#lorz

[atzpodien477]

[lorz-ix]

Dawn of the Monsters (2022)

Ah yes, one of those flavor of the month, indie beat 'em ups. This one has a theme that I happen to enjoy a bunch, I'm sure it could be fun.

I know the phrase gets thrown around a lot, but this is a love letter to kaiju and tokusatsu media. The story and world building hit every note and they hit it right. I absolutely adored learning about the setting bit by bit, and I fell in love with the cast of characters. It's wonderfully done. You love to see the environmentalist message, very adequate for the genre, and the effort put into making the conflict feel global, with most of the key characters originating from a completely different part of the world, each adding different human perspectives.

As for the playable characters, they give off this impression of "knockoff Godzilla or Ultraman", but the fact that they're not tethered to those franchises lets them put their original spin into the formula, while also paying homage to the icons. Each of them has a ton of alternate color palettes with even more fun references to other media. In combat, they're all very distinct, which is a treat, since it brings a lot of variety between the few of them.

That combat though. It's not my favorite beat 'em up whatsoever, but it's still relatively unique. RPG vibes, with emphasis on equipped passive skills, stat boosts and status effects. Each character has at least one non-damaging ability, or at least some sort of effect that incentivizes thinking about how you use said abilities, giving you buffs and the like. I particularly enjoyed mixing and matching the equipments to come up with strong combinations or new strategies.

Overall, this is a bit of a highlight for the end of the year. I never imagined a game like this to capture me so much, and especially not when I considered the moment to moment gameplay to be good, but not top tier. If what I already said sounds enticing, then I enthusiastically suggest you play it.

[jockifotopress]

Premiere bei der Nationalmannschaft

„Es war eine andere Welt und früher oder später möchte ich in der 2. Handball-Bundesliga spielen“, so die 19-jährige Hannah Lorz vom HC Erlangen nach der Lehrgangpremiere der U19-#Nationalmannschft in Nordrhein-Westfalen

[bengiyo]

Living With Him Ep 8 (Finale) Stray Thoughts

Last week, Kazuhito decided to preemptively reject himself for Natsukawa even as Natsukawa was trying to confess, and then the plot contrivances arrived to separate them ,as Natsukawa decided to abandon all of the talking to each other of the early half of the show, before going into a spiral from a heteronormative comment from Kazuhito's mom. All this happened instead of Kazuhito waking from his sick slumber and saying, "I've always relied on you." Instead we ended on a missed running moment.

We are in such a weird space with them right now. I'm not sure I know what all is bogging down Natsukawa in terms of his own goals around Kazuhito. He likes him, but there was the mom comment on top of the Kazuhito self rejection.

Yes, Haruna, please save this boy from another spiral.

I really like Haruna a lorz and really wish this conversation had happened an episode or two ago. This does not feel like a finale problem.

Haruna I think wanted to get punched so he could hold it over Kazuhito forever.

"I want to be with you forever" feels like way too much for how slow the last few episodes have been.

Cutesy pecks after the way that man exhaled in episode 3?? Please be serious!

Not Haruna welcoming her aboard the ship.

Why did the mom ask that weird question last week if she was going to give the yukata of approval?

Man, what was the point of dragging out the last three episodes if we were going to rush the getting together portion?

Final Verdict: 6, This Should Have Been a Contender. Truly, episode 3 was one of my favorite episodes of BL in a long time, and I can't believe this show wasted that. Episode 4 having them be awkward around each other felt correct, and then this show meandered around for three episodes only to blitz to the end. The show is called Living With Him and I feel like they should have let us live through their transition. They handled the actual admission of feelings so quickly. There's so little time spent in Kazuhito releasing feelings he's held for so long. This doesn't feel correct at all! What a letdown. This could have been one of the best BLs of all time and now it's just going to be forgotten. That sucks, because I really liked Sato Ryuga's performance.

[keeperthemultiversemom]

Keeper, what is your relationship with Archivist?

(I ask this because I found out you lost some other ask of someone questioned the same or similar thing and that it was the Reveal of some lore so I asked this so you can do it still!)

You are the most helpful little helper ( even if in the end I found the ask I thought I lost lmao )

But, for your good help anyway, I'll ramble about Keeper's relationships

I think it's stuff I mentionned before but only in tags so here's an explanation of Keeper's relationships !

•Adopted children, characters that she actually raised: Archivist (by @/pom3-cryns), Morpheus (by @/finstel) [this may include more characters later on]

•Characters that are like foster children to her : Filante, Messenger

•'Neighbors kid' she cares for as her own : Trader, Courier, Observer

•Friends (on equal level, so less of a maternal connections) : Filante, Wayfinder, Watcheye

•Patients (those she cared back to health): Stitcher, Faceless, most of the other characters you may see in her domaine

Most people, y/n or you viewers fall in the patient or neighbors kid category btw, depending on what you need from Keeper

•Coworkers/Part of the oob system like her : Observer, Solver, Shopkeeper, Watcheye, Archivist, Admin

•Cousins : the Nyxies, any Nyxies really, but most often 1.0, 2.0 and 3.0. And also Muse. Keeper see them as cousins because I'm their creators, she'll feel that way with most of my AUs

Damaged relationship : Stitcher, Admin

You may notice some characters are in multiple categories, and it's too highlights the complex relationships she has. It's full of nuances. Archivist is her son but also a coworker. Filante started out as a foster kid but things developped between them to a point that kind of relationship hurt them both, so Keeper had to take a step back and let Filante go so they could be on equal grounds.

I hope this lil bit of lorz sharing wasn't too much

New asks are coming tonight ! And hopefully during the week too

I have to comb through what I can answer and start to show more lore more frankly

In the mean time, reminder that I have a website where a lot of stuff was revealed, and in some of the lastest asks I gave away a lot of stuff too

The crew decided that we could stop teasing the lore and instead being more frank about it, so get ready for that whenever it comes lmao

[yellobb]

Y’all I just found out about the 1904 Olympics marathon and I am losing my mind over how batshit insane it was. Buckle up y’all because this is one hell of a story

For some historical context, the 1904 Olympics were held in St. Louis and it was the first Olympics hosted in the U.S. It was paired up with the 1904 World’s Fair, so there was a hell of a lot going on in the city at the time

First, let’s meet some of our contestants:

American Thomas Hicks and four other Americans were all experienced marathoners

American Fred Lorz, who was able to compete after placing in a “special five mile race” sponsored by the Amateur Athletic Association. He did all his training at night

Ten Greeks who had never run a marathon before

Two South African men from the Tsuana tribe who were in St. Louis as part of the World’s Fair. They were apparently the first black Africans to compete in the Olympics, which is super cool. Less cool was the fact that they weren’t wearing any shoes

Cuban Félix Carbajal, a 5ft (1.5m) tall man who had fundraised his journey to the Olympics. This man got to New Orleans, lost all his money on a dice game, then had to walk and hitchhike his way to St. Louis. Mind you, that is almost 700 miles. He shows up to the race, having not eaten in 40 hours, dressed like THIS:

This man gets another bullet point because apparently his trousers were all the way down to his boots when he got there. Another Olympian took pity on him and cut them with scissors

Now for the race itself. It is in the 90s (32 degrees Celsius) and humid. For some god awful reason, they decided to start the race at 3pm, so it’s the hottest part of the day. The course is only 24.85 miles (40km) long instead of a standard 26.2, but that doesn’t mean this was an easier race. On the fucking contrary, it was hellish. I’ll let the Smithsonian article about this explain it because they do it much better than I ever could:

Now, I’ve never ran a marathon before, but I looked it up and the current recommendation is that water stations are placed every two miles.

The race is a go and things are off to a nasty start. American William Garcia almost becomes the first fatality of an Olympic event because he inhaled so much dust that his stomach was hemorrhaging. He was found unconscious by the side of the road by a local couple and had to be hospitalized. Apparently he would have bled to death if he’d been left for an hour longer.

But the dust isn’t the only issue. Apparently, Len Taunyane, one of our South African participants, gets chased a mile off course by wild dogs. He still placed 9th.

Probably my favorite participant is our boy Félix. Félix was stopping to chat with spectators in the middle of an Olympic race. At one point he stopped a car because he saw that the riders were eating peaches and asked if he could have some. They refused, but he snatched two anyway and ate them while he ran. He later came across an orchard and stopped to eat some apples, but apparently the apples were rotten, so he got stomach cramps and took a nap. HE STILL GOT FOURTH PLACE. That’s how much of a shitshow this race was, and we’re not even done.

Fred Lorz starts getting cramps around the 9-mile mark and decides to hitch a ride with one of the cars that is guiding them. He’d been leading the charge for a while and was a crowd favorite to win.

The other leader of the pack and favorite to win, Thomas Hicks, started having to use a support crew at the 10-mile mark. He was begging them for water, but they refused. He somehow managed to keep trucking along, though.

Seven miles from the finish line, Hicks’ handlers started feeding him egg whites mixed with strychnine, which is literally rat poison. There were literally no rules against performance-enhancing drugs yet, so this was apparently above-board.

Lorz gets out of the car he was riding in after 11 miles and just,,,, kept running????? He finished the race and was declared the winner. He was about to be given a gold medal when “someone called an indignant halt to the proceedings with the charge that Lorz was an imposter.” Lorz claimed it was all a joke and that he wouldn’t have actually accepted the award, but was still banned from competing in future marathons. That is, of course, until this decision was overturned in time for him to run in and win the Boston Marathon the next year.

Now Hicks had seen Lorz pass by. He was not doing too hot at all, but finding out that Lorz had been disqualified and he was still in the lead helped his motivation. He was given another dose of egg whites and strychnine with some brandy to wash it down, which, sure. Why the fuck not at this point?

At this point, he began to hallucinate. He started to believe that he had 20 more miles left to go instead of just two. He kept begging for food and rest, but his handlers just gave him more brandy and two more egg whites because of course he was. By the time he made it to the finish line, he was literally being carried by his handlers while his feet shuffled, but that was apparently good enough and he was declared the winner.

It took four doctors and a full hour for Hicks to recover enough to even leave the area after the race. He apparently lost eight fucking pounds during the course of the race. Hicks pretty much retired from racing after that (I wonder why) and became a professional clown, which really is just the cherry on top

Of the 32 people who competed in the race, only 14 finished. After everything, they literally almost removed the marathon as an Olympic event because it was deemed “indefensible on any ground but historic,” and honestly? After reading all that fuckery, I can’t even blame them.

Another note about Félix, because this man baffles me: apparently he was sponsored by the Greek government to compete in a 1906 marathon in Athens, but he never turned up. Newspapers in Cuba claimed he died, but he just??? Showed up a year later in Havana perfectly fine. Turns out he managed to get the date of the marathon wrong.

Sources:

[mic0]

Som ocs I made bc I was bored, imma just put them in as my BABTQFTIM ocs, and/or their own lore

(Changed Lorz's eye)

[sosuaveh]

My Red Dead Online Character, Lorz. Fanfic coming soon.

[mathoinyanarts]

Fighting Game Scrimblo Art 4 Lorz Collage

Art of Wallachia and Shermie that I made for @lorz-ix

He has big plans for these lil goons

[v-anrouge]

Vine boom

GOOD LORZ?????+$+3+23 HE LOOKS SO GOOD

[myslodsiewniav]

KACZKA W POZIOMKACH - czyli fun na DnDHAT :D

Byliśmy wczoraj na randce. W kinie. Na D&D. :D :D :D

Bawiłam się fantastycznie! :D

Polecam ten film na odstresowanie każdemu: po pierwsze zapewnia eskapizm, po drugie jest komedią przygodową z dystansem do siebie i z meta komentarzami, po trzecie jest po prostu ślicznie zrealizowany!

Świat DnD został potraktowany poważnie i zgodnie z kanonem, ale jednocześnie poszedł TAK bardzo do przodu w stosunku do tego, jak wygląda w np: w serii Dragonlance (tej z Raistlinem). Kurcze no! Tak bardzo mi się podoba co robi współczesna popkultura z systemami RPG. :D Tj. do czego dojrzeli ludzie grający i kształtujący tę fantastyczną rzeczywistość. :D

Dialogi w filmie jak żywcem z sesji xD łezka w oku się kręciła na wspomnienie własnych sesji sprzed lat. I tych, których słuchałam w formie podcastu podczas ćwiczeń na siłce i w parku cały 2021 i 2020 (kudosy do "Spalmy to!" oraz "Critical Role", awwww)! I tych, które rozgrywaliśmy w 2022 i w 2023! Jejku, jak my dawno nie graliśmy w klasyczne D&D! Tyle cudownych systemów jest dostępnych, jest w czym wybierać, ale jednak klasyka... Ech. Serduszko mocniej biło!

Trafiliśmy na sali między "swoich", bo do kina przyszły po prostu całe ekipy graczy (niektórzy jak po filmie się okazało są w trakcie własnych kampanii :D). I między sobą wymieniali się uwagami, które czasem rozbawiały całą salę, a czasem były jakimiś nawiązaniami do ich sesji lub po prostu inside jokami, które rozbawiały ich tak, że zarażali śmiechem wszystkich na seansie (i prowokowały pytania do sąsiadów "zrozumiałeś o co chodziło?" xD bo czasami warto się upewnić :P, może chodzi o jakieś nawiązanie do kanonu gier lub książek xD).

I my też tak ten film oglądaliśmy! Totalnie co chwilę nam się o czymś przypominało, jakieś takie rzeczy, które dla nas znaczą dużo (bo wspólnie przeżyliśmy swoje sesje, bo rozmawialiśmy o rozkminach, o lorze, o ogromie możliwości jakie dają różne systemy by popasać własną wyobraźnię!). Albo nawiązywaliśmy skojarzeniem do słuchanych sesji w formie słuchowisk-podcastów. Albo po prostu rozumieliśmy meta-komentarze zrozumiałe tylko dla graczy np: w jednej scenie "gracz postaci" (tj. ktoś spoza filmu, ktoś kogo istnienie domniemamy, być może scenarzysta), którą oglądamy na ekranie ewidentnie wyrzucił 1 na 20k xD (tj. jedynkę na dwudziestościennej kostce) - to jest zabawne slapstickowo dla widza, który nigdy nie grał w RPG, widzi na ekranie taki humor lekki, dla dzieci. Czyli widz, który nie miał do czynienia z RPG dostaje zabawną scenę w filmie, coś w rodzaju niesamowitego pecha Kapitana Jacka Sparrowa do lądowania w tarapatach, które przekuwa na swoją korzyść. Takie typowe wykaraskanie się z problemów przez protagonistę opowieści przygodowej. Ot, bohater w nieprawdopodobny sposób ląduje w sytuacji, która jest niedorzecznie śmieszna, chociaż nie mieliśmy podstaw sądzić, że ten bohater w tej sytuacji wyląduje na podstawie wcześniejszych scen. Taki humor z kojota i strusia pędziwiatra, albo z Tomma i Jerry'ego. :D

A dla gracza RPG to jest po prostu szalenie dostarczające, gdy widzisz na ekranie kina to, co nie raz się działo podczas sesji, to co wspomina się potem przy piwie w sylwestra i co nas przyprawia o ból brzucha ze śmiechu, a co zostało uwzględnione przez scenariusz "DnD: Honor of thieves" xD: że twój protagonista (twój awatar w tym świecie, Ty! we własnej wyobraźni, twoje alterego) jesteś w wirze heroicznych wydarzeń! Emocje przyspieszają tętno! Szykujesz się do epickiej szarży/ciosu, masz przygotowane zaklęcia, strategie, odpowiednie statsy, świetne miejsce wyjściowe na mapie (tej rozgrywki i w historii twojego bohatera), walnąłeś już przemowę odwołującą się do wyższych wartości xD, masz najlepszy sprzęt, morale masz wysokie, chcesz stać się superbohaterem swojej historii, to TEN moment! - od monumentalnego czynu bohaterskiego dzieli cię tylko rzut kością! A wyrzucasz 1 i jesteś porażony szokiem, krzyczysz coś w stylu "COOO?" albo "NIEEEEE!!!" xD, z frustracji aż podskakujesz na krześle, niedowierzasz niesprawiedliwości zasad, rozładowujesz szok śmiejąc się z niedowierzania, a wszyscy towarzysze z drużyny, przy stole lub w okienkach na skype rechoczą w głos widząc tą kompromitację: z jednej strony wiedzą jak to boli (bo każdy to przeżył w jakimś momencie :P), a z drugiej strony całe przygotowania, które poczyniłeś dotychczas już w tej chwili wiadomo, że są zupełnie zmarnowane, napięcie heroiczne TEGO momentu się popisowo roztopiło, a kałuża wysycha z każdym oddechem na kolejne chichoty :P, a twoja postać już wlazła na grabie i dostała w ryj cios kijem, tylko nikt jeszcze nie wiem jak bardzo to się odbije na rozgrywanej fabule! I wtedy wjeżdża Mistrz Gry, który sprawdza statystyki, dokonuje szybkich obliczeń mechaniki i z sadystycznym (ale nie pozbawionym sympatii) uśmieszkiem opisuje totalną porażkę i kompromitację twojego jeszcze chwilę temu posągowego bohatera - kreśli coś tak skrajnie niemożliwego, tak głupiutkiego i niedorzecznego by oddało "automatyczną/krytyczną porażkę" jak jest interpretowany rzut na 1 kostką dwudziestoboczną w systemie Dungeons & Dragons. xD To musi być przerysowane, to musi być tak skrajnie głupiutkie i jednocześnie rozbijające budowaną wcześniej atmosferę, ośmieszające dla postaci, która była o krok od największego heroizmu w swoim fantastycznym życiu, ale jednocześnie nie poniżające - by gracz nadal miał fun z zabawy. I to zostaje z graczami. To spontan. To jest coś, co się dzieje w naszych wyobraźniach, a w co wszyscy w drużynie jesteśmy zaangażowani emocjonalnie, co nas bawi, ale bawi do łez, bo to żart sytuacyjny.

I nagle na ekranie kina widzisz Chrisa Pina złapanego w pętle liny która pojawiła się znikąd i WIESZ co się stało. I wiesz ile emocji za tym stoi. I nie możesz nie rechotać na głos! Po prostu nie możesz! I nie możesz nie powiedzieć do sąsiada przez łzy śmiechu "wyrzucił 1! xD" dokładnie w tym samym momencie, gdy sąsiad przez śmiech informuje cię "critical fail!" xD

No świetny film! Jestem ciekawa ile sesji RPG przywiodło scenarzystów do posklejania dialogów w jeden scenariusz. :D Bo się dzieje!

Też cała drużyna była cudowna!

Byłam w kinie z O., a z racji, że każde z nas preferuje pewien rodzaj postaci WIEDZIAŁAM co go najbardziej poruszy, a on - co mnie.

Moje postacie, kiedy gramłam w D&D to zwykle były niemal 1:1 postaci typu Doric - mam jakąś-tam magię (żywiołaki, zaklinacze, druidzi - nie chciałam grać od początku magami, bo za bardzo przypominali mi strukturę kościelną i byłabym na początkowych poziomach zbyt bezbronna by mieć fun z zabawy), raczej wybierałam bycie mieszańcem nieawiadomo-czego (tego i tamtego, co mi do pomysłu akurat jest potrzebne w danej sesji), miałam w statystykach budowę taką, która mi pozwoli na rozwój bardziej w stronę łotrzyka lub maga (bo nie wiedziałam na co się zdecydować, uznawałam, że zdecyduję później), jeżeli tylko mogłam miałam jakiegoś chowańca z futerkiem (rzadziej z piórami, chociaż moja najważniejsza w życiu postać była łowczynią z sokołem - razem z V. [wspomnienia: teraz V. to mąż mojej przyjaciółki, poznali się na mojej 18-stce, a to był mój ziomeczek z internetu od gier MMORPG, ech, wspomnienia piękne i przyjaźń na całe żyćko] wchodziliśmy na jakiś klif i napierdalałam łukiem z dystansu do walczącego poniżej bossa, co jakiś czas posyłałam sokoła z desantem xD, chroniłam naszego gildiowego kapłana V., który cały czas rzucał błogosławieństwo i leczenie na resztę drużyny, podczas, gdy krótkodystansowa ekipa kotłowała się kilka metrów poniżej z bosem, a i tak ja dostawałam expa za jego ubicie xD - większość mojej gildii to moi obecni najbliżsi przyjaciele).

Zwykle, gdy graliśmy lata temu w DnD wyobrażałam sobie, że będę TAKA zadziorna, TAKA błyskotliwa, TAKA wiodąca prym (charyzmę dawałam wysoką przy tworzeniu postaci), ale jakoś przytłaczały mnie statystyki, którymi z uwielbieniem operowali pozostali xD (lol) i moja postać podobnie jak Doric mówiła mało, najczęściej odwoływała się do zdrowego rozsądku w reakcji na pomysły co bardziej heroicznych łotrzyków, praworządnie dobrych (rycerze i paladyni, bleh) czy bardów w drużynie, zwracała uwagę na błędy logiczne, a jak miałam coś do wykonania to mniej mówiłam, a więcej pokręconych rzeczy robiłam (np: odbyłam kiedyś jako żywiołaczka wody całą pokręconą akcję z zatopionym lochem by coś-tam dla drużyny zdobyć, nie pamiętam nawet co - po prostu nie wiedzieliśmy jak to zrobić by wejść do zatopionego lochu, mag nie miał odpowiednich czarów, paladynka mnie irytowała nawiązaniami do honoru i jakimiś monologami z dupy, łotrzyk się kłócił z NPCem próbując przepchnąć swój niedorzeczny i wymgający wielu wybuchów i dywersji pomysł i nagle do mnie dotarło, ku mojemu zaskoczeniu, że moja postać nie musi oddychać pod wodą - i weszłam. I to było dla mnie samej zadziwiającą przygodom! Totalnie niespodziewaną, ekscytującą, musiałam reagować prędko na info o Mistrza Gry. Po prostu nie przewidziałam takiego obrotu spraw projektując tę postać - taka cheroina z przypadku była z mojej żywiołaczki). Totalnie vibe Doric. :P

Tak, Doric była mój avatar w tym filmie :D

Chociaż teraz gram innymi postaciami - chyba dojrzałam do bycia jednak charyzmatyczną i wiodącą prym postacią xD. Albo może nie mam punktu odniesienia? Bo nie wiem jak TERAZ bym grała w D&D, bogatsza o doświadczenie graczki i doświadczenie życiowe, porównywanie siebie 34 letniej do siebie 15-20 letniej to chyba nie jest punkt wyjścia dobry :P A dodatkowo postaci którymi TERAZ, w ciągu ostatnich dwóch lat grywałam istniały w innych systemach RPG - postać z Zewu Cthulu to w zasadzie protagonista Harisona Forda w swoich filmach z lat '90 xD. To ja - jakoś tak wyszło - zapodawałam niepoprawne teksty i robiłam głupie rzeczy, które kiedyś mnie przyprawiały w słabość (bo to głupio brawurowe, ryzykowne) i zarazem podziw (ja zbyt się bałam zginąć, szacun, że inni mieli więcej odwagi prowadząc swoje postaci w ten sposób i zarazem mieli wiedze o tym, jak czytać te wszystkie wykładniki na karcie postaci - w Zewie to ogarniam). No nie wiem, a jestem ciekawa. I tak najbardziej kocham mojego Batmana-bez-fortuny w Sybirpunku xD to dla mnie było jak operacja na żywym organizmie! Jak dekonstrukcja antycznego dzieła! Batman bez fortuny TAK BARDZO NIE DZIAŁA xD hahaha Śmiać się chce, nikt chyba w drużynie nie rozumiał jak wiele mam funu z grania tą postacią. :P

Jeżeli chodzi o mojego partnera w jego serduszku szczególne miejsce zajmują postaci o budowie tanka (tj. jakoś się nigdy nad tym nie zastanawiałam, ale w środowisku nigdy nie mówi się "mój barbarzyńca ma budowę czołgu" tylko "mam bild tanka" :P teraz przetłumaczyłam do połowy i jakoś tak mi niezręcznie) - uwielbia grać postaciami będącymi jednoosobową ciężką artylerią (ja nie znoszę - też w moim życiu, z mojego doświadczenia tę budowę wybierali zwykle koledzy, których niezbyt lubiłam: mansplaning był grany, mizoginii, wyznawali patriarchalne wartości, wybujałe ego itp, ale mój chłopak wcielając się w te postaci jest takim kochanym misiem z tatusiowym sucharowym żartem, z zacięciem auto-satrycznym i mnie rozbraja :P; podobnie Radek grał Rocky'ego w Spalmy to! - bohater z serduchem na ręku).

Dlatego kiedy tylko Holga miała swoją autoprezentacje w filmie WIEDZIAŁAM, że on ją pokocha! I pokochał! I ja też pokochałam!

Holga jest super! Najlepszy tank w historii tanków. :D I moim zdaniem najcudowniejsza postać tego filmu! Żałowałam początkowo, że nie była ogrzycą (byłoby jeszcze lepiej w ramach lore), ale silna, zielona kobieta, kopiąca tyłki jest już w Guardiansach i Shreku, więc to nawet dobrze, że jest po prostu człowiekiem. :D Jej sceny walki były tak fantastycznie dostarczające! I co najlepsze nie czuło się tego, że być może niektóre obiekty, które podnosiła były dla niej "za cieżkie" - że po prostu dla aktorki unoszenie niektórych obiektów mogło być z powodów biologicznych ograniczeń fizycznych wymagające, mięśnie by inaczej mogły pracować. W takich momentach zwykle czuć, że w ramach choreografii ktoś jest podnoszony na linkach, albo, że topur tylko WYGLĄDA na wykonany z metalu, a tak naprawdę to pianka. A tu nie miałam tej potrzeby zawieszania niewiary - widziałam, że aktorka wkłada w walkę siłę i że wszystko co robi i kogo podnosi jest totalnie w jej zakresie siły. Nadludzkiej siły. I to było fucking amazing! Bawiłam się tak super oglądając ją w walce! :D :D :D Aż teraz mam ciary! Holga cudowna! I to w każdej scenie - jak mówiła coś niedorzecznie głupiego (pewnie nawiązując do swojej statystyki - zwykle siła jest u tanka budowana kosztem punktów inteligencji, ale na sesjach z tej intencjonalnej głupoty czasem wychodzi duży humor osoby grającej tankiem - te "głupie" komentarze często są bardzo mądre i świetnie komentują wydarzenia w grze :P) i jak napieprzała

Też cudowne było to, że dostarczała w filmie kwestie (takie hasła, czasem równoważniki zdań), które jeszcze kilka lat temu, a juz na pewno dekadę temu mógłby powiedzieć w kinie tylko właśnie turbo-przypakowany, męski mężczyzna (Stalone, Schwarzenegger itp), tak w ramach stereotypu twardziela, a jakimi na sesjach od lat dla beki, dla oddania swojej wizji, dla wczucia się w kanon bez skrępowania operują dziewczyny tworząc swoje żeńskie postaci o bildzie tanków itp :D :D :D (zarazem wkurzając swoją radością z kreowania takich postaci swoich mizoginistycznych kolegów z przerostem ego, wyznających patriarchalne wartości, którzy natychmiast muszą przerwać grę by wytłumaczyć koleżance, że kobieta tak nie może mówić, bo kobiety inaczej powinny się zachowywać i koleżanka powinna o tym wiedzieć, nawet jeżeli mowa o zachowaniu fantastycznej barbarzynki o nieludzkiej sile żyjącej w wyimaginowanym świecie Forgoten Realms :P - właśnie z tym się bujałam na sesjach i dlatego niektórych kolegów z gildii nie ma wśród moich znajomych :P)

CUDOWNY był paladyn. OMG, Regé-Jean to taki piękny człowiek xD ale nie mogę wyrzucić z pamięci... Ech. Dobra, spokojnie. Po kolei. :P

Więc protagonista był oczywiście cudownie zagrany i bez niego ten film by nie trzymał się tak dobrze. Chris Pine ma zacięcie komediowe, pięknie wygląda w błękitnych koszulach (czy mam wrażenie czy Netflix "Wiedzminem" ustanowił nowy kolor domyślnych ciuszków dla barda? Kiedyś bard ubierał się domyślnie na zielono, miał trochę dodatków kolorystycznych i koniecznie czapkę jakąś fantazyjną, a począwszy od netflixowskiego Jaskra mamy modę na piękny odcień błękitu we wdziankach i chyba się on przyjął) i jest świetnym aktorem. Jego gra i jego wątek mnie angażowały totalnie, byłam zakochana i świetnie mi się śledziło jego losy w takt znanej prawdy o tym, że najbardziej lubimy te piosenki, które już znamy :P CHOCIAŻ to nie jest koniecznie prawda o DnD, bo akurat w tym nurcie KIEDYŚ głównym wodzirejem drużyny był wojak. Ale jako fanka mangi i animę widziałam w Edzie takiego bohatera jak Naruto: z dobrym serduszkiem, który troszkę zbłądził, ale stanie się przyjacielem całego świata! :P Nie zaskoczył mnie jako protagonista po prostu, ale dostarczał uciechy. :D Jednak najwięcej funu dawały mi interakcje między członkami drużyny po prostu :D

Dlatego przejdę do paladyna. xD xD xD Bo to jest.... wyobraź sobie, że ktoś w końcu ubrał w odpowiednie słowa, sceny i dialogi esencję tego CZYM są paladyni na sesjach RPG (bo w książkach i komiksach to troszkę inaczej wygląda, autorzy scenariuszy mają skilla by napisać dobrą postać, zbudować napięcie i dramatyczność niezależnie od rzutu kości, a bardziej pod cel rozwoju bohatera i/lub fabuły). Ktoś W KOŃCU pokazał czym są praworządnie dobre postaci klasy paladyn. I OMG! Kisłam! Na każdej scenie! xD Wyślę polecenie obejrzenia tego filmu i życzenia retrospekcji wspólnych sesji wszystkim osobą z którymi kiedyś grałam w D&D xD bo TO JEST TO co nas wszystkich, całą resztę drużyny TAK BARDZO wkurwiało! Esencja tej "mądrości" paolocohelizmowej (co zresztą na ekranie komentuje Ed xD), tej niedorzecznie pompatycznej szlachetności wypływającej z przerysowanego dobra xD która tylko w głowach graczy, brzmi i wygląda jak "zachowanie godne podziwu i szacunku całej reszty". OMG - paladyni to świetna klasa, ale tak drażnią tym kijem w dupie! I najlepsze jest to, że mój chłopak zaszeptał przy którymś dialogu, prosząc mnie o potwierdzenie czy też mam wrażenie, że paladyn jest osobą na spectrum autyzmu? Co kurde, jest jakby celną obserwacją xD - bo jedna z osób z którą kiedyś grywałam w DnD, a która grywała paladynem jest osobą na spektrum autyzmu (żeby nie było: tylko jak odgrywał paladyna, szlachetnego i bezgrzesznego mieliśmy ochotę mu nogi z dupy powyrywać, bo jego interpretacja szlachetności to było to, co odwalał na ekranie Rege-Jean xD Gdy ten kolega grał łotrzykiem cudownie się z nim bawiłam! Jeszcze lepiej, gdy grał łotrzyka-detektywa! Był super kompanem! Ale jako paladyn - non stop żyłka mi chodziła :P).

Do tego Regé-Jean jak tylko się pojawił na ekranie spowodował w moim mózgu taki ciąg: "Ojej, jaki piękny człowiek!"->"Czy ja tego aktora skądś znam?"->"Mam wrażenie, że coś z nim oglądałam"->"No ba! To ten piękny książę, który robił żonie na schodach hot minetkę w Bidgertonach! Totalnie hot!"

No i w pamięci miga mi scena z Bridgertonów, gdy zawładnięty pasją mężczyzna pożera krocze swojej partnerki i zarazem przetwarzam obraz czystego jak destylat paladyna maszerującego w pięknym mundurze na ekranie... i mój mózg się wywalił, totalny error, nie mógł tego połączyć w jedno, wartości się wykluczały. xD Skończyłam więc chichocząc jak małolata, bo hahaha seksik xD a potem miałam z samej siebie facepalm xD, bo to tylko dowodzi temu jak dobrym aktorem jest Rege-Jean Page. Nie potrzeba errorów. To aktor, mój mózg nie może tej osoby sklejać z jego bohaterami. xD

Ech.

Muszę lecieć, bo nie mam czasu, a mam jeszcze tyle przemyśleń!

A! I Bradley Cooper i kaczka w poziomkach! OMG, jak ja chcę spróbować KACZKI W POZIOMKACH! xD (tak, to mogło paść wyłącznie na sesji D&D z ust niziołka, bo brzmi zarazem prawdopodobnie, egzotycznie i niedorzecznie xD KOCHAM!)

Anyway - polecam! Bawiłam się świetnie! Świetna ekipa była w kinie! Myślę, że atmosfera jaką miałam na tym seansie podkręciła radość z bycia widzką :D

Świetnego mam towarzysza do mojej kampanii przygód życia. Nie wiem jak długo będziemy iść razem (na razie nie chcę myśleć nawet o tym, że nasze drogi kiedyś mogą się rozejść), ale mam nadzieję, że jak najdłużej, bo to zajebisty facet! :D I świetny przyjaciel!

[leseigneurdufeu]

Blorbo(s), noun.

Of Blor-, from latin belor, es, um, he who walks in an uncertain way, who staggers (according to Grant, 1993), and before that from greek belors, to topple, with possible roots in ancient sumerian, of Bel, drunk man, and Lorz, walking (for Pope, 1994)

And of -bo, from germanic roots -baus (Grant, 1993, explanation on which Pope agrees) or the ancient french baulx (according to Marmaduke, 1998), gave the middle-english word bawes, only trace in modern english being in the word blorbo, a “sign put on outside commodities’ doors to indicate their nature” (Grant, 93), or more simply “a sign specific to outdoors toilets’ doors” (Marmaduke, 98).

Put together to form “blorbo”, which means either (modern transcription by Pope) “a character whose vices make them amicable”, “an imperfect concept necessary to one’s health” (for Grant) or, more simply put by Marmaduke, “a tumbler’s shitpost”.

[lorz-ix]

Star Fox (1993)

Far from my first rodeo with the space furries, I simply got my hands on a physical copy and decided to replay the adventure on original hardware.

It will take some time to get used to, it has obviously aged quite badly, but if you can put up with the frame rate and don't mind the crude visuals, I think it's still great. I didn't remember it being as hard as it was though! Some of the routes at least, the easier ones are still manageable for most players.

I took this revisit as an opportunity to also explore the secrets that I never went out of my way to see personally. I wasn't sure how to get any of them, but you'll find guides all over the internet. Warping from one level to another is standard for that era of games, but the famous slot machine secret boss was a good laugh. It was easy, but it took a goofy amount of time to defeat.

Anyway, Star Fox is good. You'll be able to find a way to play it, so go do it.

[half1house]

Lorze Baar

[bingoary]

Zorp meep grop grop lorz?

xerp vlorg zarb gom...

[korrektheiten]

2,8 Milliarden Euro: 2,8 Milliarden Euro Konjunkturflaute: Hessen plant hohe Neuverschuldung

Die JF schreibt: »Hessens Finanzminister Alexander Lorz plant, 2,8 Milliarden Euro neue Schulden allein 2024 zu machen. Grund für die Neuverschuldung sei die schlechte Wirtschaftslage. Die Schuld dafür sucht Wiesbaden anderswo. Dieser Beitrag 2,8 Milliarden Euro Konjunkturflaute: Hessen plant hohe Neuverschuldung wurde veröffentlich auf JUNGE FREIHEIT. http://dlvr.it/T7Kl85 «