#heren zonnebril

[speclux0023]

brillen

Wij bieden ook een verscheidenheid aan soorten en prestaties van brillenglazen. Of u nu een bril op sterkte of bril zonder sterkte nodig heeft, of multifocale bril, leesbril, kinderbrillen, blauw licht bril, zonnebril, zonnebrillen, zonnebril dames, zonnebril heren, zonnebril op sterkte, gepolariseerde zonnebril, kinderzonnebril, fietsbril, fietsbril op sterkteen meer.

[shoewinkel]

Dior sunglasses. #dior #diorzonnebril #diorsunglasses #shoewinkel #shoewinkelmaastricht #maastricht #sales #onlinebusiness #onlinesale #kortingscode #korting #opisop #nederland #zonnebril #maandag #schoenenkopen #bril #dames #heren #man #women #gratisverzending (bij Maastricht, Netherlands) https://www.instagram.com/p/CCB5U6qD0o_/?igshid=kqj6tvjvzbvw

[andrebannenberg]

Heden vlees dames! In grote letters op de etalageruit van slagerij Bannenberg in de Kinkerstraat gekalkt met in de etalage twee warmbloedige heren in zwembroek en zonnebril op strandstoeltjes???

Kunstenaar Mary Schoonheyt, vriendin van mijn zusje Treesje, haalde mijn vader over om zijn etalage eens anders dan anders in te richten. Ze schreven een wedstrijd uit onder familieleden, kennissen en klanten om er iets moois van te maken; ieder kreeg twee weken showtime. Hoofdprijs: de Zilveren Worst, een klein sieraad vervaardigd door edelsmidzusje Cilia. En nog een smakelijke prijs: Een Heerlijk Zacht Vleeskleurig Varkenssnoetje (in plakjes heerlijk op een snee wittebrood).

Bij iedereen die langs de etalage liep of reed viel de mond open van verbazing.

Foto's van verraste passanten vanuit de slagerij geschoten. Sommige klanten vonden het een schande en beëindigden de klandizie, andere waren wildenthousiast en kregen een plakje beroemde leverworst. De radio kwam langs, het weekblad Panorama schreef een artikel, reuring in de Kinkerstraat! Hoe Langer Hoe Lekkerder.

Winnaar werd Hans Dagelet, vaste klant uit de da Costastraat, met vriend Robby, de jongens uit de etalage.

[moniquevanbokkum]

ZONNEBRIL VAN DE WEEK: WEEK 18

ZONNEBRIL VAN DE WEEK: WEEK 18

De Rayban Aviator is de zonnebril van de week geworden. Dit goedverkochte model is er één, die op mijn eigen wishlist staat. Hij is gangbaar en super fashionable. Hij past bij alle outfits. (more…)

[schrijfselsvandagmar]

Fietsen en rennen

Het is 17:35. Ik klap de laptop dicht, schuif hem in de blauwe hoes en stop die in mijn tas. Muismatje gaat er ook bij. Onderin mijn tas ontdek ik nog een eenzame mandarijn. Later maar opeten dan. Het raam staat op de kiepstand, een frisse bries waait over de redactie. Ik stop de rest van mijn spullen in de tas, schuif de zonnebril op mijn neus en loop richting het trappenhuis. Op naar huis. Op naar een heerlijk rondje hardlopen, de perfecte afsluiter van een werkdag op de redactie. Naar zoiets kan ik dus al uren uitkijken. Even die twee croissantjes eraf lopen. Het ijsje. En vooral: het koppie leegmaken. Ik loop naar beneden, door de ontvangsthal, dat duister en verlaten is. Nu eerst nadenken waar ik ook alweer mijn fiets heb geparkeerd: aan de voorkant van het gebouw of juist aan de achterkant, in het fietsenrek bij het winkelcentrum - wat trouwens niet echt een winkelcentrum te noemen is. Vergane glorie, oude meuk. Een Albert Heijn en Lidl tegenover elkaar. Twee drogisterijen. En een eenzame Wibra, waar ik meestal gauw voorbij loop. Ik spring op de fiets. Door de stad, langs het park. De frisse bries zorgt voor welkome afkoeling, onderweg passeer ik verschillende wandelaars en hardlopers. Iedereen lijkt vrolijk te zijn. Wat niet zo gek is met dit heerlijke weer. Dan ben ik thuis. Ik trek mijn tenue aan, de hardloopkousen, strik de veters van mijn schoenen, eet een banaan. De kat miauwt om aandacht, ik geef haar een snoepje en een aai over haar koppie. ‘Over een uurtje ben ik terug, dan zal ik je genoeg aandacht geven,’ hoor ik mezelf zeggen. Ik grinnik. Ja, ik klets tegen mijn kat. Sneu? Vind ik niet. Ik check de route die ik wil lopen, gooi de sleutel onder het bloempotje op het tafeltje onder de overkapping en druk mijn sporthorloge aan. Gaan! Het is nu 18:03. Ik wil 8 kilometer lopen, onder de 50 minuten. Dan kan ik mooi om 19:00 uur eten maken. Ik ren mijn straat uit, langs de lelijke jaren ‘80 woningen en kom uit op de Van Karnebeekstraat. De zuidkant dan. Door de tunnel, langs het water. Slof, slof slof. Het sloffen van mijn schoenen op het asfalt hoor ik door mijn koptelefoon heen. De muziek van White Lies dreunt door de speakers. Ik hoor mezelf meeneuriën, het sloffen van mijn schoenen als een soort tweede drums. Nu wat sneller. Slof, slof, slof slof. Ik passeer een oude dame achter een rollator, ik lach naar haar. Haar reactie kan ik niet zien: ik zoef haar voorbij. 5.46 minuten per kilometer nu. Ik ren. Deze route loop ik al zo lang, ik ken hem zowat uit m’n hoofd. De weg buigt omhoog. Dijkje op. Over de dijk, waar de wind hard waait. De zon zit half verscholen achter de wolken. Ik passeer nu meerdere hardlopers. Fietsers. Wandelaars. Er komt nu een steviger nummer op, dus ik draai het volume wat hoger. Heerlijk. Niks fijner om te rennen op een lekkere, harde beat. Ik ren het dijkje weer af, wil oversteken. Dan ineens voel ik een windvlaag vlak langs mijn zij. Ik hoor iemand roepen. Ho! Twee wielrenners sjeezen rakelings langs mij. Eentje daarvan draait zich om op zijn fiets, kijkt me aan, roept nog een keer iets in de trant van ‘woah!’ en ik steek mijn handen omhoog. Alsof ik me overgeef. Ja, deze twee heren had ik echt niet gezien. Of nouja, gehoord. De schuld van White Lies. Ik ga gauw naar de zijkant van de weg. De twee wielrenners remmen een beetje af. De schreeuwerd steekt nu een duim omhoog. Het is oké. Ik zucht. Ben opgelucht. Langzaam verdwijnen ze uit mijn zicht. En vervolg ik mijn route. Na 8,5 kilometer slof ik mijn straatje weer in. Het album is afgelopen, de zon is nu definitief achter de wolken gezakt en de kat zit me op te wachten bij de schuttingdeur. Nu tijd voor de mandarijn.

[kulabata]

Miwani

In een grote bus worden we opgehaald bij Ilboru om Mount Meru te gaan beklimmen. Achterin zitten twee gidsen, twee koks en zestien(!) porters, fitte mannen die vergelijkbaar met sherpa’s in Nepal een deel van onze last dragen, evenals de keukenspullen, eten, tenten, etc. Al met al hebben we dus twintig man in dienst voor deze expeditie. In onze eigen groep zijn we met negen mensen: de zes Nederlandse artsen uit Shirati, Amerikaanse sociologe Annalise, en gezamenlijke vrienden Daan en Fabian. Daarnaast sluiten een Duits koppel en een Française aan bij de expeditie, elk met eigen gids en porters. De bus zit propvol: elke stoel is bezet door minstens een persoon, en de stapel tassen op het dak moet goed worden vastgesnoerd anders valt alles eraf. Onderweg kopen we nog ruim snacks in, en dan rijden we Arusha National Park binnen, waar de berg zich in bevindt. Op het startniveau, toch al 1500 meter hoogte, is het nog lekker warm, maar dat zal niet zo blijven. Het plan is om in drie dagen drie kilometer te klimmen, waarbij het met de toename van de hoogtemeters en in de nacht een stuk kouder zal worden, dus hebben we allerlei verschillende soorten kleding mee. Alles zit verpakt in makkelijk op de rug draagbare backpacks, maar daar hebben de porters eigen ideeën over: net als alle andere spullen in Tanzania, worden ook de rugtassen op het hoofd gedragen. Ook met bergschoenen lijken de heren, waarvan de oudste 70 jaar is, niet zoveel op te hebben. In korte broek en op teenslippers lopen ze, zwaarbepakt en onverstoorbaar, over de rotsachtige bergpaadjes in soms wel drie keer ons tempo naar boven. Ik zal eerlijk zijn: dat is wel een beetje demotiverend.

Chirangi heeft ook ooit Mount Meru beklommen, en vertelt er regelmatig over. Die man is natuurlijk veel te druk om een aantal dagen een berg te gaan beklimmen, dus iedereen is het erover eens dat hij ongetwijfeld in een onmenselijk tempo naar boven is gerend. Zijn relaas over de beklimming eindigt steevast met de teleurstelling van het bereiken van de top: ‘I was dying, and when I come to the top: stones! I was dying for some stones! Nobody gives me any certificate, or money…’

Wij lopen in veel rustiger tempo onder begeleiding van een park ranger met een groot geweer, een bunduki. Dit vanwege de aanwezigheid van potentieel gevaarlijke wilde dieren in het park. Er komen poema’s voor, maar die jagen met name ’s nachts. Het meest moeten we nog oppassen om niet tussen moeder en kind te komen wanneer we een kudde van de enorme buffels kruisen. Verder zijn er diverse soorten apen in het park en hebben we op de vlakte al gazelles, zebra’s en wrattenzwijnen gezien. De laatste, die net als in The Lion King ‘pumba’ heten, komen vaak in families. Moeder pumba gaat voorop, gevolgd door drie of vier kleintjes, die soms alleen te zien zijn aan de pluimpjes op de omhoog gestoken staartjes die boven het gras uitkomen.

Ik loop langzaam maar gestaag de berg op in mijn werkkleding: een witte broek van het Groene Hart Ziekenhuis, want die zit lekker comfortabel en heeft veel zakken. Onderweg leidt de weg door een enorme vijgenboom heen die aan de basis is gesplitst. Zelfs auto’s kunnen er met gemak doorheen rijden. Voor we weggingen, is er gezegd dat het belangrijkste doel van vandaag is om niet te verbranden, maar daar had nog wel aan toegevoegd mogen worden dat het ook wel handig is als je je spullen niet kwijtraakt. We zijn denk ik nog geen anderhalf uur bezig als ik aan het boordje van mijn shirt voel en merk dat mijn bril daar niet meer is. Bij de vijgenboom had ik hem nog. In een visioen zie ik mezelf al visite lopen op male ward met mijn zonnebril op, wat mijn enige andere bril op sterkte is. Ook de nachtelijke klim naar de top op de derde dag is met zonnebril op geen veilige exercitie. Ik moet denken aan een patiënt die recentelijk op onze afdeling lag, een toch relatief slimme vent die in een klein gezondheidscentrum in de buurt werkt. We kennen hem als de broer van een van onze clinical officers die momenteel in opleiding is tot tandarts. Zijn bril was op werk stuk gegaan, maar desalniettemin was hij zonder bril én zonder helm op de motor gestapt, en in het donker naar huis gereden. Het is eigenlijk niet zo verrassend dat hij de volgende dag met een grote hoofdwond op onze afdeling lag. Tevens was een van zijn kiezen afgebroken, maar daarvoor kon hij zijn broer gelukkig wel om hulp vragen.

Ik vraag de gids of ik een stukje terug mag lopen om mijn miwani terug te vinden, want ik weet vrij zeker waar ik hem heb laten vallen, maar zonder ranger mogen we eigenlijk niet door het park lopen. Na enige onderhandeling volgt een compromis: gids Michael en ik gaan terug, en nemen dan de verharde weg omhoog waar minder dieren voorkomen, terwijl de ranger met de rest door het regenwoud verder gaat. Als we tien minuten terug hebben gelopen, komt op hoog tempo een Jeep aangereden. Ik bedenk dat mijn bril waarschijnlijk op de weg in de wielsporen moet zijn gevallen, en dat verder doorlopen nu geen zin heeft, maar aan de andere kant heb ik vaak heel veel mazzel, dus we proberen het toch. Een paar honderd meter verderop ligt de bril, intact, net langs de rand van het wielspoor op de plek waar ik even daarvoor over mijn tas gebogen had gestaan om er wat koekjes uit te pakken. Zie je wel? Mazzel.

Alleen met Michael vervolg ik het stoffige pad naar boven. Het moet een berijdbare weg voorstellen, maar ik heb diep respect voor de bestuurders die hun Jeeps over de soms uit niets meer dan rotspartijen bestaande wegen omhoog kunnen krijgen. Naar mate we stijgen, verandert het droge bos eerst in regenwoud, en trekt daarna steeds meer open. Groene vlaktes worden overschaduwd door enorme eiken, omhangen met mos, alsof de oude bomen baardgroei hebben gekregen. Kleine beekjes stromen samen tot wat grotere stromen die de weg kruisen. Op de ondiepe plekken waden we door het ijskoude water. Hoewel de deze weg nemen omdat er minder dieren zouden zijn, stikt het nu we slechts met zijn tweeën in stilte lopen plotseling van het fauna. Binnen de kortste keren zien we groepen Colobus-apen, blauwe apen en bavianen, bosherten, dikdiks en neushoornvogels. Met z’n tweeën maken we veel minder geluid, en jagen de dieren dus vermoedelijk minder weg. Het is een goed aantal uren klimmen, maar de omgeving maakt het helemaal waard. Als ik even moet stoppen om uit te rusten, heeft Michael daar alle begrip voor en wacht rustig tot ik weer verder kan. Met elke hervatting van de tocht zie ik hem even naar het boordje van mijn shirt kijken of de bril daar nog aan hangt. Na enkele uren bereiken we een hoogvlakte waar alleen nog struiken groeien. Door de inmiddels laagstaande zon hangt het donkere silhouet van Meru dreigend over ons heen. De moed zakt me in de schoenen als ik bedenk hoe ver we de komende dagen nog omhoog moeten en hoe zwaar ik het vandaag al heb gehad. Maar goed, dat lijkt een probleem voor morgen. Nu komen we binnen een kwartier na het arriveren van de rest van de groep aan op het kamp op 2500 meter. Zij blijken haast geen dieren te hebben gezien, dus zo zie je maar dat alles twee kanten heeft. Alle anderen lijken echter wel veel fitter, en klaar om zo nog een stuk te klimmen. We gaan het zien...

[coreseo]

Automatische horloges

Experience true luxury with BUGOLINI®. Our wallets, eyewear, colognes, watches and accessoires are all handcrafted into perfection to provide you quality items.

We focus on quality instead of quantity. See, feel and experience the difference with BUGOLINI®. All our accessoires and delivered in premium packaging.

Our services Automatisch horloge online kopen, horloge automatic, horloge zonder batterij, horloge automaat, Horloges voor mannen, Horloge dames, Horloge Heren

, Automatische horloges, Automatisch uurwerk, Horloges, Horloge, Portemonnee heren, Portemonnee dames, Pasjeshouder, Parfum voor heren, Parfum voor dames

, Parfum femme, Parfum Homme, Zonnebril Heren, Zonnebril dames, Brillendoos, Horloge box, Horloge doos and more.

[yooideal]

$35.37 19% off sell - Fashion Sunglasses Men Polarized Square Metal Frame Sun Glasses Driving Fishing Eyewear Zonnebril Heren - C91985GG6E3 plastic frameComposite lenspolarizedLens width: 50 centimetersDepartment Name:Adult,Frame Material:AlloyGender:MEN,Lenses Optical Attribute:Polarized,Lenses Optical Attribute:UV400 more product select from our Goggle:https://www.yooideal.com/42-goggle # 's #

[elsniper18]

LIMO Top Gafas de sol fotocromáticas Hombres Mujeres Gafas de camaleón polarizadas Gafas de conducción Gafas de sol antideslumbrantes zonnebril heren https://www.instagram.com/p/CDF60uVB62C/?igshid=dn34gxjtq57z

[dealsgala-gdb]

Gepolariseerde en gecoate spiegel zonnebril Itemtype: zonnebril Lenzen Materiaal: Polycarbonaat Framemateriaal: Aluminium Magnesium Alloy Lensbreedte: 70 mm Lenshoogte: 40 mm Lenzen optische attributen: Spiegel, gepolariseerd, anti-reflecterend, UV400 Stijl: Rechthoek Kenmerken: Heren zonnebrillen, Anti-Reflecterende UV 400 zonnebrillen, spiegel zonnebrillen, gepolariseerde zonnebril Pakket omvat: Retail box, Zip up case, lens doek, gepolariseerde testkaart

[kozeys]

Klozey.com: Klozey.com: LIOUMO Top Photochromic Sunglasses Men Women Polarized Chameleon Glasses Driving Goggles Anti-glare Sun Glasses zonnebril heren https://kozeys.com/products/lioumo-top-photochromic-sunglasses-men-women-polarized-chameleon-glasses-driving-goggles-anti-glare-sun-glasses-zonnebril-heren?utm_source=dlvr.it&utm_medium=tumblr&utm_campaign=klozey.com%20%E2%80%94%20klozey Trending

[26within]

14

Nico Het was nog lekker rustig op de baan. Op de achtergrond klonken de warme geluiden van Volbeats laatste worpeling en Nico keek even in haar buitenspiegels of ze veilig kon inhalen. Ze stuurde de dertigtonner behendig langs een collegatrucker en bij het passeren van beide cabines keek ze even opzij en groette ze hoffelijk met haar hand langs haar hoofd. Een griekse oude rot grijnste even en Nico gaf gas bij. Haar combinatie begon wat harder te grommen en een dikke zwarte pluim steeg op richting het roodgelige ochtendgloren. Ze was in haar element. De weg was vrij, de zon kwam langzaam op en ze was op weg naar Nederland. Altijd fijn om naar een ander schatje te karren. Nico was niet van de vastigheden. De enige continuiteit in haar leven was haar eigen wagen. Verdiend in een vorig leven vol drank, drugs en de Velvet Underground.....Ow, ze deed ook nog iets als model. Ze had het allemaal achter haar gelaten. Ze was gaan rijden.....Alsof haar leven ervan af hing. Weg met dat ding, behendig vist ze de cd uit haar stereo, grabbelde wat in de bak naast haar stoel en pakte blind een oudje van The Pixies....Surfer Rosa. Oh my golly, daar had ze helemaal geen zin in momenteel. Weer gerammel van hoesjes en.....Neej, niet die. Ze opende electrisch het raam van de bijrijder en flikkerde Elton John zo naar buiten. Kadootje van een oude vriend die haar al lang niet meer gevolgd was. Ze boog naar voren en deed de cd-speler uit. He he, wat een rust. Al neuriend keek ze naar de inhalende auto’s. Sommige Fransozen waren alweer zo gestresst dat de eerste middelvingertjes parmantig de lucht in gingen. Tijd om hem langs de kant te zetten dacht Nico. Ze draaide de autobaan af en reed de grote parkeerplaats op bij Dijon. Er kwam net beweging op de voorste vakken. Mooi, haar Duitse vrienden van de firma Duvenbeck maakten plaats voor de blauw/witte scandinavische torpedo. Ze bedankte de heren nog even over de 27MC en liet de intercooler nadraaien. Ging nog even met beide ellebogen over het stuur hangend genieten van de definitieve zonsopgang en deed haar zonnebril op. Voorlopig mocht ze niet meer rijden. Nico klom uit haar wagen en meteen begon er een Bulgaar te fluiten. Ze reageerde er niet meer op. Liep even controlerend om de combinatie heen en schopte professioneel tegen de net nagetrokken achterband van de achterste as. Het zag er allemaal normaal uit. Nico wilde nu nog maar een ding....Slapen. Onderweg naar het hotel bedacht ze zich. Draaide zich om en liep terug naar ‘ El Loco Grande’, de naam die ze haar Scania drie jaar geleden gegeven had en zag meteen dat er wat vreemds aan de hand was. Haar wagen was in twee minuten tijd aan het zicht van de publieke ruimte onttrokken. Voor de truck stond een sleepwagen en ze zag de neus van haar torpedo omhoog komen. Ze begon te rennen en schreeuwde tegen...euhm, tegen Frankrijk. Blijf godverdomme van mijn wagen af. Toen ze buiten adem bij haar bezit aankwam gingen de mannen doodleuk op een muurtje zitten. Het zag er niet echt uit als een snelle diefstal. Ze hapte naar adem en moest even met de handen op haar knieen. Blijf met je poten van mijn huis af kwam er tenslotte met veel moeite uit. De oudere van het stel begon te grijnzen en gaf haar een document. Bent u Nicolette Dartas? Ze knikte niet begrijpend. De enige die haar ooit bij haar echte achternaam had genoemd was de voormalig manager van de ‘Underground’ Frank P. Dorseth. U bent bij deze aangehouden mevrouw Dartas....De Jongste drukte haar een penning onder de neus van de engelse Fiod, terwijl van achter de truck drie agenten van de plaatselijke gendarmerie op haar af kwamen lopen. Nico stond aan de grond genageld. Wat heb ik in godsnaam gedaan? De sleepwagen kwam in beweging en in een reflex wilde ze gaan rennen. In werkelijkheid werd ze bij de arm gepakt en meegenomen naar een busje van de politie. Of ze maar zo vriendelijk wilde zijn om in te stappen zonder verzet. Op het bureau aangekomen kon ze meteen doorlopen naar ‘verhoor 3’. Nico had geen tijd gehad om te bedenken wat er allemaal gebeurde in het laatste halve uur. Wezenloos keek ze voor zich uit. Bovenin schreeuwde haar geest om slaap en dus rust. Het klonk gek, maar ze had liever eerst een paar uurtjes in een cel gepit. Ze hoorde wel dat er buiten een hek open ging en er iets zwaars de plas opdraaide. Haar wagen was ook gearriveerd en op een of andere manier voelde het als een opluchting. Ze hoorde even later een dikke brom van de sleeptruck langskomen en weer even later kwam zelfs de diender melden dat hij de sleutels van haar truck bij de rest van haar spullen had gevoegd en of ze er maar even voor wilde tekenen. Aandachtig bekeek ze de in beslag genomen inventaris. Een sleutelbos, een zonnebril en haar werktas met allerlei zakelijke paperassen. Hmm, ze hadden ook iets ontdekt waar ze minder trots op was dat ze het bij zich droeg die ochtend, haar witte vriend in eenzame nood. Ze tekende en zat daarna minstens tien minuten alleen op een stoel in verhoor 3. Haar ogen werden zwaar in de gedempte ruimte en haar hersenen begonnen te malen..... Toen ze wakker werd geschud stond de verhoorkamer vol mensen. Ze keek verbaast om zich heen en slaakte een kreet van opwinding. Al haar oude vrienden stonden om haar heen en ook haar moeder was er vanuit Engeland. De deur klapte open en Frank Dorseth kwam door de opening......Nico, je bent officieel gepimpt. Nico begreep er niks van. Kom maar mee naar buiten zeiden de mannen van het eerste uur....Haar mannen van de Velvet underground. Buiten stond haar torpedo voor een gloednieuwe woontrailer. Worldtour 2017 stond er op de zijkant....En Nico! Even stond ze perplex....Viel even stil....En liep toen naar haar wagen. De rest keek toe en met stijgende verbazing werd duidelijk dat ze de trailer aan het afkoppelen was. Ze sprong van de trekker en liep naar de agent die met haar spullen in de hand stond toe te kijken. Mag ik mijn spullen terug? De diender liep mee naar truck en ze tekende met een snelle krabbel het papier op het clipboard. Klom op de trap en gooide haar tas in de cabine. Het gezelschap keek nog steeds verbouwereerd toe hoe de wagen zich in beweging zette en zonder trailer reed Nico de plas af. Haar vrienden liepen er achteraan en in een wolk van stof en diesel remde ze plots tot ze stilstond. Liet de motor stationair draaien en stapte tenslotte uit......Frank liep vertwijfeld op haar af. Zelf bleef ze naast haar wagen staan. Nico, ga je het doen vroeg hij voorzichtig......Ze keek naar haar truck en toen naar Frank. Rijden of optreden? Even krabbelde hij op zijn achterhoofd en zei toen....Wat doe je het liefste? Nico keek naar de mensen in de verte. Mensen uit een roemrucht verleden. Mensen die ze al dertig jaar niet meer had gezien. Zelfs haar moeder hadden ze erbij gehaald....Nico stapte in en gooide de deur dicht. Je moet niet in het verleden blijven steken riep ze Frank toe en gaf gas..... Klone

[moniquevanbokkum]

ZONNEBRILLENCHICKS.NL ZONNEBRILLEN ONLINE

Heb je het al gezien? Zonnebrillenchicks.nl heeft nu ook zonnebrillen online staan. Ik maakte productselecties voor je van prachtige brillen, waar ik fan van ben en we hopen natuurlijk jij ook. (more…)

[duiytuviovwo]

AOFLY Brand 2020 Fashion Sunglasses Men Polarized Square Metal Frame Male Sun Glasses Driving Fishing Eyewear zonnebril heren (Discount 72 % ) #AOFLY #Brand #2020 https://t.co/lZ9QFGmEzo

AOFLY Brand 2020 Fashion Sunglasses Men Polarized Square Metal Frame Male Sun Glasses Driving Fishing Eyewear zonnebril heren (Discount 72 % ) #AOFLY #Brand #2020 https://t.co/lZ9QFGmEzo

— Duiytu.Viovwo (@duiytu) April 25, 2020

from Twitter https://twitter.com/duiytu via http://twitter.com/duiytu/status/1254063694629273602

[social-pro]

LIOUMO, лучшие фотохромные солнцезащитные очки для мужчин и женщин, поляризованные очки-хамелеоны.

548,09 руб./1 612,24 руб. Скидка -66% LIOUMO, лучшие фотохромные солнцезащитные очки для мужчин и женщин, поляризованные очки-хамелеоны, очки для вождения, антибликовые солнцезащитные очки zonnebril heren http://got.by/4hb22s US $8.39US /$24.68 Sale -66% LIOUMO Top Photochromic Sunglasses Men Women Polarized Chameleon Glasses Driving Goggles Anti-glare Sun Glasses zonnebril heren http://ali.pub/4hb22s https://youtu.be/GmzthRS0WAY