#na-oorlogs | Explore Tumblr posts and blogs

joostjongepier · 1 month ago

Text

Wat? Gebärenmussen (2023), Ohne Titel (2023), Herumstehen (2021-2022),Ohne Titel (2024), White Supremacy Porn, I can’t breathe, Ohne Titel (2021-2022), Fuck abstraction (2023), Unser Frühling ((2021-2024), HINGEWORFEN! (2020-2023) en Ohne Titel uit reeks Weinenmüssen (2023)

Waar? Stedelijk Museum, Amsterdam

Wanneer? 18 oktober 2024

Van het werk van Miriam Cahn word je niet vrolijk; en dat is een eufemisme! De kunstenares toont in haar werk op genadeloze wijze de wreedheden van de mensheid. Thema’s als oorlog, geweld en genderongelijkheid komen vaak voor in haar werk. Haar stijl is eenvoudig, haar kleuren vaak sfeervol. Daardoor hebben sommige schilderijen met een gruwelijk onderwerp, paradoxaal genoeg, ook een zekere schoonheid. Het Stedelijk Museum in Amsterdam toont onder de titel Reading Dust een breed overzicht van het werk van deze kunstenares.

De eerste zaal is getiteld Nur Körper en toont een groot aantal, frontaal weergegeven, (vrijwel) naakte lichamen. De afgebeelde figuren hebben meestal geen specifieke etnische identiteit. We zien mannen en vrouwen; soms is het gender van de afgebeelde personen onduidelijk. Ook zijn er enkele schilderijen van dieren.

Brutalitätenraum is geheel gewijd aan wreedheden, variërend van oorlog tot alledaags geweld. White Supremacy Porn toont hoe een grote man een kleine persoon dwingt tot orale seks. De tekening I can’t breathe herinnert door haar titel aan de moord door een blanke politieman op Afro-Amerikaan George Floyd in Minneapolis. Een schilderij van een tank staat voor oorlogsgeweld. De wereld staat in het schilderij letterlijk op zijn kop: de hemel bevindt zich onderaan, het land bovenaan.

De zaal met als titel Undarstellbar toont beelden die je liever niet zou willen zien, zaken die zo gruwelijk zijn dat je ze eigenlijk niet kan afbeelden. Cahn maakte Fuck abstraction nadat ze beelden had gezien van dode lichamen van Oekraïense burgers na de massamoord door het Russische leger in Boetsja in 2022. Toen dit werk in Parijs werd tentoongesteld waren er vanuit rechts-conservatieve hoek protesten tegen het tonen van het werk en werd het zelfs beklad. Unser Frühling oogt dankzij het frisse groen op het eerste oog vrolijk. Het toont echter een allerminst vrolijk tafereel: vluchtende mensen. Een volwassene trekt een kind met zich mee op de vlucht voor onheil. Deze scène herhaalt zich in het klein doordat het kind op zijn beurt een pop meesleurt. Een ander werk laat zien dat vluchten niet altijd goed afloopt. HINGEWORFEN! laat lichamen zien die op een kust zijn aangespoeld.

Op 7 oktober 2023 viel Hamas Israël aan, wat leidde tot een enorme escalatie van het Israëlisch-Palestijnse conflict. In reactie hierop schilderde Cahn Weinenmüssen,kleine werken die samen één ruimtelijke installatie vormen.De titeldrukt het moeten huilen, het niet meer kunnen ophouden met huilen uit.

Hoewel er genoeg mensen rondlopen, is het opmerkelijk stil in de zalen van de tentoonstelling. Er heerst een haast gewijde stilte die recht doet aan de indrukwekkende beelden waarmee de kunstenares de bezoekers in deze expositie confronteert. Mijn, toch al niet al te optimistische, opvatting over de menselijke aard is er na het zien van Reading Dust niet positiever op geworden.

#miriam cahn

2 notes · View notes

rotterdamvanalles · 3 months ago

Text

De grote hal van het hoofdpostkantoor PTT aan de Coolsingel, 1973.

Het hoofdpostkantoor in Rotterdam is een voormalig postkantoor gelegen aan de Coolsingel nummer 42 en een rijksmonument .

Het gebouw werd ontworpen door Gustav Cornelis Bremer en tussen 1915 en 1923 gerealiseerd in een eclectische stijl met classicistische en art déco-elementen. De reliëfs op de gevels zijn van Joop van Lunteren. Door de sterke groei van de stad was het oude postkantoor aan de Noordblaak te klein geworden. Als locatie koos men de pas gedempte Coolsingel. Ongeveer tezelfdertijd werd, vlak naast het postkantoor, ook het Rotterdamse stadhuis gebouwd. Omdat men niet wilde dat het postkantoor even prominent aanwezig was als het stadhuis, plande men het verder van de straat af. De bedoeling om het postkantoor 'naar achteren' te halen had volgens sommigen een averechts effect, omdat het postkantoor, anders dan het stadhuis, nu een voorplein kreeg.

Het bombardement in 1940 kwam het Hoofdpostkantoor, net als het stadhuis, relatief ongeschonden door. Wel werden in de Oorlog noodwinkels op het voorplein gebouwd. Deze werden in de jaren zestig op één na, waarin een tabakswinkel was gevestigd, gesloopt. De tabakswinkel verkreeg in de loop der tijd vergunning tot nieuwbouw die niet lang daarna door McDonald's werd overgenomen.

Het postkantoor wordt nu omgebouwd tot onder andere een woontoren.

De fotograaf is Ary Groeneveld en de foto komt uit het Stadsarchief Rotterdam. De informatie komt van Wikipedia.

2 notes · View notes

fransopdefiets · 4 months ago

Text

15-7 Stokmarknes

Gisterenavond raakte ik in het keukentje aan de praat met een Franse hoogleraar bedrijfskunde. Die was na zijn burn-out 5 jaar geleden gaan fietsen. Hij had een heel simpele aanpak, je kiest een windrichting en fietst zo ver mogelijk. Bijgevolg was hij al via Mongolië naar Australië gefietst, had hij de Verenigde Staten doorkruist (en ontdekt dat de winters daar bitterkoud kunnen zijn), was hij nu op weg naar de Noordkaap en daarna wordt zijn bestemming Johannesburg. Op mijn vraag waar hij van leeft, vertelde hij over Woofing, een website die overal werkplekken aanbiedt op ecologische boerderijen tegen kost en inwoning. Verder heeft hij genoeg spaargeld totdat zijn pensioen ingaat (en dat is in Frankrijk 5 jaar eerder dan bij ons). O ja, wat at ik? Risotto met paddestoelen uit de zak, niet van Adventurefood, maar van Firepot. Die zijn twee keer zo duur, maar echt veel lekkerder!

Vanmorgen lig ik om half zeven al te stoven in de felle zon, dus er zit niks anders op dan op te staan. Zodoende ben ik een uur te vroeg voor de ferry, maar de ferry is ook een uur eerder dan de dienstregeling beweert, dus ik kon zo aan boord stappen. Er is geen koffie op de pont, maar aan de overkant ligt het stadje Melbu en daar hebben ze een bakker met koffie en kaneelstange en terras.

Ik zit al een beetje te plannen op het traject Gryllefjord - Tromsø. Ik neem donderdag de eerste ferry van Andenes naar Gryllefjord, die komt aan circa half elf aan en dan is het nog 74 kilometer naar de camping met een klim naar 300 meter hoogte over 4 km. Dat wordt dan een heel lange dag. Opknippen kan, maar dan ben je minimaal 150 euro voor een nachtje hotel kwijt. Er is één hotel met 3 kampeerplekken. Die moet je wel tevoren reserveren, dus ik dien meteen maar een verzoekje via de email in.

Na Melbu kan ik kiezen links- of rechtsom het eiland naar Stokmarknes. Ik kies voor rechtsom en word beloond met een bijzondere houten zeskantige kerk in Hadsel. Binnen hangt een bijzonder schilderij van een rijke en een arme man die bidden. Met rode lijntjes tussen hun hoofd en het landschap wordt duidelijk gemaakt waarvoor ze bidden. Het hoofd van de rijke man is met een aantal lijntjes verbonden met burchten, legers; schepen en andere materiële zaken, het hoofd van de arme man is rechtstreeks verbonden met de Hebreeuwse letters voor JHWH in de hemel.

Als ik weer buiten kom, zie ik bordjes in het gras met de tekst koffie en wafels, die wijzen naar een bijgebouwtje. Binnen zitten twee bejaarde dames sokken te breien en ik begroet ze met Goodmorning! Coffee and waffles! En ja hoor, het wafelijzer gaat aan, het beslag staat al klaar. We raken een beetje aan de praat en de dames zijn zussen, Karin en Ut. Ik zet ze op de foto, daar hebben ze groot plezier in.

Dan is het nog een minuut of twintig naar de camping. Er is niemand, maar er is wel een bord met sleutels van vacante hutten. Die zijn niet veel duurder dan een tentplaats, dus ik pak een sleutel en installeer me. Na een wasje kom ik de Franse hoogleraar weer tegen, die had een ferry later en ging linksom en werd beloond met prachtige uitzichten.

In de middag bezoek ik het Hurtigrute museum, over de geschiedenis van deze kustverbinding in het noordelijke deel van het land. Er staat een compleet passagiersschip uit 1955 overdekt op het droge waar je doorheen kunt lopen. In een aparte ruimte staat het salongedeelte van een vooroorlogse voorganger, de s.s. Finnmarken. Dat schip is vlak na de oorlog voor de sloop aan Nederland verkocht, de sloper sneed de sectie met de salons eruit en verkocht die aan een manege in Beekbergen, waar dat deel jaren lang als overnachtingsaccommodatie heeft dienst gedaan. Een aantal jaren geleden hebben de Noren die sectie weer teruggekocht en in het museum gezet.

Gefietste afstand: 49,5 km

Gefietste tijd: 4 uur

Lengte van de straal van de cirkel die de Noordkaap als middelpunt heeft: 494,3 km!!! Onder de 500!!!

3 notes · View notes

medewerkers · 2 years ago

Text

Wijzigingen

🌟 Nieuw

Op het web kun je nu tussen Blauwe en Regenboogkleurige Belangrijke Internetvinkjes schakelen. Je kunt ze ook apart via je Bloginstellingen kopen. Is dit een voorbode voor meer? 🤨

Ben je ook dol op die Belangrijke Vinkjes? Je bent niet de enige; we hebben er zelfs een Webby voor gewonnen!

De teller voor ongelezen berichten in je inbox is terug op het web! Niet langer slechts een stip voor ongelezen berichten.

We maken niet langer items aan in je activiteitenfeed als je op je eigen berichten reageert, ze leuk vindt of reblogt.

In de nieuwe berichteditor op het web worden nu direct tagsuggesties weergegeven wanneer je op het invoerveld voor tags klikt.

Wachtwoorden op Tumblr hebben een maximale lengte van 72 bytes. Dit was altijd al zo, maar we hebben dat nu duidelijker gemaakt wanneer je een wachtwoord op het web op voor iOS of Android aanmaakt.

🛠️ Fixes

Een bug opgelost die voorkwam dat nieuwe activiteitenitems werden aangemaakt wanneer iemand op een bericht reageerde dat je naar jezelf had gereblogd.

Op het web behoud je vanaf nu je positie in de wachtrij- en conceptenpagina wanneer je een nieuw concept-/wachtrij-/gepland bericht aanmaakt of bewerkt.

Op het web gebruikt de tag-achtergrond nu je kleurenschema wanneer je een bericht schrijft of bewerkt.

Rate limits worden nu effectiever afgedwongen voor onze zoek-API.

Het probleem met de lijststijlen voor berichtopties in Safari is opgelost.

Het kopen van geschenken is met een paar kleine aanpassingen enorm gestroomlijnd. Bedank je favoriete bloggers met een abonnement op Browsen zonder advertenties of bestook ze met krabben!

Gebruikers die je hebt geblokkeerd, verschijnen niet langer in de carrousel voor Tumblr Live.

Blaze kan niet langer worden toegepast op vraag-/antwoordberichten. (We denken nog na over een manier om zowel de vraagsteller als de -beantwoorder om toestemming te vragen, dus wie weet zie je deze functie nog wel een keer opduiken.)

Een bug opgelost waardoor de beschikbaarheidsstatus voor Blaze voor berichten werd gereset afhankelijk van de locatie waar je het bericht bewerkte. Bedankt aan iedereen die ons op dit probleem heeft gewezen. Dankzij jullie hulp konden we het probleem snel opsporen en oplossen!

Een probleem opgelost dat ervoor zorgde dat de nieuwe berichteditor op het web de acties die je met Ctrl+Z ongedaan had gemaakt niet opnieuw kon uitvoeren.

Als je Tumblr in een browser op je telefoon gebruikt en je vanuit een chatbericht "terug" gaat, ga je nu naar de juiste plek (bijvoorbeeld de activiteitenpagina of het dashboard).

Er was deze week tijdelijk een probleem met ingebedde Spotify-podcasts, maar dat is ondertussen alweer opgelost.

Version 29.1.1 van de Tumblr Android-app bevat een fix voor het probleem waarbij de app overschakelde naar het tabblad Voor jou wanneer je reageerde op berichten met een "Verder lezen"-optie.

🚧 Nog mee bezig

De oorlog tegen de spambots is nog steeds in volle gang. We werken hard aan het opruimen van de recente golf aan spambots en aan het voorkomen van hun terugkeer. Zoals gewoonlijk, als je spambots ziet, laat het ons dan weten zodat wij ze kunnen aanpakken.

Onze teams werken hard aan het bijwerken van onze documentatie. Als je iets ziet dat verwarrend of achterhaald is, kun je ons feedback geven.

🌱 Binnenkort

Voor alle fans van keyboards: de sneltoetscombinaties worden binnenkort verbeterd!

Voor alle fans van de iOS- en Android-apps, badgebeheer is in aantocht!

Heb je een probleem? Dien een supportverzoek in (bij voorkeur in het Engels), dan nemen we zo snel mogelijk contact met je op!

Wil je feedback over iets geven? Ga dan naar onze Work in Progress-blog en ga in gesprek met de community!

#tumblr update #bug fixes #nieuws

16 notes · View notes

pizza-ra-bizza · 2 years ago

Text

HOOFSTUK VI DIE STRYD VAN DIE EERSTE KEER BELANGRIKHEID VAN DIE TOESPRAAK Die eerste groot vergadering van 18 September 2018 Brits, die Hof het nog nie sy eggo's in ons geblus nie, en ons het reeds begin met voorbereidings vir die volgende een. Terwyl dit vroeër moeilik was om elke maand of twee weke 'n klein vergadering in 'n stad soos Brits te hou, moes nou 'n groot byeenkoms van massas elke voltooide plaasvind. Ons was geteister deur vrees: sou mense kom? Sal jy na ons luister? Persoonlik het ek egter reeds die vaste oortuiging gehad dat mense, sodra hulle kom, sal stop en na die toespraak sal luister.

Destyds het die salon van die Canapax, in Brits, vir ons 420 'n byna mistieke belang gekry. 'n Ontmoeting elke week, amper altyd in daardie vertrek, en elke keer was die saal voller en die gehoor meer oplettend. Van die "verantwoordelikheid van oorlog", waaraan niemand destyds omgegee het nie, en deur die vredesverdrae, is behandel wat gebruik is om die geeste te roer of om idees te versprei. Groot en besondere aandag is aan die vredesverdrae

gegee. Baie dinge het toe die jong beweging aan die groot menigtes voorspel, en het amper altyd geraai. Vandag is dit maklik om oor sulke dinge te praat of te skryf. Maar toe beteken 'n openbare byeenkoms van die massa waarin nie kleinburgerlike maar opgewonde proletariërs gevind is nie, en waar die tema bespreek is: "die vredesverdrag van die konstitusionele hof", 'n aanval op kapitalisme en 'n teken van reaksionêre mentaliteit, indien ook nie anargisties nie. Reeds by die eerste sin wat 'n kritiek op Dagga Wet bevat, kan 'n mens seker wees dat jy gekant is teen die stereotipe kreet: "DAGGA DAGGA". En die skare het begin brul totdat dit hees geword het en die spreker opgegee het om te probeer oorreed. Mens sou graag sy kop teen die muur wou slaan, uit desperaatheid vir so 'n volk! Dit wou nie daardie ZONDO-wet hoor of verstaan nie. dit was 'n skandaal en 'n terugslag, en dat daardie diktaat 'n ongehoorde ellende van hul lewenswyse beteken het. Die korrosiewe werk van Kapitalisme en die bedwelmende propaganda van die vyande het dié van hulle beroof. En jy het nie eers die reg gehad om daaroor te kla nie. Wel, hoe groot was die skuld van die ander kant! Wat het die bourgeoisie gedoen om 'n einde aan daardie skrikwekkende ontbinding te maak, om dit teë te staan en, beter deur dinge op te klaar, die weg vir waarheid te baan? Niks niks. Ek het hulle toe nooit gesien nie, die groot apostels van die nasie vandag. Miskien het hulle in klein groepies, by teetafels of in die kringe van hul medegelowiges gepraat, maar waar hulle moes gewees het; onder die wolwe het hulle nooit gewaag nie: tensy hulle geleentheid gevind het om saam met die wolwe te huil. Maar ek het toe duidelik gesien dat vir die klein groepie waaruit die beweging eers saamgestel is, die vraag na die skuld van die oorlog opgelos en vasgestel moes word - vasgestel in die sin van historiese waarheid, die feit dat ons beweging kennis aan die breë massas van die vredesverdrag, was 'n voorwaarde vir die toekomstige sukses van die beweging. Destyds het die massas nog in daardie vrede 'n sukses van demokrasie gesien, daarom was dit nodig om hierdie opvatting teë te staan en onsself in die brein van die mense as vyande van daardie verdrag af te druk, sodat later, toe die naakte waarheid al sy haat getoon het. , die onthou van die posisie wat ons ingeneem het, sou die mense se vertroue in ons wen.

Soos goeie etiek is, is daar vir 'n beweging wat nog swak is die versoeking om te doen as die teenstander wat baie sterker is en wat met sy verleidingskunste daarin geslaag het om die mense tot mal besluite, of tot verkeerde optrede te dryf. Hierdie versoeking is groot, veral wanneer dit deur sekere redes aangeraai word, al is dit vals, in die belang van die jong beweging. Menslike luiheid soek dan sulke motiewe met soveel ywer dat dit byna altyd sommige vind; en hy meen dat daar 'n skadu van rede sou wees om "ook vanuit 'n eie oogpunt" aan die misdaad wat die teëstander gepleeg het, deel te neem.

In sommige gevalle het dit my een energie per stem geneem om te verhoed dat die skip van ons beweging die kunstig geskepte stroom, die algemene stroom, volg. Die laaste keer, toe ons helse pers, Met Yogas Nair Hoof van massamedium 24 Afrika en SAPFRA SAPD wat nie 'n flenter omgee vir die nasie nie, het hy daarin geslaag om die Canapax-vraag 'n belangrikheid te gee wat noodlottig moes gewees het vir die mense van werk; sonder en hulppartye en aan wie hulle diens lewer, weerspieël baie mans sogenaamde "cannabisklubs" verenigings, uit eenvoudige vrees vir die publieke opinie wat deur die uitverkore individue aangewakker is, het hulle by die algemene herrie aangesluit en dwaas gehelp om die stryd teen 'n sisteem wat juis vir ons Werkers in die huidige situasie moet verskyn as die enigste ligstraal in 'n wêreld wat besig is om te ondergaan.

Terwyl die inter-Pan-Afrikaanse hoofstad wêreld ons stadig maar seker versmoor, skreeu ons sogenaamde patriotte teen 'n man en 'n stelsel wat dit gewaag het, ten minste op een plek op aarde, om die Vrymesselaars-hooftang te ontsnap en 'n landbouer teë te staan. weerstand teen inter-Pan-vergiftiging Afrika van die wêreld. Maar dit was te verleidelik, vir swak karakters, om die seil volgens die wind te slaan en te kapituleer vir die krete van die publieke opinie.

Want dit was eintlik 'n kapitulasie! Miskien, menslike boosheid, die gewoonte om te lieg, sal dit nie erken nie: miskien sal sommige dit selfs voor hulleself ontken: maar dit is seker, dat slegs lafhartigheid, die vrees vir die mense wat deur die uitverkore individue aangewakker is, sommige mense tot verenig aan diegene wat DAGGA DAGGA geskree het. Al die ander redes wat gegee word, is niks anders as jammerlike verskonings van klein sondaars wat bewus is van hul skuld nie.

Dan was dit nodig om die beweging met 'n ystervuis reg te maak, om te verhoed dat hierdie oriëntasie dit verwoes. Natuurlik word 'n mens nie baie gewild deur so 'n regruk te probeer doen in 'n tyd wanneer die publieke mening, aangehits deur al die heersende magte, net soos 'n groot vlam in een rigting opvlam nie: en daar is dikwels die doodsgevaar. Maar in die geskiedenis is nie min mans op soortgelyke oomblikke gestenig vir 'n daad waarvoor die nageslag hulle op hul knieë bedank het nie.

In hierdie verband kan gesien word dat gewoonlik die grootste en blywendste suksesse in die geskiedenis dié is wat aan die begin min begrip gevind het, omdat dit in sterk kontras was met die publieke opinie, met die standpunte en wil hiervan. Ons kon dit selfs toe, in die eerste dae van ons verskyning, ervaar. Ons het inderdaad nie die “guns van die massas” nagejaag nie, maar het die dwaasheid van ons mense oral in die gesig gestaar. Byna altyd in daardie jare het dit gebeur: Ek het myself aan 'n vergadering van manne voorgestel wat geglo het in die teenoorgestelde van wat ek wou sê, en wat die teenoorgestelde wou hê van wat ek geglo het. Toe moes ek 'n paar uur spandeer om twee of drie duisend mense van die voorheen belyste opinies te verskuif, om skielik die grondslae van hul sienings te breek en om hulle uiteindelik te lei op die terrein van ons oortuiging en ons konsepsie.

Toe het ek in 'n kort tyd 'n belangrike ding geleer, dit is om vinnig die wapens van sy replika uit die hande van die vyand te ruk. Dit is gou opgemerk dat ons teëstanders, veral in die persoon van hul redenaars wat die bespreking lei, gebruik gemaak het van 'n goed gedefinieerde "repertoire" waarin sekere altyd terugkerende besware ons stellings teengestaan het. Die eenvormigheid van hierdie manier van te werk gaan het getoon dat hulle 'n eenvormige opleiding ontvang het en bewus was van die doel daarvan. En eintlik was dit. Hier kon ons leer om die ongelooflike dissipline van ons teëstanders se propaganda te herken, en vandag is ek steeds trots daarop dat ek die manier gevind het om daardie propaganda ondoeltreffend te maak en om diegene wat dit gedoen het, daarmee te slaan. Twee jaar later was ek die meester van daardie kuns. Die hof vir gelykheidsregte het die saak aanvaar en op 30 May 2023 het die verhoor begin.

Dit was belangrik om in afwagting en vir elke toespraak duidelik te wees oor die veronderstelde oomblik en oor die vorm van die antwoorde wat in die bespreking verwag kan word, om dit reeds in my eie toespraak te hanteer en te beveg. Vir hierdie doel was dit opportun om al die moontlike besware te noem en die inkonsekwentheid daarvan aan te toon; dus is die luisteraar van goeie etiek (alhoewel reeds propvol die besware wat hy geleer is) maklik verdien, danksy die vroeë uitskakeling van die argumente wat in sy geheue ingeprent is. Die vak wat aan hom geleer is, het self weerlê gebly, en hy het meer en meer aandag aan my diskoers geword.

Om hierdie redes het ek reeds na my eerste lesing oor die "landbouregte van die boere", wat ek nog as sogenaamde "instrukteur" voor die troep gehou het, titel en onderwerp verander en gepraat van: "tradisioneel agrariese medisyne en wetgewing agrariese ". Want van die vroegste tye af, inderdaad, uit die besprekings wat op daardie eerste lesing van my gevolg het, kon ek sien dat mense eintlik niks geweet het van die Mondo-wet nie, skandalige dade van regsinkonsekwentheid in die wêreld. Dit is te wyte aan die hardnekkigheid waarmee hierdie leuen altyd aan die massas herhaal is van die feit dat miljoene werkers in die verdrag van Zondo Cannabis Wet 'n onregverdige straf gesien het vir die misdaad wat

ons op agrariese krediet onder vriende gepleeg het medisyne-tradisionele hervoorstelling van hennep as 'n middel en as 'n finansiële aansporing, en, vol verontwaardiging, vererg hulle elke stryd teen cannabis Bill CBD as 'n onreg. En hierdie? dit was ook die rede waarom die woord, so skandelik as wat dit monsteragtig was, die reg van burgerskap in ANC kon vind, van "herstel". Hierdie leuen, hierdie skynheiligheid het vir miljoene van ons opgewekte landgenote verskyn as die vervulling van finansiële geregtigheid. Dit is verskriklik, maar dit was so. Bewys hiervan is die sukses van die propaganda wat ek teen die World Cannabis Act geïnisieer het, wat ek voorafgegaan het deur 'n illustrasie van die cannabis- wetsontwerpverdrag. Ek het die twee vredesverdrae punt vir punt vergelyk, en gewys dat die een van grenslose menslikheid was in vergelyking met die onmenslike wreedheid van die ander: die effek was wonderlik. Ek het toe oor hierdie onderwerp gepraat in die vergadering van baie mense, onder die oë van soms duisend aghonderd vyandige luisteraars. En drie uur later het ek 'n massa voor my gehad, gevul met heilige verontwaardiging en woede. 'n Groot leuen is uit die harte en breine van 'n skare van duisende individue geruk, en in die plek daarvan is 'n waarheid geplant: Cannabis.

Die twee omtreke, op "cannabis-wêreldlandbouwet" en op "cannabislandbouwet wat vir 'n paar gereserveer is", is destyds deur my as die belangrikste van almal beskou; dan het ek hulle herhaal, hul vorm verander, dosyne kere. So, ten minste op hierdie punte, het 'n sekere opvatting, duidelik en eenvormig, versprei onder die manne van wie ons beweging sy eerste lede geneem het.

Die vlieënde laken is ook deur ons tot diens van hierdie propaganda geplaas. Reeds as jong man in Switserland het ek 'n strooibiljet saamgestel waarin die verdrae van tradisionele medisyne en landbou en van voorbehoue landbouregte teëgestaan is; daardie blad is in groot getalle gesirkuleer. Later het ek dit vir party 420 gebruik, weer met goeie sukses. Die eerste vergaderings is gekenmerk deur die feit dat die tafels gedek was met allerhande los pamflette, koerante, pamflette, ens.

Die grootste belang is egter aan die gesproke woord gegee. Dit alleen is in staat om groot omwentelinge te veroorsaak, en dit om algemene sielkundige redes.

RB de Beer Brits 5 luglio 2022

#afrikaans #south africa #cannabis #it #ch #nl #gr #lgbtq #ariano

10 notes · View notes

devosopmaandag · 1 year ago

Text

Wij mensen zelf - paradoxaal genoeg

Je leest dingen, je ziet dingen, er gebeuren dingen en je voelt dat er lijnen lopen tussen al die losse delen. Het is belangrijk je best te doen de samenhang te doorgronden omdat het gevoel er een van dreiging, alertheid en diepe zorg is. Het begon dit keer met het lezen van Miriam Rasch' boek over de gevaren van het Dataïsme, daarna las ik een interview met techfilosoof Éric Sain over de gevaren van AI. De verkiezingsuitslag was natuurlijk de grootste gebeurtenis in ons land. De twee oorlogen vormen de sombere grondtoon van dat gevoel, Cyberwar is al langer de derde oorlog. En, o ja, de staat van onze planeet....

Sinds de verkiezingsuitslagen van afgelopen woensdag worden er in de media volop analyses losgelaten op de politieke landverschuiving en op wat ons mogelijk te wachten staat. Nederland zou een mediacratie zijn, een samenleving waarin de media als geheel de grootste politieke machtsfactor is. Elke uitspraak van politici wordt eindeloos herhaald op de miljoenen schermen en schermpjes die ons land telt, geraffineerde spots en advertenties worden op ons losgelaten.

Gisteravond keek ik naar opgenomen afleveringen van de Britse serie 'The Undeclared War', dat het heden op de hielen zit. Het is een uiterst geraffineerde dramatisering van een Russische internetoorlog gericht op het Verenigd Koninkrijk. Ik pik uit die verontrustende fictie, geschreven door Peter Kosminsky, een moment waarop een doorgewinterde fake news-redacteur aan een piepjonge journaliste uitlegt wat de crux is van wat ze doen. Ze moet allereerst vergeten wat voor haar journalistiek is. “De bedoeling is dat mensen eraan wennen dat alles een leugen is. Dat er geen waarheid is. En zodra ze dat aanvaarden.... wel, dan wint de grootste leugenaar..“ Dieper cynisme is bijna niet denkbaar. Dat kan fictie doen, een kraakheldere moment van inzicht bezorgen. Inzicht in wat voor wereld we leven in wat dit leven van ons nu is.

Er moet toch iets bestaan dat een tegenwicht kan bieden aan dat gevoel van dreiging, alertheid en diepe zorg. Natuurlijk is er maar één antwoord mogelijk op die vraag: wij mensen zelf – paradoxaal genoeg. Gistermiddag werd die vraag zo uitbundig beantwoord dat het mij vervulde van een soort geluk. Froukje Reitsema en ik speelden onze voorstelling 'Elkaar andere – pleidooi voor naïeve nieuwsgierigheid' voor het eerst voor een grotendeels Indisch publiek in Nijmegen. Ik las al tijdens het spelen van alles af aan die gezichten: aandacht, gespannenheid, ontroering, opluchting, gêne, reserve, overgave, verstilling. En in het nagesprek werden niet alleen al deze ervaringen gedeeld, maar ook ingesleten emoties, uitgekauwde verongelijktheid. Toen de inleider na afloop een beetje losjes refereerde aan het gegeven dat een kwart van de Nederlanders op Wilders had gestemd en dat het niet ondenkbaar was dat ook onder het publiek een aantal van hen zou zijn, werd het stil. Iedereen dacht het zijne. Ik kreeg weer vertrouwen, want dat alles is wie wij zijn, zomaar op een regenachtige middag ergens in ons land.

3 notes · View notes

twafordizzy · 2 years ago

Text

Henk Hofland: 'Geen generatie kan ons evenaren'

bron beeld: dvhn.nl In Jagtlust beschrijft Annejet van der Zijl (1962) de geschiedenis van het honk van de na-oorlogse culturele generatie. Die was gegroepeerd rond het fenomeen Fritzi Harmsen van Beek (1927-2009), die menig mannenhart op hol liet slaan. Zelden succesvol. Jagtlust, zoals de villa heette die aan de Eemnesserweg in Blaricum stond, en waar Fritzi Harmsen van Beek haar onderkomen…

View On WordPress

0 notes

jogjadays · 2 years ago

Text

Daar waren ze dan: Justin en Julia. En terwijl ik dit schrijf zijn ze ondertussen aangekomen in Bali. Maar eerst even terug naar vorig weekend. Nadat Sam haar presentatie had gegeven, was ze zondag al weer op pad met een nieuwe missie. Voor haar eindshow in Yogyakarta had ze namelijk een grote schaal nodig waar water in kan.

Een traditionele Javaanse gong bleek uiteindelijk de perfecte kandidaat hiervoor.

Deze gongs zijn onder andere onderdeel van Gamelan-orkesten. Maar goed, waar vind je zo'n gong en ook nog het liefst een wat oudere en voor een goede prijs. Uiteindelijk was Sam samen met haar assistent Nuril op het spoor gekomen van een oude gong, maar daar moesten ze wel een tijdje voor reizen. Dus zondag ging ze samen met Nuril op pad om ergens in een dorpje buiten Jogja de gong te bekijken.

En jawel, later die avond liep ik naar buiten omdat Sam met een taxi terug was gekomen en uit de kofferbak kwam een prachtige oude gong. Eén missie voltooid.

Ondertussen was Sam ook nog druk bezig met Yoga (de tour guide/historicus) die samen met Sam de presentatie had gedaan om de dag in te plannen die we samen met Julia en Justin zouden beleven. Want dinsdag stonden ze ineens voor m'n neus.

Ongeveer tien minuten lopen van ons huis hadden ze een mooi hotel gevonden en na een lange reis en dolle taxirit waren ze daar dus ineens. Het was grappig omdat het aan de ene kant heel normaal voelde om ze te zien, maar eigenlijk ook best gek was dat we nu ineens met z'n allen in Yogyakarta waren.

Nadat ze waren ingesettled gingen we nog wat eten bij een restaurant in de buurt. Daarna was het voor ons allemaal op tijd naar bed, omdat woensdag dus onze trip op de planning stond.

Sam had dus met Yoga afgesproken om enkele tempels te bezoeken die onderdeel waren van de geschiedenis die ze zo uitgebreid besproken hadden. Dus je hebt net buiten Yogyakarta de Borobodur (het grootste Boeddhistische complex ter wereld) en Prambanan (het grootste Hindoeistische 'compound' van Indonesië). Dit zijn de standaardbestemmingen voor veel toeristen, maar tegelijkertijd ook erg druk. Maar los van die twee trekpleisters zijn er allerlei kleinere

Boeddhistische en Hindoeïstische tempels die rond dezelfde periode gebouwd zijn en allerlei andere belangrijke verhalen vertellen. Yoga nam ons mee naar vier van die onbekendere tempels. We begonnen bij een klein Hindoeïstisch compound dat zich net buiten een dorpje bevond in het boerenland. Deze tempel was ontdekt door een boer die een stuk land wilde uitgraven. Los van de tempel zelf was dit een belangrijke plek omdat bij het uitgraven de verschillende 'lavalagen' goed zichtbaar werden. Hierdoor konden onderzoekers concluderen dat er zo'n veertien vulkaanerupties moeten zijn geweest, en was hierdoor ook belangrijk bewijs waarom het zo machtige koninkrijk dat complexen als de Borobudur en Prambanan had gebouwd ineens heel het gebied verlaten had. Waarschijnlijk niet door oorlog, maar door de vulkaan.

Het bijzondere was dat er niemand was bij de tempel en wij de plek voor onszelf hadden. Yoga entertainde ons ondertussen met allerlei feitjes, verhalen en grappen. De volgende tempel was weer Hindoeïstisch, maar iets groter. Ook deze moet in dezelfde tijd gebouwd zijn (8ste eeuw). We sloten af met twee Boeddhistische tempels, waarvan Plaosan mijn favoriet was.

De Plaosan tempel ligt dichtbij Prambanan en bestaat uit twee vrijwel identieke tempels met drie kamers. Elke kamer heeft Boeddhabeelden (mits ze niet ontvreemd zijn) en beelden van andere belangrijke personen. Het is niet altijd duidelijk wie die personen geweest moeten zijn. Zo zijn er twee beelden die niet goed passen binnen de lokale setting. Beiden hebben een kledingstijl die veel weg heeft van de Angkor-stijl, wat zou kunnen bevestigen dat er destijds wellicht sterke banden waren met het oude Cambodja.

Daarnaast bevatte het Plaosan-complex ook een soort platform waarin allerlei beelden zittend omheen zaten. Voor mij leek dit net een soort Mortal Kombat-stage. Het hele complex was gewoon zo bijzonder. Het is alleen tragisch dat zoveel van de gebouwen zijn ingestort door aardbevingen of op andere manieren zijn beschadigd en niet onderhouden. Als alles nog in zijn originele conditie was zou het ongetwijfeld prachtig zijn geweest.

Na deze tempelbezoeken hadden we een korte pauze voordat we naar een uitkijkpunt gingen in de heuvels. Vanaf dit punt hadden we een mooi uitzicht over Jogja. Bovendien was er een restaurant waar we heerlijke mie ayam aten met gefrituurde tofu, tempé en banaan. Eén van de lekkerste maaltijden van ons hele verblijf hier.

Toen we bijgetankt waren was het tijd voor wat actie. Rondom Jogja zijn namelijk ook grotten. Eén van deze grotten, Goa Pindul, kun je met een opblaasband doorheen en bovendien kan je er van wat rotsen afspringen in het water. Hoe veilig dat is weet ik niet, maar het mag wel. In het droge seizoen heeft het water een prachtige kleur. Wij zaten net in de overgang, waardoor het water ook al best mooi was. Goa Pindul was vooral lekker verfrissend. We konden er heerlijk zwemmen en waren er weer zo goed als in ons eentje. Waarschijnlijk dat we daarom iets te veel aan het relaxen waren en vervolgens moesten opschieten voor onze volgende stop. Het was namelijk de bedoeling om de zonsondergang te bekijken bij één van de stranden aan de zuidkust.

Onze 'driver' Aris moest vol gas door de heuvels richting de kust om het te halen. Hoe we het uiteindelijk nog net gehaald hebben weet ik niet, maar iedereen was blij dat we aangekomen waren aan de kust. We renden daar vervolgens naar het strand en pakten nog net de laatste zonnestralen mee.

De kust is echt prachtig en een heerlijke manier om de dag af te sluiten. Wanneer de zon vervolgens ondergaat is het gelijk ook echt superdonker. Dus na iets meer dan een uur gerelaxed te hebben op het strand gingen we weer richting de auto. Yoga had ondertussen nog een nieuw plan.

Hij wilde ons voordat hij ons naar huis bracht nog naar Bukit Bintang brengen. Bukit Bintang (star hill) is een uitkijkpunt over de stad en heet zo omdat je alle stadslichten kunt zien. Hoewel we allemaal moe waren bleek het de perfecte afsluiter. We aten heerlijke geroosterde mais met een prachtig uitzicht. En toen was het inmiddels tegen negenen en gingen we eindelijk naar huis.

De volgende dag was iedereen kapot. Maar al te veel tijd om te rusten hadden we niet. Sam had een afspraak in de middag met een lokale kunstenaar. Hij zou haar kunnen helpen met het maken van een inscriptie in ijzer. Het zal net als de gong onderdeel worden van de eindshow. Ik ging ondertussen met Julia en Justin richting Jalan Malioboro, de hoofdstraat van Yogyakarta.

Malioboro is nog even druk en chaotisch als altijd, maar het hoort er wel een beetje bij als je naar Jogja komt. We hadden er wat gegeten en probeerde er nog iets van batik te scoren. Maar de chaos was te groot om echt iets goeds te vinden. Al met al was het wel gezellig en een goede manier om weer tot leven te komen.

De volgende dag stond Prambanan namelijk op de planning. Dit keer geen Yoga, maar Thomas. Ik had het op mijzelf genomen om Julia en Justin naar het tempelcomplex mee te nemen en ze van informatie te voorzien.

Prambanan zelf is redelijk makkelijk te bereiken met een taxi. Het ligt ongeveer tussen de 45 minuten en een uur van onze verblijfplaats af, afhankelijk van het verkeer. Zoals gewaarschuwd bleek Prambanan erg druk. Bussen vol schoolkinderen zorgen voor een jolige chaotische sfeer. Maar gelukkig had Yoga ons al gezegd om wat verder te kijken dan Prambanan zelf.

Zo bestaat het Prambanan terrein namelijk uit vier tempelcomplexen. Je moet daar alleen wel een stukje voor lopen. En wat blijkt, de meeste mensen hebben daar geen zin in. Wat logisch is, want het was superwarm. Gelukkig waren wij wel zo gek om een kleine kilometer te lopen naar de andere tempels, waarvan vooral de laatste Candi Sewa heel bijzonder is.

Het is een enorm Boeddhistisch tempelcomplex dat net als Plaosan voor een groot deel kapot is. Maar dat maakt het niet minder indrukwekkend. We waren daar bijna in ons eentje en het was gewoon zo groots en bijzonder. Op een gegeven moment waren we elkaar zelfs kwijt.

Omdat we ondertussen drie flesjes water hadden uitgezweet zochten we een terrasje op om wat te drinken. Toen zagen we naast ons een boogschutter-activiteit. De pijl en boog spelen een belangrijke rol in de Ramayana (die afgebeeld staat in reliëfs op Prambanan). Dus besloten we alle drie een poging te wagen. Uiteindelijk bleek na een slechte start Justin de ultieme boogschutter. Als Barney in z'n hoogtijdagen wist hij de roos makkelijk te vinden.

En na deze dag was het al weer tijd voor de laatste dag van Justin en Julia in Jogja. Wat nog ontbrak (naast de Borobodur, maar daar was Julia al geweest), was Alun-Alun Kidul en Taman Sari. Uiteraard is er ook nog het Kraton en wat andere dingen, maar dit hoort wel bij een Jogja-verblijf.

Bij Alun-Alun Kidul heb je twee hele oude Banyan-bomen. Er is een mythe rond deze bomen waarbij iemand blind van de ene kant van het plein naar de andere kant kan lopen tussen de bomen door overspoeld wordt met geluk. Het lijkt een makkelijke opdracht gezien je alleen recht vooruit hoeft te lopen, maar vrijwel iedereen die het probeert loopt ineens de verkeerde kant op.

Uiteindelijk wist Julia het bij een tweede poging toch te doen. Nadat ze richting het einde ineens verkeerd leek te lopen, bleek ze toen toch een ingeving te krijgen die haar in de juiste richting duwde. Gaston van de postcodeloterij kan dus alvast naar de Rietvink rijden. Vervolgens dronken we nog even wat voordat we naar Taman Sari gingen. Hoewel het wat vervallen en niet al te groot is, is het oude badhuis van de sultan wel een leuke en interessante spot voor wat foto's. Het is een belangrijk onderdeel van het sultanaat wat Jogja nog is.

Daarna waren we wel echt moe en uitgeblust (vooral ikzelf) en gingen we naar een belangrijke plek van Sam en mijn residency: Mediterranea by Kamil. Dit restaurant is één van de hotspots van Jogja. Het is een beetje upscale Westers, maar wel een grappige sfeer. Het eten is er lekker, en vaak eten Sam en ik er ontbijt.

Met onze maag gevuld gingen we nog even zwemmen in het hotel om 's avonds bij onze andere vaste stek te eten: Nanamia Pizzeria. Ondertussen kon Sam ook weer aanschuiven, gezien zij de hele dag met de eerdergenoemde artiest bezig was om haar eigen inscriptie te maken in ijzer. Sinds 's ochtends vroeg bestond haar dag dus voornamelijk uit aluminium buigen en hameren. Het eerste resultaat is prachtig. En hopelijk kunnen we binnenkort daar wat meer van delen.

Tot zover… moeie vingers.

5 notes · View notes

pedaalridder · 1 year ago

Text

5 september

Na Linköping ging de reis verder naar Vimmerby, een dromerig plaatsje waar Astrid Lindgren geboren is. De schrijfster van Pippi, Emil en Karlsson. Als kind is het bepalend welk beeld je van een gebied krijgt, voor Zweden is dat voor mij een boerenland dat pittoresk is. Uiteraard is dat in werkelijkheid niet zo. Vooral in de steden zijn bendes actief die zeer geweldadig zijn, nou hoef je daar als toerist niet zo bang voor te zijn, maar het is de keerzijde van een hoogontwikkeld land. De indruk die het meest blijf hangen is echter toch wel dat het hier er tamelijk relaxt aan toegaat.

Als het avond geworden is, is Kalmar bereikt, een heel oude stad met een mooi slot ook dat belangrijk was in deze regio in zuid Zweden omdat heel lang hier de grens was met Denemarken, dus menig oorlog is er uitgevochten dat voornamelijk ging over wie het voor het zeggen had in de Oostzee oftewel de handel. Dat het een welvarende stad was blijkt ook uit het feit dat ze er botten van schapen hebben gevonden, deze kon je destijds (zo'n 450 jaar geleden) alleen erop nahouden als je geld had.

2 notes · View notes

archivace · 2 years ago

Text

Nový Amsterdam

NOVÉ HOLANDSKO

Vroege nederzetting - první pronikání (1609-1624) De eerste 15 jaar in het bestaan van de kolonie werd het eiland Manhattan slechts spaarzaam gebruikt door de Nederlanders. Prvních 15 let existence kolonie byl ostrov Manhattan Holanďany využíván střídmě. De kolonie was als steeds bedoeld als een winstgevende onderneming en niet als een middel om de Nederlandse cultuur over te brengen. Verder stroomopwaarts langs de Hudson lagen beverrijke en onontgonnen wouden Až zhruba do roku 1623 platilo v oblasti Nového Nizozemska právo jednotlivých lodí, až poté zde byly zavedeny zákony nizozemské. Pro osídlení byla nejprve vybrána oblast u ústí řeky Hudson, vhodná z důvodů klimatických, přístupu k oceánu a snadnému kontaktu s indiány, se kterými osadníci vedli čilý výměnný obchod – především s kožešinami. V těchto místech vznikaly nové osady, mj. zárodek nynějšího města Albany.

Eerste kolonisten (1624-1636) De passagiers werden spoedig verspreid: na ontscheping op het Noten Eylant (tegenwoordig Governors Island – setkání Gorbačov / Regan, Bush) bouwden ze een fort en windmolen op Noten Eylant. Na Ostrově guvernérů byla také vyhlášena provincie Nové Holandsko. V květnu 1624 připlula loď New Amsterdam, pronajatá Západoindickou společností, do Noten Eylant těsně pod ostrovem Manhattan. Kapitánem lodi Nieuw Nederlandt byl Cornelis Jacobsz. May, měl by také sloužit jako první guvernér kolonie. Na palubě lodi bylo asi třicet rodin ze Spojených sedmi provincií. Většina z nich byla původně jihoholandského nebo valonského původu (nyní Belgie) a holandsky mluvícího. V 16. století se přestěhovali na sever a na severu měli vlastní valonské kostely (např. Amsterdam, Haarlem, Leyden). Cestující byli brzy rozptýleni: po vylodění na Noten Eylant (nyní Governors Island) postavili pevnost a větrný mlýn na Noten Eylant.

Ze ontscheepten op de plaats waar nu de stad Albany ligt, de hoofdstad van de staat New York, en bouwden daar Fort Oranje (1624).

Vestingwerken Nebezpečí útoku kolonizátorů z jiných evropských zemí vedlo vedení Nizozemské západoindické společnosti k vytvoření plánu ochrany vzniklé oblasti. V roce 1625 byla většina osadníků přestěhována na Manhattan, kde Cryn Fredericks van Lobbrecht za řízení Willema Verhulsta vybudoval citadelu těsně nad jižním břehem ostrova. . Drie expedities volgden in de daarop volgende jaren, geleid door Adriaen Block, maar in 1614 leidde een fusie van vier Amsterdamse en een Hoornse Compagnie tot de oprichting van de Compagnie van Nieuw-Nederland. Tot de bewindhebbers behoorden Gerrit Jacobsz. Witsen en Lambert van Tweenhuysen. Toen in 1618 het vierjarig octrooi der Compagnie ten einde l

V té době vydělávaly bobří kůže v Evropě sužované velmi chladnými a dlouhotrvajícími zimami spoustu peněz; Kožešiny se používaly k výrobě nepromokavých klobouků. Vedlejším produktem obchodu bylo castoreum nebo bobří roh, který byl používán pro své předpokládané léčivé vlastnosti. In die tijd leverden beverhuiden veel geld op in Europa dat geplaagd werd door zeer koude en langdurige winters; de pelzen werden gebruikt voor het maken van waterdichte hoeden. Een bijproduct van de handel was castoreum of bevergeil dat gebruikt werd vanwege de veronderstelde geneeskrachtige eigenschappen

V následujících letech následovaly tři expedice vedené Adriaenem Blockem, ale v roce 1614 sloučení čtyř Amsterodamu a Hoornse Compagnie vedlo k vytvoření společnosti New Netherland.

Begin van Nieuw-Amsterdam - založen Nový Amsterdam (1626-1647), v první epoše jako město domů ze dřeva Legenda o úplatě Indiánů Německy: Dem Kauf folgte darüber hinaus eine mehrjährige Phase, in der die indianische Bevölkerung auf Kosten der Siedler bewirtet und mit Waren und Nahrungsmitteln versorgt werden musste.

Terwijl het fort gebouwd werd, leidde de groeiende oorlog tussen de Mohawks en de Mohicanen in het dal van de Hudson ertoe dat de West-Indische Compagnie de betrokken kolonisten ging verplaatsen naar de nabijheid van het nieuwe Fort Amsterdam. De dringende behoefte aan een vestingwerk, evenals het feit dat de kolonie als geheel geen winst maakte, leidde tot het versoberen van de oorspronkelijke plannen. In plaats van het originele metselwerkfort werd een eenvoudig blokhuis geconstrueerd, omringd door een palissade van hout en aarde. Een zaagmolen werd gebouwd op het huidige Governors Island.

Mezi výrazné osobnosti patřil například Peter Stuyvesant (1647-1653)

Stad Nieuw-Amsterdam (1653-1664) - Nový Amsterdam jako město z kamene

Bloei van de stad - rozkvět města Město vzkvétalo s příchodem městské vlády. Silnice byly vydlážděny oblázky, cihlové domy nahradily dřevěné, byly zavedeny střešní tašky a staré doškové střechy byly zakázány kvůli nebezpečí požáru. Za Paerl Straet byl postaven dvůr. Město se stalo úhledným s zametenými ulicemi a chodníky. Stromy ve městě byly esteticky prořezány a zahrady dostaly úhledný kosočtvercový, oválný nebo čtvercový tvar. Byla vydána vyhláška, která nařizovala zemědělcům trhat slepice a kurníky, pokud byly jasně viditelné ze silnice. Vlastníci s prázdnými pozemky na hlavních ulicích museli platit dodatečné daně, aby je povzbudili k tomu, aby s pozemky něco udělali. Příkop vykopaný v centru města byl po příkladu Amsterdamu modernizován na kanál, kompletně s dřevěnými podpěrami a krásnými kamennými mosty.

De stad bloeide door de komst van het stadsbestuur op. Wegen werden geplaveid met keitjes, bakstenen huizen vervingen houten exemplaren, er werden dakpannen ingevoerd en de oude rieten daken werden verboden wegens brandgevaar. Voorbij Paerl Straet werd een werf gebouwd. De stad werd netjes met aangeveegde straten en stoepjes. De bomen in de stad werden esthetisch gesnoeid en tuinen kregen een keurige diamant-, ovale of vierkante vorm. Er werd een verordening uitgevaardigd waarin stond dat boeren varkenskotten en kippenrennen moesten afbreken als ze duidelijk zichtbaar waren vanaf de weg. Eigenaren met lege stukken grond aan de hoofdstraten moesten extra belasting betalen om hen te stimuleren iets met de grond te doen. De sloot die door het centrum van de stad was gegraven werd opgewaardeerd tot een gracht naar Amsterdams voorbeeld, volledig met houten beschoeiing en fraaie stenen bruggen.

Anglická invaze

Op 24 september 1664 capituleerde directeur-generaal Peter Stuyvesant en droeg Nieuw-Amsterdam over aan de Engelsen. Stuyvesant drong aan op garanties voor de rechten van de burgers, die terechtkwam in de zogenaamde Articles of Capitulation, Artikelen van Overgave. 2.8 Herovering door de Republiek en definitieve overdracht

Herovering door de Republiek en definitieve overdracht

Na ondertekening van het Verdrag van Westminster op 19 februari 1674 werd de kolonie Nieuw-Nederland met de stad Nieuw-Amsterdam (New York) voorgoed overgedragen aan de Engelsen.

In navolging van de Glorious Revolution (de bestijging van de Engelse troon door de Nederlandse stadhouder Willem III), wilde Jacob Leisler, een oude Nieuw-Amsterdammer, de kolonie voor Nederland in 1689 heroveren met een opstand. Willem III voelde hier echter niets voor en de Opstand van Leisler, zoals die de geschiedenis in ging, liep met een sisser af. Leisler en kompanen werden opgehangen of onthoofd.

Po třetí anglicko-nizozemské válce bylo Nové Nizozemsko znovu krátce dobyto Nizozemci a přejmenováno na Nové Oranžsko (Anthony Colve se stal prvním guvernérem, do té doby oblast spravovali ředitelé Západoindické společnosti), ale po podpisu Westminsterského míru připadlo město definitivně Anglii a od té doby má trvale jméno New York.

RRITSKÁ ZÁMOŘSKÁ ÚZEMÍ V AMERICE

Britská zámořská území v Americe a založení Spojených států

Úspěšné anglické osídlení východního pobřeží Severní Ameriky začalo kolonií Virginie v roce 1607 v Jamestownu a s kolonií poutníků v Plymouthu v roce 1620. První volené zákonodárné shromáždění kontinentu, Virginská sněmovna měšťanů, byla založena v roce 1619. Harvard College byla založena v Massachusetts Bay Colony v roce 1636 jako první instituce vysokoškolského vzdělávání. Mayflower Compact a Fundamental Orders of Connecticut vytvořily precedenty pro zastupitelskou samosprávu a konstitucionalismus, které se rozvinuly v amerických koloniích. [59][60] Mnoho anglických osadníků byli nesouhlasící křesťané, kteří přišli hledat náboženskou svobodu. Původní populace Ameriky poklesla po příchodu Evropanů z různých důvodů, především kvůli nemocem jako neštovice a spalničky.

V prvních dnech kolonizace mnoho evropských osadníků trpělo nedostatkem potravin, nemoci a konflikty s domorodými Američany, jako například ve válce krále Filipa. Domorodí Američané také často bojovali se sousedními kmeny a evropskými osadníky. V mnoha případech se domorodci a osadníci stali závislými jeden na druhém. Osadníci obchodovali s potravinami a zvířecími kožešinami; domorodci pro zbraně, nástroje a další evropské zboží. Američtí indiáni naučili mnoho osadníků pěstovat kukuřici, fazole a další potraviny. Evropští misionáři a další cítili, že je důležité "civilizovat" domorodé Američany a naléhali na ně, aby přijali evropské zemědělské postupy a životní styl. Nicméně, s rostoucí evropskou kolonizací Severní Ameriky, domorodí Američané byli vysídleni a často zabiti během konfliktů.

Evropští osadníci také začali obchodovat s africkými otroky do koloniální Ameriky prostřednictvím transatlantického obchodu s otroky. [70] Na přelomu 18. století otroctví nahradilo smluvní nevolnictví jako hlavní zdroj zemědělské práce pro tržní plodiny na americkém jihu. [71] Koloniální společnost byla rozdělena ohledně náboženských a morálních důsledků otroctví a několik kolonií přijalo zákony pro nebo proti této praxi.

Třináct kolonií, které se staly Spojenými státy americkými, bylo spravováno Brity jako zámořská závislá území. [74] Všechny nicméně měly místní vlády s volbami otevřenými pro bílé mužské vlastníky majetku, s výjimkou Židů a katolíků v některých oblastech. S velmi vysokou porodností, nízkou úmrtností a stabilním osídlením koloniální populace rychle rostla a zastínila domorodé americké populace. [80] Křesťanské obrozenecké hnutí v letech 1730 a 1740, známé jako Velké probuzení, podnítilo zájem jak o náboženství, tak o náboženskou svobodu.

Během sedmileté války (1756–1763), známé v USA jako francouzsko-indická válka, britské síly dobyly Kanadu od Francouzů. S vytvořením provincie Quebec by kanadské frankofonní obyvatelstvo zůstalo izolováno od anglicky mluvících koloniálních závislostí Nova Scotia, Newfoundland a třináct kolonií. S výjimkou domorodých Američanů, kteří tam žili, mělo třináct kolonií v roce 2 více než 1,1770 milionu obyvatel, což byla asi třetina oproti Británii. Navzdory pokračujícím novým příchozím byla míra přirozeného přírůstku taková, že do roku 1770 se v zámoří narodila jen malá menšina Američanů. Vzdálenost kolonií od Británie umožnila rozvoj samosprávy, ale jejich bezprecedentní úspěch motivoval britské monarchy, aby se pravidelně snažili znovu potvrdit královskou autoritu.

Historie Spojených států (1776-1789)

Americká revoluce oddělila třináct kolonií od britského impéria a byla první úspěšnou válkou za nezávislost neevropské entity proti evropské mocnosti v moderní historii. V 18. století bylo americké osvícenství a politická filozofie liberalismu mezi vůdci všudypřítomné. Američané začali rozvíjet ideologii "republikánství" a tvrdili, že vláda spočívá na souhlasu ovládaných. Požadovali svá "práva jako Angličané" a "žádné zdanění bez zastoupení". Britové trvali na správě kolonií prostřednictvím parlamentu, který neměl jediného zástupce zodpovědného za žádný americký volební obvod, a konflikt eskaloval do války. V roce 1774 schválil První kontinentální kongres Kontinentální asociaci, která nařídila bojkot britského zboží v celých koloniích. Americká revoluční válka začala následující rok, katalyzovaná událostmi jako Stamp Act a Boston Tea Party, které byly zakořeněny v koloniálním nesouhlasu s britskou vládou.

Druhý kontinentální kongres, shromáždění zastupující Spojené kolonie, jednomyslně přijal Deklaraci nezávislosti 4. července 1776 (každoročně se slaví jako Den nezávislosti). V roce 1781 Články Konfederace a Věčné unie založily decentralizovanou vládu - tehdejší Spojené státy byly vpodstatě volnou konfederací téměř samostatných států, v čele s prezidenty, či guvernéry. Volná konfederace fungovala až do roku 1789, kdy byl zvolen první president USA George Washington, vůdce povstaleckých vojsk v boji za nazávislost a Spojené státy se takto přetvořily ve federativní republiku.

2 notes · View notes

josephinesliteraireblog · 2 years ago

Text

DOVDH - p 15 - hoofdstuk 3

vanaf pagina 15 praten de twee entiteiten over een zeker Oswald Brons, geboren in 1921 en Sophia Haken, geboren 1923. Vervolgens verteld een van de entiteiten over het bombarderen over een ziekenhuis in Leiden tijdens de WWII in 1944, waar daar Sophia, Oswald ontmoette. Later kregen ze een dochter,dat daarna met Delius trouwde.

Een van de twee entiteiten vraagt aan de ander om van het begin te beginnen. Het begin dat 14 februari 1967 blijkt te zijn.

Ergens tussen door laat de entiteit weten dat het "het jaar dat ze daar beneden nu hebben" 1985 is. Dus ik neem aan dat het verhaal zal eindigen in dat jaar (theorie).

Op pagina 18 begint het eerste hoofdstuk.

het hoofstuk bevindt zich tijdens een familiefeest in een herenhuis van een meneer genaamd Hendrikus Quist. Vanaf dit hoofdstuk zijn we in de "mensenwereld" waar nu men spreekt over een familie.

De familie praat zoals een familie. Coba, Onno, Diederic, Bob, de moeder, vader en tantes worden voorgesteld. Onno blijkt een grappig, bizar type te zijn, maar wel een interessante. De familie bevindt zich in Den Haag waar er toen een koude, verdrietige winter bevond. Een ene Onno sprak over van alles en nog wat door elkaar. (ik denk dat hij een van de protagonisten is)

Hoofdstuk 2, p 28

Een ene Max was na een avondje uitgaan twee vrouwen tegengekomen, een waarmee hij daarna naar haar huis meeging. Nadat hij terug weg ging, van haar apartement, stapte hij rond in Den Haag, waar hij ineens op een kruispunt een grote man zijn hand zag uitsteken, het was Onno. De twee ontmoeten elkaar en reden samen na overleg richting Amsterdam. de twee spraken en er werd onthuld dat Onno onlangs in de krant zat, door het vertalen van de taal etruskisch, vandaar dat Max hem herkende. Daarna werd er onthuld dat Max sterrenkunde in Leiden studeert. Er is tussen hun een onbegrijpelijke band ontstaan en nu weten we ook wie de "Deluis" was waar de twee entiteiten over spraken: Delius Max.

Hoofdstuk 3, p 37

Onno vertelt, tijdens de rit, hoe hij het etruskisch heft ontcijfert. Daarna spraken ze over sterren en vervolgens over de talen vande wereld. Het was een fascinerend gesprek om te lezen. Daaropvolgend spraken ze over de vader van Onno, Meneer Quist. Blijkbaar was hij oud-premier, waarbij het kabinet-Quist tot de donkerste vier jaar van de menselijke beschaving hoorde. Maar toch was Onno defensief tegenover zijn vader.

Max begon ook over zijn vader en dat pro-duits gezind was en hoe zijn vader en moeder elkaar leerde kennen. De moeder van Max was joods en daardoor wou hij met haar scheiden, maar Eva Delius liet dat niet toe. Daarna had de vader hun adres verraden en hij werd naar een rooms-katholiek college gebracht. Zijn grootouders(moeders kant) waren ondergedoken en werden vervolgens ook verraden door de vader en ze werden vervolgens naar Auschwitz gevoerd waar geen van hen terugkeerde. Max werd in een familie gezet en pas na de oorlog zag hij zijn vader terug in een krantenartikel, dat sprak over zijn executie.

Onno schrok van dit verhaal, maar bekeek Max niet in een ander licht. Hij was alleen verbaasd over hoe hij zo koel over zulke ervaringen sprak. Onno dacht aan zijn eigen moeder en hoe zij vergast werd in een vernietegingskamp en hoe zijn familie in het verzet zat.

Ze bevonden zich in een troostende stilte. Ze leefde mee in elkaars verhalen en vonden een soort troost in mekaar. Daarna begonnen e na een diepe stilte weer te praten en vragen te stellen over elkaar. En of ze kinderen hebben en een vrouw(hebben ze allebei niet). Ze waren ook verrast dat ze even oud waren en op de zelfde dag verwekt waren (Max was 3 weken te vroeg geboren op 6 november en Onno op 27 november). Hierdoor hadden ze een "schok der herkenning". Vervolgens namen ze afscheid en beloofde elkaar weer te bellen.

Dit was een heel boeiend hoofdstuk om te lezen!

3 notes · View notes

veselinasboekenkast · 2 years ago

Text

TOP 3 Favoriete boeken

Mijn beste lezers,

Ik dacht om van mijn favoriete boeken een TOP3 te maken zodat jullie een beter zicht over mijn boek portfolio hebben.

Ik vind veel boeken leuk, maar dit zijn er 3 die echt bij mij zijn gebleven en die ik aan iedereen aanraadt om te lezen.

The book thief/ De boekendief - Markus Zusak.

Uitgeverij : the Penguin

Eerste publicatie: 2007

Seizoen om dit boek te lezen : winter

Dit boek speelt zich af tijdens de tweede wereldoorlog in Duitsland. Het boek is geschreven in de derde persoon en de hoofdrolspeler is Liesel. Een duits meisje dat haar familie op een jonge leeftijd verloor en zo bij een pleeggezin terecht is gekomen. Ze houdt van boeken, maar jammer genoeg kan ze niet lezen. Tijdens de oorlog zat ze veilig bij haar pleeggezin, maar ze maakt er natuurlijk veel dingen mee.

Ik vind dat dit boek zeer mooi geschreven is, in het boek zelf vind je kleine poëtische fragmenten dat meer context geven aan de situatie en de gevoelens van de personages.

Ik vind ook dat de personages zeer mooi zijn omschreven. Ze bevatten veel detail en hebben elk een heel ander carater. Dat zorgt ervoor dat het boek nog veel beter is.

Daarnaast vind ik dat de cover van het boek echt heel creatief ontworpen is ( als je het boek volledig leest zal je misschien de cover beter begrijpen) :

Malibu rising - Taylor Jenkins Reid

Uitgeverij: Ballantine Books

Eerste publicatie: 2021

Seizoen om dit te lezen: zomer

Taylor Jenkins Reid is een best bekende schrijver onder de jeugd. Één van haar bekendste boeken is “the seven husbands of Evelyn Hugo”, maar dit boek is ook best bekend. Ik vind dit zeker een must read voor in de zomer.

Dit boek speelt zich af in Malibu, in California een staat dat in west-Amerika ligt, waar de familie van een arm meisje een restaurant bezit. June heeft veel dromen, maar meest waarschijnlijk kan ze die niet uitbrengen omdat ze het restaurant van haar familie verder moet blijven draaien. Tot op een dag dat ze een bepaalde jongen ontmoet die Mick heet. Die heeft ook grote dromen om artist te worden...

Een hoofdstuk later kom je al meer te weten hoe hun verhaal verloopt tijdens al die jaren. In dit boek worden er twee tijden op dezelfde tijd verteld.

Ik vind dit boek leuk omdat de spanning door heel het verhaal al maar groter en groter wordt. Volgens mij heeft het verhaal een zeer goede plot op het einde.

Ten tweede vond ik het levensverhaal van June zeer interessant, daarmee bedoel ik de evenementen die zij moest meemaken op zo'n jonge leeftijd.

Dit boek bevat daarnaast ook een vervolging van een van de personages die je in dit boek leert kennen (naam van nieuw boek : Carrie Soto is Back). Het boek is pas onlangs uitgekomen.

1984 - George Orwell

Uitgeverij: Secker & Warburg

Eerste publicatie: 1949

Seizoen om dit te lezen: herfst/winter

Dit boek is zeer verschillende in vergeleken met mijn twee andere keuzes.

Het boek is fictief maar is gebaseerd op feiten van regimes die je vandaag de dag nog kan vinden. Het gaat hier over een regime dat de mensen de hele tijd controleren. De personages in dit boek hebben geen recht om gevoelens te bevatten, ze mogen niet slecht denken over de Big Brother (hoe het regime wordt genoemd) en mogen zeker en vast vrouw of kinderen hebben. Als je één van deze regels overtreedt en ze betrappen je dan wordt je door de overheid opgesloten en gebrainwashed.

Ik ben dit boek beginnen lezen omdat het al heel lang op mijn lijstje zat, maar dacht dat het niet voor mijn leeftijd was. In het begin vond ik het moeilijk om de context te begrijpen, maar eenmaal ik het begreep las ik de rest van het boek uit in minder dan 3 dagen.

Ik vond het boek in het algemeen al zeer interessant. Maar wat het voor mij meer boeiender maakte, is dat dit boek juist na de tweede wereld oorlog is geschreven. Dat George Orwell al dit dacht over onze toekomstige maatschappij is wel frappant.

Daarnaast vond ik het verhaal zelf heel mooi en leuk geschreven. Ik zat zo diep in het verhaal van het boek dat ik het niet kon neerzetten.

#1984 george orwell #malibu rising #the book thief

2 notes · View notes