#met jou in de zon zitten en me gewoon gelukkig voelen

[deinendezee]

en nu praat ik er niet meer over. ga mn valies maken en een serie kijken en een buspas halen en denken aan morgen.

[aureumnights]

Onze toekomst is als de zon. Je denkt te weten dat hij elke dag blijven opkomen. Maar dit is niet een gegeven. Er is geen zekerheid of hij morgen ook tevoorschijn zal komen. Tot nu toe is onze voorspelling altijd uitgekomen .. maar we kunnen er niet vanuit gaan dat dit zal gebeuren. Er is regen nodig om de wolken die voor de zon zitten doen laten verdwijnen .. maar ik ben bang. Bang dat de storm die ik heb veroorzaakt alles zal verwoesten en de zon die opkomt niet meer genoeg is om de wereld te verlichten.

Lost & found, dat is het thema van mijn leven op dit moment. Zoveel groei doorgemaakt op gebied van confidence en alleen kunnen zijn, maar op mijn onzekere momenten weet ik niet meer wie ik ben. Wat ben ik eigenlijk aan het doen? Ik heb echt geen idee. Ben ik echt zo oppervlakkig? Dit is niet Mara. Maar ook wel. Waarom kan ik geen grenzen stellen? Waarom moet ik diep de zee in springen om de temperatuur te voelen in plaats van mijn hand erin te steken? Wat ben ik aan het doen? Wat. ben. ik. aan. het. doen?

Zoveel zelfreflectie, zoveel zelfkennis. Maar het ene moment zeg ik dit en het andere moment zeg ik dat. En op die momenten sta ik er ook helemaal achter. Waar is dit op gebaseerd? Ik wil geen uitspraken doen omdat niks vaststaat. Maar wat is dan mijn kern? Is die er wel? Als ik steeds verander van wat ik denk te willen of vinden of weten? Wie ben ik en wat zijn mijn principes? Waarom is mijn zelf weg? Was mijn zelf er ooit? Ja, volgens mij wel .. maar waarom kan ik niet iets vinden en daar achter staan? Ik ken mijn grenzen niet en ga er elke keer overheen om ze te vinden. Waarom doe ik dit? Kan ik mezelf niet vertrouwen? Zoveel vragen zonder antwoorden. Ik weet het niet. Ik snap het niet. Het gaat niet alleen om grenzen met andere mensen. Het gaat ook om eigen grenzen, met drugs en alcohol. Moet ik dan elke keer meer nemen? Wanneer stopt het? Ik ken mezelf niet.

Eigenlijk gaat het heel goed. Ik moet gewoon leren balans te vinden en grenzen te kennen. Het fuckt met mijn hoofd dat ik over mijn eigen grenzen heen ga en ik niet weet wat het nou eigenlijk is en waarom ik dat doe. En als dat gebeurt dan ben ik lost. Want als je niet weet wat je wil, hoe weet je dan wie je bent? En dan vergeet ik alles wat ik heb geleerd en weet ik niet meer hoe ik moet leven. Maar later heb ik weer gesprekken met vrienden en ben ik weer bezig en dan gaat alles weer goed. Ik leer van ze en ik leer van mezelf. Ik heb doelen en high vibrations. Ik voel me gelukkig. Als mijn hoofd clear is, dan weet ik heel goed wat ik wil en wie ik ben. Ik moet er alleen voor zorgen dat ik me hier bewust van ben en dicht bij mezelf blijf, zodat ik het me op onzekere momenten herinner.

Maar ik mis Laure ontzettend erg. Ik wil zo graag in haar armen liggen. En wanneer ik me onzeker voel over de toekomst met haar then it feels heavy on my chest. Ik wil zo graag met haar zijn. Ik wil haar overal aanraken en zoenen en strelen en knuffelen. Met haar praten over het leven en samen verder groeien als twee individuen. Trouwen en kinderen krijgen. Ons leven samen spenderen.

I can fix my own shit, ja. Maar ik weet het nu echt: ik kan niet zonder jou leven. Fuck, ik kan het niet. Ik heb je wel nodig. En dat betekent niet dat ik niet dingen afzonderlijk kan doen of niet voor mezelf kan zorgen. Maar ik heb je nodig omdat we perfect in elkaar passen en jij het allermooiste mens op aarde bent en ik het niet aan kan om jou niet in mijn leven te hebben. Je bent zo mooi. Het is onwerkelijk. Dat zoiets bestaat .. en dat ik het geluk heb om het mee te maken. God, I’m done visiting. I’m ready to come home. Ik weet niet wat ik daar aantref, of ik nog naar binnen kan .. maar I am ready.

Vrij schrijven doet me goed. Ik kan alles op een rijtje zetten en me door mijn onzekere momenten heen schrijven. Ik zet het op papier en laat het daar achter. Dat is fijn, en het voelt weer goed. Ik ben nog steeds bang over onze toekomst, dat kan niet anders .. maar ik weet wel dat ik constant als ik iets doe waarvan ik denk, “dit was ik niet”, ik daarna realiseer wat ik dan wel wil. Ik maak progress. Het is goed.

[thequietwynonna]

(ExcuseMyThoughts) Verborgen levens; imagine

17 - 07 - 2017

Scenario’s poppen op in mijn hoofd, ontwikkelen zich en breiden zich uit tot verhalen. Verhalen die verzonnen zijn. Verhalen die waar zouden kunnen zijn. Verhalen waarvan ik hoop dat ze ooit werkelijkheid worden. Het is iets dat me maandenlang bezig kan houden. Het geeft me dat gevoel van leven. Je weet wel, wanneer je hart sneller gaat kloppen omdat je ergens naar verlangt. Je begint met iets kleins. Je begint met een vaag iemand.

Naarmate de tijd vordert wordt dat iets steeds meer gedefinieerd en die iemand wordt steeds scherper. Alledaagse dingen komen voorbij en je leert elkaar kennen, of beter gezegd iemand leert jou kennen. Het gevoel geaccepteerd te worden om wie je bent voelt goed.

Acties die je had willen ondernemen toen je het nog kon. Ze ontplooien zich in levensechte beelden, een film, en bouwen een nieuw bestaan op. Het begint een eigen leven te leiden en laat je alle mogelijkheden zien. Je bent je ervan bewust wat keuzes met zich mee brengen. Je weet hoe het verder gaat bij de ongekozen keuze. Die heb je immers al honderden keren beleefd. Ik vraag me dan af of ik het goed heb gedaan. Dagenlang piekeren over die ene keuze die ik nu toch niet meer kan veranderen. Ik kan het niet helpen, want in mijn hoofd lijkt de ongekozen keuze veel beter te zijn geweest.

Vragen zijn onvermijdelijk. Hoe? Waarom? Wat? Ze spoken door je hoofd maar het verbloemen van die vragen gaat heel makkelijk. Ik snijd een ander onderwerp aan. Een onderwerp waarvan ik dat tintelend gevoel weer in mijn hart krijg. Een onderwerp waarvan mijn ledematen iets minder zwaar voelen. Een onderwerp dat een glimlach op mijn gezicht tovert.

Liggend in mijn bed, stiekem het favoriete moment van de dag. Overdag kijk ik uit om me terug te trekken in de wereld van het semi-onderbewuste. Waar ik me, met een beetje sturing van mijn brein, laat meevoeren in een wereld die ik creëer. Een wereld waar ik naar verlang, een wereld die gevoelens oproept die ik in de ‘echte wereld’ nog nooit heb mogen ervaren. Het gevoel dat iemand mijn hand vast pakt verwarmt mijn hart alleen al bij de gedachte, laat staan als ik mijn ogen sluit en het zwart zijn werk laat doen. Een knuffel die gemeend is, hartverwarmend en troostend. Wetende dat je op iemand terug kan vallen. Het idee dat iemand geïnteresseerd in je is, het idee dat iemand je angst in de ogen kan zien bij het aansnijden van een bepaald onderwerp en het idee dat iemand ooit welgemeend “Ik hou van je” zegt als ze je recht in de ogen aan kijken. Dat zijn scenario’s die ik al jaren afspeel. Levensechte beelden vullen mijn hoofd en verdoezelen de buitenwereld.

Mensen zullen me wanhopig noemen, mensen zullen me een gek noemen en mensen zullen denken dat ik me aanstel. Maar ik weet diep van binnen dat ik afgelopen jaren, bewust of onbewust, iedereen weg duwde. Ver weg genoeg om ze niet bij mij naar binnen te laten kijken. Ver weg genoeg om de realiteit te verstoppen. Maar dichtbij genoeg om elke vorm van wantrouwen of bezorgdheid weg te nemen. “I’m fine.”

Zolang ik beschikking heb over mijn brein tijdens de late uurtjes probeer ik zo veel mogelijk zeggenschap over de scenario’s, nieuwe verhalen en bestaande verhalen te hebben. Soms switchend tussen de een en het ander. Ze zijn niet altijd rooskleurig en hoopvol. Jarenlang oefen ik op het moment dat ik iemand moet uitleggen waar die vreemde mini littekens vandaan komen. Jarenlang oefen ik op het antwoord dat ik moet geven op de vraag wat mijn grootste angst is. En jarenlang probeer ik niet eraan te denken hoe het moet zijn om bij degene waarvan ik hou een paniek aanval te krijgen. Het is me gelukt een aantal jaar dat te onderdrukken, maar als mijn brein (of als ik) niet sterk genoeg is (of ben) kan ik zo terug vallen. Zelfs hierover schrijven zet me op de rand van een klif, klaar om een stap voorwaarts te zetten.

Meestal duik ik in dieperliggende verhalen. Hopend dat ik ooit lang bij iemand zal blijven, voor altijd misschien wel. Alledaagse dingen komen voorbij. Een vredig leven vol glimlachen en zon. Gewoon een klein gezellig huisje en een baan waar ik iedere dag lachend naartoe ga. Want ik weet zodra ik diep in slaap val, heb ik er geen zeggenschap meer over. Zolang ik op mijn zij lig is het (meestal) goed. Als ik op mijn rug lig (verklaar me maar voor gek) beginnen de nachtmerries. Alleen eraan denken en ik word al gek.

Scenario’s beginnen bij het lezen van een boek, het zien van een serie, het kijken van een film, het horen van een lied of het bezoeken van een plek. Een scenario van een halve seconde groeit uit tot een maandenlang verhaal waar ik telkens naar terug wil keren. Een verhaal waar ik urenlang aan werk. Veilig en vertrouwd. Waar ik de leiding heb en waar niemand me kwetst of pijn doet. Waar ik wel durf te zeggen dat ik iemand leuk vind en waar ik wel over dingen durf te praten waar ik nu nog niet eens aan zou kunnen denken. Dingen die in mijn hoofd achter een gesloten deur zitten waarover een geel met zwart lint is gespannen met de woorden: “no entry”. Een ideaal wereld waarin ik kan blijven zitten, wetend dat die in het echt toch niet bestaat. Het enige waar ik bang voor ben is één vraag: hoe lang kan ik hier in blijven zitten?

Wanneer is het tijd om eruit te komen? Morgen? Overmorgen? Volgend jaar? Ik ben bang, verdrietig en bang. Bang dat ik mijn leven lang vast zit aan mijn eigen gedachten. Bang dat ik mezelf belemmer in liefde. Bang dat ik nooit zo gelukkig kan worden als in mijn fantasie. Maar de enige manier om erachter te komen is om te leven. Op sommige momenten doe ik dat volop. Hawaii is daar een perfect voorbeeld van. Natuur om me heen, aardige mensen en niets anders dan muziek, schoonheid en de geur van natte bladeren of de zoute zee. Echter, op andere momenten, wanneer 'leven’ voor eventjes voorbij is sta ik op 'stand by’. Ik duw op pauze terwijl de tijd gewoon verder tikt. Dagen kruipen voorbij, zon komt op en gaat weer onder en komt weer op. En na een aantal weken vraag ik me dan af: wat heb ik nu allemaal gedaan? Het antwoord is dan heel simpel. Als ik op 'stand by’ sta ben ik in mijn bed aan een nieuw scenario het werken, of aan het verlangen dat ik kan verder werken aan een scenario dat uitgebloeid is tot een, voor mij, fascinerend en boeiend verhaal.

Imagine

[wechocolatecollectorsandwichus]

Gelukkig(er) zijn voor dummies: Deel II

De kritische lezer heeft waarschijnlijk opgemerkt dat ik ontzettend lastig doe over het feit van gelukkig zijn, maar gewoonweg de definitie ongelukkig zijn onbeschreven laat. Je bent inderdaad opmerkzaam! (Indien dit niet van toepassing is voor jou, ’t is oké om een blog te lezen zonder daar kritisch bij na te denken). Ik kaartte in vorige blog aan dat je nooit echt gelukkig kan zijn als je nooit echt ongelukkig bent geweest. Dat, lieve lezers, lijkt mij toch wel een tegenstrijdigheid, als je kritisch aan het lezen bent. En je hebt inderdaad gelijk dat je kritisch bent; je hebt gelijk dat je niet zomaar alles aanvaard wat er online staat of je wordt gezegd, ook al staat het op Wikipedia! ( of een of andere louche website) Om nu maar een voorbeeld op te noemen; Wanneer alle planeten van ons zonnestelsel bolvormig zijn en ook de zon bolvormig is, dan zou het inderdaad bijzonder naïef zijn om te geloven dat de aarde niet plat is! (Als je even tijd nodig hebt om de ironie van vorige zin te vatten, neem gerust die tijd! Zou niet willen dat je jou oncomfortabel begint te voelen. Indien je niet gelooft dat de aarde rond is, dan is dat super! Je bent een kritische geest en daar hou ik van! Niet zomaar alles aanvaarden wat er je verteld wordt! ;)  ) Na wat rond (of plat) de pot gedraaid te hebben, keren we rechtstreeks terug naar het effectieve onderwerp. 

Je kan dus niet zeggen met zekerheid dat je gelukkig bent, noch kan je met zekerheid zeggen dat je ongelukkig bent. Dat betekent dus eigenlijk onrechtstreeks dat je kan uitmaken of je al dan niet gelukkig bent. We zitten dus in een dilemma en moeten een keuze maken tussen beiden. Laten we bij conventie (zoals vele wetenschappers in het verleden ons voordeden. Zo is de stroomrichting bij conventie eigenlijk omgekeerd dan in de realiteit #wistjedat’je), gewoon afspreken dat we vanaf nu allemaal gelukkig zijn. Dat is de eerste stap naar een gelukkiger leven ten opzichte van het verleden. Accepteren en jezelf overtuigen dat je daadwerkelijk gelukkig bent en zo zijn we dus onrechtstreeks geëindigd bij onze eerste tip, die het wel verdient om als quote weergegeven te worden. (Voila, fase 1 van ontkenning is alweer achter de rug)

‘Tip 1: Accepteer en overtuig jezelf dat je effectief gelukkig bent.’ *

(* Voor het bewijs van bovenstaande stelling verwijzen we door naar de gespecialiseerde lectuur. Dit valt buiten het vakgebied van deze blog)

We gaan door naar fase 2 in de theorie omtrent het proces van verwerking (dit klinkt veel te serieus; cfr. Elisabeth Kubler-Ross en haar verwerkingsfasen). De 2de fase is woede. (Ben ik de enige die in één zin het ene getal decimaal noteer en het andere getal gewoon voluit schrijf? #vraagvandedag) Je raakt gefrustreerd omdat iets niet gaat zoals je wil, ondanks dat je er al dan niet veel moeite hebt voor gedaan. Dat maakt je kwaad en eerlijk gezegd, het kan zoveel deugd doen om eens goed kwaad te zijn! (net zoals het zoveel deugd kan doen om eens goed te wenen; cfr. Fase 4 ( cfr. Is een afkorting voor het Latijnse woord ‘confer’ en is de imperatief voor ‘vergelijk’ #wistjedat’je2 ) ). 

‘Tip 2: Maak je eens goed kwaad als je jou kwaad voelt en verkrop die gevoelens niet.’

Daarmee wil ik duidelijk maken dat je niet gewelddadig moet worden en ik jullie via deze weg dus niet aanzet tot agressie ten opzichte van andere dingen en personen. (juridisch kader moet opnieuw in orde zijn). Trouwens, #wistjedat’je3 is dat ik zonet #wistjedat’je2 zelf heb opgezocht op een louche site. Jullie zullen waarschijnlijk al licht opgemerkt hebben dat structuur niet mijn sterkste punt is, maar ik beloof plechtig dat ik mijn best doe om het zo gestructureerd mogelijk te houden. Daarom ga ik hier ook afronden en vertel ik in mijn volgende blog wel verder over de ‘Elisabeth Kubler-Ross’-verwerkingsfases. Zij was trouwens een Zwitsers-Amerikaanse psychiater die in 2004 overleed. Er waren inderdaad interessantere dingen die ik kon vertellen over haar leven dan haar sterftejaar, dat weet ik ook wel. (24 augustus 2004 voor de geïnteresseerden) Maar zo wil ik jullie aantonen dat bepaalde zaken niet zover in het verleden ontdekt en uitgewerkt zijn. Misschien verwerkt een andere blogger jouw waarneming of uitvinding wel in zijn blog, dus geef niet op! Het zou je veel voldoening geven en geloof me, dat is weer een stap naar een gelukkiger leven (ten opzichte van het verleden. Daarmee wil ik niet zeggen dat jouw verleden niet geslaagd was. Neem het het op zoals het bedoeld is, goed!) Dit leidt ons dan weer tot een sub-tip die ik jullie niet kan ontnemen. Ik moet hem wel een beetje in een kleiner lettertype zetten, kwestie van mijn nummering gestructureerd en overzichtelijk te houden, net zoals de rest van mijn blog. (zonder succes op Tumbler zelf blijkbaar. Zoals je ziet is de wanorde niet mijn fout) Deze tip lijkt me dan ook de ideale afsluiter!

‘Tip 2.1.: Wanneer iets hard aankomt en het je emotioneel wel even uit evenwicht brengt, ga dan na of dit het effectieve doel was van de zin of dat het eerder goed was bedoeld.’

[saskiaeigenwijsz]

Een afschuwelijk verhaal

Lieve lezers,

Ik krijg heel vaak complimenten over mijn manier van schrijven. Mensen vinden de stijl leuk en vinden mijn verhalen leuk om te lezen. Deze keer zal dit heel anders zijn, ben ik bang. Dit wordt geen leuk verhaal en als je geen hele sterke maag hebt, zal ik het je ook zeer afraden om het te lezen.

Eigenlijk zou ik er een leeftijd op moeten plakken.      Dit is geen verhaal voor 16+, geen 18+, geen 21+, Maar misschien wel 45 +

Zoals jullie weten ben ik hulpverlener en aan de door mij zelf opgevraagde referenties te zien, mag ik concluderen dat ik best goed in mijn vak ben. Iedere horoscoop, of numerologisch rapport dat ik van mij zelf opvraag, vertelt mij dat ik een fantastische counselor  ben, dat ik de gave heb om mensen te helpen en naar ze te luisteren. Om echt een verschil te maken in hun leven.  Dat is mooi! Heel erg mooi. ik doe het ook graag; ik vind het fijn om mensen te laten groeien en (iets) gelukkig (er) te laten zijn in hun leven.   Ik krijg er echt een kick van als ik  iemand helemaal in de put vind, waar de rest van de wereld de persoon in kwestie heeft achter gelaten ( terecht of onterecht) en deze persoon er dan uit te halen en te laten zien hoe mooi het leven is en hoe ze zelf de controle kunnen terug pakken, om ook te kunnen genieten in die mooie wereld.   Iedereen kan dat met een beetje hulp. Want iedereen heeft een talent ,of een kracht die hij/zij in kan zetten.  Iedereen?  ik hoor een voormalig vriendin al in mijn oor fluisteren op sissende toon: “Niet iedereen kan dat Saskia”    Heel irritant dat ze dat doet. Ik leef namelijk graag in de overtuiging dat geluk een keuze is in je leven. Je kunt kiezen om bij de pakken neer te gaan zitten en te klagen, hoe zwaar en zielig je het hebt en de rest van de wereld de schuld geven van jouw ellende, maar ik kies liever voor het advies dat mijn zoon mij een paar jaar geleden gaf : 

If life gives you lemons,..... Make Lemonade!! 

Geluk zit hem namelijk niet in 10 miljoen op de bank, een kast van een huis, een geplastificeerd gezicht en 246 paar schoenen in de kast, die je eigenlijk toch nooit draagt, omdat 95% ervan kut loopt.  Geluk zit hem in houden van jezelf, een tevreden gevoel van binnen, genieten van de zon, lieve mensen om je heen, lekker slapen in je eigen bed ( of dat van iemand anders) samen eten onder het genot van een goed gesprek. En precies genoeg geld om wel je rekeningen te kunnen betalen en af en toe iets leuks te doen. 

Geluk zit hem ook in een knuffel van iemand die jou lief vindt,... of gewoon aardig. 

Geluk zit hem in een man die een vlinder voor je vangt en die vlinder richting de zon loslaat en zegt; Kijk Sas, voor jou....  die blije vlinder die opgelucht richting de zon vliegt, dat momentje met degene die de moeite nam om dat mooie wondertje van de natuur voor mij te vangen. dat is ook geluk.   

Nou kun je makkelijk zeggen: Ja maar Sas, jij hebt dat geluk, want jij hebt toevallig zo’n man die dat voor je doet. Is dat zo?   Is dat geluk?   Of is dat ook een puur gevolg van de keuzes die ik mijn leven heb gemaakt? Ik heb er namelijk na iedere hobbel, bobbel en tsunami in onze relatie weer voor “gekozen” om mijn schouders er onder te zetten. Ik heb er voor gekozen om te blijven vechten voor hetgeen waar ik in geloofde. Onze vriendschap, je leest het goed, niet onze liefde, maar onze vriendschap. Dat is namelijk de basis van onze liefde. Liefde zonder vriendschap  bestaat in mijn opinie niet. Ik heb er niet voor gekozen om bij iedere imperfectie op zoek te gaan naar iets beters, iets anders. Ik heb gekozen om mijn ruwe stekelige rotsblok te blijven bikken, schuren, beitelen en poetsen tot ik de diamant in het midden gevonden had. En hij komt nu steeds meer aan de oppervlakte,..... 

Is dat geluk? Geluk dat mij zomaar in mijn schoot geworpen is? Nee! Dat is keuzes maken en keihard werken. En dan is de uitkomst dat je gelukkig wordt van je eigen keuzes en wat mij betreft geld dat ook voor vriendschappen, een baan, je huis, etc,....

Maar die pessimistische vriendin heeft natuurlijk wel een beetje gelijk, geluk is niet voor iedereen een keuze. Maar ik hou me toch heel stevig vast aan mijn visie, omdat ik anders het leven niet meer aan kan. Ik móet geloven dat er ergens een mogelijkheid is die we zelf in de hand hebben.   Waarom heb ik dat zo nodig?  

Omdat ik bijna dagelijks de onderkant van het leven zie. Een onderkant die heel erg verschrikkelijk is. Zo verschrikkelijk dat veel mensen, jij waarschijnlijk ook, er niet naar willen kijken, maar er wél een mening over hebben.  (Ik merk dat ik afdwaal van wat ik wil gaan zeggen, maar dat moet wel even.)  Ik durf te zeggen dat je die mening niet mag hebben. Je  hébt namelijk geen idee waar je het over hebt. Het deel van het leven, waar geen keuze is, is zo complex, daar mág je gewoon niet over oordelen, als je niet precies weet wat de achtergronden zijn. Het gaat hier namelijk over mensen, mensen die als kinderen geen kans hebben gehad, omdat ze zoveel trappen van het leven hebben gekregen, dat ze nooit hebben kunnen ontwikkelen tot een gezond denkende volwassene. Mensen die zijn geboren met een psychische kwetsbaarheid en die niet de juiste mensen om zich heen hebben gehad, waardoor ze wellicht tóch een kans hadden op een volwaardig en (enigszins) gelukkig leven.  Ik weet namelijk van heel dichtbij dat het ook mogelijk is om met een persoonlijkheidsstoornis wél een carrière en een gezin te kunnen hebben. Maar dan heb je wel de juiste steun nodig, mensen om je heen die jouw krachten en talenten naar boven weten te halen.   De mensen waar ik dagelijks mee te maken heb, hebben dat allemaal niet gehad. Geen goede liefde volle ouders, geen lieve vrienden, geen krachtige partner, geen goed voorbeeld.   Daarom zijn ze op de verrotte plek terecht gekomen waar ik al jaren werk.  De plek is verrot en niet verrot.  Hij is aan de ene kant heel erg mooi, omdat er elke dag mensen naar toe gaan, mensen net als ik, die met veel plezier en passie voor deze zieke kant van het leven willen zorgen. De psychiatrie is een hele harde wereld, propvol ellende, afschuwelijke walgelijke zwart gallige uitzichtloze ellende. Niet iedereen is sterk genoeg om daar te kunnen werken. 

Dat is een gave! 

Denk niet dat je dat wel even doet. Je hebt geen idee!!! Maar het is ook leuk, we lachen er ook veel. Mét deze kapotte mensen. En heel soms ook een beetje óm deze kapotte mensen. Maar wij mogen dat, want wij zorgen ook voor ze en zo hard als we soms om hen lachen, lachen we ook om onszelf. Als je dat niet kunt, ben je namelijk geen goede hulpverlener en geen goed mens. Wij zien elke dag mensen die vechten tegen de demonen en wanen in hun hoofd, die vechten tegen de trauma’s uit het verleden, die vechten tegen de gevolgen van mishandelingen die ze is aangedaan, die vechten tegen hun verlangen naar drugs, in welke vorm dan ook, die vechten tegen ons en onze regels, die vechten tegen zichzelf en hun onvermogen. Mensen die zichzelf op verschrikkelijke wijze verwonden: Ze bonken in afzondering soms uren met hun hoofd tegen de muur, ze knippen zichzelf op armen en benen open met een nagelschaartje, ze stoppen scheermessen en glasscherven, keuken messen puntenslijpers  in de meest intieme gaten van hun lichaam, ze drukken sigaretten peuken uit op hun eigen lijf. Mensen, zoals als jij en ik,  mensen die ook kinderen zijn van iemand, broers en zussen zijn van iemand, helaas soms een ouder zijn van iemand en heel soms, bijna nooit, een partner zijn van iemand.   Nu hoor ik je denken: Laten jullie dat dan toe? Nee natuurlijk niet! Maar deze mensen zijn zo ziek, dat ze altijd wel een onbewaakt moment weten te vinden om zich zelf deze dingen aan te doen. Dát is de kant waar ik al heel lang tegen aan kijk. 

En zelfs op deze plek probeer ik mensen bij te brengen dat ze een keus hebben. Probeer ik dat diep verstopte talentje te vinden, waar ze een heel klein beetje geluk mee kunnen genereren. Want als je dan toch daar binnen moet zitten, dan moet je toch af en toe ook een momentje van geluk voelen? Moet je toch soms heel even een klein momentje blij kunnen zijn? Kunnen lachen? Iets lekkers kunnen eten? Blij kunnen zijn met een mooie tekening  of een kledingstuk dat je zelf hebt gemaakt? Iets?    Dat is wat ik doe.  

Ik heb ook heel lang gedacht dat dit mijn missie was. Ik heb namelijk wel een keus, ik heb een lief gezin, gezonde kinderen ( al vraag ik me af in hoeverre dat een gevolg van mijn keus is geweest, dat is wel een vorm van geluk denk ik) Ik heb best een leuk leven, met lieve familie en vrienden om mij heen. Mensen op wie ik kan bouwen en van wie ik kan leren. Dus in ruil daarvoor heb ik heel lang gedacht dat ik verplicht was om deze mensen, deze zwarte kant van het leven, niet in de steek te laten. Ik heb blijkbaar het talent gekregen om ze te helpen, dus dan ben ik dat ook verplicht. Iets met Karma.    Maar gisteren was ik het opeens zo verschrikkelijk zat! Ik had eergisteren een gesprek met mijn zoon, over de mooie dingen van het leven: reizen, muziek, kunst, verzorging, stijl.

Er zijn gewoon echt mensen die geld verdienen met de mooie dingen van het leven, de dingen die het leven verrijken en mooi maken. Misschien ben jij ook wel zo iemand.  Dat noem ik ook geluk.  Daarmee zeg ik niet dat ik pech heb, want ik heb er zelf voor gekozen om op deze manier mijn geld te verdienen. Ik heb er ook heel veel uitdagingen uitgehaald, successen gekend en heb ik hele mooie emoties mogen delen met hele lieve bijzondere mensen, die mij genoeg vertrouwden om me dicht bij hun kostbaarste bezit te laten, namelijk hun hart hun gevoel, hun verdriet, hun gezin. Dat is een groot kano een enorm compliment. Dat zou ik nooit pech durven noemen> ik heb er ook geen spijt van. Alleen mijn energie voor de zwarte kant is op. Dus het is tijd dat ik  me meer ga bemoeien met de mooie kanten van het leven. 

Een bezorgde moeder in haar kracht zetten. Een vader en een moeder weer met elkaar leren communiceren. Ouders laten zien hoe leuk hun kind eigenlijk is. Maar ook trainingen geven waar ik mensen vaardigheden mee kan geven om blij te zijn, met zichzelf, met het leven.  Mooie dingen creëren , blije mensen.  Daar wordt ik namelijk zelf ook heel erg blij van. Ik wil dat gaan doen op een creatieve vrolijke manier met liefde en humor. Vooral humor!! want dat is toch wel heel erg belangrijk in het leven. Een crisis is belangrijk omdat het altijd iets positiefs te weeg brengt, iets waar zonder de crisis geen ruimte voor was, maar humor en vooral lachen, is minstens zo belangrijk.  Ik kies bij deze voor de vrolijke kant van het leven en ik weet nu al dat ik daar heel gelukkig van ga worden. en hopelijk heel veel mensen met mij. En als ik daar ook nog eens een fatsoenlijke boterham mee mag verdienen, dan zal ik daar niet rouwig om zijn. Ik zal mijzelf daar toestemming voor geven. Want geld alleen maakt absoluut niet gelukkig. Geld geeft je slechts vrijheid en onafhankelijkheid en de middelen om voor anderen ook iets te kunnen betekenen. Dus het is zeker een heel wenselijk middel om ook te hebben.  Alleen als geld je enige motivatie is, dan zal je er ooit gelukkig van worden.   Geluk is ook nooit het einde van de lijn, geluk is niet het uiteindelijke doel waar je naartoe werkt, geluk is de weg erheen. Geluk zijn de mensen die met je mee wandelen, of vechten. Geluk is de ervaring die je op doet, geluk is de les die je iedere dag leert. Geluk is weten dat je de weg die je bewandelt samen aflegt.

Open deuren,... ik weet het,... maar we moeten ze blijven benoemen, want er zijn nog veel te veel mensen die de open deuren laten voor wat ze zijn en er depressief en verdrietig aan voorbij gaan,.......