#jelenie

[mega-ted-world]

Jeleń byk wieczorem na łąkach

[wzart]

(prostřednictvím nálepky "Les 8" na prodej od Wartist )

[moonlightsdream]

There's a huge universe out there. With a lot of galaxies. They're all counting on us.

The Super Mario Bros. Movie (2023) — dir. aaron horvath, michael jeleni

[of-rott-and-glitter]

Vykupujeme: perie, kožky, jelenie parožie, autobatérie, katalizátory.

Opakujem: perie, kožky, jelenie parožie, autobatérie, katalizátory.

[vrabec-v-hrsti]

moje kamarádka v žertu říká, že mě vychovali jeleni.

našli mě někde v lese (šla jsem tam hledat bludný kořeny a jahody) a vzali mě s sebou do jeleního činžáku jako ta stará paní na Velikonoce. když si všimla, jak mám zničený boty a krvácí mi noha a moje flísovka má tak třikrát ohrnutý rukávy a stejně jsou moc dlouhý. prach tančící světlem jejího bytu chutnal jako meruňky ovocný čaj, co mi vtiskla do rukou měl příchuť prachu a meruňek a ona taky voněla prachem a meruňkama.

povídaly jsme si do setmění a ona mě hladila semišovou dlaní po vlasech i když byly zacuchaný a mastný. a chvěly se jí u toho ruce a mluvila šeptem a mně to nevadilo, protože se mi taky velmi často chvěly ruce a mluvila jsem šeptem. jak jsem nakonec vstala, že musím domů chytila mě za rameno

a bylo deset let v deseti vteřinách ticha kdy jsme se na sebe dívaly a netušily, co dál (já proto, že mi bylo dvanáct ona proto, že mi bylo dvanáct).

nakonec

si mě přitiskla na prsa jako kabát v dešti a vrazila mi do kapsy svatou Anežku kterou vylovila z plechovky od kafe a poprosila mě, ať opět přijdu zakalené oči plné něčeho co mi tehdy ještě nikdo nevysvětlil a v knížkách to bylo popsaný blbě.

ta paní je už asi mrtvá (nevím, protože jsem nikdy opět nepřišla).

ale i když už nechodím po lese a nehledám bludný kořeny a jahody a jelení činžák shořel a svatá Anežka už neni platnou měnou furt na ní často v tichu hlavy myslím –

když je mi smutno když je mi dobře když jsem sama když jsem s někým když nikdo není když nejsem nic

když nemůžu jíst meruňky protože se ukázalo, že jsem alergická.

— Jeleni, 2024

[willowmaidsworld]

Teacher of humanitarian studies today: "Unga-hunga-bunga there are four deers, let's hunt them!" We are talking about religionistics btw.

Učitel semináře společenských věd dneska: "Unga-hunga-bunga, tam jsou čtyři jeleni, pojďme je ulovit!" Učíme se o religionistice btw.

[secretspecialname]

Myslíte si že jeleni shazují parohy protože jsou trans?

[humrpocesku]

Na vědomí se dává, že zbývá jen pár dní, než začne vycházet anime Šikanoko nokonoko košitantan (Má jelení přítelkyně Nokotan). Nenávidím invazní druhy celým svým srdíčkem, ale mohu vás ujistit, že prázdniny strávim běhánim po lesích a obhlíženim obor, zatímco budu hledat jeleny sika. Opening je přesně ten typ užírače mozku, co mají má ouška tak moc ráda.

[jedanaestt]

Ja bih ljubav sa tobom

Al' nemam snage u krilima

[ninatodorovic]

Peti put po redu, sada već tradicionalno, na kraju uobičajeno turbulentne ali svakako značajne i uspešne godine, objavljujemo katalog Likovne kolonije Vlasina. Ovo je 49. saziv, kreativan, energičan, nasmejan. Bila mi je čast i zadovoljstvo da kao selektorka kolonije sarađujem sa divnim ljudima i odličnim umetnicima. U susret 50. jubilarnom sazivu, ovu neobičnu i intenzivnu 2022. godinu ispraćamo uz radove sledećih umetnika - učesnika kolonije i uz odličan tekst kustoskinje ovog saziva po pozivu, Jelene Matić, istoričarke umetnosti: Riccardo Bononi Martina Đorđević Goran Gocić Maria Francesca Lui Marco Lumini Raffaele Petralla Stefana Savić Tijana Savković Ljiljana Maletin Vojvodić Dragan Vojvodić Nebojša Yamasaki Vukelić Veliko hvala domaćinima na gostoprimstvu i uvek dobroj saradnji, Leskovačkom kulturnom centru, na čelu sa direktorkom Sanjom Conić, kao i celokupnom timu LKC-a koji se potrudio da kolonija protekne uspešno, u dobroj atmosferi i lepom ambijentu. Posebna pohvala i zahvalnost na pomoći, razumevanju i strpljenju mojoj mladoj koleginici i mojoj desnoj ruci tokom saziva, talentovanoj i vrednoj umetnici Jeleni Nikolić, mojoj "sestri sa juga" Saški Stojanović i uvek spremnoj prevoditeljki Dragani Rašić Vuković. Neka 2023. bude srećna, zdrava i kreativna! Živeli!!! 🥂🍀❤️ https://issuu.com/ninatodorovic/docs/katalog_likovna_kolonija_vlasina_2022_net #VlasinaArtColony #LikovnaKolonijaVlasina2022 (at Leskovacki Kulturni Centar) https://www.instagram.com/p/CmzJjzPqw5B/?igshid=NGJjMDIxMWI=

[teatralna-kicia]

'Znachor'

Teatr: Teatr w Krakowie - im. Juliusza Słowackiego

Reżyseria: Jakub Roszkowski

To, z jaką obfitością spotkałem się w „Znachorze” Kuby Roszkowskiego w Teatrze Słowackiego w Krakowie, jest naprawdę niesamowite; tylko czasem jest tak, że jak przesadzi się z ilością składników to danie może zrobić się ciężkostrawne.

Spektakl Roszkowskiego w miarę wiernie podąża za historią znaną nam z kart powieści Dołęgi-Mostowicza i z ekranów telewizorów, na których „Znachor” gości przynajmniej raz w roku w okresie Wielkanocy, niczym Kevin kolejny raz sam w domu na święta. Na poziomie fabularnym nie dostajemy specjalnego rozwinięcia wątków czy ich przepisania, wręcz można powiedzieć, że całość została mocno poobcinana i uproszczona. Spektakl okraszono przebojami muzycznymi, które łatwo wpadają w ucho i zamknięto to w mocno kiczowatej scenografii Mirka Kaczmarka. Trochę taka słodka czekolado-podobna bomboniera, jaką możemy czasem znaleźć u babci w barku, gdy wybija godzina na popołudniową kapuczinę.

Tak realnie ciężko mi wyłowić z tego całego natłoku bazarowej otoczki, po co akurat ten tytuł został wystawiony na scenie: czy chodziło o swego rodzaju odpakowanie przywiązania Polaków do tego tytułu z kultowej otoczki i pokazanie im jak prosta i momentami kiczowata jest historia wymyślona przez Dołęgę-Mostowicza; jak bardzo lubimy wracać do piosenek i filmów, które już znamy i przymykamy oko na ich realną jakość z powodu nostalgii. Jeśli taki cel przyświecał temu spektaklowi to twórcy zrealizowali to w stu procentach, bo bardzo mocno można odczuć takie podejście do pierwowzoru w trakcie spektaklu.

Druga moja teoria jest taka, że ta realizacja stara się opowiedzieć o wyobcowaniu i problemie z przynależeniem gdziekolwiek w perspektywie doktora Wilka, jego córki albo, w szerszym kontekście, Anny (granej przez Hanne Syrbu); o tym, jak ciężko jest znaleźć dla siebie miejsce będąc innym, wyznającym inną wiarę czy pochodzącym spoza danego miejsca geograficznego. Mimo nakreślenia tych problemów, wydaje mi się, że jest to zbyt lekko opowiedziane i rozmywa się w całym spektaklu bardzo mocno, jedynie zaznaczając temat, ale go nie rozwijając. Więc jeśli to było celem twórców to niestety efekt nie został do końca osiągnięty.

Bardzo podobała mi się scenografia Kaczmarka, balansowała na granicy kiczu i popadnięcia w przesadę ale udało się wyważyć ją tak, aby została po dobrej stronie mocy: jelenie na rykowisku, złota Matka Boska otoczona wianuszkiem kul po wszystkich cudownych uleczeniach czy wiejski sklep przepełniony plastikowymi Maryjkami prosto z Lichenia.  Zabawna przestrzeń, niesiląca się na udawanie prawdziwej wsi, pełna popkulturowych nawiązań. Nawet kartony Hanki Mostowiak się załapały.

Tę realizację ciągną głównie aktorzy, którzy dwoją się i troją, aby utrzymać uwagę widza na scenie. Bardzo dobrą kreacją jest Znachor w wykonaniu Macieja Jackowskiego. Czasami widać w jego oczach realne zagubienie, ale także determinację do bezinteresownej pomocy. Postać zagrana na naprawdę delikatnych tonach, zupełnie jakby był w innym spektaklu. Boże, ten wilgotny wzrok wtopiony w publiczność momentami aż bolał. Doskonała rola.

W ogólnym rozrachunku nie czuję, żeby to był spektakl przełomowy i genialny, ale jest znośny, dający na 1,5 godziny wymierną rozrywkę. Ciężko mi stwierdzić, czy warto iść skosztować tę bombonierę od Roszkowskiego. Niby ładna, niby słodka, ale jednak mdła i troszkę czekoladopodobna ta pralinka.

[mega-ted-world]

Jelenie byki przed wschodem słońca

[zoologia-wyimaginowana]

Dwa jelenie stały jak żałobnicy pośród zniszczonych grobów.

Two stags stood like mourners out among the weathered graves.

[moonlightsdream]

The Super Mario Bros. Movie (2023) — dir. aaron horvath, michael jeleni

[samotnawojowniczka]

Zabierz mnie do małej chatki. Chatki w środku lasu.

Takiej z kominkiem i gorącym, grzanym winem. Czytajmy razem książki.

Rozmawiajmy. Rozmawiajmy dużo.

Snujmy wspólne plany z których i tak nic nie wyjdzie.

Spacerujmy.

Przemierzajmy razem leśne, górskie szlaki. Obserwujmy naturę. Słuchajmy śpiewu ptaków i ryków jeleni.

Mów do mnie. Mów do mnie dużo.

Kochaj mnie.

Najlepiej przy kominku.

[koval-ptaki-birds]

100) Aphelocoma woodhouseii; Modrowronka leśna, Woodhouse's scrub jay (sójka zaroślowa Woodhouse'a) - gatunek sójki zaroślowej pochodzącej z zachodniej Ameryki Północnej, od południowo-wschodniego Oregonu i południowego Idaho po środkowy Meksyk. Sójka zaroślowa Woodhouse'a była do niedawna uważana za ten sam gatunek co sójka zaroślowa kalifornijska i zbiorczo nazywana sójką zaroślową zachodnią. Wcześniej obie były również uważane za ten sam gatunek co sójka zaroślowa wyspowa i sójka zaroślowa z Florydy; takson nazywano wówczas po prostu sójką zaroślową. Sójka zaroślowa Woodhouse'a jest niemigrująca i można ją spotkać na obszarach miejskich, gdzie może się oswoić i przylatuje do karmników dla ptaków. Podczas gdy wiele osób nazywa sójki zaroślowe „sójkami błękitnymi”, sójka zaroślowa jest zupełnie innym gatunkiem ptaka. Sójka zaroślowa Woodhouse'a została nazwana na cześć amerykańskiego przyrodnika i odkrywcy Samuela Washingtona Woodhouse'a.

Zgodnie ze swoją nazwą, sójka zaroślowa Woodhouse'a zamieszkuje obszary niskich zarośli, preferując lasy pinon-juniper, lasy dębowe, skraje mieszanych lasów wiecznie zielonych, a czasem zarośla mesquite. Sójki Woodhouse'a są bardzo powszechne na zachód od południowych Gór Skalistych i można je znaleźć w zaroślach, lasach borealnych i lasach strefy umiarkowanej.

Sójki Woodhouse'a żerują zazwyczaj w parach, grupach rodzinnych lub małych grupach niespokrewnionych poza sezonem lęgowym. Żywią się małymi zwierzętami, takimi jak żaby i jaszczurki, jajami i młodymi innych ptaków, owadami i (szczególnie zimą) zbożami, orzechami i jagodami. Mogą być agresywne w stosunku do innych ptaków, na przykład znane są z kradzieży zgromadzonych żołędzi z drzew spichlerzowych dzięcioła żołędziowego.

Sójki Woodhouse'a, podobnie jak wiele innych krukowatych, wykorzystują ulotne nadwyżki, gromadząc pożywienie w rozproszonych skrytkach na swoich terytoriach. Polegają na bardzo dokładnej i złożonej pamięci, aby odzyskać ukryte skrytki, często po długim czasie. W procesie zbierania i przechowywania tego pożywienia wykazały zdolność do planowania z wyprzedzeniem w wyborze miejsc skrytek, aby zapewnić odpowiednią ilość pożywienia i różnorodność na przyszłość. Sójki Woodhouse'a są również w stanie polegać na swojej dokładnej pamięci przestrzennej obserwacyjnej, aby kraść pożywienie ze skrytek utworzonych przez osobniki tego samego gatunku. Aby chronić swoje skrytki przed potencjalnymi „złodziejami”, ptaki przechowujące pożywienie wdrażają szereg strategii, aby zmniejszyć to ryzyko kradzieży. Sójki zachodnie są również znane z gromadzenia i zakopywania jaskrawo kolorowych przedmiotów. Sójki Woodhouse'a mają psotną passę i nie stronią od jawnej kradzieży. Przyłapano je na kradzieży żołędzi z kryjówek dzięciołów żołędziowych oraz na kradzieży nasion i szyszek sosnowych orzechówek Clarka. Niektóre sójki kradną żołędzie, które widziały, jak chowają się inne sójki. Kiedy te ptaki idą ukryć własne żołędzie, najpierw sprawdzają, czy żadna inna sójka ich nie obserwuje. Sójki zachodnie czasami lądują na grzbietach mulaków, aby zjadać kleszcze i inne pasożyty znajdujące się na jeleniach. Jelenie zdają się doceniać tę pomoc, często stojąc nieruchomo i podnosząc uszy, aby sójki miały dostęp. Sójka zjada nawet orzeszki ziemne z ludzkiej ręki.

Najnowsze badania sugerują, że sójki Woodhouse'a, podobnie jak kilka innych krukowatych, należą do najinteligentniejszych zwierząt. Stosunek masy mózgu do masy ciała dorosłych sójek jest porównywalny z szympansami i waleniami i jest mniejszy jedynie od masy ciała ludzi. Sójki są również jedynymi nienaczelnymi ani delfinami, u których wykazano planowanie przyszłości, co wcześniej uważano za cechę charakterystyczną wyłącznie dla ludzi. Inne badania wykazały, że potrafią zapamiętać lokalizacje ponad 200 skrytek z żywnością, a także rodzaj pożywienia w każdej skrytce i tempo jego rozkładu. Aby chronić swoje skrytki przed kradzieżą przez przedstawicieli tego samego gatunku, sójki wybierają miejsca poza zasięgiem wzroku konkurentów lub ponownie je chowają, gdy są same, co sugeruje, że potrafią brać pod uwagę perspektywę innych.

Długość życia dzikiej sójki Woodhouse'a wynosi około 9 lat. Wirus Zachodniego Nilu negatywnie wpływa na populację.

Sójka Woodhouse'a, kalifornijska, wyspowa i florydzka były kiedyś uważane za podgatunki jednego gatunku „sójki zaroślowej”. Obecnie uważa się, że są odrębne. Oprócz bliskiego pokrewieństwa „kalifornijskiej” i wyspowej sójki zaroślowej, ustalenie ich historii ewolucyjnej okazało się bardzo trudne. Sądząc z danych sekwencji podjednostki 2 dehydrogenazy mtDNA NADH, istnieją dwa klady, mianowicie jeden pacyficzny na zachód i jeden na wschód od Gór Skalistych. Sójka zaroślowa Woodhouse'a różni się upierzeniem (bladoniebieskie u góry, z niewyraźnym i zwykle niekompletnym pasem piersiowym) od sójki zaroślowej kalifornijskiej, która jest ciemnoniebieska u góry z wyraźnie zaznaczonym – ale niekoniecznie kompletnym – niebieskim pasem piersiowym. Podgrupa sójki zaroślowej Woodhouse'a żyjąca we wnętrzu południowego Meksyku jest czasami nazywana sójką zaroślową Sumichrast'a. Podgatunki to:

Sójka zaroślowa Woodhouse'a, Aphelocoma (woodhouseii) woodhouseii:

Aphelocoma woodhouseii nevadae; Nevada scrub jay (sójka zaroślowa nevadzka) - Wielka Kotlina od północnej Nevady na południe, kilka odizolowanych pasm górskich w Dolinie Śmierci i pustyni Mojave od wschodniej Kalifornii do południowo-zachodniego Nowego Meksyku, na południe do północno-wschodniej Sonory i skrajnego północno-zachodniego Chihuahua. Pewna hybrydyzacja z A. w. ooclepica (grupa californica) na północno-zachodnim krańcu zasięgu. Jaśniejszy i bardziej matowy niż woodhouseii; jasnoniebieskie pokrywy podogonowe. Dziób długi, dość spiczasty i zwężający się, nie zakrzywiony na końcu

Aphelocoma woodhouseii woodhouseii; Woodhouse's scrub jay (sójka zaroślowa Woodhouse'a) - podnóża Gór Skalistych, od północnego Utah/południowego Wyoming na południe przez północno-zachodnie Chihuahua i zachodni Teksas, czasami sięgając dalej w głąb tego stanu. Niebieska szyja z matowym, szarawym odcieniem; grzbiet szarobrązowy. Pokrywy podogonowe niebieskie. Dziób ciężki, ale prosty, ledwie zakrzywiony na końcu

Aphelocoma woodhouseii texana; Texas scrub jay (sójka zaroślowa teksańska) - dotychczas znana tylko z płaskowyżu Edwards (Teksas); obszar i zasięg możliwego kontaktu z woodhouseii nieokreślone. Być może ten podgatunek występuje na skarpie Caprock, gdzie gatunek osiedlił się w latach 50. XX wieku. Ciemniejszy niż woodhouseii z nutą kołnierza piersiowego. Dolna pierś z brązowawym odcieniem, duża biała plama na dolnej części brzucha. Pokrywy podogonowe białe; u dorosłych samców zwykle z niebieskimi końcówkami piór. Grzbiet dość brązowy. Młode ptaki wyraźnie bledsze niż u woodhouseii. Ciężki, dość tępy dziób

Aphelocoma woodhouseii grisea - Sierra Madre Occidental, głównie u Chihuahua; mieszający się z nevadae na północny zachód od zasięgu. Lżejszy i większy od woodhouseii, z nutą niebieskiego kołnierza. Pokrywy podogonowe białe. Długie skrzydła i dość krótki, ciężki dziób

Aphelocoma woodhouseii cyanotis; Blue-eared scrub jay (sójka zaroślowa błękitnooka) - Dolna Sierra Madre Oriental, Meksyk, od S Coahuila do Tlaxcala; generalnie oddzielony od texana woodhouseii; zasięg przylegający do grisea na pustyni S Chihuahuan. Najwyraźniej zastąpiony przez sójkę meksykańską w wyżej położonych lasach na południe od zasięgu. Większy i bardziej matowy niż woodhouseii. Grzbiet brązowy z niebieskim odcieniem, czasami dość niebieskawy. Supercilium słabe i małe. Spód dość jasny; dolny brzuch biały. Pokrywy podogonowe matowo białe. Dziób i skrzydła jak u grisea, młode ptaki bardziej brązowe niż texana

Sójka zaroślowa Sumichrasta, Aphelocoma (woodhouseii) sumichrasti:

Aphelocoma woodhouseii/sumichrasti sumichrasti; Sumichrast's scrub jay (sójka zaroślowa Sumichrasta) - od Distrito Federal w kierunku południowo-wschodnim przez Veracruz, Puebla i Oaxaca. Jasnoniebieski kolor głowy z czarniawymi plamami na uszach. Słabo biała supercilium. Grzbiet szarobrązowy, niebieski w kierunku ogona. Jasnoszare smugi na gardle; ślady słabego szarawego lub szaroniebieskiego kołnierza piersiowego. Uda dymnoszare. Lotki i sterówki ciemnoniebieskie. Duży, z bardzo długimi skrzydłami. Ciężki, lekko zakrzywiony dziób

Aphelocoma woodhouseii/sumichrasti remota; Chilpancingo scrub jay (sójka zaroślowa Chilpancingo) - SW Oaxaca i centralne Guerrero. Najwyraźniej oddzielone od sumichrasti przez dolinę Rio Balsas. Matowsze i jaśniejsze niż sumichrasti. Największe ze wszystkich zachodnich sójek.

Nazwa zwyczajowa tego podgatunku upamiętnia meksykańskiego przyrodnika Francisa Sumichrasta. Etymologia: Aphelocoma, ze zlatynizowanego starogreckiego apheles- (od ἀφελής-) „prosty” + łacińska coma (od greckiego kome κόμη) „włosy”, w odniesieniu do braku piór paskowanych lub w paski u tego rodzaju w porównaniu z innymi sójkami.