#meisjesdingen | Explore Tumblr posts and blogs

nica-leesdossier-ignatius · 7 years ago

Text

Een Auto voor een Meisje

Sinterklaas in de klas

We zaten vol spanning in de kring te wachten. Ik zat in groep drie en het was Sinterklaas. De vorig dag hadden we allemaal onze zelf gevouwen schoentjes gezet, en we zaten nu te wachtten tot we eindelijk onze cadeautjes mochten openmaken. Eindelijk was het dan zover. Ik scheurde zo snel mogelijk het cadeaupapier van mijn pakje. Vol verwachting keek ik naar de inhoud. Het was een klein, paars, plastic poedeltje met onrealistisch grote ogen. Het had een roze strikje op haar hoofd dat je eraf kon halen en er weer op doen. Teleurgesteld keek ik de kring rond. Het viel me op dat niet alle kinderen zo’n plastic diertje hadden gekregen. De jongetjes hadden namelijk allemaal een autootje. Zo een die je naar achteren kunt trekken om hem op te winden en die dan keihard naar voren schiet. Ik was stikjaloers. Ik hield helemaal niet van littlest pet shop, en ik wist trouwens dat mijn beste vriend Stijn daar een hele verzameling van had. Waarom kreeg hij niet de poedel en ik de auto? Waarom werd zo benadrukt dat wij, de meisjes, anders waren dan zij, de jongens, en van verschillende dingen hoorden te houden?

Ik vind dat speelgoedfabrikanten geen speelgoed moeten maken dat alleen voor jongens of meisjes is bedoeld. Hoe kunnen we verwachten dat de volwassenen van morgen vrouwen en mannen gelijk zullen behandelen als we de kinderen van vandaag leren dat jongens en meisjes zo verschillend zijn? En zijn jongens en meisjes überhaupt wel zo verschillend of is dat aangeleerd? Wat is de invloed van vooroordelen op jonge kinderen?

Speelgoedfolder

In de Bart Smit folder van 2013 stond een pagina met de tekst: ‘Zo goed zijn als mama, dat wil jij ook!’, daaromheen zag je kleine meisjes, druk in de weer met roze strijkijzertjes en stofzuigertjes. Er was veel ophef over de folder en niet zonder reden. Hiermee leren we kleine kinderen dat het de norm is dat mama het huishouden doet. Als kinderen dit de hele tijd zien en horen, in films, op school in boeken en in folders, dan kunnen we verwachten dat ze dit gedrag later ook zelf gaan vertonen. Niet voor niets is het spreekwoord: ‘Jong geleerd, oud gedaan’. De kinderen die in 2013 leren dat de moeder het huishouden hoort te doen, stichten tegen 2040 hun eigen gezin. Zullen de rolpatronen in die gezinnen dan ook nog zo vast liggen? Als die kinderen in de praktijk brengen wat ze vroeger hebben geleerd, zal de man- vrouwverdeling in het huishouden in 2040 nog net zo scheef zijn als nu.

Hersenen

Een veelgenoemd argument voor seksespecifiek speelgoed is dat jongens en meisjes van nature verschillend zijn. Dat het ìn ze zit. Maar is dat eigenlijk wel zo? Bestaat er überhaupt zoiets als een jongens- of meisjesbrein? Nee, wijst onderzoek uit.

Neurowetenschappers publiceren regelmatig over verschillen tussen mannelijke en vrouwelijke bovenkamers. Zo zouden vrouwen een grotere hippocampus hebben dan mannen - met als resultaat een beter langetermijngeheugen. Bij mannen zou de pariëtale cortex groter zijn, cruciaal voor het ruimtelijk inzicht. Daardoor is de indruk gewekt dat sekseverschillen vastliggen in het brein. 'Ten onrechte', ontdekte de Israëlische onderzoekster Daphna Joel. Volgens Joel kun je alleen van een typisch mannen- of vrouwenbrein spreken als iemand op álle of vrijwel alle hersengebieden ofwel de meest vrouwelijke ofwel de meest mannelijke variant onder het schedeldak heeft. Daarom keek ze bij 1450 proefpersonen via verschillende MRI-technieken naar onder meer de witte stof, grijze stof, de bedrading en de dikte van de hersenschors. Slechts een heel kleine minderheid van 1 tot 4 procent van de deelnemers heeft een brein waarvan álle onderdelen de meest vrouwelijke of juist de meest mannelijke variant hebben. De norm is dus niet het verschil tussen mannen en vrouwen maar de enorme verschillen tussen individuen.

Neurowetenschapper Nienke van Atteveldt, auteur van het boek Kijken in het brein stemt ook in met de conclusies van de studie. ‘Op groepsniveau zie je wel verschillen tussen mannen en vrouwen, maar de verschillen tussen mannen of vrouwen onderling zijn gemiddeld net zo groot als die tussen de seksen’

Slechte schoolprestaties

Ondanks dat er geen specifieke verschillen zijn in het brein van jongens en meisjes, behandelen we ze toch anders. Wat is de invloed van deze vooroordelen?

Neem bijvoorbeeld het vooroordeel dat meisjes beter kunnen leren dan jongens. Volgens wetenschappers van de Britse universiteit van Kent heeft dit vooroordeel een negatief effect op de schoolprestaties van jongens. Ze lieten in hun onderzoek kinderen van 4 jaar oud naar zinnen luisteren als “Dit kind wil graag leren” of “Dit kind doet het niet zo goed op school”. Zowel de jongens als de meisjes koppelden de negatieve uitspraken eerder aan jongens, en de positieve eerder aan meisjes. In een ander experiment vertelden ze een groep jongens dat meisjes beter presteerden op school. Een tweede groep jongens kreeg te horen dat jongens en meisjes even goed presteren op school. In de toets die ze daarna moesten maken scoorde de eerste groep opvallend veel slechter dan de tweede groep. De jongens worden in hun prestaties dus beïnvloed door vooroordelen.

De negatieve invloed van vooroordelen wordt ook beaamt door hoogleraar Educational Neuropsychology Lydia Krabbendam:

“In de natuur is het zo dat de planten die het meeste licht en eten krijgen het hardste groeien. Zo werkt het in het brein ook: het gedrag dat je veel aandacht geeft, ontwikkelt zich het beste. Alle kinderen hebben een mix van jongens- en meisjestrekken. De natuurlijke neiging van ouders en leraren is echter om jongens vooral jongensdingen te laten doen en meisjes meisjesdingen. Daardoor komt de andere kant minder tot zijn recht. Het gevaar bestaat dat je je kind daarmee onbedoeld in zijn mogelijkheden beperkt.”

Begin bij je kinderen

Het is belachelijk dat er nog steeds een scheiding is tussen jongens- en meisjesspeelgoed. Niet alleen omdat jongens en meisjes qua hersenen helemaal niet specifiek verschillen, maar ook omdat je kinderen beperkt in hun ontwikkeling door alleen hun jongensachtige of meisjesachtige kant te stimuleren. Als we willen dat vrouwen en mannen in de toekomst helemaal gelijk zijn, moeten we beginnen met onze kinderen gelijk opvoeden. Daarom moeten we ophouden met het maken en kopen van seksespecifiek speelgoed.

#feminism #toys #boys #girls #seksism

1 note · View note

misscarlyenco · 8 years ago

Text

Toen het thema voor de nieuwe 40days40outifts challenge bekend werd gemaakt, “New Beginnings”, wist ik: deze challenge is mij op het lijf geschreven.

Meisjesdingen versus jongensdingen

De meeste van jullie weten inmiddels dat ik lang geleden als Remco op de wereld ben gekomen en dat ik al heel snel in de gaten had dat ik ‘anders’ was dan mijn één jaar oudere broer en dan de jongetjes in mijn omgeving. Anders dan de jongetjes om mij heen vond ik meisjesdingen namelijk veel leuker dan jongensdingen. Ik keek met afgunst naar wat de meisjes mochten dragen (jurkjes, rokjes, maillots, staartjes in het haar met leuke roze strikjes), terwijl ik het moest doen met saaie broeken, truien, kort haar en korte nageltjes. De kledingkast van mijn moeder en vooral haar prachtige trouwjurk en pumps hadden een onweerstaanbare aantrekkingskracht op mij. Maar ook haar nagellak en make-up waren niet veilig voor mij. Helaas ben ik geboren in een tijd dat de scheiding tussen jongens en meisjes heel strikt was. Het was niet toegestaan om als jongen het domein van de meisjes te betreden. Omgekeerd werd overigens wel oogluikend toegestaan: meisjes die zich jongensachtig gedroegen en alleen broeken wilden dragen. Maar een jongen in een jurk of met gelakte nageltjes was in mijn tijd echt NOT DONE. Ik had al heel snel in de gaten dat ik mijn intrinsieke behoefte om mij als meisje te presenteren in het geniep moest doen. Simpelweg omdat mijn directe sociale omgeving mijn gedrag niet zou tolereren.

Dubbelleven

En daarmee was mijn dubbelleven geboren. Vanaf dat moment nam ik iedere gelegenheid te baat als ik alleen thuis was om mijn nagels te lakken, mij op te maken en/of de kleding van mijn moeder te dragen. En zodra iemand thuis kwam, moest ik heel snel alles weer uittrekken, make-up verwijderen e.d. Mijn gehele kindertijd en puberteit heb ik dit geheim met mij meegedragen, omdat ik niet de moed had om mijn gevoelens met iemand te delen. Niet met mijn ouders, niet met mijn twee broers, niet met vrienden, niet met een leraar op school. Ofschoon het aan de buitenkant niet aan mij te zien was, was ik in mijn kinder- en puberjaren best eenzaam. Immers, ik voelde mij niet thuis bij de jongens en lichamelijk was ik overduidelijk geen meisje. Ik wist ook niet beter dan dat ik de enige was met deze ‘vreemde’ afwijking, waar ik mij ook best voor schaamde. Ik was inmiddels wel heel bedreven geworden in het verbergen van mijn andere ‘ik’, mijn ware ik. Niemand heeft ooit iets gemerkt.

NVSH

Gelukkig waren mijn ouders wel zo vooruitstrevend dat zij lid waren van wat toen de NVSH heette, de Nederlandse Vereniging voor Seksuele Hervorming. Tegenwoordig kennen wij dit als ‘Kenniscentrum Rutger’. In het ledenblad dat iedere maand op de deurmat plofte, las ik als puber voor het eerst over mannen die zich eigenlijk vrouw voelden. Er was zelfs een woord voor: transseksueel. Ik was dus niet de enige! Dat was in ieder geval winst!

UvA

Toen ik als 20-jarige na het behalen van mijn VWO diploma sociale wetenschappen ging studeren aan de Universiteit van Amsterdam, zag ik voor het eerst in mijn leven transseksuelen en travestieten in levende lijfe. Mannen die al dan niet tijdelijk als vrouw door het leven gingen en zich daar prima bij leken te voelen. En ofschoon ik mij niet geheel herkende in transseksuelen, noch in travestieten, was het wel fijn om te weten dat er meer mensen waren met soortgelijke gevoelens als ik. Voor mijn gevoel bevond ik mij ergens tussen man en vrouw in, waarbij het vrouw-zijn sterker aan mij trok dan het man-zijn. Echter, het woord transgender bestond toen nog niet. Niet dat mijn studiejaren in Amsterdam het sein waren om uit de spreekwoordelijk kast te komen. Daarvoor waren de gevoelens van schaamte nog altijd te groot, mede gevoed door mijn jarenlange dubbelleven. Sterker, het zou nog 35 jaar duren voor ik eindelijk de stap heb genomen om mezelf te zijn. Dat had overigens niet alleen te maken met moed. Ik was op een gegeven moment wel zo ver dat ik die stap wilde zetten, maar ik was inmiddels getrouwd en er waren twee kinderen in het spel.

Huwelijkse staat

In goed overleg met mijn vrouw, die vanaf het begin van mijn gevoelens op de hoogte was, hebben we besloten om de kinderen hier niet mee te belasten. Om mijn dubbelleven als het ware te continueren om zo het beeld van Remco als ‘mannelijk’ rolmodel in stand te houden. Toen de kinderen mijns inziens groot genoeg waren om dit soort complexere zaken wel te begrijpen (15 resp. 20 jaar), ben ik geleidelijk aan meer van mijn ware ik laten zien. Daarbij werd echter duidelijk dat ik daarbij voor mijn vrouw een grens overschreed: zij was immers met een man getrouwd en niet met een vrouw. Mijn transitie naar vrouw heeft uiteindelijk geresulteerd in het gezamenlijk genomen besluit op zondag 1 november 2015 om uit elkaar te gaan. Ofschoon we nog wel van elkaar hielden en houden. Liefde alleen bleek echter niet langer in staat en/of sterk genoeg om deze kloof te dichten. Het blijft heel verdrietig dat uiteindelijk mezelf vinden én accepteren, gepaard gaat met het verliezen van mijn grote jeugdliefde. Dat na 35 jaar lief en leed te hebben gedeeld.

New beginnings

En dat is waar ik nu sta: op de drempel van een nieuw begin, een nieuwe start, waarbij ik mijn vrouwelijke kant alle ruimte ga geven om tot volle wasdom te komen. Inmiddels ben ik ook voor de wet een vrouw. Luisterend naar de naam Remke Charlotte Verdegem. Mijn paspoort en rijbewijs zijn aangepast. Ik kan nog steeds geëmotioneerd raken als ik een brief krijg gericht aan ‘mevrouw R.C. Verdegem’. Ik heb medio februari 2017 het laatste gesprek met mijn psycholoog bij VUmc gehad. Maandag 6 maart jl. heb ik van VUmc de bevestiging gekregen dat de diagnose, zoals verwacht, luidt: ‘genderdysforie’. Dit betekent dat ik binnenkort mag starten met de hormoonbehandeling.

Het is het waard

Ik krijg natuurlijk wel eens de vraag of het het allemaal waard is geweest, want ja, ik heb er wel de hoofdprijs voor betaald. Mijn antwoord: absoluut! Jezelf kunnen zijn (“show your true colours“, het thema van de vorige challenge), is onbetaalbaar en samen met je gezondheid het hoogste goed. Ik heb gevoelsmatig gedurende 55 jaar het leven van een ander geleid. Niet dat ik er, wanneer ik op die jaren terugkijk, spijt van heb. Ik heb dat besluit toentertijd naar eer en geweten genomen, vooral op basis van gevoel. Maar vanaf nu richt ik mij volledig op Remke. Om Trump eenmalig (doe ik hierna nooit weer, beloofd ;-) ) te parafraseren: “Remke first.” 2017 staat in het teken van New Beginnings: het afronden van de echtscheiding, het zoeken naar andere woonruimt, het inrichten ervan en het verder verkennen van Remke. Ik heb er enorm veel zin in: ontluikende vrouwelijkheid!

"Ik kan nog steeds geëmotioneerd raken als ik een brief krijg gericht aan 'mevrouw R.C. Verdegem'." ~ Remke Toen het thema voor de nieuwe 40days40outifts challenge bekend werd gemaakt, "New Beginnings", wist ik: deze challenge is mij op het lijf geschreven.

0 notes