#meyli kadin

[ottomanladies]

Sorry I mean Ahmed III harem and his children.

Hello! This was very fun to do, considering that Ahmed III had the largest family among all 36 Ottoman sultans.

Consorts:

Emetullah Kadın: Senior Imperial consort of Ahmed III, she was the mother of his first child: Fatma Sultan. She was the most beloved consort of Ahmed III, who dedicated a mosque, a school and a fountain to her. Her foundation deeds show that she was a very charitable woman. She was sent to the Old Palace when Ahmed III was deposed, her date of death is not certain, probably 1739/1740.

Mihrişah Kadın: Second Imperial consort of Ahmed III, she was the mother of Mustafa III, but she did not become valide sultan as she died before his son’s accession. She gave birth to her first son, Şehzade Süleyman, in 1710, to the future Mustafa III in 1717, to Şehzade Bayezid in 1718 and to Şehzade Seyfeddin in 1728. Seyfeddin and Süleyman died young, Bayezid died after spending 40 years in the kafes. She was sent to the Old Palace after Ahmed III’s deposition and died there two years later. In his mother’s honour, Mustafa III would build the Ayazma Mosque in Üsküdar.

Rabia Şermi Kadın: probably Third Imperial Consort. She was mother of Abdülhamid I, who was born on 20 March 1725. When the prince was 3 years old, a fountain was built in Üsküdar in her honour. When Ahmed III was deposed, Prince Abdülhamid was put in the kafes, where he would stay for 44 years; Rabia Şermi was sent to the Old Palace. She probably died in 1732, like Mihrişah Kadın and Ahned III’s daughter Fatma Sultan.

Ayşe Behri Kadın: it is said she was the harem’s second treasurer before becoming one of Ahmed III’s consorts.

Hatem Kadın: she was the mother of twins Saliha Sultan and Şehzade Selim. She died in 1772 and was buried in Eyüp.

Musli Kadın: she is also called Muslıhe, Muslu, Musalli or Emine. She was the mother of Ayşe Sultan “the younger” and Zübeyde Sultan. She died in 1749/1750 and was buried in the New Mosque, beside her daughter Zübeyde.

Rukiye Kadın: she’s not mentioned in Sicill-i Osmani or in The Structure of the Ottoman Dynasty. Uluçay identified her with a document dated 1704, which refers to her as “The Second Consort, the Righteous Rukiye”. She was the mother of Hatice Sultan, and built the Rukiye Kadın Fountain near the New Mosque. Her child died in 1738 and was buried in the New Mosque. She died later and was buried beside her.

Fatıma Hümaşah Kadın: she is mentioned in various palace documents. She died in 1732 and was buried in the New Mosque.

Gülşen Kadın: also called Gülnüş. She was among the consorts to be taken to the Old Palace after the deposition of Ahmed III. She certainly died after 1730.

Hürrem Kadın: she is mentioned among those whose jewels were confiscated after Ahmed III’s deposition.

Meyli Kadın: she is mentioned in the same document that mentioned Hürrem Kadın.

Hatice Kadın: she died in 1722 and was buried in the New Mosque.

Nazife Kadın: mentioned in the document dated 1730 that listed the consorts whose jewels were confiscated and who were sent to the Old Palace.

Nejat Kadın: mentioned in the 1730 document.

Sadık Kadın: mentioned in the 1730 document.

Hüsnüşah Kadın: she died in 1733 and was buried in the New Mosque.

Şahin Kadın: she died in 1732 and was buried in the New Mosque.

Ümmügülsüm Kadın: she died in 1768 and was buried in the New Mosque.

Zeyneb Kadın: she died in 1757 and was buried in the New Mosque.

Hanife Kadın: mother of Esma Sultan “the elder”. She died in 1750 and was buried in the New Mosque.

Şayeste Hanım: Ikbal of Ahmed III, she died in 1722 and was buried in the New Mosque.

Children:

Fatma Sultan (22.9.1704 - April/May 1733): daughter of Emetullah Kadın and eldest child of Ahmed III. She married Silâhdar Ali Paşa at 5 years old, on 11 May 1709. Ali Paşa became Grand Vizier in 1713 but died in 1716 during the Battle of Peterwardein. Thus Fatma became a widow at the age of 12. She subsequently married the 50 year-old Nevşehirli Ibrahim Paşa the following year, but the marriage could not be consummated right away because of the princess’ young age. They had a son together, Sultanzade Mehmed Bey, who died in the winter of 1737. With her husband, she was so influential during the Tulip Era that she was called “the true power”. Ibrahim Paşa was killed in the Patrona Halil uprising, Ahmed III was dethroned Fatma Sultan lost her wealth and wa sent to the Old Palace. Mahmud I let her live in Çırağan Palace but she died just three years later, at 29 years old.

Şehzade Mehmed (24.11.1705 - 30.7.1706)

Şehzade Isa (23.2.1706 - 14.5.1706)

Şehzade Ali (18.6.1706 - 12.9.1706)

Şehzade Selim (29.8.1706 - 15.4.1708)

Hatice Sultan (21.1.1707 - 22.1.1708): she is buried in the mausoleum of Turhan Hatice Sultan.

Rukiye Sultan (3.5.1707 - 29.8.1707): she is buried in the mausoleum of Turhan Hatice Sultan.

Şehzade Murad (17.11.1707 - 1707)

Şehzade Murad (25.1.1708 - 1.4.1708)

Ümmügülsüm Sultan (11.2.1708 - 1732): twin of Zeynep Sultan. She was engaged at the age of two to Abdurrahman Paşa but he died before the marriage could take place. She married Nevşehirli Ali Paşa, nephew of Nevşehirli Ibrahim Paşa in 1724 and had two sons together: Sultanzade Hafiz Mehmed Bey and Sultanzade Haci Mustafa Bey. Their marriage was happy but Ali Paşa was killed in the Patrona Halil uprising in 1730, making her a widow at 22 years old. She died in 1732, maybe of an epidemic, and was buried in the New Mosque.

Zeynep Sultan (11.2.1708 - 5.10.1708): twin of Ümmügülsüm Sultan. She was buried in the mausoleum of Turhan Hatice Sultan.

Şehzade Abdülmecid (12.12.1709 - 18.3.1710)

Şehzade Abdülmelek (12.12.1709 - 7.3.1711)

Zeynep Sultan (5.1.1710 - 7.1710): she is buried next to her older sister Zeynep Sultan.

Hatice Sultan (8.2.1710 - ??): she died young and was buried in the mausoleum of Turhan Hatice Sultan.

Şehzade Süleyman (25.8.1710 - 11.10.1732)

Hatice Sultan (27.9.1710 - 1738): daughter of Rukiye Kadın. She was engaged to Hafiz Ahmed Paşa in 1724 and they were married on 27 February of the same year. According to Anderson, she later married one Halil Ağa, with whom she had a son: Sultanzade Süleyman İzzi Efendi. Three fountains in Istanbul bear her name; among these is the Hatice Sultan Fountain in Üsküdar which her father Ahmed III had built in her honour. She died in 1738.

Emine Sultan (1711 - 1720): she was buried in the New Mosque. Her birth certificate was found in the Ottoman Archives, but the name of her mother is not mentioned.

Atike Sultan (2.1712 - 1737): the name of her mother is unknown. She was engaged to Nevşehirli İbrahim Paşa’s son by his first wife Nevşehirli Mehmed Bey, who was later elevated to Paşa, in 1724 and they got married on 13 March of the same year. Mehmed Paşa escaped the Patrona Halil uprising unharmed and was appointed firstly governor of Thessaloniki in 1732 and later governor of Hüdavendigar. He fell sick in 1735 and retired, while Atike Sultan died young in 1737. She was buried in the New Mosque.

Rukiye Sultan (7.3.1712 - 10.1715): she is buried in the mausoleum of Turhan Hatice Sultan.

Şehzade Mehmed (8.10.1712 - 15.7.1713)

Şehzade Selim (21.3.1715 - 2.1718)

Saliha Sultan (21.3.1715 - 11.10.1778): daughter of Hatem Kadın, she had a twin brother, Şehzade Selim, who died young. In 1728, she married Sarı Mustafa Paşa, son of Deli Hüseyin Paşa. With him, she had Sultanzade Ahmed, Fatma Hanım Sultan and Hatice Hanım Sultan.  Mustafa Paşa died in 1731, and in 1740, Saliha Sultan married Abdi Paşazade Ali Paşa but he died in 1744. She stayed a widow for 14 years, until Mustafa III married her to Grand Vizier Koca Ragıb Mehmed Paşa. The Grand Vizier died in 1763 and in 1764 she married her last husband, Captain of the Janissaries Mehmed Paşa. She became a widow for the last time in 1770 and did not marry again. Her children included Ayşe Hanım Sultan (who died young) and Emine Hanım Sultan as well, with no information about the fathers.

Ayşe Sultan “the younger” (11.10.1715 - 9.7.1775): daughter of Musli Kadın and Zübeyde Sultan elder sister. She was called the younger to distinguish her from Mustafa II’s daughter Ayşe Sultan, called “the elder”. She married İstanbullu Mehmed Paşa in 1728, but her husband died in 1738. In 1740 she married Grand Vizier Topal Osman Paşa’s son Gül Ratıb Ahmed Paşa, who died in 1748. In 1758, her brother Mustafa III married her to Silâhdar Cihangiri Mehmed Paşa. Ayşe Sultan died in 1775 and was buried in the New Mosque, her daughter Rukiye Hanımsultan lying beside her.

Şehzade Mehmed (2.1.1717 - 2.1.1756)

Mustafa III (28.1.1717 - 21.1.1774)

Şehzade Bayezid (4.10.1718 - 24.1.1771)

Reyhane Sultan (before 1719 - 1720): she si called Rihane by Alderson and Reyhan by Uluçay. She was buried in the New Mosque.

Rabia Sultan (19.11.1719 - 1724 ?): she was alive at least until 1724 because she was the recipient of a gift from Damad Ali Paşa.

Şehzade Abdullah (18.12.1719 - 19.12.1719)

Emetullah Sultan (1719 ? - 1724 ?): she is called Ümmetullah by Alderson. She was buried in the New Mosque.

Zeynep Sultan (1720 ? - 25.3.1774): she is called Zeyneb Asıma in some sources. She married Sinek Küçük Mustafa Paşa in December 1728. She was assigned the Kıbleli Palace, where she lived with her husband till his death in 1764. Later she married Grand Vizier Melek Mehmed Paşa. She built the Ruh-i Sultaniye Mosque in 1769, which is today called the Zeynep Sultan Mosque. She died on 25 March 1774 and was buried in the garden of her mosque.

Şehzade Ibrahim (12.9.1720 - 16.3.1721)

Şehzade Nu'man (22.2.1723 - 29.12.1764)

Emetullah Sultan (17.9.1723 - 28.1.1724): buried in the New Mosque.

Emine Sultan (before 1724 - 1732 ?): she was given gifts at Ümmügülsüm Sultan’s wedding in 1724. She was buried in the New Mosque.

Ümmüseleme Sultan (12.10.1724 - 5.12.1732): buried next to her sisters in the New Mosque.

Naile Sultan (15.2.1725 - 10.1727): buried in the New Mosque.

Abdülhamid I (20.3.1725 - 7.4.1789)

Esma Sultan “the elder” (14.3.1726 - 13.8.1788): her mother is said to have been Hanife Kadın, and not Zeynep, as it is stated in Sicill-i Osmani. She was called “the elder” so as not to confuse her with her niece, Esma Sultan “the younger”, and daughter of Abdülhamid I. Her name was chosen by her father who opened the Quran and read the first word of the page. She was 4 years old when Ahmed III was deposed. Her cousin Mahmud I chose Yakub Paşa as her first husband, and the two got married in February 1743, but the Paşa died the following year. In 1744 she married Adana governor Yusuf Paşa but was widowed soon again. Finally, on 24 June 1758, she married her last husband, Muhsinzade Mehmed Paşa. He was Grand Vizier twice during their marriage and, together, they were highly influential during the reign of Mustafa III. They resided in Kadırga Palace, the mansion Sokollu Mehmed Paşa had built during his grand vizierate; for this reason, Esma was considered a new Ismihan Sultan, Sokollu Mehmed Paşa’s wife. Muhsinzade Mehmed Paşa died in July 1774, but his wife survived him of 14 years. Esma Sultan died on 13 August 1788 and was buried next to her last husband in the mausoleum inside the Eyüp Sultan Mosque. She was considered by many a very devout woman, frugal but very wealthy.

Sabiha Sultan (19.12.1726 - 27.12.1726): she lived only for nine days. She was buried in the New Mosque.

Rebia Sultan (28.10.1727 - 4.4.1728): she is sometimes called Rabia. She was buried in the New Mosque.

Şehzade Seyfeddin (3.2.1728 - 1732)

Zübeyde Sultan (28.3.1728 - 4.6.1756): daughter of Musli Kadın, she was two when her father was deposed and so she grew up in the Old Palace. On 6 January 1748 she married Karaalizade Süleyman Paşa, governor of Anatolia, but her husband died only six months later. On 6 January 1749 she married Numan Paşa, who was appointed governor of Thessaloniki and Kavala. The princess lived in Edirne, in the property that her father Ahmed III had bestowed upon her, while her husband travelled around the empire between his provinces and the divan. Zübeyde Sultan fell sick and died at only 28 years old, on 4 June 1756. She was buried in the Yeni Mosque.

Şehzade Mahmud (?? - 22.12.1756)

Şehzade Hasan (?? - ??)

Ayşe Sultan (?? - 1706): she died 10 years before the birth of Ayşe Sultan “the younger”, and she is buried in the mausoleum of Turhan Hatice Sultan.

Ferdane Sultan (?? - 1718): she died young

Ümmüseleme Sultan (?? - 1719): she is called Ümmüselma by Alderson. She is buried in the New Mosque.

Rukiye Sultan (?? - 1720): she was buried in the New Mosque.

Beyhan Sultan (?? - 1720): she was buried in the New Mosque.

Nazife Sultan (?? - 1723): according to Alderson, she lived between 1725 and 1764 but it’s impossible for Uluçay because she never married and an Ottoman princess usually didn’t live for 40 years without contracting at least one marriage. For Sakaoğlu, she could have lived in the Old Palace because of mental or physical problems.

Ümmügülsüm Sultan (?? - 1729): she was buried in the New Mosque.

Ümmühabibe Sultan (?? - 1730): she was buried in the New Mosque.

Akile Sultan (?? - 1737 ?): she was buried in the New Mosque.

Ümmügülsüm Sultan (?? - 1742): she was buried in the New Mosque.

[hanifbilge-blog]

( Sapık ) Mevlananın Mesnevisinden Seçmeler

DÜNYA EDEBİYATINDAN TERCÜMELER ŞARK İSLAM KLASİKLER İ  Çeviren:  Veled İzbudak  Gözden Geçiren:  Abdulbaki Gölpınarlı / Şark İslam Klasikleri / Milli Eğitim Bakanlığı Yayınları  (  KUR’AN ‘A   AYKIRI  OLAN SÖZLER  AYETLERLE  ÇÜRÜTÜLMÜŞTÜR. )

____________________________________________________

MESNEVİ’NİN ÖNSÖZÜ  Bu kitap, Mesnevi kitabıdır.  Mesnevi, hakikata  ulaşma ve yakin sırlarını açma hususunda din asıllarının asıllarının asıllarıdır.  Tanrı’nın en büyük fıkhı, ­Tanrı’nın en aydın yolu, Tanrı‘nın en açık bürhanıdır.  Mesnevi, içinde kandil bulunan kandilliğe benzer .

Allah, göklerin ve yerin nûrudur. O'nun nûrunun temsili, içinde lamba bulunan bir kandillik gibidir. O lamba kristal bir fanus içindedir; o fanus da sanki inciye benzer bir yıldız gibidir ki, doğuya da, batıya da nisbet edilemeyen mübarek bir ağaçtan, yani zeytinden (çıkan yağdan) tutuşturulur. Onun yağı, neredeyse, kendisine ateş değmese dahi ışık verir. (Bu,) nûr üstüne nûrdur. Allah dilediği kimseyi nûruna eriştirir. Allah insanlara (işte böyle) temsiller getirir. Allah her şeyi bilir.  / Nur 35

____________________________________________________

Sabahlardan daha aydın bir sûrette parlar.  Kalplere cennettir; pınarları var, dalları var, budakları var.  O pınarlardan bir tanesine bu yol oğulları Selsebil derler.  Makam ve keramet sahiplerince en hayırlı duraktır, en güzel dinlenme yeri. Hayırlı ve iyi kişiler orada yerler, içerler… Hür kişiler ferahlanır, çalıp çağırırlar.  Mesnevi, Mısır’daki Nil’e benzer: Sabırlılara içilecek sudur, Firavun ‘un soyuna, sopuna ve kafirlere hasret.  Nitekim Tanrı da “Hak, onunla çoğunun yolunu azıtır, çoğunun da, yolunu doğrultur” demiştir.

Şüphesiz ki bu Kur'an en doğru yola iletir; iyi davranışlarda bulunan müminlere, kendileri için büyük bir mükâfat olduğunu müjdeler.  / İsra 9

____________________________________________________

Şüphe yok ki Mesnevi gönüllere şifadır  Biz, Kur'an'dan öyle bir şey indiriyoruz ki o, müminler için şifa ve rahmettir; zalimlerin ise yalnızca ziyanını artırır.  / İsra 82

____________________________________________________

hüzünleri giderir, Kuranı apaçık bir hale koyar   (De ki): Allah'dan başka bir hakem mi arayacağım? Halbuki size Kitab'ı açık olarak indiren O'dur. Kendilerine kitap verdiğimiz kimseler, Kur'an'ın gerçekten Rabbin tarafından indirilmiş olduğunu bilirler. Sakın şüpheye düşenlerden olma!  / Enam 114

____________________________________________________

rızıkların bolluğuna sebep olur, huyları güzelleştirir. Şanları yüce, özleri hayırlı katiplerin elleriyle yazılmıştır   Hayır! Şüphesiz bunlar (âyetler), değerli ve güvenilir kâtiplerin elleriyle (yazılıp) tertemiz kılınmış, yüce makamlara kaldırılmış mukaddes sahifelerde (yazılı) bir öğüttür; dileyen ondan (Kur'an'dan) öğüt alır.  / Abese 11-16

____________________________________________________

temiz kişilerden başkalarının dokunmasına müsaade etmezler  Ona ancak temizlenenler dokunabilir.  / Vakıa 79

____________________________________________________

Mesnevi, alemlerin Rabb ‘inden inmedir   O, âlemlerin Rabbinden indirilmiştir.  / Vakıa 80  Elleriyle (bir) Kitap yazıp sonra onu az bir bedel karşılığında satmak için «Bu Allah katındandır» diyenlere yazıklar olsun! Elleriyle yazdıklarından ötürü vay haline onların! Ve kazandıklarından ötürü vay haline onların!  / Bakara 79  Ehl-i kitaptan bir gurup, okuduklarını kitaptan sanasınız diye kitabı okurken dillerini eğip bükerler. Halbuki okudukları Kitap'tan değildir. Söyledikleri Allah katından olmadığı halde: Bu Allah katındandır, derler. Onlar bile bile Allah'a iftira ediyorlar.  / Ali İmran 78  (Bedir'de) karşı karşıya gelen şu iki gurubun halinde sizin için büyük bir ibret vardır. Biri Allah yolunda çarpışan bir gurup, diğeri ise bunları apaçık kendilerinin iki misli gören kâfir bir gurup. Allah dilediğini yardımı ile destekler. Elbette bunda basiret sahipleri için büyük bir ibret vardır.  / Maide 13

____________________________________________________

Batıl ne önünden gelebilir, ne ardından   Ona önünden de ardından da bâtıl gelemez. O, hikmet sahibi, çok övülen Allah'tan indirilmiştir.  / Fussilet 42

____________________________________________________

Tanrı, onu korur, gözetir  De ki: Gerçekten siz, yeri iki günde yaratanı inkâr edip O'na ortaklar mı koşuyorsunuz? O, âlemlerin Rabbidir.  / Hicr 9

____________________________________________________

Tanrı, en iyi koruyandır, merhametlilerin en merhametlisidir.  Mesnevi ‘nin bunlardan başka lakapları da var, o lakapları veren de Tanrı ‘dır.  Fakat biz, bu az lakapları anarak sözü kısa kestik. Az çoğa, bir yudum su göle, bir avuç tane büyük bir harmana delalet eder.  Ulu Tanrı ‘nın rahmetine muhtaç, zayıf kul Belh ‘li Hüseyin Hüseyin oğlu Muhammed’in oğlu Muhammed- Tanrı, Mesnevisini kabul etsin der ki:  Şaşılacak ve nadir söylenir hikayeleri, hayırlı ve biiyük sözleri, delalet incilerini, zahit!er yolunu, ibadet edenler bahçesini müştemil bulunan ve lafzı az, manası çok olan bu manzum “Mesnevi ‘yi efendimin, dayandığım, güvendiğim zatın cesedimde ruh gibi hakim ve mutasarrıf olup bu günümün de, yarınımın da azığı bulunan kişinin dileğiyle uzatmak ve etraflıca yayıp genişletmek için çalıştım, çabaladım. O zat, ariflerin ulusu ve muktedası, hidayet ve yakin ehlinin ima­mıdır.. halkın feryadına erişen, kalblerin ve akılların emini olan, Tanrı ‘nın halk arasında emaneti, mah­lukatı içinde güzidesi, peygamberine olan vasiyet­lerinde ve safisinin indindeki sırlarında seçilmişti. Arş hazinelerinin anahtarı, yeryüzü definelerinin emini bulunan AbıTürkoğlu diye tanınmış faziletler sahibi, Hak ve dinin husâm’ı (kılıcı) Hasan oğlu Muhammed in’ oğlu Hasan’ dır. O, vaktin Bayezid’ idir.Zamanın Cüneyd’i. sıddıyk Oğlu Sıddıyktir. Tanrı ondan da razı olsun, atalarından da.­  Aslen Urumu ‘ludur ve “Kürt olarak yattım, Arap olarak kalktım” diyen kadri yüce Şeyh’ in soyundandır.  Tanrı, onun ruhunu ve soyundan gelenlerin ruhlarını kutlulasın. Ne güzel selef, ne de güzel halef!  Öyle bir soyu var ki güneş bile kaftanını o soyun üstüne salmış;  Öyle bir aslı var ki yıldızlar bile ona karşı ışıklarını yere yaymış!  Eşikleri(Şeyhin soyundan gelenler) daima ikbal kıblesidir; yüce kişilerin evlatları, oraya yönelirler.. daima dilekler Kabe ‘sidir; dileği olanlar, orayı tavaf ederler. Rabb ‘e, ruha, göğe, arşa ve nura mensup, görünüşte sukût ehli, sûreta gaib, mânen hâzır nâzır, hırka altında sultan olanlara.. Halkın ileri gelenleriyle faziletlere ve deliller nurlarına sahip bulunan can gözleri açık kişilere mukteda olması için yıldız doğdukça güneş tulû edip durdukça hep böyle olmadan geri kalınsın, hep böyle eşiği ikbal kıblesi, dilekler Kabe ‘si olup dursun. Amin Ya Rabbel alemin.  Bu bir duadır ki reddedilmez,  Çünkü bütün halk sınıflarına şamildir  Hamd, alemlerin Rabb ‘i Tanrı ‘yadır. Tanrı resûlüne- Allah rahmet etsin, selametler versin ve onun tertemiz soyunun ve sahabesinin hepsine rahmet olsun.  (c.1 Birinci Önsöz)

____________________________________________________

ALLAH’TAN VAHİY  (C.4 Beyitler 1850-1855; s. 151 (Beyit 2245; s.178 Ayrıca bkz. s. 326)  1850.  O padişah, Ebulhasan’ın ihsanına, kıskanmasına ait ne gibi huylar söylediyse aynen zuhur etti. Çünkü onun önünde giden levhimahfuz’dur…  Neden mahfuzdur o levh? Hatadan!  Bu, ne yıldız bilgisidir, ne remil, ne de rüya…  Tanrı, doğrusunu daha iyi bilir ya,  Tanrı vahyidir!  Sofiler, bunu halktan gizlemek için gönül vahyi demişlerdir. Sen istersen onu gönül vahyi farzet… Gönül zaten onun nazargâhıdır… Gönül, ona agâh olunca nasıl hata eder?  1855.  Ey mümin, sen, Tanrı nuruyla bakar, görürsün… Hatadan, yanılmadan eminsin!

____________________________________________________

MESNEVİ’DE KADIN  (C.1 Beyit 2955)  2955.  Eğer yol bilmezsen eşeğin dileğine aykırı hareket et; doğru yol, o aykırı yoldur. Kadınlarla meşverette bulunun, ne derlerse aksini yapın. Şüphe yok ki onlara aykırı hareket etmeyen helâk oldular. Heva hevesle, nefsin isteğiyle az dost ol. Çünkü seni Tanrı yolundan çıkaran, yolunu şaşırtan, heva ve hevestir. Cihanda bu heva ve hevesi, yoldaşların gölgesini kırıp öldürdüğü gibi hiçbir şey kıramaz, yok edemez.  (C.4 Beyit 2210)  2210.  Ey yolcu yolcuyla danış, kadınla değil… Çünkü kadının reyi seni topal eder.  (C.5 Beyitler 2465, 3240)  2465.  Görünüşte dişinin saldırması da kuvvetlidir ama onun ziyanı, o eşek gibi, eşekliğindendir. Kadında hayvan sıfatı üstündür. Çünkü kadının renge, kokuya meyli vardır. O eşek de çayırlığın rengini, kokusunu duyunca elindeki bütün deliller kaçıp gitti. Yağmura muhtaç bir susuz haline geldi, bulut yoktu, öküz açlığına uğradı, sabrı yoktu. Babam, sabır demir kalkandır. Tanrı, kalkana “Zafer geldi çattı” yazısını yazmıştır.  3240.  Ululuk ıssı Tanrı’nın güzelliğiyse yüzlerce Yusuf güzelliğinin de aslıdır. Ey kadından aşağı adam, o güzelliğe feda ol.  (C.6 Beyit 2795)  Arşta oturup duruyordum. Anamın şehveti “inin” emri ile beni buraya attı. O tam yücelikten bir kocakarının hilesiyle rahim zindanına düştüm. Ruhu ta arştan bu yurda getirdi. Hasılı kadınların hilesi pek büyük. İnişim, önce de kadın yüzünden, sonra da kadın yüzünden. Ruhtum, nasıl oldu da bedene büründüm?

____________________________________________________

EŞCİNSELLİK  (C.2 Beyitler 3155-3160; s.137-138)  Oğlanın iriyarı adamdan korkması. Adamın ”Korkma çocuğum, ben er değilim” demesi.  3155.  Bir iri adam bir oğlanı ele geçirdi. Bu adam bana kast eder diye çocuğun yüzü sarardı. Adam dedi ki“ Güzelim, emin ol.. Sen benim üstüme bineceksin. Ben korkunç görünsem de aldırış etme, bil ki ben bir ibneyim. Deveye biner gibi bin üstüme, sür” İnsanların suretleriyle manaları da işte böyledir. Dışarıdan adam görünürler, içerden melun Şeytan! Ey Âd gibi ipiri adam, sen rüzgârın tesiriyle dalın vurduğu davula benziyorsun.  3160.  Tilki, hava ile dolu tulum gibi bir davul yüzünden avını yele verdi. Davulda bir can olmadığını, içinin hava dolu olduğunu görünce dedi ki: “ Domuz bile şu bomboş tulumdan yeğ!” Davul sesinden tilkiler korkar, fakat akıllı kişi onu öyle döver ki deme gitsin!

____________________________________________________

OĞLANCI HİKÂYESİ  (C.5 Beyitler 2495-2515; s. 205-207)  Bir adam ve birlikte olduğu oğlanla sohbeti…  2495.  Adamın biri bir oğlana kötülükte bulunurken oğlanın belindeki hançeri görüp “Bu neden,’ diye sordu. Çocuk, “Birisi benim hakkımda kötü düşünceye saplanırsa onunla karnını deşerim” dedi. Oğlancı adam, hem işi beceriyor, hem de Şükür Tann’ya ki ben sana kötülük düşünmüyo­rum diyordu. “Benim beytim, beyit değil, bir ülkedir. Alayım, alay değil, bir şeY öğretmek­tir.” “Ş ü phe yok ki Tanrı ne sivirisineği örnek getirmeden utanır, ne ondan üstün olanları.” Ya­ni ondan üstün olanların inkar yüzünden ruh­larının değişmesini, denemiştir. Kafirler “Tanrı bu örnekle neyi murat ediyor yani?” derler. Bu söze cevap olarak da “Bununla birçoklarını azdırıp sapıtmak, birçoklarını da doğru yola götürmek diler” buyurur. Çünkü her sınama, te­raziye benzer. Çoklarının o vasıtayla yüzü kıza­nr, benizlerine kan gelir, çok kişiler de murat­larına eremez, mahrum olurlar. Bu hususta azı­cık düşünsen yüce sonuçlarından çoğunu bulursun.  Bir oğlancı, evine bir oğlan götürdü. Onu baş aşağı edip düzmeye koyuldu. Bu sırada o mel’un çocuğun belinde bir hançer gördü. Dedi ki: Belindeki ne? Oğlan, kötü düşünceli biri hakkımda kötü bir düşünceye kapılırsa bununla karnını deşeceğim diye cevap verdi.  2500.  Oğlancı, Tanrı’ya hamdolsun dedi, iyi ki ben sana bir hile yapıp kötü bir düşünceye kapılmadım. Sende adamlık olmadıktan sonra hançerlerin ne faydası var? Yürek olmadıktan sonra bunda ne fayda var ki? Tutalım Aliden Zülfikar’ı miras aldın, Tanrı aslanındaki kol, sende de varsa göster. Mesih’ten bir nefes bellediğini farz edelim, İsa’nın dudağı, dişi nerde ki a çirkin adam? Kazanmak, bir şeyler elde    etmek için diyelim ki bir gemi yaptın, Nuh gibi bir gemi kaptanı hani?  2505.  Tutalım ki İbrahim gibi put kırıyorsun, beden putunu onun gibi ateş içine atış nerde? Delilin varsa meydana çıkar da tahta kılıcı bile o delille Zülfikar haline getir. Bir delil, seni amelden alıkorsa o Tanrının gazabıdır. Yolda korkanları kuvvetli bir hale getirdin ama sen hepsinden fazla korkmada, hepsinden ziyade  tirtir titremedesin. Herkese Tanrı’ya dayanma dersi veriyorsun ama hırsından havadaki sivrisineğin damarını sormada­sın. A oğlan, sakerin önünde gidiyorsun, ama yalancılığına aletin tanıklık vermede. Gönül, namertlikle dolu olduktan sonra, sakalınla, bıyığına, ancak gülünür. Yağmur gibi gözyaşları dökerek tevbe et de bıyık ve sakalını, alay mevzuu olmadan kurtar. Erlik ilacını kullan da hamel burcundaki kızgın güneşe dön. Mideyi bırak, gönül tarafına salın. Salın da Tanrıdan sana perdesiz bir selam gelsin. Kendine çekidüzen verecek bir iki adım at da aşk, kulağını tutup seni çeksin.

____________________________________________________

MÜSTEHCEN FIKRA  (C.4 Beyitler 3545-3550; s. 283)  Bir Kadın’ın kocasının önünde aşığıyla oynaşmak istemesi  Bir kadın oynaşı ile aptal kocasının gözü önünde sevişip buluşmak istiyordu.  3545.  Kocasına a iyi talihli kişi, ağaca çıkıp meyve toplamak istiyorum dedi. Ağaca çıkınca kocasına baktı ağlamaya başladı. Dedi ki: A merdut ahlâksız… Üstündeki lûti kim?    Karı gibi onun altına yatmışsın… Meğerse sen ne ibneymişsin! Kocası senin başın döndü galiba… Çünkü burada benden başka kimse yok dedi.  3550.  Kadın o üstüne binen kalpaklı herif kim, söyle hele diye birkaç kere daha sordu, söylendi. Adama kadın ağaçtan in; başın döndü; adam akıllı bunadın sen dedi. Kadın, ağaçtan indi; kocası ağaca çıktı. Kadın da oynaşını göğsüne çekti. Kocası bağırdı: A orospu maymun gibi üstüne çıkan o adam kim? Kadın burada benden başka kimse yok ki dedi… Kendine gel, senin başın döndü galiba, saçmalama.  3555.  Adam, bu sözü birkaç kere söylediyse de kadın, “Bu armut ağacından olacak! Ben de armut ağacının üstündeyken öyle şeyler gördüm be hey kaltaban! Aşağıya inde bak… Benden başka kimse yok, bütün bu hayaller armut ağacından!  Şaka ve lâtife bir şey belletmeye yarar… Onu ciddi gibi dinle; görünüşte lâtife oluşuna kapılma! Her ciddi şey, maskaralara göre maskaralık, şakadır… Fakat akıllara göre de lâtifeler, ciddidir.

____________________________________________________

CUHA’NIN KADIN KILIĞINA GİRMESİ HİKAYESİ  (C.5 Beyitler 3325-3330; s. 272-273)  Mesnevi kahramanı Cuha’nın Kadın kılığına girip Hamamda bir kadına cinsel organını elletmesi…  3325.  Sözü kuvvetli, cerbezesi yerinde bir vazeden vardı. Minbere çıkmış vaiz ediyordu. Kadın, erkek herkes   minberin dibine toplanmıştı. Cuha da bir çarşaf giyip yüzünü örttü, kadınlar arasına karıştı. Kimse onu tanımıyordu. Bir kadın, vaiz edene gizlice sordu: Kasıktaki kıllar, namazın bozulmasına sebep olur mu? Vaiz dedi ki: Uzun olursa namaz mekruh olur. Ya hamam otuyla ya ustra ile traş etmen lazım ki namazın tamam olsun, kabul edilsin.  3330.  Kadın: Ne kadar uzun olursa namazın kabul olmaz dedi. Vaız eden dedi ki: Bir arpa boyu uzun olursa traş etmek farzdır. Cuha, hemen kız kardeş dedi, bak bakalım, benim kasığımın kılı o kadar olmuş mu? Tanrı rızası  için elini uzat da bir yokla. Bakalım, mekruh olacak kadar uzamış mı?Yanındaki kadın, Cuhanın şalvarına el atar atmaz eline aleti geldi. 3335.  Derhal şiddetli bir nara attı. Hoca, sözüm gönlüne tesir etti dedi. Cuha dedi ki: Hayır, gönlüne tesir etmedi, eline tesir etti. A akıllı adam, gönlüne tesir etseydi vay haline!

____________________________________________________

BABA İLE KIZI ARASINDA CİNSEL İLİŞKİ ÜZERİNE BİR SOHBET  (C.5 Beyitler 3716-3736; s.302-304)  Zengin bir adam vardı. Bu adamın da zühre yanaklı, ay yüzlü, gümüş bedenli bir kızı vardı. Kız, kendini bildi, babası onu kocaya verdi. Fakat kocası kızın dengi değildi. Kavun, karpuz oldu, sulandı mı yarmazsan telef olur gider. Babası da kızın baştan çıkmasından korktu da onun için onu, dengi olmayan birisine verdi.  3720.  Kızına dedi ki: Kendini kocandan koru, sakın gebe kalma. Ne yapayım? Bu yoksula seni vermek zorunda kaldım. Bu adamı garip say, garipte vefa olmaz. Ansızın her şeyi bırakır, kaçıp gider. Çocuğu, başına dert olur kalır. Kız dedi ki: Babacığım, dediğini tutarım, öğüdün pek doğru, kabulüm.  Babası, her iki üç günde bir kere kızına aman ha sakın diye öğüt veriyordu.  3725.  Derken kız, birdenbire gebe kalıverdi; ikisi de gençti. Kız, bunu babasından gizledi. Çocuk, karnında beş, yahut altı aylık oldu. Artık iyiden iyiye belli oldu. Babası dedi ki: Bu ne? Ben sana ondan kendini koru demedim mi? Öğütlerim, yelmiydi ki hiç sana tesir etmedi? Kız, baba dedi, nasıl tahammül edeyim? Erkekle kadın, şüphe yok ki ateşle pamuk.  3730.  Pamuk, ateşten nasıl çekinebilir? Yahut da ateş nasıl olur da pamuğu yakmaz, çekinir? Babası dedi ki: A kızım, ben sana onun yanına gitme demedim. Yalnız menisinden kendini koru dedim. Tam zevk anında onun beli gelirken kendini çekmeliydin. Kız, peki, beli ne vakit gelecek, ben ne bileyim? Bu, pek gizli bir şey, anlaşılmaz ki dedi. Babası, gözleri süzüldü mü anla ki beli geliyor deyince,  3735.   Kız dedi: Onun gözü süzülünceye kadar benim bu iki gözüm de kör oluyor a baba! Her bayağı akıl, hırs ve öfke zamanı, yerinde durmaz ki!

____________________________________________________

KABAK HİKAYESİ  (C.5 Beyitler 1335-1420; s. 112-118)  Bir Hanımefendi, Bir Hizmetçi ve Bir Eşek… İhtirasın acı sonuçları…  Bir halayık (hizmetci)  şehvetin çokluğundan, hırsının fazlalığından bir eşeği kendisine alıştırmıştı. O eşek, kendisine yakınlaşmayı adet edinmiş, insana yakın olmayı öğrenmişti.  1335.  O hilebaz halayığın bir kabağı vardı. Eşek kendisine ölçülü yaklaşsın diye kabağı, eşeğin aletine takardı. Yakınlaşma zamanında aletin yarısı girsin diye bu işi yapmaktaydı. Çünkü, eşeğin aleti tamamı ile girse rahmi de parçalanırdı, damarları da. Eşek boyuna zayıflayıp durmaktaydı. Eşeğin sahibi olan kadın da neden bu eşek böyle zayıflıyor, neden böyle kıl gibi inceliyor deyip dururdu. Fakat işin ne olduğunu anlamakta acizdi. Nalbantlara illeti nedir, neden zayıflamakta diye gösterdiyse de,  1340.  Onda hiçbir illet görünmedi, kimse bunun iç yüzünü haber veremedi. Kadın bu işin aslını adamakıllı araştırmaya başladı. Her an eşeğin haline dikkat etmekte, neden böyle zayıfladığını bulmaya çalışmaktaydı. İnsanın adamakıllı çalışmaya kul olması gerekir. Çünkü her şeyi iyice arayan nihayet bulur. Eşeğin haline dikkat edip dururken bir de ne görsün? O halayık eşeğin altına yatmıyor mu? Bunu kapının yarığından gördü bu hale pek şaştı.  1345.  Eşek, erkekler kadınlara nasıl yakınlaşırsa aynen onun gibi halayığa yakınlaşmış, işini becermekteydi. Kadın hasede düştü. Dedi ki, bu eşek, benim eşeğim, nasıl olur bu iş? Bu işin bana olması lazım ben işe daha ehlim. Eşek işi öğrenmiş, alışmış. Adeta sofra yayılmış, mum da yanmış. Görmemezlikten gelip ahırın kapısını vurdu. A kız ne vakte dek ahırı süpürüp duracaksın? dedi. Bu sözü işi gizlemek için söylüyor, ben geldim kapıyı aç diyordu.  1350.  Sustu, halayığa hiçbir şey söylemedi. Bu işe tamah ettiği için işi gizledi. Halayık bütün fesat aletlerini gizleyip kapıyı açtı. Yüzünü ekşitip gözlerini yaşartarak dudaklarını oynatmaya başladı, güya oruçluyum demek istiyordu. Eline sapı yıpranmış bir süpürge aldı, develerin yatması için ahırı süpürüyor göründü.  Elinde süpürge kapıyı açınca kadın, dudak altından seni usta seni, dedi.  1355.  Yüzünü ekşittin, eline süpürgeyi aldın, iyi. Fakat yemeden içmeden kesilmiş eşeğin hali ne? İşi yarıda kalmış, öfkeli, aleti oynayıp durmada. Gözleri kapıda seni beklemede. Bunu dudağı altından söyledi, halayıktan gizledi. Onu suçsuz gibi ululayıp, Dedi ki: Tez çarşafını başına al. Filan eve git benden selam söyle. Şunu söyle, böyle yap, şöyle et. Neyse ben kadınların masallarını kısa kesiyorum.  1360.  Maksat neyse sen onun hülasasını al. O işi görmezlikten gelen kadın onu yola vurunca, Zaten şehvetten sarhoş olmuştu, hemen kapıyı kapadı, oh dedi. Yalnız kaldım, bağıra, bağıra şükredeyim. Artık erkeklerin gah tam, gah yarım yamalak yakınlaşmasından kurtuldum. Kadının keçileri, sanki bini bulmuştu, öyle neşelendi. Eşeğin şehvet ateşiyle kararsız bir hale düştü. Hatta ne keçisi? O yakınlaşma kadını keçi haline getirdi. Ahmağı keçi haline getirmeye, hor hakir bir hale sokmaya şaşılmaz ki!  1365.  Şehvet isteği, gönlü sağır ve kör yaptı mı eşeği bile Yusuf gibi nurdan meydana gelmiş bir ateş parçası gösterir. Nice ateşten sarhoş olmuşlar vardır ki ateş ararlar, kendilerini de mutlak nur sanırlar. Yalnız Tanrı kulu böyle değildir. yahut da Tanrı birisini çeker çevirir de yola getirir, yaprağı döndürür bu da başka! Böyle olan o ateş hayali bilir, o hayalin yolda eğreti olduğunu anlar.  Hırs çirkinleri güzel gösterir. Yol afetleri içinde şehvetten beteri yoktur.  1370.  Şehvet yüz binlerce iyi adı kötüye çıkarmıştır. Yüz binlerce akıllı, fikirli adamı şaşkın bir hale getirmiştir. Bir eşeği bile Mısır Yusuf’u gibi güzel gösterdikten sonra o çıfıt, bir Yusuf’u nasıl gösterir? Pisliği afsunu ile sana bal göstermede, iş inada bindi mi balı nasıl gösterir? Bir düşün artık. Şehvet yemeden olur, az ye. Yahut bir kadın nikahla da kötülükten kaç. Yedin içtin mi şehvet, seni harama çeker. Ele gireni elbet harcetmek gerektir.  1375.  Şu halde nikah Lâhavle okumaya benzer. Oku, yani bir kadın nikahla da şehvet, seni belaya düşürmesin. Madem ki, yemeye içmeye hırsın var, çabuk bir kadın al evlen. Yoksa bil ki kedi gelir yağlı kuyruğu kapar. Sıçrayan eşeğin sırtına taş yükü vur, o kaçmadan, sıçramadan önce sırtına yükü yükle. Ateşin ne yaptığını bilmezsin, savul oradan. Bu çeşit bilginle ateşin çevresinde dönüp dolaşma. Ateşe çömleği koyup çorba pişirmeyi bilmiyorsan bil ki ne çömlek kalır, ne çorba.  1380.  Su hazır olmalı, ahçılığı da bilmelisin ki o tenceredeki çorba, dökülmeden, bozulmadan pişsin. Demircilik sanatını bilmiyorsan demirci ocağından geçerken sakalını bıyığını yakarsın. Kadın kapıyı kapadı, sevine, sevine eşeği kendisine çekti, cezasını da tattı ya! Eşeği çeke, çeke ahırın ortasına getirdi. O erkek eşeğin altına yattı. O kahpe de muradına ermek üzere halayığın yattığını gördüğü sekiye yatmıştı.  1385.  Eşek ayağını kaldırıp aletini daldırdı. Eşeğin aletinden kadının içine bir ateştir düştü. Alışmış eşek kadına abandı, aletini ta hayalarına kadar sokar sokmaz kadın da geberdi. Eşeğin aletinin hızından ciğeri parçalandı, damarları koptu birbirinden ayrıldı. Soluk bile alamadan derhal can verdi. Seki bir yana düştü o bir yana. Ahırın içi kanla doldu, kadın baş aşağı yıkıldı, öldü. Kötü bir ölüm, kadının canını aldı.  1390.  Kötü ölüm, yüzlerce rezillikle gelip çattı babacığım.  Sen hiç eşeğin aletinden   "şehid"  olmuş insan gördün mü?  Kuran’dan rezillikle azap edilmeyi duy da böyle kepazelikle can verme. Bil ki bu hayvan nefis bir erkek eşektir. Onun altına düşmekse ondan daha kötü ve ayıp bir şeydir. Nefis yolunda benlikle ölürsen bil ki hakikatte sen de o kadın gibisin. Tanrı, nefsimize eşek sureti vermiştir. Çünkü suretler, huylara uygundur.  1395.  Kıyamette sırların açığa çıkması budur. Tanrı hakkıyçin eşeğe benzeyen nefisten kaç. Tanrı, kafirleri ateşle korkutmuştur. Onlar da ateşe utançtan hayırlıdır demişlerdir. Tanrı hayır demiştir, o ateş, utançların aslıdır. Bu kadını öldüren şu ateş gibi. Hırsından doyacak kadar yemek yemedi, daha fazla yemek istedi. Kötü ölüm lokması boğazına durdu. A haris adam, doyacak kadar ye, hatta yemeğin helva ve paluze bile olsa.  1400.  Tanrı, teraziye dil verdi. Aldını başına devşir de Kur’an’dan Rahman suresini oku. Kendine gel de hırsından teraziyi bırakma. Hırs ve tamah, seni azdıran bir düşmandır. Hırs, hepsini ister, fakat bütün lezzetlerden mah­rum olur. A turp oğlu turp, hırsa tapma! O halayıkçağız hem gidiyor, hem de ah diyordu; a kadın, sen ustayı yola saldın. Ustasız iş yapmak istedin. Bilgisizlikle canınla oynamaya kalkıştın.  1405.  Benden bir bilgidir çaldın, çaldın ama tuzağın ahvalini sormaya arlandın. Kuş, hem onun harmanından tane toplamalıydı, hem de boynuna ip dolaşmamalıydı. Taneyi az ye, bu kadar pisboğaz olma .”Yeyin” ‘emrini okudunsa “ısraf etmeyin” emrini de oku. Bu suretle de tane yemekle beraber tuzağa da düşme. Bilgi ve kanaat, ancak bunu icabettirir. Akıllı kişi, dünyanın gamını yemez, nimetini yer. Bilgisizlerse nedamet içinde mahrum kalırlar.  1410.  Boğazlarına tuzağın ipi dolaştı mı tane yemek, hepsine haram olur. Kuş, tuzaktaki taneyi nasıl yer? Yemeyi kalkışırsa tuzaktaki tane zehire döner. Tuzaktaki taneyi gafil kuş yer, ya tuzağındaki nimetleri yemesi gibi. Akıllı ve işten haberi olan kuşlar, kendilerini taneden adamakıllı çekerler. Çünkü tuzağın içindeki taneler zehirlidir. Kör­dür o kuş ki tuzaktan tane diler.  1415.  Tuzak sahibi, aptalların başını keser. Güzel ve narin olanlarıysa meclislere çeker, götürür. Çünkü aptalların ancak etleri işe yarar. Güzel ve­ zariflerinse güzel sesleri işe yarar. Hasılı balayıkcağız, kapının yarığından, hanımının eşeğin altında can verdiğini görünce, dedi ki: A ahmak kadın, bu iş nedir? Sana us­tan bir şey gösterdiyse, yalnız görünüşe kapıldın. Halbuki içyüzü sen­den gizliydi. Usta olmadan dükkan açtın.  1420.  Bal gibi, paluze gibi olan o aleti gördün, ala. Fa­kat a haris, neden kabağı görmedin? Yoksa eşeğin aşkına o kadar mı dalmıştın ki gö­züne kabak görünmedi? Ustadan sanatın dış yüzünü gönlün, sevine se­vine ustalığa kalkıştın. Nice riyacı ve işten haberi olmıyan ahmak ki­şiler vardır ki erlerin yolundan göre göre ancak sof kumaş görmüştür. Nice boşboğazlar vardır ki azıcık bir hüner el­de etmişler, padişahlardan laftan başka bir şey öğ­renmemişlerdir.

____________________________________________________

BİR SULTANIN BİR CARİYEYE DÜŞKÜNLÜĞÜ CARİYENİN YOLDA KÖLEYLE EVDE SULTANLA MACERALARI…  (C.5 Beyitler 3831-4025; s. 312-326)  Bir kovucu, Mısır halifesine, Musul padişahının: huri gibi bir cariyesi olduğunu söyleyip dedi ki: Onun bir cariyesi var ki âlemde onun gibi güzel yok. Güzelliğinin haddi yok, söze sığmaz, anlatılmaz ki. İşte resmi, şu kâğıtta, bir bak! O ulu halife, kâğıttaki resmi görünce hayran oldu, elindeki kadeh düştü.  3835.  Derhal Musul’a büyük bir orduyla bir er gönderdi. Eğer o ay parçasını sana teslim etmezse orasını tamamıyla yak yık. Verirse bir şey yapma, bırak, yalnız o ay parçasını getir de yeryüzündeyken ayı kucaklayayım dedi. Er, binlerce Rüstem’le, davul ve bayraklarla yola düştü, Musul’a yollandı. Sayısız asker, şehri mahvetmek üzere tarlama çevresine üşüşen çekirgeler gibi oraya üşüştüler.  3840.  Savaş için her yana Kafdağı gibi mancınıklar kurdurdu. Oklar yağmur gibi yağmada, mancınıklarla atılan taşlar gök gürler gibi gürlemeye, kılıçlar şimşek gibi çakmaya başlamıştı. Savaş, tam bir hafta sürdü, kanlar döküldü. Taştan yapılma kale mum gibi eridi, yerle yeksan oldu. Musul padişahı, bu korkunç savaşı görünce içeriden bir elçi göndererek, Müslümanların kanını dökmekten maksadın ne? Bu şiddetli savaşta ölüp gidiyorlar. Meramın nedir?  3845.  Maksadın, Musul şehrini almaksa böyle kan dökmeden de olur bu iş. Ben şehirden çıkayım gel, sen gir. Tek mazlumların kanı, seni tutmasın. Yok, muradın mal, altın ve mücevherse bunu, bu şehirden almak, zaten kolay bir şey dedi. Elçi, o erin huzuruna gelince er, cariyenin resmîni verdi. Bu kâğıda bak dedi, bunu istiyorum. Derhal teslim etsin, yoksa ben üstünüm.  3850.  Elçi gelip maksadı söyleyince o erkek padişah dedi ki: Bu suret eksik olsun, tez götür. Ben, iman ahdında puta tapanlardan değilim. Putun, puta tapanda olması daha doğru. Elçi, kızı getirince o yiğit er, derhal âşık oldu. Aşk bir denizdir, gökyüzü, bu denizde bir köpük. Aşk, Yusuf’un havasına kapılan Zeliha gibi insanı hayran eder. Gönüllerin dönüşünü aşktan bil. Aşk olmasaydı dünya, donar kalırdı.  3860.  O yiğit er de kuyuyu yol sanmış, çorak yerden hoşlanmış, oraya tohum ekmeye kalkışmıştı. O yatıp uyuyan, rüyada bir hayal görür, onunla buluşur, düşü azar. Uyanıp kendine gelince görür ki o oyunbazlık, uyanıkken olmamış. Vah der, beyhude yere erlik suyumu zayi ettim, o işveli hayalin işvesine kapıldım. O yiğit er de beden yiğidiydi, asıl erliği yoktu. O yüzden erlik tohumunu öyle bir kuma saçtı gitti.  3865.  Aşk bineği, yüzlerce gemi atmış, ölümden bile korkmam diye nara atmaktaydı. Aşk ve sevdada Halifeden pervam bile yok. Varlığımla ölümüm birdir bence diyordu. Fakat böyle ateşli ateşli ekmeye kalkışma. Bir iş eriyle danış. Fakat meşveret nerde, akıl nerde? Hırs seli, adama yıkık yerleri kazdırır, tırnaklarını uzatır. Bir güzele âşık olanın önünde de sed vardır, ardında da. öyle adam, artık önünü, ardını az görür.  3875.  O yiğit er de Musul’dan döndü, yola düştü. Yolda bir ormana, bir yeşilliğe geldi. Aşk ateşi, öyle bir parlamıştı ki yerle göğü fark etmiyordu. Çadır içinde o ay parçasına kasdetti. Akıl nerde, Halifeden korkma nerde? Şehvet, bu ovada davul dövdü mü akıl dediğin ne oluyor ki a turpoğlu turp: Yüzlerce halife, o anda o erin ateşli gözüne bir sinekten aşağı görünür.  3880.  O kadına tapan er şalvarını çıkarıp cariyenin ayak ucuna oturdu. Aleti, dosdoğru gideceği yere giderken orduda bir gürültü, bir kızılca kıyamettir koptu. Er sıçradı, götü başı açık bir halde ateş gibi Zülfikar elinde dışarı çıktı. Birde ne görsün, ormandan kara bir erkek aslan, kendisini ordunun içine kapmış koyvermiş. Atlar, ürküp köpürmüşler, her çadır ve ahır yeri yıkılmış, herkes birbirine girmiş.  3885.  Erkek aslan, ormanın gizli bir yerinden fırlamış, havaya deniz dalgası gibi tam yirmi arşın sıçramıştı. Er, pek yiğitti, aldırış bile etmeden sarhoş bir erkek aslan gibi aslanın önünü kesti. Kılıçla bir vurdu, başını ikiye böldü. Derhal o ay yüzlü dilberin bulunduğu çadıra koştu. O hurinin yanına gelince aleti hâlâ dimdikti. Öyle bir aslanla savaştı da erliği, yine sönmedi, hâlâ ayaktaydı.  3890.  O tatlı ve ay yüzlü güzel, onun erliğine şaşıp kaldı. istekle ona kendisini teslim etti. O anda o iki can, birleştiler.. Bu iki canın birbirleriyle birleşmesi yüzünden gayıptan bir başka can gelir erişir. Kadının rahminde meniyi kabule mâni bir şey yoksa bu can, doğuş yoliyle gelir, yüz gösterir. Her nerde iki adam, sevgiyle, yahut kinle birleşseler, bir üçüncü can, mutlaka doğar.  3900.  Kadının canı da kıyamet gününü bekler, erkeğin canı da. Bu âlemde emeklemen nedir ki? Daha çabuk adım at. O er, o yalancı sabah yüzünden yolunu kaybetti de sinek gibi ayran kabına. Düştü işte. Birkaç gün murat alıp murat verdiler. Fakat sonra o büyük suçtan pişman oldu. Ey güneş yüzlü, bu işe dair Halifeye bir şey söyleme diye cariyeye yemin verdi. Halife cariyeyi görünce sarhoş oldu, onun tası da damdan düştü.  3905.  Onu, övdüklerinin yüz misli güzel buldu. Hiç görme, işitmeye benzer mi? Övme, akıl kulağı için bir tasvirdir. Fakat suret, bil ki gözün harcıdır, kulağın değil. Birisi, bilir bir adama sordu: A sözü güzel er, hak nedir, bâtıl ne? O er, adamın kulağını tutup bu batıldır dedi, gözse haktır onun her şeye yakîni vardır.  3925.  O ahmak Halife de bir zaman o güzel cariyeye kapıldı, onunla gönül eğledi işte. Tut ki bütün doğuyu, batıyı zapt ettin, her tarafın saltanatına sahip oldun. Mademki bu saltanat, kalmayacak, sen onu bir şimşek farzet, çaktı, söndü. Ebedî kalmayacak mülkü, gönül, bir rüya bil! Cellat gibi boğazına yapışan debdebeyi, şan ve şöhreti ne yapacaksın ki? Bil ki bu âlemde de bir emniyet bucağı vardır. Yalnız münafıkın sözünü az duy, çünkü o söz, zaten söz değildir. Halife buluşmayı diledi, bu maksatla o cariyenin yanına gitti. Onu andı, aletini kaldırdı. O cana canlar katan, o sevgisini gittikçe artıran güzelle buluşmaya niyetlendi. Kadının ayakları arasına oturdu. Oturdu ama takdir, zevkinin yolunu bağladı.  3945.  Farenin catırdısı kulağına değdi. Aleti indi, uyudu, şehveti tamamıyla kaçtı. Bu ıslık, yılan ıslığı olmasın, çünkü hasır kuvvetle oynamakta dedi.  Cariyeciğin,  Halifenin şehvetinin  zayıflığını  görüp o beyin kuvvetini hatırına getirerek gülmeye  başlaması   ve   Halifenin   bu   gülüşten  bir  şey anlaması  Cariye, Halifenin gevşekliğini görünce kahkahalarla gülmeğe başladı. O erin, aslanı öldürüp geldiği halde hâlâ aletinin inmediğini hatırladı. Kahkahası arttıkça arttı, uzadıkça uzadı. Kendini tutmaya çalışıyordu ama bir türlü dudaklarını kapatamıyordu ki.  3950.  Esrara   alışık   olanlar   gibi   boyuna   gülüyordu. Kahkaha, kârına da üstün gelmişti, ziyanına da. Ne düşündü, aklına ne getirdiyse fayda vermedi; aklına getirdiği şeyler de gülmesini artırıyordu. Sanki bir selin bendi, birden yıkılmıştı. Ağlayış, gülüş gönlün gamı, neşesi.. BU ki her birinin ayn bir madeni vardır. Her birinin bir ayn mahzeni vardır ve o mahzenin anahtarı, kapalı kapılan açan Tanrı’nın elindedir. Bir türlü gülmesi dinmiyordu. Nihayet Halife alındı, huysuzlandı.  3955.  Hemencecik kılıcını kınından sıyırdı. Habis dedi, neden gülüyorsun? Söyle. Bu gülüşten gönlüme bir şüphe düştü. Hileye kalkışma, doğru söyle. Yalanla beni kandırmaya kalkışırsan yahut boş bir bahane icat edersen, Ben bunu anlarım, gönlümde bunu anlıyan bir nur vardır. Doğruyu söylemek gerek vesselam.’ Bil ki padişahların gönüllerinde ulu bir ay vardır. Bazı bazı gaflet yüzünden bulut altına girer ama ehemmiyeti yok.  3965.  Cariye âciz kalınca ahvali anlattı. O yüz Zâl’e bedel olan Rüstem’in erliğini söyledi. Yoldaki gerdeği, o sırada vukua gelen halleri bîr bir nakletti. Erin kılıcını çekip gidişini, aslanı öldürdükten sonra gelişini, aletinin hâlâ gergedan boynuzu gibi ayakta olduğunu söyledi. Ondan sonra namuslu Halifenin gevşekliğini ve farenin bir çıtırtısından aletinin söndüğünü görünce dayanamayıp güldüğünü bildirdi. Tanrı sırları meydana çıkarır. Mademki sonunda bitecek, kötü tohum ekme.  Padişahın, işi anlayınca o hıyaneti örtüp affetmeyi ve kendisinin, Musul padişahına zulmettiği için “Kim kötülük ederse kendine eder” ve  “Ş ü phe yok, rabbin gözetleme yerindedir, seni görür” âyetleri mucibince bu kötülüğe uğradığını anlayıp intikam almaya kalkışırsa, bu zulüm ve tamahın cezasını çektiği gibi o intikamın cezasına da uğrayacağını kestirerek cariyeyi o beye vermeyi kurması  3995.  Padişah,  kendi  kendisine  suçunu,   kabahatini, kızı ele geçirmek için ettiği ısrarı anıp tövbe etti, Tanrı’dan yarlıganmak diledi. Dedi ki: Başkalarına yaptığım şeyler, ceza haline geldi, bana gelip çattı. Mevkiime güvenip başkalarının eşine kasdettim. Bu kasıt, bana döndü, kuyuya düştüm. Başkasının kapısını dövdüm, o da tuttu, benim kapımı dövdü. Kim, başkalarının karısına kötülük ederse bil ki kendi karısına pezevenklik eder.  4010.  Rabbimiz, biz nefsimize zulmettik, bir hatada bulunduk. Ey merhameti büyük Tanrı, bize acı! Ben onu affettim, sen de yeni suçumu da affet, eski suçlarımı da. Sonra cariyeye sakın dedi, bu senden duyduğum sözü kimseye söyleme. Seni,   beyinle  evlendireceğim.  Tanrı   hakkı için sakın bu hikâyeyi bir daha anma. Anma da o, benden utanmasın.   Çünkü o, bir kötülükte bulundu ama yüz binlerce de iyilik etti.  4015.  Ben, onu defalarca sınadım, ona, senden de güzel kadınları emniyet ettim. Hiç dokunmadı. Bu olan şey, benim yaptığımın cezası. Bundan sonra o beyi huzuruna çağırdı. Âlemi: kahretmeyi düşünen hışmını yendi. Ona kabul edilecek bir bahane buldu. Dedi ki: Ben bu cariyeden soğudum. Sebebi de şu: Çocuğumun anası, bu cariyeyi kıskanmada, âdeta bir tencere gibi kaynayıp durmada, yüzlerce sıkıntılara uğradı.  4020.  Oğlumun anasıdır, onun nice hakları vardır. Böylece cevir ve cefalara lâyık değildir o. Kıskançlığa başladı, kanlar yutmada. Bu cariye yüzünden pek şiddetli acılara düştü. Hâsılı bu cariyeyi birine vereceğim. Buna karar verdikten sonra azizim efendim, senden daha iyisini bulacak değilim ya. Sen onun için canınla oynadın. Artık onu senden başkasına vermek doğru değil. Onu, o beye nikahlayıp verdi, öfkesini, hırsını kırdı geçirdi.

____________________________________________________

KADININ EŞEĞE İMRENMESİ HİKAYESİ  (C.5 Beyitler 3390-3395)  Bir kadının eşeklerin çiftleşmelerini izleyip eşeği arzulamasının öyküsü…  3390.  Fakat Bayezid’in imanına, onun doğruluğuna karşı gönlümde nice hasret var. Hani şu kadın gibi.. Eşeğin çiftleşmesini gördü de dedi ki:Amanın, şu tek erkeğe bakın! Çiftleşme buysa bizim kocalarımız, bizimle çiftleşmiyorlar, içimize aptes bozuyorlar. Bayezid, imanın bütün şartlarını haiz.. Aferinler olsun bunun gibi tek aslana! Onun imanının bir katrası denize gitse deniz, o katrada gark olur.  3395.  Nitekim bir zerrecik ateş, ormanlara düşse o zerre, bütün ormanları yakar, yok eder. Padişahın, yahut ordunun gönlündeki hayal gibi. O hayal de hayaldir ama savaşta düşmanları mahveder. Muhammed’in yüzünde bir yıldızdır parladı, kafirlerin, çıfıtların gevherleri yok oldu. İmana erişen aman buldu, imana gelmeyenlerin şüphesi iki kat oldu. Önce gelenlerin halis küfrü kalmadı da yerini ya Müslümanlık tuttu, ya korku..  (C.6 Beyitler 2101 – 2105)  Fermanında  “Sen olmasaydın gökleri yaratmazdım”  hadisi yazılı olan zat   ( Hz. MUHAMMED PEYGAMBER KASTEDİLİYOR ) , bir zattır ki herkes, onun nimetlerine, onun rızık taksimine muhtaçtır. O olmasaydı gökyüzü olmazdı, dönmezdi, nurlanmazdı, meleklere yurt kesilmezdi.  O olmasaydı denizler olmaz, denizlerdeki heybet vücut bulmaz, balıklar ve padişahlara lâyık inciler meydana gelmezdi. O olmasaydı yeryüzü olmaz, yeryüzünün içinde defineler, dışında yaseminler yaratılmazdı. Rızklar da onun rızkını yemektedir. Meyveler de onun yağmuruna karşı dudakları kupkuru bir haldedir.  (C.6 Beyit 2225)  2225-  Her velîyi Nuh ve kaptan bil, bu halkın sohbetini de tûfan say.  (C.6 Beyit 2430)  Ben de, Musa’da, Tur dağı da… Üçümüzde o nurun doğmasıyla kaybolduk. Ondan sonra gördüm, Tanrı nuru, ona üfürünce dağ üçe ayrıldı.  (C.2 Beyit 1580)  Onun gözü, Tanrı nuruyla bakmakta, bilgisizlik perdelerini yırtıp yakmaktadır. O talebe, eski kilim gibi paramparça, delik deşik olmuş gönülleri bir perde yapıp o hâkimin önüne gerer. Hâlbuki o perde bile yüzlerce ağzıyla ona gülüp durur. Her ağzı hocaya bir delik olmuştur. ( deliklerden talebenin gönlünü seyreder durur.) Hoca, talebeye der ki; “ Ey küfür yokken de aşağı olan, bana hiç mi vefan yok? Haydi beni kuvvetli, müşküller halledici bir hoca farz etme, tut ki senin gibi bir talebeyim, senin gibi gönül gözüm kör.

____________________________________________________

ALLAH’I NİTELİKSİZ, İSİMSİZ VE SIFATSIZ GÖRMÜŞ!  (C.5 Beyit 420; s.38)  420.  Bir derviş, bir dervişe;” Tanrı‘yı nasıl gördün, söyle” dedi. Derviş dedi:” Neliksiz, niteliksiz gördüm.”

____________________________________________________

AYNAYA BAKINCA TANRI’YI GÖRMEK  (C.5 Beyit 2015;  s.166)  2015.  “Kim de yakın aynası varsa, kendini görmüş olsa bile, hakikatte Tanrı ‘yı görmüş olur.”

____________________________________________________

PEYGAMBERLER Mİ ÜSTÜNDÜR EVLİYALAR MI?  (C.4. Beyitler 1847-1854)  Beyit 1847—  Tarihçiler, bunu duyunca Bayezid’in tayin ettiği zamanı yazdılar. Adeta şişe benzeyen kamış kalemlerini kebapla bezediler.  Beyit 1848 —  Tanı o zaman, o tarih gelip çatınca o padişah doğdu… Devlet satrancını oynadı!  Beyit 1849 —  Bayezid’in ölümünden sonra yıllar geçti, Ebu’l Hasan dünyaya geldi.  Beyit 1850 —  O, padişah Ebul Hasan’ın ihsanına, kıskanmasına ait huylar söylediyse aynen zuhur etti.  Beyit 1851—  Çünkü onun önünde giden levh-i mahfuzdur… Neden mahfuzdur o levh? Hatadan!  Beyit 1852 —  Bu ne yıldız bilgisidir, ne remil, ne de rüya… Allah, doğrusunu bilir ya, Allah vahyidir!  Beyit 1853 —  Sofiler, bunu halktan gizlemek için gönül vahyi demişlerdir.  Beyit 1854 —  Sen istersen onu gönül vahyi farzet… Gönül zaten onun nazargahıdır… Gönül, ona agah olunca nasıl hata eder?

____________________________________________________

AÇIKLAMA  

1851-1854. Beyitlere şerh Abdülbaki Gölpınarlı  Sofiler, kalblerinde doğan ilahi bilgiye, yahut keşfe “varidat- Allah’tan gelenler” derler. Onlarca erenlerin sözleri de vahiyden başka bir şey değildir. Hatta nübüvveti yani peygamberliği iki kısma ayırıp bir kısmını, “Nübüvvet-i Teşriyye- Şeriat kuruculuk peygamberliği”, bir kısmına da “Nübüvvet-i Tarifiyye- Şeriatı anlatan, İlahi sırları anlatan peygamberlik” derler. Her veli ve bilhassa zamanın sahibi olan kutup, nübüvvet-i tarifiyye ile peygamberdir, fakat Hz. Muhammed’e hürmet ve şeriat edebine riayet bakımından peygamberim diye meydana çıkmaz. Bu inanışın ileri gidişinden veli, nebi’den üstündür akidesi çıkmıştır. Nebide bir peygamberlik bir de velilik vardır; peygamberlik Allah ile Kul arasında vasıta oluştur, bu bakımdan peygamber, peygamberliği itibariyle halkla uğraşır. Halbuki velilik Hak’la olan muameledir.  Bu yüzden peygamber’in veliliği, peygamberliğinden üstündür diyenler olduğu gibi Şeyh-i Ekber diye anılan Muhyiddin-i Arabi gibi “Hatem-i velayet” olduğunu iddia ederek veliliğin, bütün peygamberlere feyiz verdiğini ve kendisindeki velayetin, Hz. Muhammed’in velayeti olup ondan ayrı olmadığını söyliyen ve adeta peygamberlik iddiasına girişenler de vardır. Peygamberliğin kisbi, yani süluk ile kaanılır bir mertebe sayanları ve binaenaleyh Hz. Muhammed’in “hatem” yani somn peygamber oluşunu tevil edenleri bile bulunmuştur. Hicri 587’de (1191) Haleb’de öldürülen Şeyh Şihabeddin-i Maktul de bu inanıştaydı. Mevlana da bu beyitlerde Mesnevi’nin vahiy olduğunu söylüyor. Zaten 6 cildin umum dibacesi (açıklaması) sayılan birinci cildin dibacesinde de bunu apaçık söylemektedir. “Menakıb’ ü l Arifin” de şöyle bir hikaye var:  “Bir gün Sultan Veled buyurdu ki: Dostlardan biri babama şikayette bulundu ve alimler Mesnevi’ye neden Kur’an diyorlar diye benimle bahse girişti; ben de Kur’an’ın tefsiridir deyince babam bir lahza susup sonra A sersem dedi, niçin olmasın? A eşek, niçin olmasın? A ** kardeşi niçin olmasın? Peygamberlere verilen harfi zarflarda Allah sırlarının nurlarından başka bir şey yoktur ki. Allah sözü, onların temiz gönüllerinden biter, ırmağa benzeyen dillerden akar. İster Süryanice olsun, ister Seb’ul mesani dilince… İster İbranice olsun… İster Arapça!” (Üçüncü Fasıl) Bu kitapta buna benzer bir çok hikayeler vardır ki Mesnevi’nin yazıldığı tarihten itibaren Allah vahyi olarak tanındığını gösterir.  Mesnevi Kariileri (okuyucuları), Mesnevinin sonunda, önce “Ululuk sırlarını keşfeden Mevlana’mız böyle buyurdular” demek olan:  “İnçünin fermud Mevlana-yı ma Kaşif-i esrarha-yı kibriya”

____________________________________________________

ŞEYHİN ETRAFINDA DÖNÜP ŞEYHİNİ TAVAF EDİNCE BAYEZİD’İN HAC VE UMRE YAPMASI  Bir şeyhin Bayezid’e “ Kâbe benim; benim çevremde tavaf et” demesi  2210:  Ümmetin şeyhi Bayezid Hac ve Umre için Mekke’ye doğru koşuyordu  İlk defa gittiği şehirlerde değerli kişileri soruşturup arardı. (…)  2215:  (…)  Bayezid, yolculukta zamanının Hızır’ı olan bir kimseyi bulmak için çok arardı.  2220:  Boyca hilâl gibi bir şeyh gördü; Onda erlerin gücünü ve sözünü gördü.  Gözü kör ama gönlü güneş gibiydi; rüyasında Hindistan’ı görmüş bir fil gibiydi.  Gözü kapalı uyumuş kişi yüz neşe görür de, gözünü açınca görmezse şaşılacak şey!  Rüyada nice şaşılacak şey aydınlanır; gönül uykuda pencere olur.  Uyanık olan ve hoş rüya gören kişi, âriftir; -ayak- toprağını gözüne sür.  2225:  Önünde oturdu. Durumunu sordu; onu yoksul ve aile sahibi buldu.  -Şeyh- “Ey Bayezid! Niyetin nereye! Gurbet dengini nereye götüreceksin?” dedi.  -Bayezid- “Erken vakitte Kâbe’ye niyetim var” dedi. -Şeyh- “Peki! Yol azığı olarak neyin var?” dedi.  -Bayezid- “İki yüz gümüş dirhemim var; işte elbisemin köşesine sıkıca bağlı” dedi.  -Şeyh- dedi: “Benim çevremde yedi defa tavaf et; bunu hac tavafından daha iyi say.  2230:  Ey cömert! O dirhemleri önüme koy; bil ki hac yaptın muradın gerçekleşti.  Umre yaptın, baki ömrü elde ettin; temizlendin, Safa’da koştun  Canının gördüğü Hakk’ın hakkı için; Hak, beni kendi evine üstün tutmuştur.  Kâbe onun lütuf evi ise de tabiatım (vücudum) onun sır evidir.  O evi yaptığından beri, ona gitmedi. Bu eve ise o Hay/diri Hakk’tan başkası girmedi.  2235:  Madem beni gördün, Hakk’ı gördün; sadakat Kâbe’sinin çevresini döndün.  Bana hizmet, Allah’a itaat ve şükürdür; sanma ki Hakk, benden ayrıdır.  Gözünü iyice aç, bana bak; böylece insanda Hakk’ın nurunu göreceksin.”  Bayezid, bu nükteleri anladı; altın halka gibi kulağına taktı.  Ondan dolayı Bayezid’in derecesi arttı; Sonra ulaşan, son noktaya vardı.  Beytini okuyup sonra  1852.  Beyti okumak suretiyle dersi bitirirler.

____________________________________________________

Mesnevi 4. Cild Sf. 326 Açıklama MEB Yay.  Sayfa numaraları için

-MEB Baskısı Veled İzbudak-Abdulbaki Gölpınarlı Çevirisi esas alınmıştır.

Ancak beyit numaraları Farsça orijinal metinde ve tüm çevirilerde aynıdır…

[kurubiranil-blog]

Persepolis

'Bana ne, naparsan yap.' Bugün duydugum en güzel cumleydi belki de. Şaka değil, sahiden sahi. Olumsuz gibi görünse de, altında saklı anlam tamamen farklı bana kalirsa. Sinirlendiğinizde, moraliniz cok bozuk olduğunda sizi anlayacak veya bağırsanız da cagirsaniz da bunu dert etmeyecek birine dökerseniz içinizi, farkli şekillerde. Bu kişinin o an ve o ortam için ben olduğumu düşünmek çok güzel... Bu bana bir Leyla ile Mecnun hikayesini anımsattı. Leyla'nin annesi vefat ettiğinde, ailesi yemek dağıtır. Etrafta ne kadar yardima muhtaç varsa bir kap yemek için siraya girer. Amacı sadece Leyla'yi görmek olan Mecnun da... Sıra Mecnun'a geldiğinde Leyla, kepçenin tersiyle kaba vurup diğerine geçer. Bir kez daha ayni şey yaşanır. Üçüncü kez de sıraya gireceği sırada yaşlı bir adam Mecnun'u durdurup, 'Sana yemek vermeyecek, seni umursamıyor bile bu belli. Ne diye ısrar edersin be adam?' diye sorar. Mecnun biçaremiz de: 'Olmasaydi bana meyli, Kepceyle vurur muydu Leyli?' cevabını verir. Belki bu, biraz da Mecnun iyimserliği, bilmiyorum. Ama bu şekilde düşünmek çok güzel. Hele benim gibi Persepolis'te yaşamak zorundaysanız, Iron Maiden kasetine ulaşan bir genç mutluluğunu bu küçük anlarda bulmak yapmaniz gereken şeylerden biridir. Çünkü ben, o konuştuğunda kimseyi duymak; o guldugunde baska yere bakmak; onun geçtiği yol dışında bir yerden geçmek istemiyorum. Onu taniyan birinin hayatina normal şekilde devam edebilmesi zor gibi geliyor. Onu uzenleri 'Sen ona yanlış yapmışsın bugün' diyip caydırıcı cezalar vermek istiyorum. Elimde sihirli bir değnek olsa çaya bandirip yemeden önce onun hayatindaki olumsuzluklari duzeltirdim. Bi keresinde su an ölsem mutlu ölürdüm demistim. Fakat isteğim tam olarak oyle degil. Onun yaninda olacaksam hep, hiç istemem ölmeyi. Mümkün mü? Bu dünyada değil... Gece teyzemlerden dönerken annem ananemlerin ziline basmıştı benle konuşurken el yordamiyla. Hii, birinci zile bastın naptın sen dediğimde telaslandi kadin anam tabi. Sonra sırıtınca, gamzene su doldurup içerim çocuk demişti. Serdar Ortaç klibini hatirlatmasa o suyu onun icmesini isterdim aslinda. Kulağa hoş geliyor. Su an napiyo acaba, iyi mi soruları arasında gunlerimi tamamlıyorum. Bunu soramıyorum hep. Seviyorsanız ve  Persepolis'teyseniz hayat güllük gülistanlik değil...