#louise de hem

[edwardian-girl-next-door]

~ Louise de Hem, Le Bibliophile (1901)

via female artists in history

[museumposting]

Louise De Hem - The Oysters (1885)

[lemuseum]

[chicinsilk]

Harper's Bazaar March 1956

Christian Dior Haute Couture Collection Spring/Summer 1956. “Flèche” line. On the left, Barbara Mullen wears "Monte Carlo" a short white-faille dance dress gathered high at the chest with a bow tie and extended to a wide hem. On the right, Renée Breton in a black éclair evening dress belted above the waist with a flat satin bow and decorated with large unironed flat pleats.

Christian Dior Collection Haute Couture Printemps/Été 1956. Ligne "Flèche". À gauche, Barbara Mullen porte "Monte Carlo" une courte robe de danse en faille blanche froncée haut au niveau de la poitrine par un nœud papillon et étendu jusqu'à un large ourlet. À droite, Renée Breton dans une robe de soirée en faille noire ceinturée au-dessus de la taille avec un nœud plat en satin et ornée de larges plis plats non repassés.

Photo Louise Dahl-Wolfe

[vazgectimwagnerden]

çarklar ve makaralar.

(bu anlattıklarımın gerçek olduğuna inanmayabilirsiniz ama gerçekler.)

metronun son vagonunda bir kız. kızın bileğinde bir dövme. dövmede şöyle yazıyor: "23 juillet". 23 temmuz. ve bu tarihin etrafında bazı başka kelimeler.. ve figürler.

daha fazlasını görebilmek için kıvranıyor kıvranıyorum. sabahın körü. sabahın körü ve herkes çılgınca uykulu. bu uykulu hal insanların hareketlerini de çılgınca yavaşlatıyor... bu uykulu hal birinin hangi kitabı okuduğunu, gözlüklerinin arkasındaki göz rengini, ya da işte bileğindeki dövmede tam olarak ne yazdığını görmenin çok zor olduğu bir ağırlığa neden oluyor.

bense bu ağırlık içinde kıvranıyor... kıvranıyor... ama bir kaç durak sonra yazının devamını okumaya başarıyorum.. ah---ha!

"le feu follet".

yani... vay canına. bu anlattıklarımın gerçek olduğunu söylemiştim değil mi? gerçek. yani gerçekten böyle bir şey yaşıyorum. bir kız, louise malle'nin filmi "le fou follet"nin ismini bileğine dövme yaptırıyor. hatta bununla kalmayıp kahramanın intihar düşüncesiyle takıntılandığı tarihi de ekliyor. 23 temmuz.

bu söylediklerim tümüyle gerçek. sabah metronun son vagonunda gerçekten böyle bir kız var. ve ben bunları size gerçekten anlatıyorum.

.

yazıyı okuyabilmiş olmak, filmi hatırlamak, tarihin ne manaya geldiğini bilmek beni özgürleştiriyor... böylece vagondaki diğer insanları daha rahat izleyebiliyorum.

şimdi karşımızdaki sırada oturan bir oğlan var. o da benim gibi huzursuz ve dövmede ne yazdığına dair bir çözüm ya da bir açıklama peşinde. kızın bileğini izliyor, çözmeye çalışıyor, ama o açıdan görmesi imkansız. görsen bile bu filmi izlemiş olma ihtimalin çok düşük diye aklımdan geçiyor... hey, belki de izlemişimdir, nereden bileceksiniz? diye cevaplıyor.. hey diyorum, düşünce fısıltıların duyulabiliyor.

diyorum ki kızın dövmesi muhteşem derecede havalı. ama böyle ağır ve karanlık bir filmin ismini ve tespit edilmiş bir intihar tarihini bileğine yazdıran birisiyle nasıl bir aşk yaşamayı hayal ediyorsun? böyle şeyler önceden bilinemez, hem bir aşk yaşayacağımız fikrine nereden kapıldınız? diyor.

yoksa siz de iki insan arasındaki en yüksek ilişkinin ancak aşk olabileceğine inanan romantiklerden misiniz?

ah. olmamayı yeğlerdim- diye sızlanıyorum... hey! diyor. düşünce fısıltılarınız duyulabiliyor.

.

kız iniyor.. oğlan iniyor. ben de iniyorum. yürüyen merdivende böylece sıralanıyoruz. elini yürüyen merdivenin bandına koy diyorum. şimdi bir ağacın arkasına saklanmış cyrano de bergerac gibi hissediyorum. prense sufleler veriyorum. elini yürüyen merdivenin bandına koy ve öylece bekle diyorum.

bant, merdivenin basamaklarından daha hızlı ilerliyor. oğlanın eli kızın dirseğine değiyor. hey! diye fısıldıyor. bunun olacağını nereden bildiniz?

basamaklar ve bant birbirlerinden bağımsızlar diyorum. merdivenin basamakları dişli çarklar üzerinde, el bandı makaralar üzerinde dönüyorlar.

bir mühendislik tutarsızlığı ile temas etmiş bulundunuz. şimdi romantikleri utandırmak ya da kendi yollarınıza gitmek konusunda özgürsünüz. - kız dirseğini çekmiyor. belki de hala uykuludur ya.. ama, bileğinde 23 temmuz yazmaya devam ediyor.

oğlan elini çekmiyor. kızın bileğinde hala 23 temmuz yazıyor. tüm bunlar gerçekten oluyor mu diye düşünüyorum, tam olarak ne fısıldadınız, anlaşılmıyor diye fısıldıyor oğlan, dövmemi aslında o kadar sevmiyorum diyor kız, ama dirseğini çekmiyor,

çarklar ve makaralar arasındaki tutarsızlık büyüyor, büyüyor-

[the-forest-library]

April 2023 Reads

The Thief - Megan Whalen Turner

The Queen of Attolia - Megan Whalen Turner

I Have Some Questions for You - Rebecca Makkai

Romantic Comedy - Curtis Sittenfeld 

The Do-Over - Lynn Painter

The Summer of Broken Rules - K.L. Walther

Never Vacation with Your Ex - Emily Wibberley

Every Summer After - Carley Fortune

Off the Map - Trish Doller

If Only You - Chloe Liese

For Her Consideration - Amy Spalding

Gigi, Listening - Chantel Guertin

Yours Truly - Abby Jimenez

While You Were Dreaming - Alisha Rai

Girl Forgotten - April Henry

A Long Stretch of Bad Days - Mindy McGinnis

Rules for Vanishing - Kate Alice Marshall

The Cats of Tanglewood Forest - Charles de Lint

The Leaf Thief - Alice Hemming

The Cool Bean - Jory John

Birdgirl - Mya-Rose Craig

Wilding - Isabella Tree

Laundry Love - Patric Richardson

It Goes So Fast - Mary Louise Kelly

Diary of a Misfit - Casey Parks

A Living Remedy - Nicole Chung

Not Funny - Jena Friedman

Emotional Labor - Rose Hackman

Life in Five Senses - Gretchen Rubin

The Origins of You - Vienna Pharaon

How Far the Light Reaches - Sabrina Imbler

America the Beautiful? - Blythe Roberson

I Swear: Politics is Messier Than My Minivan - Katie Porter

Bold = Highly Recommend Italics = Worth It Crossed out = Nope

Thoughts:

This was a really good reading month, but will stand in infamy as the month that my Queen’s Thief obsession started. I am so glad I finally got around to starting the series. Thank you to everyone that yelled about it. You were not wrong. 

Goodreads Goal: 135/400

2017 Reads | 2018 Reads | 2019 Reads | 2020 Reads | 2021 Reads|

2022 Reads | 2023 Reads

[salernoah]

Vrijdag | 24-05-2024 | 24°C | Salerno | Dag 11

Waar moet ik beginnen..?

Sommige dingen moeten nu eenmaal zo zijn, maar klopt dat wel? Ik schijn een neus voor drama te hebben. Alsof ik het op mezelf afroep – soms wel. Vandaag was het echter niet mijn schuld. En omdat ik mijn verhalen toch nooit in de chronologische volgorde vertel, zal ik nu ook geen uitzondering maken.

In de tussentijd is er al zoveel gebeurd. In slechts drie dagen tijd. Dat terwijl ik (en met mij de rest van mijn leeftijdsgenoten) elke keer loop te mekkeren dat Salerno best wel saai is (wat tevens wel zo is). In deze drie dagen tijd heeft het een plaatsgemaakt voor het ander, net zo wisselvallig als het weer hier aan de kust; het heeft werkelijk waar geen nut om de weersvoorspelling te bekijken, want het weer verandert om de haverklap.

Vanavond voelde ik me namelijk vreselijk ongemakkelijk. Ik kon – en wilde bovendien – wel door de grond zakken. Hoe groot is de kans, dacht ik nog, en hoeveel restaurants zijn er wel niet in Salerno? Hoewel ik het antwoord schuldig moet blijven, weet ik zeker dat er behoorlijk veel restaurants zijn in Salerno. Hoe kan het dan dat ik vanavond met de meiden (Laura, Nadine en Louise) uiteten ben gegaan in het restaurant waar de Italiaanse man nummer 1 werkte, zonder te weten dat hij daar werkte, en nadat ik hem vanochtend doodleuk in een bericht heb laten weten dat ik hem niet meer wilde zien? Wist ik veel dat hij uiteraard in dat restaurant werkte? Neen, zeker niet. Nu denk je misschien: Maar wat bazelt ze toch nou allemaal? Nou, ik kan jullie verzekeren dat ik me enorm ongemakkelijk voelde, want ik had, ten eerste: helemaal niet verwacht de Italiaanse nummer 1 in kwestie te zien (ooit nog, bedoel ik dan), en ten tweede: had ik hem dan mogen tegenkomen, dan zeker niet op zijn thuisbasis, op deze dag nota bene. Maar snap je nu nog steeds niet wat het probleem is? Goh, neem van mij maar aan dat je niet gelijk de persoon in kwestie tegen het lijf wilt lopen nadat je hebt gezegd dat je hem/haar/hen niet meer bliefde te zien. En mocht je dat wel overkomen, hoe klein de kans dan ook, dan kan ik je met zekerheid zeggen: pijnlijker kan haast niet.

Het koste me enige moeite om mezelf bijeen te rapen, maar gelukkig was er geen plek meer in het restaurant (‘Al dente’) zelf, en werden we vriendelijk verzocht om naar de bar aan de overkant te gaan (hoorde bij het restaurant) om daar te eten. De meisjes bestelden pasta. Ik snakte naar een wijntje. Aangezien ik kort daarvoor al gesnackt had, bestelde ik geen pasta. Ik was enkel meegegaan voor de gezelligheid en ik had er al bijna spijt van. De pasta’s waren heerlijk (ik heb van iedereen een klein beetje geproefd) en werden geserveerd in een soort koekenpan (volgens mij wordt dit tonnarello genoemd). Na het eten ben ik gelijk naar huis gegaan. Ik had mezelf voorgenomen om op tijd te gaan slapen, maar morgen kan ik ook nog de hele dag slapen. Ik was erg moe.

Nu ik eenmaal aan het schrijven ben, merk ik dat ik me minder moe voel dan eerst. Ik heb vannacht hooguit vijf uur geslapen en heb daarom besloten vandaag niet naar de les te gaan. Ik was niet de enige die niet naar school is gegaan: Ilaria was zo dronken vannacht dat ze niet eens meer naar huis kon lopen en ze bij Carol is blijven slapen. Dat vertelde Ilaria zelf vandaag. Gisteravond ben ik met Valeria, Laura, Nadine en Louise naar een speakeasy geweest, The Black Monday Speakeasy, waar het décor een Franse bistro imiteerde. De cocktails waren goed en voor het eerst heb ik iemand een Blue Blazer zien maken, met de blauwe vlammen van de in de fik gezette alcohol. We hadden ons allemaal chic aangekleed en ons opgemaakt. Ik sprak met de meisjes af bij Louise thuis, waarna we Valeria in de bar ontmoetten. Onderweg naar de bar kwamen we Ilaria, Yves, Julien en Thijs tegen, die naar een feest gingen.

Rond elven zei ik de meiden gedag om met een nieuwe gedaagde af te spreken. Een andere Italiaanse man van bijna-negenentwintig (volgende weer dinsdag is zijn verjaardag) die net klaar was met zijn dienst. Ik had hem uitgenodigd in de bar, maar na een poosje touwtje trekken moest ik toch water bij de wijn doen en zodoende stapte ik in de auto bij een wildvreemde die ik diezelfde dag nog voor het eerst via Tinder had gesproken. Zo doet men dat als je jong en onverschrokken en tamelijk impulsief bent. Niks aan het handje, want ik leef nog. Gelukkig waren mijn vriendinnen wel bezorgd en dwongen ze me mijn livelocatie met hen te delen.

Wat doet men in de auto met een wildvreemde? Italiaans praten, natuurlijk. Ik oefende mijn Italiaans terwijl we richting Vietri sul Mare reden. De avond was sereen en er was weinig verkeer. ’s Avonds rondrijden is veel fijner dan overdag. ’s Avonds is de atmosfeer anders. Ook ’s avonds over straat fietsen vind ik heerlijk, maar dat terzijde. Ik werd thuis voor mijn deur afgezet (goddank, want ik had die dag al zo veel gelopen). Over de rest zullen we het maar niet hebben.

Ja, ik had die dag veel gelopen. Ik was die dag naar school gegaan (en weer terug naar huis), om vervolgens diezelfde middag weer naar school te lopen, omdat ik de meisjes (Laura, Louise en Nadine) zou ontmoeten om naar Vietri te gaan. De meisjes wilden naar het strand en ik was meegevraagd. Met de bus vertrokken we naar Vietri, in de hoop op het strand te kunnen genieten van de zon. Eenmaal aangekomen op het strand bleek het flink te waaien en deels bewolkt te zijn. De wolken dreven boven onze hoofden voorbij en erg genieten deden we niet. Die beloofde 28°C was een leugen. Er zat niets anders op dan aan de klim naar het centrumpje van Vietri te beginnen en dan maar terug naar Salerno te gaan. Hop, terug naar huis en omkleden en daarna weer naar het centrum om naar Louise’s huis te gaan voor de make-up. En zo kwam het dat ik op en neer bleef lopen. Onderweg naar Louise begon mijn been zelfs te zeuren en pijn te doen. Een fiets is zoveel makkelijker, maar al had ik hier een fiets, zou ik hier niet eens durven fietsen.

Eergisteren, woensdag, was daarentegen een vrij rustige en saaie dag. Na school had ik niks te doen. Nu kan ik me amper herinneren wat ik die dag heb gedaan behalve met Valeria en Ilaria op een terrasje te hebben gezeten en daarna met Ilaria souvenirs te hebben gekocht. Ik zag er tegenop om naar huis te gaan (wat moest ik daar immers doen?), dus besloot ik mezelf zo lang mogelijk bezig te houden in de stad. Beetje ronddwalen, beetje shoppen. Geld uitgeven is het enige wat ik doe, lijkt wel. Uiteindelijk ben ik na het kopen van een paar hebbedingetjes maar naar huis gelopen.

Ook vandaag heb ik weer geld uitgegeven; dit keer aan een ketting en een Italiaans non-fictief boek over Salerno. De kaft van het boek vind ik prachtig en de hoofdstukken zijn kort, wat het ideaal maakt om te lezen. Laura en Nadine waren met me meegegaan en hebben De kleine prins maar dan het Italiaans voor €3,90 gekocht. Ik wil die ook nog kopen, want het verhaal heb ik nooit gelezen.

Een kleine tip tussendoor: Geef nooit je blog door aan de mannen over wie je schrijft. Niet dat het uitmaakt wat ze van je vinden of over je denken, maar om verdere ongemakkelijke en/of pijnlijke situaties te voorkomen. (Misschien moet ik toch maar eens zorgvuldiger te werk gaan).

Het is nu 23:15 en laat zat. Zondag staat er een strandfeest op de planning, maar morgen zal het voor mij een rustdag zijn.

Oh ja, ik ben er deze week pas achtergekomen dat je hier gewoon uit de kraan kunt drinken. Ik had tot voorheen heel zuinig aan gedaan met water uit plastic flessen en bovendien water gekookt en laten afkoelen. Omdat Roni en ik in Napels niet zo goed reageerden op kraanwater, durfde ik het niet aan, maar zo blijkt het water toch te zuipen te zijn.

[rfsnyder]

Louise De HEM

[yyunaluvv]

"Pişmanlığın Gücü"

8. Bölüm "Çünkü ben ciddiyim"

«Morinomiya Müzik Akademisi. Derslik odası»

Eğitmen: O halde, şimdi bir sonraki temel performans için rolleri açıklayacağım.

Nene: (Kazananları bu kadar hızlı belirlediler...)

Nene: (... Ne oluyor? Geçen seferki performanstan daha fazla heyecanlanıyorum...)

Nene: (Byakkomachi-san, benden sonra gerçekten muazzam bir performans sergiledi...)

[Byakkomachi: "♪————... ♪————..."

Byakkomachi: "…Ağlama, Louise…"

Byakkomachi: "Gülümse... Dünyanın en güzel gülü..."]

Nene: (... Şok oldum.)

Nene: (Ama... yapabileceğimi yaptım.)

Nene: (Emu ve diğerlerinden ve Kazamatsuri-san'dan öğrendiklerimle, mümkün olan en tamamlanmış karakteri oluşturmaya çalıştım.)

Nene: (Yani... umarım...)

Yönetici: İlk olarak — Lucas. Rolü alacak kişi...

Yönetici: ... Byakkomachi-san.

Nene: ...!

Byakkomachi: Evet!

Yönetici: Acil durum için yedek olarak Ito-san olacak.

Yönetici: Şimdi, Louise rolü...

Nene: ...

Nene: (Beni yedek bile almadılar...)

Nene: (Byakkomachi-san ve diğer herkes harika performans sergiledi.)

Nene: (Şarkı söylemek dışında, oyunculuğum onlardan çok daha az gelişmiş.)

Nene: (... Ama...)

Nene: (Üzgünüm...)

Nene: (Yapabileceğimi yaptım ama başaramadım...)

Nene: ...

Nene: (... Anlaşıldı.)

Nene: (... Sanırım tam olarak bunu hissetmişti Imura-san.)

Yönetici: ... Rol analizini bu şekilde bitiriyoruz.

Yönetici: Bugünden itibaren temel performansa odaklanmanız gerekiyor.

Öğrenciler: Evet!

Nene: ... Bir dakikanı alabilir miyim, Byakkomachi-san?

Byakkomachi: Kusanagi-san... Neden soruyorsun?

Nene: Seni tebrik etmek istedim.

Nene: Harika bir Lucas rolü çıkardın. Performansında başarılar.

Byakkomachi: ... Evet.

Nene: Neyse, hoşça kal...

Byakkomachi: Lütfen, bekle.

Byakkomachi: Sana teşekkür etmem gerek.

Nene: ... Ha?

Byakkomachi: Bu rol için yarışan herkes benim için destek oldu. Özellikle sen, Kusanagi-san.

Byakkomachi: Hem oyunculuğun hem de şarkı söyleyişin harikaydı.

Nene: (... Birbirimizle daha sık rekabet etmeliyiz.)

Nene: (Büyümek ve hayallerimize daha yakın olmak için.)

Nene: (Şu an olduğu gibi, birbirimizi aşma çabasıyla moral buluyoruz...)

Nene: Gerçekten... Lucas rolünü oynayamayacağım için hayal kırıklığına uğradım...

Nene: Ama şu anda neler yapabileceğimi anladım.

Nene: ... Şimdi daha çok çalışmak ve karşıma çıkacak engeller ne olursa, devam etmek istiyorum.

Nene: Bu yüzden, seçmelere katıldığım için mutluyum.

Nene: ... İyi şanslar sana, Byakkomachi-san.

Nene: Ben de perde arkasında çabalarımı sürdüreceğim.

Byakkomachi: ... Evet, bana güvenebilirsin.

Byakkomachi: Ben de senin gibi iyi performans sergilemeye çalışacağım.

Nene: Evet!

Byakkomachi: Ama... Sanırım biz birbirimize benziyoruz, Kusanagi-san.

Nene: Hı?

Byakkomachi: Bunu şimdi, değiştiğini hissettiğimde fark ettim.

Byakkomachi: Ben de gerçekten iyi performans sergilemek istiyorum. Harika bir oyuncu olmak istiyorum... Hedeflerimiz birbirine benziyor.

Nene: ...!

Byakkomachi: Senin gibi insanlarla tanıştığım için mutluyum. Umarım gelecekte de böyle rekabet etmeye devam ederiz.

Byakkomachi: ... Bu arada, Wonderlands x Showtime hakkında bana anlatmak ister misin? Çalıştığın topluluktan?

Nene: Hı?

Byakkomachi: O topluluğun ne olduğunu merak ettim ve bunu direkt senden duymak istiyorum.

Nene: Tabii ki!

Nene: Sonuçta, onların desteği sayesinde bu kadar ilerleyebildim...

[ciddibisey]

O kadar uzun zaman oldu ki bazen eski beni hiç hatırlayamıyorum. Mesela kendimi daha ben gibi hissettiğim başka bir dönem geçirmedim daha önce. Hem çok iyi hissediyorum hem de kendimi önemsiyorum. Bunlar daha önce bir arada olabilen şeyler değildi. Kendimi iyi hissetmeye zorluyordum ve sonrasında bundan sıkıntı duyuyordum.

Biraz kilo aldım ama bu halimi seviyorum. Bazı hastalıklarım çıktı ama bu durum beni mutsuz etmiyor çünkü hayatımın nasıl olması gerektiğini öğretiyorlar. Garip bir minnet duygusu, harika bir salıvermişlik hali hakim her manada. Bunu yapmam gerektiğini kafama vura vura öğretti hayat. "Biraz sal", "Üzerine çok düşünme", "Değiştiremeyeceklerin için uğraşma" gibi bazı mottolar yerleşti günlerimin tamamına.

Kedilerimiz ile daha çok vakit geçiriyorum. Onların hayatlarını örnek alıyorum mesela. Hiçbir yerde sıkılmıyorlar ya. Yanımda sıkılırsa en abuk yere gidip oturuyorlar. Harika bir fikir gibi geliyor bana. Acıkınca yemek yiyorlar, canları isterse oynuyorlar ve hatta canları isterse gelip sevdiriyorlar kendilerini. İnsanın kediden bile öğrenecek çok şeyi var.

Şükretmeyi öğrendim bu arada. Hayır, dini bir çerçeveden değil. Olanlara ve olmayanlara, yaşanmış her türlü zorluğa ve bugünlere kadar gelişime. Evimin önündeki ağaçlara bakıp onların orada oluşu bile beni inanılmaz mutlu ediyor.

İnsanın sevip, sevildiği herhangi bir ortamda filizlenmeme olasılığı yok çok iyi anladım. Ben artık iyisi ve kötüsüyle kendine bayılan bir kadınım. Kendimin en iyi versiyonuna ulaşmaya çalışmıyorum. Demek ki bugün olmam gereken en iyi halim bu. İleride de ne olmak ve nasıl olmak istersem öyle olacağım.

Bu yazıyı da yazma sebebim, uzun zamandır kendi ile ilgilenemeyen herkesin kendini iyi hissedecek şeyler yaptığını okumamdan kaynaklanıyor. Bana burada aylar hatta yıllar sonra bir şeyler yazdırdınız. Tanışmıyoruz ama sizi seviyorum. -kalp-

[keynewssuriname]

Sheraldo Becker krijgt nieuwe coach bij Union Berlin

Union Berlin, de club waar Surinaams internationaal Sheraldo Becker onder contract staat, heeft de Kroatische coach Nenad Bjelica aangesteld als opvolger van Urs Fischer. Dit is een poging het lot van het team te verbeteren en de degradatiezone van de Bundesliga te verlaten. Union kondigde zondag de ondertekening van Bjelica aan, zonder details te geven over de duur van zijn contract. "Met Nenad Bjelica hebben we een ervaren coach kunnen aantrekken die in verschillende landen succesvol heeft gewerkt. Hij heeft een duidelijk idee van hoe hij ons team wil leiden en wat voor soort voetbal het moet spelen", zei Union-voorzitter Dirk Zingler. "We vertrouwen hem de taak toe om het team weer naar succes te leiden." Union genoot ongekend succes onder Fischer die de club in 2019 naar zijn eerste Bundesliga-promotie leidde en in elk van de volgende seizoenen steeds hoger, met als hoogtepunt de kwalificatie voor de Champions League. Maar dit seizoen is niet volgens plan verlopen. Union verloor negen Bundesligawedstrijden op rij voor het 1-1 gelijkspel van zaterdag met Augsburg, toen het team werd geleid door interim-coach Marco Grote en assistent Marie-Louise Eta. Eta werd het eerste vrouwelijke lid van de technische staf van een Bundesliga-team in de 60-jarige geschiedenis van de competitie. De club zei zondag dat Eta assistent-coach van Bjelica blijft totdat Sebastian Bönig terugkeert. Bjelica haalt ook zijn assistent Danijel Jumić naar de club. Bönig, die als assistent onder Fischer had gewerkt, vroeg de club vorige week om "persoonlijke redenen", om een pauze en de club gaf geen tijdlijn voor zijn terugkeer. Grote keert terug naar Union's Onder-19, het team dat hij eerder coachte bij Eta. De 52-jarige Bjelica had voor het laatst de leiding over het Turkse Trabzonspor, terwijl hij eerder onder meer de Kroatische clubs Osijek en Dinamo Zagreb, het Poolse Lech Poznań, het Italiaanse Spezia en Austria Wien coachte. "Het is mijn taak om het team uit een moeilijke fase te leiden en het terug te brengen naar zijn sterke punten", zei Bjelica in de verklaring van Union. "Ik kijk uit naar de uitdaging." Union speelt dinsdag tegen het Portugese Braga in de Champions League, daarna speelt het de Bundesligawedstrijden tegen Bayern München en Borussia Mönchengladbach, voordat Real Madrid op bezoek komt voor de laatste Champions Leaguewedstrijd van het team dit seizoen. Read the full article

[ucratakibi]

Neden Hiç Büyük Kadın Sanatçı Yok ?

Bu kitabı Kartal kitap fuarından satın almıştım, Hayalperest yayınevine ait bir kitap sanat ve sanat tarihi severler için iyi bir yayınevi ciltli ciltsiz çok iyi kitaplar var.

Linda Nochlin'in “Neden Hiç Büyük Kadın Sanatçı Yok?” (Why Have There Been No Great Women Artists?, ArtNews) makalesi 1971 yılında yayınlandığında hem sanat tarihsel hem de güncel anlamda kadın sanatçının yerini sorgularken doğru cevaplar bulmak için doğru sorular sormanın önemine de değiniyordu, Bu etkili makale, tek başına kitap halinde basılan yıldönümü baskısında yazarın kendi makalesini değerlendirdiği “Otuz Yıl Sonra” makalesiyle birlikte yayımlanıyor. Feminist, queer, ırk ve postkolonyal kuram ve çalışmalarının filizlenip yayıldığı bir dönemde “Otuz Yıl Sonra” makalesi yepyeni bir kanonun ortaya çıkışına dair çarpıcı bir değerlendirme. Louise Bourgeois, Cindy Sherman ve başka birçok sanatçıya göndermeler yapan bu makalede Nochlin eşsiz bir tutku ve hassasiyetle kadınlar ve sanat arasındaki ilişkiyi çözümlüyor. “Neden Hiç Büyük Kadın Sanatçı Yok?” çeşitli kültür ve toplumlarda etkisi yankılanan birleştirici bir çağrı niteliğinde. Nochlin’in mesajı hiç bu kadar acil olmamıştı: 2015 yılında söylediği gibi, “daha yapacak çok iş var.”

[chicinsilk]

Harper's Bazaar June 1958

Tan Arnold is wearing a little summer dress in giant stripes, blue, turquoise, teal and cobalt, falling straight from a wide neckline to the pocket hem. By Greta Plattry, in Avondale cotton. Straw sunshade, by Mr. John.

Tan Arnold porte une petite robe d'été à rayures géantes, bleues, turquoise, sarcelle et cobalt, tombant directement d'une large encolure jusqu'à l'ourlet de la poche. Par Greta Plattry, en coton Avondale. Pare-soleil en paille, par Mr. John.

Photo Louise Dahl-Wolfe

[mansetmalatya]

Hercule Poirot, Agatha Christie Uyarlaması İle Dönüyor

A Haunting in Venice fragmanı yayınlandı. Kenneth Branagh’ın hem başrolünde yer aldığı hem de yönetmenliğini üstlendiği Agatha Christie uyarlaması ufukta gözüktü. 2017’de vizyona giren Murder on the Orient Express (Doğu Ekspresinde Cinayet) ve geçen yıl izleyicilerle buluşan Death on the Nile’in (Nil’de Ölüm) ardından yeni nesil Hercule Poirot uyarlamalarına bir yenisi ekleniyor. Kenneth Branagh’ın yönetmenliğindeki serinin üçüncü filmi, ilhamını Agatha Christie’nin Türkçeye Elmayı Yılan Isırdı olarak kazandırılan Hallowe’en Party kitabından alıyor. A Haunting in Venice, Christie’nin bir Cadılar Bayramı partisi sırasında cinayeti çözmekle görevlendirilen dedektifin izini sürüyor. Hikâyede Dedektif Poirot, 13 yaşında bir kızın tek tanığı olduğu cinayeti çözmeye çalışıyor.  Yeni uyarlama, tıpkı Death on the Nile’de olduğu gibi filmin hikâyesini güncelleyerek bazı değişikliklere imza atıyor. Hallowe’en Party’nin perdeye taşınması, Branagh’ın önceki iki uyarlamasına kıyasla daha cesur bir karar olarak yorumlanıyor. Yönetmenin önceki iki adaptasyonu, Christie’nin en tanınmış iki romanına dayanıyordu. 1969 yılında yayımlanan Poirot romanı Hallowe’en Party ise görece yazarın az bilinen eserleri arasında yer alıyor. Branagh daha önce yaptığı bir açıklamada “bu unutulmuş romandan özel bir şeyler çıkarmak için çabalayacağından” bahsetmişti. A Haunting in Venice filminin oyuncu kadrosunda Branagah’a eşlik edenler arasında Tina Fey, Michelle Yeoh, Jamie Dornan, Kyle Allen, Camille Cottin, Jude Hill, Ali Khan, Emma Laird, Kelly Reilly ve Riccardo Scamarico gibi isimler yer alıyor. İlk iki filmde olduğu gibi Michael Green bir kez daha senarist koltuğuna geçiyor. Green, Logan filmi ile 2018 yılında Oscar adaylığı almasıyla da adından söz ettirmişti. Filmin yürütücü yapımcıları arasında Louise Killin ve James Prichard yer alırken yapım ekibinde Judy Hofflund, Ridley Scott, Simon Kinberg ve Mark Gordon görev alıyor. Disney çatısı altındaki 20th Century Studios’un yapımcılığını üstlendiği A Haunting in Venice filmi 15 Eylül 2023 tarihinde beyaz perdedeki yerini alacak. Kaynak: Collider Read the full article

[psikonauti]

Louise De Hem (Belgian ,1866-1922)

The Japanese doll ,1887

[salernoah]

Dinsdag | 21-05-2024 | 23°C | Salerno | Dag 8

Vitrine bij Bar Rosa

Helaas voel ik me niet helemaal lekker. Ik heb keelpijn en ben verkouden. Omdat ik me niet al te best voelde, ben ik tijdens de pauze naar huis gegaan en heb ik geslapen. Onderweg naar huis heb ik bij de markt nog wat fruit gekocht en zag ik de Italiaanse marktjongen. Hij zag mij echter gelukkig niet, dus kon ik hem ontlopen. We hadden eigenlijk afgelopen zondag afgesproken, maar daar is het uiteindelijk niet van gekomen. Ik zag het niet zo zitten. Thuis heb ik een dutje gedaan (zeg maar gerust anderhalf uur lang) en nog voelde ik me moe. Ik wilde eerst nog naar de lezing over de Italiaanse handgebaren gaan, die op school werd gegeven, maar daarvoor voelde ik me te beroerd. Ik ben thuisgebleven en heb zojuist mijn huiswerk gemaakt en nog een paracetamol genomen. Bij de apotheek had ik vanochtend heel dure keelpastilles gehaald (dan is het maar te hopen dat deze ook enigszins werken). Hopelijk voel ik me morgen beter.

Op school hebben we il condizionale semplice/presente geleerd: de voorwaardelijke wijs: zowel lastig als gemakkelijk tegelijk. Eigenlijk is de vervoeging van deze werkwoordstijd niet lastig, maar je moet wel goed opletten. Bij werkwoorden die op –are eindigen, verandert de ‘a’ in een ‘e’. Daarnaast heb je nog de onregelmatige werkwoorden, maar die zijn niet bijzonder lastig.

Het uitspreken van sommige woorden is best wel een uitdaging... di-men-ti-che-reb-be-ro... of zo...

Wist je dat ze in Italië ook Expeditie Robinson hebben? Het staat nu aan op tv, maar in het Italiaans heet het programma L’isola dei famosi. Het is nu dag drieënveertig. Verder is er niks op televisie. Ik ga zo pizza bestellen, misschien om mee te nemen om thuis op te eten; ik weet niet of ik zin heb om daar te eten.

Over pizza gesproken: gisteren ben ik met twee nieuwe Nederlandse meiden (van tweeëntwintig en bijna-negentien) en een Franse naar Nettuno (gelateria) geweest, waar je voor €2,20 een goede vegetarische pizza kon scoren. Dat was gelijk mijn avondeten. Daarvóór waren we met een groep een ijsje gaan eten bij een andere gelateria, vlakbij het strand. Helaas heb ik geen foto gemaakt van alle ijssmaken, maar het waren er veel. Veel aparte smaken, vooral, zoals fuori di latte (karnemelk) en andere smaken waarvan ik niet wist wat het was. Ook hadden ze een ijssmaak met baba’s! Ik nam, heel saai, munt met chocolade en stracciatella. Het was een zeer smaakvol ijsje.

Voor ons ijsje hebben we gezamenlijk geluncht bij Nonna Maria, waar ik met Valeria al eens eerder na school heb geluncht. Voor €8 heb je een heerlijke vegetarische pasta (dikke pasta die op udon noodles lijkt). Deze keer hadden ze dit type pasta niet, dus kreeg ik gnocchi (ook erg lekker) met dezelfde pastasaus.

Ons groepje dat uit een handjevol jongeren bestond is sinds de komst van nieuwe studenten gegroeid. Ons groepje bestaat nu uit: Valeria (Brazilië), Julien (Franstalig Zwitserland), Yves (Duits-Zwitsers), Illaria (Duits-Zwitsers), Thijs (Harderwijk), Nadine (Ede), Laura (vergeten welke Nederlandse stad, ergens bij Wageningen in de buurt?), Louise (Parijs, maar half Zwitsers), Carol (Braziliaanse die ik maar twee keer heb gezien) en nog een paar anderen.

Na ons ijsje ben ik met Louise, Laura en Nadine naar het strand gegaan. Het was gisteren 28°C. Die temperatuursveranderingen doen me denk ik ook geen goed. Vanochtend was het fris. Ik had spijt dat ik mijn trui niet had aangedaan. Toen ik terug naar huis liep miezerde het zelfs. Nu is het weer zonnig en aangenaam genoeg. Nu ik wel trek begin te krijgen, denk ik dat ik me zo omkleed en dan naar Addor i pizza, het pizzarestaurantje vlak naast de groente- en fruitmarkt, loop.

Bij Addor i pizza kun je ook een pizza met frietjes krijgen. Ik vraag me af of de Italianen daadwerkelijk zo'n pizza zouden eten, maar misschien wel. Ik sla deze even over...