#kapstok

[kafkasapartment]

'De Kapstok', 1940. Henri Victor Wolvens. Oil Canvas.

[welkominmijnkoffiehuis]

hartenheimwee

mijn tante vertelde vandaag

dat iemand ooit op de muur van de stad schreef:

“ik kom thuis

doe mijn zorgen uit

hang mijn humeur aan de kapstok

ik kijk je in je ogen

en trek je liefde aan”

thuis nu is nog niet thuis ooit

thuis mis ik je het meest

want jij zou me nooit laten verdwijnen aan de keukentafel

ik hoop dat ik ooit

kan thuiskomen

en dat ik me dan

met jou kan aankleden

[roderidderhottakes]

De Rode Ridder - Het wapen van Rihei

De laatste prent van dit album!

Het is weer een cliché. Spijtig genoeg werd het zeer bekende verhaal van de 47 Ronin gebruikt in dit boek. Makkelijk om als kapstok te gebruiken, maar te cliché. Het verhaal is in Europa ondertussen ook zeer bekend en de korte inhoud staat nog eens op het prentje dus teveel woorden ga ik er niet aan vuil maken.

Het verhaal geeft ook de geduldigheid van de Japanse cultuur weer en het belang van eer.

In het volgende album blijft Johan in het Verre Oosten en trekt hij naar Cambodja waar hij "De Val van Angkor" zal meemaken. De titel geeft al weer wat er zal gebeuren. Dat is dus een stevig avontuur om te volgen!

[gerbie7]

Lidewey van Noord - Vluchtheuvel

Tot nog toe las ik alleen nog maar wielerverhalen van haar. Al had ik bij het prachtige Pellegrina al door dat de sport soms een kapstok is om het land, in dit geval Italië te leren begrijpen. En nu is er vluchtheuvel. Ze woont in een Italiaans dorpje, Cadestelle (heb het gegoogled, bestaat niet), waar ze eigenlijk niet meer doet dan overleven. En daar schrijft ze op zo’n mooie, indringende en…

[peecee-columns]

Nieuwe ervaringen, nieuwe verhalen, nieuwe kansen

‘Vrienden van me zeggen vaak dat ze alleen tijdens vakanties lezen; in de drukte van alledag vinden ze het makkelijker om de tv aan te zetten. Maar hoewel je bij die serie, in het theater of in de bioscoop met een personage mee kunt leven, word je er nooit meer dan toeschouwer…’, schreef auteur Gilles van der Loo in de boekenbijlage van De Volkskrant. Hij heeft gelijk, want wanneer je daarentegen een fictieboek leest, word je juist zélf aan het werk gezet. De schrijver heeft immers het voorwerk gedaan door woorden en zinnen in een dusdanige volgorde te zetten om zodoende je eigen voorstelling te mogen creëren bij het verhaal. Kortom: het script ligt vast, jij geeft er je eigen invulling aan.

Terwijl ik het artikel las en erover nadacht, moest ik ondertussen, met vooruitwerkende kracht, denken aan het nieuwe schooljaar. Ook dan worden er namelijk weer talloze verhalen, voorstellingen en ervaringen verteld, beleefd en opgedaan. Ondanks de wetenschap dat de vakantie een moment is van afschakelen, ontspannen en weer opladen, besloot ik toch de schoolmail te checken. Het script voor het nieuwe schooljaar, in de vorm van het lesrooster, verscheen op mijn beeldscherm. Voordat ik de laptop dichtklapte begon ik me een voorstelling te maken van wat er ging komen. Vooralsnog een onmogelijke taak.

De aanvang van een nieuw schooljaar is altijd weer een spannende tijd. Of het als docent nu je eerste, tiende of vijfentwintigste jaar voor de klas gaat worden. Ondanks het vastliggende script van het lesrooster - de kapstok waar het jaar aan wordt opgehangen en door wordt vormgegeven - ga je nieuwe uitdagingen, frisse avonturen en misschien nu nog onontdekte ontwikkelingen tegemoet. De ervaringen zullen medio juli 2025 weer eindeloos divers zijn en aan ieders persoonlijke non-fictieverhaal zal weer een hoofdstuk toegevoegd worden.

De leerlingen hebben inmiddels ook hun script voor het nieuwe jaar ontvangen. ‘Wie wordt jouw mentor?’ ‘Heb je ook meneer X voor geschiedenis?’ ‘Bij wie zit jij allemaal in de klas?’ ‘Heb je er al zin in?’ De gangen zullen weer volstromen, de klaslokalen zullen elk lesuur weer worden gevuld. Het rumoer is weer aanwezig in het gehele gebouw. Evenals de zorgen en de spanningen die sommige leerlingen ongetwijfeld, in hun soms veel te zware rugzak, zullen meenemen. Voor een aantal leerlingen zal een nieuw schooljaar niet enkel aanvoelen als het mogen ervaren van nieuwe kansen. Hun rugzak is namelijk vaak al vol, nog voordat de benodigde boeken en schriften erin zitten.

Het vieren van cognitieve successen kan alleen worden bereikt wanneer de leerlingen zich gezien en gesteund voelen, ze hun zorgen mogen delen en er op die manier ruimte is om zich te kunnen ontwikkelen. Schoolpedagoog en schrijfster Astrid Bakker schreef in haar boek Laagje voor laagje onder andere over haar leerling Guus. Doordat hij in zijn jonge leven al veel heeft meegemaakt, zit zijn hoofd vol met zorgen en verdriet. Om hem te laten zien dat hij er niet alleen voor staat, vult ze samen met hem een plastic tas met spullen en laat Guus voelen hoe zwaar de tas is. De inhoud staat symbool voor de zorgen en het verdriet van Guus. Wanneer ze hem vraagt om ieder een hengsel van de tas te dragen, voelt deze opeens een stuk minder zwaar. Guus snapt de vergelijking, het lucht hem op om te weten dat hij er niet alleen voor staat. Het script ligt ook voor Guus vast. Met passende hulp zal hij gaan proberen een positief verhaal van het nieuwe schooljaar te maken. Net als de bijna een miljoen andere middelbare scholieren in ons land.

[yfmeurs]

A p p e l k l i e k

Part 83620125782628

Tussen die gerechten door zou Mop schaamteloos hebben gezegd dat de tijd voor bijscholing geen moment te vroeg kwam. Een Liefdesmakelaar. Bestonden die dan al ?! Pas 'n aantal jaar later 'n ordinair datingprogramma maar ja, die bestonden. Geen probleem. Er moest hier en daar eerst een en ander gesloopt worden. Het liefst vakkundig, ze waren tenslotte meiden van goede naam. Mop's plannetje werd niet ontvangen met tromgeroffel of dromerige taferelen van vriendinnen die vol overgave hand in hand stonden te juigen. Recentelijk had een prestigeus projekt van het schoolbestuur, waar Mop voor werkte, om meer leerlingen met allerlei perks en vergezichten het hoger onderwijs in te loodsen, de vriendinnen bijna uit elkaar gedreven. Het ging over de herontdekking van een haast museale beeldcultuur omtrent de 'geëmancipeerde vrouw' waar Mop notabene rolmodel voor mocht spelen. Dit oude visitekaartje hadden ze flink afgestoft met welteverstaan dus het type vrouw waar mannen geen last en gezeur van ondervinden. Zonder verstrikking in een relationeel contract, conventies, spruitjeslucht en vastgeroeste patronen maar op de kaart gezet met het type vrouw dat slechts plezier en opwinding brengt. Geaccepteerde ascetische ervaringen waren hoogstens meditatieve onderdompelingen op Bali. Kortom, de FOMO generatie werd gelanceerd. Een nieuw vooruitgangsgeloof begon namelijk met onderwijs, voor de ontwikkeling naar hogere stadia van volmaaktheid en schoonheidsidealen.

En, wat ben ik dan ?, had Mae verbolgen gesnauwd. Alsof Mae niet vrouw genoeg zou zijn. 'De cipier van 'n huwelijk ?!'

Dat Mop geen vaste relatie had, wilde nog niet zeggen dat Mae wèl ineens als 'n hinderlijke obstakel kon worden gebombardeerd die de ware vrijheid van de man in de weg stond. Het was niet eerlijk.

In Mae's woonkeuken lag de uitnodiging roerloos op tafel te wachten. Een eenvoudige trendy kaart, gemaakt van dat modern handgeschept papier met rafelrandjes. De gecentreerde tekst '4MEER' sobertjes gedecoreerd door 'n razend bijtje die vliegensvlug leek te zijn getekend in 'n simpele pennestreek. Dat was het, meer niet, geen franjes. Misschien op de achterkant een bloempje, bij wijze van grap. Nope, volkomen leeg, zelfs geen informatie. Geen plaats, geen dag, geen tijd, geen coördinaten, nada. Ze had 'm gewoon thuis in de keuken kunnen laten slingeren zonder er iemand over in vertrouwen te nemen. De kaart riep geen ongewenste vragen op zoals, 'Van wie is die uitnodiging ?!' Dat wist ze zelf overigens nog niet eens, ze kende alleen het doel.

En toen was het zover. 'Zul je d'r hebben', zei Mae op het horen van de deurbel. Ze stopte de uitnodiging in haar tas, griste een jas van de kapstok en liep naar de deur. De kinderen hadden die dag continuerooster dus zij d'r handen voorlopig even vrij. 'Klaar ?!', vroeg Mop dringend in de deuropening.

Ja, ik dacht van wel. Maar jij schijnbaar niet.' Dat was sarcastische Mae. '...anders hoefden we niet niet naar die mysterieuze bijles', mompelde ze onhoorbaar tussen bewegingsloze lippen terwijl ze achter d'r vriendin aanhobbelde naar de geparkeerde gloednieuwe en knalrode Renault. Mediatraining had Mop de psychologische uitstraling van kleuren geleerd en rood was sexy, vandaar. Dat er een groen karretje voor haar op stapel stond kon ze niet bevroeden, net zo min als dat ze de regisseur van dat proces zodadelijk zou gaan ontmoeten. Klein detail, Mop reed al jaren zonder rijbewijs. Het kwam er gewoon nooit van en daar stoorde niemand zich aan. Geen gezeur. Nadat ze zichzelf rolmodel mocht noemen werd de bonanza helemaal kompleet toen ook nog 's parkeerbonnen en snelheidsovertredingen spontaan verdwenen. Heerlijk, weg vastgeroeste conventies. Topleventje, dat rolmodel zijn. 

Je gelooft het niet maar de man van Tory had een half jaar eerder nog graag een Alfa Romeo voor Mop willen kopen en niet zomaar een Alfa. Nee, hetzelfde vehikel waarmee hij ooit in het huwelijksbootje was gestapt met Tory. Hoe duister en ritueel is dat wel niet. 'Trophy voor een trophy', had ie gekscherend gezegd met kwajongensachtig elan. Was ie soms krankzinnig geworden. Het geluk lachte Mop uit werkelijk alle hoeken alleen maar toe, geen Nemesis te bekennen. Voor Mop betekende dat slechts de opmaat naar een gedroomde toekomst, een belofte niet een oprispend slotakkoord.

Als je aan komt rijden op een sukkeldrafje over een modderige provinciale landweg en in een afgelegen boerderijtje de struise vrouw verwacht, een batik jurk op klompen, behangen met ontelbare kralenkettingen, een goeroe die bijlessen geeft in yoga oefeningen om nieuwe geestelijke dimensies te ontsluiten, dan was deze brok man-man mannelijkheid een ware surprise. Easy on the eye, goed onderhouden postuur zonder vetkwabben, hoekige gelaatstrekken, stralende ogen onder regelmatige wenkbrauwen en een mystieke lach. Dit alles in een klassiek compact driedelig kostuum bracht regelmatig onbewust 'n sexdrift bij vrouwen naar de oppervlakte. Hij wist het, vanzelfsprekend. Ook Mop en Mae konden 'n fladderig gegiechel niet onderdrukken en in plaats van de zakelijke kennismaking die Mop voor ogen had gehad, stamelden ze alleen maar lacherig een nerveus 'Halloho !'. Hij wist het. Dat effect had hij nou eenmaal en hij genoot er van. Gek genoeg werden de hallootjes niet eens beantwoord. Zo ongemakkelijk dit. Nu stonden ze daar, echt een beetje uit hun comfortzone in the middle of nowhere zonder handvatten om de regie terug te pakken. Was dit een brute manier van afwijzen of juist een aanmoediging om 'm nieuwsgierig doch terughoudend te benaderen ?! Bedremmeld bleven ze bij de voordeur toen het brok mannelijkheid zwijgend plaatsnam in een riante fauteuil waarvan er meerdere waren opgesteld, pal voor een knapperend haardvuur in een knoeperd van een gemetselde schouwombouw. Het rook er geeneens naar koeienstront, wat je zou verwachten midden in het weiland en de zwartwit geblokte stenen vloer, die als een onnatuurlijk artefact in het stokoude interieur de aandacht trok, scheen wonderbaarlijk stralend schoon.

Toen zwaaide de deur plotseling weer krakend open. Mars drentelde hijgend over de drempel. 'Beetje laat, guys....maar allelujaaaa...koeiennnn...had je dat niet effe kunnen zeggen. Mijn schoenen...zijn...geruïneerd !' Mop en Mae hadden hetzelfde. Wisten zij veel. Mars keek omhoog van haar modderschoenen naar het schilderachtige stilleven verlicht door spaarzame strepen kwijnend daglicht. In een uitgerekte seconde gleed het decor waarin ze die middag zou gaan doorbrengen panoramisch en geruisloos aan haar voorbij. De zwartwit tegels, de rustieke bruine fauteuils, de grote rieten mand, de bleke vlammen van het haardvuur en man-man met gelaatstrekken die zo uit 'n film van Robert De Niro kon zijn geknipt. Voor een vluchtig moment was ze even argeloos verloren in verwachtingsmanagement. Wuifend wierp ze vervolgens een beetje schaapachtig de man-man in kostuum een 'hallo' toe. Er kwam wederom niet meteen een reaktie. Ze vonniste 'm nijdig als totally overdressed voor deze bouwvallige en verlaten hut, denkend aan d'r met modder besmeurde pumps. Nadat er weer een paar langgerekte stille secondes in slowmotion voorbij waren gegaan rees een langverwacht geluid op uit de fauteuil. 'Hello to you too. Welcome Mop, Mae en Mars.' Eindelijk, het praat. Verrassend vriendelijk en voornaam zelfs.  Mae en Mop keken elkaar opgelucht aan maar Mars wierp haar vriendinnen een verbaasde blik toe. 'Engels ?', souffleerde ze. 'Blijkbaar', souffleerde Mop terug met opgetrokken schouders. Na enig geharrewar hadden ze plaatsgenomen in de comfortabele diepe fauteuils bij man-man. Maar had man-man ook een naam ?!

One is a lonely number, two is a pair, three is a crowd and four is a party.' , zei hij mysterieus. Er zijn betere openingszinnen voor een bijscholingscursus, maar goed. 'Tell me girls, what can I do for you ?', ging hij verder.  De magische eendracht tussen de drie vriendinnen kreeg geestdriftig een windvlaag in de zeilen. 'How to get away with divorce', zei Mop kort en krachtig zonder blikken of blozen. Dat kon van alles betekenen maar Mop vond 't een mooie slogan en schoorvoetend dacht ze de regie weer terug te kunnen pakken. Er verscheen een ontspannen maar profane glimlach op d'r gezicht, beschenen door het fakkelende vuur in de openhaard dat een schaduw had kunnen zijn van een jubelende menigte.

Ze was goed in triomferen. Tory moest hartelijk lachen toen Mop riep dat haar man dus Mop's nieuwe vlam was, over vlammetjes gesproken. Geschaterd had ze. Daar had zíj dan weer smalend van genoten, vooral toen Tory er dus van overtuigd was dat Mop het gewoon nog plagerig geheim wilde houden, die nieuwe liefde. Gosh, zó naïef die vrouw.  Ze zag het moment weer helemaal voor zich en per ongeluk ontsnapte er 'n honend lachje uit haar mond bij die bitterzoete herinnering. 'Wat is er zo grappig ?!', vroeg Mars op 'n fluistertoontje. 'Hoezo... oh..surry, ik was even met m'n gedachten ergens anders.' 'Afgedwaald naar dromenland', zei Mae met zalvend stemmetje en schudde betuttelend weliswaar met met 'n vrolijk knipoogje haar hoofd. 'Yep, waarom zijn we anders hier,' antwoordde Mop onbezonnen. 'Voor mijn dromen, toch ?!'

'Dames, het is me een waar genoegen om jullie te ontmoeten', zei man-man ineens in onvervalst nederlands. 'Dromen zijn bedacht om universeel te worden en taal moet daarin niet alleen leiden maar ook volgen want taal betekent verbroedering en menselijkheid, geen obstakel voor existentiële verwezelijking. Daarom is de power van taal in woord en geschrift niet alleen verbindend maar ook onderscheidend. De taal van het onderbewuste is vrijzinnig maar ook gevreesd door de programmeerbaarheid die gevaarlijke nieuwe fundamenten kunnen vormen voor dubbelzinnigheid, verkeerde intenties en doelstellingen.'

Oké, die brij aan tekst, er zat geen kop of staart aan, weliswaar bijna lithurgisch voorgedragen, kwam binnen. Waar ging dit in vredesnaam heen. Ze hadden geen schrijfgerei bij zich en of ze dit uit het blote hoofd zouden onthouden viel absoluut te betwijfelen. Maar had die man-man ook 'n naam? Hij had zich nog steeds niet voorgesteld. 'Prima, doen we', zei Mop laconiek om van die toch wel verwarrende lap tekst af te zijn. De mand daarentegen had haar aangenamer nieuwsgierig gemaakt.  'En, wat zit er in die spannende hutkoffer?' Ze keek gebiologeerd naar de vierkante rieten mand op de zwartwitte vloer. 'Ga ik jullie zo vertellen.', zei hij inschikkelijk. 'Ik ben Hem, overigens.' Ahhh, het heeft een naam. Man-man heeft een naam. 'Wat een leuke naam. Geen acroniem, toch ?! Origineel. Weer 's wat anders dan Marco, John of Bas', riep Mars enthousiast. 'Dank je, Mars. De doos is heel simpel. Maak maar open, Mop.' Ze kwam langzaam uit haar stoel en boog voorover om de doos open te maken. Met twee handen tilde ze behoedzaam de deksel van de hutkoffer. En wat zag ze ?! Een tot de rand toe gevulde inhoud met allerlei culinaire delicatessen. Kleine flesjes champagne, wijn, watertjes, smoothies, kwarktoetjes, aziatische tapaatjes, vers fruit, macarons, broodjes met zalm, lavendelbroodjes met roomkaas, veganistische pannekoekjes, risottosalades, sushi, bonbons, chocolade en fraaie thermoskannen met munt thee, ginseng thee en espressootjes. Een hemelse smulpartij. Die Hem toch. Ja, hij had smaak. 'Voor een glamoreus kampvuurtje', zei Hem tevreden. 'Doe alsof je thuis bent, dan doe ik dat ook.' Op theatrale wijze liet ie zijn neusvleugels de zinneprikkelende koffiearoma proeven alvorens ie met een nippende mond het zwarte goud naar binnen slurpte. Zeker, als het wijn was geweest had ie naar traditioneel gebruik met van die uitpuilende wangen, zijn mond er mee gespoeld.

'Dromen moeten we gaan geloven, anders is strategie volkomen zinloos', zei Hem voor de vuist weg. Zo af en toe, tussen een paar nipjes espresso door, zou Hem stukjes tekst gaan aureren. 'Christenen geloven in 'n God. Maar wie heeft God nou gezien.' Hij richtte zijn blik een momentje vagelijk naar het plafond. Dacht Hem dat daar een goddelijk spook tussen de draagbalken rondwaande ? 'Luister, dames. We kunnen zaken doen als jullie dat willen. Laat ik duidelijk zijn. Ik heb 'n muze, 'n model nodig voor de evolutie en Mop een strateeg voor haar persoonlijk liefdesplan.' Een onderhandeling. Hem deed zaken maar de meiden wisten niet goed wat te zeggen. Van bijles hadden ze een totaal ander idee. Mars besloot aan 'n broodje zalm te gaan happen. Met 'n servet veegde ze haar mond af en daarmee tegelijk de laatste restjes rode Chanel. Gewoonlijk was ze heel praktisch als het om lippenstift ging. Geen minuscule hapjes om de ingekleurde lippen niet te verknoeien, zoals Mop dat meestal deed. Nip..slurp..nip...slurp..

Wacht, er stond een lithurgisch vervolg aan te komen. Hem sprak in opperste concentratie plechtig verder. 'Mop wordt de allegorische verbeelding van mijn evolutieplannen. Een ongrijpbare mythe in het onderbewustzijn die uiteindelijk zal gaan gedijen en de weg wijzen naar bewuste nieuwe keuzes voor goede mensen door goede mensen.' Het klonk mega spannend maar waarom nou weer Mop, waarom niet Mae of Mars ?! Mae had in geen tijden zoiets intrigerends gehoord. Wat man-man vertelde was interessant en bezield. Ze had nu al een oprechte waardering voor deze paradijsappel in driedelig pak, niet alleen een fascinatie voor zijn ingeblikte cinematische verschijning. 'Een muze is als 'n evolutionaire signatuur. Onzichtbare inkt die de contouren vormen voor schaduwen van een verlangen waar mensen zich mee willen identificeren. Een wil die wij gaan kneden. Een wil die gedeeld sentiment gaat versleutelen met 'n taal waar je bij wilt horen, een taal die als kruipend zee-ijs vastvriest aan uitstrekkende landtongen. Rolmodellen komen en gaan in de reclamewereld want trends zijn gebonden aan tijd die langzaam ouder wordt. Mijn muze staat voor het begin van een evolutie, een eeuwige tijd der tijdperken.' Daarna viel zijn zangerige stem stil. Een stroperige minuut droop geruisloos voorbij. Was dit het slotpleidooi ? Was de les afgelopen ? Nee, natuurlijk niet. Hij was alleen nog maar aan het opwarmen. Zijn gezicht brak open in een ontwapenende glimlach. De aanleiding daarvoor was het begin van een volgend relaas.

'Brandlove, girls !', riep ie lachend over de hoofden van de vriendinnen heen. 'Het uitgangspunt is liefde want dat wil uiteindelijk iedereen en wat is liefde nou zonder keerzijde ?! Die onderscheidende dialectiek gaat een kompleet nieuwe lifestyle worden.' Hem was uit zijn fauteuil gekomen om wat houtblokken op het vuur te gooien. Gehurkt pookte ie tussen de verkoolde resten. Hij liet zich niet storen door ongemakkelijke stiltes, klaarblijkelijk. Zijn verbeelding was op dat moment volledig in zichzelf gekeerd. Niemand zei iets tegen de rug van pokende man-man. Eerlijkheidshalve, hij had hen natuurlijk enigzins overvallen met de macht over het pook-wapen in handen. Een angstig voorgevoel beet zich gelukkig niet vast in de atmosfeer. Man-man was geen bullebak, dat zag en hoorde je meteen. Mars, toen nog het minst onder de indruk, keek ongeduldig op d'r polshorloge. Het dynamisch reklamewereldje waar ze al een aantal jaartjes in meedraaide stond namelijk niet stil, voor welke evolutie goeroe dan ook. Terwijl de oerdrift van dit overweldigend orakel in kostuum zich ongestoord bekommerde over de magie van vuur en de correcte plaatsing van knetterende boomstammetjes, rees bij Mae ook de vraag of de bijles misschien was afgelopen. Ze dorste het niet te vragen. Niet vanwege doodsangst of zo, maar vanwege een opwelling van ongevaarlijke braafheid. Mae was ook helemaal niet het type dat s'ochtends een yogamatje uitrolde om de dag te beginnen met een spirituele rite. Geen flauw benul van transcendente kwesties en de lengte van pauzes om spiritueel te ontwaken. Een workshop had ze wel 's gedaan, hoor. Een workshop 'kerstkrans maken'. Heerlijk, om in de stemming te komen voor de feestdagen. Ze sloot haar ogen en snoof opgelucht de geur van brandend haardhout op. Het thuisfront, onmiskenbaar. Een gehaast en zenuwachtig buikgevoel verjoeg ineens ongevraagd de huiselijke mijmering. Verdorie, misschien toch verstandiger geweest om een paar schoolmoeders te bellen die de kinderen kunnen opvangen na school, overpeinste ze. Stom, waarom ze daar nou niet eerder aan had gedacht. Ja, als je alles van tevoren weet, suste ze zichzelf. Ongedurig wijfelde Mae met groot ongemak om in haar handtas te gaan graaien want dat moest ze ja, als ze iets wilde vinden in die rommelige stortbak met daarin verdwaald ergens een mobieltje. Graaien met d'r hoofd diep tussen de rits om een nog beter blikveld te hebben over de chaos die zich daarin afspeelde of tastend graaien als in een bingomolen, op goed geluk. De clutch van Mop dan. Tjonge, die zeulde bijna nooit meer dingen mee dan 'n bosje sleutels, phone, creditcard en lippenstift. En het bagagedesign van Mars ?! Dat was net een ordentelijke archieflade. Nee, laat maar. Ze was vast wel op tijd weer thuis.

Plotseling liet Hem zijn stem weer spreken en hij had niet eens aan zijn espressootje genipt. 'Jullie zijn hier voor een scheiding ?!' Hij hing de pook weer op aan de schouw en beende statig terug naar zijn fauteuil. De spraaktrant was nu niet zangerig, eerder onderzoekend. Mop streek haar lange blonde manen naar achteren en nam een zittende pose aan met gekruiste benen, gereed in de stelling om eindelijk weer repliek te geven. 'Absoluut. Maar wij, D en ik dus, willen eigenlijk geen scheiding, weet je. Dat gaat klauwen met geld kosten aan alimentatie en de nasleep....pfff '. Ze sloeg die gedachte met een handopslag weg. 'Dan blijven we nog jaren aan dat onverwerkt leed..ik bedoel Tory, zijn vrouw...hangen.' Er ontstond een wantrouwige frons tussen Hem's wenkbrauwen die bij Mop niet onopgemerkt was gebleven. Ze wilde geen foute indruk geven en snel voegde ze eraan toe, 'Ehhh..vanzelfsprekend is 't doel de liefde, Hem ! En dat gaan we met jouw hulp bewijzen.'

Man-man sprong omhoog uit de stoel, totaal onverwacht. Een stuiterbal had het niet sneller gekund en daar was ineens die prekerige zangtoon weer. 'The happiness of man depends on the people he didnt marry !' Hij plantte zijn handen demonstratief in z'n zij. De meiden deinsten alledrie onbewust angstvallig een stukje terug, voor zover de rugleuning van de gecapitoneerde stoelbekleding dat toeliet. Weg was de regie. Dit was echt een hele rare goeroe. Met groot opgezette ogen keken ze naar het krachtig brok man-man dat daar volgeblazen zijn ijdele intellectualiteit ongegeneerd stond te manifesteren. 'Uit liefde zullen we D gaan bevrijden en die bevrijding moeten we samen voelen, beleven ! Zonder team geen bevrijding, zonder bevrijding geen doel. Die kettingreaktie zal ons team versterken. Trots zal ons verbinden !' Dat was typisch Hem. Buiten de grenzen van regulier voorstellingsvermogen presenteren. Griezelig soms als 'n blitzkrieg. Daarna bleef ie geluidsloos nog enkele seconden staand voor zich uit turen. Verwachtte ie soms applaus ?! Wie zal het zeggen. Niet onwaarschijnlijk, maar de meiden waren tè overdonderd. Er volgde dus geen applaus, helaas. Ach, ontspannen liet ie zich toen maar in de stoel ploffen en zei zelfvoldaan. 'Kijk Mop, zó vertel je dat. Je moet er wel ècht in geloven.'

[fransopdefiets]

11-8 Ådalsvollen

Gisteren vergat ik nog iets te beschrijven in het verslag. Toen ik aan het eind van de middag nog zo’n 20 kilometer te gaan had, zat ik in een fantastisch steile afdaling over mooi glad asfalt. Opeens verscheen er aan mijn rechterhand een pelgrimsherberg, dat was natuurlijk een godsgeschenk voor deze uitgeputte fietser. Maar ik miste de tegenwoordigheid van geest om meteen de remmen in te knijpen en voordat ik me goed en wel realiseerde wat ik zag, was ik al weer een paar honderd meter verder en tientallen meters lager. Toen schoot door me heen, ik ga echt niet terug klimmen naar die herberg, ik ga gewoon door naar de camping.

Enfin, ik deed gisteren boodschappen precies voordat de regen begon en het werd uiteraard gemaksvoer, gevulde pasta met een salade en yoghurt met bessen toe. ‘s Avonds belde ik met Mayke, die met haar zoon op vakantie is in Hamburg en puzzelde ik op het weer en de bestemming morgen. Het wordt in de loop van de ochtend droog, ik ga eerst naar Stiklestad, het centrum van de Olavsverering en dan door naar Ådalsvollen, waar ik een bed met maaltijden gereserveerd heb in de pelgrimslodge. Dat is iets van 40 kilometer (niet volgens de app, maar volgens de echte kaart).

Deze ochtend regent het in korte buitjes vlak achter elkaar, maar er staat een stevige westenwind, dus ik heb de regen in de rug. Ik ben in een klein uurtje in het pelgrimscentrum van Stikelstad. Dat is een echte pilgrimstrap met souvenirwinkel, een tentoonstelling met uitsluitend Noorse toelichting en een gigantisch amfitheater, waar ze een mirakelspel omtrent Olav opvoeren.

En niet te vergeten is er de kerk, die zo gebouwd is dat het altaar exact op de plek staat waar Olav in de strijd het leven liet. Maar niks ten nadele van het pelgrimscentrum, want ze hebben gratis koffie en ze verkopen er ook pelgrimspassen. Daarmee kun je stempels halen in alle kerken langs de route, maar belangrijker nog, je ondersteunt ook het werk van alle vrijwilligers die de route onderhouden. Dus ik schaf me een pas aan en hup ermee naar de kerk, me niet realiserend dat het zondag is. Ik trek de eerste de beste deur open en sta in een soort kantoortje, er hangt een jas aan de kapstok, er staat een paar sneakers maast het bureau en achter een tweede deur hoor ik een galmende stem. Oei denk ik, de dienst is bezig en ik sta in de sacristie, ik zoek nog even naar de stempel, maar zie niks. Ik sluip weer naar bulten en vind de hoofdingang. In het voorportaal is een balie en daarachter vind ik de stempel. Mooi, die is binnen.

Als ik weer opstap is het gelukkig droog, want het pad gaat dwars door de modderige weilanden de heuvel op. Nou dat wordt weer een dagje worstelen, mopper ik terwijl ik mijn fiets door het karrespoor omhoog duw, maar uiteindelijk valt dat mee. De weg verandert al snel in asfalt, de eerste 25-30 km gaat de weg behoorlijk op en neer, maar alles is te fietsen, al gaat het vaak maar stapvoets. Als ik op 200 meter ben, kom ik op een lange weg door een kloof, die heel geleidelijk stijgt en haast ongemerkt gaan we door naar de 300. Dat is nog eens fijn fietsen, wind in de rug, een ruisende rivier en klaterende watervallen aan twee kanten.

Zo’n 15 km voor de grens met Zweden vind ik de lodge. Ik word er heel hartelijk ontvangen en vermoedelijk ben ik de enige gast, want er zijn nog geen andere boekingen ontvangen. Dat zou wel fijn zijn, want de lodge bestaat uit één grote ruimte met meerdere bedden, een eettafel en een zithoek.

Gefietste afstand: 48 km

Gefietste tijd: 4,5 uur

[jurjenkvanderhoek]

GEDICHTEN OM DE INSPIRATIE TE ONDERZOEKEN

Dat zoeken we op. Naslagwerken, kranten- en tijdschriftarchieven, het zijn dingen van toen. Niemand laat zich meer een twaalfdelige encyclopedie aan de deur aansmeren. Speuren, nakijken en rondzien noemt men nu googlen. En dat is wat ik doe, wanneer ik de dichtbundel “Een kraai is ook een zangvogel” van Jürgen Smit doorlees. Ieder gedicht zet mij aan de zoekmachine te openen en een naam in te tikken. Want ieder gedicht heeft de jas van een persoon aan. Die jas is uitgedaan en aan de kapstok gehangen. Het spel is uit, het leven gedaan, bijgeschreven in Wikipedia of een ander digitaal archief. Maar wie is die man of vrouw waar Jürgen Smit zich door laat inspireren om er enkele poëtische woorden aan vuil te maken. Dat zoek ik op.

Agendanotities zijn het, geen dagboekaantekeningen. Memo's bij data die in eerste instantie uit de lucht gegrepen schijnen. Bij nadere beschouwing blijkt vrijwel iedere datum echter de sterfdag van de persoon die onderwerp is. Memorabilia derhalve van mensen die uit de tijd zijn gegaan. Herinnering of beter overdenking aan een graf. Jürgen Smit schreef geen zakboekje dat in chronologische volgorde de dagen aaneen rijgt, zoals een kalender of jaaragenda gewoon is te doen. De data in de bundel beschreven lopen door elkaar. Geïnspireerd op de persoon die in het onderschrift staat vermeld, met daarbij de periode over welke het leven voor die persoon zich heeft afgespeeld.

De datum in de titel zit in het sterfjaar van de persoon, het is de sterfdatum. De dag waarop het kaarsje uitwaaide. Ik zocht het op. Het moment een elegie te schrijven, een kort in memoriam. Dat is niet exact wat dichter Smit doet. Hij beschrijft zijn gedachte bij deze persoon op die bepaalde dag, van dat specifieke leven. In enkele korte zinnen raakt Smit de essentie van dat leven, dit zijn, die persoon. De kern zoals hij die ervaart, de pit waarop hij kauwt. Of eigenlijk doorziet hij de laatste dag, voor hem trekt ook een film van dat leven in rap tempo voorbij, geeft de eigen emotie weer van zo'n afsluitende dag. Een afscheid.

Het zijn voornamelijk schrijvers en dichters die Smit zijn revue laat passeren, een enkele muzikant, een fotograaf, een aapmens, een kamikaze piloot en daarnaast een viertal gedenkwaardige historische gebeurtenissen. Ik zocht ze allemaal op. Want feitelijk kan de gedichtenbundel een opstap zijn om meer te weten over de genoemde personen en aangehaalde voorvallen. Ik google op naam, zie een pasfoto verschijnen en een wiki-beschrijving. Zo leer ik op speelse wijze de literaire wereld kennen. De bundel is een interactieve gebeurtenis. “Agendanotities” is een dode dichters almanak waarbij en waartegen hedendaagse gedichten zijn gezet. De inspiratie die de persoon in leven en werk geeft, de laatste dag van dat zijn dat aanleiding is in poëzie te beschrijven.

Doordat het karakter van de bundel op zoeken lijkt toegespitst zou ik welhaast vergeten dat het in de uitgave om gedichten gaat. Poëtische portretten van mensen en feiten, die soms tot puntdichten zijn uitgebeend. Smit leeft zich in de mens in en omschrijft kort en bondig met een pittige woordspeling het zijn. Als lezer wil ik de achtergrond weten omdat titel en onderschrift daartoe aanzet, maar de woorden kunnen zonder die betekenis bestaan. Het abstracte beeld kan zonder het realistische verhaal. Het decor maakt wel iets duidelijk, maar in de hoofdrol kan ik alleen op het podium mijn gevoel kwijt. Zonder te googlen en te weten kan het gedicht mij aanzetten en uitnodigen tot emotionele gedachten.

Neem nu de woorden die de titel van het boek hebben ingevuld. “Een kraai is ook een zangvogel”. Deze staan onder 19 maart 1993. En natuurlijk is een kraai een zangvogel, echter zijn gekras wordt niet als gezang aangemerkt. Het is een manier van benaderen, maar voor de kraai is het wel degelijk de wijze waarop deze de dag begroet en bewijst dat hij leeft, gelukkig. In het onderschrift van het welgetelde zes woorden gedicht wordt Karen Dalton als aangever genoemd. Zij is een Amerikaanse country blues zanger met een ‘wereldvermoeide’ stem. En zoek ik dat op, beluister ik dat, dan zie ik een door het leven getekende vrouw en hoor ik een prachtige stem die “the shit out of the blues” zingt. Dan wordt het beeld van Smit duidelijk, meer zichtbaar. Dan is mijn eerste emotionele gedachte bezijden de waarheid. De kraai op de omslag van de uitgave is natuurlijk de vogel die symbool staat voor de doodgraver. De vogel die de laatste eer bewijst, dat is wat Jürgen Smit in zijn verzen doet. Een laatste eer, een bewijs van zijn, ooit.

De verzen zijn meest cryptische beschrijvingen, niet meteen duidelijk wanneer de grond van schrijven niet wordt opgezocht en doorgenomen. Maar toch kan ik onkundig daarvan mij een voorstelling maken. Bij “in het zwembad / stonden drie springtorens / / variërend in angst” kan ik mijn vrees voor hoogten invoelen. Maar wanneer ik weet dat Sarah Shagufta een Pakistaans dichter uit de lagere klasse is, emotioneel en seksueel door haar vader misbruikt, diverse scheidingen en doodgeboren kinderen doorleeft, outcast van de samenleving wordt, kortom een duister leven leidt, dan… Dan weet ik nog niets. Zoek ik verder om het raadsel te ontrafelen. Jürgen Smit houdt mij in zijn werk, door zijn woorden, op diverse vlakken van de rede bezig. Zijn bundel is meer dan poëzie alleen, gaat verder dan het gedicht, vertelt een verhaal op zich. Smit is de meester die mij de historie verwijst, een meester in het samenballen van een leven in enkele woorden tot vrije zinnen.

En zichzelf niet overslaat in deze rij van vergane feiten. Het is de geboortedag die uit de toon springt, want zijn sterfdag is uiteraard nog niet daar. Bij zijn boekje stuurde hij me enkele kaarten waarmee ik zijn talent met taal en woorden de wereld in kan sturen. “een minimalistisch / schilderij / / moet ook drogen” En over “olga liet haar borsten zien / / of beter de plek / waar die ooit moesten komen / / zoals ik jaren later / op braakliggend terrein / het huis zag verrijzen / / dat ik nooit zou bewonen” denk ik tellen langer na. Het thema is terug in de bundel bij zijn verjaardag: “ik heb dit huis / ook niet verzonnen / / het is domweg / om me heen gebouwd / / & alles wat er in staat / kleurt godvergeten blauw” Stof tot nadenken, grond om te beredeneren. Ik zoek het niet op, ik bewaar het in gedachten om het mee te nemen en nog eens door te nemen. Later.

Een kraai is ook een zangvogel. Agendanotities. Jürgen Smit, gedichten. Tungsten Uitgeverij, 2024.

[ronnydeschepper]

Mitsuko Uchida wordt 75...

Ik heb het al eerder gezegd: ik gebruik verjaardagen als kapstok om artikeltjes op mijn blog aan op te hangen, onafgezien van het feit of ik de persoon in kwestie nu leuk vind of niet. Meestal schrijf ik zo’n inleiding als het politiek “foute” figuren betreft, maar in het geval van de klassieke pianiste Mitsuko Uchida gaat het over iets helemaal anders. Ik hou namelijk helemaal niet van haar…

[actuelekamers]

Prijs: 750 per maand Kamer omschrijvi... #Kamer #Helmond #Kamer #NoordBrabant

[mijnniemandsland]

Kapstok.

De kapstok, een alledaags meubelstuk dat in bijna elk huishouden, kantoor en openbare gelegenheid te vinden is, heeft de taak om jassen, tassen en andere persoonlijke bezittingen netjes op te bergen. Echter, een veelvoorkomend probleem bij verticale kapstokken is de onhandigheid van het gebruik van de haken. In dit essay zal ik het dilemma van de verborgen haken bij verticale kapstokken bespreken…

[esthersmekens]

Kent ge dat gevoel van geen propere kleren meer te hebben? In uw kast liggen alleen nog de onderbroeken die slecht zitten en aan de kapstok hangt alleen nog die kriebelige trui die mij er laat uitzien als een suikerspin.

Ik ben altijd al heel slordig geweest in mijn huishouden. Stofzuigen, poetsen, ... allemaal nie aan mij besteed. Mijn strijkijzer zit sinds mijn verhuis 2 jaar geleden nog steeds in een doos ergens in de kelder.

Maar ik dwaal hier af. Want wassen: das echt mijn ding! Laat mij efkes uitleggen hoe wassen bij mij in zijn werk gaat: ik prop alle kleding van dezelfde kleur (donker, licht en gekleurd) samen in de machine en was alles heel standaard op 40. Daarna (als ik zin heb, anders doe ik de was nog es opnieuw) hang ik alles op het droogrek en als ik kleren nodig heb, haal ik ze eraf en doe ik ze aan. Geen energieverlies met een droogkast en geen tijdverlies met opplooien en wegleggen. Win win win win win noem ik dat.

Dat systeempje heeft heel lang goed gewerkt, tot 2 weken geleden. Ik had energie voor veel dingen, maar de was uit die stomme machine halen, was er telkens te veel aan.

Mijn handdoeken en beddengoed zijn intussen zeker 3x gewassen en 0x opgehangen. Omdat ik vandaag echt wel mijn allerlaatste slecht zittende onderbroek aanhad, heb ik die mottige handdoeken dan maar uit de machine gezwierd en uit noodzaak onderbroeken gewassen. De energie (of druk van mijn billen die een deftige onderbroek willen) om deze lading op te hangen, was er gelukkig wel.

Lang verhaal kort: ik deed de was en omwille van bovenstaan verhaal verdient dat een applaus.

[grappigefotoss]

Feel Young ad kleren opknoping op rek in winkel

[vivreinterieur]

😃😃 We hebben ze weer gevonden! De brons-bruinen industriële ijzeren kapstokken, met tussenstuk! Diverse kleuren op voorraad én als set of los. Ze komen binnenkort op vivre.nl, kun je niet wachten? Neem contact met ons op! 😃 • #industrialdesign #kapstok #industrialinterior #antiquedealersofinstagram https://www.instagram.com/p/ClgEeNdoTlt/?igshid=NGJjMDIxMWI=

[chantalvdreijden]

Maybe a nice diy for a coat rack... 🤪 #fox #vos #opgezet #opgezetdier #jachttrofee #ikheberniksmee #slotzuylen #jachtkamer #interior #interieur #kapstok #coatrack #lovephotography #photography #photographer #fotografie #fotograferen https://www.instagram.com/p/CippDV8DJM6/?igshid=NGJjMDIxMWI=