#nucleaire dreiging

[indegazettevanindegazettepuntbe]

Internationale conferentie in Parijs benadrukt noodzaak van diplomatie om nucleaire dreiging af te wenden https://www.indegazette.be/internationale-conferentie-in-parijs-benadrukt-noodzaak-van-diplomatie-om-nucleaire-dreiging-af-te-wenden/?utm_source=dlvr.it&utm_medium=tumblr

[keynewssuriname]

Moskou waarschuwt voor aanval op Britse doelen in Oekraïne en elders

Het Russische ministerie van Buitenlandse Zaken heeft de Britse ambassadeur in Moskou op de hoogte gebracht van de dreiging om Britse militaire doelen in Oekraïne en elders aan te vallen, als reactie op recente uitspraken van de Britse minister van Buitenlandse Zaken, David Cameron. De uitspraak van Cameron dat Oekraïne “absoluut het recht heeft om Russische doelen te raken met wapens die het kreeg van het Verenigd Koninkrijk” heeft geleid tot spanningen tussen Rusland en het Verenigd Koninkrijk. Het Russische ministerie van Buitenlandse Zaken benadrukte tijdens de ontmoeting met de Britse ambassadeur de ernstige gevolgen van dergelijke vijandige stappen en spoorde aan tot terughoudendheid en diplomatiek overleg. Moskou reageerde ook op Amerikaanse dreigementen en behoudt zich het recht voor om met passende maatregelen te reageren op eventuele acties met korte- en middellangeafstandsraketten vanuit de Verenigde Staten. Het Russische ministerie van Buitenlandse Zaken benadrukte dat het aankondigen van nucleaire oefeningen dient om de spanningen in de regio te verminderen en niet om escalatie te bevorderen. De Verenigde Staten hebben de aankondiging van de nucleaire oefeningen van Rusland veroordeeld als “onverantwoordelijke retoriek”. Het Pentagon merkte op dat er nog geen verandering is waargenomen in de strategische positie van de Russische strijdkrachten, maar benadrukte de noodzaak van diplomatieke inspanningen om de veiligheidssituatie te stabiliseren. Read the full article

[jan-loic-dalosta]

Dansend in het graf?

Dansend in het graf?

Soms vraag ik me af of ik medelijden moet hebben met die man, die trieste figuur met dat veel te groot land vol kernwapens, olie en gas. Generaal noch president maar een meedogenloze bendeleider van een leger tuig, kindmoordenaars, folteraars, dieven en verkrachters dat tot gevecht niet in staat blijkt en enkel uitblinkt in niets ontziende vernieling en oorlogsmisdaden op zelden gezien…

[yesdimablog]

Tussen “…”(26) Ban Ki-Moon

Tussen “…”(26) Ban Ki-Moon

Er gebeurt recentelijk wel erg weinig op dit blog. Om het nog niet helemaal dood te laten bloeden of stil te laten vallen zal ik maar weer eens andermans woorden aanhalen. Nu hoor of lees ik bepaald niet al te vaak meer iets waarvan ik denk: ‘dat verdient nu een lijstje’, dus laat ik dat eens op mijn blog zetten.

Toen ik gisteren in verband met een kerstkaart even googeldeop uitspraken met…

[actuma]

Biden: nucleaire dreiging terug naar niveau Koude Oorlog

De Amerikaanse president Biden heeft gisteren op een fondsenwervingsevenement in New York gezegd dat de nucleaire dreiging terug is op het niveau van de Koude Oorlog en de Cubacrisis in 1962. Hij zei hier bijvoorbeeld over dat hij de president van Rusland, Poetin, redelijk goed kent en dat hij "geen grapje maakt als hij praat over het gebruik van tactische kernwapens of biologische of chemische wapens". Biden gaf verder aan dat de dreigende taal die Poetin in zijn laatste toespraak had, reëel zou kunnen zijn omdat het Russische leger ondermaats presteert. Deze uitspraken deed de president in de woning van James Murdoch, zoon van mediamagnaat Rupert Murdoch. Op die soort momenten, wanneer er slechts een paar verslaggevers aanwezig zijn zonder opnameapparatuur of camera’s, is Biden volgens Amerikaanse media minder gereserveerd. Of deze uitspraken duiden op een nieuwe beoordeling van de Russische nucleaire intenties was niet direct duidelijk. Amerikaanse functionarissen gaven eerder deze week nog aan dat er geen bewegingen van Russische nucleaire strijdkrachten zijn waargenomen die van Amerika een verandering zou vereisen in de staat van paraatheid. Read the full article

[jasonwolmuis]

De Chinese regering versnelt de opbouw van haar nucleaire arsenaal naarmate de spanningen met de VS toenemen

De Chinese regering versnelt de opbouw van haar nucleaire arsenaal naarmate de spanningen met de VS toenemen

Mensen die bekend zijn met het denkproces van het Chinese leiderschap, zeggen dat de Chinese regering is begonnen de ontwikkeling van haar nucleaire arsenaal te versnellen nadat ze de dreiging van de Verenigde Staten voor het vasteland van China opnieuw had beoordeeld. The Wallstreet Journal zei dat de nucleaire inspanning van China “lang vóór de Russische invasie van Oekraïne dateert, maar de…

[atevegter]

2475 De jaren vijftig

2475 De jaren vijftig

Goed. We hebben corona, Victor zei het al, en zitten dus in quarantaine. Dat komt van veertig en wat is er mooier dan in quarantaine te zitten in de veertigdagentijd. We voelen ons wat grieperig maar ook niet de hele dag en zo hebben we twee bakken gemaakt voor de moestuin, voor het geval alle groente in de winkels besmet raakt. Er is toch eenzelfde soort angst voor nucleaire dreiging als in de…

[ideamonk]

"Full Of Prejudice": China Dismisses US Report On Nuclear Arms Expansion

“Full Of Prejudice”: China Dismisses US Report On Nuclear Arms Expansion

Peking sloeg donderdag terug tegen een Amerikaans rapport over de uitbreiding van China’s nucleaire arsenaal Peking: Peking sloeg donderdag terug tegen een Amerikaans rapport over de uitbreiding van China’s nucleaire arsenaal, noemde het “vol vooroordelen”, en beschuldigde Washington ervan de dreiging te overhypen. De opmerkingen van het Chinese ministerie van Buitenlandse Zaken kwamen nadat het…

[nieuwefilmnet]

Chernobyl: 1×2 Terwijl miljoenen mensen risico’s lopen na de ontploffing in Tsjernobyl, onderneemt nucleair fysicus Ulana Khomyuk een wanhopige poging om Legasov te bereiken en hem te waarschuwen voor de dreiging van een tweede explosie die rampzalig zou zijn voor het continent.

[zannekinbond]

Vlaanderen uit de NAVO, de NAVO uit Vlaanderen!

Vlaanderen in een multipolaire wereld We leven steeds meer in een multipolaire wereld. Toen de Koude Oorlog beëindigd werd aan het eind van de jaren ’80 en de Sovjetunie vervolgens onverwachts implodeerde, werd Amerika de enige supermacht ter wereld. Voortaan regeerde de Pax Americana. Francis Fukuyama kondigde het einde van de geschiedenis aan, de Amerikaanse president Bush sr. verkondigde het ontstaan van een nieuwe wereldorde. De daaropvolgende decennia zouden gekenmerkt worden door een liberale wereldorde, die desnoods manu militari werd opgelegd. Amerikaans interventionisme in het Midden-Oosten (Irak, Afghanistan), Latijns-Amerika (Haïti, Nicaragua) en Oost-Europa (Joegoslavië) bracht alle regimes ten val die in ongenade vielen en niet langer bruikbaar waren in de strijd tegen het wereldcommunisme, of die restanten vertoonden van ideologieën die niet langer binnen het kader van de nieuwe wereldorde bestaansrecht hadden (zoals het Arabisch socialisme in Irak of de restanten van het twintigste-eeuwse communisme in Joegoslavië). De bankencrisis maakte een einde aan deze zeepbel. Het westers economisch model bleek niet langer zaligmakend, andere landen werkten zich steeds meer op tot een niveau waarop ze een zelfstandige koers konden beginnen varen ten aanzien van de VS en West-Europa, waarbij vooral de rol opviel van de BRIC’s (Brazilië, Rusland, India en China). In het daaropvolgende decennium zou China zich verder ontwikkelen tot een economische grootmacht, terwijl Rusland dankzij haar herwonnen assertiviteit eerst militaire successen afdwong in haar eigen periferie (Zuid-Ossetië, Donbas, Lugansk, de Krim) en daarna ook in het buitenland (Syrië, Venezuela). Tegenwoordig projecteren de nieuwe grootmachten van Eurazië (China, Rusland, Turkije en Indië) nieuwe geopolitieke macht dankzij economische initiatieven (het Belt & Road-programma van China of het Russisch atoomagentschap Rosatom) en diplomatieke successen. Oude rivalen groeien naar elkaar toe, vroegere bondgenoten van het westen worden minder betrouwbaar (zoals Saoedi-Arabië) of vallen langzaam weg (zoals Turkije). Zo wordt de rol van Halford Mckinder’s continentale hartland nieuw leven ingeblazen, terwijl de Atlantische randzone aan belang is aan het in boeten. Zoals de Engelsman Mckinder voorspeld had (en gevreesd!) in de negentiende eeuw, speelt connectiviteit op het Eurazisch continent hierin een zeer voorname rol. Het is echter dit keer niet de hegemonie van het Britse koloniale rijk die hierdoor wordt uitgedaagd, maar het westers liberalisme en haar wereldorde, die bewaakt wordt door de Noord-Atlantische Verdragsorganisatie (NAVO). In ieder geval lijkt een wereldwijde globalisatie naar westers model een bijzonder ijdele gedachte geworden. Het is daarom des te meer verwonderlijk dat sommige staatslieden en prominenten nog steeds beweren dat diegenen die haar afwijzen aan “de verkeerde kans van de geschiedenis staan”. Daarentegen krijgen we steeds meer een uitsplitsing van de wereld in geopolitieke clusters, beschavingen zo men wil, waarbij een toenemende polarisatie tussen oost en west opnieuw centraal staat. In deze nieuwe wereld dient een soeverein Vlaanderen opnieuw een weg te vinden. Het beste kan het hierbij op zoek naar partners waarmee het een gemeenschappelijk ideologisch kader deelt en complementaire geografische belangen heeft. Het atlanticisme en occidentalisme die tot op de dag van vandaag de mainstream blijven en door links noch rechts in twijfel worden getrokken, hebben hierbij niettemin hun beste tijd gehad. De NAVO als verouderd machtsinstrument Na het eind van de Koude Oorlog is de NAVO blijven bestaan, hoewel het gaat om een verouderd, imperialistisch instituut. De NAVO ontstond in 1949 als een alliantie tussen de West-Europese landen en de VS en Canada. De bedoeling was om te verhinderen dat het door de Tweede Wereldoorlog ernstig verzwakte en geruïneerde West-Europa door het Rode Leger onder de voet zou worden gelopen. Nochtans hadden de landen van Oost-Europa zelf heel wat wonden te likken. De Sovjetunie verloor tussen 25 en 30 miljoen van haar inwoners, zowel soldaten als burgerbevolking. Ook Polen was zeer zwaar getroffen en verloor tussen de 15 en 20% van haar bevolking. Buiten de Europa waren de verliezen het grootst in China, dat zwaar geleden had onder de Sino-Japanse oorlog. Ook in Estland, Letland, Litouwen, Hongarije en Joegoslavië waren de verliezen bijzonder groot. In Oost-Duitsland hadden de geallieerde bombardementen en de bittere gevechten met de Sovjets diepe sporen nagelaten. Het valt dus zeer te betwijfelen dat in deze landen de motivatie en slagkracht te vinden was om een militaire invasie in het westen op poten te zetten. In 1954 stelden de Sovjets op de Conferentie van Berlijn voor om zelf toe te treden tot de NAVO. De Amerikanen zouden in deze nieuwe militaire veiligheidsorganisatie het statuut van waarnemer krijgen, samen met China. Uiteraard namen de VS hier geen genoegen mee. Hoewel de Russische minister van defensie Molotov stelde dat hierover te onderhandelen viel, strandde het voorstel al snel op de onbuigzaamheid van de Amerikanen. Als reactie hierop richtten de landen van Oost-Europa vervolgens het Warschaupact op. Een IJzeren Gordijn liep vanaf dat moment dwars door Europa. Een waanzinnige wapenwedloop volgde daarop. Omdat de conventionele legermacht van het Warschaupact op termijn een duidelijk overwicht begon op te bouwen ten aanzien van die van de NAVO, werd nucleaire proliferatie dé manier waarop het westen haar macht probeerde door te drukken. Maar ook hier overvleugelde het Oostblok het westen vanaf de jaren ’70, zij het dat dit overwicht eerder symbolisch was aangezien beide kampen ondertussen een arsenaal hadden opgebouwd dat groot genoeg was om tot Mutually Assured Destruction te leiden. Er was niettemin een zekere discrepantie in de aanvalsplannen van de NAVO-bondgenoten ten aanzien van deze van het Warschaupact. Nog in het begin van de jaren ’80 oefenden deze laatsten een aanvalsscenario aan de hand van een oorlogssimulatie waarbij in negen dagen tot aan de Rijn zou worden opgerukt. Hierbij was de strategische inzet van kernwapens weliswaar aan de orde, maar daarna zou de oorlog voornamelijk conventioneel worden gevoerd. De Amerikanen koesterden daarentegen reeds van in de jaren ’50 het plan om het hele grondgebied van Oost-Europa onbewoonbaar te maken door middel van totale vernietiging en kernbommen op iedere grote en middelgrote stad in Rusland, Polen, Tsjechoslowakije, Hongarije, Roemenië en Bulgarije. Een onderscheid tussen burger- en militaire doelwitten werd niet gemaakt, collateral damage was hetzelfde als structurele schade. Ondertussen werden in de Derde Wereld proxy-oorlogen uitgevochten tussen door het westen gesteunde autocraten en nationale bevrijdingsbewegingen met materiële en militaire steun van Cuba, Tsjechoslowakije en de Sovjetunie.

"Mutually assured destruction" Aan dit alles kwam een einde toen de Koude Oorlog beëindigd werd. Geheel in tegenspraak met de afspraken die gemaakt waren met Mikhail Gorbatsjov, breidde de NAVO aan het eind van de jaren ’90 stevig uit in oostelijke richting, waarmee de fundamenten werden gelegd voor de conflicten die Georgië en Oekraïne tot op de dag van vandaag verscheuren. Toen de Amerikaanse war on terror uitbrak, werd het grondgebied van de nieuwe lidstaten misbruikt om martelingen en mensenrechtenschendingen uit te voeren (waaronder het beruchte waterboarding). In de oostelijke NAVO-landen werd tevens aan een raketschild gewerkt, zogenaamd om aanvallen uit Iran te weren waar nochtans geen enkele pertinente dreiging van uitgaat, noch zijn er aanwijzingen dat dit op enige denkbare termijn ook maar ooit het geval zal zijn. Hiermee werd Rusland steeds verder geprovoceerd tot de assertieve houding die het de dag van vandaag aan de dag legt. Nochtans werd er aan het eind van de jaren ’80 duidelijk de hand gereikt vanuit het oosten om een gezamenlijke vredesorganisatie uit de grond te stampen, die voortaan gezamenlijk de stabiliteit van de wereldvrede kon garanderen. Men kan zich voorstellen wat dit allemaal betekend zou hebben voor de wereldorde, en hoe het mogelijk zou zijn geweest om met een dergelijke organisatie te bemiddelen in belangrijke conflicten in de Derde Wereld en het Midden-Oosten, waar nu het westers interventionisme unilateraal haar dictaten heeft proberen op te leggen. Een multipolair samenwerkingsverband in plaats van het slappe optreden van de Verenigde Naties, dat een grote genocide in Rwanda niet kon verhinderen, had als niet-imperialistische, pluralistische vredesorganisatie waarin zowel oost als west verenigd waren veel steviger kunnen ingrijpen. In 1989 werden de feiten van 1954 dus nog eens herhaald. Nochtans kon nu bezwaarlijk worden aangehaald dat het om een valstrik van de Sovjets zou gaan. Daarenboven werd het aanbod van de Sovjetunie om een wereldwijd totaalverbod op kernwapens te realiseren afgeslagen door Bush sr. en zijn administratie.

Amerikaanse troepen in Afghanistan In de plaats daarvan ontvouwde zich een westerse, uitgesproken kapitalistische – maar niet noodzakelijk liberale – geopolitieke as tussen Washington, Brussel, Tel Aviv en Riyadh, die de daaropvolgende decennia de balans in de wereld zou bepalen. De belangen van het IMF en de Wereldbank gingen hierbij voorop. Latijns-Amerika bleef hierbij meer dan ooit de achtertuin van de VS, tot in 1999 de Bolivariaanse revolutie in Venezuela daarin een zekere kentering teweeg kon brengen. Grote delen van Afrika vervielen in de jaren ’90 tot chaos. De failed states van Sub-Saharaans Afrika vormden een ideale kweekbodem voor radicale tegenbewegingen zoals het islamitisch fundamentalisme. In Oost-Europa werden de laatste resten van het communisme opgeruimd met de bombardementen op Servië. Dit precaire evenwicht kreeg een symbolische deuk toen de aanslagen van 9/11 in 2001 de Amerikaanse wereldhegemonie uitdaagden. Het westen reageerde met een totale war on terror. De invasies in Afghanistan en Irak waren het directe gevolg. Deze laatste gebeurde op grond van valse voorwendselen, leugens over massavernietigingswapens waarover het Ba’ath-regime van het land zou beschikken werden aan de westerse wereld voorgeschoteld om een moreel draagvlak voor de invasie te creëren. De Verenigde Staten als “politieman van de wereld”, die schurkenstaten opruimde met de bescheiden assistentie van haar hulpsheriffs, de landen van de NAVO, of ‘old Europe’ zoals Donald Rumsfeld het op de vooravond van de Irak-oorlog het welhaast schertsend omschreef. De filmscenario’s van de Hollywoodindustrie dienden werkelijkheid te worden in het posthistorische tijdperk. Toen de Arabische Lente uitbrak werd dit voor een laatste keer geïllustreerd in Libië, waar de Europeanen gewillig het vuile werk van de Amerikanen opknapten. Rusland en China In de multipolaire wereld van vandaag wordt het concept van de global governance met de VS als imperialistische politiemacht echter uitgedaagd. Kort na de bankencrisis van 2008 viel een hernieuwde assertiviteit te signaleren bij Rusland, dat in het najaar van datzelfde jaar met het grootste gemak een conflict over Zuid-Ossetië in zijn voordeel wist te beslechten in een korte oorlog tegen het prowesterse regime in Georgië. Rusland was gedurende decennia in het westen afgeschilderd als niets minder dan een failed state;een Derde Wereldland met kernwapens die lagen te verroesten in instortende legerbarakken uit lang vervlogen tijden. Nu kon alleen een voor de Georgiërs nadelige wapenstilstand verhinderen dat de Russische tanks in enkele dagen oprukten tot in Tbilisi. Toen het westen vijf jaar later nog maar eens een kleurenrevolutie trachtte door te drukken in Oekraïne, werd opnieuw door Rusland zeer assertief opgetreden. De annexatie van de Krim en de onafhankelijkheid van de volksrepublieken in Donetsk en Lugansk zijn hiervan het gevolg. Internationaal wist Rusland nieuw aanzien te creëren door diplomatiek en militair in te grijpen in Syrië en meer recentelijk ook in Venezuela. Het westen ziet hierdoor zijn macht om regimeveranderingen af te dwingen ernstig ingeperkt. Verschillende malen leken regeringen, die enkele jaren daarvoor nog met grote zekerheid ten dode zouden zijn opgeschreven zoals nog het geval was in Libië in 2011, nu veel levensvatbaarder dan kon worden vermoed. Ondertussen timmeren de Russen aan het ontstaan van een Euraziatische Unie. Een mogelijke fusie met Wit-Rusland wordt door beide landen in het vooruitzicht gesteld.

Met hernieuwde assertiviteit sluit Rusland weer aan bij haar Koude Oorlog-profiel China maakte sinds de regering van Deng Xiaoping een gestage economische groei door. Vanaf het eind van de jaren ’80 werd duidelijk dat – met het succes van de veel kleinere Aziatische tijgers in het achterhoofd – deze groei er vroeg of laat toe moest leiden dat China de Verenigde Staten naar de kroon zou steken als economische supermacht. Aan het eind van het tweede decennium van de eenentwintigste eeuw komt dit stadium eindelijk in zicht. Het Belt & Road-initiatief creëert nieuwe zijderoutes dwars over Eurazië en de Stille Oceaan. Wereldwijd neemt de Chinese invloed toe, waarbij de Chinezen investeringen en infrastructuur als ruilgeld gebruiken in plaats van “Europese waarden” of “freedom & democracy”. De VS proberen om hun tanende macht te compenseren met protectionisme en handelsoorlogen. De plotse nadruk op de Amerikaanse soevereiniteit, die door Trump zogenaamd met hand en tand wordt verdedigd, is niet meer dan een symptoom van het feit dat de belangen van de VS voor het eerst in meer dan honderd jaar niet langer gebaat zijn bij expansie en global governance, maar bij een terugplooien van het land als grootmacht op zijn eigen hemisfeer, het Amerikaanse continent.  Vanuit dit perspectief wordt de NAVO ook voor de Amerikanen stilaan een atavisme, waarvan ze zich gaan afvragen of de kosten nog wel de baten dekken. Het Midden-Oosten: van revolutionair Arabisch nationalisme naar reactionair salafisme Nergens laat de geopolitieke instabiliteit van het huidige systeem zich sterker voelen dan in het Midden-Oosten. Gedurende de Koude Oorlog was de regio eveneens het toneel van de geopolitieke rivaliteit tussen oost en west. De verzwakte West-Europese grootmachten boden een kans aan de volkeren van het Midden-Oosten om het koloniale juk van zich af te werpen. Onder visionaire leiders als Gamal Abdel Nasser wisten Arabische landen zoals Egypte hun eigen belangen te ontworstelen uit de klauwen van de koloniale machten, zoals werd bewezen door de nationalisatie van het Suezkanaal. De Arabieren ontwikkelden in de Levant en Mesopotamië hun eigen variant van het nationalisme en het socialisme, aangepast aan de historische en geografische omstandigheden van hun regio. In schril contrast daarmee stonden de reactionaire regimes op het Arabische schiereiland, waar oliesjeiks slapend rijk werden dankzij de consumptie- en groeidrang van het westen. Deze regimes kregen actieve steun van de VS, in zoverre zij hun doelstellingen om de Koude Oorlog te winnen konden helpen realiseren.

moslimfundamentalisme verving het nationalisme en communisme als ontvoogdende Derde Wereld-ideologie Symbolisch voor de nieuwe wereldorde was de eerste invasie in Irak in 1991, nadat dat land zich meester had weten te maken van de oliebronnen van het Koeweit. Nationalisme, socialisme en communisme gingen in het Midden-Oosten samen ten onder. Het door de Amerikanen om strategische redenen gesponsorde islamfundamentalisme, ontsponnen aan staten als Saoedi-Arabië en Qatar maar regelmatig ook gesponsord door het westen, bijvoorbeeld om de Sovjets te dwarsbomen in Afghanistan, maakte vanaf de vroege jaren ’90 een steile opgang door en verving de eerstgenoemden als mobiliserende en ontvoogdende ideologie. Grote delen van de Derde Wereld raakten erdoor besmet, met chaos, anarchie en tribalisering van desintegrerende nationale staten tot gevolg. Hoewel vaak gepresenteerd als grote tegenpool van de decadente westen, gaat het eerder om de schaduwzijde ervan. Israël en Palestina Een belangrijke partner voor de belangen van het westen in het Midden-Oosten werd altijd gevormd door de staat Israël. In 1948 gesticht in voormalig Brits-Palestina, heeft de Israëlische staat zich geleidelijk meester weten te maken van een groot deel van de zuidelijke Levant. De Balfour-verklaring van 1917, door de Britse Minister van Buitenlandse Zaken Arthur James Balfour geschreven aan de joodse bankier Lionel Walter Rothschild, was een tactische zet die de Europese joden aan de kant van de geallieerden diende te krijgen. Hierbij werden concessies gedaan aan de Zionistische Beweging, met de belofte van een joods tehuis in Palestina in het vooruitzicht. In schril contrast met het latere verloop van de geschiedenis, gingen Arabisch nationalisme en zionisme aan het prille begin van het post-Ottomaanse tijdperk na afloop van WO I hand in hand. De Faisal-Weizmann-overeenkomst, die werd ondertekend op 3 januari 1919, voorzag in de uitbouw van een dergelijk joods tehuis in Palestina. Faisal I was een van de drijvende krachten achter de Arabische opstand tegen de Ottomanen en werd na de Eerste Wereldoorlog kortstondig koning van Syrië, tot hij in 1920 uiteindelijk door de Fransen werd verdreven. Uiteindelijk werd hij koning van het Brits mandaatgebied in Irak tussen 1921 en 1934. De pan-Arabische staat die aan zijn vader door de geallieerden was beloofd, werd echter nooit gerealiseerd. In plaats daarvan sloten de westerse imperialistische machten het Sykes-Picot-verdrag, waarbij de Arabische wereld werd opgedeeld in mandaatgebieden. Chaim Weizman was een jood van Wit-Russische afkomst, die in het kader van zijn universitaire studies na tal van omzwervingen uiteindelijk in Groot-Brittannië terecht kwam en het Brits staatsburgerschap verkreeg. De overeenkomst tussen beiden moest leiden tot een hechte Arabisch-joodse samenwerking, maar beide partijen werden door de westerse koloniale machten verraden. Noch de Arabieren, noch de joden verkregen een eigen stuk land in Palestina. Later zou blijken dat hiermee de kans op een harmonieus samenlevingsmodel tussen beide gemeenschappen in de regio meteen definitief was verkeken. Door de verslechterende situatie in Europa nam de joodse migratie naar Palestina toe, en dit werd uiteindelijk gekanaliseerd in een concreet en versneld initiatief om een eigen staat uit te bouwen in het Midden-Oosten. In tegenstelling tot wat in bepaalde kringen werd verwacht, ontpopte het land zich uiteindelijk niet tot een socialistische staat. Nochtans was de rebellenbeweging die in Palestina een oorlog was begonnen tegen de Britten in belangrijke mate het product van een alliantie tussen zionisten en socialisten. In de praktijk zouden bepaalde recepten uit het socialisme wel worden geïntroduceerd, zo was het collectieve landbouwsysteem van de kibboets, dat werd gebruikt om land te koloniseren en door joden te laten ontginnen, in essentie gebaseerd op de ideeën van de Russische anarchist en bolsjewist Kropotkin. Maar uiteindelijk werd Israël vooral een bondgenoot van het westen, waarbij het zijn belangen wist te verweven met die van invloedrijke lobby’s in de Amerikaanse en Europese grootsteden. Een kantelpunt werd gevormd in het jaar 1942, toen de Verenigde Staten – in plaats van de Britten – de nieuwe bondgenoot werden waar de Zionisten hun hoop op vestigden voor de vorming van een joodse staat in Palestina. Vanaf dan verschoof het accent van een migratie en kolonisatie van – een deel van – Palestina door joodse inwijkelingen naar een dominantie van Palestina (en later de gehele regio) door de nieuwe joodse staat. De stichting van de staat Israël in 1948 ging gepaard met de Nakba, de gedwongen migratie van 700 000 Palestijnen met hulp van het Britse leger. Vanuit de Arabische bevolking van Palestina (islamitisch zowel als christelijk) ontstond een tegenbeweging van verzet, die in 1964 cumuleerde in de oprichting van de PLO. De gebiedsuitbreiding van Israël was tevens een doorn in het oog van de nieuwe Arabische landen, zoals Egypte, Syrië en Jordanië, die zich eveneens van het koloniale juk van de Engelsen en Fransen hadden weten te ontworstelen. Twee oorlogen in 1967 en in 1973 leidden echter tot een militaire triomf voor Israël. De Zesdaagse Oorlog deed zo’n 200 000 Palestijnen vluchten naar Jordanië.

In Gaza leven momenteel 1,9 miljoen Palestijnen samengedrukt op een oppervlakte van 360 km2 Het einde van de Koude Oorlog betonneerde de positie van Israël in het Midden-Oosten. Tot dan toe was er militaire en diplomatieke steun voor de Arabische landen geweest van de kant van het Oostblok. Zo verbrak de Sovjetunie na de oorlog van 1967 voor 25 jaar alle diplomatieke contacten met Israël. Met de val van het IJzeren Gordijn en het ontstaan van een unipolaire wereld, hebben de Palestijnen en de Arabische buren van Israël geen sterke bondgenoten meer. Tegelijkertijd wordt het land vanuit Tel Aviv geregeerd door de uiterst rechtse regering van Benjamin Netanyahu. De gevolgen laten zich in duidelijk voelen in Palestina. In Gaza leven momenteel 1,9 miljoen Palestijnen samengedrukt op een oppervlakte van 360 km2. De militaire repressie van Israël, met steun van de VS, is hard en genadeloos. Venezuela Nergens wordt het einde van de unipolaire wereld beter geïllustreerd dan in Venezuela. In 1999 werd daar Hugo Chávez tot president verkozen. De Bolivariaanse ideologie van het chavismo daagde de internationale wereldorde van het IMF en de Wereldbank uit. Na de dood van Chavez ging het economisch echter snel bergaf. Deels had dit te maken met het feit dat Chavez’ opvolger Maduro een zwakker beleid voerde dan zijn voorganger, maar ook met een gerichte overproductie aan olie door de Amerikaanse bondgenoot Saoedi-Arabië, die de Venezolaanse economie – volledig afhankelijk van de olieproductie - deed instorten. Een tijdlang dreigde een Amerikaanse militaire interventie die zou moeten uitmonden in regime change, nadat de rechtse oppositieleider Guaidó zich met westerse financiële steun tot tegenpresident liet uitroepen, hierin aanvankelijk gesteund door een deel van de bevolking.  Hoewel dit laatste sterk werd opgeklopt door de westerse media, bleek deze steun veel uiteindelijk veel minder massaal dan verwacht en mislukte een poging om de macht via de straat over te nemen. Opvallend was dat de steun voor beide tegenstanders in belangrijke mate uiteen leek te vallen in een westers blok, bestaande uit de meeste landen van de OAS en de EU, en een Euraziatisch blok, met daarin als voornaamste spelers de vier continentale machten Rusland, China, Turkije en Iran. Ook verschillende socialistische landen in Zuid-Amerika, zoals Cuba, Suriname, Bolivia en Nicaragua bleven Maduro erkennen als rechtmatige president van Venezuela, terwijl Mexico - dat vorig jaar een linkse president verkoos in de vorm van Andres Manuel Lopez Obrador - samen met Uruguay aanbood om te bemiddelen en dus een soort van tussenpositie innam. Deze complexe belangenverstrengeling maakt duidelijk dat regime change er anno 2019 niet zomaar meer met een vingerknip in Washington komt, ook niet in haar eigen achtertuin.  Terug naar de pacifistische wortels van de Vlaamse Beweging Toen de Vlaamse beweging van een cultureel-nationalistische naar een politiek emancipatorische beweging evolueerde, was het in essentie een pacifistische beweging. Uit de ellende van de Eerste Wereldoorlog was het inzicht ontstaan dat de nationale staten en haar elites haar bevolking in een diepe tragedie hadden meegesleurd, en dat het Vlaams proletariaat enkel als kanonnenvoer had gediend. Hieruit ontstond in 1919 de Frontpartij, die de gedachte “nooit meer oorlog”, “godsvrede” en “zelfbestuur” in het vaandel droeg. In schril contrast hiermee staat de taal die veel hedendaagse Vlaams-nationalisten aanslaan met betrekking tot de aankoop van NAVO-gevechtsmateriaal, het Belgische leger en de inzet van “boots on the ground” in internationale interventies en regime change-missies. De N-VA toonde zich in het verleden een enthousiast supporter van de NAVO. Zo steunde de partij de bombardementen in Libië en Syrië. Het is tevens onbegrijpelijk dat extreemrechtse populisten in Europa – zogenaamde nationalisten die opkomen voor de soevereiniteit der volkeren – met groot enthousiasme tegen dit brute Israëlische beleid, dat indruist tegen het meest elementaire volkerenrecht, aan blijven schurken. Het meest karikaturaal wordt dit geïllustreerd door de Nederlandse PVV, dat een monomane vorm van islamofobie weet te combineren met een geopolitiek en cultureel Zionisme, waarvan het symbolische belang voor het programma van de partij welhaast even groot is als de eerder kleinburgerlijk aandoende versie van de Nederlandse identiteit die het in haar campagnefilmpjes tracht te projecteren, voornamelijk een kwestie lijkt van eerder toeristisch aandoende clichés zoals windmolens, klompen, ijsschaatsen en de Nederlandse vlag. Weliswaar minder uitgesproken en monolithisch, kent bij ons ook het Vlaams Belang gelijkaardige lobby’s van smakeloos, door Pamela Geller & co geëxporteerd anti-islamisme gecombineerd met – vaak eenzijdige – liefdesverklaringen aan de joodse gemeenschap in Antwerpen. Waar het op Vlaams-nationalisme aankomt, kiest deze echter liever voor de N-VA, getuige de recente stap van Joods Actueel-hoofdredacteur Michael Freilich als kandidaat voor de partij.

Nooit meer oorlog, een oude maar vergeten eis van de Vlaamse Beweging? Een soeverein Vlaanderen kan echter alleen dan beschikken over de sleutels van haar toekomst, als ze zich los kan maken van het internationale kapitaal en haar politiemacht. Een soeverein volk dat helpt om andere soevereine volkeren in het gelid van een globale wereldorde te bombarderen, kan niet zelfstandig worden genoemd. De herinnering aan grote staatslieden als Camille Huysmans, socialist, flamingant en pacifist, wordt maar al te graag vergeten door zowel links als rechts. Nochtans ligt daar een blik op de toekomst verscholen. Een anti-imperialistisch en sociaal Vlaanderen dat samen in de wereld staat met andere, gelijkaardige sociale naties, en deze waar nodig ondersteunt in hun nationale bevrijding van het internationale grootkapitaal. Read the full article

[indegazettevanindegazettepuntbe]

Dreiging vanuit Iran: Is een nucleaire aanval via IRAN op Israël mogelijk? https://www.indegazette.be/dreiging-vanuit-iran-is-een-nucleaire-aanval-via-iran-op-israel-mogelijk/?utm_source=dlvr.it&utm_medium=tumblr

[keynewssuriname]

Russische minister van Buitenlandse Zaken waarschuwt voor toenemend nucleair gevaar in Europa

De Russische minister van Buitenlandse Zaken, Sergej Lavrov, heeft krachtig gewaarschuwd voor de groeiende dreiging van een direct militair conflict tussen kernmachten in Europa. Hij wees specifiek op de toenemende steun aan Oekraïne vanuit de Verenigde Staten, Groot-Brittannië en Frankrijk als een factor die deze risico's verhoogt. “Het westen wankelt gevaarlijk op de rand van een directe militair conflict tussen kernmachten, die gepaard gaat met catastrofale gevolgen.” Hij voegde eraan toe dat de obsessie van de VS en de NAVO met het toebrengen van een ‘strategische nederlaag’ aan Rusland leidt tot verhoogde spanningen en nucleaire risico's. De minister verklaarde verder: “Wij zien hierin ernstige strategische risico's, die leiden tot een toename van het nucleaire gevaar.” Hij wees op de betrokkenheid van westerse kernwapenstaten bij het steunen van het Kiev-regime en het nemen van provocerende stappen als een zorgwekkende ontwikkeling. De recente uitspraken van Lavrov komen op een moment van toenemende discussie over de mogelijke stationering van nucleaire wapens in Oost-Europa, met landen als Polen die bereid zijn dergelijke wapens te ontvangen. Dit alles draagt bij aan de groeiende bezorgdheid over de stabiliteit en veiligheid in de regio. De Poolse president Andrzej Duda heeft gezegd dat zijn land bereid is tot de stationering van nucleaire bewapening. Indien de NAVO kernwapens wil plaatsen op Pools grondgebied, bijvoorbeeld naar aanleiding van de mogelijke plaatsing van nucleaire wapens door Rusland in Belarus en de Russische regio Kaliningrad, dan kan dat volgens Duda. Er zijn op dit moment voor zover bekend Amerikaanse nucleaire wapens in België, Duitsland, Italië, Nederland en Turkije. Verder hebben Groot-Brittannië en Frankrijk kernwapens. Tussen Duitsland en Rusland in zouden geen nucleaire wapens liggen opgeslagen. Read the full article

[denktanks]

@ Tomzijl: 'De denktank concludeert dat er na de top tussen Trump en Kim zo goed als niets gebeurd is en dat de Noord-Koreaanse dreiging niet is afgenomen. Slechts één nucleaire testlocatie is onklaar gemaakt.' https://t.co/Qec6DXckyH

'De denktank concludeert dat er na de top tussen Trump en Kim zo goed als niets gebeurd is en dat de Noord-Koreaanse dreiging niet is afgenomen. Slechts één nucleaire testlocatie is onklaar gemaakt.' https://t.co/Qec6DXckyH

— Tom Zijlstra (@Tomzijl) November 13, 2018

[slowlystarstruckblizzard-blog]

1937- GEWELDIGE WETENSCHAPSFICTIE / ANALOOG (2)

(Het komt van de vorige invoer )

De poging om wetenschappelijke principes toe te passen op het functioneren van de menselijke geest had meer onregelmatige resultaten. Afgewisseld met nuchtere verhalen over natuurrecht en complexe speculatie over sociale trends, "Verbazingwekkend" bevatte veel verhalen over telepathie en andere vormen van buitenzintuiglijke waarneming. Campbell overwoog deze "psi" bevoegdheden om een ??even geldige wetenschappelijke speculatie te zijn als buitenaards leven of ruimtevaarttechniek.

Een van zijn favoriete schrijvers gespecialiseerd in dit subgenre was AEVan Vogt, die,Paradoxaal genoeg was het de antithese van waar Campbell voor stond. In plaats van het soort wetenschappelijk rigoureuze verhalen te schrijven dat de uitgever van Heinlein of Asimov verlangde, bood Van Vogt verhalen die grensden aan de dromerige paranormale supermensen die verborgen waren onder gewone mensen, zoals zijn personage Jommy Cross, die schittert in het immens populaire "Slan ”(1940). De fictie van Van Vogt was energiek en levendig, maar zeker niet coherent, rigoureus of logisch. De hoofdrolspelers leken meer op helden van fantastische verhalen dan op de efficiente ingenieurs die Heinlein zo leuk vond. Hun mentoren verschilden niet zo veel van de tovenaars van fantasieliteratuur, en hun psychische krachten waren het equivalent van krachtringen of mantels van onzichtbaarheid.

Een andere schrijver wiens CF de neiging had om in fantasie op te lossen, was L. Ron Hubbard, een regelmatige bijdrage en zeer gewaardeerd door lezers op beide "Verbazingwekkend" en "Onbekend," een ander tijdschrift geregisseerd door Campbell maar gericht op Fantasy. Hubbard is tegenwoordig het best bekend als de grondlegger van een psychologische theorie, Dianetics, diegeevolueerd tot een religie, Scientology. Beiden werden gekenmerkt door de overtuiging dat de krachten die in onze hersenen verborgen zaten ons konden transformeren in psychische supermensen, een thema dat hun verhalen domineerde. Van Vogt werd een volgeling van Hubbards ideeen, en tot op zekere hoogte ook Joseph Campbell zelf. Hoewel hij lovende redactionele artikelen schreef over Dianetics, slaagde hij erin een gezond religieus scepticisme in stand te houden dat hem ervan weerhield Scientology onvoorwaardelijk te omarmen.

Hoewel Campbell's ideeen over wetenschap vaak in de war leken "magie die werkt" met pure en eenvoudige magie toonde hij bij het creeren van geloofwaardige fictieve toekomsten een uitstekend oog en een sterke redactionele richting. Hij eiste van zijn schrijvers dat ze de toekomst uitbeelden alsof hun lezers burgers van diezelfde toekomst waren, dat wil zeggen, zonder te stoppen om elk detail uit te leggen, waardoor de vertelling soepel vloeide en het gevoel van verwondering de lezer binnendrong die voortkwam uit zijn eigen geschiedenis . Robert A. Heinlein bleek een meester in deze techniek; In tegenstelling tot de meeste baanbrekende schrijvers van het genre, had Heinlein geen behoefte om de technologie achter de naam van dit of dat apparaat of de sociale houding tegenover technologie uit te leggen. Dankzij zijn verhalende expertise,

Het creeren van geloofwaardige en gedifferentieerde karakters, weg van de herhaalde onderwerpen verzadiging in de pulp, was een andere eis van Campbell. Hij stond erop dat de personages net zo geloofwaardig moesten zijn als degenen die konden worden voorgelezen "echt" publicaties zoals de "Zaterdagavondpost." Asimov vatte de manier samen waarop Campbell de CF in dit opzicht van zijn beperkingen had verlost: "Eerst en vooral verwijderde hij de relevantie van het niet-menselijke, het niet-sociale. Sciencefiction werd meer dan alleen een persoonlijke strijd tussen de pure held en de kwaadaardige schurk. De gekke wetenschappers, de knorrige oude wijze, zijn knappe dochter, de flauwe buitenaardse dreiging, de monsterachtige robot van Frankenstein ... ze werden allemaal weggegooid. In plaats daarvan wilde Campbell zakenlieden, bemanningen van ruimtevaartuigen, jonge ingenieurs, huisvrouwen, robots die logische machines waren ... "

De auteurs reageerden enthousiast op dergelijke verzoeken en hoewel ze onvermijdelijk sommige lezers verdreven die al gewend waren aan de avontuurlijke toon van het oude tijdschrift, maakten ze "Verbazingwekkende sciencefiction" de onbetwiste referentie van het genre.

De Gouden Eeuw zag de consolidatie van veel van de concepten die science fiction de afgelopen decennia op een verspreide manier had geintroduceerd, evenals de creatie van nieuwe. De auteurs haalden de ideeen uit de eerste pulps en transformeerden ze vervolgens in iets nieuws en spannends. Wetenschap werd een integraal onderdeel van veel van de verhalen en die schrijvers ontwikkelden hun verhalen vanuit wetenschappelijke theorieen die destijds nieuw en suggestief waren. Sommigen van hen waren zelfs echte wetenschappers (Asimov, EE "Doc" Smith of Campbell zelf bijvoorbeeld). Het was toen dat wat we tegenwoordig kennen als 'Hard Science-Fiction' opdook, een vorm van het genre dat werd ondersteund door 'echte' wetenschap en die de toon van het tijdschrift zou gaan domineren.

Het is moeilijk om het algehele effect van Campbell te kwantificeren geslacht. Veel auteurs noemen hem niet alleen de bron van een nieuwe, intelligentere en doordachte sciencefiction, maar ook een directe bron van veel van de ideeen waarop ze hun verhalen hebben gebaseerd. Asimov heeft bijvoorbeeld nooit verborgen gehouden dat het Campbell was die hem het idee gaf voor zijn klassieke verhaal "Het vallen van de avond" en de "Drie wetten van robotica" dat werd de basis van zijn Robots-sage. Theodore Sturgeon herinnerde zich de manier waarop de uitgever zijn schrijvers uitdaagde: " Schrijf me een verhaal over een man die binnen 24 uur sterft, tenzij ik deze vraag kan beantwoorden:" Hoe weet je of je gezond bent? "Of"Bereid me een verhaal voor over een wezen dat net zo goed denkt als een man, maar niet op dezelfde manier als een mens. "

Een voorbeeld van de toepassing van Campbell's ideeen en zijn manier om verhalen te beinvloeden is te vinden in een controversieel gepubliceerd verhaal. in 1954, "De koude vergelijkingen," geschreven door Tom Godwin maar sterk gevormd door de uitgever. De hoofdpersoon is de piloot van een spaceshuttle op een reddingsmissie die onderweg een jonge vrouw ontdekt die vastzit in haar eigen schip. Door natuurkunde kon de schipbreukeling niet worden gered, maar de oorspronkelijke missie was nog steedsHet kan met succes worden voltooid als de piloot de vrouw opoffert. In de loop van het verhaal probeert de piloot een alternatief te vinden dat haar kan redden, maar Campbell stond erop dat de auteur en zijn personage zich aan de regels hielden: wanneer de jonge vrouw de feiten ontdekt, accepteert ze de onvermijdelijkheid van de 'kou' vergelijkingen ”van de titel en opent de luchtsluis naar de leegte. De piloot voltooit zijn missie, hoewel hij het meisje niet redt. Het is een snel, consistent en plausibel einde dat de waarden bevestigt die de technische elite heeft onderschreven en die Campbell wilde inspireren. Voor Campbell is het universum geen voorstander van gelukkige eindes alleen omdat we ze leuk vinden.

Er waren andere sleutels tot het succes van het tijdschrift, sleutels die niet door Campbell waren uitgevonden, maardie ze heeft gekopieerd van de formule die al is getest door Hugo Gernsback in "Verbazingwekkende verhalen": informele editorials, advertenties (voor wetenschappelijke publicaties, correspondentiecursussen, scheermesjes, bodybuildingmethodes of versnipperde radioverkoop) en vooral het e-mailgedeelte van de lezer, met de naam "Messing Kopspijkers". Sommige fans die aan het tijdschrift schreven, toonden een speciale kennis van het genre, de geschiedenis en mogelijkheden ervan. De debatten die ze in het hele tijdschrift hadden, waren de eerste poging om een ??gespecialiseerde sciencefictiontheorie en kritiek op te bouwen. Sommige fans die naar de lezersmailsectie schreven, zouden later gerenommeerde schrijvers worden, zoals John Beynon Harris (beter bekend als John Wyndham) of Isaac Asimov.

Hasta la llegada de Campbell, la CF había avanzado de forma insegura, incluso extravagante, nunca sintiéndose del todo cómoda al mezclar lo lúdico con lo científico, lo emocionante con lo riguroso. El estallido de la Segunda Guerra Mundial y sus consecuencias para todo el planeta, marcaron el comienzo de una nueva etapa de madurez del género, consolidándolo en forma de hongos opómico's.

Tras el final de la Segunda Guerra Mundial, en vanaf 1945, Campbell siempre relacionó de validez de su trabajo con la precisióVoorspellende geschiedenis. Ya en 1939, había escrito un editorial en “Astounding” en el que se detallaban todos los descubrimientos en el campo de la física nucleair. Pero para él, la energíeen opómica tijdperk menos un arma potencial que una fuente de energíeen barata que vergunningíeen hacer realidad muchos de los relatos de ciencia ficción con que habíeen zoñado los aficionados de los años treinta. Verzondeníeen que habíeen un paralelismo no casual entre el comienzo de la era bijómica y la emergencia de la ciencia ficción como género populair.

Efectivamente, entre 1944 y 1946, a raíz del desarrollo y la invención de la bomba opómica, Campbell bereikte dankzij zijn atoombom een ??verbazingwekkende permeabiliteit tussen zijn fictieblad en de wetenschappelijke wereld. In maart 1944 doorzocht een groep contraspionagediensten van het Amerikaanse leger de kantoren van "Verbazingwekkende sciencefiction." Hun missie was om mogelijke beveiligingsinbreuken te ontdekken. Het vermoeden was ontstaan ??door de publicatie van een verhaal over de ontwikkeling van de atoombom, "Deadline", door Cleve Cartmill.

Die anekdote werd onderdeel van de sciencefiction-mythologie toen Campbell later onthulde dat overheidsagenten de grote kaart die aan de muur hing, waarop de abonnees van de publicatie waren gemarkeerd, met opvallende rode punaises over het hoofd zagen. Een grote groep van hen bevond zich in de postbus uit 1663, Santa Fe, New Mexico, het hoofdkantoor van het Manhattan Project, waarin de meest briljante wetenschappers van het moment in het geheim de atoombom ontwikkelden. Het hoofdkwartier van de contraspionage zou even hysterisch zijn geweest als ze hadden vernomen dat Wernher von Braun, ontwerper van de nazi-V1 en V2, een van de abonnees was, die gedurende de oorlog elke maand een exemplaar van het tijdschrift in Duitsland importeerde. .

Het was een schokkende, leuke aflevering die in elk sciencefictionverhaal voorkomt. Maar wat erachter verborgen zit, is serieuzer. Het was een demonstratie dat science fiction niet alleen over fantastische en onmogelijke verhalen ging. Hij had de komst van kernwapens voorspeld; Het bestaan ??van het Manhattan-project, die samenzweerderige montage van wijze mannen en het leger, was op de een of andere manier aangekondigd in veel verbazingwekkende verhalen, samen met de industrialisatie van de wetenschap, de opkomst van industriele spionage, de paranoia van onderzoekslaboratoria ... Sciencefiction kwam steeds dichter bij de echte wereld, een fenomeen dat veel te maken had met de uitbreiding van atoomenergie als wapen.

[nobutwhydidweneedtouseablog-blog]

Eindwerk 

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------

Reflectie 

Als duo:

1 Over welk maatschappelijk of politiek standpunt gaat jullie ontwerp?

Wij hebben 2 stencils gemaakt met 2 verschillende onderwerpen. De eerste stencil met de rode knop gaat over de momentele staat van politiek in Amerika. Hierin hebben wij de uitspraak van Trump afgebeeld waarin hij opschepte over de nucleaire kracht die America bezit. De tweede stencil gaat over de machtspositie van licht en donker getinte mensen in Amerika. Op dit Stencil wordt de vraag gesteld: moeten de zwarte Amerikanen streven naar een hogere machtspositie als dit betekend dat zij hun cultuur verliezen

2 Waarom hebben jullie hier voor gekozen?

Trump is in de ogen van vele mensen een vrij groot probleem, zo ook in onze ogen. De tweet van Trump suggereert dat Amerika niet bang is om een nucleaire oorlog te starten, hetgeen wat onze wereld zou termineren. Met deze stencil artwork proberen wij andere ook a te laten denken over deze lijn die suggereert naar Trumps tweet.

De 2de stencil gaat over de positie van donker getinte mensen. Anders getinte mensen hebben momenteel een lagere positie dan dat van de “witte” mensen. Hetgeen dat een probleem is dat de zwarte community niet op de goede manier probeert te komen naar een betere positie. Het streven naar een betere positie gebeurt op 2 manieren; doormiddel van geweld of doormiddel van het verliezen van hun eigen cultuur. De vraag is, is dat dan wel de beste manier, en zijn er geen andere manieren om een betere positie te bereiken?

Met beide stencil willen wij mensen laten nadenken en hun eigen mening laten vormen.

3 Hoe hebben jullie deze boodschap verbeeld?

1ste stencil hebben we Trumps zogenaamde nucleaire knop na te bootsen en zijn bekende quote er bij te zetten. We hebben de design lekker simpel gedaan. De knop representeert de nucleaire dreiging en de quote representeert hoe onvoorzichtig Trump er me om gaat.

OP de 2de stencil is een kroon en een zwarte hand te zien. De kroon is licht van kleur, dit representeer de machtspositie van de licht getinte mensen. De hand rijkt uit naar de kroon. De hand begint heeft een fade effect, waarbij het onderaan zwart is en langzamerhand steeds witter wordt. Dit representeert het verlies van cultuur op weg naar een hoge machtspositie.

4 Hoe is het maakproces gegaan? Benoem wat hierin lastig was en wat goed ging.

We zijn vrij snel met het concept gekomen, we hebben eigenlijk geen andere ideeën gehad en gewoon met onze eerste ideeën gegaan. Het de schets fase ging ook goed. Het uitsnijden hebben we allemaal een deel gedaan en ik ben blij met het resultaat. Ook hebben we het spuiten verdeelt.

5 Hoe is het eindresultaat geworden? Benoem waar jullie tevreden mee zijn en wat beter had gekund. Wij zijn erg blij met het resultaat. Vooral het 2de concept met de arm. We zijn erg blij hoe het uitfaden van zwart is gelukt. Het uitsnijden van het eerste concept (met de knop) ging niet helemaal perfect en wij zijn op een punt door de lijn hen gedaan en een stuk los gekoppeld. Nu is ons excuus hiervoor dat het lijntje nog geen 5 millimeter dik was.

Individueel:

6 Had je al ervaring met deze techniek? Wat heb je hieruit geleerd?

Nee absoluut niet. Ik heb 1 keer gewerkt met een spuitbus en dit was toen zonder het gebruik van stencils. Deze ervaring was dan ook leerzaam voor mij. Ik heb geleerd dat bij het gebruik van een spuitbus men moet letten op de richting van de wind. Van hoe ver af je begint te spuiten is ook een cruciaal detail bij het gebruik van een spuitbus. Spuitbussen gebruiken in samenwerking met stencils is uitermate handig. Hiermee kan men dus strakke lijnen creëren wat met alleen een spuitbus niet mogelijk zou zijn. Hierdoor kan je verfijnde details toebrengen aan een graffiti artwork.

 Stencil art is één van de vele kunstvormen die je onder autonome kunst kunt plaatsen.

7 Wat vind jij van stencil art als kunststroming en waarom?

Stencil art is een prachtige kunststroming waarin verschillende diepere betekenissen achter kan zetten. Deze boodschappen die worden gegeven door stencil art kunnen vrij veel impact hebben op de lezer. In tegenstellig tot de wat diepe en abstractere kunststroming zijn de boodschappen van stencil art vrij direct. Hierdoor kan je als stencil artist er haast zeker van zijn dat de boodschap die je wilt overbrengen in ieder geval goed aankomt.

[jasonwolmuis]

De Chinese regering versnelt de opbouw van haar nucleaire arsenaal naarmate de spanningen met de VS toenemen

De Chinese regering versnelt de opbouw van haar nucleaire arsenaal naarmate de spanningen met de VS toenemen

Mensen die bekend zijn met het denkproces van het Chinese leiderschap, zeggen dat de Chinese regering is begonnen de ontwikkeling van haar nucleaire arsenaal te versnellen nadat ze de dreiging van de Verenigde Staten voor het vasteland van China opnieuw had beoordeeld. The Wallstreet Journal zei dat de nucleaire inspanning van China “lang vóór de Russische invasie van Oekraïne dateert, maar de…