#micro thesis raps

[reeses-picks]

Ariana Grande’s thank u, next is a formidable display of self

In many ways, thank u, next feels like a sequel to its predecessor, but where Sweetener was a study in optimism and musical daring, thank u, next is a formidable display of self, centering on Ariana Grande the personality and the artist, marked by not only her contradictions but also her musical sensibilities. One is left with an admiration for her self-assuredness amidst such harrowing times.

��� ★ ★ ★ ★ ★ ★ ★ ★ ☆ - a Reese’s Pick

The universe has a cruel way of functioning: five and a half months ago, Ariana Grande was coasting on the highs of the release of her fourth record, Sweetener, and her whirlwind engagement with comedian Pete Davidson, following her exit from a “toxic” relationship with Mac Miller. Sweetener itself, which contains 2018’s best song, was a masterful display of relentless optimism and musical daring, featuring a smile that never slips and some of Grande’s career-best work (with help from Pharrell, who was perhaps cleaning out his hard drive).

In the next two months, that would all change: Miller would die of substance abuse in September, and Grande and Davidson would dissolve their engagement the following month. Both men are haunting presences on thank u, next, Grande’s new album, whose title track, an ultimate ode to self-love, has already been considered mythic. In many ways, thank u, next feels like a sequel to its predecessor, but where Sweetener was relentlessly optimistic in its subject matter and remarkably audacious in its production, thank u, next is a formidable display of self in both senses. The record puts her front and center: a woman of human contradictions and precocious musical sensibilities, buttressed by fellow musical talents with a knack for capturing the times.

Not only is thank u, next an account of the next chapter of Grande’s life, but it also feels like a logical next step musically: after having help exploring the various facets of her voice (and, by extension, herself), she – still a relative novelty among her competition – is making her own Ariana Grande record, bearing a writing credit on every one of the record’s 12 tracks, on which she is also credited as an executive and vocal producer. It is her personality that the record orbits around, which somewhat accounts for the staggering thematic and tonal differences between some adjacent tracks: she confesses to constantly wanting companionship (“needy”) but later asks her beau for some space (“NASA”); she verges on manipulative on one track (“make up”) but earnestly apologizes on the next (“ghostin”); the vulnerable tone of the title track stands in stark contrast to the flippancy of “break up with your girlfriend, i'm bored”. These conflicting traits aren’t particularly endearing, but their appearance on the album humanizes the woman behind them, peeling back the curtain a bit, if only briefly.

In Grande’s company are some of her closest friends and most longtime collaborators, namely songwriters Victoria Monét and Tayla Parx, producer Tommy Brown, and Max Martin et al., who turn Grande’s ideas into clever turns of phrase and accompany them with up-to-date melodies. Standing next to Pharrell creations on Sweetener, the Max Martin half of that record always felt sort of inferior, never as risky or as smart as its counterpart, and while his tracks on thank u, next aren’t much different, the slick productions on highlights “bloodline” (brass section!) and “bad idea” (that outro!) are a reminder that we may yet see the end of Martin. Brown and Monét, who orchestrated some of Grande’s best songs (“Honeymoon Avenue”, “Moonlight”, “Be Alright” etc.), are instrumental in the making of thank u, next, making strange but intriguing wordplay in “NASA” and “make up” and turning therapeutic acceptance into chart-topper in “thank u, next”. Andrew “Pop” Wansel, who wrote Nicki Minaj’s stunning “The Crying Game”, helps pen the defiant thesis of Grande’s present M.O. (“fake smile”) and articulates falling in love with the idea of a person with equal parts grace and savagery (“in my head”).

Despite this number of people working on this album, thank u, next is easily Grande’s most sonically cohesive and consistent full-length effort. The album frequently toggles between tempos, temperaments, and musical schools of thought, but its soundscape is decidedly and reliably current with trap at the center, sprinkled with instantly recognizable references (“Highlight of my life, like that Fenty Beauty kit”) and Instagram-worthy lines (“You could say ‘I love you’ through the phone tonight”). This speaks to Grande and her team’s ability to capture the zeitgeist, in ways that most of today’s female pop frontrunners cannot. Also contributing to the of-the-moment nature of thank u, next is the comfort with which Grande moves between various vocal modes and ways of delivery, which she inherits from Sweetener and further hones on this record. Her usual acrobatics can be found on “imagine” and “fake smile”, but most of her performances on thank u, next feature her voice coasting lightly just above the production, a sort of weightlessness achievable only by an artist who, in her words, no longer has much to be afraid of. What truly places her in the new pop landscape, however, is her proficiency in styles previously inaccessible to vocalists of her ability, particularly rap, her capability of which she showed tentatively on some Sweetener cuts and which she shows with aplomb here. “7 rings” sounds like a rap song with a featured vocalist, Grande’s performance immediately drawing comparisons to Soulja Boy and Princess Nokia (rousing plagiarism accusations from them as well). Throwback or theft, that her rap is so convincing is a testament to her abilities. Elsewhere, “fake smile” uses the same sample as Wu-Tang Clan’s “Tearz” – Wendy Rene’s “After Laughter (Comes Tears)” – to preface a personal but presently universal refusal to hide one’s unhappiness.

Unsurprisingly, the cuts that feel the most weightless end up being the most harrowing. “needy” sounds almost like it’s designed to be fleeting. Done and dusted before the three-minute mark, the album’s second track is, in many ways, a micro-transgression unto itself: it’s a forthright admission of a want for emotional connection that society considers damning, but it argues that to criticize that craving would be a self-own (“I know how good it feels to be needed”); not least of all, it knows its job and that it’s achieved its objective, so it does away with the final third of the song entirely. Still, nothing on this record beats “ghostin”, where it feels something has clicked in Grande’s head. To an extent, “ghostin” is the converse to “needy”: “ghostin” almost purposely crawls through its 4 minutes and 31 seconds, and it seems designed to linger. In a particularly Swiftian move, the Mac Miller sample at the beginning of the track tells you all you need to know. With not so many words, Grande begins to break down her feelings of guilt for her still harboring feelings for another one and at one point even suggests feigning ignorance, which we all know now is impossible. The song’s emotional climax comes at the final minute, where words are long forgotten and we are left with the auditory equivalent of a bed of clouds that keeps ascending until it disperses, as if mirroring Grande’s own moment of catharsis.

Wrapping up thank u, next is the cheekily, instantly memorably titled “break up with your girlfriend, i'm bored”, whose position on the album closely mirrors that of “Formation” on Lemonade. But rather than taking on any social commentary, the former offers Grande’s own commentary on the preceding chapter of her life and a window into her humor, and might even serve as more fitting a conclusion to the record than the title track would. It is rather unexpected that after such a harrowing time in her life, she would be eager to jump right back into the game (with such a dangerous premise at that), but upon another look, the track’s appearance reveals Grande as remarkably self-assured, confident that she will never fall down such a spiral again – or maybe she will, sad as that sounds. Nevertheless, there’s not much she’s afraid of anymore.

[womdquasicause-blog]

View this post on Instagram

A post shared by Mario Hernandez (@therealsupermario1985)

Part 3 The Manhattan Project:X+Y=Z...The Geometry of Causality/Space-Time...This is not the Class this is just the lesson plan...dont be intemidated by a little DeltaX and DeltaT...its just a little geometry and astrophysics..no biggie...ill translate it for you...a liitle example of The Geometry of Casualty...So...The Only reason you can see and enjoy this Project is because special relativity states that nothing outside of the quantum world can travel faster than the speed of light...to travel faster than the speed of light would be to change your Space-time Interval...to change your Space-Time Interval would be to travel bsvkwards in Space-Time which violates the laws of physics and is conceivable outside the quantum world...the way we perceive reality is based of the speed of light...you turn off the lights...no reality....to put that concept as simple as possible in this micro-thesis...stay tuned...just making sure the graphics match the eloquence of the content...all i can say is "SHEESH SHEESH" #physics #geometry #causality #music #bayarea #media #like4like #love #lasvegas #french #entrepreneur #videography #weareart #abstract #abstractart #freelancer #manofsteel #actor #acting #comedy #art #superman #bayareaartist #music #versace #tvshowtime #rap #music #dance #physics #largehadroncollider (at Richmond, California)

[fientodelcostro-blog]

Fi(e)n de Chile!

Godmiljaar! Het zit er (heel bijna) op! Nog welgeteld 5 dagen en ik vlieg weg van Chile... Ik heb net de ‘selectie’ van de foto’s van Siebe gezien (lees: nog steeds massa’s foto’s), van Chili, en wauw seg, zoveel herinneringen die terug boven kwamen, en zoveel pareltjes en grappige foto’s die er bij zaten! Ik werd er echt gelukkig van! Als ik thuis ben wil ik een foto-album maken maar goh, dan ga ik eerst een stevige selectie moeten doen, en daar gaat véél werk in kruipen... 

Enfin, hoe zit het hier met mij?! Awel, goe! ‘t Is eindelijk gedaan! Hehe, nee nee, mopje! Ik ga het hier zeker en vast missen, vooral ‘t goei leven, weinig tot zeer weinig verplichtingen, chilliewillie, de dag starten om 14u (of nog later), het trage op-’t-gemak-en-niet-rush-rush-leven (hmm me encanta! (ondanks de gigantisch lange rijen in den Unimarc (=supermarkt) waardoor het ‘ik ga rap efkes naar de winkel’-plan al rap om zeep is en een uitje van minstens een uur wordt)), de toch wel zeer vriendelijke aangename Chilenen, het gebrabbel, de toverdrankjes en ‘t goei eten van Hilda (en ook haar hulp bij het opmaken van mijn bed (hihi, lovely)), de Sergio zijne vettige lach en zijn domme maar hilarische mopkes (zonder veel woorden, en niet van al te hoog niveau, zo heb ik het graag!), de ‘po’ achter zowat elke zin van zowat elke Chileen, Barbudos (de bar waar we misschien wel het liefst naartoe gingen (voor Siebe ongetwijfeld de leukste bar van Temuco)), het zotte geroddel in ‘t Nederlands over Chilenen/Mexicanen/wiedanook terwijl die zich in dezelfde ruimte bevinden (wat best vaak voor grappige situaties zorgde), de vriendelijke oude madammen van de lavanderia die een heel semester mijne was gedaan hebben (maar papa en Katrien, pakt dat jullie het toch nét ietsje beter doen), de collectivos en de micros waarvan ik vaak en graag gebruik gemaakt heb en de taxi’s die op het juiste moment toelieten om er met veel te veel in te kruipen (niet alleen ook handig maar ook de leukste autoritten van Temuco!), de Terremotos en de Piscos maar vooral ‘t goekoop bier (den Becker of de Escudo’kes) voor nog geen 3 euro voor een grote fles begod! Ik kan zo wel efkes doorgaan eigenlijk, besef ik nu... Conclusie: ‘t was hier plezant, en ik ga de dagelijkse en minder alledaagse dingen sowieso missen! 

De stage is eigenlijk wel voorbij gevlogen maar dat was niet omdat het zó tof of interessant was maar eerder omdat het de laatste 4 weken waren en we ‘s avonds en in ‘t weekend nog wel af en toe iets tofs deden (of helemaal niks, wat ik ook zalig vond). Bon, kort gezegd, de stage viel tegen. Tos en ik moesten samenwerken aan een loze opdracht, amper een link met onze studie eigenlijk en heel veel heb ik daar nu niet uitgeleerd (heb wel leren werken met Excel, jeej (wat weer een zeer leuke bijnaam van Korneel opleverde, namelijk ‘excelslet’)). 

Het was wel altijd gezellig in de oficina moet ik toegeven, met Michiel en Tos in de keuken, samen veel gelachen, gevloekt, gezaagd, theetjes gedronken, kou geleden, nog meer gezaagd en de tijd afgeteld met op de achtergrond goeie en soms minder goeie muziek. 

Hopsa, hier foto’s van Michiel, die hij samen met de Leo (de man op den bureau die zich bezig houdt met Wimbledon kijken, gamen (en daar stevig in opgaat) en Timón (mormel/hond van de baas, met te korte poten, die gaat lopen met onze sjaals/papieren en die Michiel en ik allebei al eens hebben laten ontsnappen) getrokken heeft met een drone (zot chique!). Ah en Leo heeft de allerleukste beltoon ooit op zijn gsm, waarop Michiel en ik altijd mee dansen en fluiten hehe

Ah en juist, voor zij die het nog niet weten, ik ben er op alles door woopwoop! Goeie punten gescoord hier, heuj! 

Excuses, niet al te veel samenhang en structuur (ge kent mij), maar weer even over mijn stage: We zijn 4x mee naar het bos gegaan, wat betekende gigantisch vroeg opstaan (lees: vertrek tussen 6 en half 8). We moesten de mannen volgen die inventarissen doen van plantaties van bomen voor andere bedrijven. Ze meten de diameter en de hoogte van de bomen in bepaalde parcelen om zo dan een ruwe schatting te maken van het volume hout dat ze eruit kunnen halen per hectare (simpel gezegd). Tos en ik moesten onze formularios invullen met telkens uur en actie van de persoon die we volgden en dan noteren of er incidenten gebeurden. We gaven die mannen ook horloges en hartslagmeters en goh ja, pakt dat het doel daarvan ons nog altijd niet helemaal duidelijk is (link met incidenten ver zoek maar soit). Week 2 zijn we 2x naar plantaciones van Eucalyptus gegaan, schone rijtjes hoge bomen.en zeer propere bossen. Dag 1 best interessant en leuk om te zien hoe die mannen travakken. Dag 2: na parcela 2 al snel saai en goe aan ‘t wegdromen daar tussen die hoge bomen. Week 3 een pak pittiger! In Pinusbossen deze keer, met soms echt de zotste hellingen, en muren van bramen en andere kakplanten waar ge blijft achter hangen of over valt. De mannen moesten dus de weg vrij maken met hun machete en ik voelde mij echt in den jungle! Dees was neig! Enfin, tot op een bepaald moment dat ik er ook genoeg van had natuurlijk. Gewoon idioot en onnuttig wat wij moesten doen, maar ach ja, jammer maar helaas, ge kunt ni alles hebben in ‘t leven zeg ik altijd!

Hier ziet u mij op mijn best (Tos en ik hebben ook veiligheidsschoenen gekregen met zo ne stalen tip, cool hè!)

Toen we 2 dagen op terreno gingen in de Pinus-plantages zijn Tos en ik op hostel gegaan in Valdivia, op kosten van Tralkan, jeej! 

De dagen erna was ik ziekskes (ook ni veel gewoon pakt...) en kreeg ik ineens ne stop in mijn oor waardoor ik niet goed meer kon horen, echt louche. En ik kreeg de 2e dag dat ik dat had ineens een klein paniekske en dan ben ik met Michiel naar de clinica gegaan om een afspraak te maken met een dokter. Diezelfde avond, na het werk, had ik een afspraak met ene zekere Dokter Riofrio, en die bleek zeer knap te zijn hihi! Tos en Michiel waren mee om mij te vergezellen en mij te helpen als ik zou knoeien met mijn Spaans (wat niet het geval was jeej). Enfin, na een heel onderzoek beweerde hij dat alles top was, beetje rode keel en rood oor en ik kreeg wat medicatie voorgeschreven. Nu moet ik wel zeggen dat dat allemaal niet veel/snel hielp...(had meer verwacht van mijne knappe vriend!) Ik hoor nu wel weer oké maar mijn oor is nog altijd niet op en top. Ach ja, bijna weer in Belgenland, dus komt wel goed! Nu heb ik het ziekenhuis ook eens vanbinnen gezien, ook leuk ;)

Met Tos nog eens naar de feria pinto gegaan en zot nice graffiti gespot!

 Parkje heel dicht bij ons huis, op een schone superkoude ochtend onderweg naar het ‘werk’:

Oh! En zal ik nog is iets zeggen?! Ik heb 2 weken geleden 8.1 km gelopen! Trots op mezelf ze! Het was zaaaaaaaaalig weer: zon en kou, meer moet dat niet zijn! Echt genieten :) (en dan de volgende dagen afgezien met spierpijn, pfoe... achteraf bekeken niet het slimste plan want ik ging twee dagen daarna het bos in, met steile hellingen en veel wandelen, auwtch)

Ook een zalig avond in La Chingana gehad, met een aantal optredens. Een van die groepjes, met duzend trommels op ‘t podium, had danseressen mee en die dansten echt loco! Ma echt super leuk om te zien, nog nooit zoiets gelijkaardigs gezien. Groepje daarna bracht de zotste sfeer! Die waren maar met liefst 12 (of 13?) bandleden en iedereen ging wild (inclusief mezelf, uiteraard). Ja, echt goe geamuseerd! (Ochtend erna op het werk was ne pijnlijke..) (slechte foto, ik weet het, excuus)

Bon, ik ben hier in de foto’s gedoken van Tos en Sibito en bij deze deel ik een paar plaatjes van laaaaaaaang (en minder lang) geleden:

Ne keer ne koffie gaan drinken in ‘t centrum met Tossie in een hippe keet en ons ne keer goe laten gaan:

Met ons busje, maand 1:

In Conguillio (toen ik net terug was van de kapper en half kaal was en een heel weekend lang gepest werd door Nils hahaha! Ik ben over ‘t laatst trouwens weer naar de kapper gegaan (nen andere weliswaar) en gelukkig niet kaal of ne pot gel in mijn haar, lief madammeke heeft mijn haar goe geknipt, ikke blij!)

Siebe met z’n chicas op de boot van Valdivia naar Niebla (waar geen hol te beleven viel, dus uit miserie op resto gegaan en Merluza gegeten (=viske))

Met mijn maten se, op onze roadtrip:

Man man, ik heb nu al heimwee als ik die foto’s bekijk. Een tof groepke Belgen, dat waren we zeker!

Toen het hele avontuur nog maar pas begonnen was:

Zozie, genoeg herinneringen opgehaald, de rest is voor als ik terug ben! 

Morgenvroeg presentatie geven over onze stage en dan in de namiddag vrij! Nog eens naar de UFRO gaan (wat dingen fiksen), valies verder inpakken en afscheidsfeestje in de casita en achteraf gaan we nog is goed op de lappen! Laatste avond in Temuco, met alle Belgen samen... Zaterdagnacht neem ik de bus naar Valparaiso waar ik 2 daagjes de toerist ga uithangen en dan weer naar Santiago, de vlieger op en hop, weer thuis! Want seg, ik heb jullie gemist! En ik wil zomer! Ik ben dieje kou en regen stillekes aan wel beu! Augustus belooft een drukke maand te worden met een paar daagjes open kamp en dan al heel snel mijn veldwerk voor mijn thesis (triest en stom, maar niks aan te doen, ‘t leven is hard) en daar tussenin nog ergens een herexamen. Enfin, ik ga niet al te veel thuis zijn dus ;) 

Tot zover mijn hippe blog! Het was mij een genoegen!

Tot heel snel!

Fi(e)n del mundo xxx