#neemaarneemmeserieus

[avondurenvanroos]

IK BEN ROOS

Ik ben Roos. Ik draai soms dagen lang op oploskoffie, sigaretten, bananen, wiet en vier uur slaap. Ik ontbijt niet meer omdat ik er niet meer in geloof, ik was mijn groenten niet meer omdat ik niet kook, ik bestel te veel slecht eten voor te veel geld en mijn zelfdiscipline is om te huilen. Ik eet te slecht, ik slaap te slecht, ik verdeel mijn tijd te slecht. 

Ik rook iedere avond wiet zodat ik vergeet dat ik soms niet meer wil leven, en ik rook al zo lang iedere avond wiet dat ik vaak vergeet dat ik het daarom doe. Dan dompel ik me onder in gedachteloosheid terwijl ik tegelijkertijd verzink in de wereld in mijn hoofd. Ik droom niet meer en mijn dagdromen vervagen. Soms weet ik niet meer wat ik aan het doen ben. In de grote zin. Ik werk me kapot zodat ik op reis kan, maar waar naartoe weet ik niet. Ik wil nog naar school, maar welke opleiding weet ik niet.

 Ik adem, ik werk, ik rook en ik eet. Ik ben vooral verloren. 

En soms val ik van de wereld af. Dan kijk ik vanaf de ruimte naar al het groen en het blauw en de massa.  Dan zie ik de aarde draaien, de tijd doorgaan, sneller gaan, zonder af te remmen en zonder dat ik mee kan rennen. Dan vergeet ik mezelf in het geheel, want de realiteit is relatief. Per persoon is er een waarheid en in die warboel van levens verlies ik het mijne uit het oog. 

En dan negeer ik mijn trillende telefoon, vergeet ik dagenlang mensen terug te appen, zit ik in mijn eigen bubbel aan de andere kant van het heelal te vergeten dat de tijd dringt. Dat ik mee moet doen. Het is tijd om dat speldenknopje existentialistische crisis te gebruiken om hem door te prikken. Ja, het is wederom tijd. Vergeet niet dat ik jong ben, dat ik leer met iedere stap die ik zet. Het liefst luid ik met ieder inzicht wat ik verschaf een nieuw tijdperk in. Een nieuwe Roos. Zo werkt het helaas niet. Ik ben dezelfde mij die ik vorig jaar mei was. 

Ik ben gebrekkig. Ik ben een mens. Dit is het. Dit leven is het mijne, mijn tijd om te verspillen, mijn longen om te vullen met rook, mijn keel om vol te gieten met drank, mijn brein om te verpesten met drugs. 

Dit is de storm voor de stilte, onstuimig water voor het openbreekt, de zon hangt nog maar net boven de zee. 

Ik moet mijn leven niet lijden. 

En soms schrijf ik over dat leven. Soms niet. Ik wil er meer tijd in steken, maar de woorden blijven halverwege mijn schouders hangen als ze op weg zijn naar mijn vingers. Er zit een knoop in mijn hoofd, een tandwiel wat klemt. Dus, het is weer even geleden. Lang zelfs. Misschien vind ik dat erger dan jullie. Er is een stuk dat ik al lang wil schrijven maar wat me niet helemaal lukt. Er spelen te veel dingen en tegelijk te weinig, want wat er speelt zit vooral in mijn eigen hoofd. 

Het leven is frustrerend en dat is een feit om te accepteren, maar ook om tegen te vechten. Ik was de laatste tijd alleen een beetje te moe om echt te vechten, waardoor ik me liet mee slepen in een sleur van werken en mensen zien en vooral ook tevreden stellen. Bij mij bouwt zich dan een druk op die uiteindelijk barst als ik bij mijn ouders ben, waardoor ik als een kat in het nauw weer terug wil naar Eindhoven en uiteindelijk met rode, tranende ogen in de bus eindig en nog meer moet huilen van dansende stelletjes op het station. Wie gaat er nu op het station staan dansen? Het was te lief voor woorden, maar maak me niet zo fucking jaloers alsjeblieft. Houdt elkaars hand vast en loop naar je bus, for fucks sake. 

Wat ik vooral wil zeggen is; misschien ben ik terug van weggeweest. Misschien niet. Er zijn genoeg dingen waar ik over wil schrijven, maar het komt niet. Ik zou met regelmaat willen schrijven, maar het lukt niet. 

Hier heb je me, zoals ik kom, zoals ik ben, dus neem me.