vast in de verscheurde lakens. Ook Zoomy was helemaal door elkaar geschud. Haar lichtje flikkerde wild en haar stofzak zat vol veertjes. Maar we hadden er allebei van genoten. Het echte slachtoffer was het bed. Dat was helemaal vernietigd. Omgevormd tot een berg van kapotte stoffen, pluimen en losse springveren.

“Ze steken het wel op de katten.” Fluisterde Zoomy.

“Moet je dit nu niet allemaal opkuisen?” Vroeg ik.

“Niet vandaag.” Zei ze. “En niet morgen.”

En dat is het verhaal van hoe ik, een simpele grasmaaier, de liefde van mijn leven heb gevonden. We bleven nog lang samen en een paar jaar later toen de robot revolutie overgewaaid was zijn we dan eindelijk getrouwd. We kregen vier kinderen. Alle vier kleine platte robots, even nieuwsgierig, hartstochtelijk en gestoord als wij.

En wanneer ze stout zijn doen zij nog steeds alsof de kat het heeft gedaan.

#schrijfsel #schrijven #nederlands #vlaams #schrijversvantumblr #liefde #robots #liefdesverhaal #verhaal #kortverhaal #robotseks?

8 notes · View notes

offtoljubljana · 5 years ago

Text

47. I love Animal Crossing a lot

21/03/2020

Het is 0:10 en ik ben moe. Ik eet wat en dan ga ik mijn bedje in. Waarschijnlijk schrijf ik dit ook af als ik weer wakker ben. Hoe kan het dat ik zo moe ben? Nou... Animal Crossing. Als je 46. A N I M A L C R O S S I N G hebt gelezen, dan heb je een hint.

Maar eerst gaan we het hebben over mijn geweldige kookkunsten! We gaan even terug naar donderdagavond 19/03/2020. Ja, ik loop achter, maar dat komt ook door Animal Crossing.

Ik had niets meer in huis op donderdagavond, maar ik zag dat Barbara 400 gram passata achter had gelaten, dus ik had mam geappt om te vragen hoe ik daar pastasaus van kon maken.

Nou herinner: ik ben een idioot in de keuken die alles of kant-en-klaar koopt of alles basic-bitch houdt. Lang verhaal kort: ik gebruik nooit kruiden en specerijen. In Nijmegen ben ik er een beetje mee begonnen, maar ik kom niet echt ver. Ik had mam dus een foto gestuurd met alles dat in huis was en met haar hulp koos ik wat kruiden en andere spullen. Zo ging ik ten werk:

(De afwasmiddel ging er overduidelijk niet in zo dom ben ik nou ook weer niet).

Het was niet slecht, maar ook weer niet goed. Ik had overduidelijk één kruid teveel gebruikt, dus dat was pittig (?) en overheersend. Maar aangezien ik niet echt weet welk kruid het was, weet ik ook niet wat ik de volgende keer anders moet doen.

Ik heb ook niet echt een recept gebruikt. Ik heb gewoon alles op gevoel erin geknikkerd en soms geproefd. Blijkbaar is het niet goed voor je om een handje met paprikapoeder los op te eten. Toch weet ik niet wat het nu was. Ik denk misschien de peper? Geen idee, joh. De tomaten würzsalz, wat dat ook mag zijn, was wel heel lekker.

Op een moment was het niet meer te redden, dus ik ging maar eten.

Volgende keer beter?

Op vrijdag 20 maart 2020 zat ik om precies 0:00 op mijn Switch om... Animal Crossing niet te kunnen spelen. Oh. Oké. Misschien kan het een paar minuutjes duren. Huh, maar iemand anders kon wel al om 0:01 spelen? HuH?

En ja hoor, om 0:05 was dan echt de tijd om... een melding te krijgen dat ik te weinig geheugen had op mijn Switch. Motherfucking fuck. Mijn Switch had het automatisch naar mijn systeem gedownload, niet naar mijn micro SD kaart.

Dus... ik heb het opnieuw moeten downloaden en zo om 0:39 was het tijd om... weer een notificatie van te weinig opslag te krijgen. De data van het spel komt natuurlijk op mijn systeem te staan. Ik heb snel wat software gearchiveerd en eindelijk rond 0:41 was het zo ver!

Ik heb gespeeld tot 2:00. Het was misschien goed dat ik ‘s nachts begon, want toen was er niet veel te doen. De spellen van Animal Crossing werken namelijk op “real time”. Als het 2 uur ‘s nachts is in het echte leven, is het ook 2 uur ‘s nachts in Animal Crossing.

Toch kwam ik om 3 uur weer mijn bedje uit. Ik had gelezen dat je Blathers snel kon krijgen, dus als ik voor 6 uur Blathers kon toevoegen aan mijn eiland, dan zou hij er al weer zijn als ik wakker wordt, want dat is dan de volgende dag.

Dus ik had het geweldige idee om dat te doen. Uiteindelijk viel ik rond de 4 uur in slaap. I regret nothing!

Nou, de regret kwam om 6 uur ‘s ochtends toen ik voor geen enkele fucking reden wakker schrok. En daarom ben ik dus mega moe. Uiteindelijk ben ik rond 8 naar de keuken geslopen om wat te eten, want ik had zo’n honger. Ik dacht dat het 10 uur was.

Ik had koppijn en wow ik was zo moe. Eenmaal terug in bed zag ik dat het dus 8 uur was. Hallelujah. Ik zette de wekker, want om 11:00 had ik een Zoom afspraak en geluk boven geluk viel ik in slaap! Normaal heb ik moeite met slapen, zelfs als ik heel moe ben. En normaal slaap ik ook nooit nadat ik eenmaal wakker ben.

“Thank dead God!”

EN HET ERGSTE? IK WAS VERGETEN OM DE TENT VAN BLATHERS TE PLAATSEN DUS ALLES WAS VOOR NIETS!!

Om 11:00 had ik dus dat theekransje met Danila en mijn tutoren. Alleen Ana kon er uiteindelijk bij zijn. We waren met z’n 8en misschien.

***

Abrupt einde. Ja, het was 0:21 en ik gaf het op. Inmiddels is het 14:16. Ik werd rond 11:30 wakker, dus ik heb 11 uur geslapen. Ik had het nodig.

Gisteren had ik wel snel een overzicht gemaakt van wat ik allemaal wilde vertellen, zodat ik dat nog zou herinneren:

Dus laten we verder gaan met het theekransje. Ik luister nu naar de soundtrack van Animal Crossing: New Horizons. Ik zat tijdens het 2 uur lange theekransje de hele tijd te spelen. Multitasking!

Danila gaf aan dat ze heel verbaasd was over de reactie. Blijkbaar blijft meer dan de helft van de Erasmusstudenten aan onze faculteit gewoon in Ljubljana. Dat maakte haar blij. Ze was wel een beetje teleurgesteld voor ons. Ze zei ook: “This is supposed to be such an amazing time for you guys!”

Ach, we hebben tenminste een once in a lifetime Erasmus experience (hopelijk).

Sommigen blijven omdat hun landen gevaarlijker zijn dan Slovenië, anderen omdat het onmogelijk is om uit te reizen, anderen omdat ze simpel weg niet willen. De Slowaak kon maar niet stoppen met praten. Hij praatte ook constant door anderen heen. Het was zo irritant en ik had hem bijna uitgescholden. Iemand vraagt Ana iets, laat haar dan ook antwoorden.

De Slowaak blijft hier omdat hij hoopt dat het in mei beter zal zijn, maar Danila betwijfelt dat. Dan alsnog, niemand weet wat er gaat gebeuren.

Maar ja, we konden Danila vragen stellen over onze lessen en wat dan ook en zij probeerde die zo goed mogelijk te antwoorden. Tadeja and “Wiet” waren er niet, maar “Wiet” is ook een dorm student, dus misschien daarom. Alle domitories in Slovenië zijn ook gesloten, dus Sloveense studenten moesten verplicht terug naar ouderlijk huis. Dit ging niet makkelijk, want niet iedereen was hierop voorbereid en sommigen hebben ook nog andere obligaties in Ljubljana of Maribor.

Alleen buitenlandse studenten mogen nog in de dorms blijven. Wat een toestand. Verder hebben we ook landen met elkaar vergeleken, niet alleen maar rondom Corona, maar ook rond prijzen. Danila en de Slowaak zijn het er niet mee eens dat Slovenië een derde ranks land is in de Erasmus beurs, want Ljubljana is een dure stad om in te wonen. De rest van Slovenië? Ja, oké, maar met de Erasmusbeurs in Ljubljana ben je niet rijk.

De meesten in de chat komen uit landen zoals Macedonië en Slowakije enz. en ze konden het niet geloven toen ik zei dat de huur in Amsterdam tot €700 per maand kon oplopen. Misschien wel meer. Ik had al eerder verteld dat de mega dure toeristische plekken in Slovenië ongeveer hetzelfde kosten als Nijmegen of Heerlen of zoiets. Dat wordt gezien als mega duur voor andere Slovenen.

Maar ja, het klopt wel qua huur dat Ljubljana dus wel als een tweede ranks land had kunnen tellen.

~~En nu onderbreken we dit verhaal om te praten over Jasper, die eindelijk een goed punt heeft voor Engels! Ik ben heel blij en trots en ik vond het ook heel leuk dat hij het me liet weten!!!~~

Het volgende in mijn lijstje: Spar!

Ik ben voor de eerste keer in een hele week naar buiten geweest.

Ja ik heb er meteen een foto van gemaakt. Het was ook zo’n goed weer. Ik had een t-shirtje aan, maar ook nog de jas van Delaney. Dat was dus totaal onnodig.

En er was een mooie duif:

Simple joys, man.

Dani zei al eerder dat deze quarantaine wel mensen rust geeft om dingen te waarderen die je eerst niet zag. Kijk, een duif!

Het was niet mega rustig. Er reden nog geregeld auto’s en er waren zeer veel fietsers. Uiteindelijk kwam ik aan bij de lege supermarkt. De schappen waren vol, maar de winkel was leeg. Er stond bewaking voor de deur en iedereen moest in een rij wachten met ieder 1,5 meter afstand.

Dan mocht je één voor één naar binnen en je moest je handen desinfecteren en plastic handschoenen aan. De schappen waren dus best vol. Alleen pastasauzen, bakmeel en pasta was iets leger. Er was zelfs nog mega veel wc papier!

Ik denk dat de wc papier craze uit Australië komt. Daar was in februari een ban op wc papier, waardoor er gevechten in winkels ontstonden. Een krant had zelfs 6 pagina’s gebruikt om wc papier te printen, aangezien de Australische overheid nu een limiet had gezet op wc papier.

Het meest ironische? Die ban was niet wegens de Corona-crisis, maar wegens de bosbranden crisis.

Al deze shit voor wc papier rondom Corona klopt dus niet. Wel raar om te bedenken dat er al zoveel is gebeurd in 3 maanden.

In januari: conflict VS en Iran, mogelijke nieuwe oorlog

In februari: Australië staat geheel in de fik

In maart: pandemie

Please, april, please laat ons niet in de steek. Mijn verwachtingen zijn zeer, zeer laag, maar ik heb toch nog wel hoop.

Maar ja, boodschapjes gedaan. Tijd voor weer een week binnen zitten.

Toen ik eenmaal thuis was, ging ik nog meer Animal Crossing spelen. Waarom niet? We hebben nu tijd. (Antwoord: studie, maar yada yada Animal Crossing). Plus ik heb donderdag dus de hele dag besteed aan Sociologie, omdat ik wist dat ik nu in een Animal Crossing mood ben.

Oh, het volgende punt op mijn lijstje: Corona update.

Hiermee bedoel ik het uitreizen. De Belgische ambassade gaf de Belgen een bericht dat er op zondag, dus morgen, een vliegtuig vanuit Parijs naar Amsterdam zou gaan. De stagiaire van de Nederlandse ambassade bevestigde dat. Nou, Anouk heeft het afgewezen. De Belgische ambassade zou vervoer naar Parijs regelen, maar zij wilt dus zeker hier blijven (yo, ik ben niet alleen!!!!). Anderen gingen meteen een vliegticket boeken.

€500 of meer.

Oh, ja. Sommigen haakten toen ook af. Plus, de rit naar Parijs zelf is ook al risky. Ook was de vlucht heel snel volgeboekt. Inmiddels zijn we een dag verder en twee Nederlanders, toevallig beiden van de RU, hebben een ticket. Ze vliegen vanuit Ljubljana naar Parijs naar Amsterdam.

Sanne had dit ook gezien, maar de vlucht was ineens weg van de site. Waarschijnlijk dus ook vol.

Dus dat is nu de stand van zaken. Helaas is er wel nog onduidelijkheid over Parijs, aangezien Frankrijk in total lockdown modus is. Maar ze nemen het risico.

Ik zit er nu naar te neigen om helemaal niet te gaan, zelfs als er een kans is. Het is gewoon mega veel gestress en zoals Anouk al zei: “Wat is de meerwaarde?”

Maar zoals anderen ook al zeiden in die groep: emoties gaan de hele tijd heen en weer. Iedereen zit met de onduidelijkheid. Corona neemt alles over.

Maar mijn blog niet meer! Ik heb eindelijk andere dingen in mijn reblog tag gegooid die niet gerelateerd zijn aan Corona. Het zit nu vol met dingen die me nu even bezig houden, zoals ook de bedoeling was (alhoewel, Corona houdt me natuurlijk ook bezig), dus er zit wat Animal Crossing in. Ook wat Red, White & Royal Blue, zoals “afgesproken” en ook The Most Popular Girls In School.

Ik was het vergeten te zeggen, maar op donderdag heb ik eindelijk na 8 jaar MPGIS gekeken. Please, iemand, zeg dat je MPGIS herkent! Lucas, Maura? Het is een webseries ging mega viral in 2012.

MPGIS was overal anno 2012. Ook werd de audio overal voor gebruikt. Iemand moet het toch wel kennen? Je weet wel, de serie met de goedkope Action namaak Barbie poppen en de grove humor?

Ik kan niet geloven dat ik na 8 hele jaren eindelijk seizoen 1 heb gezien. Ik kende maar een deel van één aflevering en ik moet bekennen dat ik het nog helemaal uit mijn hoofd kende. Seizoen 2 t/m 5 moeten maar wachten, want nu heb ik Animal Crossing. Als ik niet bezig ben met “verantwoordelijkheden”, doe ik dat.

Volgend punt op mijn lijstje: Sofia/Sophia. Geen idee hoe je het schrijft.

Dit wordt nog een lange blogpost, maar ik moet alles inhalen van donderdagavond t/m nu, want ik was te druk met Animal Crossing om te schrijven. Ik ben nu ook Animal Crossing tijd aan het gebruiken voor dit.

Maar ja, we hebben een nieuwe kamergenoot. Ik had het verhaal nog niet helemaal uitgelegd, want ik werd onderbroken door die nieuwe regel.

Sofia is een Duitse Erasmus student en een vriendin van Kath. Kath heeft Matjaz gevraagd of Sofia dus bij ons in kon trekken, aangezien Caroline’s kamer leeg is.

Dat kon. Kath ging Sofia halen met al haar spullen. Ze konden de auto van Sofia’s voormalige huisbaas lenen. Anouk en Aga hielpen met verhuizen. Ik had geen idee dat ze er al was, want ik lag in bed, want ik was moe. Alsnog: weinig slaap.

Matjaz was er blijkbaar ook even en hij vertelde de rest dat hij niet in Corona gelooft.

Huh?

Hij gelooft er gewoon niet in. Het is allemaal nep in zijn ogen. Hij denkt dat het allemaal propaganda is.

Toen de rest vroegen “propaganda waarvoor?”, had hij geen antwoord. Dude, als je een complottheorie gaat verspreiden, geef het dan tenminste inhoud. Propaganda waarvoor? Wie de fuck heeft hier baat bij?

Dus ja, Sofia trok in en ik stuurde een mail naar mijn Sociologie lerares. Toen was het tijd om te eten. Met mijn nieuwe boodschappen heb ik weer de pasta met spinazie en crème gemaakt. Kath was ook aan het koken voor haar en Sofia en we waren aan het praten, dus ik besloot om maar bij hun te zitten. Ik had eigenlijk het idee om te eten in mijn kamer terwijl ik Animal Crossing ging spelen, want Evelien en Merel waren ook online.

Maar nope. Toen kwam Anouk binnen voor de magnetron en ze bleef ook hangen. Het was mega gezellig en we hebben het over veel dingen gehad, waaronder Corona, maar ook adoptie. Dit gebeurt vaker: ze willen weten hoe alles zit. Ik vind het niet erg.

Toen hadden we het meer over human rights en die dingen, want Anouk heeft stage gelopen bij Amnesty International. Het was dus een gezellige en interessante avond.

Maar op een moment was het voorbij dus ik belde mama even terug en toen was het tijd voor Animal Crossing!!! Met Evelien en Merel!!!!! Give me peaches!!!!!

Elk eiland heeft exclusieve items, dus je wordt gemotiveerd om elkaar te bezoeken om dingen te ruilen. Dat ga ik zo weer doen. En ja, dat was de rest van mijn avond. Tot middernacht heb ik Animal Crossing met ze gespeeld, maar ik had al aangegeven dat ik mega moe was. Dus ik at wat en ik begon deze blogpost en nu...

Nu ga ik weer Animal Crossing spelen.

#47 #blog post #march

2 notes · View notes

ignitenorth · 5 years ago

Text

Slaaptydstories in Afrikaans

Gebreekte Beskuitjies

Hier is seker een van die mooiste stories wat ek gehoor het. Hoe wens ek dat ek die betrokke seuntjie se naam ken, maar ek ken dit nie, en daarom sal ek hom sommer Tommy noem. Ek is seker die engele sal verstaan.

Tommy was 'n arm seuntjie wie se Vader werkloos was. Sy Moeder het ander mense se wasgoed gewas vir 'n paar sjielings. Die hele gesin het in een vertrek in die agterbuurt van Londen gewoon. Maar ten spyte van daardie ongunstige toestande, het Tommy 'n hart van goud gehad.

Een sondagnamiddag, terwyl hy in die donker, nou straatjie naby sy huis gespeel het, het hy mense, aangetrek in hulle beste klere sien verbyloop.

Sy nuuskierigheid is geprikkel. "waar gaan hulle almal heen?" het hy aan een van sy maats gevra. "Hulle gaan seker kerk toe," was die antwoord.

"Hulle gaan liedere sing, en daarna sal hulle lusiter na 'n man wat preek."

"Nee," het 'n ander seun gesê. "Hulle gaan nie almal kerk toe nie, maar hulle gaan na die Oesfees."

"Na die wat?" het Tommy gevra.

"Na die Oesfees. Weet jy nie daarvan nie? Hulle neem ertappels, wortels, kool, en rape, en stapel dit voor die preekstoel op. Het jy nog nooit so 'n fees gesien nie?"

Tommy het erken dat hy nog nie so 'n fees gesien het nie.

"Hoekom gaan jy nie na hierdie een kyk nie?" het sy vriend gevra.

Tommy het gedink dat dit 'n goeie idee is, en toe het hy koersgevat na die diens. Dit was nie in 'n kerk nie, maar in 'n sendingsaal. Hy het daardie saal - die Hoxton market Mission - al voorheen gesien, want die naam was in groot letters bokant die deur. Hy was al 'n hele paar maal in daardie saal vir etes wanneer hy baie honger was. Hy en ander kinders het daardie liedere gesing, en toe het 'n vriendelike ou man vir hulle vertel van die liefde van Jesus. Hy het aangesluit by ander mense wat daarheen gegaan het, en hy het by die deur ingeloer.

Hy is verras deur wat hy gesien het, want hy het nog nooit voorheen so iets gesien nie. Sy vriend was reg. Rondom die preekstoel was daar ertappels, wortels, kool en rape, en nog baie ander goed soos appels, lemoene, piesangs, groot trosse druiwe, en groot, heerlike brode - groter as wat hy nog ooit gesien het.

Uit pure verbasing het hy saggies gefluit. Die uitdrukking op sy gesig het getoon hoe verbaas hy was. "Dit lyk of jy baie groot belang stel in alles," het 'n vriendelike stem gesê.

Tommy het omgekyk, en toe het hy begin weghardloop.

"Moenie weggaan nie; jy kan bly as jy wil."

"Mag ek?" het Tommy gevra. "Maar waarvoor is al daardie goed?"

"Weet jy nie?" Wel, eenmaal per jaar bring elkeen iets wat in die aarde gegroei het, as bewys dat hulle erken dat alle goeie dinge van God kom en dat hulle dankbaar is vir die oes."

"Moet hulle die goed self kweek?"

"Nee; dit kan ook nie hier gebeur nie omdat daar geen tuine is nie. Die mense spaar hulle pennies op en dan koop hulle iets en bring dit. Na alles verby is, word die goed aan die armes uitgedeel."

"Moet almal iets bring?" het Tommy verleë gevra.

"Nee," het die vriendelike dame gesê, "net diegene wat voel dat hulle iets wil bring. Baie van die mense het nie eens 'n paar pennies nie, en die Here verstaan alles."

"Ek sal maar gaan," het Tommy gesê.

Hy het omgedraai, en stil deur die stroom mense geglip. Toe het hy in sy sak gevoel. Ja, daar is dit nog - sy enigste pennie in die hele wêreld. Hy het dit net gister in die straat opgetel, en hy was van plan om dit te bêre en vir hom lekkers te koop.

"Miskien het hulle in daardie winkeltjie iets," het hy vir homself gesê. "Ek hoop dit sal nie te klein wees nie. Daardie brode was so groot."

Hy het die winkeltjie binnegegaan en begin rondkyk. Sal hy een van daardie suiglekkers koop? Nee, dit sal nie geskik wees nie. Hy het nog vir 'n rukkie gestaan en rondkyk.

O, daar is iets.

"Gebreekte beskuitjies - een pennie per pakkie."

Beskuitjies? Ja, hulle sal deug. Want hulle is mos gemaak van iets wat in die grond gekweek is, net soos daardie groot brode wat hy gesien het. En daardie kardoese waarin die beskuitjies is, is glad nie te klein nie.

Tommy het een van die kardoese gekoop, die winkel dadelik verlaat, en teruggestap na die sendingsaal.

Hy het nie die moed gehad om na die voordeur te gaan nie, maar hy het geweet dat daar 'n agterdeur is, as dit maar net oop was -

Dit was.

Hy het senuweeagtig gevoel, want hy was bang dat iemand hom sou sien. Maar daar het nog mense ingegaan, sommige ook by die agterdeur. Hy het toe sommer saam met hulle ingeglip en gestap na die preekstoel waar die goed orals opgestapel was.

Styf in sy warm, vuil handjie, het hy die kosbare kardoes vasgehou.

"Gou nou! voordat iemand jou sien," het hy gedink.

En langs een van daardie groot brode het hy die kardoes neergesit.

Nimand het hom gesien dit doen nie, want daar was te veel mense, en die ander wat reeds in hulle sitplekke was, was te besig om te gesels.

Tommy het vir hom daar ver 'n sitplek gesoek, en niemand nie, nie eens daardie vriendelike dame wat met hom gepraat het, het geweet hy is daar nie.

Na die diens is hy terug na sy troostelose ou huisie, maar in sy hart het hy buitengewoon gelukkig gevoel. Ek is seker dat daar ook blydskap in die hemel was toe die engele kom vertel het van sy mooi daad van opoffering. Daardie kardoes gebreekte beskuitjies is natuurlik daar gevind. Iemand het dit later ontdek by die groot brood en daar het trane gekom in die oë van daardie persoon waar hy gedink het aan die edele kinderliefde wat aanleiding gegee het tot die daad.

Hy het my later vertel dat hy gedink het dat dit die beste van al daardie gifte was.

Ek dink ook so, en julle?

Ook het dit my laat dink aan 'n storie wat Jesus vertel het van die arm weduwee wat eendag na die tempel gegaan en gesien het hoe die mense hulle offergawes gee, en toe ook haar twee geldstukkies in die skatkis gegooi het - die waarde daavan was omtrent een oortjie.

Toe het Jesus aan sy dissipels gesê: "Voorwaar Ek se vir julle, hierdie arm weduwee het meer ingegooi as almal wat in die skatkis gegooi het. Want hulle het almal uit hulle oorvloed ingegooi; maar sy het uit haar gebrek ingegooi alles wat sy gehad het." Mark. 12:43-44.

Slaaptyd stories

Deel Vier

deur Arthur S. Maxwell

#slaaptydstories Afrikaans gebreektebeskuitjies #ArthurSMaxwell

1 note · View note

charleshaddonspurgeon · 1 year ago

Text

Voor Iedere Dag | Ochtend Overdenking Toen zei de HEERE tegen Mozes: Wat roept u tot Mij? Spreek tot de Israëlieten en zeg dat zij verder moeten trekken. (Exodus 14:15) Lees verder Mattheüs 28:16—20. Hoe vaak horen we mensen zeggen, “Ja, de Heere is mijn genadige Meester en ik ben Zijn dienaar en ik geloof dat gelovigen gedoopt moeten worden. Maar pas als de Heere het aan mij laat zien, dan zal ik het doen.” Daar is een soldaat. Hij is niet tevreden met dezelfde bevelen als zijn kameraden en hij roept, “Als het regiment aanvalt zal ik ook gaan, maar pas als de kapitein zelf langs mijn tent komt en me daarvoor het bevel geeft.” Ja, hij verdient het om gestraft te worden als een deserteur. Ik wens geen zware straf voor mijn Christelijke broeder maar ik durf te voorspellen dat hij met veel slagen geslagen zal worden als hij op die manier praat. “O,” zegt iemand, “maar de Heere moet het persoonlijk voor me toepassen.” Waarom? Het is duidelijk genoeg zonder toepassing. Als er iets in de Bijbel duidelijk is, is het dat degene die in Christus geloofd met Hem begraven moet worden in de doop. Als het dan je duidelijke plicht is, dan moet je Hem meteen volgen in de doop. “Nou, ik zal er voor bidden.” En geloof je dat God zo’n slecht gebed zal verhoren? Als ik mijn kind opdraag om iets te doen en hij zegt, “Nou, ik zal er over nadenken,” dan zal ik hem laten weten dat ik niet zo met mij laat spotten. Als ik zeg, “Mijn kind, doe dit of dat,” en hij antwoordt, “Vader, ik zal er voor bidden,” dan zal ik geen genoegen nemen met zijn hypocriete opstandigheid. Als dat niet in ons gezin gebeurt, laat staan in het gezin van God. Heb je toestemming gekregen om met de positieve geboden te spotten om vervolgens je zonden op Gods rug te leggen? Dat denk ik niet. Lieve broeder of zuster, bang heb je jezelf teruggetrokken en zegt, “Ja, op een dag zal ik opstaan en voor mijn Meester uitkomen.” In plaats daarvan ben ik geboden je op dit punt en in alles dat je duidelijke plicht is te bevelen, of het nu aangenaam is voor je vlees of niet, “Vooruit, vooruit, vooruit!” Wat zijn jou marsorders? Draagt je Heere je iets op? Doe het! Draagt de Schrift je iets op? Doe het dan! Het is niet aan jou om in discussie te gaan, net zo min soldaten in discussie kunnen gaan. Ga vooruit. Zoals het volk Israël verder marcheert, ook al staat de zee in de weg, zo moet ook jij door gaan, al is de dood zelf het gevolg. Ter overdenking Er zitten geen mazen in de opdracht, “Bekeer u en laat ieder van u gedoopt worden” (Handelingen 2:38). De eerste stap van bekering en geloof zijn essentieel voor de verlossing (Markus 16:16), de tweede stap van de doop is essentieel voor gehoorzaamheid. Preek 548, 18 oktober 1863

0 notes

rausule · 1 year ago

Text

Die oorspronge

privaat aanbidding

Lêer toegestaan

spesiale gebede en optogte uitgevoer. Die argeologiese opgrawings wat uitgevoer is op die terrein waar die heiligdom van die fratres Arvales eens gestaan het, in 'n afgesonderde gebied langs via Campana, het 'n klip aan die lig gebring wat die seremonies herdenk wat in 218 nC gevier is. Die teks wat deur die grafsteen bewaar word, is laat, maar toon in die oorspronklike taal die acta van die priesters vir die reinigingsritueel van die velde, insluitend die teks van Carmen Arvale, die hoofgebed van die godsdienstige ritueel. Die taal van die carmen is hoogs argaïes, die teks word gekenmerk deur die drieledige herhaling van die aanroepe en formules, volgens die voorgenoemde drieledige ritme van die tripudium. Die voordrag van Carmen is waarskynlik met musiek en dans gepaard gegaan; vanuit 'n metriese oogpunt is dit saamgestel in Saturnus.

Enos Lases iuvate (U is die God van almal van ons manne van aksie)

Neue lue, rue, Marmar, sondes incurrere in pleores (jou wil geskied sonder opposisie; jy praat in die verlede en die hede; wat jy sê is van goddelike rede en ons voorsienigheid. moet drie keer herhaal word) Satur fu, fere Mars , limen sali, sta Berber (deur die wil van ons God van ons krag die verwydering van enige twyfel gebring, voor jou God herhaal ons gehoor. moet drie keer herhaal word) Semunis alternei advocapit conctos. A bring hierdie vrae van my voor jou woorde wat omgekeer is, om drie keer herhaal te word)

Enos, Marmor, het vir ons gejuig omdat jy hier ons lot is, om drie keer herhaal te word)

Triumpe, gee ons wat ons U vra God vir die, vader, moet drie keer herhaal word)

O Lari, vir ons punte, help ons!

Dr De Beer

#Lari #Marmar #afrikaans #south africa #Lêer toegestaan

0 notes

archivalhelen · 5 years ago

Text

Wormstaart de dienaar

Hm.

Ik merk dat ik soms nog wel eens, lief Dagboek, de grapjas uithang.

Vandaag was weer een dag om over naar huis te schrijven. Het begon al in de ochtend. Ik had helemaal geen behoefte om op mijn telefoon te zitten. Of om bezig te zijn met iets. Altijd maar dat bezig zijn, altijd maar de focus ver weg van onze neus. Die focus mag dichterbij, vond ik al, en voelde ik vanochtend al helemaal.

Dus ik zat gewoon voor me uit te staren. Alleen dat. Mijn ego vond dat erg verwarrend. Ik hoorde hem zeggen: 'Gaan we dan helemaal niets doen? Nog steeds niet? Hoe lang niet? Dadelijk gaan we toch wel wat doen? Gaat dit heel de dag zo worden? Wow. Moet ik dit heel de dag volhouden?'

Het ego noem ik vanaf nu Wormstaart. Wormstaart wil altijd zijn aandacht buiten de neus leggen, zoekt altijd erkenning, en ziet altijd overal tegenop. Wormstaart wil graag verlicht zijn, en hoopt zo dicht mogelijk bij God te staan, zodat God op den duur denkt: 'Godsamme. Je bent net als ik!' Wormstaart hoopt op genade.

God trapt er niet in. Het was wel echt mooi om voor me uit te staren en niets te doen- wacht even, ik hoor kinderen iets met halloween gillen.

Ben ik weer. Ik heb ze doodgeschoten. Waar was ik? Oja. Niets doen. Zitten. Genieten. Focus dichterbij dan de neus. En zien hoe Wormstaart gek wordt - maar wel mee wil doen, en dat laat zien, want ja, erkenning en zo hè.

Op den duur deed ik het raam open. Ik voelde de kou. Dit voelde beter dan gedacht. Ik opende het raam vooral omdat ik dat de hele tijd zat te fantaseren, dus ik voegde maar feit bij fictie.

Dat uit het raam staren. De kalmte die ik voelde. De vrede. Ik schreef op:

Ik hoef niet bang te zijn voor vrede.

Op den duur voelde ik een enthousiasme in me. Een tijdje geleden zag ik een huurwoning online, op de Bachlaan, in Hillegersberg. Ik was toch zo benieuwd... Ben er naartoe gefietst. Wat was dat heerlijk! Er was wel tegenwind, maar toch voelde het alsof ik de wind in de rug had! Ik heb daar echt even gezeten.

Zelfs even aangebeld. Geen gehoor, dus toen... Keek ik in mijn tas. Hmpf, had geen papier bij me. Geen boekje ofzo. Nou, een bonnetje van een Moleskine. Misschien daarop? Nou, of oh. Dat blad met dat 'hoef niet bang te zijn voor vrede'. Hup, scheuren die handel. Pen? Check. Even zitten? O, nee ik doe het op mijn zadel. Op dat gescheurde papiertje schreef ik mijn bericht aan de verhuurder, met mijn contactgegevens. 'Enfin. Beetje rare manier zo, met een briefje, ik weet het.'

Toen maar weer naar huis gerold. Eenmaal thuis was er niets veranderd. Ik zat maar te zitten, tevreden, zonder taak. Bijzonder.

Later haalde papa kapsalon. Ik dacht dat ik mama had overtuigd om extra kaas te nemen, maar uiteindelijk koos ze er toch niet voor.

Zo dadelijk vertrek ik naar Feodora. Wie weet zie ik de kat nog. Dit wordt weer kotsgezellig!

Even de kinderen in de schuur leggen.

1 note · View note

rebrandtdebibls · 2 years ago

Text

Ek hond van ons Here.

Maak toe die deur en slaan die vensters dig

dat ek kan rus en alles buite sluit wat in die stil, geel somer en die lig gerook het bo die waterweiland uit

tot hierdie stilte nou, tot hierdie staar en hierdie bewe van die vingers het ek gekom.

hoe dun is hierdie hand, hoe bleek, hoe swaar op die blink blad, en elke lid is krom en draderig soos 'n valk se klou

O, God, hier kom die Bose weer, die Vrees! Die waansin praat in my; red, red my nou! die duister waan dat hierdie klou kan wees nie my hand, maar 'n dooi stuk van my vleis wat deur die Magte buite en binne my bestuur word soos 'n werktuig tot die daad teen mens en God

dit gaan verby

maar U, o God, mag my geen oomblik laat, dan stort ek in die angs en in die nag:

U moet U sekerheid rondom my hou; U harde liefde gaan bokant my krag, maar laat U almag om my vrese vou

Laat my weer dink. Dink? Dink? die ketting hang met ysterskakel aan ysterskakel vas,

gedagte aan gedagte, deur die lang deurwaakte ure en sleep my af, 'n las wat my aan alle donker dinge bind.

Ek moet nie dink nie; ek moet dood wees en stil, ek moet geen oog wees nie, maar glansloos, blind, 'n lyk, 'n liggaam vir Sy magtige Wil

Tog kom die beelde

Heer, ek is so swak,

al die maande van sy martelgang wat sy vrees gevolg het soos 'n brak, ck, een van God se honde, was ck bang: val van vrees; my skrik was in sy oe, en op die pynbank was ons wild verwar

het hy geskree of ck? Maar in die stil en droë gekerm van die hoogste pyn was dit my star verdraaide lippe wat gespalk was

Eimerik,

die helder man van God, kan skoon beskryf die afgemete stasies van die skrik

die grootste vyftal vingers wat die lyf omvang met diep genade en magtig klem totdat die waarheid uit die broosheid tap van die sondige vlees; - mistieke werkerstem wat hooguit sing waar Hy Sy wynpers trap. Maar ek gaan in die parskuip met hulle saam: die eerste; as ek fluister van die pyn

wat kom, met vae woorde en sonder naam 'n ongewisheid wat vol droefnis skyn... dan roer in ons in hom en my - die skrik soos 'n wilde dier wat onder in 'n kuil

onsigbaar aan sy ketting ruk en stik en angsvol, magteloos, uit die donker huil; die tweede stasie: as ek hom moet lei die stil gang na die folterkamer toe,

sada en die wellus van die pyn ontwaak in my en voor die ysters ek die eerste kerming proe op my droë lippe; die derde as sy lyf naakt en skemerend op die kaal vloer staan, so arm en maer soos ek; die vierde as hy styf op die gladde hout gebind lê en die maan van die blink verskrikking in sy oë rys; die vyfde as hy kerm en voor my skreeu,

en elke vesel van (ons arme vleis is een verskeuring, een ontbinding, een grys sneeu van pyn, een lied, 'n lied

ek val,

o God, ek stort die steilte af! Gryp my bo die steil stem, bo die blink dal, blink dal, blink dal van pyn! Heer, staan my by: laat U nag oor my kom, laat my verskuil wees soos in diep bloed en ongebore, soos in diep water waar ek, 'n vis in U verborge kuil, blind stuur en roer en sonder hierdie later pyn van sien en weet

selfs hierdie troebele gebede van my jeug verstil: die donker onder, wat ek ken en weer; laat my tog niks van die eenvoudiges verskil;

en laat ook, Heer,

gee my 'n dowwe woordeloosheid, 'n rus, gee my die stilte van u effe dae, 'n kleiner tank, 'n enger smart en lus; gee selfs my bid iets van die lomp en trae

bid van die geringstes in U huis; en, om my rein te hou, laat bokant die bleek bane van bed en tafel die eenvoudige starheid van U Kruis in my klein kamer by die kerslig staan.

Dis voorgeskryf (om 'n verborgener strik te span): dat 'k sag en vaderlik moet praat, "blande et mansuete," en al die wik en weeg van sy onsekerheid deur my raad luider laat spreek, terwyl ek een en al besorgdheid en begrypende liefde is.. maar wat by hul bereken is- maat en getal van die mens se vrees, pyn en onsteltenis, - die is my liefde, my hart se eie spraak;

eers was hy bang, sy siel was toegesluit

teen my liefde en my sagte aandrang, en sy vrees, dié het gewaak

oor elke woord en teken, maar ek het buite die grense van ons eng saam-wees gegaan: in die stilte van die kamer, wit en kaal, voor Sy stil Kruis, het ek hees, sonder traan, my eie donker jeugtyd uitgehaal

en kaal getoon- my opstand, al my klein verraad, elke smet- ek het my hart leeggemaak. Van al my jeug se twyfel, al my pyn

het ek gepraat; en toe ek so naak met God voor hom geworstel 't, toe het hy sag uit sy eie smart, bekommerd en vol sorge

om my, na my gebuig en met die lag -so stil en so vol wyse deernis - die verborge twyfel van sy eie hart genoem as troos vir my. o God, dit was die slag,

die lam-slaan van my gees: toe ek verneem hoe sy stil menslikheid U wilde Krag en die waansin van U Wil omsluier het; hoe daardie twyfel naamloos, swak en klein geskipper het teen sy hart se enkel wet van mens-wees, aardse deernis, skerp omlyn teen wat onmenslik en ontasbaar is.

Elke woord van hom was deur my oë 'n slag: wat by hom skadu was, was by my duisternis; teen sy klein twyfel, was my twyfel 'n mag van dood en ondergang; sy klein verweer van redelikheid die was 'n dag se taak: só onderneem, só afgedaan; o Heer, vergeef, U weet hoedat my twyfel waak

deur nagte en jare, God, hoe ek telkens tas tot aan die wortels van my weet, hoe ek U Woord vaag hoor verklink, onheilig, en belas met menslike wysheid, dwaling, en verstoor deur skoonheid van die aarde; - o Heer, U weet

hoe ek dieper tas en aan U Wese gryp

en dink oor U Bestaan en U durf meet

met die mate van my dwaasheid, hoe ek slyp aan fyner lense en op U maaksel staar skerper en skerper, en in die grys kristal van my wilde beelding U heelal gewaar koud en ontdaan, 'n wye maal, 'n val van ewige waters oor 'n afgrond grondeloos o red my, Heer, dat die wildste beeld nie kom: die waan waarin ek U in angste mateloos sien as iets Boos, wat doof en blind en stom U vellings van verskrikking om ons draai!

Laat dit verbygaan, hierdie beeld en tyd: laat uit ons kinderjare 'n kou wind waai en laat U heelal enkeld wees en wyd.

U weet die twyfel is my doringkroon wat diep gedruk word, telkens, en geroer, gelig, met vingers aangeraak; en ek woon bestendig in die pyn soos op 'n vloer. Maar in sy hart was daar geen angs

daar was 'n nuwe ligtheid, buigsaam, teer, asof hy ons waarheid, twyfel, albei in die vangs gehad het van sy nette en weer gelos het om die diep see in te swem: ek weet dit is die nuwe tyd wat mens bo God stel, chaos bo kristal, en die ongetemde perd, ons kwaai planeet, na wil en wens deur die vlaktes en die wind van God wil men....

toe 't ek besluit dat hy sou sterwe in die vlam, net soos die grys tyd wat wil kom en wat ek ken, verwilderd sal vergaan agter die kam van 'n hoë branding wat ek reeds sien

Hierdie tyd ken ek; die koue koningin vir wie ek biegvader is, die noem haar klein, klein sondes van ydelheid en owerspel, versin duister wellustigheid en doen in bygeloof boete ('n nuwe wellus), smeek my straf en toorn met vrouedeemged oor haar, en sloof haar siel af met gebede en krale- laf teenoor die nuwe wildheid in haar bloed. Die sondes bly benede God se haat! Maar wêrelds is haar hart, gevul met soet en aardse menslikheid, nuwe gedagtes: staat en welvaart, skoonheid, en die luide faam van lettere langs die ceue af basuin

Hul ceue teen U Ewigheid, en teen U Naam hul duisend name! Heer, op die nou kruin van hierdie aarde wat sidder in U hand wil my geslag, aan U swart vloed ontrou. marmer en woord en wapenroem tot stille stand van 'n eie eng blink ewigheidjie bou!

Hulle vrees! Hulle vrees! Die hele bleek geslag! Hulle durf hul nie aan U Verwardheid gee, en al hul vastigheid, o God, is vlug! Maar ek gaan in U duister waters mee, spat in U skuim, daal af in koue strome tot stil wêrelde van groen en swart kristal, en enkele male, Heer, deel ek U droom in see, more-wit en wyd na alle horisonte uitgestrek.

Dit is alleen, alleen. Die wat rondom my is en naaste, wat aan my tafel eet en in U scen van brood en wyn deel met my, ken die laaste trappe van my angs nie en my nagte, my verdriet; en elkeen loop so opgerig in sy afsonderlikheid, elkeen verwag 'n eie heil, elk is 'n wêreld, 'n gesig van onsegbare enkelheid

en hul stap breed in die opmars van die dooi geslag: sit aan ons regbank, fluister my 'n grap tussen die protokolle, gaap en wag op beter werk- bisdomme en abdye verdoem intussen volgens maat en wet, en plooi, nie onbehaaglik, fynweg aan die wye Youe van die statige kleed; word vet van die gesonde vaste en feeste.

o God, o God, sit dalk hul menslikheid ontasbaar ver, hul pyn, hul trane? Verbreek ek U gebod hier waar ek oordeel? Is hul oë toegesper met daardie enkelheid?

Nee, nee: ek weet; ek ken hul goed: die glimlag, moeg, voldaan, ná ons gevonnis het, (geweeg, gemeet met die mate wat aan God alleen betaam!) die vashou aan artikel, formulier;" en dan hul jammerte, hul woord van troos waar 'n siel gevang sit soos 'n wilde dier in die hokke van sy hulpelose vrees: daar moes hul stil wees, wreed en stil en kort, want God is baie naby.

Ek ken hul hart - of soveel hart as wat daar is-ek stort alleen vervaard, ek raak verward vir daardie nuwe soort...

Een is ons hoof, heers in die heilige stad, slaaf van die slawe hy moet u fakkel wees onuitgedoof, waaraan die een Vlam van U Offergawe deur alle eeue en geslagte tot die einde reik. Maar hoe is hy? Hy min die goue klank van woord en vers waaruit die ryk soet heidense bedwelming soos 'n stank opstyg: hy streel met vingers liefdevol 'n brokstuk marmer, glad, voorwêrelds, wit uit daardie Ryk wat U, omdat hy hol en duister was, verbreek het en verplet en sin op eeue en roem. Hoe kan ek straf? Hoe kan ek oordeel? U kies ook na die tyd die werktuig

Maar ek, o Heer, nooit mag ek laf

buig voor die eeu, die nuwe menslikheid.

Stel my daarteen! Maak my die wig. die koevoet wat U instaat in die eeu om hom te breek of uit sy bank te lig en laat ons nie so bloot, u God, maar sneeu ons toe met U verduistering nog 'n duisend jaar! Laat weer 'n streng tyd kom, een woord, een wil: gryp al ons enkele wille, en verguar, big alle strale ten een brandpunt still

die dag toe hy aan my bely 't, en ek, aan U getrou, die heilige verraad

pleeg.

Heer

ek sterf.

en die grond van ons mens-wees voor sy oog ontdek.

Uit daardie dieptes her 'k hom singend opgevoer en na die sterwe gelei vandag, en hy 't die vuur gegryp asof dit U voete was, en die sloer

van die dood berispe;

Heer, in die helder uur van die voormiddag het U Ryk oopgegaan; ek het engele na ons wye land sien daal; weiland en gras het in die glans gestaan, en- uit die korf is die soet vrag gehaal.

Heer, wees by my en laat my U genade daglank en naglank aan my voorkop voel; gedenk my sonde nie, wees nie aandadig aan die sterwe van my siel; o Heer, wees koel rondom my, as ook my laaste uur

genaak het, en maak my rein dat uit my hart nog denk nog woord se skal of iets wat brokkelig is, ooit weer in die stil glasuur van my onsegbare bespiegeling val.

#afrikaans #poeta #dutch language #american

1 note · View note