#kusursuz

[yagmur-tanesi4]

🥀Kusur Değil,Kimlik

Kaşlarım simetrik değil belki.

Bir tarafı diğerinden biraz farklı, biraz dağınık.

Ama onlar da ben gibi.

Kusursuz değil ama gerçek.

Her kırıklığımın, her gecemin, her gülümsememin üstünden geçmiş çizgiler bunlar.

Benim kaşlarım bana benziyor.

Ve ben artık öğreniyorum:

Kendime ait olan hiçbir şey, çirkin değil."

[habersizhaberci]

Kusurların seni kusursuz yapar…

[imgeler]

Düşün, geri dönüp baktığında ben kimdim dememek için düşün. Kendini tanı. Kaybolmak hoş değildi. Kim ister ki kaybolmak? Yolunu bulan sen ol.

[belkisenbenimsindr]

‘En kusursuz cinayet birinin yaşama sevincini öldürmektir.’

[narkafaa]

lülükler ve siyahtan beyaza kusursuz bir geçiş

geçen gün yine düşünce dünyamın dehlizlerine dalmışken nöronlarımın çoğu kara delikleri binek yapmış mümkün dünyalarda geziniyordu. parmaklarım ise otomatik pilottaki beyin sinyalleri yoluyla lülüklerim arasında yürüyüşe çıkmıştı. (burada parantez için kısa bir sözlük molası veriyoruz. lülük kıvırcık saçlı kızların lülelerine verdiği bir addır. mola bitti. yazıya devam) lülükler biraz anksiyetik biraz da obsesiftir. içeriden veya dışarıdan temas sevmezler. ne birbirlerine dolanmaktan hoşlanırlar ne insan eli değsin isterler. biraz dokununca kabarıp kaos ortamı yaratırlar. bağımsızlıklarına düşkündür lülükler. özgürce şekil almak isterler. ama ben lülüklerimi dürtmeyi severim. onları prmaklarıma dolarım kaos dolu dünyalarının içine dalarım. lülüklerin karmaşıklığıyla uğraşırken kendi karmaşıklığımı bir anlığına da olsa unuturum. canım lülüklerim.

e işte geçen gün ben kafamın içinde evren evren dolanırken kafamın dışında da lülük lülük gezmekteyken bir baktım elimde bir saç teli. ya kendi pes etti ya da ben yanlışlıkla yoldum. o kısma takılmıyoruz. bazen böyle küçük kazalar olabilir. tam saç telini önceden yolunmuş ya da kendini salmış saç teli birikimine bırakacakken bir baktım bu telde bir değişiklik var. siyah desen siyah değil, beyaz desen beyaz değil. lülüklerimin bir kısmı kömür karasıyken diğerlerine karlar yağmış. kar beyazı lülüklerimin bir kısmı genetik mirasım, bir kısmı hayattaki bazı tecrübelerimin yansımaları. siyahlarım da beyazlarım da hepsi benim canım ciğerim. ama bu son saç teli var ya, bu bir değişikti. bu siyah başlayan ama yarıya doğru beyazlaşan bir saç teliydi. yanlış gördüğümü sandım, tekrar baktım. çünkü yanlış görebilir insan. gözünün gördüğünü hakikat sanabilir. lakin hayır, doğru görmüşüm. yarısı siyah sarısı beyaz bir saç teliymiş bu. siyahtan beyaza kusursuz bir geçiş...

siyahla başlamış, bir noktada siyahlığından vazgeçip beyaza dönmüş, kendini kar beyazlığının göz alıcılığına bırakmış bir saç teli. uzun uzun inceledim. bu saç teli acaba hangi noktada vazgeçmişti siyahlığından? Niye ve nasıl vazgeçmişti? bunları düşünürken hayat üzerine düşünmeye başladım. (meslekî deformasyon galiba) hayatta bazen renklerimizden vazgeçiyoruz. başka renklere geçiyoruz. hatta bazı günler bir renkle başlarken başka bir renkle bitiyor. bazen renkler birbirine karışıyor, bazen renkleri ayırt etmeye çalışıyoruz, bazen de hiç uğraşmıyoruz. yüreğimize bir damla siyahlık bulaşınca onu çoğaltıp gece karası bir siyahlık içine kapanıyoruz. gelen renkleri de bu siyahın yutmasına izin veriyoruz. olabilir. bazen insanların renklerine kapılıp gittiğimiz de oluyor. birinin siyahlığına çekilebilirim veya birinin pembeliğiyle kendi dünyamı şenlendirebilirim. bazen de kar beyazı öyle kaplıyor ki her yeri gözlerimiz kamaşıyor başka bir şey görmez hale geliyoruz. olabilir. herkesin rengi kendine. kocaman bir renk paletiyle rengarenk bir dünya, rengarenk bir hayat. benim saçlarımsa siyah ve beyaz arasına sıkışmış. tıpkı uçlarda yaşanan bir hayat gibi. "ya hep ya hiç" ikilemine sıkışmış bir zihin gibi. "siyah mı beyaz m��" sorusuyla bunalmış bir kalp gibi. aslında bir ucun siyah diğer ucun beyaz olması pek çok şey anlatıyor. bu öyle bir ikilik ki içinde bütün mümkünleri barındırıyor. siyah ve beyaz ikiliğinden doğar bütün gökkuşağı renkleri. hayaller, rüyalar, beklentiler, gülümsemeler, göz yaşları, yaralar, yamalar, hepsi bu iki uç arasında. feylesof takımından kimileri ikilikleri sevmez. aşmaya çalışır arasına sıkıştığımız bu iki ucu. ama ayrılmak sevdaya dahilse ikilikleri aşmak da ikiliğe dahil diyebilirim. (al sana mis gibi bir aforizma ve hatta bir tutam da safsata) yani benim bu saç telim adeta Leibniz'in bir monadı gibi bir kainatı barındırıyor. bir renk paleti gibi bütün tonları içeriyor. şimdi biri çıkıp "renkler araz, çok konuşma kardeşim" dese bi' "cık cık" çekerim önce, sonra derin bir nefes alıp sakin bir ses tonuyla "tamam ama cevherimizin bir parçası olamaz mı?" sorusunu sorarım. belki biraz manipüle etmek isterim, denerim bir şeyler. "bilimsel olarak bir renk sadece bir yanılsamadan ve yansımadan ibaret olabilir. gözlerimizi boyayabilir. ama gözden geçip doğrudan kalbimizi renklendiriyor. cevheri böylesine etkileyen bir araz büyük bir teşekkürü hak etmiyor mu?" diyerek bir bilge insan edasıyla ortamdan uzaklaşırım.

[ninemin-tekerlekleri-blog]

sen hiç “ayn-ür rıza” ile baktın mı?

o ne ki?

“kusur görmeden, muhabbet ile bakan gözler demek…”

[damladanummana]

Kusursuz

Görmen gereken tek kusur kendi kusurun…

[uzayinyildizlararasisarkisi]

sabah kalktığımdan beridir anlamsız anksiyete krizleri ile mücadele ediyorum ve tek sebep olarak tembelliğimi suçluyorum

[buhichosdegil]

tenhada karsima cikma amk hocasi

[senisevmiyorumhayatt]

"Kusurlarıyla sevmek kusursuz sevmektir."

[iconsturkish]

[kesmat-khaled]

[berhudar]

Şu an ne mi yapıyorum dolma-yoğurt yiyorum evet 👍

[cilginfizikcilervbi]

İnsana Nakledilen Domuz Böbreği Kusursuz Çalışıyor

İnsana Nakledilen Domuz Böbreği Kusursuz Çalışıyor Domuz böbreği, ameliyattan 32 gün sonra bile insan bedeninde en iyi şekilde çalışıyor ve herhangi bir ret tepkisi oluşmamış. İnsana Nakledilen Domuz Böbreği Kusursuz Çalışıyor Hayvandan insana organ nakli (Ksenotransplantasyon), uzun süredir, organ eksikliğine giderebilecek bir olanak olarak görülüyordu. Özellikle domuz organları, boyut ve doku…