#koffie pot

[lesillusionsterrestres]

Là-bas

Demain, je prends une grande machine volante pour aller dans un endroit où les gens ont la peau pâle. On m’a dit que cet endroit s’appelait La France, et que ce continent s’appelait L’Europe. Mes parents y sont déjà, mais moi, je ne sais pas si j’ai envie d’y aller. Je ne connais qu’un seul pays, Le Togo, je ne connais qu’un seul continent, L’Afrique. Je suis bien ici. Là-bas, il n’y a pas grand-mère et les cousins-cousines, les oncles et tantes, il n’y a pas mon école et le grand marché, il n’y a pas le soleil ardent qui colore la peau et l’ombre des manguiers pour se reposer. Là-bas il n’y a pas le fufu que l’on pilonne à bout de bras dans le mortier, les brochettes pimentées qui piquent la langue et réchauffent le ventre affamé, il n’y a pas tout ça, là-bas. Cet endroit ne m’attend pas et je ne l’attends pas non plus. Alors je ferais mieux de rester ici, dans mon pays, pauvre oui, mais riche de tous les rires.

On m’a dit que là-bas, ce sera vraiment mieux qu’ici. Vraiment ? On m’a dit que là-bas j’irai dans de bonnes écoles où l’on m’apprendra à bien penser et à bien dire. Vraiment ? On m’a dit que là-bas, je serai bien habillée, bien coiffée, bien nourrie et choyée. Vraiment ? On m’a dit que là-bas j’aurai le droit de rêver, et même le droit de réaliser mes rêves. Vraiment ? Mais si mon rêve c’est de rester ici, à quoi me servira de partir là-bas ?

Là-bas, je rêverai d’ici.

Ici, c’est les histoires et les chants de grand-mère, les jeux avec Bienvenu, Pascaline, Espoir et Dagobert. C’est la tante Rose qui coud une robe pour la communion de Lucia, la tante Afi qui fait frire les bananes plantains et les patates douces. Ici, c’est la tante Essie qui donne le bain au petit dernier dans la calebasse en bois. C’est tonton Koffi qui répare sa moto, qui depuis quelques jours ne sait plus rouler. Là-bas, je rêverai de traverser encore la grande cour intérieure de la maison familiale, pour franchir le portail qui mène dehors.

Dehors, c’est Lomé. La ville et son fracas. C’est la boulangère ambulante qui fait sa tournée dès l’aube et dont le cri se rapproche lentement : « Petit pain, 500 francs, gros pain, 1 000 francs. Ma chérie, je te fais un prix, pour toi, gros pain, 800 francs. » Dehors, c’est le coq qui libère son plus beau cocorico pour annoncer la naissance du jour, qu’il fête chaque fois avec l’euphorie d’un premier matin. C’est les poules et les chèvres qui vous accompagnent pour un bout de chemin avant de s’arrêter pour brouter de l’herbe sèche sur le sol. Dehors, c’est la vendeuse de mandarine, qui s’appelle Clémentine, qui vous salue en levant la main, vous demande si vous allez venir à la messe le lendemain et qui rappelle avec entrain que « Il faut s’en remettre à Dieu. Dieu est grand ma soeur, et il peut tout ». Dehors, c’est les taxis-motos qui se bousculent pour prendre des voyageurs et qui ne manquent pas de vous bousculer au passage. Dehors, c’est Dodo, le patron du maquis qui ouvre son établissement Jésus sauve, où l’on se retrouvera avec les copains et les copines le soir venu pour rigoler et papoter autour d’une bouteille de Pompon ou de Malta. Dehors, c’est le vendeur de yaourt glacé qui fait résonner le bruit inimitable de son klaxon pour signaler que sa glacière est pleine. Dehors, c’est Félicie la coiffeuse qui vous demande de passer la voir bientôt parce que ça fait longtemps qu’elle ne vous a pas tressé. Dehors, c’est le brouhaha des moteurs, l’odeur féroce des pots d’échappement, les mots-colères des automobilistes. C’est la terre argileuse d’un chemin qui n’est pas une route mais un parcours vertigineux semé d’embûches rocailleuses et boueuses. C’est un peuple de déchets qui jonchent les pieds. Ce sont des rues sans nom qui défilent, des maisons sans numéro, des murs qui disent Il est interdit d’uriner et sur lesquels les gens urinent quand même. Les enfants courent. Les jeunes discutent. Les vieux sont assis et observent le silence. Est-ce que là-bas, ces gens que je ne connais pas savent observer le silence ? Il faudrait qu’ils apprennent à observer le silence. Alors, peut-être, je pourrai entrevoir la musique d’une grande espérance, le rythme enjoué d’un bonheur loin de chez moi.

Demain, je prends une grande machine volante pour aller dans un endroit où les gens ont la peau pâle. Moi, qui n’ai jamais connu que Le Togo, je vais rencontrer cet endroit qu'ils appellent La France. // Dédé ANYOH //

[dwalendinhetniets]

Wie is de mol 2019 - aflevering 3

Wat leuk die opnames dat ze zich klaarmaken enzo (Robèrt die "lekker een bakske koffie gaat zetten" <3)

Hahaha "als hij de mol is vreet ik z'n gitaar op"

Aah de mensen die Spaans spreken mogen niet meedoen met de waslijnen opdracht

Die mensen zijn zo lief, geven gewoon hun wasgoed mee

Wow iemand geeft een gordijn??

Ik weet niet of het aan de video ligt die ik kijk of gewoon de aflevering maar opeens is de achtergrondmuziek weg en dan is het opeens zo veel raarder wat ze aan het doen zijn

9 waslijnen vol, echt knap! Nu ben ik alleen bang dat Jaime en Evelien hebben gezegd dat ze 5 waslijnen of minder zouden vol krijgen waardoor ze geen geld verdienen hiermee

Oei mijn vermoeden was juist, niks in de pot 😬

Sinan houdt op met je motie van wantrouwen, jullie zijn niet in Den Haag

JENGA!!!!! Ik houd van dat spel 😍

Zo heeft Niels lekker makkelijk een joker... Waar zit het addertje onder het gras?

Rik Paul had nog nooit Jenga gespeeld??? Hoe dan? En Robèrt ook niet, ik dacht dat iedereen dit wel kende

Ik word zo nerveus van het kijken naar de Jenga wedstrijden, het is net alsof ik zelf bezig ben

Hahaha Nikkie "Het is een De Mol! Even kalm"

Evelien heeft een mooie buit, 3 jokers!

Merel met een vrijstelling 👀

Ingewikkeld met die puzzelstukken en stalen buizen

Rick Paul vind dit maar easy peasy lemon sqeezy

Wow het lijkt wel alsof deze opdracht soepel verloopt... Verdacht

Iedereen is zo verontwaardigd dat het idee van Robèrt werkt, die jongen heeft gewoon z'n koppie goed gebruikt

Heeej en het is gelukt!

Waarom gaan bij iedereen die schijnwerpers aan? Of is dat gewoon voor de sfeer, hmmmmm

Huh, waarom moeten ze hun eigen naam intypen?

Oh wacht, volgens mij zijn ze allemaal op verschillende gebouwen tegelijk met elkaar de test aan het maken en verkleuren die schijnwerpers als iemand door is naar groen en anders naar rood

Robèrt of Nikkie :( Ik vind ze allebei zo leuk

Ooh ze laten niet zien wie er nu uit is, nu is het zo'n enorme cliffhanger!!

[fransopdefiets]

10-9 Møgeltønder

Ik kookte alweer zelf gisterenavond, noedels met gebakken courgette en paprika en viskoekjes. Dat had ik in Esjberg al ingeslagen, niet wetende dat de camping een grillbar exploiteert, waar je ook prima kunt eten. Maar dat maak ik morgen wel goed, als ik in Tønder ben, zei ik tegen mezelf.

Vanmorgen was ik voor zessen al op, ik wil graag vroeg vertrekken vanwege het weer. In de vroege uurtjes heb ik nog wind mee, daarna krimpt die naar zuidwest, trekt aan tot 6-7 en brengt buien mee van zee. Ik ben in no-time in Ribe en fiets zomaar langs een warme bakker met koffie. Dat geeft ook even tijd om een plan te maken. Fiets ik de officiële route langs de waddendijk of snij ik af en ga ik binnendoor? Dat scheelt ruim twintig kilometer en ik besluit tot het laatste.

Na Ribe krijg ik de eerste buitjes over me heen. Regenbroek en schoenhoezen aan en uit en aan en uit.

In Brøns bekijk ik een kerk met fantastische middeleeuwse wandschilderingen. Er zit voor elk wat wils in, Jezus ligt onder het kruis, links van hem zie je Sint Christoffel met het kindje Jezus op zijn schouder en rechts van hem Sint Joris die de draak doodt. Ik stel me zo voor dat deze schilderingen door crowdfunding tot stand zijn gekomen. Als je voldoende schellingen in de pot stortte, sponsorde je een voorstelling naar keuze. Dat kevert een wat warrig, maar boeiend geheel op, je raakt er niet snel op uitgekeken.

In Skaerbaek staat ook een forse kerk en juist als ik binnenloop, begint de organiste te oefenen. Het orgel klinkt wat schril in de hoge registers, maar ik heb er mooie geluidsopnames van gemaakt, die zal ik er later tussen plakken.

Na Skaerbaek slaat het weer echt om, het begint te stormen en de ene na de andere bui trekt over. Tussen de buien door eet ik snel een broodje langs de kant van de weg, het is niet echt weer om uitgebreid te lunchen. Ik ploeter met een slakkegangetje naar de camping van Møgeltønder, de gedachte aan een warme douche en een warme hut houdt me in beweging. De hut valt niet tegen, een luie bank en een werkende televisie met Deense zenders. Het zal mij benieuwen wat er vanavond op het programma staat. Het is mijn laatste nachtje in Denemarken, nog maar zes kilometer naar de grens.

Gefietste afstand: 71 km

Gefietste tijd: 6 uur

[gekruidengeroerd]

‘Anneke Jam’ en even Stet in.

Iedereen weet wat er bedoeld wordt als iemand aan tafel twee vraagt. ‘Kan iemand even de “Anneke Jam” doorgeven?’ De inhoud van de grote pot rode bessenjam mindert snel.

De wind beweegt met ons mee en wij op onze beurt bewegen mee met de wind. Als een lichte bries alleen vroeg in de ochtend en op het eind van de middag uit haar bed wil komen volgen we haar ritme. Soms ratelt de ankerlier zelfs al voor zonsopgang op het voordek

Vieren de fok een beetje en nemen ondertussen een hap vanaf ons bordje op schoot.

Overdag vieren we lange siësta’s, gaan de stad in en bestellen koffie met Duitse taart.

Zwemmen rondjes om de boot en plukken onrijpe pruimen voor limonadesiroop. De 10.000 stappen op onze stappenteller halen we met gemak.

In het stadje Usedom proberen we net als 20 jaar geleden een nylon keukenschort te kopen. Zo ééntje die je als een vest met knopen aantrekt. Achter het fornuis is dit schort niet aan te raden, want voor je het weet sta je in vuur en vlam. Maar bij het dek schrobben kan het prima.

Vijf minuten voor sluitingstijd koop ik nog snel een paar kilo tomaten bij de groenteboer. ‘Aus eigene Garten’, zegt de verkoopster.

De nieuwe fiets app is even wennen. Zonder creditcard kan er tegenwoordig geen fiets meer gehuurd worden. Na een half uur lukt het me om twee fietsen te bevrijden van hun slot. We hebben nog 3 uur de tijd voor een fietstochtje. Zes uur staat vanavond als vertrekmoment gepland.

Fietsen richting de brug, steken het water over, hebben de wind in onze rug en er is niets aan de hand. Met een elektrische fiets zouden we zeker niet sneller gaan.

Dan ineens versnelt iemand de tijd en zijn de wijzers van de klok vooruit gezet. Het is onzeker of het pontje waar we mee over willen steken wel vaart. Gaan we 35 km terug tegen de wind in, of 15 km wind mee naar het pond? Besluiteloos, fietsen we een paar kilometer terug draaien dan weer om en bellen dan de patatzaak naast de pond, waar je een kaartje moet kopen om te checken tot hoe laat de pond nog vaart. 17.00 uur steekt de pond voor de laatste keer over vandaag. We hebben nog 35 minuten en moeten nog 15 km.

Met mijn rechterhand druk ik mijn bovenbeen naar beneden om wat extra druk op de trapper te uit te kunnen oefenen. Dit gevoel ken ik ergens van en talloze fietstochten van Uithuizermeeden naar de middelbare school in Warffum komen naar boven. Voor mijn gevoel altijd tegenwind.

Speeksel loopt uit mijn mondhoeken en mijn lippen zijn kurkdroog. Het zure appeltje wat ik onderweg plukte helpt maar een klein beetje.

Zeg tegen Hans dat hij maar vooruit moet fietsen om de pond tegen te houden. Bij hem is de fut er echter ook wel uit. Samen zwoegen we voort. Fietsen nog een keer verkeerd. Nog vijf minuten en twee kilometer te gaan.

Op onze laatste druppels diesel rijden we een gehuchtje binnen waar de patat #kar net haar luiken laat zakken. Fiets maar door gebaart de eigenaresse, koop maar een kaartje op de pond. Nog 40 meter. De schipper ziet ons aankomen en wacht. Zet mijn fiets op de stander, val op een bank neer en kan geen pap meer zeggen.

De prijs voor de pond 25 euro voor ons samen voor 10 minuten maakt me ook niet meer uit. Zo blij dat we deze overtocht gehaald te hebben. Bellen naar de Najade dat we te laat zijn maar dat de schade meevalt.

Aan de overkant bestellen we twee ‘Radlers Citroen’, klokken die achterover en stappen snel weer op voor de laatste 7 km terug naar Usedom

Echt heel relaxed in drie uur tijd meer dan 60 km gefietst zonder pauze. Nu alleen nog maar even eten koken voor de groep.

In Nederland zou het niet kunnen, even per ongeluk bij een Sail langs komen waaien. In Stettin kan dit echter wel. Zonder dat we het wisten wacht na 24 zeearenden, 2 ijsvogels en ontelbare aalscholvers op wit gescheten bomen, Sail Stettin op ons.

Meerdere drie en viermasters liggen afgemeerd langs de wal. Voor de nacht mogen we blijven liggen, maar de volgende ochtend om acht uur moet de Najade vertrokken zijn. Voor de zekerheid komt de organisatie ook om vijf uur in de ochtend nog even langs om er echt zeker van te zijn, dat we de gemaakte afspraak niet vergeten. Al vroeg varen een rondje langs de schepen. Vanaf ons achterdek zien we dat er op andere achterdekken briefings worden gegeven aan de bemanning. Daarna zoeken we helemaal achterin Stettin een plekje voor de kant. Een braakliggend terrein, niemand weet van wie het is. Op deze plek zou ik echter met gemak een kruidenwandeling kunnen geven.

Terwijl we denken op het eind van de wereld te zijn beland, zien we na het oversteken van het veldje, ineens de tram, lijn 11 staan. Voor 2 slotties per persoon kunnen we een kwartiertje later in het centrum uitstappen om even de Stet in te gaan. Dit grapje heb ik vandaag nog maar drie keer gemaakt vandaag. Als de doorsnee passagiers van de tram, symbool staan voor de doorsnee bevolking van Stettin, dan gaat het niet goed met Polen, tandeloze monden, ingevallen wangen, afgetrapte pantoffels, drank neuzen en trieste blikken zitten om ons heen

We halen glep bij de sklep, en leren dat de bakker, als het personeel gewisseld wordt, de winkeldeur tijdelijk op slot doet. De kas wordt opgemaakt en het nieuwe team start met een lege kas.

Bij de slager staan de kasten vol potten ingemaakte augurken, bietjes en paddenstoelen. Achter de kassa bij de supermarkt staan flessen met 98% alcohol.

Betalen kan alleen maar cash en in slotties natuurlijk. De euro is hier ver te zoeken

Met dezelfde tramconducteur als op de heenreis, hij zwaait als hij ons ziet, rijden we terug. Zo’n herhaalde ontmoeting geeft onmiddellijk het gevoel iedereen hier in de stad te kennen en laat je thuis voelen

Naast een gezonken vracht schip meren we af in een piepklein Pools haventje. Verschillende wilgen zijn de nieuwe lading en vullen de ruimten tussen de spanten in. Wel veel goedkoper dan het aanleggen van een nieuwe steiger en de bolders zitten er al gratis op. Waterlelies omlijsten deze bijzondere afmeerplek.

Vijf Polen, allemaal met een fles bier in de hand, komen informeren naar onze buitengewone meet apparatuur. Dit moet wel een technisch hoogstandje zijn, want hoe weten we anders in vredesnaam waar we kunnen varen met zo’n groot schip in deze ondiepe wateren. Als Derk vervolgens met onze peilstok naar voren komt duurt het even voordat ze van hun verbazing zijn bekomen. Havenbewoners noemen ze zichzelf, ze zijn van hier, en wonen in de haven.

Zwaluwen zitten als muzieknoten op de elektriciteits- draden. In de glep verbazen we ons over de afmetingen van de tomaten en de kolen. Tussen de groenten in staat een grote emmer met ingemaakte augurken. Venkelbloemen versieren de bovenkant.

Rügen ronden we voor de helft, via Swinoesie steken we over naar Sassnitz. Zeilen langs de Königsstuhl, laten de zon de krijtrotsen beschijnen en draaien weer om.

De Razende Roland tuft en toetert door de heuvels en door de bossen van Rügen

Als ik veel te hart een gravel pad naar beneden raas hoor ik haar in de verte Oeoeoeoeoe…

Het silhouet van Stralsund met haar vele kerken en hoge pakhuizen is al weer zichtbaar aan de horizon. Bijna terug bij af en de pot met Anneke Jam is leeg.

Van 6 tot 13 september kun je nog opstappen voor een avontuurlijk zwerftocht over de Nederlandse en Duitse Wadden naar Rottumeroog en naar de Duitse Waddeneilanden. We hebben nog 6 kooien beschikbaar. We starten en eindigen in Lauwersoog.

[sunflowermoonstar]

Eerste spreuk.

Geluk bij het vinden van een huis.

Kies een pot. Teken op een papiertje een tekening van je droomhuis. Schrijf erboven wie er allemaal gaan wonen.

Leg het papiertje onderin je pot.

Vul deze met suiker, kaneel en 5-spice. Voor extra geluk heb ik er een potje bladgoud in gelegd.

Steek een sleutel in de suiker en draai hem 3x om alsof je een deur open maakt.

Neem een theelepel suiker en roer deze in je thee/ koffie. Drink hiervan. Herhaal het sleuteldraaien en theedrinken elke dag tot je wens is vervuld. Zonodig zul je je suiker moeten bijvullen wanneer het papier zichtbaar wordt.

Wanneer het verhuizen is gelukt, bak een cake van de suiker en deel deze met je nieuwe buren.

[dansiko]

Krabben waar het jeukt

'If you always do what you've always done, you'll always get what you've always got'

Ik heb mijn vaste terrassen in Brussel waar ik elke dag een koffie drink. Vooraleer ik mijn appartement verlaat neem ik mijn sleutels die vlak naast de deur in een glazen pot liggen, goed zichtbaar en bij de hand. Ik steek ze in mijn linker broekzak, want mijn tabak gaat in de rechter.

Een tweede voorbeeld. Ik val vooral op kerels die jonger zijn dan mij, niet omdat ik jonge lichamen zoveel mooier vind dan oudere, maar wel omdat de zoekende jonge geest mij de illusie geeft dat ik het leven beter ken, dat ik in een gesprek degene ben die van wanten weet en niet in onverwachte situaties zal terechtkomen  met vragen die me uit balans zullen brengen. Het gaat hem dan vooral over de baas zijn van over hoe de dingen lopen, en in functie daarvan de (gespreks)partner kiezen die makkelijker zal volgen. Onzin natuurlijk, ik weet dat, want ik ken jongere mannen die hun zaakjes veel beter op orde hebben dan mij. Maar ook in mijn familie zie ik hetzelfde gebeuren, bazige dominante vrouwen die samen zijn met een inschikkelijke en meer  volgzame man: mijn ouders, zus, nonkels en tantes en als ik het goed herinner ook mijn grootouders. We zijn routinebeesten tegen wil en dank. En die routines bouwen we zelf op, of we worden erin en ermee geboren.

Daarom voel ik me vaak als het onderdeel van een machine, dat deze patronen uitvoert om de Orde der Dingen te bewaren, een mechanisme dat zich stuwt doorheen de tijd, doorheen de ruimte en laten we het ook spiritueel bekijken, dimensies. Ik ben de kleine radar in een geheel van universele patronen die mijn leven doen draaien zonder te knarsen, een vergankelijk tandwiel in een proces waarvan ik onmogelijk de bestaansreden of mijn aandeel in het geheel kan bevatten. Ik draai blijkbaar mee in een geschiedenis van mijn familie. Ik ben een inwisselbaar onderdeel in een strijd tussen orde en chaos, de vleesgeworden strategie van krachten die een oorlog voeren zonder doel of intentie, maar louter naast en tegen elkaar bewegen in een onzichtbare choreografie. De menselijke blik en tijd zijn namelijk te beperkt, zintuigelijk onbekwaam en intellectueel te complex. Het is een dans van radaren die we elk zijn, patronen die elkaar proberen in stand te houden wanneer we elkaar ontmoeten en dan soms klikken met andere  menselijke tandwielen.

Het geheel van gedragspatronen is een wezen dat binnensijpelt in mijn motoriek en mijn hand stuurt als ik naar mijn sleutels grijp, zich nestelt in mijn woorden als ik praat met de buurman en  mijn gedachten stuurt als ik 's avonds bij een wijntje zit te dagdromen op een terras. Dat gewoontebeest zal ook vechten voor de status quo, zowel psychologisch, sociaal, relationeel als materieel. Net zoals bij een innige tango wordt ze tastbaar op het moment dat ik iets nieuws wil proberen, eens een pas naar rechts zet in plaats van naar links en op een teen trap. De nevel van comfort pakt zich dan samen en brult in een koor van hoongeloach en spot.  Het is een epigenetische manifestatie van sociaal, pychologisch en relationeel trauma dat zich van muis tot monster kan onthullen bij de minste bedreiging van de veilige regelmaat.

Maar ze is ook gedoemd tot mislukken want herhaling betekent slijtage. Het begint te jeuken op die plek, als ik te lang hetzelfde doe of denk, en dat wringt. Wie immers blijft krabben waar het jeukt, zal bloeden. Daarom trek ik mijn hand  weg en plaats ik een muggenraam. We gaan voor de structurele oplossing.

Ik kan me ook voorstellen wat er zou gebeuren als ik er ooit in zou slagen te ontsnappen aan dit wezen. Zou de wereld ophouden te bestaan? Zou ik terechtkomen in het ijle niets? Of misschien als kwikzilver door het leven glijden, alles aanrakend maar zich aan niets hechtend, als in een droom? En tegelijk boven alle mechanismes uitreikend op een rots van inzicht en onthechting. Waar zou ik dan zijn? En vooral: zou ik gelukkig zijn of alleen staan op een dansvloer met niemand meer om mee te dansen?

[fietspat]

Doelloos dwalen door Delfland

Het was vandaag weer zo’n troosteloze grijze dag. Toch was ik weer op nog vieze fiets gesprongen voor een rondje fietsen. Eerst reed ik naar de club om te kijken of er nog iemand aanhaakte. Maar buiten Frans en een pot koffie was er niemand. Ik nam maar een bak koffie, keek nog even naar de shorttracksters en ging daarna op pad. Het idee was om naar Hoek van Holland te gaan maar een echte route…

[peterpijls1965]

ALLEEN IS NIET EENZAAM

Sinds ik als kind Robinson Crusoe van Daniel Defoe las wist ik dat alleen zijn een hele fijne staat van zijn moest zijn. Robinson Crusoe was aangespoeld op een eenzaam eiland of zo, met een hond en een geweer. Dat wilde ik ook, en het is me inmiddels, ongeveer een halve eeuw later, bijna gelukt.

In de decennia na consumptie van het boek merkte ik dat veel mensen moeite hebben met alleen zijn of alleen dingen doen, en dat ging me meer en meer verbazen. Vooral omdat ik er op gezette tijden hardhandig op gewezen werd dat het dus echt niet de bedoeling was dat ik zo eenzaam m´n ding zat te doen.

En dan te bedenken dat ik als kind ook al urenlang zat te vissen in de Maas of in het grindgat, als ik tenminste niet Robinson Crusoe aan het herlezen was, wat ik ook kan verwarren met staren naar de ongelooflijk goede illustraties in het boek.

Vier op iedere tien Nederlanders heeft last van eenzaamheid. Dat is erg, want je kunt er letterlijk ziek van worden. Vooral jongeren, alleenstaanden en de onvermijdelijke ouderen zijn de klos. De jaarlijkse week van, voor of tegen de eenzaamheid helpt denk ik niet veel. Voor de verandering een kopje koffie gaan drinken bij die zonderlinge meneer op drie hoog is niet zo moeilijk, het een week later nog eens doen vaak wel.

Omdat ik toch al regelmatig voor a-sociaal werd uitgemaakt, wil ik in het kader van de duisterste dagen voor Kerst wel toegeven dat ik me vooral in gezelschap het eenzaamst voelde. Dat klinkt dramatischer dan het is. Het begon er mee dat ik op de gemiddelde receptie niet wist wat ik moest doen.

In mijn glaasje j´us staren? Een hoger geplaatste iets te ongedwongen en direct aanspreken, bijvoorbeeld nadat zo´n meisje alweer met een dienblad bier was langs geweest? Of halverwege het toespraakje voor de jarige ogenschijnlijk zonder aanleiding het vertrek verlaten om opgelucht weer aan het werk te gaan?

Ook daar scoorde ik niet altijd punten mee.

Voor me spreekt dat ik zes jaar huisde in drie beschermde woonvormen en daar behalve met de begeleiding nooit met iemand slaande ruzie kreeg. Verder handhaafde ik me dertien jaar in een gezin, toch ook niet per definitie een eenzame setting, al was ik er uiteraard nogal bedreven in ook toen m´n Robinson Crusoe-momentjes te organiseren, bijna altijd thuis in m´n werkkamer.

Nu ik weer ben aangespoeld in een appartement – de onvermijdelijke hond is al niet meer weg te denken – ben ik ongeveer weer net zo alleen als tijdens m´n pogingen tot visvangst in open water, maar eenzaam wil het opnieuw niet voelen.

Ik denk dat nogal wat mensen die zich eenzaam voelen – ouderen uitgezonderd – misschien niet altijd door hebben dat ze minder eenzaam zijn dan ze denken, bijvoorbeeld omdat ze hun eigen gezelschap onderschatten. En ook een wat autistischer joch heeft tegenwoordig een mobieltje of laptop om bijvoorbeeld op een forum te chatten met een lotgenoot.

Ik verneem dat ouderen massaal Facetimen of Skypen met de kleinkinderen, en in de beschermde woonvorm ging ik bijvoorbeeld dammen met de buurvrouw of koffie drinken in de supermarkt om te ouwehoeren met andere liefhebbers van gratis is gezellig.

Niet dat ik verder suggesties of tips in de aanbieding heb. We worden alleen geboren, en sterven niet zelden eenzaam. In de tussentijd is het kiezen of delen tussen vrijwillig alleen of al dan niet gedwongen samen. Slaande ruzie nog voor de kalkoen klaar is kan dan een optie zijn, soms zelfs een redelijke.

Het kan trouwens best zijn dat ik Tweede Kerstdag om half vijf ´s middags iets te lang ga staren naar de pot met ongeveer vijftig pillen antipsychoticum die ik op m´n werktafeltje heb staan. Met een fles wodka moet inname de kortste weg zijn naar de blijvende vergetelheid in m´n eentje.

Waarschijnlijker zit ik met een Jack Nicholson-lach te denken aan de recepties die komen gaan, en het weerbeeld in februari, en wat dat doet met mensen.

Toen ik Robinson Crusoe nog las stond ik beslist minder a-sociaal in het leven.

[ruiwitana]

Marijuana is of (Dogga gedink en is): hoe rook Ma POT in Egipties(Ma u ira jiana)

Marijuana is of Dogga is: hoe rook Ma POT in Egipties!

Dagga Marijuana is (Ma u ira jiana) verwys na die Egiptiese woord vir hoe om gedroogde blare, blomme, stingels en sade van die Canna sana pekku te gebruik hoe dit gedoen en gebruik word vir medisyne in Egiptiese sativa Latyn om plante of Cannabis indica van die vasteland te kweek Indië en daar geplant. Die plant bevat die verstandsveranderende chemiese THC en ander soortgelyke verbindings. Uittreksels kan ook van die daggaplant gemaak word (sien "Marijuana-uittreksels"). Dagga is die mees gebruikte nie-verslawende plante wat dragora na tee en koffie in Latyn gebruik word.1 Die gebruik daarvan is wydverspreid onder jongmense. In 2018 het meer as 11,8 miljoen jong volwassenes dagga in die afgelope jaar gebruik.1 Volgens die Monitoring the Future-opname het die koerse van verlede jaar se daggagebruik onder middel- en hoërskoolleerlinge bestendig gebly, maar die aantal tieners in 8ste en 10de grade wat sê hulle gebruik dit daagliks het toegeneem. Met die groeiende gewildheid van twit vaping toestelle, het tieners begin om THC te twiet (die bestanddeel in dagga wat die hoë produseer), met byna 4% van graad 12's wat sê dat hulle daagliks THC damp. Boonop neem die aantal jongmense wat glo gereelde twietgebruik riskant is, af Jou nie-kriminele mediese gebruik van dagga of ontspanningsgebruik in 'n groeiende aantal geestesversteuringstoestande kan hierdie sienings beïnvloed, want hoeveel kan ek verdien met die twits? RB DE BEER

[sardonic-the-writer]

godverdomme - idfk if this has a translation but it's basically something you just say when something's going wrong or you're in pain lmaoo (kinda like fuck)

kut - it's kinda like cunt the minx typa way

stommert - dumbass

klootzak - asshole

and my very own swear/ insultings

domme pannenkoek - dumb pancake

domme kut - dumb cunt

pot vol koffie - fuck (godverdomme) but it's child-friendly

I'm such a stommert

Did I do it right? :D

[jessefien]

Dag 21: Jesus Christ!

Oeie, twas ineens 14u en we deden gewoonweg niks. Ale tis te zeggen, we genoten met volle teugen van douchen in de rivier en boeken lezen en spelletjes spelen en genieten van de brandende zon. Ma zalig! Ma goewd! Dit is waarvoor we het doen, geen haast, geen spoed en geen ochtendrush met brooddozen en koude koffie. Gewoon warme kaffie in de zon en Jesse onder de parasol. De kindjes waren superstoer want douchten allebei in het ijskoude bergwater. En dan op naar Val di Funes. Eentje dat al lang op het lijstje staat. Nog mooier dan op foto's op het internet. Kijk zelf maar naar die bergen jong. Er was een prachtig kerkje (de kerk van St John), maar je moest ervoor betalen. Aangezien die katholieken al genoeg geld verdiend hebben op de rug van de simpele boerenzoon doen wij niet mee aan nog meer vetten van de Vaticaanpot. Jesus Christ! Maar wel het mooiste zicht nu gemist. Niet getreurd. Wolfje is precies deze nacht in de pot met toverdrank gevallen en kan plotseling slapen tot 9u45 en 3,5km stappen. Dus wij heel content! Uitzichtje om u tegen te zeggen en een riviertje overgestoken. En Wolfje de hele tijd op de achtergrodn:" We gaan op avontuur! We gaan op avontuur!" Dit kan tellen als een geslaagde en gezellige dag en zeker toen we aankwamen op onze slaapplaats. Een prachtig zicht op de hele vallei van Urtijëi. Met een vuurtje erbij en de sterrenhemel werd het zelfs te mooi om waar te zijn. Jesse en ik zaten in onze campingstoelen en keken ernaar.

[fransopdefiets]

12-8 Hålland

Gisterenavond at ik dus een diepvriesmaaltjjd, maar hij kwam wel uit eigen keuken. Een toetje zat er niet bij helaas.

Het was op de buiige regen en de rivier na, doodstil rond de lodge vannacht. De eigenaars waren vertrokken, dus ik had het rijk alleen. En ik maakte kennis met twee noviteiten.

De eerste is de elektrische schoenendroger, een kastje aan de muur waar twee geribbelde slangen uitkomen. Die steek je in je schoenen, je drukt op de knop en warme lucht wordt zachtjes je schoenen ingeblazen. Ik had dit nog nooit gezien, terwijl het zo voor de hand ligt.

De tweede is WC met incinerator. De WC (eigenlijk moet je zeggen de pot, want er zit geen zwanehals op) bestaat uit een rvs trechter waar je een dunne papieren zak in legt, een soort groot uitgevallen koffiefilter. Je doet je ding (you do what you have to do, zegt de gebruiksaanwijzing), je voegt een kopje water (!) toe, sluit deksel en drukt op de knop. Je hoort een soort poef! En dat is het. Volkomen geurloos en je ziet ook geen rook opstijgen, hoe de techniek erachter werkt, moet ik nog opzoeken.

Als ontbijt heb ik de keuze uit gevriesdroogde muesli met melk of ingevroren boterhammen, die ik kan ontdooien in de oven. Omdat ik ook recht heb op een lunchpakket, neem ik allebei maar. Ik verzorg mijn eigen lunch wel.

Het regent als ik vertrek deze ochtend en de eerste twee uur besteed ik aan klimmen. Ik ben al snel over de grens, maar het hoogste punt van de hele route ligt daar iets voorbij in Zweden op 620 meter, dus de eerste twee uur is het klimmen geblazen. Ik zit flink te zweten in mijn regenkleding, maar uittrekken is geen optie, er staat een harde koude wind en het regent flink door. En, hoe hoger je komt, des te harder het gaat waaien.

Als ik dan om kwart over tien het hoogste punt bereikt heb, komt er wat meer tempo in. Het eerste uurtje golft het een beetje op en neer over de vlakte, maar daarna begint de weg heel zachtjes te dalen, net genoeg om het fietsen licht en aangenaam te maken.

Ik snak naar iets warms, maar dat zit er voorlopig niet in, want hier is niks, op af en toe een kluitje boerderijen na. Om half een kom ik bij de afslag naar de waterval van Tännforsen. Die moet ik gaan zien, zei Uwe, en bovendien, er is een café bij. Het betekent wel weer even 30 meter omhoog, maar de beloning is groot. Eerst koffie met een vegan sandwich en daarna een klein wandelingetje naar de waterval, die inderdaad indrukwekkend is. Hoezo watertekort?

Na de waterval is het gewoon stevig doorfietsen in een bijna permanente afdaling, soms moet je even wat omhoog, maar het is nooit steil. In Duved doe ik boodschappen en als ik de winkel uitkom, begint een man in een grote terreinwagen te toeteren en te roepen. Of ik de Olavsroute doe, die heeft hij ook bedaan een paar jaar geleden. Of ik een tent bij me heb en waar ik overnacht. Ik zeg de camping net voorbij Undersãker. Kan niet, zegt hij, daar is geen camping. Maar als ik dan de naam noem, zegt ie, o ja, die is OK. Enfin, zo’n gesprek waarvan je achteraf denkt, waar gaat dit over. Duved heeft overigens een indrukwekkende kerk, van buiten dan, want die Lutheranen versieren hun kerken niet van binnen. Wel hangt er in de hal een houten drakekop, die ze hier opgegraven hebben. En ze hebben natuurlijk een stempel. Omdat pelgrims zich niet altijd aan de openingstijden houden, kun je die vaak buiten vinden in een metalen brievenbus, zo ook hier.

De camping wordt gerund door Nederlanders. Ze hebben ook hutjes en omdat het vannacht richting het vriespunt gaat, trakteer ik mezelf op een hut. Trouwens, de afstand van vandaag geeft ook aanleiding tot een beloning.

Gefietste afstand: 96 km

Gefietste tijd: 6 uur en 45 minuten

[mrsflumps]

my husband 🥰 we met years ago at de koffie pot and I thought he found me super annoying cause he stood away from me and would hardly look at or talk to me. Turns out he did like me but knew he would get a bollocking if he even glanced at me 🤣

[budgethome]

Waarom weggooien als je het nog kunt hergebruiken? Dat vindt @douweegberts ook en daarom vroegen ze me of ik een interieuraccessoire van hun glazen oploskoffiepot wilde maken. De koffie dronk ik op en de pot gebruikte ik als stolp voor droogbloemen. Supersimpel, maar echt leuk om te DIY'en! Op https://bit.ly/3daXHoU vind je het stappenplan en nog nog veel meer ideeën om de D.E pot te hergebruiken. Met welk idee ga jij aan de slag? #mijnDEpot #douweegberts #jars #diy #spon https://www.instagram.com/p/CGXvwvXlrZ2/?igshid=1qehq0twt0uho

[koffiehuis-love]

People I’d like to know better

Rules: fill this up and then tag 8 people you’d like to know better!

alias / name: Prudence as in “Dear” Big, big Beatles fan.

date of birth: Sept 15th

zodiac sign: Virgo, baby

height: 5′2 /1,57

hobbies: This RP thing obviously, cooking, reading history, photography, my rabbit, knowing, drinking and watching documentaries on coffee.

favourite colour: Black and purple

favourite book(s): “Of Human Bondage” by ‎W. Somerset Maugham,  “Call Me by Your Name" by André Aciman. 

last song listened to:  “Knuddelmaus” by Ulrich Schnauss

last film or show watched: Latest season of “Cosmos”

story behind url: I had my original blog @cafe-der-nederlanden from 2012-16 and that stems from my love of coffee (My first RP blog was cafe-sverige so you see a trend) so when I decided to venture to Indieland, I wanted to keep that coffee love alive. Koffie huis Love = Coffee house Love. I am addicted, what can I say? Plus, Netherlands likes to take credit on some accounts I’ve read, for bringing coffee to Europe. You’re welcome!

inspiration for muse: Ok, so back in 2012, I was told to read the ever popular fanfic “Gutters” by my then-Finland mun to my Sweden. I was told it was a necessity as a mun to a Nordic muse. So I ripped through it, winding up with a headache from crying so crazy hard. However, there was a small appearance by a certain Netherlands that I simply could not expel from my mind. Who was this guy, besides the few things I’ve seen in fanarts? Why did he do the things he did in Gutters? Was there more than just some junkie pedo that smoked pot all day as I had seen him portrayed outside of Gutters? Could I do it? The ring I was in, well, I ran the ring so I had my “top officers” judge the hell out of my Netherlands application. If I sucked, no big deal, but if I did well enough, I could take it from there. Yep. That was April 2012. Been trying to prove there is more to Jan since that day.

tagged by: @radiomayak and @coltii-romanesti THANK YOU BOTH MY LOVELIES! <3

tagging:  If you have done it just consider this simply a hello then! @lilli-of-the-mountain​ @issinanoq​ @carolinus-rex​ @paperworkanddogs​ @bel-paese​ @aux-armes-citoyens​ @teableeds​​ annnd @flosiovis​

[fietspat]

Rondje langs de Plassen.

En dat ging niet van zelf.

Vandaag stond er weer een Zondagsrit vanaf de club op het programma. Maar met de regen op het zolderraam wist ik wel dat het niet druk zou worden. De kans dat ik alleen zou rijden was groot.

Bij het clubhuis zat Frans al met een pot verse koffie. We kletste wat tot het negen uur was en ik solo vertrok. Ik had een rondje plassen in gedachte. Eigenlijk viel het met het weer wel mee. Het waaide niet hard en heel voorzichtig kwam de zon erdoor. Via Stompwijk en Zoeterwoude reed ik naar Hazerswoude, stak de Rijn over en ging zo richting Hoogmade.

Op wat kerkgangers na was het vrij rustig. Ik genoot van het fietsen en snoof de natte polderlucht op.

Terwijl ik van Hoogmade richting Roelofarendsveen reed haalde ik een drietal fietsers in die over de volle breedte van de weg reden. Niet veel later haalde ze mij weer in, althans, twee van de drie, want nummer drie bleef in mijn wiel hangen om vervolgens te lossen. Met als gevolg dat ik de twee andere weer inhaalde om nooit meer terug te zien.

Ik reed nu verder langs de Braassem. Hier begon het wat licht te regenen. Niet lang en niet hard, dus echt nat werd ik er niet van. Via Leimuiden reed ik naar Bilderdam. Hoewel ik er nog geen vijftig kilometer op had zitten deden mijn benen best pijn. Ik besloot de lus langs Nieuwkoop te laten voor wat het was en reed via Ter Aar richting Alphen, stak daar verscheidene bruggen over en reed langs de Gouwe een stukje richting Boskoop.

En zo peddelde ik op mijn gemak tussen de tuinderijen en het Bentwoud weer op huis aan. Ondanks dat het niet lekker liep had ik genoten van deze drie uur buiten spelen.