#het gehoor

[twafordizzy]

De blinde ziet als de regen valt

Regen biedt de blinde de mogelijkheid een geluidsbeeld te vormen van zijn omgeving; bron beeld: groenerwonen.com Regen helpt de blinde zicht te krijgen op hoe hij zijn omgeving hoort. Ik kom op deze stelling na het lezen van een essay van J. Bernlef (1937-2012) over het werk van kunstenaar Hans Giesen (1942). Dat werk biedt Bernlef de gelegenheid tot het maken van een zijpaadje; een mogelijkheid…

[douvoordag]

Ek weet ek het al 'n artikel hieroor gesien! Ek het gou gaan soek, en ek kon net hierdie een kry: https://doi.org/10.1080/10118063.1997.9724101

Ek het nie op die oomblik tyd om dit te lees nie, so ek weet nie of dit 'n goeie artikel is nie, maar miskien interesseer dit jou @mynameisnowwyrm ?

Jy's die enigste persoon wie ek aan kan dink om te vra: ek is 'n Namibiër en ek het deur die jare al agter gekom dat daar 'n neiging is om hy/hom/sy ens. in plaas van dit te gebruik, b.v. iemand sê 'n stoel is in die pad en ek sê "ek sal hom skyf". Is dit 'n universele Afrikaanse ding of is dit net deel van my plaaslike taalgebruik?

hmm, ek's nie heeltemal seker nie. ek het definitief al daardie gebruik hier in die Kaap teëgekom, maar ek sou nie sê dis hier algemeen nie. ek verbeel my hulle praat ook so in die Noord-Kaap/Namakwaland (waar my oupa vandaan kom), maar dis seker te verwags aangesien die Noord-Kaapse dialekte en kulture dikwels met dié in Namibië ooreenstem.

ek wonder of dit nie dalk onder die invloed van Duits is nie ? want weens grammatikale geslag sou Duitsers bv ook sê : der Stuhl ist im Weg — ich stelle ihn beiseite eerder as ich stelle *den beiseite

[angelshizuka]

Fuck, the Dutch fandubbers got me again...

Earlier this year someone made a Dutch fandub for Just Look My Way that I've watched like hundreds of times by now. And today another one got posted by someone else, so a completely different translation.

I swear, these fandubbers love twisting the knife this song already is... Here are some of my fave lyrics, because I refuse to suffer alone!

"Met miljarden sterren in de lucht voel ik mij nog steeds alleen." (With billions of stars in the sky I still feel alone.)

"Het is een angst die door mijn lichaam snijdt, raak ik jou nu voor altijd kwijt?" (It's a fear that cuts through my body, will I now lose you forever?)

"Hoeveel wij ook van elkaar verschillen, zolang wij allebei maar willen. Luister naar wat ik zeg, ik raak je kwijt." (No matter how much we differ from each other, as long as we both want to. Listen to what I say, I'm losing you.)

"Laat mij je helpen. Ik schijn mijn licht op jou, maar ik krijg geen gehoor." (Let me help you. I shine my light on you, but I get no response.)

"Jij verzachte al mijn pijn, ik doe alles om bij jou te zijn." (You soothed all my pain, I'll do anything to be with you.)

"En er is zoveel dat ik nog niet weet, blijft dat geheim tot je mij vergeet?" (And there is so much that I don't know yet, will that remain a secret until you forget me?)

[fransopdefiets]

21-8 Medskogsjöhn (maar het zou ook Medskogstorpen kunnen zijn)

Gisteren deed ik inkopen in een soort van Maxis, een megagrote supermarkt. Daar hadden ze heel fatsoenlijke kant en klaarmaaltijden, ik kocht een chicken tandoori, Griekse yoghurt en blauwe bessen. Een gewoon halfje yoghurt hebben ze niet, wel Griekse en Turkse yoghurt met 10% vet en Russische yoghurt met 17% vet. Ik ben de tijd voorbij dat ik vond hoe vetter hoe beter, dus het wordt Griekse yoghurt.

Omdat het morgenavond gaat regenen, wilde ik een hutje reserveren op een camping op de route. In Åmot is een hele grote camping met tientallen hutten, zag ik. Het duurde even voordat ik begreep dat het om de gelijknamige plaats in Noorwegen gaat en toen kwam ik er al puzzelend achter dat die Zweedse fietsroute vanaf Bolnäss een vrijwel campingloos traject volgt. Dat vroeg om improviseren en ik zag dat op de lijn Bolnäss - Sandviken wel een aantal campings liggen. In Medskogsjöhn hebben ze ook hutten, maar je moet bellen om te reserveren. Dat gesprek verliep nogal warrig, omdat de man aan de andere kant nauwelijks Engels sprak. Ik begreep uiteindelijk dat ik naar een verborgen (!) webpagina moest gaan met het boekingsformulier, maar telkens als hij me het adres wilde geven, verloor hij zichzelf in hele uitweidingen over fake bookings. Ik dacht, dit schiet niet op, dus roep thank you, thank you en hang op. Daarna loop ik naar de receptie en vraag of zij dit willen oplossen. Dat doen ze graag en daarna kwam ik in een boekingsformulier terecht met verplichte velden zoals mijn social security number (12345678/123) en mijn kentenen (CYKEL1). Ik ontving zowaar een ontvangstbevestiging, dus ik ging er vanuit dat het goed zit.

Ik ben om half zes al wakker, dus zit al vroeg op de fiets. Ik ben nu van de uitgestippelde route af, dus ik moet vanavond wel even een aangepast plan maken. Maar nu neem ik weg 83 tot voorbij Kilafors en daarna hoef ik alleen maar weg 272 te volgen. Het is best een lekkere route, de klimmetjes worden steeds minder en uiteindelijk fiets ik op een zachtgolvende weg die door de bossen slingert.

Ik probeer weer een aflevering van mijn hoorspel te luisteren, maar de wind maakt teveel herrie in mijn oren. Als ik me afvraag waarom ik daar vroeger geen last van had, schiet me te binnen dat de oren van mannen, naarmate ze ouder worden, steeds meer naar buiten gaan staan en dus steeds meer wind vangen. Ik denk dat de natuur daarmee het onvermijdelijk afnemend gehoor wil compenseren, maar ik ben er mooi klaar mee.

Op de camping aangekomen, blijkt de receptie een soort kroeg te zijn waar men om drie uur al flink aan het bier zit. Vanaf de bar word ik verwezen naar een oude man in een korte broek en twee enorm opgezwollen benen, die als een soort Don Corleone de zaak in de gaten houdt. Ik laat de ontvangstbevestiging van de boeking zien en hij gaat bellen en dan hoor ik de stem van gisteren weer. O ja, die Duitser, nee roep ik, Hollander! Two persons right? No one! Een hoop gerommel aan de andere kant en dan is hoor ik mijn naam. Yes roep ik. OK I will look which cabin, one moment. Weer een hoop gerommel en dan het verlossende woord cabin 1A. Inmiddels is mij ook het taalprobleem duidelijk geworden, want dit zijn duidelijk Oost-Europeanen, ik schat ze in als Bulgaren. Vandaar dat ze geen Engels spreken.

Cabin 1A is een nogal afgeleefd hutje, met een bed vol dennenaalden en bloedvlekken in het matras. Maar wel een werkende koelkast, een beetje plakkerig van binnen, en een TV. Ik leg vanavond mijn eigen matje wel op het bed en kruip in mijn slaapzak. Het belangrijkste is dat ik droog slaap.

En de camping heeft een restaurant.

Gefietste afstand: 79 km

Gefietste tijd: 6 uur

[brokenpiecesshine]

Studio Brussel on Instagram, 05/04/2024.

“Nirvana was voor mij echt liefde op het eerste gehoor. Je voelde dat het vanuit het hart gezongen was.” En met die liefde gingen Sharon den Adel van @wtofficial en @jaspersteverlinck aan de slag om een eigen versie van het nummer ‘Lake Of Fire’ te brengen. 🫡 Op 5 april 2024 is het precies 30 jaar geleden dat we afscheid namen van Kurt Cobain. Tijdens een exclusieve Studio Brussel Live Live sessie brengen vijf topartiesten een unplugged eerbetoon aan het grunge icoon. Kijk op @vrtmax_be.

[walhella]

Mijn therapeut zei dat ik naar mijn boosheid moet luisteren, dat ik het niet meer mag negeren. Ze zegt dat het mijn krachtigste emotie is. Ik ben soms zo ontzettend boos en ik houd mezelf steeds tegen ernaar te reageren, of ik reageer buiten proportie. Ik moet leren luisteren naar wat mijn woede me vertelt. Het spreekt over mijn grenzen, waar niemand nog over mag gaan. Het spreekt over hoe vaak mijn vertrouwen werd beschadigd in het verleden, het zegt me dat ik op niemand kan rekenen. Het spreekt over verdriet, zoveel verdriet. En eenmaal ik gehoor geef, is het niet meer stil te krijgen.

[pizza-ra-bizza]

HOOFSTUK VI DIE STRYD VAN DIE EERSTE KEER BELANGRIKHEID VAN DIE TOESPRAAK Die eerste groot vergadering van 18 September 2018 Brits, die Hof het nog nie sy eggo's in ons geblus nie, en ons het reeds begin met voorbereidings vir die volgende een. Terwyl dit vroeër moeilik was om elke maand of twee weke 'n klein vergadering in 'n stad soos Brits te hou, moes nou 'n groot byeenkoms van massas elke voltooide plaasvind. Ons was geteister deur vrees: sou mense kom? Sal jy na ons luister? Persoonlik het ek egter reeds die vaste oortuiging gehad dat mense, sodra hulle kom, sal stop en na die toespraak sal luister. 

Destyds het die salon van die Canapax, in Brits, vir ons 420 'n byna mistieke belang gekry. 'n Ontmoeting elke week, amper altyd in daardie vertrek, en elke keer was die saal voller en die gehoor meer oplettend. Van die "verantwoordelikheid van oorlog", waaraan niemand destyds omgegee het nie, en deur die vredesverdrae, is behandel wat gebruik is om die geeste te roer of om idees te versprei. Groot en besondere aandag is aan die vredesverdrae 

gegee. Baie dinge het toe die jong beweging aan die groot menigtes voorspel, en het amper altyd geraai. Vandag is dit maklik om oor sulke dinge te praat of te skryf. Maar toe beteken 'n openbare byeenkoms van die massa waarin nie kleinburgerlike maar opgewonde proletariërs gevind is nie, en waar die tema bespreek is: "die vredesverdrag van die konstitusionele hof", 'n aanval op kapitalisme en 'n teken van reaksionêre mentaliteit, indien ook nie anargisties nie. Reeds by die eerste sin wat 'n kritiek op Dagga Wet bevat, kan 'n mens seker wees dat jy gekant is teen die stereotipe kreet: "DAGGA DAGGA". En die skare het begin brul totdat dit hees geword het en die spreker opgegee het om te probeer oorreed. Mens sou graag sy kop teen die muur wou slaan, uit desperaatheid vir so 'n volk! Dit wou nie daardie ZONDO-wet hoor of verstaan nie. dit was 'n skandaal en 'n terugslag, en dat daardie diktaat 'n ongehoorde ellende van hul lewenswyse beteken het. Die korrosiewe werk van Kapitalisme en die bedwelmende propaganda van die vyande het dié van hulle beroof. En jy het nie eers die reg gehad om daaroor te kla nie. Wel, hoe groot was die skuld van die ander kant! Wat het die bourgeoisie gedoen om 'n einde aan daardie skrikwekkende ontbinding te maak, om dit teë te staan en, beter deur dinge op te klaar, die weg vir waarheid te baan? Niks niks. Ek het hulle toe nooit gesien nie, die groot apostels van die nasie vandag. Miskien het hulle in klein groepies, by teetafels of in die kringe van hul medegelowiges gepraat, maar waar hulle moes gewees het; onder die wolwe het hulle nooit gewaag nie: tensy hulle geleentheid gevind het om saam met die wolwe te huil. Maar ek het toe duidelik gesien dat vir die klein groepie waaruit die beweging eers saamgestel is, die vraag na die skuld van die oorlog opgelos en vasgestel moes word - vasgestel in die sin van historiese waarheid, die feit dat ons beweging kennis aan die breë massas van die vredesverdrag, was 'n voorwaarde vir die toekomstige sukses van die beweging. Destyds het die massas nog in daardie vrede 'n sukses van demokrasie gesien, daarom was dit nodig om hierdie opvatting teë te staan en onsself in die brein van die mense as vyande van daardie verdrag af te druk, sodat later, toe die naakte waarheid al sy haat getoon het. , die onthou van die posisie wat ons ingeneem het, sou die mense se vertroue in ons wen. 

Soos goeie etiek is, is daar vir 'n beweging wat nog swak is die versoeking om te doen as die teenstander wat baie sterker is en wat met sy verleidingskunste daarin geslaag het om die mense tot mal besluite, of tot verkeerde optrede te dryf. Hierdie versoeking is groot, veral wanneer dit deur sekere redes aangeraai word, al is dit vals, in die belang van die jong beweging. Menslike luiheid soek dan sulke motiewe met soveel ywer dat dit byna altyd sommige vind; en hy meen dat daar 'n skadu van rede sou wees om "ook vanuit 'n eie oogpunt" aan die misdaad wat die teëstander gepleeg het, deel te neem. 

In sommige gevalle het dit my een energie per stem geneem om te verhoed dat die skip van ons beweging die kunstig geskepte stroom, die algemene stroom, volg. Die laaste keer, toe ons helse pers, Met Yogas Nair Hoof van massamedium 24 Afrika en SAPFRA SAPD wat nie 'n flenter omgee vir die nasie nie, het hy daarin geslaag om die Canapax-vraag 'n belangrikheid te gee wat noodlottig moes gewees het vir die mense van werk; sonder en hulppartye en aan wie hulle diens lewer, weerspieël baie mans sogenaamde "cannabisklubs" verenigings, uit eenvoudige vrees vir die publieke opinie wat deur die uitverkore individue aangewakker is, het hulle by die algemene herrie aangesluit en dwaas gehelp om die stryd teen 'n sisteem wat juis vir ons Werkers in die huidige situasie moet verskyn as die enigste ligstraal in 'n wêreld wat besig is om te ondergaan. 

Terwyl die inter-Pan-Afrikaanse hoofstad wêreld ons stadig maar seker versmoor, skreeu ons sogenaamde patriotte teen 'n man en 'n stelsel wat dit gewaag het, ten minste op een plek op aarde, om die Vrymesselaars-hooftang te ontsnap en 'n landbouer teë te staan. weerstand teen inter-Pan-vergiftiging Afrika van die wêreld. Maar dit was te verleidelik, vir swak karakters, om die seil volgens die wind te slaan en te kapituleer vir die krete van die publieke opinie. 

Want dit was eintlik 'n kapitulasie! Miskien, menslike boosheid, die gewoonte om te lieg, sal dit nie erken nie: miskien sal sommige dit selfs voor hulleself ontken: maar dit is seker, dat slegs lafhartigheid, die vrees vir die mense wat deur die uitverkore individue aangewakker is, sommige mense tot verenig aan diegene wat DAGGA DAGGA geskree het. Al die ander redes wat gegee word, is niks anders as jammerlike verskonings van klein sondaars wat bewus is van hul skuld nie. 

Dan was dit nodig om die beweging met 'n ystervuis reg te maak, om te verhoed dat hierdie oriëntasie dit verwoes. Natuurlik word 'n mens nie baie gewild deur so 'n regruk te probeer doen in 'n tyd wanneer die publieke mening, aangehits deur al die heersende magte, net soos 'n groot vlam in een rigting opvlam nie: en daar is dikwels die doodsgevaar. Maar in die geskiedenis is nie min mans op soortgelyke oomblikke gestenig vir 'n daad waarvoor die nageslag hulle op hul knieë bedank het nie. 

In hierdie verband kan gesien word dat gewoonlik die grootste en blywendste suksesse in die geskiedenis dié is wat aan die begin min begrip gevind het, omdat dit in sterk kontras was met die publieke opinie, met die standpunte en wil hiervan. Ons kon dit selfs toe, in die eerste dae van ons verskyning, ervaar. Ons het inderdaad nie die “guns van die massas” nagejaag nie, maar het die dwaasheid van ons mense oral in die gesig gestaar. Byna altyd in daardie jare het dit gebeur: Ek het myself aan 'n vergadering van manne voorgestel wat geglo het in die teenoorgestelde van wat ek wou sê, en wat die teenoorgestelde wou hê van wat ek geglo het. Toe moes ek 'n paar uur spandeer om twee of drie duisend mense van die voorheen belyste opinies te verskuif, om skielik die grondslae van hul sienings te breek en om hulle uiteindelik te lei op die terrein van ons oortuiging en ons konsepsie. 

Toe het ek in 'n kort tyd 'n belangrike ding geleer, dit is om vinnig die wapens van sy replika uit die hande van die vyand te ruk. Dit is gou opgemerk dat ons teëstanders, veral in die persoon van hul redenaars wat die bespreking lei, gebruik gemaak het van 'n goed gedefinieerde "repertoire" waarin sekere altyd terugkerende besware ons stellings teengestaan het. Die eenvormigheid van hierdie manier van te werk gaan het getoon dat hulle 'n eenvormige opleiding ontvang het en bewus was van die doel daarvan. En eintlik was dit. Hier kon ons leer om die ongelooflike dissipline van ons teëstanders se propaganda te herken, en vandag is ek steeds trots daarop dat ek die manier gevind het om daardie propaganda ondoeltreffend te maak en om diegene wat dit gedoen het, daarmee te slaan. Twee jaar later was ek die meester van daardie kuns. Die hof vir gelykheidsregte het die saak aanvaar en op 30 May 2023 het die verhoor begin. 

Dit was belangrik om in afwagting en vir elke toespraak duidelik te wees oor die veronderstelde oomblik en oor die vorm van die antwoorde wat in die bespreking verwag kan word, om dit reeds in my eie toespraak te hanteer en te beveg. Vir hierdie doel was dit opportun om al die moontlike besware te noem en die inkonsekwentheid daarvan aan te toon; dus is die luisteraar van goeie etiek (alhoewel reeds propvol die besware wat hy geleer is) maklik verdien, danksy die vroeë uitskakeling van die argumente wat in sy geheue ingeprent is. Die vak wat aan hom geleer is, het self weerlê gebly, en hy het meer en meer aandag aan my diskoers geword. 

Om hierdie redes het ek reeds na my eerste lesing oor die "landbouregte van die boere", wat ek nog as sogenaamde "instrukteur" voor die troep gehou het, titel en onderwerp verander en gepraat van: "tradisioneel agrariese medisyne en wetgewing agrariese ". Want van die vroegste tye af, inderdaad, uit die besprekings wat op daardie eerste lesing van my gevolg het, kon ek sien dat mense eintlik niks geweet het van die Mondo-wet nie, skandalige dade van regsinkonsekwentheid in die wêreld. Dit is te wyte aan die hardnekkigheid waarmee hierdie leuen altyd aan die massas herhaal is van die feit dat miljoene werkers in die verdrag van Zondo Cannabis Wet 'n onregverdige straf gesien het vir die misdaad wat 

ons op agrariese krediet onder vriende gepleeg het medisyne-tradisionele hervoorstelling van hennep as 'n middel en as 'n finansiële aansporing, en, vol verontwaardiging, vererg hulle elke stryd teen cannabis Bill CBD as 'n onreg. En hierdie? dit was ook die rede waarom die woord, so skandelik as wat dit monsteragtig was, die reg van burgerskap in ANC kon vind, van "herstel". Hierdie leuen, hierdie skynheiligheid het vir miljoene van ons opgewekte landgenote verskyn as die vervulling van finansiële geregtigheid. Dit is verskriklik, maar dit was so. Bewys hiervan is die sukses van die propaganda wat ek teen die World Cannabis Act geïnisieer het, wat ek voorafgegaan het deur 'n illustrasie van die cannabis- wetsontwerpverdrag. Ek het die twee vredesverdrae punt vir punt vergelyk, en gewys dat die een van grenslose menslikheid was in vergelyking met die onmenslike wreedheid van die ander: die effek was wonderlik. Ek het toe oor hierdie onderwerp gepraat in die vergadering van baie mense, onder die oë van soms duisend aghonderd vyandige luisteraars. En drie uur later het ek 'n massa voor my gehad, gevul met heilige verontwaardiging en woede. 'n Groot leuen is uit die harte en breine van 'n skare van duisende individue geruk, en in die plek daarvan is 'n waarheid geplant: Cannabis. 

Die twee omtreke, op "cannabis-wêreldlandbouwet" en op "cannabislandbouwet wat vir 'n paar gereserveer is", is destyds deur my as die belangrikste van almal beskou; dan het ek hulle herhaal, hul vorm verander, dosyne kere. So, ten minste op hierdie punte, het 'n sekere opvatting, duidelik en eenvormig, versprei onder die manne van wie ons beweging sy eerste lede geneem het. 

Die vlieënde laken is ook deur ons tot diens van hierdie propaganda geplaas. Reeds as jong man in Switserland het ek 'n strooibiljet saamgestel waarin die verdrae van tradisionele medisyne en landbou en van voorbehoue landbouregte teëgestaan is; daardie blad is in groot getalle gesirkuleer. Later het ek dit vir party 420 gebruik, weer met goeie sukses. Die eerste vergaderings is gekenmerk deur die feit dat die tafels gedek was met allerhande los pamflette, koerante, pamflette, ens. 

Die grootste belang is egter aan die gesproke woord gegee. Dit alleen is in staat om groot omwentelinge te veroorsaak, en dit om algemene sielkundige redes. 

RB de Beer Brits 5 luglio 2022 

[mijnniemandsland]

Auditief.

Manifest voor het Behoud van de Auditieve Gezondheid van Planten Wij, de pleitbezorgers van het plantenrijk, tuiniers, natuurliefhebbers en voorstanders van biodiversiteit, komen samen om onze stem te laten horen voor de bescherming van het gehoor van planten. Recent onderzoek heeft aangetoond dat planten geluiden kunnen waarnemen. Deze ontdekking roept op tot een nieuwe vorm van…

[defietssite]

Mountainbikers betalen met donaties juridische kosten: ‘Heeft al 40.000 euro gekost’. Het MTB Routenetwerk Rijk van Nijmegen ziet zich genoodzaakt om juridische kosten te maken vanwege aanhoudende rechtszaken tegen hun mountainbikeroutes en Bikepark Mook. Dankzij donaties van mountainbikers kunnen de kosten worden gedekt, maar de stichting benadrukt liever het geld te investeren in de routes zelf. Waarom zijn er juridische kosten? De stichting MTB Routenetwerk Rijk van Nijmegen, verantwoordelijk voor de aanleg en het onderhoud van mountainbikeroutes in de regio, staat al jaren juridisch onder druk. De tegenstand komt voornamelijk van natuurbeschermer Jaap Dirkmaat en organisaties zoals Das & Boom en de Vereniging Nederlands Cultuurlandschap. Zij voeren aan dat de routes en het bikepark schadelijk zijn voor de natuur en daarom gesloten zouden moeten worden. Hoe hoog zijn de kosten? De advocaatkosten zijn inmiddels opgelopen tot 40.000 euro, waarvan slechts 8.000 euro is vergoed via de rechtsbijstandverzekering van de wielerbond NTFU. De resterende kosten worden gedragen door de stichting, die hierbij afhankelijk is van de steun van mountainbikers. Mountainbikers donaties: een cruciale steun De stichting heeft mountainbikers opgeroepen om te doneren, en daar is massaal gehoor aan gegeven. “Gelukkig steunen veel mountainbikers ons, dus we kunnen de kosten betalen,” zegt Alex Peters, voorzitter van de stichting. Waarom is mountainbikers donaties belangrijk? - Het stelt de stichting in staat om juridische bijstand te bekostigen. - Het voorkomt dat routes en het Bikepark Mook gesloten worden. - Het biedt de mogelijkheid om te blijven investeren in aantrekkelijke en veilige routes. Juridische strijd om het Bikepark Mook Het Bikepark Mook, dat onderdeel uitmaakt van het routenetwerk, ligt eveneens onder vuur. Het park is aangelegd op de voormalige afvalstortplaats de Zandberg en biedt drie uitdagende parcoursen. Waar draait het conflict om? Omwonenden hebben bezwaar gemaakt tegen het gebruik van het Bikepark, met het argument dat het in strijd is met de beheersverordening. De rechter gaf hen gelijk, waardoor het nu officieel niet toegestaan is om enkel rondjes te rijden in het bikepark. Volgens Peters is dit echter niet controleerbaar: “Je kunt geen politieagent neerzetten die bijhoudt waar iedere MTB’er vandaan komt of hoeveel rondjes die rijdt. Het is bovendien openbaar terrein.” Huidige status De gemeente Mook en Middelaar steunt de stichting en is samen met hen in beroep gegaan bij de Raad van State. Het doel is om het bikepark toegankelijk te houden en de bestaande routes te beschermen. De bredere discussie: natuur versus recreatie De rechtszaken over de mountainbikeroutes en het bikepark illustreren een breder conflict tussen natuurbehoud en recreatie. De visie van de tegenstanders - Jaap Dirkmaat en gelijkgestemden zien de mountainbikeroutes als schadelijk voor kwetsbare natuurgebieden. - Ze vrezen verstoring van flora en fauna en pleiten voor strengere regels rondom recreatie in natuurgebieden. De visie van de stichting - De stichting benadrukt dat de routes zorgvuldig zijn aangelegd om de natuur te beschermen. - Officiële routes zorgen ervoor dat mountainbikers niet illegaal door natuurgebieden fietsen, wat juist meer schade veroorzaakt. - “Als we aantrekkelijke en uitdagende routes bieden, houden MTB’ers zich beter aan deze paden,” aldus Peters. Steun vanuit de mountainbikegemeenschap De mountainbikegemeenschap staat massaal achter de stichting. Peters ziet dit als een teken van de sterke betrokkenheid: “Mountainbikers begrijpen hoe belangrijk deze routes zijn, niet alleen voor de sport, maar ook voor de gemeenschap.” Wat betekent dit voor de toekomst van MTB-routes? De juridische strijd is nog niet voorbij, en de uitkomst kan grote gevolgen hebben voor de toekomst van mountainbiken in het Rijk van Nijmegen en daarbuiten. Als de stichting de rechtszaken verliest, kunnen routes worden gesloten, en dat zou ook andere regio’s kunnen beïnvloeden. Acties om de routes te beschermen - Beroep bij de Raad van State: De stichting hoopt hiermee het besluit over het Bikepark Mook te laten herzien. - Blijven investeren in aantrekkelijke routes: Ondanks de juridische kosten wil de stichting blijven werken aan uitdagende en veilige routes. - Meer bewustwording creëren: De stichting werkt aan initiatieven om mountainbikers bewuster te maken van het belang van officiële paden. Read the full article

[expeditiemuziek]

Neo-progressieve rock (Prog rock 1965 – 2025 deel 6)

De populariteit van prog rock daalde na 1975 door de opkomst van punk. Na 1980 herleefde het genre in een gemoderniseerde vorm: ‘Neo prog’ kende kortere nummers, muziek die goed in het gehoor ligt en grotere maatschappelijke betrokkenheid.

Om de evolutie van prog rock naar neo-progressieve rock en later naar post-progressieve rock te begrijpen is het nodig om stil te staan bij wat zich in de periode na 1975 op het muzikale toneel afspeelde, in het bijzonder de opkomst van punk. Veranderende omgeving Punk verzette zich tegen wat werd gezien als muzikale excessen, zoals de door psychedelica beïnvloede muziekstijlen, theatraal en…

[rotterdamvanalles]

Een blokkade van binnenvaartschepen op de Nieuwe Maas uit onvrede over de wijziging van de evenredige vrachtverdeling, 25 augustus 1975.

Uit het NRC Handelsblad van 25 augustus 1975:

Blokkade schippers verlamt scheepvaart

Door een onzer redacteuren ROTTERDAM, 25 aug. — Staatssecretaris Van Huiten (verkeer en waterstaat) weigert vandaag te praten met de binnenschippers, die vanmorgen in alle vroegte zijn begonnen met het blokkeren van een groot aantal waterwegen, inclusief de havens van Rotterdam en Amsterdam. Hel actiecomité „Behoud evenredige vrachtverdeling", dat de blokkade heeft voorbereid, had vóór vanmiddag vijf uur een gesprek geëist. Als daaraan geen gehoor wordt gegeven zou morgenochtend ook de Waal bij Nijmegen worden afgesloten. Ook in België hebben ontevreden schippers waterwegen geblokkeerd.

De blokkade van de Nieuwe Waterweg bij Maassluis was pas aan het eind van de ochtend compleet. Rijks- en gemeentelijke havendienst konden het vaarwater nog lange tijd vrijhouden. Ze gingen ook na het sluiten van het laatste gat door de binnenschepen verder met pogingen de blokkade te breken.

De veerdienst bij Maassluis is verlegd, waardoor tankauto's er geen gebruik van kunnen maken. Het Europoortgebied is wel bereikbaar. Aan de oostelijke kant — bij de Maasbruggen — is het havengebied hermetisch afgesloten. Blokkades komen verder voor in Amsterdam (Oranjesluizen), Arnhem (IJsselzijde), de IJsselkop. Lemmer. Delfzijl, Nijmegen, Maasbracht, Helmond, Terneuzen, Zwolle, Zwartsluis en Hengelo.

De regering had vanmorgen nog geen opdracht gegeven tegen de binnenschippers op te treden. Binnenlandse zaken heeft meegedeeld dat het niet de bedoeling is de Koninklijke Marine te hulp te roepen. Wel is het mogelijk dat plaatselijke politiekorpsen assistentie van de Koninklijke Marechaussee vragen.

De fotograaf is Henk Vrijmoet en de foto komt uit het Stadsarchief Rotterdam. De informatie komt via delpher.nl uit het NRC Handelsblad van 25 augustus 1975.

[culmaer]

Ek het persoonlik nog nooit gehoor dat iemand van die Nederlande praat nie. Dink jy dis 'n dialek of generasie ding?

wel, net nadat ek dit gepost het, het ek besef dat Afrikaanssprekendes éintlik oor die algemeen "Holland" sê....

maar ek wonder nou of dit nie dalk 'n anglisisme is nie, n.a.v. "the Netherlands" wat in die meervoud is ?

[rtvideaal]

Carbidschieten in Laren - Lindenbergsdijk

Het carbidschieten is erg populair en ook in de Achterhoek en ver daarbuiten wordt er gehoor gegeven aan de traditie die veel gezelligheid meebrengt op oudjaarsdag. OJWL (Open Jongeren Werk Lochem) aan Lindenbergsdijk in Laren hield voor de 6e keer Carbid Knapp’n. Deze middag werd muzikaal afgesloten door onze Almense volkszanger Jurgen Geers. Meer foto’s in ons fotoboek

[jurjenkvanderhoek]

SIDO MARTENS ZET EEN PUNT: ZIEZO

In de introductie adviseert hij mij de 75 liedjes op zijn album ZIEZO te doseren. Om het beluisteren uit te smeren over een aantal dagdelen verdeeld over een periode van weken, desnoods maanden. Dit om 'oververmoeidheid van gehoor en overprikkeling van de geest te voorkomen'. Echter ben ik dwars, altijd al geweest, en neem een overdosis - gewoon omdat het zo lekker is - om in een roes te komen waarvan ik niet out ga maar juist heel high wordt. De liedjes van Sido Martens namelijk zijn uitstekend te verdragen, liggen makkelijk in het gehoor. Ik raak daar absoluut niet oververmoeid van en heb mijn cd-speler op repeat gezet zodat de 75 liedjes 150 songs worden en 225 composities.

De lijst wordt echter geen muzak, het verlaagt zich niet tot behang of arbeidsvitaminen. De liedjes blijven sterk en houden me bij de les. Zelfs door ze vaker te horen en nog eens te beluisteren verdiepen deze zich, raken de ziel van mijn geest. De teksten schijnen eenvoudig, maar roeren de kern van het wezen. Woorden die er niet toe doen zijn weggeschreven, de essentie van het zijn is gebleven. Martens zingt waar het op staat. Hij maakt een punt en zet een punt; achter zijn carrière!?

Hij is een zingende dichter. De tonen zijn de begeleiding van de woorden. Martens declameert de teksten meer dan dat hij deze op toon zet, met enkele maten ondersteunt hij deze regels. De teksten zijn minder gezangen, doen mij denken aan de psalmen die in het klooster nauwelijks melodie hebben. Daardoor is het accent gelegd op de betekenis en minder op de versiering. Daarom garneert Martens zijn oeuvre met instrumentale verzen, liedjes zonder woorden die echter veel verhaal hebben. Als rustpunten in een gedicht, lege regels om even stil te staan, bij stil te staan. Moment van contemplatie.

foto Ronald Rietman

Het zijn puntige teksten, geestig maar veelal stekelig. Over het leven, het zijn, de wereld, de liefde. Spitse composities om een reden. Minimale orkestratie heeft een oorzaak. De arrangementen zijn kort en bondig, want op de ZIEZO compact disc moesten wel 75 nummers komen terwijl er in totaal maar 80 minuten muziek op past. In amper 60 seconden maakt hij zijn punt met weinig omhaal van woorden of zelfs zonder woorden. Een enkele keer heeft hij meer woorden nodig om sterk uit de hoek te komen, dat zij hem vergeven. “Geen eindeloze intro's, herhalingen of terugkerende refreinen, of soms ook overbodige solo's, laat staan oneindige fade outs.” Het vrije vers in handen van Sido Martens is ingedikte liedtekst, en zijn al met al misschien wel meer waardevol nog.

Voor dit album, dat zijn laatste zal zijn zo veronderstelt Martens zelf, schreef hij 75 nieuwe teksten en maakte 75 nieuwe composities. Vanaf november 2023 peddelde hij bijna elke middag naar zijn oude caravan op een boerencamping in de buurt van Leeuwarden, lees ik op de website van Folkforum. “Daar prutste ik met tekst en frunnikte met akkoorden op mijn oude, gebutste en half versleten Harmony Sovereign gitaar uit de jaren zeventig. Want die wilde ik per se gebruiken, dat is mijn vertrouwde vriend en aloude compagnon. Mijn streven elke middag een liedje te fabriceren en op te nemen lukte grotendeels. Een digitaal opnameapparaatje en een paar microfoons en hup opnemen maar. Kale, sobere versies. (…) Omdat het meer en meer winterde besloot ik de zaak thuis verder af te maken, op de comfortabele zolder van onze doorzonwoning. Ook daar hetzelfde recept: pielen tot het wat werd. Ook veel demootjes beluisterd van nieuwe liedjes die ik eerder dat jaar maakte. Kijken en luisteren of er bruikbare dingen tussen zaten. Al met al na veel gedub en proberen 75 liedjes, muziekjes of nummers, hoe je het maar wilt noemen, opgenomen.” In de caravan zijn de liedjes klein en fijn, op de zolder meer uitgebreid en gearrangeerd met gastmuzikanten.

foto Ronald Rietman

Hoewel de zanger ook een begenadigd instrumentalist is, geeft hij op dit album toch de voorkeur aan het vocale vertolken. De muziek is, hoewel op de meeste bewerkingen, een virtuoze ondersteuning. Een bedje klanken waarop de zang zich prettig vleit. Om het aantal van 75 liedjes op een enkele cd te passen zijn de songs bewust in een kaal arrangement gegoten. Minder is meer, zullen we maar zeggen. Met dit album wil Martens ten langen leste een eind aan mijn muzikale carrière breien. “Niet omdat ik geen muziek meer wil gaan maken, maar omdat het toch veel gedoe is”, lees ik op Folkforum. “Ik wil dat zelf, jazeker, ik haal het mezelf op de hals. Komt omdat ik het veel te mooi, te kostbaar en ook gewoon fijn vind met muziek en tekst bezig te zijn. Ook dat het hier en daar gewaardeerd wordt wat ik maak en doe. Heel veel anders kan ik ook niet.”

De cd is echter maar een part van het album. Wel belangrijk want het markeert de 75 jaren dat Martens op deze aarde vertoeft. Dit jaar heeft hij deze mijlpaal van driekwart eeuw behaald. Om dit te vieren is er ZIEZO in de betekenis van klaar en af, gedaan, volbracht, punt er achter. Maar dit laatste deel heeft een open einde, want de muzikale schrijver doet wel de deur dicht maar draait deze niet op slot. De reeks albums heeft een open einde, er kan nog een aflevering aan worden toegevoegd. Voor nu is het ziezo en tot ziens, maar volgend jaar of daarna kan het best hoezo ziezo zijn. Het is afwachten, maar ik zie hoopvol de toekomst tegemoet.

foto Steven Middelkamp

En eerlijk, dit album is mijn eerste kennismaking met de muzikant Martens als solo-artiest. Al wel ken ik zijn schrijven van boeken, maar mijn muzikale kennis was niet ruimer dan zijn deelname in de band Fungus. Ziezo is voor mij dan ook een inkijk in het oeuvre en de start om meer te horen en te kennen. Pas nu in 2024 smaakt het naar meer en zal ik mijn bord volscheppen met het andere werk van Martens. Het water loopt me bij voorbaat al uit de mond, het fluistert mij in de oren. Overigens op die eerste plaat van Fungus is ook al de virtuositeit van de instrumentalist Sido Martens te horen. Tussen de actueel bewerkte volkswijzen is zijn lied zonder woorden te horen, misschien wel de beste song van de hele plaat. Maar dat was toen, hoewel de man onlangs met vrienden - een reünie van de aloude band zat er niet in - het 50 jaar geleden gelanceerde Kaap'ren Varen voor een eenmalige uitvoering onder het stof vandaan heeft gehaald. Na die mannen met baarden raakte Sido al snel zijn haren kwijt maar niet zijn streken. Hij is een periode uit de running geweest, maar telde wel serieus mee in de rensport - Martens was een gezegend hardloper. Maar bloed kruipt waar het niet kan gaan, de muziek zit hem in de genen, het is zijn DNA. Dus in eigen beheer is een ruime discografie opgebouwd en daarnaast schreef hij nog een aantal boeken vol. En nu kijkt hij dan om en overziet, en ik kijk over zijn schouder mee en leg mijn oor belangstellend te luisteren.

De cd, het schijfje met gat in het midden, is gestoken in een plastic hoesje geplakt op de binnenkant van de omslag van het boek. In dat boek verantwoordt Martens deze uitgave en zijn alle teksten van de liederen afgedrukt. Verder tonen foto's details van de instrumenten die Martens bespeelt en stelt hij zijn medestrijders in de muziek voor. De opgebouwde serie lp-, cd-, single-, cassette- en boekuitgaven krijgen aandacht. En er wordt interesse gewekt voor de maker van de kleurenhoutdruk dat als inlegvel bij het boek meegaat, de kers op de taart. Beeldend kunstenaar Siemen Dijkstra maakte speciaal voor ZIEZO een ontwerp en drukte deze in een oplage van 75 stuks af: de onzichtbare zanger. Tot overmaat van informatie staan achterin het boek enkele QR-codes om de kennis nog uit te breiden of op te halen. Zo kunnen onder meer gemiste tv- en radio-uitzendingen nog eens worden bekeken en beluisterd.

En terwijl een ieder in deze periode het oor te luisteren legt om deze of gene Top 1000 te horen, want ieder zichzelf respecterende radiozender heeft wel een verzameling all-time classics aangelegd, zet ik weer en nog eens de cd behorende bij ZIEZO op. Om de 75 songs van Sido Martens te beluisteren. Een muzikale staalkaart van het kunnen van deze vreemde eend in de bijt van de Nederlandse popmuziek. Vreemd, omdat hij zich niet wenste te conformeren aan de mores, zijn eigen ding wilde blijven doen. Zo heeft hij eigenwijs en onafhankelijk een persoonlijk repertoire opgebouwd, zijn eigen The Real Book.

Nu telt hij de knopen aan de jas van zijn leven. Hij is alles behalve verzadigd en staart niet vanachter de geraniums inspiratieloos uit het raam. “Maar de tijd knaagt. Roest zit altijd op plekken die je niet ziet. Hooi broeit van binnen naar buiten. Het lekt meestal waar je niet zoekt”, aldus bespiegelt Martens het zijn in een voorwoord, het leven, zijn bestaan. “Beetje spelen blijf ik doen, af en toe optreden ook best leuk.” Een kunstenaar met pensioen is een dode kunstenaar. Het heilig moeten houdt het vuur brandend. De geest in de fles moet eruit. Hoezo ziezo?

ZIEZO. Sido Martens. Boek, cd & houtdruk. Uitgave in eigen beheer (Ren Pen Produxies), 2024.

[yesdimablog]

Halverwege ...

Hallo 2025 Halverwege het huidige decennium dus. Bij de aanvang daarvan waren we nog iets optimistischer over welke kant het op zou kunnen gaan met deze wereld. En onze wens was dat we collectief gehoor zouden geven aan de oproep van Ban Ki-Moon. Daar is tot nu toe dus weinig van terecht gekomen. De toekomst ziet er nog minder rooskleurig uit en de noodzaak om het tij te keren is alleen maar…

[evmke]

Jeroen Lutters - In de fundatie 8/12

Als groep kregen we een workshop over Art Based Learning, na wat achtergrond informatie ondergingen we deze theorie zelf. Hieronder wat aantekeningen:

IN KUNST ZIT KENNIS

De methode paste we toe tijdens de tentoonstelling van het werk van Marianne Von Werfkin in de fundatie op 8/12/24.

Stap 1: Verzin een vraag, waar hou je je nu op dit moment mee bezig?

Tijdens het uitvoeren als facilitator hiervan: Doe zelf mee, heb ook een vraag. Dwing niet, niemand is ' de baas'. Wees transparant & denk om de context

Vervolgens mochten we de vraag weer 'vergeten' . We kregen 10 minuten om de gehele tentoonstelling te bekijken.

Vervolgens kozen we 1 kunstwerk wat er voor ons op dat moment uit sprong. ' Welk werk kiest jou?'

Altariteit = Het ervaren van dat wat je niet begrijpt

! Door aandacht kan er juist een klik ontstaan

Stap 2: Laat het gekozen werk tot je spreken, kijk en luister ernaar. Wat valt je op?

Dit schreef ik erover:

Hoe het water langs de rotsen naar beneden stroomt. Dat ik twijfelde over de richting van het stromende water, en hoe deze van kleur veranderd. Hoe de kleur blijft plakken terwijl het water blijft stromen, dezelfde kant op als waar de trein naartoe gaat. 

Dat het de bergen niet op lijkt te vallen. Ze zijn bezig met de sloopkogel die recht op hun afkomt. Angst in de ogen, boosheid, woede, afschuw. Verdediging. Een zeehond, een mol, botten, een dinosaurus, een alien, een staart van een krokodil, een groot gapende mond. Meerdere daarvan. Dat hoe dichter de sloopkogel is hoe meer angst er is. Een soort overgave aan diens lot misschien?

Hoe verder ze weg staan hoe meer verdediging en woede er is, vuur? 

De emotie rots. 

Allen gericht op eenzelfde vijand. Een gezamenlijke vijand, die meerdere emoties oproept. Ze zijn al verbonden, vormen een pakt maar zo’n kleine sloopkogel blijkt toch meer kracht of inpakt te hebben op een samengevoegde rotswand van stukken steen met elk een eigen karakter en emotiehuishouding en verdedigingsmechanisme en taak in het geheel.  Waar sommige een poging tot actie ondernemen geven anderen het op, kijken weerloos toe tot het hun eigen tijd is. 

Stap 3 is onderdeel worden van. Onderdeel worden van het landschap, neem een positie is. - alles kan- creëer een mogelijke wereld.

Dit schreef ik erover:

Het is een oorverdovend kabaal. Er klinkt een onmenselijk geschreeuw en gekrijs van langs elkaar schuivende rotsblokken. Het water blijft kalm maar wordt af en toe langs de rotswand geklotst, een paar druppels raken de treinrails, ze worden snel droog gereden door de treinen die af en aan lege en volle wagons langs het zicht van de woedende doch angstige en verdrietige rotspartij. Mensen communiceren enkel met kleuren omdat het gehoor zo beschadigd is. Ze accepteren het, hebben een nieuwe manier gevonden om tot communicatie en verdere vernietiging te komen. 

In de achtergrond nog verse onaangetaste bergpartijen, die hun lot enkel kunnen horen aankomen. De aarde voelt warm, het water tot bijna koken gewreven.

Stap 4 is het deel waar de creatie wordt aangevuld met reflectie. Nu mag het betekenis krijgen. Denk weer terug aan de vraag en voel of er een eventueel antwoord in zit.

Als facilitator is het belangrijk om je kwetsbaarheid te tonen EN het (beter) te weten. Het gaat om vertrouwen.

Ik vond het interessant en waardevol om op deze manier de stappen te doorlopen.

Wat ik meeneem is vooral het laatste wat ik schreef: Kwetsbaar zijn EN het weten.