#jotie t'hooft

[buckshotangel]

[onbezonnentederheid]

Jotie T'Hooft, 1977

[nachtpaarden]

Een brief

Lieve dood, ik weet dat gij niet lief zijt maar als handwerkman uw dagen slijt. Ik heb u geschreven om uw komst te vragen maar het lijkt enkel uw komst te vertragen. Ik geloof niet dat ik gered kan worden, doodjelief en als het kon dan wou ik het niet: eens een dief altijd een dief. Ik heb geen berouw over gestolen harten noch over de vlammen veroorzaakt door verwarming die verbrandden wie er zijn handen naar strekte. Lieve dood, ik neem afscheid van jou in de koorts in het ochtendlicht, in de maandag die mij wekte en diep in mij weet ik: wat ik blindelings volg is uw toorts.

[voortbestaan]

Vandaag, 40 jaar geleden, verdween hij. 

Jotie T'Hooft, 9 mei 1956 - 6 oktober 1977

Aan mijn prinses

Liefste, hart en woorden Houden voor jou stil, Jij blinde vlek in mijn vermoorden Van wat ik vergeten wil.

Kleine vink, lieve kleine kinkel -De liefde speelt mij parten- Baby-face, bijou, scharminkel Voor wie ik alles weer wil tarten

Tot ik, als vroeger, blind van pijn Weer neerlig, eenzaam in het laken Het gaat niet om het zijn Maar om wat wij er van maken,

ENVOI: Prinses, ik beschrijf wat ik bewonder, Wat ik vrees, bemin of haat Prinses, nu ik u ken kan ik niet zonder, Gedoog niet dat ik u verlaat.

uit: Junkieverdriet

[nooitvoltooid]

Een marsman op aarde.

Altijd het afgewend zijn, het leven In een landschap dat ik niet ken, Verscheurd door de schuld En verlangen naar het einde Van de twijfel die ik ben.

Altijd hongerig in deze platgebrande, Nietige wereld waarin ik niets herken En zoek naar de onrust die mij heeft bepaald Maar waarvan ik blijf afgewend, kortademig En door geen mens gekend.

En ik ben alleen, zoals enkel die mens Alleen was, poging tussen einde en begin. Na de behaaglijke blindheid jeugd De zure geur van zoveel vrouwen Die niets ontstaken in mij dan nacht,

Dan kortstondig stamelen voor de stilte. Ik heb niemand gekend en niemand kent mij. Geen antwoord: echo's, spiegelingen, rook. Gebeente staat stijf in mijn vlees Zoals ik in de anderen doodstil

Wachtend op het langzaam ontbloten.

[horatiuswillneverdie]

Nog een brief

Lieve vrouw waar ik als meisje muziek op speelde ik weet dat ik nooit iets echt met u deelde dan het chagrijn dat toch van alle mensen is. Ik sterf, dus het kan niet dat ik mij vergis

als ik u zeg dat gij mijn hart op aarde waart. Ik heb, als zoveel anderen, niet het geringste begrepen ik was geen prins maar een roofridder met een zwaard al wist ik nog niet dat het voor u was geslepen.

Schone vrouw, ik heb mijn mond op de uwe gelegd en, liefste, toch soms de waarheid gezegd al is het onderscheid mij niet recht klaar. Ik wil nog spreken, maar mijn hart wordt zwaar

van de kiem die in mij is klaargelegd: de dood, hij spreekt straks wel recht. Ik wil u geen vergeving vragen of begrip, en dan, al lijk ik nu een lange lijn, in uw leven

word ik dra een kleine stip.

Hier moet ik afscheid nemen, ik ben moe. Ik heb u geslagen - als een beul een dief met een roe terwijl mij niets ontstolen was of leek. Ik hou van u. Ik word net als mijn woorden: bleek.

[beyondthedeluge-blog]

En wat dan? Op een dag zal ik weg zijn en wat dan? Verdwenen zonder een teken te geven of te nemen en het puin dat ik achterlaat is niet langer lachwekkend. Want wie als ik nooit heeft gebouwen laat niets achter dan verwachting en verwarring en wat dan? Wellicht in uw herinnering zal ik stollen verstijven, niet lang meer blijven maar verbleken tot verleden en wat toen? Te doen? 'Het was waar' zult gij zeggen 'hij speelde met woorden als geen ander maar wat heeft dat te betekenen.' Zo bleek zal ik zijn. In u... en wat dan...?

Jotie T'Hooft uit: Schreeuwlandschap 

 Poëzie-Leestafel. (n.d.). Retrieved August 13, 2017, from http://www.poezie-leestafel.info/jotie-t-hooft

[forsoothsayer]

Inside the Poem by Jotie T’Hooft

The walls are white and the psychiatrists are suspiciously friendly. There is still hope for healing, but I've never seen anybody go away who didn't come back again. Days in which I get lost walking to my own room alternate with other days in which I see through the world like a crystal. Sometimes I awake screaming. Sometimes I'm taken away and drugged, sometimes tied-up. There are moments in which I'm eternally completely happy, lost in day-dreaming: when I lay my hands upon the earth they are small hands.

[ins3cure-tteens]

En wat dan ?

Op een dag zal ik weg zijn en wat dan? Verdwenen zonder een teken te geven of te nemen en het puin dat ik achterlaat is niet langer lachwekkend. Want wie als ik nooit heeft gebouwen laat niets achter dan verwachting en verwarring en wat dan? Wellicht in uw herinnering zal ik stollen verstijven, niet lang meer blijven maar verbleken tot verleden en wat toen? Te doen? 'Het was waar' zult gij zeggen 'hij speelde met woorden als geen ander maar wat heeft dat te betekenen.' Zo bleek zal ik zijn. In u... en wat dan...?

[nietswaard]

Mijn stilste en mijn trouwste vriend getuige van het vele leed dat groeit getuigenis ook van de verlossing en hoe een & ander wordt verdiend. Dat mijn doods hoofd mij eens en voor altijd wordt ontroofd door medemensen eerst omkleed door wormen dan geheel gedoofd: Somber, zult u zeggen, triest. Toch rest mij nog de stille hoop eens als schedel vriend te zijn van anderen als wanhoop hen bevriest.    - Jotie T'Hooft: Een doodshoofd

[erps-kwerpse]

Aan mijn prinses Liefste, hart en woorden Houden voor jou stil, Jij blinde vlek in mijn vermoorden Van wat ik vergeten wil. Kleine vink, lieve kleine kinkel -De liefde speelt mij parten- Baby-face, bijou, scharminkel Voor wie ik alles weer wil tarten Tot ik, als vroeger, blind van pijn Weer neerlig, eenzaam in het laken Het gaat niet om het zijn Maar om wat wij er van maken, Prinses, ik beschrijf wat ik bewonder, Wat ik vrees, bemin of haat Prinses, nu ik u ken kan ik niet zonder, Gedoog niet dat ik u verlaat.

Jotie T'Hooft uit: Junkieverdriet, Manteau 1976

[goestingsjes]

Nieuw dichtbundeltje gekocht

[cosmicchrist]

Op een dag zal ik weg zijn en wat dan? Verdwenen zonder een teken te geven of te nemen en het puin dat ik achterlaat is niet langer lachwekkend. Want wie zoals ik nooit heeft gebouwd laat niets achter dan verwachting en verwarring en wat dan? Wellicht in uw herinnering zal ik stollen verstijven, niet lang meer blijven maar verbleken tot verleden en wat toen? Te doen? 'Het was waar' zult gij zeggen 'hij speelde met woorden als geen ander maar wat heeft dat te betekenen.' Zo bleek zal ik zijn. In u... en wat dan...?

Jotie T’Hooft (1975)

[tommyboterkoek-blog]

'Het monster van Frankenstein' Jotie t'Hooft

[heleneannalucia]

Aan mijn prinses

Liefste, hart en woorden

Houden voor jou stil,

Jij blinde vlek in mijn vermoorden

Van wat ik vergeten wil.

Kleine vink, lieve kleine kinkel -De liefde speelt mij parten- Baby-face, bijou, scharminkel Voor wie ik alles weer wil tarten

Tot ik, als vroeger, blind van pijn Weer neerlig, eenzaam in het laken Het gaat niet om het zijn Maar om wat wij er van maken,

ENVOI: Prinses, ik beschrijf wat ik bewonder, Wat ik vrees, bemin of haat Prinses, nu ik u ken kan ik niet zonder, Gedoog niet dat ik u verlaat.

Jotie T'Hooft

[nietswaard]

Lees je wel eens poëziebundels? Zo ja, wat dan?

Ik heb onlangs mijn eerste bundel gekocht, Komijnsplitsers van Marieke Lucas Rijneveld :)

Minder dan vroeger jammer genoeg, maar ik doe mijn best. (Ik houd nog altijd veel van Jotie T'Hooft) Komijnsplitser heb ik nog niet gelezen, maar staat wel op mijn lijstje! Laatst kocht ik "Zo Heb Ik U Lief van Alfred Schaffer. En op dit moment heb ik deze bundels uit de bib geplukt: Dominique De Groen - Slangen Lieke Marsman - Wat Ik Mijzelf Graag Voorhoud Maurice Maeterlinck - Verzamelde Gedichten Arno Van Vlierberghe - Vloekschrift