#ja dit is het boekje met de cijfers

[overprikkelqueer]

ben gewoon lekker bezig in mn woordzoeker boekje, vraagt ie me opeens om de fucking antichrist te vinden. hallo?

[saulsplace]

Overheid perst huisarts af. Zo worden artsen in Nederland monddood gemaakt.

Veel mensen vragen zich af waarom er niet meer Nederlandse artsen zijn die zich openlijk uitspreken tegen het coronabeleid. De artsen die hun nek uitstaken, werden gelijk op het matje geroepen door de inspectie. Zo mocht huisarts Rob Elens zijn patiënten niet langer met hydroxychloroquine behandelen en stelde de inspectie een onderzoek in naar psychiater Renate Tillema na haar optredens op het Malieveld.

Nu is het de beurt aan huisarts Marije Berkelaar, die na een oproep om niet mee te doen aan de coronamaatregelen een dreigende, aangetekende brief van het ministerie van Hugo de Jonge op de mat kreeg.

Via LinkedIn laat ze weten: “Ik kreeg zojuist onderstaande brief van de inspectie, nadat huisarts en voorzitter van de Vereniging tegen de Kwakzalverij Nico Terpstra opnieuw over mij klaagde.”

Het ministerie wijst haar erop dat de inspectie meldingen heeft ontvangen ‘dat u ten aanzien van de behandeling en advisering van Covid-19 afwijkt van de beroepsnormen en de adviezen van het RIVM’.

In het gareel

En verder: “In dit verband wil de inspectie haar zorg uiten over uw handelswijze en het effect hiervan op patiënten en op de Covid-19-bestrijding.” Zo had ze onder andere niet mogen zeggen dat mensen elkaar moeten knuffelen.

Berkelaar krijgt daarnaast het verwijt dat haar uitspraken en handelswijze ‘haaks staan op de geldende coronarichtlijnen, haar patiënten in risicovolle verwarring brengen en het vertrouwen in de geneeskundige zorg schaden’.

De inspectie dreigt: “Mocht u zich niet houden aan de normen en richtlijnen […] dan kan de inspectie overwegen uw handelswijze ter toetsing voor te leggen aan het tuchtcollege voor de gezondheidszorg.”

Criticaster1960, ex-senior beleidsadviseur bij het ministerie van Justitie en Veiligheid, reageert: “En zo worden artsen in Nederland die kritiek hebben op het beleid, in het gareel gehouden.”

Een week of langer oud

Het ministerie beschuldigt huisarts Berkelaar ervan patiënten ‘in risicovolle verwarring’ te brengen. Dat zou de overheid zelf natuurlijk nooit doen. Of wel? Eergisteren deed Ernst Kuiper, bestuursvoorzitter van het Erasmus MC, bij Jinek een boekje open over de verwarrende manier waarop het RIVM coronacijfers verzamelt. Het blijkt dat het RIVM geen recente cijfers gebruikt van de ziekenhuizen, maar verouderde data van de GGD, die minstens een week oudzijn.

“Ze gebruiken standaard getallen die eigenlijk al een week of langer oud zijn. Het RIVM haalt de ziekenhuisgetallen van de GGD en niet van de ziekenhuizen. Wij vragen iedere dag in iedere zorgregio bij alle ziekenhuizen de aantallen op, maar het RIVM gebruikt ze niet. In dit geval kan ik je vertellen dat er vandaag 158 mensen met Covid-19 in de ziekenhuizen lagen. In de afgelopen 5 dagen is dat aantal met 10 procent gedaald.”

“De getallen gaan dus omlaag,” herhaalde Jinek. Kuiper antwoordde: “Ja.”

Zo gaat het er dus achter de schermen aan toe. Damage control, koste wat kost vasthouden aan het narratief en critici de mond snoeren.

[peecee-columns]

Er is niet zoveel veranderd in 100 jaar onderwijs

Met zijn nuchtere conclusie vatte Vincent Bijlo wellicht onbedoeld de hele documentaire samen: “De functie van een leraar is eigenlijk nog altijd hetzelfde als vroeger.” Het was dan ook een van de momenten uit de ruim drieëndertig minuten durende onderwijsdocumentaire ‘Iedereen is leraar’, die zorgde voor een relativerende reflectie waar niemand onderuit kan. Ja, de leraar heeft inderdaad nog altijd eenzelfde rol. Een pedagogische rol, die jongeren dient te leren, te sturen en te blijven verwonderen. Want dat is van alle tijden.

De beelden en gesprekken uit deze documentaire deden me herinneren aan een prachtig document dat ik enkele maanden geleden cadeau kreeg. Tijdens de verhuizing van mijn ouders kwam het rapport van mijn opa boven water, uit schooljaar 1932/1933. Hij was toen veertien jaar. Een prachtig boekje, dat zeer goed intact was gebleven en de helse oorlogsjaren schijnbaar onbeschadigd had doorstaan. Het documentje bestond uit vier kwartalen en elke bladzijde bevatte in horizontale richting de vakken met daaronder een opsomming van de behaalde cijfers over die periode. Deze cijfers waren sierlijk met vulpen genoteerd, net als de aanduiding van de kwartalen. Rechtsonder stond op elke bladzijde met sierlijke krul de handtekening van mijn overgrootvader, eveneens geschreven met vulpen. Aan het eind van het vierde kwartaal stond er slechts ‘bevorderd’, en een stempel met de naam van het schoolhoofd. Niet meer en niet minder.

We leven inmiddels in 2018 en we worden in het onderwijs al reeds enkele jaren doodgegooid met het feit dat we de leerlingen moeten gaan voorbereiden op een wereld zoals die er in 2032 uit zal gaan zien. Buiten het feit dat dit grotendeels glazen-bol-kijken is, werd hier toch alvast een technologische en hip klinkende naam aan toegedicht, in de vorm van ‘21th century skills’. Het doet me zijdelings denken aan de lachwekkende aannames uit de vorige eeuw, waarin regelmatig werd verondersteld dat er in het jaar 2000 vliegende auto’s zouden bestaan die worden bestuurd door aliënachtige wezens, gehuld in kleding die nauw verwant is aan zilverfolie. Dat we tegenwoordig echter nog steeds in vrij normale auto’s gewoon over wegen rijden en onze kleding geregeld lijkt terug te grijpen naar eerdere tijden, geeft aan dat we de (verre) toekomst minder urgent lijken te vinden dan de beleidsmakers ons willen laten geloven.  

Het is dan ook veelal stemmingmakerij om op een dergelijke geforceerde manier naar het onderwijs van rond het jaar 2032 te kijken. Er zijn momenteel immers genoeg zaken die vragen om urgentie. Neem het dreigende lerarentekort, de werkdruk of het reorganiseren van het passend onderwijs. Dat zijn zaken die nú spelen en die juist nú aandacht verdienen! Wanneer we dit met z’n allen zullen negeren, wordt het echter steeds moeilijker om te kijken naar de onderwijstoekomst van 2032. Want, zijn er dan überhaupt nog wel leraren die willen kiezen voor het leraarschap? Zal men door de werkdruk nog in staat zijn om verder vooruit te kijken dan morgen of overmorgen? En zijn er dan wél meer mogelijkheden/middelen om het onderwijs echt passend te maken voor ieder kind? Geforceerd te ver vooruit willen kijken is dan ook struisvogelpolitiek waar momenteel niemand bij is gebaat. Onze leerlingen worden morgen dan ook gezien door leraren die ze helpen met leren, groeien, de juiste richting kiezen en ze laten verwonderen door de actualiteit met de middelen die we nu hebben. Dat was in 1932 zo, dat is nu zo en dat zal in 2032 ook het geval zijn.    

[allerleidesign-blog]

[:nl]

De MasterKeys Pro M van Cooler Master

Na de SGK2 van Sharkoon had ik zoiets dit is een toetsenbord die alles behalve fijn werkt zo zonder die numerieke toetsen. Maar wat denk je.. Cooler Master doet het andersom.. Die duwen de pijltjes toetsen in de numerieke toetsen. Wat een gevecht heb ik gehad met dit toetsenbord! elke keer moeten schakelen tussen pijltjes en cijfers. Aangezien een revit modelleur zoals in ze beide tegelijk moeten gebruiken.. Maar tijdens het gamen had ik een en al lof voor dit pareltje.

  Uitpakken:

Bij het zien dacht ik echt van… waar zijn mijn pijltjes toetsen! help! Maar al gauw snapte ik wat Cooler Master gedaan had.  In het compacte kleine doosje waar de MasterKeys Pro M zich in bevindt vinden wij op de voorkant een afbeelding van het toetsenbord die aanstaat en op de zijkanten wat leuke plaatjes van de MasterKeys Pro. Achterop zien wij hoe deze is opgebouwd en dat het toetsenbord uit 6 delen is opgebouwd. Geleverd bij de MasterKeys Pro M is de kabel die los meegeleverd wordt en die dus te vervangen is door een langere en of kortere kabel. Wat in mijn ogen een hele handige oplossing is. De meegeleverde kabel is 1,5m lang wat in mijn ogen lang zat is, al zijn er vele andere fabrikanten al met een 1.80cm kabel. Dan komt bij mij de vraag meteen naar boven waarom 30 cm langer? waar moet ik die 30 cm vinden waarom die langer is. Maar dat is weer iets aparts wat niet bij dit toetsenbord hoort en als laatste wat ik vind in de doos is kwekkie. De keycap puller ik vind het net een eend zo een keycap puller en bij deze omgedoopt tot Cooler Master Kwekkie. Wat ik niet in de doos vond was een boekje maar werd aan de zijkant van de doos al doorverwezen naar Gaming.coolermaster.com

Techniek:

De MasterKeys Pro M die ik in bezit heb is er eentje met de Bruine Cherry MX-switch. Dus rustig typen zonder “klikkie klak” geluiden of boze mensen die zich niet kunnen concentreren door het getik 😉

Cherry MX-switch Bruin:

“Tactile feedback: Ja, licht Clicky: Nee Actuatiekracht: 45g (55g piekkracht) Toetsbewegingsbaan: 2mm tot actuatie, 4mm tot bodem.

Brown switches bewandelen vooral het pad van de middenweg. Ze combineren een lichte voelbare klik zonder geluid met een lichte aanslag. Bovendien ligt het reset point nagenoeg op het actuation point. Je hoeft dus je toets niet hoog op te tillen.

De Brown geniet hierdoor vaak de voorkeur van mensen die een beetje van alles doen. Je krijgt minder, doch nog steeds merkbaar feedback voor het typen/RTS games en tegelijk zijn FPS, MMO, … toch iets leuker te spelen op Brown (t.o.v. Blue). Brown wordt gezien als de veilige ‘middle ground’.

– Levert nog steeds (lichtere) feedback maar is minder extreem – Lichte aanslag – Vaak wat duurder

(bron Tweakers forum)”

Op de verpakking zagen we ook Macro Keys en ledverlichting. Deze 2 functies zijn on the fly aan te passen d.m.v. de FN-knop kun je 3 profielen naar jouw smaak inrichten en komt er niets van software bij kijken.

Ook op de MasterKeys Pro M vinden wij de N-key technologie.

De MasterKeys White-serie maakt gebruik van een exclusieve combinatie van rollover-technologieën voor de meest efficiënte, accurate anti-ghosting-technologie tot nu toe. N-toets rollover werkt samen met 6-key rollover om ervoor te zorgen dat elke toetsaanslag correct wordt gedetecteerd, ongeacht het aantal dat wordt ingedrukt. Wees gerust, hoe snel en of heftig het ook wordt, De MasterKeys Pro M kan het aan.

Om dit alles voor elkaar te krijgen is de MasterKeys Pro M voorzien van een 32bit ARM-cortex processor.

Specs:

Model Number SGK-4080-KKCM1-US (Brown Switch) SGK-4080-KKCL1-US (Blue Switch) SGK-4080-KKCR1-US (Red Switch) Switch Type CHERRY MX Material Plastic / Metal Color Black LED Color White Polling Rate 1000 Hz Repeat Rate 1x / 2x / 4x / 8x Response Rate 1ms MCU 32bit ARM Cortex M0 On board Memory 512KB On-the-fly system Macro Record and Lighting Smart cable manager 180 degree Cable Detachable with Micro-USB Connector Cable USB 2.0 Cable Length 1.5 Meters Dimensions 38.01 x 14.38 x 4.24 cm / 14.96 x 5.66 x 1.67″ Product Weight (without cable) 1025 g Warranty 2 years EAN Code US with Brown US with Blue US with Red 4719512052129 4719512052266 4719512052112 UPC Code 884102028519 884102028526 884102028502

Conclusie:

Na het gestoei met de MasterKeys Pro M doordat ik vaak moest wisselen tussen de pijltjes en numerieke toetsen heb ik er toch een soort van vrede mee gekregen tijdens het werk. Wat betreft het gamen, niets op aan te merken. Dan mis je de toch aanwezige numerieke toetsen niet. Gelukkig is voor de mensen die dit echt niets vinden ook de Master Keys Pro L verkrijgbaar maar ook zeker nog kleiner de S-variant die echt alleen het typ gedeelte bevat. Voor een kleine 90 euro heb je deze Solide ramplank in huis die jou heel wat fijne typ uren kan bezorgen

Links:

Cooler Master – Pro M

Cooler Master – Website

Cooler Master – Instagram

Cooler Master – Facebook

Cooler Master – Firmware

Foto’s:

[:] [:nl]De "M" na Master Keys Pro M van Cooler Master Missend?[:] #32bitARM #Brown #Cherry #CM #CoolerMaster #Cortex [:nl] De MasterKeys Pro M van Cooler Master Na de SGK2 van Sharkoon had ik zoiets dit is een toetsenbord die alles behalve fijn werkt zo zonder die numerieke toetsen.

[keesenyvonnaardezon]

16 Een nieuw bolletje

We zakken af naar het zuiden van Finland. Naar de hoofdstad Helsinki, of Helsingfors. Alle borden zijn in twee talen, Fins, Zweeds en soms ook in het Russisch.

De grote stad is een hele andere wereld dan de rest van Finland. Het eerste verschil is een alcoholcontrole door de politie, midden op de dag. We vinden een vijf sterrencamping, vlakbij het centrum. De metro stopt voor de deur en je hebt hier sauna's, een strand aan de baai en internet.

De eerste avond dat we met de metro gaan, kunnen we geen automaat vinden om een kaartje te kopen. Op het perron vraag ik aan een jongeman die een blikje drinken uit een automaat haalt, hoe we aan een kaartje kunnen komen. Hier niet zegt hij, maar twee haltes verder is boven wel een kaartjesautomaat. Maar er staat dat het € 80 euro kost als je betrapt wordt zonder geldig plaatsbewijs. Hij lacht, vanavond zal er geen controle zijn, want er wordt dit weekend midzomernacht gevierd. Ironisch is het, dat het vanavond de eerste avond voor ons is dat het donker wordt. We kopen een kaartje een paar stations verder op. We kopen voor € 18 euro een kaartje voor alle openbaar vervoer voor 72 uur, zodat we nergens naar hoeven te kijken en alle bussen, trams en metro's kunnen nemen om de stad te verkennen. Om naar een festivaleiland te gaan is het echter al te laat, omdat de laatste metro terug om 11:20 uur gaat.

Dus stappen we in het centrum uit om wat Helsinki op te snuiven.

Wat ons opvalt, is het aantal dronkenlappen, bedelaars en politie. Dat zal wel met het feest te maken hebben.

De volgende dag, gaan we opnieuw naar het centrum, Keskastus zoals dat in het Fins heet. Na een halte komen vier controleurs onze plaatsbewijzen controleren.

In het centrum stappen we uit en gaan de wandeling uit Mandy's boekje doen.

Teveel leuke dingen onderweg om een beetje op te schieten. Zoals een park waar lekkere bankjes staan in de zon en waar muziek wordt gemaakt. Een markt waar je behalve hapjes en snuisterijen ook bont kan kopen. Poolvossen waar zelfs de kop en de staart nog aan zit. Ik denk dat deze bontkramen in Nederland echt een probleem zouden hebben en terecht, ik vind het erg verwerpelijk.

Er is een zwembad aan de haven, waar je boven op zitzakken kan zitten. Het zit lekker, maar opstaan valt niet mee. Alleen omrollen, op de knieën en je ergens aan optrekken werkt. Er is ook een bad met ijsklontjes, waar dappere een poging wagen.

Als we de dom bezoeken gaat het regenen. Weet je wat, opper ik, we gaan met tram 3 mee, die rijdt rond en hebben we gelijk een gratis sightseeingtour.

Een halte van lijn 3 kunnen we niet vinden, maar ik weet dat lijn 2 ook die richting op gaat, dus gaan we met 2 mee en op een gegeven moment, bij de halte Olympiaterminaali, zie ik dat 3 daar ook stopt. We stappen uit om op 3 te wachten. De tram waar we uitkwamen rijdt weg. 3 staat er op de digitale lijndisplay op de achterkant. Dat weten we dan ook weer, 2 en 3 zijn dezelfde tram. We wachten op de volgende tram voor de rondrit. Na de rondrit hervatten we de stadswandeling.

In het boekje staat dat het eten in Helsinki nog duurder is dan in de rest van het land. Onzin, bij de Southern Fried Chicken, eten we een gegrilde steak met patat en sla en een drankje voor € 12,50 euro. Heerlijk is het. Yvonne gaat nog vragen wat voor lekkere saus ze er op doen, dat blijkt een zelfgemaakte saus, waarvan ze het hele recept even met haar door willen nemen. Vriendelijk lachend haakt Yvonne af.

Zondag na de door mij gebakken eieren met spek (traditie), ga ik op internet de oversteek naar Tallinn boeken. Dat is snel geregeld, alleen om te vinden welk schip, en welke pier we moeten zijn ben ik lang mee bezig, omdat er geen adres op de boekingsbevestiging is vermeld. Maar via Google kan ik het schip achterhalen via de maatschappij en dan is het adres van vertrek zo gevonden.

We gaan weer naar de stad. Lijn 24 is de bus die vanaf het centrum naar het festivaleiland Seurasaari gaat. Bij het busstation vinden we een bordje waar heel groot 24 op staat. We stappen in de bus die aan komt rijden. Alle bussen rijden achteruit de box uit. Dat zou in Nederland niet voorkomen. Het valt me op dat het lijnnummer 321 is, Oké. Na een aantal kilometers verlaten we de stad  en rijden over de weg nummer 120 richting Turku, de voormalige hoofdstad van Finland. Nou ja, we hoeven toch niet te betalen, dan gaan we aan het eind gewoon weer mee terug. Na twintig kilometer wordt de vrouwelijke chauffeur afgelost door een norse man. Bij een rotonde zien we een andere bus staan en we stappen uit om te vragen of deze misschien terug gaat naar Helsinki. No no, not to Helsinki zegt de chauffeur en rijdt weg. De man in korte broek die ook bij de halte staat zegt you go with 108. Oh, waar is ie? Comes here now. Zegt hij, en lost de chauffeur af van bus 218 die aan komt rijden. Als hij alles heeft ingesteld en met de passagiere heeft overlegt waar hij zal stoppen voor haar. zegt hij tegen ons, voordat hij wegrijdt, dat we in moeten stappen.

Na de hele regio gezien te hebben zijn we weer op het busstation waar we begonnen. Het nummer 24 blijkt het nummer van de box te zijn. Daarom hebben wij in Nederland Letters in plaats van cijfers ter voorkoming van dit soort dat soort verwarringen.

De halte van bus 24 vinden we om de hoek. Over 5 minuten zal hij komen, volgens de dienstregeling op de haltepaal. Na 20 minuten vertelt een meisje die ook wacht, dat ze op haar telefoon heeft gezien dat de bus is omgeleid vanwege een gaslek ergens. We geven het op. We besluiten naar het eiland te gaan met de dierentuin, en nemen bus 16. Ik heb geen kapsones, maar deze chauffeur kan niet zo goed rijden. Helemaal door elkaar geschud duizelig en misselijk komen sommige mensen bij de Zoo aan.

De dierentuin valt behoorlijk tegen. Zelfs voor de lage entreeprijs van € 12 euro voor gepensioneerden, valt er weinig te zien. De dierentuin van Antwerpen valt hierbij nog mee. Geen enkel dier gezien waarvan ik dacht die heb ik nooit eerder zo gezien. Langs de weg in Finland hebben we meer gezien dan hier.

Yvonne koopt een ijsje voor ons. De chocolade bol valt na een lik van mijn hoorntje. De pauw, die er rondloopt voor gevallen zoals deze, springt er gelijk op af en probeert hem in een keer door te slikken. Ik laat het lege hoorntje aan de ijsverkoper zien. Ik zou u een nieuwe kunnen geven, oppert hij. Nou, ga je gang zeg ik zonder te spreken en duw hem het hoorntje onder zijn neus. Hij geeft me inderdaad een nieuw bolletje, de lieverd.