#kleien

[elkedageenfotovanluus]

vandaag worden er mannetjes gemaakt met gezichtjes. sommige lachen, andere huilen en nog andere zijn boos.

[keradamo]

Kleien met kleur, als je snapt wat ik bedoel 😁 De Play Doh staat hier in de kast, te wachten tot ik een keer genoeg tijd heb voor de vertaling naar 3D. Die dag komt, hoor. Geen zorgen 😉

Claying with colour, if you know what I mean 😁 The Play Doh is waiting here in the cupboard, until I have enough time to translate it to 3D. That day will come. No worries 😉

[frettenv0l]

de fretten blog

Mijn naam is Lyo Massart, een 17 jarige kunststudent in het Secundair Kunstinstituut Gent. Vandaag breng ik jullie mijn eerste blog, over de fret! 

Voel je je soms alleen, wil je een speels, klein huisdier? Dan heb ik het beste flexibele worstje🌭 voor jou, de fret!  

Fretten zijn de beste dieren voor mensen die een actief huisdier willen met niet te veel werk, weinig nadelen, maar voor veel is de fret een afknapper door hun gedrag. De fret was origineel een exotisch diersoort, maar steeds meer mensen houden ze als huisdier. In deze blog zal ik dus praten over: 

Voordelen 

Nadelen 

Hoe zorg je voor een fret? 

Wat eet een fret? 

Levensduur 

Voordelen van een fret in huis.

De voordelen van een fret blijven natuurlijk persoonlijk. Ik wil bijvoorbeeld fretten omdat ik ze ontzettend schattige dieren vind, hun leefstijl staat me aan en ik voel dat ik heel goed zou kunnen omgaan met fretten! Ze zijn extreem actief maar slapen ook veel (16-18 uur). Je kan een sterke band creëren tussen jou en je fret(ten) waar veel mensen naar opzoek zijn wanneer ze een huisdier kopen. Fretten zijn ook helemaal niet duur, meestal voor minder dan 50 euro 💵te kopen! 

Nadelen van de fret.

Fretten zijn lieve dieren, maar hebben zeker hun scherpe kantjes. Ze durven zeker bijten, en dat is niet zo aangenaam wanneer je 2 lange scherpe tandjes in je vel gestoken krijgt. Ze zijn heel nieuwsgierige diertjes, dus je huis beter beveiligen is een must!🚧 Ze zijn zeer intelligent en kunnen tussen de kleinste gaatjes glippen en ontsnappen. Je koopt best een grote kooi, als je niet thuis bent is het best om de fret in een kooi te steken, zodat er niet veel gevaar loopt. Fretten zijn sociale dieren en worden depressief wanneer ze geen andere fret diertjes rond hun hebben, dus koop altijd 2 fretten in plaats van 1! 

Hoe zorg je voor een fret?.

Zoals ik in de vorige delen zei, koop er altijd minimum 2. Een grote kooi is nodig omdat ze veel ruimte nodig hebben. In die kooi steek je ook best een aantal speelgoedjes, dekentjes of hangmatjes. Laat ze wel zeker minimum 2 uur per dag uit hun kooi, zo creëer je ook een band met de fretten! Je moet ook soms eens op controle gaan naar de dierenarts voor inspuitingen 💉 en een health check up. Let wel op, ze gaan overal naar toilet als je ze niet van kleins af aan traint op bijvoorbeeld op een doek te moeten plassen. Ververs het eten en drinken elke dag, meeste fretten hebben een speciaal vlees dieet die je beter ook volgt!  

Nog snel een opsomming van welke materiaal je nodig hebt! 🛒

grote kooi 

Bakjes voor eten en drinken 

Speeltjes 

Speciaal eten (vlees dieet) 

Dekentjes, hangmatten... 

Wat eet een fret specifiek?

Voor drinken, drinken ze gewoon water zoals veel dieren. Je zou denken dat alleen brokjes ook wel goed zouden zijn omdat fretten brokken bestaan, maar om ze ultra gezond te houden, geef je ze best ook wat: 

Gekookte of rauwe eieren.  🥚

Rauwe kip (niet opgegeten vlees direct verwijderen voor risico’s op infecties te verminderen) 

Kleien hoeveelheden lever 

Snacks met de hand voeren ( Ook een zeer goede manier om een band op te bouwen met je fretten.) 

Levensduur?

Een fret leeft rond de 5 tot 10 jaar, hoe gezonder, hoe langer. Natuurlijk kan je fret opeens een erge infectie krijgen waardoor die misschien moet ingeslapen worden. Maar zonder uitzonderingen en als je je fret met veel liefde verzorgt en het juiste eten geeft, kan die zeker 10 jaar worden! Dat is best lang, meeste mensen verwachten de vrij lange levensduur niet! Gewoon hopen op geen ziektes en je kan nog lang genieten van je liefdevol en speels huisdier. ;) 🐾

Weet je nu al wat meer over fretten na het lezen van deze blog? Ik hoop dat dit een fijne tekst was, bedankt dat je de frettenblog hebt gelezen! ;) (ps als je een fret wilt doneren aan mij, dm me;))

[4godownunder]

Dienstag, 18. Juli 2023

Alle Wege führen zum Schiff

Wir wachen vom Gewitter auf, draußen prasselt der Regen. Vermutlich der tägliche kleine Schauer, von dem der Taxifahrer gesprochen hat. Also Wasserkocher anwerfen, Kaffee und Tee (steht beides in Beutelchen bereit, wie immer hier und in Australien) aufgießen und mit Blick auf die Straße am großen Fenster etwas vorfrühstücken. So könnte es echt bleiben ... homeoffice mit Blick aufs Nationalmuseum wirkt wie eine sehr verlockende Option.

Danach hat die Reiseleitung das Viertel Tiong Bahru auf die Tagesordnung gesetzt. Erbaut in den 1930ern im Stil des Art Deco, kleine Läden ... Wir folgen dem Rat von Google Maps, steigen in den Bus 74. Doch als wir den Busfahrer fragen, wann wir aussteigen müssen ... wird der chinesische Senior hektisch. Falsche Linie, schnell umsteigen. Ein weiterer chinesischer Senior stimmt ein. Allerdings ist deren Englisch selbst mit abgeschlossenem Anglistikstudium wirklich knackig, dass sie durcheinander reden, macht es nicht besser ... Wir steigen also aus, wechseln in den Bus 123, steigen wieder aus und stapfen an einer Einfallstraße entlang. Das Wetter ist nicht mehr so heiß, aber dampfig. Die Gegend ist, nunja, nicht mehr das superschicke Marina Bay Sands Umfeld. Die Reisegruppe ist hinsichtlich der Orientierung der Reiseleitung Kummer gewohnt und Kilian weist am Ziel auch nur zweimal darauf hin, dass da wirklich direkt eine Metro gewesen wäre....

Als Entschädigung gibt es superleckeres Frühstück in der Tiong Bahru Bakery, in den 1990ern von einem französischen Koch gegründet und inzwischen ein lokales Imperium. Es wird übrigens Bubblegum-Seife verkauft, die verboten gut riecht ... (In Singapur sind Kaugummis bei Strafe verboten. Sauberkeit und so). Danach streifen wir durch das wirklich hübsche Viertel, die Reiseleitung jubiliert. Gerald schwitzt und der Nachwuchs ist für die Feinheiten der Architektur gerade auch nicht zu begeistern. Doch dann stoßen wir nach dem Tipp einer Deutschen ("einmal um den Pudding gehen") auf einen kleinen Laden, in dem sonst Katze Sokrates umherstreift, die aber gerade ein Nickerchen hält. Da noch viel Bargeld übrig ist, shoppen sich Nicole und Louisa fest.

Schließlich ist so viel Zeit vergangen, dass es Zeit fürs Mittagessen wird: Der Hawker-Center in Tiong Bahru soll einer der besten der Stadt sein. Wir sind wohl die einzigen Europäer, finden aber den im Reiseführer empfohlenen Stand mit langer Schlange. Danach wagt Nicole noch einen etwas ranzig aussehenden Stand, ebenfalls mit Schlange, freundlicher Beratung durch die Damen vor ihr und einem Michelin-Stern. Leckere Schlonze mit Meeresfrüchten, der Rest hält sich an Reis und knusprig Gebackenes.

Kurz aufs Zimmer. Nickerchen, Schwimmen, Kofffer-vor-packen, Chillen. Kleinen Gecko auf dem Bett einfangen und aus dem Fenster bugsieren.

Dann geht es wieder los: Die Reiseleitung hat auf einer Instaseite einen Tipp für eine secret restaurant gefunden, ein verstecktes Diner. Inzwischen haben Gerald und Kilian die Navigation übernommen. Erst Metro, dann zu Fuß durch ein zauberhaftes Viertel mit kleinen Häusern. Hinter einem Bankautomaten verbirgt sich "The Bank", ein gehobener Burgerladen, alle Tische ausgebucht. Aber da wir früh dran sind, finden wir noch ein Plätzchen. Es dudeln die größten Hits der 80er, die Burger sind lecker, ein schöner Abschluss.

Danach wollen wir eigentlich in eine Rooftop-Bar. Zu Fuß kreuzen wir einen Teil der Innenstadt, von den kleien Häuschen zum Bankenvierteln, es ist heiß und feucht. Als wir ungefähr an der Adresse sind, finden wir keinen Aufgang zur Bar (wir haben ja kein Netz, immer nur im Wlan), was uns aber nicht wirklich stört: Es sind so viele Menschen unterwegs, die offensichtlich in Hemd und Arbeitskluft einkehren, dass wir wahlweise sowieso keinen Platz finden würden oder falsch gekleidet wären. Zudem haben wir den Blick auf die Bucht entdeckt ...und eilen lieber dorthin,

In den Parks trainieren kleinen Grüppchen , Fitnesstraining und Joggen. Und an wirklich keiner Ecke muss man sich Gedanken machen, blöd angesprochen zu werden, auch wenn es schon lange dunkel ist.

Kurz schauen wir bei der (kostenlosen, kitschigen) Lightshow vor dem Marina Bay Sands zu, dann bummeln wir noch einmal über die Helix-Brücke, vorbei an der Esplanade (gutes Zeichen: die Reiseleitung hatte das kostenlose Jazzkonzert am falschen Tag vermutet, die Entspannung setzt offensichtlich ein) bis zum Merlion. Wie immer ist es kaum möglich, ein Foto zu machen, ohne im Selfie von anderen Menschen herumzustehen.

Vom restlichen Bargeld gibt es Bubbletea und Tigerbier, wir schauen noch lange über die Bucht. Der Nachwuchs hat nur eine Frage: Wann machen wir hier wieder Urlaub? Tatsächlich sind wir so voller Eindrücke, dass sich die Tage viel länger angefühlt haben. Und dabei ist das ja erst der Anfang.

[ambrosethepoet]

[Wenn um die teezeit lindenblüten laben]

Wenn um die teezeit lindenblüten laben Des freundes stimme leis im ohre klingt Noch warm der hörer auf der gabel schwingt Dann warten auf madame schon ihre raben.

Sie trägt ein kleid aus schwarzem seiden-jacquard Ein brustkreuz schwer mit demanten versetzt Die strengen haare vom weihrauch benetzt Doch wer ihr naht · ist in tödlicher gefahr. Sie streut die meisenkugeln und die kleien Und füttert lächelnd ihren rabenschwarm · Als eine magd mit ihrem kindchen kam Das aus dem vollen hals begann zu schreien. Die mutter bettelt flehend für den knaben Dabei war sie so teuflisch ungeschickt Und hat das kleine an der brust erstickt · Mit roten augen schielen die schwarzen raben. Madame ging fort und wieder ihren wegen . . Da fiel ihr noch am gleichen tage ein Man soll in einen kern aus edelstein Des kindleins locke eingeschlossen legen.

©️ Ambrose the Poet

[rotterdamvanalles]

De ingang van Jeugdland in Ahoy, 1976-1979. 🆕️

Van Platform Wederopbouw Rotterdam:

Veel Rotterdammers hadden het in de jaren vijftig niet breed. Vanuit de gemeente, om precies te zijn de Raad voor Lichamelijke Opvoeding, kwam het idee om iets in juli en augustus te doen voor de bevolking dat voelde als vakantie. Voor veel kinderen viel er niet veel meer te doen dan spelen op de lege landjes die Rotterdam rijk was. Maar op 11 juli 1958 startte de eerste editie Jeugdland waar allerlei spelletjes en activiteiten voor kinderen bij elkaar gebracht waren in Ahoy. Jan Roodbol en zijn vriendje Henk Burggraaf opende het 22 dagen durende festijn door een stukje op een postkar rijden en postbode te spelen. Hij vertelt aan het AD dat ze niets van de ceremonie en alle fotografen snapten, maar dat ze het wel leuk vonden om te spelen. Het krantenknipsel heeft hij nog altijd in zijn bezit.

Jeugdland werd weliswaar ook toen in Ahoy gehouden, maar Ahoy lag toen nog op de plek van het huidige Erasmus MC. Kinderen van 6 tot en met 12 jaar werden onder leiding van jonge leerkrachten en stagiaires, toen nog kwekelingen genaamd, beziggehouden. Naast diverse sporten, zowel binnen als buiten, konden kinderen tekenen, schilderen, emailleren, kleien, timmeren met echte spijkers, naaien met een echte naaimachine en bloemschikken. Er was een circusschool en een theatertje, waar kinderen zowel toeschouwer als piste- en podiumartiest mochten zijn. Zelfs een rondje op een echte kameel of olifant was mogelijk, naar het schijnt. Ze konden beroepen spelen zoals metselaar, bakker en erg populair in die tijd: ‘conducteurtje’ van de RET. Veel van deze activiteiten hebben de zestig jaar niet overleefd waaronder de poppendokter en een bord brinta bij de lunch. Tegenwoordig zijn er meer kermisattracties, springkussens of workshops voor rappen en breakdance.

De foto is gemaakt door de Fototechnische Dienst Rotterdam. De informatie komt van de website Platform Wederopbouw Rotterdam. Zie: https://wederopbouwrotterdam.nl/actueel/jeugdvakantieland-nog-steeds-een-populair-uitje.

[beelceem]

Het is 6 juni, dag van de Europese verkiezingen, Het ontbijt is een kwestie van zelfbediening. Er ligt een vers brood op het aanrecht, met een prachtig patroon met inkepingen. Het is nog een beetje warm, Montserrat heeft het die ochtend gebakken. Kaas, jam, verse eieren, fruit, het is er allemaal. Het is gastvrij en verwarmend. En toch wil ik het eigenlijk niet, hun kasten openen voor een kopje, een bordje, bestek. Of een pannetje op het fornuis zetten om een ei te koken. Een beetje anonimiteit vind ik makkelijker. Soms denk ik dat ik trekken van een kluizenaar heb. Voorbij de Parsteinsee komen heuvels, bulten eigenlijk. Het zijn zgn. eindmorenen, ontstaan in de ijstijd. Onder gletsjers die zich terugtrokken en weer uitdijden stuwde steenmateriaal zich op. Onder de gletsjers sleet grond weg. Zo zijn de tientallen meren ontstaan, die dit landschap kenmerken. De kleien Rummelsberg van Brodowin kan ik oplopen via een trap. Het lijkt of er bij elke trede andere planten groeien. Een enorm rijke vegetatie. En het zoemt, piept en trilt er van grote en kleine beestjes. Een mug snoept van mijn arm. In Chorin doemt een klooster op. Ik ben toe aan koffie, maar zonder toegangskaartje kom je het café niet in. Het klooster werd bij toeval ontdekt, als ruïne, en is grotendeels nieuw opgebouwd. Er is een rondleiding gaande. De gids waarschuwt haar gehoor op leeftijd voor een afstapje. Maar terwijl de mensen behoedzaam, zich vasthoudend aan de muur of elkaar de twee treetjes aflopen is de gids al weer klaar met haar uitleg. Het tempo zit er goed in. De route gaat langs een water, het Finowkanaal. Kanalen zijn doorgaans rechte bakken, met strakke hellingen. Dit kanaal doet eerder denken aan een rivier, met zijn overhangende bomen, rietkragen, dotterbloemen, inhammen en sluisjes. Hier en daar een bootje, het kanaal kronkelt door het land. Soms staan er nog de verweerde restanten van voormalige industrie. Het is het mooiste kanaal dat ik ken. Maar ook weg van het kanaal is dit Brandenburg heel afwisselend. Het is een genot om er te fietsen. In Biesenthal heb ik een vakantiehuisje geboekt. Brigitte en haar man verhuren het, ze wonen zelf in het huis naast. Brigitte houdt niet van leegte. Haar vakantiehuisje staat bomvol, met meubilair, boeken, platen, schilderijen en spelletjes. In de keuken is er een overdaad aan aan serviesgoed, koffie en thee, en briefjes voor de LIebe Gäste. De tuin staat vol met speeltoestellen, een schommel, een wip, een glijbaan, een springkussen. Voor de kinderen van de gasten, zegt ze, want ja, haar eigen kleinkinderen wonen in Hamburg, Wenen en München. Telkens denk ik dat ze vertrekt en dan komt toch een nieuwe tip. Waar ik het beste kan eten, dat ze een plattegrondje heeft, waar ik het beste boodschappen kan doen. Of ze alvast koffie voor me kan maken. En dan, uiteindelijk, wenst ze me een fijn verblijf en kan ik met mijn vieze kleren aan de slag. De restauranttip volg ik op. Het restaurant ligt aan een meer, op een goed kwartier loopafstand. Aan het meer zelf kun je eigenlijk alleen komen door de portemonnee te trekken. Voor een visclub, een naturistenvereniging, en een drakenbootclub in dit geval. Of door eten te bestellen. Pizza wordt het, een glas wijn en een stuk of wat muggenbeten. Ik fietste 56 kilometer

[salernoah]

Woensdag | 29-05-2024 | 24°C | Salerno | Dag 16

Sorry dat ik onlangs niets geschreven heb.

Ik heb er soms geen zin in en ben bovendien druk met het kijken van I Simpson en CSI. Ik heb The Simsons nu in drie talen gekeken (toen ik Spanje was was het ook op tv).

Maar goed, ik heb het hier nog steeds naar mijn zin. Het weer is zonnig en deze week staan er twee uitjes op de planning: vandaag gaan we met school naar Minori voor een limoncellotour en morgen ga ik met een aantal meiden met de bus naar Amalfi. Vanavond word ik opgehaald door een nieuwe Italiaan (fijn als mensen een auto hebben) en gaan we naar het strand in de buurt van mijn woonwijk.

Gisteren heb ik een mooie, permanente souvenir aan mijn verzameling toegevoegd: citroenen 🍋.

Maandag hadden we een keramiekles. Helaas mochten we zelf niks kleien. We mochten de mokken beschilderen, die daarna afgebakken zullen worden. Hopelijk krijgen we deze vrijdag van school, als ze afgebakken en geglazuurd zijn.

Maandag begonnen we de week met een nieuwe docent. Niet de prettigste docent, maar dat terzijde. Bovendien waren sommige medestudenten erg irritant, waardoor Valeria en ik helemaal kriegel werden. Gisteren zijn we beiden niet naar de les gegaan. Vandaag ging het al een stuk beter, zowel met de docent zijn didactische vermogen (goddank) en de medestudenten (want twee van hen waren afwezig).

Ik kan niet wachten tot de limoncellotour zometeen.

Update: ik was bijna te laat voor de boot omdat ik was vergeten dat we om 14:50 moesten verzamelen in plaats van 15:00. Ik heb het laatste stuk gerend.

Update nummer twee: vandaag kwam ik bij Bar Rosa dezelfde jongen tegen (die man van tweeëndertig, die met de groene Vespa, die een creep bleek te zijn, zo hoorde ik, omdat hij allerlei meiden aan bleek te spreken bij de desbetreffende bar). Nu heb ik elke keer een hartverzakking zodra ik een Italiaan in een wit T-shirt zie.

Update nummer drie: Amalfi blijkt zo’n tien minuten met de boot vanaf Salerno te zijn, als niet minder. Het is een prachtige dag voor dit limoncellofestijn. Grapje, dit blijkt Vietri te zijn, niet Amalfi. We zijn er dus nog niet.

[gwenbaijens]

kleien is niet echt m’n ding dus hier ben ik niet mee doorgegaan, plan was om een taart te maken maar he🥸

[bramsnor]

Alleen thuis.

Vanmorgen vroeg liet zoals altijd het vrouwtje mij (Kato) kortstondig uit, gelukkig want het was koud, brrrr. En nog voor de koffie mocht ik met die “Snor” het park rond, maar hij dronk helemaal geen koffie. Hij pakte ze nepbondjas en z’n muts en ging zonder mij met de auto weg!!?

Nee hé, heb ik weer, nu je mag best weten dat er wat van mijn oude ervaringen boven kwamen… Pffff. Maar na een paar lange uren en veel gecommuniceerd met die vogels hier boven me, kwam hij gelukkig weer terug. Had allerlei spullen bij zich waaronder een doos vol met lekkers, al heb ik daar niets (tot nu toe) van gekregen.

Toen zijn we boven gaan klussen samen, tenminste hij want ik breng daar niets van terecht. Ik kan hooguit wat “sigaren kleien”😉, maar het wordt best mooi. Na een stink klusje, verven noemt hij dat zijn we ons gaan kleden en mocht ik eindelijk mijn riem om. Door de achterdeur naar buiten betekent meestal rennen, en ja hoor hij pakte zijn trapmobiel en mocht ik eindelijk weer eens “aan de bak”.

Heerlijk vindt ik dat, lekker rennen de polder in, mij kun je niet blijer maken, dus heb ik hem een flink eind voorgetrokken. Eenmaal thuis was ik heerlijk voldaan en wachten ik of het vrouwtje al thuiskomt, ik weet nu dat als mijn gevederde vriend Fredje begint met schreeuwen dat ze er aankomt. Nu weer pitten tot het laatste avondloopje. Misschien tot morgen.

Kato 🐕

[elkedageenfotovanluus]

voor kerst kreeg Lotte klei en daar spelen we nu elke dag mee. het eerste wat ze zegt als we beneden komen is ‘keien’. nog voordat er een boterham gegeten wordt, moeten we eerst even kleien. ze is nu vooral fan van slangen maken. 

[saarschrijft]

Vuurbal

Vandaag kwam ik een man tegen in de supermarkt. Een wildvreemd figuur van in de, wat zal het zijn, begin 70. Onze wegen kruiste bij het meest willekeurige schap in de winkel met zowel afbak focaccia’s als slagroomsoezen in een plastic bakje met 30% korting sticker (weggooien is namelijk zonde). Mijn dag was vreemd en niet erg aangenaam dus ik bevond mij op deze kruising door de behoefte aan pittig eten en soja chocolademelk. Niet wetende dat ik ook een vriendelijke lach nodig had van iemand die ik nog nooit eerder had gezien.

De man met vriendelijke ogen zei, zich vastklampend aan zijn winkelwagentje, met een knipoog “Ladies first!”. Ik voelde me totaal niet vrouwelijk door mijn joggingsbroek met verfvlekken, hoodie en vette haar, een typische combi die ik draag als ik een dag minder lekker in mijn vel zit. Een dag dat ik keihard Fleetwood Mac aanzet en mee huil en schreeuw met Stevie Nicks die preekt over dat ze een man gaat beheksen met haar stem. Niet iets waar ik me per se in herken maar de emotie in haar stem voelt dan wel als een aanmeerpunt. In de zee van muziek kan de boot waarmee ik mijn tranen bezeil haar anker laten zakken, geluidsgolven voelen aan als een warme deken waar de golven van mijn emoties overweldigend kunnen zijn. Zo kan de sterke stroming mij niet overnemen, wel werd ik begeleid naar de doosjes met eieren in de supermarkt.

Ik was al vergeten dat ik net voorrang werd verleend door een wildvreemde man met vriendelijke ogen terwijl ik keek welke eieren de meeste Beter Leven sterren hadden. Tot ik dezelfde stem die mij voor liet gaan nog een keer contact hoorde zoeken. “Ja, die manieren zitten er gewoon ingebakken. Ik kom uit de jaren ’60.” De man verwees naar zijn traditionele maar lieve gebaar van zojuist en was duidelijk op zoek naar een leuk praatje, een stukje verbinding op de dinsdagavond. Ik besloot eropin te gaan aangezien ik me gezien voelde door de vriendelijke ogen van een man die mijn opa had kunnen zijn. “Mooie tijd, de jaren ’60” zei ik, wat de man bevestigde. Je kon zijn enthousiasme opmerken door mijn oprechte reactie, de vriendelijke ogen begonnen nog feller te fonkelen. Kleine sterretjes glommen me tegemoet en begonnen nog harder te stralen toen ik zei “Vooral goede muziek ook.”

Boem, een klik. De man begon te lachen en zijn blijdschap heelde een klein scheurtje die die dag in mij was ontstaan. Het leek nu alsof de Bluetooth connectie helemaal was gelukt, de wildvreemde begon gelijk over zijn passie voor muziek uit de jaren ’60. Nu wetende dat ik daar ook groot fan van ben. Hij vroeg wat ik van Jimi Hendrix vind en dat hoef je mij geen twee keer te vragen. Na mijn voorspelbare reactie zei de man “Ik heb hem gezien hé, in Amerika. Wat was dat te gek”. Een kort verhaal hierover volgde waarna ik mijn admiratie en jaloezie uitsprak. Ik vertelde hem over dat ik in mijn vrije tijd met mijn vrienden en vriendje een beetje doe alsof we in de jaren 60/70 leven en dat wij een grote voorliefde delen voor die tijd. Ik vergat te vertellen dat ik de dag ervoor ook een Jimi Hendrix kandelaar aan het kleien was. Maar dat gaf niet.

De wildvreemde en ik wensten elkaar een fijne avond terwijl ik verder opzoek ging naar koriander en limoen voor de noedelsoep die ik wilde gaan maken. Dit deed ik alleen anders dan voorheen, ik had namelijk nu een lachje op mijn gezicht en geen sippe uitstraling meer. Het is daarom zo ontzettend waardevol om verbindingen te leggen met mensen die niet voor je voor de hand liggen. De mensen die je misschien maar één keer in je leven tegenkomt. De man op leeftijd in de supermarkt die vroeger waarschijnlijk een enorme hippie was. De vrouw met knalrode haren en matchende lippenstift in de bus die je van top tot teen bekijkt en dan een goedkeurend lachje geeft over je outfit. De man met rasta haar voor je op de fiets die bij een rood stoplicht zijn hoofd als een uil helemaal naar achter draait en heel oprecht zegt “Wat zie jij er mooi uit zeg.” Een fijne en hoopgevende afwisseling op wat andere mannen in Rotterdam centrum tegen je kunnen zeggen als je je hebt opgetut.

Deze kleine uitwisselingen zijn lichtvonkjes die samen een hele grote vuurbal aan positiviteit in iemands leven kan slingeren. We leven in een samenleving waar polarisatie een steeds groter wordend probleem is. Een samenleving waar juist de drempel voor verbinding veel lager zou moeten liggen. En deze verbinding zou kunnen liggen in een enkele groet, kleine blijk van interesse of zelfs een gesprekje met elkaar. Met de wildvreemde, wie hij of zij of hen of wie dan ook is. Wie weet heb je veel meer met elkaar in gemeen dan je denkt, al is het alleen maar dat je beide, gewoonweg, mens bent.

[reynboowbabie]

kunstautobiografie 2

inhoud

Ik ben niet zo geïnteresseerd in architectuur, maar ik vind het wel leuk om bijvoorbeeld in de Sims dan een huis volledig te bouwen en inrichten, maar in het echt is het me iets te ingewikkeld en serieus. Met beeldende kunst spreekt me niet per se aan. Af en toe vind ik het wel leuk om iets kleins te kleien, maar vindt het niet heel boeiend. Muziek maken spreekt me soort van aan, maar kan het niet dus heb het al opgeven. Heb voor muziek maken het doorzettingsvermogen niet namelijk. Vind het daarentegen wel altijd leuk om muziek op te hebben. Film spreekt me helemaal niet aan. Ik vind het helemaal niet boeiend. Fotografie & nieuw media. Fotografie spreekt me wel aan. Niet al te erg, maar al vind ik een landschap mooi maak ik er wel vaak een foto maken en vind het ook erg leuk om met een grote camera foto's maken. Ik vind het dan weer juist niet leuk om die foto’s met de wereld te delen. Dans spreekt me niet echt aan. Vind het stom om te dansen, want ben bang wat een ander over me gaat denken. Theater spreekt me ook niet aan. Ik vind als je dat kijkt dat je het heel slecht mee krijgt en slecht is te verstaan. Niet gemaakt voor mijn ADHD brein. En theater doen vind ik ook niet echt leuk.

[noordje]

Tieten, ja grote tieten, riep 1 meisje, ja inderdaad de kunstenaar Wang Keping heeft twee beelden gemaakt, waar de borsten prominent aanwezig zijn. Eerst hebben we het beeld goed bekeken, waarna wij met onze rug naar de beelden getracht hebben om het na te kleien. Dat was best moeilijk maar wel leuk om ze even naast de echte beelden te zetten.

Juf… de bloempjes zijn de tieten.

[atelieryona]

Model kleien

[rotterdamvanalles]

De bouw van het wijkcentrum De Larenkamp aan de Slinge, 7 februari 1973.

Thomassen: „Doelen werd ook duur gevonden" 'LARENKAMP' OPEN

(Van een onzer verslaggevers)

ROTTERDAM — Met een grote sleutel die door vier estafette-lopers vanaf de deelgemeente secretarie van Charlois was aangedragen, heeft burgemeester Thomassen zaterdagmorgen het nieuwe wijkgebouw De Larenkamp in Zuidwijk officieel geopend. De opening was het startsein voor een feestweek in en om het wijkgebouw die tot aanstaande zaterdag zal duren.

In zijn openingstoespraak ging burgemeester Thomassen in op de kritiek op de hoge kosten (ƒ 9 miljoen) van het gebouw. „Toen de Doelen werd geopend," zo zei hij, „werd hetzelfde gezegd. Maar nu zegt iedereen: hoe heeft Rotterdam de Doelen voor zo weinig geld kunnen bouwen. Hopelijk wordt dat later ook over De Larenkamp gezegd."

De burgemeester gaf de echte sleutel van het wijkgebouw, die in de grote sleutel verborgen zat, over aan wethouder J. G. van der Ploeg, die hem op zijn beurt aan de voorzitter van de beheerscommissie van De Larenkamp, de heer J. Nederlof, gaf. Wethouder Van der Ploeg zei, dat Rotterdam aan gebouwde en nog in voorbereiding zijnde wijkgebouwen nu.ƒ 50 miljoen heeft besteed.

Na de officiële opening bood de stichting Bewonersfonds het nieuwe wijkcentrum een vleugel en een piano aan. De stichting Tuinstad Zuidwijk droeg aan De Larenkamp het al boven de hoofdingang hangende carillon over. Het CWO-Zuidwijk, voorzitter J. Zwakhals van de deelgemeente Charlois en IJsselmonde boden het wijkcentrum respectievelijk de vlag van Zuidwijk, van Charlois en van Rotterdam aan. Daarna maakten de genodigden een rondgang in het nieuwe gebouw, gevolgd door een receptie waarop talloze Rotterdamse bestuurders, onder wie wethouder Riezenkamp, hun gelukwensen kwamen aanbieden. De feestelijke opening werd ook bijgewoond door veertig willekeurig uitgekozen bewoners van Zuidwijk.

's Middags waren er cabaret en balletvoorstellingen en gaf een padvindersgroep buiten het gebouw een demonstratie. 's Avonds was er voor de jeugd een popshow en een disco-avond. Gisteren hield het nieuwe wijkgebouw open huis voor de inwoners van Zuidwijk.

Kleien is in het nieuwe wijkcentrum De Larenkamp maar één van de duizend-en-één mogelijkheden.

De fotograaf is Ary Groeneveld en de foto komt uit het Stadsarchief Rotterdam. De informatie komt via delpher.nl uit het Vrije Volk van 12 november 1973.