#grappigeuitsprakendeel5

[cheyennemijdam]

Lijf van rubber

Mijn lijf voelde slap en moe aan het afgelopen weekend. De bank voelde als de beste plek op aarde. Een mama die alleen een beetje op de bank ligt is natuurlijk niets aan. Alle mogelijke streken werden er dan ook uitgehaald om ook maar een beetje aandacht van mama te kunnen krijgen. Het duurde dan ook niet lang of er kon geen boe, bah of een lach vanaf. Mijn snauwmodus stond op haarscherp. Het scheelt dat de kinderen dat altijd, zonder enige vorm van moeite, schaamte of berouw weten te negeren. Het is dan juist leuk om op die snauw knoppen van mama te drukken. Wil ze niet met ons spelen? Prima, dan laten we haar lekker uit haar plaat gaan. Dan is ze toch met ons bezig, zonder dat ze het door heeft. Geen idee of dat is wat ze echt denken, maar zo voelt het wel. Na een tijdje was de lol er merkbaar vanaf. Inmiddels was ik zo gesloopt dat het me allemaal niets meer uitmaakte. Ze gaan hun gang maar, dacht ik. Hun geschreeuw klonk ook steeds minder hard. Langzaam sluimerde ik in een soort van slaapstand waarbij je dan nog wel fysiek aanwezig oogt, maar je gedachtes op een andere planeet zijn beland. Het duurde vast niet heel lang voordat de oudste dat in ieder geval doorhad. Hij besloot het op een andere manier aan te pakken. Voor ik er echt erg in had was hij op me komen liggen. Voorzichtig had hij mijn trui een beetje omhoog getrokken en was hij zachtjes met zijn vinger in mijn buik en mijn bovenbenen aan het prikken. Mijn eerste gevoel was om daar enorm boos over te worden en hem zo snel mogelijk weer van mij af te duwen. Die kans kreeg ik niet, want toen ik eenmaal goed en wel weer op aarde beland was, kon ik die enorme schaterlach van dat kleine ventje onmogelijk negeren. Heel even had ik niet door wat er nu in vredesnaam zo ontzettend grappig zou kunnen zijn. Toen mijn zoontje eenmaal mijn verbaasde blik opmerkte prikte hij nog snel een paar keer stevig in mijn buik en benen. ‘Schat, waarom doe je dat?’ Het duurde even voordat ik antwoord kreeg. Hij stikte er zowat in. ‘Mama, het is toch geweldig dat jij gemaakt bent van rubber!’ gilde hij het smakelijk uit. ‘Huh? Ik? Gemaakt van rubber? Hoe bedoel je?’ ‘Ja kijk dan, wanneer ik in jou prik wiebelt het allemaal zo erg lekker,’ gierde hij het uit. Vanuit de keuken klonk er een daverende lach van vaders en mijn snauwmodus had per direct een ticket naar Mars gekregen.

Inmiddels mag het wel duidelijk zijn dat mijn zoontje van vijf altijd lekker eerlijk is en bovenal beschikt over een zeer uitgesproken mening. Vooral wanneer het mijn lichaam betreft. Hij vindt daar van alles van. Het scheelt een boel dat mijn vijfjarige al die uitspraken doet en niet mijn man bijvoorbeeld. Zo kreeg ik een tijdje terug ook weer iets moois te horen van mijn zoontje. Nu ik zijn uitspraken allemaal een beetje aan het verzamelen ben, mocht deze “vernedering” niet aan de collectie ontbreken. 

Grote blubber tieten

Normaal gesproken zorg ik er altijd voor dat ik mijn schone kleren op de badkamer heb liggen wanneer ik mij ga douchen. Op deze specifieke middag was dat niet helemaal het geval. Mijn kleren lagen immers wel netjes op de kruk, maar mijn BH lag nog beneden. Snot, dacht ik toen ik de douche uitkwam. Ik besloot mijn broek alvast aan te trekken en snel even naar beneden te rennen voor mijn BH. Met een handdoek om mij heengeslagen kwam ik de huiskamer binnen. ‘Mam, waarom ben jij met je spijkerbroek gaan douchen?’ vroeg mijn zoontje meteen. ‘Mijn spijkerbroek is toch droog schat,’ reageerde ik zo nonchalant mogelijk. Ondertussen stuurde ik mijn ogen op een speurtocht door het huis. Ik wist toch echt zeker dat ik mijn BH op de bank had laten liggen. Natuurlijk was dat ding in geen velden of wegen te bekennen. Misschien dat het tussen de kussens van de bank was gevallen, besloot ik. Zonder er al te veel over na te denken liet ik mijn handdoekje los en begon ik driftig alle kussens van de bank omhoog te tillen. Voordat mijn handdoekje de vloer bereikt had begon mijn zoontje al te grinniken. ‘Mam, wat zie je er eigenlijk toch lelijk uit zo in je blote tieten,’ zei hij. Ik viste mijn BH tussen de leuning van de bank uit en wist niet half hoe snel ik dat ding aan moest trekken. Tegelijkertijd vroeg ik me af wat ik hier nou weer op zou kunnen zeggen. Vermoeid plaatste ik mijn handen in mijn zij en blies, vanuit mijn rechtermondhoek, een verdwaalde pluk haar uit mijn gezicht. Dat het niet heel erg aardig was om te zeggen was iets wat ik graag had willen zeggen, maar in plaats daarvan zei ik even helemaal niets en keek hem alleen maar vragend aan. ‘Ja mam, je hebt echt veel te grote tieten,’ legde hij nog even uit. Alsof ik last had van een spontane breinversmelting stelde ik hem de volgende vraag: ‘Hoezo? Houd je niet van tieten dan?’ In minder dan 1 seconde had ik enorme spijt. ‘Uh, jawel,’ grinnikte mijn zoon. ‘Ik vind grote tieten best mooi, maar niet die van jou.’ Er kwam niets uit mijn mond. Ik stond nog steeds in dezelfde positie. ‘Die van jou zijn gewoon echt té groot en veel té wiebelig,’ ging hij onverstoorbaar verder. Nog steeds stond ik met mijn mond vol tanden. ‘Mam, waarom heb jij eigenlijk van die grote blubber tieten?’ vroeg hij ineens in alle ernst. Ik kon niet meer. Stiekem moest ik enorm hard lachen en tegelijkertijd had ik het gevoel dat ik hier toch echt iets anders van moest vinden. Dat mijn eigenwaardemeter meteen de stand van min twintig aangaf probeerde ik op dat moment maar even te negeren. Wat nu? Boos worden? Toch nog zeggen dat het niet erg aardig is om dat zo te zeggen? Nee joh, ben je gek. Op die momenten vliegt alles wat ik ooit geleerd heb over hoe je het beste kan communiceren met kinderen zo de deur uit. ‘Als je het echt wil weten lieve schat; dat komt lekker door jou en je zusje.’ Mocht je, je ooit afvragen wat de beste manier is om je kind een schuldgevoel of een ander soort complex aan te praten, dan is dit vast en zeker de manier. Ik kan je geruststellen. Aangezien dit kind, mijn kind is kan ik je verzekeren dat de schade zeer beperkt is gebleken, daar hij alleen maar gevouwen van het lachen over de grond rolde. Probeer het voor de zekerheid alleen niet bij een ander. 

Vanaf dat moment slaap ik met mijn voeten vastgebonden aan een houten balk boven mijn bed (de zogeheten vleermuismodus) in de hoop zwaartekracht voor de gek te kunnen houden.