#jarenlang depressief | Explore Tumblr posts and blogs

sweetjaimz · 5 years ago

Text

Tine Nys

Hallo Tine, hierboven, in het hiernamaals, waar je ook bent

+ een aanklacht over de falende begeleiding bij psychische begeleiding.

Dat je nog aanwezig bent in de harten van je familie en vrienden is wel duidelijk de laatste dagen. Ik volg het proces met argusogen omdat jouw verhaal me inspireerde. Vooral omdat ik denk je te kunnen begrijpen. Ik wil niemand veroordelen met deze brief en al zeker niemand aanzetten tot euthanasie. Maar ik wil nogmaals duidelijk stellen dat ondraagbaar psychisch lijden geen lachertje is. Ik vind het onaanvaardbaar dat er anno 2020 nog vragen gesteld moeten worden bij de keuze van euthanasie bij ondraaglijk lijden. Voor elke andere aandoening was het rechtzaak van familieleden er nooit geweest. Terwijl ondraaglijk, alleen door onszelf te bepalen is, lijkt mij? Je moet een sterke vrouw zijn geweest. Je hebt hard geleefd en het lef gehad om te beslissen dat het op een bepaald moment voor jou genoeg was, omdat het voor jou niet meer ging. Dit was jouw strijd. Er is niemand anders die ooit in jouw schoenen heeft gestaan, er is niemand anders die samen met jou de pijn gedragen heeft.

Net zoals jij, heb ik ook al een paar moeilijk jaren achter de rug. Pech was de rode draad doorheen mijn leven en na tal van trauma's heb ik momenteel het absolute dieptepunt bereikt. Het gevoel van 'ik wil hier gewoon niet meer zijn' is voor mij elke dag wel aanwezig. Dan hoop ik gewoon op mentale rust. Rust. Gewoon effe niks meer voelen. Ik was het beu om dokters en psychologen, psychiaters en ziekenhuizen te bezoeken en te zoeken naar hulp. Iedereen stuurde me van het kastje naar de muur en ik werd nooit echt geholpen. Een psychische aandoening, dat heeft u helemaal in zijn macht. Soms lijkt het wel of ik bezeten ben en de kwade geest gewoon niet uit mijn lichaam wil. Al 10 jaar ben ik tegen een depressie aan het vechten, ik heb nog altijd geen diagnose. Ik ben volledig uitgeput en het hoeft gewoon niet meer. Maar ik heb een dochter, waar ik zielsveel van houd. En zij zorgt er voor dat ik elke dag ook wel het gevoel krijg dat ik er wel nog wil zijn. Dus voor haar kies ik voor het leven. Ik wil haar geen verdriet aandoen. Dit zal zeker niet de makkelijkste weg zijn, maar ik wil er voluit voor gaan. Voluit is dan, ik ben hier niet graag, maar wie weet ooit weer wel.

Want zo werkt depressief zijn. Ge weet goed genoeg dat er ook nog mooie dingen in het leven zijn maar ge ziet het bos door de bomen gewoon niet meer. Het ene moment is alles donkergrijs, een tijd later volledig zwart. Maar wanneer het licht uit blijft, waar leven we nog voor? Waarom doen we nog moeite? Voor men kiest om uit het leven te stappen is er al een hele geschiedenis van problemen. Het is de laatste halte, als ge voelt dat echt niks anders werkt. Allez geprobeerd is het is nog altijd donker in uw hoofd. Ge zijt radeloos. Ge wilt hulp. Ge krijgt niet genoeg of niet de juiste hulp. En terwijl wij stilstaan in het leven met onze psychische ptoblemen, gaat de rest van de wereld allemaal vooruit met zijn leven. Iedereen is blij en niemand staat stil bij diegene die aan de zijlijn staan toe te kijken en allesbehalve vrolijk zijn. We blijven alleen achter. Wat ons nog radelozer maakt. Ge voelt u zo nutteloos. Het voelt dan alsof je een last voor de maatschappij zijt. En dat was voor mij ook een breekpunt.

<<Het gevoel dat iedereen gewoon beter af zou zijn zonder mijne zever.>>

Onze omgeving kan achteraf wel zeggen dat dat niet zo is maar ze zullen niet begrijpen waarom we dat gevoel eigenlijk hadden. Niemand kan een psychische aandoening van een ander echt begrijpen. Mensen die psychisch ziek zijn, zien er ook gewoon niet ziek uit. Ziek zijn is alleen aanvaardbaar als ge het ziet. Niemand beleeft de oorlog in ons hoofd, die jarenlange strijd. Elke dag moeten overleven en er uiteindelijk gewoon geen zin meer in hebben. Ons leven is een slagveld. Op een dag, na een hele lange strijd, zijn we uitgevochten. En natuurlijk willen wij depressieven, net als de nie-depressieve mensen, niets liever dan een prachtige, gelukkige toekomst tegemoet gaan. En ja, natuurlijk willen wij liever leven. Maar als de keuze dan moet gaan tussen halfdood leven tegen onze zin of er verlost van geraken en niet elke dag weer opnieuw die strijd moeten aangaan. Dan is dat geen makkelijke keuze. Maar ik begrijp heel goed dat sommigen dan liever gelukkig sterven ipv ongelukkig leven.

En we moeten juist blij zijn dat die beslissing vandaag in onze handen ligt, en dat het op een menselijke manier kan gebeuren. Ik vind euthanasie zoiets respectvol. Voor de persoon zelf, voor de familie en de omgeving. Iedereen weet wat er zal gebeuren, men kondigt op tijd aan dat men uit het leven wil stappen. Als leven geen optie meer is, dan is dit toch een mooiere uitweg dan zelfmoord plegen. Zelfmoord, het klinkt alleen al zo mensonterend. Wanneer men kiest voor euthanasie, kiest men ook vooral voor de manier waarop het einde zal plaatsvinden. Gewoon op eigen tempo rustig afscheid nemen met alle mensen waar je van houdt. Er is toch geen mooier einde? Voor u stopt het leven dan. En in begrijp dat voor de nabestaanden, elk afscheid moeilijk is. Zeker bij iemand die nog zo jong was. Maar euthanasie is een proces dat men aflegt. Je gaat niet halsoverkop naar de dokter. Dit is echt de laatste uitweg. En dan vind ik het jammer dat families daar dan achteraf op protesteren. Terwijl zij bij dat hele proces betrokken waren. Zelfs met de strijd voor de euthanasieaanvraag. Ik kan alleen maar vragen aan families van mensen die kiezen voor een vrijwillig overlijden, hun keuze te respecteren. Dit is een goed doordachte beslissing, geen impulsieve actie. Er is niemand die beter wordt van dit proces. En uiteindelijk, psychisch lijden leidt vaak genoeg tot suïcide. Als iemand op is en dood wil, zal die persoon kost wat kost tot dat resultaat komen. Het enige verschil is de manier waarop. De familie zou blij moeten zijn dat je hier zo een warme gebeurtenis van hebt willen maken.

Het toont wel nogmaals aan hoe een groot stigma er vandaag nog rust op psychische aandoeningen. Wanneer iemand al jaren psychisch ziek is en geen levensvreugde meer heeft, zelfs fysieke pijn heeft en amper nog iets kan doen is dat niet gelijk met een persoon die al geruime tijd pakweg kanker heeft en ook geen levensvreugde meer heeft, ook fysieke pijn heeft en ook amper nog iets kan doen? Wie bepaalt hoe groot het lijden is? Ikzelf zit momenteel ook redelijk diep momenteel en ik merk heel fel dat zelfs als het leven voor mij elke dag opnieuw een last is, de buitenwereld dan heel gemakkelijk zoiets heeft van 'ge ziet er toch niet ziek uit?'. De mensen zien niet dat ik ziek ben, nee. Natuurlijk zie ik er tegenwoordig wel uit als een slappe vod maar uiteindelijk is een depressie (ik noem het zo, ik wacht nog op een diagnose) of iedere andere psychische aandoening nog niet aanvaard als ziekte. Hoeveel pijn moet een mens hebben voor we het pijn mogen noemen? Het wordt niet aanvaard voor mensen die bekrompen zijn of gewoon graag gal spuwen, maar ook niet voor officiële instanties. Zo kreeg ik enkele jaren geleden de schock van mijn leven toen bleek dat mijn all-inclusive hospitalisatieverzekering, opnames door psychische aandoeningen niet terugbetaalt. Het ging toen om crisisopvang in een ziekenhuis, hoognodig dus. Maar nee, dat deden ze niet. Net zoals psychologen en dat maakt me ook ontzettend kwaad, 1/5 van mijn maandloon gaat naar de psycholoog, niet terugbetaalbaar. Hoe kan het dat ik een tijd als deze waar men met bv Rodezeuzendag vecht voor meer hulp voor mensen met mentale problemen, een psycholoog nog altijd onbetaalbaar is? Ja, er worden sinds een jaar 4 sessies terugbetaald maar dan moet je wel aan een handvol voorwaardes voldoen. Zoiets als 'is de depressie depressief genoeg om depressie gezien te worden?'. Een depressie laten behandelen is eigenlijk luxe, exclusief voor de rijken. Mensen die het financieel niet breed hebben, blijven in de kou staan. Psychologische therapie zou even normaal moeten zijn als een doktersbezoek of bloed geven,... Maar neen, want zijn mensen met psychische problemen wel echt ziek? Dan nog maar gezwegen over de kwantiteit en kwaliteit van de psychologische en psychiatrische zorg. Maar ja, het is een snelgroeiend probleem. Dus er is weinig beterschap in zicht.

Het is duidelijk een straatje zonder einde, een oorlog die nooit een winnaar zal kennen. Er is geen juiste beslissing. Niemand kan de toekomst voorspellen en dus weten of het echt echt ooit goed komt. Maar als je al jarenlang met psychische problemen worstelt, kijk je niet naar de toekomst. Dan leef je van dag tot dag. Ofja, je overleeft. En wanneer genezen toch niet op het programma staat, vind ik het niet meer dan correct dat wij als mens zelf de keuze mogen maken om met het leven te stoppen als wij dat willen. Als het echt genoeg is geweest, zal dat alleszins de juiste keuze zijn.

Voor mij zal het altijd een beetje dubbel zijn. Ik kies resoluut voor het leven, maar niet omdat ik dat wil. Ik voel me daartoe verplicht. Ik cijfer liever mezelf weg en onderga de dagdagelijkse ellende dan dat ik het meest fantastische meisje ter wereld met verdriet moet achterlaten. Misschien is dat ook niet de juiste keuze. Of de juiste reden. Maar het is wel mijn motivatie. Dit is hoe ik me er nu bij voel. Maar ook ik zal nooit genezen, dus op een dag als de ellende me echt teveel is, verander ik misschien nog van mening. Maar tot die dag zal ik er alles aan doen om het beste uit het leven te halen en te blijven strijden voor een goeie behandeling en een semidraaglijk leven. Daar neem ik graag genoegen mee.

En Tine, ik hoop dat je hierboven ook eindelijk verlost bent van al het kwade in het leven. En gaat de taak als beschermengel je beter af. Ik hoop van harte dat je familie nu je keuze ook kan respecteren. Ik merk dat je heel wat hartjes veroverd hebt. Je zal wellicht een fantastische vrouw geweest zijn. Ook hier heb je een plekje in mijn hart. Ik ben trots op hoe gij eindelijk de kracht vond en voor u eigen hebt kunnen kiezen. Je hebt defenitief komaf gemaakt met ondraaglijk veel pijn. Pijn die eigenlijk niemand verdient. Niemand zou zo'n verdriet mogen hebben. Niemand zou een uitweg nodig moeten hebben. Maar helaas is psychisch lijden alom tegenwoordig en zullen er meer en meer van deze keuzes gemaakt worden. Ik kan alleen maar hopen het proces van uw familie, het proces zal zijn van uw stem, uw keuze en dat het een precedent zou moeten zijn dat anderen dat in de toekomst alleen nog zouden moeten respecteren. En dat ondraaglijk psychisch lijden wel degelijk een lijdensweg is. En tenslotte hoop ik ook dat er eindelijk iets gebeurt aan de gebrekkige psychologische en psychiatrische zorg, er is nog veel plaats voor verbetering.

Zo zijn uw lijdensweg, het verdriet van uw familie en de rechtzaak zelf niet geheel voor niks geweest. Jij geeft psychisch lijden vandaag een gezicht. Iemand die er niet ziek uitziet, die toch zo ziek was dat ze wou sterven. Iemand die kiest voor de beste beslissing. Maar vooral iemand die alles geprobeerd heeft en de eindhalte bereikt heeft. Jij staat symbool voor de zovelen die schreeuwen om hulp, waar hulp faalt. En waar er al lang ingegrepen moest worden. Misschien is dit waar de rechtzaak echt om zou moeten draaien: "Hoe komt het dat een jonge vrouw zo psychisch lijdt en dat niemand haar heeft kunnen helpen zodat de dood de enige uitweg was". Uw dood is niet voor niks, Tine. Wees daar maar zeker van.

Het ga je goed. Tot ooit!

Ik hou nog effe vol.

Groetjes!

1 note · View note

pegsstuff · 3 years ago

Photo

Weet je waar ik dankbaar voor ben in mijn leven? Dat ik die muur van zelfbescherming laagje voor laagje wist af te breken. Hij was nodig maar zijn functie was óók dubbel... ik wilde niet meer gekwetst worden ...maar aan de andere kant deed het ook pijn dat ik niet gezien werd zoals ik ben. Voelde me een grijs muisje ... een niemendalletje... iemand die er niet toe doet... en... dát voelen is erg pijnlijk en eenzaam. Het maakte mij depressief. Maar door die muur wist ik het goed te verbergen... ècht jarenlang!!! Mijn ervaringen hebben mij gevormd tot de persoon die ik nú ben. Ik heb ontdekt dat ik veel liefde heb om te geven en dat ik vrij van bitterheid... en demonen ...en angsten kan leven. Ik heb geleerd om te durven leven... de wereld te omarmen, met liefde en trots. Ik hoef mij nergens voor te schamen!!! En weet je wat nog veel mooier is??? Het geven van liefde krijg je in veelvoud terug 🙏❤️👌 #dankbaar #innerbalans #lifeisgood #positivepower #yggep63 #❤️❤️❤️ (bij Cuijk) https://www.instagram.com/p/CdFlT9uDik9/?igshid=NGJjMDIxMWI=

#dankbaar #innerbalans #lifeisgood #positivepower #yggep63 #❤️❤️❤️

0 notes

stefselfslagh · 7 years ago

Text

Kijk, een man die zijn ziel blootlegt.

Dit stuk verscheen op zaterdag 9 juni in Zeno.

Veel mannen zullen zondag een traantje wegpinken als ze hun met Pritt en liefde bij elkaar geknutseld vaderdagcadeau krijgen. Vaders - zo hebben we besloten - mogen best gevoelig zijn. Maar als er géén kinderen of huisdieren in de buurt zijn, worden mannen nog altijd liever niet als weekhartig gelabeld.Genderrevolutie of niet, de gevoelige man blijft een alles behalve vanzelfsprekende man.

Vraagt de ene vrouw aan de andere: 'Waarom is het toch zo moeilijk om een gevoelige, zorgzame man te vinden?' Antwoord: 'Omdat die mannen al een vriendje hebben.'

Voor u met een uitgestreken gezicht 'HAHAHA!' roept en verveeld de pagina omslaat: de kwaliteit van de grap is bijkomstig. Maar het gendercliché dat erin opgeslagen ligt, is dat niet. Gevoelige mannen, aldus De Druivelaar en de vox populi, zijn mietjes. Sissies. Schuimpjes. Ze houden van rozenbottelthee, fluwelen hemden en The Pet Shop Boys. En ze schieten nog sneller vol dan Heidi het Alpenmeisje.

De maatschappelijke framing van de gevoelige man verklaart waarom veel van mijn seksegenoten nog liever een stekelvarken penetreren dan in het openbaar hun emoties te tonen. En waarom mannelijkheid tot nader order geassocieerd wordt met opgepompte spierballen, kennis van automechanica en een uitgesproken voorliefde voor grote tieten.

Nu en dan verschijnen er barstjes in de muur van mannelijke stoerdoenerij. Begin dit jaar liet Stephan Bouwman, presentator bij de Nederlandse versie van Q-Music, tijdens zijn programma rijkelijk zijn tranen vloeien. Dat hij zich klote voelde, zei hij zonder aanleiding en zonder harnas. En dat hij daar met niemand over kon praten omdat er - zeker bij mannen - nog altijd 'een achterlijk taboe' rust op het uitstallen van negatieve gevoelens.

Vorige week was de Britse zanger James Blake de taboedoorbreker van dienst. Blake had net een pianoballad uitgebracht - Dont' Miss It: een precisiebombardement op uw hart - en de recensenten van muziekwebsite Pitchfork hadden de song 'sad boy music' genoemd. Via Twitter liet Blake weten het 'sad boy'-label belachelijk te vinden omdat het mannen stigmatiseert die zich durven te uiten over wat ze voelen. "Vrouwen die over hun gevoelens praten, stellen we niet in vraag. Maar mannen die hun emotionele bekommernissen delen, reduceren we tot onnozele kasplantjes. En dat terwijl mannen veel vaker dan vrouwen depressief zijn en zelfmoord plegen."

Jonas Winterland, inheems componist van muzikale fijngevoeligheid, herkent zich in het statement van Blake. "Mijn debuutalbum had als titel Mensen Zijn Gemaakt Van Dun Papier. Mijn manier om te zeggen dat we allemaal kwetsbaar zijn. Voor sommigen volstond alleen al die titel om mijn muziek te kwalificeren als 'triestigeplantenmuziek'. Want: 'Oei-oei! Een man die zijn ziel blootlegt!"

"Weinig dingen veroorzaken zo veel ellende als het promoten van de zwijgende man als de meest wenselijke versie van de man. Het ontkennen van je gevoelens eindigt gegarandeerd in een abonnement bij de therapeut. En daar is op zich niks mis mee, maar het zou beter zijn, mocht je als man ook tegen je vrienden of collega's kunnen zeggen dat je je niet goed voelt. Zonder te moeten vrezen dat je voor watje uitgemaakt zal worden."

Verborgen verdriet

In een poging om te achterhalen hoe onze maatschappij gevoelige mannen behandelt, deed een student van Andrew Reiner, professor aan de Towson University in Baltimore, een paar jaar geleden een sociaal experiment. In het eerste deel van het experiment liet hij in de universiteitsbibliotheek een vrouw in tranen uitbarsten. In het tweede deel was het een man die een kleine waterval bij elkaar huilde. Het voorspelbare, maar niettemin verontrustende resultaat: de huilende vrouw werd onmiddellijk geholpen door toesnellende leden van de sisterhood, de huilende man werd gemeden als een Ebolapatiënt in vergevorderde staat van leegbloeding.

Seksuoloog Wim Slabbinck ziet in de uitkomst van het Reiner-experiment het bewijs dat onze samenleving nog lang niet klaar is voor mannen die hun gevoelens tonen. "De maatschappelijke consensus is nog altijd dat echte mannen niet huilen. Jongens leren al heel vroeg dat ze hun tranen moeten bedwingen. Dat emoties voor softies zijn. Zo worden ze bijzonder bedreven in het negeren van hun gevoelens. In het wegtoveren van hun verdriet en kwetsbaarheid."

"Ook op latere leeftijd stimuleren mannen elkaar - bewust of onbewust - om hun emoties aan de kant te schuiven. Ik ken weinig mannen die aan de cafétoog of op de werkvloer openlijk zullen treuren omdat de relatie met hun kind of partner niet goed zit."

Het gevolg van die stelselmatige ontkenning van de mannelijke gevoelswereld: een emotionele constipatie waar helaas geen therapeutische laxeermiddelen tegen bestaan. "In Vlaanderen plegen mannen drie keer zoveel zelfmoord als vrouwen", zegt Wim Slabbinck. "Achter die zelfmoorden gaan vaak jarenlang opgekropte gevoelens en krampachtig verborgen gehouden depressies schuil. Ons achterhaalde beeld van mannelijkheid verhindert mannen om zichzelf te zijn. Tot ze er blijkbaar niet meer willen zijn."

Kijk, een emojongen!

VRT-journalist Riadh Bahri weet waar Slabbinck het over heeft. Drie jaar geleden telefoneerde hij - vol van zelfhaat en op van verdriet - naar de zelfmoordlijn. "Ik had al maanden een depressie, maar vertikte het om daarvoor uit te komen. Als het echt niet meer ging, verstopte ik mezelf in het gehandicaptentoilet van de VRT en ging ik dáár een potje huilen. Ah ja, want huilende mannen zijn losers, nietwaar?"

"Op mijn vijftiende is mijn jongste zus aan kanker gestorven. Toen we na haar overlijden van het ziekenhuis terug naar huis reden, begon ik in de auto te huilen. Mijn vader greep onmiddellijk in: 'Niet wenen. Jongens doen dat niet.' Om maar te zeggen: ik heb als kind nooit geleerd hoe ik over mijn emoties moet communiceren. Als ik dat wel had meegekregen, had ik drie jaar geleden nooit zo diep gezeten."

Om een einde te maken aan zijn emotioneel analfebetisme koos Bahri voor de vlucht vooruit: hij gaf Phara de Aguirre de toestemming om over zijn depressieve zelf een Koppen-reportage te maken. Zelfs smartphonefilmpjes waarin te zien is hoe hij totaal ontredderd aan het huilen is, mochten getoond worden. Dat leek verdacht veel op een masochistische smeekbede om door twitterend Vlaanderen voor aandachtshoer versleten te worden, maar Twitter hield zich voor één keer in. "Ik heb in die periode vooral veel steunbetuigingen ontvangen. Maar nu en dan kunnen mensen het toch niet laten om smalend te doen over mijn verhaal. Toen bekend werd dat die Q-Music-dj huilend op de radio was geweest, zei iemand tegen me: 'Ah, nog zo'n emojongen als jij.'"

Emojongen: het woord suggereert dat gevoelige mannen een slechts bij hoge uitzondering waar te nemen mannensoort zijn. Een maatschappelijke rariteit. En dat is ook precies hoe veel mensen erover denken, zegt Wim Slabbinck. "Dat we mannen die hun gevoelens uiten 'gevoelige mannen' noemen, bewijst dat we ze niet helemaal normaal vinden. Anders zouden we het wel gewoon over 'mannen' hebben. In die zin bekijken we gevoelige mannen precies zoals ambitieuze vrouwen: we vinden geen van beiden vanzelfsprekend en voorzien ze daarom van een preciserend adjectief."

Hoogsensitief gelul

Nog minder vanzelfsprekend zijn mannen die bóvengemiddeld gevoelig zijn. Google 'hoogsensitieve mensen' en je krijgt - op een foto van Tom Helsen na - vrijwel uitsluitend afbeeldingen te zien van hooggevoelige vrouwen, niet zelden gefotografeerd in een meisjesachtige, in vaseline gedrenkte David Hamilton-setting. Het lijkt wel alsof vrouwelijke zintuigen meer aanleg hebben voor hooggevoeligheid dan mannelijke. "Klopt niet", zegt psychotherapeute Suzanne Keyaerts. "Er zijn evenveel hoogsensitieve mannen als hooggevoelige vrouwen. Alleen hebben mannen de neiging om hun hoogsensitiviteit voor de buitenwereld te verbergen. Hooggevoeligheid wordt, net als alle andere vormen van gevoeligheid, gezien als iets vrouwelijks, vandaar."

Keyaerts is getrouwd met een hoogsensitieve man en heeft twee hooggevoelige zonen. Ze krijgt de vooroordelen die over mannelijke hoogsensitiviteit bestaan in vrijwel dagelijkse porties aan huis geleverd. "Tot het derde leerjaar worden hooggevoelige jongens meestal wel getolereerd: kleine jongens mogen nog wat zachter en liever zijn. Maar zodra ze in het vierde of vijde leerjaar zitten, krijgen ze vaak te horen dat ze niet mannelijk genoeg zijn. Mijn jongste zoon voetbalt niet graag en gaat tijdens de speeltijd liever op een bankje zitten om wat te praten. Wel, dat is niet cool, niet stoer. Er wordt van hem verwacht dat hij sport, loopt en hevig is. Hoogsensitieve jongens worden op school vaak vernederd. Hun hooggevoeligheid wordt er op de speelplaats uit gepest. Gevolg: ze kweken al op jonge leeftijd een pantser. Ze schermen zich af van een wereld die ze als gevaarlijk en agressief beschouwen."

"Ook mijn man heeft door de jaren heen een defensiemechanisme ontwikkeld om zijn hooggevoeligheid te verbergen. Wanneer hij op een feestje is en de mannen beginnen over technische aangelegenheden te praten, zal hij altijd heel fanatiek meedoen. Een beetje overdreven zelfs: ik zie dan dat hij absoluut wil bewijzen dat hij een echte man is. Maar in die bewijsdrang zie ik tegelijk ook zijn verdriet. Want hij is op zo'n moment niet zichzelf. Wat jammer is, want wie hem kent, weet dat hij een zalige gesprekspartner kan zijn."

Dat laatste geldt voor meer mannen, zegt Wim Slabbinck. "Onttrek een man aan het beoordelende oog van de machomaatschappij en je kan er doorgaans heel gevoelige, diepgaande gesprekken mee voeren. Dat geeft aan dat het probleem minder bij de man dan bij de samenleving ligt."

"Toch heb ik de indruk dat de mannelijkheidsmythe langzaam maar zeker aan het afbrokkelen is. Dat we ons stilaan van al die Mannen Komen Van Mars En Vrouwen Van Venus-onzin aan het bevrijden zijn. En maar goed ook. Als we erin slagen om onze kinderen anders te doen denken over mannelijkheid en vrouwelijkheid, vergroten we de toekomstmogelijkheden die ze voor zichzelf zullen zien."

Ook de Marokkaans-Franse schrijfster Leïla Slimani ziet in Humo tekenen van een viriele revolutie: "Steeds meer mannen hebben helemaal geen zin meer om dominante lomperikken te zijn. Dat is goed nieuws. Alles zal beter worden als mannen ook kwetsbaar mogen zijn. Zelfs seks. We gaan nog veel plezier beleven aan de gevoelige man."

Zwijgende patsers

Blijft de vraag: hoe gevoelig mag de gevoelige man dan wel zijn? Mag hij tijdens de vrijdagfilm op VijfTV mee onder het tv-dekentje kruipen en zijn traanzakken leeg laten lopen? Of gaan dan alle psychopatenalarmen tegelijk af? Volgens Riadh Bahri zijn er grenzen aan de mannelijke gevoeligheid. "Veel mensen denken: 'Gevoelige mannen, allemaal goed en wel, maar ze moeten niet overdrijven.' Mannen die té emotioneel zijn, zullen toch vrij snel uit de kudde verstoten worden, vrees ik. Ik denk nu spontaan aan Damiano, de fitnessboy uit Blind Getrouwd die met Wendy een koppel vormde. Damiano ging nogal op in zijn emoties: hij had de neiging om zijn relatie met Wendy voortdurend met haar te willen evalueren. Op den duur riepen zelfs mijn vriendinnen: 'Wat is uw probleem, gast? Stopt met praten en poept haar gewoon.'" (lacht)

Beweren vrouwen wel dat ze een gevoelige man willen, maar kiezen ze als puntje bij het geërecteerde paaltje komt toch liever voor een alfa-exemplaar, Wim Slabbinck? "Onderzoek toont inderdaad aan dat mannen die niet teveel over hun gevoelens uitweiden door vrouwen aantrekkelijker bevonden worden dan openhartige mannen. Het ziet er dus naar uit dat vrouwen op het gebied van mannelijke gevoeligheid een dubbele moraal hanteren. Ze willen zogezegd een kwetsbare man die over zijn emoties kan praten, maar opteren in de praktijk toch vaak voor de ontoegankelijke, zwijgende patser. Wat uiteraard niet bevorderlijk is voor het mannelijke emancipatieproces. Zolang mannen merken dat gevoeligheid in hun nadeel werkt, zullen ze de neiging hebben om alfatoneel te spelen."

De Nederlandse schrijver Ilja Leonard Pfeijffer wees er in deze krant ooit op dat de gevoelige man nog een bijkomend probleem heeft: hij mag niet om het even wélke emoties uiten. "Jaren geleden ging mijn toenmalige vriendin vreemd. Ze biechtte dat aan me op en ik reageerde precies zoals het hoort: teleurgesteld, verdrietig en boos. Maar later dacht ik over de situatie wat beter na. En kwam ik tot de vaststelling dat ik het eigenlijk niet zo erg vond dat mijn vriendin was vreemdgegaan. Dat ik eerlijker was geweest als ik haar had gevraagd of ze het leuk had gevonden. Ik vertelde haar dat en ze was helemaal in de war. Mijn gevoel stond niet in het handboek van toegelaten gevoelens en dus werd ik afgekeurd. Je moet als man dus wel je emoties uiten, maar je mag ze niet zelf kiezen."

Wim Slabbinck ziet in het verhaal van Pfeijffer niet zozeer een veroordeling van emoties dan wel een cultureel bepaald verschil tussen mannen en vrouwen. "Meisjes leren nog altijd dat ze moeten behagen. Terwijl jongens vrijer, individualistischer opgevoed worden. Daardoor hebben mannen minder dan vrouwen het gevoel dat ze regels moeten volgen. En hebben ze er ook minder moeite mee om sociaal onwenselijke dingen te zeggen. Dat is natuurlijk prima, maar ik kan me inbeelden dat die mannelijke oprechtheid soms kwetsend is voor vrouwen"

Mannenconferentie

Vorige week verklaarde de Canadese psycholoog Jordan Peterson in Zeno dat mannen watjes aan het worden zijn en hun verloren gegane mannelijkheid moeten heroveren. Vandaag leest u een stuk waarin een Vlaamse seksuoloog verkondigt dat mannen alle kamers van hun hart moeten openzetten en een einde moeten maken aan hun emotionele onmondigheid. Misschien moeten we maar eens een internationale mannenconferentie beleggen om voor eens en voor altijd uit te maken wat we nu met onze mannelijkheid gaan doen, zeg ik. Wim Slabbinck lacht en zegt: "Jordan Peterson en ik hebben ook iets gemeen: de overtuiging dat mannen het vandaag niet zo gemakkelijk hebben. Hoe je dat als man denkt te moeten oplossen - door opener en toegankelijker te worden of door je dominantie opnieuw op te eisen - hangt af van je wereldbeeld. Zelf geloof ik in de maakbaarheid van de mens. Ik vind dat we onszelf, wars van ons geslacht, moeten kunnen ontplooien tot wie we wíllen zijn. Maar als je gelooft dat er tussen mannen en vrouwen fundamentele biologische verschillen bestaan, zal je je beter voelen bij een traditioneler invulling van mannelijkheid."

"Hoe dan ook, we moeten ophouden met gevoelige mannen voor te stellen als onnozelaars. Het zijn geen lulletjes rozenwater die voortdurend met vochtige ogen rondlopen en op elk uur van de dag de nood voelen om hun hart te luchten. Het zijn gewoon mannen die beseffen dat een minimum aan emotionele eerlijkheid essentieel is om vrij en gelukkig door het leven te gaan."

1 note · View note

dorpsgenoten · 5 years ago

Text

Veerkracht

De wonderbaarlijke veerkracht van een paard. Ik ken geen ander wezen dat zo mooi en zo compleet zichzelf kan hervinden na een soms jarenlang ellendig leven. Ik heb het al zo vaak zien gebeuren, mogen begeleiden ook. En het ontroert me elke keer weer. Hoe veerkrachtig kun je zijn? Mishandelde of uitgehongerde paarden, afgestompt, agressief geworden of gesloten door depressie en angst. Ze keren zonder aarzeling terug naar hun oorsprong mits ze terug krijgen wat ze kwijt waren. Voor een paard is dat simpel: regelmaat in de verzorging, voldoende te eten en te drinken, de zekerheid van een eerlijke pijnvrije behandeling door ons, en gezelschap van andere paarden, de kudde. Een zachtaardig, open, mens- en paardgericht wezen dat zonder twijfel vertrouwt zit in elk paard. Je moet het alleen de kans geven. Het moet de kans krijgen. Hoe anders is het vaak bij mensen. Missen wij nu die veerkracht of wat? Hoe prachtig kunnen wij toch blijven hangen in ellende die al lang voorbij is. Hoe blind kunnen we zijn voor verbeteringen. Hoeveel kansen we ook krijgen, het is eigenlijk wel lekker en vertrouwd om gewoon door te zaniken en die kansen niet te zien. Toch? Want we zaniken zo graag. En depressief zijn is ook best handig want dan kun je zo heerlijk terug leunen en afwachten. Hoe ONveerkrachtig kun je zijn? En daarmee jezelf gruwelijk en levenslang in de weg zitten. Jammer. Je kan het toch echt niet meer overdoen. Ik zou het graag willen, dat ik die mensen door de ogen van een paard naar de wereld kan laten kijken. Dat ze dan wel verandering zien, de verbeteringen, de kansen. Dat ze zo weer terug kunnen keren naar hun eigen oorsprong. Opnieuw kunnen beginnen met zachtaardigheid, openheid en vertrouwen. Hun veerkracht kunnen hervinden. Is dat nu wat ze een utopie noemen?

0 notes

lazyrebel · 6 years ago

Text

Ze zei nee. Ik verstond ja.

Ze sprak traag. Ik begreep er weinig van.

Ze prevelde verwijten met een tong die verlamd was door het jarenlange drinken.

“Het is niet beleefd om depressief te zijn.”

T’is ni bleek om dees azijn?

Na een paar maanden samen, verstond ik de kunst van het niet-begrijpen beter dan eender wie.

“Je luistert niet, je interpreteert”, zei ze.

Ze had ergens wel gelijk, maar waar?

Je wil natuurlijk…

View On WordPress

0 notes

surinam-unity · 7 years ago

Text

‘Theater heeft mijn leven gered’

Ze was achter in de twintig en depressief. De reden van die depressie was toen wellicht ietwat naar de achtergrond gedrukt. Immers, ze had jarenlang gezorgd voor een moeder die psychiatrische patiënt was, maar stond er niet bij stil dat dit gevolgen ha... from DWTonline.com http://ift.tt/2kIpKEG

#DWTonline.com

0 notes

christusleeft · 8 years ago

Text

New Post has been published on In de hemel is wél bier !

New Post has been published on http://bit.ly/2q3FK4J

Stalker Jan Prins, de bedreiger van evangelist Mattheüs van der Steen

Van links naar rechts: Jan Prins, zijn boezemvriend Marius uit Scheveningen en vriend Bram de Gooijer en diens vrouw.

De eerste keer dat ik op de Conferentie in Duitsland kwam was het Marius die ik zijn achternaam niet ken dan slechts weet dat hij uit Scheveningen kwam. Of hij nog leeft acht ik onwaarschijnlijk omdat de laatste keer dat of ik hem zag er heel slechts uit zag. Het was Marius tezamen met een vader die incest pleegde op zijn tienerdochters die me aanvielen wat of ik voor mijn bekering had gedaan. Dat was in 1997, ik was er stuk van en de volgende morgen vroeg Chris Raymakers mij wat of er scheelde, die mij aanraadde daar Klaas Boersma van in te lichten.

Tussen de conferentie in 2000 tot het jaar 2007 ben ik door middel van vele ISP’s uit heel het land benaderd met ongekend sarcasme. Sinds 1995 maak ik websites en heb daarvoor ook op school gezeten, maar door alle vuiligheid die Jan Prins over mijn persoontje postte werd ik overal finaal genegeerd. Anderen uitleggen heeft totaal geen nut, het is een puur geestelijk strijd en het enige voordeel wat of ik eruit heb gesleept is dat ik er sterker door ben geworden.

Bovendien is Jan Prins zonder enige twijfel een pathologische narcist, mijn eigen moeder was er immers ook één en naar het schijnt ben ik een magneet voor dergelijke zieke mensen.

Jarenlang was ik bevriend met Ina te Kulve die ik op een Bijbelstudiereis in Egypte heb leren kennen, hetgeen me direct opviel was dat ze door broeders en zusters met de nek werd aangekeken en hoe of er over haar geroddeld werd. Ik trok me dat juist aan en waar ik kon hielp ik haar in plaats net als de anderen af te zeiken.

Eveneens was ik jarenlang bevriend met zuster Jitske Eizema. Zij was het die in mei 2012 aan de noodklok hing en me via de telefoon had gezegd dat haar man die haar vreselijk had behandeld en haar kinderen had verlaten en of ik a.u.b. wilde komen en wat langer wilde blijven. Maar alles wat ze via de telefoon had gezegd kwam niet overeen met hetgeen ik daar zag. Van zondag op maandag kon ik de slaap niet vatten, en het maalde in mijn hoofd en ging de zaken eens op een rijtje zetten en werd mij gewaar dat Jitske dezelfde trekken had als mijn eigen moeder en besloot die ochtend heel vroeg het huis te verlaten, want een discussie voeren met een narcist is zinloos, ze liegen en bedriegen.

Een half jaar na dato gebeurde dat nogmaals maar ditmaal met vriendin en zuster Ina Te Kulve die op dezelfde geniepige wijze te werk ging en ik eveneens het huis ’s ochtends vroeg verliet.

Ben ik dan toch bezig, dan benoem ik eender Frans Boeije, gitarist bij de Evangelische Maranatha gemeente in Beverwijk die zich de leiding van de muziekgroep maakte en blijkbaar de schurft had aan Johannes de Heer, Glorieklokken en NBCliederen had, want deze raffelde hij met een rotgang af. Vriendelijk vroeg ik hem dat niet te doen, maar hij vond het veel beter klinken want hij deed het immers voor eigen eer en niet voor de Heer. Samen met een broeder hebben we nog een lied voorgedragen en toen onze partij af was, kon hij het tóch niet laten het laatste stukje af te raffelen.

Ik heb notenschrift en mp3’s aangedragen, er werden pauzes ingelast of zó snel gespeeld dat je geen adem meer kon halen. Toen gaf ik de gitarist tegengas en de hele gemeente was in rep en roer hoe of ik hem op een tot dusver onbekende pagina ik hem had afgebeeld met een hitlersnor – ik had namelijk nóg een narcistische broeder die plachtte de baas over mij te spelen en omdat ik mij niet liet gezeggen zond hij de pagina naar alle broeders en zusters. Die zondag was het een rel in de kerk. Frans heeft die dag geen woord gerept, hield zich buiten het gekijf en zijn vrouw verklaarde dat hij geen sorry kon zeggen, maar hij had dusdanig zijn zinnen op mij gezet dat hij zocht naar wraak. Niemand van de gemeente die zijn mond opendeed. Daar klopte dus al iets niet!

Na dat gedonderjaag met Ina ben ik op zoek gegaan want het boekje van Alice Miller – Drama van het begaafde kind vond ik onvolledig en kocht beide boeken van schrijfster Sigrid van Dort: Ratgevallen

In 2014 had ik het contact met mijn gesloten narcistische moeder verbroken en in 2015 kwamen de puzzelstukjes bovendrijven hoe of ik destijds oudste Ben de Ruiter gevraagd had om eens met mijn moeder te gaan babbelen, en hij is een zogenaamde “Flying Monkey” geworden, een bondgenoot van de narcist en de manier waardoor ik door hem en de rest van de gemeente ben behandeld is puur satanisch. Ik ben bijna 15 jaar zwaar depressief geweest en zelfs door de nieuwe oudste die werd aangesteld en familie van Frans bleek te zijn, werd me nagedragen dat ik zogenaamde wisselende stemmingen had, die maar van één adres afkomstig konden zijn en dat was mijn bloedeigen moeder.

Ik ben gewoon weg gesard! En ik twifel er niet over nadat ik Jitske en Ina voor narcisten uitmaakte, Bijbelstudieleraar Ab Klein Haneveld ‘m blijkbaar begon te knijpen omdat er buitenmate vele narcisten in de samenkomst komen en dus heeft hij algemeen omgeroepen om me te excommuniceren.

Als bewaking van de NBC-tent was ik jarenlang goed, bij nacht en ontij 24 uur aanwezig en dan word je door je broeders en zuster als vuil aan de straat gezet.

Er is echter toch één lichtpuntje:

Jas 1:2 Acht het voor grote vreugde, mijn broeders, wanneer gij in velerlei verzoekingen valt; Jas 1:3 Wetende, dat de beproeving uws geloofs lijdzaamheid werkt. Jas 1:4 Doch de lijdzaamheid hebbe een volmaakt werk, opdat gij moogt volmaakt zijn en geheel oprecht, in geen ding gebrekkelijk.

0 notes

didihendriks1985 · 8 years ago

Text

Kind van ouderverstoting

Je verwacht dat je de beste ouders krijgt die je kunt wensen, en dat je een mooie toekomst tegemoet gaat. Ik werd geboren in 1985 en ongeveer 2 jaar later gingen mijn ouders scheiden. Mijn moeder wilde de zorg zonder onze biologische vader. Mijn moeder had ondertussen wel een nieuwe vriend, de beste vriend van mijn vader bleek dat te zijn. Ik ben de middelste van het gezin. Ik heb nog 1 zus boven mij, en een broertje onder mij. Mijn moeder wilde onze vader nog extra treiteren, en zorgde ervoor dat onze vader ook ons niet meer te zien kreeg. Onze moeder heeft ons jarenlang bang gemaakt voor onze vader. Zo zou onze vader zwaar aan de drugs zitten en zou mijn vader vele diefstallen in winkels hebben gepleegd, waardoor onze vader dus vaak jaren vast zat in de gevangenis. Voor diefstallen zit je geen jaren vast, maar als klein kind geloof je de verhalen van je moeder.Rond mijn 8ste jaar werd verteld dat onze vader dood zou zijn, op dat moment voelde ik daar niks bij, vanwege de verhalen van onze moeder. Ik had ook niks met mijn vader, dus ik vond het best dat hij er niet meer was.

Toen ik 13 jaar oud was, en ik naar de middelbare school ging, is mijn moeder voor de 2de keer gaan scheiden. 3 jaar daarvoor kregen we nog de achternaam van onze stiefvader, want mijn moeder wilde zelfs, dat wij onze achternaam van onze biologische vader ook niet meer hadden, en daar heeft onze moeder heel veel energie ingestoken. Bij de rechtbank gaf ze aan dat wij dit wilde, maar dat was niet zo, dat wilde onze moeder. Een paar jaar geleden gaf ze toe dat ze er heel veel moeite voor heeft gedaan om het voor elkaar te krijgen. Ze heeft mijn zus laten vertellen dat onze achternaam "de Vries "moeilijk is om uit te spreken en "Hendriks"makkelijker is om dat uit te spreken. Flinke onzin dus, maar het is haar gelukt, en nu lopen we nog steeds rond met een achternaam die niet bij ons hoort. Een achternaam terug wijzigen, is niet gratis.. Mijn vader ging niet akkoord met de naamswijziging van ons, ik heb dat in de papieren gelezen van de inzage van raad van kinderbescherming, daar zat die brief tussen van mijn vader. Mijn vader heeft dat ook verteld toen ik mijn vader weer na jaren terug zag en ik toen achter de waarheid kwam. Vaders worden vaak na een scheiding alles ontnomen. De kinderen en zelfs onze achternaam word gewijzigd, maar moeten wel alimentatie betalen, maar ons zien, dat kreeg hij niet. Mijn vader heeft dat toen ook geweigerd. Ondertussen heeft onze biologische vader de strijd opgegeven en is verhuisd naar IJsland. Mijn vader heeft toen een aantal jaren in IJsland gewoond en heeft daar een nieuwe vrouw ontmoet, die toen mee naar Nederland is gekomen. Mijn vader moest zich toen weer bij gemeente aanmelden dat hij weer in Nederland kwam wonen, maar dat ging niet gemakkelijk, want mijn vader stond aangegeven dat hij was overleden. Mijn vader moest zich bewijzen dat hij de persoon echt was, en dat werd met zijn vingerafdrukken bevestigd. Wat blijkt, mijn moeder heeft mijn vader dood laten verklaren, vanwege dat mijn vader onvindbaar was. Mijn moeder heeft daar ook flink bedrag ontvangen van de levensverzekering. Hoeveel dat weet ik niet. Na de scheiding van mijn moeder en stiefvader, had mijn moeder niet meer iemand die ze zwart kon maken, dus werd ik de klos en de zwarte schaap van de familie. Ook al toen ik nog kleiner was, was ik altijd al het mikpunt van mijn moeder, maar toen ze voor de 2de keer was gaan scheiden, werd het nog erger.

Op mijn 16de werd ik gedumpt door mijn moeder, naar mijn vader. Ik was al jaren slecht in haar ogen en ik kon nooit wat in haar ogen goed doen. En ik kreeg altijd overal thuis de schuld van verschillende dingen, zoals wie de ruzie begon. Ook al gaf ik aan dat ik het niet was, ik kreeg toch de schuld. Ze luisterde ook niet naar mij, en ze had altijd wel haar woord, en dat was het. Ik kon niet tegen spreken, want hoe mijn moeder het aangaf, zo zou het zijn, en niet anders. Op een dag was ze het zat, en besloot ze dat ik maar naar onze vader moest gaan verhuizen. Ik zat op dat moment in het examenjaar, dus moest ook halverwege het schooljaar ineens naar een andere school. Mijn vader was toch dood? mijn vader was toch agressief, en wilde ons toch vermoorden? Waarom word ik dan ineens gedumpt? Als dit echt zo zou zijn, dan dump je toch je dochter niet zomaar weer bij haar vader, die zo zou zijn? Mijn gevoel bij mijn vader in huis, voelde niet goed, vanwege de verhalen van mijn moeder die ze ons jarenlang heeft verteld. Mijn vader was die tijd druk aan het werk, en was bijna ook nooit thuis. Ik zat vaak met zijn vriendin in huis, die geen woord Nederlands sprak. Alles moest toen in het Engels, en mijn Engels was toen niet echt optimaal goed. Voor mijn vader is het ook ineens vreemd, dat na jaren strijd dat hij zijn kinderen wil zien, en dan word er eentje op de een of andere dag gedumpt. Mijn vader wist ook niet wat hij echt ermee moest. De situatie met zijn vriendin en mij, was niet goed. Ik gaf toen ook mijn vader de keuze je kiest voor haar, of voor mij, en toen koos mijn vader voor haar.. Ik ben uiteindelijk dus op straat beland, mijn vader was altijd aan het werk, en had een eigen leven, en dat kan hij ook niet zomaar gaan veranderen, omdat ineens zijn dochter word gedumpt. We waren eigenlijk een vreemde voor elkaar. Ik had ondertussen jeugdzorg ingeschakeld en kwam toen ook bij leger des heils terecht, waar ik een aantal nachten kon slapen. Ze zochten toen voor mij een crisisopvang, waar ik toen 3 maanden mocht blijven. ondertussen werd er een tehuis gezocht waar ik terecht kon. Na 3 maanden crisisopvang, was er nog geen plek daar,dus opzoek naar een andere crisisopvang en werd gezegd dat er door het hele land een plek gezocht werd, ze gaven aan dat er in Groningen plek was. Ik zat op dat moment in Den Haag, en had ondertussen wel een fulltime baan gevonden, waar ik iedere dag werkte, dus Groningen was geen optie, uiteindelijk werd dat Gouda, en daar heb ik nog 7 weken gezeten, toen er eindelijk een plek was in een tehuis, waar ik een jaartje kon wonen, vanwege ik toen 18 werd, en was toen volwassen volgens de wet. Ik ben daarna op kamertraining gegaan en wilde graag het contact met mijn moeder weer opbouwen, en ben toen op kamers gaan wonen in mijn geboorteplaats. Helaas is het contact nooit goed gekomen met mijn moeder, wat ik wel graag had gehoopt. Ik wilde graag net als andere mensen een moeder-dochter band. Ik heb dat zo gemist in mijn jeugd, want toen was het er ook niet, en je hoopt natuurlijk dat dat ooit wel goed komt. Ik lijk teveel op mijn vader, en mijn moeder ziet mijn vader in mij waarschijnlijk, en kan daar niet mee omgaan.

In die periode kreeg ik ook een relatie en werd ik zwanger. De zwangerschap moest ik helaas onderbreken, en na ander halfjaar ging mijn relatie ook stuk. Ik kan moeilijk relaties aangaan, vanwege ik geen voorbeeld heb gehad van mijn ouders. Na die relatie merkte ik dat ik erg somber was, alleen was ik toen niet echt van hulp zoeken. Mijn somberheid werd te heftig en ik wilde het leven beëindigen en heb toen een aantal pogingen gedaan.Ik was ook drugs gaan gebruiken, om mij goed te kunnen voelen. Door dit bij elkaar werd ik gedwongen opgenomen, en uiteindelijk na 10 maanden ging het weer de goeie kant met mij op. Ik ben toen naar een project voor begeleid wonen gegaan. Deze begeleid wonen waar ik terecht kwam, waren helaas meer op geld uit dan mensen echt helpen. Ze hebben via een pgb (persoonsgebonden budget) heel veel geld kunnen krijgen voor mij voor zorg, wat ik totaal niet kreeg. Ik zocht een andere begeleid wonen project in mijn eigen oude buurt, en deze begeleid wonen project was net als de eerste begeleid wonen project en die waren ook op geld uit, en niet om mij te helpen.

In juli 2012, kreeg ik eindelijk mijn eigen woning. Rust dacht ik. Ik verlangde toen zolang naar een rustig leventje. zonder ellende en strijd.

Januari 2014 zocht mijn vader contact. Ik vond dat erg moeilijk en gaf dat aan via een mail. Een paar dagen bleef het stil en toen kwam er een mail van hem, waardoor mijn leven op zijn kop werd gezet.

Mijn hele leven ben ik door mijn moeder gehersenspoeld. Leugens over mijn biologische vader. Mijn vader heeft er alles aan gedaan om contact met ons, zijn kinderen, te krijgen. Mijn moeder weigerde alle contact. In het begin had mijn vader gewoon een bezoekregeling ,maar als hij dan bij ons aan de deur was, was mijn moeder met ons weg. Mijn vader heeft dit allemaal verteld, en ook vaak was een vriendin van mijn moeder in huis, en gaf dan aan dat onze moeder met ons weg was. Mijn moeder haar vriendin moest geweten hebben, dat mijn vader gewoon een bezoekregeling had met ons. Die vriendin van mijn moeder had hierin verandering in kunnen maken, maar deed dit niet. Mijn vader raakte zichzelf kwijt, en werd ook depressief en heeft toen zijn flat opgeblazen, omdat hij het niet meer zag zitten, omdat hij ons niet meer te zien kreeg. Mijn vader heeft toen ook aangegeven dat als hij ons weer zou zien, dat hij ons wat aan zou doen, zodat niemand ons meer zou zien.

Verstoten ouders gaan er aan kapot, gaan dan dingen zeggen, wat ze eigenlijk niet hadden moeten zeggen. Op een zomerdag toen mijn moeder buiten de was van de lijn wilde halen, vloog mijn vader over het hek en sloeg haar bont en blauw. Mijn zus en ik zagen dit gebeuren. Het was een naar gezicht, maar nu begrijp ik waarom. Mijn moeder heeft het zelf veroorzaakt, en deed zich voor als slachtoffer bij de instanties, en daardoor werd mijn vader gezien als dader. maar mijn vader was het slachtoffer! Door alle ellende ben ik al jaren depressief en heb ik PTSS. Dit had voorkomen kunnen worden als mijn moeder gewoon onze vader in onze jeugd had gelaten, ook al waren mijn ouders gescheiden. Mijn moeder had in moeten zien wat ze aan het veroorzaken was. Sinds ik mijn vader terug heb, is het contact met mijn moeder helemaal weg. Mijn zus en broertje zie ik nu ook al jaren niet meer. Mijn moeder woont een aantal straten verder op ,en als ik haar tegenkom, ben ik een vreemde voor haar. Ook voor mijn broertje en zus besta ik niet meer. Dat doet me wel pijn, want omdat ik nu mijn vader terug heb, waarom moet ik dan hun kwijt zijn? Mijn zus en broertje blijven de verhalen van onze moeder geloven, en daarom willen ze met mij niks te maken mee hebben. Mijn zus heeft ondertussen ook kinderen en die zie ik helaas ook niet opgroeien. De jongste heb ik nog nooit in mijn leven gezien.. In februari 2016 werd hij 1 jaar en ik had toen een loopfietsje voor hem, en dat had ik voor de deur gezet bij mijn moeder, en slingers erom heen gedaan en een briefje dat het van zijn tante afkomt, maar ik heb nog nooit een bedankje gehad en ook geen foto van hem op het loopfietsje. Ik denk dat hij die nooit heeft gehad. Dit deed mijn moeder ook met cadeautjes van ons, wat van onze vader afkwam. Die werden toen retour gestuurd. Brieven met geld, werd het geld eruit gehaald, en de brieven kwamen retour.. Mijn vader heeft dit verteld, en familie van mijn vader heeft ook hun verhalen hierover verteld.

Ik heb nu bijna 3 jaar mijn vader terug. Ik hoopte een vader dochter band te kunnen opbouwen, maar dat is het helaas niet geworden. We kennen elkaar gewoon niet goed en ik had graag gezien dat het wel zo zijn geweest. Hoe bouw je ook een band op na vele jaren.

Ik had het graag anders gezien, dat we een goede band zouden krijgen, maar dat is helaas niet..

#kind van ouderverstoting vechtscheiding

0 notes

didihendriks1985 · 8 years ago

Text

Een narcist zal nooit toegeven

Een narcist zal nooit toegeven..

Hoe kan ik een narcist vergeven? Mijn vader wil dat ik mijn moeder vergeef wat ze mij ,en hem heeft aangedaan.. Mijn vader geeft elke keer aan dat het toch mijn moeder blijft.. En mijn vader blijft volhouden dat ik het contact ook met mijn zus op moet zoeken.. Ik heb jarenlang mijn best gedaan. Ik was altijd diegene die op bezoek ging bij hun, maar andersom kwamen ze bij mij nooit.. Ja 1 keer 5 minuten, en hielden ze hun jas aan.. Dronken hun thee in 5 minuten op, en weg waren ze weer.. Dat moment was ook heel naar, ook dat ze elkaar eerst aankeken toen ik ze vroeg of ze thee of koffie wilden hebben.. Ze kwamen toen op visite om mijn huisje te kijken.. Mijn eerste woning in 2007 was dat, dat ze toen dus 5 minuten waren geweest.. Mijn moeder kreeg echt alles voor elkaar, met haar leugens.. Zie link: Vernield door jeugdzorg Jeugdinstanties werkte gewoon mee met mijn moeder, waardoor mijn leven vernield is. Ook mijn zus en broertje zijn door haar vernield, alleen hun zien dat niet in, hun leven had ook veel beter gekund. Ze heeft mijn broertje te maken gehad met criminaliteit in zijn jeugd, en moest hij vaak voor bureau halt werken.. Kinderen die dus vernield worden door een ouder, of door jeugdzorg krijgen vaker ook te maken met criminaliteit en drugs ect.. Mijn zus heeft ook psychische hulp gehad, alleen dat mocht ik niet toen vertellen aan mijn moeder, die mocht dat niet weten, waarom? geen idee.. Mijn zus is altijd moederskindje geweest, maar durft niet te vertellen dat ze psychische hulp heeft gevraagd.. en mijn broertje is ook kleine periode depressief geweest gaf mijn moeder toen aan, en dat hij zelf eruit is gekomen, tjaa is het bij hem bevestigd? Nee en de opmerking toen van mijn moeder, dat ik hem maar als voorbeeld moest zien, omdat hij er zelf uit gekomen is... Mijn moeder zal nooit aangeven dat ze jarenlang ons gehersenspoeld heeft.. Ze zal niemand, zelfs haar eigen familie, zussen en broers vertellen dat ze gelogen heeft. Een narcist zal nooit veranderen, en denkt dat ze niks verkeerds heeft gedaan, daarom is mijn moeder ook nooit onderzocht, wat mijn vader heeft aangegeven, toen met de scheiding.. Toen ik 5 jaar geleden in de regionale krant stond, stond een klein stukje over de thuissituatie van vroeger, en mijn zus wilde dat dat werd veranderd, want volgens haar en mijn moeder zou dat niet waar zijn.. Wat er stond was juist, mijn moeder gaf aan dat ze niet zo gezien wilde worden, omdat sommige mensen wel weten wie mijn moeder was.. en ze wilde niet zo aangezien worden, maar de waarheid is hard Artikel kun je hier lezen: beverwijker 15 maart 2012 bladzijde 2 Op het moment dat ik de mail van mijn vader kreeg, dat mijn leven op zijn kop zette, gaf mijn vader ook aan, dat hij had gehoopt dat als wij volwassen zouden zijn, dat onze moeder de waarheid zou vertellen over vroeger.. Narcisten doen dat dus niet.. Ik had gehoopt dat ze eens na zou denken met wat ze heeft aangericht Onze vader van ons afgenomen? Dat moet je toch ook in kunnen zien, na vele jaren dat dit vele ellende heeft meegebracht. Mijn zus, ik ben niet boos op haar, maar ik had gehoopt dat ze eens wakker geschud word, want ik zie haar nu al jaren niet meer, en ook haar kinderen zie ik niet en das pijnlijk. Ik ben wel erg teleurgesteld in haar dat ze laat merken dat ik gewoon weg niet meer besta voor hun.. Ze wil ook de inzage van raad van kinderbescherming niet zien, waarin duidelijk de leugens zichtbaar zijn... Waarom wil ze het niet inzien? kan ze de waarheid niet aan? kan ze niet zonder haar moeder? En mijn broertje die zie ik ook al jaren niet meer, en het blijkt dat hij ondertussen getrouwd is, en ik niet eens uitgenodigd ben.. Mijn broertje wil de inzage ook niet inzien, die kan de waarheid dus ook niet aan.. Ze willen het niet inzien.. Mijn zus heeft een paar keer aangegeven dat ze mij wil aanklagen, maar telkens doet ze dat dus niet.. Wat als ze de waarheid ingaat zien?dat kan ze niet aan, daarom klaagt ze mij niet aan.. Ik gaf haar aan, van hoe zal het voor je zijn, als je mij dan aangeklaagd hebt, en je komt erachter dat je moeder een narcist is ,en die je jarenlang heeft gehersenspoeld.. Kan je daarmee omgaan? Nu kan je nog contact opzoeken met je biologische vader, maar het zal niet lang meer duren, want hij gaat nu echt hard achteruit Vorige week was ik jarig,en mijn vader kwam toen langs, en zag er slecht uit. Hij vertelde ook dat het slechter gaat.. Ik hoop dat mijn vader echt nog zijn andere biologische kinderen kan zien, en ook zijn kleinkinderen.. Hoe komt mijn zus uit haar gehersenspoelde wereld? Een narcist zal nooit veranderen en de waarheid gaan vertellen, want ze gunt ons niet onze vader, en ze gunt onze vader al helemaal niet zijn biologische kinderen... Waarom is mijn moeder nooit onderzocht? Dit had zoveel gescheeld, als ze onderzocht werd.. Mijn moeder ziet niet de fout bij haar zelf, en dat het altijd aan de ander ligt, maar niet bij haar zelf.. Het ergste is nog dat ik een jaar of 3 denk ik was, en achterop de fiets bij haar zat, en mijn voet tussen de spaken zat, en ze gewoon door trapte, maar je merkt toch dat er iets tussen zit, dan trap je niet door.. hele voet lag open, en bloede als een rund, en mijn hele voetje moest in verband.. Dit was gewoon weg kindermishandeling, want als er iets tussen je wiel zit, dan ga je niet door trappen.. Ze deed het erom!!!! Mijn moeder is gewoon een zieke narcist!!

#kindermishandeling ouderverstoting narcistische moeder narcist

0 notes

didihendriks1985 · 8 years ago

Text

Mijn ouders zaten in een vechtscheiding

Mijn ouders zaten in vechtscheiding, wat doet dat met een kind! Ik ben in 1985 geboren en in 1988 gingen mijn ouders scheiden.. Mijn moeder heeft ons jarenlang voorgelogen over hoe mijn vader was.. Waar het goed voor is, dat vraag ik me nog steeds af.. Mijn moeder gaf aan dat hij altijd voor allerlei dingen vast in de bak zat en agressief was en ons zou willen vermoorden.. We waren ook bang voor hem en als we hem zagen verstopte we ons.. Zo stond hij wel eens bij de deur en voor het raam omdat hij ons wou zien en hij had toen gewoon een regeling om ons te zien, alleen mijn moeder hield dit tegen.. om hem te pesten, en ze niet inziet dat een kind ook een vader nodig heeft.. Ook al had mijn moeder een nieuwe vent gevonden waar ze weer mee hertrouwde en daarna weer van ging scheiden, en ik met mijn stiefvader ook niet echt een band had miste ik mijn echt vader wel, ook al had ik alleen de nare verhalen van mijn moeder die ik wist en dat mijn vader jarenlang geprobeerd heeft om contact met zijn kinderen te krijgen. Nadat mijn vader het strijden zat was, gaf mijn moeder aan dat hij doodt was.. en overal gaf ze aan dat wij de achternaam van onze stiefvader hadden, wat pas in 1995 goed was gekeurd en daarvoor gebruikte ze al onze nieuwe achternaam.. Mijn echt vader die heeft dat nog tegen proberen te houden, maar vaders hebben blijkbaar geen recht meer, als ze zijn gescheiden en helaas mijn moeder met leugens alles voor elkaar krijgt..Mijn jeugd hoe dat is geweest in huis was geen pretje.. Doordat ik op mijn vader lijk innerlijk en uiterlijk ziet mijn moeder mijn vader door mij heen ofzo en daar kan ze niet mee omgaan..Thuis zat ik al vanaf kleins af aan al in een eigen wereldje Thuis was ik nooit een prater en was altijd een stil persoontje.. Mijn zus en broertje konden heel makkelijk een praatje in huis maken, ik niet.. Waarom ik dat niet kon geen idee.. Ik wou dat ik dat vroeger wel kon, mijn mond kunnen open trekken, want al die onrecht waar ik de schuld van kreeg was niet fijn..en als ik dan wat zei dat het mijn schuld niet was, was ik volgens mijn moeder toch degene die het altijd maar verkeerd deed.. Mijn broertje die vroeger vaak voor halt moest werken, omdat hij weer eens wat uitgevroten dat maakt haar niks uit.. En dat hij een taakstraf van 180 uur krijgt, ach dat is allemaal maar normaal.. En omdat hij het daardoor zwaar kreeg nam mijn moeder hem een weekendje mee op vakantie.. Ook was hij een kleine periode depressief geweest en daar is hij zonder hulp van af gekomen en toen moest ik hem maar zien als voorbeeld, want ik vecht al vanaf 2002 tegen mijn depressie en hij was misschien een maandje ofzo.. en een depressie moet eerst vast worden gesteld door een arts en dat hij geen hulp heeft gezocht dan is het ook niet echt een depressie geweest.. Ik weet nog dat op een avond toen ik een jaar of 13 was dat ik de onrecht niet meer aankon en dat ik het zat was en zo boos werd, dat mijn moeder toen de huisarts belde zodat ik rustgevers kreeg, die kwam toen savonds langs en ik kreeg toen dipiperon.. Heb die nooit genomen, want mijn moeder zat er wel bij, maar voordat zei het doorhad had ik iedere keer het pilletje al in mijn sok gedaan en deed net alsof ik hem nam en gooide ik hem buiten weg... Ook gaf mijn moeder mij een keer te koop aan, van dat ze al van mij af was, bij een persoon op icq, en die persoon had ik toevallig toen ook in mijn lijst en wat zei kan ken ik ook, dus gaf ik bij de zelfde persoon moeder te koop aan... Toen was ze boos, ik was ook boos dat ze mij te koop aanbood, dus tjaaMijn zus en broertje die deden volgens haar nooit wat hun waren altijd goed.. pfff echt zo naar die thuissituatie toen... En mijn broertje die vaak met halt te maken had.. Op een dag vond mijn moeder een brief die ik aan het schrijven was naar programma vermist, heb die brief nooit verstuurd, en stond in dat ik opzoek was naar mijn vader.. Mijn moeder dacht toen meteen van dat ik bij hem wou gaan wonen..Een moeder Een moeder hoort je liefde te geven die je nodig hebt.. Een moeder die er voor je is als je haar nodig hebt.. En dat ze je steunt met alles wat je wilt gaan doen.. Helaas is dat niet altijd het geval dat ze dat doen.. Het overkwam mij.. Alles alleen moeten doen en volgens haar ogen kan ik niks goeds doen.. Mijn hele leven heb ik dat al mogen mee maken.. Ook op school merkte ik dat, want steun kreeg ik niet.. Steun van welke richting ik zou op moeten gaan ect.. Hulp met huiswerk ect ook niet.. Ze gaf aan dat ik toch niks zou bereiken en ik zou alcoholiste worden, dat gaf ze aan.. Positief over mij kan ze al niet praten.. Ook de familie aan haar kant ziet mij liever niet, en dan denk je wat moet ze over mij gezegd hebben tegen de familie.. Mijn verjaardag werd al vergeten door de familie toen ik een jaar of 10 was.. en dan ben ik in de winter jarig dus vele zijn dan niet eens op vakantie, en mijn zus en broertje zijn in de zomer jarig, dus dan kan het heel goed zijn dat ze dus wel op vakantie zijn, maar bij hun verjaardag kwamen ze gewoon.. Ook op hyves wat je een aantal jarig terug nog had en dat nog populair was, had iedereen dat en daar werd ik al niet geaccepteerd door de familie. Iedereen van de familie hebben elkaar in hun lijst, en waarom mag ik daar dan niet bij? Wat moet mijn moeder over mij tegen de familie hebben gezegd? Want ze zien je meestal alleen op verjaardagen dus dan kunnen ze niet weten hoe je echt bent.. Ik vraag me echt af wat ze tegen hun heeft gezegd, soms denk ik om daar gewoon heen te gaan en verhaal te gaan vragen, want als ze mij echt zouden kennen, zien ze echt wel dat ik niet zo ben als wat mijn moeder al die jaren tegen ze heeft gezegd..Al mijn jaren voelde ik me eenzaam, zo eenzaam dat ik dus ook depressief raakte en das logisch na alles wat ik heb meegemaakt.. Toen ik eind 2008 werd opgenomen heb ik ook in die opname periode een brief naar mijn moeder gestuurd, over het waarom ze mij anders al die jaren heeft behandeld en of ze geen abortus kon plegen toen ik in haar buik zat, zodat ik al deze ellende bespaard was gebleven.. Ook toen belde ze me nooit... Ik had een eigen huisje in Heemskerk en toen ik daar dus net woonde kwam ze samen met mijn zus een keer langs om te kijken hoe het was geworden en dus ik vroeg ze ook wat te drinken en keken ze elkaar eerst aan van of ze dat wel moesten doen, uiteindelijk gaven ze aan dat ze thee wouden en echt binnen 5 minuten was dat op en ze hadden hun jas gewoon nog aan en na die thee toen het op was, meteen waren ze weg..Dat voelde niet fijn.. alsof ze het liefst meteen weer weg moesten en eigenlijk geen tijd voor mij hadden, en dat ze geen zin hadden om te kijken. In die periode dat ik in Heemskerk mijn huisje had heb ik ook vaak gevraagd of mijn moeder wel eens op de koffie wou komen enzo.. Dat doet een moeder toch, afentoe bij haar kinderen langs gaan.. Dat doet ze ook bij mijn zus, en broertje, dus dan kan ze dat toch ook bij mij? Blijkbaar kan ze dat dus niet, want dat was de enige keer dat ze was geweest, ook om even te bellen van hoe het gaat kon ze toen al niet.. Met mijn zus heeft ze iedere dag contact dat gaf ze een keer aan dat ze om de beurt bellen, dus dat kan ze wel.. Ik belde mijn moeder ook als ik aangaf dat ik langs kwam en soms kwam ik zomaar langs met een broodje beenham of een milkshake bijv, als verrassing enzo.. andersom kan ze dat niet..Al mijn jaren heb ik al heel wat hulpverleners gezien.. En dit was niet nodig geweest als mijn moeder er voor mij was, als ik haar nodig had en niet altijd de schuld kreeg van alle onrecht wat me is aangedaan.. Dat ik nu in de hulpverlening hulp nodig heb is te danken aan mijn moeder.. Als ze mij gewoon meer steunde en ik niet alles alleen had moeten doen, was dit niet nodig geweest en was ik misschien wat vrolijker door het leven geweest, want dat ik al jaren depressief ben geef ik haar de schuld van.. De schuld dat zij mij gemaakt heeft hoe ik nu ben, en als ze me meer had geholpen met dingen en dat ik dus sterker in mijn schoenen zou staan en dan was ik misschien ook niet jarenlang gepest op school, want dan stond ik sterker in mijn schoenen en had ik meer van me af kunnen bijten. Alles wat ik heb meegemaakt had voorkomen kunnen worden als mijn moeder er voor mij was.. en dan had ik ook geen begeleid woonprojecten nodig gehad.. na je dan had ik geen last van die oplichters die alleen maar op geld uit zijn en de hulp die je nodig hebt niet krijgt.. En die periode was geen fijne tijd en dat was ook de periode dat mijn broertje een taakstraf van 180 uur had en mijn moeder dat zielig vondt en hem mee nam een weekendje Londen en in die periode werd hij even periode depressief en moest ik maar hem als voorbeeld zien dat hij er zonder hulp van af is gekomen en dat ik na jaren nog steeds depressief ben.. Die opmerking was echt zo verkeerd en heb toen haar een brief geschreven dat ze niet eens weet wie ik daadwerkelijk ben en dat ik ook geen fijne tijd heb met oplichters en dat ze mij ook wel mee mag nemen een weekendje weg, dan leer je je dochter ens echt kennen, dat gaf ik aan in de brief. Ach ze had me toen ook geannuleerd dat ze in 2001 naar Turkije op vakantie gingen dus tjaa zal dat ook niet verwachten dat ze met mij samen een weekendje Londen zou doen.. Ik had toen Karma wel met ze mee gestuurd, want die hele vakantie hadden ze alleen maar pech.. ookal wist ik toen nog niks van Karma af, maar nu dus wel en al die pech wat ze hadden kwam doordat ze mij geannuleerd had, dus als ik mee was geweest, hadden ze die pech niet ;)Op verjaardagen laat ik me altijd van mijn goeie kant zien en dan kom ik gewoon.. op mijn verjaardag zie ik dat hun niet komen.. Ik heb dus ook besloten het niet meer te vieren afgelopen jaren want er kwam toch nooit iemand, dus kocht ik iedere dag voor mijn verjaardag een fles wodka en dan was ik tenminste wat vrolijker op mijn verjaardagMijn zus heeft nu een dochtertje van 2 en ook als die jarig was liet ik mij zien en met moeite haalde me moeder mij op zodat ik mee kon in de auto.. En ze gaf toen aan dat ik al meteen achterin moest omdat mijn broertje langere benen heeft dan ik, dus dan moest ik maar achter, wat een onzin is dat.. En toen ik achter zat bestond ik totaal niet meer.. Ze waren samen over allerlei onderwerpen aan het praten en over dat mijn moeder hem mee nam naar Londen enzo.. pfff En zonder even te vragen een peuk op steken, zonder een raampje open te doen en niet eens even vragen of ik het erg vindt dat ze roken en dat voor maar een klein half uurtje in die auto.. Waarom dan een peuk moeten roken.. bah en echt flink aso En dan ben ik weer iemand doe er niks van zegt alleen maar denkt van' ik besta echt niet voor hun... pfff ik voelde me zo kut en eenzaam..En dan 2 weken terug dat mijn eigen moeder mij voorbij loopt en doet alsof ik gewoon niet besta... Pfff dit doet echt pijn.. Waarom? Ik zakte gewoon bijna in toen dat gebeurde op de bree, kon me nog net inhouden... pfff Ook toen mijn moeder ineens van mij af moest, toen ik 16 was en dat ze me op een dag naar mijn vader bracht.. en als mijn vader echt zo slecht zou zijn en je een goed verstand hebt dan breng je je dochter daar niet heen.. Ik heb toen ik achter de echte waarheid kwam van vroeger, mijn zus ook een flink lange brief gestuurd met wat ik van vroeger vond en de leugens van onze moeder en dat onze vader ook contact met haar wil en met mijn broertje en heb zelfs bewijs gestuurd naar haar en nog blijft ze mijn moeder geloven en ze gaf aan dat mijn vader misschien wel werkte, maar zijn mensen niet uit betaalde en dat ze in de plaatst daarvan seks konden krijgen met mijn moeder, dat gaf mijn zus aan... Als dit echt zo was geweest dan ben je niet goed wijs om je dochter ineens daarheen te brengen.. Mijn moeder gaf altijd aan dat hij echt jarenlang in de bak zat en was hij even vrij en dan zat hij weer in de bak en later gaf ze aan dat hij dood was.. Mijn vader was toen verhuisd naar Ijsland en toen hij weer terug in Nederland kwam, moest hij eerst bewijzen dat hij nog wel leefde en dat hij echt die persoon was die dood was verklaard..Mijn vader heeft ook met onze verjaardagen altijd cadeaus gekocht en stuurde ons brieven, mijn moeder stuurde altijd alles retour.. En als er geld inzat, haalde ze alleen dat eruit..Mijn moeder gaf aan dat hij zelfs geld stal mijn vader.. Wat totaal gelogen is want hij had gewoon goed werk en gewoon goed verdiende, dus leugens, leugens die mijn zus geloofde..Mijn moeder stal het geld wat van ons was en de brieven die voor ons waren stuurde ze retour.. Triest dat ze zo in elkaar kan zitten, waarom? Waarom doet ze dit haar kinderen aan.. Ze denkt dit alleen te doen om onze vader te treiteren, maar ze ziet niet in dat ze haar kinderen ook op deze manier beschadigd.. En ze dit doet voor haar zelf, want het is echt achterbaks wat ze doet.. Kinderen hebben allebei de ouders nodig.Want hoe mijn leven nu is geweest en nog steeds is geen pretje en dat gun ik echt niemand.. Dit leven wil je niet..Door wat er allemaal vroeger is gebeurd ben ik nu al dik 13 jaar depressief en heb ik PTSS opgelopen..En al jaren zoveel hulpverleners gezien en daar heb ik ook wel genoeg van, maar als ik thuis gewoon aandacht kreeg en liefde dan had ik nu niet zoveel hulpverleners gezien en had ik alles gewoon alleen kunnen doen..En het zou ook beter zijn geweest als ik een vaderband had. Ook al waren ze gescheiden,maar dat we bijv gewoon weekends bij hem waren en dan doordeweeks bij onze moeder.. zonder die vechtscheiding waar mijn moeder mee bezig is geweest, en dat ze geen leugens had verteld en dat we niet bang van hem waren, dan was mijn leven echt stukke beter geweest, want hoe het nu is, dat wil ik niet meer.. Ik wil graag gelukkig door het leven, zonder het sombere..Het eenzaam zijn al die jaren, alles alleen moeten doen, dat maakt je moe.. Moe van al het strijden Strijden al jaren tegen alle onrechtEn dat houdt een keer op En de schuld door mijn eigen moederDenk na mensen als je gaat scheiden, en zeker een vechtscheiding, het sloopt je kind, ook jaren later heb ik er nog last van..Toen ik 16 was en bij mijn vader werd gedumpt, heb toen helaas niet het verhaal van mijn vader toen gehoord, dat kwam doordat hij gewoon veel werkte en een eigen restaurant had, dus druk druk.. En misschien dacht hij dat ik er ook toen nog te jong voor was om de waarheid te horen.. Nu mijn vader ernstig ziek is, vandaar dat hij begin dit jaar contact zocht, want misschien is het straks te laat en hij niet wil dat als hij er niet meer is dat hij nooit zijn verhaal heeft kunnen vertellen aan zijn kinderen.. Helaas willen mijn zus en broertje niks ervan weten, ook al heb ik het bewijs naar mijn zus gemaild, helaas wil ze het niet inzien, en is ze misschien bang mijn moeder kwijt te raken.. en hun een goeie band met haar altijd hebben gehad en ik niet.. Ook begin dit jaar, een week voordat ik de mail van mijn vader ontving dat het verhaal van vroeger heel anders in elkaar zit, was ik nog op mijn moeder haar verjaardag geweest, wel wat later dan haar normale verjaardag want de rest van haar familie was ik al klaar mee want die zien mij al liever niet vanwege de leugens die mijn moeder verteld over mij, want tjaa eerst had ze mijn vader die ze overal zwart maakte, later waarschijnlijk mijn stiefvader en toen moest ze iemand anders hebben om zwart te maken, dus dat was ik dus.. en die dag dat ik voor haar verjaardag kwam, gaf ze aan van en heb je weer contact met je vader? En toen gaf ze toch een blik van alsof ik toen al de waarheid wist over vroeger.. als ik het toen al wist was ik niet meer naar haar toegekomen en zeker niet met een plantje wat ik toen voor haar had gekocht..Mijn zus en broertje zijn naïef en nog jonge zielen dus die hebben nog niet zoveel levens gehad hiervoor. Ik ben al een oude ziel en heb hiervoor al een hoop levens gehad want ik weet dat je meerdere keren op aarde komt en elke keer weer wat moet leren, dat denk ik in ieder geval...Mensen die in scheiding zitten: denk aan je kinderen, kinderen gaan voor. Kinderen hebben beide ouders nodig!!

#vechtscheiding ouderverstoting narcisme moeder Narcist

0 notes

christusleeft · 8 years ago

Text

New Post has been published on In de hemel is wél bier !

New Post has been published on http://bit.ly/2kRkA8X

Smaad, laster en doodsbedreiging door Jan Prins.

Reeds lange tijd schrijf ik op divers fora en eigen website. Ik zat via BBS Het Klankbord al vanaf 1989 op usenet. In 1994 had ik een ISP in eigen dorp gevonden. Mede doordat ik zo’n 10 jaar zwaar depressief ben geweest en ik niet weet wanneer het getreiter is begonnen maar herhaaldelijk werd ik via e-mail benaderd, maar ook via mijn eigen websites/blogs en dan werd er met zoveel sarcasme en van die diep tergende opmerkingen geschreven, dat ik veelvuldig zelfmoordgedachten had.

Ik had geen idee wie of het was. Ik was eerst nog in de veronderstelling dat het mijn ex was, maar omdat de berichtjes telkens een andere afzender hadden, en dat het IP op diverse plaatsen in Nederland, zoals Utrecht, Amsterdam, Eindhoven, Rotterdam etc. was ik ervan overtuigd dat de persoon in kwestie van die gratis providers, die destijds op talloze CD-tjes gratis verkrijgbaar waren, inbelde en op die manier telkenmale anoniem onder talloze namen kon posten.

Toen ik samen met broeder M. v.d. E. de Conferentie Wuppertal 2000 bezocht was daar ook éne Jan Prins die in mijn afwezigheid tweedracht zaaide en tegen een ieder die daar aanwezig was zei dat ik niet deugde en dat ze met mij geen omgang moesten hebben.

Nadien wist ik nog steeds niet wie of de treiteraar was die mij herhaaldelijk soms wel zes mailtjes per dag stuurde. Twee jaar later leerde ik, tijdens een Bijbelstudie van Ab Klein Haneveld in Amsterdam, Lea D’H. kennen. Via Lea D’H. begreep ik dat Jan Prins, net als ik evangeliseerde op het internet en dat ik maar eens contact met hem moest opnemen. Maar ik had Lea verwittigd dat Jan Prins in Wuppertal achter mijn rug tweedracht aan het zaaien was, en dat ik daar weinig voor voelde. Och, zei Lea, Jan heeft zo af en toe kuren, hij is dat misschien allang al vergeten.

Afijn, via MSN Chat heb ik een stuk of wat gesprekken met hem gehad, eveneens via mijn weblog waar hij soms best handige tips voor mij had, die ik gewillig van hem aannam. Maar op gegeven moment had ik de indruk dat hij de redactie van mijn website wilde overnemen, begon opmerkingen te plaatsen dat ik dit of dat moest wissen en bepaalde artikelen moest plaatsen, en gaf Jan prins te kennen dat hij dan zelf maar een website moest maken. Dit was een schop tegen het zere been, en Jan Prins ontvouwde zich dusdanig waardoor ik er uiteindelijk achter kwam dat hij de stalker bleek te zijn die al jaren liep te treiteren.

Jan Prins, aanwezig op de Conferentie Wuppertal 2000 van Ab Klein Haneveld

Jan Prins kopieerde de gegevens van een account van mij en maakte elders een website aan met allerlei vuiligheid die hij aan mijn naam verbond. Op 8 februari 2007 heb ik daartoe aangifte gedaan bij de Politie Kennemerland in Beverwijk:

Toen werd die pagina gewist, maar al heel vlug maakte hij tal van websites aan en vooral bij Hyves, zie hier de websites die hij destijds aanmaakte om mijn persoontje te demoniseren:

http://hansvosgezang.blogspot.nl/

http://hansvosgezang666.hyves.nl/

http://haathansvosgezang.hyves.nl/

http://hansvosgezang2.hyves.nl/

http://hansvosgezanik.hyves.nl/

http://churchforkids.hyves.nl/

http://ziekelijke-personen.hyves.nl/

http://ultrarechts.hyves.nl/

http://eikel-1e-klas.hyves.nl/

http://maitreya666.hyves.nl/

http://psychopatenclub.hyves.nl/

http://valseleringen.hyves.nl/

Eerder had ik gevraagd aan Hyves of ze Jan Prins op IP konden bannen, maar verklaarden dat dit niet mogelijk was. Terwijl Jan Prins o.a. de volgende valse namen hanteert op Hyves:

http://blokfluit1962.hyves.nl/

http://dirk-biertje.hyves.nl/

http://nboc777.hyves.nl/

http://nboc7779.hyves.nl/

http://droopey48.hyves.nl/

http://hyvesformule45.hyves.nl/

http://zonna77.hyves.nl/

http://christformation777.hyves.nl/

http://neptunus1963.hyves.nl/

Ondanks dat ik word gelasterd op Hyves, sluit ik toch een Goldmembership af voor een jaar, voor de prijs van €29,95. Hyves kan via mijn bankafschrift zien wie of ik ben, en zijn eveneens in het bezit van mijn mobielnummer, en toen kreeg ik het bericht dat het niet is toegestaan om een profiel aan te maken anders dan mijzelf en werd mijn account dat nog geen maand oud was doodleuk gewist.

Jan Prins maakte tig valse accounts aan, niet alleen met mijn naam maar ook van bijvoorbeeld †Arie de Waard die hij beschuldigde van incest op zijn kinderen.

Jan Prins samen met Marius uit Scheveningen in de hal van de Bündeshohe in Wuppertal

Via Arie de Waard begreep ik dat Jan Prins veel contact had met éne Marius uit Scheveningen, ze zouden goed bevriend zijn met elkaar. En toen ging mij een licht op want de allereerste keer dat ik bij de Conferentie in Wuppertal kwam, dat was in 1997, toen werd ik door Marius op mijn vlees aangevallen. Ik ben namelijk lid geweest van de extreemrechtse Centrum Partij ’86 en werd door hem en nog iemand voor een fascist uitgemaakt, terwijl ik daar in 1996 mee had gebroken omdat geloof en CP’86 of eigenlijk alle politiek niks heeft te maken met geloof in de Heere Jezus Christus. Ik ben overigens niet de enige die als rechts-nationalist tot geloof is gekomen.

Ook schreef Jan Prins met gebruik van mijn gegevens op specifieke fora tegen pedofielen annex pedoseksuelen wat of hij met kinderen deed, waardoor mijn telefoon dag in dag uit roodgloeiend stond, en midden in de nacht tientallen auto’s voor het portiek, bedreigingen etc. etc.

Jan had er ook geen moeilijkheden mee om het Koninklijk Huis erbij te betrekken:

Klik voor groot formaat

Zie ook de volgende stukken:

†Arie de Waard schrijft als laatste wat of Jan Prins allemaal mankeert, ik weet niet of het waar is, maar omdat ik zelf een gesloten pathologische narcistische moeder heb gehad en daarnaast een vader die me veelvuldig heeft afgetuigd met ’n teakhouten lat en nadien een knuppel waardoor ik dus met fysieke- en psychologische terreur ben grootgebracht, bovendien heb ik Ratgevallen meer dan eens gelezen en ik weet zeker dat Jan Prins ook een narcist is. Narcisten hebben een neus voor mensen zoals ik, gewillig om het werk van mijn moeder af te maken. Daarnaast heb ik met heel veel narcisten van doen gehad, ik was een magneet voor die ellendelingen.

Vereniging

Destijds had zangpedagoog René van S. mij geadviseerd bij een koor te gaan ter ontwikkeling van mijn stem. Maar een koor blijkt toch zo simpel niet te vinden ongeacht ik countertenor ben.

Ik kom bij De Raddraaiers in IJmuiden, maar bij de 2e avond word ik lelijk aangekeken door enkele aanwezigen, tijdens de pauze werd ik door de voorzitter apart genomen met de rest van het bestuur en men zei dat ze de website http://hansvosgezang.blogspot.com hadden gevonden en dat ik hen uitleg was verschuldigd. Nadat ik het had uitgelegd, ben ik vertrokken, mede omdat ik toch door een tal met een scheef oog werd aangekeken, zelfs jaren later elders bij een optreden van hen.

Eén avond ben ik bij Popkoor Si Volta en aansluitend op mijn 50e verjaardag in de Praxis alwaar het koor een kerst-optreden had en ik ter plekke filmopnamen maakte. In de pauze vroeg de vrouw* die over de website van Si Volta ging of ik mogelijkerwijs ook een filmpje zou willen sturen naar de plaatselijke krant, hetgeen ik gedaan heb, en tevens stonden de filmpjes op mijn eigen website. Drie dagen na de opname kreeg ik de volgende e-mail:

From: Bestuur popkoor SiVolta <[email protected]> To: [email protected]; [email protected] Cc: Mary Dekker <[email protected]>; Pauline de Vos <[email protected]> Sent: Wed, December 16, 2009 2:39:41 PM Subject: Lidmaatschap Si Volta

Geachte heer Vosgezang,

Helaas moeten wij u mededelen dat wij u geen lidmaatschap zullen verlenen voor het koor Si Volta.

Wij menen dat uw levenswijze en ideologieën, welke u naleeft en ook publiceert, niet passen bij het karakter van Si Volta.

* Ook uw handelswijze om zonder toestemming het optreden van het koor op allerlei sites op het web te plaatsen, is bij vele leden van het koor verkeerd gevallen en wij verzoeken u dan ook dringend om alle links en filmpjes, betreffende en/of betrekking hebbende op Si Volta, welke door u zijn geplaatst op het web, met de meeste spoed te verwijderen.

Wij vertrouwen erop dat u hier gehoor aan zult geven.

Met vriendelijke groet,

Het bestuur van Si Volta.

* Men bedient zich gelijk van leugens.

Opmerkelijk gegeven is het volgende e-mailadres: [email protected]. Dit is niet van mij maar staat op de eerder genoemde website, namelijk: http://hansvosgezang.blogspot.com dus daaruit concludeer ik dat Si Volta stelling heeft genomen om mij de toegang te ontzeggen voor hun koor. Si Volta heeft zich niet de moeite genomen mij persoonlijk hierover te benaderen.

Nadien kwam ik bij Mannenkoor Zanglust en ondanks dat ik gelijk het bestuur had verwittigd, niet serieus werd genomen en ik ben toen zelf opgestapt. Nadien heb ik nog 1 koor geprobeerd en dat was het Humanitaskoor en om voor mij nog steeds onbekende reden ben ik ook daar het koor uitgezet.

Met dank aan Mw. Silvia Videler zijn de Volksvertegenwoordigers en de Media op de hoogte gesteld:

Mevr. H.M.S. Videler ZWOLLE.

04-01-10

Geachte Volksvertegenwoordigers en andere belanghebbenden,

Tot mij heeft zich gewend de heer H. Vosgezang te Beverwijk. En wel met een prangende en knellend probleem wat zijn existentie nu al jarenlang bedreigd en hem het reguliere leven in de maatschappij zo goed als onmogelijk maakt.

Feit is dat hij al gedurende een tiental jaren en in steeds heviger mate, hem het levens de facto onmogelijk wordt gemaakt.

De daarvoor in het leven geroepen instanties hebben tot dusver ‘niet thuis’ gegeven of blijken te machteloos, te incapabel om hier daadkrachtig en verantwoord in te grijpen. Tja, het betreft dan ook geen zware overtreding van b.v. de maximum snelheid nietwaar, hetgeen administratief afgedaan kan worden.

Hij heeft in eigen bewoordingen e.e.a. kort en duidelijk op papier gezet en ik verwacht als burger dat u of tenminste één uwer hiervan nota zal willen nemen en adequate maatregelen zal gelasten. Zo niet en dat niet als stok achter de deur, maar als een pure wanhoopsdaad zal ik hem anders dringend adviseren het staatshoofd persoonlijk aan te schrijven en alle mogelijke en onmogelijke media in te gaan schakelen, temeer daar de situatie nu écht alarmerend en meer dan schrijnend is.

Ik ga ervan uit dat tenminste één uwer zich zal kwijten van zijn of haar plicht en

verantwoordelijkheidsgevoel in deze. U kunt ervan op aan dat alle andere reguliere wegen in deze reeds bewandeld zijn en dat een gestoorde patiënt, schijnbaar én aantoonbaar hier in dit land ongebreideld zijn gang kan gaan als het slechts een gewone burger betreft, die het slachtoffer is. Ik ga ervan uit dat u niet een in dergelijke samenleving wilt wonen noch daar deel van wilt uitmaken.

In afwachting van uw respons én actie Teken ik,

Hoogachtend.

Mevr. H.M.S. Videler ZWOLLE.

En het mijne eronder:

Beverwijk, 4 januari 2010

Geachte Volksvertegenwoordigers en andere belanghebbenden.

Sinds het jaar 2000 word ik herhaaldelijk getreiterd via het internet, op zich heb ik een dikke huid en verdraag dat, en gooi al deze aantijgingen ter zijde, doch echter de aantijgingen zijn van dusdanige aard dat ik aangifte heb gedaan bij de plaatselijke Politie tegen de man die mij al tien jaar het leven vergald. Maar ik vermoed dat de Politie te weinig gekwalificeerd personeel heeft, omdat ik al in februari 2007 aangifte heb gedaan en er tot op heden nog niks is gebeurd. De man blijft zijn leugens en lasteringen verspreiden. Hij lastert mijn ziekte(KS), en dat ik een pedoseksueel zou zijn. ( Ik ben overigens niet de enige die aangifte gedaan heb tegen deze man vanwege stalking e.d. )

Op een Conferentie van het NBC* was ook dhr. Jan Prins aanwezig en hij zaaide aldaar verdeeldheid, waardoor mensen zich tegen mij keren. Jan Prins weet ook mijn websites te vinden, en gaf in eerste instantie aanwijzingen hoe of ik bepaalde artikelen beter zou kunnen plaatsen, maar op den duur wilde hij de gehele redactie. Ik stelde hem voor dan zelf maar een website te maken. Of dit de doorn in zijn oog was, weet ik niet, maar ik weet wel dat hij verscheidene websites die hetzelfde voortbrengen als het NBC, heeft getracht te hacken, en dat het hem in sommige gevallen is gelukt ook.

Hij maakt uit mijn naam verscheidene websites, waaronder op Hyves, en plaatst daar kinderpornofilmpjes en mijn adresgegevens waardoor mijn telefoon roodgloeiend staat van lezers die mij verrot schelden. Niet alleen mij smaadt hij, maar ook tal van mensen die deel uitmaken van het NBC, waarbij hij zelfs een vader aanklaagt incest te hebben met zijn dochter, en de dochter van 13 in kwestie stuurt hij allerlei porno toe. Ook hiervan is aangifte gedaan bij de politie.(Almere)

Deze Prins heeft Peter R. de Vries, geschreven dat ik kinderen zou ronselen, hoe ik hen zou verkrachten, en martelen tot de dood, en hoe of “ik” mij van de lijkjes zou ontdoen. De redactie van de organisatie van P. R. de Vries, is inmiddels op de hoogte van de situatie.

Het kost niet veel moeite om via internet de websites te bekomen die Jan Prins uit mijn naam heeft gemaakt, die hij tevoren heeft aangekondigd deze te zullen maken, en waardoor niet alleen mijn naam wordt bezoedeld op internet, maar dat ook mijn privéleven er schade door oploopt, want werkgevers verlenen mij geen werk en ook aan het verenigingsleven kan ik niet om deze reden niet meer meedoen, voortijds krijg ik een schrijven dat ze mijn “levenswijze en ideologieën, welke ik naleef en ook publiceer” niet vinden passen bij het karakter van welke willekeurige vereniging dan maar ook.

Op mijn website heb ik het volgende artikel aangaande Jan Prins gepost, waar ook links naar betrokkenen worden gemaakt, en waar u verder onderzoek kan plegen, dit bericht kon u vinden op: http://dossierjp.2m11.nl maar is verwijderd omdat JP als een uitzinnige hierop reageerde en nog valser tekeer ging omdat de waarheid openbaar lag.

Ik hoop u hiermede voldoende te hebben ingelicht, en ik hoop van harte dat u deze zieke man, deze J.Prins kan bewegen te stoppen met zijn acties. Teneinde mij weer een ‘leven’ terug te geven en dit na 10 jaar!

Met vriendelijke groeten

Hans Vosgezang Beverwijk

( * Ned. Bijbelstudie Centrum, te Almere)

Alleen de SP heeft gereageerd en zei me maar een advocaat te nemen, maar ik ben gelovig en ga niet met onrechtvaardige rechters in zee (Luk 18:6) Van de media reageerde enkel een journaliste van de EO die al helemaal in de overtuiging was dat ik Jan Prins was en nog een sneer toe kreeg.

Op 3 maart 2010 heb ik wederom aangifte gedaan, echter nu van valsheid in geschrifte. Niet alleen bij Carglass, maar via Neckerman Reizen had hij een reis geboekt op naam van iemand die eveneens wordt gesmaad door Jan Prins, en mijn medereiziger was ook iemand die door hem wordt gesmaad.

Veel eerder heeft hij mijn Internet Service Provider: Wanadoo benaderd en mijn account stopgezet, en verloor ik een belangrijk e-mailadres, waardoor ik mede een heel stel website-accounts (ook van derden) verloor omdat die op dat e-mailadres waren ingeschreven, en ik ook geen toegang meer kreeg. Tevens heeft hij elders ook een e-mailaccount opgeheven met dezelfde gevolgen als hier boven. Hij heeft zelfs mijn Webhosting Provider (PDF) benaderd om mijn domeinnaam op te zeggen, dit is hem echter niet gelukt.

Ook bij Wazzup (PDF) had Jan Prins op mijn naam een website gemaakt. En schold mijn vriendin voor hoer.

Van mijn website ben ik genoodzaakt om ieder bericht vast te houden voor moderatie, dit heeft tot gevolg dat daarom weinig tot geen mens reageert op wat of ik schrijf. Om over de menig fora die ik heb gemaakt maar te zwijgen. Je kunt geen reclame maken om bezoekers te trekken want het trekt onherroepelijk Jan Prins aan die het voor anderen verziekt.

Het ene na het andere walgelijke bericht van Jan Prins komt binnen.

Ook op punt.nl waar of ik diverse websites heb gehad, gebruikt Jan Prins mijn bijnaam Klokje om verdeeldheid te zaaien. Zo is Marcel van mening dat Jan Prins niets is dan een verzinsel van mij, en alles wat Jan Prins over mij schrijft zou op mij van toepassing zijn. Bij Johnny gaat het er niet minder aan toe, evenals bij Zrast, mijn eigen account en bij Yoep (deze pdf was beschadigd).

Het was mijn vriend en broeder vader Jakob die mij attent maakte wat er op CIP te lezen was, hetgeen ook op zijn website onder “Een aangename verrassing” is te lezen. Waarom wordt Mattheus van der Steen wél serieus genomen, oh ja, dat komt omdat hij “De bekende evangelist” is. Ik ben blij dat er nog gerechtigheid geschiedt en zie het ook als een knipoog van God dat Jan E. Prins nu is opgepakt maar zeg er met klem bij dat ze een ervaringsdeskundige die genoeg weet wat of narcisme is, want net als éne Volkert van der G. die nu weer vrij rondloopt, zal ook Jan Prins zich in alle hoeken wringen om vooral toch maar de ander de schuld te geven met allerlei gemoedstoestanden, van verdrietig, tot slijmerig of ‘narcistic rage’.

Maar ’t is toch van de gekke dat ik tweemaal aangifte heb gedaan, bij de keren dat ik dat wederom wilde doen werd ik huiswaarts gestuurd, want 2-maal was voldoende werd er toch niks gedaan en bleef Jan Prins maar doorgallen. Eén ding heb ik wel geleerd dat de volksvertegenwoordigers gewoon zakkenvullers zijn en niks om het volk geeft..,. en aangifte, waarom zou je eigenlijk nog aangifte doen.

Er komt nog een deel twee hier achteraan, omdat er nog zo heel veel meer is.

0 notes