#gitmeler

[denizmavisiigibii]

“Bak burası insana ölümü özleten dünyadır..”

[galibagibi]

[paraspandaras]

Ben senin içmediğin suyu dökmeye kıyamazken, sen beni bu şehirde bırakıp gideceksin ya en çok o koyuyor …

D.

[defnekalbim96]

Zahmet edip yataktan kalktım ama yapacak bi şey yok

[olmazlarainatsblog]

"Kitapta der ki; yüreğimizi neden dinlemeliyiz? ve cevap verir; çünkü yüreğin neredeyse hazinede oradadır..."

[mihman]

Sînemizde biriken çekip gitmeler omzumuzda birer yük. Şimdi ne tarafa dönsen çaresizlik, ne tarafa dönsen hüzün.

[selin-n]

Amazing beautiful birds! 🦜

Doğada ki inanılmaz kuşlar! 🦜🦜🌿🌿

O kadar da önemli değildir bırakıp gitmeler,

Arkalarında doldurulması mümkün olmayan boşluklar bırakılmasaydı eğer.

Utanılacak bir şey değildir ağlamak,

Yürekten süzülüp geliyorsa gözyaşı eğer…

Belirsizliğe yelken açardı iri ela gözler zamanla,

Öylesine derince bakmasalardı eğer…

Can Yücel

[dolunay66]

GİTMEK

Bugünlerde herkes gitmek istiyor.

Küçük bir sahil kasabasına,

Bir başka ülkeye, dağlara, uzaklara..

Hayatından memnun olan yok.

Kiminle konuşsam aynı şey..

Her şeyi, herkesi bırakıp gitme isteği.

Öyle “yanına almak istediği üç şey” falan yok.

Bir kendisi.

Bu yeter zaten.

Her şeyi, herkesi götürdün demektir.

Keşke kendini bırakıp gidebilse insan.

Ama olmuyor.

Hadi kendimize razıyız diyelim, öteki de olmuyor.

Yani her şeyi yüzüstü bırakmak göze alınmıyor.

Böyle gidiyoruz işte.

Bir yanımız “kalk gidelim”,

öbür yanımız “otur” diyor.

“Otur” diyen kazanıyor.

O yan kalabalık zira..

İş, güç, sorumluluk, çoluk çocuk, aile,

Güvende olma duygusu..

En kötüsü alışkanlık.

Alışkanlığın verdiği rahatlık,

Monotonluğun doğurduğu bıkkınlığı yeniyor.

Kalıyoruz..

Kuş olup uçmak isterken, ağaç olup kök salıyoruz.

Evlenmeler..

Bir çocuk daha doğurmalar..

Borçlara girmeler..

İşi büyütmeler..

Bir köpek bile bizi uçmaktan alıkoyabiliyor.

Misal ben..

Kapıdaki Rex’i bırakıp gidemiyorum.

Değil bu şehirden gitmek,

İki sokak öteye taşınamıyorum.

Alıp götürsem gelmez ki..

Bütün sokağın köpeği olduğunun farkında,

Herkes onu, o herkesi seviyor.

Hangi birimizle gitsin?

“Sırtında yumurta küfesi olmak” diye bir deyim vardır;

Evet, sırtımızda yumurta küfesi var hepimizin,

Kendi imalatımız küfeler.

Ama eğreti de yaşanmaz ki bu dünyada.

Ölüm var zira.

Ölüme inat tutunmak lazım,

İnadına kök salmak lazım.

Bari ufak kaçışlar yapabilsek.

Var tabii yapanlar, ama az.

Sadece kaymak tabakası.

Hepimiz kaçabilsek..

Bütçe, zaman, keyif.. Denk olsa.

Gün içinde mesela..

Küçücük gitmeler yapabilsek.

Ne mümkün.

Sabah 9, akşam 18

Sonra başka mecburiyetler

Sıkışıp kaldık.

Sırf yeme, içme, barınmanın bedeli

Bu kadar ağır olmamalı.

Hayatta kalabilmek için bir ömür veriyoruz.

Bir ömür karşılığı, bir ömür yani.

Ne saçma..

Bahar mıdır bizi bu hale getiren?

Galiba.

Ben her bahar aşık olmam ama

Her bahar gitmek isterim.

Gittiğim olmadı hiç,

Ama olsun.. İstemek de güzel.

Yıllarca Can Yücel olarak bilinsede şiir: Pakize Suda ya ait.

[coffeemanblogs]

Sevmeler yalan olunca gitmeler kolay olurmuş.

[dolunay638]

Kaybetmek, üzülmek ve ruha atılan şeylerin bedene yansıması.

Kaybetmek her zaman kötü olmaz ama bazı kayıplar sizin evinizi temsil eder. Belki bir insan belki bir hayvan belki de kimseye demediğiniz tek sizin bildiğiniz o 'şey'dir. Ama onu kaybedince her şeyinizi kaybetmiş oluyorsunuz. Hani derler ya güveneceğim, bir şeyler anlatacağım, beni yargılamayacak kimsem kalmadı diye işte biz de öyleyiz güzel ruh. Hayatta ne kadar kaybetmek gerekir kazanmak için? Bunu bende bilmiyorum ama elbet bir gün kazanırız. 3,4 yıl önce bu yaşadıklarımızı anlatsalar inanmazdık. Şimdi ise öyle bozuldu ki her şey ölmemek için yaptığız tek şey enerjik davranmak. Çünkü biliyoruz ki gözümüzü bir an kapatsak o kısacık bir salisede her şey tamamen bitecek yere yığılacağız. Bitmeyen mide bulantıları, dalıp gitmeler, karın ağrıları, morluklar,nefes alamamak,baş ağrıları ve dönmeleri, sürekli sarsaklamalar yere düşermişcesine ve en kötüsü hissizlik. Bizi bitiyor ruhumuzda olanlar sadece ruhumuzda kalmıyor. Ruhumuza atıp susturduğumuz her şey gün yüzüne çıkıyor ve kayıplarımızı anlatıyor bize. Bazen insanın "hani bu yaşlar en güzel yaşımızdı lan" diyesi geliyor. Çünkü kimi görsek pişmanlıklarını anlatıp bu yaşlar bu seneler senin en güzel yaşların olacak diyor. Ama hayır. Mutlulukla değil kayıplarla, üzüntüler,dersler ve düşüncelerimizi susturamadıklarımızla dolu yıllarımız olacak aslında. Biz kaybedeceğiz ama işte geçte olsa kazanacağız. Her karanlıkta aydınlık vardır derler ya işte bizde aydınlığımızı bulalım.

İyi geceler tumblr halkı

Kendinize iyi bakın çünkü kimse size sizden iyi bakamaz.

Uzun zamandır bunlardan yazmıyoruz. Bu yüzden bu geceki şarkımız şu olsun;

[buralaryalannstuff]

sen benim elimi tutsaydın, adımını bana atsaydın, dizlerinde uyutsaydın. şimdi öyle el gibi değil de benden dünyaya gelmiş gibi dursaydın. kabul et o defterde gitmeler yazmıyordu. o defter kin, nefret ve öfke barındırmıyordu. sen kalkmış bunları önüme serpiştiriyorsun. bana bilmediğim dilden kelimeler söylüyorsun. ben biri nasıl bırakılır bilmem. bilmem ki nasıl gidildiğini, dönülmediğini, unutulduğunu. ben sana bunları öğretmedim. seni bunun için büyütmedim. sana o çiçeği kurutman için vermedim. dön bi bana bak. ben artık o çiçeği gözlerimle sulayamıyorum.

[galibagibi]

Hissettiklerim bitti, başka birini aldım hayatıma o da beni terk etti. Evet bir erkeği unutmanın en iyi yolu başka bir erkek.

Dokuz ayı geçti biteli, hissettiklerim normal mi?

[meczup]

Ben çok kırıldım, çok fazla sustum, çok fazla düşündüm; ondan bu dalıp dalıp gitmeler, ondan bu çok gülmeler, gülmezsem ağlarım çünkü…

[ozgurkedi]

ama gitmeler, gelmeler içindi...

[fikret-i]

Buraya geleli yıllar oldu. Çokları gözlerden bir bir kaybolup gitti. Derin bir sessizlik esiyor yerlerinde. Çaresiz bir hastalığın mı pençesindeler? Yoksa öldüler mi? Bi-haberiz. Bir zamanlar üniversitedeydik, bir zamanlar falanca şehirlerdeydik. Çok sevdiğimiz arkadaşlarımız vardı. Gülüp kahkahaya boğulduğumuz ortamlarımız. Ne mekan baki kaldı ne dostlarla irtibat. Ahiret inancı da olmasa yokluğa gidiyor olmak düşüncesi nasıl da dehşet veriyor insana. Hiç bitmesini istemediğimiz zamanlar geçti gitti, ayrılmayı hiç aklımızdan dahi geçirmediğimiz sevdiğimiz insanlarla irtibatımız dahi kopup bitti. Bu çokça gitmeler canımı o kadar acıtıyor ki korkar oldum artık birilerine, bir yerlere alışmaya. Yeni tanıştıklarımla yüzeysel bir irtibat; yeni mekanlara da geçici bir yerleşme boyutunda kalmaya çalışıyorum. Çünkü alışmanın neticesindeki firak, çok ızdırap veriyor bana.

[deriinlerde]

Ama gitmeler, gelmeler içindi..