#gitmeler

[denizmavisiigibii]

“Bak burası insana ölümü özleten dünyadır..”

[paraspandaras]

Ben senin içmediğin suyu dökmeye kıyamazken, sen beni bu şehirde bırakıp gideceksin ya en çok o koyuyor …

D.

[defnekalbim96]

Zahmet edip yataktan kalktım ama yapacak bi şey yok

[olmazlarainatsblog]

"Kitapta der ki; yüreğimizi neden dinlemeliyiz? ve cevap verir; çünkü yüreğin neredeyse hazinede oradadır..."

[birintiharmelegi]

Bazen düşünüyorum da bu hayat, yani her şey; bu gelmeler, gitmeler, koşmalar, durmalar, gülmeler, ağlamalar hepsi sanal be Lütfiye. Yani var da yok aslında ya da yok aslında... Yok da biz varmışız gibi davranıyoruz. Misal, öksürüyorsun sonra dönüp arkana baktığında sana en uzak olan şey o öksürük.

[sevimbatur]

BOŞUNA DEĞİL

Boşuna değil

Her dakika seni hatırlayışım

Boşuna değil her akşam

İçime bir garipliğin çökmesi

Bu şehrin bütün sokaklarında

Yana yıkıla seni aramam boşuna değil

Boşuna değil pazarları sevmeyişim

Durup durup içimin kararması

Gözlerimin dolması apansız

Boşuna değil

İnan boşuna değil sevdiğim

Bu dalıp dalıp gitmeler

Bu dayanılmaz özlem

Bu sevda boşuna değil

Kolu kanadı kırık bir serçeyim

Senden uzakta

Suyu kesilmiş bir çeşmeyim

Bir gece lambasıyım kırılmış, sönük

Biliyorum

Her şey seninle güzel

Her şey seninle büyük

İnan sevdiğim inan

Yıllardır aradığımsın

Ömür boyu beklediğimsin

Ben bir martıyım yalnız, küçük

Sen dalga dalga denizimsin

Koşmak sana doğru

Yaşamak senin için

Ve katlanmak her şeye seninle

Tek başına değil.

İnan, sevdiğim inan

Seni bunca sevmem

Boşuna değil

~

Ümit Yaşar Oğuzcan

[groovystrangerangel]

Sevmeler yalan olunca gitmeler

Kolay oluyor

[mihman]

Sînemizde biriken çekip gitmeler omzumuzda birer yük. Şimdi ne tarafa dönsen çaresizlik, ne tarafa dönsen hüzün.

[egmontt]

o kadar da önemli değildir bırakıp gitmeler, arkalarında doldurulması mümkün olmayan boşluklar bırakılmasaydı eğer.

[selin-n]

Amazing beautiful birds! 🦜

Doğada ki inanılmaz kuşlar! 🦜🦜🌿🌿

O kadar da önemli değildir bırakıp gitmeler,

Arkalarında doldurulması mümkün olmayan boşluklar bırakılmasaydı eğer.

Utanılacak bir şey değildir ağlamak,

Yürekten süzülüp geliyorsa gözyaşı eğer…

Belirsizliğe yelken açardı iri ela gözler zamanla,

Öylesine derince bakmasalardı eğer…

Can Yücel

[dolunay66]

GİTMEK

Bugünlerde herkes gitmek istiyor.

Küçük bir sahil kasabasına,

Bir başka ülkeye, dağlara, uzaklara..

Hayatından memnun olan yok.

Kiminle konuşsam aynı şey..

Her şeyi, herkesi bırakıp gitme isteği.

Öyle “yanına almak istediği üç şey” falan yok.

Bir kendisi.

Bu yeter zaten.

Her şeyi, herkesi götürdün demektir.

Keşke kendini bırakıp gidebilse insan.

Ama olmuyor.

Hadi kendimize razıyız diyelim, öteki de olmuyor.

Yani her şeyi yüzüstü bırakmak göze alınmıyor.

Böyle gidiyoruz işte.

Bir yanımız “kalk gidelim”,

öbür yanımız “otur” diyor.

“Otur” diyen kazanıyor.

O yan kalabalık zira..

İş, güç, sorumluluk, çoluk çocuk, aile,

Güvende olma duygusu..

En kötüsü alışkanlık.

Alışkanlığın verdiği rahatlık,

Monotonluğun doğurduğu bıkkınlığı yeniyor.

Kalıyoruz..

Kuş olup uçmak isterken, ağaç olup kök salıyoruz.

Evlenmeler..

Bir çocuk daha doğurmalar..

Borçlara girmeler..

İşi büyütmeler..

Bir köpek bile bizi uçmaktan alıkoyabiliyor.

Misal ben..

Kapıdaki Rex’i bırakıp gidemiyorum.

Değil bu şehirden gitmek,

İki sokak öteye taşınamıyorum.

Alıp götürsem gelmez ki..

Bütün sokağın köpeği olduğunun farkında,

Herkes onu, o herkesi seviyor.

Hangi birimizle gitsin?

“Sırtında yumurta küfesi olmak” diye bir deyim vardır;

Evet, sırtımızda yumurta küfesi var hepimizin,

Kendi imalatımız küfeler.

Ama eğreti de yaşanmaz ki bu dünyada.

Ölüm var zira.

Ölüme inat tutunmak lazım,

İnadına kök salmak lazım.

Bari ufak kaçışlar yapabilsek.

Var tabii yapanlar, ama az.

Sadece kaymak tabakası.

Hepimiz kaçabilsek..

Bütçe, zaman, keyif.. Denk olsa.

Gün içinde mesela..

Küçücük gitmeler yapabilsek.

Ne mümkün.

Sabah 9, akşam 18

Sonra başka mecburiyetler

Sıkışıp kaldık.

Sırf yeme, içme, barınmanın bedeli

Bu kadar ağır olmamalı.

Hayatta kalabilmek için bir ömür veriyoruz.

Bir ömür karşılığı, bir ömür yani.

Ne saçma..

Bahar mıdır bizi bu hale getiren?

Galiba.

Ben her bahar aşık olmam ama

Her bahar gitmek isterim.

Gittiğim olmadı hiç,

Ama olsun.. İstemek de güzel.

Yıllarca Can Yücel olarak bilinsede şiir: Pakize Suda ya ait.

[coffeemanblogs]

Sevmeler yalan olunca gitmeler kolay olurmuş.

[dolunay638]

Kaybetmek, üzülmek ve ruha atılan şeylerin bedene yansıması.

Kaybetmek her zaman kötü olmaz ama bazı kayıplar sizin evinizi temsil eder. Belki bir insan belki bir hayvan belki de kimseye demediğiniz tek sizin bildiğiniz o 'şey'dir. Ama onu kaybedince her şeyinizi kaybetmiş oluyorsunuz. Hani derler ya güveneceğim, bir şeyler anlatacağım, beni yargılamayacak kimsem kalmadı diye işte biz de öyleyiz güzel ruh. Hayatta ne kadar kaybetmek gerekir kazanmak için? Bunu bende bilmiyorum ama elbet bir gün kazanırız. 3,4 yıl önce bu yaşadıklarımızı anlatsalar inanmazdık. Şimdi ise öyle bozuldu ki her şey ölmemek için yaptığız tek şey enerjik davranmak. Çünkü biliyoruz ki gözümüzü bir an kapatsak o kısacık bir salisede her şey tamamen bitecek yere yığılacağız. Bitmeyen mide bulantıları, dalıp gitmeler, karın ağrıları, morluklar,nefes alamamak,baş ağrıları ve dönmeleri, sürekli sarsaklamalar yere düşermişcesine ve en kötüsü hissizlik. Bizi bitiyor ruhumuzda olanlar sadece ruhumuzda kalmıyor. Ruhumuza atıp susturduğumuz her şey gün yüzüne çıkıyor ve kayıplarımızı anlatıyor bize. Bazen insanın "hani bu yaşlar en güzel yaşımızdı lan" diyesi geliyor. Çünkü kimi görsek pişmanlıklarını anlatıp bu yaşlar bu seneler senin en güzel yaşların olacak diyor. Ama hayır. Mutlulukla değil kayıplarla, üzüntüler,dersler ve düşüncelerimizi susturamadıklarımızla dolu yıllarımız olacak aslında. Biz kaybedeceğiz ama işte geçte olsa kazanacağız. Her karanlıkta aydınlık vardır derler ya işte bizde aydınlığımızı bulalım.

İyi geceler tumblr halkı

Kendinize iyi bakın çünkü kimse size sizden iyi bakamaz.

Uzun zamandır bunlardan yazmıyoruz. Bu yüzden bu geceki şarkımız şu olsun;

[buralaryalannstuff]

sen benim elimi tutsaydın, adımını bana atsaydın, dizlerinde uyutsaydın. şimdi öyle el gibi değil de benden dünyaya gelmiş gibi dursaydın. kabul et o defterde gitmeler yazmıyordu. o defter kin, nefret ve öfke barındırmıyordu. sen kalkmış bunları önüme serpiştiriyorsun. bana bilmediğim dilden kelimeler söylüyorsun. ben biri nasıl bırakılır bilmem. bilmem ki nasıl gidildiğini, dönülmediğini, unutulduğunu. ben sana bunları öğretmedim. seni bunun için büyütmedim. sana o çiçeği kurutman için vermedim. dön bi bana bak. ben artık o çiçeği gözlerimle sulayamıyorum.

[ozgurkedi]

ama gitmeler, gelmeler içindi...

[menittebeazzikra]

Üzüntümü anlatacak kelime bulamıyordum. Bu her şeye ve herkese karşı böyleydi. Dokunsalar, niye ya ne oldu deseler kendimi tutamayıp yutkuna yutkuna ağlayacak gibiydim. Öyle ya kimseye de anlatmak istemiyor ve öylece dağılıyordum. Bir şehir nasıl enkaz hâline getirilir nasıl harabeye çevrilip yok edilir öyleydi içim.. ondan da beter.. daha düne kadar canına kattığın, her şeyini paylaşıp aynı şeyleri hissettiğin, beraber uyuyup gülümsediğin insanla iki yabancı olmak öyle elem vericiydi ki anlatılamaz bir vehametle kalbini parçalıyor, darmadağın ediyor ve elinden bir şey gelmeksizin gökyüzünden inen yağmurlar misali içten içe yıkılıp Allah'a sığınmakla geçiyordu günler ..

Uzun uzadıya dalıp gitmeler.. donuk yüz ifadesi ve insanlar bir şey sorduklarında yalancı bir tebessümle iyiyimler, geçiştirmeler ..

Sahi ne olmuştu bize? Neden bu kadar üzüldük? Vefâyı, nankörlüğü, iyiyi ve kötüyü ayırd edebilen evvelâ iman edip güvenebildiğin, söz verip elinden tutabildiğin bir insan bunları nasıl yapabilir, karşısındakine nasıl yaşatabilirdi..

Hiç mi haysiyet yoktu? Hiç mi sevgi, vefa, idrak, hissiyat yoktu.. hiç mi gülümsememiştik birlikte? Hiç mi hayal kurup düşlemedik aynı şeyleri? Bütün düzenini dahi her şeyini alaşağı edeceğini bile bile nasıl kalkışırdı insan tüm bu kötülüklere .. Tüm bu nasıllar ve nedenler silsilesinde ezilen ruhumuz, hiç edilen hisler ve onca emek..

Sahi ne içindi.. ? Bu kadar basit miydi her şey. Malesef anlaşılamayan basit karakterlere yüklenen onca güzel anlamlarla uyuşmayan uyuşamayan yüce hisler silsilesinin mahrum oluş dahi mağlub oluş hikayesiydi tüm bunlar elzemce ..

Ve olan yine bize olmuştu.. lafa gelse herkes haklı fakat işin özü bambaşka. Yol gösteren, şunu yap bunu yap diyen çok fakat anlayan var mı ..? Sanmam. Hiç kimse ne neler yaşadığını ve de neler hissettiğini asla bilemeyecek. Yol nedir yolda olmak nasıldır nasıl uçuruma itilir birisi asla bilemeyecekler.. Bu uçsuz hüzün girdabı nasıl ve nerelere savrulur asla anlaşılamayacak... gayrı yolda olmak isteyen var mı dava nedir ve inancın insanlara ne derecedir asla hissedemeyecek ve bilemeyecekler. Cahit Zarifoğlu'nun dediği gibi ne acı..

İnsan öyle bir varlık ki inandığın değerler hiç edildiğinde ve hâlâ kötü biri olamadığında öfkeni içinde saklıyor.. Ve o elem verici öfke içten içe seni bitiriyor çiğ süt emmiş düş kırıklığı varlık/lar yüzünden..

Ve bu yüzden Allah sana gerçekleri gösterdi yaşadığın ütopyada. Üzül, düşün ve bil ki O'ndan gayrısı boş.. bomboş hem de

Ayette de belirtildiği üzre ..

"Gerçekten insan çok zâlimdir, çok nankördür."

(İbrahim Sûresi, 34)