#mroki

[tylko-slowa]

Patrzyłem na ciebie i wydawało mi się, że urodziłem się tylko po to, by móc przeżyć ten wieczór.

Mroki, Jarosław Borszewicz

[a-b-erracja]

— I nie po to mam serce, by mi pękało na środku pustej ulicy milionowego miasta.

~borszewicz „mroki”

[ahosia3]

Chciałbym

zrozumieć człowieka,

który skacze z szesnastego piętra

i w locie krzyczy:

– Śmierci nie ma!

Chciałbym

zrozumieć drzewo,

które w samym środku lata

próchnieje.

Chciałbym

zrozumieć mordercę,

który klęczy nad swoją ofiarą

i płacze.

Chciałbym

zrozumieć Einsteina,

który na łożu śmierci mówi:

– Umieram

i nie wiem, co to wiatr.

Chciałbym

zrozumieć mężczyznę,

który stoi na czubku Everestu

i mówi:

– Nie wiem,

jak stąd zejść.

Chciałbym

zrozumieć kroplę rosy,

która mówi:

– Boję się deszczu.

Chciałbym

zrozumieć króla,

który w chwili koronacji mówi:

– Tak oto

traci się wolność.

Chciałbym

zrozumieć chłopaka,

który podciął sobie żyły

w stacji honorowego krwiodawstwa.

Chciałbym

zrozumieć przyjaciela,

który umarł dwa tysiące lat temu

i do tej pory jeszcze nie wrócił.

Chciałbym

zrozumieć siebie,

kiedy gapię się w lustro mamroczę:

– To nie jestem ja!

~Jarosław Borszewicz: "Mroki"

[stokrotkimutanty]

Mroki

Jarosław Borszewicz

Wydanie z 1983r. vs wydanie z 2015r.

[mrwickk]

Gdyby mi ktos powiedział:

- Idz do parku i siedz tam dwa lata, a po dwóch latach

Ona przyjdzie na spacer z psem, ale bedziesz ja widzial tylko przez minutę...

To pobiegłbym do tego parku i czekał dwa lata!

“Mroki”~J.Borszewicz

[nicdozycia]

(...) chciałbym dostać zaniku pamięci. To najdoskonalsza forma zmartwychwstania.

~ Jarosław Borszewicz - MROKI

[olipolixoxo]

Mroki

Jarosław Borszewicz

[destroyed33]

Wiersz skierowany do mojej kobiety.

(nie zobaczy tego.)

Twoje oczy, jak niebo błękitne, przejrzyste,

Gdy patrzę w nie, marzenia stają się oczywiste.

W ich głębi odnajduję spokój i ukojenie,

Jakby całe moje życie miało jedno pragnienie.

Twoje spojrzenie ciepłe, pełne blasku i słońca,

Rozgrzewa moje serce od rana do wieczora.

W twoich oczach widzę świat, piękniejszy, barwniejszy,

Każdy dzień przy tobie staje się bardziej radosny, weselszy.

Twój uśmiech jest jak promień w deszczowy dzień,

Rozjaśnia mroki, przeganiając cień.

Niebieskie oczy twoje, pełne magii i czaru,

Są dla mnie jak przystań pośród życia gwaru.

Każda chwila z tobą to jak piękny sen,

Niebieskich oczu blaskiem oczarowany jestem.

W twoim spojrzeniu miłość, nadzieja, szczęście,

Przy tobie, ukochana, odnajduję swoje miejsce.

[fairycruenta]

W sercu mroki głębokie

Cichy smutek płynie

Czy to łzy deszczem spadają?

Czy serce me krwawi?

Opadają liście jesienne

Jak dni przemijają

W pustej przestrzeni

Gdzie i mój uśmiech przeminął

[nobody-important-in-life]

„Miałem ochotę przestać istnieć. Nie, nie popełnić samobójstwo, nie umrzeć ale przestać istnieć. Zamienić się w nic.”

Jarosław Borszewicz, Mroki

[thetweety004]

Czasem lubie się przewietrzyć, nie lubię ciasnych pomieszczeń

Nienawidzę tego uczucia kiedy czuję że w nich jestem

Nienawidzę pośród ludzi czuć się jakoś tak nieswojo

Nie rozumiem tego co sie wtedy dzieję z moją głową

Nie rozumiem tego, serio, przecież nie mam klaustrofobii

Tylko ciężej się oddycha i trudniej się stawia kroki

Albo czasem widzę mroki, ale nic mi przecież nie jest

Tylko czasem jak tak stoję to się lekko gdzieś zachwieję

[tylko-slowa]

Żyję tak, jakby świat miał się skończyć jutro lub najpóźniej pojutrze.

Mroki, Jarosław Borszewicz

[a-b-erracja]

Ojciec mówił nie zwracając uwagi, czy w ogóle go słucham.

— Tobie musi się udać — mówił nie patrząc mi w oczy, — Musi, rozumiesz? Czy chcesz, czy nie. Ja przegwizdałem życie, matka też. Ale ty nie możesz przegrać. Musisz sobie odbić i za mnie, i za matkę. Tu nie ma prawa serii. Mnie się nie udało, matce się nie udało, ale tobie musi się udać.... Musi! Napijmy się...

Napełniłem kieliszki.

Wypiliśmy.

~Jarosław Borszewicz „Mroki”

[swistki]

Wiesz, co było moją największą troską w dzieciństwie — pyta Wiktor. — No? — Martwiłem się, że mój ojciec nie chodzi do kościoła, a co gorsza, nie wierzy w Boga i że po śmierci nie spotkamy się w niebie. Byłem do ojca bardzo przywiązany i myśl ta przez kilka lat nie dawała mi spokoju. Ale z czasem wpadłem na fantastyczny, moim zdaniem, pomysł... Postanowiłem być tak złym człowiekiem, żeby pójść za ojcem do piekła...

Jarosław Borszewicz, “Mroki”

[sancti-magistri]

I

Wtorek

25 października

Ujrzałem Cię

Wchodzącą do sklepu

Serce przyspieszyło

Endorfiny uderzyły do głowy

Mózg tylko szepnął

,,J. kasuj szybciej tych ludzi''

Gdy stanęłaś obok mnie

Z trudem wiązałem słowa

Bo w myślach miałem tylko

Ciebie

Idąc z Tobą do auta

Łańcuch który mnie trzymał

Zaczął mnie parzyć

Nie wiedząc o nim

Zaczęłaś go niszczyć,

Karteczką papieru z zaklęciem

Skruszyłaś całe ogniwo,

Którego uszkodzić sam nie potrafiłem

Parę dni później

Przypomniałem sobie że

Kolor zielony nigdy mnie

Nie uspokajał

Jakże zdziwiony byłem

Gdy zieleń Twych oczu

Ukoiła moje nerwy

I nerwy

Kilka dni walki o siebie

Walczyłaś wtedy ze mną

Szczerością mnie wzmocniłaś

Dla Ciebie zaryzykowałem

Niedziela była ciężarem

Który miałem udźwignąć,

Lecz szybko spostrzegłem

Że ciężki był łańcuch

A ciężar był zaledwie

Bryłą gliny z napisem GIŃ

Którą butem wolności

Rozgniotłem wniwecz

II

Wtorek

1 listopada

Jakże szczęśliwy byłem

Poznając Twych najbliższych

A Ty poznałaś moich rodziców

W zabawnych okolicznościach

I moją kuzynkę

I moją historię

Pierwszy raz gdy splotły się

Nasze dłonie

Wtedy też splotły się

Nasze serca

Godziny później

Moje serce i mózg

Walczyły ze strachem

Jednak gdy

Splotły się nasze ramiona

We wspólnym uścisku

Splotły się nasze usta

W miłosnym tańcu

Obawy ustąpiły

Nastał spokój

Przeszłości mroki zniknęły

NAStały jasności

Śpiewając kapslem

Pytając z Arctic Monkeys

Walcząc z lękiem

Zapytałem

Perlisty śmiech

Chwila ciszy długiej krótkiej

,,Ale ten kapsel jest już mój''

,,Jest już dla Ciebie''

Odpowiedziałaś na pytanie

Które mnie nurtowało

Tak było jednym słowem

Które mnie poruszyło

I choć powiedziałaś ,,tak'' raz

To trzy razy tak było

Przechodzisz dalej

Do finału wspólnego życia

Dotarło do mnie

Że we Wszystkich Świętych

Wszyscy Święci opiekują się i czuwają

W tym szczególnie Ona

Wybacz że tak to ująłem

Ale czuję to

Że to Ona właśnie

Nas dla Nas znalazła

III

Sobota

12 listopada

Wieczorna porą idziemy

Na Wolę Krogulecką

Dzień wcześniej nurtowała

Mnie na parkingu

W aucie na tylnich siedzeniach

Po długich rozmowach myśl

Którą zaszczepiłem sobie

I wprawilem w ruch

Nieświadomie

Dnia sobotniego

Czy to już miłość

Czy coś innego

Czy mogę to nazwać

Że Cię kocham

Dałem sobie 3 warunki

Żeby Ci to rzec

3 warunki odległe od siebie

Które tylko przypadkiem (by) nastały

Spadająca gwiazda

Spaść chciała

Spaść miała

Miałem ją ujrzeć

Zadałem pytanie o

Przyszłość, jak ją widzisz

A Twoja wypowiedź namalowała

Obraz wspólnego życia w każdej chwili

I Ty zapytałaś mnie o przyszłość

Odpowiedziałem zgodnie z samym sobą

Sercem i mózgiem

Każdym atomem mego ciała

Nie sądziłem że tak szybko

I ostatni warunek nadejdzie

Sygnały służb mundurowych

Z oddali przyniósł wiatr

Mój wewnętrzny strach

Walczący z obietnicą daną sobie

Skostniały mi ręce i serce

Mówiąc gorące ,,Kocham Cię A.''

A Ty powoli

Się odwróciłaś do mnie

I ujmując moją twarz w swe dłonie

Mając na sobie kocyk

Patrząc łąkami swych oczu

W głębię oceanu moich oczu

Z dozą możliwego szaleństwa

Odpowiedziałaś

,,Czuję do Ciebie to samo''

Rozpaliło me serce

Bardziej niż wcześniej

Niż kiedykolwiek

Gorąca krew wystrzeliła

W każdą żyłę mego ciała

By z oceanu mych oczu

Wydobyć ,,agua de felicidad''

Wtedy zrozumiałem

Jakie jest prawdziwe znaczenie

Tych dwóch prostych

Ale najtrudniejszych słów

I nie bojąc się już więcej

Wkroczyłem z Tobą

Na drogę ku

Wspólnej przyszłości

IV

Czwartek

1 grudnia

Dzisiejszy plan to niespodzianka

Róża czeka na swoją kolej

Uczuć rok już nastał

Chociaż czasu miesiąc minął

Kalendarz liczy czas

Ale serce liczy szczęście

Wychodzę po Ciebie

Róża w Twej dłoni się mieni

Wychodzę z radości z siebie

Twój cudowny uśmiech się perli

A to tylko różyczka

Dana od serca mojej

Różyczce

Piękniejszej od wszystkich róż

Rozmowa w drodze

Ja już się nie utwierdzam

W przekonaniu że Ty

To ta jedyna

Ja już to wiem

Nie muszę się utwierdzać

Że życie swe

Z Tobą chcę spędzać

Tworzymy już historie

Nasze pierwsze sytuacje

Pierwsze drwale

I pierwsze oglądanie mostu

Brakuje tylko szklanego dachu

By ujrzeć gwiazdy na niebie

Ale dobrze że Ciebie nie widzą

Bo byłyby zazdrosne

Mnie cieszy Twoja obecność

Ciebie - obecność moja

W dłoni swej trzymam dłoń Twoją

W głowie mam jedną myśl

,,Bądź dla Niej najlepszym

Co się mogło jej przytrafić

Bądź dla Niej oparciem

Bądź dla Niej zawsze''

Nie odejdę zatem nigdzie

Mówiłem serio śmiejąc się

Że jesteś już na mnie

Skazana

I ja też skazan jest na nagrodę

Bo czy nie ma piękniejszej rzeczy

Czyż nie ma czegokolwiek piękniejszego

Od tego, żeby dać siebie komuś.?

Zrozumiałem kwestię ważną

Że otrzymując wiele

Dbać wielekroć bardziej muszę

I chcę

Więc skoro otrzymałem

Najcenniejszy skarb

Chronić chcę i będę

Za cenę wszelaką

W szczęściu i nieszczęściu

W dobrym i złym

W biedzie i bogactwie

W zdrowiu i chorobie

Bez względu na cokolwiek

Nawet na siebie

Bo za Nią

Oddam nawet siebie.

[not-all]

"Kruk" - Edgar Allan Poe

Kiedyś, gdym zmęczony, chory, ślęczał w mroku nocnej pory

Nad ciekawą księgą wiedzy, co w zapomnień legła kurz –

Gdym się schylał nawpół śpiący, jakiś szmer mnie doszedł drżący –

Ktoś cichutko pukający, pukający do drzwi tuż.

«Pewno jaki gość – mruknąłem – stukający do drzwi tuż –

Tylko to – nic więcej już.»

Ach, pamiętam to tak złudnie! było to we mroźne Grudnie;

Każdy płomyk, gasnąc, cudnie cień na ścianę rzucał wzdłuż.

Chciwiem rana czekał w smutku - szukał w księgach swych bez skutku

Leku mego po niej smutku - smutku po tym brzasku zórz,

Co anieli zwą Lenora – po Lenorze, brzasku zórz…

Jej nie nazwę nigdy już!

I jedwabne ciche szmery purpurowych fałd portjery

Rozlewały fantastyczny lęk, nieznany żadnej z dusz;

Tak, iż – by uśmierzyć bicie serca – powtarzałem skrycie:

«To gość jakiś w wichrów wycie do drzwi moich puka tuż; –

Gość spóźniony w wichrów wycie do drzwi moich puka tuż; –

Właśnie to – nic nadto już.»

Pokój wstąpił do mej duszy, nie wahałem się już dłużej.

«Panie – rzekłem – czy też Pani, błagam, racz przebaczyć już;

Ale fakt, żem był drzemiący, Pan – tak cicho stukający

I tak lekko pukający, pukający do drzwi tuż,

Że wątpiłem, czy Cię słyszę.» – Tum odemknął drzwi swe już:

Ciemność tam – nic nadto już.

W mrok głęboko przenikając, długom stał tam drżąc, badając,

Wątpiąc, śniąc sny, jakich przedtem śnić nie śmiała żadna z dusz.

Ale cisza szła bez zmiany, mroki nie pukały w ściany,

I jedyny jęk słyszany, był: Lenoro, brzasku zórz!

To ja łkałem; echo rzekło też: Lenoro, brzasku zórz!

Tylko to, nic więcej już.

Powróciwszy do pokoju z duszą w dziwnym niepokoju,

Znów stukanie usłyszałem, nieco wyraźniejsze już.

«Pewno – rzekłem – wiatr o mało szybę mi nie stłucze całą;

Niechno spojrzę, co się stało, tajemnicę poznam burz;

Niech się serce uspokoi, tajemnicę pozna burz;

Wiatr to i nic nadto już.»

Uchyliłem okiennicy - kiedy z szumem do izbicy

Wleciał Kruk majestatyczny – dawnych, świętych czasów stróż.

Nic przede mną nie czuł trwogi, zmierzył okiem moje progi,

Z miną lorda-dum ny, srogi, przy drzwiach moich usiadł tuż –

Na Pallady białym biuście przy drzwiach moich usiadł tuż –

Wleciał – siadł – nic nadto już.

Do uśmiechu ptak ten czarny przywiódł nastrój mój cmentarny

Swą powagą – i decorum miny, którą przybrał tuż.

«Choć marnemiś okryt pióry, nie lękliwejś jest natury,

Kruku straszny i ponury, wlatujący z nocy mórz!

Powiedz, jaki pański tytuł w kraju masz Plutońskich mórz?*

I Kruk odrzekł: «Nigdy już.»

Bardzom dziwił się ptakowi, który tak wyraźnie mówi,

Choć odpowiedź niedorzeczną dał mi dziwny gość mój z burz:

Bo też każdy przyznać może, iż nikomuś nie dał, Boże,

Widzieć to: podobny zmorze czarny ptak przy drzwiach twych tuż –

Ptak czy zwierzę na rzeźbionym biuście przy drzwiach twoich tuż –

Z takiem mianem: «Nigdy już!»

Lecz Kruk, siadłszy tak samotnie na spokojny biust, stokrotnie

Mówił to - by chcąc w to jedno słowo wlać swą żałość dusz.

Więcej nic już nie powiedział, cicho na swem miejscu siedział,-

Więc szepnąłem: «Czym nie wiedział? jutro zniknie – to i cóż!

Przyjaciele mnie odbiegli – i on zniknie – to i cóż!»

Wtedy ptak rzekł: «Nigdy już.»

Przestraszony stosownością odpowiedzi, jej trafnością,

«Pewno – rzekłem – to co mówi – cała jego mądrość już,

Którą ma od swego pana, co go dola niezbłagana

Wciąż ścigała rozgniewana – aż śpiew jego jęczał już –

Aż śpiew jego jęczał tylko tym refrenem smutnym już –

Tem «Przenigdy – nigdy już.»

Lecz do śmiechu znów ptak czarny przywiódł nastrój mój cmentarny.

Szybkom fotel wtoczył nawprost ptaka – biustu – i drzwi tuż.

Na aksamit się wspierając, długom siedział tak dumając,

Sznur domysłów zestawiając: co złowieszczy grobów stróż –

Co chce rzec ten chudy, brzydki i złowieszczy grobów stróż

Swem krakaniem: «Nigdy już?»

Takem więc w dumaniach siedział, lecz ptakowim nie powiedział

Nic; – żar ślepi jego palił pierś mą jak ognisty nóż.

W sny te byłem pogrążony, wtył niedbale przechylony

Na przez lampę oświetlony fotelowy miękki plusz.

Ach – nie schyli się przy lampie na fotelu miękki plusz

Ona nigdy, nigdy już!

Wtedym, zda się, poczuł miły zapach, który roznosiły

Kadzielnice, przez Serafy kołysane wszerz i wzdłuż.

«Milcz! twe bogi żalem zdjęte ślą ci przez anioły święte

Wypoczynek i nepenthe - więc Lenorę zostaw już!

Pij, nieszczęsny, pij nepenthe i zapomnij zmarłą już!»

Kruk mi odrzekł: «Nigdy już.»

«Wieszczu! – rzekłem – Złego Panie! wieszczu – ptaku czy Szatanie!

Czy Kusiciel cię tu zsyła, czy rzuciły skrzydła burz?

Wątły a niepokonany - na ten step zaczarowany,

W dom przez Strachy nawiedzany, – błagam, powiedz synu burz:

Jest li balsam w Galilei? błagam, powiedz, synu burz!»

Kruk powiedział: «Nigdy już!»

«Wieszczu – rzekłem – złego panie! wieszczu – ptaku czy Szatanie!

Na ten Krzyż – na Boga, co Go obaj czcimy z głębi dusz!

Oświeć duszę mą zbolałą: za krainą chmur wspaniałą

Spotka li tę dziewkę białą, spotka li ten promień zórz,

Co anieli zwą Lenora? spotkaż znów ten promień zórz?*

Kruk powiedział: «Nigdy już.»

«Niech to słowo będzie znakiem rozłączenia z wrażym ptakiem!» –

Zawołałem wstając. — «Idź znów w cień Plutoński, w wichry burz!

Niech cień wszelki zniknie z ściany, gdzie mi kłam twój był słyszany!

Zostaw spokój mój bez zmiany! opuść biust, co przy drzwiach tuż!

Z serca mego dziób swój wyrwij – a sam odleć z drzwi mych tuż!»

Kruk powiedział: «Nigdy już!»

I tak Kruk bez odpowiedzi dotąd siedzi, dotąd siedzi,

Na Pallady bladym biuście przy drzwiach moich siedzi tuż;

Jego ślepie w blaskach marzy, jak w śniącego Djabła twarzy;

Lampa, co się za nim żarzy, jego cień odrzuca wzdłuż;

Dusza ma z nad cieni, które na posadzkę legły wzdłuż,

Nie uleci — nigdy już!