#mroki

[tylko-slowa]

Patrzyłem na ciebie i wydawało mi się, że urodziłem się tylko po to, by móc przeżyć ten wieczór.

Mroki, Jarosław Borszewicz

[a-b-erracja]

— I nie po to mam serce, by mi pękało na środku pustej ulicy milionowego miasta.

~borszewicz „mroki”

[ahosia3]

Chciałbym

zrozumieć człowieka,

który skacze z szesnastego piętra

i w locie krzyczy:

– Śmierci nie ma!

Chciałbym

zrozumieć drzewo,

które w samym środku lata

próchnieje.

Chciałbym

zrozumieć mordercę,

który klęczy nad swoją ofiarą

i p��acze.

Chciałbym

zrozumieć Einsteina,

który na łożu śmierci mówi:

– Umieram

i nie wiem, co to wiatr.

Chciałbym

zrozumieć mężczyznę,

który stoi na czubku Everestu

i mówi:

– Nie wiem,

jak stąd zejść.

Chciałbym

zrozumieć kroplę rosy,

która mówi:

– Boję się deszczu.

Chciałbym

zrozumieć króla,

który w chwili koronacji mówi:

– Tak oto

traci się wolność.

Chciałbym

zrozumieć chłopaka,

który podciął sobie żyły

w stacji honorowego krwiodawstwa.

Chciałbym

zrozumieć przyjaciela,

który umarł dwa tysiące lat temu

i do tej pory jeszcze nie wrócił.

Chciałbym

zrozumieć siebie,

kiedy gapię się w lustro mamroczę:

– To nie jestem ja!

~Jarosław Borszewicz: "Mroki"

[stokrotkimutanty]

Mroki

Jarosław Borszewicz

Wydanie z 1983r. vs wydanie z 2015r.

[nicdozycia]

(...) chciałbym dostać zaniku pamięci. To najdoskonalsza forma zmartwychwstania.

~ Jarosław Borszewicz - MROKI

[olipolixoxo]

Mroki

Jarosław Borszewicz

[destroyed33]

Wiersz skierowany do mojej kobiety.

(nie zobaczy tego.)

Twoje oczy, jak niebo błękitne, przejrzyste,

Gdy patrzę w nie, marzenia stają się oczywiste.

W ich gł��bi odnajduję spokój i ukojenie,

Jakby całe moje życie miało jedno pragnienie.

Twoje spojrzenie ciepłe, pełne blasku i słońca,

Rozgrzewa moje serce od rana do wieczora.

W twoich oczach widzę świat, piękniejszy, barwniejszy,

Każdy dzień przy tobie staje się bardziej radosny, weselszy.

Twój uśmiech jest jak promień w deszczowy dzień,

Rozjaśnia mroki, przeganiając cień.

Niebieskie oczy twoje, pełne magii i czaru,

Są dla mnie jak przystań pośród życia gwaru.

Każda chwila z tobą to jak piękny sen,

Niebieskich oczu blaskiem oczarowany jestem.

W twoim spojrzeniu miłość, nadzieja, szczęście,

Przy tobie, ukochana, odnajduję swoje miejsce.

[fairycruenta]

W sercu mroki głębokie

Cichy smutek płynie

Czy to łzy deszczem spadają?

Czy serce me krwawi?

Opadają liście jesienne

Jak dni przemijają

W pustej przestrzeni

Gdzie i mój uśmiech przeminął

[nobody-important-in-life]

„Miałem ochotę przestać istnieć. Nie, nie popełnić samobójstwo, nie umrzeć ale przestać istnieć. Zamienić się w nic.”

Jarosław Borszewicz, Mroki

[thetweety004]

Czasem lubie się przewietrzyć, nie lubię ciasnych pomieszczeń

Nienawidzę tego uczucia kiedy czuję że w nich jestem

Nienawidzę pośród ludzi czuć się jakoś tak nieswojo

Nie rozumiem tego co sie wtedy dzieję z moją głową

Nie rozumiem tego, serio, przecież nie mam klaustrofobii

Tylko ciężej się oddycha i trudniej się stawia kroki

Albo czasem widzę mroki, ale nic mi przecież nie jest

Tylko czasem jak tak stoję to się lekko gdzieś zachwieję

[swistki]

Wiesz, co było moją największą troską w dzieciństwie — pyta Wiktor. — No? — Martwiłem się, że mój ojciec nie chodzi do kościoła, a co gorsza, nie wierzy w Boga i że po śmierci nie spotkamy się w niebie. Byłem do ojca bardzo przywiązany i myśl ta przez kilka lat nie dawała mi spokoju. Ale z czasem wpadłem na fantastyczny, moim zdaniem, pomysł... Postanowiłem być tak złym człowiekiem, żeby pójść za ojcem do piekła...

Jarosław Borszewicz, “Mroki”

[tylko-slowa]

Żyję tak, jakby świat miał się skończyć jutro lub najpóźniej pojutrze.

Mroki, Jarosław Borszewicz

[a-b-erracja]

Ojciec mówił nie zwracając uwagi, czy w ogóle go słucham.

— Tobie musi się udać — mówił nie patrząc mi w oczy, — Musi, rozumiesz? Czy chcesz, czy nie. Ja przegwizdałem życie, matka też. Ale ty nie możesz przegrać. Musisz sobie odbić i za mnie, i za matkę. Tu nie ma prawa serii. Mnie się nie udało, matce się nie udało, ale tobie musi się udać.... Musi! Napijmy się...

Napełniłem kieliszki.

Wypiliśmy.

~Jarosław Borszewicz „Mroki”

[sancti-magistri]

I

Wtorek

25 października

Ujrzałem Cię

Wchodzącą do sklepu

Serce przyspieszyło

Endorfiny uderzyły do głowy

Mózg tylko szepnął

,,J. kasuj szybciej tych ludzi''

Gdy stanęłaś obok mnie

Z trudem wiązałem słowa

Bo w myślach miałem tylko

Ciebie

Idąc z Tobą do auta

Łańcuch który mnie trzymał

Zaczął mnie parzyć

Nie wiedząc o nim

Zaczęłaś go niszczyć,

Karteczką papieru z zaklęciem

Skruszyłaś całe ogniwo,

Którego uszkodzić sam nie potrafiłem

Parę dni później

Przypomniałem sobie że

Kolor zielony nigdy mnie

Nie uspokajał

Jakże zdziwiony byłem

Gdy zieleń Twych oczu

Ukoiła moje nerwy

I nerwy

Kilka dni walki o siebie

Walczyłaś wtedy ze mną

Szczerością mnie wzmocniłaś

Dla Ciebie zaryzykowałem

Niedziela była ciężarem

Który miałem udźwignąć,

Lecz szybko spostrzegłem

Że ciężki był łańcuch

A ciężar był zaledwie

Bryłą gliny z napisem GIŃ

Którą butem wolności

Rozgniotłem wniwecz

II

Wtorek

1 listopada

Jakże szczęśliwy byłem

Poznając Twych najbliższych

A Ty poznałaś moich rodziców

W zabawnych okolicznościach

I moją kuzynkę

I moją historię

Pierwszy raz gdy splotły się

Nasze dłonie

Wtedy też splotły się

Nasze serca

Godziny później

Moje serce i mózg

Walczyły ze strachem

Jednak gdy

Splotły się nasze ramiona

We wspólnym uścisku

Splotły się nasze usta

W miłosnym tańcu

Obawy ustąpiły

Nastał spokój

Przeszłości mroki zniknęły

NAStały jasności

Śpiewając kapslem

Pytając z Arctic Monkeys

Walcząc z lękiem

Zapytałem

Perlisty śmiech

Chwila ciszy długiej krótkiej

,,Ale ten kapsel jest już mój''

,,Jest już dla Ciebie''

Odpowiedziałaś na pytanie

Które mnie nurtowało

Tak było jednym słowem

Które mnie poruszyło

I choć powiedziałaś ,,tak'' raz

To trzy razy tak było

Przechodzisz dalej

Do finału wspólnego życia

Dotarło do mnie

Że we Wszystkich Świętych

Wszyscy Święci opiekują się i czuwają

W tym szczególnie Ona

Wybacz że tak to ująłem

Ale czuję to

Że to Ona właśnie

Nas dla Nas znalazła

III

Sobota

12 listopada

Wieczorna porą idziemy

Na Wolę Krogulecką

Dzień wcześniej nurtowała

Mnie na parkingu

W aucie na tylnich siedzeniach

Po długich rozmowach myśl

Którą zaszczepiłem sobie

I wprawilem w ruch

Nieświadomie

Dnia sobotniego

Czy to już miłość

Czy coś innego

Czy mogę to nazwać

Że Cię kocham

Dałem sobie 3 warunki

Żeby Ci to rzec

3 warunki odległe od siebie

Które tylko przypadkiem (by) nastały

Spadająca gwiazda

Spaść chciała

Spaść miała

Miałem ją ujrzeć

Zadałem pytanie o

Przyszłość, jak ją widzisz

A Twoja wypowiedź namalowała

Obraz wspólnego życia w każdej chwili

I Ty zapytałaś mnie o przyszłość

Odpowiedziałem zgodnie z samym sobą

Sercem i mózgiem

Każdym atomem mego ciała

Nie sądziłem że tak szybko

I ostatni warunek nadejdzie

Sygnały służb mundurowych

Z oddali przyniósł wiatr

Mój wewnętrzny strach

Walczący z obietnicą daną sobie

Skostniały mi ręce i serce

Mówiąc gorące ,,Kocham Cię A.''

A Ty powoli

Się odwróciłaś do mnie

I ujmując moją twarz w swe dłonie

Mając na sobie kocyk

Patrząc łąkami swych oczu

W głębię oceanu moich oczu

Z dozą możliwego szaleństwa

Odpowiedziałaś

,,Czuję do Ciebie to samo''

Rozpaliło me serce

Bardziej niż wcześniej

Niż kiedykolwiek

Gorąca krew wystrzeliła

W każdą żyłę mego ciała

By z oceanu mych oczu

Wydobyć ,,agua de felicidad''

Wtedy zrozumiałem

Jakie jest prawdziwe znaczenie

Tych dwóch prostych

Ale najtrudniejszych słów

I nie bojąc się już więcej

Wkroczyłem z Tobą

Na drogę ku

Wspólnej przyszłości

IV

Czwartek

1 grudnia

Dzisiejszy plan to niespodzianka

Róża czeka na swoją kolej

Uczuć rok już nastał

Chociaż czasu miesiąc minął

Kalendarz liczy czas

Ale serce liczy szczęście

Wychodzę po Ciebie

Róża w Twej dłoni się mieni

Wychodzę z radości z siebie

Twój cudowny uśmiech się perli

A to tylko różyczka

Dana od serca mojej

Różyczce

Piękniejszej od wszystkich róż

Rozmowa w drodze

Ja już się nie utwierdzam

W przekonaniu że Ty

To ta jedyna

Ja już to wiem

Nie muszę się utwierdzać

Że życie swe

Z Tobą chcę spędzać

Tworzymy już historie

Nasze pierwsze sytuacje

Pierwsze drwale

I pierwsze oglądanie mostu

Brakuje tylko szklanego dachu

By ujrzeć gwiazdy na niebie

Ale dobrze że Ciebie nie widzą

Bo byłyby zazdrosne

Mnie cieszy Twoja obecność

Ciebie - obecność moja

W dłoni swej trzymam dłoń Twoją

W głowie mam jedną myśl

,,Bądź dla Niej najlepszym

Co się mogło jej przytrafić

Bądź dla Niej oparciem

Bądź dla Niej zawsze''

Nie odejdę zatem nigdzie

Mówiłem serio śmiejąc się

Że jesteś już na mnie

Skazana

I ja też skazan jest na nagrodę

Bo czy nie ma piękniejszej rzeczy

Czyż nie ma czegokolwiek piękniejszego

Od tego, żeby dać siebie komuś.?

Zrozumiałem kwestię ważną

Że otrzymując wiele

Dbać wielekroć bardziej muszę

I chcę

Więc skoro otrzymałem

Najcenniejszy skarb

Chronić chcę i będę

Za cenę wszelaką

W szczęściu i nieszczęściu

W dobrym i złym

W biedzie i bogactwie

W zdrowiu i chorobie

Bez względu na cokolwiek

Nawet na siebie

Bo za Nią

Oddam nawet siebie.

[cayde07]

,, Otchłań samotności "

W ciszy nocy, gdy wiatr wciąż drży,

Świt bez ciebie ciemniejszym tonem brzmi.

Świat wypełnia żal, zimny mrok,

Tęsknię za tobą, to boli co krok.

Twoje imię szeptane w śnie,

Odbija się echem w sercu dnie.

A ja wciąż błądzę, zgubiony w czasie,

Wypatrując ciebie w pustym hałasie.

Gdzie jesteś, miłości? Czy słyszysz mój krzyk?

Czy widzisz, jak z każdym dniem gasnę w mig?

Bez twoich dłoni, bez twego ciepła

Zamykam oczy, marząc o szczęścia echach.

Samotność mnie wzywa, w objęcia swe bierze,

A ja jej poddaję się, cicho, bez zbieżek.

Gdy ciebie zabrakło, wszystko utraciło sens,

I tylko mrok pozostał, ciemny jak nocny sen.

Ostatni krok w przepaść tęsknoty,

Bo życie bez ciebie to tylko otchłań i mroki.

[1234567ttttttttttt]

Mroki średniowiecza? | prof. Piotr Tylus