#karanlığın yüreği

[gelmemeyegiden-ben]

Günümün özeti;

Sabah uyanıp okula gitmek

Tuvalete gidip aynaya bakmak ve kendimi sorgulamak

Sınıfa çık sahte insanlarla aynı ortamda 8 saat durmak

Tanımadığın insanların sana neden düşman olduklarını sorgulamak

İnsanların bana nasıl baktığına bakmak

Ara da bi hocanın azarlamalarını dinlemek

Rehberliğin hiç bir faydası olmadığını düşünmek

Derslerde yere dalıp hayatı sorgulamak

Uyumak

Otobuse binip ve paniklememeye çalışıp aklımdaki sesi susturmaya çalışmak

Eve gidip gereksiz bağrışmaları dinlemek

Tam yatağa yatıp günün nasıl boktan olduğunu sorgularken kalk ders çalış ödev vermedi mi diyen annenin cümlelerine sinirlenmek

Kafa dağıtmak için oyuna girmek

Gece muzik açıp telefonu kapatıp kulaklıkla son ses alıp hayatı sorgulayıp ben neler çekmişim ve nasıl hala ayaktayım diye sorgulamak

Aslıyla anılarımı gözümde canlandırmak ve ölümüne katlanamamak

Kendime acıdığım için ve aslıyı özlediğim için ağlıyorumdur fakat ailen ergen olduğun için ne zaman ağladığını görseler sana dalga geçilmiş bir tebessümle

“ne oldu sevgilinden mi ayrıldın”

“hayatın yükünü mü taşıyorsun da sanki” gibi boş boş şeyleri dinlememeye çalışmamak

[kendikafasindatakilanbiri]

Geceler dışarıda bizim içimizdeki sönmekte olan ışığı bulmamız için dışarıyı zifiri karanlığa bırakır. Belki bu yüzden geceler gündüzlerden karanlık aydınlıktan daha iyi gelir...

[huzursuzlugun-blogu]

Tüm varlığım benim, karanlık bir ayettir.

Seni, kendinde tekrarlayarak

Sonsuz çiçeklenmenin ve yeşermenin

Seherine götürecek..

Ben bu ayette senin için ah çektim, ah..

Ben bu ayette seni,

Ağaca, suya ve ateşe aşıladım

Yaşam belki

Her gün filesiyle bir kadının geçtiği

Uzun bir caddedir,

Yaşam belki okuldan dönen bir çocuktur

Yaşam belki

Bir adamın daldan kendini astığı

Bir urgandır,

Yaşam belki

İki sevişme arası rehavetinde

Yakılan bir sigaradır

Ya da birinin şaşkınca yoldan geçişidir,

Şapkasını kaldırarak,

Başka bir yoldan geçene, anlamsız gülümsemeyle

“Günaydın” diyen birinin…

Yaşam belki de o tıkalı andır

Benim bakışımın,

Senin buğulu gözlerinde

Kendini paramparça yıktığı an…

Benim,

Ay ve karanlığın algısıyla birleştireceğim

Bir duyumsama var bunda.

Yalnızlık boyutlarındaki bir odada,

Aşk boyutlarındaki yüreğim

Kendi mutluluğunun

Sade bahanelerini seyreder,

Saksılardaki çiçeklerin güzelim yok oluşunu,

Ve senin bahçemize diktiğin fidanı,

Ve bir pencere boyutlarında cıvıldayan,

Kanarya ötüşlerini…

Ah…

Budur benim payıma düşen…

Budur benim payıma düşen…

Benim payıma düşen,

Bir perde asılmasının benden aldığı

Gökyüzüdür…

Benim payıma düşen,

Terk edilmiş bir merdiven inmektir ve

Ulaşmaktır bir şeylere

Çürüyüşte ve gurbette olan bir şeylere…

Benim payıma düşen,

Anılar bahçesinde hüzünlü bir gezintidir

Ve “ellerini seviyorum” diyen

Sesin hüznünde can vermektir…

Ellerimi bahçeye dikiyorum

Yeşereceğim, biliyorum

Biliyorum, biliyorum…

Ve kırlangıçlar

Mürekkepli parmaklarımın ucunda,

Yumurtlayacaklar.

Küpeler takıyorum kulaklarıma,

İkiz, iki kirazdan

Ve tırnaklarımı süslüyorum

Yıldız çiçeğinin taç yaprağıyla.

Bir sokak var orada,

Bana âşık oğlanlar, hâlâ

Aynı kırışık saçları, ince boyunları

Ve sıska bacaklarıyla

Küçük bir kızın masum gülüşlerini düşünüyorlar;

Bir gece,

Rüzgarın alıp götürdüğü…

Bir sokak var,

Yüreğim,

Benim çocukluğumun mahallesinden çalmıştır.

Zaman çizgisinde, bir oylumun yolculuğu

Ve bir oylumla,

Gebe bırakmak zamanın kuru çizgisini

Bilinçli bir imgenin oylumu,

Aynanın konukluğundan dönen.

Ve bu şekildedir…

Birisi ölür,

Ve birisi kalır.

Hiçbir avcı,

Çukura dökülen hor bir arkta,

İnci avlamayacaktır.

Ben okyanusta yaşayan

Hüzünlü, küçük bir peri biliyorum

Ve yüreği tahta bir kavalda,

Usul usul çalıyor…

Küçük, hüzünlü bir peri

Geceleri bir öpücükle ölen

Ve sabahları bir öpücükle,

Yeniden doğacak olan…

همه هستی من آیه تاریکیست

که ترا در خود تکرار کنان

به سحرگاه شکفتن ها و رستن های ابدی خواهد برد

من در این آیه ترا آه کشیدم آه

من در این آیه ترا

به درخت و آب و آتش پیوند زدم

زندگی شاید

یک خیابان درازست که هر روز زنی با زنبیلی از آن می گذرد

زندگی شاید

ریسمانیست که مردی با آن خود را از شاخه می آویزد

زندگی شاید طفلی است که از مدرسه بر میگردد

زندگی شاید افروختن سیگاری باشد در فاصله رخوتناک دو همآغوشی

یا عبور گیج رهگذری باشد

که کلاه از سر بر میدارد

و به یک رهگذر دیگر با لبخندی بی معنی می گوید صبح بخیر

زندگی شاید آن لحظه مسدودیست

که نگاه من در نی نی چشمان تو خود را ویران می ��ازد

و در این حسی است

که من آن را با ادراک ماه و با دریافت ظلمت خواهم آمیخت

در اتاقی که به اندازه یک تنهاییست

دل من

که به اندازه یک عشقست

به بهانه های ساده خوشبختی خود می نگرد

به زوال زیبای گلها در گلدان

به نهالی که تو در باغچه خانه مان کاشته‌ای

و به آواز قناری‌ها

که به اندازه یک پنجره می خوانند

آه …

سهم من اینست

سهم من اینست

سهم من

سمانیست که آویختن پرده ای آن را از من می گیرد

سهم من پایین رفتن از یک پله متروکست

و به چیزی در پوسیدگی و غربت واصل گشتن

سهم من گردش حزن آلودی در باغ خاطره هاست

و در اندوه صدایی جان دادن که به من می گوید

دستهایت را دوست میدارم

دستهایم را در باغچه می کارم

سبز خواهم شد می دانم می دانم می دانم

و پرستو ها در گودی انگشتان جوهریم

تخم خواهند گذاشت

گوشواری به دو گوشم می آویزم

از دو گیلاس سرخ همزاد

و به ناخن هایم برگ گل کوکب می چسبانم

کوچه ای هست که در آنجا

پسرانی که به من عاشق بودند هنوز

با همان موهای درهم و گردن های باریک و پاهای لاغر

به تبسم معصوم دخترکی می اندیشند که یک شب او را باد با خود برد

کوچه ای هست که قلب من آن را

از محله های کودکیم دزدیده ست

سفر حجمی در خط زمان

و به حجمی خط خشک زمان را آبستن کردن

حجمی از تصویری آگاه

که ز مهمانی یک آینه بر میگردد

و بدینسانست

که کسی می میرد

و کسی می ماند

هیچ صیادی در جوی حقیری که به گودالی می ریزد مرواریدی صید نخواهد کرد

من

پری کوچک غمگینی را

می شناسم که در اقیانوسی مسکن دارد

و دلش را در یک نی لبک چوبین

می نوازد آرام آرام

پری کوچک غمگینی که شب از یک بوسه می میرد

و سحرگاه از یک بوسه به دنیا خواهد آمد

[gri--adam]

Her şey olması gerektiği yerde; Demlikte çay, fincanda kahve, sokakta köpekler karanlığın içinde kaybolmuş sarhoşlar. Her cismin bir dengi yeri var suyun kabı, toprağın güneşi havası çiçeklerin kokusu kainatta herşey dengiyle eşiyle, bir tek insan ne yerini buldu ne dengini nede yaşayacağı yüreği, kendi içine dünyasına sığamadı her gün gece birden daha bir çok kere savrulup durdu...

[karanfilsblog]

Sabret dert kardeşim sırdaşım!

Sabret delikanlı yüreği mert gardaşım!

Bu devran illaki ya duracak ya dönecek,

Dert dediklerin sadece acı kahvenle şenlecek,

Her bir gün yeni bir ışığın oldu var say,

Karanlığın içinde hayallerini say,

Güldüğünü unutma ağlamaktan utanma,

Yaratan Rab senide benide sınıyor ya,

Gelip geçecek bak bunlarda,

Ufacık gülüşmelerimiz kalıcak aklında...

Karanfil- siyah notları

[sutusevenbimahlukat-deactivated2]

Bazı insanlar yağmuru hisseder,

Bazıları ise sadece ıslanır.

Karanlığın yüreği

[11iremsblog]

korkma, karanlığın da bir gün yüreği sızlar

gelmesem de, ruhumdan sana gelir yıldızlar

[kadirtclk16]

Gece Görüşmesi

Füruğ Ferruhzad

Ve o şaşırtıcı yüz

Konuştu benimle pencerenin öbür yanından ve dedi ki:

«Hak, açıp gözünü görenindir

Ben ürkütücüyüm yitme duygusu gibi

Ama gene de tanrım,

Nasıl korkulur benden?

Sisli çatıları üstünde gökyüzünün

Hafif ve başıboş dolaşan

Bir uçurtmadan başka

Hiçbir şey olmayan benden?

Aşkımı, isteğimi, nefret ve acılarımı

Gece ayrılığında mezarların

Kemirmiştir adı ölüm olan bir fare...

Ve o şaşırtıcı yüz

İnce, uzun ve çok zayıf

Akan çizgileri esen rüzgârla

Her an silinen ya da değişen

Ve yumuşak ve uzun saçları

Kapılarak gecenin görünmez dalgalarına

Serilen karanlığın ovalarına

Deniz dibi bitkileri gibi

Aktı pencerenin öbür yanında

Ve bağırdı:

“İnanın ne olur bana!

Diri değilim ben! “

Saydam çizgilerin ardında hâlâ

Görüyordum karanlığın koyulaşmasını

ve gümüş çam kozalaklarını

Ama o

Salmıyordu her şeyin üstünde ve sonsuz yüreği

Ulaşıyordu doruklara

Sanki yeşil duygusuydu ağaçların

Ve sonsuza dek sürüyordu gözleri

“Haklısınız

Hiç aynaya bakmadım ben

Ölümümden sonra

Öylesine ölüyüm ki artık hiç bir şey

Kanıtlayamaz

Benim ölümümü

Ah!

Duydun mu kuytu köselerinde bahçenin

Geceye sığınıp ayışığına koşan

Ağustos böceğinin sesini?

Belki de tüm yıldızlar

Yitik bir gökyüzüne göçüp gitmişler

Ve kent, nasıl ıssızdı kent

Bütün bir yol boyu

Kimseyle karşılaşmadım

Rengi uçuk heykeller

Tütün ve toz kokan

Bir kaç çöpçü

Ve yorgun, uykulu bekçilerden başka kimseyle

Yazık

Ölmüşüm ben

Ve sanki aynı boşuna gecenin devamıdır

Gece...”

Sustu

Ve ağlama duygusu ve acı ve kederle doldurdu

Gözlerinin uçsuz bucaksız alanını

“Hiç düşündünüz mü

Yaşamın kederli maskesinin gölgesi altında

Yüzlerini gizleyen

Sizler

Bu üzücü gerçeği?

Bugün yaşayanların

Bir başka dirinin posasından başka, bir şey olmadığını?

Sanki ilk gülüşünde

Yaslanıp gitmiştir bir çocuk

Ve nasıl güvenebilir şimdi bu yürek

-Bu asıl sözleri değiştirilmiş,

-Bu bozulmuş mezar yazıtı

-Bu tasa kesmiş saygınlığına

Kendisinin?

Belki de var olma alışkanlığı

Ve yatıştırıcılar

Çoktan tüketmiştir insanın

Saf ve yalın iskeletini

Belki de ıssız bir adaya

Alıp götürmüşlerdir

Ruhlarımızı

Belki de düşte görmüşümdür ben ağustos böceğinin sesini

Belki de rüzgârlı süvarilerdir

Bu tahtadan mızraklara yaslanmış

Bekleyip duran sabırlı yayalar

Ve o yüce düşünceli bilgeler olmalı

Bu zayıf, beli bükülmüş afyon düşkünleri

Doğru olmalı doğru olmalı kimse

Beklemiyor artık bir başlangıcı

Ve yüreği aşkla dolu genç kızlar

Uzun iğneleriyle nakışlarının

Delmişler çabuk kanan gözlerini

Şimdi duyulan sabah uykularının derinliklerinde

Yankımasıdır karga seslerinin

Ve kendilerine geliyor aynalar

Tek tek ve yapayalnız biçimler

Teslim oluyorlar şimdi

Uyanışın dalgın saatlerine

Ve gizli saldırısına karanlık karabasanların

Yazık

Tüm anılarımla birlikte ben

Kanlı masallar söyleyen, kan'dan

Hiç böylesine küçülmüş yaşamayan gururdan

Fırsatımın sonunda bekliyorum

Ve kulak veriyorum: Hiç ses yok

Ve çok derinden bakıyorum: Kıpırdamıyor bir yaprak bile

Ve temizliğin

Ta kendisi olan adım

Tozuna bile dokunamıyor şimdi

Mezarların...”

Titredi

Ve birden döküldü iki yana

Ve uzun iç çekişler gibi uzandı bana

Yarıklardan çıkarak

Yalvaran elleri

“Çok soğuk

Çizgilerimi kesiyor rüzgâr

Düşünüyorum bir tek insan var mı şimdi

Yıkılmış yüzüyle

Tanışmaktan

Korkmayan?

Zamanı değil mi artık

Açılsın bu pencere, açık açık açık

Yağsın gökyüzü oradan

Kendi kimliğinin ölüm namazını

Kılsın insan inleyerek? ”

Belki de bir kuş sesiydi o yankılanan

Ya da rüzgâr, ağaç dalları arasından

Ya da ben bir üzüntü ve utanç dalgası gibi

Çıkmazlarından yüreğimin

Yükselen ben

Gördüm birden o iki el

iki acı sitem

Benim ellerime doğru uzanan

Yalancı tan ışığının aydınlığında

Yok oldu.

Ve bağırdı bir ses

Soğuk ufuklardan:

“Hoşça kal! ”

Türkçe şiirler

[vurguni]

Saatler Yarınsızlıga Ayarlı, Kirvem Görüyor musun gece üşümüş Mum ışığı nasıl titriyor, kirvem Dilimde hece tiril tiril, Ayın şavkı oynaşır iken suda, İnsanın insana yaptığı seyler içe sinmiyorki.. "Her sey" Kundağa sarılmış bebeğin İç geçirmeleri gibi, Saatler yarınsızlığa ayarlı Rüzgar bile ezile ezile Nefesini katıyor karanlığa da Bebegin içindeki isyanı dindirmiyorki.. Duyuyor musun dalgaların sesini kirvem, Çaresiz bir bebenin kalbi gibi, Neylesin ki Ustaya, Eti senin; Kemiği benim demiş babası, Saatlerin yarın için durdugu o an Bu sözlerle percinlenir çocukların köleligi! Bu yoldan gayrı geri dönülmüyorki. Çaresizlik maraz doğurur derler.! Minarelerde titreyen kandiller gibi? İçinde ne kadar yıldız saklasanda Suya düşen umutlar eğilsede rüzgarlara Sen asla eğilme dikdur derdin kirvem, Unutma rüzgarlar ne kadar yıkıcı olsada, İçindeki deli sevdaları söndüremiyorki.. Şimdi hangi düşleri saklamalıki yarına Hangi umut yüreği nasırlaştırmaz Yada hangi rüzgar esip dururken Karanlığın gideceği sabahı bekler. Zaman tersine dönmüyorki hiç, Başını hangi yastığa koyacak Sırtını kime yaslaycaksın bilinmiyorki.. Ama sen asla unutma İçimde acılar hala umut biliyor, yarına, Bir sabah, İlk bahar düşer kapıya da Çıplak ağaçları okşar sıcak bir el. Sonra düğün taçları gibi çiçekler asılır dallara Uyanır avuçlarında saklı ümitler, Işık serperek yeryüzüne.! Hayat işte, Yarını bilinmeyen küçük pencere! Çaressizliğin yüzünü, görünmüyorki... Yeni cemreler düsüyor, gelen günlere Yeni hayatlara umut, İlk bahara sevda! Ellerinde ellerim üşüyor, kirvem.! Can bedende tükeniyor olsada! Yakındır ülkemin baharı kapıda, Gayrı kırklamalı kendini emekçiler Kimse günahından arınmıyorki.... Yine alanlara sözler dökülecek Şiir gülleri açar sokaklar Caddelerde ateş böcekleri Yıldız tozları, çiçek polenleri.! Toprak bizim icin uyanıyor, Güneş bizim için doğuyor! Yıldızları titreyen gecenin içinden geçerizde, İnsanlık hala rüyadan, ayılmıyorki. Bilirim bu sevda böyle bitmez kirvem, Elbet bir gün kar erir, çözülür buzlar Yürüyüp'de gelir dağlardan, Ülkemin baharını ayaklandırır sular.! Coşkun sularda pislik barınmıyorki... Abdullah Oral. Ozan Vurguni... https://www.instagram.com/p/CqATAkSMX3K/?igshid=NGJjMDIxMWI=

[bibilenol-com]

Karanlığın Yüreği : Emperyalizmi Haykıran Roman

Karanlığın Yüreği Ne Anlatmaktadır? Joseph Conrad’ın 1899 tarihli kısa romanı Karanlığın Yüreği, pek çok yönden gerçek anlamda ilk 20. yüzyıl romanı olarak görülebilecek, zamanının çok ötesinde bir eserdir. 19. yüzyılın sonlarında yaygın olan gerçekçi yazım tarzına dayanmasına rağmen, modern çağa özgü birçok konuyu ele almaktadır. Avrupa emperyalizminin 1800’lerde Afrika ve Asya’daki yaygın…

[seyhzade]

Bil ki; kana karışan en güzel demdir çay, Ve aşk, çayı tatlandıran en güzel şekerdir. Lâkin, sigarayı da biten aşkın en keskin hançeri say. Zira, dumanı bitik o aşkla beraber ciğeri deşipte geçendir...♠️♠️♠️

[nimhandeee]

Kimsenin görmediği o kısa anlarda göz göze gelmek saatlerce konuşmaktan çok daha anlamlıydı…

[gecedekaybolanbiri]

Artık ışığı kapattığında korkudan koşarak yatağa girmiyorsun..

Karanlıktan korkan çocuk, karanlıkta huzur bulmaya başladı....

[kitabinsonu]

Karanligin sırlarla örülü örtüsünü deler gibi bir mum yaktım sessizce

Sıradanlıkla bezenmiş yüzümle baktım mumun alevine

Duvardaki gölgeme kaydı gözlerim

Ve yıkıldı gözlerimin içindeki gözbebeklerim

[savasbitti]

Gördüğüm şeylere karşı,elimden bir şey gelmediği için kendimden nefret ettim, duyulmayan sesimden,delirmeyen aklımdan nefret ettim.

Karanlığın Yüreği, Joseph Conrad

[kasatiaan]

Güzel duyguların fazlası uyuşturucu etkisi gösterir. Çok kapılmayın.