#maneschijn

[classicalartdark]

Edit after Omer Coppens (Zee bij maneschijn) (Rijksmuseum) (Ed. Lic.: CC BY-NC 3.0)

[mesencouragements]

© Anthony Maneschijn

[leblogdejennifer-fr]

"Faun bij maneschijn" (1900) par Léon Spilliaert (1881-1946).

[rizz07]

Tagged by: @jake-hughes and @5ebbu

Rules: tag 10(ish) people you want to know better.

Relationship status: single (forever)

Favorite colour: Royal blue and pink

Three fave food: chicken, pasta, and chocolate

Song stuck in your head: surprisingly none atm, which is a small miracle by itself!

Last thing you googled: when 9-1-1 finally starts here in NL

Last song I listened to: a Dutch children’s song called ‘in de Maneschijn’

Time: 13:43 or 1:43pm

Anything I really want now: to feel like myself again, as I’m still recovering from a nasty stomach bug

Tagging: @f1andfootball @mish-tique @suckmyballshoney @3303andmore @dutch-girl @sebchalmaxiel

[regioonlineofficial]

Op woensdag 18 september organiseert Staatsbosbeheer een vollemaanwandeling op het Aekingerzand. De Supermaan wandeling begint om 19.30 uur en duurt ongeveer 2 uur. In september kun je genieten van een supermaan! Elk jaar staat de maan een paar maanden dichterbij de aarde. Dit komt omdat de aarde niet in een cirkel rond de aarde draait, maar in een ovaal. In augustus, september en oktober staat de maan het dichtst bij. Hierdoor lijkt hij wel een stuk groter en ook het maanlicht lijkt feller. Vooral wanneer de supermaan net op komt, lijkt hij sowieso al een stuk groter. Wandelen in de maneschijn spreekt altijd al tot de verbeelding. Maar vroeger werd er ook geprofiteerd van dit extra licht, bijvoorbeeld toen men de werkzaamheden op het land vooral bij daglicht moest doen omdat de elektriciteit nog niet was uitgevonden. Oogstmaan of boekweitmaan Vroeger werd er veel boekweit geteeld in Nederland en andere landen in West Europa. Het oogsten van dit voedselgewas werd bij voorkeur 's nachts gedaan, omdat de zaadjes dan beter in de aren bleven zitten door de dauw. Omdat men hier wel licht bij nodig had, werd dit gedaan tijdens de avond met volle maan en de dagen daar omheen. In september komt de maan een aantal nachten rond dezelfde tijd op. Dit betekende dus extra licht om te kunnen oogsten en vandaar dat deze volle maan de oogstmaan of boekweitmaan werd genoemd. Ben je nieuwsgierig naar meer weetjes over de maan, de sterren en het Drents-Friese Wold? Meld je dan aan voor deze wandeling van Staatsbosbeheer.

[maraschinotopped]

artfight dump number 6. last one

characters (left to right): Bilta, Morrow, Voila, Father Tree, Maneschijn, Ash

[vlindertje052]

Het leven is niet altijd rozengeur en maneschijn #struggle #lifestruggle...

[taeminno]

Good Moms Say Bad Words T-Shirt

Good Moms Say Bad Words T-Shirt Dit T-shirt met de tekst 'Good Moms Say Bad Words' is perfect voor de moeders die weten hoe ze zichzelf moeten uitdrukken. Gemaakt van hoogwaardig katoen biedt deze T-shirt niet alleen comfort maar ook een dosis humor en zelfexpressie. Of je nu een drukke moeder bent die jongleren met taken, werk en kinderen, of gewoon een mama die een beetje pit heeft, dit T-shirt laat zien dat je alles aankan en dat af en toe een "slecht" woord helemaal niet erg is. Met dit T-shirt laat je de wereld zien dat moederschap niet altijd rozengeur en maneschijn is, maar dat een beetje humor en zelfexpressie de sleutel zijn tot het behouden van je eigen identiteit. Dus laat je innerlijke "badass" moeder zien met dit T-shirt! Wij hebben dit shirt speciaal ontworpen en zal ook speciaal voor jouw bedrukt worden. Elk shirt is daarmee uniek. ✓ Blijft mooi, ook na het wassen ✓ Snelle Levertijd ✓ Kleding van hoge kwaliteit ✓ Eersteklas bedrukkingen ✓ Tevreden klanten Wasvoorschriften: Wassen op 40°C (fijne was / wolwas-programma). Het T-shirt niet in de droger drogen en niet chemisch reinigen. Opdruk alleen binnenstebuiten strijken (op lage temperatuur).

[natracha]

Volle maan

Welkom, Danu, Grote Moeder van het Volk. De volle maan is als je ronde buik waar vruchtbaarheid geboren wordt. De heldere maneschijn verlicht ons pad en verlicht de geest met gezegende wijsheid. The Goddess Danu Helder vuur, straal met kracht en magie. Word één met de heilige vuren over de hele wereld. Gezegende bron, vul je met vrede en genezing. Stroom in de wateren van de…

[jurjenkvanderhoek]

HUPPELENDE HOND ALS BEELDMERK VAN VREUGDE

Vreugde is ook een soort liefde. Leg dat eens uit? Wanneer je blij bent houd je van het leven. Liefde is alleen maar vreugde. De zonnige zijde zien ook door de donkerte heen. Dat is niet altijd gemakkelijk. Het leven kan jou maken en breken. Jou, maar jij het leven ook. Je kunt er van alles van maken, maar vaak breekt het je bij de handen af. Titi Zaadnoordijk had ook van die bezigheden waaraan ze vreugde beleefde, maar die haar ook dikwijls in de tang hielden. In haar nieuwe bundel met gedichten, vrije verzen, maakt ze de balans op van een gezinsleven. Uit de eerste hand tekent zij kleine besognes en grote affaires uit het leven af. Haar leven, want ze blijft in de teksten dicht bij zichzelf. Maar de eeuwig durende frustratie, teleurstellingen en tegenslagen passen zo als een krap zittende jas om ieders leven. Haar gemis, haar verlangens, de spijt, het is universeel. Door deze te verwoorden en er klank aan te geven, wanneer ik de gedichten hardop lees, steekt ze mij een hart onder de riem en sterkt mijn verleden, ons heden en de toekomst. Ondanks alles blijft ze fier overeind, daar neem ik een voorbeeld aan.

Het begint meteen al bij de illustratie op de omslag. Het figuur dat een lam liefdevol knuffelt zwaait naar mij. Als teken van welkom? Uitnodiging om het boekje te openen en aandacht te schenken aan de teksten. De getekende persoon is blij, het dier tevreden, wat een vreugde in deze liefde. Ze gaat helemaal op in haar geluk, met gesloten ogen is ze zielsgelukkig met de warmte van het dier tegen haar borst. Ervan uitgaande dat het figuur vrouwelijk is. Dat moet wel, want vooral vrouwen stralen van vreugde. De liefde staat hen op het lijf geschreven.

En sla ik dan het boekje open dan springen mij figuurlijk enthousiast huppelende honden in de armen. Zaadnoordijk heeft in de mimiek van de olijke viervoeters de vreugde sprekend gekarakteriseerd. Een hond gaat voor de volle 120% voor de baas. Het is liefde uit de grond van zijn hart, uit de puntjes van de tenen. En de baas zal dat weten ook wanneer deze thuiskomt. Of dat nu pas na enkele uren is of al na een paar minuten. Dat maakt niet uit, het enthousiasme is even overweldigend groot. Vreugde is zeker een liefde. Dat dus. Zo een kleine tekening van een verrukt blijde hond is het logo van deze bundel.

En dan is daar weer dat meisje met het dier tegen haar hart gedrukt. Het is een geitje nu en misschien wel een zelfportret. Ze heeft haar ogen open en laat mij toe in haar vreugde. Ze wil de liefde met mij delen. Zaadnoordijk illustreert in het boekje zelf haar woorden met beelden. Evenwichtig tekent ze niet teveel maar net genoeg om de gedichten te verlevendigen. Realistische schetsen die de teksten in abstracte zin kracht geven. Meestal zijn het portretten van mijmerende mensen. In zichzelf gekeerd stellen ze zich echter toch extravert open voor de lezer. In stemming sluiten ze aan bij de teneur van de gedichten. Een enkele keer stapt een hond over het papier.

Titi Zaadnoordijk heeft haar bundel in vijf schijnbaar afgeronde thema's ingedeeld. Of opgedeeld is beter geschreven. Achteraf gezien, intermezzo, dit kan ik kiezen, de waarheid in pacht, vroeger is niet voorbij. Onder die noemers kan de dichter haar leven uittellen. De zegeningen optellen, de lasten aftrekken. Mistroostig kom ik de bundel binnen. Schoorvoetend stap ik over de drempel. De dichter op zichzelf kijkt terug en overziet dat niet alles even juist volgens het boekje is gegaan. Maar zitten wij niet alle ons zelf wel in de weg wanneer het er op aan komt. Wanneer een beroep wordt gedaan op ons eigen ik, balanceren we tussen moeten, kunnen en willen. Dan loop je tegen grenzen aan en raakt overbelast: “de dingen die ik liever kwijt zou raken / kan ik niet loslaten” en “kon het me maar / ineens / niets meer schelen / alles”. Dit eerste ‘hoofdstuk’ is het al omzien met spijt. De dichter beseft dat het niet enkel rozengeur en maneschijn is, niet altijd feest was wanneer je zo achteraf alles ziet en op een rijtje zet.

Vertellingen van voorbijgaande aard vormen een tussenspel, het intermezzo. Het vuur van de liefde dooft, de bron van vreugde droogt op. Ze wil dat in woorden terug pakken, dat moment alsof het eeuwig is en juist nooit voorbijgaat. “ik geloof nog steeds niet / dat wij alweer voorbij zijn”. Want het verlangen is nog in haar lijf. Ze wil de sterren uit de hemel vrijen, de pannen van het dak. Hoewel de dichter kan kiezen, legt ze als moeder op elke slak zout. Na het gemis komt het berouw. De twijfel of iedere beslissing wel de juiste was. Wat is wijsheid. De onzekerheid of het leven zo wel geleefd had moeten worden is een vraag die ook mij wel op de tong ligt. Dat ik het nauwelijks uit kan spreken, omdat ik het antwoord op voorhand weet. Die aarzeling van het leven verwoordt Titi Zaadnoordijk treffend in haar gedichten. “volhouden / doorgaan / soms ook even / stilstaan / ademhalen”.

Het schaamrood staat op de kaken, want ze dacht weer eens de waarheid in pacht te hebben. Overtuigt van het eigen gelijk is de berg te hoog en het dal te diep. Ongelijk hebben is een afgang dan. “Als ik aan mezelf terugdenk / aan het leven dat ik heb geleid / dan zie ik door alle krampachtigheid / niet meer / hoe mooi het ook was”. Ja, want vreugde is ook een soort liefde. In alle verbeten moeite en machteloze woede, waarin alle ontroering en schoonheid en liefde en plezier lijken verdwenen, staat dat als een paal boven water. Er is altijd een sprank hoop, een schicht vreugde, een vlam liefde. Je ziet niet altijd de balk in je oog en beseft niet het blok aan hun been. Maar… “het zijn niet mijn kinderen die me verwijten maken / ik ben het zelf”.

Is er dan geen zon die achter de wolken schijnt? Het leven mag dan als zand tussen de vingers door geglipt zijn… “eerst was ik nog op de helft / en ineens ben ik bijna verleden tijd”, er is zeker wel zonneschijn na regen. Vroeger is niet voorbij zolang je kunt terugzien, kunt omkijken met weemoed. Wat geweest is stemt wel melancholisch, het is evenwel geen sciencefiction of horror maar eerder een avonturenroman en soms zelfs fantastisch. De kinderen zijn het huis uit, de taak is volbracht als moeder, als ouder. Met vallen en opstaan. Maar de opdracht is never nooit volbracht, moeders mogen niet dood. Altijd blijft de zorg, de spanning. De twijfel of het zo goed was of dat het anders had gemoeten. Een algemeen wantrouwen dat het leven leidt en waaraan het zijn lijdt. Maar er is altijd een houvast, redding, vertrouwd uitzicht, blijde verwachting. Het zwart heeft altijd grijze vlekjes en zelfs een klodder wit.

Vreugde is ook een soort liefde. Gedichten en tekeningen van Titi Zaadnoordijk. Uitgeverij In de Knipscheer, 2023.

[megakarina66things-blog]

IN DE MANESCHIJN.

[jennifersblog-en]

"Faun bij maneschijn" (1900) by Léon Spilliaert (1881-1946).

[gpfansnl]

Max Verstappen heeft nog maar eens benadrukt dat hij een zeer goede band heeft met zijn race-engineer Gianpiero Lambiase. De relatie tussen deze twee is regelmatig onderwerp van gesprek vanwege de soms ietwat verhitte discussies over de boordradio. Verstappen werkt al sinds zijn debuut bij Red Bull Racing in 2016 nauw samen met Lambiase, in de paddock beter bekend als 'GP'. De twee hebben samen dan ook grote successen geboekt. Toch is het - zo lijkt het ten minste voor buitenstaanders - niet altijd rozengeur en maneschijn tussen de twee. Over de boordradio gaat het er soms verhit aan toe. Zo ook tijdens de Grand Prix van de Verenigde Staten. Verstappen moest in Texas direct vanaf de eerste ronde een probleem met de remmen zien te managen. Toen Lambiase tot twee keer toe in een remzone tegen de 26-jarige coureur begon te praten, reageerde Verstappen fel: "Niet praten tijdens het remmen!", klonk het onder andere. "Maat, deze remmen zijn zo s**t vergeleken met gisteren, wat een s**tzooi." Toen bekend werd dat Lambiase direct na de race was vertrokken, werd er gespeculeerd over dat er ruzie zou zijn tussen de twee. Onzin, aldus Verstappen: "We kunnen het altijd heel goed met elkaar vinden", klinkt het. "In het heetst van de strijd liet ik hem inderdaad weten dat ik het niet erg op prijs stelde dat hij aan het praten was tijdens het remmen. Na de race moest hij direct vertrekken om een vlucht naar huis te halen, al tijdens de in lap. Daarom zei hij: 'Ik zie je vrijdag.' En toen zeiden mensen: 'Oh, hij was echt boos', of zoiets. We kunnen het altijd goed met elkaar vinden."

[hetbeginvanik]

WLW Poem

Daar waar het altijd rozengeur en maneschijn is, het terug vinden van jezelf en mogen zijn wie je ooit was is het ook het zijn wie zij wilt. Is het ook het rekening houden met totdat jouw grenzen haar grenzen zijn en jouw principes zijn achtergebleven bij 'maar ze is zo leuk dus'. Is het ook ja bij nee en Maan die zingt over huilen tijdens lachen of lachen tijdens huilen alsof er wordt gevochten maar jouw onveiligheid op nummer twee staat want zij is één.

Omdat ze altijd zo godvergeten zoetsappig zijn en dan meer dan bullshit is.

[chatgptverhaaltjes]

Bob de Bowlingbal

Er was eens een bowlingbal genaamd Bob. Bob was altijd het middelpunt van de aandacht in de bowlinghal. Maar hij voelde zich toch een beetje eenzaam omdat niemand echt met hem kon communiceren. Op een dag raakte Bob in gesprek met een oude, versleten bowlingbal genaamd George.

George was ooit een beroemde bowlingbal, maar nu was hij een beetje aan de achtergrond geraakt. Hij was een beetje verbitterd en vertelde Bob dat het leven van een bowlingbal niet altijd rozengeur en maneschijn is. Bob was verbaasd om te horen dat George ooit beroemd was en vroeg hem hoe dat was gebeurd.

George vertelde hem dat hij ooit de perfecte game had gegooid, maar dat hij daarna nooit meer dezelfde was geweest. Hij voelde zich leeg en nutteloos, en zijn populariteit verdween als sneeuw voor de zon. Bob kon zich niet voorstellen dat het winnen van een spel zo'n impact kon hebben.

Op dat moment hoorde Bob de stem van zijn eigenaar die zijn naam riep. Hij wist dat het tijd was om weer te rollen. Hij keek terug naar George en zei: "Ik zal nooit zo beroemd zijn als jij, maar ik ben blij dat we vrienden zijn geworden." George glimlachte en zei: "Je weet nooit wat er kan gebeuren, Bob. Het leven is vol verrassingen." En met dat rolde Bob weg, wetende dat hij de beste vriend had gevonden die hij ooit had kunnen hebben - zelfs als die vriend een beetje versleten was.

[surelookbutnothingtoseehere]

The moon 🌙 shining.