#had to remember the season of course maar ja

[vogelmeister]

“almost no one could have known that”

but i did maaike

[lifeofroos]

Inktober Prompt 6: Husky

Ik kuch een paar keer. José kijkt even op. 'Wordt je ziek?'

'Natuurlijk niet,' antwoordt ik met een schorre stem. 

'Dat zeg je altijd. Om twaalf uur kom je terug naar huis met zware griep.'

'Dit keer niet.'

'Jase...' 

'Ik moet gaan, anders mis ik de trein.' Ik pak mijn jas van de haak en stap naar buiten. Ja, ik heb het een beetje koud, maar daarvoor hoef ik nog niet binnen te gaan zitten.

Om een over twaalf stap ik weer naar binnen. 'José…'

'Ik heb de dekens al klaargelegd. Ga maar liggen, ik haal wel soep.'

'Dank je,' mompel ik. Mijn stem is schor. Ik vraag me af of hij me wel verstaan heeft. Ik strompel naar boven. 

Ik kruip onder de dekens. Ik ril. Als José naar boven komt met een kopje kippensoep heb ik eigenlijk al geen honger meer. Om hem een plezier te doen neem ik een klein hapje soep. Ik ril weer en laat de lepel bijna vallen. José glimlacht verdrietig. 

'Jason, je moet echt voorzichtiger zijn. Elke keer dat het griepseizoen aankomt wordt je minstens twee keer ziek, dat weet je toch?'

'Vorig jaar niet!'

'Inderdaad, want toen was je drie keer ziek. Ik ga een extra deken halen.'

'José?'

'Huh?'

'Ik heb honger.'

'Jason, het is drie uur S nachts!'

'Ik ben ziek, denk ik.' José zucht diep en staat op.

'Ik haal wel een cracker voor je. En natuurlijk ben je ziek, Jase.'

Hij komt een tijdje later terug met een cracker met tomatenpasta. 'Hier. Oh, en ik heb gelijk je tas uitgepakt. Je gaat morgen namelijk niet naar je werk.' Ik kijk hem kwaad aan.

'Natuurlijk wel!'

'Nee, Jason, je gaat slapen en neemt medicijn. Anders zak je op de werkvloer in elkaar. Weet je nog dat je baas daar kwaad over werd vorig jaar?'

'Ik ben nu de baas!'

'Wil je dan dat je werknemers je op de grond zien liggen en een ambulance voor je moeten bellen?'

Ik zucht diep. 'Mag ik de cracker?'

Hij geeft me de cracker. Man, ik wist niet dat het mogelijk was om zoveel honger te krijgen midden in de nacht. Misschien had ik toch wat meer van die spaghetti moeten eten toen José het zo lief voor ons gemaakt had. 

De volgende ochtend wordt ik wakker en ik voel me nog erger dan gisteren. Ik heb geen honger meer. 'José…'

'Hier. Ik heb wat thee en fruit voor je gehaald.' Ik staar naar het eten. Ik heb er zo weinig zin in. 'Probeer het te eten, Jase, alhoewel het moeilijk is.'

Het gaat niet. Ik neem een klein hapje fruit en een slokje thee. Het is smerig. Ik zak diep weg onder de dekens. 'Gaat niet.' Mijn stem klinkt nog raarder dan gisteren. José zucht diep. 

'Als je iets nodig hebt, ik zit beneden. Ik laat dit hier' - hij wijst naar het fruit - 'en om elf uur kom ik je sowieso nog wat brengen.' Hij kust me op mijn voorhoofd.

'Straks wordt je ook ziek,' kuch ik. 

'Ik word nooit ziek, Jase.' Hij glimlacht en loopt de deur uit. Ik ril en kijk even om me heen. De schaduwen lijken te bewegen. Ik kruip dieper onder de dekens. Oh nee, waarom toch altijd ik.

English 

I cough a few times. José looks up for a moment. 'Are you getting sick?'

'Of course not,' I answer. My voice is only a little husky 

'You always say that. At twelve o'clock you come back home with the flu.'

'Not this time.'

'Jase ...'

'I have to go, otherwise I will miss the train.' I take my coat off the hook and step outside. Yes, I feel a bit chilly, but I don't have to sit inside for that.

At one past twelve I step into our home again. 'José ...'

'I've already prepared the blankets. Lie down, I'll get you some soup.'

'Thank you,' I mutter. My voice is husky. I wonder if he understood me. I stumble upstairs.

I crawl under the covers. I shiver. When José comes up with a cup of chicken soup I am not actually that hungry anymore. To do him a favor, I take a small bite of soup. I almost drop the spoon when I shiver again. José smiles.

'Jason, you really have to be more careful. Every time the flu season arrives you get sick at least twice, don't you know?'

'Not last year!'

'No, because then you were sick three times. I'm going to get you an extra blanket.'

'José?'

'Huh?'

'I'm hungry.'

'Jason, it's three o'clock in the morning!'

'I think I'm sick.' José sighs deeply and stands up.

'I'll get you a cracker. And of course you are sick, Jase.'

He comes back a while later with a cracker with tomato paste. Here. Oh, and I immediately unpacked your bag. You will not go to work tomorrow.' I give him an angry look.

'Of course I am!'

'No, Jason, you are going to sleep and take medicine. Otherwise you will collapse in the workplace. Do you remember that your boss got angry about that last year?'

'I'm the boss now!'

'Do you want your employees to see you lying on the floor so that they have to call an ambulance?'

I sigh deeply. 'Can I have the cracker?'

He gives me the cracker. Man, I didn't know it was possible to get so hungry in the middle of the night. Maybe I should have eaten more of that spaghetti when José so kindly made for us.

The next morning I wake up and I feel worse than yesterday and my appetite is gone. 'José ...'

'Here. I brought you some tea and fruit.' I stare at the food. I am feeling sick. 'Try it, Jase.'

It does not work. I take a small bite of fruit and a sip of tea. It tastes gross. I sink deep under the covers. 'Not hungry anymore.' My voice sounds even weirder than yesterday. José sighs deeply.

'If you need anything, I'm downstairs. I leave this here' - he points to the fruit - 'and at eleven o'clock I'll come and bring you something else.' He kisses me on my forehead.

'Soon you will also get sick.'

'I never get sick, Jase.' He smiles and walks out the door. I shiver and look around me. The shadows seem to move. I crawl deeper under the covers. Oh, my Always the flu?