cheyennemijdam

[cheyennemijdam]

Onderzoek: kinderen lijken Britse variant iets meer te verspreiden dan 'gewone' virus https://www.rtlnieuws.nl/nieuws/nederland/artikel/5212515/kinderen-verspreiden-britse-variant-meer-dan-gewone-coronavirus

Bij een griep 😷 voelen mensen zich blijkbaar veel zieker dan bij deze variant. Mensen waar praten we nog over.

[cheyennemijdam]

Papa is de bron van mijn buik

Zoals (bijna) iedere avond zaten we samen aan tafel. Zodra de woorden ‘smakelijk eten’ zijn gevallen is dat het teken voor mijn zoontje om al zijn filosofische gedachtes er eens flink op los te laten gaan. Daarbij is het tevens de bedoeling dat papa en mama omgedoopt worden tot papapedia en mamapedia. Een antwoord als ‘Sorry, maar dat weet ik niet,’ is dan ook een absolute no go. De vragen vlogen ons om de oren. ‘Papa, waar is curry van gemaakt?’ ‘Mama waar komen peperkorrels vandaan?’ Echt antwoord geven is dit keer niet eens heel erg noodzakelijk. Met half volle mond: ‘Papa jij bent de bron van mama haar buik.’ Wij verslikten ons nog net niet. Voordat we dit gingen ontkennen besloten we dat het misschien wel eens de moeite waard zou kunnen zijn om zijn uitleg of beredenering af te wachten. Toen kwam het. ‘Ja, want papa heeft mij gemaakt. En jij, mama, hebt mij ook gemaakt. En ik kom uit jouw buik. Dus is papa de bron van jouw buik.’ Tja, als je dat zo bekijkt.

[cheyennemijdam]

Lijf van rubber

Mijn lijf voelde slap en moe aan het afgelopen weekend. De bank voelde als de beste plek op aarde. Een mama die alleen een beetje op de bank ligt is natuurlijk niets aan. Alle mogelijke streken werden er dan ook uitgehaald om ook maar een beetje aandacht van mama te kunnen krijgen. Het duurde dan ook niet lang of er kon geen boe, bah of een lach vanaf. Mijn snauwmodus stond op haarscherp. Het scheelt dat de kinderen dat altijd, zonder enige vorm van moeite, schaamte of berouw weten te negeren. Het is dan juist leuk om op die snauw knoppen van mama te drukken. Wil ze niet met ons spelen? Prima, dan laten we haar lekker uit haar plaat gaan. Dan is ze toch met ons bezig, zonder dat ze het door heeft. Geen idee of dat is wat ze echt denken, maar zo voelt het wel. Na een tijdje was de lol er merkbaar vanaf. Inmiddels was ik zo gesloopt dat het me allemaal niets meer uitmaakte. Ze gaan hun gang maar, dacht ik. Hun geschreeuw klonk ook steeds minder hard. Langzaam sluimerde ik in een soort van slaapstand waarbij je dan nog wel fysiek aanwezig oogt, maar je gedachtes op een andere planeet zijn beland. Het duurde vast niet heel lang voordat de oudste dat in ieder geval doorhad. Hij besloot het op een andere manier aan te pakken. Voor ik er echt erg in had was hij op me komen liggen. Voorzichtig had hij mijn trui een beetje omhoog getrokken en was hij zachtjes met zijn vinger in mijn buik en mijn bovenbenen aan het prikken. Mijn eerste gevoel was om daar enorm boos over te worden en hem zo snel mogelijk weer van mij af te duwen. Die kans kreeg ik niet, want toen ik eenmaal goed en wel weer op aarde beland was, kon ik die enorme schaterlach van dat kleine ventje onmogelijk negeren. Heel even had ik niet door wat er nu in vredesnaam zo ontzettend grappig zou kunnen zijn. Toen mijn zoontje eenmaal mijn verbaasde blik opmerkte prikte hij nog snel een paar keer stevig in mijn buik en benen. ‘Schat, waarom doe je dat?’ Het duurde even voordat ik antwoord kreeg. Hij stikte er zowat in. ‘Mama, het is toch geweldig dat jij gemaakt bent van rubber!’ gilde hij het smakelijk uit. ‘Huh? Ik? Gemaakt van rubber? Hoe bedoel je?’ ‘Ja kijk dan, wanneer ik in jou prik wiebelt het allemaal zo erg lekker,’ gierde hij het uit. Vanuit de keuken klonk er een daverende lach van vaders en mijn snauwmodus had per direct een ticket naar Mars gekregen.

Inmiddels mag het wel duidelijk zijn dat mijn zoontje van vijf altijd lekker eerlijk is en bovenal beschikt over een zeer uitgesproken mening. Vooral wanneer het mijn lichaam betreft. Hij vindt daar van alles van. Het scheelt een boel dat mijn vijfjarige al die uitspraken doet en niet mijn man bijvoorbeeld. Zo kreeg ik een tijdje terug ook weer iets moois te horen van mijn zoontje. Nu ik zijn uitspraken allemaal een beetje aan het verzamelen ben, mocht deze “vernedering” niet aan de collectie ontbreken. 

Grote blubber tieten

Normaal gesproken zorg ik er altijd voor dat ik mijn schone kleren op de badkamer heb liggen wanneer ik mij ga douchen. Op deze specifieke middag was dat niet helemaal het geval. Mijn kleren lagen immers wel netjes op de kruk, maar mijn BH lag nog beneden. Snot, dacht ik toen ik de douche uitkwam. Ik besloot mijn broek alvast aan te trekken en snel even naar beneden te rennen voor mijn BH. Met een handdoek om mij heengeslagen kwam ik de huiskamer binnen. ‘Mam, waarom ben jij met je spijkerbroek gaan douchen?’ vroeg mijn zoontje meteen. ‘Mijn spijkerbroek is toch droog schat,’ reageerde ik zo nonchalant mogelijk. Ondertussen stuurde ik mijn ogen op een speurtocht door het huis. Ik wist toch echt zeker dat ik mijn BH op de bank had laten liggen. Natuurlijk was dat ding in geen velden of wegen te bekennen. Misschien dat het tussen de kussens van de bank was gevallen, besloot ik. Zonder er al te veel over na te denken liet ik mijn handdoekje los en begon ik driftig alle kussens van de bank omhoog te tillen. Voordat mijn handdoekje de vloer bereikt had begon mijn zoontje al te grinniken. ‘Mam, wat zie je er eigenlijk toch lelijk uit zo in je blote tieten,’ zei hij. Ik viste mijn BH tussen de leuning van de bank uit en wist niet half hoe snel ik dat ding aan moest trekken. Tegelijkertijd vroeg ik me af wat ik hier nou weer op zou kunnen zeggen. Vermoeid plaatste ik mijn handen in mijn zij en blies, vanuit mijn rechtermondhoek, een verdwaalde pluk haar uit mijn gezicht. Dat het niet heel erg aardig was om te zeggen was iets wat ik graag had willen zeggen, maar in plaats daarvan zei ik even helemaal niets en keek hem alleen maar vragend aan. ‘Ja mam, je hebt echt veel te grote tieten,’ legde hij nog even uit. Alsof ik last had van een spontane breinversmelting stelde ik hem de volgende vraag: ‘Hoezo? Houd je niet van tieten dan?’ In minder dan 1 seconde had ik enorme spijt. ‘Uh, jawel,’ grinnikte mijn zoon. ‘Ik vind grote tieten best mooi, maar niet die van jou.’ Er kwam niets uit mijn mond. Ik stond nog steeds in dezelfde positie. ‘Die van jou zijn gewoon echt té groot en veel té wiebelig,’ ging hij onverstoorbaar verder. Nog steeds stond ik met mijn mond vol tanden. ‘Mam, waarom heb jij eigenlijk van die grote blubber tieten?’ vroeg hij ineens in alle ernst. Ik kon niet meer. Stiekem moest ik enorm hard lachen en tegelijkertijd had ik het gevoel dat ik hier toch echt iets anders van moest vinden. Dat mijn eigenwaardemeter meteen de stand van min twintig aangaf probeerde ik op dat moment maar even te negeren. Wat nu? Boos worden? Toch nog zeggen dat het niet erg aardig is om dat zo te zeggen? Nee joh, ben je gek. Op die momenten vliegt alles wat ik ooit geleerd heb over hoe je het beste kan communiceren met kinderen zo de deur uit. ‘Als je het echt wil weten lieve schat; dat komt lekker door jou en je zusje.’ Mocht je, je ooit afvragen wat de beste manier is om je kind een schuldgevoel of een ander soort complex aan te praten, dan is dit vast en zeker de manier. Ik kan je geruststellen. Aangezien dit kind, mijn kind is kan ik je verzekeren dat de schade zeer beperkt is gebleken, daar hij alleen maar gevouwen van het lachen over de grond rolde. Probeer het voor de zekerheid alleen niet bij een ander. 

Vanaf dat moment slaap ik met mijn voeten vastgebonden aan een houten balk boven mijn bed (de zogeheten vleermuismodus) in de hoop zwaartekracht voor de gek te kunnen houden.  

[cheyennemijdam]

Koud omdat je wit bent

“Mama, mag ik alsjeblieft gaan zwemmen?” Redelijk donkere wolken aan de lucht. Vandaag scheelt het zo’n tien graden met de dagen ervoor. “Serieus? Nu wil je gaan zwemmen,” reageer ik met volle verbazing. “Ja mama, ik weet het heel erg zeker.” Aangezien ik later niet te horen wil krijgen dat meneer zich belemmert heeft gevoeld in zijn ontwikkeling, geef ik hem natuurlijk mijn toestemming. In gedachte gaf ik hem ongeveer twee minuten. Het water voelde namelijk nogal ijzig koud aan. Ik geef het toe; ik ben best een koukleum. Wanneer de thermometer aangeeft dat het buiten een graad of 14 is, heb ik al het gevoel op de Noordpool rond te lopen, maar dat geheel terzijde. Hij hield het langer vol dan ik had gedacht. Inmiddels waren zijn lippen in een andere kleur veranderd en bibberde hij nog erger dan menig mens in het bejaardentehuis. “Mama, mag ik alsjeblieft bij jou op schoot zitten?” Daar had ik eigenlijk helemaal geen trek in. “Waarom ga je niet lekker bij je vader op schoot zitten,” antwoorde ik. “Maar mama, jij bent zo lekker warm,” zei hij. “Hoe kom je daar nou weer bij?” vroeg ik verbaasd. “Ik denk toch echt dat papa warmer aan voelt dan ik op dit moment,” voeg ik daar nog aan toe. Wederom kreeg ik een blik toegeworpen die me liet weten dat ik weer eens last had van alien taal. “Nee, papa is koud, omdat hij wit is.”

Veeg mij maar weer op.

(Nu ik er over nadenk was de situatie volgens mij iets anders. Neemt niet weg dat de uitspraak hetzelfde blijft.)

[cheyennemijdam]

Foodbaby; zo maar dik

Zo’n drie weken voordat de zomervakantie begon heeft mijn zoontje, op een pijnlijke manier, kennis gemaakt met de spaken van de fiets van zijn vader. Noodgedwongen moest het jongetje achterop vanaf school. Na nog geen tien minuten kreeg ik het gevreesde telefoontje. Ik was er namelijk al een beetje bang voor. De kleine man had met zijn voet tussen de spaken gezeten. De schade bleek iets erger dan verwacht daar hij 5,5 week in het gips heeft gezeten. Allemaal mega dramatisch natuurlijk. Getraumatiseerd voor het leven, dat valt te begrijpen. Dan heb ik het natuurlijk over mezelf, want inmiddels is de kleine man zowel lichamelijk als geestelijk genezen.

Na het hele gebeuren, heb ik als, aandachtsgeile moeder, het nieuws meteen even met de halve wereld gedeeld. Al snel hoorde het vriendinnetje van hem het ook. Of ze even met hem mocht FaceTimen, want ze was toch wel erg geschrokken en hoopte dat alles goed was met hem. Na het eten was het dan zover. Het geplande videogesprek. Dit gesprek was aanvankelijk te aandoenlijk voor woorden. Wat waren ze toch lief. Alsof ze al jaren in een innig romantische verhouding zaten. Tijdens het gesprek, de vele knuffels en plakkerige scherm kusjes stootte het meisje perongeluk tegen de buik van haar moeder. Zij mag momenteel hun derde kindje verwachten. “Sorry mama,” horen we haar zeggen. “Mijn mama heeft een dikke buik, omdat daar een baby in zit. Heeft jou mama ook een dikke buik, omdat daar een baby in zit?” vraagt het meisje. Mijn zoontje kijkt helemaal verbaasd. Ik zie hem denken; hoe komt ze daar nou bij? “Nee joh, mijn mama heeft gewoon een foodbaby,” antwoordt hij met een stellig gezicht. Bij het horen van die woorden viel mijn man zowat van de bank af van het lachen. Zijn vriendinnetje keek hem onbegrijpelijk aan. “Huh? Wat bedoel je?” “Ja, dat betekent dat mijn mama gewoon zo maar dik is.”

Dussss.... en bedankt hè kleine man. Mama houdt ook van jou hoor.

[cheyennemijdam]

Een ware storende factor

De rit duurde maar liefst 3,5 uur. We gingen een lang weekend naar een villa ergens in Nederland. Onderweg had de kleine man de grootste lol. Halverwege wilde hij graag bij opa in de auto. Een uurtje later kwam hij bulderend van het lachen de auto uit gesprongen. “Mama, kijk! Ik heb me nu verkleed als een nerd!” Ik moet eerlijk bekennen dat het kwartje niet meteen viel, maar lag al snel gevouwen van het lachen. Nee, ik heb hem dat nooit wijsgemaakt ter verduidelijking! Maar goed, zo heeft mijn zoontje nog veel meer prachtige uitspraken. Het zijn er soms echt te veel om bij te houden, maar er zijn er een paar die nogal wat indruk op ons gemaakt hebben. Sommige zijn echt tè leuk om jullie te onthouden.

Mijn man draait ploegendiensten en dat betekent dat wij, twee van de tien dagen zonder hem aan tafel zitten. Meestal vul ik het avond ritueel dan net even iets anders in. Zo mochten ze een keer lekker een bami soepje wegwerken terwijl de laptop op tafel stond. Mijn zoontje wilde graag wat kijken en daar zag ik het probleem niet van in. “Goed schatje, jullie mogen wat kijken, maar dan wel iets waar jullie misschien nog wat aan hebben.” Zo werd er gekozen voor Dora. Nu heb ik zelf niet bijster veel met dat über blije, leergierige, alles door elkaar pratende meisje, maar ik snap dat de kinderen dat geweldig vinden.

Een paar dagen later stonden we op het punt om met zijn vieren aan tafel te gaan en er stond wederom bamisoep op het programma. Simpelweg omdat me dit zo ongeveer vijf minuten aan bereidingstijd kost en de kinderen dit altijd smakelijk binnen no time, zonder al te veel gedoe naar binnen slurpen. Toen mijn zoontje eenmaal in de gate had dat ze bamisoep gingen eten, kwam al snel de vraag: “Mama, mogen we dan weer Dora op de laptop kijken?” Hij herkende de twijfel in mijn ogen, dus voegde hij er nog snel aan toe (met grote puppy ogen): “Dan eet ik lekker snel door, zonder al te veel gedoe en dan leer ik er ook nog iets van!” Verrekte spons is het ook. Hij wist het weer mooi te brengen. Snel wisselde ik een blik uit met mijn man. Echt tijd om zijn goedkeuring te krijgen nam ik niet, eerlijk gezegd. “Is goed schat, voor deze mag het wel.” Even een kleine situatieschets; de laptop staat op de hoek van de tafel. Mijn zoontje aan de andere kant van de tafel en mijn man zit als het ware tussen hem en de laptop in. Ik zit tegenover dat fantastische stel. Laat het nu net zo zijn dat mijn man (blijkbaar) een soort van rode mieren afkeer heeft tegen Dora. Hij kon het dan ook niet laten om onze zoon steeds een beetje te plagen, Dora een beetje plat te branden en er lekker ongegeneerd tussendoor te brabbelen. De ergernis was van het kleine gezichtje af te lezen. Van binnen moest ik al lachen. Ik vroeg me af hoe lang het zou duren voordat de kleine man het getetter van zijn vader niet langer meer trok. Het duurde welgeteld 2,32 minuten. Wat ik overigens nog best lang vond duren. “Pap,” met een gezicht alsof je een zestienjarige vraagt om zijn vieze sokken alsjeblieft in de wasmachine te gooien, “ik hoor hier toch iets van te leren? Of niet dan?” Met een verbaasde glimlach kijkt zijn vader hem aan. “Ja, dus, kan je dan alsjeblieft even je mond houden,” gaat het menneke onverstoorbaar en inmiddels nog meer geïrriteerd verder. Beide konden we nog een harde lach onderdrukken. Ik zit dus tegenover de jongens en het was een prachtig gezicht. Hierop besloot ik nog even verder te vragen. “Liefje, vind je dat echt zo vervelend dan dat papa er steeds doorheen praat?” Hier haalt hij alleen maar zijn schouders op met een blik van ‘ja duhhh’. Ik besluit nog even verder te gaan. “Lieverd wat vind je dan van papa?” “Ja, ik vind papa nu echt even een storende factor!” zegt hij op zijn meest ernstige toon. Okay... veeg mij maar op. Ik piste haast in mijn broek van het lachen.

[cheyennemijdam]

Flying popcorn

“Mama, ik zou zo graag weer een keer met jou naar de bioscoop willen?”, vroeg mijn kereltje een paar dagen terug aan mij. Ja, dat was een vraag. Het was alweer een tijd geleden dat we dat samen gedaan hadden inderdaad. “Is goed schat,” terwijl ik mijn telefoon erbij pak. “Dan gaan we even kijken welke films er allemaal draaien.” Meteen begonnen zijn oogjes te glunderen en klaptte hij in zijn handen van pure blijdschap. Op zo’n momenten smelt mijn hart altijd een beetje. Hij kan zo lekker dankbaar zijn en dat terwijl ik een paar minuten daarvoor hem nog het liefst zijn mond wilde dichtplakken met tape. Terwijl hij dicht tegen me aan kroop scrolde ik door de films heen. De keuze viel mij wat tegen, maar na een paar trailers gezien te hebben, viel zijn keuze op iets met een egel. Ik vond het allang best. Een paar knoppen verder en de kaarten waren gekocht en de stoelen gereserveerd.

Maandag was het dan eindelijk zo ver dat wij samen naar de bioscoop zouden gaan. Wat voelde ik mij een partij ellendig. Al een paar dagen en ik leek het even niet van me af te kunnen schudden. “Zal papa anders met jou gaan? Mama voelt zich niet zo lekker,” probeerde mijn man nog. Je kon de twijfel in zijn ogen haast voelen. “Eigenlijk wil ik toch liever met mama gaan als ik mag kiezen.” Ik voelde me bijna schuldig toen hij dat zei, maar mijn man vond het geen probleem. Met betonnen benen hees ik mezelf de trap op. Ik was er van overtuigd dat een lekkere warme douche me goed zou doen, al moest ik wel opschieten. Eenmaal klaar met douchen voelde ik me alweer een stukje fitter. Het plan was om met de fiets te gaan en daar zag ik enorm tegenop. Gelukkig moest ik na de film nog even boodschappen doen voor het avondeten, dus kwam de auto als geroepen. “Mama, wanneer gaan we nou?” Alsof meneer al jàren aan het wachten was natuurlijk. “Geef je zusje en je vader een kusje en dan kunnen we gaan.” Wat was het mannetje toch enthousiast. Zijn enthousiasme had een aanstekelijke werking, want ik kon de hele auto rit niets anders doen dan lachen. Op die momenten is het toch ook een overheerlijk kereltje. De auto besloot ik bewust een stukje verder op te parkeren, omdat ze flink aan de weg aan het rommelen zijn. Vanzelfsprekend had ik geen zin in onnodige poespas. Het weer was lekker genoeg om er even een kleine wandeling aan vast te plakken. Vrolijk huppelde hij voor me uit en hij ratelde natuurlijk aan een stuk door. Dagelijks vraag ik me af waar hij het allemaal vandaan haalt, maar het levert een boel mooie uitspraken, vragen en gesprekken op. “Mama, kan je me nu dan eens goed uitleggen hoe papa en jij mij gemaakt hebben?” “Uhm....,” ik krab eens flink achter mijn oren. Ik heb geen idee wat ik daar nu op zeggen moet. Natuurlijk zou ik dat kunnen uitleggen. Ik denk alleen niet dat het erg pedagogisch verantwoord is om een vijf jarige ‘goed’ uit te leggen hoe hij nu gemaakt is geworden. Ik besluit het roer eens om te gooien en hem te vragen hoe hij denkt dat hij gemaakt is geworden. Ik had natuurlijk gehoopt op een prachtig antwoord, maar ik moest het doen met een ietwat teleurstellende reactie. “Ja mam, als ik dat zou weten hoef ik het jou niet te vragen, toch.” Wederom stond ik even met mijn mond vol tanden. Nog voordat ik daar op kon reageren, huppelde hij alweer voor me uit.

Vanuit de verte kon meneer de bioscoop al zien. Alsof hij een goede vriend weer sinds lange tijd in zijn armen kon sluiten, rende hij er op af. “O bioscoopje daar ben je dan! Ik ben zo blij dat ik weer eens hier ben,” gilde hij het uit. Even voor de duidelijkheid; de hele film is pure bijzaak. Het aller, aller belangrijkste is de popcorn met een drankje. Een beker met een poppetje erop niet te verstaan. Het meest gelukkige jongetje rende de zaal in. Mama strompelde er wat achter aan met de handen vol met een bak popcorn een beker en een extra flesje drinken. Ik realiseerde me dat ik een mooi plekje gereserveerd had op rij 11. Wat lekker boven aan de zaal is. In mijn hoofd telde ik het aantal stappen. Wat een enorme opgave. De Mount Everest leek daar niets bij. Niet dat ik die ooit beklommen heb, maar het gaat om het idee. Eenmaal op ons plekje zag ik diverse scenario’s voorbij flitsen. Om de seconde sprong mijn zoontje van zijn stoel om bij de popcorn te komen. Laat het zo zijn dat die stoeltjes meteen omhoog klappen zodra ze van enig gewicht verlost zijn. “Schat, mama had graag gehad dat je zo ver mogelijk achteruit gaat zitten. Dan kan je jouw beentjes een beetje wijd doen, zodat de bak popcorn daar makkelijk tussen past. Op die manier hoef je niet steeds op te staan en is de kans dat de bak omvalt een stuk kleiner.” Hij kijkt me aan alsof ik van een andere planeet kom, maar de dringende toon in mijn stem maakt kennelijk genoeg indruk, want hij neemt het van me aan. Uit het niets roept hij een paar keer: “O mam, echt super bedankt dat je dit voor mij wilde doen! Ik vind het zo leuk dat we samen naar de bioscoop gaan!” Wat een schatje is het toch. Dat maakt dat ik alles wederom vergeet. Het is het allemaal waard. Tijdens de hele film kan hij geen minuut echt stil zitten en om de paar minuten moet ik hem er toch even aan helpen herinneren dat hij een bak popcorn tussen zijn beentjes heeft staan. Het wordt spannend. Het einde van de film komt in zicht. Ik zie het gebeuren, maar mijn lichaam reageert niet. Van pure spanning zie ik hoe het mannetje steefs rechter op gaat zitten en naar voren schuift. Met één hand heeft hij het een randje van de bak met popcorn vast. Het spreekt voor zich dat er nog meer dan de helft in zit. De spanning van de film stijgt. Hij valt stil en zit met open mond te kijken. Hij schrikt. De bak met popcorn zie ik in slo motion de lucht in gaan en als een soort van mislukte hagelstenen vliegen de stukjes popcorn uit de bak over hem en de grond heen. Verschrikt kijkt hij me aan en het kost me aanzienlijk veel moeite om niet te schreeuwen en boos te worden. De tranen springen in zijn ogen en het lukt me om de meeste woorden in te slikken. Knarsetandend fluister ik: “Het einde van de film hoef je niet te missen, maar je ruimt het allemaal op zodra de film afgelopen is.” Snikkend knikt hij ja en voegt er nog een paar jammerende sorry’s achteraan. In gedachte vraag ik me af hoe hij het toch telkens weer voor elkaar krijgt om popcorn te laten vliegen.

Tip voor de volgende keer; dubbelzijdig plakband meenemen en de bak met popcorn vastplakken!

[cheyennemijdam]

Koken met aanrecht aapjes

De dag begon lekker rustig. Ik voelde me brak en min of meer gesloopt, dus echt sprake van veel energie was er niet. Pas om kwart voor twee besloot ik een frisse douche te nemen. Dat moest wel, want ik moest om 15.20 uur in het ziekenhuis zijn in Venlo. Je bent overigens langer onderweg dan dat je daadwerkelijk daar bent, maar dat is een ander verhaal. Waarom ik daar moest zijn is overigens ook een ander verhaal. Dat komt later wel een keer.

Eenmaal thuis voelde ik me gek genoeg opgeladen. Het mooiste welkomscommité stond dan ook op me te wachten zodra ik de woonkamer inliep. Twee kleine stuiterballen gilde het uit. ‘Mama, mama!’ Mijn benen werden vastgepakt en ik werd stevig geknuffeld. Alsof ik jaren weggeweest was. Dat maakt alles ook meteen weer goed. Ik besloot meteen te gaan koken, want mijn twee kleine vreetzakjes hadden natuurlijk last van rommelige maagjes. ‘Mama, mogen we alsjeblieft kijken als je gaat koken?’ Dat vroeg de oudste natuurlijk. Normaal gesproken voel ik daar niet zo heel veel voor moet ik eerlijk toegeven. Vandaag was het anders. Ik realiseerde me dat ik wederom te vaak zeg dat ik het liever niet wil hebben. Dat ik liever heb dat ze even zelf, op een andere plek in het huis, gaan wieberen. Ik houd van ze, maar ze zijn altijd druk en erg aanwezig en de laatste tijd kan ik dat niet altijd goed hebben. Soms word je gewoon even met de neus op de feiten gedrukt en realiseer je dat het leven soms erg kort kan zijn en dat er veel dingen om ons heen of met ons gebeuren waar we geen controle over hebben. Hoe lastig ik het soms ook vind, er moet altijd tijd zijn om tijd te maken met en voor mijn kindjes. De kinderen zijn al blij met de meest eenvoudige dingen. Het is waar wat ze zeggen. Dat de kleine dingetjes juist de moeite waard zijn. Ik dwaal weer af. De kinderen zaten op het aanrecht. Na vijf seconde had ik er al weer spijt van. Mijn dochtertje kan het niet laten om overal aan te zitten. Ik hoor mezelf weer zeggen: ‘Meisje niet doen. Nergens aanzitten. Dat geldt ook voor jou jongeman.’ Dat onderbuik gevoel met ergernis begint alweer te borrelen. Het koste me veel moeite om dat weg te drukken, maar het is me gelukt. Met wat innerlijke ruzies, die overigens binnen een minuut alweer opgelost waren, kon ik de opkomende boosheid aan de kant schuiven. Wat vooral erg hielp was de blik op hun gezichtjes. In hun ogen doen ze natuurlijk helemaal niets verkeerd! Eigenlijk is dat ook niet zo. Na een poosje begon ik er zelfs van te genieten. Bij alles wat ik in de pan deed riep mijn dochtertje: ‘Mmm, ammie mama. Lekker hè.’ Dat gezichtje van haar. Zichtbaar watertandend op het aanrecht. De ondeugd op haar gezicht blijft aanwezig en tegelijkertijd is ze op zo’n moment weer het allerschattigste meisje wat er is. Ze houdt zo erg van eten. Het is bijzonder om te zien hoe een twee jarig meisje van eten kan genieten. Heerlijk gewoon. Natuurlijk had mijn zoontje gehoopt dat we wat anders zouden gaan eten. Hij is inmiddels in een fase beland dat hij het liefst zelf bepaald wat en wanneer hij eet.

Koken met aanrecht aapjes blijkt achteraf best een groot succes te zijn. De kinderen waren in het zicht. Hebben niets kunnen slopen terwijl ik aan het koken was. Ze hebben zichtbaar genoten van het meekijken. Een gevoel van betrokkenheid zal vast gezorgd hebben voor een bevredigend gevoel bij de boefjes. Het was al lang geleden dat ik zo snel heb kunnen koken. Weer hebben we een les geleerd. Ik moet de kinderen vaker een kans geven om wat dichter bij me te zijn. Uiteindelijk genieten we daar allemaal veel meer van.

[cheyennemijdam]

Wel, niet, gisteren, morgen of toch maar vandaag. Boodschappen voor de buren...

Soms heb ik even behoefte aan pauze van mezelf. 

Ik ging boodschappen doen met mijn dochtertje. Eigenlijk weer de eerste keer sinds een hele lange tijd dat ik alleen met haar naar de supermarkt ging. Ze vond het geweldig. Voor haar was dat toch een gemist uitje. Ik zet mijn dochtertje in een winkelwagentje en samen slenteren we door de supermarkt heen. Tussendoor maken we grapjes en zingen we samen liedjes. Als eerste stoppen we bij de broodafdeling. Ze is gewend altijd een croissantje van mij te krijgen die ze dan ook dankbaar en zichtbaar genietend naar binnen werkt. Dit keer ging dat iets anders. Na een paar happen zat haar haren, haar gezicht, handen en kleren onder de croissantvlokken en had ze er geen zin meer in. Ze wilde graag iets anders. Madam gilde om een appel. Eigenlijk moet je daar niet aan toegeven, maar ik was moe en ik had echt helemaal geen trek in ruzie, dus ik gaf haar een klein appeltje. Ook dit was ze na een hapje eigenlijk al zat. Dat mooie, hele croissantje in het doorzichtige zakje zag er veel lekkerder uit. Langzaam maar zeker merkte ik dat ik mijn geduld begon te verliezen. Wonder boven wonder merkte ze dat op en besloot om toch maar lachend aan de appel te blijven plukken. Dit was dan weer een fijne meevaller. Van te voren had ik allemaal goed bedacht wat we nodig hadden en we wandelden vrolijk de winkel door. Ik was blij dat het erop zat en ik vond zelfs dat ik het goed gedaan had, wanneer ik dit keer “maar” 53 euro hoefde af te rekenen. Al lachend en zingend liepen we naar de auto. De autosleutel had ik al in de hand en ik begon op het knopje te drukken. Eenmaal achter de auto wil ik de achterklep omhoog doen, maar daar had de achterklep geen zin in. Ik haalde mijn schouders op en drukte nogmaals op het knopje. Nog steeds was er geen beweging in die auto te krijgen. Ik merkte dat ik niet eens heel erg boos was. Mijn kleine meisje was zo vrolijk aan het zingen dat ik het niet zo heel erg vond. Toen het na de vierde keer nog niet lukte besloot ik eens goed naar de auto te kijken. Het was toch echt mijn auto, dacht ik. Alleen zag deze er wel heel erg mooi, schoon en netjes uit. Hierop begon ik smakelijk te lachen en mijn dochtertje scheen de grap te begrijpen, daar ze hartelijk mee begon te lachen. Dit was dus overduidelijk niet mijn auto. Waar stond die dan wel? Gelukkig niet zo heel erg ver er vanaf. Eenmaal thuis zette ik de boodschappen tassen op de achtertafel en begon rustig met uitladen. Het ene na het andere product verbaasde me. Ik ben met dingen thuis gekomen die ik normaal gesproken nooit koop en alle dingen waarvoor ik naar de winkel ging liggen nog heerlijk te chillen in de schappen van de supermarkt. Het ziet er dus naar uit dat ik voor 53 euro aan boodschappen heb gedaan voor de buren of zo. 

[cheyennemijdam]

Alweer de laatste dag

Vandaag is dan alweer de laatste schooldag van dit welbewogen schooljaar. Wat is de tijd toch gevlogen. Alsof er een hapje uit genomen is. Het lijkt wel twee weken terug dat het hele huis op zijn kop stond, omdat dit prachtige menneke vijf jaar werd en zijn hart gezet had op een heus superhelden feest. Dit was overigens een groot succes en vond plaats in januari. Toen leek alles nog onbezorgd en maakte we de grootste plannen voor diverse verjaardagspartijen, concerten en zelfs een vakantie. Inmiddels zijn we ruim een half jaar verder en hoewel de tijd stil gestaan lijkt te hebben is er ook weer te veel gebeurd om op te noemen.

Ik ben in elk geval enorm trots op dit kereltje. Hij heeft zich ondanks alles enorm weten te bewijzen en kei hard geknokt voor school tijdens het thuis scholen. Met trots mag hij straks afscheid nemen van groep 1 en zich klaarmaken voor de sprong naar groep 2. Hij is toe aan vakantie hoe gek dat misschien ook klinkt. We hebben immers al 8 weken samen thuis mogen doorbrengen. Dit is anders. We hoeven thuis geen schooltje te spelen en kunnen de nadruk leggen op leuke dingen doen en we kunnen weer op een andere manier van elkaar genieten.

Mijn zoon

Mijn zoon wat wordt je groot

Zo snel en veel te vlug

Gisteren zat je nog onbevangen op mijn schoot

Soms als ik naar je kijk dan wil ik alleen maar terug

Terug naar de tijd waar je me meer nodig had

Terug naar toen de wereld nog nieuw voor je was

Terug toen je hele uren op me zat

Inmiddels een plek veroverd in een nieuwe klas

Je stuntelig gewaggel en gebrabbel

Heeft plaats gemaakt voor een snelle pas

Gezellige avondjes voor de tv

Met wat lekkers voor de knabbel

Je groeit lekker door

Je bent enorm zorgzaam en wijs

Inmiddels vraag je wel eens om privacy en wil je niet dat ik je stoor

Schatje neem mij mee op jou reis

Blijf je lieve zelf, je maffe ik en lekker eigenwijs

Mijn bolletje pretvet wat wordt je toch groot

Zorg er voor dat je het niet verkloot 😜

[cheyennemijdam]

In all honesty

Op dagelijkse basis beschuldig ik ten minste één van mijn kinderen dat ze niet of haast nooit naar mij luisteren. Op de momenten dat ik het zeg, meen ik dat ook echt. Een paar minuten geleden hoorde ik het mezelf weer zeggen tegen mijn dochter. Meteen keek ze me aan met haar grote, donkere kijkers. Ik weet bijna zeker dat als ze “Mam, waar heb je het in vredesnaam over?”, zou kunnen zeggen ze dat zeker gedaan zou hebben. Ik bedenk me dat ik erg vaak ‘nee’ zeg tegen haar. Meestal komt dat, omdat ze iets doet waarvan ik simpelweg niet wil dat ze dat doet. Aan de andere kant. Ik geef haar natuurlijk ook die optie. Wanneer ik liever niet heb dat ze zichzelf onderkliedert met blauwe verf (dat zie je namelijk een dag later nog) dan moet ik haar dat ook niet geven. Wanneer ik liever niet wil dat ze de keukenkastjes opentrekt, dan zal ik er een slotje op kunnen zetten. Wanneer ik liever niet wil dat ze met stiften op de vloer tekent, dan had ik haar maar potloden moeten geven. En zo kan ik eerlijk gezegd nog wel even door gaan. Neemt niet weg dat ze moet leren dat niet alles toegestaan is. Ik kan moeilijk de salontafel weghalen, omdat ze er steeds op wil staan. Het heeft ook geen zin om echt alles achter slot en grendel te plaatsen, uit angst of voorzorg dat ze er misschien mee aan de haal zou gaan. Het is dus zeker van groot belang dat ze ook leert wat wel en niet mag. Ik realiseer me alleen wel dat wanneer ze de hele dag niets anders hoort dan “Meisje, niet doen!”, het op een gegeven moment geen ‘echte’ betekenis meer heeft.

Beter laat dan nooit zullen we maar zeggen. Het maakt blijkbaar niet uit hoe oud of hoe jong je kinderen zijn. Zelfs al is mijn kleine dondersteen nog zo klein, mama heeft iets van haar geleerd vandaag. Nu nog zorgen dat ik met mijn vermoeide hoofd er ook wat mee ga doen. Want eerlijk is eerlijk. Een moment van complete helderheid over een bepaalde situatie wordt (in mijn wereld) niet voor niets een moment genoemd. Het zou zo maar kunnen dat ik zo opkijk van mijn telefoon om dit te schrijven en dat ze iets aan het doen is en ik dan weer ‘nee’ roep. Ik zie mijzelf niet naar haar toe lopen en zeggen: “Ach meisje, het geeft niet. Hier heb je de doos met blokken. Ga hier maar lekker mee spelen, zodat ik dit kan opruimen. Ik had immers ook alle stiften het huis uit moeten werken.” Nee, dat zal niet zo verlopen. Nu in ieder geval niet. Over een uur misschien.

[cheyennemijdam]

Moments like these are the golden moments.

Nog geen vijf minuten voordat ze bij mij op schoot in slaap viel kon ik haar wel wat doen. Met ducktape vast binden aan haar nieuwe stoeltje. Vast lijmen aan het springkussen wat in de huiskamer staat. De zijkanten van haar broekspijpen (met haar erin) met een nietpistool vast nieten aan de plinten in het washok. Probeer dan maar eens los te komen kleine draak. Vaak hoor je ook dat er gezegd wordt (ik maak me er ook wel eens schuldig aan) dat men het liefst hun kind achter het behang zouden willen plakken. Dat is bij ons helemaal geen optie. Ten eerste hebben we nergens behang en ten tweede zou mevrouw het hele huis al overhoop hebben gehaald voordat ik nog maar een vierkante cm behang los zou hebben geplukt van de muur.

Mijn dochter is onlangs twee jaar geworden. Ze is druk, aanwezig, bazig, kattig en opdringerig. Stil zitten heeft ze nog nooit van gehoord. Ze houdt van eten. Veel eten en kleuren; het liefst op de tafel precies naast de enorm grote placemat waar ze op mag tekenen, op de keukenkastjes, de ramen (dat is overigens mijn fout; COVID-19 zorgt ervoor dat bijna alles mag), op de vloeren en bovenal lekker op zichzelf. Ze is een ontdekker, een onderzoeker, enorm nieuwsgierig en ‘nee’ betekent natuurlijk volmondig ‘ja!’ Daarnaast is ze ook ontzettend lief en zorgzaam en zelfstandig. Kortom; dit kleine monstertje houd me bezig en allert. Zeer allert. Iedere dag doet ze iets wat me aan het lachen maakt. Iedere dag doet ze iets wat me verbaasd. Iedere dag doet ze iets waardoor ik het liefst iedere haar op mijn hoofd er één voor één uit zou willen trekken. En dan..... wanneer ik denk dat brullen nog het enige is wat ik kan doen, kruipt ze op mijn schoot. Dan geeft ze me een kus en zegt ze: “Mama, hou van je.” Haar hoofdje rust op mijn borst en ik voel dat het zwaar wordt. Haar kleine lijfje ontspant zich, haar ademhaling veranderd en haar hoofdje voelt nu nog zwaarder aan. Alle frustratie die ik eerder nog voelde is meteen verdwenen. Ik geef haar een aai over haar bol en ik bedenk me hoe blij en dankbaar ik ben dat ik dit kleine mini mensje mijn dochter mag noemen.

[cheyennemijdam]

It’s been way too long....

Ik weet het. Alweer een hele tijd geleden. De verjaardag van mijn geweldig lieve oma was het laatste wat ik publiek gepost heb. Waarom? Geen idee eigenlijk.

Intussen is er zo ontzettend veel gebeurd, dat ik niet zo heel goed weet waar ik moet beginnen. Is een inhaalslag echt nodig? Dat vraag ik me ook af. Misschien niet. Misschien wel. De tijd gaat enorm snel. Er gebeurt ontzettend veel. Iedere dag maken we veel meer mee dan we ons wellicht realiseren. Een seconde, een minuut, een uur, een dag later is het niet meer dan een herinnering. Some are good, some are bad, but all worth remembering. Door de drukte om mij heen en de drukte in mijn hoofd is het fijn om dingen op te schrijven. Dat doe ik ook. Echt overal. Ik vind geschreven stukjes in mijn agenda, de familie planner, mijn notebook; overal staat wel iets tussendoor gekriebeld. Ik was dit begonnen met een reden en nu weet ik weer wat die reden was. Dus.... ik heb besloten toch het een en ander in te halen.

[cheyennemijdam]

Mijn oma Mijn oma is, zonder enige twijfel, een van de mooiste en sterkste vrouwen die ik ooit in mijn leven tegen ben gekomen. Mijn oma is geboren in Indonesië in 1940. Inmiddels is ze al jaren lang lekker ingeburgerd in het Nederlands, Limburgse Roermond. Meer dan een half jaar geleden had oma besloten dat ze een groot feest wilde om haar tachtigste verjaardag te vieren. Ze wist precies waar en echt alles moest uit de kast getrokken worden. In Indonesië heeft ze ‘kadootjes’ besteld en gekocht om uit te delen aan alle vrouwen die op haar feestje zouden komen. Ik heb altijd al geweten dat mijn oma een zeer geliefde vrouw is bij veel mensen, maar het werd nu alleen maar nog meer duidelijk. Al met al zouden er meer dan 100 mensen op haar verjaardag komen. Er waren prachtige uitnodigingen gemaakt en vroegtijdig uitgedeeld en verstuurd. Twee mei, (de trouwdag van mijn man en mij) zou het grote feest plaats gaan vinden in de Jo Gerris hal, waar we maandelijks te vinden zijn voor een gezellige Indische middag. Samen met mijn broertje, mijn twee neven en mijn nichtje hebben we maanden geleden geld bij elkaar gelegd om een cadeau te kopen waarvan we zeker wisten dat ze dit echt helemaal te gek zou vinden. Een droom die uit zou komen, zou je kunnen zeggen. Inmiddels zijn de kinderen al voor de zevende week thuis en zit ook mijn oma (vanwege het risico dat ze eventueel loopt) binnen. Vergeet niet dat mijn oma nog altijd een van de meest actieve mensen is die ik ken. Zo gaat ze twee keer per week naar yoga en grijpt ze iedere kans om even eruit te gaan. Ze houdt van haar gezin en haar vriendinnen. Een feestje zonder muziek en tenminste 1 dans is volgens mijn oma geen feestje. Vandaag is ze dan 80 jaar geworden. Een leeftijd waar menig mens nog jaloers op kan zijn. Zeker omdat ze nog altijd met volle teugen van het leven weet te genieten. Nu is alles anders. Het feestje mag niet meer doorgaan (gaat heus wel gebeuren, alleen niemand weet wanneer precies) en het cadeau is nog maar de vraag. Voor iemand zoals mijn oma is dat niet zo maar iets. Voor niemand natuurlijk, maar ik hoef niemand uit te leggen wat ik hiermee bedoel, toch? We gaan er vanuit dat we alles snel weer mogen en kunnen doen en dat we dan kunnen feesten als nooit tevoren. Mijn oma verdiend dit in ieder geval als geen ander. Zij staat altijd voor iedereen klaar en ik had haar zo het beste feestje van de wereld gegund. Wanneer er weer gefeest mag worden, zullen we het nog meer waarderen en er des te meer van genieten. Het klinkt nu allemaal heel somber en ergens is dit ook enorm triest, maar het feit blijft wel dat mijn oma nog gezond is en dat ik mijn oma wil bedanken voor alles wat ze altijd voor mij en de rest van de familie gedaan heeft. Ik wilde deze dag niet zo maar aan ons voorbij laten gaan. Mijn kinderen mogen ook trots zijn op hun overgrootmoeder, hun omi. Ik ben in ieder geval enorm trots dat ik deze prachtige vrouw mijn oma mag noemen. Hoe dan ook is dit een dag om nooit te vergeten. Oma ik hou van u. Nog even volhouden en dan kunnen we weer heerlijk samen dansen.

[cheyennemijdam]

‘Jij begrijpt ook helemaal niets!’

Mijn dochter ligt in bed. Dit zou mijn kans kunnen zijn om even mijn ogen te sluiten. Lekker languit op de bank liggen. Even een uurtje helemaal niets. ‘Mam, mag ik dan Netflix kijken?’ Snot, mijn zoon is er ook nog. Die heeft nog helemaal geen school (stomme corona). ‘Ja liefje, dat mag.’ De televisie springt aan en ik verbaas me nog altijd over het gemak waarmee de kleine man alles zelf weet te bedienen. Binnen een mum van tijd heeft hij niet alleen Netflix aan, maar is hij ook zorgvuldig door zijn favoriete programma’s aan het bladeren. Keuzes maken blijft lastig, want zo snel de televisie aanging, zo lang duur het voordat het juiste programma het scherm mag kleuren. Ik kijk eens om mij heen. Wat een ravage. Ik weet dat er minstens twee volle wasmanden in het washok op mij staan te wachten (gelukkig kan ik die vanuit hier niet zien), de vloer ligt bezaaid met verdwaald speelgoed,  wat broodkruimels en een hoopje zand naast de bank. Schouderophalend bedenk ik me dat het juist nu een goed moment is om het huis schoon te maken. Slapen doen we vanavond wel. Ietwat geërgerd pak ik de stofzuiger uit de kast. Ik zet hem aan en dat is het teken voor mijn zoon om met ongekende enthousiasme van de bank te springen, zijn zelfgemaakte vlieger te pakken en achter de blazende stofzuiger te kruipen. Mijn zoon heeft een, voor mij totaal onbegrijpelijke, fascinatie voor wind en alles wat daardoor ook maar een beetje wappert. Wanneer je denkt snel te kunnen stofzuigen, valt dit zeker onder de categorie bijster irritant. ‘Schat, ik dacht dat jij graag Netflix wilde kijken?’ vraag ik geïrriteerd. ‘Dit vind ik veel leuker,’ gilt hij vermakelijk boven het gebrul van de stofzuiger uit, waarop ik besluit die even uit te zetten. Teleurgesteld kijkt hij omhoog. ‘Ga even op de bank zitten. Dan kan mama even snel poetsen, voordat je zusje weer wakker wordt. Daarna hebben we dan alle tijd om lekker samen naar buiten te gaan,’ probeer ik zo lief mogelijk. Mijn zoon wordt boos. Hij gromt zelfs min of meer naar me. Althans, zo lijkt het. ‘Ik mag ook nooit iets doen wat ik leuk vind,’ roept hij boos. Verbaasd kijk ik hem aan. Tijd om te reageren krijg ik niet. ‘Altijd wanneer ik iets leuk vind om te doen, moet mijn zusje zich er mee bemoeien en daarom kan ik dan niets doen. Nu ligt ze eindelijk in bed wanneer ik wakker ben en mag ik nog niets van jou,’ ratelt hij boos verder. Eigenlijk weet ik niet zo heel erg goed wat ik hier op moet zeggen. Het overvalt me een beetje. Waar heeft hij het over? ‘Mama doet toch best veel met jou, zonder dat je zusje erbij is,’ probeer ik nog. ‘Jij begrijpt echt he-le-maal niets!’ roept hij dan. Normaal gesproken zou ik zeker een beetje boos zijn geworden. Nu niet. Alles is anders. Ik ben bang dat hij misschien wel eens gelijk zou kunnen hebben. ‘Misschien dat je mama even kan uitleggen wat je dan precies bedoeld?’ Hij zegt niets. Dus ga ik verder: ‘mama had gedacht dat het juist nu handig was om snel even op te ruimen, zodat we daarna tijd zouden hebben om iets leuks te doen.’ Aan de blik in zijn ogen te zien, zeg ik dingen die nergens op slaan. In mijn hoofd vraag ik me af hoe we in vredesnaam op dit punt beland zijn. Ik doe nog een vermoeide poging. ‘Ik dacht dat je het juist fijn vond om even televisie te kijken zonder je zusje?’ Inmiddels zit mijn zoon op de bank met zijn armen over elkaar. Hij kijkt me aan alsof ik zo juist eigenhandig een wereldramp begonnen ben. Wederom wijst hij me er op dat ik er he-le-maal niets van begrijp. Ik luister niet! Dat doet wel even pijn. Ik voel me gefrustreerd en bijna voelt het alsof ik ergens vals van beschuldigt word. De ernst is van zijn gezicht af te lezen. Het is menens, dus ik probeer rustig te blijven. ‘Leg het me dan uit, lieverd. Mama wil het wel graag begrijpen.’ Heel even is het stil. Ik denk erover om het te laten rusten en er later misschien nog eens op terug te komen, maar dan begint hij te vertellen. ‘Ik mag niets. Alleen maar binnen zijn of de tuin in. Wandelen of fietsen telt niet. Ik wil spelen met mijn vrienden. Niet altijd met mijn zusje of met jou en papa. Ik wil naar school en wanneer mag ik weer zwemmen? Ik ben toch een leeuw met klauwen en samen met Janpieterklaasduikelaar zijn wij superhelden! Stomme coronaaaa!’ Ik ruim de stofzuiger op. ‘Kom schat, mama zal de ventilator voor je aanzetten. Nu wappert je vlieger vast nog veeeel harder.’ Hij straalde weer een beetje. Na tien minuten had hij het koud en was zijn zusje wakker. 

Opruimen? Misschien morgen. 

[cheyennemijdam]

https://www.lezenenschrijven.nl/wat-wij-doen/corona-in-begrijpelijke-taal/de-persconferentie-van-21-april-in-eenvoudige-taal/

[cheyennemijdam]

Kapster spelen

‘Knip, knip, knip, knip doet de schaar. Kappertje wat doe je met mijn haar.’

Nadat wij te horen hadden gekregen dat de zogeheten contact beroepen, waaronder kappers, voorlopig nog even gesloten zouden blijven, zat er niets anders op. Het kapsel van mijn zoon begon toch behoorlijk uit de hand te lopen. Er zijn meerdere ouders die inmiddels besloten hebben om hun eigen kinderen te voorzien van een knipbeurt. Niet al te lullig bedoeld, maar sommige ouders hadden dat beter niet kunnen doen. Wellicht is een petje of een hoedje een iets beter idee voor de volgende keer. 

Rond 2006 heb ik ooit een kappersopleiding afgerond. Inmiddels leven we in 2020 en heb ik ruim 13 jaar niemand meer geknipt. Ik ben het dus dood eng gaan vinden. Daarbij wil ik het niet op mijn geweten hebben dat ik iemand, en zeker niet mijn man of zoon, voorschut laat lopen.

Inmiddels voelde ik me min of meer gedwongen om toch maar eens opzoek te gaan naar mijn, inmiddels met een dikke laag stof bedekte, kappersscharen set. Wat was mijn zoon enthousiast. ‘Mam ga je mij vandaag alsjeblieft knippen?’ Mijn kleine ijdeltuit. ‘Straks lieverd. Eerst even wachten op papa, zodat hij je zusje bezig kan houden.’ Ik zag het al helemaal voor me. Terwijl ik heel voorzichtig met de tondeuse aan de slag zou gaan, zou mijn graag springende dochter tegen mij aan botsen, waarbij de tondeuse kabel achter haar voet zou blijven haken en mijn zoon dus met een kale plek achter zou blijven. Dit leek me geen strak plan. 

Het moment was eindelijk daar. Mijn zoon had er helemaal zin in en ik ben nog nooit zo bang geweest om aan iemand zijn haar te zitten. De knipbeurt was amper begonnen en mijn zoontje zag het niet meer zitten. ‘Ik heb overal jeuk!’ ‘Mop, wanneer je niet stil blijft zitten, zal het helemaal mis gaan.’ ‘Maar bij de kapper gaat dit allemaal anders. Jij gebruikt alleen maar de tondeuse en je moet de schaar veel meer gebruiken.’ Het was duidelijk. Mijn zoon was boos. De kapper deed het altijd anders. Dat was eigenlijk al reden genoeg voor hem om dit niet leuk te vinden. Voor het geval het nog niet helemaal duidelijk was; mijn zoon is een sterk gewoontedier met het geheugen van een volwassen olifant. Menig afwijking is niet toegestaan. Door zijn wiebelgedrag raakte ik steeds meer gefrustreerd. Uiteindelijk kon het me ook steeds minder schelen. ‘Dan loop je maar voorschut.’ Dit had ik nooit moeten zeggen natuurlijk. Hij was er helemaal klaar mee. Ik had nog net geen dwangbuis nodig om het laatste beetje af te maken en het zo te doen dat het er nog enigszins naar behoren uitzag. Het kwaad was geschied. Hij wilde er niets meer van weten. ‘Ik haat het hier! Je bent geen kapper. De kapper doet dit altijd anders. Jij laat mij gewoon voorschut lopen!’ Hier moest ik het maar mee doen. Op dat moment vond ik het bijna grappig. Vooral omdat het allemaal reuze meeviel. Ja, het had hier en daar iets netter gekund, maar dan zou hij toch echt weer terug de stoel in moeten. Zelfs nadat menig mens hem liet weten er leuk uit te zien, veranderde hij niet van mening. Ik dacht alleen maar: dit doe ik dus nooooooit meer. 

Twee dagen later kwam opa, omdat hij ook hunkerde naar een knipbeurt. Toen dit goed gegaan was en opa zeer tevreden was, mocht ik het kapsel van mijn zoon ‘beter’ maken. Inmiddels zijn we trots op het resultaat en heeft mama nog meer familieleden uit de brand geholpen. .