#listy fryderyka chopina

[donospl]

Tomasz Stańko „Listy Chopina. Improwizacje”

Tomasz Stańko „Listy Chopina. Improwizacje”

Narodowy Instytut Fryderyka Chopina, 2022 Narodowy Instytut Fryderyka Chopina kontynuuje serię Polish Romantic Jazz tym razem sięgając po archiwalne nagrania Tomasza Stańki z Festiwalu Chopin i jego Europa z roku 2014. Prezentowany wówczas w Sali Koncertowej Filharmonii Narodowej program powstał na zamówienie wspomnianego Festiwalu. Tomaszowi Stańce towarzyszył dość oryginalny, międzynarodowy…

[fryderyk-chopin]

"Woyciechowski do mnie pisał, żebym oratorium komponował (…). Odpisałem, czemu fabrykę cukru zakłada, a nie klasztor kamedułów albo dominikanek."

— Chopin, reagując na nieproszone rady w liście do Juliana Fontany, 8 sierpnia 1839

[osobypostacieludzie]

Stefan Kisielewski ( Kisiel, Teodor Klon, Tomasz Staliński, Julia Hołyńska, Jerzy Mrugacz ) - polski prozaik, publicysta, kompozytor, krytyk muzyczny, pedagog, poseł na Sejm PRL II i III kadencji z ramienia Znaku, członek założyciel Unii Polityki Realnej.Od 1990 przyznawana jest Nagroda Kisiela. W 2015 została powołana Fundacja im. Stefana Kisielewskiego. Syn Zygmunta i Salomei z domu Szapiro (ciotki Hanki Sawickiej), bratanek Jana Augusta Kisielewskiego, satyryka i współzałożyciela kabaretu „Zielony Balonik”. W latach 1929–1931 studiował polonistykę i filozofię na Uniwersytecie Warszawskim, a także od 1927 roku w Konserwatorium Warszawskim (obecnie Uniwersytet Muzyczny Fryderyka Chopina), gdzie w latach 1934–1937 uzyskał dyplomy z teorii muzyki (1934), kompozycji w klasie K. Sikorskiego (1937) i fortepianu w klasie J. Lefelda (1937). W latach 1938–1939 przebywał w Paryżu, gdzie chciał studiować kompozycję pod kierunkiem Nadii Boulanger, lecz udało mu się uczestniczyć tylko w jednej lekcji.W okresie międzywojennym rozpoczął działalność jako kompozytor, krytyk oraz literat; w 1932 roku opublikował pierwsze recenzje muzyczne w dwutygodniku „Echo Tygodnia”. W latach 1935–1937 był sekretarzem redakcji „Muzyki Polskiej”, od 1935 roku publicystą i recenzentem muzycznych pism: „Pion”, „Bunt Młodych”, „Polityka” oraz „Zet”. Po powrocie z Paryża w kwietniu 1939 r. objął stanowisko kierownika muzycznego Rozgłośni „Warszawa II”.Po wybuchu wojny brał udział w kampanii wrześniowej, okres okupacji spędził w Warszawie, działając jako pedagog, akompaniator oraz pracownik Wydziału Delegatury Rządu na Kraj. W 1942 r. ożenił się z Lidią Hintz. Podczas powstania warszawskiego pracował w radiu. Podczas powstania stracił większość dorobku kompozytorskiego.Po wojnie osiedlił się w Krakowie. W 1945 roku założył „Ruch Muzyczny”, którego był redaktorem naczelnym do 1948 roku. Po zlikwidowaniu pisma z przyczyn politycznych, następnie reaktywowaniu, był w latach 1957–1959 członkiem zespołu redakcyjnego. W latach 1945–1949 wykładał przedmioty teoretyczne w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej (obecnie Akademia Muzyczna) w Krakowie. Usunięty z uczelni przez władze komunistyczne w 1949 roku uczył prywatnie kompozycji (do jego uczniów należał m.in. A. Walaciński). Równocześnie zajmował się pracą kompozytorską, literacką oraz dziennikarską.W latach 1945–1989 (z przerwami w latach 1953–1956, kiedy wydawanie pisma zawieszono, w latach 1968–1971 w związku z cenzurą dotyczącą zakazu publikacji Kisielewskiego, w latach 1981–1983, czyli w okresie stanu wojennego) był publicystą, felietonistą „Tygodnika Powszechnego” w cyklach Głową w ściany, Bez dogmatu, Pod włos, ��opatą do głowy, Gwoździe w mózgu i Wołanie na puszczy. W latach 1950–1953 był redaktorem „Przewodnika koncertowego” Filharmonii Krakowskiej, w latach 1955–1957 autorem radiowych Rozmów o muzyce, w latach 1956–1961 prezesem koła Związku Kompozytorów Polskich w Krakowie. W 1961 roku osiedlił się w Warszawie.W latach 1957–1965 był posłem na Sejm PRL, razem m.in. z Tadeuszem Mazowieckim, w ramach grupy Znak. W 1957 i w 1961 roku wybrany do Sejmu PRL z listy Frontu Jedności Narodu. W 1964 roku był jednym z sygnatariuszy Listu 34. W latach 1965–1968 piastował stanowisko redaktora naczelnego wydawnictwa muzycznego „Synkopa”, w latach 1971–1974 prezesa sekcji muzycznej ZAiKS-u; czterokrotnie był członkiem zarządu głównego Związku Kompozytorów Polskich, był także członkiem Związku Literatów Polskich. W 1968 za krytykę cenzury (użył wtedy na zebraniu Związku Literatów Polskich słynnego określenia „dyktatura ciemniaków”, jednak – według jego własnej interpretacji zamieszczonej w Dziennikach – nie wobec władzy, a właśnie cenzorów) zabroniono mu publikacji na trzy lata, został także pobity przez tzw. „nieznanych sprawców”. W 1976 podpisał list 14 przeciwko represjonowaniu uczestników radomskiego czerwca. W 1984 opublikował w „Tygodniku Powszechnym” tzw. „Moje typy” („listę kanalii”), pozbawioną komentarza listę nazwisk osób, które szczególnie aktywnie zajmowały się propagandą w PRL.Twórczość publicystyczna Kisielewskiego nacechowana była duchem pragmatyzmu i liberalizmu, a jednocześnie – biorąc pod uwagę czasy w jakich przyszło mu żyć – była wybitnie niepokorna. Mariusz Urbanek stwierdził, iż był on „najchętniej czytanym, choć najmniej słuchanym dziennikarzem PRL-u. Komuniści nie chcieli go słuchać, bo mówił, że jest ich wrogiem. W wolnej Rzeczypospolitej nie słuchali go przyjaciele, bo mówił, że się z nimi kompletnie nie zgadza”. Kisielewski znany był też ze swojego przewrotnego charakteru – kiedy Leopold Tyrmand sprawił sobie zupełnie nowy samochód, Kisiel wziął cegłę i na karoserii wydrapał mu wielkimi literami wyraz „DUPA” (po tym incydencie panowie nie odzywali się do siebie przez rok). W kwestiach polityczno-społecznych reprezentował poglądy konserwatywno-liberalne. Był jednym z założycieli Ruchu Polityki Realnej w 1987 oraz Unii Polityki Realnej w 1989. Sympatyzował też z Porozumieniem Centrum. Po 1989 roku po nieporozumieniach z redakcją „Tygodnika Powszechnego”, która zaczęła cenzurować jego felietony, odmówił dalszego publikowania swoich tekstów w tym tygodniku i przeniósł się na łamy „Wprost”, gdzie zgodził się na udzielanie krótkich wywiadów, komentując aktualne wydarzenia. W 1990 ustanowił doroczną Nagrodę Kisiela, przyznawaną najpierw przez niego samego, a po jego śmierci przez kapitułę złożoną z jego syna Jerzego i laureatów z lat poprzednich.W latach 1968–1980 pisał osobisty dziennik, który objął kilka brulionów. Dziennik został wydany po jego śmierci, pod nazwą Dzienniki. Jego syn Wacław był współtwórcą duetu fortepianowego Marek i Wacek, a córka, Krystyna Kisielewska-Sławińska, jest romanistką i tłumaczką. Młodszy syn, Jerzy Kisielewski, jest dziennikarzem radiowym i telewizyjnym. Grób Stefana, Wacława i Lidii Kisielewskich na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie Stefan Kisielewski skomponował wiele utworów muzycznych, utrzymanych w stylu XX-wiecznego neoklasycyzmu, za które był wielokrotnie nagradzany w kraju i za granicą. Był również autorem szeregu powieści, książek o muzyce (m.in. Gwiazdozbioru muzycznego), a także setek felietonów i publikacji politycznych, między innymi w czasopiśmie Res Publica Nowa. Autor terminu socrealizm liturgiczny.

[transparentcollectionarbiter-fan]

„Sercem Polak” – opowieść o życiu Chopina (3) „Tych nocy czarodzieje”

„Sercem Polak” – opowieść o życiu Chopina (3) „Tych nocy czarodzieje”

Fryderyk Chopin

Pierwszym nauczycielem Fryderyka Chopina gry na fortepianie był stary Czech – Wojciech Żywny. Mały uczeń miał lat 7, gdy ta dziwaczna i niezwykła postać pojawiła się w jego życiu. Odziany w zielony surdut, z którego nieodmiennie zwisała potężna czerwona chustka, w przekrzywionej peruce i nosem koloru chustki, purpurowym od potężnych dawek tabaki, będzie Żywny listy do swego pupila…

[fryderyk-chopin]

"Na obiad mi się ubierać nie chciało, wieczór u siebie przegrałem, przenuciłem śpiewami znad Wisły."

— Fryderyk Chopin w liście do rodziny w Warszawie, Paryż 1847

[fryderyk-chopin]

"Co do walczyka, który miałem przyjemność dla Pani napisać, proszę go zachować – błagam – dla siebie. Nie chciałbym, aby ujrzał światło dzienne. Natomiast pragnąłbym usłyszeć Panią grającą go i wziąć udział w jednym z Jej wytwornych przyjęć... Jeszcze dźwięczy mi w uszach Adagio Hummla, które Pani grała kilka lat temu w Paryżu u Erarda, i zapewniam Panią, że mało jest muzyki fortepianowej – mimo wielkich koncertów tutejszych – która pozwoliłaby mi zapomnieć, z jaką przyjemnością słuchałem Pani owego wieczoru."

— Fryderyk Chopin w liście do Anny Karoliny de Belleville-Oury, Paryż, 10 grudnia 1842

[fryderyk-chopin]

''Wchodzę w Twe położenie: żaden teraz Polak spokojnym być nie może, kiedy idzie o śmierć lub życie jego ojczyzny. Życzyć jednak należy, abyś na przyszłość pamiętał, kochany przyjacielu, żeś wyjechał nie po to, aby tęsknić, lecz aby w swej sztuce ukształcić się i zostać pociechą i chwałą swojej rodziny i kraju.''

— Stefan Witwicki, odwodząc Fryderyka Chopina od powrotu do kraju w celu dołączenia do powstańców przeciw rosyjskiej tyranii, 6 lipca 1831

[fryderyk-chopin]

''Wiesz, ile chciałem czuć, i po części doszedłem do uczucia naszej narodowej muzyki.''

— Fryderyk Chopin w liście do Tytusa Woyciechowskiego, 25 grudnia 1831 roku

[donospl]

Kasia Pietrzko Trio / Maciej Kądziela / Andrzej Chyra „Norwid”

Kasia Pietrzko Trio / Maciej Kądziela / Andrzej Chyra „Norwid”

Narodowy Instytut Fryderyka Chopina, 2022 Projekt nazwany początkowo „Listy Norwida” powstał na zamówienie festiwalu Chopin i jego Europa i po festiwalowej premierze prezentowany był jeszcze na kilkunastu koncertach. Na wydanym staraniem  Narodowego Instytutu Fryderyka Chopina albumie znajdziemy studyjne nagrania tego programu. Płyta trwa niepełne trzy kwadranse i znajdziemy na niej dziesięć…

[transparentcollectionarbiter-fan]

„Sercem Polak” – opowieść o życiu Chopina (3) „Tych nocy czarodzieje”

„Sercem Polak” – opowieść o życiu Chopina (3) „Tych nocy czarodzieje”

Fryderyk Chopin

Pierwszym nauczycielem Fryderyka Chopina gry na fortepianie był stary Czech – Wojciech Żywny. Mały uczeń miał lat 7, gdy ta dziwaczna i niezwykła postać pojawiła się w jego życiu. Odziany w zielony surdut, z którego nieodmiennie zwisała potężna czerwona chustka, w przekrzywionej peruce i nosem koloru chustki, purpurowym od potężnych dawek tabaki, będzie Żywny listy do swego pupila…

[transparentcollectionarbiter-fan]

„Sercem Polak” – opowieść o życiu Chopina (3) „Tych nocy czarodzieje”

„Sercem Polak” – opowieść o życiu Chopina (3) „Tych nocy czarodzieje”

Pierwszym nauczycielem Fryderyka Chopina gry na fortepianie był stary Czech – Wojciech Żywny. Mały uczeń miał lat 7, gdy ta dziwaczna i niezwykła postać pojawiła się w jego życiu. Odziany w zielony surdut, z którego nieodmiennie zwisała potężna czerwona chustka, w przekrzywionej peruce i nosem koloru chustki, purpurowym od potężnych dawek tabaki, będzie Żywny listy do swego pupila podpisywał:…

[transparentcollectionarbiter-fan]

„Sercem Polak” – opowieść o życiu Chopina (3) „Tych nocy czarodzieje”

„Sercem Polak” – opowieść o życiu Chopina (3) „Tych nocy czarodzieje”

Pierwszym nauczycielem Fryderyka Chopina gry na fortepianie był stary Czech – Wojciech Żywny. Mały uczeń miał lat 7, gdy ta dziwaczna i niezwykła postać pojawiła się w jego życiu. Odziany w zielony surdut, z którego nieodmiennie zwisała potężna czerwona chustka, w przekrzywionej peruce i nosem koloru chustki, purpurowym od potężnych dawek tabaki, będzie Żywny listy do swego pupila podpisywał:…