#liste atlarım | Explore Tumblr Posts and Blogs

citylifeinspirations · 5 years

Text

Oyunlar ve Yorumlar

Bir süredir gittiğim oyunları yazmak istiyorum pek sevgili tiyatrosever okur. Bu yazıya başladığımdan beri listeye yeni oyunlar eklendiği için onlardan da söz etmek ve yazıya eklemek istedim. Elbette yine eksik kaldı, çünkü çok güzel oyunlar var ve liste her zaman uzamaya devam edecek.

Bu postta izlediğim ve devam etmekte olan birkaç oyundan söz ediyorum. 💫

Öncelikle, geçen sezonu sallayan Dünyada Karşılaşmış Gibi, izlemediyseniz yakalamanızı önereceğim oyunların başında geliyor. @krek_tiyatro izlemiş olanlara sahne düzeni olarak tanıdık gelecek olsa da, camekan içinde yer alan sırt sırta iki sahnede eş zamanlı gelişen olaylar, izleyiciler için farklı bir deneyim sağlayarak oyunu daha ilgi çekici kılıyor.

Krek sahnesi nasıl bir şey derseniz, bir camekanla çevrili, izleyicinin oyunculardan net çizgilerle ayrıldığı bir düzenleme. İzleyici, camın ardındaki sesleri kulaklıkla dinliyor. Bunun etkisi de şu, oyuncuların elma yemesinin sesi bile kulağınızın içinde, yani onlara, neredeyse kalp atışlarını duyacak yakınlıkta hissediyorsunuz.

Oyunun içeriğine gelince, sistemin, haklının haksızın, suçlunun masumun karmaşası arasında, aynı mekanda yer alan yedi kişinin çoğunun kendi dünyasında var olduğu bir kurgu bu. Oyun, sahne ışığı her zaman kendine dönmese de bireysel hikayenin önemli olduğu, çerçevesi belli bir dar alanda, gecenin kör saatinde, dinlemenin akışın önemli bir parçası olduğu bir anlar bütünü sunuyor.

Oyunun belirleyici cümlelerinden biri, ‘Şimdi sen benle dünyada karşılaşmış gibi konuşuyorsun ya’. Oyun boyunca sinirli, az konuşan, çabuk parlayan polisin sözleri, bizi bir anda onun hayatına tanık yapıyor. Bu cümle, dünyayla arasına kara bir tül girmiş insanın cümlesi. Hikayesini oyunda izleyin.

İlişkiler, evlatlar, uğraş uğraş uğraş bir türlü rayına girmeyenler, tıkanan iletişimler, kapalı kalpler, pek çok hikaye var oyunda. Belki de Dünyada Karşılaşmış Gibi, hayatını yoluna koyamayanların hikayesi.

Oyunu ilk duyduğumda, açıkçası içeriğe bile bakmadan bilet almaya niyetlenmiştim zira bu kadro ve bu yazar bir araya geldiyse o oyun izlenir. İçerik de kurgu da deneyim de hiç pişman etmedi. Hala görmediyseniz, biletlere vakitlice bakmanızı tavsiye ederim, çünkü kapalı gişe devam ediyor.

Bilet alırken iki seçenek göreceksiniz, ilk salondan başlamanın daha iyi bir deneyim sunacağını düşünüyorum, dikkatinize.

Gelelim geçen sezonun bir diğer iddialı oyununa. Zengin Mutfağı da geçen yıl başladığı gibi kapalı gişe devam ediyor. En büyük sebebi de Şener Şen’in 40 sene sonra tiyatro sahnesine geri dönmüş olması.

Şener Şen meselesi karmaşık. Çocukluğumuzu inşa eden pek çok filmin içerisinde sevdiğimiz karakterlerin oyuncusu. Aynı toplumsal hafızayı paylaştığımız, hatta bunu oluşturan önemli parçalardan olan insanlardan beklentimiz bu hissi muhafaza etmemize olanak sağlamaları. Sevdiğimiz, gönül verdiğimiz, önemsediğimiz pek çok şeyin, kimliğimizin içine örülü hikayelerin, insanların bizden ayrı düştüğü, başka yöne gittiği, kötülüğe hizmet eder hale geldiği ortamda hassas olmamızdan daha doğal ne var? Bir takım sebeplerle kendisine kırgın insanların sayısı az değil. Tepkiler haklı mı haksız mı’ya girmeyeceğim, bu bir gönül meselesi ve kimseye söz etme hakkını kendimde bulamıyorum.

Ben, çocukluğumun oyuncusunu sahnede izleme şansını kaçırmak istemeyenler arasındayım. Elbette o dönemden de olsa yanına gitmeyeceğim insanlar da var.

Oyun, 1970lerdeki siyasi olaylar ekseninde geçiyor. Olayları, bir köşkün mutfağından takip ediyoruz. Hiyerarşinin olduğu bir ortama kritik olay koymak, dönüşüm zamanında sınıf çatışmasını işlemek için güzel bir yol. (Downton Abbey’nin de ayrıca hayranıyım, bir başka postta konuşalım.)

Oyunu önemli yapan sebeplerden biri günümüz siyasetindeki meselelere de uzak olmamasından kaynaklanıyor. Hatta lafı dolandırmayayım da yakın diyeyim. Ana dönüşümü geçiren karaktere sinir olmaya başladığınızda anlayacaksınız. Ben olsam bu oyunu kaçırmazdım, zaten de kaçırmadım. Biletleri DasDas’tan takip edebilirsiniz.

Üçüncü olarak Don Kişot’um Ben’den söz etmek istiyorum. Oyun, sağlam kadrolu bir komedi. Eğlenceli bir akşam için listeye alın. Aralardaki şarkı kısımlarına takılacak olanlar vardır, zira şarkılar banttan geliyor ve birkaç bölümde yer aldığı için sıkıldığınız yerler olabilir. Oyunu uzatan bir unsur tabii bu.

Fakat oyunu göz ardı etmemenizi öneririm. ‘Acaba öyle olmasa mıydı, bu tarz komedi hala var mı’ diye düşündüğüm bir sahne dışında güzel. Ana karakterler etrafında dönen oldukça hareketli bu oyunda, bir delinin sahnede zühur edişi ve Sanço Panza’nın kadın olmasının oyuna katkısı izlemeye değer kılıyor.

Haluk Bilginer, tiyatronun önemli isimlerinden, bu sözüm tabii malumun ilamı. Bir dönem üst üste Oyun Atölyesi oyunu izleyince, bir ara vermek ihtiyacı duymuştum. Kral Lear gelince ara da sona erdi. Öncelikle, Shakespeare oyunu olup da güncel meselelere denk gelmemesi pek mümkün değil. Bu rol, Haluk Bey’in parlayacağı bir rol, o da kesin. Farklı ne var derseniz, tüm kadronun kostümlü şarkılarıyla modernleştirilmiş bir yorum izliyoruz. Ben izlediğim dönemde baba kız meselesine fena takıktım, o nedenle de hoop içine çekti. Telefonla gişeyi ararsanız ilk beş sıradan bilet alabiliyorsunuz, ikinci sırada olunca da oyunculardan birinin interaktif sahnesinin parçası olmuş bulundum. Vallahi hazırlıksız yakalandım sevgili okur, yoksa bak bugün gel, sahneye bile atlarım. (Belki de uçların insanıyım, olamaz mı?)

Tiyatro Hemhal oyunlarını seviyorum ve daha önce üzerine de yazmıştım. Kısaca tekrar söz edersem, Dirmit benim etkilendiğim oyunlardan biri. Bunda Nezaket’in elbette çok payı var, ama hikayenin ana hatları ve onların işlenme şekli de beni çok çekiyor. Baskı, kız evlat olmak, hayalkırıklıkları, aileyle hayalin arasında seçim yapmaya zorlanma, korkular gibi pek çok mesele var ki kolay içselleştirebiliyorum. Annenin kontrolü, o kırılgan ve bir o kadar da derin ilişki, delirmeye teğet geçen anlar filan bak yazarken yine aklıma geldi. İzlenmeli Dirmit.

Tırnak İçinde Hizmetçiler Nezaket ve Pınar’ın doğallık içindeki maharetle, iki tiyatrocunun var olma ve aslında yırtma çabalarına bakan, buna bakarken de sınıf meselesini, hareket ve hareketsizliği, kıskançlık ve potansiyel karanlığımızı deşen, anlamaya çalışan bir oyun. Oyun üzerine detaylı şurada yazmıştım: https://citylifeinspirations.tumblr.com/post/185060708879/tırnak-içinde-hizmetçiler

Balat Monologlar Müzesi de, benim çok sevdiğim işlerden. Ben Yuvakimyon Lisesi içerisinde izledim. Okul ziliyle içeri girdikten sonra istediğin sınıfa giriyor, yaklaşık 15 dakikalık oyunlar izliyorsun. Mekanın etkisiyle beraber aslında o sınıflarda Balat sokaklarında yaşayan yaşamış insanların hikayelerine şahit oluyorsun. Oyunculuk, metinler, hepsini çok sevdim. Bu sezon Balat’ta yeni bir eski mekanda oynuyorlar. Cuma akşamları kadın hikayeleri, Pazar 15.00te de yeni oyunlar eklenmiş klasikleri var. İlk fırsatta tekrar gidip izleyemediklerimi yakalamak istiyorum. Eski oyunları tekrar da izlerim zaten, çok keyifli işler. Mutlaka bakın.

Şurada post yapmıştım: https://www.instagram.com/p/Bx7OFBSAIoo/?igshid=1pba1bqwgsv72

Mutluyduk Belki Bugüne Kadar, çok kısaca ilişkiler ve samimiyet üzerine bir oyun. Son dört oyunları kaldı, yakalamaya çalışın derim. Şurada yazmıştım: https://www.instagram.com/p/By77O4pgzvQ/?igshid=ptb1iw5kucep

Gördüğünüz gibi hizmette sınır tanımıyorum sevgili okur, oradan buradan postlar çıkıyor.

Gelelim bir süredir devam eden ve benim bu sezon yakalayabildiğim, hatta sezonu kendisiyle açtığım oyun Kader Can’a. BAM İstanbul, Sen İstanbul’dan Daha Güzelsin ile tanıdığımız bir ekip. Kader Can, İstanbul’un çeperinde yaşayan, annesiyle büyüyen, aklı fikri rap müzik yapmakta olan birinin, askere alınmasıyla gelişen olaylar üzerine bir hikaye. Hikayenin katmanları sınıf çatışmasına bakışında, Kürt meselesine bakışında, aileye bakışında gizli. Murat Mahmutyazıcıoğlu elinden çıkan metin, sahnede tek kişinin oyunuyla ete kemiğe büründüğü için, bence etkisi artıyor. Zira, sıkı bir tempoyla ilerleyen oyun, anne, bakkal amca, taksi şoförü, gözlüklü gibi karakterleri tek kişiden izlerken, bu farklı insanların bedenleri tek bedenden geçer, sözleri mimikleri ardı ardına (ve hiç sekmeden) canlanır, hatta bu karakterler birbiriyle diyaloğa girerken insanı çok seri içine çekiyor. Oyunculuğu izlemek bile tek başına oyuna gitmek için bir sebep.

Evlat, bu sezon heyecanla beklediğim oyunların başında geliyordu ve onu da yakın zamanda izleme fırsatı buldum. Beklentimi yüksek olduğundan mütevellit oyun beni biraz tatminsiz bıraktı. Fakat eminim çok seyircili bir iş olacak ve izleyenler epey etkilenecek.

Benim tereddütüm şuralardan geliyor: Oyunculuk samimi ve tam karakterle örtüşmüş hissi vermedi. Büyük jestler, abartılı hareketler, üzerine de mikrofon daha başlangıçta oyunun içine girmemi zorlaştırdı. Baba misal, başarı takıntılı olduğu söylenen, ama bence kıyafeti, duruşu bile buna uygun olmayan bir adam. Bazı sözler, seyirciyi biraz hafife alıyor. Detayına giremeyeceğim bir sahnede, anlamamız için bize güvenilmesi gereken bir olay, babanın ağzından tek tek anlatılıyor mesela, buralar beni zorluyor. Ama evlat, Cem Yiğit Üzümoğlu, bence yakından takip edilmesi gereken bir oyuncu. Son son sahneyi çok sevdim. Bir pazarlık ve kararsızlık sahnesi mesela, çok güzeldi. Genel anlamda hikaye, metin güzel aslında, daha farklı işlenebilirdi. Müziklerle desteklenmesi biraz Çağan Irmak filmi havası verdi onda da duygulandırmak için zorluyor hissiyle geri çekildim. Popüler bir iş ve bu tek başına kötü bir şey değil elbette. Neyse siz beklentinizi çok da yükseltmeyin. Böylece daha iyi bir hisle ayrılabilirsiniz.

Teftişör de geçen sezonun çok ses getiren işlerinden. Ona da bu sezon gidebildim. Tiyatro Adam, daha önce Arturo Ui’nin Önlenemez Yükselişi oyunuyla hayatıma giren bir grup ki bu oyunlarını çok beğenmiştim. Ardından V. Frank izleyince, aynı oyunun daha zayıfı hissiyle ayrılıp bir süre oyunlarına gitmemiştim. Teftişör bu kadar konuşulunca izlemek istedim. Bu da diğerleri gibi başka zamanda başka insanlar ve gerçekliklerin üzerinden giderek siyasi eleştiri yapan bir oyun. Diğerlerine kıyasla bir tık daha fantastik. Aynı oyuncular birden fazla karakter canlandırıyor. İki oyuncunun kadın rolleri oynaması da oyunun mizah tarafına katkı yapıyor. Yani var karşıtlıktan doğan bir komedi. Bence biraz fazla uzun. Bilemedim, izleyin kendiniz görün. Memlekette malum siyasi mizah çok yok hala ve bu da hiç fena bir sebep değil.

Bir de bonus eski oyun ekleyeyim sevgili okur. 39 Basamak, daha önceki sezonlarda gittiğim bir oyun. Büyük bir salonda sahneleniyor, zira karakterlerin uzak diyarlarda yollarda farklı mekanlarda gerçekleşen maceralarını bu şekilde takip görebiliyoruz. Her oyuncunun birkaç karakterler oynadığı bir meraklı komedi diyeceğim bu oyuna. Eğlenceli vakit geçirmek için tavsiye ederim ki zaten kadroyu da çok severim.

Postlarım sürecek sevgili sanat meraklısı okur. O arada biletleri sıkı takip etmeye ve önden plan yapmaya devam. Keyifli izlemeler :)

0 notes