#gepiel

[twafordizzy]

Willen we wel meer natuur?

bron beeld: twitter.com Journalist van De Volkskrant Caspar Janssen (1962, Oss) loopt met een vriend van hem (J) door de duinen bij Castricum, Noord-Holland. Daar ontspint zich de volgende discussie over wat we (NL-ers) willen met de natuur. J die vaak in de Zuid-Amerikaanse jungle rondliep, wordt er maar kriegelig van. En dat loopt uit op een discussie over het waarom van ons fanatieke gepiel op…

[posthumanwanderings]

Legowelt Ambient Trip Commander Mix “a 100+ minute hardcore AMBIENT SPACE DJ mix to drowse into dreamland with, trip your consciousness into a cozy custard of exaltation, make your fitness yogo meditation stretching substantial,  uplift menial work tasks into a more pleasant adventurous experience, transform your living quarters into a temple of transcendence, soundtracking your solo wanderings or whatever.”

tracklist: The Obsolete Computers –  新たな始まり Rudolf Lalleman – De Zwarte Regenboog Samantha Otto Fielding – A Light Only Seen In The Stars Oberheim gepiel EMU EMAX II Huxley Bliss The Futures – Ain’t no Time Fa Nothing Loop in Akai X7000 Luciano Berio’s Wasserklavier on Synths O Yuki Conjugate – Cloud Cover Corrupted Bellybuster – Untitled Small Town Minstrel – Castle Illuminator Peter Michael Hamel – Organum Arcane Head Celery – Spring Rain Oiseaux Tristes – S900 Ravel Loop Dim Garden – Sleeping like a Baby while the World Burns Pancakes With Mist – Frisky Snowdog On A Mountainslope Alchemulator PSS480 – Larping at Fairsnake Market – Wind Gallopper Moon Film – See The Hills Kali Malone – Fifth Worship Éliane Radigue – L’île Re-Sonante Zandvoort & Uilenbal – Noordzee Zo Eens in de Winter

[astra-and-lilith]

Und auf der Achse

der Guten versucht man es derweil wieder mit dem Gepiele von Miro und Monica - jetzt gerade eben versucht welche Elite der Testleitung bei freigeschalteter Sicherheitsstufe in die kognitiven Fähigkeiten zu gehen - und dem Folgen im Fahrwasser vor den Küsten von Schottland. Ich kann da auch Irland empfehlen. Alleine aus zeithistorischer Tradition ... !

[hihahuntington]

Kantelmoment

Een verhaal over euthanasie bij Huntington

Ver voordat bij mijn vader de diagnose Huntington werd gesteld, was zelfbeschikking een groot goed voor hem. Hij vond dat dat hij zelf zou mogen bepalen wanneer het leven voor hem voltooid was. Toen kwam Huntington om de hoek kijken. De eerste symptomen bliezen mijn vader van zijn voeten en lanceerde hem op de PAAZ. Wat in de verte leek op een psychose, was in werkelijkheid de opeenstapeling van slapeloosheid, verwarring en instabiliteit die uiteindelijk uitmondde in de diagnose Huntington (40 repeats). Mijn vader was toen zeventig jaar.

Na deze constatering in 2013 – waarvan niemand precies wist wat dit betekende voor het nu, laat staan de toekomst – krabbelde mijn vader overeind, leunend op zijn vriendin, vrienden en kinderen. Hij kwam een heel eind, slingerend met de fiets, vallend van de fiets, soms erg boos, dan weer gevoelig. Zijn huis zat vol obstakels zoals trappen, keukenkastjes en balken; zijn hoofd zat vol butsen en korstjes. Hij werd angstig, onrustig, had veel stress van de pijn, en veel pijn van de stress. En met de rigiditeit die hoort bij Huntington, en niet bij mijn vader, stapte hij op een dag naar de huisarts en zei: het is klaar, ik wil dood. Het was geen bevlieging, maar het ging wel vliegensvlug. Zijn kinderen had hij erbuiten gelaten. We waren verbijsterd. Wat konden we doen om tijd te rekken, om het leven dat hij leidde lichter te maken?

Alle hens aan dek. Het sterven werd afgeblazen, uitgesteld. Een heel zorgpakket werd opgetuigd, met intensieve thuiszorg, een huis vol hulpstukken, mijn broer die tijdelijk kwam inwonen, en vrienden en familieleden die hielpen met koken, praatjes en wandelingetjes. Hij kreeg handgrepen, een bedhek, een traplift, een rollator, een loopfiets, een trippelstoel, een toiletstoel, een sta-op-stoel en een rolstoel. Mijn vader werd gestut van alle kanten. En hij wist en wij wisten: ook deze fase zou eindig zijn.

Mijn vader stemde in met de verhuizing naar een zorginstelling in Groningen Zuid met een afdeling voor Huntingtonpatienten, die zich wonderlijk genoeg bevond op tien minuten loopafstand van zijn huis. Het zorgappartement was mooi en licht en loeiwarm. De gangen waren niet wit en niet recht, maar vol kleur en ruime bochten, waar bewoners zwabberden, schuifelden en voortgeduwd werden in verschillende karren. “Zo ver laat ik het niet komen, hoor”, fluisterde mijn vader. Niet alleen de controle kwijt over je benen, je armen, maar ook over je verstand, je waardigheid?

Van de rollator naar de rolstoel, van de rolstoel naar zijn rode leunstoel. Waar hij bijna niet meer uitkwam, tenzij voor een plas. Hij moest vaak plassen. Zo vaak, dat zijn verzorgers zeiden: “Meneer, misschien voelt u wel aandrang maar hoeft u niet écht te plassen”. Waarna meneer de verzorger een uitbrander gaf, maar daarna sorry zei. Die zachtheid was het personeel niet gewend. Mijn vader was geliefd.

Liever luisteren naar muziek, kijken naar een film of serie (niet te saai maar óók niet te spannend), genieten van bezoekjes en koekjes. Het was reservetijd. Hoe zat het met die zelfbeschikking? Na een jaar in het zorghuis trad de herfst aan. Naar buiten wilde hij niet meer; het was hem gauw te koud en te veel gedoe. Wat als hij moest plassen, of nog erger, poepen? Alles was vermoeiend en deed pijn. Niets ging meer vanzelf. 

Wij werden langzaam maar zeker een beetje ongerust. Wat als hij het moment zou verliezen dat hij nog zelf kon beslissen? Wat hij altijd had gewild. Wanneer kwam het kantelmoment: niet te vroeg was, niet te laat, maar precies op tijd? Mijn vader liet opnieuw de huisarts en de SCEN arts komen, en ja, meneer mocht dood, maar “morgen hoefde nu ook weer niet”, zei mijn vader. Het leek alsof hij wilde checken of het nog mocht. Als hij zeker wist dat alle lichten nog steeds op groen stonden, dan kon hij net zo goed nog even wachten.

De vermoeidheid, vergeetachtigheid en warrigheid werden erger, mede door de zware medicatie. Waar op dit hellend vlak begaf zich de wilsbekwaamheid? Voor het eerst ging ik met hem in gesprek over zijn doodswens – en hoe je dat nou doet, sterven. Het was begin december 2018. Wilde hij kerst nog meemaken? Hij haalde zijn schouders op. Als hij maar zeker was dat het binnen afzienbare tijd zou gaan gebeuren, dan was het goed. Wat ‘over een maand’ betekende, kon hij niet overzien. En juist daar werd het tricky.

De keuze voor euthanasie is een individuele keuze. En die keuze had hij duidelijk gemaakt. Het lastige was: daar vervolgens naar handelen, dat deed hij niet. Zeker voor een man als hij, die graag iedereen tevreden wilde houden. “Doe maar een datum die past in ieders agenda”, mompelde hij. Maar welke datum was goed? Je wilt niet maanden van tevoren weten wat je vader’s sterfdatum is. Maar volgende week is ook zo vlug.

We keken naar elkaar, naar hem, en ja, toch ook naar onze agenda's, en besloten toen tot vrijdag 1 februari. Een eind verwijderd van de feestdagen. Een mooie, schone datum. Toen het moment was gekozen voelde dat als een opluchting en vonnis ineen. Dit was het dus. Alles wat we nog wilde zeggen en doen, moest nu. En dat is een recept voor ongemak natuurlijk.

De huisarts en SCEN arts werden weer opgetrommeld. Was het echt de derde keer? Het begon gênant te worden. We kregen opeens de zenuwen dat mijn vader weer een performance zou maken, en opgewekt zou zeggen: “Dood, ja, ik wil wel een kéér dood, maar nog niet nu”. En als de artsen de kamer uit zouden zijn, was daar de zwaarte weer, de pijn, de uitzichtloosheid. Maar hij grapte: “Maak je niet druk, ik weet toch wat ik tegen die SCEN arts moet zeggen. Ik heb er al twee gehad!”

Januari. Nog een maand te gaan. Mijn vader was het besef van tijd al kwijt en vroeg steeds: “Is het vandaag zover?”. “Nee pap, over twee weken.” En toen was het opeens / eindelijk 1 februari. Wat is een goede tijd om te sterven? We hadden gekozen voor 12.00 uur. De ochtend duurde een eeuwigheid. Waarmee de tijd doden voor het sterven? Met koekjes. Gegrinnik. Gekke verdrietige spanning. De ambulancebroeder kwam om de naald te plaatsen, wat een gepiel was. Mijn vader werd in bed geholpen, leunde achterover, sloot zijn ogen. Zijn gezicht ontspande zich en leek te zeggen: hier heb ik naar verlangd. We stonden om hem heen, mijn broer, mijn zus, zijn vriendin en ik. “Bedankt” zei hij, tegen de dokter. Of tegen ons. Dat weet ik niet. Maar het was goed zo. 

[astra-and-lilith]

Zurück!

Jede Menge Arbeit! Weitere Wunsch-Anmeldungen? Check Atmung. Diverse. Mit Bilddatei 3 zur Überprüfung. Schwanken und Wanken heute morgen auch als aversive Reaktion auf die Bearbeitung genau dieses Materials draußen? Osteuropäische Bullen und Ritter weiter fernlenken wollen? Die sollen am besten drinnen bleiben? Und auch dort dann diese Szenen? Aber natürlich! Muss ich meer sagen? Ich würde jetzt auch nicht aversiv an dieser Stelle in meine Schultermuskulatur links mit Hobbytechnik ansetzen wollen. Bahnhofsmaterial. Insider. Vorne am Tisch der Klause am Eingang weitere Videos vom Tag der offenen Tür? Weiteres provozierendes Gesabble auch im Haustechnikprotokoll? "Toll" mit Schallspielchen an dieser Stelle heißt? Alleine historisch gesehen haben auch die Kollegen der Polizeitstation Worms und die alten Frankfurter noch Kapazitäten frei für solche Fälle. Auch eine Tracht Prügel? Das müssen Terrorbekämpfungseinheiten schon mal machen zur Abwendung weiterer Gefahr. Möchten die luntelegten Dinger da es tatsächlich an dieser Stelle mit dem Druck hinter den Bügeln der schwarzen Sicherheitsbrille versuchen? Viel viel Unbelehrbarkeit. Gelle? Check Puls an dieser Stelle? Och nee. Noch eine enge Gasse, die begangen werden muss? Krefelder? Geht's gut mit Bilddatei 2 links im Wandschrank? Wir freuen uns auf die Daten, bedeutet das doch weiteres störendes Material auch für den Aufbau der Lernumgebung, das weggebracht werden muss. Die Aversionen sind da besonders ausgeprägt, wir dulden aber auch in der Polizeiausbildung NRW keinerlei Rechtsextremisten mit dem Mäntelchen der linken autoritären Psychogruppe getarnt. Gelle, das "Hmmh" - Gesabble soeben genau an dieser Stelle. Weitere Wiederverwertungen, die getestet werden. Weitere luntegelegte Frontgruppen, die für wen genau arbeiten sollen? Mäuschen, die klare und gezielte Gefährderansprache ist angekommen. Gelle? Das Geschlossenheitssyndroms soeben wieder an dieser Stelle! Wir holen uns dann gleich auch weitere Wirtschaftsdaten auf den Rechnern zurück. Soll ich das Video noch mal laufen lassen? Facebook Account Hans Georg Maaßen - https://www.facebook.com/HansGeorgMaassen - Das Geschlossenheitssyndrom soeben will uns jetzt was genau mitteilen? Und rechts im Residentenpalast das Gesabble reagiert ebenfalls aversiv auf das Thema unserer Wirtschaftsdaten, die wir zurückholen? Ach, echt? Instrumentalisierung von Diensten für wen und welchen Zweck? Abteilung Hobbypsychologie, auch Bedarf nach einer Tracht Prügel? Thema Putativnotwehr. Das aversive Gesabble soeben hinter der Teamleiterin? Thema Kinder? Thema Gefahrenabwehr. Muss ich meer sagen, das Aufmerksamkeitsdefizitsyndrom soeben rechts im Residentenpalast? Doch. Und auch auf dem Cyberspielfeld darf jede und jeder mal das Innerste nach außen kehren!

12 : 35 Uhr. Gepiele am Unterleib mit Hobbytechnik, die Nennung meines Facebook Accounts, Entzündungsfeeling sublim am Unterleib, dazu das Thema BCI am Screen, der Name Michael Bolle am Screen, und die Anmerkung, dass wir uns die Wirtschaftsdaten zurückholen? Dazu "Berghausen" mit Schallspielchen und weitere Gesabber? Wir wollten uns mit wem genau anlegen, die luntegelegten Dinger dda? Kontext mit Bilddatei 3. Gefährder-Prüfung! Die Einheiten Toll und Stoltenberg mit Kooperation übernehmen das Material. Und nun das nächste Uni - Törtchen frisch auf den Tisch? Siehe dazu die Beschreibung der Szene mit dem Mäuschen, das sich durch Vertreibungsspielchen in Szene setzen wollte. Mäuschen, in meine kognitiven Fähigkeiten soeben gehen? Siehe dazu auch das Thema IDF und Integration orthodoxer Juden. Die Kopie des Twitter - Beitrags ist als Recherche - Erinnerung in meinem internen Arbeits - Account. Was genau ist orthodox? Abteilung luntegelegte Hobbypsychologie? Na, unsere Pseudo - Elite? Auch historisch immer wieder interessant, diese Arbeitsergebnisse zum Thema! Weitere luntegelegte Bewegungen zur Landnahme? Auch Miro fragt mal nach! Und nun möchte ich gerne weiter arbeiten am Thema der Lernumgebung und dem Aufbau der Klause und Kneipe mit Museum und Schule. "Nee", Mäuschen? Das aversive Gesabble? Im Indizienprotokoll? Das Mäuschen mit Aufmerksamkeitssyndrom im Haustechnikprotokoll soeben an der Stelle? Geil nach Aufmerksamkeit. Gelle? Weitere Anwendung von Hobbytechnik im Netzwerk? Wir identifizieren jeden einzelnen. Möchtest du die Tracht Prügel persönlich von mir? Hier ist die Teamleiterin und Frau mit der Lizenz! Die Frau mit dem Löwenthal - Gen und dem Ginger Gen. Auch historisch gesehen bin ich gewöhnt an Aversionen aller Art. Familientraditionen! Ein weiteres Dienslaken? War die klare und gezielte Gefährder - Ansprache jetzt deutlich genug? "rechnerprotokoll und haustechnikprotokoll mit diverse geht an team stoltenberg. weitere probleme mit den gefährderprotokollen von team toll und der testleiterin?" Hinter den Testverfahren einsammeln wollen? Biene Majas produzieren? Auch eine Tracht Prügel?