#gezinsdynamiek | Explore Tumblr posts and blogs

yfmeurs · 3 months ago

Text

A p p e l k l i e k

Part 83620125782626

Het schoolplein lag ver weg van deze geheime bijeenkomst waar conspiritualiteit vat kreeg op een nog te ontvouwen samenspel tussen filantroop en dit vriendinnenclubje. Dat plein waar het èchte leven plaatsvond, het allerdaagse, het hier en nu, de tredmolen, jolijt èn gekibbel.

Mae had D nooit veroordeeld tot 'n slachtoffer die door engel Mop uit z'n noodlottig huwelijk gered moest worden. Het plaatje 'D annex gezin', net verhuisd, nieuw op het schoolplein, zag er altijd wel gezellig uit. Dorpse kneuterigheid, kletsend over speelafspraken en overblijfroosters.

Zowel D als Tory waren clueless met betrekking tot Mae's bestaan op het schoolplein en de vriendschap aangaande Mop. Dat er zowiezo meerdere Mae's op deze aardkloot zijn behoeft geen uitleg, ook niet dat er dus onbespied gegluurd kon worden. Doen zoveel mensen, zeker op het schoolplein. Heel normaal.

Voor de context, niemand nog kon whattsapp bedenken of de ziekelijke wens elektronische communicatie van anderen te bespieden. Volkomen ondenkbaar. Ook 'What's up, doc', de populaire groet bij jeugdigen indertijd, nog absoluut onbetwist ongewis van neologisme, maar dat terzijde.

Natuurlijk wist Hem dat Mae verbonden was aan dezelfde school. Vanwege de campagne 'geëmancipeerde vrouw 2.0', ontkwam Mop niet aan zijn speciale antecedentenonderzoek. De geheime liefde, de vriendinnen waren uitgeplozen. Bankrekening, merk van haar lievelings cruesli, favoriete televisieprogramma en ga zo maar door, alles was bekend. De stiekemerd. Hij kende zelfs haar lievelingskleur al.

Daarover in alle toonaarden zwijgen was niet exclusief en alleen gemotiveerd voor behoud van Mae's eigenwaarde, dat laat zich raden..

'Ahh Mae, geweldig !', riep ie enthousiast en sloeg met een ferme klap zijn handen tegen elkaar. Ze blakerde blijmoedig en slokte zelfverzekered het laatste bodempje ginseng thee weg.

'Ik zie in jou wel een strateeg. Dat is enorm behulpzaam, Mae.'

Geestdriftig kwam zijn mimiek weer in aktie en hoogdravend sloeg zijn stem over naar 'n orerende tempelheilige.

'Verbondenheid wordt beklonken op het schoolplein, vriendschappen gesloten of geopend ! De plaats waar Tory gezag heeft, een ingang voor support, verbinding en sociale acceptatie, gezinsdynamiek. Precies de plaats waar we chaos gaan creëeren. Een revolte ! Ze zullen een spirituele fase doormaken, het cultureel machtsveld wordt vàn ons en vóór ons. Perception is reality !!! Afserveren gaan we, vakkundig, Tory's reputatie !'

Hem viel even stil, niemand zei iets. Hij wist feilloos in Mop's straatje te praten met al dir voorkennis. Voor Mop voelde het daarentegen verraderlijk vertrouwd en opvallend geruststellend, heel efficiënt ook. Mop keek alleen maar naar Hem. Ademloos luisterde ze naar het script, alhoewel ze duizend-en-een vragen had kunnen bedenken.

Had ze misschien het eigendomsrecht over d'r gedachten aan 'm vrijgegeven ? Nee, doe niet zo mal. Zoiets absurds tijdens de prille beginjaren van het postmodernisme dwarrelde zelfs voor 'de geëmancipeerde vrouw 2.0' nog ongrijpbaar tussen hemel en aarde. Alhoewel, de 'normale paden' ondergingen in de luwte reeds ingenieus bedachte moderniseringen, gedragen door psychedelische perspectieven voor invloed op opiniërende mentaliteit en gezagsdragers.

'Het schoolplein is 'n piepklein mini kosmosje in deze grote wereld.' De klemtoon op ieder woord van deze zin volgde gedwee zijn duim en wijsvinger die het schoolplein reduceerde naar 'n paar nietige milimeters. Hoe je 't bekijkt is afhankelijk van waar je staat, Hem. Met een paar milimeters kan het schoolplein zich net zo goed meten aan de gehele omvang van de Benelux.

Hem sloot meditatief z'n ogen, blies diep in en uit door z'n neus op een manier die veel weg had van een dauwtrapper te midden tussen hoge bomen in een waas van laaghangende mist, waar na een eindeloos jaar lang wachten al met al weer genoten kon worden van ontluikende lentegeuren.

'Mae'.

Zijn stem klonk hees en zacht. 'Je hebt een paranormale gave', 'Paranormaal...wie, ik ?'

Ze ging er bekans van blozen. Paaien en behagen. Hij moest wel. Mae was de enige in het gezelschap met kinderen en wat die ploert wilde voorkomen, kon Mae niet voorzien. Een huzarenstukje om het 'niet pluis gevoel' van Mae lam te leggen. Moeders hè. Man-man kon niet riskeren dat ze te emotioneel zou worden. Het pact met deze zielsverwanten moest waterdicht.

Onbeduidende minuten later echter zou Mae's gevoel van eigenwaarde weer onderdanig zijn ingetoomd met de immorele ernst waarmee ie het volgende verhaal ging vertellen.

'Al weer een tijd geleden...'

Vanuit de broekzak van zijn kostuum toverde ie een witte zakdoek en snoot daarmee heel beschaafd eenhandig zijn neus.

Zag Mae nou dat ie 'n traantje wegpinkte of verbeeldde ze zich dat ?!

'Een ander schoolbestuur had mij benaderd....'

Oeps, hij versprak zich bijna, maar het kwam niet bij de meiden op om een link te leggen naar Mop.

'Samen met de sponsors bepaalde het schoolbestuur, achter de schermen, de do's en don'ts en dat kon die moeder gewoonweg niet weten...' Plotsklaps schreeuwde ie geïrriteerd, 'Die verdomde mores daar ook !', en slingerde obstinaat zijn handen naar het plafond alsof daar de toverknol zat verstopt die verantwoordelijk was voor alle ploerterigheid. Hem zelf had er niets mee te maken, dat was de boodschap.

'Welke moeder ?!', riep Mars alarmerend terug naar d'r soulmate, verstrikt in een gevoel van suspense en de richting naar waar dit verhaal zich in vredesnaam ging ontwikkelen.

'Mars, dat kan ik je toch niet vertellen ?!', antwoordde Hem met 'n tikkeltje teleurgestelde verontwaardiging. 'Jullie privacy is bij mij net zo veilig. Ik leg eer in mijn werk.'

Tjonge jonge, hoe krijgt ie het voor elkaar. Met je reinste misdaad vertrouwen weten te kweken. Hij zag Mop denken, 'Daar heeft ie 'n punt, Mars.'

De fluweelzachte intonatie van zijn stem deed empathisch vermogen vermoeden om de voelbaar geladen spanning van een kortstondig verstoorde gemoedsrust te kalmeren. Of toch niet. Misschien was die haperende gemoedsrust alleen maar verstomd.

'Een moeder liet het er dus niet bij zitten.'

'Wat bedoel je ??', weerkaatste het tegen de muren waar de bekommernis ten onder ging in een zee van vlammerige schaduwen. Ze hielden hun mond.

'Een nette buurtschool, lekker dichtbij. Veel intellectuele potentie. Kattekwaad hoort er nou eenmaal een beetje bij, da's overal zo. Kinderen waren overigens niet het grootste probleem, de ouders daarentegen.. bestuurden de school en soms waren de sponsors èn ouder èn sponsor. De man had zich ingelaten met de juf maar hij wilde z'n gezin niet verlaten en wij hebben er uiteindelijk voor gezorgd dat ie dat ook niet hoefde. Het werd 'n affaire die zich uitgebreid in het roddelcircuit voortsleepte, toegejuigd door de ouderraad. Logisch dat ze 'n aanvraag indiende om de kinderen naar een andere school over te plaatsen. De kránt had ze zelfs benaderd. Ze liet het er dus niet bij zitten.'

'Ohh..vandaar !' De gelijkgestemdheid spatte vervolgens geruisloos tegen de muur uiteen. Ze hielden hun mond.

'Sponsors kregen er lucht van, slechte reputatie, imagoproblematiek. Lerares eruit of die moeder tackelen. Nou, toen was de keuze snel gemaakt...'

Dat moet het plot zijn. De moraal van het verhaal, de 'eind goed al goed' ontlading. Het moment waarop alles weer op z'n pootjes terecht komt. Het geloof in onze menselijkheid, gedeelde waarden en normen. De grondvesten van onze beschaving liggen besloten in het antwoord op deze gestelde keuze.

Wacht, daar gaat Mae's eigenwaarde. Vier, drie, twee, een...

'Vanzelfsprekend de juf, die wordt de laan uitgebonjourd !' Mae haalde haar schouders op alsof het de meest natuurlijkste reaktie was. Een reflex dat door diepgeworteld geweten werd aangestuurd, een gebaar van berusting, een fait accompli. Met verbaasd gezicht zocht ze bijval voor 'paranormale' bevestiging maar volgens Mop en Mars lagen de zaken heel anders.

'Ai, ai !' Man-man siste met een brede predatoriale grijns van ontblote tanden. 'Helaas Mae. Je paranormale gave maakt een klein foutje.' Met z'n handen gebaarde ie vlug, zowel beschermend als sussend, naar de verbouwereerde Mae, 'Is niet erg, geen probleem. Dat kan de beste overkomen.'

Mop, ook al teleurgesteld, schudde bedenkelijk d'r hoofd. 'Hoezo, Mae ?! Wat denk je nou. Stel dat ik dat was geweest', fluisterde ze misprijzend. Geagiteerd deed de mopperende muze met twee stappen een duik in de rieten hutkoffer en viste daaruit een lavendelbroodje geitenkaas, vlierbessensap en een stapeltje servetjes. Ze had die ochtend ook nauwelijks ontbeten van de spanning.

'Het doet me deugd jullie te vertellen dat dit brisante verhaal goed is afgelopen, alhoewel ik wel een traantje heb moeten laten en nog steeds, zoals jullie misschien merken, laat mij zelfs het lot van de vijand niet onberoerd.' Zijn woorden wekten nieuwsgierigheid bij Mars. De onuitgesproken vraag die antwoord zou geven op zijn innerlijke complexiteit behoefde alleen nog maar gesteld te worden en dus zei ze, zonder te kunnen anticiperen op een waarheid die de grenzen van 'n gemiddeld menselijk voorstelligsvermogen zou tarten, 'Nu maak je me toch wel nieuwsgierig, Hem. Hoe heb je 't probleem getackeld ?!'

'Een gevoelskwestie, Mars. Een gevoelskwestie', herhaalde ie zichzelf. Hem schraapte z'n keel en pakte toen uit met het tonale karakter van een huismus. Man-man sloeg zelfs even de ogen neer, waarmee ie z'n onschuld nog 's vetgedrukt wilde onderstrepen. 'We hebben die kinderen niet naar 'n andere school laten gaan. Zo simpel is dat. Met een beetje kunst en vliegwerk kunnen we dat regelen, de lijnen zijn kort als je in de top moet manouvreren. Zíj kon gaan, heus. Niemand die dat tegenhield en het onderpand, ja daar moesten we wel zorgvuldig mee omgaan. Taktisch kleineren, intimideren, blamegames met een wervelwind van beschuldigingen en ontkenningen die de kinderen helemaal van hun padje brachten. Je kent 't wel, dat soort dingen.' Mae sloeg verschrikt een hand voor d'r mond. Aan Roel moest ze denken maar dat was toch maar een incident, ze zijn toch niet alkemaal gek tegenwoordig, of wel ?! Nu was het Hem's beurt om z'n schouders op te halen alsof het de meest natuurlijke reaktie was. 'Och Mae meid, je schrikt er van, hè. Maar we kònden niet anders, we hadden te maken met een serieus autoriteitsprobleem. Er moést opgetreden worden en met zoveel erkentelijke sponsors kan je niet je goeie naam aan de wilgen hangen. Dat snapte de school meteen en thank God..' Hij vouwde z'n handen in een bidgebaar. '..thank God, de onderlinge loyaliteit bij het schoolbestuur en docenten staat nog steeds als een huis, een fort, bestand tegen verwoestend natuurgeweld'.

Geen espressootje om aan te nippen maar daar was ie dan toch, de lithurgische zangstem stak ineens de kop weer op.

'Zóóó krachtig kan de warmte van loyaliteit zijn, beschut tegen guur verraad en ontrouw. Dàt moeten jullie ook gaan ervaren om Mop's toekomstideaal wááár te maken !'

Hem duwde zich krachtig omhoog uit de leunstoel en keerde zich met zijn rug naar de vriendinnen, pal voor het haardvuur. Zo hoefde ie tenminste niet naar de meewarrige Mae te kijken, naar Mop die ongenuanceerd meteen al iets voelde voor een 'doortastende' aanpak of naar de vertwijfelde Mars die zodadelijk zou zeggen, 'Ontrouw?! Maaruhh, die moeder was toch niet ontrouw, dat was die vader.' Hij had het oprecht triest gevonden. Die vrouw, geen partij voor Hem ook nog 's, was niet meer thuis komen wonen, moeder en kinderen bijna nooit meer herenigd. Af en toe werd een gebedeld uurtje toegestaan. Kompleet gediskwalificeerd. Met een olifant een mug doodslaan, wat 'n school. Man-man duwde eigengereid zijn schouders naar achteren. Hij liet z'n zorgen er niet vanaf glijden, hij droeg ze, statig en voornaam. In ieder geval had de krant het stilgehouden en heeft ie het imago van de sponsors weten te beschermen, zei z'n trots geweten. Preference revearsal, het is maar hoe je het bekijkt. De ontspannen maar waakzame houding veanderde met het verstrijken van kruipende stille seconden in iets van een wachtstand en toen de onthutste vraag van Mars, die zich in Hem's vernuftige denkmachinerie allang had aangekondigd, ineens het ongemakkelijk intermezzo verbrak, draaide ie zich sierlijk om. Zijn ogen ontmoetten aanstonds die van Mars, een herkenning van soulmates maar dan een met schuchtere spanning.

Tijd voor aktie. Nu zou ie doorpakken. Het was met de tas van Mae gelukt, deze synthese zou ook slagen, dat moest wel. De loyaliteit van het team is van het hoogste belang.

'Juist vader was trouw aan de school, Mars !', begon zijn vurig pleidooi. 'De school zag in dat het probleem niet van binnen de schoolmuren kwam maar van daarbuiten en daarmee was het probleem al gauw verdwenen.' Een knip met z'n vingers schuurde vloeiend met de immorele pesterij die hij impliciet suggereerde. 'De buitenstaander was het probleem. Die moeder, die geen plaatsje in het schoolbestuur had of medezeggenschapsraad. Dié moeder, die de goede naam van de school door het slijk wilde halen. Zeg maar daaaaag tegen ondersteunend netwerk en sociale verbondenheid op het schoolplein.' Zijn zwaaiende hand accentueerde deze woorden, vol ironie. 'Dat heeft ze helemaal aan zichzelf te danken. Vader had alleen maar liefde gevonden op school, géén huisvredebreuk en met alle liefde en egards wilde hij zonder pardon aan de school steun betuigen.' En toen duikelde ie de verzoenende synthese op uit z'n denkmachinerie. Meesterlijk.

'Een goed geheim koesteren we met liefde, uit respect voor onze gemeenschap.'

Daar kan 'n mens toch niet op tegen zijn, wel ?! Dit keer was het Mae die dacht, 'Hij heeft wel een punt. Helemaal zo gek nog niet.' En wat Mars betreft, die soulconnectie bleef onbezweken helemaal overeind. Toegegeven, ze had nog één vraagje hoofdzakelijk uit nieuwsgierigheid. 'Ik wil geen sentimentele zeikerd zijn, die moeder, wat is daarmee gebeurd dan ?!'

'Die zit regelmatig ergens bij de dagopvang van het Leger des Heils.', wist Hem zonder aarzeling te vertellen. Mop, knabbelend aan het lavendelbroodje, domweg 'n verlossing voor knorrende rommelgeluiden, reageerde laconiek, zonder op te kijken van 't Blackberry beeldschermpje, 'Fijn, ook weer geregeld. Is er toch nog iemand die voor d'r zorgt.'

'Bespeur ik bij mijn muze enige verbitterdheid ?!' Hem had zich Mop al toegeëigend als zijn filantropische muze, dat blijkt. Terug op zijn stoel sloeg ie quasi ernstig met gefronte wenkbrauwen Mop gade maar die reageerde subiet en sloeg haar ogen op met een warme glimlach op d'r lippen. 'Nee, helemaal niet !' Ze keek terug, recht in de spiegels van haar ziel. Hij had het vermogen om verlangen weer nieuw leven in te blazen. Op een dag mocht een andere tijd aanbreken, een nieuwe versie van haarzelf zou opstaan. Ze vertrouwde op zijn woorden. Hij wilde het liefdeskomplot aan de hand nemen, uitstippelen als een strategisch spel, in ruil voor de eer om rolmodel te mogen spelen, promotiemateriaal om een betere wereld, zijn prive projekt, te vertolken. Daar kan je toch niet tegen zijn ?! Er ging veel veranderen, dat beloofde Hem en zijn belofte was het zalvende medicijn voor Mop's verongelijkt zielenleed.

'Ik kreeg 'n berichtje van D, Hem.' Mop glunderde van oor tot oor. 'En dat verhaal van jou bedierf even mijn humeur. Deed me denken aan hoe ontzettend lastig sommige naïeve wederhelften kunnen zijn.'

'Ahhh, werken aan de relatie ! Heel goed. Ga je nog met ons delen wat er in 't berichtje stond of hou je dat liever privé ?!' Hem glunderde net zo blij, al kon je niet helemaal voorbij gaan aan de met name diabolische aantrekkelijkheid van deze filantroop. Zij daarentegen kon een meisjesachtig gegrinnik niet onderdrukken en bewoog d'r kont danserig heen en weer op de stoelzitting. 'Hij heeft een Béé BéBééé vanavond !' Mars slaakte een kreetje van gedeelde vreugde. 'Mop, wat heerlijk voor je, werd wel weer 's tijd, hoor !', zei ze enthousiast en gaf 'n plagerig knipoogje.

'Gaat iemand mij nog vertellen wat een Béé Béééé is ?!', vroeg Hem lollig. Hij had een normale kant, niet vaak maar toch. Een confetti van giechels vervaagde de bezorgdheid van voorheen en maakte de muren met vlammende schaduwen minder bedreigend. De tastbare ernst, die daar binnen het bouwvallige boerderijtje een nieuw herenigd samenzijn rondom de hutkoffer met draden strak aan elkaar wist te spinnen, ontspande. Het duurt echt te lang om iedereen aan het woord te laten over het uit de doeken doen van de intrige die Mop en D bedacht hadden. Dasrom kortgezegd; BB betekent in de luchtvaart 'beschikbaar' oftewel 'standby'. Letters op 'n vliegrooster, de schaduwplanning op de keukenkalender. Altijd volkomen transparant anders kan je geen huishouden runnen. Nu kon D bij 'n BB een vlucht verzinnen en ondertussen 'n hotelletje in de stad boeken voor een romantisch samenzijn met Mop, that's it.

De perfecte afsluiting van de eerste 'bijles', deze bakvisserij. Een mythische saamhorigheid had zich die middag ontwikkeld tussen Hem en de vriendinnen. Mars zou diezelfde avond nog met Hem naar een promotiefeest van reklameburo CO2PR gaan, waar ie kennismaakte met de rivaliserende Yola. Onbewandelde paden naar een spirituele fase werden aangelegd.

Die volgende ochtend, ergens anders, hoog boven de stad, stond een hotelkamerraam open. Vitrages zwierden er in de lauwe wind. In die hotelkamer rekte Mop zich op dat moment loom uit tussen de lakens. Gelukzalig snoof ze de geur van kraakvers bedlinnen in zich op, onmiskenbaar vermengd tot een persoonlijk aroma door zweepjes karakteristiek zoete aftershave. Met gesloten ogen draaide ze zich op haar zij en zocht intuïtief naar de schouders van haar droomman waar ze zich tegen aan wilde nestelen, maar terwijl ze slaapdronken het bedlinnen met haar hand aftastte en realiseerde dat ze alleen in bed lag, opende ze beteuterd haar ogen en beluisterde deemoedig het soezerige geluid van vallend douchewater in de aangrenzende badkamer.

Ze wikkelde het laken met de smeuïg sensuele geur van Lagerfeld om haar naakte lichaam en liep naar de badkamer. Op tafel de glazen van gisteravond en een halflege fles Chablis Premier Cru. Over de stoel hing verfromfraaid zijn uniform, een onomstotelijk bewijs dat hij niet zichzèlf had uitgekleed. Mop is nou eenmaal meestal niet erg geduldig in de liefde.

D stond met zijn rug naar haar toe onder de douche. 'Ik heb nog een cadeautje voor je', zei ze poezelig. Hij draaide zich om en trok het hoopje lakens naar zich toe. Ze sloeg haar armen om zijn schouders en kuste hem vol op de mond. Het laken, zwaar geworden van het douchewater gleed langzaam van haar lichaam. 'Ik heb niet veel tijd', fluisterde D in haar oor terwijl hij haar zachtjes haar nek begon te zoenen. Zij kon met gemak een paar uurtjes later op 't werk komen maar voor D lag dat iets gecompliceerder met 'n gezin. 'Geeft niet.' En ze streelde over zijn welgevormde billen. Gepassioneerd tilde hij haar op, klemde haar tegen de muur van de douche en nam haar, terwijl het water als een zegening hun lichamen leek te verbinden.

Gister nog, aan het einde van de bijles, had ook Hem zijn soulmate Mars op de valreep kompleet verrast. Flabbergasting, toen man-man op haar uitnodiging voor een feestje bij CO2PR inging. Onbegrijpelijk. Ze had het eigenlijk maar gekscherend bedoeld. 'Ik kom je ophalen, vanavond om 20.00 uur.' Vanzelfsprekend, Hem neemt de leiding.

'Dresscode ?'

Ongegeneerd onderzoekend had ze Hem van top tot teen bekeken. 'Perfect ! Niets meer aan doen.' Hem incasseerde op gepaste wijze dit nogal vrijpostige compliment met aangedikte beleefdheid, 'Dank U, mevrouw'.

1 note · View note

yokovanopstal · 6 years ago

Text

Marta Beltowska

Marta Beltowska is een fotograaf afkomstig uit Zweden, van Poolse afkomst, momenteel gevestigd in Londen en werkzaam als technicus aan een kunst universiteit. Marta's belangrijkste prioriteit in haar werk "is om iets te vertellen via mijn beelden, ongeacht of het een openlijke straatfoto of een gefaseerde compositie is." In haar project ‘A Partial Print’ onderzoekt ze de verandering in gezinsdynamiek nadat haar vader ziek werd. Hieronder kunt u de interview lezen over haar werk A Partial Print.

Hoe kwam A Partial Print tot stand?

Een gedeeltelijke druk ontstond oorspronkelijk toen ik mijn eerste zelf-geïnitieerde brief aan de universiteit kreeg. In dezelfde tijd ging ik in het voorjaar een maand naar huis, de eerste keer sinds mijn vader de vorige winter ziek was geworden. Ik had ook net een hele lange relatie beëindigd, dus met dat alles was ik op een nogal sombere plaats. Met de vrijheid van een zelf-geïnitieerde brief, voelde het voor mij heel voor de hand om me te concentreren op iets persoonlijks zoals de toestand van mijn ouders.

Was het instinctief om de camera op te halen toen je ontdekte dat je vader ziek was?

Toen mijn vader ziek werd, kreeg ik veel emotie - mijn relatie met mijn vader was altijd erg afstandelijk, omdat hij een grote workaholic was (en nog steeds is), en hij is nooit erg spraakzaam geweest. Toen kwam plotseling zijn sterfelijkheid in beeld, met dit soort emotionele bagage onopgelost. Om uit te drukken waar ik intern mee te maken had, voelde het als een natuurlijke reactie, maar ook alsof het de enige manier was om iets uit te drukken. Fotograferen was op dit moment de enige manier om mezelf te concentreren - mijn gevoelens en mijn energie. Al het andere voelt alsof ik zou zijn ontploft, als dat logisch is. De camera was mijn hulpmiddel voor catharsis.

Heeft fotografie je familie in staat gesteld de totale ervaring van de ziekte van je vader te delen?

Ik kan niet zeggen dat het dat wel deed. Mijn familie is erg onhandig met het tonen van affectie en zwakte van welke aard dan ook. Zelfs als dit werk draait om mijn ouders en familie, is het net als dit zeer afgelegen ding dat niet op de familieradar staat.

Hoe denken je ouders over het werk?

Hoewel mijn ouders het werk hebben gezien, weet ik niet helemaal zeker of ze begrijpen waar het werk over gaat of waarmee het probeert om te gaan. Het is gedeeltelijk mijn fout, denk ik - ik heb het hun nooit botweg uitgelegd. Ik denk dat ze het als een persoonlijke kritiek zouden beschouwen, wat ik kan begrijpen.

Je citeert science fiction als een geweldige visuele inspiratie voor het project. Kun je daar wat meer over vertellen?

Ik heb film altijd een belangrijke inspiratie gevonden en met dit werk wilde ik echt een verhaal vertellen - zonder de aanwezigheid van mensen. Klassieke sciencefiction films tonen vaak de aanwezigheid van iets onbekends en buitenaards in de vorm van een lichaamloos licht, en ik vond dat het gebruik van licht paste in de sfeer waar ik naar streefde. In die tijd was ik erg geïnteresseerd in verhalen en verhalen, en in scenario's met veel scènes - sommige afbeeldingen betroffen het herschikken van bestaande kamers in mijn ouderlijk huis - het kijken naar sci-fi was niet alleen inspirerend maar ook geruststellend.

Er is een echt gevoel van afwezigheid in het werk, ondanks dat het om familie gaat. Was dat de bedoeling?

Dat was de bedoeling, ja. Als we naar familiealbums kijken en deze opnemen als rekwisieten in de afbeeldingen, is er afwezigheid in wat deze familieherinneringen laten zien en wat er gebeurde tijdens het begin van de ziekte van mijn vader. Ik kon geen gezinsleden in mijn afbeeldingen gebruiken omdat de situatie veel te nieuw en onbewerkt was om te verwerken, maar uiteindelijk was het geschikt voor het doel van het werk.

Waar werk je op dit moment aan?

Op dit moment werk ik voornamelijk aan twee langere projecten, een over de geschiedenis en betekenis van neonreclames en de andere over de betekenis (of nietigheid) van een bepaald gebouw in Zuid-Londen voor de mensen die er werken. Ik probeer mijn aandacht nu te richten op externe verhalen en de ervaringen van anderen in plaats van die van mijzelf, maar ik ben van plan een Gedeeltelijke afdruk uit te breiden naarmate mijn gezinsdynamiek blijft veranderen

#finalproject #thesis

0 notes