Tumgik
#joan rabascall
diana-andraste · 6 months
Text
Tumblr media
Atomic Kiss, Joan Rabascall, 1968
‘Atomic Kiss reflects the year 1968. It was the year of student protests from Berkeley to Berlin, via Paris. The refusal of the Vietnam War, the threat of a possible world war…’
"On the other hand, and in a more subtle reading, Rabascall reflects on the power of the media, alluding to the onslaught of invasive and massive images to which we are subjected."
77 notes · View notes
nukethemfromorbit · 6 years
Photo
Tumblr media
Joan Rabascall. “Atomic Kiss” (1968)
2 notes · View notes
jareckiworld · 7 years
Photo
Tumblr media
Joan Rabascall  -  Atomic Kiss   (acrylic on canvas, 1968)
54 notes · View notes
bluart106 · 3 years
Photo
Tumblr media
Joan Rabascall
4 notes · View notes
bea214 · 5 years
Text
Tumblr media
La fotosíntesis de rayos catódica.
Oxigena el salón, riega y reinicia el botón.
B.L.D.
"Tout va bien" - Joan Rabascall
La Tabacalera, febrero 2020. Madrid
1 note · View note
praza-catalunya · 5 years
Text
Jaume Xifra, artista crítico e provocador
Hai veces que unha mostra retrospectiva, antolóxica, permite abrir unha fiestra pola que poder contemplar os traballos dalgunha/ún artista que fora quedando esquecido. Tal é o que acontece nas salas da Fundació Vila Casas coas creacións de Jaume Xifra, un artista polifacético que cultivou desde a pintura ata as performances, pasando polo cinema. Que teñen que ver os pochoirs co chamado pop art? E que vén sendo a eat art?
Lito Caramés
Tumblr media
Home, natura, realitat, a homenaxe a Jaume Xifra
Nos Espais Volart que a Fundació Vila Casas ten na rúa Ausias March barcelonesa, é doado agora contemplar unha exposición antolóxica dun pintor pouco coñecido nestes territorios e tamén pouco valorado: Jaume Xifra. Home, natura, realitat. Jaume Xifra (Salt, 1924—París, 2014) viviu e traballou boa parte da súa vida en Francia, con incursións en Sudamérica. Xifra foi –fóra de artista multidisciplinar-- traballador da metalurxia e inventor. En Francia residiu en Marsella, logo en París e noutra vilas (en Metz e Dijon, por exemplo) nas que foi profesor de arte. En París, alá polos anos 60, formou parte dun grupo de artistas que son coñecidos polo nome de Els catalans de París; entre os que estaban Rabasdcall, Selz e Miralda.
Despois do seu pasamento, os seus irmáns cederon máis de 200 pezas ao concello de Salt (Girona) para a súa custodia e estudo. A mostra Jaume Xifra. Home, natura, realitat vén sendo a mesma escolma de pezas que con anterioridade se puido ver en Les Bernardes de Salt e que se alimenta da doazón da familia Xifra ao concello antedito. A obra de Xifra hogano forma parte de importantes coleccións, como do MACBA, do Museo Nacional Centro de Arte Reina Sofía, da Fundació Suñol ou da Fundación Rafael Tous de Arte Contemporáneo.
A mostra Jaume Xifra. Home, natura, realitat está comisariada por Pilar Parcerisas, crítica de arte e mais historiadora, así como guionista de cinema e comisaria de moitas exposicións sobre Brossa, Miró, Man Ray ou Beuys.
Tumblr media
Crítica ao consumismo, anos 60. Pochoirs
Xifra s’encara amb la realitat de l’objecte de consum i el món de la mercaderia amb un treball pictòric singular, els pochoirs, pintures fetes amb plantilles retallades i amb esprai. El resultat: la pintura com a representació plana de la superposició d’objectes de la indústria consumista (P. Parcerisas, comisaria de Jaume Xifra. Home, natura, realitat, 2019).
Un mangado bastante amplo de pezas que forman parte da retrospectiva e homenaxe Jaume Xifra. Home, natura, realitat intégranse dentro do que se pode clasificar como a súa posición crítica diante da sociedade na que lle toca vivir. Para comezar, asfixiado polo ambiente represor e gris marengo da ditadura franquista, no ano 1959 vaise para Francia. Xa en París, neses anos 60 o artista terá por teima a de enfrontarse ás novidades industriais que ían chegando coa recuperación económica da posguerra mundial.
Unha das constantes coas que traballou Xifra ao longo dos anos é o tratamento dos obxectos. Os obxectos como produtos industriais aos que manipular para lograr que teñan outros significados –mesmo o contrario para o que foron fabricados--. Para mellor manipular eses produtos (obxectos de aseo, de limpeza, de escritura, etc) Xifra teima en xogar con eles variando as súas cores orixinais, así como os seus tamaños. Na liña do que logo se chama pop art, Xifra busca nas tendas roupas pintadas industrialmente, ás que logo aplicará pintura –tamén industrial e en spray-- que resaltará esas formas recordadas tan familiares para os europeos daqueles anos. Formas como poden ser flores, ou perfís humanos, ou obxectos de uso cotiá. Con estes traballos o que pretende Xifra é xogar coa propia creación pictórica, denunciando as dúas cousas: o consumismo que daquela comezaba a ser masivo grazas a unha industria que apostaba por crear calquera ferramenta e útil posible, e tamén o elitismo da creación artística. Así é como chega aos pochoirs. Esta palabra en francés ben se pode traducir por patrón, modelo, dando en castelán plantilla e stencil, en inglés. O pochoir, aplicado á arte é moi vello e moi utilizado, por exemplo en China, e moi actual: é moi empregado polos graffiteiros. Nos anos 60 a chamada pop art volve aproveitar esta técnica para reproducir obxectos industriais, deseños de cómics e outras formas que se reproducían por diversos métodos industriais, para así crear con eles pezas de arte de moi variada condición. Un dos artista que se aproveita moito desta técnica do stencil é o artista norteamericano Roy Lichtenstein, un dos máximos representantes da pop art. Outro artista que tamén botou man abundantemente destas técnicas foi Joan Miró.
Por estes mesmos anos, e como persoa sensible fuxida dunha ditadura, tamén se dedica a elaborar pezas con comprometida mensaxe política. Tal é o caso das tres Couronnes pour la Grèce (1967), ramos de flores de plástico sobre tela, que Xifra confeccionou como denuncia do golpe de estado que os coroneis fixeron en Grecia nese mesmo ano. Son tres ramos/coronas de flores que o artista presentou ao Salon de París de 1967, e que lle rexeitaron pola institución. Sobre o estado da propia arte tamén fixo algúns obxectos. Un deles, La Vide de Klein (1967), mostra unha maleta aberta e baleira de todo. Con tal obxecto Xifra quere denunciar o xiro que fixera Yves Klein en 1960 cara outros xeitos artísticos que Xifra non compartía. Klein, no ano 1958, presentou unha nova exposición titulada precisamente Le Vide (O Baleiro). Para poder confeccionar a mostra, Klein, baleira totalmente a galería e pinta todo de branco. Á entrada había unha fiestra pintada en azul cunha cortina tamén azul, e fixo a presentación pola noite. Quizais aínda máis contido crítico para a arte teña a súa peza Morceau d’art pas encore reconnu, do mesmo ano. Nesta ocasión colga sobre tela e madeira un anaco de ladrillo, colgado cun arame. Nada máis. As súas críticas á propia arte parecen ir polos vieiros que xa fixeran persoeiros como Marcel Duchamp.
Tumblr media
Cerimoniais e rituais. Pachamama
El amarillo, el verde, el encendido / rojo sólo para morir / bajo el tendido velo del otoño. / La luz no está en la luz, está en las cosas / que arden de luz tenaz bajo la lluvia. / Nada tiene más luz en suu entrañas / que la melancilía ardiente de esta hora. / Nada tiene más fuego que la ausencia. (José Ángel Valente. Fragmentos de un libro futuro. 2019).
Jaume Xifra viaxa a Chile no ano 1968, e traballará nunha comunidade de poboación indíxena para promocionar os seus traballos en coiro e tamén de tecidos. Estará por aquelas xeografías máis dun ano, cousa que aproveita para viaxar a Perú e mais a Bolivia. Nesas terras atópase coa fortaleza que tiñan (e aínda teñen) os rituais nos que se producen sincretismos e fusións de tradicións relixiosas, pero onde se manteñen as crenzas tan fondas que teñen comunidades como a aimará ou a quechua. Entre as comunidades aimarás, por exemplo, se se vai construír unha vivenda –sexa no centro dunha cidade, ou no rural-- cómpre antes facer os rituais á Pachamama, a Terra Nai, para que se faga co seu consentimento e aceptación. Deste xeito a casa non caerá nin se erguerá en malas condicións. Antes de comezar a construción o yatiri, guía, xamán ou xefe de comunidade aimará, fai un burato no chan e alí irá depositando obxectos regalos para a Pachamama: comidas, alcohol, e outros. Quizais o obxecto que máis chama a atención de todo o que se deixa enterrado no solar onde se vai construír é un feto de llama, un dos animais fundamentais na economía agraria andina. Estes fetos atópanse en abundancia en lugares específicos, por exemplo na rúa Sagárnaga de La Paz, tal e como se ve nalgunhas imaxes desta reportaxe.
Pois ben, á volta en París Xifra, impresionado por todo ese mundo de crenzas e mais de rituais no que acababa de estar, comezará a investigar e elaborar rituais cos seus amigos e coñecidos. Rituais nos que el case sempre oficia de bruxo ou xamán. Ao longo dos anos 70 Xifra –xunto con outros artistas-- ideou e executou moitos rituais e cerimoniais. Un deles por exemplo é Reliquaire du pain (1972). Trátase dun pequeno altar no que se conserva, dentro dunha urna, un molete de pan, rodeado de velas acesas que os “fieis” van prendendo, como se fose considerado un deus. Outros rituais máis complexos, nos que se chegou a implicar a centos de persoas son, por exemplo, Fête en blanc ou Le Gran Depart, ambas de 1970. O primeiro, inspirado nunha voda, duraba un día enteiro e chegaron a participar 300 persoas, que, vestidas de branco, desfilaban e comían produtos pintados de branco. Noutros casos a identificación de Xifra e compañeiros cos rituais que se facían en África ou América era tan grande que, nun caso, chegaron a matar un galo en directo, mentres os oficiantes –Xifra de xamán-- vestían de branco e levaban máscaras brancas. En todas estas celebracións, recollidas en cinema, Xifra introducía sempre que podía globos, xa de cor branco, xa doutras cores. En 1972 levou a cabo a performance Acte irréversible, na Architecture Contemporaine Esthétique-Industrie, de París. O que fixo o artista foi situar nun espazo reducido de 5x10 metros 500 globos brancos suspendidos preto do teito, e 500 agullas vermellas que eran agarradas polo público para, aleatoriamente, ir estoupando os globos.
Tumblr media
 Miralda, Rabascall, Seltz, Xifra. Els Catalans de París
El viaje de Miralda a Nueva York y Miami le llevó por caminos poco frecuentados por no iniciados. Allá descubrió una religiosidad que, pese a su claridad, sigue manteniendo un halo de oscuridad. Los Orishas que viajaron engarzados en los cascos de los buques negreros desembarcaron en el Caribe, donde los esclavizados consiguieron mantenerlos en la oscuridad de los barracones. Cada divinidad tenía su color, sus alimentos y sus toques de tambor. El exilio forzado de los Santos cuajó y arraigó entre las tierras húmedas y el espesor de los cañaverales, allí crecieron y se expandieron por prácticamente todas las islas del Caribe (Javier Laviña, profesor do Departament d'Antropologia i Historia d'América da UB).
Nestes traballos ou composicións de rituais e cerimoniais que se fixeron en París e outros lugares de Francia participaba Xifra como un dos que ideaban as actuacións e tamén no seu papel de enxeñeiro e sacerdote. Pero tamén formaban parte da execución os chamados Catalans de París. Miralda, Selz, Rabascall e Rosell. Rabascall como responsable da parte gráfica das representacións, Rosell como o home do cinema, e Miralda e mais Dorothée Selz como os responsables dos ágapes que se servían (en todas as cores) nos cerimoniais. Dorothée Selz e mais Antoni Miralda, tanto en Francia como logo en New York e outros lugares de EEUU optaron polo que se coñece como Eat art, ou Food art. É dicir, manipular compoñentes comestibles tratándoos con produtos de cores moi fortes e sorprendentes, e chegando a facer con eles desfiles polas rúas de New York ou do estado de Florida. Todo un espectáculo de cor.  
A comezos do ano 2017, o MACBA presentou unha magna exposición do artista Antoni Miralda (coñecido polo seu proxecto HoneymoonProject: casar a estaua da Liberdade neoiorquina e a de Colón de Barcelona)  titulada MIRALDA MADEINUSA, recopilación de intervencións que Miralda fixera nos EEUU. A mostra foi todo un éxito de calidade e de público, chegando a instalar nunha das salas unha reprodución do local International Tapas Bar & Restaurant (que Miralda e a cociñeira Guillen tiveron en New York), e onde os fines de semana se servían copas. Na Capella dels Àngels Miralda instalou Santa Comida/Holy Food, unha recreación de instalacións anteriores. Era como vivir Afroamérica no Raval: 7 altares de 3 metros de altura, nos que se mostraban sete orishas e os seus correspondentes santos católicos: Elegba (san Antón de Padua), coas súas cores vermella e negra), Oggun (san Xoán Bautista), co verde, Iemajá (a virxe da Regra), raíña dos mares, co azul do mar, Obatalá (Virxe das Mercedes), co branco. Shangó (santa Bárbara), tamén de vermello, Oshun (virxe da Caridade do Cobre, partrona de Cuba),co seu amarelo e Babalú Aiye (san Lázaro), coa cor rosa. Cada altar tiña de cor de fondo a cor que pertence ao orisha, e está rodeado doutros dos seus atributos: froitos propios, comidas que se lle ofrecen, ex-votos. E por suposto as sopeiras que sempre había e hai nas casas que practican a santería ou candomblé e que serven para almacenar/agochar as ofrendas á divindade africana. O culto a esas divindades pasou de África a América. E quizais agora a Europa: Miralda tivo o acerto de deixar na Capella dels Àngels un espazo baleiro dedicado ás posibles ofrendas que os visitantes de Santa Comida podían ofrecer aos orishas. O día da presentación da exposición o espazo presentaba dous estantes baleiros onde deixar obxectos. Dous meses despois os mesmos estantes rebordaban ofrendas: fotos, estampas, alimentos, billetes de lotería, preservativos, etc, etc. A santería viva en Barcelona.
Lito Caramés
 EXPOSICIÓN: Jaume Xifra. Home, natura, realitat
Fundació Vila Casas
ata o 28 de xullo de 2019
0 notes
fotografobcn · 6 years
Text
16a edición de LOOP, el festival de videoarte de Barcelona
LOOP BARCELONA celebra su decimosexta edición ganando reconocimiento como Festival y Feria dedicados a los filmes y vídeos de artistas.
LOOP FESTIVAL abre su mirada a las intersecciones del vídeo con otros lenguajes artísticos y se mezcla con la danza, la performance y la música en una edición en la que se estrechan los lazos con instituciones de la ciudad y con organizaciones que ponen de relieve la perspectiva internacional de LOOP Barcelona. Entre estas colaboraciones destacan las establecidas con la productora In Between Art Film, el centro de arte Serpentine Galleries de Londres y la Han Nefkens Foundation.
LOOP FAIR se muda a un nuevo emplazamiento mejorando la calidad de exhibición para las cuarenta y dos galerías participantes, que han sido seleccionadas por el comité de la feria y escogidas por la calidad de sus propuestas.
LOOP FESTIVAL
12-22 Noviembre, 2018 PRODUCE, PRODUCE, PRODUCE(D)
Este año LOOP BARCELONA se centra en la producción como proceso abierto, que permite debatir sobre la situación actual de la creación y la recepción de los vídeos y filmes de artistas, así como analizar el impacto de la tecnología en la percepción y formación del individuo. Ambas dimensiones señalan la producción como un estadio de creación continua, donde, lejos de entidades y contextos estables, vivimos inmersos en un complejo sistema en movimiento, cuyas interacciones y fuerzas se hace notar en las crisis sociales, los retos ecológicos, o en la organización económica de la globalización. Enfocarnos en la producción nos permite analizar el trabajo artístico como espacio compartido por disciplinas y cruzado por agentes que van más allá de los roles o canales de distribución conocidos. El coleccionista es productor y el artista es un creador híbrido, cuya obra es el resultado de investigaciones y colaboraciones. En este contexto, LOOP FESTIVAL presenta una serie de exposiciones, performances y programas que ahondan en la producción como fase transformativa, del pensamiento a la formalización, del individuo a lo colectivo.
LOOP Festival apuesta por la escena local con una colaboración con HANGAR y una exposición que muestra el trabajo de una joven generación de artistas formados en la ciudad.
Siguiendo el enfoque de LOOP 2018 con la producción, el 12 de Noviembre, primer día del Festival se inaugura la exposición PRODUIR, PRODUIR, PRODUÏ(T) en el Reial Cercle Artístic. Comisariada por la Directora Artística de LOOP, Carolina Ciuti y Xavier Acarín, la muestra da especial relevancia a una generación joven que se ha formado en la ciudad y presenta trabajos recientes de Serafín Álvarez, Marion Balac, Paco Chanivet, Fito Conesa, Ariadna Guiteras, Mercedes Mangrané, Momu&Noes, Gabriel Pericàs, Sol Prado, Mario Santamaría, y Helena Vinent. Durante la inauguración se presentarán dos performances de Sol Prado y Helena Vinent. Esta exposición se ha gestado en colaboración con el Centre de Producció i Recerca d’Arts Visuals HANGAR.
Esta edición del LOOP Festival potencia las intersecciones con la danza, la performance, y la música evidenciando el vídeo como una dimensión abierta a la mezcla, la hibridación, y la interdisciplina.
Estos lenguajes comparten la naturaleza temporal del vídeo y nos permiten observar la producción como un proceso en movimiento desde donde analizar lo existente y formular lo posible. En La Seca-Espai Brossa, Núria Gómez Gabriel ha organizado Screening Performances un proyecto en el que cine y performance se entrelazan para tratar dos momentos significativos de la contra-cultura, el Nueva York punk de los años ochenta con la obra de David G. Torres y Marc Caellas, y la escena Trap con Isaki Lacuesta.
En colaboración con LOOP y el Mercat de les Flors, Arts Santa Mònica presenta una retrospectiva del trabajo de Núria Font comisariada por Imma Prieto, cuyo trabajo fue clave en la intersección del vídeo y la danza. Coincidiendo con las celebraciones del Centenario de Merce Cunningham, se presenta una selección de sus vídeos en el Pabellón Mies van der Rohe, en una muestra que recorre más de cuarenta años del coreógrafo americano por parte de los comisarios Xavier Acarín y Trevor Carlson. La pareja de artistas Sander Breure y Witte van Hulzen, presentan una performance en el Macba en la que exploran la relación entre el cuerpo y las múltiples pantallas que nos rodean, el programa es comisariado por Marta Ramos Yzquierdo. Y en la Fundació Miró Fito Conesa presenta una pieza en la que indaga la Ruta del Bacalao.
La producción como proceso de construcción social y el vídeo como herramienta de disección que atraviesa disciplinas está presente en el trabajo de María Ruido, ganadora de este año del Premio Co-Producción que otorgan la Xarxa de Centres d’Arts Visuals de Catalunya, Arts Santa Mònica y LOOP BARCELONA. Su proyecto Estado de Malestar (malestar_exhuberancia_anomalía) se podrá ver en el Arts Santa Mònica. La realidad social de los refugiados es explorada por el artista turco Erkan Özgen, su reciente filme Purple Muslin, ha sido producido por la Han Nefkens Foundation y es la pieza central de su primera exposición individual en España, que se presenta en la Fundació Antoni Tàpies, y está comisariada por Hilde Teerlinck.
Siguiendo con el compromiso de LOOP con los orígenes del vídeo en nuestro país, este año se presenta la recuperación de En La Ciudad, un filme impulsado por Eugeni Bonet y José Miguel Gómez en 1976, en el que participaron artistas y cineastas como Iván Zulueta, Eugènia Balcells, Manuel Huerga, Juan Bufill, Benet Rossell, Muntadas, Antoni Miralda, Fina Miralles, Joan Rabascall, Eulàlia Grau, Francesc Abad, Francesc Torres y Isidoro Valcárcel Medina. En colaboración con el Museu d’Història de Barcelona, el comisario Albert Alcoz organiza una exposición en la que se presenta el filme junto a materiales históricos y actividades y debates que ponen en valor las particularidades de esta pieza. La dimensión histórica del vídeo también estará presente en la exposición Liberxina, Pop y nuevas prácticas artísticas del 1966 al 1971, una exposición del Museo Nacional de Arte de Catalunya curada por Àlex Mitrani y Imma Prieto. El juego con la historia está también presente en la pieza que el artista Domènec exhibe en el Museu d’Història de Catalunya, su vídeo Voyage en Icarie, recoge una acción realizada en Figueras hace unos años homenajea al socialismo utópico de los Icarianos y se presenta ahora en el marco de una exposición dedicada al cooperativismo en Catalunya.
LOOP FESTIVAL mira a coleccionistas y productoras como agentes activos en la creación artística, y extiende sus relaciones con colecciones internacionales en cines, televisión e instituciones de la ciudad.
Un año más, Pascale Cassagnau de los fondos del Centre National des Arts Plastiques de Francia (CNAP) vuelve a participar en LOOP esta vez con la exhibición de I Had Nowhere to Go, un filme de Douglas Gordon que se podrá ver en Zumzeig el Viernes 17 de Noviembre. Por su parte, Le Fonds d’Art Contemporain de la Ville de Genève (Fmac), presenta una selección de su colección en el Museo Picasso. En la Fundació Suñol, Paola Ugolini de In Between Art Film ha comisariado un programa a partir de los filmes producidos por la productora italiana y en el Macba, el Lunes 19 de Noviembre Hans Ulrich Obrist presenta una serie de filmes de la artista Marianna Simnett producidos por la Serpentine Galleries de Londres. En colaboración con Casa Asia, Fiona Tan presenta por primera vez en España, su filme Ascent en el cine Girona. Las colecciones privadas están en LOOP con la participación de Tanya Capriles que presenta Sonnets de William Kentridge en el Cercle del Liceu, y la colección Inelcom presenta Visión I de Ignasi Aballí en el Museu Nacional d’Art de Catalunya (MNAC).
LOOP FESTIVAL renueva su colaboración con la televisión pública de Barcelona, Betevé para programar la emisión de una selección de vídeos realizados por Film London y Channel 4.
LOOP apuesta por Barcelona y la convierte en plataforma de difusión de la vídeo creación durante los diez días del Festival con la extensión a más de treinta sedes entre galerías y espacios con el programa City Screen, la sección abierta del Festival.
El premio LOOP DISCOVER realizado en colaboración con ESTRELLA DAMM presenta una nueva edición en la que se exhibirán los once finalistas al Premio en la Antiga Fàbrica Damm. Esta exposición viajará entre otros lugares a GlogauAIR en Berlín y estará en el Espacio Virtual de la Universidad de Sevilla.
LOOP Barcelona lanza un nuevo premio en colaboración con la Han Nefkens Foundation dedicado a la producción de una pieza nueva en la que un jurado internacional, formado por Barbara London, Hans Ulrich Obrist, y Carol Yinghua Lu seleccionará un proyecto de un artista de origen asiático para su realización.
LOOP FAIR
20-22 Noviembre, 2018
LOOP FAIR cambia de escenario y se instala en el Almanac Hotel (Gran Vía de les Corts Catalanes, 619, 08007 Barcelona). Más de cuarenta galerías han estado seleccionadas por el comité formado por Haro Cumbusyan, Renee Drake, Josée & Marc Gensollen, Isabelle Lemaître, y presidido por Jean-Conrad Lemaître. En esta ocasión el jurado de la Feria estará compuesto por Ferran Barenblit (Director, Museu d’Art Contemporani de Barcelona, MACBA), Benajmin Weil (Director Artístico, Centro Botín, Santander), Marcella Lista (Comisaria y Conservadora, Centre Pompidou, Paris) y Dirk Snauwaert (WIELS Contemporary Art Centre, Bruselas).
Entre los artistas y las galerías seleccionadas hay, Vasco Araujo (Galeria Presença, Oporto), Volkan Aslan (Galerie Paris-Beijing, Paris), Sam Austen (Cob Gallery, Londres), Adela Babanova (ZAHORIAN & VAN ESPEN, Bratislava, Praga), Adrian Balseca (Galería SENDA, Barcelona), Elke Andreas Boon (Annie Gentils, Amberes), Irina Botea en colaboración con Jon Dean (Anca Poterasu Gallery, Bucarest), Pavel Braila (EASTWARD PROSPECTUS, Bucarest), Sander Breure & Witte van Hulzen (Tegenboschvanvreden, Amsterdam), Rui Calçada Bastos (Bruno Múrias, Lisboa), Tang Chao (Vanguard Gallery, Shanghai), Chien-Chi Chang (Chi-Wen Gallery, Taipei), Olga Chernysheva (Galerie Iragui, Moscú), Sarah Choo Jing (A.I Gallery, Londres), Lúa Coderch (àngels barcelona, Barcelona), Stefan Costantinescu (Borderline Art Space, Iași), Desiree Dorlon (HE.RO, Amsterdam), Charlotte Dumas (andriesse eyck galerie, Amsterdam), Ira Eduardovna (Chelouche Gallery for Contemporary Art, Tel Aviv), Mounar Fatmi (ANALIX FOREVER, Ginebra), Péter Forgács (Molnár Ani Galéria, Budapest), Aslan Gaisumov (Emalin, Londres), Andrea Galvani (The RYDER Projects, Londres), Sigurður Guðjónsson (BERG Contemporary, Reykjavík), Hao Jingban (Blindspot Gallery, Hong Kong), Yoi Kawakubo (Yamamoto Keiko Rocheix, Londres), Derek Kreckler (Jarvis Dooney, Berlin), Hayoun Kwon (galerie Sator, Paris), Shahar Marcus (Braverman Gallery, Tel Aviv), Angelika Markul (Galería Solo, Madrid), Carlos Martiel (Gilda Lavia, Roma), Rä di Martino (Galleria Monica de Cardenas, Milan), Lukas Marxt (Galerie Reinthaler, Viena), Efrat Natan (UMA LULIK, Lisboa), Hans Op de Beeck (Galerie Ron Mandos, Amsterdam), Lois Patiño (RocioSantaCruz, Barcelona), Renata Poljak (Galerija Kranjčar, Zagreb), Chen Quilin (A Thousand Plateaus Art Space, Chengdu), María Ruido (Rosa Santos, Valencia), and Tamir Zadok (rosenfeld porcini, Londres).
LOOP TALKS
20-22 Noviembre, 2018
El programa de LOOP TALKS presenta este año un elenco de agentes y personas relevantes en el mundo del arte internacional con el que queremos compartir ideas y debatir sobre la situación actual del vídeo. Los participantes son, Hans Ulrich Obrist (Director Artístico, Serpentine Galleries, Londres), Patrizia Sandretto Re Rebaudengo (Fundadora y Presidenta, Fondazione Sandretto Re Rebaudengo, Turin), Paola Ugolini (Comisaria, In Between Art Film, Roma), Maxa Zoller (Directora Artística, International Women’s Film Festival, Dortmund-Cologne), Rä di Martino (Artista), Rose Cupit and Maggie Ellis (Coordinadora y principal de FLAMIN, London), Haro Cumbusyan (Coleccionista y Fundador de Collectorspace, Istambul), Sandra Terdjman (Co-Fundadora, Council y Kadist Foundation), Laura Walde (Programadora y Comisaria, Winterthur International Short Film Festival), Hans Op de Beek (Artists), Noor Afshan Mirza y Brad Butler (Artistas), Monika Kerkmann (Directora, Julia Stoschek Collection), Lisa Long (Comisaria, Julia Stoschek Collection), Barbara London (Comisaria Independiente), Marko Daniel (Director, Fundació Joan Miró), y MASBEDO (Artistas).
LOOP TALKS recibe el apoyo de Acción Cultural Española (AC/E) gracias al Programa para la Internacionalización de la Cultura Española (PICE) en la modalidad de Visitantes.
Más info: http://loop-barcelona.com/
El post 16a edición de LOOP, el festival de videoarte de Barcelona fue publicado por primera vez en DNG Photo Magazine.
https://ift.tt/2PASKN3 via Fotografo Barcelona
0 notes
nevver · 9 years
Photo
Tumblr media
Atomic Kiss
638 notes · View notes