#mroki

[tylko-slowa]

Patrzyłem na ciebie i wydawało mi się, że urodziłem się tylko po to, by móc przeżyć ten wieczór.

Mroki, Jarosław Borszewicz

[a-b-erracja]

— I nie po to mam serce, by mi pękało na środku pustej ulicy milionowego miasta.

~borszewicz „mroki”

[ahosia3]

Chciałbym

zrozumieć człowieka,

który skacze z szesnastego piętra

i w locie krzyczy:

– Śmierci nie ma!

Chciałbym

zrozumieć drzewo,

które w samym środku lata

próchnieje.

Chciałbym

zrozumieć mordercę,

który klęczy nad swoją ofiarą

i płacze.

Chciałbym

zrozumieć Einsteina,

który na łożu śmierci mówi:

– Umieram

i nie wiem, co to wiatr.

Chciałbym

zrozumieć mężczyznę,

który stoi na czubku Everestu

i mówi:

– Nie wiem,

jak stąd zejść.

Chciałbym

zrozumieć kroplę rosy,

która mówi:

– Boję się deszczu.

Chciałbym

zrozumieć króla,

który w chwili koronacji mówi:

– Tak oto

traci się wolność.

Chciałbym

zrozumieć chłopaka,

który podciął sobie żyły

w stacji honorowego krwiodawstwa.

Chciałbym

zrozumieć przyjaciela,

który umarł dwa tysiące lat temu

i do tej pory jeszcze nie wrócił.

Chciałbym

zrozumieć siebie,

kiedy gapię się w lustro mamroczę:

– To nie jestem ja!

~Jarosław Borszewicz: "Mroki"

[stokrotkimutanty]

Mroki

Jarosław Borszewicz

Wydanie z 1983r. vs wydanie z 2015r.

[mrwickk]

Gdyby mi ktos powiedział:

- Idz do parku i siedz tam dwa lata, a po dwóch latach

Ona przyjdzie na spacer z psem, ale bedziesz ja widzial tylko przez minutę...

To pobiegłbym do tego parku i czekał dwa lata!

“Mroki”~J.Borszewicz

[the-promised-storm]

༓ ༒ *𝕾𝖔𝖓𝖌 𝖔𝖋 𝕯𝖆𝖊𝖓𝖊𝖗𝖞𝖘*༒ ༓

Daenerys Targaryen – Burzy Dziedziczka,

Smoczych Królów ostatnia spuścizna.

Urodzona w burzy, gdy świat się rozdarł,

Gdy ogień z lodem toczył swój targ.

Córka ognia i krwi, z ruin Smoczej Skały,

Zrodzona w wichrze, na skałach rozpaczy,

Żywot w runach gwiazd, błyskawicą przerywany - oto los niepokonany.

Srebrne jej włosy, jak blask księżycowy,

Oczy lawendą, jak wiosna wśród nocy.

Khalessi stepu, królowa swych ludów,

Matka smoków, co wróciła do cudów.

„Nie jestem owcą” – szeptała do świata,

„Nie zginę w ciszy, gdy dusza jest warta,

By smoki wzleciały ku chmurom i słońcu,

By świat drżał z lęku przed moim końcem.

Niech każdy pamięta, kim jest Smocza Krew,

To pieśń pradawnego, śmierć w cieniu drzew.

Pod sztandarem smoków idę przed siebie,

Zgubię tyranów, odbuduję niebo.

Burza mnie stworzyła, ogień mnie pieścił,

Kto stanie mi na drodze, nie doczeka końca pieśni".

Z popiołów powstała, jak Feniks wśród nocy,

Nie złamały jej wichry, ni zdrady, ni mroki.

Pod sztandarem smoków szła nieugięta,

W sercu jej królestwo, a w dłoniach potęga.

Płonęły miasta, a ludzie klękali,

W jej indygo oczach widzieli świat cały.

Uczyła ich wolności, choć ogniem pieczętowała,

Niech pamiętają, że smoczą krew zmieszaną z burzą w sobie miała.

Daenerys, córka szaleństwa i mroku,

Światło w ciemności, co wzywa do pokus.

Gdy smoki się wznoszą, płonie świat cały.

Szalona Zbawicielka - o tym (wszelkie) Wichry Zimy będą wiały.

Daenerys, Królowa Ognia i Krwi,

W burzy narodzona, w ogniu jej złote dni.

Niosła swój płomień tam, gdzie noc się kryła,

I tylko pieśń jej się kończy pointą, że miłość do mężczyzny ją zabiła.

𒅒𒈔𒅒𒇫𒄆

[nicdozycia]

(...) chciałbym dostać zaniku pamięci. To najdoskonalsza forma zmartwychwstania.

~ Jarosław Borszewicz - MROKI

[olipolixoxo]

Mroki

Jarosław Borszewicz

[destroyed33]

Wiersz skierowany do mojej kobiety.

(nie zobaczy tego.)

Twoje oczy, jak niebo błękitne, przejrzyste,

Gdy patrzę w nie, marzenia stają się oczywiste.

W ich głębi odnajduję spokój i ukojenie,

Jakby całe moje życie miało jedno pragnienie.

Twoje spojrzenie ciepłe, pełne blasku i słońca,

Rozgrzewa moje serce od rana do wieczora.

W twoich oczach widzę świat, piękniejszy, barwniejszy,

Każdy dzień przy tobie staje się bardziej radosny, weselszy.

Twój uśmiech jest jak promień w deszczowy dzień,

Rozjaśnia mroki, przeganiając cień.

Niebieskie oczy twoje, pełne magii i czaru,

Są dla mnie jak przystań pośród życia gwaru.

Każda chwila z tobą to jak piękny sen,

Niebieskich oczu blaskiem oczarowany jestem.

W twoim spojrzeniu miłość, nadzieja, szczęście,

Przy tobie, ukochana, odnajduję swoje miejsce.

[fairycruenta]

W sercu mroki głębokie

Cichy smutek płynie

Czy to łzy deszczem spadają?

Czy serce me krwawi?

Opadają liście jesienne

Jak dni przemijają

W pustej przestrzeni

Gdzie i mój uśmiech przeminął

[nobody-important-in-life]

„Miałem ochotę przestać istnieć. Nie, nie popełnić samobójstwo, nie umrzeć ale przestać istnieć. Zamienić się w nic.”

Jarosław Borszewicz, Mroki

[tylko-slowa]

Żyję tak, jakby świat miał się skończyć jutro lub najpóźniej pojutrze.

Mroki, Jarosław Borszewicz

[a-b-erracja]

Ojciec mówił nie zwracając uwagi, czy w ogóle go słucham.

— Tobie musi się udać — mówił nie patrząc mi w oczy, — Musi, rozumiesz? Czy chcesz, czy nie. Ja przegwizdałem życie, matka też. Ale ty nie możesz przegrać. Musisz sobie odbić i za mnie, i za matkę. Tu nie ma prawa serii. Mnie się nie udało, matce się nie udało, ale tobie musi się udać.... Musi! Napijmy się...

Napełniłem kieliszki.

Wypiliśmy.

~Jarosław Borszewicz „Mroki”

[thetweety004]

Czasem lubie się przewietrzyć, nie lubię ciasnych pomieszczeń

Nienawidzę tego uczucia kiedy czuję że w nich jestem

Nienawidzę pośród ludzi czuć się jakoś tak nieswojo

Nie rozumiem tego co sie wtedy dzieję z moją głową

Nie rozumiem tego, serio, przecież nie mam klaustrofobii

Tylko ciężej się oddycha i trudniej się stawia kroki

Albo czasem widzę mroki, ale nic mi przecież nie jest

Tylko czasem jak tak stoję to się lekko gdzieś zachwieję

[swistki]

Wiesz, co było moją największą troską w dzieciństwie — pyta Wiktor. — No? — Martwiłem się, że mój ojciec nie chodzi do kościoła, a co gorsza, nie wierzy w Boga i że po śmierci nie spotkamy się w niebie. Byłem do ojca bardzo przywiązany i myśl ta przez kilka lat nie dawała mi spokoju. Ale z czasem wpadłem na fantastyczny, moim zdaniem, pomysł... Postanowiłem być tak złym człowiekiem, żeby pójść za ojcem do piekła...

Jarosław Borszewicz, “Mroki”

[cayde07]

,, Otchłań samotności "

W ciszy nocy, gdy wiatr wciąż drży,

Świt bez ciebie ciemniejszym tonem brzmi.

Świat wypełnia żal, zimny mrok,

Tęsknię za tobą, to boli co krok.

Twoje imię szeptane w śnie,

Odbija się echem w sercu dnie.

A ja wciąż błądzę, zgubiony w czasie,

Wypatrując ciebie w pustym hałasie.

Gdzie jesteś, miłości? Czy słyszysz mój krzyk?

Czy widzisz, jak z każdym dniem gasnę w mig?

Bez twoich dłoni, bez twego ciepła

Zamykam oczy, marząc o szczęścia echach.

Samotność mnie wzywa, w objęcia swe bierze,

A ja jej poddaję się, cicho, bez zbieżek.

Gdy ciebie zabrakło, wszystko utraciło sens,

I tylko mrok pozostał, ciemny jak nocny sen.

Ostatni krok w przepaść tęsknoty,

Bo życie bez ciebie to tylko otchłań i mroki.