#frans bakker

[twafordizzy]

Georges de la Tour gefascineerd door het licht

Schilder Georges de la Tour (1593-1652, Fr) heeft zijn hele leven in Lotharingen gewerkt. Hij was de zoon van een bakker en huwde met Diane Le Nerf, een vrouw uit een adellijk geslacht met wie hij een gezin stichtte. Er zijn geen schetsen, brieven of andere geschriften van zijn hand bekend zodat er weinig details over zijn leven bekend zijn. Hij woonde en werkte in Lunéville. Hij werd goed voor…

[realmadridnews]

Lille OSC - Real Madrid 1:0

scorer: David (p) 45+3'

Lille OSC: Chavalier; Tiago Santos, Diakite, Alexsandro, Gudmundsson, Bakker (88' Meunier); Cabella (72' Saharaoui), Andre, Bouaddi; David, Zhegova

Real Madrid: Lunin; Carvajal, Militao (57' Mbappe), Rudiger, Mendy (46' Fran Garcia); Tchouameni, Camavinga (67' Guler), Valverde; Vinicius, Endrick (57' Modric)

yellow cards: David, Diakite - Endrick, Camavinga, Bellingham, Rudiger, Modric

[dutch-and-flemish-painters]

attributed to Hendrik Pothoven - Portrait of Johannes le Francq van Berkhey -

Hendrik Pothoven (25 December 1725 – 29 January 1807) was an 18th-century drawer and painter from the Northern Netherlands.

According to the RKD he was a pupil of Frans de Bakker and Philip van Dijk. He was a follower of Frans van Mieris and Adriaen van de Velde; he is best known for his portraits, landscapes, and engravings. He worked in his native Amsterdam until 1764, when he moved to The Hague, where he later died.

Johannes le Francq van Berkhey (1729–1812) was an 18th-century painter, scientist, physician and poet from the Dutch Republic.

He was born in Leiden. According to Roeland van Eynden and Adriaan van der Willigen in their dictionary of artists known as Geschiedenis der vaderlandsche schilderkunst, he was a pupil along with Petrus Camper of the genre painter Louis de Moni. His grandfather was an art dealer in Leiden and brought him up after his father died.

According to the RKD he is known as an illustrator and author, and was a pupil along with Petrus Camper of the painter Carel Isaak de Moor. He is best known for his illustrations of natural history objects. According to his author page in the DBNL, he is known for his Natural History of the Netherlands in 4 volumes which he wrote from 1769 to 1776. He died in Leiden.

[jansiemons]

De 'Franskiljons' in mijn omgeving.

Soms erger ik me eraan, maar meestal niet omdat ik het gewoonweg negeer, die 'Franskiljons' in mijn omgeving. De elitaire bewoners die het Frans hanteren als primaire taal maar in feite in het Vlaamse dialect zijn opgegroeid. Ja, enkel mensen zoals ikzelf die niet breeddenkend zijn, vinden dit een beetje provocerend. Want wie zou zich nu ooit storen aan een hoop zelfverklaarde aristocraten die doen alsof ze in een Parijse salon zitten terwijl ze eigenlijk gewoon in de Delhaize staan, op zoek naar de beste korting op Camembert?

Ha, die zogezegde bourgeoisie, die koste wat het kost willen uitstralen dat ze bij de gegoede burgerij horen. Ze zijn bereid om hun moeders zelfgemaakte frikandellen in te ruilen voor foie gras, alleen maar om indruk te maken op de golfbaan van Latem of tijdens de hockeymatchen op Indiana of de Gantoise waar ze langs de zijlijn 'stick à terre' staan te roepen. Je moet daar meer "bonjour" zeggen dan "goeiendag." Want stel je voor dat iemand je zou betrappen op het gebruik van je moedertaal – dat zou het einde van je sociale status betekenen!

De gretigheid om hun sociale status op te trekken is zelfs zo groot dat ze Franse klanken overdreven gaan benadrukken. Het is alsof ze denken dat een extra "r" in "merci" hen plotseling lid maakt van de Académie Française. Ze hebben zelfs hun eigen woorden verzonnen. Neem bijvoorbeeld "Koeketiene," dat eigenlijk afkomstig is van het Franse "Concubine." Of "Bloende," de salamisoort die oorspronkelijk "Saucisse de Boulogne" heet. Serieus, wie heeft ooit gedacht dat het verfransen van je broodbeleg je verheft tot een hogere klasse?

Soms, maar dan ook héél soms, vraag ik me af of ze überhaupt beseffen hoe belachelijk ze soms klinken. Het lijkt wel een parodie op zichzelf. Maar goed, ik laat ze maar begaan. Uiteindelijk is het toch véél té vermakelijk om te zien hoe ze krampachtig proberen hun Franse façade in stand te houden terwijl ze in hun hart waarschijnlijk gewoon een goeie Vlaamse stoverij verkiezen boven alle haute cuisine ter wereld.

Het toppunt van hun pogingen om de Franse cultuur na te bootsen, is wanneer ze hun kinderen inschrijven op een school. Terwijl die kinderen 's avonds gewoon thuis hun huiswerk maken in sappig Vlaams dialect. "Papa, ik heb mijn devoirs af," hoor je dan. Ach, de ironie. Of als ze trots vertellen over hun vakantie in de Provence, maar dan stiekem aan de campingkantine een pakje friet met stoofvlees bestellen. Bonjour, mes amis!

En wat te denken van de namen die ze hun huisdieren geven? Geen gewone Fikkie of Minoes voor deze bourgeois. Nee, hun hond heet "Chéri" en hun kat "Bijoux." Probeer dat maar eens uit te spreken zonder dat je buurman in de lach schiet. En vergeet niet hoe ze bij de bakker "un pain, s'il vous plaît" bestellen, terwijl de bakker zelf hen perfect begrijpt in het Vlaams. "Gewoon een brood, alstublieft" is toch zoveel eenvoudiger?

22/07/2024.

[backpackerwithtrustissues]

De vloek van Siargao

Eén maand en één dag alweer. Ik zocht even een rustig plekje om te schrijven. Want ik heb weer zoveel meegemaakt. Niet jaloers worden, maar ik lig nu in een hangmat onder palmbomen. Ikzeitochdatikeenrustigplekjezocht. Ikzegtochsorry. 

Ik ben nu op m’n vierde eiland. Van Manilla naar Palawan met een groot vliegtuig. Van Palawan naar Coron met de speed ferry. En van Coron via Cebu naar Siargao met hele kleine propellor vliegtuigen. Dat was best wel spannend. Want het regende kei- en keihard. Waardoor de vliegtuigen niet konden landen. Vertraging dus op een heel klein vliegveld.

Een groepje jonge Spaanse mannen klaagden volgens mij bij de grondstewardess. Alsof zij iets aan de vertraging konden doen. Het leek of ze maar bleven zeiken. Ik had medelijden met de stewardess. Maar toen deed het vliegtuig een poging om te landen. 

De groep Spanjaarden keek naar de landingsbaan en begonnen in koor ‘oooeeee’ te roepen. Ze deden de vleugels van het vliegtuig na met hun armen. En toen begonnen ze keihard te juichen! De landing was gelukt! Dat was zo ontzettend grappig. Er hing meteen een super goede sfeer op het mini vliegveldje. 

Ik vloog in ruim een uur naar Cebu. Daar had ik toegang tot de VIP lounge gekregen van de ticket office. Ze hadden bananencake en Filipijnse Ube gebakjes. Die heb ik allemaal opgegeten. Zo lekker. 

Use is een typisch Filipijnse aardappel-achtige. Fel paars van kleur. Met een soort vannootachtige-vanille smaak. Erg lekker. 

Na zo’n 4 uur vloog ik door naar Siargao. Het eiland met de vloek. Men zegt dat als je eenmaal in Siargao bent, je niet meer weg kunt. Beetje zoals Hotel California, stel ik me voor. 

Ik had op aanraden van wat vrienden gekozen voor hostel Three Little Birds. Geen idee wat ik moest verwachten. Ik kwam van een super-de-luxe groot hostel met zwembad in Coron. Dit was eerder het tegenovergestelde. Het is klein, eenvoudig en informeel. Er hing een groep locals rond. Stoere, gespierde, getatoeëerde donkere jonge mannen met lang haar. Leek op een ‘gang’. Maar het bleek het personeel te zijn. Althans, er is een manager en een chefkok. De andere mannen weet ik eigenlijk niet wat ze doen. Althans, eentje is surf-instructor. 

En er waren een paar stoere gespierde mannen die niet Filipijns waren. Maar ze leken er wel thuis te horen ofzo. Eentje leek op Floki uit de Netflix serie Vikings. Gespierde man met millimeter haar en punt baard. Ik stelde me voor. Hij was Frans en heette dus echt Floki. Althans dat was z’n bijnaam. Super stoere en aardige vent. 

Die avond kookte Italiaanse Francesca een heerlijke vegetarische pasta. Floki deelde brood uit dat hij bij de Franse bakker had gehaald. Dat brood was zo ontzettend lekker! Niet normaal. Een fantastische en super gezellige maaltijd. De Filipijnen aten als een grote familie rijst met kip. 

Ik had 3 nachten geboekt. Om daarna te zien of ik bij zou boeken of dat ik naar een nieuw hostel zou gaan. Ik was er nog niet helemaal uit. Maar op de tweede avond kookten de Filipijnen een family dinner. Je kon je er voor opgeven voor 300 pesos. Da’s ongeveer 5 euro. En dat was zo super gezellig! Heerlijk gegeten. Pasta soep vooraf. En rijst met malse kip als hoofdgerecht. Ik had in een kleine locale supermarkt Kitkat puur gevonden. Die heb ik uitgedeeld als toetje. Feestje compleet.

Stroomstoringen zijn hier dus elke dag. Op zaterdag was deze zelfs aangekondigd. Een hele dag geen stroom. Niet in het hostel maar ook niet in de restaurants en winkels. Dus ook nergens wifi. Bijzondere ervaring. ’S Avonds om 18:00 uur deed alles het weer. Gelukkig. 

Ik heb een dag surfles genomen. Super tof! Maar ook super vermoeiend. M'n ribbenkast voelt helemaal gekneusd van het peddelen voor de golf uit en het zo snel mogelijk opstaan. En ik heb medelijden met m'n schouders. Dat roeien terwijl je op je plank ligt... pfffff zo zwaar. Maar wel super tof! Als ik weer herstelt ben wil ik zelf proberen of ik het kan.

Ik heb 2 nachten bij geboekt. Ik twijfel nog of ik in de kamer zonder airco blijf. In zo’n tropisch en vochtig klimaat als hier heb je binnen echt wel airco nodig. Maar het is nog uit te houden, zolang de ventilator het doet. 

Mijn visum is nog 1 maand geldig. Dan moet ik de Filipijnen weer verlaten. Ik denk dat ik de hele maand hier blijf. Dan kan ik tenminste wat structuur in m’n dagen brengen. Want dat mis ik wel. Nu is het nog best veel uitzoeken. De afstanden zijn te groot om te wandelen. Je hebt echt een scooter nodig. Want elke keer tuktuks wordt te duur. Telkens onderhandelen over de prijs is trouwens ook vermoeiend. Want de eilandbewoners voeren altijd de prijs op als je toerist bent. 

Ik zal ondertussen moeten uitzoeken welk land m’n volgende bestelling wordt. Vietnam? Thailand? Indonesië? Cambodja? Laos? Of zal ik last hebben van de Siargao vloek en nooit meer weg kunnen??

[keynewssuriname]

Suriname stevent door micromanagement af op volledige zorginfarct

Wanneer een belangrijke gezondheidsinstelling als het Bureau voor de Openbare Gezondheidszorg (BOG) al ruim 10 weken in actie is, zegt dat veel over het vermogen van minister Amar Ramadhin van Volksgezondheid om vraagstukken binnen de zorgsector op te lossen. De bewindsman, die vanaf zijn aantreden aan micromanagement doet, kiest niet voor het pad van dialoog om problemen op te lossen. Hij verschuilt zich achter zogenaamde "juridische tools" om medewerkers te dirigeren via dreigbrieven, zoals bondsvoorzitter David Bakker het heeft verwoord. Nu heeft de minister de bond van het personeel bij het BOG voor het gerecht gesleept, terwijl de leden hunkeren naar dialoog en openstaan voor constructieve gesprekken. De Surinaamse gezondheidszorg ligt al enige tijd op de intensive care. De zorgsector wordt voornamelijk in leven gehouden door ondersteuning van bevriende naties en internationale organisaties. Op 28 februari maakte Ramadhin dan ook met veel fanfare in de media bekend dat de tweede LAMAT-missie een enorm succes was. Terwijl de autoriteiten consistent via hun communicatiekanalen aangeven hoe hard er wordt gewerkt om de zorgsector op niveau te brengen en het zorgpersoneel in Suriname te behouden, gebeurt het tegenovergestelde. De zorgsector is nog altijd aan de beademing: zorgmedewerkers moeten steeds weer de eindjes aan elkaar zien te knopen, patiënten ontberen de meest basale zorg doordat deskundig personeel wegtrekt en alsof dat niet genoeg is, zijn medicamenten niet gegarandeerd of moeten zij, ondanks hun ziektekostenverzekering, toch flink in de buidel tasten. Al met al weet de regering zich sinds haar aantreden geen raad met de gezondheidszorg, bovendien zijn diverse initiatieven om de zorgsector op een hoger niveau te brengen, stopgezet. Nog geen twee weken geleden hebben de medewerkers van het Marwina Ziekenhuis de alarmbellen doen rinkelen. De staat van de gezondheidsinstelling in het oostelijk gelegen district Marowijne doet harten bloeden. Op de stoep van het regeringsgebouw confronteerden de medewerkers minister Ramadhin met de situatie, maar de bewindsman zelf probeerde onschuldig onderuit te komen. De medewerkers hadden hun salaris ook nog niet ontvangen. De minister reageerde daarop zeer oppervlakkig dat hij met collega Stanley Raghoebarsing van Financiën en Planning moest checken waarom de gelden nog niet waren overgemaakt. De enige specialist die werkzaam was in het ziekenhuis, is zelf ook vertrokken. Landgenoten in het district die dringend goede zorg behoeven, zijn genoodzaakt om zelf inspanningen te plegen en hulp te zoeken in het Europese Frans-Guyana aan de andere kant van de rivier. Ramadhin, die zelf een medische achtergrond heeft, faalt volledig in het aanpakken van de gezondheidscrisis. Hij gaat de geschiedenisboeken in als de slechts presterende Surinaamse minister van Volksgezondheid. Het is een schande dat de zorgsector enkel nog in leven wordt gehouden door donaties en ondersteuning van bevriende naties en internationale organisaties. Ik heb een aantal medische specialisten van diverse ziekenhuizen gesproken. “Wij moeten harde besluiten nemen en kijken welke kankerpatiënten meer overlevingskans hebben”, zo citeer ik een internist, die mij zeer emotioneel aangaf wat de status is van kankerzorg. "Het gebrek aan materiaal is in alle Surinaamse ziekenhuizen een probleem, maar niets is zo zorgwekkend als het wegtrekken van verpleegkundigen. Dit is met stip het grootste probleem. Uit onderzoek van Surilines blijkt dat er in 2021 in totaal 215 verpleegkundigen hun werkplaats verlieten. In het Diakonessenhuis vertrok in 2022 25 procent van het voltallig zorgpersoneel, reden genoeg om een verdieping te sluiten", aldus een passage uit een artikel van onderzoeksjournalist Zoë Deceuninck. De gezondheidszorg in Suriname leunt zwaar op pendelende specialisten en buitenlandse hulp. Uroloog Jimmy Fernandes, die al 24 jaar pendelt tussen Nederland en Suriname voor medische ondersteuning, heeft met zijn stichting Uro-Sur (partner van het SVZ) jaarlijks tussen de 100.000 en 200.000 euro aan hulpgoederen aan Suriname verstrekt. Dit is slechts een voorbeeld van een bredere trend in de gezondheidszorg van het land. Van de 202 specialisten die werkzaam zijn in Surinaamse ziekenhuizen, is tien procent ‘pendelend’ uit Nederland. Ook zij brengen regelmatig medisch materiaal en apparatuur met zich mee. Deze afhankelijkheid van buitenlandse hulp is wijdverbreid in de gehele gezondheidszorg van Suriname. Het land, hoewel onafhankelijk en soeverein, worstelt om zijn eigen zorgvoorzieningen op peil te houden. Dit gebrek aan zelfredzaamheid in de gezondheidszorg is een schande voor een natie die zou moeten kunnen vertrouwen op haar eigen capaciteiten. Ons land kan zijn eigen zorgboontjes niet doppen. De situatie benadrukt niet alleen de ernstige tekorten in het systeem, maar ook de noodzaak voor structurele hervormingen en investeringen in de gezondheidszorg. Het is essentieel dat Suriname stappen onderneemt om de kwaliteit en beschikbaarheid van zorg te verbeteren, zodat het land minder afhankelijk wordt van externe hulp en de eigen inwoners de medische zorg kunnen krijgen die zij verdienen. Ook de mentale gezondheidszorg is volledig uitgehold. Mijn complimenten aan psychiater Randhir Nanda die zelfs psychologen inzet om gebalanceerde therapie aan zijn cliënten te geven. De armzalige dekking van het Staatsziekenfonds aan psychologen is triest. De vele suïcidegevaren en meldingen van chronische depressie bij de huisartsklinieken spreken boekdelen. Tijdens het schrijven van dit stuk moest ik denken aan de woorden van de gewezen Nederlandse minister van Buitenlandse Zaken, Stef Blok: “Suriname is een failed state.” Als ik naar de status van onze gezondheidszorg kijk, wil ik dat bijna in hoofdletters accentueren. Mijn optimistisch vermogen en onbeschrijflijke vaderlandsliefde houden me echter tegen. De regering die zich na 25 mei 2025 zal aandienen, heeft een complexe taak om de gezondheidszorg van de beademing te halen. Read the full article

[hellofromuranus]

Perspective

Published: 27 March 2023

Trophic rewilding can expand natural climate solutions

Oswald J. Schmitz, 

Magnus Sylvén, 

Trisha B. Atwood, 

Elisabeth S. Bakker, 

Fabio Berzaghi, 

Jedediah F. Brodie, 

Joris P. G. M. Cromsigt, 

Andrew B. Davies, 

Shawn J. Leroux, 

Frans J. Schepers, 

Felisa A. Smith, 

Sari Stark, 

Jens-Christian Svenning, 

Andrew Tilker & 

Henni Ylänne 

Study available at https://www.nature.com/articles/s41558-023-01631-6

[dutchjan]

February 23, 2019

[dethijssens]

Het weinig stabiele nazomerweer in Griekenland...in 2020

Dinsdag 22 sept. – zondag 27 sept.

Dinsdag 22 september

Op zoek naar proviand een stopje bij de lieve bakker in Menidhion die Frans spreekt. Dat heeft hij op school geleerd vertelt hij en hij vindt het zichtbaar leuk om zijn kennis in de praktijk te brengen. Hij stopt nog wat extra dingen in het tasje, zo aardig zijn de Grieken. Je voelt je er eigenlijk een beetje schuldig over, want veel klandizie heeft hij waarschijnlijk niet. Bij een klein supermarktje nog een paar dingen gevonden en via een ijskoffie aan de kade met zicht op de Dutchess – en een krantje downloaden – weer terug.

Om 12.15 uur anker op en richting overkant: Ormos Rougas! Eerst heel weinig tot geen wind, later, hoera, toch nog 12 knts. Maar... tegen de gewoonte in hebben wij deze keer geen zeil voorbereid, en slepen wij de bijboot. Dus wordt het tuffen op de motor. Die laadt dan wel de accu’s weer op. Intussen hebben we na een week nog maar een kwart tank met water, dus zuinig aan al een paar dagen. Met de lekkende boiler gaat het ook nog ietsje harder. Met zwemmen minstens een keer per dag en daarna kort de buitendouche en een keer per dag afwassen en voorspoelen in de zee gaat het! Ieder jaar merken we weer hoeveel water je normaal gesproken wegspoelt. Later een drankje aan de kant, samen met heel aardige Duitsers, die naast ons liggen in deze baai. Uli en Angelica. Zij hebben een vrij kleine boot, waarmee hij hier al 30 (!) jaar rondvaart. Zij liggen hier omdat hun boot hier de dag erna op de kant gaat; er is een Oostenrijker die via een helling boten uit het water takelt en ze onderdak biedt op de kant.

Ormos Rougas is idyillsch. Niet heel groot, omgeven door rollende heuvels. Aan de kant is één taverna, een paar caravans en verder niets. Er is een heel mooie lagoon grenzend aan deze baai, vogelrijk gebied in de trektijd maar nu nog niet.

De baai ligt open naar het noorden en wij schatten in dat het bij wind uit die richting behoorlijk kan deinen, maar met dit kalme weer en een westelijke wind hebben we daar geen last van.

Windstille nacht, tot onze verrassing..

Woensdag 23 september

‘s Ochtends nog mooi blauw en zonnig weer, maar je voelt wel verandering in de lucht. Aan de overkant in de baai van Menidhion is ’t al vrij donker en in het westen rommelt het. Toch nog vrij onverwacht ineens om 10.45 een enorme onweersbui met hagel en bijzonder veel wind. De barometer schiet omhoog naar 1021.... Wij schudden behoorlijk maar liggen vast aan ons anker.De Duitser naast ons raakt van zijn anker los en komt rakelings voorbij. Dat gaat maar net....goed. Na het onweer liggen zij ineens heel ergens anders in deze baai, waar hun anker gelukkig vanzelf weer houvast heeft  gekregen.. Wij waren net bezig om een van de banken op te ruimen. Daarin talloze zakjes en doosjes met nieuwe en bewaarde onderdelen/schroefjes etc. die op tafel waren uitgestald. Dat liep gelukkig goed af.   Een kortdurende enorme squall...

Daarna werd het weer rustiger. Een mooie regenboog en af en toe nog regen. We aten aan boord en later nog een glaasje in de taverna aan de kant. Daar treffen we de Duitsers die nog aan ‘t bekomen waren van de schrik. Hij zei vooral dat hij het gevoel dat hij niks kon doen en moest afwachten of hij bij ons naar binnen zou zeilen...: “En dan de verzekering anrufen.” Wij zouden denk ik meteen de motor bijzetten en proberen te sturen....Ons anker lag gelukkig deze keer muurvast. De eigenaar van de taverna, een visser, liet weten dat de storm voor de rest van de nacht voorbij was al bleef het wel donderen en flitsen in de verte...

Donderdag 24 september gaan wij anker op richting Vónitsa. We kunnen zeilen en doen dat ook. Eerst kruisend, later met een knik in de schoot.Het is alsof Dutchess voelt dat het einde van deze zeilperiode nadert en zij stuift door het vlakke water.

Wij ankeren achter een eiland, op enige afstand van het plaatsje. Goed beschut, ondiep water en een bodem van klei.

Wat wil een anker nog meer! Her en der liggen al wat schepen en er komen er in de loop van de middag nog wat bij. Zodra het rustig is gaan wij met het bijbootje naar de kant, best een heel tochtje onder een brug door en de baai oversteken. Extra benzine mee, maar het bootje doet t goed en lijkt blij te zijn wat extra uurtjes te kunnen draaien.

De kade met veel lege terrassen, met erboven een Byzantijns kasteel straalt niet veel gezelligheid uit. Wij gaan op zoek naar een bakker, die we vinden in een drukke levendige winkelstraat. Daarna een drankje bij café Barcode en nog net met licht terug richting Dutchess. Rustige nacht...

Vrijdag 25 september. Nog een keer rond de boot zwemmen, al is het water door alle regen wel een beetje afgekoeld. En ook is het ’s morgens allemaal nat en vochtig. Ook hier is de herfst begonnen. We vertrekken tijdig om royaal tijd te hebben in Preveza om met mooi, droog weer de zeilen op te ruimen. De weersverwachtingen voor de komende dagen zijn niet gunstig. Opnieuw staan ons onweersbuien en veel wind te wachten. Nu kunnen we nog lekker zeilen, voor de wind langs de viskooien, en in de verte het “mastenbos” van Preveza.

Jeroen blaast nog wat nummertjes weg op zijn sopraan, maar wel...met een schuin oog naar de route. Kunnen mannen toch multitasken...???

Om 12.30 leggen we keurig aan in de jachthaven, een ruime plaats wat erg fijn is i.v.m. het verwachte slechte weer. Nooit fijn om tegen je buren aan te schurken en te schuren. We ruimen volgens plan meteen de fok en het grootzeil op. Altijd een beetje gedoe, al zijn we erin de loop van de jaren wel handiger in geworden. Ook de dekzeilen gedroogd en opgevouwen, bijboot ook schoongemaakt en opgeruimd.

’s Nachts inderdaad een denderend onweer met veel regen en toch weer uitschieters naar 45 knts. Gelukkig hadden we alles goed vastgesjord en de achterlandvasten door veren vervangen, tegen het schokken en rukken aan het ponton. Vóór liggen we goed vast aan twee moorings. Alleen de vlag kreeg het te verduren. Die wapperde fier door de storm en overleefde...Op zaterdag vroeg drupt het nog een beetje, maar toch al veel reuring op de steigers. Iedereen is hier om op te ruimen en uit het water te gaan. Onze buren aan beide kanten al vroeg vertrokken en wij gaan overleggen vragen of wij niet ook, vervroegd, kunnen worden gelift in verband met verwacht slecht weer op maandag. Daarna gaat het ineens snel. De voorbereidingen in een plensbui, maar gelukkig wat minder regen en goede begeleiding bij ons tochtje naar de kraan.

Om 11.00 staan we op de kant. Dat geeft veel rust en zo kunnen we met een gerust hart op maandag bijtijds naar het vliegveld zonder zorgen over het weer.. de laatste klussen doen wij in het mastenbos.... tussen naar schatting 800-1000 boten die op bokken op de kant staan. En dan hebben we het nog niet over de twee werven hiernaast. Wij staan in straat J op nr. 51... Big business!    

[fassanda]

Lize’s Eindejaarslijstje

Naam: Lize Korpershoek

Leeftijd: 34

Beroep: Gepensioneerd clubganger

Beste gerecht in 2019 (waar, wat, wie?): Zoete aardappel met Philadephia combinatie (ja jongens het klinkt niet heel sexy maar dat was het wel) was het geilste dat over mijn tong gleed dit jaar (sorry Tim). Dit was tijdens de vreet zesdaagse in Zuid-Spanje. Welmoed, Anker, Thijs en Kirsten stonden ongeveer zeven uur per dag in de keuken groente perfect te roosteren en zetten dagelijks 23 soorten schaaltjes met weet-ik-veel-wat op tafel. Dank vrienden dat ik er mocht zijn om het allemaal op te eten.

Meest memorabel moment van euforie onder invloed in 2019?: Koningsdag, niet per se omdat het echt heel gezellig was (zie foto), maar voornamelijk omdat ik om 22u ‘s avonds wakker werd in mijn eigen bed met een broek vol poep. Sinds mijn tweede niet meer meegemaakt en hoop ook vurig dat dit de laatste keer was.

Meest aangename verrassing in 2019?: 19 januari 2019 toen we voor het eerst Dungeons and Dragons deden met Marten als Dungeon Master

Ik heb voor het eerst ....... In 2019?: Magic gespeeld en ik snap nu nooit meer wat ik in een club doe als ik ook gewoon thuis met vrienden Magic the Gathering kan spelen. In 2019 heeft mijn inner-nerd alle mogelijkheid en ruimte gehad om zich te ontwikkelen.

Beste reis(spot) in 2019?: Centerparks Heijderbosch Dungeons and Dragons weekend met Henk de half-orc (Gwen), Tyfop de halfvogel (Marten), Rivella de zwetende puber met vleugels (Wiegertje), Tuna de mysterieuze mensenmeid (Carly) en Huga de dwerg die ondoden enorm haat (Rick).

Beste collabo(s) in 2019?: Donnie en Frans Bauer in Barry Hayze clip.

Beste aankoop in 2019?: Nieuwe broek

Meest hinderlijke social mediapersonality in 2019?: Trump

Top social mediapersonality in 2019?: @zeikschrift

Beste televisie/YouTube programma uit 2019?: Rick & Morty seizoen 4 niet normaal (heb nog maar 2 afleveringen gezien maar vind het nu al) en finale seizoen Unbreakable Kimmy Schmidt.

Beste influencercampagne uit 2019?: Dirk en Dennie ft. Merol in de clip Houd je Bek en Bef.

Domste influencercampagne uit 2019?: Influencers die betaald worden om te vertellen dat een festival in Saoedi-Arabië geweldig is. Ja in de VIP-box vast en zeker, daarbuiten was op social media te zien hoe er allemaal vrouwen lachend (?!) werden aangerand. Aanranding en onderdrukking is namelijk supergrappig. Ha ha.

Domste Vice artikel uit 2019?: Betekent dom tegenwoordig vet? Jongens ik ben 34 en ik drink meer kattenhaar dan bier: ik weet niet hoe dit werkt. Maar goed ik vond dit artikel net en dat vond ik wel vet/dom: https://www.vice.com/nl/article/pa73g7/dankzij-lineke-krijgen-brugklassers-eindelijk-een-echte-clitoris-te-zien is toch vet dom dat ik vroeger op school te horen kreeg dat de clitoris een knopje is ipv de knoepert die het eigenlijk is?

Beste klantenservice in 2019?: De bakker die zei “Betaal de volgende keer maar!” toen ik er niet kon pinnen. Lief!

Nepste klantenservice in 2019?: Dat ik mijn fysieke HEMA pas niet meer mag gebruiken en moet invoeren in de HEMA app. Dat lukt me dus niet en daardoor loop ik al een jaar lang 10% korting mis bij mijn HEMA aankopen.

Beste podcast uit 2019?: Polititia. Voel me echt slimmer sinds Titia voor mij en vele anderen uit de kast is gekomen als politieke noob. Verder Dice, Camera, Action! en de podcast die me nooit niet laat lachen: Best Friends met Nicole Byer en Sasheer Zamata.

Beste meme uit 2019?: Baby yoda en OK boomer

Beste Instagramprofiel uit 2019?: @martenmantel altijd lachen

Gemiste kans in 2019?: Sporten

Grootse deceptie in 2019?: Nepborsten want het is vergif en het maakt je langzaam van binnen kapot (ja jou ook met je nepborsten waarvan je denkt dat je geen last hebt). Google ‘Breast Implant Illness’ en haal het niet in je hoofd ooit iets van siliconen in je lichaam te doen!!!!

Persoonlijke overwinning in 2019?: Met een team samenwerken aan een documentaire.

Het meest hoopvolle in 2019?: Ik kan blijkbaar best goed samenwerken.

Gezelligste feestje in 2019?: Martens verjaardag.

Gezelligste festival in 2019?: ADE (Amsterdam Dirk Event)

Beste film(s) uit 2019?: Paddleton

Beste documentaire uit 2019?: Tell me who I am

Beste boek uit 2019?: 

‘Verdriet is een ding met Veren’ – Max Porter

‘Ik wil geen hond zijn’ – Alma Mathijssen

En mocht je seks stuk zijn dan raad ik ‘Kom als je bent’ van Emily Nagowski aan.

Nepste bitch in 2019?: Dirks drollen die constant buiten de bak liggen.

Beste bitch in 2019?: Sarah want ze kwam soep brengen toen ik ziek was, Tim omdat hij zijn best heeft gedaan katten niet meer stom te vinden en Heineken 0,0% bier.

Doelstellingen voor 2020?: De Samensmelting prentenboek maken, vegan eten en niet meer in mijn broek poepen.

Uitkijken voor ....... in 2020?: Mijn verzameling stickers in Whatsapp.

[johndstuff03]

Woensdag 2 oktober 2019

Vanmorgen pas tegen 08:00 uur wakker geworden op de P van Langres. Het was er heel rustig ‘s nachts. Eerst even naar de bakker met de lift omhoog vanaf de P naar het stadje. Er parkeerden al veel mensen die waarschijnlijk naar hun werk gingen in Langres. Het regende een klein beetje, “kunnen we vast wennen aan het weer in Nederland”, dachten we...

Eerst ontbeten en onderweg, maar ‘kijken-hoever-we-vandaag-komen’. Ergens in België zou wel fijn zijn. Dan zijn we al aardig op weg naar Almere en hoeven we donderdag niet meer zo ver. Bovendien kunnen we de stoelen ophalen in Nieuwegein, dat kan dan mooi met de camper. Beter dan met de Prius, daar kunnen ook geen 2 stoelen in... We komen er toch langs en denken dat we zo twee vliegen in één klap kunnen slaan. Alleen even kijken of de stoel door de deur van de camper kan...dat is nog even een dingetje.

Voordat we gaan eerst nog even 1 streepje diesel tanken bij de Intermarché , zodat we precies in Luxemburg kunnen komen om daar de tank helemaal vol te gooien. Dat verschil is best veel, zo’n € 0,50 per liter minder is best lekker meegenomen.

En rijden maar. Is heel goed te doen over de route national, daar kun je eigenlijk overal wel 80 km/uur rijden, met af en toe een dorpje van 50 km/uur. We zien wel veel mooie plekjes onderweg, is ook leuker dan over de autoroute. En…. echt haast hebben we niet.

Op de heenweg door Normandië, en richting Pyreneeën stonden er langs de weg ontzettend veel Kaardebollen. Daar zou ik best wat van mee willen nemen maar om dat nu al te plukken is ook zo  wat. Kunnen we 3 weken lang niet douchen want ja, die moeten natuurlijk ook ergens staan hahaha! Dan ergens op de terug weg maar. Die dingen staan overal, toch…Nou laat ik ze dan toch kilometers lang rijden niet zien…Maar langzaam veranderde het landschap en zag ik gelukkig ook weer kaardebollen langs de weg staan. Maar ja als je tegen de 80 kilometer per uur rijd kun je ook niet zo maar even stoppen. En dan moet je ook nog geluk hebben dát je ergens kunt stoppen. John heeft er dan ook niet zo’n erg in maar ik zag er steeds meer staan. “ John…. er staan hier langs de kant heel veel Kaardebollen!”… Ja…. Nou als er ergens een plek is moet je even stoppen! Zagen we op een gegeven moment toch een mooie pluk bij elkaar staan, maar konden niet op tijd stoppen. Even door gereden en gekeerd en konden ook nog op een mooi stukje aan de overkant van de weg even de camper parkeren. Ik blij met mijn bos Kaardebollen en John blij dat ik daar niet meer over  ‘zeurde’ hahaha… Doorrijden…! Ja, en dennenappels, ik heb er wel wat maar ook daar dacht ik komt op de terugweg nog wel… Nou, dat is niet meer gelukt.

Er passeren heel wat campers, en ook Nederlanders, (die hebben we niet veel gezien deze vakantie) die richting het zuiden rijden. Een tikkie jaloers ben ik wel.  Wat ons opviel deze vakantie is dat er heel weinig passerende campers even een hand op staken om even te groeten. Zal het zijn om dat dit ‘de grijze golf’ camperaars zijn of zijn de camperaars die in de zomervakantie zo blij en vrolijk dat het dan ‘makkelijker’ is om even te groeten. Geen idee! Wij doen het gewoon en moeten dan maar lachen als er weer een stel ‘chagrijnen’ die het dan niet doen ons passeren hahaha…Van mij had het rondtoeren met de camper en natuurlijk met mijn lief en de Dameshond nog wel een aantal weken langer mogen duren. Maar...we vinden het ook weer heel fijn om straks thuis te zijn bij mijn ‘kleine’ meid.

Die is voor het eerst in haar leven drie weken zonder mij geweest. Ook weer fijn om Roald en Melis te zien die zo lief waren om 3 weken op Anoucha ‘te passen’. En natuurlijk onze lieve buurtjes niet vergeten en de rest van de familie die we zaterdag weer zullen zien. Weer slapen in ons eigen bed is ook wel weer lekker… Gelukkig hebben we de blog die we af en toe nog eens door kunnen lezen en de foto’s kunnen bekijken. Want…. je vergeet het snel… Ook ben ik wel weer nieuwsgierig hoe het op mijn volkstuintje is. Opa heeft af en toe een foto gestuurd en zo te zien groeit het allemaal nog goed… Ik denk het onkruid ook haha. hebben we weer wat te doen! En… kijken wat we nog kunnen oogsten… ook altijd leuk en lekker.

In Luxemburg aangekomen getankt en weer door...of nee toch niet. We hadden het idee om eventjes tussendoor warm te eten, dan is de avond wat makkelijker met een stokbroodje en wat erop. Bovendien hadden we nog een restje champignons met kippenvlees, de pasta is zo klaar en we hebben nog komkommer en een appel als salade. Dus in Luxemburg - kort na Luxemburg stad - van de snelweg af en kijken wat we vinden om de Dameshond uit te laten en te eten. Rijden we zomaar een dorpje in en komen we tot onze verrassing langs een camperplek. En ook nog met alles erop en eraan. Keurige plekken met stroom, komt mooi uit want de laptop zat bijna op 12% accu. Die konden we mooi even opladen. Eerst de hondjes uitlaten. Achter de camperplek begon een bospad en dat zijn we ingelopen voor zo een 20 minuten heen en weer terug, er kwam geen einde aan dat pad en midden in het bos zonder ook maar iemand tegen te komen. De hondjes hebben er van genoten want die konden daar gewoon lekker los lopen.

Eenmaal terug gelijk aan de kokelarij. Dat was ook niet echt ingewikkeld. Was heerlijk warm in de camper, want die stond lekker in het zonnetje. Na het eten gelijk maar afgewassen, ‘klaar is klaar’ zeg ik altijd maar.

Weer op weg. We gingen binnendoor naar de E25, die naar Luik gaat. Ik had op de camper-app een camperplaats gevonden tussen Luik en Maastricht. Dat leek John ook wel wat. Zijn we nog niet in Nederland en dan is een pintje in de plaatselijke kroeg bij de kerk ook wel een mooie afsluiting. Eenmaal morgen in Nederland is de vakantie echt voorbij!

We moesten wel dwars door Luik heen manoeuvreren en zijn - volgens mij - door straatjes gereden waar de mensen uit Luik niet eens komen...! Maar uiteindelijk kwamen we - ook nog via een ‘deviation’  - op de camperplek aan in Voeren. Een groot en bijna leeg terrein aan de rand van het dorp. Maar wel met een groot grasveld voor de Dameshond, daar zijn we dus direct naast gaan staan en die konden uit de deur direct door het gras rennen. Het was even na zessen dus de Dameshond hadden trek. Die eerst maar even gevoerd.

En dan aan de blog werken…uhhhhh…even niet. Eerst de spullen maar even wat organiseren, dat geeft wat meer overzicht voor morgen bij het uitpakken van alle kastjes, luiken en laden.

En dan op weg naar het dorp. Het is nog een beetje licht. We konden de kerktoren zien vanaf de P, dus daar zal zeker ook de plaatselijke kroeg wel zitten en… Ja hoor, helemaal goed! Het was een keurig café, een echte ‘mama en pappa’ etablissement, met foto’s van alle carnaval prinsen van de afgelopen 100 jaar aan de muur. Ik heb er een lekker kopje thee en John een Grimbergen gedronken als afsluiter op deze fijne vakantie. Aan de kastelein ook even gevraagd waar we brood kunnen kopen morgen (vandaag dus), want de lokale bakker had een bordje op de deur dat hij alle dagen open is, behalve...donderdag! We hebben ook altijd pech in ons leven zou John zeggen…!

Eenmaal buiten het café leek het of we op wintersport waren, maar dan nog net zonder sneeuw en moonboots. Het was 8 graden… brrrr ! In de camper gauw de kachel aangedaan en...we hadden nog een echt frans stokbrood en wat paté en kaasjes in huis...met een kopje thee erbij...heerlijk!

En nog een laatste potje rummikub...om het af te leren. En 1 keer raden wie er gewonnen heeft!

Dan voor de laatste keer onder de wol in de camper, de kachel kan dan wel uit want het wordt snel te warm. Morgen nog maar een paar kilometer en dan zit het erop. Het uitpakken van de camper is wel even werk nog. Maar de spullen werken we de komende dagen stukje bij beetje wel weg.

[realmadridnews]

Lineup

Real Madrid: Lunin; Carvajal, Militao, Rudiger, Mendy; Tchouameni, Camavinga, Valverde, Bellingham; Vinicius, Endrick

Bench: Fran Gonzalez, Mestre, Lucas, Vallejo, Fran Garcia, Jacobo Ramon, Modric, Guler, Mbappe, Rodrygo

Lille OSC: Chevalier; Tiago Santos, Diakite, Alexsandro, Gudmundosson, Bakker; Andre, Bouaddi, Cabella; Zhegrova, David

Bench: Mannone, Caillard, Mandi, Sahraoui, Meunier, Fernandez-Pardo, Bayo, Cossier, Ousmane Toure, Baret, Lachaab

[abattoirferme]

“Troupe” (2018, i.s.m. de gemeente Sint-Katelijne-Waver)

“Vanavond is het eindelijk zover in het dorp: er wordt een grote bruiloft gevierd! 

Iedereen is uitgenodigd en alles staat in rep en roer: het koor oefent nog één keer zijn gezangen, de schilder legt de laatste hand aan zijn cadeau, de wijn wordt geperst, de tafel gedekt, de klokken geluid en het café krijgt nog een laatste opblinkbeurt. Alles staat klaar voor het feest der feesten waarin deze inwoners de liefde, het leven en de bloeiende toekomst van het bruidspaar willen vieren.

Tot een oorlog binnen walst...”

In 2018 vieren en herdenken de inwoners van Sint-Katelijne Waver de honderdste verjaardag van het einde van de Eerste Wereldoorlog. Deze oorlog liet wereldwijd sporen na en ook deze gemeente bleef niet gespaard. Toen de frontlijn voorbijgeraasd was, waren de dorpskernen van Sint-Katelijne-Waver en Onze-Lieve-Vrouw-Waver verwoest en geplunderd. Inwoners trokken op de vlucht en het dorp bestond uit uitgebrande en gesloopte woningen, kerken, scholen en gebouwen. Het vee liep los over de omgewoelde velden. Talloze soldatengraven tekenden het landschap. Er heerste ongerustheid en verdriet over soldaten en niet-teruggekeerde vluchtelingen.

“Troupe” is het resultaat van meer dan 500 inwoners van Sint-Katelijne-Waver die hun overgave, energie en tomeloze inzet hebben gebundeld voor een totaalspektakel. Honderd jaar na het einde van WO I, brengen ze een ode aan de herkansing van de mensheid na een catastrofe. Samen tonen ze wat er mogelijk is wanneer een gemeenschap gelooft in verzoening, jongeren, hoop, vrede, samenwerking en toekomst.

“Troupe” kende veel repetities, vergaderingen, omzwervingen en gedaantes voor het zijn uiteindelijke vorm vond. Samen zijn we vertrokken vanuit de talenten van honderden individuele deelnemers: van decorbouwers tot spelers, van tekstschrijvers tot muzikanten, van vendeliers tot ruiters. Gaandeweg ontstonden er ook kruisbestuivingen: dansers tonen hun kunnen op de muziek van de harmonie, de vendeliers leiden met hun vlaggen het spreekkoor in, muzikanten leerden zingen, acteurs hielpen decors te bouwen, enzovoort. Het maken van “Troupe” is een wilde rit geweest, een tornado, een wave – maar bovenal: een feestelijke smeltkroes.

Productie: Gemeente Sint-Katelijne-Waver & Abattoir Fermé Regie: Maja Westerveld. Met medewerking van: Anita Van Bael, Ann Jéhansart, Ann Vandervorst, Caroleine Maks, Christel Pelgrims, Demi Jacobs, Erik Beullens, Elke Maes, Ferry Bottenheft, Geert Eskens, Hilde Cammaer, Jo Vermuyten, Katrien Van Bael, Leonie Lenz, Lieve Janssens, Marthe Vandervorst, Miek De Souter, Nicolas Lenz, Sofie Stroobants, Sylke Pex, Tom Hofman, Tom Hofmans, Veerle van Winkel, Marleen Van Cappellen, Ria Cauwenberg, Olga De Landtsheer, François Jacobs, Dries Van Echelpoel, Jozef Van Loo, Nick van Sprengel, Peter Wery, Tom Van den Wyngaert, Stefan Serneels, Tom De Haes, Jan De Vries, Natasja Mariën, Gitte Mattheus, Christel Peeters, Lieven Pollet, Geert Vanhauwaert, Joke Verreth, Stefanie Verbist, Carina Vertongen, Karlien Belmans, Sofie De Greef, Hendrik De Wilde, Else Jansen, Gert Goossens, Karen Lamoen, Katrien Willems, Lies Baarendse, Lynn Raymenants, Jakob De Wilde, François Crauwels, Maaike Pauwels, Sofie Van den Acker, Wilfried Van den Acker, Pieter Pauwels, Eddy Luytens, Paul Bernaerts, Martine De Winter, Sam Liekens, Bert Vanhauwaert, Veerle Vermeulen, Bernd Bastens, Eva Bastens, Els Devos, Haike Hoozee, Elyana Joris, Eva Van Herbruggen, Ille Le Page, Andy Livens, Marijke Vanroy, Liesbeth Saels, Marc Truyers, Marina Op de Beeck, Helena Neirinck, Daniël Le Page, Hilde De Smet, Maria Van den Eynde, Katleen De Prins, Kristel Donkers, Anja Verhoeven, Leen Eeckhout, Shana Denorme, Erika Franckx, An Macouter, Hanne Kinne, Myriam Franckx, Andy Livens, Kyara Denorme, Ferun Kinne, Rein Voorspoels, Mattia Pujvani, Shana Denorme, Kobe Asselberghs, Ignace Terwage, Yannick De Louker, Geert Schelstraete, Hans De Weerdt, Sofie Lemmens, Robbe Van den Brande, Vincent Verhelst, Emma Van den Brande, Peter Devries, Marc Dockx, Niko Geens, Kristof Ceulemans, Ronny De Munter, Wim D'Hollander, Koen D'Haene, Sven Vervloet, Gie Lamber, Aad Versteden, Jesse Spiessens, Robbe Pluys, Quinten Prinsen, Glenn Dirickx, Ann-Sophie van Capellen, Jan De Kunst, Kristel Ceulemans, Lise Fol, Zoë Verschooten, Patrik Spits, Thibeau Spits, Catherine Spits, Lauranne Spits, Anke van Hoof, Gwen Symons, Lieze Masy, Laure Verstreken, Inge Teughels, Ingrid Vermeiren, Jutta Schroven, Kato Schroven, Julie Frans, Maud Geysels, Laura Van Dyck, Kheara Hendrickx, Jana Van Oosterwyck, Morgan Andries, Paulien Verhaegen, Anouk Briers, Lore Hellemans, Lotte Vervloesem, Fien Craenen, Bo van den Broeck, Marit Kets, Fleur De Vooght, Lynn De Doncker, Janne Vos, Louise Bertens, Laura Van Itterbeeck, Karolien Wauters, Nette Van Oosterwyck, Sytske Vermeulen, Renee Van Itterbeeck, Axelle Deprey, Maud Champagne, Jade Kerstens, Gabriella Van der Veken, Britt Agneesens, Laura Ritondo, Pheadra Van Kogelenberg, Lauke Robberechts, Aurelie Gevers, Evelien Snoeckx, Esther Snoeckx, Elke Snoeckx, Ellen De Reymaeker, Margot De Schoenmaeker, Marit Ramon, Mare Hens, Jozefien Hens, Tine Vermeylen, Amelie Van Camp, Laurien Lemmen, Julie De Wit, Axelle Van der Steen, Jade Quintin, Janne Schelfhout, Juliette Kennis, Femke Cauwenberghs, Jip Van den Zegel, Lene Ceulemans, Annelore Laevers, Louve Van Hoof, Frauke Van Lent, Eline Lemmen, Willemien De Wael, Kaat Schelfhout, Camille De Wit, Floor Bosmans, Ysmin Vanormelingen, Iris Vanormelingen, Julie Wauters, Amelie Vandenbergh, Kiara Bruneel, Amber Stoel, Indra Symons, Ilyas Afras, Maissan Boujida, Jolien Casteels, Selina Cesar Paixao, Beau den Toom, Luciana De Roovere, Naomi De Timmerman, Alizé Dewachter, Caro Frans, Alyssa Goedert, Lore Hellemans, Julie Hinninck, Nélia Lassouli, Lucas Leysen, Kaat-Fee Mathys, Marie Mertens, Jan Panasik, Alexie Pianet, Gitta Pouliart, Fleur Sterckx, Cedric Taveirne, Karlien Torfs, Axelle van der Steen, Marie Vangenechten, Sena Akarca, Femke Cauwenbergh, Olivia Ceunen, Faye Chan, Robine Dehaes, Fien Ingels, Kyante Jacops, Jade Kerstens, Anna Korsch, Janne Laurent, Boukje Lens, Jitse Liekens, Brent Op de Beeck, Frie Pinto Castanheira Lopes, Gitte Rodyns, Janne Schelfhout, Quinten Seymons, Elke Snoeckx, Marie-Anne Tansens, Thijs Van Overloop, Toon Vermeulen, Jarno Verschooten, Femke Versweyveld, Louve van Hoof, Dalia Dirlik, Evelyne Lemmens, Sofie Smekens, Jolien Buelens, Hannah Geerts, Siebe Stevens, Sara Blommaert, Jasmine Johri, Jo Op de Beeck, Jaroslava Sernavska, Lieselotte Beke, Mira Cools, Vic Van Ouytsel, Myrthe Engelen, Caprice Verhaegen, Jarne Droog, Bo Demeulenaere, Alexis Vissenberg, Ward Schoeters, Maurits van Buren, Loes Vercammen, Kara De Bakker, Magnus Tanssens, Nimke Borremans, Nysa Houman,  Audrey Biesemans, Loran De Graef, Senne De Graef, Inaya Et-Taïbi, Ella Op De Beeck, Kobe Selders, Eline Viaene,  Jakob Andries, Katinka Comyn, Warre De Bakker, Jenna De Ceuster, Janne Elsen, Billy Bob Hellemans, Inaya Rappoort, Kenji Vandekerckhove, Fleur Vertommen, Mats Verschueren, Heidi Van Dievel, Katja Rogiers, Natascha Knegtel, Kristien Pijl, An Mondelaers, Marc Marnef, Katrien Goetelen, Ingebord De Cooman, Kristien Pijl, Anne Belmans, leden Gezinsbond Katelijne-Pasbrug, Gwenny Blondé, Inge De Beuckelaere, Marleen Vekemans, Tina Vanderauwera, Isabelle Fossé, leden Gezinsbond Onze-Lieve-Vrouw-Waver, kindjes Buitenschoolse Kinderopvang, Jacques Wilms, Maria Buelens, Maria Cuykens, Denise De Cat, Hortanse De Wachter, Rita Dewals, Hilda Janssens, Jeanne Peeters, Lucien Pessendorffer, Gertha Portael, Swa De Kunst, Wim Van Engeland, Maria Scholdis, Godelieve Sterckx, Rita Van De Weyer, Maria Van Den Eynde, Maria Van Engeland, José Verrept, leden Okra Centrum, Leen Dries, leden Gezinsbond Sint-Katelijne-Waver, Chris Van Camp, Ghisleine Pelgrims, Bertha Daems, Maria Pluym, José Herckens, Elza Utterhoeven, Anna Herndrickx, Flora Gillis, Jeanne Van Dyck, J. Buelens, Jean Himpe, Simone Marcus, Joanna Verschueren, bewoners WZC Sint-Elisabeth, Paula Hofmans, leden Okra Goede Herder, Yente Belis, René De Munter, Theo De Vos, Ludo Govaerts, Karin Vervliet, Dag Kinne, 't Grom, Gidsen Sint-Katrien, Scouts Jan Breydel, School De Leerexpert, Transport Van Dievel, Wim Verhuur, Ivarem, Katelijne Motors, Fam. Van Den Zegel, Jan Broes, Alfons Hendrickx, College Hagelstein, Basisschool Hagelstein, Ben Andries, Dominique Baeten, Jos en Nicole Uytterhoeven, Luc en Astrid Uytterhoeven, Kerkfabriek Onze-Lieve-Vrouw-Waver, Ben Goossens, Ghislain Vansumere, personeelsleden gemeentebestuur Sint-Katelijne-Waver, politiezone Bodukap, KVLV Hagelstein, Landelijke Gilde Driekoningen, KLJ Hagelstein, BBC SKW, Rode Kruis, Cubic, Delimex, Kees Verwaard, Marc De Pauw, Georges Verschoren, Jan De Smet, Stef Lernous, Sven van Kuijk, Nick Kaldunski, Danny Blommaers, Hanna Scholiers, Seppe Janssens.

[wijbrandsindu-fra]

Woensdag 28 september centen commercial atol d,Angeres

Ons ontbijt bestaat hier uit een stokbrood met jam en een lekker broodje bij de koffie. Rudo haalt dat altijd bij de bakker die 5 minuten fietsen is.echt frans dus. Na het ontbijt beginnen we weer met het opruimen en ipbreken van luifel en caravan. Na de koffie rond 11.00 uur vertrekken we. Het is zo’n 70 km van Nantes naar Angers. We komen rond lunchtijd aan op de camping waarvan de receptie tot 14.00 uur gesloten is.Goede arbeidsvoorwaarden hebben die Fransen. We lopen een rondje over de camping en ontdekken dat de kampeerplekken hier veel smaller maar wel lang zijn. Weer even wennen dus. Als de caravan uiteindelijk staat vertrekken we in de regen weer naar het winkelcentrum om dat grote winkelcentrum eens goed te bekijken. Uiteindelijk valt de grootte toch een beetje tegen. Wel,kopen we nog wat spullen bij Gap die nog meer afprijzingen heeft. We eten een crêpes met een glaasje cider in de creperie en gaan dan weer campingwaarts.

[stefselfslagh]

Maaike Cafmeyer: ‘Ik ben afgemaakt op een moment dat ik me enorm kwetsbaar opstelde.’

Dit stuk verscheen op 3 september in Zeno, de weekendbijlage van De Morgen.

Vanaf zondagavond doet Maaike Cafmeyer (49) in de Eén-reeks Chantal weer waar ze zo goed in is: u doen hikken van het het lachen. Ondertussen balsemt ze de wonden die het proces-De Pauw heeft geslagen. "Ik heb eindelijk mijn veerkracht teruggevonden." 

In de categorie 'weetjes waarmee u doodlopende gesprekken kan reanimeren': Maaike Cafmeyer maakte haar acteerdebuut als Mike Cafmeyer. In 2000 was dat, in de Theater Malpertuis-versie van Samuel Becketts Wachten Op Godot. De erven Beckett hadden contractueel bepaald dat de personages van het stuk under no circumstances door vrouwen vertolkt mochten worden. Vier personages, vier mannen: zo had vader Beckett het gewild. Maar de Vlaamse regisseur van Wachten Op Godot, wijlen Sam Bogaerts, had lak aan de gendervoorkeuren van Beckett: er was bijna een halve eeuw verstreken sinds Godot voor het eerst was opgevoerd, hoog tijd om de cast een oestrogeeninjectie te geven, vond hij. Hij gaf de pas afgestudeerde Maaike Cafmeyer de rol van Lucky, veranderde haar naam zonder toestemming van een genderpsycholoog in Mike Cafmeyer, tekende op haar persfoto een treiterig snorretje en ging ervoor. 

"Veertig voorstellingen lang is dat goed gegaan", vertelt Maaike Cafmeyer. "Tot een recensent van De Volkskrant een stuk schreef met de titel 'Wachten op Godot, mét actrice'. Toen was het om zeep. De erven Beckett huurden een advocaat in die moest komen vaststellen dat Lucky wel degelijk gespeeld werd door een jonge actrice in een minirok. Niet veel later kreeg Malpertuis te horen dat het voor elke Godot-voorstelling waarin ik nog zou aantreden een belachelijk hoge dwangsom zou moeten betalen. Exit Mike Cafmeyer, dus. Mijn carrière als man was al voorbij nog voor ze goed en wel begonnen was."

Ze veinst teleurstelling, ik zeg dat ze zich in Godot maar een baard had moeten laten aanmeten, zoals Cecilia Bartoli in Ariodante. "Dan had ik er voor mijn eerste rol uitgezien als Conchita Wurst", lacht ze. "Ik weet niet of dat anno 2000 zo'n goeie carrièremove was geweest."

We kennen elkaar amper tien minuten, maar de verbale aftastingsronde lijkt al achter de rug. Cafmeyer ziet er nog relaxter uit dan een halftijds werkende yoga-instructrice die zichzelf bij wijze van stresspreventie een hotstonemassage cadeau heeft gedaan. De voorbije weken bracht ze door in Languedoc-Roussilion, vlakbij Montpellier, waar ze samen met echtgenoot Frans en dochters Martha en Bess in het vakantiehuis van haar overleden grootvader logeerde. En dat heeft mooie herinneringen doen opborrelen.

"Mijn grootvader was een fenomenaal figuur. Hij was bakker, maar wou eigenlijk acteur worden: na zijn uren in de bakkerij volgde hij les aan het conservatorium in Gent. Op een gegeven moment heeft hij zijn bakkersmuts aan de haak gehangen en geprobeerd om professioneel acteur te worden. Dat is hem niet gelukt - wat hij als acteur verdiende, volstond lang niet om zijn acht kinderen te onderhouden - maar hij heeft wel in verschillende voorstellingen geacteerd. Ik heb nog altijd een foto van hem als Oedipus, zijn lievelingspersonage." 

"Nadat hij onder ogen had gezien dat hij niet de nieuwe Julien Schoenaerts ging worden, koos hij voor een job als leraar dictie. In zijn vrije tijd blies hij het amateurtoneel van Torhout nieuw leven in. Hij heeft veel mensen, waaronder mij, de liefde voor toneel en literatuur bijgebracht. Mijn opa is gestorven in 1995, maar heeft mij nog net naar het conservatorium zien vertrekken. Voor hij zijn laatste adem uitblies, zei hij: 'Gij gaat deftig moeten leren klappen, want anders gaat dat echt niet lukken met u." (lacht)

Deftig klappen doet Maaike Cafmeyer zevenentwintig jaar later nog altijd niet: in Chantal, de spin-off van Eigen Kweek die vanaf zondag op Eén te zien is, geeft ze in volmaakt West-Vlaams opnieuw gestalte aan politie-agente Chantal Vantomme. Alleen is Vantomme dit keer geen personage in de periferie meer, maar de onbetwiste heldin. Ik vraag wat scenarist Mathias Sercu ervan overtuigde dat hij op de frêle schouders van Chantal Vantomme een hele reeks kon neerpoten. 

"Mathias hield van het je-m'en-foutisme van Chantal: ze heeft schijt aan wat anderen denken en is ongevoelig voor sociale druk. Dat schept scenariotechnisch veel mogelijkheden, natuurlijk. Eigenlijk is Chantal mijn volmaakte tegenpool. Ik ben empathisch en wil het anderen naar de zin maken. Daar heeft Chantal allemaal geen last van." (lacht)

Chantal gaat over een vrouw die in een mannenwereld terechtkomt - het wijkcommissariaat van het fictieve dorpje Loveringem - en daar moet opboksen tegen patriarchale machtsverhoudingen. Het is moeilijk om in die premisse geen overeenkomsten te zien met een zaak waarin negen vrouwen de strijd aanbinden tegen een machtige regisseur met een grensoverschrijdende persoonlijkheid. 

"Mm. Dat zie ik toch anders. Chantal Vantomme belandt in een politiecommissariaat waar al tweehonderd jaar niks meer veranderd is. 'Vanaf nu ben ik hier de baas', zegt ze. Waarop alle mannelijke politie-agenten het hoofd schudden en zeggen: 'Dat zal niet waar zijn.' Chantal gaat dus over veranderende tijden, niet over toxische relaties. Het onderwerp van de reeks is niet 'mannen versus vrouwen', maar wél: mensen die toenadering zoeken tot elkaar. Die elkaar proberen te begrijpen, die tot een modus vivendi trachten te komen. Het is fijn dat Chantal door een man geschreven is. Dat zal ons hopelijk al dat vermoeidende wij-zij-gedoe besparen. Mathias zal niet zo gauw een feministisch zeikwijf genoemd worden." (lacht)

In het persbericht wordt Chantal aangekondigd als een reeks 'met een serieuze Westhoek af'. Het was tijd om uw innerlijke comédienne nog eens aan te spreken?

"Ja. Ik word de laatste tijd iets te vaak naar mijn zin in een politieke, of in ieder geval feministische hoek geduwd. Maar ik ben ben niet activistisch, ik ben niksistisch. Ik wil de mensen gewoon nog eens doen lachen. Ze hebben dat nodig. En ik ook. (lacht) Ik las dat onze kunstscholen nog nooit zoveel leerlingen hebben gehad. Dat geeft aan dat we meer dan ooit behoefte hebben aan schoonheid en troost."

Chantal bevestigt wat ook Bevergem, Eigen Kweek en Nonkels al overtuigend demonstreerden: West-Vlaams is op tv het nieuwe Antwerps geworden.

"Daar lijkt het op, ja. Tot de kijkers ook het West-Vlaams beu zullen zijn en het de beurt is aan het Limburgs. (lacht) Ik hou van series waarin dialect gesproken wordt: ik vind ze doorgaans waarachtiger. Mijn man is een Nederlander. Als hij Vlaamse acteurs algemeen Nederlands hoort praten, zegt hij altijd: 'Schei toch uit. Op café praten jullie heel anders.'"

Ella Leyers sprak vorige week in Humo over 'de cirque rond acteren': de castings, de vroege calls, het vele wachten, ... Ze zei: 'Ik kijk met ontzag naar collega's die vijftig of zestig zijn en nog steeds met diezelfde energie en passie naar een set rijden.' U bént bijna vijftig: trekt ú nog met dezelfde energie naar een set?

"Ja. En daar moet ik niet eens mijn best voor doen. Ik acteer enorm graag. Al besef ik dat ik in een luxepositie zit: ik kan uitsluitend projecten kiezen die iets voor me betekenen. Vroeger speelde ik soms louter om brood op de plank te krijgen. Vandaag kan ik aanbie-dingen divagewijs afslaan. (lacht) Maar ik ga nog altijd naar castings. En ik word nog altijd afgewezen. Zelfs voor de rol van Chantal in Eigen Kweek ben ik vier keer terug moeten gaan. Pas toen ik de regisseur op het hart drukte dat hij mij gerust een ander kapsel en een ander gat mocht geven - dat hij mij met andere woorden lelijk mocht maken - was hij overtuigd."

Zondagavond wordt de eerste aflevering van Chantal uitgezonden. Dat u de hoofdrol speelt in een zondagavondreeks: betekent dat nog iets voor een actrice met uw staat van dienst?

"Ik ben daar best trots op, ja. Maar het belangrijkste voor mij is dat ik nog altijd acteer. Dat ik mijn job niet heb opgegeven. De afgelopen jaren heb ik vaak gedacht: het hoeft niet meer voor mij. Ik heb ernstig overwogen om een job in de hulpverlening te zoeken. Maar ik heb op tijd beseft dat ik té graag speel. Vandaag ben ik blij dat ik mijn acteercarrière niet heb weggegooid."

U wou wellicht ook niet stoppen met acteren, maar ontsnappen aan de openbaarheid.

"Eigenlijk wel, ja. Ik ben publiekelijk afgemaakt op een moment dat ik mij enorm kwetsbaar opstelde. Ik heb mails gekregen van mensen die mij iets wilden aandoen. Iedereen zei: 'Laat je niet doen, Maaike. Blijven spelen.' Maar dat is natuurlijk gemakkelijk gezegd als je het niet zelf moet doen."

De sfeer slaat om. Hoewel de Antwerpse zomeravond nog altijd even mooi is, neemt de bewolking in het hoofd van Maaike Cafmeyer toe. Ze vertelt hoe diep ze de voorbije jaren heeft gezeten. Hoe wanhoop een tijdlang haar dagelijkse compagnon is geweest. En hoe ze er nog altijd een dagtaak aan heeft om de brokstukken van haar hart weer aan elkaar te lijmen.

Voor wie het om redenen die niemand zal begrijpen gemist heeft: in het stalkingproces tegen televisiemaker Bart De Pauw was Maaike Cafmeyer één van de negen vrouwen die zich burgerlijke partij hadden gesteld. De Pauw werd door de rechtbank van Mechelen veroordeeld tot een celstraf van zes maanden met uitstel, Cafmeyer door een deel van de publieke opinie tot het slikken van een eindeloze stroom van verwensingen.

"Ik ben vernederd, bedreigd en uitgelachen. Ik ben weggezet als een op geld beluste aandachtshoer of een hoer tout court. Ik ben met woorden mishandeld, verkracht en vermoord. Mijn man en dochters zijn door het slijk gehaald. Je hebt geen idee wat dat allemaal doet met een mens. Geshamed worden op het internet kan je echt breken. Er zijn mensen die daardoor uit het leven stappen. En ik kan niet zeggen dat ik dat volkomen onbegrijpelijk vind."

(na een stilte:) "Gelukkig heb ik op een gegeven moment mijn veerkracht terug-gevonden. En heb ik beslist: ik zal hier niét aan ten onder gaan. (slaat met de handen op tafel) Niet, niet, niet. (na een nieuwe stilte:) Blijkbaar heb ik een ingebouwd verdedigingsmechanisme tegen vernedering. Als jong meisje deed ik ooit mee aan een welsprekendheidstornooi. De presentator van dienst zeikte mij op het podium keihard af. Hij zei dat je aan elk woord dat ik uitsprak, kon horen waar ik vandaan kwam. Mijn oom, die in de zaal zat, was verbouwereerd. Maar tegelijk glunderde hij ook: hij zag dat ik me door de beledigingen van de presentator niet uit mijn lood liet slaan. Ook toen al had ik kennelijk iets van: 'Mij krijg je niet kapot, vriend.'"

Wat maakt het negeren van trollen zo moeilijk? Hun mails zijn vaak manifest krankzinnig. Helpt dat niet om er met een laconiek schouderophalen op te reageren? 

"Ik kan een trolbericht in eerste instantie best wel relativeren. Zeker als ik me de auteur van zo'n bericht voorstel als een vieze man met rotte tanden, plakvingers en een belachelijk dikke bril. (lachje) Maar na een tijdje komen de vragen. Hoe ben jij aan mijn e-mailadres geraakt? Hoe ben jij iets te weten gekomen waar alleen mijn intimi van op de hoogte zijn? Waarom kan de politie niet achterhalen wie jij bent? En beetje bij beetje word je toch bang. Dreigmails zijn sluipmoordenaars: ze banen zich langzaam maar zeker een weg naar je hart, waar ze steevast schade aanrichten. Een paar weken geleden gaf ik een interview aan De Standaard. Onmiddellijk waren de raven en de ratten weer van de partij. Frans heeft op de sociale media een aantal posts gelezen. Toen ik hem wit zag wegtrekken, heb ik beslist: ik lees niks meer. (na een stilte) Gelukkig hoor ik dat er steeds meer corrigerende reacties van andere mensen komen. Dat de stille menigte steeds minder stil is. Dat doet deugd."

Als u de grenzen van uw empathisch vermogen maximaal oprekt, begrijpt u dan wat uw belagers bezielt?

"Ik denk dat ze vinden dat wij, de vrouwen die zich in het proces-De Pauw burgerlijke partij hebben gesteld, hen iets hebben afgepakt. Te weten: hun beeld van Bart De Pauw als ideale schoonzoon en sympathieke televisiemaker. Ze hebben het gevoel dat wij hen mordicus van hun geloof willen doen vallen en ze verzetten zich daartegen. Tot op zekere hoogte kan ik daar nog begrip voor opbrengen. Ook wij, de vrouwen, hebben in het verleden met tegenzin ons beeld van Bart moeten bijstellen. Ook wij vonden het ontredderend om te moeten vaststellen dat hij twee gezichten heeft. Maar dat betekent niet dat hij niet op zijn gedrag hoort aangesproken te worden."

Toen u in oktober 2017 aan de preventie-adviseur van de VRT ging melden dat Bart De Pauw zich schuldig had gemaakt aan allerlei vormen van grensoverschrijdend gedrag, ging u ervan uit dat uw aangifte binnenskamers zou worden behandeld. Als u toen had geweten dat De Pauw de zaak zélf publiek zou maken, had u dan ook aangifte gedaan?

"Nee. Ik heb een groot rechtvaardigheidsgevoel, maar ik ben geen masochist."

Bart De Pauw werd veroordeeld tot zes maanden cel met uitstel voor de belaging van vijf vrouwen. U was geen van hen en kreeg van de rechtbank dus niet het statuut van slachtoffer. Was dat een teleurstelling?

"Nee. Ik was vooral opgelucht dat de rechtbank erkende dat Bart ernstige en strafbare fouten heeft begaan. Dat mijn eigen verhaal niet tot een veroordeling heeft geleid, is bijkomstig. Ik wist op voorhand dat de rechtbank in een aantal gevallen, waaronder het mijne, wellicht zou oordelen dat er onvoldoende bewijsmateriaal was. Maar dat wil niet zeggen dat mijn verhaal niet geloofd is. In het vonnis staat zwart op wit: 'Het is niet zo dat we de andere vrouwen ongeloofwaardig vinden. Ze hebben alleen onvoldoende bewijzen voor een veroordeling.'"

'Mijn grootste angst is dat ik mijn verhaal niet verteld krijg', zei u in De Standaard. Wat maakt uw verhaal zo moeilijk om te vertellen?

"Dat het niet eenduidig, maar complex is. Dat ik er ook mijn eigen blindheid een plaats in moet geven. Maar vooral: dat er aan de overkant van de tafel iemand zit die voortdurend zegt: 'Wat niet bewezen kan worden, is niet waar.' Tegen zo'n verregaande schaamteloosheid kan je niet op. De Chinese wijsgeer Mencius zei: 'Schaamteloosheid is de schaamte van wie alle schaamte heeft verloren.' Dat is de nagel op de kop. Liegen is niet alleen: een onjuist verhaal vertellen. Liegen is in dit geval ook: iemand anders de kans ontnemen om wél het juiste verhaal te vertellen."

Wat u wellicht moeilijk uitgelegd krijgt, is dat u zich door Bart De Pauw heeft laten manipuleren. En dat u na zijn grensoverschrijdend gedrag toch altijd met hem bent blijven samenwerken.

"Dat we zolang zijn blijven samenwerken, is volstrekt logisch: ik heb wat er gebeurd is jarenlang verdrongen. Ik wilde er mijn leven niet door laten bepalen, ik wilde sterker zijn dan dat. Maar toen ik in 2017 hoorde dat er wéér een jonge vrouw aan het gedrag van Bart ten onder aan het gaan was, moést ik wel iets doen. Dat heeft niks met rancune te maken, zoals hier en daar beweerd is, maar alles met het feit dat ik mezelf niet meer in de spiegel had kunnen aankijken als ik toen gezwegen had."

Heeft u uw verhaal aan uw intimi verteld gekregen?

"Absoluut. Met de billen bloot. Maar de schaamte die je voelt omdat je moet toegeven dat je onnozel, naïef en ziende blind bent geweest, daar kan je mee dealen. Ik hoop dat mensen die iets gelijkaardigs hebben meegemaakt dat beseffen. Schaamte kan je overwinnen. Het hoeft je leven niet te verwoesten."

In hoeverre heeft u Bess en Martha, uw dochters van respectievelijk tien en twaalf, kunnen uitleggen wat er aan de hand was?

"Dat was ontzettend moeilijk. Ik heb hen uitgelegd dat het niet hun taak was om mijn verdriet weg te nemen. Dat ik er ben om hún verdriet te verzachten, niet omgekeerd. En verder heb ik gezegd: 'Lieve schatten, ik kan jullie ten diepste niet vertellen wat er gebeurd is. Maar als jullie ouder zijn, ga ik dat wél doen.' Dat hebben ze aanvaard."

De verhoopte catharsis na het proces is bij u uitgebleven. U staat naar eigen zeggen nog maar aan het begin van uw verwerkingsproces. Wat heeft u nodig om deze zaak met een min of meer bevrijd gemoed te kunnen klasseren?

"Heel eenvoudig: een oprechte sorry krijgen."

Helaas: het ziet er niet naar uit dat u die ooit gaat krijgen.

"Inderdaad. En daar moeten wij, de slachtoffers, mee leren leven. Maar ook dat zal wel lukken. Wij zijn niet van plan om te blijven treuren. Wij zijn vastberaden om opnieuw gelukkig te worden."

'Risk joy, in the raw wind of the new world', zoals Louise Glück schrijft in Snowdrops, het gedicht dat u zo koestert.

"Risk joy: natúúrlijk. Wat moet je anders? Settle for sadness? Dat is toch geen alternatief? Ik kan niet leven in melancholie. Ik moet geluk kunnen ervaren en andere mensen gelukkig kunnen maken. En ik ben er zeker van dat me dat opnieuw gaat lukken. Ondanks alles hebben de voorbije vijf jaar me sterker gemaakt. Ik zeul niet langer geheimen met me mee, ik ben niet langer iemand die haar mond houdt. Dat is pure winst. Ooit was ik een meisje van de middenweg: een pleaser die in de beste West-Vlaamse traditie iedereen te vriend wilde houden. Want: 'Je weet maar nooit of je elkaar nog gaat tegenkomen.' Vandaag rij ik op het linkerrijvak. Tegen tweehonderd per uur. Dat is beangstigend, maar ook enorm bevrijdend."

Volgend jaar wordt ze vijftig: een leeftijd waarop scheurtjes in gewrichtsbanden even gewoon zijn als cokerestjes in Antwerpse neusgaten. Maar vooral: een leeftijd die aanzet tot het maken van bucket lists. Niks zo erg als een hoofd waarin meer herinneringen wonen dan vooruitzichten. Heeft Maaike Cafmeyer haar leven al op de spreekwoordelijke weegschaal gelegd?

"Ja, en eerlijk: ik ben blij dat ik bijna vijftig ben. De bagage die ik de voorbije halve eeuw heb opgedaan, laat me toe om betere keuzes te maken. En ook al zie ik in de spiegel niet langer het meisje dat ik vroeger was, ik heb nog altijd haar onbevangenheid. Haar drang naar nieuwe ervaringen. Als je je niet langer openstelt voor nieuwe avonturen, heb je het leven de facto opgegeven."

"Ik denk dat ik volgend jaar maar eens een groot verjaardagsfeest geef. Dat zeg ik al sinds mijn dertigste, maar het is er nog nooit van gekomen. Mijn vrienden lachen daarmee. 'Wij wachten al twintig jaar op een feest', zeggen ze. (lacht) Maar ik heb het gevoel dat dit een goed moment is om het leven nog eens te vieren. Plus: het is tijd dat mijn dochters nog eens een fuivende mama zien."

Het moederschap is een rol waar ze niet nadrukkelijk naar gehengeld heeft: haar kinderwens was veeleer bescheiden. Maar eenmaal geboren, deden Martha en Bess al haar zorgende instincten ontwaken. "Ik moeder ontzettend graag. Ik stop niet bij 'Dag schat, hoe was je dag?', ik vraag dóór. 'Wat was het leukste moment van je dag?' 'En wat het stomste?' 'Als je je dag een rapportcijfer zou moeten geven, wat zou dat dan zijn?' Ik denk dat mijn dochters mijn nieuwsgierigheid bij momenten kotsbeu zijn. Zoals elke mama ben ik de zaag geworden die ik nooit wilde zijn. (lacht) Dat je je kinderen uit liefde en bezorgdheid de oren van het hoofd zeurt: het is blijkbaar onvermijdelijk."

Columnist Mark Coenen bedacht vorig weekend het woord 'ouderschaam': 'Het gevoel, nee de wetenschap, dat je ouders duffe relieken uit het verleden zijn, die krampachtig proberen om bij te tijd te blijven, daar jammerlijk in mislukken en door hun belachelijk aanstellerige gedrag je eigen leven schier onmogelijk maken.' Zijn Martha en Bess al getroffen door ouderschaam?

(lacht) "Nog net niet, denk ik. Wat niet wegneemt dat het generatiekloofje tussen ons stilaan zichtbaar wordt. Onlangs kondigde Martha aan dat ze met skin care ging beginnen. Ik zei: 'Skin care? Are you fucking kidding me? Je bent twaalf. Je huid zal nooit meer mooier worden dan hij nu is.' Weet je wat ze antwoordde? 'Mama, alsjeblief, niet zo pessimistisch.'" (lacht)

Wat wil u uw dochters prioritair meegeven?

"Dat het waanzinnig belangrijk is om tegen andere mensen te zeggen wat je denkt en voelt. Dat dat zelfs een voorwaarde is om vrij te kunnen zijn. Zelf heb ik mijn emoties decennialang verborgen. Die vertraging wil ik mijn dochters besparen. Al zegt Frans dat dat ijdele hoop is. Dat kinderen zélf beslissen of ze iets oppikken of niet. Ik vrees dat hij gelijk heeft." (glimlacht)

Zijn Frans Grapperhaus en Maaike Cafmeyer na alles wat ze hebben meegemaakt een koppel voor de eeuwigheid?

"Dat weet ik niet. Frans en ik hebben altijd tegen elkaar gezegd: het kan morgen gedaan zijn. Hij is het enige lief aan wie ik nooit onvergankelijke liefde beloofd heb. En toch zijn we al bijna twintig jaar samen. We kunnen dus wel tegen een stootje. Al weten we natuurlijk niet welke beproevingen ons nog te wachten staan. Je maakt als koppel maar beter geen aanspraken op eeuwigheid, denk ik."

Hoe ziet echte liefde eruit?

"Je moet in een relatie de lelijkste versie van jezelf kunnen zijn. Als er daarna nog van je gehouden wordt, is er liefde in het spel. Ook belangrijk: je moet twee verschillende mensen kunnen blijven. Ik heb in mijn leven nog nooit iemand gekend die mij zo vrij laat als Frans. Regelmatig verzekert hij me: 'Ik ga niet altijd akkoord met wat je zegt, maar ik ben bij je'. Dat is ongelooflijk fijn om te horen. En het klopt ook: Frans is fundamenteel bij mij."

'Ik heb bedrogen en ik ben bedrogen', zei u ooit in Humo. Is gehavende liefde sterkere liefde?

"Ik weet niet of het sterkere liefde is. Maar het is wel intensere liefde. En intensiteit is lekker." (lacht)

We praten nog even over de toekomst, en of daar wel of niet naar uitgekeken moet worden. Binnen een dikke week begint in de ondernemingsrechtbank van Brussel het proces waarin Bart De Pauw twaalf miljoen euro eist van de VRT. Hoewel Maaike Cafmeyer in dat proces aanklagende noch verdedigende partij is, weet ze nu al dat ook die rechtszaak van haar mailbox weer even een beerput zal maken. Ik wil haar alvast moed inspreken, maar ze verrast me met een heerlijke ongerijmdheid. 

"Voor veel mensen is de gedachte dat het ergste nog moet komen deprimerend. Maar mij maakt die gedachte net gelukkig. Want als het ergste nog moet komen, is het heden goed. En dat besef helpt me om voluit van het moment te genieten." 

Een redenering die zó in Wachten Op Godot kan, zeg ik voor ze opnieuw naar Gent rijdt.

[willembakker]

Binnenkort bij u in de meterkast: Thematisch wijkagent energietransitie Jaap Bielsma

Waalwijk, 29 juli 2029 “Ding-Dong” De deurbel gaat en een alleraardigst ogende politieagent staat met een gereedschapskist voor mijn voordeur. “Goedemorgen meneer Bakker, ik ben thematisch wijkagent energietransitie Jaap Bielsma en ik kom in opdracht van de gemeente Waalwijk uw gasaansluiting afkoppelen en uw gasmeter in beslag nemen.” Na jarenlang gesteggel en gedram, preken van Frans…