#hij is best aardig

[fransopdefiets]

26-6 Trondheim - 2

Het stikt hier van de restaurants en eethuisjes en het beste om te doen gisterenavond, leek me een beetje het centrum uit te lopen. Dan krijg je ongetwijfeld meer eten voor je geld dan op de overvolle terrassen in het centrum. En zo vind ik een Asian streetfood eethuisje met prima springrolls en pad thai. Ze gebruiken er andere mie voor dan in Thailand en er worden geen verse pepers gebruikt, je krijgt er een schaaltje chilivlokken naast. Daar mag je zelf je eten mee oppeppen.

Daarna ontdekte ik een enorme shopping mall en daar vond ik, bij een soort van apotheek, de zeep die ik zocht voor mijn tere huidje. In de supermarkt kocht ik nog een flacon babyzeep om kleding mee te wassen en een blikje bier om mee naar het voetbal te kijken op mijn hotelkamer. Dat met dat voetbal had ik gauw bekeken, de wedstrijd Nederland - Oostenrijk was niet te zien op de aangeboden zenders. En het bier smaakte ook al niet zo best, het zal wel afgestemd zijn op de Noorse smaak.

Vanmorgen lekker gevarieerd ontbeten en eerst maar eens uitgezocht hoe laat en waar ik morgen de ferry moet nemen naar Vanvikan, daar start de route naar Tromsø, de derde etappe van mijn tocht. Toen de fietstassen uitgemest en alles gewassen in dat hele kleine fonteintje en uitgehangen in de douche.

Mijn eerste bestemming was een opgraving van het oudste middeleeuwse kerkje in Trondheim. In tegenstelling tot wat je meestal ziet, werd deze kerk (maatje veestal) na elke herbouw kleiner in plaats van groter! Je kunt het zien in het souterrain van een nieuwbouwcomplex met een café (en dat betekent hier koffiehuis) en de openbare bibliotheek. Toen door naar het museum voor moderne kunst, de kathedraal geloof ik wel, hij ziet er van buiten niet erg boeiend uit en hij is al in beslag genomen door een cruiseschip vol Engelsen met badges om hun nek. Om daar dan weer 13 euro toegang voor te betalen stuit me tegen de borst. Ik vind sowieso dat kerken en tempels vrij toegankelijk moeten zijn voor iedereen.

Het museum is wel aardig, maar niet bijzonder. Ze blijken ook nog een dependence te hebben op 20 minuten lopen en zo kom ik opeens in een heel ander deel van de stad.

Onderweg doe ik mijn best de sfeer van Trondheim op de foto te zetten, maar dat valt niet mee. Overal staan auto’s en lopen toeristen. Dan is dat toch de sfeer van Trondheim zul je zeggen en dan heb je wel gelijk, maar het levert niet zulke mooie foto’s op! Onderweg kom ik ook nog langs een Sociologische Polikliniek. Wat kan dat anders zijn dan een therapiecentrum voor de samenleving? Wat een geweldig idee!

In de dependence is een mooie kleine expositie van de Arts en crafts beweging vanaf William Morris tot nu. En op de eerste etage etaleren ze deprimerende houtskoolschetsen van Håkon Bleken, die een van Noorwegens beroemdste nog levende kunstenaars moet zijn.

Gefietste afstand: 0 km

Gefietste tijd: 0 uur

Afstand tot de Noordkaap langs een touwtje: nog net zo ver als gisteren

[overwijs]

“𝙐 𝙗𝙚𝙣𝙩 𝙬𝙚𝙡 𝙖𝙖𝙧𝙙𝙞𝙜 𝙢𝙚𝙫𝙧𝙤𝙪𝙬.”

Werken in het onderwijs heeft veel leuke kanten en andere voordelen. Ja, het is intensief, maar ook dat heeft voordelen. Als er dingen spelen in je leven, minder leuke zaken die je flink kunnen afleiden, dan is een baan waar je door de vele prikkels en beslissingen per minuut aan niets anders kan denken heel prettig zijn. Je even verliezen in je werk, vluchten uit jouw andere bestaan zou je kunnen zeggen, kan dan stiekem best lekker zijn. Zorgen uit mijn privé-leven kunnen dan even een paar uur verdwenen lijken, zodat ik met volle focus mijn werk kan doen.

Dat werkt. Mits. Ja, zoals zo vaak is er een voorwaarde, een maar. Als je lessen goed (genoeg) lopen, kan dat heerlijke afleiding zijn. Heb je lessen die minder goed gegaan dan je gewend bent, wat niet gek is als je zelf minder goed in je vel zit, dan komt dit extra hard aan. En dan hoor je jezelf opeens feller reageren dan misschien echt past bij de situatie, voel je die vervelende les dieper in je lichaam en geest. Terwijl als je terugkijkt op de les het vaak niet eens zó erg was.

Nou… Zo’n dag had ik dus. Andere frustraties drongen mij en mijn les binnen. Alle kleine verstoringen en uitdagingen gingen van mug naar olifantstatus. De les haalde niet het beste in mij naar boven zullen we maar zeggen. Dus sloot ik mijn les af met excuses aan de klas, dat ik misschien buiten proportie had gereageerd en bleef ik met mijn hoofd in mijn handen achter aan mijn bureau.

****, is dan het enige wat ik denk terwijl ik me suf reflecteer. Wat ging er mis en wat gebeurde er nou eigenlijk dat zo erg was. De conclusie was: zo erg was het allemaal niet. En toch voelde het niet zo. Als ik het lokaal uitloop zegt een leerling uit een andere klas: “ik hoorde dat u een zware les had mevrouw.” Ik interpreteer het als medeleven en bevestig dankbaar. Een ander, de grapjas, vraagt: hoe zwaar, 190 kilo?”. En de luchtigheid is terug, ook een beetje bij mij.

Die middag zie ik een leerling uit m’n klas een straf uitzitten en knoop een geïnteresseerd praatje aan. Hij vertelt wat er gebeurd was, wat hij er van vond, hoe het gesprek ging met die docent en sluit af met: “die docent vind ik gewoon niet aardig.”

Met de gebeurtenis van de ochtend nog vers op mijn netvlies flap ik er uit: “ik ben ook niet altijd aardig.” Waarop hij zonder twijfel reageert dat ik wél aardig ben. “Maar vandaag was ik toch niet bepaald aardig…”.

Hij kijkt mij even aan, terwijl hij verder gaat met het uitvoeren van z’n straf en zegt resoluut: “dat kan een keertje gebeuren mevrouw, dat maakt u niet onaardig.” En deze jongen laat in een gesprek van minder dan een minuut zien waarom werken in het onderwijs nou écht leuk is, pubers met hun kleine hartjes en grote monden.

[paardkipkoe]

Even over klimaat zeuren

Is het nou zo moeilijk? De wereld is gewend aan 280 parts per million CO2 in de atmosfeer. Dat getal is sinds 1800 aan het stijgen. Daardoor warmt de wereld op. Dat is een natuurwet.

Hoe snel die opwarming precies gaat, daar is nog geen natuurwet voor. Het gaat niet overal op aarde ook even snel. In maart was ik in Tromsø, boven de poolcirkel, waar het veel harder gaat: 5 graden warmer, terwijl de gemiddelde stijging 1,5 is.

Je zou zeggen dat iedereen moet kunnen narekenen dat het in ieder geval niet kouder gaat worden als we doorgaan met CO2 te stoken.

En warm is niet goed. De Sahara is bezig de Middellandse Zee over te steken. Waar we mensen uit Afrika die daarvoor op de vlucht gaan nog op niet al te vriendelijke wijze buiten fort Europe weten te houden - terwijl wij de temperatuur omhoog jagen, niet zij - wordt dat alweer een stukje lastiger als EU-genoten ook wat verder naar het noorden willen. Hoewel vrij verkeer van mensen niet betekent dat je in ieder EU-land kan gaan wonen zonder middelen van bestaan. Gedoe. Er komen ongezellige tijden aan. Nou is het leven in grote delen van de wereld al ongezellig en daar weten we ons aardig voor af te sluiten.

Waar ik naartoe wil is dat we hier niet doen wat er moet gebeuren. Van minder CO2 uitstoten gaat de temperatuur niet omlaag. Misschien gaat hij wat minder snel omhoog dan we allemaal vrezen, maar we zitten nu al aardig in de problemen. Ga maar even peilen hoeveel water er in het Gardameer staat.

En het kan best zijn dat ze in Italië nu net een heel slecht jaar hebben (net als vorig jaar), maar de trend is wel duidelijk.

En nu?

Ik ken mensen in de klimaatbeweging die het gebrek aan actie wijten aan domheid. Alsof mensen de som niet snappen die ik hierboven maak.

Dat lijkt me bezijden de waarheid. 75% van de mensen maakt zich hier zorgen over het klimaat. Wat dat precies betekent, weet ik ook niet, maar het lijkt erop dat ze de som wel snappen.

Het vervelende is alleen dat die mensen niks doen, of te weinig. Ik ben echt verbaasd als ik een keer met de auto naar mijn werk ga, de snelwegen staan gewoon helemaal vol. En ik als zie hoeveel kolen (niet de schoonste energie) er drie keer in de week naar Tata gaan, word ik ook niet vrolijk.

Het is me ook wel duidelijk dat de wereld er niet beter van wordt als ik niet meer in de auto stap, met die tien- of honderdduizend andere mensen die die keus ook hebben, of maken. Dus ik geniet er nog maar even van.

Intussen vraag ik me wel af waarom mensen niet aan preventie doen. Dit is gewoon een kwestie van preventie. Ik schrok me echt rot toen ik Martin Sommer in de Volkskrant schreef dat klimaatbeleid (net als stikstofbeleid) wel haalbaar en betaalbaar moest zijn. Voor een linkse journalist vind ik dat toch tamelijk achterlijk. Het klinkt net als de brandweer afschaffen, of de ziekenhuiszorg, omdat hij toch wel een beetje duur wordt.

Zit hier blinde paniek achter, angst om dingen te verliezen (lees Kahneman, angst voor verlies is een sterke drijfveer dan de hoop op winst) of gebrek aan voorstellingsvermogen?

Ik denk dat het laatste wel een rol speelt, in ieder geval bij mij. Ik weet dat de PPM's de verkeerde kant op gaan, maar ik kan me er toch moeilijk bij neer leggen dat allerlei dingen waar ik aan gewend ben, en die ik soms ook fijn vind, niet meer kunnen: vliegen, autorijden, spullen kopen, kaas eten. Wat ik daarvoor terug ga krijgen weet ik niet precies, maar ik geloof niet dat het me aanspreekt.

Het idee dat dingen die we al jaren doen (veel te veel mest uitrijden, veel te veel pesticiden, pardon, gewasbeschermingsmiddelen, spuiten) eigenlijk helemaal niet kunnen vind ik lastig.

Net zoals ik het lastig vind dat Europa rijk is om dat andere delen van de wereld arm zijn, en wij in staat zijn dat zo te houden. Ik ga hier geen zelfbeschuldigingssessie starten over het kolonialisme, want ik ben er zeker van dat iedereen die de kans krijgt andere mensen uitbuit, zeker als je die niet dagelijks ziet, of alleen op tv. Maar er zijn natuurlijk wel een paar dingen scheef.

Gaan we daar iets aan doen of laten we het erop aankomen? Meestal gebeurt het laatste. Er waren destijds weinig mensen die de Tweede Wereldoorlog niet hebben zien aankomen, maar weten is nog geen doen. En wat wel is geprobeerd, appeasement, hielp niet.

Bedoel ik nou dat we (geen idee wie dat zijn) pas in staat zijn iets te doen als het 10 mei 1940 is?

[manonfontaine]

Hoofdstuk 1

In het eerste hoofdstuk ontmoeten we verschillende personages. Het belangrijkste van allemaal is Herman Bracke, een getrouwde slager en vader van een zoon genaamd Wesley die vegetariër is (ja ik vind dit ook heel vreemd). Herman is een slager die in heel Blaashoek bekend is omdat hij gewoon de beste is. Zijn vlees is ongelooflijk en vooral zijn paté waar al zijn klanten razend over zijn. Hij heeft deze paté zelfs hernoemd tot "Brackes Blaashoekpate". Het eerste hoofdstuk speelt zich af op een maandag en in de nacht van zondag tot maandag kan Herman helaas niet slapen vanwege het lawaai van de nieuwe molens in Blaashoek. Het initiatief om de windmolens te plaatsen werd genomen door de burgemeester van Blaashoek, die wilde dat de stad bekend zou zijn als een ecologische stad.

De volgende dag gaat Herman naar zijn werk, maar hij is doodmoe. Veel klanten begrijpen niet wat er met hem aan de hand is en sommigen zeggen zelfs dat hij onder invloed van alcohol is. Herman ziet dat sommige mensen over hem beginnen te praten, dus vraagt hij een van zijn klanten of hij vindt dat de molens ook veel lawaai maken. Het probleem is dat de klant zegt dat hij niets hoort. Herman denkt dat hij hallucineert. Hij vraagt het zelfs aan zijn vrouw Claire, maar zij vertelt hem dat zij ook niets hoort. Is hij gek aan het worden of is er echt een geluid die afkomstig is van de molens?

We ontmoeten dan de postbode genaamd Walter de Gryse. Walter is een zeer behulpzame en aardige man die in 25 jaar nooit afwezig is geweest wegens ziekte (fascinerend, nee?). Hij heeft een vrouw, Magda, en twee dochters, Laura en Lisa.

Dan hebben we Siskia Maes, een jong meisje dat vanwege financiële problemen in een sociale woning woont. Ze heeft ook een hond genaamd Zeppos die haar door alle moeilijke tijden helpt.

Daarna hebben we de dierenarts Jan Lietaer. Jan is een wanhopige dierenarts, want helaas hebben in Blaashoek maar weinig mensen huisdieren, dus zijn dagen worden samengevat door in zijn tuin te zitten en niets te doen, maar de komst van Siskia en Zeppos zal hem opvrolijken.

Als laatste personage ontmoeten we Ivan Camerlynck, de apotheker. Ivan is een zeer onaangename man vanwege zijn werk. In werkelijkheid is hij graag apotheker, maar hij schrijft liever medicijnen voor en maakt ze dan dat hij zonnecrème en pleisters verkoopt aan de ouderen van Blaashoek. Ivan lijkt een zekere haat te hebben voor Herman Bracke, maar waarom?

[devosopmaandag]

“Wereld! Leef verder! Hier is een kind om je voort te duwen.”

Marja Pruis zou in De Balie in Amsterdam een lezing over Ethel Portnoy (1927-2004) geven als onderdeel van de reeks 'Publieke intellectuelen'. Wat zou ik daar graag heen willen! Waar ik eens mijn hand niet voor zou omdraaien, zijn het nu mijn (pijnlijke) voeten en mijn energie die de baas zijn. Gelukkig vond ik de tekst in De Groene Amsterdammer van deze week. Best lang geleden dat ik een van Portnoys boeken had gelezen, of zelfs maar opengeslagen. Hoog tijd.

Het Engels taalgebied mag Sylvia Plath en Ted Hughes als literair wonderkoppel hebben, wij hebben Ethel Portnoy en Rudy Kousbroek (1929-2010). Ik bewonder alle vier. Een geluk dat het huwelijk van ons Nederlandse paar (Ethel is Amerikaanse, maar vestigde zich hier voorgoed) niet zo dramatisch eindigde. Ze scheidden, Kousbroek hertrouwde, Portnoy genoot van haar vrijheid. In mijn boekenkast vullen ze samen aardig wat decimeters. Maar een bekentenis is hier op zijn plaats. Ik hield erg van haar boeken, maar ik voelde soms stiekem ook een zweem van gêne, want was hij niet krachtiger, 'intellectueler', hadden zijn boeken niet meer impact, waren zijn onderwerpen niet belangwekkender? Wie van ver komt (ik dus) en zich de wereld van literatuur en ideeën probeert eigen te maken, is vaak ambitieus op een voor de hand liggende manier: de geest is belangrijker dan het hart. Het zegt natuurlijk ook iets over wie ik was en wie ik wilde zijn. Nu is het een genot om niet langer iemand te willen zijn, maar gewoon iemand te zijn. Portnoy schreef in het Engels en al haar boeken werden vertaald door Kousbroek, hun dochter Hepzibah en anderen. Misschien is dat de reden waarom ze, afgezien van de de Annie Romein-prijs van feministisch tijdschrift Opzij, nooit een literaire prijs kreeg. Kousbroek daarentegen ontving vele prijzen en een eredoctoraat.

Ik sloeg 'Gemengde gevoelens' (1992) open, een kleine verzameling observaties, aantekeningen en aforismen en schoot heel vaak in de lach. Zo goed en zo geestig! Nu bedenk ik dat ik Kousbroek nooit geestig zou noemen. Het is haar precies gevormde luchthartigheid die zo anders uitpakt dan bij haar (ex-)echtgenoot. Voor beide auteurs gold overigens dat geen enkel onderwerp te min was om over te schrijven. Gefascineerd door de twee foto's in De Groene Amsterdammer begon ik in 'Parijse feesten' te lezen, de herinneringen aan haar vroege jaren in Parijs, aan de ontmoeting met een blonde 'knaap' in een houtje-touwtjejas, die tot haar verrassing Hollander was. Daarin vond ik nog andere foto's die net als die van Hughes en Plath een verlangen oproepen naar je eigen mythische vroege volwassenheid – die natuurlijk helemaal niet mythisch was. In 'Gemengde gevoelens' lees ik dat vrouwen niet beter zijn dan mannen. “Ze zijn precies even leugenachtig, lui, machtswellustig en slecht. Maar ik geloof wel dat zij gelijke kansen zouden moeten hebben om op hoge posten blijk te geven van die eigenschappen.”Wat ik ontroerend vond: “Wereld! Leef verder! Hier is een kind om je voort te duwen.” Gauw, gauw naar Boekwinkeltjes.nl!

[dedanceadvocaat]

ADE-verslag: Independent Artist or Label Backed? Finding your best fit!

Onze stagiair Danny Gagba was tijdens Amsterdam Dance Event op pad om het ADE Lab Programma uit te pluizen. Hij heeft daarover een aantal verslagen geschreven, die je in een reeks terugvindt op onze website. Dit geeft een aardig inkijkje in wat je als stagiair doet bij Backstage Legal en hoe je een brug slaat tussen de muziekindustrie en het recht. Hoe kies je een label? Het eerste panel ging…

[dwalendinhetniets]

Wie is de mol 2018 - aflevering 9

Art z'n haar zit heel gek tijdens de intro

Oké in de eerste opdracht moeten ze dus op zoek naar de maan met ruimte telescopen, best wel vet

Ruben lijkt echt helemaal de weg kwijt te zijn lol

Echt gaaf met die koepels die open gaan enzo!

Jan loopt Olcay aardig op te stoken tegen Ruben (denk ik dan hè)

Wow bij Olcay ziet de maan er zo helder en mooi uit!!! 🤩

Oeh dat was echt op het nippertje

Hahahaha Ruben heeft het echt moeilijk deze aflevering

Ik vind het trouwens ook heel leuk dat Olcay en Ruben allebei Jan bellen als ze een vraag hebben maar niet elkaar

Hahaha Olcay rijd haar vraag omver

Ruben je maakt jezelf nu wel heel erg verdacht met maar drie puzzelstukken

En nu raakt hij ook nog de drie stukken kwijt!!

De laatste opdracht niet gehaald, dat is echt balen

"Ik wens jullie heel veel succes, meer dan bij deze opdrachten" the shade van Art hahahaha

Oog in oog staan met de mol 5 seconden voor je de finale test gaat maken? Wild

Hihi op het einde met die hotelkamers en de televisie doet denken aan het begin van dit seizoen

Ik hoop wel dat de onthulling van de Mol gewoon met alle drie de finalisten en Art in het echt is

OOOH vanaf dit jaar is de live-finale in Amsterdam

[backpackerwithtrustissues]

De vloek van Siargao

Eén maand en één dag alweer. Ik zocht even een rustig plekje om te schrijven. Want ik heb weer zoveel meegemaakt. Niet jaloers worden, maar ik lig nu in een hangmat onder palmbomen. Ikzeitochdatikeenrustigplekjezocht. Ikzegtochsorry. 

Ik ben nu op m’n vierde eiland. Van Manilla naar Palawan met een groot vliegtuig. Van Palawan naar Coron met de speed ferry. En van Coron via Cebu naar Siargao met hele kleine propellor vliegtuigen. Dat was best wel spannend. Want het regende kei- en keihard. Waardoor de vliegtuigen niet konden landen. Vertraging dus op een heel klein vliegveld.

Een groepje jonge Spaanse mannen klaagden volgens mij bij de grondstewardess. Alsof zij iets aan de vertraging konden doen. Het leek of ze maar bleven zeiken. Ik had medelijden met de stewardess. Maar toen deed het vliegtuig een poging om te landen. 

De groep Spanjaarden keek naar de landingsbaan en begonnen in koor ‘oooeeee’ te roepen. Ze deden de vleugels van het vliegtuig na met hun armen. En toen begonnen ze keihard te juichen! De landing was gelukt! Dat was zo ontzettend grappig. Er hing meteen een super goede sfeer op het mini vliegveldje. 

Ik vloog in ruim een uur naar Cebu. Daar had ik toegang tot de VIP lounge gekregen van de ticket office. Ze hadden bananencake en Filipijnse Ube gebakjes. Die heb ik allemaal opgegeten. Zo lekker. 

Use is een typisch Filipijnse aardappel-achtige. Fel paars van kleur. Met een soort vannootachtige-vanille smaak. Erg lekker. 

Na zo’n 4 uur vloog ik door naar Siargao. Het eiland met de vloek. Men zegt dat als je eenmaal in Siargao bent, je niet meer weg kunt. Beetje zoals Hotel California, stel ik me voor. 

Ik had op aanraden van wat vrienden gekozen voor hostel Three Little Birds. Geen idee wat ik moest verwachten. Ik kwam van een super-de-luxe groot hostel met zwembad in Coron. Dit was eerder het tegenovergestelde. Het is klein, eenvoudig en informeel. Er hing een groep locals rond. Stoere, gespierde, getatoeëerde donkere jonge mannen met lang haar. Leek op een ‘gang’. Maar het bleek het personeel te zijn. Althans, er is een manager en een chefkok. De andere mannen weet ik eigenlijk niet wat ze doen. Althans, eentje is surf-instructor. 

En er waren een paar stoere gespierde mannen die niet Filipijns waren. Maar ze leken er wel thuis te horen ofzo. Eentje leek op Floki uit de Netflix serie Vikings. Gespierde man met millimeter haar en punt baard. Ik stelde me voor. Hij was Frans en heette dus echt Floki. Althans dat was z’n bijnaam. Super stoere en aardige vent. 

Die avond kookte Italiaanse Francesca een heerlijke vegetarische pasta. Floki deelde brood uit dat hij bij de Franse bakker had gehaald. Dat brood was zo ontzettend lekker! Niet normaal. Een fantastische en super gezellige maaltijd. De Filipijnen aten als een grote familie rijst met kip. 

Ik had 3 nachten geboekt. Om daarna te zien of ik bij zou boeken of dat ik naar een nieuw hostel zou gaan. Ik was er nog niet helemaal uit. Maar op de tweede avond kookten de Filipijnen een family dinner. Je kon je er voor opgeven voor 300 pesos. Da’s ongeveer 5 euro. En dat was zo super gezellig! Heerlijk gegeten. Pasta soep vooraf. En rijst met malse kip als hoofdgerecht. Ik had in een kleine locale supermarkt Kitkat puur gevonden. Die heb ik uitgedeeld als toetje. Feestje compleet.

Stroomstoringen zijn hier dus elke dag. Op zaterdag was deze zelfs aangekondigd. Een hele dag geen stroom. Niet in het hostel maar ook niet in de restaurants en winkels. Dus ook nergens wifi. Bijzondere ervaring. ’S Avonds om 18:00 uur deed alles het weer. Gelukkig. 

Ik heb een dag surfles genomen. Super tof! Maar ook super vermoeiend. M'n ribbenkast voelt helemaal gekneusd van het peddelen voor de golf uit en het zo snel mogelijk opstaan. En ik heb medelijden met m'n schouders. Dat roeien terwijl je op je plank ligt... pfffff zo zwaar. Maar wel super tof! Als ik weer herstelt ben wil ik zelf proberen of ik het kan.

Ik heb 2 nachten bij geboekt. Ik twijfel nog of ik in de kamer zonder airco blijf. In zo’n tropisch en vochtig klimaat als hier heb je binnen echt wel airco nodig. Maar het is nog uit te houden, zolang de ventilator het doet. 

Mijn visum is nog 1 maand geldig. Dan moet ik de Filipijnen weer verlaten. Ik denk dat ik de hele maand hier blijf. Dan kan ik tenminste wat structuur in m’n dagen brengen. Want dat mis ik wel. Nu is het nog best veel uitzoeken. De afstanden zijn te groot om te wandelen. Je hebt echt een scooter nodig. Want elke keer tuktuks wordt te duur. Telkens onderhandelen over de prijs is trouwens ook vermoeiend. Want de eilandbewoners voeren altijd de prijs op als je toerist bent. 

Ik zal ondertussen moeten uitzoeken welk land m’n volgende bestelling wordt. Vietnam? Thailand? Indonesië? Cambodja? Laos? Of zal ik last hebben van de Siargao vloek en nooit meer weg kunnen??

[euroadventure]

Doha (Qatar) - Almaty (Kazachstan)

Donderdag 15 augustus

De vlucht verliep snel en relaxed. Ik zat in het vliegtuig naast een man, genaamd Ruslan, die oorspronkelijk uit Kazachstan komt, maar nu in Duitsland woont en werkt. Ik sprak hem gisteravond al kort, omdat hij net als ik de aansluiting had gemist, en nu zaten we ook nog eens naast elkaar. Hij vertelde mij meer over Kazachstan, zijn familie en zijn baan in Duitsland. Leuke en aardige man! Maakt de vlucht gelijk weer wat minder saai.

De Nederlandse dames zaten ergens achter mij in het vliegtuig. Echt kennis heb ik nog niet kunnen maken, maar dat komt vast de komende dagen wel 😊.

In Nederland had ik de taxi al geregeld, dus we kunnen zo instappen nadat we de bagage hebben opgehaald. Uiteindelijk arriveren we midden in de nacht in het AQ hotel in Almaty. Snel naar bed, want ik ben inmiddels wel erg moe 😴, aangezien ik nooit echt goed in het vliegtuig kan slapen (en dus ook niet heb geslapen).

Ik word zo rond 10 uur wakker en heb prima geslapen. We slapen in een Capsule hotel. Eigenlijk zijn onze kamers niet meer dan een hokje van 1,5 bij 2 meter (capsules), maar het voldoet prima!

Om 12 uur begint het programma. We verzamelen ons in de keuken van het hotel, eigenlijk is het meer een hostel, en daar maak ik ook kennis met de rest van de groep.

We zijn, inclusief de reisbegeleider van Nomadventure, met 12 personen. Leuk vind ik dat iedereen verspreid over heel Nederland woonachtig is. Ik ben de enige Zeeuw 😉.

Even voor het algehele beeld en omdat ik jullie dan makkelijker mee kan nemen in mijn verdere verslagen... De groep bestaat uit Thijs (reisbegeleider) en zijn vriendin Veronica, Maud en Dennis (ook een setje), Jolanda, Mirte, Dieuwke, Esther, Anne-Marie, Laura, Caro en ikzelf. Hoog vrouwengehalte, maar gaat vast gezellig worden 😄.

Na de korte kennismaking gaan we met een lokale gids de stad in. Kazachstan maakte tot 1991 onderdeel uit van de Sovjetunie. Dit is nog goed terug te zien in Almaty, ondanks de ook meer Westerse invloeden. Het was voorheen de hoofdstad van Kazachstan, maar dat is nu Astana (naar wat ik begrepen had vanuit strategische overwegingen richting Rusland). De stad heeft een paar miljoen inwoners en oogt ondanks de Sovjet invloeden best relaxed!

Het is al lekker warm in de stad rond de dertig graden, en ondanks dat de gids aangeeft veel de schaduw op te zoeken staan we bij het eerste bezienswaardigheid lekker volop in het zonnetje 😎. Ik kan nooit zo goed tegen de warmte dus het is weer even aanpassen. We stoppen als eerste bij een muurschildering op een flatgebouw. Best mooi en het blijkt dat de 'snowlapard' op het gebouw, het symbool is van Kazachstan. De sneeuwluipaard komt hier in de bergen nog veel voor.

Vervolgens stoppen we nog bij een paar oudere gebouwen uit de Sovjet tijd met onder meer glas in lood ramen, maar wat ik begreep niet van gekleurd glas. Het is glas wat ingekleurd is en nu dus ook wat langzaam aan vervaagt of verkleurd.

Ook stoppen we bij een mooi hout gekleurd gebouw waar nu een stoffen winkel in zit. Ook hier zit een verhaal achter, wat ik alleen niet meer heb onthouden 😅.

Uiteindelijk komen we aan bij de bazaar markt, waar specerijen, groenten, fruit en veel soorten kaas en vlees uitgebreid uitgestald liggen.

We mogen van alles proeven, maar de paarden- en kamelenmelk en kaasjes zijn niet aan mij besteed..bah! 😆

Ook het vlees, onder meer paard, kip, varken en koe, liggen open en bloot tentoongesteld. Het ruikt echt vreselijk! Gelukkig blijven we er niet al te lang staan.

We komen nog langs een mooie oude kerk die volledig van hout blijkt te zijn, alhoewel het binnen net van steen lijkt.

Het is wel erg mooi en indrukwekkend vind ik.

We passeren op de terugweg nog een mooi park en een vredesplein waar een monument staat voor de soldaten uit de Tweede Wereldoorlog.

Via enkele leuke straatjes zijn uiteindelijk na een tour van ik denk 2 a 3 uurtjes weer terug bij het hotel. We krijgen vervolgens een korte uitleg over de 6-daagse hike die we vanaf morgen gaan maken. Ook staat er voor iedereen een tas met eten klaar. Vooral droogvoedsel natuurlijk. Naast noten, grote dozen crackers (hoezo handig om mee te nemen?), kaasjes, noodles etc. krijgen we voor elke dag ook drie droogmaatijden. Denk aan havermout, maar ook aardappelpuree, groenten met kip etc. Beetje warm water erbij  even laten staan en klaar is kees! Ben benieuwd naar de kwaliteit, want die kan nogal verschillen weet ik.

De dozen crackers zijn natuurlijk mega onhandig en qua voedingswaarde ook niet echt top, dus ik laat er daar van een paar achter in het hotel. Die ruil ik wel om voor noodles of zo.

Uiteindelijk krijg ik er bijna alles in, maar mijn rugzak die eerst lekker licht woog, weegt nu 17 kilo, wel inclusief 2,5 liter water, maar toch...beetje veel 🙈. Nou ja, het eten wordt als het goed is minder!

Ik fris mij wat op, want vanavond eten we een gezamenlijk diner bij een leuk restaurant net om de hoek 'Navat'. Heel leuk dat de lokale gidsen eten voor ons hebben besteld, zij weten immers wat lokaal is en lekker is!

Het is al echt genieten en erg leuk om zo iedereen al een beetje beter te leren kennen 😊.

Na het eten gaan we terug naar het hotel om redelijk op tijd ons bed in te gaan. Morgenochtend vertrekken we al rond zes uur! Even voor het beeld...in Nederland is het drie uur vroeger, met andere worden we vertrekken om 3 uur 's nachts Nederlandse tijd, want ik ben nog niet gewend aan deze tijdzone 😉. 

[magheteenonsjeminderzijn]

Rond 9 uur ga ik mijn bed uit. Marcel is dan al vertrokken naar Raamsdonksveer want een klant had een bestelling nodig 😅 Marcel was er sowieso vroeg uit, rond 6 uur al. Nog even bezig geweest in de tuin, bestelbus weer teruggebracht, naar de klant gereden (uur heen en uur terug, maar hij kreeg wel een kopje koffie) en daarna door naar TICA.

Ik heb in de tussentijd alle dozen van de markt uitgepakt. Als Marcel thuiskomt moet ik nog 1 doos uitpakken, dus ik heb ook mijn best gedaan.

In de ochtend drink ik mijn yoghurt. Rond 12 uur ga ik de boodschappen doen. Linda komt eten. Ik ga lasagne maken. Lievelings eten van zowel Marcel als Linda, voor mijzelf ga ik maar weer eens wat groenten wokken en een biefstukje eten. Als ik genoeg maak kan ik dat morgen uit werk ook eten en kan Marcel nog wat lasagne eten.

Als ik de lasagne uit de oven haal ga ik mijn 3 crackers met Philadelphia eten. We kijken nog wat Olympische Spelen en dan gaat Marcel aan de slag in de tuin. Ik ga wat dode bloemetjes verwijderen. Ik zie dat hij last heeft van zijn rug maar volgens Marcel valt het allemaal reuze mee. Natuurlijk! Terwijl we bezig zijn komt Nynke aangefietst en ze zegt dat de wisseltruc met de trui is gelukt. Yes, ik kan een mooie trui aan mijn collectie toevoegen 😍 Nynke wil er maar de helft van de prijs voor hebben, ik sputter wat tegen maar daar wilt ze niet van horen en met een zoen smoort ze mijn gepruttel. Super lief, dankjewel Nynke 😘

Terwijl we nog wat aan het babbelen zijn komen de vakantiegangers aangereden. Enthousiaste begroeting van de kleinkinderen, zo leuk! Ryan heeft opa heel erg gemist dus die klimt lekker tegen opa aan. Ivy geeft mij een paar keer een dikke knuffel. We gaan achter in de tuin zitten en luisteren naar de vakantie verhalen. Ivy zit inmiddels in de jacuzzi en na een halfuur duik ik er na wat aandringen van Ivy ook in (in onderbroek en bh). Uiteindelijk komt Ryan ook nog en wordt het erg gezellig in de jacuzzi. Ryan kan ook met zijn koppie onder water en dat demonstreert hij veelvuldig.

Natas heeft het NF regime aardig vol kunnen houden en ze zegt dat ze 14 kg is afgevallen inmiddels, waarvan nog 2 tijdens de vakantie dus die is ook goed bezig!

Rond 17 uur gaan ze weer weg en om 18 uur arriveert Linda. Voor mijzelf heb ik wokgroenten met een Duits biefstukje gemaakt en Marcel en Linda gaan aan de lasagne.

Na de koffie gaat Linda nog 2 jesmonite ijsjes maken die van de week besteld zijn via de webshop. Ze zijn goed gelukt!

Rond half 8/8 uur gaat Linda weer weg. Ik geef haar nog een bakje lasagne mee. Wel afgesproken met Lin dat we voor onze vakanties misschien nog eens bij Ronald en Mirjam langsgaan in Harderwijk. Die wonen alweer 4 jaar in hun nieuwe woning en Linda is er nog nooit geweest. Ik heb vanmiddag een foto van Ronald gehad die de spijlen voor hun huis aan het schoonmaken is, dus Lin is een beetje nieuwsgierig.

De overige lasagne verdeel ik over 3 bakjes, 1 voor Marcel, 1 voor mam en 1 voor Elly.

We kijken nog naar wat atletiek op tv en dan gaan we nog even videobellen met Elly. Zij wordt morgen geopereerd in het Amstelland. Ze heeft een breuk waar ze behoorlijk last van heeft dus dat gaan ze even repareren. Ze mag ook een nachtje blijven. Francis brengt haar morgen en haalt haar dinsdag ook weer op. Wellicht dat wij morgenavond na het avondeten nog even op bezoek gaan.

We krijgen nog een berichtje van Eveline. Ze heeft een dinerbon van haar baas ontvangen en vraagt of we zin hebben om zaterdag met ze te gaan eten bij het Wapen van Zwanenburg. Nog nooit geweest, dus altijd leuk! We hadden sowieso al een date staan bij ons, en het was mijn beurt om te koken dus dat wordt dan een makkie voor mij 😅

Ron 23 uur gaan we naar boven. Nog even douchen en ik ga nog even op zoek naar de mug die mij vannacht te pakken heeft genomen, maar er is natuurlijk geen mug te bekennen. Rond 00.00 gaat het licht uit en ga ik slapen.

[negruj]

Spektakel in groep D

Om 18u werden de laatste wedstrijden in groep D gespeeld. Een verrassende laatste speeldag met 2-3 winst voor Oostenrijk in de match tegen Nederland. Daarnaast een 1-1 gelijkspel voor Frankrijk tegen Polen. Oostenrijk groepswinnaar, Frankrijk op 2 en Nederland op 3 maar door als één van de beste derdes. Wat een onverwacht resultaat. België kan morgen maar beter groepswinnaar worden. Maar wie werd er winnaar van dit alles in de prono?

Nederland - Oostenrijk: 2-3

Veel doelpunten deze match. Als je hier een goaltjeskeeper had geselecteerd zou dat een aardig aantal minpunten opleveren. Niemand koos gelukkige voor Oostenrijk. Jammergenoeg voor Maurice selecteerde hij wel Nederland. Drie minpunten liggen op hem te wachten.

Maar wat een goaltjesmatch is dit ook. Wel Filip kan er jou alles over vertellen. Hij koos er een pareltje uit en wint dankzij de vijf doelpunten 10 extra punten.

Geen Nederlandse of Oostenrijkse topschutters op jullie prono-formulieren dus over naar de matchprono.

Een onverwacht eindresultaat, wie voorspelde dit? Niemand. Enkel leider Jeff en Filip (opnieuw) kapen een puntje mee met de voorspelde winst voor Oostenrijk.

Tussenstand

Het zal niet verbazen dat Filip dé winnaar is van deze wedstrijd. Van plaats 28 schiet hij als een raket naar positie 4. Jeff diept iets daarboven zijn kloof uit naar 5 punten op de tweede.

Onderaan in het klassement profiteren Bjorn, Christoph C, Lennert, David, Jens en Christoph H. van het puntenverlies van Maurice. Ze stijgen elk een plaats.

Frankrijk - Polen: 1-1

Met Frankrijk - Polen zagen we Kylian Mbappé opnieuw op het veld verschijnen en ditmaal was hij op de afspraak. Kylian scoorde zijn eerste doelpunt van het toernooi en dat levert als topschutter meteen 2 punten op voor An, Bart, Bram P., Bram V., Charlotte, Christoph H., Evi, Gert P, Hans, Jago, Jan, Jarno, Kasper, Lars, Lennert, Lien, Maurice, Michiel, Peter, Seppe, Sofie, Steven, Stijn, Tom B, Tom V en Toon.

Beide ploegen werden ook geselecteerd als goaltjeskeeper. De ene al wat meer succesvol (tot op heden) dan de andere. Frankrijk slikte vandaag immers pas een eerste tegendoelpunt. Het doelpunt van Lewandowski betekent een minpunt voor Dave, Gert P., Hans, Jeff en Tom V.. Aan de andere kant van het veld zullen Jens en Tom B. tevreden zijn dat Polen het toernooi verlaat. Zij slikken opnieuw een tegendoelpunt. Goed voor het zesde minpunt.

Met twee doelpunten was de oogst in deze goaltjesmatch iets magerder dan de vorige wedstrijd. Toch pakt Toon vier punten mee uit deze wedstrijd.

Maar twee deelnemers wisten in de matchprono een gelijkspel te voorspellen. Seppe verwachtte een 2-2, niet helemaal correct en dus maar 1 punt. Jens daarentegen zet meteen het minpunt van de goaltjeskeeper recht en neemt de drie punten mee met een exact voorspelde 1-1.

Tussenstand

In de tussenstand zien we weer enkele leuke bewegingen. Het verschil tussen Jeff en Evi verkleint opnieuw naar 2 punten maar ook Bram P. komt zich nu moeien op plaats 3.

An (6->8), Bram V. (11 ->8) en Steven (12->10) boeken winst in de top 10.

Daar net buiten weten Bart (+2 naar 10), Toon (+11! naar 13), Lien (+2 naar 14) en Jan (+2 naar 15) zich van positie te verbeteren.

Ook Jago, Jarno, Lennert, Christoph H, Maurice, Seppe, Jens, Kasper, Charlotte en Tom B. stijgen één of meer posities.

Helemaal beneden in het klassement geeft ex-winnaar Peter (WK2014) de laatste plaats door aan ex-winnaar Thomas (WK2018).

Pechvogel van de match: Dave met 8 posities verlies.

[keynewssuriname]

Vaessen, Pherai en Kerk voelen zich thuis

Het heeft enige poos geduurd, maar voetbalminnend Suriname zal op 5 juni in het Franklin Essedstadion eindelijk Etienne Vaessen, Immanuel Pherai en Gyrano Kerk mogen verwelkomen. Suriname opent dan zijn WK-kwalificatie reeks tegen Saint Vincent and The Grenadines. Vrijdagmiddag werd in het Essed stadion de training opengesteld voor het publiek en media. Enkele enthousiaste fans gingen in op deze uitnodiging en zorgde voor een leuke sfeer. Een ding is duidelijk wanneer Keynews het bovengenoemd trio spreekt. Ze voelen zich thuis en willen geschiedenis schrijven door plaatsing voor het wereldkampioenschap voetbal in 2026. “Ik voel me lekker en heel goed”, liet Vaessen na de training optekenen. Naar zeggen van de sluitpost heeft het verhaal over Suriname en wat ze willen bereiken hem geënthousiasmeerd. Hij is dankbaar dat er moeite is gedaan om hem voor Suriname te laten uitkomen. Vaessen voorziet een hele mooie toekomst. “Wij willen het hoogst haalbare halen en dat is het WK.” Hij gelooft dat de beoogde doelstelling wel waar gemaakt kan worden. “Ik denk dat we de kwaliteit daarvoor hebben.” Vaessen vindt dat de Surinaamse Voetbal Bond (SVB) alles eromheen, waaronder de faciliteiten, goed geregeld heeft. “Dus dat geeft ons ook extra energie om echt te gaan knallen voor Suriname.” Hem werd ook gevraagd als hij het komend seizoen bij RKC Waalwijk te bewonderen zal zijn? “Nee, ik ga weg bij RKC.” Hij weet nu nog niet wie zijn nieuwe werkgever wordt. “Er is wel interesse, maar ik heb mijn zaakwaarnemer gezegd dat ik eerst wil focussen op Suriname, want we zijn met een belangrijke missie bezig.” Bij terugkeer zal Vaessen met zijn zaakbezorger aan tafel zitten en vervolgens op vakantie gaan. Oost west thuis best “Het voelt als thuiskomen”, aldus Immanuel Pherai. De middenvelder van de Duitse Hamburger SV zou, indien zijn stukken in orde waren in maart, ook deel van de eindselectie uitmaken voor de oefeninterland tegen Martinique. “Toen was al duidelijk dat ik zou komen.” Naar zeggen van de spelmaker had hij zijn keuze in principe reeds lang gemaakt, maar waren er nog enkele horden, waaronder het papierwerk. “Ik moest nog wat dingen doen en een paar kleine blessures kwamen ook ertussen, maar die WK-kwalificatie wedstrijden wilde ik niet missen.” Pherai vindt het een mooi project om voor het WK te kwalificeren. Hij weet echter dat het lastig zal worden. “Als wij eerlijk zijn moet het vooral met deze jongens haalbaar zijn. We willen de aankomende wedstrijden gaan winnen. Dat is de bedoeling en ik denk hoe je als team veranderd dat de kwaliteit met de dag stijgt.” Eindelijk bij Natio “Ik voel me gewoon op mijn gemak en kun je zeggen dat de sfeer top is. Het is een groep met aardige jongens”, aldus Gyrano Kerk. Hij was onder de indruk van de opvang binnen het team. Kerk werd al sinds het tijdperk Dean Gorré met Natio in verband gebracht, maar er kwam geruime tijd geen schot in de zaak. Naar zeggen van Royal Antwerp aanvaller had hij destijds uitgelegd waarom het zo lang duurde. “Maar dat is verleden tijd. Ik ben nu hier en wil gewoon een goede wedstrijd neerzetten.” Volgens Kerk ziet de toekomst er heel positief uit bij Natio. Voor nu geldt zijn medespelers en landgenoten zo goed mogelijk leren kennen. Hij benadrukt verder het belang van winnen en neerzetten van mooie wedstrijden, zodat de mensen trots op ons kunnen zijn. Lokaal talent Keynews sprak ook Robinhood-aanvoerder, Jamilhio Rigters, als 1 van de 5 lokaal gekozen spelers. De aanvaller vindt het altijd bijzonder om tussen de professionals te zijn. “Ik voel me heel goed. Het is altijd leuk om tussen zulke spelers te zijn en ook je bijdrage als amateur te leveren.” Rigters erkent met het laatste dat de Suriname Major League zich nog moet ontwikkelen tot een volwaardige profcompetitie. Hij merkt op dat bij Natio voornamelijk andere spelprincipes aangeleerd worden en dat het niveau hoger ligt. Rigters is weliswaar zelfverzekerd en gelooft in zijn kwaliteiten om voor het nationaal team uit te komen. Het niveau bij de nationale selectie is geen sta-in-de-weg. “Ik pas me makkelijk aan.” Behalve Rigters werden clubgenoten Jonathan Fonkel, Renske Adipi en Sercinio Eduards (Transvaal) ook geselecteerd. Robinhood centrumverdediger, Allierio Belfor, werd alsnog aan de eindselectie toegevoegd, nadat rechtervleugelverdediger Damil Dankerlui vanwege blessure noodgedwongen moest afhaken. Belfor maakte in eerste instantie wel deel uit van de voorselectie, maar bij viel bij de bekendmaking van het eindteam buiten de boot. Read the full article

[megakarina66things-blog]

WAAROM.?!OVER HET GEDRAG VAN MENSEN,NORMEN EN WAARDEN.TOLERANTIE EN GRENZEN STELLEN.---------------------------------------------------------------------IK heb al een aantal dagen een interessante discussie met manlief over het bovenstaande.Hij zei dat ik me daar absoluut niet druk over moest maken,omdat hij dat ook niet deed.ja hallo,lekker makkelijk zeg,maar ik ben manlief niet en andersom.goddank zeg.!!pffff.Maar het zal wel weer aan mij liggen wanneer ik zeg dat ik me soms,en zo niet bijna altijd kapot erger aan het stupide,onvolwassen gedrag van mensen.ik bedoel de volledige tolerantie in dit zwaar verziekte land dat volledig ontbreekt.het volledig ontbreken van vrijheid van meningsuiting. Men doet maar in dit vernederland. Men oordeelt over dingen,situaties en mensen,of veroordeeld keihard zonder de waarheid te onderzoeken.waar blijf je dan met je tolerante gedrag.?!Ik bedoel...waar trek jij je grens tussen het al of niet toelaten wat er gebeurd,bij wie of wat of waar dan ook.?ben je zo,n goedzak die alles wel best vindt,of ben je zo, n keiharde die direct een grens stelt.tot hier en niet verder.?! Bam einde verhaal.?en ook vraag ik me dan af wie mensen wel niet denken dat ze zijn om over iets of iemand te oordelen,te veroordelen of keihard af te straffen.Misschien ligt het dan ook wel aan mijn gevoel als hsp,er dat dingen en uitspraken van mensen bij mij nu eenmaal harder binnenkomen dan bij anderen.tja...Dat kan.maar ik ben opgevoed met bepaalde normen en waarden,wat dus betekent dat ik eerlijk ben,tot op zekere hoogte tolerant ben en aardig ben tegen iedereen,zolang ik dit ook terug krijg van een ander.zo werkt dat nou eenmaal.Die vraag kan ik dan ook gelijk doortrekken naar mijn situatie met de wsg,de j.p.v.d.bent. keet in Haalderen en de curator waarbij ik dus nu definitief de grens getrokken heb.tot hier en niet verder.die lui zijn te ver gegaan.constant mijn grenzen opzoeken,de grenzen van het toelaatbare telkens weer oprekken.asociaal reageren.onze kinderen opzettelijk doodongelukkig maken en mij als moeder erbij.en waarom.?waarom doen deze stukken ongeluk zo.?waarom moedwillig en met opzet hele gezinnen de vernieling in brengen,waarom hele gezinnen ontouderen.?puur en alleen maar om de perverse prikkel van het geld en het pure machtsmisbruik waar ze op kicken.Wie denkt die elite wel niet dat ze zijn om ons zo moedwillig en expres de grond in te trappen.?om onze kinderen te jatten zonder reden.wie denken ze wel niet wie ze zijn om over mensen te kunnen oordelen zonder ze te kennen.?wie zijn zij om zo over onze grenzen te gaan,en daarmee door te kunnen blijven gaan.ik ben tot nu toe heel tolerant geweest.gesprekken,mediation,zakelijke mails.maar ja,het heeft echt niets veranderd.ze blijven in de herhaling vallen.mijn kinderen lijden eronder.ik ben er bijna aan onderdoor gegaan.dus heb ik een grens getrokken.die lui hebben het ontoelaatbare ver overschreden, dus dat straf ik nu af.!!wie niet horen wil,moet dan maar voelen.!!En gezien het feit dat ik deskundig en capabel genoeg ben om dat te kunnen doen,hou ik dat zo.dan kunnen ze hoog en laag gillen.nee is nee en blijft nee.ze hebben al mijn grenzen ver overschreden.dus nu is het klaar.en wie ben ik om zo te oordelen,dan wel te veroordelen.?nou...een moeder,die 12 jaar lang zwaar getreiterd werd en nog steeds wordt tot op de dag van vandaag.dan heb ik dus het recht om terug te trappen.normen en waarden behoud ik wel.tolerant zijn in deze dus even niet,maar wel grenzen trekken.Ervaringsdeskundigen land is niet vriendelijk.althans niet in mijn situatie.aan mij de keuze om een negatieve situatie af te kappen.wat ik dus gedaan heb.wordt vervolgd in het belang van mijn gezin.Wordt vervolgd.!!!!!

[bramsnor]

Saaie dag, alhoewel ik mocht vandaag met het vrouwtje en haar vriendin op pad, was ook leuk. Heb me natuurlijk netjes gedragen, wil dan extra mijn best doen. Hopelijk zien ze dat ook, maar ze lopen zo te kletsen dat ze mijn perfecte gedrag nauwelijks zien denk ik.

Vanmiddag ben ik weer met de baas op stap geweest, ik had er niet veel zin in. Door die harde wind suist het in mijn oren en ga ik liever weer naar huis. Maar dat vindt de baas niet goed. Heb me een paar keer schrap gezet maar dan krijg ik die slipriem om mijn nek. Nou dan wil je wel.

Hij wilde weer naar een “witte jassen” figuur, gelukkig niet dat geklooi aan mijn lijf. Die vorige was wel aardig maar zat overal aan te voelen, tot zelfs aan mijn tietjes toe, vuilak! Geld dat “MeToo” niet voor vrouwenhonden. Maar het is dus beperkt gebleven tot wat info inwinnen over mij, maar helaas, ze wisten niks.

Toen heb ik nog een “sigaar” gedraaid op de dijk en zijn we weer naar huis gewandeld. Daar had ik wel zin in, heerlijk pitten in mijn hoekje. Die Snor wilde nog spelen met mij en de beer, of met een stuk boomstammetje, maar ik had er geen zin in.

Wel lekker gegeten, zat wat groenten tussen, altijd goed. Toen weer slapen, en dan de late uitlaat ronde. Gelukkig kort want het begon te regenen, daar heb ik helemaal een rot hekel aan. En nu dan klaar voor de nacht, slaap lekker.

Kato,🐕

[josjeblogt]

EN ALLEEN DE VOGELS VLIEGEN...

Er zit al dagen een liedje in mijn hoofd;

Het wil er maar niet uit;

“En alleen de vogels vliegen van Oost naar West Berlijn

Worden niet teruggefloten, ook niet neergeschoten

Over de muur, over het ijzeren gordijn

Omdat ze soms in het westen, soms ook in het oosten willen zijn

Omdat ze soms in het westen, soms ook in het oosten willen zijn”

Mijn man was de afgelopen week in Berlijn, misschien was dat de trigger.

Of misschien was het een video op het nieuws die ik zag waarin mensen uit Oost en West Jeruzalem hun visie gaven op de vreselijk oorlog die daar is uitgebroken.

Ik ben aan het wandelen met onze honden. Het is mooi weer. De zon schijnt. De honden hebben het naar hun zin.

Mijn gedachten dwalen af naar mijn jeugd. Ik groeide op in het meest langgerekte dorp van Nederland; Andijk. Het ligt aan de rand van het IJsselmeer en is ongeveer tien kilometer lang.

In Andijk woedde ook een stille oorlog. Gebaseerd op geografie en religie. Ik hoorde bij de Westers. Westers hadden hun eigen dorpshuis, hun eigen voetbal- en handbalvereniging, hun eigen kerk.

Van mijn moeder kreeg ik mee dat Westers goed waren. Oosters daarentegen waren raar. Ze mochten op zondagen niet met de auto, droegen hoedjes en zwarte kousen. Ze moesten elke dag een paar keer bidden. Als Wester ging je niet met Oosters om. Want Oosters waren raar.

Oosters hadden ook een dorpshuis en een voetbalvereniging. Er waren meerdere kerken; hervormd, gereformeerd en een die volgens mijn moeder de ‘zwarte kousen-kerk’ heette. Of misschien was dat wel de gereformeerde kerk, ik had geen idee.

Op de basisschool waar alle Westers naar toe gingen, was wel aandacht voor de (Katholieke) kerk maar wij hoefden thuis niet te bidden en gingen eigenlijk alleen maar met kerstmis naar de kerk.

Ik herinner me een fietstocht die mijn beste vriendinnetje Ingrid en ik ooit maakten. We hadden als lunch zure lappen mee, trekdrop en een flesje limonade. Als onze benen moe werden van het trappen, pauzeerden we op de dijk. Tussen de schapen. We keken uit over de lange Dijkweg waar maar geen einde aan leek te komen.

We begonnen ons, na de zoveelste pauze, af te vragen waar we waren. We moesten toch al minstens op de weg naar Lelystad zitten?

We besloten een oudere vrouw die de was aan het ophangen was, te vragen in welke stad we waren. Van haar antwoord vielen onze monden open: “Nôh moisie, dut sal ik je dr es goed uitlegge. Jullie benne hier in Andoik!”

Ergens was dat niet gek, we reden tenslotte nog steeds langs de dijk. Aan de andere kant verraste het ons ook. De huizen en de mensen zagen er namelijk nog steeds hetzelfde uit als onze eigen huizen en onze eigen moeders. Dat zou niet moeten kunnen als zij Oosters waren en wij Westers toch?

Elke zomer gingen we bollenpellen bij de echtgenoot van de kleuterjuf. Zij woonde in de polder. Een soort ‘niemandsland’.

We hadden altijd de grootste lol met iedereen die daar werkte. Nooit heb ik me afgevraagd wie nou Westers en wie Oosters waren.

Op een dag hoorde ik twee meiden, waar ik inmiddels goed bevriend mee was geraakt in de bollenschuur, praten over hun weekend. Ineens realiseerde ik me, dat zij Oosters waren!

Maar… hoe kon dat? Ze waren aardig, we hadden dezelfde interesses. Aan de muren van onze slaapkamers hingen dezelfde posters van popsterren en filmacteurs, we zongen even hard mee met de top veertig- liedjes die uit de oude radio achter onze rug schalde. Waarom liepen ze niet met zwarte kousen aan, waarom droegen ze geen hoeden? Waarom moesten zij niet bidden voor de lunch?

Ik raakte ervan in de war.

Ik ontdekte dat blijkbaar alles wat ik vroeger geloofde, niet waar hoefde te zijn. We waren allemaal tieners. Allemaal Andijkers ook.

Vorige week had ik een goed gesprek met een Libanese man, een vaste bezoeker van ons taalcafé. Hij zag er grauw uit, alsof hij al dagen niet had geslapen. Hij vertelde mij dat hij zich enorm veel zorgen maakte over zijn familie die vlak bij de grens met Gaza woont. De oorlog lijkt zich uit te breiden naar zijn land en zijn familie is niet langer veilig.

Hij vertelde me dat hij, net als ik eigenlijk, was opgevoed met het idee dat de Palestijnen anders waren. Minder. Raar. De haat was, net als bij mij in Andijk, al generatie op generatie doorgegeven in de opvoeding.

De man vertelde me dat hij, sinds hij zelf vader is van drie heerlijke jochies, toch anders kijkt naar de Palestijnen. Ook Palestijnen hebben heerlijke jochies, ook Palestijnen zijn liefhebbende vaders die er alles voor over hebben om hun kinderen veilig groot te brengen.

Hij zei: “Als we niet op zoek gaan naar de verbinding in plaats van naar de verschillen, komen we er nooit uit en zal de oorlog voortduren en vele levens kapot maken, aan beide zijden.”

Ik kreeg er kippenvel van en in mijn ooghoek brandde een traan.

Ik hoor een van mijn honden blaffen en ben in een seconde weer terug in het hier en nu.

Zoals honden van verschillende rassen heerlijk samen kunnen spelen. Zoals kinderen van allerlei achtergrond allemaal achter dezelfde voetbal aanrennen op het schoolplein.

Zoals mensen uit verschillende landen met elkaar kunnen praten en lachen bij ons op het taalcafé.

Zo zou het moeten zijn tussen de bevelhebbers van Hamas, Israël en de Palestijnen.

Ook zij zouden in staat moeten zijn te zoeken naar de verbinding in plaats van naar de verschillen.

Ze zijn Westers. Of Oosters. Allemaal anders, maar toch ook allemaal hetzelfde.

[jasminhajro13]

Wil je een kinderboek dat je kleintjes niet alleen vermaakt, maar ze ook levenslessen bijbrengt? Nou, dan moet je absoluut binnenstappen in de magische wereld van Puppy Ixi! Dit boek is een episch avontuur vol actie, waardevolle lessen en klusjes die je kinderen zullen laten springen van opwinding!

Puppy Ixi is niet zomaar een gewone pup. Hij is een energiebom vol nieuwsgierigheid en vastberadenheid om de wereld te veroveren. Hij gaat op een onvergetelijk avontuur en ontdekt dat er meer in het leven is dan alleen snoepjes en spelletjes. Hij leert de betekenis van echte vriendschap en liefde, en geloof me, die lessen zijn van onschatbare waarde!

Terwijl Ixi de wereld verkent, komt hij allerlei dieren tegen die hulp nodig hebben. Van een zielig vogeltje zonder nest tot een arme eekhoorn zonder notenvoorraad. Maar raad eens? Ixi is er altijd om de dag te redden! Met zijn ongelooflijke doorzettingsvermogen en positieve instelling leert hij hoe hij klusjes kan klaren en anderen kan helpen.

En weet je wat het beste is? Ixi ontdekt dat vriendschap een cruciaal onderdeel is van het leven. Hij leert je kleintjes dat het niet uitmaakt hoe iemand eruitziet of hoe groot ze zijn, je moet altijd aardig en zorgzaam zijn. Samenwerken met nieuwe vrienden blijkt de sleutel te zijn tot succes en de beste resultaten!

Dit boek is niet zomaar een saaie verzameling woorden. Het zit boordevol kleurrijke illustraties die de verbeelding van je kinderen prikkelen en ze meeslepen in het avontuur van Puppy Ixi. Het leert hen dat het oké is om fouten te maken en nieuwe dingen uit te proberen, omdat de grootste groei buiten onze comfortzones plaatsvindt!

Dus waar wacht je nog op? Grijp dit hartverwarmende kinderboek vandaag nog en geef je kleintjes de ervaring van hun leven! Ze zullen niet alleen genieten van het avontuur, maar ook waardevolle levenslessen leren die hen zullen helpen opgroeien tot sterke, liefdevolle individuen. Aarzel niet, pak het nu!