#lapham's quarterly

[metaphrasis]

"How everyday things lie hidden. Because we don't know what they're called. [...] Everyday things represent the most overlooked knowledge. [...] Quotidian things. If they weren't important, we wouldn't use such a gorgeous Latinate word. [...] An extraordinary word that suggests the depth and reach of the commonplace."

— Don DeLillo, From Underworld, excerpt featured in Lapham's Quarterly Fall 2008 issue: "Ways of Learning"

[razorsadness]

Perhaps day becomes night when the signs of the city light up. What were in the daytime complete words, like linwood super foods, become, upon illumination, the mere and bereft od fo. Over the pickup window of the algreens, it is dr e t ru, china market abbreviates to china, flacos auto to flac to. Nightfall in this city—the kind of city where businesses either can’t afford to fix their signs or don’t care to, or just haven’t yet—could be defined as “the moment in which some of the letters of our words disappear.” A few words, however, remain clear and fully spelled in the fresh semidarkness. tension envelopes, for example, never burns out.

Perhaps night begins when the gray-green of dusk meets the sensors built into the dashes of cars. Light sensors lack subtlety. All absence of brightness is to them, as Mary Shelley once described an eclipse, “night, sudden, rayless, entire.” The headlights click on without notice, meet each other on the streets, not quite needed yet except to announce night’s probable approach. Handfuls of cars line up at the now-illuminated signs of drive-throughs. Fast-food workers—elderly women, teenagers, mothers of small children, and people just out of prison—are at the end of their evening shifts or the beginning of their night ones. The workers stand against the aggressively lit backdrop of the drive-through window and lean into dusk to hand out taco supremes or medium fries.

The voices of the drive-through workers almost carry to the sidewalks as dark falls. The air cools, and drivers roll down their windows so that whatever song plays can drift behind them like whiffs of a rich person’s perfume. At the intersections, there is competing spill off, music against music, or sometimes, if everyone is listening to the same station, music in stereo with satisfied sideways looks from car to car. Motorcycle engines rev with greater pride at night. Perhaps night begins when sound becomes more vivid than sight.

Helicopters—police, ambulance, local news—circle overhead more, make more clatter, become more arrogant, ominous, and loud. They, along with all sirens, warn the rest of the city that despite the apparent permissions of the coming night, the social apparatus remains intact and vigilant. Helicopters are to night as lawn mowers and leaf blowers are to Saturday mornings. They exist to ruin everything wild.

—Anne Boyer, from “The Fall of Night” (Lapham’s Quarterly)

[jeffalessandrelli]

It’s been said that over the span of nine months, the human embryo ascends through a sequence congruent with fifty million years of evolution; that within the first six years of life, the human mind replicates the dream of its five-thousand-year journey from the sand castle cities of ancient Mesopotamia. The figures in the dream have left the signs of their passing in what we know as the historical record, navigational lights flashing across the gulf of time on scraps of papyrus and scratchings in stone, on ships’ logs and bronze coins, as epic poems and totem poles and painted ceilings, in confessions voluntary and coerced, in five-act plays and three-part songs.

The record is our inheritance, the one that Goethe had in mind when he suggested a restructuring of the deal that Satan offered Faust. It isn’t with magic that men make their immortality. They do so with what they’ve learned on their travels across the frontiers of five millennia, salvaging from the ruin of families and the death of cities what they find to be useful or beautiful or true. We have nothing else with which to build the future except the lumber of the past—history exploited as natural resource and applied technology, telling us that the story painted on the old walls and printed in the old books is also our own.

Cicero made the point fifty years before the birth of Christ: “Not to know what happened before one was born is always to be a child.” The American historian, Arthur Schlesinger Jr., made the same point in the essay that served as his epitaph when it was published in the New York Times on January 1, 2007, two months before he died. Under the heading, “Folly’s Antidote,” he prescribed strong doses of history as a cure for “the delusions of omnipotence and omniscience,” akin to those that persuaded the Bush Administration to stage a rerun in Iraq of America’s misadventure in Vietnam. The failure to connect the then with the now Schlesinger diagnosed as an illness which, if left untreated, he thought likely to lead to the death of the American idea. Children unfamiliar with the world in time make easy marks for the dealers in fascist politics and quack religion. The number of people in the United States at the moment who believe in the literal truth of the Book of Revelation exceeds the number of people who lived in all of medieval Christendom.

[themirrorofink]

Taking into account the automatic reduction in pomp and dignity that comes from watching a recording of a civic pageant on YouTube, there’s still an undeniable something about the Wedding to the Sea. It’s a lot of fun, and frankly, more local politicians ought to be ceremonially married to regional landmarks.

[cupsofsilver]

“Those who have exposed the extent of surveillance are fugitives and exiles from our paradise. They have played the role of the cursed serpent of Eden: the purveyor of illicit knowledge who broke the harmony between watcher and watched. The rest of us contemplate the prospect of dissent with careful unease, feeling that our individual and collective security depends on compliance. We are unwilling to cease our perpetual confessing. That murmuring of our thoughts and experiences into the listening ears of states and corporations—disguised by the loving online presence of our family and friends, or concealed by the vast anonymity of the Internet—is one of the great horrors of modernity. We cannot conceive of how what we reveal now about ourselves and our children might be used in the future, by the systems of governance that will arise amid the instabilities of a changing climate. And yet, for all that, the deep narratives of our culture tell us that the lost happiness of humanity consisted not of the harsh travails of private existence, but of just this: living naked and innocent within the absolute love of an omniscient watcher.”

Under Watchful Eyes: The medieval origins of mass surveillance, Amanda Power, Lapham’s Quarterly. (source)

[kitchen-light]

To know the night is a lot like knowing poetry, and knowing poetry requires what Keats called “negative capability,” the capacity for “being in uncertainties, mysteries, doubts, without any irritable reaching after fact and reason.” To know the night means having the clarity that some things are and should be and always will be hidden, for the night has been, or is, or should always be, the time of lovers, revolutionaries, and other conspirators. The night world is that which should be, or once always was, veiled.

Anne Boyer, from her essay “The Fall of Night”, Lapham’s Quarterly, Volume XII, Number 1 | Winter 2019

[girltwinkabigail]

We say that once there were two and now there is only one.

beyond evil (2021) / with the fog so dense on the bridge in almond blossoms and beyond, mahmoud darwish / plato’s other half, reproduced in lapham’s quarterly / alla dzevaltovska

[jaigeye]

THE TWINS

kamand kojouri / toni morrison / war of the foxes, richard siken / the other boleyn girl (2008) / waiting room, phoebe bridgers / smoke signals, phoebe bridgers / ill give you the sun, jandy nelson / alla dzevaltovska / here before, vashti bunyan / with the fog so dense on the bridge in almond blossoms and beyond, mahmoud darwish / plato’s other half, reproduced in lapham’s quarterly

[dearorpheus]

hello, your blog's vibes are absolutely impeccable! I was wondering if you could recommend me some nonfiction reading on eroticism, religion or fear? I'd love to read about any of these topics, but I never really know where to start looking for good theory books or essays, so I usually end up reading fiction instead. any nonfiction recs would be deeply appreciated (and on other topics too if you have particular favorites). have a nice day!

hello! thank you for the kind words♡

hm! some reading might be: - Erotism: Death and Sensuality + Visions of Excess, Bataille - Masochism: Coldness and Cruelty & Venus in Furs, Deleuze - The Sadeian Woman: And the Ideology of Pornography, Angela Carter - Hurts So Good: The Science and Culture of Pain on Purpose, Leigh Cowart - Eros the Bittersweet, Anne Carson - A Lover's Discourse, Roland Barthes - Uses of the Erotic, Audre Lorde - A Literate Passion: Letters of Anaïs Nin and Henry Miller, 1932-1953 - Foucault's Histor[ies] of Sexuality - Being and Nothingness, Sartre - The Argonauts, Maggie Nelson - Aesthetic Sexuality: A Literary History of Sadomasochism, Romana Byrne - Pleasure Principles: An Interview with Carmen Maria Machado - "The Aesthetics of Fear", Joyce Carol Oates - Recreational Terror: Women and the Pleasures of Horror Film Viewing, Isabel Cristina Pinedo - "On Fear", Mary Ruefle - "In Search of Fear", Philippe Petit - Female Masochism in Film: Sexuality, Ethics and Aesthetics, Ruth Mcphee - Powers of Horror, Julia Kristeva - Hélène Cixous' Stigmata (i am thinking esp of "Love of the Wolf") - Mere Christianity, C.S. Lewis - anything from Caroline Walker Bynum.... Wonderful Blood, Fragmentation and Redemption, Holy Feast and Holy Fast - excerpts of Letter From a Region in my Mind, James Baldwin - Thus Spoke Zarathustra, Nietzsche (re: Christian morality, death of God) - Waiting for God, Simone Weil - The Myth of Sisyphus, Albert Camus - Modern Man in Search of a Soul, Carl Jung - "The Genesis of Blame", Anne Enright

do know as well that Lapham's Quarterly has issues dedicated entirely to these subjects you've mentioned: eros, religion, fear ! there's also this wonderful ask from @rotgospels on biblical horror theory

other non-fic i will always rec: - "On Self-Respect", Joan Didion - Illness as Metaphor + Regarding the Pain of Others, Susan Sontag - The Art of Cruelty: A Reckoning, Maggie Nelson - "The Laugh of the Medusa", Hélène Cixous - Ways of Seeing, John Berger - The Faraway Nearby, Rebecca Solnit - The Body in Pain, Elaine Scarry some non-fic things i've read lately: - "Mary Shelley's Obsession with the Cemetery", Bess Lovejoy - "Horror Lives in the Body", Megan Pillow - "The Cruel Myth of the Suffering Artist", Patrick Nathan - "The Rub of Rough Sex", Chelsea G. Summers - "The Lost Art of Memorizing Poetry", Nina Kang - "The problem with English", Mario Saraceni

[metaphrasis]

(DAYDREAM: In my daydream College for Bards, the curriculum would be as follows:

I. In addition to English, at least one ancient language, probably Greek or Hebrew, and two modern languages would be required.

II. Thousands of lines of poetry in these languages would be learned by heart.

III. The library would contain no books of literary criticism, and the only critical exercise required of students would be the writing of parodies.

IV. Courses in prosody, rhetoric, and comparative philology would be required of all students, and every student would have to select three courses in mathematics, natural history, geology, meteorology, archeology, mythology, liturgics, cooking.

V. Every student would be required to look after a domestic animal and cultivate a garden plot.

— W.H. Auden, from "The Poet & The City," excerpt featured in Lapham’s Quarterly Fall 2008 issue: “Ways of Learning”

[milksockets]

lapham’s quarterly

[izuku]

a game of thrones, "eddard xii" by george r. r. martin / albino twins by anne-marie vang / the idealisation of the twin relationship by vivienne lewin / human embryology, twins; double monsters and teratology by bradley m. patten / death-cup by joyce carol oates / eternal embrace (enrico pajello/handout/reuters) / plato’s other half, reproduced in lapham’s quarterly / game of thrones, season eight, episode six / legacy of the force: invincible, prologue by troy denning / who’s who by ilaria ratti / war of the foxes by richard siken / jaina vs jacen by alice li

[jeffalessandrelli]

LAPHAM RIP

In 2006, Mr. Lapham retired from Harper’s and founded his quarterly, an intellectual journal that used the lessons of history and the persuasions of literature to dissect modern problems. Each issue of the magazine was devoted to one subject — war, crime, money, medicine — and its content ranged from the classical writings of the ancient world to contributions from modern celebrities.

“The idea was to bring the voices of the past up to the microphone of the present,” Mr. Lapham told The New York Times in 2009 when asked about his magazine’s mission. “History doesn’t repeat itself,” he said, “but it rhymes.”

Mr. Lapham was a good fit at Harper’s: an editor of bedrock literary and historical learning and an elegant writer with common sense, taking long views that seemed to transcend the divisions of modern life. Founded in 1850, Harper’s is the nation’s oldest continuously published monthly, covering politics, culture, finance and the arts. Writings by Dickens, Thackeray, the Brontë sisters, Herman Melville and Willa Cather, among many others, have appeared in its pages.

https://www.nytimes.com/2024/07/24/business/media/lewis-h-lapham-dead.html

[luxe-pauvre]

hi holly! your reading list are so awesome! how do you usually find these articles that make you feel inspired because they seem to come from so many different sources!

I'm going to combine parts of this, this, and this here.

Articles: mainly found in email newsletters from the following, The Guardian Long Reads, Farnam Street's Brain Food, Aeon, Lapham's Quarterly, The Marginalian (formerly Brain Pickings), Five Books, Literary Hub, Nautilus, Quanta, Knowable, and The Browser (paid subscription is worth it's weight in gold, though there is a free option). I check Longreads periodically, always at the end of the year for their final lists.

Outside of this, I find articles here: @thecrownedgoddess and @hoursofreading are the two who immediately jump to mind when I think of excellent article recommendations.

[justforbooks]

ERIS

Ένας ανεξάρτητος εκδοτικός οίκος με αγγλόφωνα βιβλία απαράμιλλης αισθητικής

OΑλέξανδρος Σταύρακας έχει καταφέρει ένα εκδοτικό θαύμα. Ο εκδοτικός οίκος που ίδρυσε πριν από επτά χρόνια, η ERIS, είναι πλέον από τους πιο αξιόλογους διεθνώς, με βιβλία υψηλής αισθητικής και λογοτεχνικής αξίας που καλύπτουν από πεζογραφία, ιστορία και δοκιμιογραφία μέχρι τέχνη και πραγματεύονται σύγχρονα και επίμαχα θέματα. Η ERIS έχει έδρα στο Λονδίνο και στη Νέα Υόρκη και εδώ και δύο χρόνια τα βιβλία της διανέμονται από το Columbia University Press. Ο Αλέξανδρος κατάγεται από την Αθήνα και ζει μεταξύ Νέας Υόρκης και Λονδίνου.

«Ξεκίνησα να ασχολούμαι με τα εκδοτικά πριν από είκοσι χρόνια, όταν ήμουν ακόμα φοιτητής, πριν καν τελειώσω το μεταπτυχιακό μου», λέει. «Σπούδασα Politics, Philosophy & Economy στο Λονδίνο και μετά έκανα δύο μεταπτυχιακά, πρώτα στη Φιλοσοφία της Επιστήμης και μετά στην Κοινωνική Ανθρωπολογία. Προτού ολοκληρώσω τις σπουδές μου είχα ξεκινήσει να εκδίδω το “Bedeutung” (“σημασία” στα γερμανικά), ένα περιοδικό που θέλαμε να βγαίνει δύο φορές τον χρόνο, αλλά τελικά κάναμε μόλις 4 τεύχη σε τρία χρόνια ή 3 τεύχη σε τέσσερα χρόνια – δεν θυμάμαι πια. Προφανώς δεν ήταν ιδιαίτερα εμπορικός τίτλος, αλλά το στήριξαν φίλοι και γνωστοί. Το 2008 μετακόμισα στη Νέα Υόρκη, όπου συνεργάστηκα με συγγραφείς και άλλους γνωστούς που είχα στον χώρο των εκδόσεων, και ταξίδεψα εκτενώς σε όλη την Αμερική.

Εδώ κάπου χάνεται το νήμα της αφήγησης, καθώς η ενασχόλησή μου με τα εκδοτικά γενικότερα παρέμεινε στο επίκεντρο, αλλά σε καμία περίπτωση δεν εντάχθηκα επαγγελματικά σε κάποιον οργανισμό, ούτε με ενδιέφερε αυτό που ονομάζεται “καριέρα”. Όλο αυτό το πηγαινέλα ανάμεσα σε Αμερική, Ευρώπη, και Ελλάδα κράτησε αρκετά χρόνια. Την πρώτη μου δουλειά με τη συμβατική έννοια, δηλαδή σε γραφείο με ωράριο, αφεντικό και όλα τα συναφή, την έπιασα το 2014 στην Καλιφόρνια, και όχι τυχαία – εκεί οι συνθήκες ήταν συγκριτικά ευνοϊκές.

Εργάστηκα με κέφι για έναν νεοσύστατο εκδοτικό οίκο που αντλούσε έμπνευση –αν μπορούμε να την αποκαλέσουμε “έμπνευση”– από τον χώρο της πληροφορίας. Μέσα σε δύο χρόνια βγάλαμε έναν πολύ μεγάλο αριθμό βιβλίων, των οποίων η θεματολογία βασιζόταν σε δεδομένα που αντλούσαμε χρησιμοποιώντας αλγορίθμους και άλλες τεχνικές, που στόχο είχαν να εξαλείψουν τον παράγοντα τύχη.

Δυστυχώς, μαζί με το τυχαίο εξαλείψαμε και το δημιουργικό, με αποτέλεσμα να υπηρετούμε εν τέλει εμείς την πληροφορία αντί να συμβαίνει το αντίστροφο. Να αναφέρω εδώ ότι μοναδική ανάσα πραγματικά πρωτότυπης, ουσιαστικής και σε διανοητικό επίπεδο έντιμης δραστηριότητας ήταν το Oakland Book Festival, του οποίου ήμουν συνιδρυτής μαζί με τον Timothy Don και την Kira Brunner, δύο βετεράνους αρχισυντάκτες του “Lapham’s Quarterly”.

Τέλος πάντων, το 2016 ήταν χρονιά εκλογών στην Αμερική και εξαιτίας του Τραμπ όλες οι συζητήσεις πλέον περιστρέφονταν γύρω από ένα γενικευμένο αίσθημα απαξίωσης που υπήρχε για την πολιτική, τον οραματισμό, το μέλλον γενικότερα. Αυτά. σε συνδυασμό με την πλήξη που μου προκαλούσε η επαγγελματική αποβλάκωση, αποτέλεσμα της άκριτης προσκόλλησης στις βεβαιότητες που υπόσχεται η πληροφορική, με οδήγησαν πίσω στο Λονδίνο.

Αλλά ήμουν αφελής. Νόμισα ότι όταν επέστρεφα θα έβρισκα την ίδια, έστω περίπου, Αγγλία με αυτή που είχα αφήσει οχτώ χρόνια πριν. Ασφαλώς, βρέθηκα σε μια τελείως αλλαγμένη κοινωνία που είχε μόλις αποφασίσει να αποχωρήσει από την Ε.Ε., μια κοινωνία που θα άλλαζε τον ένα συντηρητικό πρωθυπουργό μετά τον άλλο, πολιτικά διεφθαρμένη, εγωκεντρική και κοντόφθαλμη, φοβισμένη και απενοχοποιημένα πλέον ξενοφοβική.

Παρ’ όλα αυτά, αποφάσισα να ιδρύσω την ERIS. Η αρχή του εγχειρήματος έγινε με ένα βιβλίο που στήσαμε με τον εξαιρετικό συγγραφέα και ποιητή Kenneth Goldsmith. Του πρότεινα να συμμετάσχει σε μια σειρά βιβλίων, τα “Marginalia”, όπου καταξιωμένοι σύγχρονοι συγγραφείς συνομιλούν με ένα κλασικό έργο ιστορίας, ποίησης ή λογοτεχνίας.

Του έστειλα μια μακροσκελή λίστα που είχα ετοιμάσει με έργα που ήταν ελεύθερα από δικαιώματα και μέσα σε αυτά ήταν το Tractatus Logico-Philosophicus του Ludwig Wittgenstein. Πήρε το κείμενο που του έστειλα σε χαρτί Α4 και άρχισε να ζωγραφίζει, να γράφει, να σχεδιάζει στα περιθώρια, να υπογραμμίζει το κείμενο. Το βιβλίο εξαντλήθηκε και η σειρά είχε μεγάλη ανταπόκριση στο αγγλόφωνο κοινό, αλλά ήθελα πια να εκδίδω πρωτότυπα έργα.

Ξεκινήσαμε έτσι με κάποια κείμενα φιλοσοφίας. Βγάλαμε σε μετάφραση την Επινόηση της Ετερότητας του Κωνσταντίνου Τσουκαλά ως Age of Anxiety –το οποίο θα ανατυπώσουμε φέτος το φθινόπωρο με μια καινούργια εισαγωγή από τον συγγραφέα– και σχεδόν συγχρόνως το Socialisme ou Barbarie Anthology, μια ανθολογία μεταφρασμένων κειμένων παρμένων από το ομώνυμο περιοδικό πολιτικού προβληματισμού που εξέδιδε για χρόνια ο Κορνήλιος Καστοριάδης.

Με αυτά τα τρία βιβλία θέλαμε να δώσουμε τον παλμό των εκδόσεων για όποιον αναρωτιόταν ποιοι είμαστε και τι πρεσβεύουμε. Ακολούθησαν και άλλα συναφή βιβλία, ποιητικές συλλογές και μερικές πολύ αξιόλογες εκδόσεις όπως το τρίτομο A Breath, που είναι αφιερωμένο στον ζωγράφο και διανοούμενο Avigdor Arikha, με έργα και κείμενα του ιδίου και άλλων επιφανών συγγραφέων, βιογραφικά και άλλα πολλά ντοκουμέντα – είναι συνέκδοση με το Μουσείο Μπενάκη.

Τώρα πλέον τρέχουν δύο σειρές παράλληλα, η Eris και η Eris Art, την οποία τελευταία διαφοροποιήσαμε γιατί κάναμε μια σειρά εκθέσεων στη Νέα Υόρκη στην Opening Gallery, και τα βιβλία που βγάζουμε σε αυτήν είναι συνοδευτικά των εκθέσεων ή οι εκθέσεις συνοδευτικές των βιβλίων – πάντως, και οι δύο σειρές συνυπάρχουν και συμπορεύονται. Στην ERIS έχουμε εντάξει διάφορες, θεματικά αυτόνομες σειρές βιβλίων όπως τα ERIS Dialogues (με τα Dialogues of Consciousness, Rameau’s nephew το a dialogue: Bacon / Giacometti: A dialogue), τα ERIS Gems που περιλαμβάνουν μια πολύ εκλεπτυσμένη επιλογή σύντομων λογοτεχνικών και δοκιμιακών «διαμαντιών», και άλλες.

Για πολλά χρόνια έκανα τα πάντα: από την επικοινωνία με τους συγγραφείς, τη διαπραγμάτευση των συμβολαίων, την επιμέλεια των κειμένων, τη στοιχειοθεσία, το στήσιμο και τον σχεδιασμό, τις διορθώσεις και την προώθηση έως και τη διανομή. Πήγαινα στα βιβλιοπωλεία, μιλούσα με τους αγοραστές και τους έπειθα να παραγγείλουν τις εκδόσεις μας. Κάπως έτσι φτάσαμε εδώ που είμαστε σήμερα.

Ασφαλώς τώρα ο όγκος της δουλειάς υπερβαίνει ό,τι θα μπορούσε ένα άτομο μόνο του να προσφέρει, οπότε είμαστε μια μικρή ομάδα με πολλούς εξωτερικούς συνεργάτες. Παρ’ όλα αυτά αναλαμβάνουμε μόνο όσα μπορούμε να φέρουμε εις πέρας χωρίς να χάσουμε την προσωπική επαφή με τους συγγραφείς, την ουσιαστική ενασχόληση με τα κείμενα και τη φροντίδα του στησίματος. Η ιδέα ενός μεγάλου οργανισμού, όσο ελκυστική κι αν ακούγεται, με αφήνει αδιάφορο. Δεν είμαι επιχειρηματίας.

Αυτή η προσέγγιση ορίζει όλες τις επιλογές που κάνουμε. Για παράδειγμα, με ελκύει μια αισθητική που αποφεύγει όλα τα φκιασιδώματα (φανταχτερά εξώφυλλα, δημιουργική τυπογραφία, μεγάλες εικόνες που σε κατακλύζουν) και γενικότερα οτιδήποτε τραβάει την προσοχή μακριά από την ουσία που στη δουλειά μας είναι μία, το κείμενο. Έχει μαλλιάσει η γλώσσα μου να εξηγώ στους συγγραφείς, οι οποίοι είναι επίσης θύματα αυτής της αδιάκοπης ροής ερεθισμάτων, ότι ούτε τα πολύχρωμα εξώφυλλα ούτε κανενός είδος “μοντερνισμοί” θα τους φέρουν το Booker Prize, όπως και ότι ούτε το Booker θα τους εξασφαλίσει την καταξίωση που ίσως ονειρεύονται. Η μόνη σίγουρη οδός είναι η ποιότητα του έργου.

Για παράδειγμα, σε δύο πρόσφατα μυθιστορήματα, το Our distance became water του Ανδρέα Φιλιππόπουλου και το Two Hours της Alba Arikha, το οποίο, παρεμπιπτόντως, πάει να γίνει best seller στην Αγγλία, έχουμε αφαιρέσει τα πάντα, δεν έχουμε αφήσει τίποτα εκτός από το κείμενο και μια πολύ λιτή τυπογραφία. Εάν ένα βιβλίο δεν μπορεί να σταθεί έτσι, τότε μιλάμε απλώς για trend, όχι για ποιότητα.

— Με τι κριτήρια επιλέγεις τι θα εκδώσετε; Ο τρόπος που επιλέγω τι θα εκδώσουμε είναι συνειδητά ιδιοσυγκρασιακός: τι αρέσει σ’ εμένα, τι με τραβάει, τι διαβάζω. Κι αν υπάρχει μια πιο θεωρητική ή πολιτικοποιημένη στάση, αυτή είναι ότι επιθυμώ η λίστα της ERIS να εξετάσει και εν τέλει να αποδοκιμάσει όσο γίνεται τον γενικευμένο κομφορμισμό στη σκέψη που καταλήγει στη διανοητική, ιδεολογική και, στην περίπτωση πολλών συνεργατών πρόσφατα, και εκδοτική λογοκρισία. Αναφέρομαι ασφαλώς στη woke και cancel culture.

Παραδείγματος χάριν, το βιβλίο του Giorgio Agamben που βγάλαμε την εποχή της πανδημίας είναι μια συλλογή κειμένων και άρθρων που είχε δημοσιεύσει στα ιταλικά, τα οποία έπαιρναν μια θέση τελείως αντίθετη από την τότε επικρατούσα άποψη γύρω από το τι είναι η πανδημία και πώς πρέπει να τη χειριστούμε. Ήταν πολλοί αυτοί που απόρησαν γιατί βγάζουμε το βιβλίο του Agamben και αν συμφωνούμε μαζί του. Η απάντηση που έδινα ήταν ότι η δουλειά ενός εκδότη δεν είναι να συμφωνεί ή να διαφωνεί αλλά να επιλέγει με γνώμονα τον ευρύτερο ρόλο που ένας εκδοτικός οργανισμός παίζει στην κοινωνία. Και εάν άλλοι θεώρησαν ότι αυτά που έλεγε ο Agamben δεν άξιζαν να δημοσιευτούν, εμείς πιστεύαμε ότι η δημοσίευση καθαυτή αποτελούσε μια δήλωση που ανάγκαζε την αντίπαλη πλευρά να πάρει θέση και ότι κάπως έτσι, μέσω διαλόγου και όχι με απαγορεύσεις ούτε με άναρθρες κραυγές, παράγεται σκέψη.

Ευτυχώς, η ERIS είναι αρκετά μεγάλη ώστε να έχει το κύρος που της επιτρέπει να εκδίδει σημαντικούς συγγραφείς αλλά και όσο μικρή χρειάζεται ώστε να παραμένει ευέλικτη και να μην έχει ανάγκη να ικανοποιεί κανέναν, ούτε επενδυτές, ούτε ιδιοκτήτες, ούτε άλλου τύπου αφεντικά. Είμαστε πραγματικά ανεξάρτητοι κι αυτό για την αγγλόφωνη αγορά είναι κάτι σπάνιο και πολύτιμο.

— Έχεις από βιβλία για τον Antonio Negri και τον Stanley Aronowitz μέχρι και του Maurice Saatchi. Πώς συνυπάρχουν κομμουνιστές και συντηρητικοί σε έναν εκδοτικό που είναι ξεκάθαρο ότι έχει ιδρυθεί από έναν άνθρωπο που έχει αριστερές καταβολές; Καταρχάς, προσωπικά δεν ανήκω σε κανέναν χώρο. Το τι ήθη και ιδέες υπηρετώ και προωθώ μέσω του έργου μου το προδίδουν οι επιλογές που κάνω, τις οποίες κάθε άλλο παρά κρύβω. Αλλά δεν αισθάνθηκα ποτέ την ανάγκη να ευθυγραμμίσω τις επιλογές μου με τη μια ή την άλλη κατεύθυνση, όσο ετερόκλητες και εάν καταλήγουν να είναι. Θα αναφέρω το βιβλίο του Maurice Saatchi, γιατί ο Saatchi είναι η εξαίρεση, φυσικά, και όχι ο Negri σε αυτήν τη λίστα, που ήταν αμιγώς προσωπική επιλογή. Ασφαλώς η αφοσίωσή του στη Θάτσερ μου προκαλεί αποστροφή· οι πάλαι ποτέ επιχειρηματικές του δραστηριότητες ως διαφημιστή με αφήνουν μάλλον αδιάφορο· ως βουλευτής στη Βουλή των Λόρδων, μια θέση που κέρδισε χάρη στη Θάτσερ, είναι σίγουρα από τους πιο ενεργούς, σε αντίθεση με συναδέλφους του.

Ο λόγος που τον επέλεξα είναι άλλος: με συγκίνησε η στάση που κράτησε κατά τη διάρκεια της αρρώστιας, αλλά κυρίως μ��τά τον θάνατο το 2011 της συζύγου του, που έπασχε από καρκίνο. Καταρχάς, η συμπαράσταση που της έδειξε καθ’ όλη τη διάρκεια της ασθένειάς της είναι μνημειώδης: υπέβαλε, και πέρασε, μια ολόκληρη νομοθεσία γύρω από το θέμα της επιστημονικής έρευνας και της καινοτομίας στον τομέα της θεραπείας του καρκίνου.

Αλλά η πραγματικά αξιοθαύμαστη αφοσίωσή του φάνηκε από το ότι ακόμα και δέκα και βάλε χρόνια μετά τον θάνατό της πήγαινε κάθε μέρα στο μνήμα της, έστρωνε το μεσημεριανό τραπέζι για δύο και όταν φίλοι τον παρότρυναν να κλείσει επιτέλους το κεφάλαιο αυτό και να βρει μια άλλη σύντροφο, απαντούσε ότι το θεωρούσε προδοσία στο πρόσωπό της.

Μπροστά σε αυτήν τη στάση, το γεγονός ότι η πολιτική του σκέψη είναι παιδαριώδης και οι απόψεις του για τα κοινά εσφαλμένες είναι, για μένα, δευτερεύον. Ως ήθος και μόνο η αυταπάρνηση, η φροντίδα και η αφοσίωση σε έναν άλλον άνθρωπο –για να μη χρησιμοποιήσω την παραφορεμένη πλέον λέξη “αγάπη”– εκφράζει τον ιδεολογικό μας προσανατολισμό πολύ καλύτερα απ’ ό,τι οποιαδήποτε στενά οριζόμενη ιδεολογική κατεύθυνση. Πολύ πιο άξιο απορίας, ασφαλώς, είναι γιατί εκείνος επέλεξε την ERIS να τον εκδώσει…

— Θες να μας εξηγήσεις γιατί η ERIS δεν έχει social media; Είναι πολύ απλό: γιατί δημιουργούν και αναπαράγουν ένα μοντέλο επικοινωνίας που θεωρώ ζημιογόνο. Η αμφίδρομη επικοινωνία που διεξάγεται με άνισους όρους, δεδομένου ότι ενός χρόνου δουλειά μπορεί να καταστραφεί από οποιονδήποτε μέσα σε μερικά δευτερόλεπτα, δεν θα μπορούσε ποτέ να είναι επιθυμητή. Επιπλέον, η απερισκεψία, η επιπολαιότητα και η ανευθυνότητα, η αυτοπροβολή και η αυτοαναφορικότητα, όλα αυτά τα κύρια συστατικά της διαδικτυακής δοσοληψίας, αντιτίθενται πλήρως σε ό,τι πρεσβεύουμε ως εκδότες βιβλίων, επομένως οποιαδήποτε χρήση των social θα ήταν απλώς τυχοδιωκτική. Ούτε μιλάω τη γλώσσα των social media ούτε επιθυμώ να τη μάθω. Η σχέση μου μαζί τους είναι σαν τη σκέψη του Σωκράτη καθώς κατέβαινε στην Αγορά και σκεφτόταν «κοίτα πόσα πράγματα δεν χρειάζομαι!��.

— Όντως έχου�� αυξηθεί οι πωλήσεις βιβλίων τον τελευταίο καιρό; Έχω την εξής θεωρία, η οποία είναι απλώς θεωρία γιατί δεν έχω ούτε τα μέσα ούτε την κατάρτιση να την επαληθεύσω – να σημειώσω δεν είμαι ούτε αναλυτής ούτε στατιστικολόγος. Από τη μία υπάρχει η εμπορικότητα ενός τίτλου, δηλαδή χοντρικά πόσα αντίτυπα πωλούνται. Από την άλλη, η αναγνωσιμότητα, δηλαδή το εάν ή σε ποιο βαθμό διαβάζεται. Φέρ’ ειπείν, την περίοδο των γιορτών αλλάζουν χέρια εκατοντάδες χιλιάδες βιβλία. Όλα αυτά καταγράφονται στις λίστες που με μεγάλο ενθουσιασμό μάς αναγγέλλουν στις διάφορες εκθέσεις βιβλίων, ουσιαστικά για να μας πουν ότι το έντυπο ζει και βασιλεύει. Ωραία όλα αυτά, αλλά το διαβάζει κανείς;

Πιστεύω ότι το βιβλίο είναι πιθανώς το προϊόν με την πιο δυσανάλογη σχέση μεταξύ κατανάλωσης και χρήσης. Δηλαδή, από όλα τα πράγματα που αγοράζει κανείς, είτε για τον εαυτό του είτε για να τα δωρίσει, το βιβλίο είναι κατεξοχήν αυτό που μένει αχρησιμοποίητο, στην προκειμένη περίπτωση αδιάβαστο. Πού το στηρίζω αυτό; Καταρχάς στην απλή παρατήρηση ότι δεν βλέπω πουθενά, όπου κοιτάξω, αναγνώστες, από τα καφέ μέχρι τα αεροπλάνα, τις παραλίες κ.ο.κ. Δεύτερον, το ξέρουμε από τις στατιστικές που μας δίνουν τα e-books: πόσα βιβλία διαβάζει ο κόσμος, με τι ρυθμό, τι ποσοστό του συνολικού έργου ολοκληρώνουν κ.λπ.

Και τρίτον, εάν ο κόσμος διάβαζε, ή διάβαζε όσο ισχυρίζονται οι εκδότες ότι διαβάζει, θα ζούσαμε σε μια τελείως διαφορετική, σαφώς πιο πολιτισμένη και διανοητικά ανώτερη κοινωνία από αυτή στην οποία τυχαίνει να ζούμε. Εάν πάρουμε στα σοβαρά τα νούμερα των ευπώλητων βιβλίων που δημοσιεύουν κάθε εβδομάδα οι «New York Times», θα έπρεπε να διανύουμε μια δεύτερη Αναγέννηση.

— Πού τυπώνονται τα βιβλία της ERIS; Έχουμε τυπώσει στην Αγγλία, στην Αμερική, στη Γερμανία, στο Βέλγιο και στην Ιταλία, σε ορισμένες περιπτώσεις σε ονομαστά και παμπάλαια λιθογραφεία. Σας διαβεβαιώ ότι τα αποτελέσματα σε επίπεδο παραγωγής αλλά και γενικότερης συνεργασίας στην Ελλάδα δεν έχουν τίποτα να ζηλέψουν από το εξωτερικό.

— Ποια είναι τα επόμενα βιβλία που θα βγάλει η ERIS προσεχώς; Πολλά και διάφορα. Ένα από αυτά είναι το βιβλίο της Ευφροσύνης Δοξιάδη με τίτλο NG6461 για το πλαστό έργο του Ρούμπενς που ανήκει στη National Gallery του Λονδίνου. Ο τίτλος παραπέμπει στην αρχειακή ονομασία του έργου «Σαμψών και Δαλιδά», το οποίο αγόρασε η Πινακοθήκη του Λονδίνου το 1980 για ένα αστρονομικό ποσό. Το βιβλίο του David Rieff (γιου, μεταξύ άλλων κατορθωμάτων του, της Susan Sontag) που τιτλοφορείται Desire and fate, στο οποίο αναλύει με πολύ καυστικό τρόπο την κουλτούρα του woke, της λογοκρισίας και του cancelling. Τότε περίπου θα κυκλοφορήσει και η αυτοβιογραφία του θρυλικού Antonio Negri που πέθανε τον περασμένο Δεκέμβριο και η βιογραφία του Λουκά Σαμαρά, ενός πολύ γνωστού καλλιτέχνη που επίσης πέθανε πρόσφατα, την οποία έχει γράψει και επιμεληθεί ο Μιχάλης Σκαφίδας.

Βγάζουμε, επίσης, μια ανθολογία των κειμένων του Αμερικανού κοινωνιολόγου Stanley Aronowitz και ένα φωτογραφικό λεύκωμα του Roger Ballen, πάρα πολύ γνωστού Αμερικανού φωτογράφου που ζει στη Νότια Αφρική, το οποίο έχει τίτλο Hungry ghosts, καθώς και μια μικρή έκδοση της πραγματικά συγκινητικής αλληλογραφίας μεταξύ Rainer Maria Rilke και της ζωγράφου Paula Modersohn Becker. Τέλος, τον καιρό αυτό δουλεύω πάνω στο τελευταίο βιβλίο του Michael Fried, ενός από τους μεγαλύτερους Αμερικανούς κριτικούς τέχνης, ο οποίος επέλεξε να εκδώσει με την ERIS το τελευταίο του βιβλίο, κλείνοντας έτσι μια σημαντικότατη καριέρα εξήντα σχεδόν χρόνων.

Τα βιβλία της ERIS είναι διαθέσιμα στο βιβλιοπωλείο των εκδόσεων Πατάκη (Ακαδημίας 65) και από την ιστοσελίδα της eris.press.

✔ Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?

[ichabodanagram]

In chronological order of his visits, the modern geographic locations, the ten year journey of Odysseus took.

1. Troy (Hisarlik, Turkey) - After the Trojan War [2]

2. Ismarus (near Lake Mitrikon, Thrace region of Greece) [2]

3. Land of the Lotus Eaters (Djerba, Tunisia) [2]

4. Home of the Cyclops Polyphemus (Gozo, Malta) [2]

5. Aeolian island (Ustica or Lipari Islands, Italy) [2]

6. Laestrygonians (Levanzo, Italy) [2]

7. Circe's island (Monte Circeo, Italy) [2]

8. Underworld (Lake Averno, Italy) [2]

9. Sirens (Li Galli islands, Italy) [2]

10. Scylla and Charybdis (Strait of Messina, Italy) [2]

11. Calypso's island Ogygia (Gozo, Malta) [2][4]

12. Island of Scheria/Phaeacians (Corfu, Greece) [2][4]

13. Ithaca (Ithaki/Ithaca island, Greece) [2][4]

The detailed information on the potential modern locations that correspond to the mythical places described in Homer's Odyssey, based on scholarly interpretations and geographic clues.[1][2][4]

Citations:

[1] Ten years in the Med? The Hunt for the Real Odyssey Locations! https://www.ancient-origins.net/myths-legends-europe/odyssey-locations-0016724

[2] Following The Trail Of The Odyssey In The Modern Day - Travel.Earth https://travel.earth/following-the-travels-of-the-odyssey-in-the-modern-day/

[3] The Geography of the Odyssey - | Lapham's Quarterly https://www.laphamsquarterly.org/roundtable/geography-odyssey

[4] Homer's Ithaca - Wikipedia https://en.wikipedia.org/wiki/Homer%27s_Ithaca

[5] The real-life island that inspired the world's oldest travel story - BBC https://www.bbc.com/travel/article/20240429-the-islands-that-inspired-homers-the-odyssey