#listy fryderyka chopina

[fryderyk-chopin]

"Woyciechowski do mnie pisał, żebym oratorium komponował (…). Odpisałem, czemu fabrykę cukru zakłada, a nie klasztor kamedułów albo dominikanek."

— Chopin, reagując na nieproszone rady w liście do Juliana Fontany, 8 sierpnia 1839

[osobypostacieludzie]

Stefan Kisielewski ( Kisiel, Teodor Klon, Tomasz Staliński, Julia Hołyńska, Jerzy Mrugacz ) - polski prozaik, publicysta, kompozytor, krytyk muzyczny, pedagog, poseł na Sejm PRL II i III kadencji z ramienia Znaku, członek założyciel Unii Polityki Realnej.Od 1990 przyznawana jest Nagroda Kisiela. W 2015 została powołana Fundacja im. Stefana Kisielewskiego. Syn Zygmunta i Salomei z domu Szapiro (ciotki Hanki Sawickiej), bratanek Jana Augusta Kisielewskiego, satyryka i współzałożyciela kabaretu „Zielony Balonik”. W latach 1929–1931 studiował polonistykę i filozofię na Uniwersytecie Warszawskim, a także od 1927 roku w Konserwatorium Warszawskim (obecnie Uniwersytet Muzyczny Fryderyka Chopina), gdzie w latach 1934–1937 uzyskał dyplomy z teorii muzyki (1934), kompozycji w klasie K. Sikorskiego (1937) i fortepianu w klasie J. Lefelda (1937). W latach 1938–1939 przebywał w Paryżu, gdzie chciał studiować kompozycję pod kierunkiem Nadii Boulanger, lecz udało mu się uczestniczyć tylko w jednej lekcji.W okresie międzywojennym rozpoczął działalność jako kompozytor, krytyk oraz literat; w 1932 roku opublikował pierwsze recenzje muzyczne w dwutygodniku „Echo Tygodnia”. W latach 1935–1937 był sekretarzem redakcji „Muzyki Polskiej”, od 1935 roku publicystą i recenzentem muzycznych pism: „Pion”, „Bunt Młodych”, „Polityka” oraz „Zet”. Po powrocie z Paryża w kwietniu 1939 r. objął stanowisko kierownika muzycznego Rozgłośni „Warszawa II”.Po wybuchu wojny brał udział w kampanii wrześniowej, okres okupacji spędził w Warszawie, działając jako pedagog, akompaniator oraz pracownik Wydziału Delegatury Rządu na Kraj. W 1942 r. ożenił się z Lidią Hintz. Podczas powstania warszawskiego pracował w radiu. Podczas powstania stracił większość dorobku kompozytorskiego.Po wojnie osiedlił się w Krakowie. W 1945 roku założył „Ruch Muzyczny”, którego był redaktorem naczelnym do 1948 roku. Po zlikwidowaniu pisma z przyczyn politycznych, następnie reaktywowaniu, był w latach 1957–1959 członkiem zespołu redakcyjnego. W latach 1945–1949 wykładał przedmioty teoretyczne w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej (obecnie Akademia Muzyczna) w Krakowie. Usunięty z uczelni przez władze komunistyczne w 1949 roku uczył prywatnie kompozycji (do jego uczniów należał m.in. A. Walaciński). Równocześnie zajmował się pracą kompozytorską, literacką oraz dziennikarską.W latach 1945–1989 (z przerwami w latach 1953–1956, kiedy wydawanie pisma zawieszono, w latach 1968–1971 w związku z cenzurą dotyczącą zakazu publikacji Kisielewskiego, w latach 1981–1983, czyli w okresie stanu wojennego) był publicystą, felietonistą „Tygodnika Powszechnego” w cyklach Głową w ściany, Bez dogmatu, Pod włos, Łopatą do głowy, Gwoździe w mózgu i Wołanie na puszczy. W latach 1950–1953 był redaktorem „Przewodnika koncertowego” Filharmonii Krakowskiej, w latach 1955–1957 autorem radiowych Rozmów o muzyce, w latach 1956–1961 prezesem koła Związku Kompozytorów Polskich w Krakowie. W 1961 roku osiedlił się w Warszawie.W latach 1957–1965 był posłem na Sejm PRL, razem m.in. z Tadeuszem Mazowieckim, w ramach grupy Znak. W 1957 i w 1961 roku wybrany do Sejmu PRL z listy Frontu Jedności Narodu. W 1964 roku był jednym z sygnatariuszy Listu 34. W latach 1965–1968 piastował stanowisko redaktora naczelnego wydawnictwa muzycznego „Synkopa”, w latach 1971–1974 prezesa sekcji muzycznej ZAiKS-u; czterokrotnie był członkiem zarządu głównego Związku Kompozytorów Polskich, był także członkiem Związku Literatów Polskich. W 1968 za krytykę cenzury (użył wtedy na zebraniu Związku Literatów Polskich słynnego określenia „dyktatura ciemniaków”, jednak – według jego własnej interpretacji zamieszczonej w Dziennikach – nie wobec władzy, a właśnie cenzorów) zabroniono mu publikacji na trzy lata, został także pobity przez tzw. „nieznanych sprawców”. W 1976 podpisał list 14 przeciwko represjonowaniu uczestników radomskiego czerwca. W 1984 opublikował w „Tygodniku Powszechnym” tzw. „Moje typy” („listę kanalii”), pozbawioną komentarza listę nazwisk osób, które szczególnie aktywnie zajmowały się propagandą w PRL.Twórczość publicystyczna Kisielewskiego nacechowana była duchem pragmatyzmu i liberalizmu, a jednocześnie – biorąc pod uwagę czasy w jakich przyszło mu żyć – była wybitnie niepokorna. Mariusz Urbanek stwierdził, iż był on „najchętniej czytanym, choć najmniej słuchanym dziennikarzem PRL-u. Komuniści nie chcieli go słuchać, bo mówił, że jest ich wrogiem. W wolnej Rzeczypospolitej nie słuchali go przyjaciele, bo mówił, że się z nimi kompletnie nie zgadza”. Kisielewski znany był też ze swojego przewrotnego charakteru – kiedy Leopold Tyrmand sprawił sobie zupełnie nowy samochód, Kisiel wziął cegłę i na karoserii wydrapał mu wielkimi literami wyraz „DUPA” (po tym incydencie panowie nie odzywali się do siebie przez rok). W kwestiach polityczno-społecznych reprezentował poglądy konserwatywno-liberalne. Był jednym z założycieli Ruchu Polityki Realnej w 1987 oraz Unii Polityki Realnej w 1989. Sympatyzował też z Porozumieniem Centrum. Po 1989 roku po nieporozumieniach z redakcją „Tygodnika Powszechnego”, która zaczęła cenzurować jego felietony, odmówił dalszego publikowania swoich tekstów w tym tygodniku i przeniósł się na łamy „Wprost”, gdzie zgodził się na udzielanie krótkich wywiadów, komentując aktualne wydarzenia. W 1990 ustanowił doroczną Nagrodę Kisiela, przyznawaną najpierw przez niego samego, a po jego śmierci przez kapitułę złożoną z jego syna Jerzego i laureatów z lat poprzednich.W latach 1968–1980 pisał osobisty dziennik, który objął kilka brulionów. Dziennik został wydany po jego śmierci, pod nazwą Dzienniki. Jego syn Wacław był współtwórcą duetu fortepianowego Marek i Wacek, a córka, Krystyna Kisielewska-Sławińska, jest romanistką i tłumaczką. Młodszy syn, Jerzy Kisielewski, jest dziennikarzem radiowym i telewizyjnym. Grób Stefana, Wacława i Lidii Kisielewskich na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie Stefan Kisielewski skomponował wiele utworów muzycznych, utrzymanych w stylu XX-wiecznego neoklasycyzmu, za które był wielokrotnie nagradzany w kraju i za granicą. Był również autorem szeregu powieści, książek o muzyce (m.in. Gwiazdozbioru muzycznego), a także setek felietonów i publikacji politycznych, między innymi w czasopiśmie Res Publica Nowa. Autor terminu socrealizm liturgiczny.

[transparentcollectionarbiter-fan]

„Sercem Polak” – opowieść o życiu Chopina (3) „Tych nocy czarodzieje”

„Sercem Polak” – opowieść o życiu Chopina (3) „Tych nocy czarodzieje”

Fryderyk Chopin

Pierwszym nauczycielem Fryderyka Chopina gry na fortepianie był stary Czech – Wojciech Żywny. Mały uczeń miał lat 7, gdy ta dziwaczna i niezwykła postać pojawiła się w jego życiu. Odziany w zielony surdut, z którego nieodmiennie zwisała potężna czerwona chustka, w przekrzywionej peruce i nosem koloru chustki, purpurowym od potężnych dawek tabaki, będzie Żywny listy do swego pupila…

[fryderyk-chopin]

"Na obiad mi się ubierać nie chciało, wieczór u siebie przegrałem, przenuciłem śpiewami znad Wisły."

— Fryderyk Chopin w liście do rodziny w Warszawie, Paryż 1847

[fryderyk-chopin]

"Co do walczyka, który miałem przyjemność dla Pani napisać, proszę go zachować – błagam – dla siebie. Nie chciałbym, aby ujrzał światło dzienne. Natomiast pragnąłbym usłyszeć Panią grającą go i wziąć udział w jednym z Jej wytwornych przyjęć... Jeszcze dźwięczy mi w uszach Adagio Hummla, które Pani grała kilka lat temu w Paryżu u Erarda, i zapewniam Panią, że mało jest muzyki fortepianowej – mimo wielkich koncertów tutejszych – która pozwoliłaby mi zapomnieć, z jaką przyjemnością słuchałem Pani owego wieczoru."

— Fryderyk Chopin w liście do Anny Karoliny de Belleville-Oury, Paryż, 10 grudnia 1842

[fryderyk-chopin]

''Wchodzę w Twe położenie: żaden teraz Polak spokojnym być nie może, kiedy idzie o śmierć lub życie jego ojczyzny. Życzyć jednak należy, abyś na przyszłość pamiętał, kochany przyjacielu, żeś wyjechał nie po to, aby tęsknić, lecz aby w swej sztuce ukształcić się i zostać pociechą i chwałą swojej rodziny i kraju.''

— Stefan Witwicki, odwodząc Fryderyka Chopina od powrotu do kraju w celu dołączenia do powstańców przeciw rosyjskiej tyranii, 6 lipca 1831

[fryderyk-chopin]

''Wiesz, ile chciałem czuć, i po części doszedłem do uczucia naszej narodowej muzyki.''

— Fryderyk Chopin w liście do Tytusa Woyciechowskiego, 25 grudnia 1831 roku

[transparentcollectionarbiter-fan]

„Sercem Polak” – opowieść o życiu Chopina (3) „Tych nocy czarodzieje”

„Sercem Polak” – opowieść o życiu Chopina (3) „Tych nocy czarodzieje”

Fryderyk Chopin

Pierwszym nauczycielem Fryderyka Chopina gry na fortepianie był stary Czech – Wojciech Żywny. Mały uczeń miał lat 7, gdy ta dziwaczna i niezwykła postać pojawiła się w jego życiu. Odziany w zielony surdut, z którego nieodmiennie zwisała potężna czerwona chustka, w przekrzywionej peruce i nosem koloru chustki, purpurowym od potężnych dawek tabaki, będzie Żywny listy do swego pupila…

[transparentcollectionarbiter-fan]

„Sercem Polak” – opowieść o życiu Chopina (3) „Tych nocy czarodzieje”

„Sercem Polak” – opowieść o życiu Chopina (3) „Tych nocy czarodzieje”

Pierwszym nauczycielem Fryderyka Chopina gry na fortepianie był stary Czech – Wojciech Żywny. Mały uczeń miał lat 7, gdy ta dziwaczna i niezwykła postać pojawiła się w jego życiu. Odziany w zielony surdut, z którego nieodmiennie zwisała potężna czerwona chustka, w przekrzywionej peruce i nosem koloru chustki, purpurowym od potężnych dawek tabaki, będzie Żywny listy do swego pupila podpisywał:…

[transparentcollectionarbiter-fan]

„Sercem Polak” – opowieść o życiu Chopina (3) „Tych nocy czarodzieje”

„Sercem Polak” – opowieść o życiu Chopina (3) „Tych nocy czarodzieje”

Pierwszym nauczycielem Fryderyka Chopina gry na fortepianie był stary Czech – Wojciech Żywny. Mały uczeń miał lat 7, gdy ta dziwaczna i niezwykła postać pojawiła się w jego życiu. Odziany w zielony surdut, z którego nieodmiennie zwisała potężna czerwona chustka, w przekrzywionej peruce i nosem koloru chustki, purpurowym od potężnych dawek tabaki, będzie Żywny listy do swego pupila podpisywał:…