#het is echt niet raar hoor

[jojoxca]

Een onvergetelijke dag

Door Jojo

As long as I'm here

No one can hurt you

Don't wanna lie here

But you can learn to

If I could change

The way that you see yourself

You wouldn't wonder why you hear

They don't deserve you

- Billie Eilish

Bubbeljungle, Leiderdorp, 2013

Wat is het hier druk. Overal gillende kinderen, rennende kinderen en uitgeputte ouders.

Mama kondigde vanochtend uit het niets aan dat we naar de Bubbeljungle gingen. Wat heet, ze reed me erheen, ik werd in de ballenbak gekwakt en ze reed weer weg.

Ze zeggen het dan wel niet, ik weet dat mijn ouders moeite met me hebben. Omdat ik anders ben. Niet normaal. Omdat ik iets heb wat “autisme” heet. Dat betekent dat mijn hersenen anders werken - wat zijn hersenen?

Ze hebben me uitgelegd wat dat is (voor zover dat kon, ik ben nog maar zes), maar ik snapte er niks van. Maar als ik mijn ouders, juffen en de andere kinderen die ik ontmoet heb mag geloven, snap ik helemaal niks. Ze vinden me raar. En ik snap maar niet waarom.

Mama probeert elke kans te benutten om mij met andere kinderen te laten spelen. Ik heb de indruk dat ze dat vooral doet om even van me af te zijn. Ik voel me vaak best alleen. Maar met anderen spelen lukt me gewoon bijna nooit. Ik heb mijn eigen aparte voorkeuren met wie ik speel en anderen vinden mij raar, gek en eng.

Papa en mama hebben sowieso al niet veel geduld met mij. Vaak schreeuwen ze binnen no time tegen me, vooral mijn mama. Het maakt niet uit wat ik doe of zeg en aanpas om haar tevreden te stellen, ze blijft geïrriteerd raken en boos worden door mij. Wat ik fout doe, begrijp ik niet.

Mama is vaak aan het werk. Papa zie ik alleen één keer per week en eens in de twee weken in het weekend.

Mama heeft een nieuwe verkering. De tweede al sinds de scheiding. Hij heeft ook twee kinderen, beide jonger dan ik. Mama heeft het heel vaak over hen. Ik heb vaak de indruk dat ze meer van haar verkering en zijn kinderen houdt dan van mij. Dat merk ik aan bijna alles.

Op school zijn er problemen met mijn aandacht, thuis is er altijd ruzie om het eten omdat ik erg kieskeurig ben. Ik moet bij mama sinds ze met die man heeft gewoon eten wat de pot schaft omdat dat “gezonder” is.

Het zal wel gezonder zijn, maar ik voel me zo rot. Ik ben altijd als laatste klaar en soms moet ik huilen van vernedering.

Soms, als mijn ouders echt boos op me zijn, slaan ze me. Niet hard, hoor. Dat zei iemand tegen wie ik het vertelde. Vroeger deden ze niet anders, wordt er gezegd. “Corrigerende tikjes” worden het genoemd.

Mama zegt ook vaak dat ze me spuugzat is en ziek van me wordt, inclusief kotsgeluiden.

Vaak zeggen papa en mama een paar minuten na zo'n “corrigerend tikje” en een paar ruwe woorden weer hoeveel ze van me houden. Ik geloof het niet. Niet meer. Hoeveel zijn die woorden waard als ze het maar blijven doen?

Soms sla ik mezelf ook. Omdat het mij nooit lukt eens normaal te doen en mijn ouders niet te irriteren.

Ik zal het wel verdienen, want ik ben een last. Een blok aan ieders been.

Als mijn mama antwoord geeft als ik iets vraag, is het vaak zo: “Lientje… (diepe zucht)...", en dan net zo geïrriteerd: “Zie je niet dat ik bezig ben?”

Tja.

De tranen komen en ik kan ze niet stoppen.

Ik ren de wc's in en ga in een hoekje zitten huilen.

Niemand houdt van me. En waarom zouden ze ook? Misschien kan er gewoon niemand van mij houden…

Ik kan er maar beter niet meer zijn. Niemand zal me missen. Misschien merken ze het geeneens als ik weg ben…

De deur van één van de hokjes gaat open en er stapt een jongen naar buiten.

Ik veeg snel mijn tranen weg.

Hij kijkt naar me. Hij is niet veel ouder dan ik; ik schat hem ongeveer acht jaar.

Hij heeft donkerbruin haar en groene ogen die me vriendelijk aankijken. Hij heeft een korte olijfgroene spijkerbroek en een zwarte coltrui aan en zwarte schoenen met zwarte sokken erin. Hij heeft een ouderwetse discman in zijn hand en de dopjes daarvan in zijn oren, waar rustige muziek uit klinkt.

Hij zit onder de blauwe plekken en schrammen.

Maar wat me het meest opvalt, zijn de pleister op zijn wang en een plastic slang in zijn neus. Het soort slang waar vloeistoffen doorheen gaan in het ziekenhuis. Net geleerd op school.

Waarom zou hij die hebben?

Hij draait de kraan open en begint zijn handen te wassen. Er zitten ook pleisters op zijn handen.

Hij blijft naar me kijken terwijl hij zijn handen afdroogt.

Hij zet zijn discman uit en loopt naar me toe. Hij knielt voor me neer.

“Waarom huil je?” Vraagt hij dan.

Ik schud alleen mijn hoofd. Ik kan niet uitleggen waarom. Ik mag het niet uitleggen. Ik mag niemand vertellen wat er achter gesloten deuren gebeurt.

Hij gaat naast me zitten en slaat een arm om me heen.

Normaal zou ik zo'n arm afschudden, maar nu voelt het prettig, dus ik laat hem begaan.

“Weet je, soms is het goed om te huilen.” Zegt de jongen.

Ik begin weer te snikken. De jongen pakt me vast en ik sla mijn armen om hem heen.

Waar ik me normaal tegen verzet als mijn ouders en familie het doet, laat ik nu toe van een vreemde. Maar soms is iemand die luistert en je troost, echt troost, het beste, zelfs als het een vreemde is.

Ik begin te vertellen.

“Dat is vreselijk.” fluistert hij als ik klaar ben. “Jouw papa en mama mogen toch niet slaan?”

“Nee, dat dacht ik ook.” Snik ik. “Maar blijkbaar…”

Een tijdje zit ik te snikken. En al die tijd houdt de jongen me vast.

“Hoe heet jij?” Vraagt hij dan.

“Lientje.” Ik snuf en veeg een traan weg. “En jij?”

“Logan.” Zegt hij.

“Hé, we hebben dezelfde letter!” Ik kan alweer vrolijk zijn.

“Ja, best wel cool. Wil jij ook muziek luisteren?” Vraagt Logan.

“Ja!” Fluister ik.

Hij stopt één van de dopjes van zijn discman in mijn oor en drukt op play.

Het nummer begint met een hoop geschreeuw. Ik vind het prachtig.

Dan komt de beat, en een rustige vrouwenstem.

“Try to break one's heart, in perpetuity.” Zingt ze.

Ik vindt het prachtig. Die beats in combinatie met haar stem zijn geweldig.

“Wie is dit?” Vraag ik. Ik heb nog nooit zoiets gehoord.

“Soap&Skin. Dit nummer heet "Sugarbread".” Zegt Logan.

“Suikerbrood!” Roep ik uit. Die twee woorden Engels ken ik!

“Precies.” Logan straalt. “Ik hoor naar de radio te luisteren, maar zij is mijn favoriete zangeres.”

“Mooi.” Fluister ik.

Het volgende nummer begint. Een viool, met soortgelijke beats, en dan de stem van diezelfde vrouw.

“Zo mooi.” Fluister ik. Ik heb helemaal kippenvel.

“Ja, hé?” Vraagt Logan.

“Hoe heet dit nummer?” Vraag ik.

“Marche Funèbre," Zegt Logan. “Het betekent “dodenmars” in het Frans.”

Hij draait het nummer een paar keer opnieuw.

Hij doet zijn discman af. “We moeten teruggaan. Mijn ouders zullen me wel zoeken. En ze zijn al zo bezorgd om me… Hé, mijn ouders hebben net eten besteld. Wil je mee-eten?”

“Eh… hangt ervan af wat het is… Ik eh… ben nogal moeilijk met eten.” Fluister ik.

“Oh, maak je niet druk. Je vindt het vast lekker. Kom.”

Logan trekt me mee naar een man en vrouw met blond haar. Hij heeft zijn donkerbruine haar dus niet van hen.

“Papa, mama, dit is Lientje.” Zegt Logan. “Mag ze mee-eten?”

“Tuurlijk, we hebben genoeg!” Antwoordt zijn moeder.

Ik word enthousiast verwelkomd door zijn ouders. Ze hebben twee dienbladen met kartonnen doosjes op tafel gezet.

Ze doen de doosjes open…

Dit is een droom. Patat en kipnuggets!

“Hmm, nuggies!” Zeg ik veel te hard. Logan glimlacht alleen maar.

We eten en delen samen het bakje appelmoes. Logan vertelt over zijn school, zijn prestaties als vechtsporter (zwarte band!), zijn familie en over zijn hond, Sofie.

“Heb jij huisdieren?” Vraagt hij.

“Ja, een kat. Hij heet Sokje. Hij is zwart met witte pootjes, vandaar.” Zeg ik.

“Grappige naam. Schattig.” Zegt Logan.

“Ik… waarom… Ik vroeg me af-” begin ik.

“Waarom die slang in mijn neus zit?” Maakt Logan mijn zin af. Blijkbaar is hij gewend aan dit soort vragen…

“Eh… ja. Ik heb nog nooit zoiets gezien… is het voor je eten?” Domme vraag, hij eet gewoon normaal.

“Nee. Het is voor mijn zuurstof. Ik ben ziek.” Zegt Logan.

“Ziek? Wat heb je dan?” Vraag ik met een klein stemmetje.

“Ik heb kanker. Leukemie.” Antwoordt hij.

Oh nee, he. Dat vreselijke woord heb ik net op school geleerd en het klinkt echt doodeng.

“Leukemie? Wat is dat?” Fluister ik hees. Ik voel me echt heel klein en dom…

“Leukemie betekent dat mijn bloed ziek is. In je bloed zitten hele kleine dingen die helpen om je gezond te houden, zoals de soldaatjes. Bij mij zijn die soldaatjes bijna allemaal ziek en ze zijn met te veel. Ze houden ook de gezonde dingen tegen, zoals de taxi's, die zuurstof naar je lichaam brengen.” Zegt Logan.

“En daarom heb jij die slang.” Fluister ik.

Hij knikt. “En die zieke soldaatjes houden ook de plakkertjes tegen die zorgen dat het bloed stopt met stromen als ik wondjes heb. Vandaar die blauwe plekken en schrammen.” Fluistert Logan. En die hele uitleg heeft hij me glimlachend aangekeken.

“Kan je beter worden?” Vraag ik.

Zijn glimlach verdwijnt.

Hij schudt zijn hoofd. “Nee, ik word niet meer beter.”

Hij kijkt weg. Ik leg mijn handje op die van hem.

“Ik had medicijnen die me weer beter zouden maken, maar die werken niet meer… ze kunnen niks meer voor me doen.” Er glijdt een traan over zijn wang.

Ik huil meteen weer mee. Stomme gewoonte!

“Dus binnenkort ga je…” Fluister ik.

“Ja. Ik ga naar de hemel.” Fluistert hij.

Zijn ouders kijken ons aan. Ook zij hebben tranen in hun ogen.

“Hoe oud ben je?” Fluister ik.

“Acht.” Fluistert Logan.

Hij heeft nog maar twee maanden, vertelt zijn moeder. Dan gaat hij.

Uuthofasie, zeggen ze.

“Wat is uuthofasie?” Fluister ik.

Ze lachen even. Ik heb zo'n moeite met moeilijke woorden…

“Euthanasie.” Zegt zijn moeder. “Ze gaan Logan een prikje geven zodat hij geen pijn meer heeft. Zo kan hij rustig naar de hemel."

Naar de hemel. Wat erg. Opa is vier jaar geleden naar de hemel gegaan, maar ik weet allang niet meer hoe dat voelde…

Maar opa was tweeëntachtig. Logan is nog maar acht…

Maar dan glimlacht Logan weer. “Maar ik ga er het beste van maken nu ik nog leef.” Hij pakt mijn hand weer vast en vraagt: “Ga je mee?”

“Nee, dat durf ik niet hoor!” Zeg ik tegen Logan.

“Kom op, Lien. Het is niet eng. Je kunt het.” Zegt Logan.

We staan bovenaan zo'n grote toren met elastieken waar je je doorheen moet laten vallen en overheen kunt kruipen - een “spinnentoren” noemt Logan het - en ik vind het doodeng. Straks val ik, of breek ik iets, of raak ik gewond… wat zal mama dan zeggen? Die zal dan heus-

Logan knijpt in mijn hand. “Kom. We gaan samen. Als je valt, vang ik je op.”

“Echt waar?” Fluister ik.

“Ja, echt waar. Kom, spring maar. Eén, twee… drie!”

Ik spring, tegelijk met hem. Ik gil, maar hij houdt me stevig vast.

Na twee verdiepingen vind ik het niet eng meer en kruipen we samen over het net. Ik snap nu waarom Logan het een spinnentoren noemt; die netten lijken net spinnenwebben.

Logan doet alsof hij Spiderman is en ik probeer hem na te doen.

Ineens roept hij: “Vijand in zicht!” En hij neemt een sprong, grijpt me vast en trekt me tegen zich aan. We vallen het laatste stuk naar beneden en landen gierend op de mat.

Logan knijpt in mijn hand die hij nog steeds vasthoudt. “Nu mag jij zeggen wat we gaan doen.”

“De fietsjes! Ik wil naar de fietsjes!” Zeg ik.

We verlaten de plek via de enorme bek van een haai met enorme tanden.

Ik kijk even achterom naar de haai. De bek zit in het midden, de rest is gebouwd in stijl van een schip. Aan de linker- en rechterkant staan enorme schelpen met joekels van zeewezens erin. Gadver, wat zijn ze groot.

“Ze kijken recht in je ziel.” Fluister ik.

“Kom. Ze doen jou niks zolang ik bij je ben.” Fluistert Logan.

We hebben de hele dag de grootste lol. We rijden op de fietsjes en botsen expres tegen elkaar op, we bouwen een fort met de enorme legostenen, we springen samen op het springkussen - en gooien met de enorme rubberen ballen - tot we moe zijn, Logan rent rond en maakt oerwoudgeluiden en ik doe met hem mee. We rijden samen op een sleetje van de sleebaan af en gieren het uit als één van ons eraf valt.

Na een paar uur hebben we even een momentje samen, zonder andere kinderen.

Logan pakt mijn hand weer vast.

“Je bent een bijzonder meisje, Lientje.” Zegt hij.

Bijzonder? Ik? Ik weet niet wat ik hoor.

“Jij bent ook een bijzonder jongetje.” Fluister ik.

“Ik wil je iets geven.” Fluistert hij. Hij graait in zijn zak.

Het is een sleutelhanger in de vorm van een prachtig wit vlindertje met zwarte randjes om zijn vleugels en zwarte stipjes in de hoeken.

“Het is een koolwitje,” Zegt Logan. “Die staat voor onsterfelijkheid en wedergeboorte. Het is mijn belangrijkste bezit. En ik wil hem aan jou geven.”

“Waarom?” Fluister ik.

“Omdat jij hem verdient. Ik heb nog nooit zo'n goede vriend gehad.” Zegt Logan.

Ik voel de tranen weer komen. Maar nu hou ik ze niet tegen.

Logan trekt me in een knuffel. Ik knuffel hem terug.

Ik stop het koolwitje in mijn broekzak.

“Mag ik je nog iets geven?” Vraagt Logan.

“Wat dan?” Vraag ik.

Hij komt steeds dichterbij en dan geeft hij me een kusje.

Ik word knalrood. Ik ben nog nooit door een jongen gekust.

“Dank je.” Fluister ik.

Logan zegt niks. Maar de blik in zijn ogen zegt genoeg.

Uiteindelijk is het sluitingstijd en tijd om naar huis te gaan.

Logan geeft me een laatste knuffel en fluistert: “Dank je wel, voor deze onvergetelijke dag.”

“Jij ook bedankt.” Fluister ik.

We laten elkaar niet los.

Tot zijn moeder roept: “Logan! Kom je? Oma wacht op ons!”

“Ja, mama!” Logan laat me los, knijpt in mijn hand, zegt “tot snel” en rent achter zijn moeder aan.

En dan gaat het mis.

Ik zie dat Logan ineens stopt met rennen, voorover buigt en naar zijn borst grijpt.

Ik wil iets roepen, gillen, maar er komt geen geluid uit mijn keel.

Hij valt recht naar achteren.

Ik ren naar hem toe.

Zijn moeder houdt hem vast. “Logan! Wat heb je! LOGAN!”

“Mama… het doet… zo'n pijn.” Fluistert Logan.

“Blijf maar ademen, lieverd. Blijven ademen.” Fluistert zijn moeder, die inmiddels aan het huilen is.

“Kan niet… Ik kan het niet meer, mama.” Logan huilt nu ook.

Wat gebeurt hier? Ik vind het eng en begin ook te huilen.

Zijn moeder pakt mijn hand ook vast.

“Lientje…” Fluistert Logan.

Dan zegt hij niks meer en wordt hij slap.

Zijn ouders huilen en houden hem vast.

En dan snap ik het. Zijn hartje wil niet meer. Hij gaat naar de hemel.

“Het is goed, jongen. Ga maar. Je zult geen pijn meer hebben.” Fluistert zijn vader.

Nee, het is niet goed! Ik wil niet dat mijn beste vriend naar de hemel gaat! Niet nu! NIET. NU!

Er komen mensen binnen. Ambulancepersoneel, denk ik. Ook daar heb ik laatst les over gehad.

Ze drukken op zijn borst en luisteren naar zijn hartje.

Dan schudden ze hun hoofd.

“Is hij… is hij nu in de hemel?” Fluister ik.

Zijn moeder kijkt me aan en knikt. “Ja, schat. Hij is nu in de hemel. Hij is nu een engeltje.”

“Nee,” Snik ik. “Nee, nee, nee… koolwitje, nee! Koolwitje, kom terug!”

Zijn moeder trekt me tegen zich aan.

De mensen van de ambulance tillen hem ergens op.

Zijn ouders omhelzen elkaar en ik zie hoe ze bij elkaar huilen.

En dan zie ik mama binnenkomen.

Ik ren naar haar toe en val huilend in haar armen.

“Lientje? Meisje toch, wat is er?” Vraagt mama verschrikt.

Ik moet zo hard huilen dat ik niet kan praten.

Logans ouders komen en vertellen haar het hele verhaal.

Mama streelt mijn haren en fluistert lieve woorden. Maar het helpt niks. Ik wil mijn lieve koolwitje terug.

Als ik wat rustiger wordt, fluistert mama dat we naar huis gaan.

We lopen langs de ambulance, waar Logan nu op een soort bedje ligt. Zijn oogjes zijn dicht, alsof hij slaapt, maar het is fout. Alles hieraan is fout.

“Wil je nog iets tegen hem zeggen?” Fluistert mama.

Ik knik.

Ik geef hem een kusje en fluister: “Vaarwel, koolwitje. Ik zal je missen. Je was mijn allerbeste vriend. Bedankt voor deze onvergetelijke dag.”

Het is druk buiten. We staan met zijn allen om het graf heen.

Ik sta voor het kleine kistje met een rode roos in mijn hand.

Niet te geloven dat mijn allerbeste vriend in dat kistje ligt.

Ik frummel aan het koolwitje dat Logan me gaf. Mama heeft het heel mooi voor me aan een kettinkje gedaan, zodat ik hem altijd bij me kan dragen.

De dienst is net afgelopen.

“Mag ik nog even alleen zijn met hem?” Fluister ik.

Mama knikt en laat me even alleen.

Ik kniel voor de kist.

Mama zegt dat Logan altijd bij me zou zijn, alleen niet fysiek. En als ik om een teken vraag…

Ik leg mijn hand op de kist en fluister: “Logan, als je me hoort, geef dan een teken.”

Even gebeurt er niets.

Dan komt er een koolwitje aan gevlogen.

Hij landt even op de kist, loopt wat rond en vliegt dan weer verder.

Ik kijk het kleine witte vlindertje na.

“Dag, koolwitje.” Fluister ik. “Ik hou van je. Bedankt voor de onvergetelijke dag.”

Bij dit verhaal hoort het nummer “(This Is) Water” van Soap&Skin, afkomstig van het album “From Gas to Solid / you are my friend”.

[dwalendinhetniets]

Widm 2017 - aflevering 6

Sanne ik snap je helemaal, ik vind van die poppen ook echt doodeng

OMG hebben ze nu echte mensen op de plaats van de poppen gezet??? Daar zou ik ook echt de tyfus van schrikken

Volgens mij is Diederik een beetje geïrriteerd met Imanuelle lol

Hmmm Sanne en Thomas hebben best wel wat enveloppen gemist

Hahaha Sanne met haar dubbele verbondjes

(Het woord 'buitenvrouw' is echt verschrikkelijk en ik hoop dat ik het nooit meer hoor)

"Het pletteland" (met amerikaans accent uitgesproken) Jochem dat is echt geweldig hahaha

Zie Jochem blij zijn omdat hij gras mag maaien met een tractor

Die communicatie op de tractoren ging niet heel soepel, misschien hadden ze van te voren wat meer afspraken moeten maken over wie welke letter doet enzo

Ooh moeten naar de rodeo?? Laat maar ze moeten mensen zoeken 😂

Belt Imanuelle nu voor €10?? Als je ook kan bellen voor €1000??

Thomas, als je vertelt dat je overal naar kijkt, hoe komt het dan dat je langs de €750 loopt???

Diederik is echt een mood, ik zou ook mensen hun dag niet willen verstoren

😯 €20 ipv €750

Dat was een raar gesprek tussen Thomas en Sanne, ik vertrouw die twee niet

Ohh Imanuelle mag twee mensen kiezen, ik dacht maar één. Dat betekend dus dat er straks maar twee mensen hun scherm zien en er dus misschien vijf mensen doorgaan 👀

Imanuelle kiest toch voor Jochem en Diederik

Jeej iedereen door

[dagenvanonrust]

Einzelgängers deel 2: Een ander soort liefde: Hoofdstuk 13

Luna verschijnt weer in de deuropening van de keuken, droog en gehuld in enkel haar ondergoed en een wit t-shirt en kijkt me fronsend aan. 

‘Wat…wat is er?’

‘Hmm,’ zegt ze terwijl ze met haar duim haar onderlip streelt. ‘Je haar wordt lang.’

‘Oh, eh, ja. Dat kan.’ Ik kijk haar vragend aan.

‘Daar moeten we dringend wat aan doen. Heb je toevallig een schaar en een trimmer?’

Een minuut of twee later zit ik op de rand van het bad, me nog steeds afvragend waarom ik me in hemelsnaam heb laten overhalen. Luna staat paraat met een schaar.

‘Ben je zeker dat het te lang is?’ vraag ik in een laatste poging haar op andere gedachten te brengen.

‘O ja, absoluut, m’n vaders’ haar heb ik trouwens ook al een paar keer gedaan en hij was er iedere keer reuze tevreden over, geen zorgen dus.’

Ik sluit mijn ogen en zucht. ‘Goed dan, doe maar.’

Ze begint met enkele voorzichtige knipjes aan mijn voorhoofd en aan mijn oren; ze neuriet hetzelfde melodietje dat ik eerder hoorde toen ze aan het keukenraam een sigaret rookte. Nu komt het me wel bekend voor. ‘Welk liedje is dat eigenlijk?’ vraag ik.

‘Geen idee. Het is een liedje dat m’n moeder vroeger voor me zong. De tekst herinner ik me niet, maar de melodie is me altijd bijgebleven. Hou je hoofd nou stil.’

In mijn hoofd zing ik het melodietje mee, maar het schiet me niet te binnen waar ik het eerder gehoord heb. 

‘Oke, probeer je hoofd zo te houden,’ zegt Luna terwijl ze mijn hoofd naar beneden duwt, en ik hoor haar rommelen in de kast, hoor hoe een snoer in het stopcontact wordt gestoken, de trimmer die een zacht zoemend geluid maakt.

Ik voel Luna’s hand in mijn nek, de tondeuse die als een kleine grasmaaier over mijn huid schraapt, zie plukjes donker haar naar beneden vallen. En dan: 

‘Oeps.’ Het geluid van de tondeuse verstomt.

‘Oeps?’ vraag ik.

‘Nou eh, ja. Maar geen zorgen, ik moet gewoon even… ja, wat moet ik nu eigenlijk?’

‘Luna...’

‘Het groeit vast snel terug’, zegt Luna met een klein stemmetje. 

Ik sta bruusk recht, bekijk mezelf in de badkamerspiegel, neem er een handspiegeltje bij om de achterkant van mijn hoofd te kunnen zien en zie een kale plek van ongeveer vijf vierkante centimeter.

Ik draai me om. Luna en ik staren elkaar zwijgend aan… en barsten dan in lachen uit.

‘Het spijt me, Ben,’ zegt Luna wanneer haar lachbui zo goed als uitgewerkt is. ‘ik zwéér je dat dit me nog nooit eerder is overkomen. Je hebt gewoon een raar hoofd.’

‘Ja hoor, het is de schuld van mijn hoofd,’ zeg ik mee lachend. ‘Jou valt echt helemaal niks te verwijten.’

‘Alles er maar meteen af?’ 

‘Waarom ook niet,’ zeg ik. ‘Leef je maar uit.’ Opnieuw hoor ik het zoemende geluid van de tondeuse en vallen er dikke plukken haar op de badkamervloer.

‘Zo!’ zegt Luna wanneer ze klaar is, en ze neemt een grote stap naar achter. Haar ogen glunderen, wat alleen maar een goed teken kan zijn, of dat hoop ik toch. ‘Nee maar, je ziet er knap uit hoor, je kan zo in een of andere oorlogsfilm.’

Ik wrijf over mijn hoofd en bedenk me dat mijn haar nooit eerder zo kort is geweest  en dat het best wel als een soort bevrijding aanvoelt. ‘Het staat me inderdaad wel,’ zeg ik verbluft terwijl ik voor de badkamerspiegel sta en mijn hoofd heen en weer voor de spiegel  beweeg.

Luna giechelt en klapt in haar handen, wat een ontzettend schattig zicht is. En als ik nog niet verliefd op haar was, dan ben ik het nu.

[woordenweb]

Deel 26. Mijn hart bonkt in mijn keel terwijl ik de telefoon hoor overgaan. De geluiden van de muziek in de zaal verderop verdwijnen op de achtergrond. De seconden duren zo lang, dat mijn gedachten alle tijd hebben om alle kanten op te schieten. De gedachte die het meeste blijft hangen is spijt, en de neiging om toch meteen weer op de rode knop te drukken. Terwijl ik in paniek overweeg om op te hangen, wordt het na de derde toon stil. Er wordt opgenomen. Waar ik een boze, of koele toon verwachtte te horen, word ik begroet met een zachte "Hé.." Ik draai me van mijn vrienden af, en zonder me af in een hoekje om hem zo duidelijk mogelijk te horen.

Ik vergeet meteen alles om me heen, evenals de reden dat ik hem opgebeld had. "Hee..", antwoord ik. Het blijft stil van mijn kant. Het voelt alsof ik van de zijlijn wil kijken hoe dit gesprek verder zal verlopen, terwijl ik deze zelf moet gaan voeren. "Wat is er?" Ik voel me meteen zelfbewust door deze vraag. Waarom bel ik hem ook! Wat kan ik nou van hem verwachten?! Wat wil ik nou bereiken? "Sorry dat ik je bel, maar ik wilde toch even zeggen dat ik het heel raar vond dat je me via A's telefoon hebt gebeld vorige week. Ik snap dat nog steeds niet. Ik wilde dat toch gezegd hebben". Ik struikel over deze woorden, maar de woordenkost overwint het wederom van mij. "Ik weet het. Sorry, ik was echt heel ver heen. Dat had ik niet moeten doen.", klinkt zijn stem zacht. Het lijkt alsof hij iets wil gaan zeggen, waardoor ik nog niet reageer. Het blijft echter stil.

[iklees]

De Versierde Bedstee / Havank

Schaduw #17

Een loodgieter wordt opgehangen, met een briefje 12/12 erbij. Daarna een gymnastiekjuffrouw op een meisjesschool, 11/12, en aan de andere kant van het Kanaal, in Parijs, een advocaat, 10/12. Schotland Yard en de Sureté tasten in het duister. Gelukkig is Hoofdinspecteur Carlier, aka De Schaduw, bij de zaak betrokken.

'Ik hoor,' zei Hoofdinspecteur Roger Clifford eindelijk, nadat hij dat adres te Cassis-sur-Mer had genoteerd, 'dat u met de Yard samenwerkt in zake die… eh… idiote moorden?' De Schaduw knikte. 'Idioot?' vroeg hij. 'Dat weet ik nog niet zo. 't Dient nergens toe, de tegenstander te onderschatten. Ik ben bang, dat we met een sluwe en uitgeslapen gast te doen hebben. Samenwerken, zei u? Ja, uiteraard, al benaderen we het geval van nogal verschillende kanten. En feitelijk dateert die samenwerking pas van gisteren. Na die derde moord, die, om zo te zeggen, op mijn eigen jachtterrein is gepleegd.' Hij keek Roger Clifford vragend aan. 'Bent u met de toedracht van 't geval op de hoogte?' Hoofdinspecteur Clifford, een struise vent aan de veilige kant van de veertig, haalde glimlachend de schouders op. 'Helaas,' zei hij. 'Ik moet toegeven dat ik m'n wetenschap, een schrale overigens, voornamelijk uit de kranten heb. Raar geval overigens, wat! Ik hoorde van de Superintendent, die toevallig een mededeelzame bui had, dat er weinig schot in 't geval zit. Is dat uw opvatting ook, Mr. Carlier?' 'Jorkins is een pessimist,' zei de Schaduw. En peinzend voegde hij er aan toe: 'Jorkins is een man die nooit of te nummer zal gedogen dat zijn fantasie er met hem vandoor gaat. En tòch, Mr. Clifford, heeft dat in ons beroep soms z'n voordelen. Vindt u niet?'

Vroeger heb ik aardig wat van de avonturen van De Schaduw gelezen. Nu doet het toch echt wel oudbollig aan. Het is het genre van detectiveverhaal -- niet echt 'policier', ondanks de agenten -- waarbij de speurder meer weet dan de lezer, en dat pas aan het licht komt bij het Grote Exposé. Voor Nederlandse lezers anno 1961 was het verband tussen de slachtoffers waarschijnlijk niet meteen duidelijk. Een televisiekijker (BBC First!) vandaag de dag, kan zich alleen maar verbazen dat zelfs een inspecteur van Schotland Yard niet meteen onderzoekt of de meest voor de hand liggende connectie ook de juiste is.

[gewoonkarin]

Ik weet van veel dingen weinig. Over de Gaza bijvoorbeeld. Ik hoor en lees velen met een mening en verbaas me daar soms over. Ik vind oorlog geen goed idee en een hele foute hobby. Moet je gewoon niet doen. Maar verder? Weet ik over de Gaza weinig tot niets.

Verkiezingen. Wat ik wel weet is dat ik geen enkele partij een warm hart toedraag. Ik lees over minder asielzoekers maar lees niet dat ze wat gaan doen aan de doorstroming voor asielzoekers. Procedure drastisch verkorten want het kan toch niet zo zijn dat je mensen drie jaar ophokt om er dan achter te komen dat asiel niet van toepassing is. Ik lees over meer huizen bouwen maar hé, een grote groep inwoners van Nederland gaan we verliezen aan de dood. Dan heb je toch lege huizen? Ik lees over inkrimping van de veestapel. We willen toch alles goedkoop? Dan krijg je schaalvergroting want anders krijg je het financiële plaatje niet rond. De gemiddelde boer zou echt wel anders willen. Het minimumloon nog verder omhoog? We willen dus graag nog meer gaan betalen voor onze boodschappen en alles wat we consumeren. De consument betaalt immers. Jammer dat je dan met je minimumloon nog steeds krap bij kas zit. Van het gas af. Hoe dan. De overheid stimuleert het investeren in zonnepanelen en warmtepompen maar gemeenten bepalen of ze wel of niet toestemming geven voor het plaatsen en installeren en de energiebedrijven verhalen de kosten waar zij mee te maken krijgen weer op de brave burger. Zit je daar met je minimumloon in een huurhuis met ingenieuze installatie, hogere huur daardoor en een duurder energiecontract. De zorg. In plaats van voorkomen proberen we te genezen. De overheid geeft weer geld uit aan domme campagnes in plaats van geld uittrekken voor gratis sporten voor hen die wel willen maar niet kunnen betalen. Btw van groentes en fruit weg, dan is goed eten voor iedereen een optie. Wacht, btw eraf is te moeilijk, dat kan zomaar niet. Btw erbij dan weer wel. Raar gebeuren daar in het Haagse.

Ik weet te weinig. Bij ons in de gemeenteraad zitten mensen die ook te weinig weten. Daarom wordt extern kennis naar binnen gehaald. Kapitalen worden uitgegeven voor plannen waar menig wenkbrauw opgetrokken van blijft staan. In debat met scholieren leggen ze het af. Meer smoesjes dan argumenten.

Ik moet gaan kiezen en kan het niet. De roeptoeters schreeuwen maar het is nietszeggend. Ik zweef nog.

Ik weet weinig tot niets over veel dingen maar ben me daarvan bewust. Ik begrijp vaak niet waarom er niet simpel wordt gedacht. In oplossingen. Zonder politiek gekonkel. Daar komt alleen maar herrie van, net als door wandelgangen.

[oceanic-recollection]

Ik ben leren en wil spreek

<TSF> je bent echt aan t leren!

<TSF> jouw nederlands is heel goed, anontje! nederlands is echt een raare taal, denk ik, maar je spreekt het wel goed.

<TSF> als je een beetje meer nederlands willen leren, je moet alleen met mij praten, hoor. ik weet een beetje nederlands, zelfs, als je kan het niet zien~!

[phanniephobic]

hoi schatje (nu klink ik als een vieze oude vent maar ik ben een 15 jarige dw maar je bent gwoon zo iemand waartegen ke schatje zegt)

hi babe :’)

[euroadventure]

Villetta Barrea - Cascata delle Callarella (Riserva Naturale Regionale Monte Genzana e Alto Gizio) - Pacentro

Donderdag 26 en vrijdag 27 mei

Het is relaxed wakker worden op een camping, wetende dat ik niet alles hoef in te pakken vandaag 😊.

Ik ben van plan op tijd te vertrekken voor mijn wandeling van bijna 19 kilometer, maar ik klets uitgebreid met beiden buurtjes waardoor het snel een uur later wordt. Maar ach wat geeft het 🤷‍♀️, ik heb vandaag alle tijd! Het enige wat ik vandaag in de gaten moet houden is het weer. Het is behoorlijk warm en er is de komende dagen onweer voorspelt. Wanneer ik naar de lucht kijk en het zou er zo uitzien in Nederland, dan weet je zeker dat er zo een pittige bui kan komen. Inmiddels heb ik ook geleerd dat in Zuid-Europa dit niets zegt. Ook al is het benauwd of is de lucht donkerblauw het kan zo overwaaien 😁.

De route die ik wil wandelen loopt horizontaal over de bergwand waardoor er enkel bij het begin en op het eind wat klimwerk te wachten staat. Merendeel van de route loopt dus redelijk vlak.

Ik loop door een bos, lekker in de schaduw, met af en toe een opening waarbij ik schitterende uitzichten heb over Lago Barrea en het plaatsje Barrea.

Na ruim twee uurtjes, inclusief een lunchstop op een rots met uitzicht, kom ik aan in Barrea.

Het is een heel oud stadje, met zeer smalle straatjes voorzien van trappen en...trappen 🙈. Ik dwaal door de oude straatjes, het is een doolhof, maar ook een openluchtmuseum. In een barretje drink ik nog een latte voor ik aan de terugweg onderlangs het meer begin.

De route terug valt wat tegen. Ik loop parallel aan het meer maar zie het meer haast niet door de vele bomen. Daarnaast loop ik ondanks het vele groen juist nu vol in de zon. Met temperaturen van om en nabij 30 graden is het voor mij soms best afzien.

Tegen half vijf kom ik weer aan bij de camping. Ik neem een heerlijke warme douche en de rest van de middag en avond breng ik in mijn luie stoel onder mijn nieuwe luifel voor mijn campertje door. 'S avonds haal ik op aanraden van de buren een pizza in het dorpje. Het is heel de dag droog gebleven, wat is het heerlijk genieten in Italië!

De volgende ochtend vertrek ik weer. Ik ruim alles op mijn gemakje op, ik heb geen haast. De mensen uit het noorden van Nederland vertrekken ook, maar de mensen uit het Brabantse Geldrop blijven nog twee nachten staan. We zeggen elkaar gedag en gaan weer ieder ons eigen weg.

Ik rijd vanaf nu alleen nog richting het noorden. Als ik er goed over nadenk 🤔, ben ik eigenlijk al bezig met de terugweg naar huis, want zuidelijker ga ik niet meer komen...🙃...best raar eigenlijk. Gelukkig duurt de terugweg nog wel drie maanden 🤣😜!

Ik rijd na een stop bij een grote supermarkt richting een heel klein plaatsje waarvandaan ik een korte wandeling naar een waterval kan maken. Het pad is maar een kilometer lang, maar volgens de reviews doe je er een uur over...toch niet alleen maar stijgen zeker 😳?

Nou, het valt enorm mee. Ja er moest zeker geklommen worden, maar ik liep er in slechts dertig minuten al naartoe...

Wanneer ik bijna bij de waterval arriveer hoor ik het in de verte rommelen. De lucht wordt ook langzaamaan wat donkerder...Ik loop toch nog even door ondanks dat ik tusse de bomen loop, niet al te veilig natuurlijk wanneer het onweert. De waterval is niet groots, maar wel tof! Hij valt anders naar beneden dan menig andere waterval en bevindt zich min of meer in een grot.

Het begint harder te rommelen. Er is bij de waterval ook een jong stel die ik waarschuw voor het komende onweer. Door het gekletter van het water werd het gerommel overstemd.

Ik blijf maar heel kort en loop gauw weer terug richting de parkeerplaats in een recordtijd van 20 minuten 😉. Bij de parkeerplaats hoor ik de eerste harde klap en een paar minuten nadat ik wegrijd blijken er al overal plassen op de weg te liggen. Niet veel later rijd ik ook in een lichte regenbui.

Wanneer ik kort daarna arriveer op een camperplaats in het plaatsje Pacentro, barst de bui pas echt los. Onweer, veel regen, maar ook hagelstenen kletteren op het dak van mijn campertje. Ondanks dat ik de raampjes iets open zet, is het benauwd binnen in mijn campertje die kort daarvoor nog een paar uur in de volle zon en ruim dertig graden heeft gestaan 🥵.

Gelukkig na een half uur wordt het minder en een klein uurtje later is de bui helemaal voorbij. Wat een verademing, het is buiten nu heerlijk afgekoeld!

Eind van de middag loop ik nog het oude centrum in van Pacentro, waar te zien aan de borden, vandaag of deze week de renners van de Giro d'Italia nog doorheen gefietst hebben.

Het centrum is indrukwekkend! Dit stadje is gezien de drukte (nagenoeg niemand) echt een verborgen pareltje. Op diverse gebouwen nog mooie fresco's die de geschiedenis van het stadje weergeven.

Morgen hoop ik dat het weer beter is want ik had een route gezien hoog in de bergen met panoramisch uitzicht.

De verwachting is echter bewolking en vanaf ongeveer 13.00uur onweer en regen. Ik vertrek morgen gewoon op tijd en kijk wel wat wel of niet lukt. Ik loop natuurlijk niet graag in een onweersbui op een bergtop, maar misschien kan ik toch nog een uurtje of twee een panoramisch uitzicht meepikken 😊.

[pegsstuff]

Vandaag ben ik exact 6 maanden oud. Ik werd op 11-02-2021 geboren. Ik ben al zo groot dat ik niet meer naast vrouwtje in de auto mag zitten. Dat is jammer want dat vonden wij samen best wel gezellig. Het is niet meer veilig voor mij. Vrouwtje heeft de achterbak van haar auto voor mij leeggeruimd en er een zacht kussen met grote handdoeken in gelegd. Er liggen altijd veel schone handdoeken voor mij in de auto, want ik ben een smeerkees als ik weer door de plassen en modder heb lopen kuieren. Ze heeft het zo gemaakt dat zij mij aan veiligheidsriemen kan vastmaken om mij veilig te vervoeren. Ik spring er vanaf de grond gemakkelijk in op het commando 'Car'. Zo groot ben ik al!! Onder het rijden kan ik via de achterruit naar buiten kijken want daar zitten allemaal natte neuzen op de ruit....maar het liefs kijk ik de andere kant op. Dan leg ik mijn kopje op de leuning van de bank en kijk met verliefde oogjes naar vrouwtje en volg ik alles wat ze doet. Want ze doet soms raar hoor! Ik zie dat ze smelt als ze mijn lieve kopje zo ziet kijken... 😍 Wij zijn toch 2 handjes en 4 pootjes op één buik... ècht een goed team samen! Meestal zet ze de muziek hard aan en zingt dan heel hard mee ... ik weet dan niet of ik mijn neus omhoog moet gooien om dan mee te gaan zitten janken...want het is ook niet te lelijk om aan te horen... meestal hou ik maar mijn kopje schuin en kijk vragend naar haar op...om aan te geven dat ik niet echt snap wat ze aan het doen is... als het me echt te veel wordt ga ik er bij liggen en kan ze me niet meer zien. Maar .... zij ..... zij denkt dat ze daar een miljoenenconcert aan het weggeven is met mij als enige toehoorder. Ik laat haar maar...toe maar vrouwtje... ik hang aan je lippen.... tenslotte moet jij ook altijd de stank van scheetjes ondergaan omdat ik thuis altijd graag aan jouw voeten lig en de hele avond poepjes laat 😜 dat komt door de puppybrokken waar zoveel eiwitten in verwerkt zitten...tsja...het is van beide kanten geven en nemen...zo gaat dat tóch ?¿🐾🐕🦮 #hulphondinopleiding #Cato #blacklabrador #blacklab_squad #dogsofinstagram #pupsofinstagram #pups #puppy #puppyoftheday (bij Cuijk) https://www.instagram.com/p/CScI40ADPxD/?utm_medium=tumblr

[wankelbaar]

Welke kenmerken doen je denken dat je ADHD hebt? Tegenwoordig denken heel veel mensen dat door de eigenschappen die onder andere op tiktok besproken worden, maar dit zijn altijd dingen die ook normaal zijn of eigenschappen van andere zaken, zoals een te hoog iq, kunnen zijn. Het onderzoeken is natuurlijk altijd goed als het je rust zou kunnen geven of kan helpen op een andere manier! :)

Het is nogal een hele waslijst, in der tijd is mij ook wel gezegd dat mijn concentratieproblemen door mijn depressie kunnen komen en/of ik te weinig uitdaging heb omdat ik een iets hoger IQ heb (net niet hoogbegaafd). Maar ik ben nu ondertussen meer dan 2 jaar verder, zit niet meer in mijn depressie en ben eigenlijk heel gelukkig en ik loop nog steeds tegen dezelfde problemen aan. Mijn psychologe zei ook dat het geen kwaad kan om te testen. Ze zei zelf dat ze niet gespecialiseerd is in ADHD. Maar als ze zo mijn problemen hoorde en weet hoe ik mij gedraag in sessies en dat vergelijkt met haar andere vrouwelijke patiënten met ADHD, dan zou het haar niet verbazen als die diagnose eruit komt.

Oké de symptomen:

-Ontzettend impulsief, altijd al geweest van kinds af aan. Dat is iets waar mijn ouders ook mee gestruggeld hebben. -> bijkomend probleem: vaak zeg ik op die moment ja uit mijn enthousiasme op dat moment, maar vaak moet ik dan later afhaken en/of zie ik later pas de gevolgen in.

-Hyper Talketive: 1. Heel veel praten in het algemeen. 2. Mensen onderbreken en hetgeen wat ik denk meteen zeggen omdat het voor mij relatable is en ik wil relaten of omdat ik anders hetgeen wat ik wou zeggen meteen vergeet -> wat eigenlijk heel onbeleefd is. 3. Ik kan nooit mijn spraakvolume beheersen als ik praat, vaak ben ik heel luid als ik bv. enthousiast ben of veel passie heb over het onderwerp. Dat is iets dat onbewust gebeurd en al veel mensen tegen mij hebben gezegd. 4. Heel rare sprongen maken in gesprekken voor andere mensen. Zij snappen vaak niet vanwaar ik ineens kom in een gesprek terwijl dat voor mij logisch is want ik ben in mijn hoofd al 10 stappen verder.

-Voor alles maar dan ook alles herinneringen en taken in mijn Google agenda zetten in mijn gsm zodat ik een melding krijg en die dan moet afvinken als ik klaar ben. Dan is die taak ook doorstreept in mijn agenda eens ik die heb afgevinkt. Als ik dit niet doe dan vergeet ik het volledig en doe ik het ding niet. Wekkers helpen daar niet bij, want dan zet ik die gewoon af en is de taak "weg" in mijn hoofd. Al mijn medicatie moet ook in het zicht staan en een melding hebben, zodat ik visueel en met afvinken er aan herinnerd word. Als ik dit niet doe vergeet ik die te nemen. Toen ik de eerste keer consequent medicatie moest nemen toen ik startte met de pil was dit echt chaos. Ik had een wekker en vergat dit dan zo vaak omdat ik gewoon de wekker uitzette.

-Ik structuur alles heel erg om gewoon door de dag te kunnen komen. Lijstjes en meldingen voor alles. Maar to-do lijstjes werken niet, daarvoor heb ik de meldingen nodig. Vb. Ik heb een standaard lijstje met dingen die ik moet meenemen en afvinken als ik een weekend bij mijn lief ga slapen. Als ik dit niet doe vergeet ik dingen, belangrijke dingen zoals mijn medicatie.

-Extreem uitstelgedrag: ik heb de super harde druk van een deadline nodig, de avond op voorhand bv. voordat ik mijzelf kan motiveren om in actie te schieten. Vb. Mijn examens in juni, het was één week voor mijn eerste 2-3 examens die snel op elkaar volgde. Ik had nog niets gedaan en mijn lief sprak mij daarop aan. En ook al wist ik dat ik moest beginnen, het ging niet. Uiteindelijk ben ik dus ongeveer een week op voorhand begonnen en toch ben ik op al mijn examens geslaagd en niet gewoon 10/20 maar mooie cijfers ook. Dus ook al stel ik zo hard uit, dan nog lukt het mij om op zo'n korte tijd het toch gedaan te krijgen. Ik weet dat dat niet gezond is want dan ga ik mentaal en fysiek compleet over mijn grenzen. Maar het gaat niet anders dan zo.

-Deels mijn hoogsensitiviteit ook, ik vraag me af stel dat ik de diagnose heb, of dat dan niet heel hard samen hangt ook.

-Emoties: heel hard blijven steken in mijn emoties. Sinds kinds af aan was het dat wanneer ik boos wat ik niet meer te kalmeren was, nu eigenlijk ook nog. Ook al wist ik op die moment, ik moet kalmeren want ik word bv. meer en meer gestraft door mijn ouders, dan nog kon ik niet stoppen. Woede is een heel duidelijk voorbeeld voor mij van blijven steken in emoties.

-Concentratie: ben continue met andere dingen bezig en met minstens 2-3 dingen tegelijk bezig. Altijd al als dagdromen bestempeld geweest, kan ook gewoon niet ADHD zijn natuurlijk. Ik moet op zen minst met 2 dingen tegelijk bezig zijn anders kan ik niet studeren of tekenen voor mijn studie.

-Hyperfixatie: ik kan heel erg gefocust te werk gaan als in hyperfixatie. Dat uit zich bv. in gesprekken maar ook op veel andere vlakken. Bv. in gesprekken: een bepaald onderwerp dat mij erg interesseert, ik kan niet stoppen met praten over dat onderwerp en ben dan zo in to het onderwerp dat ik eigenlijk de andere mensen rondom mij niet echt meer hoor. Dat is iets dat mijn lief al heel erg is opgevallen. -> Hobbies: ik heb quasi iedere maand een nieuwe hobby en ben altijd aan meerdere (creatieve) projecten en hobbies tegelijk bezig. Een vb.: ik heb op dit moment meerdere hobbies in progress staan op mijn kamer: mijn naaimachine voor een topje dat ik aan het maken ben, polymer clay hangertjes die ik nog moet afwerken, 2 haakprojecten waar ik beiden mee bezig ben, schetsboeken die open liggen, borduren, en mijn juwelen-maak-gerief. Ik kan geen één van die projecten opruimen/opbergen want ik ben met ze allemaal bezig.

-Stilstaan: ik vind het mentaal erg moeilijk om stil te staan omdat ik altijd met zoveel dingen tegelijk bezig ben in mijn hoofd en ik niet in staat ben al die gedachten te stoppen of kalmeren. De enige manier waarop ik soms kan stilstaan is opschrijven.

Ik dacht altijd dat mijn problemen gewoon aan mezelf als persoon lag en dat het normaal was om zo hard te strugglen. Maar ik ben nu pas beginnen beseffen dat het niet normaal is dat ik zoveel moeite moet doen om "normaal" door de dag te komen. Tot nu toe is het mij academisch altijd goed gelukt, omdat ik snel leer en misschien omdat het gecompenseerd wordt door een iets hoger IQ? Maar ik merk nu met mijn universiteitsstudie dat het moeilijker en moeilijker wordt en dan studeer ik nog maar halftijds door mijn rugproblemen. Maar binnenkort ga ik terug opbouwen en richting voltijds gaan en ik heb het gevoel dat ik dan compleet ga crashen. En dan ben ik dus op ADHD gekomen en herkende ik zoveel problemen/symptomen.

Het zou ook niet zo raar zijn, want mijn papa heeft heel duidelijke ADHD verschijnselen en hijzelf en zijn ouders & zus zeggen allemaal dat als mijn papa nu op school had gezeten hij gegarandeerd de diagnose ADHD had gekregen. Ik wist gewoon niet dat alles waar ik mee strugglde symptomen van ADHD in vrouwen kunnen zijn. Omdat er gewoon zo weinig algemeen geweten is over ADHD in vrouwen en meisjes. Want meisjes/vrouwen vertonen meestal niet het hyperactieve en soms agressieve gedrag dat jongens met ADHD vertonen. Deels omdat vrouwen van jongsaf aan leren te maskeren, dat is dezelfde reden waarom meisjes met autisme pas laat worden gediagnoseerd.

Wat denk jij anon? Heb je zelf misschien ADHD?

[nicolewannabees]

sad recap

op vrijdag 19 maart was er de nasleur van een slopende nacht. ik kan er niet teveel woorden aan vuil maken, want het is 1:15 AM en ik moet nog studeren voor mijn tentamen dat over minder dan 8 uurtjes begint. gelukkig heb ik een wettenbundel kunnen scoren vandaag in de Scheltema boekwinkel. ook heel erg last minute, maar wauw wat een prachtige winkel is dat. wat deed ik überhaupt ooit in de ako? In ieder geval, over de nasleur van die nacht. donderdagnacht op vrijdag 19 maart was een verdrietige nacht. Hij heeft me weer ‘aangeraakt’. om iets heel stoms. een doodnormaal berichtje naar een oud klasgenoot. hij was dronken. hij was helemaal de weg kwijt. hij heeft aan mijn haar getrokken en erop gebeten. ik heb zoveel haar verloren, misschien wel 600. daar kunnen die gummibeertjes niet tegenop. en hij heeft zo hard op mijn vinger gebeten dat ik dacht dat ik hem misschien kwijt zou zijn. het is mijn rechterringvinger en hij doet nog steeds pijn. er is denk ik niks ernstigs met het bot maar de zenuw voelt heel raar aan. en de littekens worden vast ook niet fraai. hij heeft ook in mijn scheenbeen gebeten. ik probeerde mijn gezicht te beschermen. ik heb het uitgegild. ik was zo bang. hij kneep mijn keel dicht. zo vaak. zo lang. ik kreeg geen lucht. ik dacht echt dat ik out zou gaan. ik was echt zo bang. wat een klootzak is het toch ook. ik heb klappen gehad tegen mijn hoofd. mijn gezicht. vuisten. hij heeft in mijn hoofd gebeten. het is een dier. en de volgende ochtend deed hij alsof er niks gebeurd was. ik kan niet wachten tot ik weg ben. 

maar goed, het lichtpuntje van de dag was dus rond 3 uur s middags. we reden in het centrum van Amsterdam, onderweg om twee leuke vrienden te ontmoeten. ik zat op de achterbank en ik keek naar buiten. het was een zonnige en stralende dag. mensen waren buiten. ondanks mijn vervelende nacht was ik toch blij, blij om het mooie weer, het vooruitzicht om mijn vrienden te zien en de bezigheid op straat. en toen zag ik hem. hij stond in een deuropening tussen de steigers en zijn collega's. hij was aan het werk. lang, slank, donkerbruin haar, groene ogen, een prachtige baardgroei, werkkleding met verfspetters, een botstructuur waar je u tegen zegt, alles klopte. onze blikken kruisten en ik denk dat ik hem slechts twee seconden heb aan kunnen kijken, maar het was genoeg. want hij keek terug. god, wat leek hij op Des. ik schrok even, dacht even dat ik hem zag maar gelukkig was dat niet zo. ik keek hem nog even na en hij keek nog steeds. mijn binnenste ontplofte bijna. ik kan me niet heugen wanneer ik zulke vlinders voor het laatst heb gevoeld, in de zin van op het eerste gezicht. want natuurlijk houd ik van Des, ik mis hem en ik hoop dat hij mij kan vergeven. ik kan niet wachten om hem tegen me aan te drukken. maar jeetje, echt bizar. mijn eierstokken rammelen er nog steeds van. en hij keek terug nota bene! hij keeeek teruggg! seconden later wist ik al dat het gevoel niet weg zou gaan. ik zou spijt gaan krijgen dat ik niet naar buiten ben gestormd om een of andere stomme reden, ook al zit mijn abusive boyfriend nietsvermoedend op de stoel voor me. we parkeerden de auto gelukkig niet ver van de plek waar ik hem had gespot. en we liepen naar het centrum. ik probeerde krampachtig te onthouden hoe ik terug zou moeten lopen, maar ik ben een ramp met ruimtelijk inzicht. ik wist dat ik hem niet uit mijn hoofd zou krijgen dus ik heb direct na het kruisen van onze blikken een herkenningspunt voor mezelf aangewezen. St Antonius School. een grijs gebouw, kon niet missen. we liepen verder en ik wist dat ik rechtsomkeer moest maken. zo’n kans laat je nou eenmaal niet lopen. het gebeurt werkelijk nooit dat iemand mij zo erg beroert. mijn kut lekte en ik was spontaan vergeten dat ik overal pijn had. met een slimme truc wist ik mijn gezelschap te lozen voor een goede 20 minuten. met het excuus dat ik even eten ging halen bij de Albert Heijn en daarna ‘verdwaalde.’ ik heb geluk gehad met het feit dat ze toch onderweg waren naar de kapper, en dat ik ze daar dus kon opzoeken. ik heb dus werkelijk de stoute schoenen aangetrokken en ik ben teruggelopen naar die plek. ik zag er niet uit. ik had geluk dat ik makeup op had, maar mijn gezicht was bont en blauw van de klappen. ik was vastbesloten, want hoevaak krijg je nou zo’n kans? ik stond op een gegeven moment voor dezelfde deuropening, meende ik, en ik tuurde naar binnen. hij stond er niet, maar wel een heleboel andere mannen die daar werkzaam waren. ik overwoog bijna om terug te lopen, maar gelukkig heb ik niet toegegeven. een vriendelijk uitziende man stond te telefoneren in het zonnetje en hij leek leiding te geven over het zooitje ongeregeld van al die hardwerkende mannen in werkkleding. ik wachtte geduldig af tot hij klaar was. hallo, zei ik. wat zijn jullie aan het doen? iets met een beton nog wat aanleggen, ik heb nauwelijks onthouden wat hij zei. ‘ik zoek iemand, zei ik met een veinzende glimlach.’ gelukkig hield ik daarna mijn mond want hij maakte mijn verhaal af. ik wist niet wie, maar goed ik ‘kende’ hem. gek genoeg bleek hij gelijk te weten over wie ik het had. ‘ik zal wel even een foto laten zien’. hij googelde zijn naam en ja hoor, een paar professionele portretfoto’s van hetzelfde knappe gezicht doken op. wellicht een paar jaar jonger maar het was onmiskenbaar. ik vroeg heel ongegeneerd en abrupt of ik zijn nummer mocht. hij vroeg wat ik er mee ging doen. ‘nou, een berichtje sturen.’ ja volgens mij bedoel je deze schilder, hij is net weg samen met zijn collega. ik had hem dus net gemist, maar ik heb wel zijn nummer bemachtigd. ‘zeg maar dat je een schilder nodig hebt.’ mijn buik gierde van de zenuwen en opwinding. ik kon haast ruiken dat hij wist waar ik op uit was. wellicht was dit wel een routine voor hem. daar komt weer een nat kutje vragen om die knappe schilder die ik af en toe inhuur. eenmaal thuis heb ik zijn naam gegoogeld, en inderdaad dezelfde foto's verschenen. gemaakt in 2009. godverdomme wat perfect. op de foto's heeft hij nog een babyface, maar nu, ruim 11 jaar later is hij natuurlijk alleen maar knapper geworden. ouder, ruiger, meer Des. Des is ook 38. ik houd niet van jonkies. en gelukkig heeft deze jongen geen social media. althans, heb niks gevonden. ik heb zijn nummer. en ik ga hem in bed praten, geloof mij. 

[lateforitall]

De stappen van soep eten

Geschreven door Tessa

[ CW - eten - verstoord eetgedrag] Voor je verder gaat een waarschuwing over de inhoud: deze blog gaat over eten en verstoord eetgedrag. 

Soms zit er ineens een champignon in mijn hoofd. Die blijft daar om aandacht vragen tot ik het gegeten heb. Superhandig, want als vanzelf ontstaat er zo een gerecht omheen. Regelmatig verrassend lekker. De kans dat ik het een tweede keer precies zo kan maken is klein. Wat jammer is voor de mensen met een favoriet Tessa gerecht. 

Plezier, iets goed kunnen én externe bejubeling zijn perfecte hulpmiddelen voor mijn brein dat de dopamine en noradrenaline logistiek niet al te best regelt. Klinkt in principe als een succesrecept voor de beste maaltijden ooit. 

Maar helaas. Koken, maar ook eten, is soms een grote uitdaging met mijn chaoshoofd. Het is ook de perfecte illustratie van hoe lastig het soms is om mijn aandacht bij één ding te houden. Dus, welkom bij het avontuur dat soep eten heet. 

Mmmm soep. Yum. 

Het is lockdown én avondklok dus welke dag het is weet ik niet. Maar ik voel me raar en merk dat ik cynisch reageer op berichtjes van vrienden. 

Ik ga m’n checklist af. 

Moet ik naar de wc? Nee

Heb ik het koud? Ja

Heb ik dorst? Nee

Honger? Nee

Wacht... 

Hoe laat is het? Kut. Te laat voor boodschappen. Veel te laat voor avondeten. 

Wanneer at ik voor het laatst? 

Toen ik mijn medicatie nam. Vier uur nadat ik opstond. Dus ik at zeven uur geleden voor het laatst. Een banaan. Honger is waarschijnlijk gekomen maar ook weer afgedropen toen het te lang genegeerd werd. Heeft waarschijnlijk een tijdje staan roepen maar werd niet opgemerkt.

Het betekent ook dat ik mijn medicatie 3,5 uur geleden had moeten nemen.

Ok. NU! Eten en medicatie.

Even een slok drinken. En Heinzi aaien. Zoeken of er een soeprecept is met knolselderij want die ligt daar langzaam kleiner te worden.

 Als ik een berichtje zit te lezen bedenk ik me ineens weer dat ik eten zou maken. En medicatie zou nemen. Ongeveer 20 minuten geleden.

Ok. Eerst bedenken wat ik in huis heb want er is bijna niets en een keuze maken terwijl ik door kastjes ga zoeken loopt nooit goed af. Dat wordt zoeken zonder te kunnen kiezen. Vallen er allemaal dingen uit kastjes, die ik er dan weer terug in moet gooien.

De lichtbruine verpakking met veel groene blaadjes komt ineens in m’n hoofd voorbij. Ohjaaaa, ik kocht kant klare soep. Hippe, biologische, vegetarische soep. 

Voor dit soort momenten is soep altijd het beste (makkelijk te eten, warm, comfort). En deze hoeft zelfs alleen maar in de pan en warm gemaakt, wat niet mijn favoriet is, maar wel heel simpel.

 ‘Best gezond’ <> ‘bullshit, de verpakking liegt’‘Best gezond’ <> ‘bullshit, de verpakking liegt’‘Best gezond’ <> ‘bullshit, de verpakking liegt’

FUCK YEAAA de keuze is gemaakt. Noodzakelijk om direct één been te verplaatsen zodat de rest van mijn lichaam volgt want anders heb ik alweer drie nieuwe dingen opgestart.

In mijn hoofd noem ik de stappen die ik moet doen. 

‘Opstaan.’ ‘Naar de soep lopen.’ 

Voordat ik de soep bereik loop ik langs het pannenkastje dus, hé, logisch om eerst een pan te pakken. En als ik daar toch ben direct de kookplaat aan te doen.

Oh en dat doosje van mn ontbijt moet bij het oud papier anders staat het er morgen nog. In de kelder zit poes Cthulhu onder z’n brug van dozen naar me te staren. Ik probeer een foto te maken maar het licht is lelijk. Wacht. Shit. Ben ik nou weer oud papier vergeten aan de straat te zetten? Even opzoeken wanneer dat is. Internetbrowser openen. Soeprecept zien. 

Ohja... Terug. Soep pakken. Goed. Zoals bij elke kooksessie besluit ik bij de pan te blijven en geduldig te roeren tot het warm is. 

‘Duurt maar even.’

Roer. Roer. Roer.

Er is altijd een moment dat ik toch even trots ben dat ik geduldig bij die pannen sta. Daarna is er ook altijd minstens één moment dat ik ineens ergens anders ben. Niets nieuws, dus ik probeer mezelf heel bewust bij het roeren van de soep te houden. Zo saai. Roer. Roer. Roer. Niet roeren is geen optie. De lepel loslaten is als mezelf afschieten naar iets anders wat ik kan doen. Roer. Roer. Roer. 

En dan hoor ik ineens de scheidsrechter van de buurman fluiten en heb ik door dat het pijnlijk stil in huis is. 

Wacht!! Muziek. Dat helpt altijd. Waar is m’n muziek. Muziek helpt. Welk liedje. Mmmm. Moeilijke keuzes.

De keuze voor het perfecte roer liedje heb ik nog niet gemaakt als ik de soep hoor. Het zit deels aan de bodem maar is ook klaar om te eten. 

Tevreden kruip ik in m’n hoekje. Neem een slok drinken.

Shit. Medicatie. Als ik die nu neem heb ik er wat aan als m’n eten op is. Kan ik het meteen niet meer vergeten.

Ik moet een nieuwe strip en als ik die pak zie ik een kadootje liggen dat ik al weken wil versturen. Laat ik die vast in het zicht leggen. Welk kaartje zal ik erbij doen? Een schattig zeehondje erbij of een wasbeertje? Stop ik er ook confetti in? 

Als ik het op tafel leg zie ik dat ik ook mn medicatie in de hand heb.

Medicatie. 

Of had ik die nou wel voor het koken ingenomen? 

Wacht. Soep. 

'Loop terug naar je hoekje. Neem je medicatie. Eet je soep.’ 

Die zin herhaal ik bij elke stap die ik zet. Want elke stap die ik zet kan ook ineens een andere kant op gaan. 

‘Neem je medicatie. Eet je soep.’ ‘Neem je medicatie. Eet je soep.’

Het is smerige soep. Maar ik troost me want op dit soort momenten is er weinig wat ik wel lekker zou vinden. De brokjes, die nog net gekauwd moeten worden, zijn hele gezonde stukjes broccoli vertel ik mezelf. 

‘Eten! Straks voel ik me er beter door.’

Het is alsof ik weer 6 ben en met een bol deeg, wat ooit een hap volkorenbrood was, in mijn mond zit. Slikken is moeilijk.

Zo groot mogelijke happen besluit ik. Dan ben ik er t snelst klaar mee. Het is een taak die volbracht moet worden. Geen pleziertje.

Tijdens het eten lees ik een boek en ineens ontdek ik dat ik vergeet te eten. De randjes zijn al koud geworden. Gatver.

‘Eten. Grote happen.’ 

Tussendoor maak ik even een foto van mn kommetje soep. Het ziet er zo smerig uit. Maar ook grappig. En als ik er over wil schrijven is dat handig. Mijn camera ligt gelukkig naast me. Als ik vervolgens de foto al naar mijn telefoon geïmporteerd heb en zit te bewerken realiseer ik me dat ik alwéér vergeet te eten. Camera weg. Telefoon weg. 

‘Eten. Grote happen.’

In mn hoofd moedig ik mezelf aan. Niet alleen omdat het smerig is. Ook om te proberen mijn hoofd bij de taak van eten te houden. 

Als ik ineens weer aan het zoeken ben naar een passend liedje voor het diner met de koude randjes, en opnieuw vergeet te eten schuif ik m’n telefoon over de grond van me af.

‘Eten. De helft is al op. Daarna kun je blowen. En lezen.’

‘Eten. Grote happen. Eten. De brokjes zijn maar gezonde stukjes broccoli.’

.

.

.

.

Veel ADHD-ers hebben een verstoord tijdsbesef. Late For It All weet je wel. Voor mij betekent het onder andere dat een ‘normaal’ dagritme echt veel makkelijker is als ik externe referenties heb. Huisgenoten om mee te eten. Mensen om me heen die ik zie eten en drinken. Externe werkafspraken die op een bepaald moment van de dag plaatsvinden waardoor er automatisch een ochtend, middag en avond is. Maarja, lockdown en alleen wonen, weg referenties. De hele dag heb ik om mijn dingen te doen. Veelal eigen projecten of achter de schermen werkzaamheden. Het maakt niet uit wanneer ik dit doe. Rond een uur of drie in de middag lijkt er altijd een schakelaar om te gaan in mijn hoofd. Vanaf dan word ik vaak ergens ingezogen. Heerlijk, werken als het buiten donker wordt. Maar als ik dan ineens ergens in zit dan is soms ook de tijd ineens voorbij. Waardoor ik soms vergeet te eten. Vergeet boodschappen te doen.

Toch heb ik dit soort dagen niet zo vaak op het moment. Wat echt knap werk is als ik kijk naar de totale structuurloze ruimte van niets en alles op dit moment.

Dat gegeven heb ik, niemand is verbaasd, geanalyseerd. Want hé. Als ik weet hoe iets zit is het ook makkelijker er nog beter in te worden. 

Tessa wordt een goede volwassene aflevering honderdduuzendzessenzestig.

JEEEZUS TESSA. KOM OP. JE BENT 38 JE KUNT TOCH ZEKER WEL GEWOON FATSOENLIJK KOKEN? EN ETEN! JE HEBT VRIENDEN DIE DAT DOEN TERWIJL ZE GOOCHELEN MET LUIERS EN SCHETTERENDE KINDERTV OP DE ACHTERGROND HEBBEN. 

Dit soort dingen zeg ik niet zo vaak meer tegen mezelf sinds ik mijn diagnose heb. En weet waarom dit soort dingen soms gebeuren. En, hoezeeeeeee, dat er blijkbaar heel veel mensen zijn die dit soort dingen herkennen. En ook hebben! Wowww.

KOKEN

Heuj: Ritalin! Koken is bijna altijd een proces van in mijn hoofd herhalen wat ik moet doen omdat ik anders ineens andere dingen doe. Met medicatie is dat nog steeds zo maar het kost veel minder moeite. Vaak kan ik zelfs de afwas tussendoor doen. Wat FANTASTISCH is. Want hoooozeeeee, huis op orde houden. (Vertel ik misschien ook nog wel eens wat over. Als ik durf.) 

Mijn kookeiland van 1 kookpit en een oven. Beperkingen zijn als een cool spel wat ik wil winnen. Als ik oplossingen moet bedenken en creatief moet zijn is de kans een stuk groter dat ik er plezier in heb. En mijn aandacht erbij kan houden. Dus ik heb een oven en één kookpit en ik heb nog nooit zo vaak, zo lekker voor mezelf gekookt.

ETEN

Ik blijf een stuk aardiger tegen mezelf nu ik weet hoe het komt dat ik soms vergeet te eten. Loslaten dat ik altijd een maaltijd zou moeten kunnen maken maakt het een stuk makkelijker om goed voor mezelf te zorgen. Nu hou ik vooral aan dat het belangrijk is om te eten en dat ik dat zo gezond mogelijk wil doen. Daarom probeer ik nu de volgende dingen altijd in huis te hebben:

Yoghurt (jeuj altijd makkelijk te eten)

Bananen (niet perse lekker maar t is makkelijk eten en werkt goed) 

Noten en repen (gezond, energie, makkelijk eten)

Alles om een echt lekkere soep te maken

Rauwe groenten zoals komkommer, wortel, radijs, paprika (gezond en kan ik altijd eten

Als eten moeilijk gaat omdat ik mezelf geen tijd gun of het te lang vergeten ben helpt het me om eerst iets makkelijks te eten. Daarna kan ik beter een keuze maken wat ik nog meer wil eten én lukt het beter om dat klaar te maken.  Soms kies ik ervoor mijn eten staand aan het aanrecht te eten terwijl ik naar buiten kijk. Interessant genoeg en toch zo min mogelijk kans op afleiding tussendoor. Snel en zonder heen en weer lopen is soms gewoon de beste keuze.

<3

PLEZIER EN NIEUWIGHEID/ EERVOLLE VERMELDING 

Toen we in maart 2020 moesten isoleren had ik geen eigen woning. Rondreizen zat er niet meer in. Maar gelukkig was daar de uitnodiging voor een quarantaine huishouden met de beste Wouter Pieterse die zijn huis opende voor mij en Judith Hontstrouw. 

Niet alleen had ik ineens een fantastisch huis aan zee en fantastische huisgenoten. Ook brachten we samen structuur in structuurloze tijden. 

Wouter is een geweldige kok die met alle liefde elke avond een vegan maaltijd voor ons toverde. Daardoor at ik met een extra goed geweten zoooooveel nieuwe dingen. Ik ontdekte van alles. Vooral ook nieuwe combinaties. (Win win win voor mijn brein). Maar ook had ik mede ADHD puppy en isolatie buddy Judith om samen te jubelen over het eten. We begonnen overdag met praten over de heerlijke dingen die we al gegeten hadden en ons verheugen op wat we nog meer voor lekkers zouden gaan eten. Ondertussen snuffend als wij nog laat met werkdingen bezig waren en de geuren uit de keuken kwamen. En daarna altijd volle verbazing te kijken naar de minstens drie pannen gerechten en samen vol verbazing wowwww wowwwwww te roepen. 

Eten is in chaotische momenten vaak een noodzakelijk iets voor me. Maar dit zorgde ervoor dat eten een speciaal moment op de dag werd. Wat me er ook aan herinnert dat ik nog genoeg te vertellen heb over wat met liefde een thuis krijgen deed voor het accepteren van hoe beperkend ADHD kan zijn. Én dat dat dus blijkbaar los staat van de waarde van mij als persoon. (HEBBEN JULLIE OOK ZO’N ZIN OM DIT TE LEZEN????)

<3 <3 

Als je dit herkent dan hoor ik graag welke trucs jij heb gevonden voor dit soort situaties. 

Herken je dit niet, lees dan vooral om te begrijpen.

yum soep

[weraceasone]

Ik heb nou al denk ik die docu 10 op pauze gezet... ik heb pas 7 minuten gekeken. Maar honestly ik krijg bij dat stukje over Jos z'n eerste jaar in F1 een beetje het gevoel dat hij de schuld bij Michael legt dat het voor hem allemaal niet goed is gegaan... terwijl hij vroeger altijd zei dat hij zoveel van Michael geleerd had... verder is zo ongeveer de enige persoon die ik tot nu toe kan tolereren is Sophie

2: Maar ook even ter contrast hoor. Het verschil tussen Jos en Michael, aangezien ze dus vroeger vrienden waren toen hun kinderen jong waren... Jos tegen Max: Je moet winnen, je moet perfect zijn *gebruikt alle scheldwoorden die hij kan bedenken* Michael tegen Mick: Weet je zeker dat je dit wilt doen? Je mag het ook puur als hobby doen hoor, je hoeft niet professioneel coureur te worden... Hmmm, ik vraag me af wie van de twee de betere vader is... ik moet eerlijk zeggen dat ik deze documentaire zo vreselijk vond om te kijken, ik had eigenlijk al zoiets ervan verwacht maar omdat ik dacht dat het toch wel een beetje gefocust zou zijn op formule 1, besloot ik toch maar om door te kijken. ik wist dat Jos een foute man was (om het maar even zo uit te drukken) maar dat het zo erg was... en het is inderdaad wat je zegt, er is zo’n groot verschil tussen hoe Max en Mick zijn opgevoed. ik kan me echt niet voorstellen hoe het is om met een vader als Jos op te moeten groeien en altijd maar ‘ja’ te moeten knikken en je hoofd te moeten laten hangen. het schoot ook echt totaal in mijn verkeerde keelgat toen Sophie zei dat Max wilde voetballen, maar dat dat niet mocht van Jos. vond het ook zo gek om Jos te horen zeggen dat omdat hij tweede rijder was er nauwelijks focus op hem was en dat hij daardoor niet zijn volle potentie heeft kunnen laten zien. dan denk ik... is dat letterlijk niet nu wat er met Alex gebeurt? en dan vind je jezelf wel een soort van zielig?

ik heb hier zoveel gedachten over, dat wat ik hierboven heb geschreven volgens mij echt nergens op slaat, maar die hele documentaire heeft me gewoon zo van mijn stuk gebracht. vind het persoonlijk ook raar dat Ziggo deze hele documentaire heeft gemaakt en zal uitzenden, alsof het gedrag wat hierin vertoond wordt normaal is. heel gek. fijne avond nog! 🧡

[wieisdemol2022]

Hints aflevering 2

Elke week sporen wij het internet af naar de beste hints en tips van de afgelopen aflevering en proberen wij alle hints te verifiëren. Heb je hints? Stuur deze vooral op, dat wordt erg gewaardeerd! Hier de hints van aflevering 2: Voorbeeld.

 Titel De titel van deze aflevering is ‘Voorbeeld en een glimp in het woordenboek geeft de definities: een beeld, concept, illustratie, model of paradigma. Enkele hints naar kandidaten zijn: ·        Als we voorbeeld heel letterlijk nemen kan dit een hint zijn naar Renée, in de leader van dit jaar staat Renée letterlijk voor een beeld.

·        Maar voorbeeld kan in zijn meest natuurlijke opvatting ook op Lakshmi slaan, zij was in letterlijk elke opdracht deze aflevering een voorbeeld van hoe de opdrachten uitgevoerd moesten worden.

Positie van de mol Wij vinden een handig hulpmiddel om de mol te ontmaskeren om na te denken over de positie die de mol in het spel zou innemen. Als ik de mol was, en mijn taak is het om zo min mogelijk geld in het laatje te brengen en anderen te saboteren zonder ontmaskerd te worden, hoe zou ik dan te werk gaan? En welke kandidaat neemt eenzelfde positie in?  

In opdracht 1, Om de tuin leiden, worden de kandidaten in feite in drie groepen gedeeld. Twee groepen krijgen een rondleiding en de overige groep (Lakshmi en Joshua) worden in de Control Room gezet waar ze geheime opdrachten moeten doorgeven aan de overige kandidaten (m.u.v. de cameramensen Florentijn en Renée). De controlroom is altijd een goede positie van de mol, wat dat betreft ligt de spotlight dus op Lakshmi en Joshua. En vooral Joshua is dan ook nog raar bezig aan de porto, terwijl Lakshmi het eigenlijk perfect (voorbeeldig) doet. Als je als mol nou niet in de control roomt komt dan heb je alsnog twee opties 1) als kandidaat die de opdrachten door krijgt deze zo opvallend mogelijk uitvoeren, dit zien we slechts één keer bij Splinter echt gebeuren, 2)  als cameramens kan je natuurlijk een goed antwoord bij Rik geven, gezien Renée dit niet doet kunnen we misschien wel stellen dat ze de mol niet is.

In opdracht 2, de dans ontspringen, worden de kandidaten opnieuw onderverdeeld, dit keer in verkenners en verzamelaars. Beide groepen komen in dezelfde ruimte dus zouden dezelfde mogelijkheden hebben. Toch zou ik zeggen dat de mol liever bij de verkenners wil zitten, zo heb je een eerste positie op het veld en zou je bakjes kunnen verwisselen of zelfs leeghalen. Charlotte was enorm snel afgeschoten, hierdoor had ze eigenlijk geen invloed meer op het spel, iets wat de mol natuurlijk niet wil. Marije hebben we wel een bakje zien openmaken maar daar zat geen geld in… maar ik moet jullie eerlijk bekennen dat ik Lakshmi hier het verdachts vind, ze doet de opdracht opnieuw voorbeeldig en lijkt daarmee de ideale kandidaat, maar ze kan heel goed geld weggehaald hebben (Merel flashbacks). Overigens kan je ook mollen als kandidaat van de verzamelaars hoor.. je kan met geld op zak afgeschoten worden, hier is Renée natuurlijk opvallend.

Voor opdracht 3, symbolisch bedrag, worden de kandidaten ook opgedeeld. Hier heb je twee/drie cruciale posities die dus extra aandacht verdienen. Deze posities zijn allereerst die van de kandidaten in de trucks. De opdracht is compleet van deze kandidaten afhankelijk, stel ze hadden niks doorgestuurd, dan had de rest niks te doen. Hierbij wordt Joshua verdacht omdat hij (samen met Renée) verantwoordelijk lijkt te zijn voor de 2 foutieve foto’s, maar ook (en misschien voornamelijk) Rocky en Charlotte zijn verdacht, die sturen in totaal maar 3 foto’s door en het is maar de vraag of deze echt goed waren. De tweede verdachte positie is die van Florentijn, de communicator, omdat hij letterlijk de ogen is van de andere groep. Deze positie lijkt Florentijn echter perfect uit te voeren. Een eventueel laatste verdachte positie is in het veld, op zoek naar de bordjes. Hier stonden Splinter en Marije en we hebben Marije één verkeerd bord zien aanwijzen die uiteindelijk ook is omgereden. Lakshmi en Erik hadden in hun vrachtwagen vrijwel geen invloed op het spel.

Wie is de mol niet? Een andere manier om achter de identiteit van de mol te komen is ook om andere kandidaten te elimineren als mol, niet alleen de kandidaten die afgevallen zijn, maar ook de kandidaten die zich bewezen hebben in de aflevering meer kandidaat als mol te zijn.  

Opnieuw is het wel erg vroeg om hier keiharde conclusies aan te verbinden. De anti-mol acties dacht ik vorige week bij Charlotte, Erik en Joshua te vinden. Nu hebben we bewijs dat Erik inderdaad de mol niet is, dus dat is fijn. Charlotte hebben we deze aflevering bijna niet gezien, dat kan verdacht zijn, maar ze lijkt dus niet heel veel invloed te hebben op het spel. Definitieve anti-mol aanwijzingen zijn er deze week niet. Voor Joshua is dat wel anders, het is namelijk best wel anti-mol te noemen om Splinter hem verdacht te laten maken voor de andere kandidaten. De mol wil natuurlijk helemaal niet dat de kandidaten hem/haar beginnen te verdenken. Daarnaast lijkt er nog een anti-mol actie naar Renée te zijn in de vorm van het foutieve antwoord in opdracht 1. Er kan geld verloren worden, je kan heeel makkelijk één opdracht noemen (want als mol weet je die), ze maakt zich verdacht door voor een joker te kiezen, maar geeft vervolgens het foutieve antwoord waardoor er toch geld verdient wordt, een anti-mol actie dus. De laatste is voor (mijn mol hoofdverdachte) Lakshmi, ze was namelijk helemaal niet betrokken bij al het openlijk mollen deze aflevering en bij de laatste opdracht kon ze niet eens mollen.

Rode draad Elk jaar proberen we een soort rode draad door de afleveringen terug te vinden. In het jaar van Susan Visser waren er bijvoorbeeld veel vissen en vissers te zien. Zo proberen we elk jaar te kijken of er wellicht een terugkerend thema is waar we een hint naar de mol uit kunnen halen.  

We hebben het gehad over de joker in de vorige rode draad thread. En daar gaan we vandaag lekker mee bezig, want hij lijkt wel degelijk terug te komen alleen wordt de theorie wat breder getrokken. Zo is The Joker een super bekende personage uit Batman, ik heb vorige week de connectie getrokken met Harley Quinn en het haar van Lakshmi. Maar vond toen Batman alleen heel random gekozen. Nu kunnen we Batman linken aan nog twee kandidaten, namelijk Joshua en Rocky. First of all Joshua, hij heeft ook deze aflevering zijn “evil” lach laten horen toen hij erachter kwam zijn porto’s te hebben verwisseld, er staat ook “Ha, Ha, Ha” op de joker kaart. Daarnaast vonden we deze foto op zijn Instagram, hij heeft dus duidelijk wat met Batman gezien hij met zijn zoontje als dit karakter verkleed is gegaan.

De laatste kandidaat waaraan dit gekoppeld kan worden is Rocky, en ik ben hier best van onder de indruk jongens.. het is niet mijn eigen gevonden hint moet ik er wel bij zeggen. Het gaat namelijk over een ander personage uit de Batman film met de naam Rocky. Toevallig heet dit personage Dr. Roxanne “Rocky” Ballantine. Rocky heet in het echte leven ook Roxanne en werd voorgesteld als Roxanne “Rocky” Hehakaija. Kan dus een leuke hint naar Rocky zijn, deze houden we in de gaten.

Dan zou er nog een andere rode draad kunnen zijn, namelijk een klok die in beide afleveringen nu vol in beeld is genomen. Heeft Tsjechië nou zo veel mooie klokken, of is hier een hint in te vinden. Wat denken jullie?

Overige hints -        Tijdens de eerste opdracht maakt Splinter zich verdacht door heel obvious nep-muggen bij Renée weg te slaan, zou hij gehoopt hebben dat ze dit door had? -        De grootste mol tijdens de eerste opdracht is wel Joshua. Het is natuurlijk de vraag of dit een oprechte en dus heel gewaagde molactie is, of gewoon stom, of een poging van Joshua om zichzelf verdacht te maken, omdat we zien dat hij hier toch wel mee bezig is. -        Ook Florentijn maakt zich verdacht tijdens deze eerste opdracht. Hij weet door alles gehoord te hebben dat er geen geld verdiend wordt door zijn team. Waarom kiest hij dan nog voor een joker? Kan het zijn dat hij denkt dat de joker nooit gratis weggegeven wordt? Of heeft hij de joker gewoon niet nodig en wil dus een wit voetje halen bij de overige kandidaten? Want in opdracht twee laat hij alles vallen in zijn zoektocht naar de joker. -        Na de anti-mol actie in de eerste opdracht is Renée wel weer verdacht in de tweede opdracht, hier zien we haar twee fouten maken in de recapitulatie en neemt ze een heel gek pad naar het kistje met het geld, bijna alsof ze afgeschoten wil worden, en dat wordt ze ook, met geld op zak zelfs. Nu moet ik deze hint wel temperen door aan te geven dat niet duidelijk is wat links en rechts nou is, dus dat kan een reden zijn waarom ze dit rare pad kiest. -        Daarnaast zijn er twee grote hints naar Lakshmi, zo lijkt ze af te worden geknipt door de montage als ze informatie doorgeeft. We zien hierna Splinter in beeld die zegt dat ze even haar mond moet houden maar dit lijkt niet helemaal een actie-reactie moment te zijn geweest. Kan dit zijn omdat ze iets foutiefs zegt? Daarnaast stond Lakshmi natuurlijk in de positie geld te hebben gepakt voordat de verzamelaars in actie komen, en Rocky geeft ook aan bij bijna iedere ballerina geweest te zijn, toch heeft ze slechts €400 binnengehaald, komt dit door het voorwerk van Lakshmi? Of gooit Rocky zelf geld weg? -        Maar ook de muziekboxen kunnen naar Lakshmi verwijzen. Deze spelen Mozart af en als die muziek wordt afgespeeld draait daar een ballerina. Lakshmi is opgegroeid met Mozart en heeft van jongs af aan aan ballet gedaan. Daarnaast hebben alle real-size ballerina’s de naam van een pop-artiest (Adèle, Christiana en Monica), Lakshmi is natuurlijk ook een pop-artiest. -        We zien hier toch duidelijk de M van Mol op de schoenen van Joshua?

-        En Joshua maakt zich ook verdacht in de derde opdracht, op de helft van de opdracht lijkt hij namelijk al 7 foto’s gestuurd te hebben. Hier zit een dubbele bij dus het kunnen precies de 6 goede zijn, maar de kans is heel erg aanwezig dat Joshua en Renée verantwoordelijk zijn voor de 2 foutieve foto’s.

-        Renée is ook in de truck lekker warrig. Zo geeft ze foutief een kruisje aan terwijl het een vinkje is, en andersom is ook nog eens voorgekomen. -        Splinter kan, nadat hij Marije blind vertrouwd op het foutieve blokje ook verdacht worden door onderstaand blokje dat volgens Splinter om is, maar wordt deze wel meegerekend?

-        Marije geeft natuurlijk het foutieve antwoord door aan Splinter, hier komt uiteindelijk één van de drie foute borden vandaan. Daarnaast zegt Marije na die derde opdracht twee keer “Waar is Dit Misgegaan, Waar is Dit Misgegaan” ofwel WIDM (zou kunnen toch?). Ik geloof hier niet super veel in, maar zou een leuke theorie kunnen zijn. Dit net als de “vingerafdruk” die Marije symbolisch aan zou hebben gedaan:

Wat denken jullie? Hebben wij nog hints of tips gemist laat het ons dan weten!

[kayungcheungdevries]

New goals 2021

Nieuwe rondes, nieuwe kansen

Het is alweer een tijdje geleden dat ik mijn gedachten los op papier heb gezet. Altijd heb ik ze voor lange tijd bij me gehouden en vooral voor mij gehouden. Dit werkte op een gegeven moment niet meer en het kostte mij veel energie. 

Met 2021 het nieuwe jaar in, hoop ik nu meer mijn gedachten hier kwijt te kunnen om hier meer rust te vinden in mijn hoofd. Daarnaast zal ik de leuke anekdotes die ik mee maak zoveel mogelijk hier vast leggen. 

Wat is er in 2020 gebeurd in mijn leven: 

1. Wintersport Laatste keer wintersport in Saalbach-Hinterglemm. Op het nieuws las ik dat er corona-besmettingen waren vastgesteld in een hotel vlakbij ons (het was ook in Oostenrijk). Ik besefte toen niet hoe ernstig de situatie was en ging nog lekker elke dag snowboarden. 

2. Club van Morgen Ik heb me opgegeven voor de Club van Morgen. Ik heb een filmpje van mezelf opgenomen (op wintersport) voor de aanmelding. Het was echt een mega stap voor mij om dit te doen. Ik wilde aan mezelf werken (klinkt raar en vooral suf), maar ik zat vast in mijn bepaalde structuur en ritme. Helaas was ik het niet geworden, maar heb hiermee wel een persoonlijke coach gekregen om aan mezelf te werken. Dit is de reden dat ik nu deze dingen hier op wil schrijven en wil delen (of niet)

3. Corona - Corona - Corona (Lockdown 1.0) Ik (en de rest van de wereld ook) moest mijn leven aanpassen. Alle verplichtingen weg, alle “moetjes-gevoel” in mijn hoofd bleef nog wel. Ik noem het maar afkickverschijnselen. Het duurde even bij mij voordat “opgejaagde gevoel” weg was. Ik voelde me eerst sober en wist niet waar het vandaan kwam. Ik was ook heel erg moe en lag soms al om 21.00 uur in bed. En dan ook nog de combinatie met thuiswerken, privé, geen sport (door een stomme voetblessure) ik stikte erin. 

4. Zomervakantie 1.0 We hadden vliegtickets geboekt om mijn zusje (die in New York woont) op te zoeken. Maar de Corona gaf roet in onze leven en we hadden nog gehoopt om toch naar Amerika te kunnen gaan. Maar helaas, het mocht niet baten. The trip was gecanceld! Over de hele wereld heerst corona. Echt hoe erg was dat! Het heeft mijn leven behoorlijk beïnvloed. Ergens keek ik wel tegenop om mijn zusje op te zoeken. Ik was soort van wel bang voor een reactie ergens. Allereerst omdat Amy in Singapore zit, Allert in Australië en hun wilden wij ook bezoeken, maar wie als eerst? Het zit vooral in mijn hoofd, kromme gedachten (kom ik later op terug). Bang voor haar reactie, ik zie haar gezicht en reactie al: nee hoor, ik ben niet boos. Ik ben teleurgesteld. Ik ben jouw zusje, ik kom elk jaar naar Nederland om jullie bezoeken. Dus jullie moeten nu mij bezoeken. Maar toen uiteindelijk er een negatief reisadvies werd gegeven, kan ik die argument gebruiken en antwoordde ze dat het heel erg jammer vond, maar heel erg begrijpelijk. Ik raakte opgelucht omdat ik zo tegenop zag tegen de andere reactie die heel erg geprent zat in mijn hoofd. 

5. Zomervakantie 2.0 We zijn 2 weken op vakantie geweest naar Frankrijk. De 1e week was met mijn schoonouders en met mijn moeder. Dat was een huge mile-paal voor ons. Want wie neemt nou je ouders mee op vakantie? Nou, wij dus. Ik denk niet dat mijn broers dat zullen doen met de zomervakantie. Aan de ene kant vind ik het wel sneu dat mijn moeder elke zomer haar vakantie (nu gepensioneerd) in Zaltbommel doorbrengt en van verjaardag naar verjaardag hopt om ons te zien. Maar door de Corona viel een hoop verjaardagen af en kon het niet doorgaan. Uiteindelijk was het een leuke vakantie met de schoonouders en mijn moeder, maar het kost mij wel wat energie omdat ik niet zo goed weet wat mijn moeder denkt en wilt. Het zijn hele lieve mensen en uiteindelijk was het allemaal goed gegaan. Geen verplichtingen in die week. De 2e week waren we op vakantie geweest met de Wijnmaalens en Karin en Renzo. Dat was een hele leuke vakantie. Achteraf had ik nog wel een weekje met zijn viertjes willen gaan. Ik merkte achteraf dat ik toch een beetje rekening hield met andere mensen. De gehele ontspanning kwam niet helemaal uit. En 2 weken vakantie was toch aan de korte kant. 

6. Lockdown 2.0 Weer werden de regels weer verder aangescherpt. Hebben we net onze vrijheid terug. Moeten we een stukje van onze vrijheid inleveren. Gelukkig zijn we nog op tijd op vakantie geweest hebben we toch kunnen genieten van de vakantie. Weg uit de sleur, weg thuis werken. Maar toen dacht ik, ik laat me niet weer pakken als toen in Lockdown 1.0. Ik heb hier ritme aangebracht, thuis hebben we een werkplek ingericht. Privé en werk zijn gescheiden en ik heb een crossfit-abonnement gekregen van Jurryt en sporten is toch mijn enorme uitlaatklep. Zonder sporten, zonder endorfine kom ik de dag lastig door. 

7. Coach De laatste half jaar heb ik samen met een coach, psycholoog, aan mezelf gewerkt. Een reis in mijn gedachten gemaakt, het begon (het begint altijd) bij mijn jeugd, mijn ouders, hoe ik gevormd ben, waarom ik zo reageer op bepaalde situaties, welke triggers er zijn als ik me in een bepaalde situatie kom. En hoe ik nu eruit ben gekomen. Daar wil ik mij het komende jaar op focussen en die gedachten en daar meer over schrijven. Dat is waar ik over ga schrijven! En hopelijk kan ik dit vasthouden!