#microkosmos

[mijnniemandsland]

Plafond.

Een mandarijntje, achteloos naast de fruitschaal geplaatst, lijkt in zijn eenvoud een monument van toevalligheid, een microkosmos van suiker, zuren en cellulose, perfect afgesloten door een poreuze, maar beschermende schil die de chemische harmonie binnenin bewaart. Het is een uitdrukking van natuurlijke efficiëntie en volmaaktheid, en tegelijkertijd een visueel statement, een stille kracht in…

[jansiemons]

Scribomanie de obsessieve drang om te schrijven

Als ik nu eens de plooien van mijn brein gladstrijk en met een dramatische zwaai mijn pen oppak – excuseer, mijn toetsenbord aansla – dan voelt het alsof de wereld plots in focus komt. Dat is het moment waarop ik gelukkig ben. Ja, gelukkig, zoals een kind dat de koektrommel ongestoord heeft geplunderd of zoals een kat die zich op de zonnigste plek van het huis heeft geïnstalleerd. Ik ben gelukkig als ik schrijf. Niet een beetje gelukkig, maar zo’n geluk dat je voelt tot in je kleine teen, als een tinteling die je herinnert aan het feit dat je leeft. Dat ik scribomanie heb, zegt u? Oh, zonder twijfel! Ik heb het woord zelfs niet nodig in de Dikke Van Dale op te zoeken, zo diep zit het in mijn systeem. Scribomanie: de obsessieve drang om te schrijven, als een verslaving waarvoor geen ontwenningskliniek bestaat – godzijdank.

Het gemeente waar ik woon – een microkosmos van alledaagsheid, een plaats waar de tijd zich lijkt te hebben teruggetrokken op de veranda met een kopje koffie – inspireert mij meer dan men zou denken. Mijn gemeente is zo klein dat als iemand niest, de hele bevolking weet wie het was en wat ze eerder die dag hadden gegeten. Toch vind ik in die eindeloze herhaling van alledaagse gebeurtenissen een bepaalde vorm van schoonheid. De mensen zijn er zoals ze altijd zijn geweest: een beetje eigenaardig, maar vol warmte. Ik geloof in de goedheid van mensen. Misschien ben ik naïef, maar ik denk dat, onder al dat gesputter en geknor, ieder van ons een zachte kern heeft. Als het even kon, zou ik iedereen in het dorp een knuffel geven.

Wat me gelukkig maakt? Teksten, uiteraard. Mijn schrijfsel, mijn geschreven persoonlijke meningen zijn mijn levensadem. Als ik me niet kan uiten, voelt het alsof ik langzaam uitdroog, als een kamerplant die te dicht bij de verwarming staat. Mijn emoties, mijn dromen, alles vloeit in die woorden. Wat ik voel, wat ik meemaak, alles komt terecht in een wirwar van letters, alsof ik mijn ziel alfabetiseer. Soms zijn die teksten scherp, bijtend als de wind op een gure herfstdag; andere keren zijn ze zacht, als een warme deken op een winteravond. Maar altijd zijn ze míjn teksten, mijn verlengde ik. En ja, ik moet toegeven, soms droom ik dat ik die teksten aan de wereld toon en iedereen zegt: “Wat een genie! Hoe heeft hij dit bedacht? Hij moet een prijs winnen voor literatuur, of op z’n minst een patisseriebewijs van de dorpsbakker.”

Wat ik voel, is een voortdurende spanning tussen het grootse en het alledaagse. Ik leef voor die momenten van puur geluk. Het soort geluk dat je ervaart als je een hond ziet kwispelen, of wanneer een oude vriend met zijn wandelstok je glimlachend de weg vraagt – ondanks het feit dat hij er als een postzegelverzamelaar uitziet die al decennia dezelfde straat bewoont. Mensen én dieren, ze geven mij die glimp van iets hogers, iets mooiers. En dat is waar ik voor leef. Dieren begrijpen mij soms beter dan mensen. Ze oordelen niet, ze spreken geen woorden – en dat is maar goed ook, want die zouden alleen maar in de weg staan.

Mijn dromen? Ach, die zijn er in overvloed. Ik droom van werelden waarin iedereen zichzelf kan uiten zoals ik dat doe. Waar niemand bang is om te falen, want falen is een essentieel onderdeel van het leven. Falen is als een kom soep die te zout is – het verpest de maaltijd, maar leert je voor de volgende keer.

Soms stel ik me voor dat mijn opiniestukken in een stoffige bibliotheek terechtkomen, ergens in een achterafkamertje waar enkel de meest nieuwsgierige lezers durven te komen. Ze bladeren door mijn werken, schudden soms hun hoofd, en lachen dan weer hardop om een of andere woordspeling die ik erin heb gesmokkeld. Want ja, woorden zijn mijn speeltuin, en ik speel graag. Als ik schrijf, voel ik me alsof ik een orkest dirigeer. Elk woord een noot, elke zin een melodie. Soms is het een beetje vals – dat geef ik toe – maar het is altijd eerlijk, altijd oprecht en écht.

Dus als u me vraagt waarom ik schrijf, waarom ik mijn gedachten en gevoelens in woorden giet alsof mijn leven ervan afhangt – wel, dát is precies de reden. Omdat het moet. Omdat het mag. Omdat het de enige manier is waarop ik mezelf volledig kan zijn, zonder maskers of franjes. En als dat betekent dat men denkt dat ik scribomanie heb, dan zij het zo!

[vijverpassie]

In een vijver vinden we niet alleen water, maar ook een wereld vol leven, een microkosmos van biodiversiteit. #Vijverbiodiversiteit #EcoLeven

[stripweb0]

"Strips: onderzoek naar de lagen van creativiteit en expressie"

Strips vertegenwoordigt in essentie een fascinerende weg van creativiteit en expressie, vaak ingekapseld in beknopte kaders van visuele verhalen. Deze beknopte verhalen, die doorgaans in opeenvolgende panelen worden gepresenteerd, zijn een alomtegenwoordige vorm van artistieke expressie geworden, die culturele en taalkundige grenzen overstijgt. Of het nu om stripverhalen, graphic novels of webcomics gaat, strips bieden een unieke mix van visuele en verhalende elementen die het publiek boeien en een breed scala aan emoties oproepen.

Een van de meest herkenbare vormen van strips is het stripverhaal, een medium dat al tientallen jaren floreert in kranten, tijdschriften en online platforms. Van de grillige strips capriolen van personages als Charlie Brown en Garfield tot het tot nadenken stemmende sociale commentaar van werken als 'Calvin and Hobbes' en 'Doonesbury': stripverhalen hebben een onuitwisbare stempel gedrukt op de populaire cultuur. Door middel van slimme dialogen, expressieve illustraties en inventieve verteltechnieken distilleren stripverhalen complexe thema's en ideeën in hapklare vignetten die resoneren met lezers van alle leeftijden.

Grafische romans, een uitgebreidere vorm van sequentiële kunst, bieden een diepere verkenning van de mogelijkheden voor het vertellen van verhalen binnen het domein van strips. Deze werken in langer formaat combineren de visuele rijkdom van strips met de verhalende diepgang van traditionele literatuur, waardoor meeslepende werelden en complexe karakters ontstaan die lang nadat de laatste pagina is omgeslagen in de hoofden van de lezers blijven hangen. Van de epische saga van 'Maus' tot de introspectieve overpeinzingen van 'Persepolis', graphic novels verleggen de grenzen van het medium, dagen conventies uit en herdefiniëren de relatie tussen tekst en beeld.

In het digitale tijdperk zijn webcomics uitgegroeid tot een dynamisch en toegankelijk platform voor makers om hun werk met een wereldwijd publiek te delen. Met de opkomst van sociale media en online publicatieplatforms kunnen kunstenaars de traditionele poortwachters omzeilen en rechtstreeks in contact komen met lezers, waardoor levendige gemeenschappen rond hun creaties ontstaan. Webcomics omvatten een breed scala aan genres en stijlen, van levensechte humor tot epische fantasy-avonturen, die het uitgestrekte en eclectische landschap van de menselijke ervaring weerspiegelen.

Wat strips onderscheidt als vorm van artistieke expressie is hun vermogen om complexe ideeën en emoties over te brengen door middel van beknopte visuele verhalen. Elk paneel fungeert als een microkosmos van narratieve mogelijkheden en nodigt lezers uit om de gaten tussen frames op te vullen en hun verbeelding te betrekken bij het interpretatieproces. Of het nu gaat om het gebruik van visuele metaforen, slimme woordspelingen of subtiele gebaren, strips hebben de unieke kracht om in gelijke mate gelach, tranen en introspectie op te roepen.

Bovendien hebben strips het potentieel om taalkundige en culturele barrières te overstijgen en universele thema's en emoties aan te spreken die resoneren met het publiek over de hele wereld. Door de universaliteit van beeldtaal kunnen kunstenaars ideeën en ervaringen communiceren die de beperkingen van alleen woorden overstijgen, waardoor empathie en begrip bij een divers publiek wordt bevorderd.

Concluderend vertegenwoordigen strips een rijk scala aan creativiteit en expressie, waarbij visuele en verhalende elementen samenkomen in een naadloos tapijt van verhalen vertellen. Of het nu gaat om stripverhalen, graphic novels of webcomics, strips bieden een venster op de grenzeloze verbeeldingskracht van kunstenaars en de gedeelde ervaringen van de mensheid. Terwijl we de lagen van creativiteit en expressie binnen dit dynamische medium blijven verkennen, ontdekken we nieuwe diepten van betekenis en mogelijkheden die ons leven verrijken en onze perspectieven verbreden.

[saulsplace]

Verzonken in het lichaam: de ontaarding van de hedendaagse roman

In Huis van de Muze (2024) betoogt uw auteur dat we nu leven in een tijd van deep fakes en kunstmatige intelligentie. Het is niet alleen steeds makkelijker om het valse als echt voor te stellen; het is tevens steeds moeilijker om de echtheid van het echte te verifiëren. Dit leidt tot een universele scepsis tegenover alle bronnen en uiteindelijk tot een terugtocht naar de eigen kern: wat wens ik te geloven? En: hoe rijm ik alle proefondervindelijke gegevens van de buitenwereld, met dat wat leeft in mijn binnenwereld? De conatus, de innerlijke ziel van het individu, filtert alle data in de wereld en behoudt dát, wat de eigen kern – het eigen levenscredo – versterkt.

Jelle van Baardewijk voorspelde echter – in ons levendige gesprek bij De Nieuwe Wereld dat onlangs online is verschenen – dat deze alomtegenwoordige scepsis het lichaam verhoogt tot een altaar. Aan de echtheid van het eigen lichaam kan niet worden getwijfeld, en ook niet aan het lichaam als het ‘ware thuis’ van de persoonlijkheid. Nu alle interactie zo digitaal, oppervlakkig en vergankelijk is, zal de toegang tot lichamelijk contact – als iets dat zó uniek en persoonlijk is – volgens hem nóg exclusiever en zelfs heilig worden.

Hier staat de scepsis van Nora tegenover. In haar brief, die in Huis van de Muze is opgenomen, duidt zij de fixatie op het lijfelijke in de tegenwoordige romans als een decadentieverschijnsel. Het leidt volgens haar letterlijk tot navelstaren – tot fixatie op de rimpels en putjes in het lichaam. Dit omdat de grote thema’s, neem nu de collectieve strijd voor sociale rechtvaardigheid en materiële zekerheid, geen deel meer zouden zijn van de romancultuur. De microkosmos – en dus het persoonlijke lijf – zou de Grote Verhalen hebben verdrongen, met als gevolg een verschraling van de literatuur. Wat overblijft is een linksprogressieve Randstelijke cultuur, die draait om het overeind houden van de subculturen van ‘minderheden’. Daarin zou – op grond van hun ‘onderdrukte’ positie – wél oorspronkelijkheid kunnen bestaan.

Volgens Nora zijn hedendaagse romanschrijvers zelfs huiverig om hun persoonlijke struggles te verbinden aan overkoepelende maatschappijbeelden. Zij stelt dat die collectieve thema’s taboe zijn verklaard binnen hedendaagse literatuur en dat de negentiende-eeuwse romanheld hierdoor tot een boeman is geworden. Die negentiende-eeuwse romanheld is een gepassioneerd figuur met een bewogen leven, die zijn persoonlijke zielenroerselen verbindt met politieke en maatschappelijke doelstellingen. 

Via een omweg hebben deze bespiegelingen ons teruggevoerd naar iets wat ondergetekende al vaststelde in Avondland en Identiteit (2015). Namelijk dat de postmoderne fixatie op het ‘ontmaskeren’ en ‘deconstrueren’ van verdedigbare autoriteiten, heeft geleid tot het ondermijnen van wat het meest vormend is voor een integere persoonlijkheid: ons streven naar het Goede, het Schone en het Ware. Als die motieven voortdurend met scepsis worden benaderd, is de antiheld het hoogst haalbare. Dit verklaart de populariteit van een provocatief heethoofd als Donald Trump. Als je alle klassieke deugden en vorstenspiegels uiteentrekt, omdat het alleen maar praatjes zouden zijn die maatschappelijke ongelijkheid goedpraten, verdwijnt iedere karakterdeugd die de ongebreidelde hebzucht kan temperen. Dan zijn de charismatische fraudeur Jordan Belfort en de psychopathische investeringsbankier Patrick Bateman de hoogst haalbare persoonlijkheden.

In de romancultuur ziet Nora dat auteurs zich afwenden van grote collectieve vraagstukken: zij richten zich meer op de persoonlijke omgang met het lijf en op individuele geestelijke worstelingen. De faustische ziel uit de moderne roman, de gepassioneerde wereldbestormer, is nu een ongewenst figuur. Hier vallen het literaire en het economische deel van deze analyse samen. De hebzucht van de hedgefunders was natuurlijk nooit nieuw – hebzucht bestond ook in de tijd van Plato, Thomas van Aquino of Spinoza. Zij matigden de hebzucht door soberheid aan te prijzen en te waarschuwen tegen overmoed. Vandaag is het probleem dat deze klassieke vorming – die ooit het kapitalisme binnen ethische grenzen beteugelde – kapot is gerelativeerd door het postmodernisme: die vorming zou deel zijn van een aristocratische blanke mannengeschiedenis die ons autoritaire normen oplegt. 

Toen deze vormende inbedding wegviel, bleven er enkel kwantiteiten over om de waarde van producten te meten: clicks, shares, sales, likes en votes. Het grenzeloze kapitalisme is zodoende bevorderd door het cultuurmarxistische deconstructiedenken: het neoliberalisme en het cultuurmarxisme versterken elkaar. Het is in dit licht niet anders dan logisch dat ook het lichaam wordt benut (of zo u wilt ‘uitgebuit’) als productiefactor om winst mee te maken. Denk aan OnlyFans, waar steeds meer jongedames te vinden zijn, of aan streamers die steeds schaarser en provocatiever zijn gekleed. Hierbij verdwijnt de grens tussen publiek en privé, omdat letterlijk alles wat een model doet, een middel kan zijn om fans te werven en nader te betrekken. 

Dat vrouwen worden aangemoedigd om het lichaam te gebruiken als bron van sociaal kapitaal en maatschappelijke stijgingskansen, is geen nieuwe gedachte: in 2011 betoogde Catherine Hakim dit al in Honey Money (in Avondland en Identiteit heb ik daar weer op gereflecteerd). Het gevaar is echter wel dat seksualiteit een extern iets wordt: iets wat je doet niet omdat je er zelf plezier in beleeft, maar om een uitwendig doel te bereiken – deze ervaring werkt vervreemdend op het eigen lichaam. Het lijkt me dat dit de voorspelling van Jelle van Baardewijk verder bekrachtigt. Mensen die een authentiek en persoonlijk lijfelijk contact kunnen hebben – zonder dat dit één of ander ‘extern’ doel dient – nemen samen deel aan iets dat steeds schaarser is en daarmee heilig wordt.

Nora’s positie bevat een risico, zo blijkt wanneer we licht werpen op de achtergrond. Zij stelt in haar brief in Huis van de Muze dat in de industriële samenleving, de band tussen natuur en het dagelijks bestaan zo goed als doorbroken is. Dit is geen nieuwe kritiek: al eeuwen produceren mensen niet meer voor hun eigen onderhoud vanuit hun eigen moestuin. Van de gezinseconomie schakelden we over op een looneconomie: mensen produceren voor een markt. Zij kopen hun boodschappen bij de supermarkt of laten ze thuis bezorgen. 

De Russische auteur Leo Tolstoj (1828–1910) ging met dit probleem om door te schrijven over edellieden die bewust kozen voor een agrarisch bestaan. Hij bedacht romanhelden die zich vanuit een levensovertuiging vestigden op het platte land, om daar voedsel te verbouwen en samen met de boeren in de modder te staan. Tolstoj omschreef een direct contact met de rulle aarde die het leven voedt, als antwoord op een maatschappij die niet meer voelt als thuis. Nora stelt dat dit niet meer geloofwaardig kan in de hedendaagse literatuur, die vooral een product is van onthechte en Randstedelijke kosmopolieten. Hierom wordt er nu ingezoomd op het eigen lijf. De hedendaagse romanschrijver voert daarbij de eigen seksualiteit op als microkosmos waarin er een band met de natuur kan worden aangegaan.

Nu staan we voor de vraag hoe een hedendaagse roman een bevredigend einde kan bieden, als die roman als cultuurdrager het product is van de onthechte massamaatschappij waar die roman tegelijk op reflecteert. Een maatschappij waarin de mens door de moderne wijze van produceren en consumeren, is losgeraakt van een authentieke verbinding met de natuur. We zagen dat Tolstoj dit doet door het boerenleven te verheerlijken. Arbeid in de natuur doet herinneringen tot leven komen: een gevoel van thuiskomst en herkenning. 

Nu dit gevoel vandaag onbereikbaar is geworden, is het lichaam voor romanschrijvers de toegangspoort tot de natuur. Dit is zoals gezegd vaak seksueel. Contact met het lijf is tegelijk contact met de seizoenen en de cyclus van geboorte en dood. Van hieruit kan óók het verval van het lichaam berustend worden aanvaard als een herstelling van contact met moeder natuur. In een roman kan dit de lezer geruststellen: in het echt komt de lezer uit op het proza van de Franse schrijver Michel Houellebecq. Het stemt treurig dat alles aan het lijf gaat hangen, rimpelig en flubberig wordt. Je zult zelf ouder worden maar blijven verlangen naar jongere partners met strakkere lichamen; die discrepantie wordt dan een bron van mentale kwellingen. De zojuist omschreven berusting kan in een roman worden opgewekt maar niet in het echt.

Het onbevredigende einde van de hedendaagse roman, is dus in die zin bevredigend dat het treffend de onbereikbaarheid vaststelt van langdurige bevrediging onder de hedendaagse condities. De hoofdpersoon vindt berusting door terug te keren tot een idyllisch landelijk bestaan. Maar wordt dan wakker in zijn rijtjeshuis. Toch bereikt hij ook hier alsnog een staat van geluk via lichamelijke aanraking en seks. Maar dan ontwaakt hij een tweede keer uit de droom en is nu terug in de OnlyFans-maatschappij. De verlokkelijke vrouw die naast hem ligt, blijkt een door hem betaalde escortdame te zijn.

In dit alles kan ik Nora helemaal volgen. We moeten echter onder ogen zien dat de mens veel gemeen heeft met apen en primaten en dat het abstracte denkvermogen waarmee wij begiftigd zijn, ons soms te ver van die realiteit wegvoert. Dit kan leiden tot vervreemding. We zijn en blijven immers wezens die elkaar willen voelen; die ernaar verlangen om via het lichaam een existentiële verbinding aan te gaan. Het ontkennen van het hogere denkvermogen in de mens, leidt tot hedonisme: fixatie op vluchtige pleziertjes en oppervlakkige genotzucht. Het ontkennen van de dierlijke kanten van de mens, leidt echter tot puritanisme: het verdoemen van de lichamelijke zinnelijkheid en de seksualiteit – verkilling van het hart via verkilling van de zintuigen.

Voor de menselijke soort geldt dat spiritualiteit en/of abstracte ideeën een grote plaats innemen in het innerlijke leven. Dit loopt van het mijmeren onder de onbegrensde sterrenhemel, reflectie op het oneindige, tot de bespiegelingen op het noumenale van de filosoof Immanuel Kant. Maar via het lichaam vinden we tegelijk dat ene, bij die ander. Dat bijzondere, speciale, unieke – die dorst naar elkaar die ons verzadigt en tegelijk onverzadigbaar is. Via lichaamscontact stijgen wij op naar het transcendente en raken de diepere lagen in elkaar aan. Wederzijds verzinken, versmelten. Dát is het Goddelijke.

Volg Sid via Telegram en steun hem via BackMe! Schrijf je in voor Sids nieuwsbrief.

[energyandfun]

Selbst (Grund)Versorgung.

Als erstes, muß man Wissen, was man unbedingt Braucht. Dann diese Sorten planen und die Liste, nach Bedarf erweitern.

Um ein besseres Leben zu führen brauchen wir unbedingt, die Frische aus dem Garten. Die Pflanzen nehmen, durch Photosynthese das Sonnenlicht auf, die Blätter beinhalten diese Energie die unser Gehirn antreibt.

Deshalb sind meine Favoriten: Zwiebel, Karotten, Rettich und rote Beete, da sie beste Früchte und gleichzeitig direkte Sonne ins Essen/Leben bringen. Außerdem sind sie Platzsparend und Pflegeleicht. Tomaten und Gurken können in einem Topf wachsen und liefern viel wertvolle Flüssigkeit. Bohnen und Kraut geben Kraft und sind sehr Ergiebig. Paprika und Salate, runden die GRUNDVERSORGUNG ab und Sparen viel Geld. Erdnüsse sind ein unschlagbarer Energie Spender und ich verwende sie in fast jedem "Dressing" und als natürliche " Butter".

Denke, wie viel von den Genannten Du Essen willst. Erstelle Dir Deinen Ernährungsplan, für eine Woche und Du wirst Feststellen, dass Dein Bedarf nicht viel Aufwand braucht und Verständnis und Lebensqualität bringt.

Meine Grundversorgung ist mir Heilig, Da mein Leben davon Abhängt, die Qualität meines Gartens ist meine Lebensqualität.

Ich will ein sauberes, gutes Leben, deshalb verzichte ich komplett auf Tierisches. Das Leben Versorgen und nicht Fressen und davon Krank werden, das ist nicht in meinem Sinn.

Der Garten ist ein Microkosmos, ein autarkes Ökosystem das mit Wasser betrieben wird und keine weiteren "Zutaten" braucht. Die beste Qualität ist die Sauberste, Schadstofffreie, die Natürliche.

Ich pflanze 2x im Monat und genieße, die Vielfalt im Gemüsegarten. Rohb oder als Suppe, da ist Alles drin, in der Qualität, die Ich produziere. Ich Fresse Niemanden aus der Hand und ich glaube an die Natur, von der ich ein Teil bin.

Viecher erzeugen, füttern für Geld, auf Kosten der Gesundheit Anderer und meiner Eigenen, ist mir ein Graus. Zu einem sauberen Leben gehören saubere Gedanken.

Wo wir mit der Missachtung Aller Naturgesetze und Frömmlerei hinkommen, dürfte ausreichend Bekannt sein.

Baue Deinen eigenen Microkosmos und lass Dich nicht beeinflussen, Informationen und Lösungen für jedes Problem findest Du im Internet.

...

EGGERIUM SMART FOOD FARM

Für das Leben, nicht dagegen.

Eat what you grow and grow what you need

[astroblogs]

[antroposofiedoen]

De weg tot inzicht in hogere werelden (12)

De wetenschap van de geheimen der ziel

Het hoofdstuk ‘Inzicht in hogere werelden (Over de inwijding of initiatie)’ in het boek De wetenschap van de geheimen der ziel werpt meer licht op alles wat in De weg tot inzicht in hogere werelden staat geschreven. Zonder dit ‘aanvullende’ hoofdstuk zal een hoop onduidelijk blijven over wat in de vorige elf berichten is gezegd over De weg tot inzicht in hogere werelden.

Wie n.a.v. de bovenstaande vermelding nog meer informatie tot zich wenst te nemen die raadplege ook nog de volgende bronnen:

Steiner, Rudolf Joseph Lorenz – Macrokosmos en microkosmos (Steiner Vertalingen, 2015 – achtste voordracht)

Dam, Joop van – Het zesvoudige pad (Uitgeverij Vrij Geestesleven, 2007)

Steiner, Rudolf Joseph Lorenz – Antroposofie in drie stappen (Uitgeverij Pentagon, 2007 – de hoofdstukken I t/m IV)

Steiner, Rudolf Joseph Lorenz – Meditatie (Steiner Vertalingen, 2000)

[jazajas]

ooh this'll be interesting.

The Astronaut - Jin

BTS Cypher Pt 3: Killer - BTS (Rap Line)

Would That I - Hozier

Let's Get Married - Bleachers

Heavydirtysoul - Twenty One Pilots

Fireflies - Owl City

I Don't Care - Fall Out Boy

Alive - The Scarlet Opera

MONTERO (Call Me By Your Name) - Lil Nas X

Microkosmos - BTS

anyone else who'd like to can, i always feel a bit weird tagging ppl

tagged by @phoneymedic to shuffle my on repeat spotify playlist and list the first 10 songs! thank you so much and i’m so so sorry that it took so long </3

1. autopsy/ blind channel

2. you’re gonna go far, kid / the offspring

3. sk8er boi / avril lavigne

4. neon noir / vv

5. in trenodia / vv

6. saturnine saturnalia/ vv

7. join me in death - strongroom mix / him

8. venus doom / him

9. i love you / him

10. agnieszka już dawno… / łzy

tagging: @foreverlostinyou @jascurka @pierregaslyliked @h3artk1ller @holi-holy @spectralstormcloud @ugl1mushroom

[snappingthewalls]

[taebae22]

I was so so so so emotional at this point. 🥺And VMIN's flirting just took the cake.

[annnan20]

Starlight boy

[patryk-hilton]

Based on young Freddie Bohemian rapsody aka Mikolaj Kopernik Thanx! #patrykhilton #freddiemercurytattoo #berlintattoos #bohemianrhapsody #panterabydgoszcz #tatuazbydgoski #cosmicspace #microkosmos #kosmosik (w: Bydgoszcz, Poland) https://www.instagram.com/p/B3KacZLoCMx/?igshid=1iz8hih1z6v12

[vijverpassie]

In een vijver vinden we niet alleen water, maar ook een wereld vol leven, een microkosmos van biodiversiteit. #Biodiversiteit #Vijverbiodiversiteit #EcoLeven

[dzzangbangtan]

this Map of the Soul Persona better mean this comeback too

RETURN OF V-ONYSUS

[gukooky]

mikrokosmos is that™ song that gets me all soft and mushy