#junkieverdriet

[ringo0135499]

Junkieverdriet Mijn eeuwenoud, mijn levenslang junkieverdriet Van geboortepijn tot nu mijn eenzaamheid Die ik deel met duizenden nu ik weet wat ik weet: Dat de mens een naald is zoekend naar een ader Zoekend naar de kiespijn van zijn ver verleden. Junkieverdriet, bass-toon van deze tijd Waar de verschopte verschaalt in een dode hoek Van het denkperspectief, in de paranoia Van de kleine penis en de schizofrenie van schaamte.

In deze wereld mijn waansisteem werd liefde Een misdrijf in het duister en reizen kruipen Uit de schaduw der ouders naar de schaduw van de dood. Verdrinken tijdens de armslag naar meer.

Licht van alle licht, licht Dat niet dooft met de dagen en mijn geheugen Voortdurend doorschijnt, licht licht Dat niet zinkt in de stof het woord Dat muis is knagend binnen klein bestek, Licht dat bomen doorruist en water, licht Dat leeft op de vloedlijn bij springtij, Tussen afkick en hit, wit licht, witte hitte.

Jotie T' Hooft uit: Junkieverdriet, Manteau 1976

[voortbestaan]

Vandaag, 40 jaar geleden, verdween hij. 

Jotie T'Hooft, 9 mei 1956 - 6 oktober 1977

Aan mijn prinses

Liefste, hart en woorden Houden voor jou stil, Jij blinde vlek in mijn vermoorden Van wat ik vergeten wil.

Kleine vink, lieve kleine kinkel -De liefde speelt mij parten- Baby-face, bijou, scharminkel Voor wie ik alles weer wil tarten

Tot ik, als vroeger, blind van pijn Weer neerlig, eenzaam in het laken Het gaat niet om het zijn Maar om wat wij er van maken,

ENVOI: Prinses, ik beschrijf wat ik bewonder, Wat ik vrees, bemin of haat Prinses, nu ik u ken kan ik niet zonder, Gedoog niet dat ik u verlaat.

uit: Junkieverdriet

[erps-kwerpse]

Aan mijn prinses Liefste, hart en woorden Houden voor jou stil, Jij blinde vlek in mijn vermoorden Van wat ik vergeten wil. Kleine vink, lieve kleine kinkel -De liefde speelt mij parten- Baby-face, bijou, scharminkel Voor wie ik alles weer wil tarten Tot ik, als vroeger, blind van pijn Weer neerlig, eenzaam in het laken Het gaat niet om het zijn Maar om wat wij er van maken, Prinses, ik beschrijf wat ik bewonder, Wat ik vrees, bemin of haat Prinses, nu ik u ken kan ik niet zonder, Gedoog niet dat ik u verlaat.

Jotie T'Hooft uit: Junkieverdriet, Manteau 1976

[versplinterd]

toen victor de roo schreef "ik voel de drang om je verleden/ tot op heden uit te kleden" en toen hij schreef "ik heb de laatste deur gesloten/ vergald door spijt het fatale lot ontlopen" en toen hij schreef "mijn slecht geweten uitgespuwd/ het eeuwenoude junkieverdriet/ aan de duivel uitgehuwd"

[goestingsjes]

Nieuw dichtbundeltje gekocht

[rouschopsalomee-blog]

Extra (2): Ontdekking van Neo-romantiek binnen de poëzie: Jotie T’Hooft

Niet lang geleden maakten we kennis met de vorige heel beroemde kunsstromingen tijdens de lessen Nederlands die mevrouw Dehantschutter prachtig geeft. We hadden het over de romantiek toen mijn leerkracht een anekdote vertelde over een bekende schrijver van de jaren 1970 Jotie T’Hooft, die een ‘master’ is binnen de neo-romantiek. Ik was al helemaal gek van de romantiek zelf maar de thema’s en de duisternis achter de neo-romantiek trok me zeer aan. 

Ik ben na die les gaan kijken op het internet of ik zijn werken kon vinden en ik ben op prachtige stukken gekomen, maar tegelijk ook op een zware biografie. Jotie T’Hooft was een zeer speciale kerel met een vaste persoonlijkheid naar wat schijnt. Ik vond zijn manier om over de miserie en de dood te spreken doorheen zijn gedichten gewoon prachtig. Ik las dat hij op zijn 20ste trouwde en een beetje later zelfmoord pleegde, wat het lezen en ervaren van zijn werken bijzonder intens maakt. 

Mijn top vijf van zijn gedichten zijn de volgende:

1) Aan mijn prinses

2) Een doodshoofd

3) Liefde en ellende

4) En wat dan?

5) Junkieverdriet

Ik raad iedereen het aan om ze eens met open mind te lezen want ook al zijn deze gedichten vrij zwaar en donker, ze doen je ook nadenken en ze raken je diep. Ik ben fan en heb zijn bundels al besteld als eigen verjaardagscadeau! 

[commetombeunarbre]

Er woont nu een marter in mijn hart, Die kleine spier die ziekte doorstond en verrukking, genezing en smart En waarmee ik zal verderleven, liefhebben En Scheppen. Want de mens is rond. Eens splijt zijn kern, een kei Rolt plotseling door de pas En alles is verbrijzeld en bevroeren. Zij het november, zij het mei,  In gistend fruit vormt zich een gas En kleine dieren knagen aan het koren. Dat heb ik geleerd. Nog ben ik jong Maar ik ben oud. Al wat ik bezong Verschrompelt vlug, wat ik bemin bestaat, hoewel ik het verzin En door mijn woorden waadt het einde Nader, duidelijker dan het begin.

[muizendpotig]

Eénwoordpoëzie: Junkieverdrietandarts.

[gardenofweeds]

Junkieverdriet (Jotie T' Hooft)

Mijn eeuwenoud, mijn levenslang junkieverdriet 

Van geboortepijn tot nu mijn eenzaamheid 

Die ik deel met duizenden nu ik weet wat ik weet: 

Dat de mens een naald is zoekend naar een ader 

Zoekend naar de kiespijn van zijn ver verleden. 

Junkieverdriet, bass-toon van deze tijd 

Waar de verschopte verschaalt in een dode hoek 

Van het denkperspectief, in de paranoia 

Van de kleine penis en de schizofrenie van schaamte. 

In deze wereld mijn waansisteem werd liefde 

Een misdrijf in het duister en reizen kruipen 

Uit de schaduw der ouders naar de schaduw van de dood. 

Verdrinken tijdens de armslag naar meer. 

Licht van alle licht, licht 

Dat niet dooft met de dagen en mijn geheugen 

Voortdurend doorschijnt, licht licht 

Dat niet zinkt in de stof het woord 

Dat muis is knagend binnen klein bestek, 

Licht dat bomen doorruist en water, licht 

Dat leeft op de vloedlijn bij springtij, 

Tussen afkick en hit, wit licht, witte hitte. 

[goestingsjes]

[commetombeunarbre]

Daar ik een vermorzeld mens ben, liefste Leg ik me behoedzaam neder En tracht in het gebied dat ik verken Geen sporen na te laten. Mijn razernij lijkt afgelopen, Ik zwijg, ik leer begrijpen: Terwijl de zomer in ons loeit Hoor ik de herfst zijn sikkel slijpen: Mijn lichaam laaft jou even, Verdrijft je uit je enge cel Naar een terrein van louter beven Dat ook mij verovert in mijn vel, Intussen gaan de maaiers op het veld te keer En in de schuren houten vlegels, Op, en neer Want niets ontkomt de regels.